ရဟန္းေတာ္ကား နံနက္တိုင္း မွန္မွန္ပင္ ဆြမ္းခံႀကြသည္။ ရြာထိပ္မွာရိွေနေသာ မစပယ္ ေနထိုင္ ရာအိမ္ကား ဆြမ္းခံႀကြေသာ ရဟန္းေတာ္အဖို႕ ပထမဦးစြာ ဆြမ္းခံရသည့္အိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ မစပယ္ ကမွန္မွန္ပင္ ဆြမ္းႏွင့္ဟင္းကို ထြက္ျပီးေလာင္းလွဴသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ မစပယ္အိမ္မွစျပီး အိမ္စဥ္ ေရွ႕မွာ ရပ္သည္။ အိမ္ရွင္က မျမင္၍ေသာ္လည္ေကာင္း၊ ထြက္လာျခင္းမရိွလွ်င္ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ မ်က္လႊာခ်လ်က္ကပင္ အျခားအိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္သည္။
အိမ္ရွင္က မျမင္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ထြက္လာျခင္းမရွိလွ်င္ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ မ်က္လႊာ ခ်လ်က္ကပင္ အျခားအိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္သည္။ ငါ ဆြမ္းခံရပ္ေနသည္ကို မသိေကာင္းလား ဟူေသာ အျပဳအမူမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားျပျခင္း၊ အိမ္ထဲသို႕ေစာင္းငဲ့ႀကည့္ျခင္း စသည္မ်ားကို လုံး၀ မလုပ္ေခ်။ ေလးငါးအိမ္မွ်ျဖင့္ တစ္ထပ္စာ ၀ေလာက္ရုံေသာ ဆြမ္းကိုရခဲ့လွ်င္ ရြာရိုးႏွံေအာင္ မသြား ေတာ့ဘဲ ရြာျပင္သို႕ ျပန္လွည့္ ထြက္ခါ ျမစ္ကမ္းပါး သစ္ပင္ အုပ္ရိွရာသို႕သာ ႀကြသြားတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ မစပယ္တို႕ အိမ္က တစ္ထပ္စာ ဆြမ္းျပည့္စုံေအာင္ ေလာင္းလွဴလိုက္လွ်င္ ရြာထဲသို႕ပင္ မ၀င္ ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္သြားေတာ့ ၏။
ရြာမွ လူႀကီးလူငယ္ေတြက အလွည့္က်လိုက္သြားျပီး စုံစမ္းႀကည့္ရႈ႕ႀကသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ရခဲ့ေသာဆြမ္းကို ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ဘုဥ္းေပးသည္။ ဘုဥ္းေပးရာမွာလည္း ဆြမ္းလုပ္ကို ေသခ်ာစြာ ျပင္ျပီး အဖိတ္အစင္ မရိွရေအာင္ သိုသိပ္စြာ စားသည္။ ျပီးလ်င္ သပိတ္ကို စင္ႀကယ္စြာ ျမစ္ေရျဖင့္ ေဆးသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ေနရာျဖစ္ေသာ ခေရပင္ရိပ္ေအာက္ကို ျပန္ႀကြလာသည္။ သပိတ္ကို ေနရာတက် ထားသိုျပီးေသာအခါ အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် ခေရပင္ရိပ္မွာ စႀကၤံႀကြသည္။ ထို႕ေနာက္ ခေရပင္ရင္းမွာ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ေနသည္မွာ လုံး၀လႈပ္ရွားျခင္း မရိွေတာ့ေခ်။
ေန႕အခ်ိန္မွာ တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းစုံစမ္းႀကည့္၍ ဤအတိုင္း သိရေသာအခါ၊ ညအခ်ိန္မွာ စုံစမ္းႀကျပန္သည္။ ရဟန္းေတာ္ထံသို႕ မည္သူတစ္စုံတစ္ဦးမွ လာေရာက္သည္ကို မေတြ႕ရေခ်။ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ မွာ စႀကၤ႕ႀကြသည္။ သူငယ္အိပ္ဆိတ္ခ်ိန္မွာ ကမၼ႒ာန္းထိုင္သည္။ သက္ႀကီးေခါင္း ခ်ခ်ိန္မွာ ခေရပင္ရင္း ေျမေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာပင္ ဒုကုဋ္ကိုခင္းျပီး က်ိန္းစက္သည္။ မိုးေသာက္ယံ လင္းႀကက္ တြန္ခ်ိန္မွာ ထျပီး ကမၼ႒ာန္းထိုသည္။
ေနေရာက္ထြက္ျပဳလာသည္တြင္ သပိတ္ကိုပိုက္ခါ ဆြမ္းခံႀကြသည္။ ရဟန္းေတာ္ပိုင္ ပစၥည္းဟူ၍ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါးႏွင့္ သကၤန္းႏွစ္ထည္သာ ရိွေလသည္။
တိတ္တဆိတ္ စုံစမ္းႀကည့္ရႈႀကေသာ ျမစ္သီတာ ရြာသူရြာသားေတြ႕သည္ တေပါင္း-တန္ခူး- ကဆုန္ သုံးလတိုင္ေအာင္ ေစာင့္ႀကည့္ႀကေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို လုံး၀မေတြ႕ရေခ်။ ထိုအခါ ရြာသူရြာသား ေတြသည္ ႀကည္ညိဳ သဒၶါေသာစိတ္က ထက္သန္လာႀကသည္။ မိုးေလက ေရာက္လာေတာ့ မည္ျဖစ္ရာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေဒၚအုန္းတို႕ ဦးေဆာင္၍ ရဟန္းေတာ္ေနျမဲေနရာ ခေရပင္ ရင္းတြင္း ၀ါးကပ္မိုး ထရံကာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ခင္းေသာ ေတာရေက်ာင္းကေလး တစ္ေဆာင္ ေဆာင္လုပ္ လွဴဒါန္းေပးႀကသည္။
ရဟန္းေတာ္ ဆြမ္းခံႀကြသြားခ်ိန္မွာ ေဆာက္လုပ္ႀကသည္ ျဖစ္ရာ ဆြမ္းခံက ျပန္ေရာက္လာေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ ဆြမ္းစာျမဲ သြားစား သည္။ ျပဳျမဲ၀တၳရားအတိုင္း စႀကၤံႀကြသည္။ ထို႕ေနာက္ သူကမၼ႒ာန္းထိုင္ေနက် ေနရာမွာ ကမၼ႒ာန္း သည္။ သူ႕အနားတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖင့္ တဲေက်ာင္းေဆာက္ ေနသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သူ႕ဦးေခါင္း ထက္မွာ အမိုးမိုးေနႀကသည္ကို လည္းေကာင္းလွည့္ႀကည့္ျခင္း၊ ေမာ့ႀကည့္ျခင္း မျပဳေခ်။ စိတ္ကိုႏိုင္ နင္းစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ္မူႏိုင္သည့္ လကၡဏာက ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
တဲေက်ာင္းကေလး ေဆာက္လုပ္ျပီးစီး၍ ရြာသူရြာသားေတြက ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့ႀကသည္။ ဤတဲေက်ာင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာသလို သီတင္းသုံးရန္ လွဴဒါန္းပါေႀကာင္း ေလွ်ာက္ႀကားႀက သည္။ ရဟန္းေတာ္ကား မတုန္းမလႈပ္ တည္ျငိမ္စြာ ေနျမဲတိုင္းပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ၊ မ်က္စိဖြင့္ႀကည့္ ျခင္းမရွိ။ ျမစ္သီတာ ရြာသူရြာသားေတြသာ ျပန္ကုန္ႀကသည္။ ရဟန္းေတာ္ကား မတုန္းမလႈပ္ ေနျမဲ တိုင္းပင္။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာတြင္ ရဟန္းေတာ္ ဆြမ္းခံႀကြလာ၏။ ဒၚအုန္းက အိမ္ပၚႀကြပါရန္ ရိုေသ စြာေတာင္းပန္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ေပၚႀကြလာျပီး ခင္းထားျပီးေသာေနရာမွာ ထိုင္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္က ရိွခိုးကန္ေတာ့ျပီး မေန႕က တဲေက်ာင္းေဆာက္ရာမွာ လက္ကို၀ါးရွမိေႀကာင္း ေလွ်ာက္ႀကားခါ ဒဏ္ရာ ရေသာလက္ကို ျပသည္။ ၀ါးရွေသာ ေနရာမွာ လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးႏွစ္ခုႀကားမွာျဖစ္ျပီး ငန္းမန္းလိုက္ ေနသည္ျဖစ္ရာ ေယာင္ေနေလသည္။
