ၾကယ္နီ အပိုင္း (၄၉)

ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔

(၁)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ...။
ငါ့ကုိေမြးတဲ့ အေမဖ်က္လုိ႔ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကဲြခဲ့ရၿပီ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေမွ်ာ္မိ ေပမဲ့ အေမ က အလစ္မေပးလုိ႔ မေတြ႕ရပါဘူး ေကာင္ရယ္။ အေမက အိမ္၀င္းၿခံကုိ ဆူးခ်ံဳေတြ အထပ္ထပ္ ကာရံ ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ၿခံ၀င္းထဲမွ 'ရန္လံု'ဆုိတဲ့ အင္းေခြးႀကီးကုိ အၿမဲလႊတ္ထားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ခါတုိင္းလုိ ငါ႐ွိရာ ကုိ အလစ္မ၀င္လာႏုိင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေအ။

ငါ့ေမာင္ဖားေတြ ဆုိတာကလည္း ဓားလက္နက္ကုိယ္စီနဲ႔ ၿခံ၀င္းထဲမွာ မျပတ္ ကင္းလွည့္ေနၾကလုိ႔ သူနဲ႔ ငါ ေတြ႕ဖုိ႔ျဖင့္ အေ၀းႀကီး ေ၀းၾကရၿပီ။ မ်က္ခမ္းေတြဆုိတာ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ၿပီး အိပ္မက္ရာမက္ေတြ ကလည္း မေကာင္းဘူးေအ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူနဲ႔ ငါ တကယ္ပဲ ကဲြၾကရၿပီ ထင္တယ္ေအ။ ဟုိ 'ဗလႀကိဳင္' ဇာတ္ လာကတုန္းက ျပသြားဖူးတဲ့ ကိႏၷရာမကေလးလုိသာ ငါ့မွာ အေတာင္႐ွိရင္လား တစ္ခါ တည္း ငါ့ခ်စ္သူ ႐ွိရာကုိ အေရာက္ ပ်ံသန္းသြားပါရဲ႕။

ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ လွန္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါဦးေအ။ ဒဏ္ရာေတြ ဒဏ္ရာေတြဆုိတာ အ႐ိႈးခ်င္းထပ္ၿပီး ဖူးဖူး ေရာင္လုိ႔ေပါ့။ ေပါင္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမလား၊ ေပါင္တြင္းေၾကာကုိ လိမ္ဆဲြထားလုိ႔ ညိဳလုိ႔ မည္း လုိ႔ေလ။ အဲဒီ ဒဏ္ရာေတြဟာ ငါ့ေမြးေမ စိတ္ဆုိးလုိ႔ ႐ုိက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြေပါ့ေအ။ ျဖစ္ ေၾကာင္း ကုန္စင္ ကုိေတာ့ ျပန္လုိ႔ေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေအရယ္။
ဒါေပမဲ့ ေျပာခ်လုိက္ရမွ ေအးမွာပဲ ေအရဲ႕။ ေဟာဒီ ရင္ႏွစ္ျခမ္းဟာ ျဖန္းျဖန္းကဲြသြားပေစ။ ရင္ထဲမွာ ႐ွိေန တဲ့ အက်ိတ္အခဲေတြကုိေတာ့ စာအံသလုိဖြင့္ညပီး အန္ခ်လုိက္ရမွ ရင္ထဲမွာ ႐ွင္းၿပီး ေပါ့သြား မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိေတာ့ နတ္သံမေႏွာ ေတာသံေႏွာၿပီး ေျပာျပ လုိက္ရဦးမွာေပါ့ ေယာက္မ ရယ္။

(၂)

ေျပာဆုိ အစကေနၿပီး ေျပာမွ ညည္းတုိ႔ နားလည္ၾကမွာပဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ ငါ စၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ ပံုက စ ေျပာရလိမ့္မယ္။ သူ ဆုိတာကေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾကင္စဦး၊ ပန္းဦးပန္ ငါ့ ရည္းစားကုိ ေျပာတာေနာ္။

အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္ဟာ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ေအ့။ မ႐ုိေသ့စကား ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ရာသီပန္း ပြင့္ၿပီးလုိ႔ အပ်ိဳေဘာ္၀င္စပဲ ႐ွိေသးတယ္ဆုိတာ ညည္းတုိ႔လည္း သိမွာေပါ့။ ကေလးစိတ္ မကုန္ေသး လုိ႔ ေဆာ့လုိ႔ ေကာင္းတုန္းေပါ့ေလ။ ႐ြယ္တူ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔လည္း ၀င္ၿပီးေဆာ့ လုိက္တာပဲ၊ သစ္ပင္ဆုိလည္း တက္လုိက္တာပဲ။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ၿပီး ေနခ်င္တယ္။ စကား ေျပာလုိ႔ ႐ွိရင္လည္း အမွားအမွန္ မစဥ္းစားဘူး၊ စိတ္ထဲ ႐ွိသေလာက္ ကက္ကက္လန္ ဆတ္ ဆတ္ႀကဲ ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။

အဲဒါ အေမက မႀကိဳက္ဘူးေအ့။ မိန္းမဆုိတာ မိန္းမပီပီ ဣေႁႏၵရရနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေနရထုိင္ရ တယ္တဲ့။ ေျပာလုိ႔ ဆုိလုိ႔ ႐ွိရင္လည္း ဒီလုိ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္မေျပာဘဲ တစ္ဖက္သား နား၀င္ခ်ိဳ ေအာင္ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိေျပာၿပီး ေ႐ွးတုန္းက ေျခတစ္လွမ္းကုိ ကုေဋ တစ္သန္း တန္တဲ့ မင္းသမီးကေလးတစ္ပါးရဲ႕ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ပံုေတြကုိ ေလွ်ာက္ေျပာလုိက္တာေအ ... နားကုိ ၿငီးယူ လာတာပဲ။

အေမက ဒီမင္းသမီးကေလးကုိ အတုယူၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေနထုိင္ဖုိ႔ ဆုိလုိမွန္း ငါ သိပါတယ္ေအ။ ဒါေပမဲ့ ညည္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ေ႐ွးတုန္းက ေ႐ွးတုန္းက၊ အခုက အခု မဟုတ္လား။ အခုလို ေခတ္ဆုိး ေခတ္က်ပ္ႀကီး ထဲမွာ မိန္းကေလးေပမဲ့ ပုိးတီေကာင္ကေလးလုိ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ေနလုိ႔ ထမင္းငတ္ သြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းသမီးကေလးက မင္းသမီးကေလး၊ ငါက ငါပဲဟာ၊ ဘာဆုိင္လုိ႔တံုး။ သူလည္း သူဟာ သူ ႀကိဳက္သလုိေန၊ ႀကိဳက္သလုိထုိင္။ ငါလည္း ငါ့ဟာငါ ေနတတ္ထုိင္တတ္သလုိ ေနထုိင္တာ ငါ့ အျပစ္ လား။ အေမတုိ႔လုိ ေ႐ွးလူႀကီးေတြကုိက အ႐ုိးမ်ား ေသာ ေခ်းခါးေသာနဲ႔ အင္မတန္ ဇီဇာမ်ား ပါတယ္ေအ။

ေနာက္ၿပီး ႐ြယ္တူ ေယာက္်ားကေလးေတြနဲ႔ ငါ အေရာတ၀င္ ေနတာကုိလည္း အေမက မႀကိဳက္ဘူး ေအ့။ ' ဟဲ့ နင့္အသက္ဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေန အထုိင္ အေပါင္းအသင္းကုိလည္း ဆင္ျခင္ဦးမွေပါ့' လုိ႔လည္း တတြတ္ တြတ္ သတိေပးေနတယ္။ သူ ေျပာေတာ့မွပဲ ငါ့အသက္ဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ငါဟာအပ်ိဳေဘာ္ ၀င္လာၿပီလုိ႔ သတိထားမိတာပဲေအ။

ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲေလ။ ေနာက္ဆုိရင္ အေမ ေျပာတာေမ့သြားၿပီး ငါ့နဂုိေနအတုိင္း ေဆာ့စရာ႐ွိေတာ့၊ ေနာက္စရာ ႐ွိ ေနာက္။ ငါ့ ေယာက္်ားသူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ လည္း သတ္ပုတ္လံုးေထြးၿပီး ေနၿမဲတုိင္း ေနမိတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႐ြာထဲက ငါ့ကုိ ' မ႐ွပ္ေတး'လုိ႔ ဘဲြ႕ ထူးေပးလာၾကတယ္ေအ့။ ဒီေကာင္မေလးဟာ ၁၄ ႏွစ္ သမီးအထိေတာင္ ခံမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး၊ လင္ေကာင္ မေပၚဘဲနဲ႔ ေမြးမယ့္ ဟာကေလးပါ ဆုိတဲ့ အေျပာမ်ိဳးလည္း ပါရဲ႕။ တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ သားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၾကတာေပါ့ေအ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွ မေ႐ြ႕ဘူးဆုိၿပီး ငါေတာ့ မသိသလုိ၊ မၾကား သလုိ လုပ္ေနလုိက္တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ေယာက္်ားေလးေတြဟာ မေကာင္းဘူးေအ့။ ငါက ခါတုိင္းလုိ မွတ္ၿပီး ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ဆက္ဆံေပမဲ့ သူတုိ႔က ဆန္းလာၾကတယ္။ ငါ့ကုိ ၾကည့္ပံုကလည္း တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၾကတယ္။ အုိကြယ္ ... ေနာက္ဆံုး ငါ့ကုိ ရည္းစားစာ ေပးၾကတယ္၊ လူပ်ိဳစကား ေျပာၾကတယ္။
တကယ္ ပါေအ၊ ငါ ဒါေတြကုိ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ စိတ္ကူးထဲလည္း မထည့္မိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ေျပာပစ္လုိက္ရျတယ္။ ' ဟဲ့ ဒီစာေတြကုိ ငါ့ကုိ မေပးၾကနဲ႔၊ နင္တုိ႔ ႏွမေတြကုိ သြားေပးၾက။ ဟဲ့ ... ဒီစကားမ်ိဳးကုိ ငါ့လာမေျပာၾကနဲ႔၊ နင္တုိ႔ ႏွမေတြကုိ နင္တုိ႔ သြားေျပာၾက 'လုိ႔ပဲ ပတ္ၾကမ္းတုိက္ၿပီး ေျပာပစ္လုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ မေျပာဘဲ ေလႏုေအးကေလးနဲ႔ ေျပာလုိ႔လည္း ရမယ့္ လူစား ေတြမွ မဟုတ္ဘဲကုိး ေအ့။

ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ၊ မရပါဘူးေအ။ သူတုိ႔ေတြဟာ ငါ သြားတဲ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ၿပီး မထိမခုိက္ ေျပာင္လုိက္၊ စ လုိကနဲ႔ လုပ္တဲ့လူက လုပ္။ ငါ့ကုိ အလစ္မွ အတင္းအဓမၼ ႀကံစည္မယ္လုိ႔ဆုိၿပီး ခ်ံဳႀကိဳ၊ ခ်ံဳၾကား၊ ဇရပ္ႀကိဳ ဇရပ္ၾကားက ေခ်ာင္းတဲ့ လူကလည္း ေခ်ာင္းနဲ႔မုိ႔ ငါျဖင့္ သြားစရာလာစရာ႐ွိရင္ ဟုိတုန္း ကလုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မသြားရဲဘဲ သတိထားၿပီး သြားလာေနရတယ္ေအ။
ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ယုတ္မာတာ ႐ွိေသးတယ္ေအ့။ ငါကျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ တစ္ခါမွ ျပန္မႀကိဳက္ ရဘဲနဲ႔ ငါနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ႀကိဳက္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေတြ႕ၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္ ရတယ္နဲ႔ အသားယူၿပီး ႐ြာထဲ ေလွ်ာက္ႂကြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ႐ြာထဲမွာ ငါ့သတင္းဟာ အေတာ္ႀကီး ေနတာေပါ့။ သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ယုတ္မာတာနဲ႔ ၾကားထဲက ငါ့မွာ အေခ်ာင္ နာမည္ပ်က္ေနရတယ္။

႐ွိေသးတယ္ေအ့၊ သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြဟာ ငါ့ကုိ ပုိးရင္း ပန္းရင္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း မနာလုိ မ႐ႈ ဆိတ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္း႐ုိက္ၾကလုိ႔ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကဲြျဖစ္တဲ့ လူလည္း မနည္း ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ရတာကုိ ႐ြာက ငါ့အေပၚပဲ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး ေျပာၾကတာပဲ။ 'မိန္းမဖ်က္ ျပည္ပ်က္' ဆုိတဲ့ စကားဟာ တယ္ၿပီးမွန္ပါကလား။ ဒီ မိတ္ႏြားမကေလးတစ္ေကာင္ မေကာင္းတာနဲ႔ ႐ြာက ကာလသား ေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဒီ ေကာင္မေလး လင္တစ္ေယာက္ကုိ ျမန္ျမန္ အတည္ တက် ယူမွ ေအးမွာပါ' လုိ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ေယာက္်ားေတြ စိတ္သေဘာထား ေသးသိမ္လုိ႔ ျဖစ္ရတာ ကုိ ငါ့အေပၚ ပံုခ်တာ တရားသလားေအ့။

အဲဒါ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ အေမ့နားကုိ ေပါက္ၾကားသြားပါေရာေအ။ ဒီေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ ဆူဆဲ လုပ္ပါေလေရာ။ ငါ့မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မျဖစ္ရဘဲနဲ႔ အေျခာက္တုိက္ အေျပာခံရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္မိတာေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ြဲ႕တုိက္ၿပီး ေ႐ွးကထက္ ပုိသည္းပစ္လုိက္ တယ္။ အဲဒီေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ 'ငါးဆယ္မ'တဲ့။ ငါးဖယ္မ်ားဟာ ထုေလ မာေလမုိ႔ ဆုိေလ ကဲေလ၊ မန္းေလ ၿပဲေလ လုပ္ေနတဲ့ ငါ့ကုိလည္း ငါးဖယ္မလုိ႔ ဘဲြ႕ထူးေပးလုိက္တာေပါ့ေအ။ ဘယ္လုိပဲေခၚ ေခၚ ငါ ေကာင္းရင္ ၿပီးတမ္းမုိ႔ မမႈေပါင္။

(၃)

အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲ သူနဲ႔ ငါ လာၿပီး ႀကိဳက္ၾကရတာပဲေအ့။ ပထမတုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ ငါဟာ ႐ုိး႐ုိး တန္းတန္း ခင္ၾကတာပါေအ။ ေနာက္မွ မႀကိဳက္ရင္ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ႀကိဳက္လုိက္ၾက ရတာပဲ။ ႀကိဳက္မိျပန္ေတာ့လည္း ႀကိဳက္မ႐ွက္ဆုိတဲ့ စကားလုိ မ႐ွက္ႏိုင္၊ မေၾကာက္ႏိုင္ေအာင္ ဖ်ပ္ ဖ်ပ္လူး ႀကိဳက္မိတာေပါ့ေအ။

