ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ပံုရိပ္ ေဆာင္းပါးမ်ား (၇)

ဆယ္ႏွစ္
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ - မမေလး

(၁ )

ေဆာင္းပါး ေရးမည္ဟု စာရြက္ေပၚ၌ ဤေခါင္းစဥ္ကို ေရးလိုက္သည္။ ေခါင္းစဥ္ေရးၿပီးေနာက္ စာ တစ္ေၾကာင္းမွ မျဖစ္။ ဆယ္ႏွစ္ ဟု ေရးခ်လိုက္ေသာ စာလံုးကေလးမ်ားကို ေငးငိုင္ စုိက္ၾကည့္လ်က္ အခ်ိန္ သာ ကုန္ကာ မေရးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ေရးမည္ဟု ႀကံခဲ့ေသာေန႕မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေသၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ ျပဳလုပ္ ၿပီးစီးသြားေသာ ၁၃၁၇ ခု တန္ခူးလဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႕ ညက ျဖစ္၏။ ေခါင္းစဥ္သာ ေရးသားလ်က္ စာတစ္ေၾကာင္းမွ မျဖစ ္ခဲ့ေသာ ေကာ္ပီစာအုပ္သည္ ကာလအတန္ၾကာေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က ရွိေခ်၏။

ကုန္ဆံုးခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္ ၁၃၁၇ ခု တန္ခူးလဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႕မွ ၁၃၁၈ ခု တန္ခူးလ ေက်ာ္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ ဟု ေခါင္းစဥ္ ေရးထားခဲ့ေသာ ယင္းစာအုပ္ကို အေတြ႕ မျမင္ဘဲ ရွိမိ သည္။
တရုတ္ျပည္မွ ျပန္ေရာက္လာေသာေန႕ ညက ဤစာအုပ္ကုိ ယူနီေဖာင္းေသတၱာထဲ၌ သြားေတြ႕ရ၏။ ပြေရာင္း ရႈပ္ေထြးေတေသာ အထည္ပံု ၾကားထားမွ ဤစာအုပ္သည္ ထြက္ေတာ္မူလာေလသည္။
ဆယ္ႏွစ္ ဟု ေရးထားေသာ စာလံုးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ ရွိေသာ မ်က္လံုးသည္ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ စာရြက္ ကို ကုိင္ထားေသာ လက္သည္ ေလငန္းျဖတ္၍ အေၾကာဆြဲေနေသာ လက္ကဲ့သို႕ တဆတ္ ဆတ္ တုန္ေန သည္။ ရင္ထဲ၌ ရႈိက္လ်က္ လႈိက္လ်က္ျဖင့္ ေငးစိုက္လ်က္ ရွိေန၏။

ေခါင္းစဥ္ကို ေရးလ်က္ စာေၾကာင္း မျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ စုေပါင္း ေပၚလာၾကေလ၏။ ေပၚလာ ၾကသည့္ သ႑ာန္မ်ားကို ျမင္ပံုျမင္နည္းသည္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ျဖစ္ေနေပ၏။ ေပၚလာသမွ်တို႕သည္  အသက္ ၀င္၍ လႈပ္ရွားေနၾကကာ၊ ကၽြန္မအဖို႕မူ အသက္ အရွိသူႏွင့္ တူလွေပ ၏။ စိတ္ထဲ၌ ေမွာင္အတိ က်သြား လ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သတိမရွိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အမွတ္မရွိ၊ ေမွာင္ဖံုးလ်က္ ရွိ ေလကာ ညေမွာင္ထဲ၌ လူးလြန္႕ေနေသာ သ႑ာန္ကေလး တစ္ခုကို ျမင္ေနရေပသည္။

ထိုသ႑ာန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္က ကၽြန္မကို ယခု ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ရေသာအခါ တစ္ပါးသူ တစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ လွမ္းခြာျမင္ေနေသာ အျမင္တစ္မ်ိဳး ျမင္ေနေလသည္။ ကၽြန္မမွာ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္း တစ္ခု ကို ထုိင္ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ မျခား၊ စိတ္၀င္စားလ်က္ ရွိေတာ့၏။ မ်က္စိထဲစ၍ ေပၚလာသည္ကား ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမညး္ထဲ၌ လဲေလ်ာင္း လူလြန္႕ေနေသာ သ႑ာန္က စ ေလသတည္း။

(၂)

ကၽြန္မသည္ ေမွာင္ထဲ၌ လဲေလ်ာင္းရင္း မ်က္လံုးမွိတ္ကာ လူးလြန္႕ေနေလ၏။ ေခြးေဟာင္သံ ကို ၾကားလိုက္ ရသည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းရင္း၌ ေခြးတစ္ေကာင္ ထေဟာင္ေနသည္။ အေ၀းက ေမာင္းလာ ေသာ ကားသံမွာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မအနား ေရာက္လာကာ ကၽြန္မကို သီသီကေလး ပြတ္သြားေလ သည္။ ေလအဟုန္ျဖင့္ ကတၱရာ ေစးလမ္းႏွင့္ ဘီးႏွင့္ လိွမ့္ပြတ္လာေသာ ဆိုက္ကားသံမွာလည္း ကၽြန္မ ကိုယ္ေပၚမွ ျဖတ္ႀကိတ္နင္း သြားေတာ့ မည့္ အတိုင္းပင္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ၌ ကၽြန္မမွာ ေပတစ္ရာလမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ၌ လွဲအိပ္ ေနဘိ သကဲ့သို႕ ထင္စားမိသည္။

ကၽြန္မ အိပ္ေနေသာ ဇရပ္ႏွင့္ ေပတစ္ရာ လမ္းမမွာ တစ္သားတည္းကဲ့သို႕ တစ္ျပင္တည္း ေနသည္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမွာ ကၽြန္မ အိပ္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ တစ္ေျပးတည္း ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္မ ေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျခရင္းရွိ ပုလိပ္မင္းႀကီးေဟာင္း ဦးဘရီ၏ ေအာင္မဂၤလာ ဇရပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဇရပ္ထဲ၌ ရွင္းလင္းလ်က္ သားေမြးေကာ္ေဇာႀကီးမ်ား ခန္းျပည့္ခင္း ထား၏။ နံရံ၌ ကပ္လ်က္ရွိေသာ စင္ျမင့္ေပၚ၌ ကြယ္လြန္သူ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ပန္းခ်ီပံုကားႀကီၤး ေထာင္ ထားကာ ပန္းခက္ပန္းကံုးမ်ား ၀န္းရံ ေခြပတ္ထားေလသည္။
ဇရပ္ေနာက္ ခန္းထဲ၌ မီးေရာင္ကေလး လင္းေနလ်က္၊ ဇရပ္ထဲတြင္ မီးမွိတ္ကာ ေမွာင္ေနသည္။

ကၽြန္မသည္ လမ္းေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြၾလာေနေသာ အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ မအိပ္ႏိုင္ဘဲ လူးလြန္႕ေနရာမွ ေငါက္ခနဲ ထ ၍ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ကၽြန္မ ေဘးတြင္ ခ်စ္ခင္ေသာ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ အိပ္ေန၏။ ခန္းလံုးျပည့္ ခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာမ်ားေပၚတြင္ စီးတန္းလ်က္ တခ်ိဳ႕လည္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾကလ်က္ အိပ္စက္ ေနၾကေသာ သူမ်ားကို လမ္းမီးေရာင္မ်ားျဖင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား ျမင္ႏုိင္၏။
ေမာင္သိန္းတန္ႏွင့္ မိုးဟိန္းမွာ ကၽြန္မ ေခါင္းရင္၌ ကန္႕လန္႕ အိပ္ေနၾက၏။ မခင္ေလးျမင့္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္း တြင္ သူ႕အေဒၚမ်ားႏွင့္ တန္းစီ အိပ္ေနေလ၏။
ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္အမွတ္ပြဲအတြက္ အရုဏ္တက္တြင္ သက္ေစ့သံဃာေတာ္တို႕အား ဆြမ္းကပ္လွဴရန္၊ ထို႕ျပင္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားအား နံနက္စာ ထမင္းႏွင့္ ခ်ိဳခ်ဥ္ခဲဖြယ္မ်ား ေကၽြးရန္၊ အစစ စီမံ ျပင္ဆင္ ရျခင္းျဖင့္ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ၾကရေလရာ အားလံုး အိပ္ေမာက်လ်က္ ေနၾကေလ၏။

ကၽြန္မ သည္ ပန္းခက္ပန္းပြင့္မ်ား ၾကားမွ ၀ိုးတ၀ါး ျမင္ရေသာ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေန ေလ၏။
အေ၀း မွ ေခြးေဟာင္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ဇရပ္ပတ္လည္၌ရွိေသာ ေခြးတို႕သည္ တစ္ၿပိဳင္တည္း လိုက္ ၍ ေဟာင္ၾကအူၾကေလသည္။ ဆိုး၀ါးလွေသာ ေခြအူသံမ်ား အုန္းကၽြက္ ဆူညံလ်က္ ရွိေန၍ ထိုင္ရာမွ ထ သြားသည္။ ဇရပ္သံတံခါး အျပင္မွ ေခြးမ်ားကို ေမာင္းႏွင္ပစ္သည္။ ေခြးအူသံမ်ားမွာ မစဲႏိုင္ဘဲ တိုးအူ ေနၾက၏။ ကၽြန္မသည္ သံတံခါးနား၌ ရပ္လ်က္ လမ္းတစ္ဖက္သို႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ လမ္းတစ္ဖက္၌ ၀တ္ရံု ညိဳမည္းႀကီး လႊမ္းလ်က္ ဧရာမသတၱ၀ါႀကီၤႏွင့္ တူလွ ေသာ စတုဒိသာ ဇရပ္ႀကီးသည္ ကုန္းကုန္းႀကီး ၀ပ္တြား ဆိတ္သုဥ္းလ်က္ရွိ၏။ သံတံခါးနား၌ အသံကုန္ ဟစ္လ်က္အူေနေသာ ေခြးအူသံႀကီးကို အေဖာ္ ျပဳလ်က္ စတုဒိသာ ဇရပ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ လႈပ္ရွားလာေလသည္။

