ၾကယ္နီ အပိုင္း (၃၄)

ႏွာေခါင္းႏွင့္ က်ည္ေပြ႕

(၁)

"ႏွာေခါင္း က်ည္ေပြ႕ ေတြ႕သည္" ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရွိ၏ "တယ္.... ဒီေကာင္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႕ ေတြ႕ သြားေရာ့မယ္" ဟူေသာ ၾကိမ္းသံကိုလည္း ၾကားဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဒါင္းစိန္အဖို႔မွာ ထုိစကားသည္ "ဆိုရိုးစကား" ႏွင့္ " ေျပာသံၾကား" မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳဖူးေသာ ျဖစ္စဥ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မွန္ေပသည္ တကား။ ကုိေဒါင္းစိန္တို႔အိမ္မွ ငါးပိေထာင္းေသာ က်ည္ေပြ႕သည္ တစ္ၾကိမ္ေသာ  အခါက အင္း အင္စပက္တာမင္း၏ ႏွာေခါင္းႏွင့္ တကယ္ပင္ ေတြ႕ဆံုဖူးခဲ့သည္မွာ ကိုေဒါင္းစိန္၏ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
က်ည္ေပြ႕ကို ျပဳလုပ္ရာတြင္ မန္က်ည္းသား၊ မဏိၾသဃသားတို႔လို မာေက်ာက်စ္လ်စ္ေသာ အသားကုိ ေရြးခ်ယ္ျပဳလုပ္ရ၏ သို႔ေသာ္ ကိုေဒါင္းစိန္၏ က်ည္ေပြ႔ကား ထိုအသားမ်ားထက္ ပို၍ ထက္ျမက္ေသာ ရင္းတိုုက္ အႏွစ္သားကို ျပဳလုပ္ထားေသာ က်ည္ေပြ႔ျဖစ္ရာ ပို၍ က်စ္လ်စ္၏။ ပို၍ မာေက်ာ၏၊ ပို၍ ေလးေလး ပင္ပင္ ရွိ၏ ။ တစ္ရြာလံုးတြင္ လက္အေျမာက္ဆံုးေသာ နာမည္ေက်ာ္ ဗိသုကာ လက္သမား ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ဒြန္းကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ထုလုပ္ေပးလိုက္ေသာ က်ည္ေပြ႕ လည္း ျဖစ္၏ ။
ထိုက်ည္ေပြ႕ႏွင့္ အင္းအင္စပက္တာမင္း၏ ႏွာေခါင္းတို႔သည္ ကိုေဒါင္းစိန္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တစ္ၾကိမ္ ေသာ အခါက တကယ္ပင္ ေတြ႕ဆံုဖူးခဲ့ၾကေပသည္။
အတ္ိတ္ ကို ေဆာင္ရေသာ......။ေဆာင္းဥတု၏ လျပည့္ေန႕ ညတစ္ည အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။

(၂)

ကိုေဒါင္းစ္ိန္ သည္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း တစ္အိုးျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ဇိမ္ယူေန၏ ။ မယ္စိန္က လည္း ကိုေဒါင္းစိန္ ၏ အနီးတြင္ အလ်ားေမွာက္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးခိုး တလူလူေနေအာင္ ဖြာရိႈက္ရင္း ဇိမ္ယူေန၏ ။မည္သူမွ စကားမေျပာၾကဘဲ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ျငိမ္သက္ေနၾက၏ ။