ငါ့ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ အေနလည္းေအးတယ္၊ သေဘာ သကာယ လည္းေကာင္းတယ္။ ငါ့အေပၚမွာ တျခားလူေတြ ဆန္းသေလာက္ သူကေတာ့ မဆန္းဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ႐ုိး႐ုိးပဲခင္တယ္။ ငါ ထင္ေခြသြားလည္း သူ ပါတာပဲ၊ ေကာက္ သင္းေကာက္ သြားရင္လည္း သူ ပါတာပဲ။ ငါ့ကုိ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၿပီး အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရေတြကုိ ၀ုိင္း၀န္း လုပ္ေပး ေနတဲ့လူ၊ တုိ႔ မိန္းမသားေတြ မႏုိင္တဲ့ ၀န္ကုိ အၿမဲ ကူညီ လုပ္ေပးေနတဲ့သူမုိ႔ သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ အခင္ မပ်က္ ေနတာကုိေတာ့ အေမလည္း ဘာမွ မေျပာသာဘူးေပါ့ ေအ။
အဲဒီလုိ နဲ႔ အေနၾကာလာေတာ့ ႐ြာထဲက သူနဲ႔ ငါ့ကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္ ေအာင္၀ုိင္း ၿပီး သမုတ္ၾကျပန္ပါေရာ။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ သမုတ္႐ုံတင္မကေသးဘဲ အေမ့ကုိပါ တုိ႔တဲ့ လူက သြားတုိ႔ လုိက္လုိ႔ အေမက ငါ့ကုိ သူနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ၿပီး ခပ္တန္းတန္း ေနရမယ္လုိ႔ ပညတ္ လုိက္တယ္။

ငါက ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၾကတာပါဆုိၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက တစ္ယူသန္ႀကီးမုိ႔ မရပါဘူးေအ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူနဲ႔ လူခ်င္း ဆံုမိတဲ့အခါမွာ ငါလည္း ဒီအက်ိဳး အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပၿပီး၊ ငါ့ကုိ အဆက္ျဖတ္ၿပီး ခင္တန္းတန္းေနဖုိ႔ မေျပာရက္ဘဲနဲ႔ မေျပာရင္ မၿပီးလုိ႔ ဇြတ္ႏွစ ္ၿပီး ေျပာခ်လုိက္ရတယ္။
အဲဒီတုန္းက သူ႔ျဖစ္အင္ကုိ ညည္းတုိ႔ ျမင္စမ္းေစခ်င္တယ္ေအ။ တစ္ခါတည္း သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ညိဴးသြားၿပီး ဇက္ ကုိ က်ိဳးက်သြားတာပဲ။ အဲဒီလုိ သူ႔အျဖစ္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ၾကမ္း ကုိယ္ၾကမ္းနဲ႔ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္႐ွိတဲ့ ငါေတာင္မွ မခံႏုိင္ဘဲ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းသြားရတာေပါ့ေအ။

အေတာ္ႀကာေအာင္ သူ ဘာမွ မေျပာဘဲ ငုိင္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ုိင္းလုိ႔ ေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့မွ 'လူေတြဟာ မေကာင္းဘူးေနာ္၊ တုိ႔ဟာ တုိ႔ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၾကတာကုိ မဟုတ္ မတရား ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္၊ ေအးေလ ... တုိ႔ဟာ လူႀကီးေတြကုိ လြန္ဆန္ႏုိင္တာ မဟုတ္လုိ႔ အဆက္ျဖတ္ ၿပီး ခပ္တန္းတန္းပဲ ေနၾကရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါေတာ့ နင့္ကုိမွ မျမင္ရရင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ကုိ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲဟယ္ ' လုိ႔ ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာၿပီး တစ္ခါ တည္း လွည့္ထြက္ သြားေတာ့ တာပဲ။

ငါေလ တစ္ေန႔လံုး သူ႔ရဲ႕ ညိဴးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာလုိက္ တဲ့ စကားေတြကုိလည္း ၾကားေယာင္ေနတယ္၊ မေနတတ္ မထုိင္တတ္နဲ႔၊ ဘယ္ေနရာမွာမွ ထုိင္လုိ႔ ဖင္မက်ဘူး။ ငါက ဒီလုိ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာကုိ အေမက တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္တဲ့ၿပီး ' ဟင္းေနာ္ ... ဗုိင္းတာမ၊ နင္ ေတာ္ေတာ္ ထ၊ ငါလည္း ပ်ိဳရာက အုိလာတဲ့ သူပဲ၊ မသိဘူးမွတ္သလား' လုိ႔ လွမ္းႀကိတ္ ေနေသးတယ္။ အေမက ဘယ္လုိမ်ား ထင္ေန ျပန္တယ္ မသိပါဘူး ေအ။

ဒီလုိနဲ႔ သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ငါ့ကုိ သူ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္ ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီည အေမအိပ္ခ်ိန္ကုိ မွန္းၿပီး တုိ႔အိမ္ေပၚ သူ တိတ္တိတ္ကေလး တက္လာမယ္တဲ့။ အဲဒါ ေတြ႕ခြင့္ျပဳပါ ... ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။

ငါကလည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတုန္းမုိ႔ ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လာခဲ့ ... အေတြ႕ခံမယ္လုိ႔ အလြယ္ တကူ ျပန္ၾကားလုိက္တယ္။ ေနာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ တုိ႔ဟာ ႐ုိး႐ုိး တန္းတန္း ခင္တယ္ဆုိၿပီး ဒီလုိ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္ လူေတြက ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲလုိ႔ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးေတြက ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ေတြ႕ခြင့္မျပဳ ေတာ့ ဒီလုိမွ မေတြ႕ရရင္ ဘယ္လုိ လုပ္ေတြ႕မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိၿပီး ငါေတာ့ သူ႔ကုိ အေတြ႕ခံဖုိ႔သာ စိတ္ႏွလံုး တံုးတံုးခ် ထားလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ေတြ႕ဆံုရမွာကုိ ေတြးၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသလုိလုိေတာင္ ျဖစ္ေနမိတယ္။
တစ္ခါမွ အလွျပင္ဖုိ႔ အခ်ိန္လည္းမရ၊ စိတ္လည္း မကူးဘူးတဲ့ ငါဟာ အဲဒီညေနမွာေတာ့ ေရမုိးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး အစြမ္းကုန္ အလွျပင္ထားလုိက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ေနမိတယ္ဆုိတာ ငါ့ဟာ ငါလည္း မသိပါဘူးေအ။

ညေရာက္လုိ႔ သက္ႀကီးေခါင္းခ် ၾကက္လည္းတြန္ေရာ၊ အေမလည္း တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနပါ ေရာ။ တစ္ေန႔လံုး လက္မခ်ရေအာင္ အလုပ္လုပ္ရသူမုိ႔ ညေရာက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း ေမာေမာနဲ႔ ေစာေစာအိပ္ေတာ့တာေပါ့ေအ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေရာက္ေတာ္မူလာတာပါပဲေအ။ ငါက အႀကံနဲ႔မုိ႔ ေစာေစာထဲက အိမ္ေနာက္ တံခါးက တံခါးခ်က္ကုိ ျဖုတ္ထားေလေတာ့ သူလည္း အဲဒီတံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး အသာကေလး ၀င္လာ တာေပါ့ေအ။ သူ႔ဒူးေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလုိ၊ ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတယ္။ အေမ ႏုိးမွာကုိပဲ ေၾကာက္လုိ႔လား၊ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ျပန္လန္႔ေနလုိ႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကုိယ့္လိပ္ျပာပဲ ကုိယ္ မလံုၾကလုိ႔လား ဆုိတာကုိေတာ့ ငါလည္း မေျပာတတ္ေပါင္ ေအ။

တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကဲြေနတဲ့ ရက္အတြင္းမွာ ဘယ္လုိ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာက္ေမ့ ရပံုေတြကုိသာ အေမ မႏုိးေအာင္ တုိးတုိးကေလး ေျပာေနမိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိ႔ရဲ႕ အသံဟာ မူမမွန္ ဘူးေအ့။ ကတုန္ကယင္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားတယ္ မသိပါဘူးေအ။ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အားမလုိ အားမရနဲ႔ တအား ေပြ႕ဖက္နမ္း႐ႈပ္မိၾကၿပီး၊ တစ္အိပ္ရာထဲ အတူယွဥ္တဲြ အိပ္ခ်လုိက္မိတဲ့အထိ ျဖစ္သြား ေတာ့တာပါပဲ။ ဟုိသီခ်င္းလုိေပါ့ေအ ' မခ်စ္ဘူး.. မႀကိဳက္ဘူး ... ကကေလး မင့္နဖူး ... ညႇင္းဘယ္ကကူး ... ' ဆုိတာလုိ တုိ႔လည္း ႐ုိး႐ုိးခင္တာပါ ႐ုိး႐ုိးခင္တာပါနဲ႔ပဲ သမီးရည္းစားမက၊ လင္မယား လည္း မက်တဲ့ ဘ၀အထိ မရည္႐ြယ္ဘဲ ေရာက္သြားၾကရတာပါပဲ ေအ၊ တုိ႔အျဖစ္က မဆန္းလားေဟ့။

