ပန္းသတင္း (ၾသဂုတ္ ၁ဝ)

ဆည္းလည္းျပာေလးေတြႏွင့္ အတူ

စာေရးသူ ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း

ႏွမ္းပြင့္ရနံံ႔သည္ ေလေ၀့တိုင္း သင္း၏။ ၾကဴ၏။ ၾကဳိင္လွဳိင္၏။ သည္ၾကဴပ်ံ႕ေသာရနံ႕ရီးေဆးရုိး အသက္ရွဴ လိုက္တုိင္း ရင္ေခါင္းထဲအထိ ေျပး၀င္လာ၏။ ငန္းျပားျဖင့္  သုံးေလးေကာ္ ေကာ္ျပီးတုိင္း ရီးေဆးရုိးသည္ ခါးတစ္ခါ ဆန္႔၏။ ခါးဆန္႕လွ်င္ ႏွမး္ပြင့္ျပာကေလးေတြက ျမင္ကြင္းထဲသုိ႔ ေျပးလာ၏
ၾကဴ မည့္သာ ၾကဴသည္၊ သင္းမည့္သာ သင္းသည္၊ ႏွမ္းပြင့္က မ်ားမ်ားမရွိေတာ့။ 'သိပ္'စျပဳျပီ။ တစ္ပင္မွ တစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္၊ အမ်ားဆုံးမွာ သုံးေလးပြင့္။ သုိ႔ရာတြင္ ရွားရွားပါးပါး ဆည္းလည္းပုံႏွမ္းပြင့္ကေလးေတြကုိမွ ရီးေဆးရုိး ဟဒယက စဲြျငိသည္။ ၾကည့္စမ္း ေမႊးလုိက္တာ၊ လွလုိက္တာ။

ဆည္းလည္းျပာ၏ ေအာက္ကုိေလွ်ာက္လွ်င္ အစိမ္းႏု 'ႏွမ္းအရွဥ္း'မ်ား။ အပြင့္မဲ့ အပင္မ်ားမွာမူ စိမ္းေမွာင္ ေနသည္။ တစ္ရွဥ္း၊ ႏွစ္ရွဥ္း၊ သုံးရွဥ္း၊ ဟာ----ဟုိအပင္က ဆယ့္ငါးရွဥ္းေတာင္ ရွိပါကလား။
ပင္စည္ ကုိ ခြျပီး 'စုံ'သီးေသာ ႏွမ္းရွဥ္းမ်ားကုိ ေရတြက္မိေသာအခါ ေမာဟုိက္ျခင္းသည္ မရွိျပီ။ အားသစ္ အင္သစ္ တုိးလာသည္။ လုပ္ဦးမွ၊ လုပ္ဦးမွ၊ ဒါကေလးေတြ ကၽြတ္ကၽြတ္လြတ္လြတ္ ေအာင္ဖုိ႔အေရး တူးလုိက္ဦးွ မွ ဟူ၍ ငန္းျပားရုိးကုိ ဆုပ္မိေလ၏။ ဟုိဘက္ သုံးကြက္ေက်ာ္တြင္ ထြန္နားထားသည္။ ထြန္ႏွင့္ ႏြားေနျငား လူမနားႏုိင္။ စည္ေ၀ေသာ ႏွမ္းခင္းက မနားခ်င္ေအာင္ လွဳံ႕ေဆာ္သည္။ ႏွမ္းခင္းေဘးမွ ျဖတ္သြားေသာ ေျမာင္းလက္တံကေလးက သတိေပးသည္။ မနားနဲ႕။ ပ်ဳိးခင္း ကန္သင္းေဘးမွ ႏွမ္းခင္း ကလည္း အခ်က္ျပေနသည္။တူးထားဦး။

ငန္းျပားတစ္ဆစ္သည္ တစ္ေတာင္ခန္႕ ရွိမည္။ သည္မွ်နက္၍ ငန္းျပား ႏွစ္ျပားစာ က်ယ္ေသာ ေျမာင္း ကေလး ကို ေျမာင္းလက္တံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ ပ်ိဳးခင္းေဘးတြင္ တူးလိုက္လွ်င္ မည္မွ်ပန္းမည္နည္း။ ထြန္တစ္ခါ နား နည္းနည္းခ်င္းတူးလိုက္လွ်င္ ခုႏွစ္ရက္ မတူးရေပ။ သည္မွ်ကိုပင္ အားမစိုက္ခ်င္လွ်င္ ပ်ိဳးခင္း ေရႏွင့္ လက္တံေရက ႏွမ္းခင္းထဲသို႕ စိမ့္မည္။ မြရြေနသည့္ ထြန္ေရျပင္ထဲသို႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိမ့္ျပန္မည္။ ထိုအခါ ႏွမ္းသီးေတြ မေအာင္ျမင္မီ ၀ါမည္။ ရင့္ေသာေၾကာင့္ မွည့္ျခင္းမဟုတ္၊ အျမစ္ပုပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္။ မမွည့္ဘဲႏွင့္ ၀ါေသာ ႏွမ္းသီးမွ ေအာင္ျမင္ေသာႏွမ္းေစ့မ်ား မရႏိုင္ေခ်။ သို႕ေၾကာင့္ ရီးေဆးရိုး တူးရ သည္။