ကၽြန္မ စိတ္ထဲ၌ လႈပ္ရွားလာသည္ႏွင့္အမွ် ကုန္းကုန္း ၀ပ္တြားေနေသာ ဧရာမ သတၱ၀ါႀကီး လည္း လႈပ္ယမ္း လာကာ၊ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းပင္ ကိုယ္ေပၚမွ ၀တ္ရံုမည္းႀကီးသည္ တစ္စစ ကြဲဟလာ သည္။ ကြဲဟ သြားသည့္ အတြင္း၌ မီးေရာင္မ်ားသည္ ထိန္လင္း ထြန္းေတာက္လ်က္ ရွိေနသည္။
လူေသ ၏ အေလာင္းကို မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ထားေသာ မသာခုတင္ကို မီးေရာင္ေအာင္၌ ထင္းထင္း ႀကီး ေတြ႕ရေလသည္။ ခုတင္အထက္တြင္ ဖဲစအနက္မ်ားျဖင့္ နဖူးစည္းလုပ္၍ ပိုးပ၀ါျဖဴမ်ား ပတ္ရံုခ်ကာ ပိုးပ၀ါ လိုက္ကာ ေပၚ၌ ဖဲပြင့္အနက္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။

ခုတင္ေပၚမွ လူေသ၏ မ်က္ႏွာမွ ပိန္ခ်ံဳးေဟာက္ပက္လ်က္ ရွိကာ ညွဳိးေျခာက္ေန၏။ ကိုယ္ေပၚ၌ ေယာလံုခ်ည္ အနက္၊ ပင္နီအကၤီ် လႊမ္းဆင္ထားသည္။ ေသသူ၏ မ်က္ႏွာမွာ မွတ္မိႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ ပ်စ္ထူ ေနေသာ ပါးၿမိဳင္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးတို႕ျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနေလသည္။

မသာခုတင္ေဘးတြင္ ခုတင္ေပၚ၌ ေခါင္းကို ေစာင္းတင္ မွီထားကာ ထိုင္ေနေသာ သူကို္လည္း ျမင္မိသည္။ မသာခုတင္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၌ ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္စက္ေနေသာ လူမမည္ကေလး သံုးေယာက္လည္း ေတြ႕ရ ေလ၏။ ကေလးသံုေယာက္မွာ ခုနစ္ႏွစ္သမီး အရြယ္ႏွင့္ ငါးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္သာ အရြယ္မ်ား ျဖစ္ၾက သည္။
စတုဒိသာ ဇရပ္ထက္ မသာခုတင္ေဘးတြင္ ေခါင္းတင္လ်က္ မွီထိုင္ေနေသာ အၾကင္သူႏွင့္၊ ေအာင္မဂၤလာ ဇရပ္ႀကီးထဲ ၌ သံတိုင္သံတံခါးကို ကိုင္လ်က္ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္မႏွင့္ ကတၱရာေစး လမ္းမႀကီး ျခားေန ေလသည္။

ကၽြန္မသည္ ဇရပ္ႏွစ္ေဆာင္ၾကားမွ ေပတစ္ရာလမ္းကို သဲသဲမဲမဲ စိုက္ေတြၾကည့္ျပန္လ်က္ ရင္ထဲ၌ လႈပ္ရွား လာေလ၏။
ဇရပ္ႏွစ္ေဆာင္ ၾကားတြင္ ျခားထားေသာ ဤလမ္းသည္ တစ္ေဆာင္ႏွင့္တစ္ေဆာင္သိုက ျဖတ္ကူးသြားရန္ အျမင္ အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မွ် အေ၀းလံလွလ်က္၊ ကၽြန္မမွာ စတုဒိသာဇရပ္မွ ေအာင္မဂၤလာဇရပ္သို႕ ေရာက္ လာေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ် ကူးေလွ်ာက္ခဲ့ရေလ၏။

ကၽြန္မသည္ စတုဒိသာ ဇရပ္ထဲမွ  မသာခုတင္ေပၚက ေသသူ၏ ရုပ္အေလာင္းကိုလည္း ျမင္ေလ၏။ ေအာင္မဂၤလာ ဇရပ္ထဲရွိ စင္ျမင့္ေပၚမွ ေသသူ၏ ရုပ္ပံုကားႀကီးကို လွည့္၍ ၾကည့္ေလ၏။ စတုဒိသာ ဇရပ္ ထဲ၌ ခုနစ္ႏွစ္၊ ငါးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္ရြယ္ရွိ ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္စက္ေနေသာ ကေလးတို႕လည္း ေအာင္မဂၤလာ ဇရပ္ထဲ၌ ၁၇ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္စက္လ်က္ ေနၾကကုန္၏။
စတုဒိသာ ဇရပ္ႀကီးထဲ၌ ရွိေလေသာ ကၽြန္သည္ ေရွ႕ေရးကို အေတာမသတ္ ေတြြးပူေနေလ၏။ ဒီကေလး ေတြႏွင့္ ေရွ႕ေလၽႊာက္သြားရမည့္ ဘ၀ခရီးကို မစဥ္ီးစား၀ံ့သေလာက္ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ လ်က္ ရွိေန၏။ ဇရပ္ထဲ ၌ ပေဆြးႀကီး ေဆြးေနသူ၊ အပူႀကီး ပူေနသူ၊ ေခါင္းမီးေလာင္လ်က္  ပရိေဒ၀မီး ေတာက္ေနသူကို လမ္းတစ္ဖက္ ရွိ ေအာင္မဂၤလာဇရပ္မွ ျပန္၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ကၽြန္မရင္ထဲ၌ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လာေတာ့၏။

ကၽြန္မသည္။ ဇရပ္သံတံခါးမွ ခြာလိုက္ကာ ကၽြန္မေနရာသို႕ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ေဇာေပၚ၌ လွဲလွိက္ကာ နဖူ ေပၚ လက္တင္လ်က္ သက္ျပင္းႀကီး ခ်မိေလ၏။
စတုဒိသာ ဇရပ္မွ အစခ်ီ၍ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း က်င္လည္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား သည္ ျပန္၍ မစဥ္းစားဘဲ မေနႏုင္ေအာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆယ္ႏွစ္ခရီးကို အစအဆံုး ျပန္လည္ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၾကည့္ ေနမိေလသည္။

ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ၀မ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ ထိတ္လန္႕စရာ၊ ငိုခ်င္စရာ၊ ေသခ်င္စရာေတြ ႏွင့္တကြ ခရီးလမ္း တစ္ေလွ်ာကလံုး လႈိင္းတံပိုးတို႕ ပုတ္ခတ္လ်က္ ရွိေသာ ဘ၀ကို ဆယ္ႏွစ္ပတ္လံုး ရင္ မ လ်က္ လူးလဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့စဥ္ တစ္ေကြ႕တစ္လွည့္တြင္လည္း ၀မ္းသာစရာ၊ အားတက္စရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာတို႕ႏွင့္ တိုးမိ တိုက္္မိ လ်က္ ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္၊ ပ်က္လိုက္ျဖစ္လို္က္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ဘ၀၏ အဆိုးအေကာင္း အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကို ခေရေစ့တြင္းက် ျပန္လည္ ထင္ျမင္ၾကည့္ေသာအခါ...။

သူသည္ ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရဆိုေသာ တရားကို ထားခဲ့ကာ ကြယ္လြန္သြားေလသည္. ကၽြန္မသည္ သူေသၿပီး ေနာက္ သူထားခဲ့ေသာ သည္တရားကို ေခါင္းထဲမွ မထြက္ေလေအာင္ သံမႈိႏွက္ထားလိုက္သည္။ ပစၥည္း ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္မွန္ေပ၏။

သူမေသမီ သံုးလေလာက္က ကၽြန္မတို႕၌ ေက်ာေအာက္၌ ခင္းအိပ္စရာဖ်ာပင္ မရွိသေလာက္ အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ အလ်င္ ႀကံဳရေလသည္။ ဆရာျဖစ္သင္ေကာလိပ္ေက်ာင္းႀကီးကို ဗံုးႀကဲစဥ္က ကၽြန္မတို႕ မွာ ျပည္လမ္း၌ ေနမိ၍ လမ္းထဲမွ အျမန္ ထြက္သြာရန္ ဂ်ပန္မ်ားက ေမာင္းထုတ္ၾက၏။ အိမ္ရွိ ပစၥည္းမ်ားကို ပစ္ခဲ့ရကာ အ၀တ္ တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုႏွင့္ ဂ်ပန္အေလာင္းေတြကို ေက်ာ္လႊား၍ ျပည္လမ္းမွ ထြက္ေျပးၾကရ၏။ သိမ္ေခ်ာင္း ရြာ ကေလးတြင္ ျဖစ္သလို သြားေနၾကရ၏။ ေျမအိုးေျမခြက္ႏွင့္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ရွာကာ စာအုပ္ မ်ားကို ေခါင္းအံုး၍ အိပ္ၾကရသည္။ ကၽြန္မမွာ ရန္ကုန္ ျပည္လမ္း၌ က်န္ခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးႏွင့္ အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ ပစၥည္းေတြကို ေန႕ရွိသေရြ႕ မက္ေမာတမ္း တလ်က္ ေနသည္။

ဂ်ပန္မေျပးမီကေလး ရန္ကုန္အိမ္ရွိ ပစၥည္းေတြကို သိမ္ေခ်ာင္းရြာသို႕ သယ္ထား ရန္ သူသြားယူသည့္အခါ၌၊ လူစုလူေ၀းႀကီးသည္ ကၽြန္မတို႕အိမ္ကို ဂ်ပန္အိမ္ ထင္မွတ္ၾကကာ အိမ္ေသာ့ခေလာက္ ဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း အလံုး အရင္းႏွင့္ အတင္း၀င္ လုယူၾကေလ၏။ သူသည္ ေျပာင္ရွင္းသြားေသာ အိ္မ္ႀကီးထဲမွ နံရံခ်ိတ္ ထားေသာ နာရီႏွင့္ ပုိင္ရွင္ မရွိေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးခ်ည္၍ ထြက္ခဲ့ကာ သိမ္ေခ်ာင္းရြာသို႕ ျပန္ခဲ့ ေလ၏။