ကုိေဒါင္းစိန္ ေတြးေနတာကေတာ့ ခါတိုင္းသည္လို လသာသာ ညဥ့္အခါဆိုလွ်င္ သူတို႔သည္ ေခ်ာင္းရိုးထဲ ကြန္ဆင္းပစ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ ေန႕လယ္ေန႕ခင္းဆိုလွ်င္ အင္းအင္စပတ္တာ၏ ရန္ကို ေၾကာက္ရသည္။ ဥပေဒက ခြင့့့့္ျပဳတာက ဒဂၤါးက် မက္ကြန္။ သူတို႔ အသံဳးျပဳတာက ကြန္စိပ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္းအင္စပတ္ာ္၏ ရန္ကို ေၾကာက္၍ ေန႔လယ္ဘက ကြန္ပစ္မဆင္းဘဲ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ ကာ ေအးေအးလူလူ ဇိမ္ယူေနျခင္း မွာ အင္းအင္စပက္တာမင္းသည္ သူ႔ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ အတူ ယေန႕ ညတြင္ ကြန္ ခိုးပစ္သူ မ်ား အား ဆင္းဖမ္းလိမ့္မည္ ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ပင္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ မေန တတ္ေသာ ကိုေဒါင္းစိန္က ဒီအေၾကာင္း ကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ေတြးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မယ္စိန္ ေတြးတာကေတာ့ "ဟင္း ေသမင္းငင္ အင္ဇဘက္၊ ဒီ ကူလီကပ္ပါးေတြ တစ္၀မ္း တစ္ခါးအတြက္ အေျပး အလႊား ရွာေဖြစားေသာက္ ေနရတာကုိ ဒါေလာက္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ညဘက္ပါ ဆင္းျပီး ဖမ္းလို႔ ဒင္းမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရာထူးေတြ တိုးတက္သြားမွာလဲ၊ ဟင္း....ဒီကာလနာကို ေတာ့လား ငါးဆီအတြက္ ငါးခုတ္တုန္း က ငါးေခါင္းကို လက္သြက္သြက္နဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ခဲ့သလို ဓားထက္ ထက္နဲ႔ ခုတ္သတ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းေတာ့ တာပဲ" ဟု ေတြးေနပါသည္။

ထိုသို႔ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ျငိမ္ေနၾကစဥ္ ကိုေလးဖိုးကြန္႔ႏွင့္ ကိုလူေမာင္တို႔သည္ သူတို႔အိမ္သို႔ ေရးၾကီး သုတ္ပ်ာ ဟန္မူအရာျဖင့္ ေ၇ာက္ရွိလာၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုေလးဖိုးကြန္႔က မယ္စိန္ကုိ အသိမေမးလိုဟန္ျဖင့္ ကိုေဒါင္းစိန္၏ နား၀သို႔ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကုိ ကပ္ကာ တိုးတိုး တိုးတိုးျဖင့္ စကား တိုးက်ိတ္ ေန၏ ။

ဘာရမလဲ၊ မယ္စိန္တို႔က ဒါမ်ိဳးကိုမွ ပိုျပီး သိခ်င္၊ စပ္စုခ်င္တတ္တာကလား။ သူမသည္ သူမ၏ တစ္ရပ္ လံုးေသာ စိတ္အာရံုကို ဤမွာဘက္ဆီသို႔ ဆြဲယူလာကာ စူးစိုက္ထား၏ ။ သူမ၏စူးစိုက္ထား ေသာ အာရံု၀ယ္ ေရနံဆီ မီးခြက္၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ ကိုေလးဖိုးကြန္႔၏ လႈပ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုႏွင့္၊ မသဲမကြဲ ၾကားရေသာ စကားသံကို အဆက္အစပ္ အေထာက္အထားျပဳ၍ ထိုေျပာဆို ေနေသ အေၾကာင္း အခ်က္ ၏ လိုရင္းအဓိပၸာယ္ကို ေကာက္ယူႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ "ဒီည အင္းအင္စပတ္တာ မင္းက ကြန္သမား ေတြ ကုိ ဖမ္းဖို႔ ရြာထဲ၀င္အလာမွာ'ဓားျပေဟ့.....ဓားျပ' လို႔ ေအာ္ျပီး ၀ိုင္းရိုက္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား"