ငန္းျပား၏ 'ေမာင္းရင္း'တြင္ ကံလတက္ သစ္သားအတက္ကေလး ရွိသည္။ သည္ေပၚမွာ ဖိနင္းလိုက္လွ်င္ ငန္းျပားသည္ ေျမအိအိထဲသို႕ စိုက္၀င္သြား၏။ ငန္းျပားကို ေစာင္းေကာ္ၿပီး မ လိုက္ရံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ရွိ ေသာ္ျငား ရီးေဆးရိုး မ မ ေသး။ ငန္းျပားကို ေရွ႕သို႕တြနးသည္။ ငန္းျပား၏ ေက်ာႏွင့္ ေျမႀကီး ကပ္မေနေစ ရန္ ျဖစ္ သည္။
ငန္းျပားအခြက္ထဲက ေျမႀကီးသာလွ်င္ ပတ္သက္ေၾကာင္း၊ စပ္ဆိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေသခ်ာၿပီ။ ေသခ်ာမွ မ သည္။ အေတာ္ေလးပါကလား။ မ်က္မွန္အခ်ိန္အဆအရ သည္မွ်မေလးသင့္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပန္ခ်ၿပီး ၾကည့္သည္။ 'အဆစ္' ႏြယ္ တစ္ႏြယ္။

ႏြယ္စိမ္း ရြက္စိမ္းျဖစ္ျငား ရီးေဆးရိုး မျမင္။ ရႊံ႕ေပေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ ငံု႕ၾကည့္မွ ျမင္ သည္။ ွဆြဲႏုတ္၏။ ကၽြတ္ ပါမလာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲျဖတ္မွ ျပတ္ေသာ္လည္း ရႊံ႕တစ္ခဲက ေလာက္လႊဲျဖင့္ ပစ္ သလို မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ေျပးရိုက္၏။

ရႊံ႕တံုးမဟုတ္။ ရႊံ႕ေပေနေသာ ကဆစ္သီး။ ေရခၽြဲေရပ်စ္ တြင္လႈပ္ၿပီးေဆးသည္။ လက္မရြယ္ ဖရဲသီး အရွည္ အသား၀င္း ေသာအေရာင္၊ ၀ါေနေသာ အေရာင္က မွည့္ေနပါၿပီဟုဆို၏။ ရီးေဆးရိုး နမ္းၾကည့္၏။ မႊတ္မႊတ္ ေမႊးေမႊး အလား ရီးေဆးရိုးသည္ ပါးစပ္ထဲသို႕ အမွတ္မဲ့ ပစ္သြင္း၏။ သြားဖံုးမ်ားမွာ ကဆစ္သီးကြဲေအာင္ ႀကိတ္ခြဲ ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ထိုအခါက်မွ ရီးေဆးရိုး သတိရ၏။ ဟုတ္သားကပဲ၊ ငါ့မွာ သြားမွ မရွိေတာ့တာ။ သို႕ရာတြင္ ကဆစ္သီး ကို ရီးေဆးရိုးမပစ္ရက္။ ခါးပိုက္ေတာင္ထဲသို႕ ထည့္ထားလိုက္မိသည္။

'အင္းဟင္းဟင္း..လုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ နာေတာ့မွာပဲ။ ဟိုေကာင္ႀကီးဟာ တယ္ေလ ငါရိုက္လိုက္ရ နာျပန္ေတာ့ မယ္။ ဒီလို မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ သားရ၊ ဟာ…ဟိုေကာင္ႀကီး လုပ္ေနျပန္ၿပီလား'
အတိုင္ႏြား က ေျဖာင့္လွ်င္ အလွည့္ႏြားက ေကာက္၏။ တမင္ေကာက္ျခင္းကာ မဟုတ္။ ေျခကၽြံ၍ အသြားရပ္စဥ္ တစ္ဖက္ႏြားမွာ ဆက္သြားသျဖင့္ ထြန္ေၾကာင္း ေကာက္၏။ စိမ္းစိမ္းျမင္ ၍ လွမ္းဟပ္မိသျဖင့္ ေကာက္ ၏။

