ၾကယ္နီ အပိုင္း (၁)

ဟိုခ်ဳံ ဒီခ်ဳံ႕ မန္က်ည္းခ်ဳံ

ၾကယ္နီ

(၁)
ညေနခ်မ္းျဖစ္၍ ေနညိဳညိဳတြင္ ေလခ်ိဳေသြးေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားထက္တြင္  ေက်းငွက္မ်ားသည္ ဘာသာဘာ၀ ေအာ္ျမည္ ရင့္က်ဴးကာ အိပ္တန္းတက္ကုန္ၾကၿပီ။ သစ္ပင္ထက္တြင္ အခ်င္းခ်င္း ေနရာလုဟန္ျဖင့္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ရင္း ဆူညံေနကုန္သည္။

    ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ဖြဲႏုေတာင္းကို ထမ္းကာ ေလွ်ာက္လာ၏။ သူသည္ ရြာကို ေက်ာ္လြန္သည္အထိ မရပ္မနား ဆက္လက္၍ သြားေန၏။ ရြာႏွင့္အေတာ္လွမ္းလွမ္း ေနရာသို႕ ေရာက္မွ ကမ္းထိပ္တြင္ ထိုင္ကာ ဖြဲႏုေတာင္းကို ခ်လိုက္၏။ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာေတာ့ ရွည္လ်ားေကာက္ေကြ႕ေသာေခ်ာင္းရိုးႀကီးသည္ စင္းစင္းႀကီး ရွိေနသည္။ ဤေခ်ာင္းရိုးႀကီးအတြင္း ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာမူ ငါးမ်ား ခိုေအာင္းရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ခ်ဳံမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္ကာ ဆက္ကာ ရွိေနသည္။ ဟိုခ်ဳံဒီခ်ဳံ အားလုံးေသာ ခ်ဳံမ်ားမွာ မန္က်ည္းခ်ဳံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

    ကိုေဒါင္းစိန္သည္ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ကမ္းစပ္မွ ေရလယ္သို႕ ထိုးထြက္ေနေသာ သူ႕ခ်ဳံကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ သူ႕ခ်ဳံမွာလည္း အမ်ားေသာ ခ်ဳံမ်ားနည္းတူ မန္က်ည္းခ်ဳံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မန္က်ည္းပင္ အကိုင္းအခက္ႏွင့္ မက်ည္းတုံးမ်ားကို ေရထဲႏွစ္ျမႇဳပ္ထားၿပီး အေပၚမွ ေဗဒါပင္မ်ားႏွင့္ ဖုံးအုပ္ထားေသာ မန္က်ည္းခ်ဳံပင္ျဖစ္ပါသည္။ အနံအလ်ား စတုရန္းေလးေထာင့္ ပတ္လည္အငန္းေလးဆယ္ လယ္တစ္ကြက္ခန္႔႐ွိမည္ထင္၏။

    သူသည္ ဖဲြႏုေတာင္းကု ခါးေစာင္းတင္ကာ ကမ္းစပ္သုိ႔ ဆင္းသြား၏။ ဖဲြႏုေတာင္းထဲမွ ဖဲြႏု လက္တစ္ဆုပ္ ႏိႈက္ယူၿပီးေနာက္ ခ်ံဳ၏ အလယ္တြင္ေဗဒါပင္မ်ား မ႐ွိသျဖင့္ ေရေျပာင္ျဖစ္ေနေသာ ေနရာသုိ႔ လွမ္းပက္ႀကဲျဖန္႔လုိက္၏။ ေနာက္ထပ္လည္း တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ ႏိႈက္ယူကာ ထုိေနရာ သုိ႔ပင္ လွမ္းပက္ႀကဲျဖန္႔ေန၏။ ဖဲြႏုမႈန္ကေလးမ်ားမွာ ခ်ံဳ၏အလယ္ေရေျပာင္တြင္ ပ်ံ၀ဲက်လာၿပီး ေနာက္ ေပါေလာေမ်ာေန၏။

