"တပည့္ေတာ္ သာဒြန္း၀ေျမာင္းဖ်ားမွာ ေတာတိုးျပီး လယ္တည္ေနပါတယ္ ဘုရား။ ကေလးေတြကို ေတာက္တို မယ္ရ ခိုင္းဖို႕အတြက္ ေခၚပါရေစဘုရား"
ဘုန္းႀကီး သည္ မေငါက္ငမ္းပါ။ သူ႕တပည့္ အဘယ္မွ် ကသီေႀကာင္းသိပါသည္။
"သာဒြန္း၀ ေျမာင္းဖ်ားမွ ေရွာက္ေတာပဲ ရိွမဟုတ္လားဟ"
"မွန္ပါတယ္ ဘုရား"
"ျမစ္ေရ၀င္ တဲ့ ဧရိယာပါကလား။ မုရင္းပဲ စိုက္ႏိုင္မွာေပါ့"
"ျမစ္က တစ္သမတ္တည္း ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဘုရာ့။ သူေရေႀကာင္းေျပာင္းသြားရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ လယ္ ဟာ အဖိုးတန္စရာ ရိွပါတယ္ဘုရား"
ေျမာ္ျမင္ တတ္ပါေပတည္ဟု ခ်ီးမြမ္းလိုေသာ အႀကည့္ျဖင့္ ႀကည္ေသာ္ျငား ဆရာေတာ္သည္ တစ္ဖက္ လွည့္ျပီး မိန္႕ျပန္၏။
"ငထြန္းကား က သျဂိဳဟ္ကိုးပိုင္း ကုန္ေတာ့မွာဟ"
"တပည့္ေတာ္ မတတ္သာလို႕ ေလွ်ာက္ရတာပါဘုရား"
ကိုက်န္းႀကီး ရင္ဆို႕ျပီး ငိုသံႀကီးျဖင့္ တုံ႕ျပန္ေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ ထမင္းေျခာက္ ႏွစ္ျပည္၊ ထန္းလ်က္ တစ္ပိႆာ၊ သကာရည္ တစ္အိုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာ္သီး၊ အုန္းသီးမ်ား စြန္႕ေတာ္မူ လုိက္သည္။
အေဖ၊ အစ္ကိုႏွင့္တန္းတူ ငုတ္စူူးခံ ဆူးျခစ္ခံျပီး ေတာတိုးရစဥ္က ေဆးရိုး၏အသက္က ဆယ္ႏွစ္သား သာရိွေသး၏။ ဆယ္ႏွစ္သားေပမင့္ သစ္ပင္တက္ကၽြမ္းက်င္၏။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ ကို လွဲမည္ႀကံလွ်င္ လဲေစ လိုေသာဘက္တြင္ အကိုင္းေတြခ်န္ျပီး၊ က်န္ေသာဘက္ကို အေျပာင္အစင္ ခုတ္ခ်ိဳင္ပစ္ရသည္။ သားအဖ သုံးေယာက္ ဓားသုံးေခ်ာင္းျဖင့္ ေတာ္ရုံသစ္ပင္မွာ တစ္ခဏျဖင့္ ျပီးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ သစ္ပင္ေပၚ၌ ေဆးရိုးတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ကာ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုက ပင္ေျခကို စတင္ ခုတ္ထစ္ေနႀကျပီ။ ဓားရာေပးျပီးေနာက္ ငမန္းလႊသံ တရႊမ္းရႊမ္းေပၚလာျငား ေဆးရိုးမွာ မေႀကာင့္ ႀကပါ။ သစ္ေခါင္းတြင္းရိွ ငွက္သိုက္ကို ႏိႈက္ေနဆဲ။ သို႕ရာတြင္ ကာယကံရွင္ မပူပန္ေစကာမူ ဖေအက စိတ္ မခ်။
"ေဟ့ လူေလး၊ သစ္ပင္လဲသြားေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျမႀကီးေပၚမွာ ႏိႈက္စမ္းပါကြာ။ လာလာဆင္း၊ တစ္၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပတ္သြားျပီ"
"မပူစမ္း ပါနဲ႕ အေဖရာ"
"ညီေလး ဆင္းမလား၊ မဆင္းဘူးလား ဒါပဲေျပာ"
အေဖကို မထီေသာ ေဆးရိုးသည္ အစ္ကိုအားမူ ျဖံဳ၏။ သစ္ပင္ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာျပီး ငမန္းစြယ္ကို ၀င္းဆြဲ၏။ ဤအလုပ္ကို ကိုက်န္ႀကီး မခိုင္းရဲပါ။ လႊက်ိဳးသြားေသာ္ ေလ်ာ္စရာမရိွ။ သို႕အတြက္ အေဖႏွင့္ အစ္ကို တို႕ သစ္ပင္လွဲသည္ကို ေဆးရိုးမ်ာ ထိုင္ႀကည့္ေန၏။ အမွန္မ်ာ ေဆးရိုးအား ခိုင္းစရာေတြရိွ၏။ ရိွေသာ္ျငား လွဲဆဲသစ္ပင္ မလဲေသးသျဖင့္ အထိုင္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လွဲဆဲ သစ္ပင္သည္ အကိုင္းမ်ားမ်ား ခ်န္ထားေသာဘက္သို႕ အိခ်င္၏။ လႊေႀကာင္းကို ဟေပးသည္ သို႕ရိွ၏။ ျဖတ္ရာတြင္ အဆင္ေျပျငား၊ ေလျပည္ကေလး ေ၀့ရုံျဖင့္ လႊညပ္၏။ သို႕ေႀကာင့္ လႊကိုငုံျပီး 'သပ္'ရိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ ၏ အႏွစ္ ကို လုပ္ထားေသာ သပ္ျဖစ္ေစကာမူ သစ္အခ်င္းခ်င္း ညႇပ္ေသာ အခါ ေႀကသည့္အတြက္ 'သံကပ္' ကူရသည္။
ဆယ္ႏွစ္သား ေဆးရိုးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ေတြ မ်ားျပားလွ၏။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြကို ဓားမတိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရွင္းရသည္။ လက္ေမာင္းလက္ရုံးအရြယ္ရိွ အကိုင္းေတြကို သီးျခားပုံထား ရေသးသည္။ ရွင္းလင္းခုတ္ထြင္ရသည္ကို ေဆးရိုးမႀကိဳက္။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားရွင္းစဥ္တြင္ ပ်ားအုံရပါ၏။ သစ္ေခါင္း ထဲမွ ရွင့္ေပါက္စကေလးေတြ၊ ငွက္ဥေတြရပါ၏။ သို႕ေသာ္ နက်ယ္အံ ရိွေသာအကိုင္းကို ခုတ္မိ လွ်င္ကား အေဖလည္း မကယ္ႏိုင္၊ အစ္ကိုလည္း အကာအကြယ္မေပးႏိုင္။ ပုဆိုးျခံဳျပီး လုံေအာင္ထိုင္ေနမွ လြတ္ေတာ့သည္။ နက်ယ္အတုပ္ခံ၍ ဖ်ားေသာ္ျငား အိမ္တြင္ မေနခ်င္။ ဖ်ားလ်က္ႏွင့္ ေတာတိုးရာသိုက လုိက္လာ သည္။ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေနရာရွိ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ အိပ္လိုက္ ထိုင္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ရဖန္ မ်ားေသာအခါ ပ်င္ရိျငီးေငြ႕ လာသည္။
ေတာသည္ တျဖည္းျဖည္းလင္းလာ၏။ သစ္ပင္တစ္ပင္ လျပိဳခါနီးတြင္ တဖ်စ္ဖ်စ္ အသံျမည္လာ၏။ သစ္ပင္သည္ ေႏွးေကြးစြာ ယိုင္လာ၏။ ယိုင္ရာက ေ၀ါခနဲအသံျမည္ျပီး လဲက်သြားခ်ိန္တြင္၊ တစ္ေတာလုံးရိွ ရွဥ့္ေတြ ျမည္သံ မွာ 'ငါတို႕ မွီတဲ့ ရိပ္အာ၀ါသတစ္ခု သြားပါျပီေကာ'ဟု ေႀကကြဲ၀မ္း နည္းစြျဖင့္ ျမည္တမ္းျခင္း ျဖစ္ျငား၊ ေဆးရိုး၏နားထဲတြင္ အလြန္နားေထာင္၍ေကာင္းလွသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ကိုက်န္ႀကီးႏွင့္ ငထြန္းကား တို႕မွာ တစ္ေန႕လွ်င္ ႏွစ္ပင္ထက္ပိုျပီး မလွဲႏိုင္။ ေဆးရိုးမွာ ျငိီးေငြ႕ခ်ိန္က မ်ားေနသည္။ မ်ားေန ေသာေႀကာင့္ သူ႕အရပ္ထက္ရွည္ေသာ ငန္းျပားႀကီး ယူျပီး သစ္ငုတ္ေဖာ္သည္။ အေဖပင္ေျခရွင္းေနစဥ္ ငထြန္းကား သည္ သစ္ငုတ္ေဖာ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လုပ္လက္စ တန္းလန္းကို ေဆးရိုးက ၀င္းျပီး လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုင္မေနခ်င္ေသာေႀကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မတန္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရေကာင္းလားဟု ေဆးရိုးအား အေဖမတား။ အစ္ကို မေငါက္ငမ္း။ သို႕လွ်င္ အလိုလိုက္သျဖင့္ အက်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ဤသည္မွာ သစ္ငုတ္ ထုတ္ေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ လယ္ျဖစ္လာ္မည့္ ေျမေပၚတြင္ လက္သန္းရြယ္ သစ္ျမစ္ေသာ္မွ် မက်န္ေစရ။ သစ္ျမစ္ မ်ား ေျပးသေလာက္ လူကလိုက္တူးရသည္။ ေနက္ဆုံးတြင္ သစ္ငုတ္တုတ္ႀကီးက ေငါင္းစင္းစင္း က်န္ခဲ့ ေတာ့သည္။ သည္အငုတ္စိုႀကီးကို မီးတိုက္ပစ္၍ မရႏိုင္၊ ေအာက္ေျခေပၚေအာင္ တူးရသည္။ အျမစ္ တစ္မွ်င္ မွ် မက်န္ေအာင္ ျဖတ္ရသည္။ တြင္းထဲမွ ငုတ္ႀကီးကို 'ကုတ္'ျဖင့္ ေကာ္ရသည့္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ၏ အားျဖင့္ မရေသာအခါ လက္ေတာက္ေလာက္ေကာင္ ေဆးရိုးလည္း၀င္ရသည္။ ငုတ္တစ္ခု ကို လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာသို႕ ပို႕အျပီးတြင္ ေဆးရိုး၏ စိတ္ကူးထဲ၌ အႀကံတစ္ခု ေပၚလာသည္။
"အေဖး အေဖး"
ဖုန္းလူးေနေသာ ေက်ာ္ျပင္တစ္ျပင္လုံး ေခၽြးျဖင့္ဖုံးေနသည့္ ကိုက်န္းႀကီးမွာ ေဟာဟဲလိုက္ေနရာက သားငယ္ ကိုလွည့္ႀကည့္၏။
"အေဖ သစ္ပင္ကို လႊနဲ႕မတိုက္ဘဲ အျမစ္ေတြတူးရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမတုံး"
အေဖ မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ျပီး ႀကည့္သည္။
"သည္လိုေလ အေဖရ၊ အျမစ္ေတြ တူးပစ္ရင္ သစ္ပင္က သူ႕အားနဲ႕ သူေကာ္လဲသြားေတာ့ ငုတ္အေဖာ္ရ မသက္သာ ဘူးလား"
"ေအးကြ"ဟု ကိုက်န္းႀကီး စိတ္၀င္တစားေျပာ၏။
"ေညာင္ပင္ႀကီး က်ရင္ စမ္းႀကည့္ အေဖရာ"
ေညာင္ပင္မွာ ငမန္းလႊတစ္ျပန္ထက္ ႀကီးမား၏။ လႊျဖင့္ ျဖတ္ရန္မလြယ္။ မည္သို႕လုပ္ရပါမည္နည္း ဟု ကိုက်န္းႀကီး အႀကံရခတ္ေနတုန္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သားငယ္ထံမွ အႀကံရသည္။ သားအဖတစ္ ေတြ ေညာင္ျမစ္ ေတြ ကုန္ေအာင္တူး၊ ကုန္ေအာင္ျဖတ္ရသည္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႕ ႀကာသည္။
"ႏွပ္ေခ်းတဲြေလာင္းေကာင္ရဲ႕ စကားမ်ား အေဖမို႕နားေယာင္ ရတယ္လို႕ဗ်ာ"
ေညာင္ျမစ္ တစ္ျမစ္မွ် ေျမႀကီးႏွင့္ အျငိအတြယ္ မရိွေတာ့။ သို႕ပါလ်က္ႏွင့္ မလဲေသာေႀကာင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
"ေအးပါကြာ နက္ျဖန္က်မွ ႀကည့္လုပ္ႀကတာေပါ့"
သားအဖသုံးေယာက္ ထင္းကိုယ္စီ၊ ငမန္းလႊ၊ ပဲခြပ္ႏွင့္ ဓား၊ ေပါက္ျပား၊ ငန္းျပား ထမ္းလ်က္ ျပန္လာႀကသည္။ ေဆးရိုးသည္ ငမန္းလႊႀကိး ညြတ္ပဲ့ညြတ္ပဲ့ကို မႏိုင္မနင္းထမ္းလ်က္ ေရွ႕မွသြား ႏွင့္ရာက ဖေအ ႏွင့္ အစ္ကို ပါလာသေလာ၊ က်န္ခဲ့သေလာ လွည့္ႀကည့္ သည္။
"အေဖေရ ေျပးေျပး ေညာင္ပင္ႀကီး လဲလာျပီ"
ေဆးရိုး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သည္။
ကိုက်န္းႀကီးသည္ ထင္းကို ပစ္ခ်ျပီး သားကိုလက္ဆြဲလ်က္ ေျပးသည္။ လွည့္မႀကည့္။ လွည့္မႀကည့္ ေသာ ေႀကာင့္ မည္သည့္ဘက္ကို သစ္ပင္လဲသနည္းမသိ။ သစ္ပင္က သူတို႕သားအဖဘက္သို႕ တျဖည္းျဖည္း ယိုင္က်လာ၏။
"အေဖေရ ေဘးကပ္ ေဘးကပ္"
ေဘးဘက္ သို႕ကပ္မွ လြတ္မည္ဟု သိေသာ္ျငား ေဆးရိုးသည္ ေဘးသို႕မကပ္။ အလ်ားလိုက္ ေျပးသည္။ ဘယ္ညာ အေလးခ်ိန္ မွ်ေနေသာေႀကာင့္ ဣေျႏၵႀကီးေနခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္သည္ ေလျပည္အေသြးတြင္ လႈပ္လာ၏။ ေဆးရိုးျမင္စတြင္ လဲစသာရိွေသးသည္။ ေဆးရိုးေအာ္ခ်ိန္တြင္ တစ္ေထာင္ခန္႕ ယိုင္လာျပီး တစ္လံ မွ် ယုိင္မိခ်ိန္တြင္ကား ရွဥ့္ေတြ ၀မ္းနည္းေႀကကြဲေစရန္ ေပးေသာအသံျဖင့္ ေအာ္ျမည္ျပီး အရိွန္ျဖင့္ လဲက် လာျပီ။ ကိုက်န္းႀကီးသည္။ သာငယ္ေအာ္သံ ေႀကာင့္ေဘးဘက္သို႕ ခုန္ရင္းက လွည့္ႀကည့္သည္။ ငထြန္းကား အြတ္ခနဲျမည္ကာ ပစ္လဲသည္။ ေညာင္ပင္ႀကီးက ဆူညံစြာေအာ္လ်က္ ေျပးလာျပီ။ ကိုက်န္းႀကီး သည္ သားကို ကုပ္မွဆြဲျပီး လႊင့္ပစ္ ၏။ သူ ေျပးခ်ိန္မရေတာ့ပါ။ ေညာင္ရြက္ အထပ္မ်ား အခက္မ်ား ေအာက္ သို႕တစ္ခဏခ်င္း ေရာက္သြားေလ၏။ 'ေသျပီ'ဟု ကိုက်န္းႀကီး ထင္လိုက္၏။
"လာႀကပါဦးဗ်ိဳ႕၊ အေဖ ေသပါျပီဗ်"ဟူသည့္ ေဆးရိုး၏ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံကို ႀကားရမွသာ 'ငါမေသ ပါကလား' ဟု ကိုက်န္းႀကီး သိသည္။
ငထြန္းကား မွာ ထင္ပုံႀကားထဲ၌ ညႇပ္ေနသျဖင့္ ထမလာႏိုင္ေသး။
"ေဟ့ညီေလး တေစၦပါတတ္တယ္ မေအာ္ရဘူး"ဟု လွမ္းေျပာေသာ္ျငား ေဆးရိုးနားမလည္ပါ။
"အေဖ ေရ အမယ္ေလး အေဖရဲ႕"
ေဆးရိုးသည္ ေညာင္ရြက္ေတြကို ဆြဲလွန္သည္။ ဦးစြာ လက္တစ္ဖက္၊ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာမည္းမည္း ရဲရဲႀကီး။
ေဆးရိုးသည္ ေညာင္ရြက္ေတြကို ဆြဲလွန္သည္။ ဦးစြာလက္တစ္ဖက္၊ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာမည္းမည္း ရဲရဲႀကီး။
"ေဟ့ လူေလး၊ အေဖ မေသပါဘူးကြ"
"အမယ္ေလး အေဖရဲ႕"
ေဆးရိုးသည္ ဖေအကို တအားဖက္ငို၏။
ကိုက်န္ႀကီးကို က်ိဳးပဲ့ေသေႀကေလာက္ေသာ အကိုင္းမ်ားက မရိုက္မဖိ။ အရြက္မ်ားႏွင့္ အခက္မ်ား ကသာရိုက္မိသည္။ သုိ႕ျဖစ္ျငား မည္းေမွာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီ၏။ အခက္မ်ား စူးျခင္း၊ ေညာင္ရြက္ေစာင္း ရွျခင္း မ်ားျဖစ္၏။
"ငက်န္ သားအဖ ေညာင္ပင္ပိလို႕တဲ့"
နားစြန္း နားဖ်ားႀကားေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကားလုိက္သည့္အတြက္ မယ္ႀကြယ္စိုးမွာ ေရေျဖာင့္ေျဖာင့္ မခပ္ရ၊ ႏြားစာေကာင္းေကာင္း မစဥ္းရ။ သတင္းေမးရန္ လာသူမ်ားအား ေျဖရွင္း ေနရ သည္။
"အေသ ေတာင္ နည္းေသး၊ ေညာင္ပင္ကိုမွ လုပ္တာကိုး"
မေသေႀက မက်ိဳးပဲ့ပါဘဲလ်က္ အျပစ္ဆိုသူက ဆိုးေသး၏။ စင္စစ္မွာမူ ေညာင္ပင္ကို ကိုက်န္းႀကီး မလွဲလို။ ေခါင္းတုံး တုံးျပီးေညာင္ငုတ္တိုအျဖစ္ ထားလိုက္သည္။ သို႕တေစ ေညာင္ပင္မွာ လယ္ပြဲ၏ ဗဟိုသို႕ ေရာက္ ေနသည္။ ရွင္ေနေသာ ေညာင္ပင္၏အျမစ္ေတြက ထြန္သြားေတြကို ခ်ိဳးပစ္လိမ့္ မည္။
အျခား လယ္သမားေတြ 'အေျခာက္ထြန္ေရး' ထြန္ႀကျပီ။ ကိုက်န္းႀကီးတို႕ သားအဖသုံးေယာက္ ယခုမွ 'ကန္သင္း' ဆည္ရသည္။ အူတႀကဳတ္ႀကဳတ္ျမည္ေနပါလ်က္က၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္ေနပါ လ်က္က အိမ္ မျပန္ႏိုင္။ လေရာင္ျဖင့္ ကန္သန္းဖို႕ ႀကရသည္။
