လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ႔သူတဦး (ကိုသုခ) အပိုင္း (၂)

အပိုင္း (၂)

သားႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး လက္ခ်ည္း ဆင္းသြားရပါသည္။ လယ္တစ္ဖြဲ႕၊ က်ိဳတ္လတ္မွာ အိမ္တစ္လုံး၊ ေတာမွာ တစ္လုံး ေပးထားရန္၊ က်န္သည္ကို ေနာက္မွ ခြဲေပးရန္ ေျပာရာ- "တပဲမွ မေပးဘူး၊ က်န္တာ ေရထဲ အကုန္သြန္ပစ္မယ္"ဟု ေျပာပါသည္။

ရြာသားမ်ားႏွင့္ ေျပာသည္ကိုပင္ မရေတာ့၍ တစ္ဖက္ကမ္းရိွ ပ်ဥ္းမကုန္းရြာမွ ရြာသူႀကီး သူေဌးဦး ညြန္႕ကို ေျပာခိုင္းရာ ဦးညြန္႕တို႕ လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အေပၚထပ္က မဆင္းဘဲ အိပ္ရာထဲမွပင္- "မေတြ႕ႏိုင္ဘူး၊ မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပဖို႕ မလိုဘူး"ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ ဦးညြန္႕တို႕မွာ ရွက္လည္း ရွက္၊ စိတ္လည္းနာ ျဖစ္ႀကပါသည္။ အေမကတစ္ႏွစ္ႀကာ ေစာင့္ေသာ္လည္း ဘာမွ်အ ေႀကာင္းအထူးပါ။ ဦးညႊန္႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ တို႕မွာ ဆာေဂ်ေအဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ သိႀကပါသည္။ ဦးညႊန္႕ႏွင့္အတူ အေမတို႕က ဆာေဂ်ေအဆီ လိုက္လာႀကသည္။ ဆာေဂ်ေအကမူ စိတ္မေကာင္း ရွာပါ။ သူက ၀တ္လုံသာ ျဖစ္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ သို႕ရာတြင္ ေငြအကုန္ခံျပီး အမႈေဆာင္ရြက္ေပး မည့္သူ ရွာေပးမည္ျဖစ္ေႀကာင္း ေျပာကာျပန္လႊတ္ လိုက္ပါ သည္။

ေနာက္ေဆာင္ရြက္မည့္သူ ေတြ႕၍လာေခၚရာ အမႈအေႀကာင္း ေမးသျဖင့္ ေျပာျပရပါသည္။ ၇ ရက္ ေစာင့္ရန္ ေျပာျပီး ၇ ရက္ႀကာေသာအခါ သူတို႕လည္း မတတ္ႏိုငေႀကာင္း စကားျပန္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ တစ္ဦး ႏွင့္ ေတြ႕၍ ဆာေဂ်ေအက ထပ္ေခၚသျဖင့္ သြားႀကရပါသည္။ သည္တစ္ခါ တြင္မူ ၀ါးခယ္မက ေျမပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းဒကာ ဦးေဖႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဆာေဂ်ေအက အမႈအေႀကာင္း ေျပာပါသည္။ ဦးေဖႀကီး မႏၱေလး သို႕ ခဏသြားရာမွ ျပန္လာေသာအခါ ပစၥည္းေတြ ရိွ၊ မရိွ စုံစမ္း၍ေတြ႕လွ်င္- "ေအးေအးပဲ ခြဲေပး မလား"ဟု ကိုေရႊသီးကို ေမးရာ ကိုေရႊသီးက ျငင္းလိုက္ ပါသည္။
သည္ေတာ့မွ ဦးေဖႀကီးႏွင့္ အေမသည္ အမႈျပီးလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္ အကုန္ႏုတ္ျပီး အေမက က်န္ပစၥည္း တစ္၀က္ ခြဲေပးမည္ဆိုေသာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရပါသည္။ ဖ်ာပုံ စက္ရွင္ရုံးတြင္ တရားစြဲပါ သည္။ ေနထိုင္ စားေသာက္ စရိတ္ကိုမူ ဦးေဖႀကီးထံမွ စာခ်ဴပ္ႏွင့္ ေခ်းရပါသည္။ ဖ်ာပုံတြင္ အိမ္ငွား ျပီးေနႀက ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ဘက္မွ ဖ်ာပုံက ေရွ႕ေနႀကီး ဦးသာခင္ကို ငွားပါသည္။ ကိုေရႊသီးဘက္က ၀တ္လုံ ဦးဘဦး လိုက္ပါသည္။ (ယခု သမၼတႀကီး ထင္ပါသည္။) ဘာမွမႀကာခင္ ဦးဘဦး က ဖ်ာပုံတြင္ စက္ရွင္ တရာသူႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအမႈကိုလည္း သူလိုက္ခဲ့၍ သူမစစ္ထိုက္ဟု ဆိုေသာေႀကာင့္ မအူပင္ စက္ရွင္သို႕ ေျပာင္းေပး ပါသည္။ ထုိအခါ အစ္ကို ကိုေရႊသီးက ၀တ္လုံဦးေအးေမာင္ (တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဴပ္ တရား၀န္ႀကီး ေဟာင္း ေဒါက္တာဦးေအးေမာင္ ဟုထင္ပါသည္။)ကို ငွားပါ သည္။