သူ႔ေတာင္းထဲတြင္ ဖဲြႏုမ်ားကုန္မွ သူ ကမ္းထိပ္သုိ႔ ျပန္တက္လာကာ ရပ္ၾကည့္ေန၏။ ေရေပၚတြင္ ေပါေလာေမ်ာေနေသာ ဖဲြႏုမ်ားအား ငါးကေလးမ်ား ထုိးဟပ္စားေနသည္ကုိျမင္၍ သူ႔ရင္တြင္း၌ ပီတိ ျဖစ္ေန၏။ တစ္ေနရာတည္းတြင္ မဟုတ္ဘဲ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ ငါးအေျမာက္အမ်ား ထပြက္ကာ ဖဲြႏုကေလးမ်ားကုိ ထုိးဟပ္စားေနသည္ကုိ ျမင္ရ၍လည္း ေက်နပ္ေနမိ၏။ တစ္ခ်ီတစ္ ခ်ီတြင္ ငါးႀကီးမ်ားက ဖဲြ႕ႏု စားေနေသာ ငါးကေလးမ်ားအား ၀ုန္းခနဲ ထုိးဟပ္လုိက္သည့္အခါတြင္မူ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖစ္သြားတတ္၏။ အား... ငါ့ခ်ံဳထဲမွာေတာ့ ငါးႀကီးေရာ ငါးေလးေရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေန ပါေပါ့ကလား။

ပင္ပန္းက်ိဳးျဖင့္ နပ္ေတာ့မည္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ၿပံဳးမိသည္။ ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ခ်ံဳေတြက ေပါမ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ငါးေတြမွာလည္း အပ်ံ႕ပ်ံ႕အႏွံ႔ႏွံ႔ ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ခ်ံဳမွာ အစာ မွန္မွန္ေကၽြးေနေသာ ခ်ံဳျဖစ္၍ အျခားခ်ံဳမွ ငါးမ်ားပင္ သူ႔ခ်ံဳတြင္းသုိ႔ ကူးေျပာင္းကာ ေပ်ာ္ပိုက္စြာ ခုိေအာင္းေနျခင္းျဖစ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်ံဳေနရာမွာ ငါးမ်ား ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ခုိေအာင္းေနတတ္ေသာ အုိင္႐ွိသည့္ ကမ္းစပ္တြင္ ျဖစ္၍လည္း ေခ်ာင္း႐ုိးတစ္ခုလံုးမွ ငါးမ်ားအားလံုးသူ႔ခ်ံဳထဲ၌သာ ခုိေအာင္း ေနရမည္ ဟုပင္ ေလာဘတႀကီးေတးမိသည္။ ပင္ပန္းက်ိဳးျဖင့္ နပ္ေတာ့မည္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ၿပံဳးမိ သည္။

' ၀ုန္း ... ၀ုန္း ... ဖြမ္း '
ငါးပတ္ႀကီးတစ္ေကာင္က ဖဲြႏုစားေနေသာ ငါးကေလးမ်ားကုိ ထုိးဟပ္လုိက္ရာ ေရေပၚသုိ႔ တစ္ေတာင္ခန္႔ ေျမာက္တက္လာသျဖင့္ ငါးပတ္ႀကီးကုိ သူျမင္လုိက္ရ၏။ ခ်စ္သူ ရည္းစားကေလး အား ပထမဆံုးအႀကိမ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ဆံုလုိက္ရသလုိ သူ႔ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲ ဖုိခနဲ ေနေအာင္ ပီတိေတြထသြား၏။ မယ္စိန္ေရ တုိ႔ခ်ံဳထဲ ခုလုိ ငါးေပါပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ ဒီႏွစ္ တုိ႔ေတာ့ ေႂကြးႀကီး ဆပ္ေပါ့ ကြယ္။
အေတြးျဖင့္ ေက်နပ္ေနစဥ္မွာပင္ ငါးရံ႕ႀကီးတစ္ေကာင္က ေရထဲမွ ၀ုန္းခနဲေနေအာင္ ထခုန္လုိက္ ျပန္၏။ ထုိငါးရံ႕ထခုန္လုိက္ေသာ အ႐ွိန္ျဖင့္ ေငြေရာင္ေဖြးေနေသာ ငါးဖယ္ေအာင္း သံုးေလးေကာင္ က လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ခုန္လုိက္ျပန္ရာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ ဖဲြႏုကေလးမ်ားကုိ စားေနေသာ ငါးကေလးမ်ား မွာလည္း ေၾကာက္လန္႔ တၾကား ကူးသန္းတိမ္းေ႐ွာင္သြားၾကရာ ေရမ်က္ႏွာျပင္မွာ တည္ၿငိမ္ရာ မရ႐ွာဘဲ တသဲသဲ လႈပ္႐ွား သြား၏။