' အမယ္.....ေတာ္တို႔ ေျပာေနၾကတာကို က်ဳပ္သိပါတယ္ေတာ္၊ ဒီညအင္ဇဘက္က ကြန္သမား ေတြကို ဖမ္းဖုိ႔ ရြာထဲ ၀င္အလာ မွာ "ဓားျပေဟ့......ဓားျပ" လို႔ေအာ္ျပီး ၀ိုင္းရိုက္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတာ မဟုတ္လား'
'ဟ တိုးတိုး ေျပာပါ မယ္စိန္ရ၊ ကိုယ့္အၾကံ မေအာင္ခင္ လူသူေလးပါးၾကားသြားပါဦးမယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ တို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနၾကတာကုိ နင္ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သိသလဲ ဟင္'
ကိုေလးဖိုးကြန္႔ က တစ္ဖက္မွ ဟန္႔လိုက္၍ တစ္ဖက္မွလည္း မၾကားသိေစလို၍ ကိုေဒါင္းစိန္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တိုးတိုးေလးေျပာခါမွ ၾကားသိျဖစ္ေအာင္ ၾကားသိလိုက္ႏိုင္ေသာ မယ္စိန္၏ ဇ၀နဥာဏ္ လ်င္ျမန္ျခင္း ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးသလို ၾကည့္ကာ ေျပာဆိုလိုက္၏ ဒါကို မယ္စိန္က ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားသလို ေက်ေက် နပ္နပ္ၾကီး ျပံဳးလိုက္ရင္း-

' အို......သိတဲ့နည္း ရွိုလို႔ သိတာေပါ့ေတာ့၊ မယ္စိန္တိုု႔က ခ်က္ဆုိရင္နားခြက္က မီးေတာက္ျပီး သားပါ။ ေကာင္းတယ္၊ ေတာ္တို႔အၾကံ ေကာင္းတယ္၊ ဒီေကာင့္ကို ျမင္တို္င္း က်ဳပ္ လက္ယားေနတာ ၾကာလွျပီ၊ ဒါေပမဲ့ မိန္းမသားတန္မဲ့ မလုပ္၀ံ့လို႔ ျငိမ္ေနရတယ္၊ ေတာ္တုိ႔ အခုၾကံတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ က်ဳပ္တို႔ကု္ိ တစ္သက္လံုး ႏိွပ္စက္ခဲ့တဲ့လူကို လက္စားေခ်ႏိုင္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ညဘက္အခ်ိန္မဟုတ္ ရြာထဲ ၀င္လာလို႔ "ဓားျပ" အမွတ္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး ရိုက္တဲ့အတြက္ ဥပေဒကလည္း လြြတ္ႏိုင္မယ္။ ေကာင္းတယ္၊ ေဒါင္းစိန္..... .ေတာ္လည္း လိုက္သြားေပါ့၊ ဘာလဲ၊ ေတာ္က ေၾကာက္ေနျပန္သလား'
မယ္စိန္က သူ႕လင္အေၾကာင္းကို အတြင္းသိ အစဥ္းသိ ျဖစ္ေန၍ လွမ္းကာ ခနဲ႔လိုက္၏ ဒါကို ကိုေဒါင္းစိန္က ဆီမထည့္ ႏိုင္ေသာ အညာလွည္းဘီးၾကီးမ်ား ျမည္သလို အီေလးဆြဲေသာေလသံ  မ််ိဳးျဖင္-
'ဟ မယ္စိန္ရ၊ သူ႔မွာက ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ၾကီးကို အျမဲေဆာင္ထားတာဟ၊ မေတာ္ ဒါၾကီးနဲ႔ ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ မင္းမုဆုိးမ ျဖစ္က်န္ရစ္မွာကိုေကာ မင္းထည့္မတြက္ဘူးလား၊ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကေလး ေတြ နဲ႔ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ'

ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း မယ္စိန္ခမ်ာ ေတြးသြားျပန္ေတာ့သည္။ သူ႔လင္ကို သူခ်စ္တာကလည္း ကေနာင္ မင္းသားၾကီး ကို လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းသမီးကေလး ခ်စ္ေသာ အခ်စ္ထက္ မပိုလွ်င္သာ ရွိရမည္။ ေလ်ာ့ေတာ့ မေလ်ာ့ႏိုပါ။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မေလ်ာ့ႏိုင္ပါ။ သည္ေတာ့ သူ႔လင္ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ ကိုလည္း ေတြးေၾကာက္လာရျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမသည္ လက္ဦးတင္ျပေသာ မႈကို ျပန္ရုတ္သိမ္း လိုက္ရကာ ေနာက္ထပ္ မူသစ္တစ္ခုျဖင့္ အစားထိုးရျပန္၏ ။