"ညက-နာလဲနာ ကိုက္လဲကိုက္ တစ္ညလုံး မအိပ္ႏိုင္ပါဘုရား၊ အနာရိွန္ေႀကာင့္ နည္းနည္းေန မေကာင္းခ်င္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘုရား"
ရဟန္းေတာ္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေလွ်ာက္ႀကားသည္ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အနာကိုသာ ခပ္စိုက္စိုက္ ႀကည့္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္က ထပ္မံေလွ်ာက္ႀကားျပန္သည္။
"မေန႕က ေက်ာင္းေလးကို တပည့္ေတာ္ဦးေဆာင္ျပီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတာ ပါဘုရား၊ ဒီေန႕အ ရွင္ဘုရား ဆြမ္းခံမႀကြေစလိုပါဘုရား၊ ဒီေန႕အရွင္ဘုရား ဆြမ္းခံမႀကြေစလိုပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးလိုတဲ့အတြက္ အခုလို အိမ္ေပၚပင့္ရျခင္း၊ ျဖစ္ပါဘုရား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ေလွ်ာက္ႀကားရင္ လက္အနာက ကိုက္သျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး တစ္ခ်က္မွ်ညည္းကာ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ႀကည္လင္ေသာအသံျဖင့္ စကားစေျပာ လိုက္သည္။
"ေဆးထည့္ထားတယ္ ဟုတ္လား ဒကာႀကီး"
ရဟန္းေတာ္ စကားေျပာေသာေႀကာင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အလြန္အမင္း ၀မ္းသာသြား ေလသည္။
"မွန္ပါ၊ ထည့္ထားပါ ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ နာတာကိုက္တာက မက်ေသးပါ ဘုရား"
ရဟန္းေတာ္က ဘာမွျပန္မမန္႕ႀကားေတာ့ဘဲ သူ၏ညာဘက္လက္ကို ဆန္႕တန္းက ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဒဏ္ရာရထားေသာ လက္ကို ကိုယ္တြယ္ လိုသည့္ဟန္ျပ၏။ ဦးခ်စ္ေမာင္က သူ႕လက္ကို ရိုေသစြာ ဆန္႕တန္းေပးလိုက္သည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ဦးခ်စ္မာင္၏ လက္မွ အနာေပၚတည့္တည့္ကို သူ႕လက္ ျဖင့္ညင္သာစြာ အုပ္ထားလိုက္သည္။ ေတာက္ပႀကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အနာေပၚတည့္တည့္မွာ စူးစိုက္ထားသည္။ အတန္ႀကာ ျငိမ္သက္စြာ ေနျပီးမွ သူ႕လက္ကို အသာ အယာ ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္၏။
"သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္ ဒကာႀကီး"
ဤမွ်သာ မိန္႕ႀကားျပီး မ်က္လႊာခ်ကာ တည္ျငိမ္စြာေနေသာ ရဟန္းေတာ္ကို ဦးခ်စ္ေမာင္ ႀကည္ညိဳ ျခင္း၊ ယုံႀကည္ျခင္းျဖင့္ ႀကည့္ေနသည့္ အခိုက္မွာ လက္မွအနာသည္ အံႀသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ပင္ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္းတို႕က သိသိသာသာ ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ငါ့စိတ္က ထင္ေနလို႕ ေပလားဟု ဦးခ်စ္ ေမာင္က သတိထထားစူးစမ္း၏။ စိတ္ထင္၍ မဟုတ္ဘဲအမွန္တကယ္ပင္ သက္သာေနသည္ကို အထင္အရွား သိရေသာအခါ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ နဂိုရ္က ႀကည္ညိဳရင္းစြဲ ရ္ိွရာမွ တစ္ဆင့္ပိုတိုး၍ ႀကည္ညိဳလာေတာ့သည္။
ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္တို႕ျပင္ထားေသာ ဆြမ္းပြဲကို ရဟန္းေတာ္အား ကပ္လွဴရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေစတနာသဒၵါစိတ္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံးအား ႀကက္သီးေမြးညင္း ထေစေတာ့သည္။ လက္မွာကား လုံး၀ မကိုက္မနာေတာ့ေပ။
ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ငန္းမန္းလိုက္ျပီး ယင္းေနေသာ အနာႀကီးသည္ ယူျပစ္သလို မေပ်ာက္ေသာ္ ျငားလည္း နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္း လုံး၀မရိွေတာ့ဘဲ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ ေျခက္ေသြ႕လာခါ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ လုံး၀က်က္သြားေလ ေတာ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကား ဦးခ်စ္ေမာင္၏ စကားကို ယုံရ ေကာင္းႏိုး မယုံရေကာင္းႏိုး ျဖစ္ေနႀကသည္။
"ေဆးေကာင္းလို႕ ေပ်ာက္တာပါ။ ခင္ဗ်ားဘုန္းႀကီးက လက္နဲ႕ ထိရုံေလာက္ေတာ့ အနာကဘယ္ ေပ်ာက္ လိမ့္မလဲ"
တစ္ရြာလုံးက စကားေျပာ ကလန္႕က်သည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ရြာစာသင္ေက်ာင္း ဆရာႀကီးက ဆို၏။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီးရဲ႕။ ေဆးေကာင္းလို႕ ေပ်ာက္တာကို မျငင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက မအိပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲ ေနတာဟာ ဘုန္းႀကီးလက္နဲ႕ ထိျပီးခ်ိန္ကစျပီး လုံး၀ မကိုက္မနာ ေတာ့ဘဲ သက္သာရာရသြားတာကို ေျပာတာပါ"
ဦးခ်စ္ေမာင္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းသည္။
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားဘုန္းႀကီးက ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ိဳးေပါ့"
"ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ိဳး ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အနာကိုကိုင္ျပီး ေပ်ာက္ေစလို႕မွ မမိန္႕ႀကားဘဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္လို႕သာ မိန္႕ႀကားတာပဲ"