ကၽြန္မမွာ ကိုးႏွစ္ကာလပတ္လံုး စုေဆာင္းရေသာ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြႏွင့္ အ၀တ္အထည္ အေျမာက္ အျမား တစ္ေန႕တည္းႏွင့္ ေျပာင္သလင္းခါသြားပံုကို ရင္နာလ်က္ ရွိရာသူက ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရဟု တရား ခ်သည္။

အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ၀င္လာ၍ သိမ္ေခ်ာင္းရြာမွ ရန္ကုန္သို႕ ကူးခဲ့ၾကကာ၊ ကန္ဘဲ့၌ အေဒၚအိမ္နား ရွိ အိမ္လြတ္ တစ္အိမ္ ေပၚသို႕ ထိုးတက္ၾကရသည္။ အေဒၚက ေခါင္းအံုး၊ ဖ်ာ မွ်ကာ သူ႕အိမ္မွ ထမင္း ခ်က္ပို႕ေပးသည္။ စာပံုႏွိပ္စက္ ကေလးတစ္လံုး လိုက္ရွာ၀ယ္ကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ထုတ္ေလ၏။

အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္၍ အစားအထူေထာင္ရေသးမီ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ထုတ္၍ (သံုး ေလး လ အလြန္တြင္) သူ ကြယ္လြန္သြားျပန္ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္မ ကို မၾကာခဏ တရားခ်ေလေသာ ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရဆိုေသာ တရားအတိုင္း ပစၥည္းေတြ ေရွ႕က ကုန္ဆံုးလ်က္၊ ေနာက္က လူပါလိုက္၍ သြားသျဖင့္ သူ႕တရာထက္ စစ္သည့္ မွန္သည့္ တရားမရွိေခ်။

စတုဒိသာ ဇရပ္က ထြက္ခဲ့ေသာ ခရီးအစ၌ ကၽြန္မႏွင့္ ေခတၱ အတူလာေနသူ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးအုန္းလြင္က 'မမေလး... ဘ၀ ဒီက စၿပီ၊ ဘ၀သစ္ကို စ ေပေတာ့' ဟု ဆိုေလ၏။
ဘ၀ ကို မည္သို႕စ လာခဲ့ရပံုမ်ားသည္ မ်က္စိထဲ တေရးေရး ျပန္၍ ျမင္ေယာင္လာေလ၏။

အိုးအိမ္ေထာင္ ျပန္တည္မည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဆက္ထုတ္မည္။ သူထုတ္ခ်င္ေသာ ျပည္သူ႕ ဟစ္တိုင္ သတင္းစာ လည္း ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္မည္။ ကေလးေတြ ပညာသင္မည္။
ကၽြန္မ သည္ ဘ၀သစ္ကို ဒီအတိုင္း ပံုစံဇယား ခ်သည္။

ကၽြန္မ၏ စိန္ထည္ပစၥည္း လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖဴႀကီးႏွင့္ ထုပ္လ်က္ ေရာင္းခ်ရန္ အေနာက္ပိုင္း သို႕ သြားရ၏။ အေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္မ မိဘမ်ားႏွင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ တရုတ္ သူေဌး လင္မယား ရွိၾကသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြႏ္မ လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ျမင္လွ်င္ ၾကက္ေသေသကာ မ်က္ႏွာပ်က္ သြားၾကေလ၏။'ဒါေတြ မေရာင္းပါနဲ႕၊ ဒီပစၥည္းေတြဟာ မိဘေတြက တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္ တည္း လုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တျဖည္းျဖည္း စုၿပီး လုပ္ေပးခဲ့ရ တာေတြ မေရာင္းပါနဲ႕။ ဒါေတြ ျပန္ျဖစ္ဖို႕ရာ အားႀကၤီး ခဲယဥ္းတယ္'
ကၽြန္မမွာ သတင္းစာ ထုတ္ရန္ ေငြရင္းလိုေန၏။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အလုပ္တိုက္ဖြင့္ရန္ ေနရာလိုသည္။ လူ ေနရန္ လည္း ေနရာလိုသည္။ ဂ်ာနယ္ႏွင့္သတင္းစာအတြက္ စာပံုႏိွပ္စက္ႏွင့္ စာခံုမ်ား လိုသည္။ အုိးအိမ္ေထာင္ ပစၥည္း မ်ားလည္းအစား ထူးရဦးမအံ့။

ကၽြန္မက ႀကိဳက္ရာ၀ယ္ရန္ ဇြတ္ေရာင္းေန၏။ သူတုိ႕က မ၀ယ္ရက္ဘဲ ေခါင္းခါေနၾက ေေလသည္။
ေနာက္ဆံုး ၌ စိန္ထုပ္ကုိ ျပန္ေပးလိုက္ကာ ေငြတိုး အသင့္အတင့္ႏွင့္ ေငြေခ်းၾကသျဖင့္ သူတို႕ထံမွ ေငြ ငါးေထာင္ စ ထုတ္ခဲ့ေလသည္။
လမ္း ၄၀ ၌ အုတ္ခံုႀကီး ရွိေနေသာ သံုထပ္တိုက္ႀကီး တစ္လံုးကို အမိုးမိုးကာ ေနျဖစ္ေအာင္ တစ္တိုက္လံုး ျပန္ေဆာက္ ရေလ၏။ စာပံုႏွိပ္တိုက္ကို လမ္း ၄၀ ၌ ထားသည္။ ပန္ဆိုးတန္း၌ အထပ္ႏွစ္ထပ္တြင္ အေပၚထပ္ ၌ လူေနလ်က္ ေအာက္ထပ္၌ ရံုးခန္းဖြင့္သည္။ ပန္းဆိုးတန္း တိုက္ေဘး၌ ေခတၱ လာစဖြင့္ေသာ  "ရိုး" ကုမၸဏီတိုက္ မွ ကၽြန္မ ေနမည့္ အိမ္ခန္းႏွင့္ အကြက္က် သင့္ေလ်ာ္မည့္ အိမ္ေထာင္ ပစၥည္းသစ္ မ်ားျဖင့္ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတေျပာင္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ သည္။

သူမေသမီ တစ္လေလာက္က သတင္းစာထုတ္ရန္ ရည္ရြယ္၍ သကၤန္းကၽြန္းက ကုလားတစ္ဦး ထံမွ စာပံုႏွိပ္စက္ႀကီး တစ္လံုးႏွင့္ စက္ကေလး တစ္လံုးကို အဖိုးေငြ ခုနစ္ေထာင္ႏွင့္ ၀ယ္ကာ ကန္ဘဲ့ အေဒၚ႕ အိမ္ေအာက္ ၌ ပံုထားခဲ့ေလသည္။
   
လမ္း ၄၀ ၌ တိုက္ျပင္ေဆာက္ၿပီးေနာက္ အေဒၚအိမ္ေအာက္၌ ပံုထားခဲ့ေသာ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ဆင္ေစသည္။ ကၽြန္မမွာ သတင္းစာထုတ္ရန္ အေတာ္စိုင္းျပင္းရ၏။ ေနေရးထိုင္ေရး၊ အလုပ္အကိုင္ ေနရာ တက် ျဖစ္ေရးအတြက္ အစဦးတြင္ အေတာ္ႀကီး လံုးပန္း စိုင္းျပင္းရေလသည္။

အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစႏွစ္တြင္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရေလရာ အရြယ္ငယ္ေသး၍ တစ္ကိုယ္တည္း မေနရန္ ကန္႕ကြက္ ၾကသည္။ ကိုယ္ခ်ည္း မေနဘဲ လူျမင္လွ်င္ တင့္တယ္ေအာင္ လူႀကီၤးသူႀကီၤး ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေခၚ၍ အတူတူ ေနရန္ အစ္ကို၊အစ္မမ်ားက ႀသ၀ါဒ ေပးသည္။ ကၽြန္မတို႕ အမ်ိဳးထဲ၌ လူလြတ္ကိုယ္လြတ္လာေနႏိုင္သူမ်ိဳး တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မရွိေခ်။ မိသားတစ္စု သို႕မဟုတ္ ကိုယ့္အ လုပ္္အကိုင္ႏွင့္ကိုယ္ စံုတြဲရွိသူမ်ားသာ ရွိေလ သည္။

လူျမင္လွ်င္ တင့္တယ္ေအာင္ ဆိုၾက၍ တင့္တယ္ေရးအတြက္ ေဆြမ်ိဳးထဲမွ ဦးႀကီးႏွင့္ အေဒၚကို ကၽြန္မႏွင့္ အတူတူ လာေနရန္ ေတာင္းပန္ရသည္။ဘိုကေလး၌ရွိေသာ သူတို႕ေစ်းဆိုင္ကို ဖ်က္သိမ္းေစ၍ ကၽြန္မ အိမ္တြင္ အတူလာေနပါ၊ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ေနပါ၊ လွဴဖို႕တန္းဖို႕ သံုးစြဲဖို႕ တစ္လ ေငြတစ္ရာေပးပါမည္ဟု တာ၀န္ခံ ေခၚရ၏။

တိုက္ႏွစ္တိိုက္စလံုးအတြက္ အစစ အရာရာ စီစဥ္ ေနရာခ်ၿပီး ကန္ဘဲ့မွ ပန္းဆိုးတန္းသို႕ ေျပာင္းလာခဲ့၏။ ကၽြန္မ မွာ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းသစ္ေတြကို ၾကည့္လ်က္ ဘ၀ ေျပာင္းသြားသူပမာ ျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္တည္း ပါကလား ဟု ရင္ထဲ၌ ဟာသြားေလသည္။ ကၽြန္မ၌ အလုပ္တစ္ဖက္ ရွိသျဖင့္ ကေလးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ထိန္းေက်ာင္း ၾကည့္ရႈ ေကၽြးေမြး သုတ္သင္ လုပ္မေပးႏိုင္ရကား၊ အိပ္ရာလိပ္ေသတၱာကေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္င ျဖင့္ စိန္ဂၽြန္ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသုိ႕ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္း စား ပို႕လိုက္ရေလ၏။