သည္မွ်အပင္အပန္းခံေသာ ကိုက်န္းႀကီးသည္ သံျဖင့္ သြန္းလုပ္ထားသူမဟုတ္ရကား၊ သႀကၤန္လက္ေဆးမိုး မရြာမီ တစ္ရက္တြင္ အိပ္ရာထဲ၌ လဲေန၏။ ထန္းရြက္ေပၚသိုက မိုးေပါက္ေတြ က်ေလေလ၊ ကိုက်န္းႀကီး ေတာက္ေခါက္ ေလေလ ျဖစ္သည္။ တံစက္ျမိတ္မွက်ေသာ မိုးေပါက္ေတြ ကိုႀကည့္ျပီး ကိုက်န္းႀကီး ေဒါသ ျဖစ္ရသည္။
"အေရးထဲမွာ ဘာျပဳလို႕ ဖ်ားရတာတုံး"
မယ္ႀကြယ္စိုး ျပဳံးရ၏။
"ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး မွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ဒါေလာက္မ်ားေနမွာေတ့ အနာရိွန္ တက္တာေပါ့ ေတာ္"
သည္ႏွယ္ ေျပာသူရိွေသာအခါက်မွ ကိုက်န္းႀကီးသည္ သူ႕ကိုယ္ကိုျပန္ႀကည့္ရန္ သတိရသည္။ ေျခဖ၀ါးကို ငုတ္ထုိးေသာ ဒဏ္ရာ၊ ေျခမမွာ ေျမႀကီးခဲ ညပ္ေသာအနာ၊ ေျခလက္ ေက်ာ္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ တြင္လည္း ျခစ္မိသျဖင့္ ျဖစ္ေသာအနညသည္ အစင္းလိုက္ထင္ေန၏။ ထိုးမိေဆာင့္မိရာက ရေသာ အနားမ်ားမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း ေတြ။
သာဒြန္း၀ေျမာင္းေသာက္လယ္ေတြ ထြန္းတုံးပိတ္ကုန္ျပီ။ ကိုက်န္းႀကီး၊ မယ္ႀကြယ္စိုးတို႕၏ လယ္ပြဲမွာ ေရ ခါးေလာက္ ရိွသည္။ သာဒြန္း၀ေျမာင္မွ ပိုလွ်ံေသာေရသည္ ျမစ္တြင္းသို႕ မဆင္းႏိုင္။ ျမစ္ေရ ခံေနသည့္ အတြက္ အီေနသည္။ သူတစ္ပါးလယ္ေတြ စိမ္းေမွာင္မဲသဲလာသည့္နည္းတူ ကိုက်န္းႀကီး၊ မယ္ႀကြယ္စိုးတို႕၏ သုံးေယာက္ စိုက္ လယ္ကေလးမွာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္ေနျပီ။
ဖုံးတန္း လုံးတုန္း တန္းေဆာင္မုန္းလတြင္ ေကာက္ဦးေပၚျပီ။ ထိုအခါတြင္မွ ကိုက်န္းႀကီး၏လယ္မွာ ႏြားေမာင္း သံတဟဲ့ဟဲ့ျဖင့္ စတင္ထြန္ယက္ရသည္။ ဆယ္ဧကမဲ့လယ္သည္ နတ္ေတာ္လဆန္းတြင္ မစိုက္ႏိုင္ေသး။ လျပည့္ေက်ာ္မွ ထြန္တုံးပိတ္သည္။ ကိုက်န္းႀကီး ဟင္းမခ်ႏိုင္ေသးပါ။ သာဒြန္း၀ ေျမာင္းတြင္ ေရမရိွ ေတာ့ပါ။ လက္ရိွေရသည္ ဖုံးခ်ိန္ လုံးခ်ိန္အထိ ေနပါမည္ေကာ။ သို႕ျဖစ္က မည္သည့္ေရျဖင့္ ေအာင္ ရယူမည္နည္း။
ႏြားေခ်း တစ္မႈန္မွ် မထည့္ႏိုင္ျငား၊ ကိုက်န္းႀကီး၏ လယ္မွာ ေျမရိုင္းမို႕ ေကာင္းလွသည္။ အပင္ေတြ 'ဟုန္'ျပီး အသီးမလိုက္မည္ စိုးရိမ္သျဖင့္ ႏြားေတြကို လယ္ထဲသို႕ ေမာင္းခ်၏။ ႏြားေတြကလည္း မစားေစ ခ်င္ေသာ အခါတြင္ စပါးပင္ကို မမီမကမ္း ဟပ္၏။ စားေစခ်င္၍ ေမာင္းခ်ေသာအခါ တစ္ခဏျဖင့္ ကန္သင္းေပၚသို႕ တက္လာသည္။
စပါးႏွံ ေတြ ထြက္လာျပီ။ အနီးအနားတြင္ စပါးခင္းမရိွ။ ကိုက်န္းႀကီးမွာ တစ္ဦးတည္း ထီးထီးမားမား ျဖစ္ေနရာ စာမ်ိဳးစုံတို႕ အုပ္လိုက္ က်က္စားရာအရပ္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
လယ္တစ္ပြဲလုံး စားေျခာက္ရုပ္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ႀကိဳးဆြဲ ၀ါးလက္ခုပ္ေတြ၊ ၀ါးကလတက္ေတြ အျပည့္ ဆင္ထားျပီး မိုးမလင္းမီက စတင္ျပီး စာႏွင္ရေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က ႀကိဳးဆြဲျပီး လွန္႕သံေပးေနစဥ္ တစ္ေယာက္က ေကာက္ပင္မ်ားႀကားသို႕ ေလာက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ၀င္ေမႊရသည္။ စာမ်ားသည္ စပါးႏွံ ကို ႏွစ္သက္၏။ လယ္ကန္သင္းတြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ပဲလြန္းပဲရင္း ပဲငပိႏွင့္ ပဲႀကီးေမာင္ခ ေခၚ မ်ားကိုလည္း ခံတြင္းေတြ႕ႀကသည္။
စာမင္းမူပုံမ်ားမွာ "အေဖေရ ကိုယ့္လုပ္စာမွ ကိုယ္စားရပါဦးမလား မသိပါဘူးဗ်ာ"ဟု ငထြန္းကား ညည္းထြား ရသည္ အထိပင္။
သို႕ေသာ္ ျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွ လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္ေသာေႀကာင့္ ကိုက်န္းႀကီး ဟန္က်သြား၏။ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္ မွာ ေကာင္းကင္ပိုင္ျဖင့္ စာေထာင္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္ပိုက္ ႏွစ္ဖုံကို တစ္ေန႕လွ်င္ သုံႀကိမ္ ေထာင္ရာ၊ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ အေကာင္ေရ ထာင္ခ်ီျပီး မိသည္။ ထိုလူမ်ားထံမ် ေဆးရိုးတိုက ညီအစ္ကို ရလိုက္ေသာ နည္းနာမ်ားမွာ သိန္းစြန္၊ ငွက္္ခါး၊ လင္းယုန္တို႕ကို 'ႏွဲေကာ' ေထာင္နည္း ေပတည္း။
ကိုက်န္ႀကီးမွာ တစ္ရန္ေအးစတြင္ မေအးစရာတစ္ခု ႀကဳံရေခ်ျပီ။ မေအးစရာကား လယ္ထဲတြင္ ေရခန္း သြားျခင္း ျဖစ္၏။ ေရသည္မ်ားစြာမလို၊ ဆယ္ရက္စာမွ်သာ။ ေရရရန္ သာဒြန္း၀ေျမာင္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရိွ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေတာေရွာက္ေတြ ၀န္းရံေနသည္။ သည္ထဲတြင္ 'အ၀ွမ္း' အက်ဆုံး ေနရာ၌ ေရရိွသည္။ ကိုက်န္ႀကီးသည္ ကန္သင္းမဖို႕မွ ကတည္းက ဆယ္ေထာင္ခန္႕ရွည္သည့္ ေညာင္ကိုင္း ႏွစ္ကိုင္း ႏွင့္ ကုကၠိဳကိုင္း တစ္ကိုင္းကို လယ္ပြဲ၏ အဖ်ားေန ရာသို႕ ပို႕ထားခဲ့၏။ လယ္ထဲတြင္ ေရျပတ္ ေတာ့မည့္ ေရွးျပလကၡဏာ ေပၚေပါက္သည္ႏွင့္ လူ႕ကိုယ္ လုံးရြယ္ ေညာင္တုံးတစ္တုံးကို စတင္ ထြင္း ေတာ့သည္။
"အေဖ အဲဒါ ဘာလုပ္ဖို႕တုံးဗ်"
"လယ္ထဲကို ေရသြင္းဖို႕ 'ခူ' လကြာ"
ေဆးရိုးည္ ခူကို ႀကားဖူးျခင္းမရိွ။ ယခုမွသာ ျမင္ဖူးသည္။ ေရရရိွေသာေနရာသို႕ တလိမ့္တုံး သုံး၍ တစ္နည္း၊ ကုတ္ျဖင့္တစ္ဖုံ ေရြႊ႕ႀကသည္။ ခူး၏ခါးလယ္တြင္ 'ပိုတုံး' ခုထားျပီး ကိုက်န္ႀကီးက ေျချဖင့္ နင္းျပသည္။ ေျခနင္း ခံရေသာ ခူထိပ္ဖ်ားသည္ ေရထဲသို႕ ေရာက္လာ၏။ ေျခလႊတ္လိုက္ေသာအခါ ေရထဲရိွ ခူထိပ္သည္ ေထာင္တက္ သြားကာ ခူေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရေတြ စီးသြား၏။ လူ႕ခြန္၊ လူ႕အားျဖင့္ကား သည့္ထက္ ရွည္ေသာ ခူကို မလုပ္ႏိုင္။ လယ္ထဲသို႕လည္း ေရမေရာက္ေသး။ ေနာက္ထပ္ ခူေမာင္းတစ္ခု ခုတ္ထြင္း တပ္ဆင္ လိုက္ေတာ့မွ လယ္ထဲသို႕ ေရေရာက္ေတာ့သည္။