သူ႔ခ်ံဳထဲ၌ ငါး အနည္းအမ်ားကုိ သည္မွ်ေလာက္ အကဲခတ္လွ်င္ လံုေလာက္ေပၿပီ။ ယခု သူ႔ခ်ံဳတြင္း ၌ ငါးအေတာ္ ကေလးမ်ားေနၿပီကုိ ဒိ႒သိရၿပီျဖစ္ရာ နက္ျဖန္ကုိ ပိတ္ဆုိ႔ဖမ္းဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေပၿပီ။
သူသည္ ေက်နပ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ေနအိမ္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာ၏။ ရင္ကုိေကာ့၍ ေခါင္းကုိ ေမာ့ကာ ေျခလွမ္း မွန္မွန္နင္းၿပီး ခပ္ႂကြားႂကြား ေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔တုိ႔ အခါတုိင္းႏွင့္ မတူ တစ္မူ ထူးေနေသာ သူ႔အား ကုိေလးဖုိးကြန္႔က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး လွမ္းၾကည့္ေနရင္းမွ ' ေဒါင္းစိန္ တစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႔ခ်ံဳထဲ ငါးေတ္ေတာ္ေတြ႕လာတယ္ ထင္တယ္ေဟ့' ဟု အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအား ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက္သံ ကုိ သူၾကားလုိက္ရေသာ္လည္း မၾကားသလုိ မသိသလုိ ဟန္မပ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႕ အေရာက္ တြင္ အိမ္တြင္းသုိ႔ ႐ုတ္တရက္ မ၀င္ဘဲ လမ္းမ၌ပင္ စံုရပ္ ကာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားၾကားေလာက္ေသာ အသံျဖင့္ မယ္စိန္ အား ေအာ္ဟစ္ ေျပာလုိက္ေလသည္။

' ေဟ့ မယ္စိန္၊ ႐ြာလယ္က ကုိေပါက္တူးရဲ႕ ဂံုနီပုိက္ကုိ သြားငွားစမ္း၊ နက္ျဖန္ကုိ ခ်ံဳဆုိဖုိ႔ ေသခ်ာၿပီ လုိ႔။ ဂုန္နီပုိက္ကုိ ဘယ္သူ႔မွ လက္မကူးပါနဲ႔လုိ႔။ နက္ျဖန္ကုိ မငွားႏုိင္ေသးဘူး၊ ေစာင့္ပါဦး၊ ဘာညာ ဆုိရင္ မေစာင့္ႏုိင္ဘူး၊ ခ်ံဳထဲမွာ ငါးအေတာ္မ်ားေနတုန္း အမိဖမ္းရမွာမုိ႔ နက္ျဖန္ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေျပာ။ ဒါနဲ႔မွ ေခ်းမ်ားေနေသးရင္ ပုိက္ခကုိ ေငြတစ္ဆယ္ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ အထိ ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာကြာ။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးနဲ႔ ပုိက္႐ွင္ကုိလည္း အရ္အ၀တုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာ၊ ၾကားလား၊ နက္ျဖန္ဆုိရင္ နက္ျဖန္ ေနာ္၊ သန္ဘက္ဖိန္းႏဲြ႕ မျဖစ္ဘူး'။

