ၾကယ္နီ အပိုင္း (၄၆)

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား

(၁)

အသက္ ၁၀ႏွစ္ခန္႔ရွိ "ေတာင္ေက်ာ္" သည္ အင္းတဲေပၚတြင္ ထုိင္ကာ တဲေရွ႕ေျမကြက္လပ္တြင္ ေျမႀကီးကို ယက္၍ ေကာက္စားေနသည့္ သူ႔မိခင္၏ ၾကက္မႀကီးကိုသာ အေငးသား ၾကည့္ေန၏။
ၾကက္မႀကီးသည္ ရရွိေသာအစာကို စားမ်ိဳျခင္း မျပဳဘဲ ေျမႀကီးေပၚ ျပန္ခ်လိုက္၊ ႏႈတ္သီးျဖင့္ ျပန္ ေကာက္လိုက္ လုပ္ေနၿပီးေနာက္ "ေတာ့ … ေတာ့ … ေတာ့" ဟူေသာ အသံမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ရင္ေသြး ၾကက္ ကေလး မ်ားကို ေခၚေန၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၾကက္ကေလးမ်ားသည္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာကာ ၾကက္မႀကီး၏ ႏႈတ္သီးမွအစာကို ၀ိုင္းလုၾက၏။ ၾကက္မႀကီးအား သူ မစားရက္ေသာ အစာကို ေျမျပင္ သို႔ ျပန္ခ်ေပးလိုက္ရာ၊ သြက္လက္ေသာ ၾကက္ကေလးတစ္ေကာင္က "ဆတ္"ခနဲ ေကာက္ယူၿပီး ထြက္ေျပး ေတာ့ရာ၊ အျခား ၾကက္ကေလးမ်ားက ေနာက္မွ ၀ိုင္းလိုက္ၾက၏။

ေတာင္ေက်ာ္သည္ ၾကက္မႀကီးမ်ားႏွင့္ ၾကက္ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အၾကံတစ္ခု ရလာ၏။ သူသည္ ၾကက္မႀကီးက သူ ရရွိေသာ အစာကို မစားရက္ဘဲ သူ႔ရင္ေသြး ၾကက္ကေလးမ်ားကိုသာ ေကၽြးေမြး လိုက္ျခင္း ကို ၾကည့္၍ မိခင္ေမတၱာ၏ မြန္ျမတ္လွပံုကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ တစ္စုံတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ရန္ အၾကံထုတ္ရင္း သည္ၾကက္မႀကီးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ၾကက္မႀကီးကို ရိုက္သတ္လိုက္ရန္ အၾကံတစ္ခု ရလာျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဤၾကက္မႀကီးကား သူ႔မိခင္ အလြန္ခ်စ္ေသာ ၾကက္မႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အျခားၾကက္မ်ားကို အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၾကက္ထမ္းကုလားလက္ ၀ ကြက္ အပ္လိုက္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း ဤၾကက္မႀကီး ကိုမူကား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ လက္သပ္ေမြးထားပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား ဤၾကက္မ ႀကီးသည္ သားေပါက္ေကာင္း၍ သားဆက္ နီးလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဘာကို သားေပါက္ေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတာလဲဟု နားမရွင္းေသာ သူမ်ားက ေမးႏိုင္သည္။ ၾကက္ဥ အလံုး ႏွစ္ဆယ္ဥလွ်င္ အဖိတ္အစဥ္ မရိွေသာ ၾကက္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ ေပါက္ဖြားေပးႏိုင္ျခင္းကို သား ေပါက္ေကာင္း သည္ဟု ေခၚပါသည္။

သားဆက္နီးသည္ဆိုတာေကာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဟု ဆက္ေမးပါ။ တစ္သားနဲ႔တစ္သား နီးကပ္စြာ ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ေပါက္ဖြားႏိုင္ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။
ယခု ဤၾကက္မႀကီးမွာလည္း ၾကက္ဥ အလံုးႏွစ္ဆယ္ဥလွ်င္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ေကာင္ထက္ မနည္း ေပါက္ဖြားေပးႏိုင္၍ ဤတစ္သား မခြဲမီမွာပင္ ေနာက္ထပ္ ၾကက္ထီးႏွင့္ မိတ္လိုက္၍ ၾကက္ဥမ်ား ဥေပး ေနျပန္ရာ သားဆက္ကလည္း နီးလွပါသည္။

ဤနည္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ ေရႊဥတစ္လုံးစီ ဥေပးေနေသာ ဒ႑ာရီထဲက ၀မ္းဘဲေလာက္ နီးနီး တြက္ကိန္းမိေနသည္ျဖစ္၍ ေတာင္ေက်ာ္၏ မိခင္မွာ လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘဲ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ လက္သပ္ ေမြးထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤမွ်ေလာက္ အဖိုးတန္လွေသာ ၾကက္မႀကီးအား ေတာင္ေက်ာ္က ဘဇာေၾကာင့္ သတ္ပစ္ရန္ ၾကံစည္ ေနရပါသနည္း။
သူ႔မိခင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ၾကက္မႀကီး ျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔မိခင္၏ ေဒါသကိုမွ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မရွိဘဲ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သတ္ပစ္လိုပါသနည္း။

အေျဖသည္ ရွိပါ၏။ အေၾကာင္းကား လံုေလာက္ပါ၏။ သူသည္ သူ႔မိခင္ စိတ္ဆိုးျခင္းကို အလိုရွိေသာ ေၾကာင့္ ဤ ၾကက္မႀကီးကို သတ္ပစ္ရန္ ၾကံစည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ဆိုးပံုမွာလည္း သာမန္ စိတ္ဆိုးပံုမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဆိုးေနပံုမ်ိဳး ျဖစ္ေစလိုေသာေၾကာင့္၊ သူ႔မိခင္ အျမတ္ တႏိုး ေမြးျမဴထားေသာ ၾကက္မႀကီးကိုမွ သတ္ပစ္ရန္ ၾကံစည္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ သူ႔အေပၚတြင္ သူ႔မိခင္၏ ျပင္းထန္စြာ စိတ္ဆိုးျခင္းကို သူက အလိုရွိေနရပါသနည္း။ တျမန္ေန႔က သူသည္ အင္းတဲ၌ ဆြဲထားေသာ နတ္အုန္းသီးကို ခိုး၍ တိတ္တဆိတ္ ခြဲစားေနစဥ္၊ သူ႔ မိခင္ ဖမ္းမိ ေတြ႕ျမင္သြားသျဖင့္ သူ႔အား ရိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ၿပီးေနာ္