ရီးေဆးရိုးမွာ မာန္သာမာန္ရျငား ရိုက္မေနအားပါ။ ထြန္ကိုထြန္းရသည္ကတစ္မ်ိဳး၊ သူကိုယ္တိုင္ေျခကၽြံၿပီး မယိုင္လဲ ေအာင္ထိန္းေန ႏုတ္ေနရသည္က တစ္၀ေၾကာင့္ ပါးစပ္ျဖင့္သာ အသံေပးေနရ၏။
သည္အရည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ အေျခာက္ထြန္ျဖင့္ သံုးေလးစပ္ ႀကိဳတင္ထြန္ထားခဲ့ေလသည္။ ေရကို လည္း ၄၊ ၅၊ ၆ရက္ စိမ္ထားေသးသည္။ ၀ီရိယနည္းသူမ်ားအတြက္မူ ေျပာဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ႏြားေရာ လူပါ မသက္သာ။ ထြန္ေရးလည္းမရေသာ ေတာရိုင္းခြဲ။ ထြန္ေကြ႕သည္။ တစ္စပ္ စပ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ထြန္ေၾကာင္းပင္။ အလွည့္ႏြားကို ကန္သင္းေပၚတင္ၾကည့္သည္။ တင္ေသာ္ျငား ထြန္တံုးက ကန္သင္းေျခသို႕ မကပ္။ ေထာင့္ေကြ႕ထဲမွာ လွည့္ေကြ႕သည္။ ထြန္တံုးမွာ မည္သည့္နည္းျဖင္မွ် ေကြ႕ထဲမေရာက္။ ရီးေဆးရိုး အံႀကိတ္ၿပီး ထြန္တံုးကို မ သည္။ ၾကြရံုမွ်ေသာ ခြန္အားသာရွိသည္။ တစ္လံကြာေနရာသို႕ ဆြဲပစ္သြင္းႏိုင္ ေသာခြန္အား မရွိပါတကား။

ရီးေဆးရိုးဟင္းခ်မိ၏။ စိတ္တိုင္းက် မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းသည္ လုပ္ရကိုင္ရသည္ထက္ ေမာ၏။ ကၽြံေန ေသာ ေျခကို ႏုတ္ၿပီး ေျခလွမ္းမပ်က္ ထြန္ေနာက္က လိုက္ရသည္ထက္ ပင္ပန္း၏။ ဟယ္…ကိုယ္မွ မတတ္ ႏိုင္တာ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေမာင္းၿပီး ထြန္ေၾကာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ရီးေဆးရိုး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

သည္တစ္စပ္ၿပီးမွ သည္တစ္စပ္ၿပီးမွဟူသည့္ တင္းထားစိတ္ကို ေျဖလိုက္ေသာအခါ ေခြလဲလုလုျဖစ္သည္။ ႏွင္တံကို ကိုင္ထားေသာ လက္သည္ပင္ေျပေလ်ာ့ခ်င္ခ်င္။ သို႕ရာတြင္ အသစ္ခြဲမည့္ ေနာက္ လယ္ကြက္ ထဲသို႕ ထြန္ကိုပို႕ထားခ်င္သည္။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို တစ္ဖက္ လယ္ကြက္တြင္း ေရာက္ေအာင္ေမာင္းသည္။ တဟင္းဟင္း အသံေပးမပ်က္ေစဘဲ ထြန္တံုးကိုမ သည္။ ရွည္လိုက္သည့္ထြန္သြား။ တပ္စဥ္က ေတာင္ဆုပ္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ယခု သံုးေထာင္ခန္႕ ရွည္ေနသနည္း။ ကန္သင္းႏွင့္ ထြန္သြားလြတ္ေအာင္ ပင့္ေျမွာက္ ရသည့္ ပင္ပန္းျခင္းမွာ တာရွည္လွ၏။ လာျပန္ၿပီ ကန္သင္း။ ကန္သင္းကို ေက်ာ္သည္အထိ ထြန္တံုးႀကီး ကို ပင့္ထားရသည္မွာ ၾကာေညာင္းလွ၏။ အို…က်ယ္လိုက္သည့္ ကန္သင္း။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဘယ္သူ လာပို႕ သြားပါလိမ့္။ က်ိဳးခ်င္က်ိဳး၊ ပဲ့ခ်င္ပဲ့ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ လူလည္းကန္သင္းေပၚ ဖင္ထိုင္က်သြားေလ၏။

သင္ကန္သင္းမွ်ကို သည္အစိုထြန္ ထြန္တံုးမွ်ျဖင့္ လက္တစ္ဖက္တည္း အသာကေလး ေက်ာ္ခ်ေသာ ငယ္ဘ၀ကို ရီးေဆးရို မလြမ္းပါ။ မတမ္းတပါ။ အသက္ရွဴမွန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ႏွမ္းခင္းကို လွမ္းၾကည့္ သည္။ ေလျပည္ေသြးတိုင္း ဣေျႏၵႏွင့္ လႈပ္ေနေသာ ဆည္းလည္းျပာ ႏွမ္းပြင့္ကေလးေတြ။ ေခၽြးမွပြင့္ေသာ အပြင့္ ကေလးေတြ။ ေခၽြးမွျဖစ္ေသာ အသီးကေလးေတြကို ၾကည့္ရလွ်င္ပင္ ပီတိျဖစ္ၿပီး အဆာေျပၿပီ။ အား ျဖစ္ၿပီ။