"ရဟန္းသံဃာက ေဆးကုတယ္ဆိုရင္ ဘုရားေဟာ၀ိနည္းေတာနဲ႕ မညီေတာ့ဘူး ဦးခ်စ္ေမာင္"
ဆရာႀကီးက ဦးခ်စ္ေမာင္စကားကို အျပင္းအထန္ တိုက္ဖ်က္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ကလည္း ျပန္လည္ေခ် သည္။
"ဒါ ေဆးကုတာမဟုတ္ဘဲ၊ ဘာေဆးလိမ္းပါ- ထည့္ပါလို႕လဲ သူမညႊန္ႀကားဘူး၊ သူ႕ဆီမွာ ဘာေဆးမွ လဲမပါဘူး။ အနာကိုႀကည့္ျပီး သာက္သာသြားပါလိမ့္မယ္ ေျပာရုံကေလးနဲ႕ေတာ့ ဘုရားေဟာ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႕မညီ ျဖစ္ရမွပဲ၊ ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ တစ္ေယာက္ကို စိတ္အားတင္းႏိုင္ေအာင္ ေျဖသိမ့္အားေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့ ဆရာႀကီး"
ဆရာႀကီးက ရုတ္ရက္ ျပန္မေခ်ႏိုင္ေသးပဲ ေျပာရမည့္ စကားလုံးကို စဥ္းစားေနစဥ္မွာ ရြာထဲမွ ႏြားေက်ာင္းရန္ ထြက္သြားေသာ ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ သူငယ္ေလးက ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ျဖင့္ အေျပး ကေလး ေရာက္လာသည္။
"ဘႀကီးေမာင္.........ဘႀကီးေမာင္"
သူငယ္ေလးကေခၚရင္း အိမ္ေပၚတက္လာ၏။
"ဘာလဲေဟ့ထြန္းစီ၊ မင္းႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတာလား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ေမး၏။
"မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီးအေႀကာင္း ေျပာမလို႕"
ဦးခ်စ္ေမာင္အနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ရြာလုံးမွာရိွသည့္ လူႀကီးေတြက ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေျပာႀကဆိုႀက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးႀကသည္ကို ကေလးေတြကပါ သိေနႀကသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ဤသူငယ္ေလး ထြန္းစီက ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီးဟု ဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
"အင္း ဆိုစမ္းပါဦးကြ.........ငါ့ဘုန္းႀကီး ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
ဆရာႀကီးေရာ ေဒၚအုန္း မစပယ္တုိ႕ေရာ နားစြင့္ေနႀကသည္။ ထြန္းစီက သူ႕ေျခမ်က္စီေအာက္နားမွာ ေသြးထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာေလးကို ျပ၏။
"ဒီမွာႀကည့္ ဘႀကီးေမာင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ ေျမြကိုက္လိုက္တာကို ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီး ကုေပးလိုက္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႕သာမေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသျပီပါ့။ ေျမြက ငန္းသံကြင္းစြပ္ႀကီးဗ်"
နားေထာင္ေနသူေတြ မ်က္လုံးျပဴးသြားႀကသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္မွာကိုက္လိုက္တာလဲ ထြန္းစီရ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕လိုက္တာလဲ"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ရွင္းေအာင္ေမးသည္။ ထြန္းစီက အေသအခ်ာေျပာျပ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ႏြားေတြ ဂရုစိုက္ႀကည့္ေပဆိုလို႕ သစ္ငုပ္တိုေျခရင္းမွာ ေခြေနတဲ့ေျမြကို မျမင္မိဘူး။ သစ္ငုပ္ကိုေပၚတက္ျပီး ႏြားေတြႀကည့္မယ္ အႀကံနဲ႕ သစ္ငုပ္တိုနားလဲ ကပ္လိုက္ေရာ ေျမြကအားပါးတရ ေပါက္ျပီး သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္သြားေလရဲ႕ ဘႀကီးေမာင္၊ ဘုန္းႀကီးကလည္း ဆြမ္းခံရာ ကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံႀကားေတာ့ လွမ္းႀကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္နား ေရာက္ေအာင္လာ တယ္၊ သူ ကုေပးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း အေကာင္းႀကီးျဖစ္ျပီး ဘႀကီးေမာင္ကိုေရာ အေမတိုက ကိုေရာ ေျပာမလို႕ ျပန္လာတာ"
ထြန္းစီ စကားဆုံးေသာအခါ ေပ်ာ့ကြက္ကို ေစာင့္ေနေသာ ဆရာႀကီးက ခ်က္ေကာင္းေတြ႕ျပီဟူ ေသာ သေဘာျဖင့္..........
"ကဲ.........ဘုန္းႀကီးေဆးကုတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ ေပၚလာျပန္ျပီ၊ သူ၀ိနည္းေတာ္နဲ႕ ညီတဲ့ရဟန္း ေလာင္းဆိုရင္ ေဆးမကုတက္ဘူး၊ ကုလဲမကုအပ္ဘူူး၊ အခုေဆးကုလႊတ္လုိက္ျပန္ျပီ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕" ဟုေျပာလိုက္၏။
ဦးခ်စ္ေမာင္က အေရလည္ေအာင္ ထြန္းစီကိုေမးသည္။
"ေဆးလဲ မတိုက္ဘူး၊ ေဆးလဲ မလိမ္းဘူး"
"ဒါျဖင့္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာစမ္းကြာ"
"ေျမြကိုက္လို႕ သစ္ငုပ္တိုနားလဲေနတဲ့ ကၽြန္တာ္ဆီကို ဘုန္းႀကီးက ႀကြလာတယ္။ ေျမြကိုက္တဲ့ ေနရာအေပၚက လက္နဲ႕အုပ္ထားျပီး ေျမြ၀င္သြားတဲ့ သစ္ေခါင္းကို စိုက္ႀကည့္ေနတာပဲ။ ဒါနဲက ေျမြက ျပန္ထြက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္နား ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေႀကာက္လို႕ေအာ္ ေတာ့ ဘုန္းႀကီး က ကၽြန္ေတာ့နဖူး လက္နဲ႕အသာေလး အုပ္ထားတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေႀကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေျမြက သူကိုက္ထားတဲ့ေနရာ ပါးစပ္နဲ႕ငုံျပီး အဆိပ္ကို ျပန္စုပ္ယူတယ္။ အဆိပ္ ကုန္ေတာ့ ေျမြလဲ သစ္ေခါင္းထဲ ျပန္၀င္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အနာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လက္နဲ႕ အသာကေလး ႏွိပ္ေပးဆုပ္ေပး လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေျပာမလို႕ ျပန္လာ တာ "
ထြန္းစီက စကားအုံးတြင္ သူ႕မိဘေတြကို ေျပာခ်င္ေသာဆႏၵေႀကာင့္.............