 အမႈမွာ ဤသို႕ႏွင့္ပင္ ၃ႏွစ္မွ် ႀကာသြားသည့္တိုင္ေအာင္ အစ္ကို ပစၥည္းကို သိမ္ယူထားပါလ်က္ ပင္ ရိွပါသည္။ ထို ၃ႏွစ္အတြင္းမွာ က်ိဳက္လတ္မွာ မင္းကေတာ္ ေဒၚေမေမက လယ္အခ်ိဳ႕ကို အစ္ကို႕ထံမွ ၀ယ္ပါသည္။ မအူပင္ရုံးေရာက္ေသာအခါ အေရးပိုင္ ဦးသာႏိုး၏ သားဘိလပ္ျပန္ ၀တ္လုံဦးလွေဖ ကို ငွားပါသည္။ ပစၥည္းမ်ားကို အစ္ကို ကိုေရႊသီးထံတြင္ စိတ္မခ်ရဟု ဆိုကာ အစိုးရက ထိန္းသိမ္းထားဖို႕ ေလွ်ာက္ရာ ရုံးေတာ္က ထိန္းသိမ္းရန္ အဆုံးအျဖတ္ ေပးလိုက္ပါ သည္။

ထိုအခါ လယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတြင္းပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ေရာင္းထား၍ မျပည့္မစုံ ေတြ႕ရရာ ကိုေရႊသီးအား ၀ရမ္းႏွင့္ ဖမ္း ဖို႕ ျဖစ္လာပါသည္။ သူ႕အေဖမ်က္ႏွာေႀကာင့္ မဖမ္းရသည့္နည္းႏွင့္ လုပ္ေပးပါဟု အေမက၀တ္လုံကို ေျပာ၍ ရာဇ၀တ္မႈမလုပ္ပါ။ သို႕ရာတြင္ လယ္၀ယ္ေသာ မင္းကေတာ္ ေဒၚေမေမမွာကား တရားခံထဲ ပါလာ ပါသည္။

ယေန႕ နာမည္ေက်ာ္ ၀တ္လုံေတာ္ရ ဦးေက်ာ္ျမင့္ (တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရား၀န္ႀကီးေဟာင္း)မွာ ဘိလပ္မွ ျပန္လာခါစ ျဖစ္ျပီး ေဒၚမမေမ၏ တူေတာ္သည္ဟု သိရပါသည္။ သူ႕ကိုပါ ကိုေရႊသီးက ထပ္ငွား လိုက္ ပါသည္။ ေဒၚမမေမလယ္မ်ား ၀ယ္ရာတြင္ မေစာမူ၊ မျမမူ၊ မတင္မူ စသည္ျဖင့္ နာမည္ ေတြပါ ပါသည္။ ၀တ္လုံဦးေက်ာ္ျမင့္၏ ႏွမငယ္ ကေလးမ်ား၏ နာမည္မ်ားဟုလည္း ေျပာႀကပါ သည္။
မအူပင္ ကို အမႈေျပာင္းသြားကတည္းက အေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ၀ါးခယ္မတြင္ ေျပာင္းေနႀက ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဦးဘိုႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းစေနရပါသည္။ ယခု ဦးလွ၏ ၀တ္လုံ ဦးေအးေမာင္၏ ႏွမ မတင္ျမႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္ပါသည္။