'ဟုတ္ပါတယ္၊ ေတာ္ လိုက္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ဘူး။ တကယ္လို႔ ေတာ္သာ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြား ရင္ က်ဴပ္အသည္းကြဲရေခ်ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီ အင္ဇဘက္ကို မေသေသာ္ မရႈမလွ ျဖစ္ေစ ခ်င္တာ ကေတာ့ က်ဴပ္ဆႏၵပဲ၊ ဒီေတာ့ ကိုေဒါင္းစိန္ကို ေဘးဖယ္ထားျပီး ကိုေလးဖိုးကြန္႕နဲ႔ ကိုလူေမာင္တုိ႔ရယ္၊ တျခား ရြာထဲမွာ ရွိၾကတဲ့ ကူလီကပ္ပါးေတြရယ္ စုေပါင္းျပီး လုပ္ၾကပါလားဟင္'
'အမယ္၊ တယ္ေတာ္.....တယ္ေတာ္' ကိုလူေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဲ့ရြဲ႕ျပီး ၀င္ေျပာ၏။ 'ကိုယ္လင္ ကိုေတာ့ ေဘးကင္းေစ၊ ဒီအျပင္လူေတာ့ ေသေစ ဟုတ္လား၊ တယ္ျပီးေတာ့ တရားမွ်တတာပဲ'
'ဒါေတြကို ေတြးေၾကာက္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးကြ၊ သူဟာ တို႔က္ုိ ထင္သလို ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ၾကာျပီလဲကြ၊ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ တို႔အလွည့္ပဲ။ ဒါဟာ ခ်က္ေကာင္းကြ၊ အင္မတန္ပိုင္တဲ့ အၾကံ၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာလံုးမွာ ရွိတဲ့ ကူလီကပ္ပါးေတြ အားလံုးကလည္း လုပ္ဖို႔ တစ္စိတ္တည္း တစ္၀မ္းတည္း သေဘာတူ ၿပီးၾကၿပီ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေဘးတိမ္းေနလို႔ မေတာ္ဘူးကြ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာလံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္ မို႔ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူးကြာ'

ကိုေလးဖိုးကြန္႔က နိဂံုးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ တိုက္တြန္း ေျပာဆိုလိုက္၏။ ကိုေဒါင္းစိန္မွာ သေဘာတူေသာ အထိမ္း အမွတ္ျဖင့္ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္ရေသာ္လည္း သူ႔ေခါင္းမွာ သြက္လက္လ်င္ျမန္ျခင္း မရွိဘဲ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ႀကီး ျဖစ္ေန၏။

(၃)

လျပည့္ေန႔ညမို႔ လသည္ ထိန္ထိန္သာေနေပသည္။ ညဥ့္ ၉နာရီခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သည္အခ်ိန္ လူေျခ မတိတ္ေသးေပ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ညမွာမူ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွ၏။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေခြးေဟာင္းသံမွတစ္ပါး လူသံသူသံကိုမူ လံုး၀ မၾကားရေပ။

ကြန္ေလွႏွစ္စင္းသည္ ရြာျပင္သို႔ မထြက္ဘဲ ရြာတြင္းရွိ ေခ်ာင္းထဲ၌သာ လူးလာတုံ႔ေခါက္ ကူးသန္း ေလွာ္ခတ္ရင္း အင္းအင္စပက္တာ၏ ေလွအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ကမ္းစပ္ရွိ သစ္ပင္ရိပ္မ်ား ေအာက္တြင္မူ လူတစ္စုသည္ တုတ္၊ ဓား ကိုယ္စီျဖင့္ ၀ပ္ေလ်ာင္းကာ သားေကာင္ကို ေခ်ာင္းေနေသာ မုဆိုး ၏ သတိမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာင္းေနၾကသည္။