"နင္ ငါ့ကို ၾကပ္ၾကပ္စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္ေနာ္။ ငါ စိတ္ဆိုးလြန္းမက ဆိုးလာရင္ နင့္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပို႔ပစ္လိုက္မယ္" ဟု ေျခာက္လွန္ခဲ့၏။ သေဘာကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အ႐ုိက္အႏွက္တြင္ တစ္ဖက္ကမ္း ခပ္ေအာင္ ၾကမ္းလြန္းသည္ဟု နာမည္ႀကီးေနေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပုိ႔ပစ္လုိက္မယ္ဟုဆုိလွ်င္ ေၾကာက္မ်ား သြားမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ ေျခာက္လွန္႔ လုိက္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဤေျခာက္လံုး လွန္႔လံုးေၾကာင့္ ေတာင္ေက်ာ္က ေၾကာက္မသြားသည့္အျပင္ ပုိ၍ပင္ ၀မ္းသာသြားေသသည္။ သူသည္ ဘုန္းႀကီးအ႐ုိက္ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္သည္ထက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေဆာ့ကစားရမည္ကုိသာ ေမွ်ာ္မွန္း သူျဖစ္၍ အေတာ္ပင္ ၀မ္းသာသြားေလသည္။ အ႐ုိက္ခံရတကေတာ့ သူ႔အဖုိ႔ မဆန္းပါ။ အိမ္မွာ ေနရင္လည္း အ႐ုိက္ခံေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ဆုိေတာ့ သူ႔မိခင္၏ လက္သံမွာ အေတာ္ျပင္းသည္ျဖစ္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ လက္သံထက္ေတာ့ ညံ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔မိခင္၏ လက္သံကုိပင္ အေပ်ာ့ထားႏုိင္သည္ျဖစ္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ လက္သံကုိလည္း ရယ္တာေပါ့ဟု ဆုိကာ ေကာ့ခံႏုိင္လိမ့္မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ထားပါသည္။

ဤသုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔မည္ဟု ဆုိျခင္းအတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္သြားပံုကုိေတာ့ အျပင္ အမူအရာအားျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္မျပ၀ံ့ပါ။ ဤသုိ႔ အမူအရာအားျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ျပမိလွ်င္ သူ႔ကုိ အလြန္ခ်စ္ေသာ သူ႕ဖခင္က သူ႔ဘက္က လုိ္၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပုိ႔ရန္ ေျပာၾကားမည္ျဖစ္ရာ၊ ဤအခါတြင္ သူ႔ဖခင္ ေျပာဆုိျပဳမူ လုပ္ကုိင္သမွ် အၿမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳရမွ ေက်နပ္ေလ့႐ွိေသာ သူ႔မိခင္သည္ သူ႔အား ဘယ္ေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ သိ႐ွိထားသည့္အတြက္၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားသည့္ အမူအရာအစား ေၾကာက္႐ြံ႕သြားသည့္ပံုျဖင့္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။ ဒါကုိ တကယ္ပင္ မွတ္သြားေသာ သူ႕မိခင္က -

' ေကာင္ေလးေတာ့ ဘုန္းႀကီေက်ာင္း ပုိ႔မယ္ဆုိလုိ႔ လန္႔ေနၿပီ' ဟု သူ႕ဖခင္ကုိ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာဆုိေနသံကုိပင္ သူ ၾကားရ၏။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူမိခင္၏ စိတ္ကုိ ျပန္ဆြရေပမည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပုိ႔မည္ဆုိ၍ သူ ေၾကာက္ေနသည္ဟု သူ႔မိခင္က အယူ႐ွိေနၿပီျဖစ္ရာ၊ သည္တစ္ႀကိမ္ စိတ္ဆုိးေအာင္ လုပ္လုိက္လွ်င္ ေတာ့ ေဒါသထြက္ထြကႏွင့္ သူ ေၾကာက္ေနသည္ဟု အယူ႐ွိထားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔အေရာက္ ပုိ႔ေဆာင္ေပလိမ့္မည္။ ဘယ္ေလာက္ ဟန္က်လုိက္ပါသလဲဗ်ာတုိ႔။ အႀကံပုိင္တဲ့ ေတာင္ေက်ာ္ဆုိတာ ဤေဖကုိယ္ေပါ့ ... ။

အႀကံတစ္ခုရလွ်င္ ထုိအႀကံအတုိင္း မဆုိင္းမတြ ခ်က္ခ်င္းေကာက္လုပ္တတ္ေသာ ေတာင္ေက်ာ္သည္ ဆန္အုိးထဲမွ ဆန္လက္တစ္ခုပ္ ႏိႈက္ယူၿပီးေနာက္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ သူ႔ မိခင္ႏွင့္ ႀကိဳးက်စ္ေနေသာ သူက ဖခင္႐ွိရာသုိ႔ တစ္ခ်က္မွ် ေစာင္းငံ့ၾကည့္႐ႈ လုိက္ကာ အင္းတဲေ႐ွ႕ ေျမျပန္႔သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့၏။
' တီ ... တီ ... တီ ... တီ' ဟု အသံခပ္တုိးတုိးိျဖင့္ သူ႕လက္ခုပ္တြင္မူ ဆန္ကုိျပ၍ ၾကက္မႀကီးကုိ ေခၚ၏။

ကံဆုိးေသာ ၾကက္မႀကီးကား အားလံုး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကုိ ခံယူထားရေသာ ၾကက္မပီပီ၊ လူယဥ္ေနၿပီ ျဖစ္၍ တစ္စံုတစ္ရာ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ႐ွိဘဲ ေတာင္ေက်ာ္အနီးသုိ႔ ကပ္လာကာ ေတာင္ေက်ာ္၏ လက္ခုပ္တြင္းမွ ဆန္မ်ားကုိ ေကာက္စားေန၏။
သႏၷိ႒ာန္ခ်မိလွ်င္ ေ႐ွ႕ေနာက္ မေျမာ္၊ သနားက႐ုဏာလည္းိ ေပၚ႐ုိးထံုးစံမ႐ွိေသာ ေတာင္ေက်ာ္သည္ ၾကက္မႀကီး၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ႐ုတ္တရက္ သိမ္းက်ံဳးဆုပ္ုိင္လုိက္ကာ၊ လက္ကုိ အ႐ွိန္ႏွင့္ တအားလဲႊလုိက္ၿပီးေနာက္ အနီး႐ွိ 'မဒမ' တုိင္ႏွင့္ ကုိင္႐ုိက္ေတာ့၏။

ၾကက္မႀကီးကား ' ကီး ... ကီး ... ကီး'ဟု နာက်င္စြာ ေအာ္ရင္း အကူအညီေခၚေန၏။ အနီး႐ွိ ၾကက္ဖ၊ ၾကက္မမ်ားကလည္း ' ကေတာ္ ... ကေတာ္' ဟု အသံကုန္ ၀ုိင္းေအာ္ေပးေန၏။
ၾကက္ဖႀကီး တစ္ေကာင္ကမူ ေတာင္ေက်ာ္အနီးသုိ႔ လ်င္ျမန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္ ေျပးလာၿပီးေနာက္ ေတာင္ေက်ာ္အား ခုန္၍ ခြပ္လုိက္၏။ ေတာင္ေက်ာ္က ထုိၾကက္ဖႀကီးကုိ တအားပိတ္ကန္လုိက္ၿပီးေနာက္ သူ႕လက္တြင္းမွ ၾကက္မႀကီးကုိ သာ မေသမခ်င္း ကုိင္႐ုိ္ေန၏။
ပတ္၀န္းက်င္ကား ကမၻာပ်က္သလုိ ဆူညံေနေပၿပီ .... ။

(၂)