မအူပင္သို႕ အမႈသြားဆိုင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ၀တ္လုံဦးလွေဖထံတြင္ သြားတည္းႀက ပါသည္။ ထိုအိမ္မွာပင္ ၀တ္လုံဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ မင္းကေတာ္ ေဒၚမမေမတို႕ကလည္း တည္းႀကပါ သည္။ သို႕ႏွင့္ပင္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ခင္ေနႀကပါေတာ့သည္။
၀တ္လုံ ဦးလွေဖကို ငွားသည္မွာ ၃ႏွစ္ ရိွပါျပီ။ သူက ေတာ္ေတာ္ေသာက္သျဖင့္ စိတ္ပ်က္မိပါ သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ဖ်ာပုံက အမတ္ဦးစိန္က အႀကံေပးတိုက္တြန္းသျဖင့္ ဘိလပ္ကျပန္လာခါစ ဦးေပၚထြန္းကို ဦးလွေဖ အစား ငွားပါသည္။ (ဆာေပၚထြန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။)

မအူပင္ စက္ရွင္မ်ား ျဖစ္ႀကေသာ ဦးဘိုးခ၊ ဦးေအာင္လွ စသည္တို႕လည္း ေျပာင္းႀကပါျပီ။ အမႈက မျပီး ေသးပါ။ ဦးေပၚထြန္းခ်ည္း ၇ႏွစ္လုံးလုံး လိုက္ရပါသည္။ စုစုေပါင္းအမႈ ႀကာသည္မွာ ၁၄ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။

(၁) အစ္ကို႕ဘက္က ကာကြယ္သည္မွာ အေပ်ာ္မယားသာ ျဖစ္သည္။ တရား၀င္မယား မဟုတ္သ ျဖင့္ အေမြ မေပးထုိက္၊ သားသမီးမ်ားလည္း မရထိုက္ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
(၂) ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္မွ သက္ေသမ်ားျဖင့္ တရား၀င္မယား ျဖစ္ေႀကာင္း ထင္ရွားစြာ ျပႏိုင္သျဖင့္ ......
    မအူပင္ စက္ရွင္တရားသူႀကီးက-
(က) ေဒၚသာယာႏွင့္ မညားမီက ပြားေသာ ပစၥည္းမ်ားအတြက္ ပစၥည္းမ်ားအတြက္ ၄ပုံ ပုံလွ်င္ ၃ပုံကို အထက္ သားႀကီး သမီးႀကီးက ယူ၊ တစ္ပုံကို ေဒၚသာယာႏွင့္ သားသမီးမ်ားက ယူ။
(ခ) ေဒၚသာယာ၏ လက္ထက္ပြား ပစၥည္းမ်ာကို ၈ပုံ ပုံလွ်င္ ၇ ပုံကို ေဒၚသာယာႏွင့္ သားသမီးမ်ား ကယူ၊ တစ္ပုံကို အထက္သားႀကီး သမီးႀကီးမ်ားက ယူ။
ကုန္က်စရိတ္ကို တရားခံက ခံရမည္ဟု အမိန္႕ခ်လိုက္ရာ ကိုေရႊသီးက ဟိုက္ကုတ္ တက္ပါသည္။ ဟိုက္ကုတ ္မွာလည္း ေအာက္ရုံးစိီရင္ခ်က္ အတည္ျဖစ္ပါသည္။
ဤမွ်သာ သူတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ဘိလပ္ Privy Council (ပရီဗီေကာင္စီ) မသြားႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမြဲေလျပီ။

ဤသို႕ အမႈျဖစ္ေနခိုက္ အစ္မ မစံတင့္ မွာ ရန္ကုန္က ဦးေဖျဖဴႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာ ဦးေဖျဖဴက လည္း သက္ဆိုင္ ေသာ အေမြရလိုေႀကာင္း တရားတပ္စြဲျပီး ၀င္လာပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ဦးေဖျဖဴ ဆုံးသြား ျပန္ ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ စီရင္ခ်က္ခ်ျပီး အေမြခြဲေ၀ရ ခက္ေနျပန္ပါသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀တ္လုံ ဦးေပၚထြန္း အေမ၊ မစံတင့္ႏွင့္ သူမ၏ဒုတိယေယာကၤ်ား ဦးဘျမင့္တို႕ တိုင္ပင္ျပီး ေျမပုံမ်ား ႀကည့္၍ တြက္ခ်က္ကာ ရန္ကုန ္တြင္ ခြဲႀကပါသည္။