ပ်ိဳးခင္းအစပ္သို႕ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္ ဆင္းသည္။ ဤသည္ကိုျမင္မွ ပ်ိဳးခင္းေရ၀င္ကို မၾကည့္ရေသး ပါကလား။ ရီးေဆးရိုး သတိရသည္။ ထရပ္မည္ဟု ကန္သင္းေပၚ လက္ေထာက္သည္။ ေနသည္ က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနရာက ဖ်တ္ခနဲကြယ္၏။ ရီးေဆးရိုး ေမာ့ၾကည့္သည္။ တိမ္မည္းတစ္အုပ္။ ပ်ိဳးခင္းသို႕မသြားမီ အေျခအေန စမ္းသည့္အေနျဖင့္ သံုးေလးေခါက္ခန္႕ ေမာင္းထားခ်င္စိတ္ေပၚလာ သည္။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ မွာ စားျမံဳ႕ ျပန္ေနၾကၿပီ။ ထြန္ကိုင္းတြင္ ပူးတြဲခ်ိတ္ထားေသာ 'နတံ့' (ႏွင္တံ) ႏွင့္ ကန္ႀကိဳးကုိ ျဖဳတ္ကာမွ်ျဖင့္ တအိအိ ဆြဲေရႊ႕ၾကသည္။

"ကဲကြာ…ကဲကြာ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ အစမ္းကေလးေဟ့"ေျပာေနဆဲတြင္ အလွည့္ႏြားက စိမ္းစိမ္းအရာ ကို လွမ္းဟပ္သည္။ "လုပ္ၿပီလား၊ နာခ်င္ၿပီထင္တယ္"ေငါက္ဆဲ အလွည့္ႏြားသည္ ႏႈတ္သီးဖ်ားမွ စိမ္းစိမ္း အဖုတ္ႀကီး ကို လႊတ္ခ်၏။ ဆူးပံုေတာင္းပင္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။

"ဟဲ့..စားေလ၊ ဘာျပဳလို႕ လႊတ္ခ်ရတာတံုး"
ရီးေဆးရိုး ရယ္ေမာသံျဖင့္ေျပာကာ ဆူးပံုေတာင္းပင္ကို နတံျဖင့္ထိုးေကာ္သည္။ ကန္သင္းေပၚ အထိ ေရာက္ မေရာက္ လွမ္းအၾကည့္တြင္ ရီးက်ီးဒန္ကိုလွမ္းျမင္ရသည္။ ထမင္းထုပ္ကို ရြက္၊ ေရေႏြးအိုးဆြဲလ်က္။

ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို စုတ္သပ္ကာ ရပ္ပစ္ခဲ့ၿပီး ပ်ိဳးခင္းကတြတ္၀သို႕ လာခဲ့သည္။ ထြန္ဆဲ လယ္ကြက္ထဲက ေရ လည္း ရႊံ႕ေရး ကတြတ္၀ကေရလည္း ရႊံ႕ေရပင္။ သို႕တေစ ထြန္ဆဲ လယ္ထဲကေရမွာ ကတြတ္၀ကေရထက္ ပ်စ္သည္။ ခၽြဲသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း၊ လက္ေဆးရင္းက ရီးေဆးရိုး ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။ သူ ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာမွ ရီးက်ီးဒန္ မွာ ကန္သင္းေပၚမွ ေခ်ာ္က်၏။ "ဟယ္…သည္ အေမႀကီးအိုဟာ…"ေယာင္ယမ္း ေရရြတ္မိသည္။

"သည္အရြယ္ႀကီးမွာ က်ိဳးရင္ပဲ့ရင္သြားၿပီ၊ တစ္သက္လံုး အိပ္ရာထဲမွာေနရေတာ့မွာ။ တယ္ခက္ပါ ကလား ဘာမ်ား ဒါေလာက္ အေရးႀကီးေနရတယ္မသိဘူး"
သို႕ရာတြင္ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႕ ရီးက်ီးဒန္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ကား မာန္ခဲျမည္တြန္ျခင္း မျပဳမိေတာ့ေပ။ "အလ်င္လိုခါမွေတာ္ ေခ်ာ္က်ရေသး"ဟု ေျပာျငားအာရံုမၿငိ။ ထမင္းထုပ္ကိုသာ ေျဖသည္။

"ကေန႕ေတာ့ ထမင္းမဟုတ္ဘူးေတာ့္"
ေျဖေနေသာလက္တံု႕သြား၏။
"ထမင္းကမွ အဆာခံတာဟ၊ ထမင္းမဟုတ္လို႕ ဘာတံုး"
"မုန္႕ဟင္းခါး"

အသံၾကားကာမွ်ျဖင့္ သြားရည္က်ရၿပီ။ ရြာတြင္လည္ေရာင္းေသာ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပန္းကန္ ႏွစ္က်ပ္။ တစ္ခါ တစ္ရံ စြန္႕စြန္႕စားစား ၀ယ္စားပစ္မည္စိတ္ကူးၿပီး "ဘာဟင္းတံုး"ေမးလွ်င္ "ၾကက္သားဟင္း" ေျဖသည္က မ်ား၏ ''တစ္ခါတေလ အမဲသားနဲ႕မ်ား ခ်က္ပါေတာ့လား'' အႀကံေပးေသာအခါ ''အမဲသားကို လူတိုင္း မစားဘူး ဘ ရ'' ေျဖသည္။ သည္သို႕ျဖင့္ တက္တတ္ ခ်က္တတ္ေသာ ၾကက္ျဖင့္ ဟင္းခ်က္သည့္ မုန္႕ဟင္းခါး ကို မစားျဖစ္။