"အေမတို႕ကို သြားေျပာဦးမယ္ ဘႀကီးေမာင္"ဟု ဆိုကာဆင္းေျပး ေလသည္။
"ထြန္းစီေျပာတာ ႀကားလား ဆရာႀကီး၊ ဘုန္ေတာ္ႀကီး ေဆးကုတယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ သူ႕မ်က္စီေရွ႕မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါကို ႀကဳံႀကိဳက္သမွ် ကယ္မယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာစိတ္ထားေႀကာင္း ထင္ရွားေနျပီ မဟုတ္လား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ၀င့္ႀကြားစြာေျပာသည့္စကားကို ဆရာႀကီးသည္ ျပန္မေခ်ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၏ေမတၱာတန္ခိုး သမာဓိတန္ခိုပင္ ျဖစ္ေလသလား၊ ေျမြအလမၸာယ္ဆရာပင္ ျဖစ္ေလသလား၊ ပဥၨလက္ နည္းျဖင့္ တစ္ခုေကာင္း တတ္ထားေလသလား ဟူ၍သာ ဆရာႀကီး ေတြးရေတာ့သည္။
ဘန္းေတာ္ႀကီးကို ႀကည္ညိဳရင္းစြဲရိွေနေသာ ရြာသူရြာသားေတြကား ခေရပင္အုပ္စု ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အျမဲမျပတ္ အဖူးအေျမာ္ ေရာက္ေနႀကသည္။ ဘုန္းတာ္ႀကီးအဖို႕ ဆြမ္းခံစားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာေခ်။ ဦးခ်စ္ေမာင္အိမ္မွ ဆြမ္းအုပ္သည္ နံနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္က ေဆာင္းႀကဥ္းလာျပီး အရုဏ္ဆြမ္း ကပ္လွဴသည္။ ေန႕ဆြမ္းအတြက္ကိုမူ ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္တို႕ သားအမိက ႏွစ္ေယာက္အတူေသာ္လည္းေကာင္း၊ တေယာက္ထဲေသာလည္းေကာင္း အျမဲတာ၀န္ယူ ကပ္လွဴေနႀကေလသည္။ ရြာသူရြာသားေတြ ဤမွ်ေလာက္ ႀကည္ညိဳေနရာမွ တိုးျပီး ႀကည္ညိဳဖြယ္အျဖစ္က ေပၚလာသည္။
ဆရာ၏ဇနီး ဆရာကေတာ္သည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားေလသည္။ ရြာသုံးဗိေႏၶာဆရာျဖင့္ ကုသရာ မသက္သာေခ်။ သုံးရက္မွ်အႀကာ ျမိဳ႕ေဆးရုံသုိ႕သြားရန္ လွည္းျပင္ေနဆဲ၀ယ္ အနိစၥေရာက္သြားေလ ေတာ့၏။ စ်ာပနကို သုံးရက္မွ်ထားျပီး အိမ္မွပင္ သရဏဂုံတင္ခါ ရြာျပင္သုသာန္သို႕ ျမႇဳပ္ႏွံသျဂိဳၤဟန္ရန္ ယူေဆာင္လာခဲ့ႀက၏။ သုသာန္တြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဘုန္ေတာ္ႀကီးသည္ ဆရာကေတာ္ကို ျမႇဳပ္ႏွံရန္ တူးထားသည့္တြင္းထပ္၀၀ယ္ မ်က္လႊာခ်ကာ တည္ျငိမ္စြာ ထုိင္ေလသည္။ ဆရာကေတာ္ကို တြင္းထည့္ဆဲဆဲတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လက္ျပတားျမစ္ခါ မိန္႕ႀကားေတာ္မူသည္။
"မျမႇဳပ္ပါနဲ႕ ဒကာႀကီး၊ သူ႕အသက္ ျပန္ရွင္လာပါလိမ့္မယ္"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အယုံအႀကည္မရိွသည့္အေလ်ာက္ အျပင္းအထန္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး သည္ သူ၏ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးႏွင့္ ပတ္သက္လာေသာအခါ ပူပန္ေသာက ေပ်ာက္မွ ေပ်ာက္ေစဟူ ေသာသေဘာျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစကားကို နားေထာင္လိုက္သည္။
"အရွင္ဘုရားမိန္႕တာ အမွန္ပဲလား ဘုရား"
"အမွန္ပါ၊ ဒကာမႀကီးကို ေသတၱာထဲကထုတ္ျပီး အိပ္ျပန္ယူသြား၊ အိမ္ေရာက္ျပီး ခဏႀကာရင္ သတိရ လာလိမ့္မယ္"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဤမွ်သာမိန္႕ႀကားျပီး သူ႕ေနရာ ခေရပင္အုပ္စုဆီသုိ႕ ျပန္ႀကြသြားေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မယုံခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးသည္ သူ႕ဇနီးျပန္ရွင္လာမည္ဆိုသည္ကို အႀကြင္းမဲ့ယုံႀကည္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားျခင္းျဖင့္ အိမ့္သုိ႕ျပန္ယူသြားသည္။ အသုဘ လိုက္ပို႕သူေတြကား သုသာန္တြင္ စီစီႀကြြက္ႀကြက္ ျဖစ္ေနႀကေလသည္။
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အသုဘမခ်ခင္ ဘာေႀကာင့္ မေျပာတာလဲ"
"ဆရာႀကီးက သူ႕ကိုအယုံအႀကည္မွမရိွတာ၊ အိမ္ေပၚတက္ေျပာလို႕ လက္မခံဘဲ ႏွင္ခ်မွာစို႕လို႕ ထင္တယ္"
"တစ္ခါ တေလ အသုဘ ကမၸ႒ာန္းရႈဖို႕ သုသာန္မွာ လာထိုင္တယ္ေလ၊ အခုဆရာကေတာ္ စ်ာပနနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႀကြလာတာနဲ႕ ႀကဳံႀကိဳက္သြားဟန္တူပါတယ္"
"မိန္႕ႀကားတဲ့အတိုင္း ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေစာင့္ႀကည့္ရေအာင္"
စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးခါ ရြာသို႕ ျပန္လာခဲ့ႀကေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိ္န္႕ႀကားသည့္အတိုင္းပင္ ဆရာကေတာ္ကား အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အႀကာတြင္ သတိျပန္ရလာေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အယုံအႀကည္မရိွခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးကား သူခ်စ္ေသာဇနီး၏ အသက္သခင္အျဖစ္ျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ေျခကိုဦးျဖင့္တိုက္ခါ ရိွခိုးကန္ေတာ့ ေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား ေရာဂါမ်ိဳးစုံကို ေပ်ာက္ေစေႀကာင္း၊ ေသေသာသူကို ျပန္ရွင္ေစေႀကာင္း၊ ဤမွ်ေလာက္ ဘုန္းတန္ခိုး ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အနည္းဆုံး သက္ေတာ္ တစ္ရာေက်ာ္ ရိွမည္ျဖစ္ေႀကာင္း၊ တန္ခိုးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ အသက္ႀကီးရင့္ေသာ္လည္း ရုပ္အဆင္းေတာ္မွာ အလြန္ႏု ပ်ိဳတင့္တယ္ ၍ သပၸာယ္လွေႀကာင္း စသည့္တျဖည္းျဖည္း ကားသြားေသာ သတင္းစကားမ်ားေႀကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚက လူေကာင္းေတြေရာ ေ၀ဒနာရွင္ေတြေရာ ေတာရြာေဒသက လူေတြေရာ ခေရပင္အုပ္စု ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပြဲသဘင္တမွ် လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေန ေတာ့သည္။ လူေတြ အသြားအခါ စည္ကား လာေသာ အခါ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေစ်းတန္းႀကီးက ေပၚလာသည္။ အသံမ်ိဳးစုံျဖင့္ စည္ကား ဆူညံ ေနသည္ျဖစ္ရာ ဘုန္းႀကီးသည္ မ်ားစြာအေႏွာင့္အယွက္ ေတြ႕ေနရေတာ့၏။
ဆက္ရန္
.