(၂)
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အ႐ုဏ္တက္ ၀တ္တက္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံ ၾကားရေသာအခါ ကုိေဒါင္းစိန္ လန္႔ႏုိး လာ၏။ ခါတုိင္းခါတုိင္း ဆုိလွ်င္ ဒီအခ်ိန္ အိပ္ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္ျဖစ္၍ အိပ္ရာမွ ထဖုိ႔ စိတ္ ကူးပင္မထည့္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ သူသည္ အိပ္ရာထဲ၌ အပ်င္းမဆန္႔ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထ လုိက္၏။ ယေန႔ကား သူ႔ခ်ံဳ ကုိ ပိတ္ဆုိ႔၍ ငါးမ်ားကုိ ဖမ္းယူရမည့္ေန႔ျဖစ္၏။ သူ႔ခ်ံဳအတြင္း၌ ငါး အေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ခဲ့ရသည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္လည္း ခ်ံဳဆုိ႔မည့္ေန႔ႏွင့္ ဤခ်ံဳဆုိမည့္ အခ်ိန္ကုိ သူ စိတ္ေစာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ခါမွ် မႏုိးဖူးေသာ အခ်ိန္တြင္ ႏုိး၍ တစ္ခါမွ မထဖူး ေသာအခ်ိန္ သူ ထလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။

သူ႔ခ်ံဳကုိ ပိတ္ဆုိ႔ဖုိ႔မွာ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ညဦးကတည္းကပင္ အသျပာေငြ တစ္ဆယ္ႏွင့္ ငွားေလ့႐ွိေသာ ကုိေပါက္တူး၏ ဂုန္နီပုိက္ကုိတစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္အထိ တုိးေပးကာ မရမေန ငွားရမ္းခဲ့ ၿပီး သူ႔ခံ်ဳ႐ိွရာ ကမ္းစပ္သုိ႔ အေရာက္ ပုိ႔ထားၿပီးခဲ့ၿပီ။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္ကုိလည္း သူ႔ခ်ံဳ ဆုိသည့္ အခါတြင္ ကူညီညာလုပ္ကုိင္ရန္ ဖိတ္ၾကားထားၿပီးၿပီ။ ယခုဆုိလွ်င္ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူ ေမာင္ကုိ ႏိႈးကာ သူ႔ခ်ံဳ ကုိ သြားေရာက္ပိတ္ဆုိ႔ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ။

အမွတ္မထင္ပင္ ညတုန္းက ကုိလူေမာင္ႏွင့္ သူ အျငင္းပြားခဲ့ရေသာ ကိစၥတစ္ခုကုိ သြား၍ သတိရ မိ၏။ ကုိလူေမာင္ က သူ႔ခ်ံဳကုိ မုိးစင္စင္လင္းမွ ပိတ္ဆုိ႔ဖုိ႔ အႀကံေပး၏။ သူက ထုိအႀကံေပးခ်က္ကုိ လက္မခံဘဲ မုိးမလင္းမီ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ကစ၍ ပိတ္ဆုိ႔မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္ထားေသာ အသံျဖင့္ ေျပာခဲ့၏။ သူ ခြေျပာျခင္းမဟုတ္။ သူ႔၌ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္း႐ွိသည္။ တကယ္ဆုိ ေတာ့ သူ႔ခ်ံဳအေၾကာင္း သူ ပုိသိသည္။ သူ႔ခ်ံဳတြင္း၌ ငါးမ်ိဳးစံု ႐ွိ႐ံုသာမက ငါးဖယ္ကလည္း အေတာ္ မ်ားသည္။ ဤငါးဖယ္မ်ားမွာ မုိးလင္းသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်ံဳထဲ၌ မေနေတာ့ဘဲ အျပင္သုိ႔ အစာ႐ွာ ထြက္တတ္ၿပီး မုိးခ်ဳပ္မွ ခ်ံဳထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သည္။ အကယ္၍ မုိးစင္စင္လင္းမွ သူ႔ခ်ံဳကုိ ပိတ္ဆုိ႔ ပါက ဤငါးဖယ္မ်ားကုိ မိလုိက္ေတာ့မည္မဟုတ္။ မုိးမလင္းမီ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ကစ၍ ပိတ္ဆုိ႔မွသာ ဤငါးဖယ္မ်ားပါ တစ္ပါတည္း မိႏုိင္မည္။ ဤအခ်က္ ကုိမသိေသာ ကုိလူေမာင္ကပင္ သူ႔ကုိ ေငါ့လုိက္ေသးသည္။ ' ေအး မင္းခ်ံဳမုိ႔ မင္းဟာ မင္း ဘယ္အခ်ိန္ပိတ္ တုိ႔က အႀကံေပး႐ံုအျပင္ က ဘာတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ' တဲ့။ သူက ဘာနားလည္လုိ႔လဲ။