    ယခုု မုန္႕ဟင္းခါး စားရေတာ့မည္။
    ''ကိုသာဒြန္းေျမး ေမြးေန႕တဲ့ေတာ္ အဲဒါေၾကာင့္ မုန္႕ဟင္းခါးလုပ္ၿပီး ဆြမ္းကပ္သတဲ့၊ အဲဒါ ေလွ်ာက္ ေ၀တာ''
    ''ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ၊ ေမြးေန႕၊ ဘာေမြးေန႕တံုး''

    ျမန္မာႀကီး နား ထဲသို႕ ျမန္မာမႈမဟုတ္ေသာ ေမြးေန႕မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္သည္ ကန္႕လန္႕ႀကီး ၀င္သြားဟန္ွ ရွိသည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ပုဆိုးစုတ္ကို ဆက္လက္ေျဖသည္။ ေထာင္းခနဲ ထလာေသာ ဟင္းနံ႕သည္ ရီးေဆးရိုး၏ အလိုမက်မႈကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ေလ၏။

    ''မုန္႕ေတြ ပြၿပီး ဟင္းေတြ ေအးသြားမွာစိုးလို႕ ျမန္ျမန္လာတာေတာ္''
    ''ပြလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဟာ။ ဟင္းရည္ေအးတာ၊ မုန္႕ပြတာထက္ ကန္သင္းရိုးက ေခ်ာ္က်ၿပီး က်ိဳးမွာ ပဲ့မွာ က အေရးႀကီး သဟ၊ မက်ိဳးမပဲ့ဘ ဲ'မ်က္' သြားဦးေတာ့ သည္အရြယ္မွာ မသက္သာ ဘူးဟ''

    ရီးက်ီးဒန္ ေခါင္းညိတ္ရ၏။ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိၿပီး မီးညီေအာင္ မႈတ္ေနရာက ၾကည္ညိဳစြာ လွမ္းၾကည့္၏။ သူဆာေလာင္တာထက္ ငါ နာမွာက်င္မွာကို အေရးထားပါကလား။
    ေညာင္ပင္ရိပ္တြင္ အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္သက္၏။ ရီးက်ီးဒန္က ေဆးလိပ္ထိပ္ကို တံေတြးျဖင့္ ဆြတ္လိုက္၊ ခၽြန္ေသာ ေနရာကို ပါးစပ္ျဖင့္မႈတ္လိုက္ အလုပ္မ်ားေန၏။ ရီးေဆးရိုးကား ဇြန္း မပါသျဖင့္ လက္ငါးေခ်ာင္း ျဖင့္ ေကာ္စာလိုက္၊ ဟင္းရည္ကို ဇလံုေစာင္းၿပီး ေမာ့ေသာက္လိုက္ျဖင့္ အေျပးအလႊား ၀မ္းျဖည့္ေန၏။ လယ္ၾကားေျမာင္းထိပ္ မွ ေရ၀ဲလွည္သံ ကလံု ကလံုသည္ နဘူးခ်ံဳၾကားမွ တြတ္ခၽြဲျမည္သံႏွင့္အတူ ေ၀့လြင့္ လာခ်ိန္ တြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ရီးက်ီးဒန္သတိရ၏။

    ''ေမ့ေတာ့မလို ေတာ္ေရ႕၊ စားတုနးေသာက္တုန္း ေျပာရဦးမယ္''
    ရီးေဆးရိုး လွည့္မၾကည့္ပါ။
    ''ဘာမ်ားတံုးဟ''
    ေတာ့္ေျမး ခင္ေမာင္ၿငိမ္း''
    ကိုဘညိန္း၊ မလွေမတို႕တြင္ သားခ်ည္း သံုးေယာက္ရွိသည့္အနက္ အႀကီးဆံုးသား။ ၁၈ ႏွစ္သားရွိၿပီး။ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း ဆယ္တန္း တစ္ႀကိမ္က်ၿပီးၿပီ။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္သည္အထိ မေစာင့္ႏိုင္။
ဒုတိယႀကိမ္ ေျဖဆိုၿပီးသည္အထိ သူမဆိုင္းႏိုင္။ မိန္းမခိုးေျပးၿပီ။