ရြာမွ လူႀကီးလူငယ္ေတြက အလွည့္က်လိုက္သြားျပီး စုံစမ္းႀကည့္ရႈ႕ႀကသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ရခဲ့ေသာဆြမ္းကို ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ဘုဥ္းေပးသည္။ ဘုဥ္းေပးရာမွာလည္း ဆြမ္းလုပ္ကို ေသခ်ာစြာ ျပင္ျပီး အဖိတ္အစင္ မရိွရေအာင္ သိုသိပ္စြာ စားသည္။ ျပီးလ်င္ သပိတ္ကို စင္ႀကယ္စြာ ျမစ္ေရျဖင့္ ေဆးသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ေနရာျဖစ္ေသာ ခေရပင္ရိပ္ေအာက္ကို ျပန္ႀကြလာသည္။ သပိတ္ကို ေနရာတက် ထားသိုျပီးေသာအခါ အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် ခေရပင္ရိပ္မွာ စႀကၤံႀကြသည္။ ထို႕ေနာက္ ခေရပင္ရင္းမွာ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ေနသည္မွာ လုံး၀လႈပ္ရွားျခင္း မရိွေတာ့ေခ်။
ေန႕အခ်ိန္မွာ တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းစုံစမ္းႀကည့္၍ ဤအတိုင္း သိရေသာအခါ၊ ညအခ်ိန္မွာ စုံစမ္းႀကျပန္သည္။ ရဟန္းေတာ္ထံသို႕ မည္သူတစ္စုံတစ္ဦးမွ လာေရာက္သည္ကို မေတြ႕ရေခ်။ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ မွာ စႀကၤ႕ႀကြသည္။ သူငယ္အိပ္ဆိတ္ခ်ိန္မွာ ကမၼ႒ာန္းထိုင္သည္။ သက္ႀကီးေခါင္း ခ်ခ်ိန္မွာ ခေရပင္ရင္း ေျမေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာပင္ ဒုကုဋ္ကိုခင္းျပီး က်ိန္းစက္သည္။ မိုးေသာက္ယံ လင္းႀကက္ တြန္ခ်ိန္မွာ ထျပီး ကမၼ႒ာန္းထိုသည္။
ေနေရာက္ထြက္ျပဳလာသည္တြင္ သပိတ္ကိုပိုက္ခါ ဆြမ္းခံႀကြသည္။ ရဟန္းေတာ္ပိုင္ ပစၥည္းဟူ၍ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါးႏွင့္ သကၤန္းႏွစ္ထည္သာ ရိွေလသည္။
တိတ္တဆိတ္ စုံစမ္းႀကည့္ရႈႀကေသာ ျမစ္သီတာ ရြာသူရြာသားေတြ႕သည္ တေပါင္း-တန္ခူး- ကဆုန္ သုံးလတိုင္ေအာင္ ေစာင့္ႀကည့္ႀကေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို လုံး၀မေတြ႕ရေခ်။ ထိုအခါ ရြာသူရြာသား ေတြသည္ ႀကည္ညိဳ သဒၶါေသာစိတ္က ထက္သန္လာႀကသည္။ မိုးေလက ေရာက္လာေတာ့ မည္ျဖစ္ရာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေဒၚအုန္းတို႕ ဦးေဆာင္၍ ရဟန္းေတာ္ေနျမဲေနရာ ခေရပင္ ရင္းတြင္း ၀ါးကပ္မိုး ထရံကာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ခင္းေသာ ေတာရေက်ာင္းကေလး တစ္ေဆာင္ ေဆာင္လုပ္ လွဴဒါန္းေပးႀကသည္။
ရဟန္းေတာ္ ဆြမ္းခံႀကြသြားခ်ိန္မွာ ေဆာက္လုပ္ႀကသည္ ျဖစ္ရာ ဆြမ္းခံက ျပန္ေရာက္လာေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ ဆြမ္းစာျမဲ သြားစား သည္။ ျပဳျမဲ၀တၳရားအတိုင္း စႀကၤံႀကြသည္။ ထို႕ေနာက္ သူကမၼ႒ာန္းထိုင္ေနက် ေနရာမွာ ကမၼ႒ာန္း သည္။ သူ႕အနားတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖင့္ တဲေက်ာင္းေဆာက္ ေနသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သူ႕ဦးေခါင္း ထက္မွာ အမိုးမိုးေနႀကသည္ကို လည္းေကာင္းလွည့္ႀကည့္ျခင္း၊ ေမာ့ႀကည့္ျခင္း မျပဳေခ်။ စိတ္ကိုႏိုင္ နင္းစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ္မူႏိုင္သည့္ လကၡဏာက ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
တဲေက်ာင္းကေလး ေဆာက္လုပ္ျပီးစီး၍ ရြာသူရြာသားေတြက ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့ႀကသည္။ ဤတဲေက်ာင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာသလို သီတင္းသုံးရန္ လွဴဒါန္းပါေႀကာင္း ေလွ်ာက္ႀကားႀက သည္။ ရဟန္းေတာ္ကား မတုန္းမလႈပ္ တည္ျငိမ္စြာ ေနျမဲတိုင္းပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ၊ မ်က္စိဖြင့္ႀကည့္ ျခင္းမရွိ။ ျမစ္သီတာ ရြာသူရြာသားေတြသာ ျပန္ကုန္ႀကသည္။ ရဟန္းေတာ္ကား မတုန္းမလႈပ္ ေနျမဲ တိုင္းပင္။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာတြင္ ရဟန္းေတာ္ ဆြမ္းခံႀကြလာ၏။ ဒၚအုန္းက အိမ္ပၚႀကြပါရန္ ရိုေသ စြာေတာင္းပန္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ေပၚႀကြလာျပီး ခင္းထားျပီးေသာေနရာမွာ ထိုင္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္က ရိွခိုးကန္ေတာ့ျပီး မေန႕က တဲေက်ာင္းေဆာက္ရာမွာ လက္ကို၀ါးရွမိေႀကာင္း ေလွ်ာက္ႀကားခါ ဒဏ္ရာ ရေသာလက္ကို ျပသည္။ ၀ါးရွေသာ ေနရာမွာ လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးႏွစ္ခုႀကားမွာျဖစ္ျပီး ငန္းမန္းလိုက္ ေနသည္ျဖစ္ရာ ေယာင္ေနေလသည္။
"ညက-နာလဲနာ ကိုက္လဲကိုက္ တစ္ညလုံး မအိပ္ႏိုင္ပါဘုရား၊ အနာရိွန္ေႀကာင့္ နည္းနည္းေန မေကာင္းခ်င္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘုရား"
ရဟန္းေတာ္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေလွ်ာက္ႀကားသည္ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အနာကိုသာ ခပ္စိုက္စိုက္ ႀကည့္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္က ထပ္မံေလွ်ာက္ႀကားျပန္သည္။