ကမၻာပ်က္သလုိ ဆူညံေနေသာ အသံမ်ားက ေတာင္ေက်ာ္၏ မိခင္ႏွင့္ဖခင္အား အင္းတဲေ႐ွ႕သုိ႔ ေခးေဆာင္လုိက္၏။ ၾကက္မႀကီးကုိ ႐ုိက္သတ္ေနေသာ ေတာင္ေက်ာ္အား ျမင္လုိက္ရေသာအခါ ေတာင္ေက်ာ္၏ မိခင္သည္ ရင္ဘတ္စည္တီးပ်ာယီးပ်ာယာ ဟန္မူရာျဖင့္ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္ေတာ့၏။
' ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီၾကက္မႀကီးကုိ ႐ုိက္သတ္ေနရတာလဲ ... ဟင္'
သူ၏ အသံကား ေဒါသေၾကာင့္ တုန္ေန၏။ စကားလံုးးမ်ားမွာလည္း ေဒါသေၾကာင့္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ သူကား ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။
သူ လွမ္းေျပာလုိက္သည့္ အခ်ိန္၌ ၾကက္မႀကီးမွာ စင္းစင္းေသၿပီျဖစ္၍၊ ေတာင္ေက်ာ္က ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ လႊတ္ခ်လုိက္သည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေန၏။

' ကၽြန္ေတာ္က ေစတနာနဲ႔ အစာေကၽြးတာကုိ ေကာင္းေကာင္းမစားဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ လုိက္ဆိတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ႐ုိက္သတ္ပစ္လုိက္တယ္'
ေတာင္ေက်ာ္ကမူ မႈန္ကုပ္ကုပ္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ မုသားေျပာၾကားလုိက္၏။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အတုိင္း သူ႔မိခင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနသည္ကုိ ျမင္ရ၍လည္း သူ႔၀မ္းထဲ၌ ေက်နပ္ေန၏။ သူ က်ဴးလြန္ထားေသာ ျပစ္မႈအတြက္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ကေလးမ်ားကုိေတာ့ အနည္းငယ္မွ် ေဖာ္မျပပါ။ ဒါမွသာ သူ႕မိခင္သည္ ပုိ၍ ပုိ၍ စိတ္ဆုိးလာၿပီး တုိးလုိ႔ တုိးလုိ႔သာ ေဒါသႀကီးလာေပမည္။

' ေသမင္းငင္ေလး ျမန္ျမန္လာခဲ့၊ နင့္အသားကုိ ဒီေန႔ေတာ့ ၀ါးစားမယ္'
သူက အက်ႌလက္ကုိ မာန္ပါပါ ပင့္တင္ရင္း အံႀကိတ္၍ ေျပာလုိက္၏။ ေတာင္ေက်ာ္ကလည္း ပမာမခန္႔ အမူအရာျဖင့္ သူ႔မိခင္အနီးသုိ႔ ဣေႁႏၵရရ ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ လက္လွမ္းမီသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္ နက္ သူသည္ ေတာင္ေက်ာ္လက္ကုိ ေဆာင့္ဆဲြလုိက္ၿပီးေနာက္ ငယ္ထိပ္ကုိ တေဒါင္ေဒါင္ပင္ တီး ေခ်ာက္ေတာ့၏။

ေခါင္းေခါက္႐ံုျဖင့္ အားမရ၍ ေတာင္ေက်ာ္၏ ေက်ာျပင္ကုိ သူကလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုထုရင္း -
' ေသမင္းငင္ေလး' 'ဖံုး ... ဖံုး ... ' 'ကာနာေလး ' 'ဖုန္း ... ဖုန္း ... ' 'ေသမင္း လက္မခံေလး' 'ဖုန္း... ဖုန္း... ' စသည္ျဖင့္ ဆဲသံႏွင့္ ထုသံမ်ားမွာ အတုိင္အေဖာက္ညီစြာ သံစံုထြက္ေပၚလာ၏။
ေတာင္ေက်ာ္ကား သူ႔မိခင္ ပုိ၍ ေဒါသထြက္လာေစရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ တစ္ခ်က္မွ် မေအာ္မဟစ္ မငုိမေႂကြးဘဲ ေတာင့္၍ ခံ၏။
သူ႕ဖခင္ကပင္ သူ႔အား သနားလာဟန္ျဖင့္ 'မင္းကလဲကြာ၊ ကေလးကုိ ဒါေလာက္႐ုိက္ရေတာ္ေရာေပါ့၊ မင္းၾကက္မႀကီးမ်ိဳးကုိ ငါ အစားျပန္႐ွာေပးပါ့မယ္'ဟု ၀င္ေျပာလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ သူ႕ဖခင္ ၀င္ေျပာသည့္အခါမွ ပုိ၍ဆုိးလာသည္မွာ သူ႔မိခင္၏ ၀ါသနာျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ က်ားဟိန္းသလုိ အသံမ်ိဳးျဖင့္ ' ေတာ္ တစ္ခြန္းမွ ၀င္မေျပာနဲ႔'ဟု ဟိန္းလုိက္ၿပီးေနာက္ ေစာေစာကထက္ ျပင္းထန္စြာ ထုႏွက္ေနသည္။
သူသည္ ေမာသြား၍ လက္မ်ား နာက်င္လာမွ ရပ္နားလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေတာင္ေက်ာ္က မၿဖံဳသလုိ ဣေႁႏၵမပ်က္ ႐ွိေန၏။ အကယ္၍ ေတာင္ေက်ာ္သာငုိလွ်င္ သူမ၏စိတ္သည္ ေျပသြားမည္ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ငုိလည္းမငုိ၊ ေအာ္လည္း မေအာ္။ ဒါကုိ သူက အခဲမေက်သလုိ ေစ့ထားေသာ သြားၾကား ထဲမွ အတင္းတုိးထြက္လာရေသာ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ -

' ကာလနာေလး ... ႐ုိက္တဲ့လူက လက္နာလုိ႔ ရပ္ထားလုိက္ရတယ္။ သူကေတာ့ ၿဖံဳေတာင္ မၿဖံဳဘူး။ ဒီေလာက္ မာတဲ့ အသားမ်ိဳးကုိ တစ္ခမွ ေတြ႕ဖူးေပါင္ေတာ္။ အံ့ေရာ ... အံ့ေရာ ... '
သူသည္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဲ့႐ြဲ႕၍ ေျပာေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရသလုိ မ်က္ႏွာအမူအရာ ေျပာင္း သြားၿပီးေနာက္ ' ဟင္ ... ဒီ မေသခင္ကတည္းက သရဲျဖစ္ေနတဲ့ မသာကေလးကုိ အိမ္မွာ ထားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပုိ႔လုိက္တာပဲ ေအးပါတယ္။ အိမ္မွာ ထားရင္ေတာ့ ႐ွိသမွ် ပစၥည္းကုန္မွာပဲ။ ဟုိ တျမန္ေန႔ကလည္း နတ္ကုိးထားတဲ့ အုန္းသီးကုိ ခုိးစားတယတဲ့ ေတာ္။ ဒီလုိ ကေလးမ်ိဳး ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္မွာ ေတြ႕ဖူးၾကေသးရဲ႕လား' ဟု ေလ႐ွည္ႀကီးဆဲြ၍ ျမည္တြန္ေန၏။