ကိုေဒါင္းစိန္ ကား ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ သူ႔အိမ္ေပၚမွေန၍ ေစာင့္ေမွ်ာ္ နားစြင့္ေန၏။ သူတို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားၾကသည္မွာ အင္းအင္စပက္တာမင္း၏ ေလွ ၀င္လာ၍ ကြန္ေလွႏွစ္စင္းမွ လူမ်ားႏွင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကေသာ လူတစ္စု ၀ိုင္းရုိက္ၿပီး "ဓားျပေဟ့ ... ဓားျပ၊ တစ္အိမ္တစ္ ေယာက္ ထြက္ၾကကြ" ဟု ေအာ္လိုက္လွ်င္ လူတုိင္း လက္နက္ကုိယ္စီ ကိုင္စြဲကာ ထြက္လာၾကရန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကိုေဒါင္းစိန္ ၏ ရင္မွာ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ လိႈက္ဖိုေန၏။ အင္းအင္စပက္တာ မင္းကား ႏွယ္ႏွယ္ရရပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္။

ရြတ္တိရြတ္ထိုးႏွင့္ မိုက္ရူးရဲ သတိၱမ်ိဳးရွိရုံမွ်မက သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ႀကီး ကို အၿမဲ ေဆာင္ထားေပေသးသည္။ သူ႔အလုပ္မွာ အမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳရေသာ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္ ၍ ေဘးရန္ မ်ားလွေသာေၾကာင့္ အင္းအိုင္ ခလဲ့ လက္ဖြဲ႕ စေသာ ကာယသိဒၶိ အေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ထားရွိသည္ျဖစ္ရာ တုတ္တို႔ ဓားတို႔ေလာက္ေတာ့ ရယ္တာေပါ့ဟု သတင္းႀကီးေန၏။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ ေနာက္ေတာ္ပါ လူမိုက္ အခ်ိဳ႕လည္း ပါလာေပဦးမည္။ ရြာသားမ်ားထဲတြင္လည္း သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲေသာ သတိၱခဲမ်ားပါရွိသည္မွာ မွန္ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ လူမ်ားစု ျဖစ္သည္မွာလည္း မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အင္းအင္စပက္တာသည္ လက္နက္ အားကိုး၊ ကာယသိဒၶိ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕အားကိုးျဖင့္ ငုံ႔ခံေနမည္ မဟုတ္ဘဲ တုံ႔ျပန္ ပတ္ခတ္ေပမည္။ အဲဒီလို ဆိုလွ်င္ ရြာသားမ်ားထဲမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေတာ့ မုခ် ေသေက်ပ်က္စီးေပမည္။ အဲ့ဒီ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ ဟာ ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ အလိုေလး ... ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။

ကိုေဒါင္းစိန္၏ ကိုယ္သည္ ဆိတ္ခနဲ တုန္လႈပ္သြးကာ ေက်ာခ်မ္းသြား၏။ တိုးတိတ္ေသာ အသံတစ္ခု က သူ၏ နား၀သို႔ကပ္ကာ "တကယ္လို႔မ်ား အဲ့ဒီ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ မင္းျဖစ္ေနရင္ေကာ" ဟု ေမးလိုက္ သလို ထင္မိ၍ ပို၍ပင္ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။ "တကယ္လို႔သာ ငါမ်ား ျဖစ္ေနရင္...။ အလိုေလး ... ငါမ်ား ျဖစ္ေနရင္ေတာ့"
စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ တကယ္လို႔ အဲဒီ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ား ျဖစ္ေနရင္ ..။ သူ ေသၿပီး ေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့မည့္ မယ္စိန္ႏွင့္တကြ သားသမီးေတြ၏ ေနထုိင္စားေသာက္ေရးကို ရင္ေလးေလးျဖင့္ ေတြးစမ္းၾကည့္မိျပန္၏။ မယ္စိန္မွာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ႏွင့္ အလုပ္ကို ေတြ႕မေရွာင္ လုပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္၏။ ရပ္ရြာ၏ ဓေလ့ ထံုးထမ္းစဥ္လာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားကိုလည္း သူ မလုပ္တတ္တာ ဘာမွမရွိ။ အစီအမံ အခန္႔အခြဲ ေကာင္း၏။ အိမ္တြင္းမႈလည္း လုံၿခံဳ၏။ ၿပီးေတာ့ ဒီလံုး တစ္ေယာက္ကလည္း လူလား ေျမာက္ၿပီ ျဖစ္၍ မယ္စိန္အဖို႔ အကူအညီ ရႏိုင္သည္။