"မေန႕က ေက်ာင္းေလးကို တပည့္ေတာ္ဦးေဆာင္ျပီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတာ ပါဘုရား၊ ဒီေန႕အ ရွင္ဘုရား ဆြမ္းခံမႀကြေစလိုပါဘုရား၊ ဒီေန႕အရွင္ဘုရား ဆြမ္းခံမႀကြေစလိုပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးလိုတဲ့အတြက္ အခုလို အိမ္ေပၚပင့္ရျခင္း၊ ျဖစ္ပါဘုရား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ေလွ်ာက္ႀကားရင္ လက္အနာက ကိုက္သျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး တစ္ခ်က္မွ်ညည္းကာ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ႀကည္လင္ေသာအသံျဖင့္ စကားစေျပာ လိုက္သည္။
"ေဆးထည့္ထားတယ္ ဟုတ္လား ဒကာႀကီး"
ရဟန္းေတာ္ စကားေျပာေသာေႀကာင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အလြန္အမင္း ၀မ္းသာသြား ေလသည္။
"မွန္ပါ၊ ထည့္ထားပါ ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ နာတာကိုက္တာက မက်ေသးပါ ဘုရား"
ရဟန္းေတာ္က ဘာမွျပန္မမန္႕ႀကားေတာ့ဘဲ သူ၏ညာဘက္လက္ကို ဆန္႕တန္းက ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဒဏ္ရာရထားေသာ လက္ကို ကိုယ္တြယ္ လိုသည့္ဟန္ျပ၏။ ဦးခ်စ္ေမာင္က သူ႕လက္ကို ရိုေသစြာ ဆန္႕တန္းေပးလိုက္သည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ဦးခ်စ္မာင္၏ လက္မွ အနာေပၚတည့္တည့္ကို သူ႕လက္ ျဖင့္ညင္သာစြာ အုပ္ထားလိုက္သည္။ ေတာက္ပႀကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အနာေပၚတည့္တည့္မွာ စူးစိုက္ထားသည္။ အတန္ႀကာ ျငိမ္သက္စြာ ေနျပီးမွ သူ႕လက္ကို အသာ အယာ ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္၏။
"သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္ ဒကာႀကီး"
ဤမွ်သာ မိန္႕ႀကားျပီး မ်က္လႊာခ်ကာ တည္ျငိမ္စြာေနေသာ ရဟန္းေတာ္ကို ဦးခ်စ္ေမာင္ ႀကည္ညိဳ ျခင္း၊ ယုံႀကည္ျခင္းျဖင့္ ႀကည့္ေနသည့္ အခိုက္မွာ လက္မွအနာသည္ အံႀသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ပင္ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္းတို႕က သိသိသာသာ ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ငါ့စိတ္က ထင္ေနလို႕ ေပလားဟု ဦးခ်စ္ ေမာင္က သတိထထားစူးစမ္း၏။ စိတ္ထင္၍ မဟုတ္ဘဲအမွန္တကယ္ပင္ သက္သာေနသည္ကို အထင္အရွား သိရေသာအခါ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ နဂိုရ္က ႀကည္ညိဳရင္းစြဲ ရ္ိွရာမွ တစ္ဆင့္ပိုတိုး၍ ႀကည္ညိဳလာေတာ့သည္။
ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္တို႕ျပင္ထားေသာ ဆြမ္းပြဲကို ရဟန္းေတာ္အား ကပ္လွဴရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေစတနာသဒၵါစိတ္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံးအား ႀကက္သီးေမြးညင္း ထေစေတာ့သည္။ လက္မွာကား လုံး၀ မကိုက္မနာေတာ့ေပ။
ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ငန္းမန္းလိုက္ျပီး ယင္းေနေသာ အနာႀကီးသည္ ယူျပစ္သလို မေပ်ာက္ေသာ္ ျငားလည္း နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္း လုံး၀မရိွေတာ့ဘဲ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ ေျခက္ေသြ႕လာခါ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ လုံး၀က်က္သြားေလ ေတာ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကား ဦးခ်စ္ေမာင္၏ စကားကို ယုံရ ေကာင္းႏိုး မယုံရေကာင္းႏိုး ျဖစ္ေနႀကသည္။
"ေဆးေကာင္းလို႕ ေပ်ာက္တာပါ။ ခင္ဗ်ားဘုန္းႀကီးက လက္နဲ႕ ထိရုံေလာက္ေတာ့ အနာကဘယ္ ေပ်ာက္ လိမ့္မလဲ"
တစ္ရြာလုံးက စကားေျပာ ကလန္႕က်သည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ရြာစာသင္ေက်ာင္း ဆရာႀကီးက ဆို၏။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီးရဲ႕။ ေဆးေကာင္းလို႕ ေပ်ာက္တာကို မျငင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက မအိပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲ ေနတာဟာ ဘုန္းႀကီးလက္နဲ႕ ထိျပီးခ်ိန္ကစျပီး လုံး၀ မကိုက္မနာ ေတာ့ဘဲ သက္သာရာရသြားတာကို ေျပာတာပါ"
ဦးခ်စ္ေမာင္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းသည္။
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားဘုန္းႀကီးက ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ိဳးေပါ့"
"ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ိဳး ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အနာကိုကိုင္ျပီး ေပ်ာက္ေစလို႕မွ မမိန္႕ႀကားဘဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္လို႕သာ မိန္႕ႀကားတာပဲ"
"ရဟန္းသံဃာက ေဆးကုတယ္ဆိုရင္ ဘုရားေဟာ၀ိနည္းေတာနဲ႕ မညီေတာ့ဘူး ဦးခ်စ္ေမာင္"
ဆရာႀကီးက ဦးခ်စ္ေမာင္စကားကို အျပင္းအထန္ တိုက္ဖ်က္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ကလည္း ျပန္လည္ေခ် သည္။
"ဒါ ေဆးကုတာမဟုတ္ဘဲ၊ ဘာေဆးလိမ္းပါ- ထည့္ပါလို႕လဲ သူမညႊန္ႀကားဘူး၊ သူ႕ဆီမွာ ဘာေဆးမွ လဲမပါဘူး။ အနာကိုႀကည့္ျပီး သာက္သာသြားပါလိမ့္မယ္ ေျပာရုံကေလးနဲ႕ေတာ့ ဘုရားေဟာ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႕မညီ ျဖစ္ရမွပဲ၊ ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ တစ္ေယာက္ကို စိတ္အားတင္းႏိုင္ေအာင္ ေျဖသိမ့္အားေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့ ဆရာႀကီး"