ကိုေရႊသီးမွာ မြဲေနပါျပီ။ သူ႕မွာ မရႏိုင္ေတာ့သည့္ျပင္ တရားစရိတ္မ်ားလည္း မေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကလည္း မေတာင္းေတာ့ပါ။ သူကမ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရန္ကုန္လိုက္လာျပီး သူမွားေႀကာင္း အေမ ကို ေျပာကာ အတူလာေနပါသည္။ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ေနာက္ဆုံး အေမြခြဲလိုက္ရာ က်ိဳက္လက္ျမိဳ႕ေပၚမွ အိမ္၁၁လုံးႏွင့္ လယ္ဧက၂၅၀ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ရပါသည္။ မစံတင့္တို႕ကလည္း အခ်ိဳကအ၀က္ ရႀကပါသည္။ ကိုေရႊသီးကိုမူ သူလုပ္ကိုက္စားရန္ လယ္ႏွင့္၊ ေနရန္ အိမ္ ကို အေမကပင္ ေတာ္မွာ ေပးထားလိုက္ပါသည္။ သူလည္း ၂ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းေနျပီး ေသရွာ ပါသည္။အမႈျပီးခ်ိန္ တြင္ကား ဆရာစံ သူပုန္ထသျဖင့္ စပါးေစ်းက်၊ လယ္ေစ်းက်ႏွင့္ ေငြေႀကး က်ပ္တည္း လာပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀ါးခယ္မ ဦးဘိုႀကီးေက်ာင္းတြင္ ၃တန္းအထိ ေန၍ ၀ါးခယ္မ အလယ္တန္းေက်ာင္း မွာ ၅တန္းေအာင္သည္အထိ ေနျပီး ရန္ကုန္ ကူရွင္ဟိုက္စကူး ေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေနပါသည္။ ၆တန္းႏွင့္ ၇ တန္း ကူရွင္မွာေနျပီး ၈တန္းႏွင့္ ၉တန္းကိုမူ အစိုးရ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕သင္ပါသည္။ ၉တန္း ေအာင္ျပီးခ်ိန္ တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မစၥတာေဘာ္လဒြင္ကို အေႀကာင္းျပဳျပီး သပိတ္ေမွာက္ႀကရာ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေက်ာင္းျပန္မေနေတာ့ပါ။

အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းလာေနသည္ကို မခြဲခ်င္၍ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ငွားျပီး အတူ လာေန ပါသည္။ အစ္ကိုမွာမႈ အေမအမႈဆိုင္ခိုက္ သူ႕ကို္ဂရုစိုက္ႏိုင္၍ ဟုိေနဒီေနႏွင့္ပင္ ပညာမတတ္ရွာပါ။ သူလည္းရန္ကုန္မွာ အေမႏွင့္ လိုက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ေသာ အခါ အေမေရာ အစ္ကိုပါ က်ိဳက္လက္အနီး ပရိုက္အေနာက္စု ရြာသိုက ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပန္ႀက ပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေနသည့္ အခ်ိန္ တြင္ ေနထိုင္စားေသာက္ ရင္း က်ိဳက္လတ္က အိမ္ ၁၁လုံးမွာ ေရာင္းစား၍ ကုန္ပါသည္။ အေမကလည္း နားမလည္။ သူမ်ားေတြကလည္း အမဲဖမ္းျပီး ၀ယ္ႀကပါသည္။ အိမ္မ်ား ကုန္သည္သာမက ေႀကြးေတြႏွင့္ ေတာသို႕ ေျပာင္းသြားရပါသည္။