သူသည္ တစ္ခ်က္မွ် သမ္းေ၀လုိက္ၿပီးေနာက္ သူ႔အနီး၌ အိပ္ေမာက်ေနေသာ မယ္စိန္ကုိ ပုတ္ႏုိး လုိက္၏။ မယ္စိန္ ႏုိးလာေသာအခါတြင္ ထမင္းဟင္းကုိ ေစာေစာခ်က္ၿပီး ပုိ႔ရန္ မွာထားခဲ့ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းကာ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္ကုိ သြားႏိႈး၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔မွာ အလြယ္တကူ ႏွင့္ ႏုိး၍ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ထလုိက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ကုိလူေမာင္ကုိမူကား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏိႈးယူရသည္။ ထလာ ျပန္ေတာ့လည္း ပ်င္းရိရိႏွင့္ အီေလးႀကီးဆဲြလုိ႔၊ စိတ္မ႐ွည္စရာ။

    ျပာသုိလမုိ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလွသျဖင့္ သံုးေယာက္သား စကားမေျပာအားဘဲ ခပ္ ကုပ္ကုပ္ ကေလး ေလွ်ာက္လာ၏။ ကုိေဒါင္းစိန္၏ ခ်ံဳ႐ွိရာကမ္းစပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မုိးစင္စင္ လင္းလုပါၿပီ။
ကုိေဒါင္းစိန္ကား အခ်ိန္ကုိ အနည္းငယ္ကေလးမွ် မျဖဳန္း၀ံ့ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပိတ္ဆုိ႔ရန္ ျပင္ဆင္ရ၏။ မုိးလင္းသြားပါက သူ႔ခ်ံဳထဲမွ ငါးဆယ္မ်ား ထြက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ေႏွာင့္ေႏွးေန၍ မျဖစ္ေတာ့။
သူသည္ ကုိေလး ဖုိးကြန္းႏွင့္ ကုိလူေမာင္အား ယခုခ်က္ခ်င္း ပိတ္ဆုိ႔ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾက ညာလုိက္ၿပီးေနာက္ ခ်ံဳအနီးတြင္ ဆုိက္ကပ္ထားေသာ ေလွႀကီးတစ္စင္းေပၚသုိ႔ လွမ္းတက္လုိက္ သျဖင့္၊ ကုိေလး ဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္လည္း ထုိေလွႀကီးေပၚသုိ႔ တက္လုိက္လာရ၏။ ထုိေလွႀကီး ေပၚတြင္ကား ကုိေပါက္တူး ထံမွ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ေပး၍ ငွားထားရေသာ ဂုန္နီပုိက္ႀကီးကုိ အသင့္တင္ ထားၿပီး႐ွိေနသည္။