ဆရာႀကီးက ရုတ္ရက္ ျပန္မေခ်ႏိုင္ေသးပဲ ေျပာရမည့္ စကားလုံးကို စဥ္းစားေနစဥ္မွာ ရြာထဲမွ ႏြားေက်ာင္းရန္ ထြက္သြားေသာ ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ သူငယ္ေလးက ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ျဖင့္ အေျပး ကေလး ေရာက္လာသည္။
"ဘႀကီးေမာင္.........ဘႀကီးေမာင္"
သူငယ္ေလးကေခၚရင္း အိမ္ေပၚတက္လာ၏။
"ဘာလဲေဟ့ထြန္းစီ၊ မင္းႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတာလား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ေမး၏။
"မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီးအေႀကာင္း ေျပာမလို႕"
ဦးခ်စ္ေမာင္အနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ရြာလုံးမွာရိွသည့္ လူႀကီးေတြက ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေျပာႀကဆိုႀက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးႀကသည္ကို ကေလးေတြကပါ သိေနႀကသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ဤသူငယ္ေလး ထြန္းစီက ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီးဟု ဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
"အင္း ဆိုစမ္းပါဦးကြ.........ငါ့ဘုန္းႀကီး ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
ဆရာႀကီးေရာ ေဒၚအုန္း မစပယ္တုိ႕ေရာ နားစြင့္ေနႀကသည္။ ထြန္းစီက သူ႕ေျခမ်က္စီေအာက္နားမွာ ေသြးထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာေလးကို ျပ၏။
"ဒီမွာႀကည့္ ဘႀကီးေမာင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ ေျမြကိုက္လိုက္တာကို ဘႀကီးေမာင္ဘုန္းႀကီး ကုေပးလိုက္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႕သာမေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသျပီပါ့။ ေျမြက ငန္းသံကြင္းစြပ္ႀကီးဗ်"
နားေထာင္ေနသူေတြ မ်က္လုံးျပဴးသြားႀကသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္မွာကိုက္လိုက္တာလဲ ထြန္းစီရ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕လိုက္တာလဲ"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ရွင္းေအာင္ေမးသည္။ ထြန္းစီက အေသအခ်ာေျပာျပ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ႏြားေတြ ဂရုစိုက္ႀကည့္ေပဆိုလို႕ သစ္ငုပ္တိုေျခရင္းမွာ ေခြေနတဲ့ေျမြကို မျမင္မိဘူး။ သစ္ငုပ္ကိုေပၚတက္ျပီး ႏြားေတြႀကည့္မယ္ အႀကံနဲ႕ သစ္ငုပ္တိုနားလဲ ကပ္လိုက္ေရာ ေျမြကအားပါးတရ ေပါက္ျပီး သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္သြားေလရဲ႕ ဘႀကီးေမာင္၊ ဘုန္းႀကီးကလည္း ဆြမ္းခံရာ ကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံႀကားေတာ့ လွမ္းႀကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္နား ေရာက္ေအာင္လာ တယ္၊ သူ ကုေပးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း အေကာင္းႀကီးျဖစ္ျပီး ဘႀကီးေမာင္ကိုေရာ အေမတိုက ကိုေရာ ေျပာမလို႕ ျပန္လာတာ"
ထြန္းစီ စကားဆုံးေသာအခါ ေပ်ာ့ကြက္ကို ေစာင့္ေနေသာ ဆရာႀကီးက ခ်က္ေကာင္းေတြ႕ျပီဟူ ေသာ သေဘာျဖင့္..........
"ကဲ.........ဘုန္းႀကီးေဆးကုတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ ေပၚလာျပန္ျပီ၊ သူ၀ိနည္းေတာ္နဲ႕ ညီတဲ့ရဟန္း ေလာင္းဆိုရင္ ေဆးမကုတက္ဘူး၊ ကုလဲမကုအပ္ဘူူး၊ အခုေဆးကုလႊတ္လုိက္ျပန္ျပီ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕" ဟုေျပာလိုက္၏။
ဦးခ်စ္ေမာင္က အေရလည္ေအာင္ ထြန္းစီကိုေမးသည္။
"ေဆးလဲ မတိုက္ဘူး၊ ေဆးလဲ မလိမ္းဘူး"
"ဒါျဖင့္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာစမ္းကြာ"
"ေျမြကိုက္လို႕ သစ္ငုပ္တိုနားလဲေနတဲ့ ကၽြန္တာ္ဆီကို ဘုန္းႀကီးက ႀကြလာတယ္။ ေျမြကိုက္တဲ့ ေနရာအေပၚက လက္နဲ႕အုပ္ထားျပီး ေျမြ၀င္သြားတဲ့ သစ္ေခါင္းကို စိုက္ႀကည့္ေနတာပဲ။ ဒါနဲက ေျမြက ျပန္ထြက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္နား ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေႀကာက္လို႕ေအာ္ ေတာ့ ဘုန္းႀကီး က ကၽြန္ေတာ့နဖူး လက္နဲ႕အသာေလး အုပ္ထားတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေႀကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေျမြက သူကိုက္ထားတဲ့ေနရာ ပါးစပ္နဲ႕ငုံျပီး အဆိပ္ကို ျပန္စုပ္ယူတယ္။ အဆိပ္ ကုန္ေတာ့ ေျမြလဲ သစ္ေခါင္းထဲ ျပန္၀င္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အနာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လက္နဲ႕ အသာကေလး ႏွိပ္ေပးဆုပ္ေပး လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေျပာမလို႕ ျပန္လာ တာ "
ထြန္းစီက စကားအုံးတြင္ သူ႕မိဘေတြကို ေျပာခ်င္ေသာဆႏၵေႀကာင့္.............