အေႀကြးေတြက အတိုးေတြ တက္တက္လာသည္။
လယ္တစ္ပြဲျပီး တစ္ပြဲေရာင္းဆပ္ရေသာ္လည္း လယ္ေစ်းက ေကာင္းေကာင္းမရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကလည္း စီးပြား မထိန္းတတ္၊ မရွာတတ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖို႕ ျဖဳန္းဖို႕ သုံးဖို႕ေလာက္သာ တတ္ႀကပါ သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ စီးပြားေလွ်ာက်ခဲ့ ပါေတာ့သည္။
သို႕ႏွင့္ ဂ်ပန္မ၀လာမီ ကိုယ့္လယ္ကိုယ္ လုပ္ႀကပါသည္။ လယ္မွာလည္း ဧက ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀မွ်သာ က်န္ပါ ေတာ့သည္။ လယ္ ၂ႏွစ္လုပ္ျပီး တတိယႏွစ္မွာ ဂ်ပန္၀င္လာ ပါသည္။ လယ္ဆက္လုပ္ရန္ ႀကံေသာ္လည္း ဓားျပေတြ တိုက္ႀကသျဖင့္ က်ိဳတ္လတ္သို႕ ေျပာင္းလာႀကရပါသည္။ အစ္ကိုကလည္း အိမ္ေထာင္ခြဲ၍ ေနပါသည္။ ေတာက မေရာင္းရေသးသည့္ စပါးမ်ားကို တုံကင္းတစ္စင္း ငွားျပီး ခေနာင္တိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕က လာေရာင္းရာ ဟန္က်ပါသည္။  ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ဤအလုပ္ႏွင့္ ဟန္ေနႀကပါသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂုန္ညင္းတန္းရြာက ေျမပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းအမ တစ္ေယာက္၏ သမီး မျမေသာင္း ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ပါသည္။
တုံကင္း ႏွင့္ စပါးပို႕ေသာ္ အလုပ္က ေစ်းမကိုက္သျဖင့္ ဆန္အိတ္ ၁၅၀ပါ သမၺာန္တစ္စင္းႏွင့္ အထက္ကို ျပန္တက္ ပါသည္။ စေလ၊ ပခန္းငယ္ စသည္တို႕ကို ေရာက္ပါသည္။ ထိုအလုပ္ က ထြက္ေျခကိုက္ပါသည္။ ဤ ဂ်ပန္ေခတ္ မွာပင္ ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ေလ့လာရပါသည္။

ထို႕ေနာက္တြင္ အထက္သို႕လည္း မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လယ္ဆက္လုပ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဂုန္ညင္းတန္း သို႕ ေျပးရပါသည္။ တပ္မေတာ္မွ လူမ်ားက ေတာ္လွန္ ေရး စလွ်င္ပရိုက္ အေနာက္စု ကို ေျပးလာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳထားေသာ္ လည္းသူတို႕လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ရြာေရာက္ေနပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ပရိုက္တစ္ရြာလုံး မွေဆြမ်ိဳးခ်ည္း ျဖစ္သျဖင့္ လိုေလေသး မရိွပါ။ အဆင္ေျပပါသည္။ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ မ်ားက ဂရုစိုက္ ႀကပါသည္။ ထိုရြာမွေန၍ တပ္မေတာ္ က မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ အႀကိမ္ ၄၀မွ် ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ ျပီျဖစ္ေႀကာင္း ေႀကညာပါသည္။

သခင္စိုးက ပရိုက္အေနာက္စုကို မႀကိဳက္ပါ။ ပရိုက္ေခ်ာင္းကူးကာ ကၽြဲကူးရြာကို ႀကိဳက္သျဖင့္ ကၽြဲကူးရြာက ကရင္အမ်ိဳးသား ေစာေနႏိုင္ အိမ္မွာ သြားေနရပါသည္။ ပရိုက္အေနာက္စုက တပ္မေတာ္ပါ ေရြ႕သြားပါသည္။ ထိုစဥ္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် အသိပညာအလိုက္ အကူအညီေပးပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရး ျပီးေသာအခါ က်ိဳက္လက္ျမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းလာႀကပါသည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး CAS(B) ေခတ္မွာ ဖဆပလ ကို စဖြဲ႕ေသာအခါ ဥကၠ႒ ကိုေ႒းေအာင္ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ႀကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘ႑ာေရးမွဴးျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကလည္း ဆိုင္းဘုတ္တပါ၊ ဆိုရွယ္လစ္ ကလည္းဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိန္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျခအေနအရ စီးပြားေရးဘက္သို႕ ေျခဦးလွည့္ ရပါသည္။