ကိုက်န္ႀကီး သားအဖသည္ သည္လယ္ကို စတင္တီက်င္းစဥ္ကလည္း လေရာင္ျဖင့္ ကန္းသင္းဖို႕ခဲ့ ႀကရ သည္။
ယခုသည္လယ္၏ လယ္သီးလယ္ႏွံမ်ား ေအာင္ျမင္ေရးတြင္လည္း လေရာင္ျဖင့္ပင္ ခူေမာင္းနင္း ႀကရျပန္ေခ်ျပီ။ ခူေမာင္း၏ ေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္တါင္ တစ္ႀကိမ္စီး၀င္သြားေသာ ေရသည္ ရြက္အိုး တစ္လုံးစာ မွ်သာ ရိွသည္။ လယ္တစ္ဧကတြင္ ေနေနလက္သုံးလုံးစာ ရိွေရးအတြက္ ေရဂါလံေပါင္း ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ လိုအပ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရြက္အိုးျဖင့္ လုံးေရ ႏွစ္ေသာင္းမက လိုအပ္သည္။ ဆယ္ဧက မဲ့မဲ့ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ခူေမာင္းတစ္ခုကို အႀကိမ္ႏွစ္ သိန္း၊ ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အႀကိမ္ေပါင္း ေလးသိန္း ေက်ာ္ ငါးသိန္းမွ် နင္းရေတာ့သည္။ ကိုက်န္ႀကိး သားအဖ အတြက္ေန႕ဟူ၍မရိွ။ ေနပူလွ်င္ သစ္ခက္ မိုးျပိး ခူနင္းသည္။ စားခ်ိန္ ရိွေသာျငား၊ အိပ္ခ်ိန္မည္မည္ရရမရိွ။ ေဆးရိုးမွာ ဖေအႏွင့္ အစ္ကိုအတြက္ ေရေႏြးက်ိဳေပးရသည္။ ပို႕ေပးရသည္။ စားလက္က်န္မ်ားကိုႏွင္ရ လွန္႕ရသည္။ အိမ္သို႕ျပန္ျပီး ထမင္းယူရသည္။
တစ္ညေနတြင္ ေဆးရိုးသည္ ရမ္းဘိုကုန္းမွ ထမင္းထုပ္ရြက္လ်က္ ျပန္လာသည္။ စပါးပင္မ်ား ေလတိုးသံ ရပ္သြား သည္။ လယ္ျပင္တစ္ခုလုံး ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုတို႕ ခူေမာင္းနင္းသည့္ ေနရာ မွ ေျဖာခနဲအသံ ဗြမ္းခနဲ အသံမ်ားလည္းမႀကားရ။
"အေဖေရ"
ထူးသံမႀကားရ။
"ေဟံ ငထြန္းကား"
သစ္ရြက္မိုး တစ္ဖက္ရပ္ တဲကေလးထဲမွာ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံ ေပၚလာ၏။ ေဆးရိုးအားငယ္လာ သည္။
"အေဖေရ" ထပ္မံေပၚသံတြင္ ငိုသံပါလာ၏။
ေဆးရိုးသည္ ထင္းတုံးႀကီးမွ မီးက်ီးမ်ားကို ထင္းစတစ္စႏွင့္ ရိုက္ေျခြလိုက္သည္။ သစ္ခကေျမာက္ မ်ားကို မီးက်ီး ေပၚတင္လိုက္သည့္ ခဏတြင္ မိးထေတာက္သည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သစ္ရြက္တဲကေလးထဲတြင္ အေဖ ႏွင့္ အစ္ကို ရိွမေနပါ။
"အေဖရ အစ္ကိုေရ"
ကိုက်န္းႀကီးႏွင့္ ငထြန္းကား၏ အသံမ်ားအစား လူမမာ ညည္းသံႀကီး တဟီးဟီးေပၚလာ၏။ ေဆးရိုး မွာ ေခါင္းနားပန္း ႀကီး၏။ သရဲေျခာက္ျပီေလာ၊ တေစၦေလာ။ တိုင္ေျခတြင္ စိုက္ထားသည့္ ဓားမတိုကို ေျပးဆြဲသည္။
"လာလို႕ကေတာ့ အခုတ္ပဲ"
ေဆးရိုးသည္ ဓားကိုဆုပ္ကိုင္ထားရသျဖင့္ အေႀကာက္ေလ်ာ့ သြားသည္။ ထန္းပင္ေပါက္မ်ားမွာ ခုတ္ခ်ိဳင္ ထားေသာ ထန္းရြက္တစ္ရြက္ကို မီးညႇိသည္။ ခုနကထက္ ျမင္သာထင္သာ ရိွသြားျပီ။ ထန္းရြက္ တစ္ဖက္ ဓားတစ္ဖက္ ကို ကိုင္လ်က္ ခူေမာင္းရိွရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။
"အေဖတို႕ အစ္ကိုတို႕"
လူမမာညည္းသံႀကီးသည္ ေငါက္ငမ္းသံျဖင့္ အဆုံးသတ္၏။ အေဖ့အသံကို ႀကားသေယာင္ လည္းရိွ၏။
ေရထဲသို႕ ေဆးရိုးဆင္းလာသည္။ ခူးေမာင္စင္တြင္ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုအား ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အားရိွ သြားသည္။
"အေဖ၊ ေဟ့အစ္ကို ငထြန္းကား"
ခူကို နင္းအားရိွေစရန္ တိုင္စိုက္ထားသည္။ ခူတိုင္ႏွစ္တိုင္ကို 'တန္း' ပစ္ထားသည္။ သည္တန္းေပၚ ေခါင္းတင္ လ်က္ ကိုက်န္ႀကီးေရာ ငထြန္းကားပါ အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကသည္။
"အေဖး အေဖး"
အေဖ့ ပခုံးကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ေဆးရိုး၏လက္သည္ 'ဟင္'ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေနာက္သို႕ဆုတ္ သြားသည္။ ကိုက်န္ႀကီး၏ တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ေနသည္။
"ေဟ့ ငထြန္းကား၊ အေဖေလ အေဖ"
ေဆးရိုးသည္ အစ္ကို႕ထံခ်ဥ္းကပ္ျပီး လက္ကို ဆြဲလိုက္ရာ ငထြန္းကားမွာ ႀကိဳးျပတ္ေသာ အရုပ္တစ္ရုပ္ အလား ပက္လက္လန္ျပီး ေရထဲသို႕ က်သြားေလ၏။
"ဟာ ေဟ့ အစ္ကို"
ေဆးရိုး သည္ မီးထြန္းရြက္ႏွင့္ ဓားကိုပူးကိုင္ျပီး ငထြန္းကားကို ေျပးဆြဲသည္။
ႏွာေခါင္းထဲသို႕ ေရ၀င္သျဖင့္ ငထြန္းကားသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ 'ေခ်ဆတ္'ရင္း ထလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္သပ္သည္။
"အစ္ကို မင္းတို႕ ဘာျဖစ္ႀကတာတုံး"
"လက္ရန္းေပၚ ေခါင္းတင္ျပီး ခဏနားတုန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကြ"
"အေဖ့တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ေနျပီ၊ အသက္ အသက္မွ"
"ဟာ သည္ေကာင္ မဦးမခၽြတ္"
ငထြန္းကားသည္ ကုန္းထ၏။ ကိုက်န္းႀကီးကို ေျပးဖက္၏။ ကိုက်န္းႀကီးမွာ ေအးစက္ျပီး တုတ္တစ္ ေခ်ာင္းႏွယ္ ေတာင့္ေန၏။
"အေဖ အေဖ"
ကိုက်န္းႀကီး ျပန္ထူး၏ ေလသံမွ်သာ။
ေခၽြးႏွင့္ ရြံ႕မ်ား လူးနယ္ထားေသာ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ခၽြတ္ခၽြတ္ ကိုယ္ႀကီးကို ငထြန္းကား ထမ္းသည္။ ေဆးရိုးက မီးဖိုသို႕ ေျပးျပီး မီးထည့္သည္။ တစ္ခဏသာႀကာသည္။ ကိုက်န္ႀကီး ျပဴးတိျပဴေႀကာင္ ထျပီးေမးသည္။
"ငါ့ကို မင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ ဘာလုပ္ႀကတာတုံး"
"ခူစင္ေပၚမွာ အေဖေမွာက္လ်က္ႀကီး ေမ့ေနတာဗ်"
"ေမ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ခဏဆိုျပီး နားရာက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ျဖစ္မွာပါ"
"အေဖ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ျပီး ေတာင့္ေနတာဗ်"
"ေရထဲမွာ တစ္ေန႕လုံး စိမ္ေနရတာကြာ၊ ေအးမွာေပါ့"
ကိုက်န္ႀကီးသည္ တဟားဟားရယ္ေမာသျဖင့္ ေဆးရိုးသည္ မီးဖိုေဘးသိုက ထမင္းထုပ္ယူလာကာ ေျဖရင္းကေျပာ၏။
"အေဖ့လည္း ေခၚလို႕မရ၊ ငထြန္းကားအသံလည္း မႀကားရနဲ႕၊ အေရးထဲမွာ ေတာအုပ္ထဲက ဟီးဟီး ဟီးဟီး နဲ႕။ ေဟာ ေဟာ ႀကားလား အေဖ"
ဤအခါ တြင္ ငထြန္းကားပါ ရယ္ေမာသည္။
အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္
.