"အေမတို႕ကို သြားေျပာဦးမယ္ ဘႀကီးေမာင္"ဟု ဆိုကာဆင္းေျပး ေလသည္။
"ထြန္းစီေျပာတာ ႀကားလား ဆရာႀကီး၊ ဘုန္ေတာ္ႀကီး ေဆးကုတယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ သူ႕မ်က္စီေရွ႕မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါကို ႀကဳံႀကိဳက္သမွ် ကယ္မယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာစိတ္ထားေႀကာင္း ထင္ရွားေနျပီ မဟုတ္လား"
ဦးခ်စ္ေမာင္က ၀င့္ႀကြားစြာေျပာသည့္စကားကို ဆရာႀကီးသည္ ျပန္မေခ်ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၏ေမတၱာတန္ခိုး သမာဓိတန္ခိုပင္ ျဖစ္ေလသလား၊ ေျမြအလမၸာယ္ဆရာပင္ ျဖစ္ေလသလား၊ ပဥၨလက္ နည္းျဖင့္ တစ္ခုေကာင္း တတ္ထားေလသလား ဟူ၍သာ ဆရာႀကီး ေတြးရေတာ့သည္။
ဘန္းေတာ္ႀကီးကို ႀကည္ညိဳရင္းစြဲရိွေနေသာ ရြာသူရြာသားေတြကား ခေရပင္အုပ္စု ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အျမဲမျပတ္ အဖူးအေျမာ္ ေရာက္ေနႀကသည္။ ဘုန္းတာ္ႀကီးအဖို႕ ဆြမ္းခံစားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာေခ်။ ဦးခ်စ္ေမာင္အိမ္မွ ဆြမ္းအုပ္သည္ နံနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္က ေဆာင္းႀကဥ္းလာျပီး အရုဏ္ဆြမ္း ကပ္လွဴသည္။ ေန႕ဆြမ္းအတြက္ကိုမူ ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္တို႕ သားအမိက ႏွစ္ေယာက္အတူေသာ္လည္းေကာင္း၊ တေယာက္ထဲေသာလည္းေကာင္း အျမဲတာ၀န္ယူ ကပ္လွဴေနႀကေလသည္။ ရြာသူရြာသားေတြ ဤမွ်ေလာက္ ႀကည္ညိဳေနရာမွ တိုးျပီး ႀကည္ညိဳဖြယ္အျဖစ္က ေပၚလာသည္။
ဆရာ၏ဇနီး ဆရာကေတာ္သည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားေလသည္။ ရြာသုံးဗိေႏၶာဆရာျဖင့္ ကုသရာ မသက္သာေခ်။ သုံးရက္မွ်အႀကာ ျမိဳ႕ေဆးရုံသုိ႕သြားရန္ လွည္းျပင္ေနဆဲ၀ယ္ အနိစၥေရာက္သြားေလ ေတာ့၏။ စ်ာပနကို သုံးရက္မွ်ထားျပီး အိမ္မွပင္ သရဏဂုံတင္ခါ ရြာျပင္သုသာန္သို႕ ျမႇဳပ္ႏွံသျဂိဳၤဟန္ရန္ ယူေဆာင္လာခဲ့ႀက၏။ သုသာန္တြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဘုန္ေတာ္ႀကီးသည္ ဆရာကေတာ္ကို ျမႇဳပ္ႏွံရန္ တူးထားသည့္တြင္းထပ္၀၀ယ္ မ်က္လႊာခ်ကာ တည္ျငိမ္စြာ ထုိင္ေလသည္။ ဆရာကေတာ္ကို တြင္းထည့္ဆဲဆဲတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လက္ျပတားျမစ္ခါ မိန္႕ႀကားေတာ္မူသည္။
"မျမႇဳပ္ပါနဲ႕ ဒကာႀကီး၊ သူ႕အသက္ ျပန္ရွင္လာပါလိမ့္မယ္"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အယုံအႀကည္မရိွသည့္အေလ်ာက္ အျပင္းအထန္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး သည္ သူ၏ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးႏွင့္ ပတ္သက္လာေသာအခါ ပူပန္ေသာက ေပ်ာက္မွ ေပ်ာက္ေစဟူ ေသာသေဘာျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစကားကို နားေထာင္လိုက္သည္။
"အရွင္ဘုရားမိန္႕တာ အမွန္ပဲလား ဘုရား"
"အမွန္ပါ၊ ဒကာမႀကီးကို ေသတၱာထဲကထုတ္ျပီး အိပ္ျပန္ယူသြား၊ အိမ္ေရာက္ျပီး ခဏႀကာရင္ သတိရ လာလိမ့္မယ္"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဤမွ်သာမိန္႕ႀကားျပီး သူ႕ေနရာ ခေရပင္အုပ္စုဆီသုိ႕ ျပန္ႀကြသြားေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မယုံခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးသည္ သူ႕ဇနီးျပန္ရွင္လာမည္ဆိုသည္ကို အႀကြင္းမဲ့ယုံႀကည္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားျခင္းျဖင့္ အိမ့္သုိ႕ျပန္ယူသြားသည္။ အသုဘ လိုက္ပို႕သူေတြကား သုသာန္တြင္ စီစီႀကြြက္ႀကြက္ ျဖစ္ေနႀကေလသည္။
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အသုဘမခ်ခင္ ဘာေႀကာင့္ မေျပာတာလဲ"
"ဆရာႀကီးက သူ႕ကိုအယုံအႀကည္မွမရိွတာ၊ အိမ္ေပၚတက္ေျပာလို႕ လက္မခံဘဲ ႏွင္ခ်မွာစို႕လို႕ ထင္တယ္"
"တစ္ခါ တေလ အသုဘ ကမၸ႒ာန္းရႈဖို႕ သုသာန္မွာ လာထိုင္တယ္ေလ၊ အခုဆရာကေတာ္ စ်ာပနနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႀကြလာတာနဲ႕ ႀကဳံႀကိဳက္သြားဟန္တူပါတယ္"
"မိန္႕ႀကားတဲ့အတိုင္း ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေစာင့္ႀကည့္ရေအာင္"
စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးခါ ရြာသို႕ ျပန္လာခဲ့ႀကေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိ္န္႕ႀကားသည့္အတိုင္းပင္ ဆရာကေတာ္ကား အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အႀကာတြင္ သတိျပန္ရလာေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အယုံအႀကည္မရိွခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးကား သူခ်စ္ေသာဇနီး၏ အသက္သခင္အျဖစ္ျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ေျခကိုဦးျဖင့္တိုက္ခါ ရိွခိုးကန္ေတာ့ ေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား ေရာဂါမ်ိဳးစုံကို ေပ်ာက္ေစေႀကာင္း၊ ေသေသာသူကို ျပန္ရွင္ေစေႀကာင္း၊ ဤမွ်ေလာက္ ဘုန္းတန္ခိုး ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အနည္းဆုံး သက္ေတာ္ တစ္ရာေက်ာ္ ရိွမည္ျဖစ္ေႀကာင္း၊ တန္ခိုးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ အသက္ႀကီးရင့္ေသာ္လည္း ရုပ္အဆင္းေတာ္မွာ အလြန္ႏု ပ်ိဳတင့္တယ္ ၍ သပၸာယ္လွေႀကာင္း စသည့္တျဖည္းျဖည္း ကားသြားေသာ သတင္းစကားမ်ားေႀကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚက လူေကာင္းေတြေရာ ေ၀ဒနာရွင္ေတြေရာ ေတာရြာေဒသက လူေတြေရာ ခေရပင္အုပ္စု ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပြဲသဘင္တမွ် လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေန ေတာ့သည္။ လူေတြ အသြားအခါ စည္ကား လာေသာ အခါ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေစ်းတန္းႀကီးက ေပၚလာသည္။ အသံမ်ိဳးစုံျဖင့္ စည္ကား ဆူညံ ေနသည္ျဖစ္ရာ ဘုန္းႀကီးသည္ မ်ားစြာအေႏွာင့္အယွက္ ေတြ႕ေနရေတာ့၏။
ဆက္ရန္
.
5 comments:
Thanks.
Ray
ေက်းဇူးး
ျမတ္ႏိုး
နာမည္ေက်ာ္ရင္ ဘုန္းႀကီးမလည္း တစ္ဒုကၡေနာ္...
ခေရပင္ေအာက္က ၾကြသြားရင္ေတာ့ အခက္ပဲ..။
အင္း.... မမေရႊစင္
ေမတၱာလက္နက္၊ အစြမ္းထက္ ဆုိတာမ်ား ျဖစ္ေနလား မသိဘူးေနာ္။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသလုိဘဲ။ ဆက္ရန္ေလးကုိ ဆက္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနဦးမွ...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
အင္း ... ဘုန္းၾကီးေတြကို လူေတြကဖ်က္ေနၾကတာပဲ။ ဘာဆက္ျဖစ္အံုးမလဲဆိုတာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ၏။
Post a Comment