ရန္ကုန္သို႕ တစ္ေယာက္တည္း လာပါသည္။ တရုတ္မိတ္ေဆြ တစ္ဦးႏွင့္ စပ္တူ ကားတစ္စီး ၀ယ္ျပီး အထက္ကုန္၊ ေအာက္ကုန္၊ ရွမ္းျပည္ကုန္ ကူးႀကပါသည္။ ဤအလုပ္က မဟန္ပါ။ သို႕ႏွင့္ ေရႊေတာင္တန္း တိုက္နံပါတ္ ၁၀၁မွာ သုံးဦးစပ္ ဗမာ့သမဂၢ ေရာင္း၀ယ္ေရး႒ာန ဆိုျပီး ပြဲရုံတစ္ရုံ ဖြင့္ပါသည္။ ဘတ္စ္ကား တစ္စီး သည္ ေထာင္ထားပါသည္။ ဤဘတ္စ္ကား ေထာင္၍ပင္ ကားေမာင္းတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အထက္ ႏွင့္ ကုန္ကူးစဥ္ က မေမာင္တတ္ေသးပါ။

ပြဲရုံ ေထာင္ေနစဥ္မွာပင္ က်ိဳက္လက္မွ ကိုသက္ႏွင္းဆိုသူသည္ ရန္ကုန္သို႕ မႀကာမႀကာ လာေရာက္ ကုန္ကူး ပါသည္။ က်ိဳက္လတ္တြင္ ေနႀကစဥ္က သိရုံသာ သိ၍မခင္မင္ခဲ့ပါ။ သုံးေယာက္ စပ္တူ လုပ္သူ အနက္ ကိုေအးေက်ာ္ႏွင့္ ခင္မင္ျပီး သူ႕ကုန္မ်ားကို ပြဲရုံမွခ်၊ ပြဲရုံမွာပင္ တည္းပါသည္။ သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္ လာႀကပါသည္။
တစ္ေန႕တြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ားအတြက္ သြားလာရင္း ကိုသက္ႏွင္းက ဦးေစာ ယူဂႏၶာက ျပန္လာျပီး သူရိယ တိုက္တြင္ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာ လုပ္ေနခ်ိန္ သူရိယတိုက္သို႕ ေခၚသြားသျဖင့္ ဦးေစာႏွင့္ စသိရပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေခါက္ပါ ေပါင္း ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးပါသည္။ ကိုသက္ႏွင္းမွာ စစ္မျဖစ္မီကတည္းက က်ိဳက္လတ္ တြင္ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္၍ ဦးေစာကိုလည္း အလြန္ဆရာတင္ပုံ ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ပြဲရုံအလုပ္မွ ေလွာ္ရင္း နစ္ေနသျဖင့္ ျဖဳတ္လုိက္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မိန္းမႏွင့္ ကေလး ကလည္း အတူလိုက္ေနခ်င္ေႀကာင္း ေျပာသျဖင့္ ေခၚခဲ့ရပါသည္။ ၁၃၃ လမ္းမွာ အိမ္ႏွစ္ ခန္းကို ၆၀၀က်ပ္၊ အေပ်ာက္ ေ၀းငွားျပီး ေနရပါသည္။ ေလာ္ရီတစ္စီး ထပ္၀ယ္ျပီးေနာက္ ေဘာ္ဒီ တင္ကာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ထပ္တိုး လိုက္ ျပန္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း စေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘိလပ္သို႕ လြတ္လပ္ေရးကိစၥအတြက္ သြားႀက ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႕သ၌ ကိုသက္ႏွင္းသည္ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ၁၃၃ လမ္း ကၽြန္ေတာ္ တို႕အိမ္တြင္ လာတည္းပါသည္။ သူတို႕ လာေသာ ကိစၥမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေစာဘိလပ္ သြားရမည္ ျဖစ္၍ လိုက္ပို႕ရန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။