ဒီၾကားထဲ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးတစ္ေယာက္မွာ အလုပ္အကိုင္ ျပဳတ္လ်က္ ေန႕မ လင္း ညမလင္း ေသာက္စား မူးယစ္ ေပေတေနကာ၊ သူ႕သမီးအႀကီၤးကို ေက်ာင္းထားေပးရန္ ကၽြန္မထံ သို႕ ပိုု႕လိုက္ျပန္၏။ ကၽြန္မမွာ ကုသိုလ္ကံ ေပးသည့္အတိုင္း ရွိေစေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့ရကာ ကေလး သံုးေယာက္ တာ၀န္သာ မကဘဲ သူ႕သမီး ပါ စိန္ဂၽြန္ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားေပးရသျဖင့္ ကေလး ေလးေယာက္ တာ၀န္ ျဖစ္လာရ၏။

လမ္း ၄၀ ပံုႏွိပ္တုိက္၌ သတင္းစာ ရိုက္ရန္ စက္မ်ား ျပင္ဆင္၍ ၿပီးသြား၏။ ဆင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရန္ကုန္ ေဂဇက္တိုက္ က ကၽြန္မ တိုက္တြင္ ဆင္ၿပီးေသာ စာပံုႏွိပ္စက္ ႏွစ္လံုးသည္ သူတို႕ ပံုႏွိပ္စက္ ေတြပါဟု ရံုးတက္ ၍ တရားစြဲေလ၏။   

သူမေသမီ ခုနစ္ေထာင္ႏွင့္ ၀ယ္၍  အေဒၚအိမ္ေအာက္၌ ထားခဲ့ေသာ စက္ေတြမွာ သူေသၿပီး ဆင္ၾကည့္ ေတာ့မွ ရန္ကုန္ေဂဇက္က စက္မ်ားလားဟု သံသယ ျဖစ္လာေလ၏။ အဂၤလိပ္လက္ထက္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ အဖံုး မ်ားကို ရန္ကုန္ေဂဇက္တိုက္္၌ သြားရိုက္ေနက်ျဖစ္၍  စက္မ်ားကို ျမင္ဖူး မွတ္မိေနသည္။

ေခတ္ပ်က္စဥ္က ရန္ကုန္ေဂဇက္တိုက္ႀကီးမွ စာပံုႏွိပ္စက္ႀကီးမ်ားကို ျဖဳတ္ယူ ခိုးေျပးၾကရာ၊ သူသည္ အေသမီ ကေလး ပင္ ခုိးရာပါ ပစၥည္းကို ေငြခုနစ္ေထာင္ျဖင့္ အပံုလိုက္ ၀ယ္၍ ပံုထားခဲ့ေလ သည္။ ကၽြန္မမွာ စက္ခိုး တရားခံ အျဖစ္ ရံုးတက္ရ၏။ ကၽြန္မဘက္မွ လိုက္ေသာ ၀တ္လံုဦးေက်ာ္ျမင့္ (တရား၀န္ႀကီးေဟာင္း) သည္ တရားခြင္ ၌ ကၽြန္မ၏ အစစ္ခံခ်က္ကို အံ့အားသင့္ေနေလ၏။
'ဒီစက္ေတြ ၀ယ္စဥ္က ရန္ကုန္ေဂဇက္က စက္မွန္း သိသလား၊ စက္၀ယ္စဥ္က ဘယ္က စက္ဆိုတာ မစံုစမ္း ဘူးလား' ရန္ကုန္ေဂဇက္တိုက္ဘက္မွ မ်က္ႏွာျဖဴ ၀တ္လံုေတာ္ရမင္း မစၥတာဘီခ်ီႏိုး က ကၽြန္မကို ေမးခြန္း ထုတ္ေလ သည္။

'ကၽြန္မတို႕ ေဂဇက္က စက္မွန္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတိုက္က ဖိုမင္ဦးဘိုးလူက သကၤန္းကၽြန္းက ကုလား ပံုႏိုပ္စက္ မွာ စက္ႏွစ္လံုး ၇၀၀၀ နဲ႕ ရမယ္ဆိုလို႕ ေငြ ၇၀၀၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရံုးတင္ျပထားတဲ့ အေရာင္း အ၀ယ္ စာခ်ဳပ္ဟာ ဦးဘိုးလူပဲ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးၿပီး ၀ယ္လာပါတယ္။ အပံုအတိုင္း ၀ယ္ၿပီး အိမ္ေအာက္ မွာပဲ ပံုထားပါတယ္။ ကၽြန္မ ေယာကၤ်ား ေသၿပီး စက္ပံုႀကီၤးကုိ ၿမိဳ႕ထဲေရႊ႕ၿပီး ဆင္ၾကည့္ေတာ့မွ ဒီစက္ဟာ ရန္ကုန္ ေဂဇက္က စက္မွန္း သိပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီစက္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္အဖံုး အၿမဲ ရိုက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ ေဂဇက္ပိုင္စက္ ေတြ အမွန္ပါပဲ၊ ျဖဳတ္သာ ယူပါေတာ့'
အမႈဖြင့္ ၍ ကၽြန္မအလွည့္တြင္ ဤသို႕  အစစ္ခံလိုက္သည္ႏွင့္ ေရာင္းသူကုလားႏွင့္ သက္ေသ ေတြပါ ေရွ႕ဆက္ ၍ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စစ္ေဆးစရာ မလိုေတာ့ဘဲ တရားသူႀကီးသည္  ဤအမႈကို ေစာေစာစီးစီး ပိတ္လိုက္ ႏိုင္ေလ၏။

ရံုးေပၚက အဆင္း ရန္ကုန္ေဂဇက္မွ မ်က္ႏွာျဖဴ ၀တ္လံုေတာ္ရမင္းက သူ႕ကားႏွင့္ အိမ္လိုက္ပို႕ ေပးပါရေစ၊ လက္ခံ ပါဟု လာေျပာေလသည္။
ကားထဲတြင္ ကၽြန္မမွာ ၿငိမ္သက္လ်က္ ေန၏။ ရံုး၌ မ်က္စိမွိတ္၍ ထြက္ဆိုခဲ့ေသာ အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစား ေနသည္။ တရားခြင္ ၀င္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မစိတ္မွာ ေျပာင္းသြားသည္။ အမႈႏိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။ သူမ်ား ပစၥည္း ကို အႏုိုင္ယူရန္ စက္ဆုပ္သြားသည္။

ကားထဲတြင္ မ်က္ႏွာျဖဴ ၀တ္လံုေတာ္ရက အားနာေသာ ေလသံျဖင့္ 'အမ်ားႀကီး ၀မ္းနည္းပါတယ္ မစၥစ္ခ်စ္ေမာင္၊ ဒီအမႈကို က်ဳပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး၊ စက္မွာ အမွတ္အသား ဘာမွမရိွဘူး။ ခင္ဗ်ားဘက္က ၀တ္လံု ဦးေက်ာ္ျမင့္သာ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးရင္ က်ဳပ္တို႕ အမႈ ရႈံးႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားထြက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕ ႏိုင္တာ္ပဲ ' ဟု ေျပာေနသည္။
သတင္းစာ ထုတ္ရန္ အားလံုး စီမံ စိုင္းျပင္းၿပီးခါမွ စက္မ်ားကို ရႏ္ကုန္ေဂဇက္တိုက္က လာျဖဳတ္ယူ သြားၾက ေလ၏။

ကၽြန္မ လုပ္ငန္းအစတြင္ ကေမာက္ကမ ႏိုင္သျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ ထင့္မိသည္။ လက္ရွိ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားႏွင့္ သတင္းစာ ထုတ္ရန္ မလံုေလာက္သျဖင့္  ကၽြန္မမွာ ပံုႏွိပ္စက္ ရွာရေနေတာ့ သည္။ မႏ ၱေလး ဦးခႏီၱ ေတာင္တြင္ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီၤး ႏွစ္လံုး ေရာင္းမည္ဟု သတင္းရသည္။  ကၽြန္မသည္ တရုတ္သူေဌးထံတြင္ ေနာက္ထပ္ ေငြ ၂၅၀၀၀ (ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္) သြားထပ္ေခ်းယူရကာ ေလာ္လီ ထရပ္ကားႀကီးတစ္စီး ငွားလ်က္ ကိုဘိုလူကို မႏၱေလးသို႕ စက္၀ယ္ရန္ လႊတ္လိုက္ရသည္။

ဘ၀သစ္၏ လမ္းခရီး အစီစဥ္အတိုင္းပင္ မၾကာမီ ျပည္သူ႕ဟစ္တုိင္ သတင္းစာ ထြက္လာေလ ၏ ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္လည္း ပတ္စဥ္ ထြက္ေလ၏။ ကၽြန္မမွာ အလုပ္တိုက္ ႏွစ္တိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားလွသည္ ။ နံနက္ ရွစ္နာရီမွ ညေန ငါးနာရီအထိ ပန္းဆိုးတန္း အလုပ္တိုက္တြင္ သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဌာန မွ စာေရးစာခ်ီ တစ္စုတို႕နွင့္ ရံုးအလုပ္ လုပ္ရေလသည္။ ညေန ေျခာက္နာရီတြင္ လမ္း ၄၀ ပံုႏွိပ္တိုက္ အယ္ဒီတာဌာန သုိ႕ ကူးသြားကာ ရန္ကုန္အတြက္ ေနာက္ဆံုးစာေဖာင္ပိတ္ခ်ိန္ ညတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ လုပ္ကိုင္ရေလ၏။

စာပံုႏွိပ္စက္မ်ား ျဖဳတ္ယူသြားၾက၍ ပံုႏွိပ္စက္မ်ား အစားထိုးကာ သတင္းစာ ထုတ္လ်က္ အစစ ေနရာက်ၿပီ ဟု မွတ္ထင္ခါမွ ညဥ့္နက္မွ ျပန္ခဲ့ေသာ တစ္ညတြင္ စိတ္ပန္းလူပန္းျဖင့္ ရုတ္တရက္ အိပ္မေပ်ာ္ေခ်။ နားထဲ တြင္ တရွဲရွဲသံျဖင့္၊ ႏွာေခါင္းတြင္းလည္း အ၀တ္မီးေလာင္သည့္ အေညွာ္န႕ံ တသင္းသင္း ရေန၏။ အိပ္ရာမွ ကပ်ာ ကယာ လူလဲထထိုင္ကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ ထြက္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ မီးရဲရဲ ေတာက္ ေနေလ၏။ ဆိုဖာကုလားထိုင္ေပၚ၌ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အမွတ္တမဲ့ က်ရစ္ခဲ့ဟန္တူေသာ စီးကရက္ တိုမီးျဖင့္ ဆိုဖာႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာ္ေဇာႀကီး တစ္ျခမ္းမွာ မီးေတာက္မထြက္ဘဲ လႈိက္ေလာင္ေနကာ မီးစမီးခဲႀကီး လို ရဲရဲနီေနေလ၏။