ဘုန္းႀကီး သည္ မေငါက္ငမ္းပါ။ သူ႕တပည့္ အဘယ္မွ် ကသီေႀကာင္းသိပါသည္။
"သာဒြန္း၀ ေျမာင္းဖ်ားမွ ေရွာက္ေတာပဲ ရိွမဟုတ္လားဟ"
"မွန္ပါတယ္ ဘုရား"
"ျမစ္ေရ၀င္ တဲ့ ဧရိယာပါကလား။ မုရင္းပဲ စိုက္ႏိုင္မွာေပါ့"
"ျမစ္က တစ္သမတ္တည္း ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဘုရာ့။ သူေရေႀကာင္းေျပာင္းသြားရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ လယ္ ဟာ အဖိုးတန္စရာ ရိွပါတယ္ဘုရား"
ေျမာ္ျမင္ တတ္ပါေပတည္ဟု ခ်ီးမြမ္းလိုေသာ အႀကည့္ျဖင့္ ႀကည္ေသာ္ျငား ဆရာေတာ္သည္ တစ္ဖက္ လွည့္ျပီး မိန္႕ျပန္၏။
"ငထြန္းကား က သျဂိဳဟ္ကိုးပိုင္း ကုန္ေတာ့မွာဟ"
"တပည့္ေတာ္ မတတ္သာလို႕ ေလွ်ာက္ရတာပါဘုရား"
ကိုက်န္းႀကီး ရင္ဆို႕ျပီး ငိုသံႀကီးျဖင့္ တုံ႕ျပန္ေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ ထမင္းေျခာက္ ႏွစ္ျပည္၊ ထန္းလ်က္ တစ္ပိႆာ၊ သကာရည္ တစ္အိုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာ္သီး၊ အုန္းသီးမ်ား စြန္႕ေတာ္မူ လုိက္သည္။
အေဖ၊ အစ္ကိုႏွင့္တန္းတူ ငုတ္စူူးခံ ဆူးျခစ္ခံျပီး ေတာတိုးရစဥ္က ေဆးရိုး၏အသက္က ဆယ္ႏွစ္သား သာရိွေသး၏။ ဆယ္ႏွစ္သားေပမင့္ သစ္ပင္တက္ကၽြမ္းက်င္၏။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ ကို လွဲမည္ႀကံလွ်င္ လဲေစ လိုေသာဘက္တြင္ အကိုင္းေတြခ်န္ျပီး၊ က်န္ေသာဘက္ကို အေျပာင္အစင္ ခုတ္ခ်ိဳင္ပစ္ရသည္။ သားအဖ သုံးေယာက္ ဓားသုံးေခ်ာင္းျဖင့္ ေတာ္ရုံသစ္ပင္မွာ တစ္ခဏျဖင့္ ျပီးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ သစ္ပင္ေပၚ၌ ေဆးရိုးတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ကာ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုက ပင္ေျခကို စတင္ ခုတ္ထစ္ေနႀကျပီ။ ဓားရာေပးျပီးေနာက္ ငမန္းလႊသံ တရႊမ္းရႊမ္းေပၚလာျငား ေဆးရိုးမွာ မေႀကာင့္ ႀကပါ။ သစ္ေခါင္းတြင္းရိွ ငွက္သိုက္ကို ႏိႈက္ေနဆဲ။ သို႕ရာတြင္ ကာယကံရွင္ မပူပန္ေစကာမူ ဖေအက စိတ္ မခ်။
"ေဟ့ လူေလး၊ သစ္ပင္လဲသြားေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျမႀကီးေပၚမွာ ႏိႈက္စမ္းပါကြာ။ လာလာဆင္း၊ တစ္၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပတ္သြားျပီ"
"မပူစမ္း ပါနဲ႕ အေဖရာ"
"ညီေလး ဆင္းမလား၊ မဆင္းဘူးလား ဒါပဲေျပာ"
အေဖကို မထီေသာ ေဆးရိုးသည္ အစ္ကိုအားမူ ျဖံဳ၏။ သစ္ပင္ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာျပီး ငမန္းစြယ္ကို ၀င္းဆြဲ၏။ ဤအလုပ္ကို ကိုက်န္ႀကီး မခိုင္းရဲပါ။ လႊက်ိဳးသြားေသာ္ ေလ်ာ္စရာမရိွ။ သို႕အတြက္ အေဖႏွင့္ အစ္ကို တို႕ သစ္ပင္လွဲသည္ကို ေဆးရိုးမ်ာ ထိုင္ႀကည့္ေန၏။ အမွန္မ်ာ ေဆးရိုးအား ခိုင္းစရာေတြရိွ၏။ ရိွေသာ္ျငား လွဲဆဲသစ္ပင္ မလဲေသးသျဖင့္ အထိုင္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လွဲဆဲ သစ္ပင္သည္ အကိုင္းမ်ားမ်ား ခ်န္ထားေသာဘက္သို႕ အိခ်င္၏။ လႊေႀကာင္းကို ဟေပးသည္ သို႕ရိွ၏။ ျဖတ္ရာတြင္ အဆင္ေျပျငား၊ ေလျပည္ကေလး ေ၀့ရုံျဖင့္ လႊညပ္၏။ သို႕ေႀကာင့္ လႊကိုငုံျပီး 'သပ္'ရိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ ၏ အႏွစ္ ကို လုပ္ထားေသာ သပ္ျဖစ္ေစကာမူ သစ္အခ်င္းခ်င္း ညႇပ္ေသာ အခါ ေႀကသည့္အတြက္ 'သံကပ္' ကူရသည္။
ဆယ္ႏွစ္သား ေဆးရိုးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ေတြ မ်ားျပားလွ၏။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြကို ဓားမတိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရွင္းရသည္။ လက္ေမာင္းလက္ရုံးအရြယ္ရိွ အကိုင္းေတြကို သီးျခားပုံထား ရေသးသည္။ ရွင္းလင္းခုတ္ထြင္ရသည္ကို ေဆးရိုးမႀကိဳက္။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားရွင္းစဥ္တြင္ ပ်ားအုံရပါ၏။ သစ္ေခါင္း ထဲမွ ရွင့္ေပါက္စကေလးေတြ၊ ငွက္ဥေတြရပါ၏။ သို႕ေသာ္ နက်ယ္အံ ရိွေသာအကိုင္းကို ခုတ္မိ လွ်င္ကား အေဖလည္း မကယ္ႏိုင္၊ အစ္ကိုလည္း အကာအကြယ္မေပးႏိုင္။ ပုဆိုးျခံဳျပီး လုံေအာင္ထိုင္ေနမွ လြတ္ေတာ့သည္။ နက်ယ္အတုပ္ခံ၍ ဖ်ားေသာ္ျငား အိမ္တြင္ မေနခ်င္။ ဖ်ားလ်က္ႏွင့္ ေတာတိုးရာသိုက လုိက္လာ သည္။ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေနရာရွိ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ အိပ္လိုက္ ထိုင္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ရဖန္ မ်ားေသာအခါ ပ်င္ရိျငီးေငြ႕ လာသည္။
ေတာသည္ တျဖည္းျဖည္းလင္းလာ၏။ သစ္ပင္တစ္ပင္ လျပိဳခါနီးတြင္ တဖ်စ္ဖ်စ္ အသံျမည္လာ၏။ သစ္ပင္သည္ ေႏွးေကြးစြာ ယိုင္လာ၏။ ယိုင္ရာက ေ၀ါခနဲအသံျမည္ျပီး လဲက်သြားခ်ိန္တြင္၊ တစ္ေတာလုံးရိွ ရွဥ့္ေတြ ျမည္သံ မွာ 'ငါတို႕ မွီတဲ့ ရိပ္အာ၀ါသတစ္ခု သြားပါျပီေကာ'ဟု ေႀကကြဲ၀မ္း နည္းစြျဖင့္ ျမည္တမ္းျခင္း ျဖစ္ျငား၊ ေဆးရိုး၏နားထဲတြင္ အလြန္နားေထာင္၍ေကာင္းလွသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ကိုက်န္ႀကီးႏွင့္ ငထြန္းကား တို႕မွာ တစ္ေန႕လွ်င္ ႏွစ္ပင္ထက္ပိုျပီး မလွဲႏိုင္။ ေဆးရိုးမွာ ျငိီးေငြ႕ခ်ိန္က မ်ားေနသည္။ မ်ားေန ေသာေႀကာင့္ သူ႕အရပ္ထက္ရွည္ေသာ ငန္းျပားႀကီး ယူျပီး သစ္ငုတ္ေဖာ္သည္။ အေဖပင္ေျခရွင္းေနစဥ္ ငထြန္းကား သည္ သစ္ငုတ္ေဖာ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လုပ္လက္စ တန္းလန္းကို ေဆးရိုးက ၀င္းျပီး လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုင္မေနခ်င္ေသာေႀကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မတန္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရေကာင္းလားဟု ေဆးရိုးအား အေဖမတား။ အစ္ကို မေငါက္ငမ္း။ သို႕လွ်င္ အလိုလိုက္သျဖင့္ အက်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ဤသည္မွာ သစ္ငုတ္ ထုတ္ေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ လယ္ျဖစ္လာ္မည့္ ေျမေပၚတြင္ လက္သန္းရြယ္ သစ္ျမစ္ေသာ္မွ် မက်န္ေစရ။ သစ္ျမစ္ မ်ား ေျပးသေလာက္ လူကလိုက္တူးရသည္။ ေနက္ဆုံးတြင္ သစ္ငုတ္တုတ္ႀကီးက ေငါင္းစင္းစင္း က်န္ခဲ့ ေတာ့သည္။ သည္အငုတ္စိုႀကီးကို မီးတိုက္ပစ္၍ မရႏိုင္၊ ေအာက္ေျခေပၚေအာင္ တူးရသည္။ အျမစ္ တစ္မွ်င္ မွ် မက်န္ေအာင္ ျဖတ္ရသည္။ တြင္းထဲမွ ငုတ္ႀကီးကို 'ကုတ္'ျဖင့္ ေကာ္ရသည့္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ၏ အားျဖင့္ မရေသာအခါ လက္ေတာက္ေလာက္ေကာင္ ေဆးရိုးလည္း၀င္ရသည္။ ငုတ္တစ္ခု ကို လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာသို႕ ပို႕အျပီးတြင္ ေဆးရိုး၏ စိတ္ကူးထဲ၌ အႀကံတစ္ခု ေပၚလာသည္။