ေစာေစာက မ်က္ႏွာထား မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ မတုန္မလႈပ္႐ွိေနေသာ ေတာင္ေက်ာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ား အဟုတ္တကယ္ စီးက်လာေအာင္ပင္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးရင္း ' ဟင့္အင္းဗ်.. ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မေနခ်င္ဘူးဗ်၊ ဘုန္းႀကီးကုိ ေၾကာက္တယ္ဗ်' ဟု ငုိ႐ိႈက္သံမ်ိဳးျဖင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလုိက္၏။ သူကား မ်က္ရည္ကုိ မထုတ္လုိေသာ အခါ၌ မည္သူ မည္မွ် ႏွိပ္စက္ေစကာမူ တစ္ေပါက္မွ် က်မလာေအာင္ တတ္စြမ္းႏုိင္၍၊ သူ အလုိ႐ွိသည့္အခါ၌မူ အခက္အခဲ မ႐ွိဘဲ အလြယ္တကူ ထြက္လာေအာင္ ထုတ္ယူႏိုင္သူျဖစ္၏။

' ဟုတ္သားပဲကြာ၊ ေကာင္ေလး မေနခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကုိ ပုိ႔မေနပါနဲ႔။ ေကာင္ေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ကအသက္ငယ္ပါေသးတယ္ '
သူ႔ဖခင္က ၾကားမွ ၀င္ေျပာလိုက္၏။ သည္လုိ သူ႕ဖခင္ၾကားမွ ၀င္ေျပာေအာငလည္း ေတာင္ေက်ာ္က မငုိခ်င္ဘဲႏွင့္ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္ႏွင့္တူေအာင္ အဟုတ္တကယ္ ငုိျပေနရျခင္းျဖစ္ ၏။ ဒါမွလည္း သူ႕ကုိမုန္း၍၊ သူ႕ဖခင္၏ အလုိကုိ အၿမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳရမွ ေက်နပ္ေလ့႐ွိေသာ သူ႔မခင္သည္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အလုိကုိ ဆန္႔က်င္၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ သူ႕အား အေရာက္ပုိ႔ေပမည္မဟုတ္လား။
ေဟာ ... သူ႔မိခင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္ပါဦး။ ယခုမွ ႏုိင္ေပါက္ေတြ႕သည္ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳး ျဖင့္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္လာၿပီးေနာက္၊ တစ္ထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္္ထားေသာ မ်က္ႏွာထား်ိဳးျဖင့္ အမိန္႔ခ်မွတ္ လုိက္၏။

' ဟန္က်တာပဲ၊ အခုမွ ႏုိင္ေပါက္ေတြ႕တယ္။ စာတတ္တာ မတတ္တာ အပထားၿပီး၊ နားေအးေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပုိ႔ပစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ နက္ျဖန္ကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားဖုိ႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့ '
ေတာင္ေက်ာ္ကား စိတ္ထဲ၌ ထခုန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ ၀မ္းေျမာက္သြားေသာ္လည္း အျပင္သုိ႔ အစြန္းအစကေလးမွ် ထြက္ေပၚမလာရေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ဖံုးဖိထားလုိက္ရကာ၊ မည္သုိ႔မွ် မတတ္ ႏုိင္သလုိ ညဴးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္သာ လူကြယ္ရာသုိ႔ထလာခဲ့၏။ လူကြယ္ရာသုိ႔ ေရာက္ေသာခါတြင္မူကား မ်ိဳသိပ္ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ ၀မ္းသာလံုးကုိ ဖြင့္ထုတ္လုိက္ကာ၊ ေျမႀကီး ေပၚသုိ႔ လွဲခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ လူးလွိမ့္ရင္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေတာ့၏။

' တိတ္ပါ လူေလးရယ္၊ လူကေလး မေနခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကုိ မေနရေအာင္ အေဖ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္'
သည္အသံကုိ သူ႔ေနာက္နားဆီမွ ၾကားလုိက္ရ၍ သူ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ၊ သူ႔အား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနေသာ သူ႕အေဖကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ ပုိ၍ပင္ ရယ္ခ်င္လာေသာေၾကာင့္ ထပ္ေလာင္း၍ ရယ္မိ ျပန္၏။
' ဟာ ... ငါ့လေခြး၊ လက္စသတ္ေတာ့ မင္းက ရယ္ေနတာကုိး၊ ငါက စိတ္ညစ္ၿပီး ငုိမ်ား ေနမလားလုိ႔။ အႏုိ႔ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္ေနရတာလဲကြ'
' ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ ရယ္ေနတာေပါ့ အေဖရ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔မယ္ဆုိလုိ႔ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆုိရင္ ေက်ာင္းသားအေဖာ္နဲ႔ ကစားရမွာဗ်၊ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းမွာပဲ '
' ဟင္ ... အခုနေတာ့ မင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မေနခ်င္ဘူးဆုိ '

' ဟာ ... ဒါကေတာ့ အစ္မအေၾကာင္း အေဖလည္း သိသားနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေတာင္ဆုိရင္ သူက ေျမာက္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ သူက မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းမေနဘူးဆုိရင္ သူက ေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ပုိ႔မွာမုိ႔ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ၿပီး ေျပာရတာပါ'
' ေဟ ... အေတာ္လာတဲ့ ငါ့သားပါလား၊ ငါ့ထက္ေတာင္ လာဦးမယ့္ လူပဲ။ ေအးေလ ... မင္း ေနခ်င္ လုိ႔ဆုိလည္း ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ ဒီႏွစ္ အင္းက ႐ံႈးလိမ့္မယ္ကြ၊ မင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား ေနလုိ႔ စားတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ တစ္ေပါက္ ေလ်ာ့သြားတယ္ဆုိရင္ နည္း မွတ္လုိ႔လား '

ဤသုိ႔ျဖင့္ ေတာင္ေက်ာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနဖုိ႔ကား ေသခ်ာသြားေပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ စာတတ္ ေပတတ္ ျဖစ္ေအာင္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ မဟုတ္ၾက။ ေတာင္ေက်ာ္၏ မိခင္က နားေအး ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပုိ႔ခ်င္သည္။ ေတာင္ေက်ာ္ကမူ ကစားေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေဆာ့လုိ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေနခ်င္သည္။ ေတာင္ေက်ာ္၏ ဖခင္ကေတာ့ အင္း႐ံႈးမွာမုိ႔ စားမည့္ပါးစပ္တစ္ေပါက္ ေလ်ာ့သြားေစရန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားေနေစခ်င္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ နက္ျဖန္ဆုိလွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားေနေစခ်င္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ နက္ျဖန္ဆုိလွ်င္ သူသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရေတာ့မွာပါတကား။

(၃)