အရြယ္ငယ္သည္၊ မတင့္တယ္ ဆိုၾက၍၊ လူျမင္ရင္ တင့္တယ္ေအာင္ တစ္လ တစ္ရာ ကန္ေတာ့ထားရေသာ ဦးႀကီးမွာ အိပ္ေမာက်ေန၏။ ကၽြန္မႏွင့္အတူ လာေနေသာ တူမေလးသာ ႏိုးသည္။ လဲမႈိ႕မ်ား လႈိက္ေလာင္ ကာ တေငြ႕ေငြ႕ရဲနီေနေသာ ဆိုဖာႀကီးကို သစ္သားေပါင္ထဲမွ ႀကိဳးစား ခၽြတ္ယူၾကသည္။ ခၽြတ္ေနရင္း ကၽြန္မကိုယ္မွ အကၤ်ီကို မီးလာဟပ္ျပန္သည္။ အကၤ်ီကုိ ဆြဲဆုတ္ပစ္ လိုက္ရ၏။ ကုလားထုိင္မွ ေက်ာမွီဖံုးႀကီး ကို မရ ရေအာင္ ခၽြတ္ေနရသည္။ တညင္းညင္းတိုက္ေနေသာ ေလျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာ တံခါးမွာ ခန္းဆီးရွည္ႀကီးမွာ ကုလားထိုင္ေပၚသို႕ လြင့္လာကာ မီးကူးစက္ ျပန္သည္။ ေကာ္ေဇာေအာက္က မီးမွာ ၾကမ္းခင္း ကို စြဲေလာင္စ ျပဳေလၿပီ။ မီးစြဲေနေသာ ဆိုဖာဖံုးႀကီး မ်ားကို ခၽြတ္ယူရလ်က္ လသာ ၀ရန္တာမွ လမ္းမေပၚ သို႕ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ လက္ေတြ အပူအေလာင္ခံကာ ထိုင္ဖံုကိုလည္း ရေအာင္ ခၽြတ္ယူ၍ ၀ရန္တာ မွ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

မီးေလာင္ကၽြမ္းသြားေသာ ဆိုဖာကုလားထိုင္ႀကီး ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာ္ေဇာကို အိမ္ေအာက္သို႕ ပစ္ခ် လိုက္ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းကို ေရဖ်န္းရသည္။ လူမႏိုးလွ်င္ တစ္အိမ္လံုး ျပာက်ဖို႕ရာသာ ရွိေတာ့၏။ ကၽြန္မမွာ စြန္႕စြန္႕ စားစား အပူအေလာင္ခံကာ မီးႏွင့္ကုိယ္ႏွင္ သူတစ္ျပန္ ကုိယ္တစ္ျပန္ အလုအယက္ ၿငိွမ္းသတ္ခဲ့ ရေလ၏။ မီးသတ္ၿပီး ကိုယ္မွ၊ လက္မွ မီးေလာင္ဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးထည့္ရင္း ရႈပ္ေနာက္သြၾးေသာ စိတ္ကို အပန္းေျဖ လ်က္၊ ပ်က္ရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဟု ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ ႏွစ္သိမ့္ရေလ၏။

ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားေသာ ဧည့္ခန္းကို ေနာက္တစ္ေန႕ ကုလားထိုင္စံု အသစ္မ်ားျဖင့္ အစားထိုး လိုက္ေလသည္။
သတင္းစာ ထုတ္သျဖင့္ စရိတ္စက ႀကီးလာ၏။ အလုပ္တိုက္ႀကီး၏ စရိတ္ လစဥၤ ကုန္က်ေငြကို ထားဦး၊ ကၽြန္မ ၏ လစဥ္ ကုန္က်ေငြမ်ားမွာ ကၽြန္မအား ေျခာက္လွန္႕လ်က္ရွိကာ တစ္လႏွင့္တစ္လ ေခ်ာေမာရန္ အၿမဲ ထိတ္ ခဲ့ရသည္။

ကၽြၽန္မသည္ လစဥ္ ကုန္က်ရမည့္ ေငြစာရင္းကို ဆြဲထားသည္။
သားသမီး သံုးေယာက္အတြက္ ေဘာ္ဒါခ...                ၃၇၅ က်ပ္
အစ္ကိုႀကီး သမီးအတြက္ ေဘာ္ဒါခ     ...                    ၁၂၅   ။
သားသမီး တစ္အုပ္ႀကီးႏွင့္ အလုပ္အကိုင္မရွိ၊
ဆင္းရဲ ျပတ္ငတ္လ်က္ေနေသာ အစ္ကို၏
အိမ္ေထာင္ႀကီးအတြက္ ေထာက္ပံ့ရေၾကး၊ တစ္လ...    ၂၀၀   ။
မုဆိုးမဘ၀ လူျမင္ တင့္တယ္ေရး...                              ၁၀၀   ။
အေ၀းရွိ မက်န္းမာေနေသာ မိခင္ႀကီးအတြက္...           ၁၀၀   ။
လဆန္း ၂ ရက္ေန႕ သြားေလသူအတြက္ အလွဴ...        ၁၀၀   ။

စုစုေပါင္း ေငြတစ္ေထာင္သည္ လစဥ္ အလံုးအခဲႏွင့္ ကုန္ရသည့္ေငြျဖစ္သည္။ အိမ္စရိတ္၊ စားစရိတ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားစရိတ္၊ အေထြေထြ ဗာဟီရစရိတ္ကလည္း တစ္လ တစ္ေထာင္ခန္႕ ရွိေလ၏။ ကၽြန္မ အသံုး အတြက္ အလုပ္ထဲမွ လစဥ္ ႏွစ္ေထာင္ ယူသံုးစာရင္း ေပၚေနသည္။

အလုပ္တိုက္ စရိတ္ကလည္း မေသးေခ်။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုေစာဦး၏ လခ တစ္လ ၅၀၀ မွ စ၍ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာမ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား၊ စာစီသမား၊ စက္သမားအထိ အလုပ္သမား လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္ခန္႕  ရွိေလရာ၊ သူတို႕၏ လစာေငြမ်ားႏွင့္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရပ္ရပ္ ကုန္စရိတ္ကား လစဥ္ ေသာင္းေက်ာ္ေလသတည္း။ လုပ္ငန္းအစအလုပ္အတြက္ ေငြသံုးေသာင္း အေၾကြး မွ လစဥ္ ေပးဆပ္ရန္ အတိုး ၆၀၀ ကလညး္ ရွိေပေသး၏။

မနားမေန ႀကိဳးစားလုုပ္ကုိင္ႏိုင္ပါမွ ဤတာ၀န္ႀကီးေတြကို တာရွည္ႀကီးဆေခါင္းေပၚ ရြက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သတင္းစာအလုပ္၊ ဂ်ာနယ္အလုပ္အျပင္အျခား ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းမ်ားကို ပါ လက္ခံကာ တစ္လ ႏွင့္ တစ္လ ေခ်ာေမာေအာင္ ေဒါင္းတင္ေမာင္းတင္၍ ေန႕မနား ညမအား ႀကဲေနေလ၏။

သတင္းစာလုပ္ငန္းတြင္ ညအခ်ိန္မေတာ္ စက္ပ်က္၍၊ ညအခ်ိန္မေတာ္ မီးပ်က္၍ သတင္းစာ မထြက္ႏိုင္ ျဖစ္လာလွ်င္ ထြက္ႏုိင္ေရးအတြက္ မိန္းမသားတစ္ဦးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္အခါမွ ၾကည့္ငဲ့မေနႏိုင္ဘဲ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ လင္းအားႀကၤီး အခ်ိန္လည္း ၿမိဳ႕ထဲ လည္ကာ မနက္ ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကံစည္ ဖန္တီး ေပးခဲ့ရပံုလည္း အခါေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။
စာပံုႏွိပ္တိုက္ မွ ကၽြန္မအား တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ဒုကၡေပးေလ၏။ ဒီေန႕ည အစစ ေခ်ာၿပီဟု စိတ္ခ်ကာ အလုပ္တိုက္ မွ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ျပန္လာၿပီး အိပ္ခါမွ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္တြင္ ေတ့ၿပီး မီးပ်က္ သြား တတ္ေလ၏။

ကၽြန္မ မွာ သတင္းစာ ထုတ္ခဲ့ေသာ ဘ၀ကို တေရးေရး ျပန္ေတြးေနရင္း သန္းေခါင္ေက်ာ္ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ ေလွကားပါေသာ အာအီးတီဓာတ္မီးျပင္ ကားႀကီးေနာက္သို႕ အျမန္ ေမာင္းလိုက္ ေနပံု၊ ထိုကားႀကီၤးကို ေက်ာ္တက္ကာ ကားႀကီးေရွ႕မွ ဂ်စ္ကားကို ကန္႕လန္႕ ထိုးရပ္ေစလ်က္ အာအီးတီ ကားႀကီး ကို အတင္း ရပ္ခိုင္းရပံုတို႕သည္ ရုပ္ရွင္ထဲကႏွင့္ တစ္ပံုတည္းတူေန ေလသည္။
ည တစ္ခ်က္ ေနာက္ဆံုးစာေဖာင္ စက္ေပၚ တင္ခါနီးမွ လကိက လြတ္က်သြားတာ တစ္မ်ိဳၚကလညး္ ျဖစ္ ေသး၏။ အိမ္ျပန္ကုန္ၾကေသာ စာစီသမားေတြကိုအတင္း လိုက္ႏိႈးေခၚကာ တက္ သုတ္ရိုက္ေစကာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ သတင္းစာ ထိုင္ေခါက္ခဲ့ရသည္လည္း ႀကံဳခဲ့ရသည္။

ကၽြန္မမွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ရသည္။ တေၾကာ္ေၾကာ္ လာႏိႈးသံကို နားစြင့္ကာ အေရးဆို လွ်င္ ထလိုက ္ႏိုင္ေအာင္ အဆင္သင့္ ျပင္ထားလ်က္ မီးသတ္စက္က မီးသတ္သမားႏွင့္မျခား အိပ္ေကာင္းျခင္းလည္း မအိပ္ရ။