    ''ေသခ်ာရဲ႕လားဟ''
    ေျခမကို ပုဆိုးစျဖင့္ဖံုးထားၿပီး တစ္လမ္းလံုး ဖုန္ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ လမ္းသြားတတ္ ေလွ်ာက္တတ္ေသာ ေျမးခ်စ္ကို ရီးေဆးရိုး ျမင္ေယာင္သည္။
    ''ဘယ္သူမွ မသိဘူး၊ ေျပာင္းခင္း အေစာင့္ခုိင္းထားေတာ့ ေျပာင္းခင္းထဲမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္ေနၾကတာ ေျပာင္ခင္းမွာ ရြာႏွင့္မေ၀းလွ။ ေအာ္ေခၚလွ်င္ ၾကားႏိုင္ေလာက္သည္။ ေရကေလး မိုးကေလး အဆင္ေျပ လိုက္သျဖင့္ ဆံၿမိတ္တေ၀ေ၀ျဖင့္ ဖူးစားေျပာင္းခင္းႀကီးမွာ ေမွာင္မႈိင္းေန၏။ မလွေမတို႕ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ တၿပံဳးၿပံဳး။ သို႕ေသာ္အေစ့ထည့္စ၊ ႏို႕ရည္ခဲစျပဳသည္ႏွင့္ ရန္သူေတာ္မ်ား ေပၚလာသည္။ ဤသည္တို႕မွာ ေက်းႏွင့္ ေခြးတည္း။ ေက်းသည္ အခြံကို ၿဖဲၿပီး အေစ့ကိုစားသည္။ အခြံၿဖဲၿပီး အေစ့ကိုစားသည္။ အခံြၿဖဲၿပီးေသာ ေျပာင္းဖူးသည္ မေကာင္းေတာ့။ အေစ့လည္း သံုးမရ။ ဖက္လည္းလွီး၍မရေတာ့ၿပီ။

    ေခြး။ ေခြးက ၾကက္တူေရြးထက္ ဆိုးသည္။ ပတတ္ရပ္ၿပီး ေျပာင္းဖူးကို ကိုက္၏။ ကိုက္ရင္းျဖင့္ သူ႕ရင္အုပ္ႏွင့္ဖိမိကာ ေျပာင္းဖူးပင္ ဘိုင္းဘိုင္းလဲေတာ့မွ လက္ျဖင့္နင္း၊ ပါးစပ္ျဖင့္ၿဖဲကာ စားသည္။ ေခြးလွဲေသာ အပင္ကား ႏြားေကၽြးရံုမွတစ္ပါး အျခားနည္း သံုးမရၿပီ။
    သို႕ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းမွာ လယ္ထဲ၌ ၂၄ နာရီလံုးေနရသ္ည။ ေန႕တြင္ ခေလာက္ေတြ၊ သံပံုးေတြကို ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲလိုက္၊ ေဟးဟူေအာက္လို္က္၊ ၀ါးလက္ခုပ္ တီးလိုက္၊ ခြေလာက္ေလးျဖင့္္ ရမ္းသမ္းပစ္လိုက္၊ ေျပာင္းခင္း ထဲ ဆင္းသြားလိုက္ျဖင့္ နားခ်ိန္မရွိေပ။

    ခင္ေမာင္ၿငိမ္းနားခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီသာသာမွ ညရွစ္နာရီခန္႕အထိသာ ရွိိ၏။ ရွစ္နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ေျပာင္းခင္းထဲ ၀င္ရသည္။ ေျပာင္းခင္းတြင္း အႏွံ႕ေလွ်ာက္ရသည္။ ေျပာင္းခင္းႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနေသာ ေခြးပင္ျဖစ္ေစ၊ မသက္သာ ကိန္းဆိုက္ၿပီ။

    သို႕ႏွယ္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိပါ္ဘဲလ်က္ မည္သို႕လွ်င္ မိန္းမခိုးပါမည္နည္း။ သို႕ရာတြင္ ငါ့အေဖ အေမရဲ႕ ပစၥည္းဟာ ငါ့ပစၥည္း။ သည္ပစၥည္း မပ်က္စီးမွ ငါနဲ႕ ငါ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ၀၀စားရမွာ ဟူသည့္ ေဆြခ်စ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ သူ႕မွာမရွိလွ်င္ကား သူသည္ ေျပာင္ခင္းကိုပစ္ကာ တစ္ေန႕လံုး ေလွ်ာက္လည္ သြားလိမ့္မည္။ တစ္ညလံုး သိုးေနေအာင္အိပ္ရန္လည္း သူ ၀န္ေလး လိမ့္မည္မထင္။ တစ္သီႀကီး ေတြးပစ္ၿပီးမွ အေတြးစကို ရီးေဆးရိုး သိမ္းသည္။

    ''ေျပာင္ခင္းထဲမွာ ရွိလိ္မ့္မယ္ ထင္ရာက အခုဘယ္လိုလုပ္သိၾကတံုး''
    ''မိန္းကေလးဘက္က လုက္လာၾကမွ သိတာပါ။ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းန႕ဲ လိုက္ေျပးတယ္ ေျပာ ၾကလို႕တဲ့''
    ''အင္း... ေက်ာင္းထားေတာ့လည္း အသံုးမက်၊ ေက်ာင္းပိတ္ခိုက္မွာ လယ္ထဲ သံုးၾကည့္ ေတာ့လည္း ထြန္တစ္တံုးမွ မႏုိင္။ ဖေအ မ်က္ႏွာလႊဲဖို႕ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ ႏုိ႕...ေနပါဦး၊ မိန္းမေလးက ဘယ္ရြာကတဲ့လဲ''

    ''ရြာသစ္ႀကီးက''
    ရီးေဆးရိုး၏မ်က္ႏွာေပၚက တိမ္ညိဳအုပ္ ျပယ္စင္သည္။ ရြာသစ္ႀကီးက လူမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခ်ာင္လည္ ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သို႕ရာတြင္ မိဘမည္ရည္ကို ၾကားရ ျပန္ေသာအခါ တိမ္မည္းတိမ္ပုပ္ လႊမ္းေခ်၏။