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေတာင္ေက်ာ္အား ေက်ာင္းအပ္ရန္ ေတာင္ေက်ာ္၏ မိခင္ မေအးတင္က ေက်ာင္းသုိ႔ လုိက္ပုိ႔၏။ သူ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ လင္ပန္း တစ္ခ်ပ္ကုိ ႐ြက္လာ၍ ထုိလင္ပန္းထဲတြင္ ဆန္တစ္စိတ္၊ ကြမ္းသီး အစိတ္သား၊ လက္ဖက္ေျခာက္ အစိတ္သား၊ ငါးေျခာက္ေကာင္းေကာင္း အေကာင္ႀကီး ဆားေပါ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ တပိႆာခန္႔ ပါလာ၏။ ထုိပစၥည္းစုမ်ားကား ေက်ာင္းအပ္မည့္ ေတာင္ေက်ာ္အတြက္ ဘုန္းႀကီးအား ကန္ေတာ့ရန္၊ သုိ႔မဟုတ္ လွဴဒါန္းရန္ ယူေဆာင္လာေသာ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား ျဖစ္သည္။

ေတာင္ေက်ာ္ကေတာ့ သူ၏ ေခါင္းအံုးကေလး၊ ေစာင္ကေလးႏွင့္ လံုခ်ည္အက်ႌကေလးမ်ားကုိ ထည့္လိပ္ထားေသာ ဖ်ာလိပ္ကုိထမ္း၍ သူ႔မိခင္၏ ေနာက္ပါးမွ ေလွ်ာက္လုိက္ေနသည္။ ဤသုိ႔ အိပ္ရာလိပ္ ႏွင့္ လံုခ်ည္အက်ႌကေလးမ်ားပါ ယူေဆာင္လာရျခင္းမွာ သူ႔အား ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားအျဖစ္ တစ္ခါတည္း အပ္ႏွံထားခဲ့မည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔အင္းတဲႏွင့္ ႐ာတဲႏွင့္႐ြာမွာ တစ္မုိင္ခန္႔ ေ၀း၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္လည္း တစ္မုိင္ခန္႔ပင္ ေ၀းသျဖင့္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား အပ္ႏွံ ထားရျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာင္ေက်ာ္ကား သူေနခ်င္လွေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ေနရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းသာ႐ႊင္ျမဴး၍ ေနေသာ္လည္း၊ သူ႕အေဖ ကုိသာခင္ႏွင့္ ခဲြခြာခဲ့ရသည့္ အတြက္မူ ၀မ္းနည္းေန၏။
သူ႔အေဖ ကုိသာခင္မွာ သူ႔ကုိ အေတာ္ခ်စ္၏။ မိန္းကေလးတစ္ဦးမွ် မပါေသာ ရင္ေသြးငါးဦး ႐ွိသည့္ အနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ သူ႔ကုိသာ ပုိခ်စ္၏။ သြားရာကုိ ေခၚ၏။ အရက္ဆုိင္သြားလည္း သူ ပါ၏။ ၾကက္တုိက္ပဲြသြားလည္း သူ႔ကုိေခၚသြား၏။ ႏြားေမာင္းပဲြသြားလည္း သူ႔ကုိ ေခၚသြား၏။ အျပန္ သူ႔မိခင္၏ အဆူအပူကုိ ခံရသည့္အခါ၌လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလံုး အတူတူ အဆူခံရ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးမွာ တစ္စိတ္တည္း တစ္၀မ္းတည္းျဖစ္ကာ သူငယ္ခ်င္း သားအဖ ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။ ယခု ဤဖခင္ႏွင့္ သူ ခဲြခြာခဲ့ရေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဤအတြက္ ကိစၥမ႐ွိပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အဖိတ္ေန႔တြင္ ေန႔တစ္၀က္ ပိတ္၍ ဥပုသ္ေန႔တြင္ တစ္ေန႔လံုး ပိတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဤရက္အား ေန႔မ်ားတြင္ သူသည္ သူ႔ဖခင္ထံသုိ႔ အလည္အပတ္ သြားေရာက္ႏုိင္ေပ မည္။
' ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ ေက်ာင္းမွာ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ေန ေနာ္၊ အိမ္မွာလုိ မကျမင္းနဲ႔။ မဟုတ္ရင္ ဘုန္းႀကီးက နင့္ကုိ အေသ႐ုိက္သတ္မွာ။ နင္ မေၾကာက္ဘူးလား '

သူ႔မိခင္က သူ႔အတြက္ စိတ္မခ်သလုိ သတိေပး သြန္သင္လုိက္ၿပီးေနာက္ ေမးခြန္းကုိပါ အပုိထုတ္ လုိက္၏။ သူကလည္း ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ေနပါ့မည္၊ ဘုန္းႀကီးကုိလည္း ေၾကာက္ပါသည္ဟူေသာ သေဘာ မ်ိဳးျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးလုိက္၏။ အမွန္စင္စစ္ကေတာ့ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ေနမည္ မဟုတ္ပါ။ နင္းကန္ၿပီး ေဆာ့ပစ္လုိက္ပါမည္။ ဘုန္းႀကီး အ႐ုိက္ခံရမာကုိလည္း သူ မေၾကာက္ပါ။ လူ႔ဘ၀သုိ႔ ေရာက္႐ွိ လာသည့္ အခ်ိန္ကစ၍ အထုအ႐ုိက္ အဆဲအဆုိမ်ား ၾကား၌သာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ ရေသာ သူက အ႐ုိက္ခံရျခင္းကုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ဟု မထင္မွတ္ႏုိင္ပါ။
' ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ ထမင္း၀ုိင္းစားတဲ့အခါမွာ လက္ေႏွးမေနနဲ႔ေနာ္၊ လက္ေႏွးရင္ နင္ ငတ္ေနလိမ့္မယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဆုိတာ ဘာမဆုိ လက္ျမန္ ေျချမန္ ႐ွိရတယ္ '
' အုိ ... အဲဒီအတြက္ေတာ့ အစ္မ ဘာမွမပူနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိလည္း အစ္မ သိသားမဟုတ္ လား၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္ျမန္တဲ့ေနရာမွာ ေလယာသ္ပ်ံကေတာင္ အေဖေခၚရတဲ့ လူဗ်။ လက္ျမန္လြန္း အားႀကီးလုိ႔ ခက္ေနေသးတယ္'