နံနက္ ၄နာရီခန္႕ ထျပီး ကိုသတ္ႏွင္းႏွင့္ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားႏွင့္ လိုက္ပို႕ရာ ဦးေစာ ႏွင့္ ကမ္းနားလမ္း စထရင္းဟုိတယ္ထဲမွာ ေတြ႕ရပါသည္။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လိုက္ပို႕ သူမ်ားပါ မနည္းပါ။  ဦးေစာ ၏ မ်က္စိမွာ ထိုအခ်ိန္က မ်က္ရည္တရြဲရြဲႏွင့္ မေကာင္းေသးသည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။ မိုးစင္စင္ လင္းေသာ အခါ ဆိပ္ကမ္းသို႕ လိုက္ပို႕ႀကရပါသည္။ ေလယာဥ္ႏွင့္ သြားႀကပါသည္။ ဦးေစာတို႕ အသုတ္ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုေတာ့ မေတြ႕ပါ။

ဦးေစာကို ကၽြန္ေတာ္ တတိယအႀကိမ္ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဘတ္စ္ကား ေျပးေသာ အလုပ္မွာလည္း တရႈံးတည္း ရႈံးေနပါသည္။ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ မိန္းမကလည္း မေပ်ာ္ေတာ့ ေတာသာျပန္ခ်င္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ တစ္ေသာင္း ကိုးေထာင္ က်ထားေသာ ဒုတိယကားႀကီးကို ေရာင္းလိုက္ရာ တစ္ေသာင္းသုံးေထာင္သာ ရပါသည္။ ပထမကားေလးက ေရာင္း၍မရပါ။ ကိုယ္ထည္ ကလည္း သုံးမရေတာ့ သျဖင့္ စက္ကိုျဖဳတ္ျပီး အိမ္အခန္းေပၚတြင္ တင္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စာရင္းစစ္ လင္မယားက အိမ္တစ္ခန္းလိုခ်င္ ေႀကာင္း ေျပာ၍၂၅၀က်ပ္ႏွင့္ ေပးရာသူတို႕က တစ္လုံး တစ္ခဲ တည္း မေပးႏိုင္ပါ။ ၇န္ကုန္လာတိုင္း တစ္လ တစ္ခါ ယူရန္သေဘာတူျပီး အခန္းတစ္ခန္းကိုလည္း ေရာင္းေပး ရန္ သူတို႕ကိုပင္ အပ္ခဲ့ရပါသည္။

သို႕ႏွင့္ က်ိဳက္လတ္ျမိဳ႕ေပၚတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က ၀ယ္ႏိုင္ေသာ အိမ္တြင္ ျပန္ေနႀကျပီး ဂုန္ညင္းတန္း မွာ လယ္လုပ္ ႀကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အခန္းေရာင္းထားရေသာ ေငြေတာင္းရန္ႏွင့္ ထပ္ေရာင္းရမည့္ အခန္းအတြက္ ရလိုရျငား ေမာ္ေတာ္ကား စက္ကေလးကို ေယာကၡမ ေဆာက္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိ လွဴ ခ်င္ေသာေႀကာင့္ ရန္ကုန္လာရန္ ျပင္ပါသည္။ ကိုသက္ႏွင္းက သူလည္း လိုက္ဦးမည္ဆိုျပီး လိုက္လာ ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ ကိုသက္ႏွင္းက ဦးေစာအိမ္သို႕ ေခၚသြား သျဖင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေရာက္ပါသည္။ ဘာမွလည္း အေႀကာင္းမထူးပါ။

ရန္ကုန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီ၁၁ေစာင္ ထိုးခဲ့ပါသည္။ ကားစက္ကေလးမွာလည္း ကူလီခ၊ သေဘၤာခ ၈၀က်ပ္ ခန္႕ က်မည္ျဖစ္၍ မသယ္ႏိုင္ပါ။ အိမ္ဖိုးကမူ နည္းနည္းပါးပါး ရပါသည္။ တစ္ခန္းကလည္း မရာင္းရေသးပါ။ စက္ကေလး ကို လမ္းမေတာ္ ကမ္းနားလမ္းဘက္ရိွ ဂီေမာ္ပြဲရုံတြင္ ထားခဲ့ရ ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ သမၺာန္ ႏွင့္ လာျပီးတင္ဖို႕ စိတ္ကူးပါသည္။