    ''ငေျပာင္၊ မိမုန္းသမီးတဲ့ေတာ္''
    ရြာသစ္ႀကီး ဇာတိမဟုတ္၊ ပသတၱိျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ မိုးေခါင္ လြန္း၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း ရွားပါးလြန္းေသာေၾကာင့္ ေျပးလာသူမ်ားျဖစ္ရာ လယ္မရွိ၊ ဥယ်ာဥ္မရွိ၊ ရာသီလိုက္ အခစား လုပ္ေနရေသာ မိသားစုပါ။ သို႕အတြက္ ၿပံဳးေသာ ရီးေဆးရိုး မ်က္ႏွာတည္ ရသည္။
    ''မိန္းကေလး ဘက္ကလညး္ မေသခ်ာဘဲနဲ႕ေတာ့ လိုက္လာမယ္ မထင္ပါဘူးေလ''

    ''ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတံုး''
    ''ဟုတ္ မဟုတ္ ေတာ့္သားသားေရာ၊ ေတာ့္ေခၽြးမေရာ ဟိုေမးဒီစမ္းလုပ္ၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လာတဲ့ အထိေတာ့ ဘာသတင္းမွမရေသးဘူး။ ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ေတာ့္ေျမး ရိွ မရွိကို မသိေသးဘူ''
    ''ဟယ္... ဒါကေတာ့ဟာ၊ မိန္းကေလးကို တစ္ေနရမွာ သြားထားၿပီး သူက ဟန္ မပ်က္လာေန ရင္ ရတဲ့ ဥစၥာ ရီးက်ီးဒန္ ေငးေငးႀကီးျဖစ္သြားၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္း ျမည္တမ္း၏။
    ''သူ႕ႏွမ၀မ္းကြဲ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္က မိန္းကေလးရွင္မို႕ မပူရဘူး။ အခု ကိုယ္က ေယာက်ၤား ကေလးရွင္ျဖစ္လာၿပီ။ ေထာင့္ေလးငါးရာနဲ႕မွ ျဖစ္ပါ့မလား။ အင္း... ေလ်ာ္စရာ ေပး လို႕ စားစရာ မွ အႏုိုင္ႏိုင္''

    ထိုအခါ ရီးေဆးရိုး၏ အာရံုသည္ သူ႕ေျမးကို လက္ထပ္မဂၤလာက်င္းပေပးသညအထိ စဥ္းစားရ ၿပီ။ သူ႕သားမွာ လင္ဇင္းေသာက္လယ္ကို လုပ္သူ။ ေျမကိုမက္၍ လုပ္ေနရျငား ေရမရေသာေၾကာင့္ ႏြားစားေျပာင္း ႀကဲၿပီး ရိတ္ေရာင္းေနရေသာ လယ္သမား။ သားက မရွိေသာေၾကာင့္ ဖေအကို ျပန္ၾကည့္ ပါဦး။ ဖေအ မွာလည္း အဘိုးႀကီးအိုႏွင့္ အမယ္ႀကီးအို။ ထိုင္ၿပီး စားစရာမရွိေသာေၾကာင့္ လုပ္ေနရသူမ်ား၊ ေတြးရင္း ေတြးရင္းက ရီးေဆးရိုး၏ဦးေခါင္းမွာ ထူပူလာ၏။
    ဟယ္... ေရာက္ရာေပါ့ဟာ၊ ေတြးၿပီး ပူမေနစမ္းပါနဲ႕''
    ေဆးလိပ္တိုကို လွမ္းဆြဲၿပီး ထရပ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ အတန္အသင္ေပါ့သည္။ ေညာင္ပင္ရိပ္မွ ခြာလုိက္ေသာ အခါတြင္ စိုက္ခင္းခြဲေရးသည္သာ ရီးေဆးရိုး၏ အာရံုထဲ၌ ရွိေတာ့သည္။

(၄)

သံုးေလးေခါက္ ေမာင္းၿပီၚေသာ လယ္ကြက္ထဲသို႕ ေျခလွမ္းျပင္ၿပီးမွ ပ်ိဳၚခင္းဘက္သို႕ ေလွ်ာက္သည္။ ပ်ိဳးခင္းတြင္းေရာင္ ေရထြက္ကို ယခုထက္ထိ မၾကည့္ရေသးပါ။ ပ်ိဳးခင္းသည္ ငွက္ေပ်ာညြန္႕ေရာင္ လႈိင္းအိမ်ားႏွင့္ ျမဴးတူးေန၏။
    ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္စင္သြားၿပီမို႕ ေနသည္ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ေအာင္ ပူ၏။ တိမ္စင္ၿပီဆိုလွ်င္ ေလပူႀကီး သည္ ထံုးစံအတိုင္း တိုက္ခတ္ၿပီ။ အေရခြံ ပူလာေအာင္၊ ထူလာေအာင္ တုက္ေလ့ရွိေသာ ေလ။ တစ္ေန႕စာေတာ့ မိုးရြာဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေ၀းၿပီ။