ေတာင္ေက်ာ္က သူ႔ကုိယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ေျပာဆုိလုိက္၏။ မွန္သည္။ သူကား လက္ျမန္ရာ၌ ၀ီေခၚေနေအာင္ ျမန္သည္။ သစ္ပင္ေပၚတြင္ နားေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားအား ထ ၍ မပ်ံႏုိင္မီ အတြင္း သားေရခြႏွင့္ ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ခတ္ႏုိင္သည္အထိ သူ႔လက္သည္ ျမန္သည္။ သူတုိ႔ အင္း ေခ်ာင္းထဲ ႐ွိေအာင္ ပစ္ခတ္ႏုိင္သည္အထိ သူ႔လက္သည္ ျမန္သည္။ သူတုိ႔ အင္းေခ်ာင္းထဲ႐ွိ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ စင္းေနေသာ ငါးရံ႕ႀကီးမ်ားအား သူ႔အရိပ္ကုိ ျမင္၍ ေရေအာက္သုိ႔ ငုပ္လွ်ိဳး ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားႏုိင္မီ အတြင္း မွိန္းတစ္လက္ႏွင့္ ထိေအာင္ မိေအာင္ ထုိးႏုိင္သည္အထိ သူ႔လက္ ျမန္သည္။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ရာ၌လည္း သူကသာ အလ်င္ဦးေအာင္ တစ္ဖက္သား၏ ေခါင္းကုိ ႐ုိက္ခဲြႏုိင္သည္အထိ သူ႕လက္သည္ ျမန္သည္။ ဤသုိ႔ အစစအရာရာ၌ လက္ျမန္ ေျချမန္ ႐ွိလွေသာ သူ႔အား ဘာမဟုတ္သည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထမင္း၀ုိင္းက်ခါမွ လက္ေႏွးမေနရန္ သြန္သင္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါသေလာ၊ ေတာင္ေက်ာ္က မလုိအပ္ဟု ထင္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတုိ႔ သားအမိသည္ သူတုိ႔အင္းတဲႏွင့္ တစ္မုိင္ခန္႔ေ၀းေသာ ႐ြာတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေပၿပီ။ ႐ြာသူ ႐ြာသားမ်ားက သူတုိ႔သားအမိ၏ ထူးျခားေသာ ဟန္အမူအရာကုိ စူးစမ္း ၾကည့္႐ႈၾကၿပီးေနာက္ -
' ေတာင္ ေက်ာ္ကုိ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့မလုိ႔လား' ဟု သူ႔မိခင္ကုိ ၀ုိင္းေမးၾက၏။
သူ႔မိခင္က ဟုတ္ေၾကာင္း အေျဖေပးလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ' ေကာင္းတယ္ .. ေကာင္းတယ္၊ ဒါမွ ဒီေကာင္ေလး ေျခၿငိမ္မယ္' ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ 'ေတာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ၾက ေတာ့မွာပဲေဟ့' ဟူ၍လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၀ုိင္းေမးေနၾကကာ၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ' အင္း ... ေတာင္ေက်ာ္ ႐ြာထဲ ျပန္ေရာက္လာရင္ျဖင့္ တုိ႔ စုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သီးပင္ေတြက အသီးအႏွံ ေတြ အစေပ်ာက္တာ ျမင္ၾကရဦးမွာပဲ 'ဟု ႀကိဳတင္ေတြးေခၚ ပူပန္ကာ ညည္းညဴေနလုိက္ၾက၏။

သူတုိ႔ ညည္းညဴမည္ ဆုိလွ်င္လည္း ညည္းညဴစရာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာင္ေက်ာ္က ၀န္ခံပါ၏။ သူတုိ႔ စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ သီးပင္မ်ားထက္မွ အသီးအႏွံမ်ားကုိ ပုိင္႐ွင္မ်ား မဆြတ္ခူးမီပင္ ေတာင္ေက်ာ္က အလ်င္ဦးေအာင္ အစေပ်ာက္ ဆြတ္ခူးလုိက္တတ္သည္ျဖစ္၍၊ ေတာင္ေက်ာ္ဤ႐ြာမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိလာျခင္းသည္ သူတို႔အဖုိ႔ မေကာင္းေသာ နိမိတ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
အကယ္၍ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ သီးပင္ထက္မွ အသီးအႏွံမ်ားကုိ ညဥ့္သံုယံတြင္ တစ္ယံမွ မအိပ္စက္ဘဲ ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္မည္ မွန္ေသာ္လည္း၊ အနည္းငယ္ကေလးမွ် အိပ္စက္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေတာင္ေက်ာ္ကလည္း အစေပ်ာက္ဆြတ္ခူးသြားတတ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ပင္ တစ္႐ြာလံုး ေတာင္ုေက်ာ္ ေတာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။

႐ြာလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္ခဲ့၍ ႐ြာဆံုးေသာအခါ ႐ြာထိပ္႐ွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပရိ၀ုဧ္အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္စ ျပဳေတာ့၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပရိ၀ုဏ္ကား လြန္စြာပင္ က်ယ္၀န္းျပန္႔ျပဴးလွပါ၏။ ပရိ၀ုဏ္အတြင္း အုတ္တုိက္ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းႏွင့္ သစ္ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္သည္ တန္းလ်က္ တည္႐ွိေန၏။ ထုိေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းေ႐ွ႕ မနီးမေ၀းတြင္လည္း ေျမစုိက္ေစတီ သံုးဆူသည္ ယွဥ္လွ်က္ပင္ တည္႐ွိေန၏။ ထုိေစတီ သံုးဆူေ႐ွ႕ကမွ ဇရပ္သံုးေဆာင္ကုိ ေခ်ာင္းႏွင့္ ကပ္၍ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ထုိမွ်မက ဓမၼာ႐ံုတစ္ေဆာင္ႏွင့္ တန္ေဆာင္းတစ္ေဆာင္ကလည္း ဤ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ပင္ ႐ွိေနေသးသည္။ သရက္၊ မရမ္း၊ ၾသဇာ၊ မာလကာ၊ ပိႏၷဲ စေသာ သီးပင္မ်ားႏွင့္ေသာ္က၊ စံပယ္၊ ဇလပ္၊ ေဆာင္ေတာ္ကူး စေသာ ပန္းပင္မ်ားကလည္း ေပါမ်ားလွ သည္။ ေက်ာင္းေနာက္တြင္ တစ္႐ြာလံုး သံုးေသာ ေရကန္တစ္ကန္လည္း ႐ွိေနေသးသည္။ ၿခံဳ၍ ၾကည့္လွ်င္ အေတာ္ပင္ သာယာခမ္းနား၍ ေနခ်င္စဖြယ္ ႐ွိလွေသာ ေက်ာင္းေတာ္ ၀ိဟာရပင္ ျဖစ္ ေပသည္တကား။

ေတာင္ေက်ာ္က သူ ေနရမည့္ ေက်ာင္းကုိ သူ ေက်နပ္ေန၏။ ဤေက်ာင္းမွာသာေနရလွ်င္ တစ္သက္လံုးေနရလည္း သူ ေနႏုိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ထား၏။
ၾကည့္စမ္းပါေလ၊ ေဟာဒီ ဇရပ္ေပၚကေနၿပီး ဇရပ္ေနာက္က ေခ်ာင္းေရထဲကုိ ဒုိင္ဗင္ ထုိးခ်ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္မလဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ေဟာဟုိ ဓမၼာ႐ံုေခါင္မုိးမွာ အသုိက္လုပ္ ၿပီး ဥေနတဲ့ စာဥကေလးေတြကုိ တက္ၿပီး ႏိႈက္စားလုိက္ရရင္ေတာ့ ဇိမ္ပဲေပါ့။ ၾသဇာ၊ မာလကာသီး မ်ားကုိ ဘုန္းႀကီးအလစ္မွာ ခုိးစားရရင္ျဖင့္ အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ကုိ စိမ့္သြားမွာ။ ေဟာဟုိ ေရေျမာင္းထဲက စားဖားႀကီးေတြကုိ ဘုန္းႀကီးမသိေအာင္ ညဘက္မွာ မီးအုပ္နဲ႔ ထြက္႐ုိက္ၿပီး ခ်က္စားလုိက္ရရင္ ေလာကႀကီးကုိ အေမ့ေပါ့။ သရက္ပင္ေတြေပၚမွာ အသုိက္လုပ္ၿပီး ေနၾကတဲ့ ဗ်ိဳင္းေတြကုိသာ ေလးခြနဲ႔ တိတ္တိတ္ခုိးပစ္လုိက္ရရင္ေကာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလား။
ေတာင္ေက်ာ္အဖုိ႔ ျမင္ျမင္သမွ် အရာသည္ ေပ်ာ္စရာခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔မိခင္၏ ေနာက္ပါးမွ ဟုိၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လုိက္သြားရင္းပင္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေပၚသုိ႔ ေရာက္႐ွိသြားၾက ေတာ့၏။