က်ိဳက္လတ္သို႕ ေရာက္ျပီး မ်ားမႀကာမွီမွာပင္ ကိုသက္ႏွင္း သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွမတိုင္ပင္ဘဲ စာရြက္ ၃၀၀ ခန္႕ ပုံႏွိပ္စက္မွာ ရိုက္ပါသည္။ ကိုသက္ႏွင္း အိမ္တြင္ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္က အစည္း အေ၀းလုပ္ျပီး မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေႀကာင္း၊ ဥကၠ႒- ဦးႀကည္တင္၊ အတြင္းေရးမွဴး- ကိုသတ္ႏွင္း၊ ကၽြန္ေတာ ္က တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ စည္းရုံးေရးမွဴး စသည္ျဖင့္ ထည့္ထားျပီး ေ၀ငွပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ အစည္းအေ၀းမွ ေခၚသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဘာသာ စရြက္ရိုက္ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဤသို႕ပါလာပါသည္။ သို႕ရာတြင္ လူခ်င္းကလည္း အလြန္ ခင္ေနေသာေႀကာင့္ တစ္ေႀကာင္း၊ ဘာမွလည္းျဖစ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆေသာေႀကာင့္ တစ္ေႀကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေနလိုက္ပါသည္။ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီအေနႏွင့္ က်ိဳက္လတ္တြင္ ဘာမွလည္း မလုပ္ပါ။ တစ္ခါမွလည္း အစည္းအေ၀းမေခၚရ ပါ။ တျခား အမႈေဆာင္မ်ားလည္း စာရြတ္က္ထဲ နာမ္မည္ ပါလာမွ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ သိႀကသူခ်ည္း ျဖစ္ႀကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာသို႕ သြား၍ခဏတစ္ျဖဳတ္ လယ္ကိုႀကည့္ပါသည္။ ျမိဳ႕တြင္ အလုပ္မရိွလွပါ။ ကိုသက္ႏွင္း ကလည္း အလုပ္အထူးမရိွလွပါ။ ဓာတ္ရွင္ရုံပိုင္ ရိွသည္ကိုငွားစားပါသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ အားလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ အတူသြားေလ့ရိွႀကပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္ ခင္ႀကပါသည္။

တစ္လသာသာ ႀကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႕ လာျပန္ရာ လူအားျဖစ္သည့္အတိုင္း ကိုသက္ႏွင္း လည္း လိုက္ျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ကား စက္တင္ဖို႕ သမၺာန္လိုက္ခဲ့ရန္ မွာခဲ့ပါသည္။ စက္ကေလး ကို ၎သမၺန္ႏွင့္ တင္ပို႕လိုက္ပါသည္။ အိမ္ခန္းမွာ မငွားရေသးပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ အိမ္က ပါလာေသာ ေငြကိုပင္ သုံးရပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္တိုင္း ကိုသက္ႏွင္းက ဦးေစာထံ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္ သြားေလ့ ရိွရာ ဤအႀကိမ္တြင္လည္း သြားျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုပါ ေခၚသြားသည္။

ဦးေစာ သည္ ပထမတြင္ ဟိုစကား သည္စကား ေျပာျပီးေနာက္-
"ကိုသုခကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာတစ္ခု ရိွတယ္ဗ်ာ၊ ကိုသက္ႏွင္းက ေျပာျပထားလို႕ ကိုသုခရဲ႕ သမာဓိ ကိုေတာ့ ယုံႀကည္ျပီးပါပဲ၊ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ ဆိုတာ ေငြလို တယ္ဗ်။ ေငြရိွမွ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ နာရီ၀က္အတြင္း သိန္း ၅၀ေလာက္ ေသခ်ာေပါက္ ရဖို႕အလုပ္ကို လုပ္ရမယ္။ မာကင္တိုင္ဘဏ္ကို ဓားျပတိုက္ရမယ္။ ဒါ ေသခ်ာတာပဲ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားရယ္လို႕ေတာ့ ေတြး မေနနဲ႕ေတာ့၊ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္တယ္၊ ဒါ......အဂၤလိပ္ ကို တုိက္ထုတ္တဲ့ နည္းတစ္တည္းပဲ၊ သူတို႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းကို ဖ်က္တာပဲ" စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါ သည္။

အခန္း (၃)ဆက္ရန္
.