ဤသို႕သာလွ်င္ သံသရာလည္ကာ ေန႕ညမျပတ္ အားထုတ္ရလ်က္ အရပ္ရပ္ တာ၀န္ႀကီးေတြ ကို မႏိုင္မနင္း ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွပံုမွာ သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ေစာင္ေရ သည္ ထိုးက်သြားေလသည္။

ကြန္ျမဴနစ္ သတင္းစာ ဟု တစ္တိုင္း တစ္ျပည္လံုးက သမုတ္က်သည္။ အခ်ိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ဖဆပလ ဘက္မွ သတင္းစာထုပ္ ကို မီးရႈိ႕ပစ္ၾကသည္။
သတင္းစာ ေစာင္ေရႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ေစာင္ေရ ထုိးက်သြားသည္ႏွင့္ တစ္ခ်က္တည္း သိသိ သာသာ ၀င္ေငြ ထိခုိက္သြားေတာ့၏။ ေစာင္ေရ က်သြား၍ စကၠဴထုပ္သာလွ်င္ ေလွ်ာ့ရိုက္ရျခင္း ကာ၊ အရပ္ရပ္ ကုန္က် စရိတ္ ေတြမွာ အရပ္ရပ္ ကုန္က်စရိတ္အတုိင္းပင္ ကုန္ရသည္ ျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ လစဥ္ ေခါင္းပူ ရေတာ့ေလ၏။

အလုပ္သမား မ်ား လခကို လခ ထုတ္ခ်ိန္တြင္ တစ္ရက္မွ ေနာက္က်ခ်င္သည့္ စိတ္မရွိ၍ သည္ေလာက္ အလုပ္မ်ား၊ ဗ်ာမ်ားေနေသာ ၾကားထဲမွပင္ စာအုပ္ေရးၿပီး လစာေငြမ်ားအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ေငြရွာ ရသည္။

"သူလိုလူ" စာအုပ္သည္ တုိက္တြင္ ေငြက်ပ္၍ ၁၄ရက္တုိင္တိုင္ ညသန္းေခါင္က စ၍ နံနက္လင္း  သြားသည့္ အထိ အနားတြင္ ေရဇလံု တစ္လံုးႏွင့္ အိပ္ခ်င္းရင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေရးသာထုတ္ေ၀ခဲ့ ေသာ စာအုပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာအုပ္ စာတမ္း၊ ဖိတ္စာ၊ ေဆးလိပ္ပတ္ မွ မက်န္ ေဘးပန္း ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္း အလုပ္ေတြကို ရွာေဖြလ်က္ စက္ကေလး ႏွစ္လံုးကို ေန႔ေရာ ညပါ မနားတမ္း ရိုက္ေစကာ စရိတ္ေတြကို ခုရေလသည္။

ထုိစဥ္က တိုက္အုပ္လည္း ကၽြန္မပင္။ အယ္ဒီတာဌာန၊ အလုပ္ရုံးႏွင့္တကြ သတင္းစာ ေခါက္သည့္ ေနရာ အထိ လူမစုံလွ်င္ ကၽြန္မမွာ ေနရာတကာ လူစား၀င္၍ အကုန္ ေလွ်ာက္လုပ္သည္။ ဘယ္ဘက္ကမွ ခဏ ရပ္ထား ၍ မရႏိုင္ေသာ တစ္ေန႔ အလုပ္ႀကီးကို တစ္ေန႔ၿပီးစီး ေခ်ာေမာသြား ေအာင္ လုပ္ေနရသူ ျဖစ္၏။ ကၽြန္မ အတြက္ အခ်ိန္ႏွင့္ စားသည္၊ အိပ္သည္ ဟူ၍ မရွိေခ်။ မနက္ ထမင္းကို  ညေနမွ စားခ်င္စားကာ၊ ညထမင္း ကို လင္းအားႀကီးတြင္ စားခ်င္စားလ်က္၊ မစားခ်င္ လည္း မစားေတာ့ေခ်။

ေစာင္ေရက်၍ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနခိုက္ ထိုက္အခက္အခဲမွာ ကၽြန္မသာ အက်ပ္ ရိုက္ ခက္ခဲေစလ်က္ မည္မွ် ေစာင္ေရက်ကာ ၀င္ေငြ နည္းသြားေစကာမူ အလုပ္ လုပ္ေနသူတုိ႔အား ကၽြန္မ၏ အခက္အခဲ ကို မသိေစရေပ။ ေစာင္ေရက်လည္း အေျခအေနမပ်က္ ဣေျႏၵမပ်က္၊ လခ မ်ားကို တစ္လ ႏွင့္ တစ္လ မွန္မွန္ႀကီး ထုတ္ေပးလ်က္ ရွိေလ၏။

စီးပြားေရး အခက္အခဲ မည္သို႔ ရွိရွိ၊ အိမ္သံုး အရပ္ရပ္ ကုန္ေငြအတြက္လည္း ျပည့္စုံေအာင္ ရွာရ ေလသည္။ ကေလး ေက်ာင္းလခ၊ မိခင္အတြက္ သြားေလသူ အလွဴ၊ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္ အတြက္၊ သူ႔သမီး ေက်ာင္းစရိတ္ စသည့္ တာ၀န္ေတြလည္း ပ်က္ကြက္သည္ မရွိေစရ။

ေနာက္ဆံုး မုဆိုးမျဖစ္၍ လူျမင္ရင္ တင့္တယ္ေရးအတြက္ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ထားေသာ ဦးႀကီး၏ လစာ ၁၀၀ က်ပ္ကိုပင္ ေငြက်ပ္၍ သည္လ ဆိုင္းပါဟု ပါးစပ္က မထြက္ေခ်။ လဆန္းလွ်င္ လက္ထဲထည့္၍ ကန္ေတာ့လိုက္၏။ ဦးႀကီးႏွင့္ အေဒၚမွာ ထမင္းပြဲေရွ႕ေမွာက္ ဘာမွ မပူပင္ရကာ၊ လစဥ္  ကန္ေတာ့ ေငြ ၁၀၀ကို အေဒၚက စု၍ စိန္နားကပ္ႏွင့္ စိန္လက္စြပ္ လုပ္၀တ္သည္။

အစ္ကိုႀကီးထံမွ သတိသံေ၀ဂရသည္ မၾကားရ။ မူးယစ္ေပေတေနကာ အလုပ္လည္း မလုပ္။ သူ႔ အိမ္ရွင္မႏွင့္ သားသမီး တစ္စုသည္ ကၽြန္မ ပို႔ေသာ ေငြ ၂၀၀က်ပ္ႏွင့္ သံုးစြဲ စားေသာက္ေနရေလ ၏။ မိခင္ႀကီးမွာ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းေနသူ ျဖစ္သည့္အတုိင္းသား အိမ္တြင္ ေကာင္းေကာင္းစားကာ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနရေပ၏။ သြားေလသူအတြက္ လစဥ္ လဆန္း ၂ရက္ေန႔ ေငြလွဴေသာ ကိုးထပ္ႀကီး ဘုရား မဂၤလာေဇယ်ဳံေက်ာင္းတုိက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ လည္း လစဥ္လွဴေငြ ၁၀၀က်ပ္ျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ သီတင္းသံုးေတာ္မူႏိုင္ေပ၏။ ကၽြန္မမွာ အက်ပ္ အတည္း အခက္အခဲ ရွိေနလ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးလွသည့္ တာ၀န္ဒုကၡကို ဒုကၡဟု မထင္၊ ဒုကၡဟု မယူဆ။ ကိုယ္ ျပဳရမည့္ တာ၀န္ ၀တၱရား ဟု ယူဆထားသည္။

သတင္းစာ ေစာင္ေရ၊ ဂ်ာနယ္ ေစာင္ေရ က်သြားသည့္အတြက္ ဗိုလ္လက်္ာက အယ္ဒီတုာခ်ဳပ္ ကိုေစာဦး ေနရာတြင္ လူသစ္ေျပာင္းထားရန္ စိုးရိမ္ ပူပန္စိတ္ျဖင့္ အခါခါ လာေျပာေလ၏။ ကၽြန္မမွာ ကိုေစာဦးက မထြက္ဘဲႏွင့္ ကၽြန္မက ဘယ္ေတာ့မွ် မထုတ္ဟု စိတ္ပုိင္းထားသည္။
ကိုေစာဦးမွာ တစ္တိုက္လံုး လစဥ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ လစာ ေပးႏိုင္ေနျခင္းကို ခ်င့္လ်က္ အေျခမပ်က္ ေသာ လုပ္ငန္းကို ျမင္ေနကာ ပူစရာ၊ ပင္စရာ မလိုဘဲ သူ႔ကေလာင္ႏွင့္ ဖဆပလ အစိုးရကို အႀကိတ္အနယ္ တုိက္ေန ေလ၏။

ကၽြန္မမွာ ရင္မလ်က္ တစ္လႏွင့္တစ္လ ေခ်ာေမာကာ အဆင္ေျပသြားေအာင္ လစဥ္ အပူတျပင္း စိုင္းျပင္းရကာ ဟန္မပ်က္၊ အေျခမပ်က္ေအာင္ အသက္ဆက္လ်က္ ေနေလ၏။
ကေလးမ်ားမွာ တစ္လ တစ္ခါသာ အိမ္ျပန္လာၾက၏။ ကေလးေတြ ျပန္လာ၍ သူမ်ား အေမလို ကေလး ေတြႏွင့္ ေနရသည့္အခ်ိန္ မရွိ၊ စကား ေျပာရသည့္အခ်ိန္ မရွိ။ အိမ္ေပၚတက္၍ မေတြ႕ေတာ့ မွ ေက်ာင္းျပန္ သြားၾကမွန္း သိေတာ့၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ သတင္းစာ ေစာင္ေရမွာ တိုးတက္လာေလသည္။
သတင္းစာ ေစာင္ေရ တက္လာျပန္၍ အသက္ရွဴေပါက္ကေလး ရလာသည္။ ေစာင္ေရ က်စဥ္က ႀကိဳးစားသည္ထက္ပင္ အားခဲ ႀကိဳးစားသည္။ အလုပ္အတြက္ လဆပ္သည့္ အတိုးကို မဆပ္ႏိုင္ ေသး၍ ဆိုင္းထားရာ၊ ေျခာက္လခန္႔ အတိုးေတြကို တစ္လံုးတည္း သြားေပါင္းဆပ္လိုက္ႏိုင္သည္။ အကယ္၍ သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ ေစာင္ေရ မက်ေခ်က ေဘးပန္း ရွာသမွ်၊ ရသမွ် ၀င္ေငြတို႔ျဖင့္ အေၾကြး သံုးေသာင္း သည္ ေအးေအးကေလး ေက်ေလာက္ေနၿပီ။

သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ဘက္မွ အျမတ္အစြန္း မခံစားရေသးေခ်။ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းဘက္မွ ႀကိဳးစား အလုပ္ရွာႏိုင္သေလာက္ ၀င္ေငြေကာင္းေနေလ၏။
ေစာင္ေရ တက္လာ၍ အရွိန္ရကာ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့မည္ ရွိစဥ္ လမ္း ၄၀မွ ပံုႏွိပ္ တုိက္ႀကီး ကို မြမြေၾကေအာင္ ထုရိုက္ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကေတာ့၏။

(၄)

ကၽြန္မသည္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြး စဥ္းစားရင္း စိတ္ေမာလာ၍ လဲေလ်ာင္းရာမွ ထ ထိုင္ လိုက္သည္။ ဇရပ္စင္ျမင့္ေပၚမွ အလွျပင္ဆင္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို စိုက္၍ ၾကည့္ေနေလ သည္။
ထုိစဥ္က ပံုႏွိပ္တိုက္ႀကီး က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီး ေၾကမြသြားပံုကို သူကိုယ္တိုင္ ျမင္စမ္းေစခ်င္သည္။
ထုိေန႔က စီတန္းလွည့္လည္သြားေသာ "ေတာင္သူလယ္သမား" ဆိုေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ပန္းဆုိး တန္း အလုပ္တိုက္ ၀ရန္တာမွ ထြက္၍ ၾကည့္ေလ၏။ မ်က္စိတဆံုး ေမွ်ာ္၍ ၾကည့္ေလ၏။ ဤ သူတို႔သည္ လမ္း၄၀ ပံုႏွိပ္တိုက္ႀကီးကို ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးရန္ သြားၾကသူေတြဟု မသိေခ်တကား။ လူစီတန္းႀကီး ကြယ္သြားမွ အလုပ္စားပြဲ၌ ျပန္ထိုင္ လုပ္ေနသည္။

တစ္တိုက္လံုး စိတ္ရွိသလို၊ ထင္သလို အားရပါးရ ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးၿပီး ထြက္သြားၾကေတာ့မွ ပန္းဆိုးတန္းသို႔ ကိုေစာဦးတို႔ လာေျပာ၍ က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီးကုန္မွန္း သိရေတာ့သည္။
ပန္းဆိုးတန္းမွ လမ္း၄၀သို႔ လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲ၌ မခ်မ္းသာပံုကား ေျပာဖြယ္ရာ မရွိ။ လမ္းထဲ သုိ႔ ခ်ိဳး၀င္လာသည့္အခါ လမ္းထဲတြင္ မြႀကဲေနေသာ ခဲစာလံုးေတြ၊ စကၠဴစေတြကို နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ လာရသည္။ သူ ေသၿပီး အျပင္းအထန္ ႀကိဳးပမ္း ထည္ေထာင္ခဲ့ရေသာ ဤခဲစာလံုးေတြကို ကၽြန္မ ေျခေထာက္ႏွင့္ နင္းရျခင္း၊ လူတကာ ေျခနင္းဖတ္ ျဖစ္ေနရျခင္းသည္ စင္စစ္ သံေ၀ဂ ရစရာပင္ ေကာင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္မ နားထဲတြင္ ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရ ဟု သူ ေျပာသြားေသာ စကား သည္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းပင္ ၾကားေယာင္ ေနေတာ့သည္။

အလုပ္တိုက္ ေအာက္ထပ္မွ စက္ခန္းႀကီးကို ေရွးဦးစြာ ျမင္လိုက္ရ၏။ စက္ခန္းထဲ၌ စက္ႀကီး သံုးလံုး၊ စက္ကေလး ႏွစ္လံုး၊ ေပါင္း ငါးလံုး ရွိသည္။ စက္ အထက္ပိုင္းမ်ားမွာ ပုဆိန္ႏွင့္ ထုရုိက္ သြားၾကသျဖင့္ ေကြးေကာက္ ျပဳတ္ထြက္ကုန္ကာ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာလည္း ထက္ပိုင္းက်ဳိးေနသည္။ စက္ကေလး ႏွစ္လံုးမွာ မရႈမလွ က်ိဳးပဲ ပ်က္စီးေနကာ ၿပိဳက်ေနသည္။

ေန႔မအား ညမအား လည္ကာ အမႈထမ္းၾကေသာ သူတို႔၏ ေက်းဇူးကား ႀကီးပါဘိ၏။ သူတို႔မွာ သက္မဲ့ပစၥည္း မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ားလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ပံုႏွိပ္ တုိက္ဖိုမင္ ကိုဘိုးလူသည္ သူ႔စက္ေတြကို သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ားလို ဆက္ဆံေလ့ ရွိ၏။ စက္ႀကီးမ်ား ကို "ဒီေကာင္ေလး" ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုေလ့ ရွိေလသည္။
ဒီေကာင္ႀကီးႏွင့္ ဒီေကာင္ေလးေတြမွာ တူးရြင္း၊ ပုဆိန္လက္နက္တို႔ျဖင့္ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား၊ လက္တျခား၊ ေျခတျခား ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္း ခႏၶာစဲ၍ ေသပြဲ၀င္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မမွာ သူတို႔ ၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လ်က္ ရင္ထဲ၌ တလွပ္လွပ္ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနသည္။

ကၽြန္မ အပါး၌ ရပ္ေနေသာ ကိုဘုိးလူက မႈန္ကုပ္ကုပ္ ရွိေသာ မ်က္ႏွာေပါက္ ဆုိးႀကီးႏွင့္ ခ်ဳသံပါ ေအာင္ ညည္းတြားေနသည္။
"ဟုိေကာင္ေလး ႏွစ္ေကာင္ေတာ့ သြားပါၿပီ။ သံုးမရေတာ့ပါဘူး၊ ၾကက္တန္း ျမႇဳပ္ရမွာပဲ။ (ၾကက္ တန္းမွာ သံထည္ပစၥည္းေဟာင္း သခ်ၤ ိဳင္း ျဖစ္သည္) ဒီေကာင္ႀကီးေတြ ျပင္ဖို႔ကလည္း ရုတ္တရက္ မလြယ္ဘူး ဆရာကေတာ္"

ကၽြန္မသည္ စက္ခန္း၀၌ အတန္ၾကာေတြ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ စက္ခန္းထဲ၌ တူးရြင္း၊ ပုဆိန္တုိ႔ျဖင့္ ထုရိုက္ ဖ်က္ဆီး ခ်ိဳးဖဲ့ေနၾကပံုကို ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ေလသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ရန္ၿငိဳး ရန္ဘက္ မဟုတ္ဘဲ သည္ေလာက္ ခက္ထန္ ရုန္႔ၾကမ္းကာ ရက္စက္ဆိုး၀ါးႏိုင္ေသာ သူတို႔၏ ႏွလံုး သားစသည္ လူသားတို႔၏ ႏွလံုးသားမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။
ဤစက္ေတြကို ရစရာ မရွိေအာင္ ရုိက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကျခင္းသည္ ကၽြန္မ လက္ေျခကို ရိုက္ခ်ိဳး ျဖတ္ပစ္ျခင္း၊ ကၽြန္မ အသည္းႏွလံုးႏွင့္ ကၽြန္မ ဦးေခါင္းကို ထုရိုက္ ေခ်မြပစ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ အတူတူပါပင္ တည္း။
ကၽြန္မမွာ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခကို မသယ္ခ်င္ေလာက္ပင္ အားအင္ကုန္ခန္းသြားလ်က္ ေလွကားကို တုန္တုန္ယင္ယင္ လွမ္းတက္ကာ အေပၚထပ္ စာခုံခန္းေတြကို တက္ၾကည့္သည္။ အလယ္ထပ္ လက္၀ဲလက္ယာ ခန္းမႀကီးႏွစ္ေဆာင္တြင္ စာခံုမ်ား ခုံေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ခန္႔ ခဲစာလံုး အျပည့္ရွိေလ ၏။

စာခုံခန္းေတြ ျမင္လိုက္ရသည္မွာ မ်က္စိထဲ ေနာက္သြားကာ ေသြးေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။
အခန္းထဲ၌ ဖ်က္ဆီးထားၾကပံုကား စာခြက္ထဲမွ ခဲစာလံုးမ်ားကို စတုံခုံႀကီးေပၚသို႔ ေမွာက္သြန္ခ်ၾက ကာ၊ ခဲစာလံုးမ်ားကို ျပားခ်ပ္သြားေအာင္ တူေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္းထုၾကေလ၏။ ထုပစ္သည့္ ခဲမ်ားကို စာစီခန္းတြင္ အသံုးျပဳေသာ ခဲစာလံုးစီၿပီး ထည့္ပံုသည့္ သြပ္ျပားဂယ္လီတို႔ ႏွင့္ စတုံခံုႀကီးေပၚမွ ေကာ္ခပ္ ယူၾကကကာ တိုက္အေပၚထပ္မွ ေျမာင္းထဲသို႔ ပစ္ခ်ၾကေလ၏။
လမ္းေပၚတြင္ ကၽြန္မ နင္းလာခဲ့ေသာ ခဲေတြမွာ အေပၚက သြန္ပစ္ခ်ၾကသည့္အခါတြင္ ေျမာင္းထဲ သာမက လမ္းေပၚသို႔ ဖိတ္စဥ္ ျပန္႔က်ဲ က်ေနေသာ ခဲစာလံုးေတြ ျဖစ္ေလသည္။
စာခြက္ စာခုံတို႔သည္လည္း ျဖစ္ခ်င္တုိင္းပင္ ၿပိဳ၊ လဲ၊ ထပ္၊ ဆင့္၊ ေမွာက္၊ ပိေနကာ အပိုင္းပိုင္း အစစ က်ိဳးလ်က္ ေနၾက၏။