(၄)

ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား သင္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ရင္ဘက္ေအာက္မွ ေခါင္းအံုးတ္လံုးခံ၍ အလ်ားေမွာက္ စာၾကည့္ေန၏။ ေတာင္ေက်ာ္တုိ႔ သားအမိက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေ႐ွ႕တြင္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ယံု႔ယံု႔ ကေလးထုိင္ကာ ကန္ေတာ့ၾကသည့္အခါတြင္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ေတာင္ေက်ာ္ တုိ႔သားအမိကုိ ေမာ္ၾကည့္လုိက္၏။ ေနာက္ ၾကည့္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္၍ အလ်ားေမွာက္ ေနရာမွ ထထုိင္လုိက္ၿပီးေနာက္ မေသမသပ္ျဖစ္ေနေသာ 'ဟကသီ'ေခၚ ကုိယ္႐ံုကုိျပင္၍ ၀တ္႐ံုလုိက္၏။ မိခင္ မေအးတင္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္ျပန္ကား ' ေတာင္ေက်ာ္ကုိ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့မလုိ႔လား'ဟု ေမးလုိက္၏။
မေအးတင္ကား ေခါင္းကုိ ေအာက္သုိ႔ငံု႔၍ ခစားေနရာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား မ၀ံ့မရဲ ေမာ္ဖူးလုိက္ကာ ' မွန္ပါ့ဘုရား'ဟု အေျဖေပးလုိက္၏။

' ဒီေကာင္ အသက္မငယ္ေတာ့ပါကလားဟ၊ ေက်ာင္းအပ္တာက တယ္ေနာက္က်သကုိး၊ ဟေကာင္ ... နင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ '
ေတာင္ေက်ာ္သည္ မွန္ဗီရုိအတြင္း၌ သပ္ရပ္စြာ စီတန္းထားေသာ ဣေႁႏၵႀကီး၍ သိကၡာရင့္လွသည့္ ေ႐ႊစာလံုးႏွိပ္ သားေရဖံုး စာအုပ္ႀကီးမ်ားကုိ စိတ္ႏွလံုးေခ်ာက္ခ်ားစြာျဖင့္ တအံ့တၾသ ၾကည့္႐ႈ ေနခုိက္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ေမးခြန္းကုိ ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ 'မသိဘူး' ဟု အေျဖေပးလုိက္၏။

' ဘာမသိဘူးလဲ၊ မသိလုိ႔႐ွိရင္ 'မေလွ်ာက္တတ္ဘူး ဘုရား ' လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္။ ျပန္ေျပာစမ္း'
ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ အသံမွာ ေဒါသသံ ပါသြားသျဖင့္ မေအးတင္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စိတ္ဆုိးသြားၿပီ ေကာဟု ေတြးေတာစုိးရိမ္ကာ၊ ေတာင္ေက်ာ္အား 'မေလွ်ာက္တတ္ဘူး ဘုရား'ဟု ခပ္ျမန္ျမန္ အေျဖ ေပးလုိက္ရန္ တုိက္တြန္းေပး၏။
' ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္တတ္သားပဲဗ်၊ ေလွ်ာက္တင္႐ံုမကဘူး၊ ဒုန္းေတာင္ ေျပးႏုိင္ေသးတယ္ '
ေတာင္ုေက်ာ္က အဓိပၸာယ္ တလဲြေတြးကာ လဲြမွားစြာ အေျဖေပးေနပါသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စိတ္ မ႐ွည္ႏုိင္ေတာ့သည့္အလား -

' တယ္ ဒီေကာင္၊ ငါ ထ႐ုိက္ရ ေကာ့ေနျပန္ေတာ့မယ္၊ ဒီေနရာမွာ 'ေလွ်ာက္' ဆုိတာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ေလွ်ာက္ကုိ ဆုိတာ မဟုတ္ဘူးဟ၊ စာေရးတဲ့ အခါမွာ 'ေလွ်ာက္ထားသည့္'လုိ႔ ေရးရတဲ့ ႀကိယာကုိ အသံထြက္ၿပီး ဖတ္လုိက္ေတာ့ 'ေလွ်ာက္ထားသည့္'လုိ႔ ဖတ္ရတဲ့ ေလွ်ာက္ကုိ ဆုိလုိတာဟ။ နားလည္ရဲ႕လား 'ဟု ခပ္ႀကိမ္းႀကိမ္း ေျပာလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေတာင္ေက်ာ္ကား ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားသည္ေတြ၊ ႀကိယာေတြကုိ တစ္ခုမွ် နားမလည္ပါ။ သူ႔မိခင္ မေအးတင္အား ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲဟု ေမးျမန္းလုိေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ေန၏။ ဤတြင္ မေအးတင္က ၾကား၀င္၍ ေလွ်ာက္ထားရ၏။

' ေတာင္ေက်ာ္က ဘုန္းႀကီးမ်ားနဲ႔ တစ္ခါမွ စကားေျပာဖူးတာ မဟုတ္လုိ႔ အမွားအယြင္းမ်ားပါရင္ သည္းခံပါ ဘုရား။ အ႐ွင္ဘုရား သိလုိတဲ့ ေတာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အသက္ကုိ တပည့္ေတာ္မလည္း အမွတ္ မထားမိလုိ႔ မသိပါဘုရား '
' ေအး ... ေကာင္းၾကေရာေပါ့ကြာ၊ ကုိယ့္ားသမီးရဲ႕ အသက္ကုိေတာင္ ကုိယ္ မသိဘူးရယ္လုိ႔။ ဟုတ္လဲ ဟုတ္တဲ့ လူေတြပဲ '
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အျပစ္တင္လုိေသာ အသံျဖင့္ ေျပာဆုိလုိက္၏။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ေတာင္ေက်ာ္အား စူးစူးစုိက္စုိက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ကာ -
' ဒီအနားကုိ တုိး ... ' ဟု အမိန္႔ ထုတ္ဆင့္လုိက္သျဖင့္ ေတာင္ေက်ာ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး အနားသုိ႔ တုိးကပ္ သြားရ၏။