"အေဖး အေဖး"
ဖုန္းလူးေနေသာ ေက်ာ္ျပင္တစ္ျပင္လုံး ေခၽြးျဖင့္ဖုံးေနသည့္ ကိုက်န္းႀကီးမွာ ေဟာဟဲလိုက္ေနရာက သားငယ္ ကိုလွည့္ႀကည့္၏။
"အေဖ သစ္ပင္ကို လႊနဲ႕မတိုက္ဘဲ အျမစ္ေတြတူးရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမတုံး"
အေဖ မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ျပီး ႀကည့္သည္။
"သည္လိုေလ အေဖရ၊ အျမစ္ေတြ တူးပစ္ရင္ သစ္ပင္က သူ႕အားနဲ႕ သူေကာ္လဲသြားေတာ့ ငုတ္အေဖာ္ရ မသက္သာ ဘူးလား"
"ေအးကြ"ဟု ကိုက်န္းႀကီး စိတ္၀င္တစားေျပာ၏။
"ေညာင္ပင္ႀကီး က်ရင္ စမ္းႀကည့္ အေဖရာ"
ေညာင္ပင္မွာ ငမန္းလႊတစ္ျပန္ထက္ ႀကီးမား၏။ လႊျဖင့္ ျဖတ္ရန္မလြယ္။ မည္သို႕လုပ္ရပါမည္နည္း ဟု ကိုက်န္းႀကီး အႀကံရခတ္ေနတုန္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သားငယ္ထံမွ အႀကံရသည္။ သားအဖတစ္ ေတြ ေညာင္ျမစ္ ေတြ ကုန္ေအာင္တူး၊ ကုန္ေအာင္ျဖတ္ရသည္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႕ ႀကာသည္။
"ႏွပ္ေခ်းတဲြေလာင္းေကာင္ရဲ႕ စကားမ်ား အေဖမို႕နားေယာင္ ရတယ္လို႕ဗ်ာ"
ေညာင္ျမစ္ တစ္ျမစ္မွ် ေျမႀကီးႏွင့္ အျငိအတြယ္ မရိွေတာ့။ သို႕ပါလ်က္ႏွင့္ မလဲေသာေႀကာင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
"ေအးပါကြာ နက္ျဖန္က်မွ ႀကည့္လုပ္ႀကတာေပါ့"
သားအဖသုံးေယာက္ ထင္းကိုယ္စီ၊ ငမန္းလႊ၊ ပဲခြပ္ႏွင့္ ဓား၊ ေပါက္ျပား၊ ငန္းျပား ထမ္းလ်က္ ျပန္လာႀကသည္။ ေဆးရိုးသည္ ငမန္းလႊႀကိး ညြတ္ပဲ့ညြတ္ပဲ့ကို မႏိုင္မနင္းထမ္းလ်က္ ေရွ႕မွသြား ႏွင့္ရာက ဖေအ ႏွင့္ အစ္ကို ပါလာသေလာ၊ က်န္ခဲ့သေလာ လွည့္ႀကည့္ သည္။
"အေဖေရ ေျပးေျပး ေညာင္ပင္ႀကီး လဲလာျပီ"
ေဆးရိုး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သည္။
ကိုက်န္းႀကီးသည္ ထင္းကို ပစ္ခ်ျပီး သားကိုလက္ဆြဲလ်က္ ေျပးသည္။ လွည့္မႀကည့္။ လွည့္မႀကည့္ ေသာ ေႀကာင့္ မည္သည့္ဘက္ကို သစ္ပင္လဲသနည္းမသိ။ သစ္ပင္က သူတို႕သားအဖဘက္သို႕ တျဖည္းျဖည္း ယိုင္က်လာ၏။
"အေဖေရ ေဘးကပ္ ေဘးကပ္"
ေဘးဘက္ သို႕ကပ္မွ လြတ္မည္ဟု သိေသာ္ျငား ေဆးရိုးသည္ ေဘးသို႕မကပ္။ အလ်ားလိုက္ ေျပးသည္။ ဘယ္ညာ အေလးခ်ိန္ မွ်ေနေသာေႀကာင့္ ဣေျႏၵႀကီးေနခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္သည္ ေလျပည္အေသြးတြင္ လႈပ္လာ၏။ ေဆးရိုးျမင္စတြင္ လဲစသာရိွေသးသည္။ ေဆးရိုးေအာ္ခ်ိန္တြင္ တစ္ေထာင္ခန္႕ ယိုင္လာျပီး တစ္လံ မွ် ယုိင္မိခ်ိန္တြင္ကား ရွဥ့္ေတြ ၀မ္းနည္းေႀကကြဲေစရန္ ေပးေသာအသံျဖင့္ ေအာ္ျမည္ျပီး အရိွန္ျဖင့္ လဲက် လာျပီ။ ကိုက်န္းႀကီးသည္။ သာငယ္ေအာ္သံ ေႀကာင့္ေဘးဘက္သို႕ ခုန္ရင္းက လွည့္ႀကည့္သည္။ ငထြန္းကား အြတ္ခနဲျမည္ကာ ပစ္လဲသည္။ ေညာင္ပင္ႀကီးက ဆူညံစြာေအာ္လ်က္ ေျပးလာျပီ။ ကိုက်န္းႀကီး သည္ သားကို ကုပ္မွဆြဲျပီး လႊင့္ပစ္ ၏။ သူ ေျပးခ်ိန္မရေတာ့ပါ။ ေညာင္ရြက္ အထပ္မ်ား အခက္မ်ား ေအာက္ သို႕တစ္ခဏခ်င္း ေရာက္သြားေလ၏။ 'ေသျပီ'ဟု ကိုက်န္းႀကီး ထင္လိုက္၏။
"လာႀကပါဦးဗ်ိဳ႕၊ အေဖ ေသပါျပီဗ်"ဟူသည့္ ေဆးရိုး၏ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံကို ႀကားရမွသာ 'ငါမေသ ပါကလား' ဟု ကိုက်န္းႀကီး သိသည္။
ငထြန္းကား မွာ ထင္ပုံႀကားထဲ၌ ညႇပ္ေနသျဖင့္ ထမလာႏိုင္ေသး။
"ေဟ့ညီေလး တေစၦပါတတ္တယ္ မေအာ္ရဘူး"ဟု လွမ္းေျပာေသာ္ျငား ေဆးရိုးနားမလည္ပါ။
"အေဖ ေရ အမယ္ေလး အေဖရဲ႕"
ေဆးရိုးသည္ ေညာင္ရြက္ေတြကို ဆြဲလွန္သည္။ ဦးစြာ လက္တစ္ဖက္၊ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာမည္းမည္း ရဲရဲႀကီး။
ေဆးရိုးသည္ ေညာင္ရြက္ေတြကို ဆြဲလွန္သည္။ ဦးစြာလက္တစ္ဖက္၊ ထို႕ေနာက္ မ်က္ႏွာမည္းမည္း ရဲရဲႀကီး။
"ေဟ့ လူေလး၊ အေဖ မေသပါဘူးကြ"
"အမယ္ေလး အေဖရဲ႕"
ေဆးရိုးသည္ ဖေအကို တအားဖက္ငို၏။
ကိုက်န္ႀကီးကို က်ိဳးပဲ့ေသေႀကေလာက္ေသာ အကိုင္းမ်ားက မရိုက္မဖိ။ အရြက္မ်ားႏွင့္ အခက္မ်ား ကသာရိုက္မိသည္။ သုိ႕ျဖစ္ျငား မည္းေမွာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီ၏။ အခက္မ်ား စူးျခင္း၊ ေညာင္ရြက္ေစာင္း ရွျခင္း မ်ားျဖစ္၏။
"ငက်န္ သားအဖ ေညာင္ပင္ပိလို႕တဲ့"
နားစြန္း နားဖ်ားႀကားေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကားလုိက္သည့္အတြက္ မယ္ႀကြယ္စိုးမွာ ေရေျဖာင့္ေျဖာင့္ မခပ္ရ၊ ႏြားစာေကာင္းေကာင္း မစဥ္းရ။ သတင္းေမးရန္ လာသူမ်ားအား ေျဖရွင္း ေနရ သည္။
"အေသ ေတာင္ နည္းေသး၊ ေညာင္ပင္ကိုမွ လုပ္တာကိုး"
မေသေႀက မက်ိဳးပဲ့ပါဘဲလ်က္ အျပစ္ဆိုသူက ဆိုးေသး၏။ စင္စစ္မွာမူ ေညာင္ပင္ကို ကိုက်န္းႀကီး မလွဲလို။ ေခါင္းတုံး တုံးျပီးေညာင္ငုတ္တိုအျဖစ္ ထားလိုက္သည္။ သို႕တေစ ေညာင္ပင္မွာ လယ္ပြဲ၏ ဗဟိုသို႕ ေရာက္ ေနသည္။ ရွင္ေနေသာ ေညာင္ပင္၏အျမစ္ေတြက ထြန္သြားေတြကို ခ်ိဳးပစ္လိမ့္ မည္။
အျခား လယ္သမားေတြ 'အေျခာက္ထြန္ေရး' ထြန္ႀကျပီ။ ကိုက်န္းႀကီးတို႕ သားအဖသုံးေယာက္ ယခုမွ 'ကန္သင္း' ဆည္ရသည္။ အူတႀကဳတ္ႀကဳတ္ျမည္ေနပါလ်က္က၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္ေနပါ လ်က္က အိမ္ မျပန္ႏိုင္။ လေရာင္ျဖင့္ ကန္သန္းဖို႕ ႀကရသည္။