ပံုႏွိပ္တုိက္ႀကီးအတြက္ ခဲစာလံုးေတြ လိုအပ္တုိင္း တျဖည့္တည္းျဖည့္လ်က္ အေျမာက္အျမား ၀ယ္ယူစုေဆာင္းလာခဲ့ေလသမွ်သည္ တစ္ေန႔တည္းႏွင့္ ကိစၥ ေခ်ာကုန္ၾကေလ၏။
ကၽြန္မသည္ မ်က္ေမွာက္ဆံုးရႈံး ပ်က္စီးကုန္ေသာ ပစၥည္းေတြကို ႏွေျမာလွသည္။ လုပ္ငန္းအတြက္ ပင္ပန္းျခင္းႀကီးစြာ အားထုတ္မႈ စြမ္းအား ၀ီရိယသည္ အက်ိဳးမဲ့ အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ရေတာ့သျဖင့္ ကုန္ခန္းကုန္ေသာ စြမ္းအင္ စိတ္ဇြဲတို႔ကို ပ်က္စီးကုန္ေသာ ပစၥည္းေတြထက္ ပိုမုိ၍ ႏွေျမေလေတာ့ သည္။

အယ္ဒီတာ အခန္း၌ သမံတလင္းေပၚတြင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိ၏။ စားပြဲကုလား ထုိင္မ်ားမွာ ေမွာက္ခံု ပက္လက္ ကိုးရိုးကားရား ျဖစ္ေနသည္။ အယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမား အားလံုး အခန္းထဲ၌ စုရုံးေနၾကလ်က္ အခန္းထဲ ၀င္လာေသာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ၾက သည္။ အသီးသီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ကို ပိုမို၍ ထိခုိက္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔နည္းတူ ကၽြန္မမွာ မ်က္ႏွာပ်က္၍ မျဖစ္၊ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္၍ တစ္ခုခု လုပ္ရေတာ့မည္။ သူတို႔ သည္ ကၽြန္မထံမွ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဟန္ ရွိသည္။ အလုပ္တုိက္ႀကီးကို ပိတ္လိုက္မည္ေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆက္လုပ္ႏိုင္ဦးမည္ေလာ။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ အေပၚ၌ ယူထားေသာ တာ၀န္ အဓိ႒ာန္အတိုင္း ရပ္မပစ္ဘဲ ဆက္လုပ္ရန္သာ ရွိ ေတာ့ေလ၏။ ဆက္၍ လုပ္ရန္မွာ လြယ္သည့္အရာ မဟုတ္ေခ်။ မလြယ္မွန္းလည္း သိ၏။ ပုိမုိ၍ ဒုကၡႀကီးလိမ့္မည္မွန္ သိလ်က္ျဖင့္ပင္ စိတ္ကို တင္းကာ ဆက္လုပ္ရန္ ပိုင္းျဖတ္လုိက္သည္။
"ကိုေစာဦး ... မနက္ျဖန္ သတင္းစာ ထြက္မွ ျဖစ္မယ္"
ကိုေစာဦးသည္ အလြန္ စိတ္မခ်မ္းသာေသာ အသံျဖင့္ ေျဖသည္။

"မမီေတာ့ဘူး ဆရာကေတာ္၊ အခ်ိန္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရိုက္ၿပီးသား စကၠဴေတြလည္း မီးရႈိ႕ပစ္ခဲ့ တယ္။ စက္ေပၚ  ရုိက္ေနတဲ့ စာေဖာင္လည္း ထုရုိက္ပစ္ခဲ့ၾကၿပီ"
"ျဖစ္ေအာင္ ထြက္မယ္ ကိုေစာဦးရယ္၊ အျပင္က စက္ေတြမွာလည္ ရိုက္မယ္။ တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ေဖာင္တည္း ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နက္ျဖန္ သတင္းစာ ထြက္မယ္"
ကၽြန္မသည္ စကၠဴထုပ္မ်ားကို ဂ်စ္ကားေပၚသို႔ တင္ကာ အယ္ဒီတာႏွင့္အတူ ၾကည့္ျမင္တိုက္မွ ျပည္သူ႔ အာဏာ ပံုႏွိပ္တုိက္သို႔  ထြက္လာခဲ့သည္။
ျပည္သူ႔အာဏာ ပုံႏွိပ္တိုက္၌ အေဆာတလ်င္ ၿပီးေအာင္ စီခုိင္းကာ တစ္ညလံုး ေစာင့္ရိုက္ရလ်က္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ သတင္းစာ ထြက္သြားေလ၏။

ကၽြန္မသည္ တိုက္ပ်က္ႀကီးကို လွည့္၍ မၾကည့္အားဘဲ အရပ္ထဲ လည္၍ သတင္းစာ ရိုက္ထုတ္ေန ေခ်သည္။ တိုက္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေန႔တုိင္း ထြက္ေနေသာ သတင္းစာသည္ ျပည္သူ႔အာဏာ စာပံုႏွိပ္ တုိက္တြင္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ေဖာင္ရိုက္လ်က္၊ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္တြင္ တစ္ေဖာင္၊ ဒီးဒုတ္ ပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ တစ္ေဖာင္ျဖင့္ အရပ္လည္ ရိုက္ထုတ္ေနေသာ သတ္းစာ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မမွာ ညေနေျခာက္နာရီမွ ည ကိုးနာရီအထိ ျပည္သူ႔အာဏာတိုက္တြင္ ရွိကာ၊ ည ဆယ္နာရီမွ တစ္ခ်က္အထိ ဗမာ့ေခတ္တိုက္တြင္ ေရာက္ေနၿပီး၊ ည ႏွစ္နာရီမွ နံနက္ ငါးနာရိအထိ ဒီးဒုတ္တိုက္ တြင္ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ မိုးမလင္းမီ တုိက္တကာမွ ရိုက္ၿပီးေသာ စကၠဴေတြကို ကားျဖင့္ တစ္ပတ္ျပန္လည္ သိမ္းယူခဲ့သည္။ ေသေျပးရွင္ေျပး အမီထုိင္ေခါက္ၾကေသာ နံနက္ သတင္းစာ ထြက္ရသည့္ တာ၀န္ႀကီး လည္း ထမ္းရြက္ခဲ့ဖူး၏။

ဤအေတာအတြင္း အပတ္စဥ္ ထုတ္ေနေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ကို မထုတ္ရကား၊ ျပည္သူ႔ဟစ္တုိင္ သတင္းစာကို အမည္ေျပာင္းကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္သတင္းစာဟု နာမည္တပ္ရျပန္ေလ၏။
ဤသို႔ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနရသည့္ ၾကားထဲတြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုေစာဦးကို ဖမ္းခ်ဳပ္သြားျပန္ ေလသည္။ ကၽြန္မမွာ စိတ္ပင္ပန္း  ကိုယ္ပင္ပန္း ျဖစ္လွကာ ရက္ဆက္၍ အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ ျဖင့္ အေတာ္ႀကီး ပိန္ခ်ံဳးက်သြား၏။ ယေန႔ နက္ျဖန္ ေသေတာ့မည္ အသြင္လိုပင္ တစ္ေန႔တစ္ျခား မသာရုပ္ ေပါက္လာေလ၏။

အလုပ္အကိုင္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနသည့္အခါ နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံမွ ရစရာေငြမ်ားသည္ တုိက္ပ်က္ သည့္ အရွိန္ႏွင့္ ေရာက္မလာၾကေတာ့ေပ။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေပးရန္ရွိသည့္ လစာ ေငြမ်ား အတြက္ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ေနေလ၏။

ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ဖဆပလ အစိုးရက အာမခံ အေပါင္ပစၥည္းႏွင့္ ေငြေျခာက္ေထာင္ အမေတာ္ ေၾကး ထုတ္ေခ်း ေလသည္။
အယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္ သတင္းေထာက္ ဦးစံလွထြန္းက ကၽြန္မကိုယ္စား လက္မွတ္ထိုးကာ ယူလာ သည္။ လစဥ္ အရစ္က် ျပန္ဆပ္ရမည္ဟု ဆိုေလသည္။
တုိက္ကို ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးခံရ၍ အစိုးရက အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ေခ်းေသာ ေငြေျခာက္ေထာင္ျဖင့္ အလုပ္သမားလခမ်ား ရွင္းေပးလုိက္သည္။ ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးခံရ၍ ဆံုးရႈံးသြားေသာ ပစၥည္းတန္ဖိုး အစုစုမွာ ခုႏွစ္ေသာင္း၊ ရွစ္ေသာင္းမက တန္ဖိုးရွိေလသည္။

ကၽြန္မသည္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ပင္ပန္းလာကာ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔တြင္ ေလွကားထိပ္မွ ေအာက္ သို႔ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ထုိးက်သြားေလ၏။ ေခါင္းမွ ေသြးမ်ား စီးက်လာကာ မူးေမ့သြား ေလသည္။

သတိရသည့္အခ်ိန္၌ ကၽြန္မ ခုတင္ေဘးတြင္ ေဒၚခင္ၾကည္ သတင္းေမး ေရာက္ေနသည္။ ဗိုလ္လက်္ာသည္ ကၽြန္မအား အလုပ္တိုက္ ပိတ္၍ တစ္ေနရာတြင္ အနားသြားယူရန္ အတင္း တိုက္တြန္းေလသည္။
ကၽြန္မမွာ အားအင္ကုန္ခမ္းလ်က္ ရွိကာ မဟန္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပစၥည္းေတြသာလွ်င္ သခၤါရ ျဖစ္ေပေစ၊ လူေတာ ့မျဖစ္ေစႏွင့္ဟု ေတြးကာ အလုပ္ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပးရန္ ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ အလုပ္ တိုက္ကို မပိတ္ေစ ဘဲ ပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဆက္ထုတ္ရန္ ကိုေစာဦးအား လႊဲအပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ပန္းဆိုးတန္းက ထြက္ခဲ့ ေလ၏။

အခန္း (၅) ဆက္ရန္
.