' ေတာင္ေက်ာ္ ... ေတာင္ေက်ာ္နဲ႔ တယ္ၿပီး နာမည္ႀကီးေနပါကလားကြဟင္၊ မင္းကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေတာင္ေက်ာ္လုိ႔ ေခၚၾကတာလဲ '
သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ေတာင္ေက်ာ္ဟု မွည့္ေခၚၾကမွန္း မသိေသာ ေတာင္ေက်ာ္သည္ ဘုန္းႀကီး၏ အေမးကုိ မေျဖတတ္ဘဲ ငုိင္ေနမိ၏။
မွန္ပါသည္။ 'ဧ၀ရက္' ေတာင္ႏွင့္ 'ဟိမ၀ႏၱာ' ေတာင္အထိ ေက်ာ္ၾကားေသာေၾကာင့္ သူ႔အား ေတာင္ ေက်ာ္ဟု မွည့္ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္သလားဆုိတာ ေတာင္ေက်ာ္က စိတ္ခ်လက္ခ် မေျပာႏိုင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူက 'မသိဘူးဘုရား'ဟု ျပန္ၾကားလုိက္ၿပီးမွ စကားမွားသြားေၾကာင္း သိလုိက္ရ၍ 'မေလွ်ာက္တတ္ ဘူးဘုရား 'ဟု ႐ုတ္တရက္ ျပန္အုပ္လုိက္ရ၏။

' ႐ြာထဲမွာ ေတာင္ေက်ာ္ ေတာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဟုိေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတာကုိ ေထာက္လုိက္ရင္ အင္မတန္ ဆုိးသြမ္းလြန္းလုိ႔သာ ေတာင္ေက်ာ္လုိ႔ မွည့္ေခၚၾကတာလုိ႔ ငါ ထင္တယ္။ ေတာင္ေက်ာ္ ဆုိတဲ့ အမည္ေၾကာင့္ မင္းဆုိးသြမ္းရတာ မဟုတ္ဘဲ မင္းရဲ႕ ဆုိးသြမ္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ သာေတာင္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ရ႐ွိလာျခင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။ ဒီေတာ့ ႐ြာထဲမွာ မင္း ဘယ္ေလာက္ ဆုိးလာခဲ့ေပမဲ့ ဒီေက်ာင္း ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မင္းရဲ႕ ဆုိးသြမ္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကုိေတာ့ အစေပ်ာက္ ပယ္ေဖ်ာက္ရလိမ့္မကြ။ ေဟာဒီမွာၾကည့္စမ္း ... ဒါ ဘာေခၚသလဲ'
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ သူ၏ အနီး၌ အသင့္႐ွိေနေသာ ႀကိမ္လံုး သံုးေခ်ာင္းကုိ ကုိင္တြယ္ျပရင္း ေမး လုိက္၏။ ႀကိမ္လံုးတစ္ေခ်ာင္းမွာ ႏြား႐ုိက္ေသာ ႀကိမ္လံုးမ်ိဳးျဖစ္၍၊ တစ္ေခ်ာင္းကား ထား၀ယ္ႀကိမ္ သံုးေခ်ာင္းပူး ဖြတ္ၿမီးထုိးထားေသာ ႀကိမ္ပင္ျဖစ္ကာ၊ က်န္အျခားတစ္ေခ်ာင္းမွာ ႐ုိး႐ုိး ထား၀ယ္ ႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။

ေတာင္ေက်ာ္သည္ ႀကိမ္လံုးမ်ားကုိ မထူးဆန္းသလုိ တစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္ၿပီးေနာက္ 'ႀကိမ္လံုးလုိ႔ ေခၚပါ တယ္ဘုရား'ဟု အေျဖေပးလုိက္၏။
ဤတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ႏြား႐ုိက္ေသာ ႀကိမ္လံုးတစ္ေခ်ာင္းတည္းကုိသာ သီးျခားထုတ္ျပလုိက္ ၿပီးေနာက္ -
' ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုးကုိေတာ့ 'ေသမင္းငင္' လုိ႔ အမည္ေပးထားသကြ။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ မေၾကာက္ဘူးလား ေဟ့'
သုိ႔ေသာ္ ေတာင္ုေက်ာ္က အနည္းငယ္မွ် မေၾကာက္မိပါ။ ႏြား႐ုိက္ေသာ ႀကိမ္လံုးမွာ သူ႔အျမင္တြင္ ႐ုိးေနၿပီျဖစ္၍၊ 'ေသမင္းငင္' ဟူေသာ အမည္မွာလည္း သူ႔မိခင္၏ ေကာင္းမႈေတာ္ေၾကာင့္ နားရည္၀ၿပီး ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ပင္ သူက အနည္းငယ္ကေလးမွ် မေၾကာက္မိပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ လိမၼာပါးနပ္စြာ ႏွင့္ပင္ ' ေၾကာက္ပါတယ္ဘုရား'ဟု လိမ္၍ ေျပာလိုက္၏။
ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ထား၀ယ္ႀကိမ္ သံုးေခ်ာင္းပူး ဖြတ္ၿမီးထုိးထားေသာ ႀကိမ္လံုးကုိ ယူျပလုိက္ျပန္ကာ 'ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုးကုိေတာ့ သခ်ႋဳင္းမ်က္ေစာင္းထုိး 'လုိ႔ေခၚသကြ။ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းလားေဟ့'

ေတာင္ေက်ာ္က ေ႐ွးနည္းအတူ မေၾကာက္မိေသာ္လည္း 'ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္ဘုရား' ဟုသာ အလုိက္သင့္ လိမ္၍ ေျပာလုိက္၏။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနေသာ ထား၀ယ္ႀကိမ္လံုးကေလးကုိ ယူကာ '၀ွီး'ကနဲ အသံထြက္သြားေအာင္ ေလထဲတြင္ ေ၀ွ႕ယမ္း႐ုိက္ခတ္ျပလုိက္ၿပီးေနာက္ -
' အဲဒီ ႀကိမ္လံုးကေတာ့ 'လူသားစား' လုိ႔ ေခၚသကြ၊ အျမင္ေသးေပမဲ့ အားတကယ္ေကာင္းတာမုိ႔ ႐ုိက္လုိက္ရင္ အသားထဲကုိ ျမႇဳပ္၀င္သြားႏုိင္တာေပါ့ကြာ။ အဲဒီေတာ့ ႐ြာထဲက မင္းရဲ႕ ဆုိးသြမ္းတဲ့ အမူအက်င့္ ေတြကုိ ဒီေက်ာင္းေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးလုိ႔႐ွိရင္ ငါက ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုး ေတြကုိ ေရလဲနဲ႔ သံုးၿပီး ေဖ်ာက္ေပးရမွာေပါ့ကြာ။ ၾကားရဲ႕လား ေတာင္ေက်ာ္ '
' ၾကားပါတယ္ဘုရား 'ဟု ေတာင္ေက်ာ္က ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ၿပီးစလြယ္ အေျဖေပးလုိက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မွာ ေက်နပ္သြားသလုိ၊ ထုိစကားကုိ ထပ္မဆက္ေတာ့ဘဲ ကပၸိယကုိသာ လွမ္းေခၚ လုိက္ကာ မေအးတင္ ၏ ကန္ေတာ့ပဲြကုိ သိမ္းဆည္းသြားေစ၏။

ဤတြင္ ေတာင္ေက်ာ္အား ေက်ာင္းအပ္ေသာ အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးၿပီ ျဖစ္၍ မေအးတင္လည္း ေတာင္ ေက်ာ္အား ေကာင္းေကာင္းေနရစ္ရန္ မွာၾကားၿပီး ျပန္သြားေတာ့ရာ၊ ေတာင္ေက်ာ္သည္ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္စြာပင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။

ဆက္ရန္
.