သည္မွ်အပင္အပန္းခံေသာ ကိုက်န္းႀကီးသည္ သံျဖင့္ သြန္းလုပ္ထားသူမဟုတ္ရကား၊ သႀကၤန္လက္ေဆးမိုး မရြာမီ တစ္ရက္တြင္ အိပ္ရာထဲ၌ လဲေန၏။ ထန္းရြက္ေပၚသိုက မိုးေပါက္ေတြ က်ေလေလ၊ ကိုက်န္းႀကီး ေတာက္ေခါက္ ေလေလ ျဖစ္သည္။ တံစက္ျမိတ္မွက်ေသာ မိုးေပါက္ေတြ ကိုႀကည့္ျပီး ကိုက်န္းႀကီး ေဒါသ ျဖစ္ရသည္။
"အေရးထဲမွာ ဘာျပဳလို႕ ဖ်ားရတာတုံး"
မယ္ႀကြယ္စိုး ျပဳံးရ၏။
"ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး မွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ဒါေလာက္မ်ားေနမွာေတ့ အနာရိွန္ တက္တာေပါ့ ေတာ္"
သည္ႏွယ္ ေျပာသူရိွေသာအခါက်မွ ကိုက်န္းႀကီးသည္ သူ႕ကိုယ္ကိုျပန္ႀကည့္ရန္ သတိရသည္။ ေျခဖ၀ါးကို ငုတ္ထုိးေသာ ဒဏ္ရာ၊ ေျခမမွာ ေျမႀကီးခဲ ညပ္ေသာအနာ၊ ေျခလက္ ေက်ာ္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ တြင္လည္း ျခစ္မိသျဖင့္ ျဖစ္ေသာအနညသည္ အစင္းလိုက္ထင္ေန၏။ ထိုးမိေဆာင့္မိရာက ရေသာ အနားမ်ားမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း ေတြ။
သာဒြန္း၀ေျမာင္းေသာက္လယ္ေတြ ထြန္းတုံးပိတ္ကုန္ျပီ။ ကိုက်န္းႀကီး၊ မယ္ႀကြယ္စိုးတို႕၏ လယ္ပြဲမွာ ေရ ခါးေလာက္ ရိွသည္။ သာဒြန္း၀ေျမာင္မွ ပိုလွ်ံေသာေရသည္ ျမစ္တြင္းသို႕ မဆင္းႏိုင္။ ျမစ္ေရ ခံေနသည့္ အတြက္ အီေနသည္။ သူတစ္ပါးလယ္ေတြ စိမ္းေမွာင္မဲသဲလာသည့္နည္းတူ ကိုက်န္းႀကီး၊ မယ္ႀကြယ္စိုးတို႕၏ သုံးေယာက္ စိုက္ လယ္ကေလးမွာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္ေနျပီ။
ဖုံးတန္း လုံးတုန္း တန္းေဆာင္မုန္းလတြင္ ေကာက္ဦးေပၚျပီ။ ထိုအခါတြင္မွ ကိုက်န္းႀကီး၏လယ္မွာ ႏြားေမာင္း သံတဟဲ့ဟဲ့ျဖင့္ စတင္ထြန္ယက္ရသည္။ ဆယ္ဧကမဲ့လယ္သည္ နတ္ေတာ္လဆန္းတြင္ မစိုက္ႏိုင္ေသး။ လျပည့္ေက်ာ္မွ ထြန္တုံးပိတ္သည္။ ကိုက်န္းႀကီး ဟင္းမခ်ႏိုင္ေသးပါ။ သာဒြန္း၀ ေျမာင္းတြင္ ေရမရိွ ေတာ့ပါ။ လက္ရိွေရသည္ ဖုံးခ်ိန္ လုံးခ်ိန္အထိ ေနပါမည္ေကာ။ သို႕ျဖစ္က မည္သည့္ေရျဖင့္ ေအာင္ ရယူမည္နည္း။
ႏြားေခ်း တစ္မႈန္မွ် မထည့္ႏိုင္ျငား၊ ကိုက်န္းႀကီး၏ လယ္မွာ ေျမရိုင္းမို႕ ေကာင္းလွသည္။ အပင္ေတြ 'ဟုန္'ျပီး အသီးမလိုက္မည္ စိုးရိမ္သျဖင့္ ႏြားေတြကို လယ္ထဲသို႕ ေမာင္းခ်၏။ ႏြားေတြကလည္း မစားေစ ခ်င္ေသာ အခါတြင္ စပါးပင္ကို မမီမကမ္း ဟပ္၏။ စားေစခ်င္၍ ေမာင္းခ်ေသာအခါ တစ္ခဏျဖင့္ ကန္သင္းေပၚသို႕ တက္လာသည္။
စပါးႏွံ ေတြ ထြက္လာျပီ။ အနီးအနားတြင္ စပါးခင္းမရိွ။ ကိုက်န္းႀကီးမွာ တစ္ဦးတည္း ထီးထီးမားမား ျဖစ္ေနရာ စာမ်ိဳးစုံတို႕ အုပ္လိုက္ က်က္စားရာအရပ္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
လယ္တစ္ပြဲလုံး စားေျခာက္ရုပ္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ႀကိဳးဆြဲ ၀ါးလက္ခုပ္ေတြ၊ ၀ါးကလတက္ေတြ အျပည့္ ဆင္ထားျပီး မိုးမလင္းမီက စတင္ျပီး စာႏွင္ရေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က ႀကိဳးဆြဲျပီး လွန္႕သံေပးေနစဥ္ တစ္ေယာက္က ေကာက္ပင္မ်ားႀကားသို႕ ေလာက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ၀င္ေမႊရသည္။ စာမ်ားသည္ စပါးႏွံ ကို ႏွစ္သက္၏။ လယ္ကန္သင္းတြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ပဲလြန္းပဲရင္း ပဲငပိႏွင့္ ပဲႀကီးေမာင္ခ ေခၚ မ်ားကိုလည္း ခံတြင္းေတြ႕ႀကသည္။
စာမင္းမူပုံမ်ားမွာ "အေဖေရ ကိုယ့္လုပ္စာမွ ကိုယ္စားရပါဦးမလား မသိပါဘူးဗ်ာ"ဟု ငထြန္းကား ညည္းထြား ရသည္ အထိပင္။
သို႕ေသာ္ ျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွ လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္ေသာေႀကာင့္ ကိုက်န္းႀကီး ဟန္က်သြား၏။ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္ မွာ ေကာင္းကင္ပိုင္ျဖင့္ စာေထာင္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္ပိုက္ ႏွစ္ဖုံကို တစ္ေန႕လွ်င္ သုံႀကိမ္ ေထာင္ရာ၊ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ အေကာင္ေရ ထာင္ခ်ီျပီး မိသည္။ ထိုလူမ်ားထံမ် ေဆးရိုးတိုက ညီအစ္ကို ရလိုက္ေသာ နည္းနာမ်ားမွာ သိန္းစြန္၊ ငွက္္ခါး၊ လင္းယုန္တို႕ကို 'ႏွဲေကာ' ေထာင္နည္း ေပတည္း။
ကိုက်န္ႀကီးမွာ တစ္ရန္ေအးစတြင္ မေအးစရာတစ္ခု ႀကဳံရေခ်ျပီ။ မေအးစရာကား လယ္ထဲတြင္ ေရခန္း သြားျခင္း ျဖစ္၏။ ေရသည္မ်ားစြာမလို၊ ဆယ္ရက္စာမွ်သာ။ ေရရရန္ သာဒြန္း၀ေျမာင္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရိွ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေတာေရွာက္ေတြ ၀န္းရံေနသည္။ သည္ထဲတြင္ 'အ၀ွမ္း' အက်ဆုံး ေနရာ၌ ေရရိွသည္။ ကိုက်န္ႀကီးသည္ ကန္သင္းမဖို႕မွ ကတည္းက ဆယ္ေထာင္ခန္႕ရွည္သည့္ ေညာင္ကိုင္း ႏွစ္ကိုင္း ႏွင့္ ကုကၠိဳကိုင္း တစ္ကိုင္းကို လယ္ပြဲ၏ အဖ်ားေန ရာသို႕ ပို႕ထားခဲ့၏။ လယ္ထဲတြင္ ေရျပတ္ ေတာ့မည့္ ေရွးျပလကၡဏာ ေပၚေပါက္သည္ႏွင့္ လူ႕ကိုယ္ လုံးရြယ္ ေညာင္တုံးတစ္တုံးကို စတင္ ထြင္း ေတာ့သည္။
"အေဖ အဲဒါ ဘာလုပ္ဖို႕တုံးဗ်"
"လယ္ထဲကို ေရသြင္းဖို႕ 'ခူ' လကြာ"
ေဆးရိုးည္ ခူကို ႀကားဖူးျခင္းမရိွ။ ယခုမွသာ ျမင္ဖူးသည္။ ေရရရိွေသာေနရာသို႕ တလိမ့္တုံး သုံး၍ တစ္နည္း၊ ကုတ္ျဖင့္တစ္ဖုံ ေရြႊ႕ႀကသည္။ ခူး၏ခါးလယ္တြင္ 'ပိုတုံး' ခုထားျပီး ကိုက်န္ႀကီးက ေျချဖင့္ နင္းျပသည္။ ေျခနင္း ခံရေသာ ခူထိပ္ဖ်ားသည္ ေရထဲသို႕ ေရာက္လာ၏။ ေျခလႊတ္လိုက္ေသာအခါ ေရထဲရိွ ခူထိပ္သည္ ေထာင္တက္ သြားကာ ခူေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရေတြ စီးသြား၏။ လူ႕ခြန္၊ လူ႕အားျဖင့္ကား သည့္ထက္ ရွည္ေသာ ခူကို မလုပ္ႏိုင္။ လယ္ထဲသို႕လည္း ေရမေရာက္ေသး။ ေနာက္ထပ္ ခူေမာင္းတစ္ခု ခုတ္ထြင္း တပ္ဆင္ လိုက္ေတာ့မွ လယ္ထဲသို႕ ေရေရာက္ေတာ့သည္။
ကိုက်န္ႀကီး သားအဖသည္ သည္လယ္ကို စတင္တီက်င္းစဥ္ကလည္း လေရာင္ျဖင့္ ကန္းသင္းဖို႕ခဲ့ ႀကရ သည္။