(၄)
အဲဒီလုိနဲ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ သံုးႏွစ္သံုးမုိး ၾကာတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေသးဘူး။ အေန အထုိင္ကလည္း ပိသကုိးေအ့။ လူျမင္ကြင္းမွာ၊ လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕မွာဆုိရင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခါမွ မသိဖူး၊ မရင္းႏွီးဖူးတဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြလုိ မ်က္ႏွာတည္ႀကီး လုပ္ထားၾကတာကုိး။ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ မာန္သူ႔ဖုိ႔ဆုိသလုိ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ တုိ႔အေပၚ မသကၤာသလုိ ယံုထင္ ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမေတာင္မွ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ငါ့အေပၚ ေျခာက္ပစ္ကင္း ကေလး တစ္ဦး လုိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေန႐ွာတယ္။

ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကုိ ေရာက္လာျပန္ၿပီေအ။ တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာေပါ့ေအ၊ အေမ အျပင္ထြက္ ေနတုန္း ငါလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၀င္ၿပီး သိမ္းစရာ႐ွိတာေတြ သိမ္းဆည္းလုပ္ကုိင္ေနတုန္းပဲ၊ ေမာင္မင္းႀကီး သား အတင့္ရဲရဲနဲ႔ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ျဗဳန္းဆုိ ေရာက္လာပါေရာ ေအ။ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဆုိေတာ့ လူမိသြားမွာ စုိးရိမ္တာနဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကုိ အတင္းတြန္းထုိးၿပီး ႏွင္လႊတ္ ပါေသးရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ သူက မသြားဘဲ ေပကတ္ေနတယ္ေအ့။ မေတြ႕ရတာ ၾကာလွၿပီမုိ႔ လူလစ္တုန္း ၀င္လာရ တာပါ ဆုိၿပီး ဇြတ္ေျပာ၊ ဇြတ္ဆဲြ လုပ္ေနေတာ့ ငါ့မလည္း မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသူမုိ႔ ၾကာ႐ွည္ ျငင္းမေန ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေခ်ာ္လဲ ေရာထုိင္ လုိက္ရတာေပါ့ေအ။

အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕က ေျခသံၾကားသလုိလုိ ႐ွိတာနဲ႔ ငါလည္း ကြင္းလံုးပံုက်ေနတဲ့ ထဘီ ကုိ အသာေပြ႕ၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးက အိမ္ေ႐ွ႕ကုိ ေခ်ာင္းအၾကည့္၊ အေမကလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကုိ လွမ္း၀င္ လာတာနဲ႔ ပက္ပင္းပါ သြားတုိး ေနပါေလေရာ။ သူေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ကဆုန္ေပါက္ ေအာင္ ေျပးေတာ့တာေပါ့။
အေမ လည္း ငါ့ကုိ တအားေဆာင့္ဆဲြၿပီး ထုလုိက္ ႐ုိက္လုိက္၊ ေပါငတြင္းေၾကာကုိ ဆဲြလုိက္ လုပ္႐ံုတြင္ မကေသးဘဲ ပါးစပ္ကလည္း 'ကျမင္းမ ... ဗုိင္းတာမ ... ေဗြဆုိးမ 'နဲ႔ မ်ိဳးစံုေအာင္ က်ိန္ဆဲ လုိက္ေသးတယ္။ ဟုိ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ဆုိသြားတဲ့ အတုိင္း -

' ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔၊ ဗုိင္းေတာင့္ႀကီးကုိ ကုိင္ကာ မုိး၊ ရစ္က်ိဳးရယ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္ေလ၊ ေက်ာသိသိေၾက။     ။  အရင္အစက ငါ မေျပာလား၊ သေဘာမက် ဟုိအေကာင္ႏွင့္၊ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ စံုညီေတြ႕၊ ထဘီေပြ႕၍ နင္ထြက္လာတာ၊ ျမင္႐ွက္စရာ အပံုေကာင္းသပ၊ အေၾကာင္းမသိ မိေဗြဆုိးရဲ႕၊ မိန္းမ ဂုဏ္သိန္ အလြန္ညိဴးသတဲ့၊ ဟဲ့ ကျမင္းမ မိဗုိင္းတာရဲ႕၊ ဟုတ္တုိင္းကုိသာ နင္ မေျပာက၊ ငါ သေဘာ႐ိွ ငါးဖယ္ေတေတ၊ မေနာ၀ယ္ ေဇာတြယ္ၿငိပါလုိ႔၊ ေက်ာသိသိ ေၾကတယ္ ေလေလ'

ဆုိသလုိေပါ့ေအ။ ငါ့ကုိ ေမးလုိ႔မရတုိင္း စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ထုလုိက္ ႐ုိက္လုိက္နဲ႔ ငါးဖယ္ေတ ေတလုိက္တာ ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ သိသိေၾက သြားတာပဲေအ။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ အေမ ေမးေလသမွ် တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ ဘဲ၊ အေမ ႐ုိက္သမွ်ကုိသာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ အိမ္မွာမထားေတာ့ဘဲ တုိ႔အေဒၚႀကီးမ်ားအိမ္ကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ တုိ႔အေဒၚႀကီးမ်ား အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ သြပ္မုိး၊ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဆုိေတာ့ တုိ႔အိမ္နဲ႔စာရင္ ပုိၿပီး လံုၿခံဳ ေနလုိ႔ သူ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လာေတြ႕ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ပုိ႔လုိက္တာေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ အေဒၚႀကီးရဲ႕ သား ငါ့ေမာင္ ၀မ္းကဲြမ်ားလည္း ႐ွိေနေသးေတာ့ ငါ့ကုိ သူနဲ႔ မေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ငါ့ေမာင္မ်ားက ေစာင့္ေ႐ွာက္ ထားႏုိင္မွာပဲလုိ႔လည္း အေမက ယံုၾကည္စိတ္ခ်တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေအ။

ဘာရမလဲေအ၊ အဲဒီလုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေလ၊ ပုိၿပီး ေတြ႕ခ်င္ေလ ျဖစ္တတ္တာက ဓမၼတာကုိးေအ့။ ဒီေတာ့ ႀကံရတာေပါ့။ အေဒၚႀကီးတုိ႔ အိမ္က သူရင္းငွားကုိ လာဘ္ထုိးၿပီး သူ႔ဆီ စာေပးခုိင္းရတာေပါ့။ စာထဲမွာ ငါ အိမ္ေပၚထပ္မွာ အိပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ငါ့အိပ္ရာနံေဘးမွာ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္႐ွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲဒီျပတင္းေပါက္ကုိ ငါ အၿမဲဖြင့္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္ နံေဘးက တြယ္တက္ၿပီး အဲဒီျပတင္းေပါက္ ကေန ၀င္လာရင္ ငါ့အိပ္ရာကုိ တည့္တည့္ႀကီး ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ စံုလုိ႔ေပါ့ေအ။ ညဦးဆုိရင္ ငါ့ေမာင္ ေတြဟာ တုတ္ ဓား ကုိယ္စီနဲ႔ အိမ္ေအာက္က ေခ်ာင္းေနတတ္လုိ႔ သတိနဲ႔လာဖုိ႔ပါ ထည့္ၿပီး ေရးလုိက္ ေသးတယ္။

စာေပးၿပီးလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ၊ ဘသားေခ်ာလည္း ေပါက္လာပါေရာ။ သူ ေရာက္ လာတာ ငါေတာင္ မသိဘူးေအ့။ အေစာႀကီး ႐ွိေသးလုိ႔ အိမ္ေအာက္မွာ ညီအစ္မတစ္ေတြ စကား ၀ုိင္းဖဲြ႕ေတုန္း သူက အိမ္ေပၚထပ္ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာကုိးေအ့။ စကား၀ုိင္းသိမ္းလုိ႔ အိပ္ရေအာင္ အိမ္ေပၚထပ္ ကုိ တက္လာေတာ့မွပဲ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲမွာ သူ႔ကုိ လာေတြ႕ေနရတာပဲ။ ကံေကာင္းလုိ႔ လန္႔ၿပီး မေအာ္ မိတယ္ေအ။ သူဟာ တစ္ညလံုး ငါနဲ႔ အိပ္ၿပီး ၾကက္ဦးတြန္ေလာက္မွ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔ငါဟာ အဆက္မျပတ္ဘဲ လစ္၇င္ လစ္သလုိ အိမ္ေပၚထပ္ ငါ့အိပ္ရာထဲမွာ ေတြ႕ႏိုင္ ၾကတာေပါ့ေအ။ တစ္ခါတေလ သူ အတင့္ရဲလြန္းလုိ႔ ငါ့မွာ အၿမဲပဲေစာင့္ၿပီး သတိေပးေနရတယ္။ အဲဒိလုိ အတင ့္ရဲလြန္းရင္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ သတိေပးတာေတာင္မွ သူက အေရးမႀကီးသလုိ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး နဲ႔ေလ။

ငါ သတိေပးတဲ့အတုိင္း တစ္ညမွာ ျဖစ္လာတာပါပဲေအ။ သူဟာ အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အေစာႀကီး ေရာက္လာၿပီး ခါတုိင္းလုိ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္မေနဘဲ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္ေပၚမွာ တင္ပါးလဲႊ ထုိင္ ေနတယ္တဲ့ေအ။ အိမ္ေပၚထပ္ကုိ ညအိပ္ခ်ိန္က်မွသာ တုိ႔ညီအစ္မတစ္ေတြ တက္အိပ္ၾကတာမုိ႔ ေစာလုိ႔႐ွိရင္ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူးေအ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ထင္သလုိ လုပ္ေနႏုိင္ တာေပါ့ေအ။

အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ လုပ္ေနဖူးေတာ့ သူလည္း ႐ုိးသြားၿပီး ေၾကာက္ရမွန္း ေတာင္ မသိေတာ့ဘူးတဲ့ ေအ။ လုပ္ပံုက ... လုပ္ပံုက ...။
အဲဒီအခါမွာပဲ ငါ့ညီအစ္မေတာ္တစ္ဦးက စိတ္လုိလက္ရ ဘုရား ႐ွိခုိးရေအာင္ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္သြားပါေလေရာ။ ဘုရားစင္က အိမ္ေပၚထပ္မွာ ႐ွိေနတာကုိးေအ့။ ငါကလည္း အိမ္ေပၚထပ္မွာ ႐ွိေနတာ ကုိးေအ့။ ငါကလည္း အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ့ ငါ့ညီအစ္မေတာ္ကုိ မတားဆီး လုိက္မိဘူးေပါ့ေအ။ ေလွကားက ေနၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္လာတဲ့ ေျခသံကုိ သူလည္း အၾကားသား တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါ မွတ္လုိ႔ ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္မေနဘဲ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚမွာသာ ေအးေအး ေဆးေဆး ထုိင္ေနတယ္တဲ့။ ေကာင္းေရာ မဟုတ္လားလုိ႔။

ခဏလည္း ၾကာေရာ၊ ' အမယ္ေလး 'ဆုိတဲ့ ငါ့ညီအစ္မေတာ္ရဲ႕ ေအာ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရၿပီး ' လူ လူ လူ 'ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ ေအာ္သံဟာလည္း လံုးေထြးၿပီး ထြက္လာတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ 'ဒိတ္'ခနဲ ျဖစ္သြား တယ္ေလ။ ေသြးေျပာသလုိ သူပဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလုိက္ပါရဲ႕။
ငါ့အစ္မေတာ္ရဲ႕ ေအာ္သံကုိလည္း ၾကားေရာ သူလည္း လူမွားၿပီဆုိတာ သိသြားၿပီး ေၾကာက္အား လန္႔အား နဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚက ေနၿပီး ေျမဘကီးေပၚကုိ ခုန္ခ်လုိက္တယ္တဲ့။ အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္ နဲ႔ ေျမႀကီးဟာ အေတာ္ ျမင့္သားေအ့။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကံေကာင္း လုိ႔ေပါ့ေအ။ အက်ေကာင္းသြားလုိ႔ သူ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေျမႀကီးေပၚေရာက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္ တည္း ထ ေျပးႏုိင္ ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ငါ့ေမာင္ဖားမ်ားလည္း အိမ္ေ႐ွ႕မွာ အဆင္သင့္ ႐ွိေနၾကလုိ႔ 'ဖုန္း'ခနဲ႔ အသံၾကားတဲ့ဆီကုိ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြဆဲြၿပီး အတင္းလုိက္ၾကတာေပါ့ေအ။ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကေလး ေျပးတဲ့လူက ေျပး၊ လုိက္တဲ့လူက လုိက္နဲ႔ ေခြးေဟာင္သံေတြ ေရာၿပီး ဆူညံသြားတာပဲ။

ငါ့ေမာင္ ဖားမ်ားဟာ သူ႔အေပၚမွာ အေတာ္ႀကီး အၿငိဳးထားေနၾကလုိ႔ မိလုိက္ရင္ေတာ့ အ႐ုိးအသား ေတာင္ ႐ွာေတြ႕ မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီး ငါ့ရင္ထဲ သိပ္စုိးရိမ္သြားတာေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ စိေႏၱယ် ႀကီး ကယ္ဆယ္ ေတာ္မူပါ ဆုိတာက တစ္မ်ဳး၊ နတ္သိၾကားမ်ား ကူညီ၀ုိင္းလုိ႔ မိႈင္းမေတာ္မူပါရန္ တစ္ဖံုနဲ႔ မ်ိဳးစံုေအာင္ ဆုေတာင္းလုိက္ရတာ အေမာပါပဲေအ။ ဒါတင္ မေက်နပ္ေသးလုိ႔ သမၺဳေဒၶဂါထာကုိ ဥံဳခံၿပီး ႐ြက္လုိက္ ရေသးတယ္ ေအ့။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေအ၊ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့ ငါ့ေမာင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာညပီး သူ႔ကုိ မမိလုိက္လုိ႔ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေန ၾကသေလာက္ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ အလံုးႀကီးက်ၿပီး ေပါ့သြားေတာ့တယ္။ ငါ့ေမာင့္ေတြဟာ သူ႔ကုိ မမိ လုိက္လုိ႔ ငါ့ကုိ မဲၿပီး ' ကျမင္းမေလး ... နင္ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားေနလုိက္ ' လုိ႔လည္း ႀကိမ္းလုိက္ ေသးတယ္ေအ့။ ငါ့အဖုိ႔ ေနရ ထုုိင္ရတာ ပုိၿပီး ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္ဦးမွာပါပဲေအ။

(၅)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ... ငါ့ကုိေလ သူတုိ႔ေတြဟာ နည္းနည္းေလးမွ အလစ္မေပး ၾကေတာ့ဘူး ေအ့။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိလည္း ဒီ အတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ႐ြာထဲက သူတုိ႔ သေဘာက် တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခု ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္းမွာ ေပးစားရေအာင္ စီမံေနၾကၿပီေလ။  ငါ ဘယ္လုိ ႀကံလုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ ေယာက္မတုိ႔ရယ္။

ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကဲြေနရတဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါ မခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ေပါင္းရဦးမယ္ဆုိေတာ့ ေသဖုိ႔သာ ေကာင္း ေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ အားမေလွ်ာ့ေသးပါဘူး ေအ။ သူတုိ႔ေတြက အလစ္မေပးလုိ႔ သူ ငါ့ဆီကုိ မေရာက္ လာႏုိင္ေပမဲ့ သူတုိ႔ နည္းနည္းကေလး လစ္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း သူ႐ွိရာကုိ ငါ ကုိယ္တုိင္ ထြက္ေျပး သြားႏုိင္ေအာင္လုိ႔ေတာ့ ငါ အၿမဲ ေခ်ာင္းေနလ်က္ပါပဲ ေအ၊ ေခ်ာင္းေနလ်က္ပါပဲ။
သူတုိ႔ ကလည္း ငါ့အႀကံကုိ ရိပ္မိ ထင္ပါရဲ႕ေအ။

ငါ့ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ မခံဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကတယ္ေလ။ ညအိပ္တဲ့အခါ ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ဟာ ငါ မေျပးႏုိင္ေအာင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ အလွည့္က်အိပ္ၿပီး ငါ့ကုိ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ၾကည့္ေသး တာေပါ့ေအ၊ သူတုိ႔ ဘယ္ႏွည အထိ မအိပ္မေန ေစာင့္ႏိုင္မလဲ ဆုိတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ရေသးတာေပါ့။
ဘာလုိလုိနဲ႔ ငါ့ကုိ သူတု႔ိ သေဘာတူတဲ့ ဟုိလူနဲ႔ ေပးစားဖုိ႔ ရက္ဟာလည္း နီးလာၿပီေအ့။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ငါလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐င္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟန္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ ငါ့ကုိ ေစာင့္ထိန္းရာမွာေတာ့ နည္းနည္း ေပါ့သြားတယ္ ေအ့။

အဲဒီညမွာေပါ့ေအ၊ ညဥ့္ သန္းေခါင္ေလာက္အခိ်န္မွာ ငါ့ ညီအစ္မေတာ္တစ္ဦးဟာ ငါ့ကုိ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ငုိက္ေနတယ္။ ငုိက္ေနရာကပဲ ငါ့ကုိ စိတ္မခ်သလုိတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ တယ္။ သူ လွမ္းၾကည့္တဲ့အခ်ိန္တုိင္းမွာပဲ ငါလည္း အိပ္ေမက်ေနသလုိ ' အင္ ' အာ' နဲ႔လုပ္ၿပီး တေခါေခါ ေဟာက္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူလည္း စိတ္ခ်သြားၿပီး တစ္ခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါေလေရာ။
ဟဲ ... ဟဲ ... ဒါဟာ ငါ့အဖုိ႔ အခြင့္ေကာင္းေပါ့ေအ။ ငါလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရာက အသာထ တဲ့ၿပီး သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္တယ္။ မုိးႀကိဳးပစ္ရပါေစရဲ႕ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘဲ အိပ္ေမာက်ကုန္ၾကၿပီေလ။ သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ပ်က္တာ ဘယ္ႏွည႐ွိေနၿပီလဲလုိ႔။

အခ်ိန္ကုိ နည္းနည္းကေလးမွ မျဖဳန္း၀ံ့ဘဲ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္ကုိ အသာကေလး ထြက္ခဲ့တယ္။ ဇာတ္သမားအေခၚ ဆုိရင္ေတာ့ ခၽြတ္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာေပါ့ေအ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေျခ ေထာက္ကုိ ေဖာ့ၿပီး နင္းခ်လုိက္တဲ့ ပ်ဥ္းျပားတုိင္းဟာ ' ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕ ... လူ ... လူ 'လုိ႔ ထၿပီး ေအာ္ေနသလုိလုိ မွတ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ပဲ၊ ငါ့စိတ္ဟာ ေခ်ာက္ခ်ားေနတယ္။ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ လည္း တဒုန္းဒုန္း နဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္ျမန္ျမန္ ခုန္ေနၾကတယ္။ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ ဒါဟာ အႀကီး က်ယ္ဆံုး စြန္႔စားခန္း ေပါ့ ေအ။

ေနာက္ေဖးတံခါးကုိ ဖြင့္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ လမထြက္လုိ႔ ေမွာင္မည္း ေနတာေပါ့ေအ။ ခါတုိင္းလုိ ညမ်ိဳးသာဆုိရင္ ေ႐ႊကုိ တင္းလုိက္ ျခင္ေပးမယ္ဆုိေတာင္ ဒီလုိ ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ ငါ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ကုိယ္ေရးႀကံဳေတာ့ သက္လံု ေကာင္းရမွာမုိ႔ ေၾကာက္မေနႏုိင္ဘူးေပါ့ ေအ။
ငါလည္း ငါ့ခ်စ္သူ ညတုိင္း အိပ္တတ္တဲ့ သူ႔အေဒၚရဲ႕ စပါးစည့္ကုိ မွန္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ ဘာကုိမွ ေၾကာက္ရမွန္းလည္းမသိ၊ သူ႔ကုိ အျမနဆံုး ေတြ႕ဖုိ႔ ေဇာတစ္ခုတည္း ငါ့မွာ ႐ွိေနတယ္ ေအ့။

အဆင္သင့္ပဲ၊ သူ႔အေဒၚမ်ားရဲ႕ စပါးစည့္ထဲက စပါးပံုေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႕ရ တယ္။ သူ႔ကုိ အတင္းလႈပ္ႏိႈးၿပီး ငါ အိမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရတယ္။
အုိ ... သူ သိပ္၀မ္းသာသြားတယ္ေအ့ ... သိလား၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူနဲ႔ ငါဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကဲြၾကၿပီလုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ကဲ ... ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားေအ။ ေယာက္်ား ရင့္မႀကီး တစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနၿပီး ဒီအထိ ဖ်င္းတာေအ့။ ငါသာ စြန္႔ၿပီး ထြက္မလာဘဲ သူ႔ကုိသာ အားကုိးေနမိရင္ ငါေတာ့ ေရတိမ္တိမ္မွာ ေလွမၿငိမ္လုိ႔ နစ္သလုိ နစ္ေရာေပါ့ေအ။
ငါ သူ႔ကုိ ေလာေပးလုိက္တာနဲ႔ သူလည္း အိပ္ရာက လူးလဲထၿပီး သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သြားေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဒၚရဲ႕ လွည္းနဲ႔ ႏြားကုိ တပ္ၿပီး ႐ြာထဲက ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ ၾကတယ္။ တုိ႔႐ြာနဲ႔ မနီးမေ၀းက ႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ သူ႔ အေဒၚမ်ားရဲ႕ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ကေလး ႐ွိေန တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေခတၱခုိေနရေအာင္လုိ႔ အဲဒီကုိ ေမာင္းလာၾကတာေပါ့ ေအ။

တုိ႔႐ြာရဲ႕ နယ္နိမိတ္ကလည္း လြတ္ကေရာ၊ ငါရဲ႕ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေပ်ာ္သလုိလုိေတာင္ အျဖစ္လာတယ္။ ခုလုိ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ လွည္းစီးၿပီး ခရီးထြက္လာရတဲ့ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိေတာ့ ... ဟုိတုန္းက ဘယ္႐ြာမွာ ပဲြ႐ွိတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ အေဖာ္အေပါင္းေတြစုၿပီး လွည္းတစ္စီးနဲ႔ ပဲြၾကည့္သြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေဟာင္းေတြကုိ ငါ သြားေတြးမိတယ္။ သူ႔အေဒၚရဲ႕ လယ္တဲဥယာဥ္ကေလးကုိ ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ဦးေတာင္ တြန္ၿပီေအ့။

(၆)

ပထမဆံုး မိဘအရိပ္ေအာက္က ခဲြထြက္ၿပီး ကုိယ့္လင္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတဲ့အခါဆုိေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့ေအ။ တုိ႔ေနရတဲ့ ေနရာကေလးကုိ ၾကည့္ဦးမလား။ လယ္တဲသာဆုိရ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ေဆက္လုပ္ထားတဲ့ တစ္ထပ္အိမ္ ျမင့္ျမင့္ကေလးပဲေအ့။ အဲဒီ လယ္တဲကုိ ပတ္၀ုိင္း ၿပီး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲမွာ ဆုိရင္လည္း သရက္၊ မရန္း၊ ၾသဇာ၊ ပိႏၷဲ၊ ေ႐ွာက္၊ သံပုရာပင္ ေတြဆုိတာ မ်ိဳးစံုလုိ႔ေပါ့။ အၿပိဳင္အၮရုိင္း သန္စြမ္းေနၿပီး အႁပြက္လုိက္၊ အႁပြက္လုိက္၊ အခဲလုိက္ သီး ေနလုိက္ တာေတြဟာ အားရစရာႀကီးပါ ေအ။

မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းဆုိရင္ အဲဒီ သစ္ပင္ေတြေပၚက သပိတ္လြယ္ ငွက္ကေလးရဲ႕ တြတ္တီးတြတ္ တာ ပလီပလာ စကားသံကေလးကုိ ၾကားရတာၾကည္ႏူးစရာပါပဲေအ။ ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လက္ပံပင္ေပၚမွာ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆက္ရက္အုပ္ရဲ႕ ဆူဆူညံညံ အသံေတြကုိ ၾကားရ တာကေတာ့ နားၿငီး စရာႀကီး ေပါ့ေအ ။ အဲ ညေနေစာင္းလာၿပီဆုိမွျဖင့္ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ ကူခၽြဲေနတဲ့ ခ်ိဳးကူသံကေလးကုိ ၾကားရျပန္ေတာ့ ေရခ်မ္းအုိး ပုိက္ထားရသလုိ စိတ္ႏွလံုးကုိ ေအးခ်မ္းသြားတာပဲ။ စူး႐ွေပမဲ့ နား၀င္ခ်ိဳလွတဲ့ ဥၾသ တြန္သံကေလးကေတာ့ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အားမငယ္ရေအာင္ အားေပးယုယ ေနသလုိလုိ။

လယ္တဲေပၚကေနၿပီး လယ္တဲေ႐ွ႕ကုိ ေမွ်ာ္ာကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဆံုးအံ့မထင္တဲ့ လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ ႐ုိးျပတ္ ေဖြးေဖြးေတြကုိသာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီးေတြ႕ရမယ္။ လယ္တဲရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ အလ်ားလုိက္ စင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရျပင္ ႐ွိေနတယ္။ ေရမုိးကလည္း နီးလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပသလဲ ေအ့။ မုိးေခါင္ေရ႐ွား အရပ္မ်ိဳးသာ ဆုိရင္ေတာ့ ငါ စိတ္အပ်က္ဆံုး ပါပဲ။
အဲဒီ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမဟာ သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးတစ္ဦးပုိင္ေပါ့ေအ။ အခုအခ်ိန္ဟာ လယ္လုပ္ငန္း လံုး၀ ၿပီးစီးတဲ့ ေႏြခ်ိန္ခါမုိ႔ သူ႔အေဒၚဟာ ႐ြာထဲကုိ လယ္ထြက္စပါးေတြ တုိက္သြင္းၿပီး ႐ြာထဲက အိမ္မွာ အၿငိမ္းစား ေနထုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးကလည္း သူ႔တူကေလးကုိ အခ်စ္သားေအ့။ ခ်စ္ဆုိ အတုိအထြာ ခုိင္းစရာ႐ွိရင္ ဒီတူကေလး ကုိပဲ ခုိင္းေနရတာကုိး။ အဲဒီ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္မွာ မင္းတုိ႔ ေပ်ာ္သေလာက္ေနၾက။ စပါး၀မ္းစာ၊ ငါးပိ၀မ္းစာလည္း အလံုအေလာက္ ႐ွိတယ္၊ ၿခံထြက္ အသီးအႏွံေတြကုိ မင္းတုိ႔ ေရာင္းစားမယ္ဆုိရင္လည္း သံုးမကုန္ပါဘူးဆုိၿပီး တုိ႔ကုိ အပ္သြားတယ္ေလ။

သူ႔ဘက္က ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္နဲ႔ တုိ႕ဘက္က ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္ဟာ ကြာျခားျခင္း မ႐ွိလွဘဲ ဂုဏ္ရည္တူ ေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ တုိ႔ဘက္က ဘာျဖစ္လုိ႔ သေဘာမတူရတာလဲလုိ႔ ညည္းတုိ႔က ေမးခ်င္ေပလိမ့္မယ္။ ဂုဏ္ရည္တူေတြျဖစ္လုိ႔ လူႀကီးခ်င္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္ရာက အစ မသင့္ မျမတ္ျဖစ္ၾကလုိ႔ေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဒၚနဲ႔ တုိ႔အေဒၚက စီးပြားေရး ၿပိဳင္ဖက္ေတြမုိ႔ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလုိ မတည့္ၾကဘူးေပါ့ေအ။ သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ဒါေလာက္ မဟုတ္႐ွာပါဘူးေအ။ တုိ႔အေဒၚမ်ား ဘက္ကသာ ငါတေကာ ေကာၾကတာပါ။ တုိ႔အေဒၚက သေဘာမတူဘူးဆုိရင္ စီးပြားေရးမွာ အေဒကုိ မွီခုိေနရလုိ႔ တုိ႔အေဒၚရဲ႕ ၾသဇာကုိသာ နာခံေနရတဲ့ အေမကလည္း သေဘာမတူဘူး ျဖစ္လာရတာေပါ့ ေအ။

ဘယ္သူေတြ သေဘာမတူ တူ၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘာတူရင္ ၿပီးတမ္းမုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ တယ္ေလ။ ၀မ္းစာစပါးကုိ ေမာင္းနဲ႔ေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္ၿပီး ခ်က္စားတယ္။ငါးဟင္းစားလုိရင္ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ကမ္းနားဆင္းၿပီး ငါးမွ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ဘက္က အေပါင္းအသင္းေတြ သတင္း လာေမးရင္ ေပ်ာ္ပဲြစားခ်င္တယ္ဆုိရင္ လယ္တဲမွာ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ ဘဲ ေတြကုိ သတ္ၿပီး ခ်က္စား ၾကတယ္။ ငါးပိခ်က္နဲ႔ အဖက္ တုိ႔စရာ လုိခ်င္ရင္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲမွာ ရႏုိင္တယ္။ မီးဆုိက္ဖုိ႔ ထင္းလုိရင္ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ကုိင္းေျခာက္ေတြကုိ လုိက္ခ်ဳင္တယ္။ ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ ဆီလုိရင္ ဟုိဘက္ကမ္းက အင္းထဲ မွာ ငါးသြားခုတ္ၿပီး ငါးဆီ ခ်က္ယူတယ္။ သံုးဖုိ႔ေငြလုိရင္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲက အသီးအႏွံေတြ ခူးေရာင္းတယ္။ ကုိင္း ... ဘာမ်ား ပူစရာ႐ွိသလဲ၊ မပူေပါင္။

သူ႔အေဒၚရဲ ဥယ်ာဥ္မွာ ေနေပမဲ့ အၿငိမ္းစား မေနပါဘူး။ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကုိလည္း က်ံဳးၿပီး လုပ္ ေပးတာပါပဲ။ ဥယ်ာဥ္ကုိ ပ်ိဳးေထာင္တယ္။ ေျမေတာင္ ေျမႇာက္စရာ႐ွိတာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးတယ္။ ၿခံထဲက ေပါင္းပင္ျမက္ပင္ေတြကုိလည္း ႐ွင္းေပးတယ္။ လယ္တဲ ေဘးက ႏြားၿခံထဲမွာ႐ွိတဲ့ ႏြားေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္း ေပးတယ္။ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ ဘဲေတြကုိုလည္း တုိးပြားေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္ ေမြးျမဴေပးတယ္။ ေမြးထဲက အလုပ္ လုပ္လာခဲ့ရသူေတြမုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ေပး ရတာ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ မထင္မိပါဘူး။ စိတ္တုိင္းက် လုပ္ရလုိ႔ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသး။
ဒါေပမဲ့ ဒီလုိေပ်ာ္ရတဲ့ ရက္ဟာ မၾကပါဘူးေအ။ မၾကာမီမွာပဲ လြမ္းခန္းနဲ႔လာတုိးရတာပဲ။ ျဖစ္ပံုမ်ား ေတာ့ ေျပာပဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေအ။

တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ မနက္ဘက္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြလုပ္ၿပီး ကမ္းနားမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လယ္တဲေပၚတက္ၿပီး ထမင္းလက္ဆံုစားၿပီးလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ၀ုိင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းမွာေပါ့။ ျဗဳန္းဆုိ ငါ့အေမရယ္၊ အေဒၚရယ္၊ ငါ့ေမာင္ ေတြရယ္ တဲေပၚကုိ တက္လာတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ လူမုိက္ ထြန္းစိန္လည္း ပါလာတယ္။ အဆင္မွာေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္ကုိ ေငြေပးၿပီး ငွားလာၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသသင့္ၿပီး ငုိင္ေနတုန္းမွာပဲ လူမုိက္ ထြန္းစိန္က ငါ့လက္ကုိ အတင္း၀င္ဆဲြၿပီး လယ္တဲ ေအာက္ ကုိ ဆဲြခ်တယ္။ အေမတုိ႔၊ အေဒၚတုိ႔ကလည္း ၀ုိင္းကူၿပီး ဆဲြခ်လုိ႔ တဲေအာက္ကုိ ငါလည္း တ႐ြတ္တုိက္ၿပီး ပါလာရတယ္။ လယ္တဲေအာက္ကုိ ေရာက္ေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္က သူ႔လက္ထဲက ဓားကုိ ၀င့္ၿပီး 'မဆုိင္သူ မကပ္နဲ႔၊ ေခါင္းျပတ္သြားမယ္'လုိ႔ ႀကိမ္းလုိက္တယ္။
ငါ့ခ်စ္သူကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူဟာ မ်က္လံုးကေလး အေၾကာင္သားနဲ႔ ငုိင္ေနတယ္။ အုိ ... သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ေယာက္်ားမဟုတ္သလုိ အားမရစရာႀကီးပါေအ။

 တကယ္ဆုိရင္ ေယာက္်ားပီပီ ေဒါနဲ႔ မာန္နဲ႔ ထတဲ့ၿပီး ' ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္မိန္းမကုိ မထိၾကနဲ႔၊ ခုလႊတ္၊ မလႊတ္ရင္ အၾကာင္းသိသြားမယ္ ' ဘာညာဆုိၿပီး လက္႐ံုးလက္ေမာင္း တန္းလုိက္ပါလား။ ဒီေနရာမွာ ေသေရး၊ ႐ွင္ေရးပဲဟာ၊ ဘယ္သူ႕ကုိ ေၾကာက္ေနရမွာတံုး။ အခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ေပါင္ ေအ၊ ေၾကာက္သလုိ လုိ႐ြံ႕သလုိလုိ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ေငးငုိင္ငုိင္နဲ႔ ဘိန္းခုနစ္ရက္ေလာက္ မစားရတဲ့ ဘိန္းစား ကေလးလုိပဲ။ သူ႔ေနရာမွာ သူသာမဟုတ္ဘဲ ငါသာ ဆုိရင္လား တစ္ခါတည္း အသက္ခ်င္း လဲပစ္ လုိက္ပါရဲ႕ .... အဟုတ္ပဲ။

ငါလည္း စိတ္ထြက္ထြက္နဲ႔ အတင္းေဆာင့္႐ုန္းတာ မရေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္ရဲ႕ လက္ကုိ တအား ကုိက္ဆဲြလုိက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါ့ေမာင္ေတြကပါ ၀င္လာၿပီး အတင္း ၀င္ဆဲြၾကတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ား အားခ်င္းမမွ်လုိ႔ သူတုိ႔ ေနာက္ကုိ ပါလာခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ထုၾက ႐ုိက္ၾကတာ ဖြတ္ဖြတ္ကုိ ေၾကသြားတာပဲေအ။ အေမဆုိတာ အသည္းဆံုးေပါ့၊ ငါ့တစ္ကုိယ္လံုး ရစရာ ေတာင္ မ႐ွိပါဘူးေအ။

(၇)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ။
ငါ့ကုိ ေမြးတဲ့ အေမဖ်က္လုိ႔ ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ကဲြခဲ့ရၿပီ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေမွ်ာ္မိ ေပမဲ့ အေမက အလစ္မေပးေတာ့ မေတြ႕ရပါဘူး ေကာင္မရယ္။ အေမက အိမ္၀င္းၿခံကုိ ဆူးေတြ အထပ္ထပ္ ကာရံပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ၿခံ၀င္းထဲမွာ 'ရန္လံု'ဆုိတဲ့ အင္းေခြးႀကီးကုိ အၿမဲ လႊတ္ထားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ခါတုိင္းလုိ ငါ႐ွိရာကုိ အလစ္၀င္မလာရဲဘူး ထင္ပါရဲ႕ ေအ။ ငါ့ေမာင္ဖားေတြဆုိတာက လည္း ဓားလက္နက္ ကုိယ္စီနဲ႔ ၿခံ၀င္းထဲမွာ မျပတ္ ကင္းလွည့္ေနၾကလုိ႔ သူနဲ႔ငါ ေတြ႔ဖုိ႔ျဖင့္ အေ၀းႀကီး ေ၀းၾကရၿပီ။ မ်က္ခမ္းေတြဆုိတာ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ၿပီး အိပ္မက္ရာမက္ေတြကလည္း မေကာင္းဘူးေအ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ သူနဲ႔ ငါ တကယ္ပဲ ကဲြၾကရၿပီ ထင္တယ္ေအ။ ဟုိ 'ဗလႀကိဳင္' ဇာတ္လာကတုန္းက ျပသြားဖူး တဲ့ ကိႏၷရာမကေလးလုိသာ ငါ့မွာ အေတာင္႐ွိရင္လား တစ္ခါတည္း ငါ့ခ်စ္သူ ႐ွိရာကုိ အေရာက္ ပ်ံသန္း သြားပါရဲ႕။

ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ လွန္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါဦးေအ။ ဒဏ္ရာေတြ ဒဏ္ရာေတြဆုိတာ အ႐ိႈးခ်င္းထပ္ၿပီး ဖူးဖူး ေရာင္လုိ႔ေပါ့။ ေပါင္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမလား၊ ေပါင္တြင္းေၾကာကုိ လိမ္ဆဲြထားလုိ႔ ညိဳလုိ႔ မည္းလုိ႔ေလ။ ငါေတာ့ ေန႔႐ွိသေ႐ြ႕ ဟုိ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ဆုိသြားဖူးတဲ့ သီခ်င္းကုိသာ ဆုိဆုိ ဆုိဆုိၿပီး ငိုလုိ႔ ငုိလုိ႔သာ ေနမိတယ္ေအ့။ အဲဒီ သီခ်င္းကေတာ့ -
' ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔၊ ဗုိင္းေတာင့္ႀကီးကုိ ကုိင္ကာ မုိး၊ ရစ္က်ိဳးရယ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္ေလ၊ ေက်ာသိသိေၾက။     ။  အရင္အစက ငါ မေျပာလား၊ သေဘာမက် ဟုိအေကာင္ႏွင့္၊ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ စံုညီေတြ႕၊ ထဘီေပြ႕၍ နင္ထြက္လာတာ၊ ျမင္႐ွက္စရာ အပံုေကာင္းသပ၊ အေၾကာင္းမသိ မိေဗြဆုိးရဲ႕၊ မိန္းမဂုဏ္သိန္ အလြန္ညိဴးသတဲ့၊ ဟဲ့ ကျမင္းမ မိဗုိင္းတာရဲ႕၊ ဟုတ္တုိင္းကုိသာ နင္ မေျပာက၊ ငါ သေဘာ႐ိွ ငါးဖယ္ေတေတ၊ မေနာ၀ယ္ ေဇာတြယ္ၿငိပါလုိ႔၊ ေက်ာသိသိ ေၾကတယ္ ေလေလ'
---------------------------------------
ၿပီးပါၿပီ
.