ဒါေၾကာင့္ သူ ေသသြားၿပီးေနာက္လည္း သူတို႔၏ ေနထုိင္စားေသာက္ေရးမွာ သူ အသက္ထင္ရွား ရွိစဥ္ကႏွင့္ မည္သို႔မွ် ထူးျခားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထိခိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထုိေၾကာင့္ပင္ တစ္ခါတုန္းက သူသည္ "ပိုက္သမား၀တၳဳ"တြင္ "ေၾသာ္ မေနလို႔ ေသမယ္ဆိုရင္ မယ္စိန္ မေသဘဲ ငါသာ အလ်င္ေသပါေစ"လို႔ ဆုေတာင္း ဖူးသည္ မဟုတ္ ေလာ။ သို႔ေသာ္ မေနလို႔ ေသရမယ္ဆိုရင္သာ ေျပာတာပါ။ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခြင့္ ရွိေနႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စကၠန္႔ကေလးမွ်ပင္ ပို ေနရ ေနရ သူ ေနလိုပါေသးသည္။ မေသလိုေသးပါ။ မေသရဲ ေသးပါ။ အား ... မေသရဲေသးပါ။
သူသည္ သက္မ တစ္ခ်က္ကို ေလးေလးႀကီး ခ်လိုက္၏။ သ ၀ိညာဏက သတၱ၀ါတုိင္း မိမိ၏ အသက္ ၀ိညာဥ္ ကေလးကိုေတာ့ ခင္မင္တြယ္တာတတ္သည့္ ပုထုဇဥ္သားမ်ားခ်ည့္မို႔ ကိုေဒါင္းစိန္က သူ႔ အသက္ ၀ိညာဥ္ ကေလးကို ငဲ့ကြက္တြယ္တာကာ ေနာက္ဆံတင္းေနသည္ကိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က အျပစ္ မဆိုထိုက္ပါၿပီ။

လွ်ပ္ျပက္လိုက္သလို ကိုေဒါင္းစိန္၏ အာရုံတြင္ အင္းအင္စပက္တာ၏ ရုပ္ပံု လႊာသ္ည ဖ်တ္ခနဲ ေပၚ ထင္လာသည္။ ရက္စက္ျခင္းကို ေဖာ္ျပသည့္ ရဲရဲနီေသာ မ်က္လံုးအစုံ၊ မုိက္မဲျခင္းကို သရုပ္ေဆာင္ သည့္ ထူးအန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ဂင္တိုတို ပုတိုက္တိုက္ႏွင့္ လူမုိက္ရုပ္ ေပါက္ေနေသာ အင္း အင္စပက္တာမင္း ၏ မုန္းစရာ့ ရုပ္သြင္ကို ထင္ျမင္လာရာ သူသည္ ရုတ္ျခည္းပင္ အံကို ႀကိတ္ လိုက္မိျပန္၏။

အင္စဘက္ ... အင္စဘက္၊ ဒီအင္စဘက္ကို သူတို႔ ရပ္သူရြာသားမ်ား ဘယ္မွ်ေလာက္ မုန္းတီးရြံ႕ရွား  ေအာ့ႏွလံုးနာသည္ကို "အင္စပက္ေတာ္၊ ခုႏွစ္ခ်က္ေဆာ္" ဟူေသာ စာခ်ိဳးကို ကေလး လူႀကီးမေရြး အၿမဲတမ္း ရြတ္ဆိုေနတတၾကသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိႏိုင္သည္။ မုန္းမည္ဆိုလည္း မုန္းစရာ ေပကိုး။ သူ ေတာဆင္းလာၿပီးဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ အေကာင္း မေနရ။ ဖမ္းသူကို ဖမ္း၊ ရိုက္သူကို ရုိက္၊ မိန္းမေခ်ာကေလးမ်ားကိုလည္း အာဏာသံုး၍ ေကာက္ယူသြားတတ္ေပေသးရာ အဘယ္မွာလွ်င္ မမုန္းဘဲ ရွိႏိုင္ ပါမည္နည္း။

ဆက္ရန္
.