    ပ်ိဳးခင္းတြင္သို႕ ၀င္ေသာေရကို စမ္းၾကည့္၏။ ေအးသည္။ ပ်ိဳးခင္းထဲကေရကို စမ္းရျပန္သည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္ပင္။ ပ်ိဳးခင္းေရငတ္ၿပီ အားတိတ္မည္စိုး၍ ေရသြင္းရာတြင္ ေရသြင္းရာမေရာကဘဲ ေရေႏြး'ေဖ်ာ' ရာေရာက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ စမ္းၾကည့္ငု႕ံၾကည့္ရျခင္းပင္။ ပ်ိဳးခင္းတြင္ 'ေရေန' သည္ ညီ၏။  ထိုအခါ ရီးေဆးရိုးေက်နပ္၏။ လယ္ကြက္ တြင္း ေရေနညီေစရန္ အပင္ပန္းခံၿပီး 'ၾကမ္းေပါင္' ရိုက္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ပ်ိဳးခင္းကို ပီတိမ်က္လံုးျဖင့္ စိန္းစိန္းၾကည့္ရင္း စိုက္ခင္းခြဲလက္စ လယ္ကြကဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာေသာ ရီးေဆးရိုးသည္ ႏွမ္းခင္းအစပ္သို႕ ေရာက္လာ၏။ စူးစူး၀ါး၀ါး တူးတူးခါးခါး ေအာ္လိုက္ေသာ ၾကက္တူေရြးတစ္စု။ ႏွမ္းခင္းထဲတြင္ ပါေလကာမွ်ႀကီးပက္ထားေသာ ေျပာင္းဖူးပင္မ်ားမွ  ျဖစ္သည္။ လူရိပ္ျမင္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္အခ်က္ေပးရင္း ထပ်ံျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအခါ ေျမး ခင္ေမာင္ၿငိမ္း သည္ အာရံုတံခါး၀သို႕ ေရာက္လာခ်င္သည္။

    “ဟယ္... ကို္ယ္ မတတ္ႏိုင္တာ္ကို ဘာျဖစ္လို႕ ေတြးပူေနရမွာတံုး“
    အာရံုတံခါးကို ရက္စက္စြာ ပိတ္သည္။ တံခါးပတၱာက သံေခ်းတတ္ေန၏။ ျဖန္းခနဲ အသံေၾကာင့္ လန္႕၏။ စိုက္ပစ္ခဲ့ေသာ ငန္းျပား ေရႏူးၿပီး လဲတာပါတကား အသိျဖင့္ ႏွမ္းခင္းထဲ ဆင္းမိသည္။ ငန္းျပားကို ျပန္စိုက္ရင္း က ႏွမ္းအံုႀကီးေဘးသို႕ ကပ္မိလ်က္သား ျဖစ္သြား၏။

    မဆိတ္မဖဲ့ရဘဲႏွင့္ အခြံေတြ၊ အခက္အလက္ေတြျဖင့္ ေ၀ဆာေနေသာ ႏွမ္းပင္ႀကီး။ ႏွမ္းပင္သည္ စည္ကားလြန္းေသာေၾကာင့္ ႏွမ္းပင္ႏွင့္မတူ။ ခရမ္းပင္ႏွင့္သာ တူေနေတာ့သည္။ အရွဥ္းလုိက္ သီးေနေသာ ႏွမ္းသီးမ်ားႏွင့္ ဆည္းလည္းဆြဲသလို တန္းလန္းက်ေနေသာ အပြင့္ျပာ ကေလးေတြေၾကာင့္သာ ႏွမ္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာ၏။ ရီးေဆးရိုး ေတာက္ေခါက္သည္။
    “ေကာင္းလိုက္တဲ့ ႏွမ္းပင္ကြာ တစ္ပင္တည္းကကို တစ္ျပည္ေက်ာ္မလား မသိဘူး“

    သူသည္ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ ႏွမ္းပြင့္ကို  နမ္း၏။ မႊတ္မႊတ္ေမႊးေမႊး အန႕ံကေလးေၾကာင့္ ရင္မွာ ခ်မ္းေျမ႕ ရျပန္သည္။ ထိုအခါ ခုနက သံေခ်းတက္ေနေသာ ကတၱာသည္ သံေခ်းကြာ၍ တံခါးလံုးလံုး ပိတ္သြားၿပီ။ ဆည္းလည္းျပာ ႏွမ္းပြင့္ကေလးေတြမွာ ရီးေဆးရိုး၏ ရင္တြင္းေ၀ဒနာကို မသိျငား၊ ေလ၀ယ္ ျမဴးႀကြသည္။ ေလႏွင့္ ဆည္းလည္းျပာတို႕၏ ၾကားတြင္ ရယ္ေမာသံ ညင္းညင္းကို ၾကားရေယာင္ရွိ၏ ေလကေလာ၊ ဆည္းလည္း ကေလာ၊ ရီးေဆးရိုး၏ ဟဒယကေလာ။

စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း
.