ယခုသည္လယ္၏ လယ္သီးလယ္ႏွံမ်ား ေအာင္ျမင္ေရးတြင္လည္း လေရာင္ျဖင့္ပင္ ခူေမာင္းနင္း ႀကရျပန္ေခ်ျပီ။ ခူေမာင္း၏ ေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္တါင္ တစ္ႀကိမ္စီး၀င္သြားေသာ ေရသည္ ရြက္အိုး တစ္လုံးစာ မွ်သာ ရိွသည္။ လယ္တစ္ဧကတြင္ ေနေနလက္သုံးလုံးစာ ရိွေရးအတြက္ ေရဂါလံေပါင္း ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ လိုအပ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရြက္အိုးျဖင့္ လုံးေရ ႏွစ္ေသာင္းမက လိုအပ္သည္။ ဆယ္ဧက မဲ့မဲ့ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ခူေမာင္းတစ္ခုကို အႀကိမ္ႏွစ္ သိန္း၊ ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အႀကိမ္ေပါင္း ေလးသိန္း ေက်ာ္ ငါးသိန္းမွ် နင္းရေတာ့သည္။ ကိုက်န္ႀကိး သားအဖ အတြက္ေန႕ဟူ၍မရိွ။ ေနပူလွ်င္ သစ္ခက္ မိုးျပိး ခူနင္းသည္။ စားခ်ိန္ ရိွေသာျငား၊ အိပ္ခ်ိန္မည္မည္ရရမရိွ။ ေဆးရိုးမွာ ဖေအႏွင့္ အစ္ကိုအတြက္ ေရေႏြးက်ိဳေပးရသည္။ ပို႕ေပးရသည္။ စားလက္က်န္မ်ားကိုႏွင္ရ လွန္႕ရသည္။ အိမ္သို႕ျပန္ျပီး ထမင္းယူရသည္။
တစ္ညေနတြင္ ေဆးရိုးသည္ ရမ္းဘိုကုန္းမွ ထမင္းထုပ္ရြက္လ်က္ ျပန္လာသည္။ စပါးပင္မ်ား ေလတိုးသံ ရပ္သြား သည္။ လယ္ျပင္တစ္ခုလုံး ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုတို႕ ခူေမာင္းနင္းသည့္ ေနရာ မွ ေျဖာခနဲအသံ ဗြမ္းခနဲ အသံမ်ားလည္းမႀကားရ။
"အေဖေရ"
ထူးသံမႀကားရ။
"ေဟံ ငထြန္းကား"
သစ္ရြက္မိုး တစ္ဖက္ရပ္ တဲကေလးထဲမွာ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံ ေပၚလာ၏။ ေဆးရိုးအားငယ္လာ သည္။
"အေဖေရ" ထပ္မံေပၚသံတြင္ ငိုသံပါလာ၏။
ေဆးရိုးသည္ ထင္းတုံးႀကီးမွ မီးက်ီးမ်ားကို ထင္းစတစ္စႏွင့္ ရိုက္ေျခြလိုက္သည္။ သစ္ခကေျမာက္ မ်ားကို မီးက်ီး ေပၚတင္လိုက္သည့္ ခဏတြင္ မိးထေတာက္သည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သစ္ရြက္တဲကေလးထဲတြင္ အေဖ ႏွင့္ အစ္ကို ရိွမေနပါ။
"အေဖရ အစ္ကိုေရ"
ကိုက်န္းႀကီးႏွင့္ ငထြန္းကား၏ အသံမ်ားအစား လူမမာ ညည္းသံႀကီး တဟီးဟီးေပၚလာ၏။ ေဆးရိုး မွာ ေခါင္းနားပန္း ႀကီး၏။ သရဲေျခာက္ျပီေလာ၊ တေစၦေလာ။ တိုင္ေျခတြင္ စိုက္ထားသည့္ ဓားမတိုကို ေျပးဆြဲသည္။
"လာလို႕ကေတာ့ အခုတ္ပဲ"
ေဆးရိုးသည္ ဓားကိုဆုပ္ကိုင္ထားရသျဖင့္ အေႀကာက္ေလ်ာ့ သြားသည္။ ထန္းပင္ေပါက္မ်ားမွာ ခုတ္ခ်ိဳင္ ထားေသာ ထန္းရြက္တစ္ရြက္ကို မီးညႇိသည္။ ခုနကထက္ ျမင္သာထင္သာ ရိွသြားျပီ။ ထန္းရြက္ တစ္ဖက္ ဓားတစ္ဖက္ ကို ကိုင္လ်က္ ခူေမာင္းရိွရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။
"အေဖတို႕ အစ္ကိုတို႕"
လူမမာညည္းသံႀကီးသည္ ေငါက္ငမ္းသံျဖင့္ အဆုံးသတ္၏။ အေဖ့အသံကို ႀကားသေယာင္ လည္းရိွ၏။
ေရထဲသို႕ ေဆးရိုးဆင္းလာသည္။ ခူးေမာင္စင္တြင္ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုအား ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အားရိွ သြားသည္။
"အေဖ၊ ေဟ့အစ္ကို ငထြန္းကား"
ခူကို နင္းအားရိွေစရန္ တိုင္စိုက္ထားသည္။ ခူတိုင္ႏွစ္တိုင္ကို 'တန္း' ပစ္ထားသည္။ သည္တန္းေပၚ ေခါင္းတင္ လ်က္ ကိုက်န္ႀကီးေရာ ငထြန္းကားပါ အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကသည္။
"အေဖး အေဖး"
အေဖ့ ပခုံးကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ေဆးရိုး၏လက္သည္ 'ဟင္'ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေနာက္သို႕ဆုတ္ သြားသည္။ ကိုက်န္ႀကီး၏ တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ေနသည္။
"ေဟ့ ငထြန္းကား၊ အေဖေလ အေဖ"
ေဆးရိုးသည္ အစ္ကို႕ထံခ်ဥ္းကပ္ျပီး လက္ကို ဆြဲလိုက္ရာ ငထြန္းကားမွာ ႀကိဳးျပတ္ေသာ အရုပ္တစ္ရုပ္ အလား ပက္လက္လန္ျပီး ေရထဲသို႕ က်သြားေလ၏။
"ဟာ ေဟ့ အစ္ကို"
ေဆးရိုး သည္ မီးထြန္းရြက္ႏွင့္ ဓားကိုပူးကိုင္ျပီး ငထြန္းကားကို ေျပးဆြဲသည္။
ႏွာေခါင္းထဲသို႕ ေရ၀င္သျဖင့္ ငထြန္းကားသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ 'ေခ်ဆတ္'ရင္း ထလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္သပ္သည္။
"အစ္ကို မင္းတို႕ ဘာျဖစ္ႀကတာတုံး"
"လက္ရန္းေပၚ ေခါင္းတင္ျပီး ခဏနားတုန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကြ"
"အေဖ့တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ေနျပီ၊ အသက္ အသက္မွ"
"ဟာ သည္ေကာင္ မဦးမခၽြတ္"
ငထြန္းကားသည္ ကုန္းထ၏။ ကိုက်န္းႀကီးကို ေျပးဖက္၏။ ကိုက်န္းႀကီးမွာ ေအးစက္ျပီး တုတ္တစ္ ေခ်ာင္းႏွယ္ ေတာင့္ေန၏။
"အေဖ အေဖ"
ကိုက်န္းႀကီး ျပန္ထူး၏ ေလသံမွ်သာ။
ေခၽြးႏွင့္ ရြံ႕မ်ား လူးနယ္ထားေသာ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ခၽြတ္ခၽြတ္ ကိုယ္ႀကီးကို ငထြန္းကား ထမ္းသည္။ ေဆးရိုးက မီးဖိုသို႕ ေျပးျပီး မီးထည့္သည္။ တစ္ခဏသာႀကာသည္။ ကိုက်န္ႀကီး ျပဴးတိျပဴေႀကာင္ ထျပီးေမးသည္။
"ငါ့ကို မင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ ဘာလုပ္ႀကတာတုံး"
"ခူစင္ေပၚမွာ အေဖေမွာက္လ်က္ႀကီး ေမ့ေနတာဗ်"
"ေမ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ခဏဆိုျပီး နားရာက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ျဖစ္မွာပါ"
"အေဖ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္ျပီး ေတာင့္ေနတာဗ်"
"ေရထဲမွာ တစ္ေန႕လုံး စိမ္ေနရတာကြာ၊ ေအးမွာေပါ့"
ကိုက်န္ႀကီးသည္ တဟားဟားရယ္ေမာသျဖင့္ ေဆးရိုးသည္ မီးဖိုေဘးသိုက ထမင္းထုပ္ယူလာကာ ေျဖရင္းကေျပာ၏။
"အေဖ့လည္း ေခၚလို႕မရ၊ ငထြန္းကားအသံလည္း မႀကားရနဲ႕၊ အေရးထဲမွာ ေတာအုပ္ထဲက ဟီးဟီး ဟီးဟီး နဲ႕။ ေဟာ ေဟာ ႀကားလား အေဖ"
ဤအခါ တြင္ ငထြန္းကားပါ ရယ္ေမာသည္။
အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္
.
3 comments:
၁ နဲ႔ ၂ ဖတ္သြားတယ္ မမေ႐ႊစင္ေရ...၃ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္...
တကယ္ ့ ေတာ က်ိဳ အံုၾကား က သဘာဝ ကို
ရွာရွာေဖြေဖြ ေဖာ္ၾကဴး ထားတဲ ့ ေရးကြက္ ကေလး
ပါပဲ။
အျဖစ္ေတြက ရယ္ရမလို သနားရမလို ငိုရမလိုၾကီး..
Post a Comment