ကုိလူေမာင္သည္ ပဲ့ကုိင္ေပး၍ ကုိေဒါင္းစိန္ႏွင့္ ကုိေလးဖုိးကြန္႔က ေလးလံလွေသာ ဂုန္နီပုိက္ႀကီးကုိ ခ်ံဳပတ္လည္ တစ္ေလွ်ာက္႐ွိ ေရထဲသုိ႔ ဆဲြခ်ကာ ပိတ္ဆုိ႔၀န္း၀ုိင္းလုိက္သည္။ ဂုန္နီပုိက္ႀကီးမွာ ခ်ံဳ၏ အနံအလ်ား ႏွင့္ တုိင္းထြာျပဳလုပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ခ်ံဳပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္ကုိ ၀ုိင္းပတ္ပိတ္ဆုိ႔ႏုိင္ ေအာင္ ကုိက္ ၆၀ ခန္႔႐ွည္လ်ား၏။ ထုိဂုန္နီပုိက္၏ ေအာက္ေျခတြင္ ေျခမခန္႔ အလံုးအထည္႐ွိ၍ ကုိက္ ၆၀ ခန္႔ပင္ ႐ွည္လ်ားေသာ သံႀကိဳးႀကီးကုိ ေအာက္နားအျဖစ္ တပ္ခ်ည္ထားသည္ျဖစ္ရာ၊ ေရ ေအာက္႐ွိ ေျမႀကီးႏွင့္ ထုိသံႀကိဳး တပ္ခ်ီထားေသာ ဂုန္နီပုိက္ေအာက္ေျခမွာ စေ႐ြးကုိက္ေအာင္ ၿမဲၿမဲ ထိကပ္လ်က္ ႐ွိသျဖင့္ ငါး မ်ားသည္ ေရေအာက္မွ တုိးထြက္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။

ၿပီးေတာ့ ဂုန္နီ ပုိက္၏ အေစာက္(အျမင့္)မွာလည္း ငါးေတာင္ ငါးေတာင္စီ အနံ႐ွိေသာ ဂုန္နီေခ်ာႏွစ္ခုကုိ စပ္ခ်ဳပ္ထား႐ံုမွ်မက အေပၚမွ ၆ ေတာင္ခန္႔ အေစာက္႐ွိေသာ က်င္သီႀကိဳး ပုိက္ကြက္ကုိ တပ္ဆင္ ထားေသးသည္ျဖစ္ရာ အားလံုး ဂုန္နီပုိက္၏ အေစာက္မွာ ၁၆ ေတာင္ခန္႔ျမင့္မားေန၏။
ေရ၏ အေစာက္မွာ ၈ ေတာင္ခန္႔ထား၍ ဂုန္နီပုိက္ တင္းတင္းရင္းရင္းမ႐ွိဘဲ အုိက္က်ေနသည့္ အတြက္ ၂ ေတာင္ခန္႔ထားလွ်င္ က်န္႐ွိသည့္ ဂုန္နီပုိက္၏ အေစာက္ ၆ ေတာင္ခန္႔မွာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚသုိ႔ ျမင့္တက္လ်က္ ႐ွိရမည္ျဖစ္သျဖင့္၊ ခ်ံဳထဲမွ ငါးမ်ားသည္ ပုိက္ကုိ လြတ္ေအာင္ ခုန္တက္ႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ သည္နည္းျဖင့္ ခ်ံဳထဲမွ ငါးမ်ားသည္ ၀န္းပတ္ထားေသာ ဂုန္နီပုိက္အတြင္းမွ လြတ္ကင္းေအာင္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် ေဖာက္ထြင္းထြက္ ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့။

ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးလုိက္ကာ ပုိက္နံေဘးတြင္ လက္နားတုိင္မ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္ ၿမဲၿမဲျဖစ္ေအာင္ လုိက္၍ စုိက္ထူေန၏။ ဤလက္နားတုိင္မ်ားကုိ စုိက္ထူ၍ ဂုန္နီပုိက္ အထက္ဖ်ားႏွင့္ လက္နားတုိင္ကုိ ပူးတဲြခ်ည္ေႏွာင္ထားမွသာလွ်င္ ပုိက္သည္ ေအာက္သုိ႔ ေလွ်ာက်မလာဘဲ ခပ္တင္းတင္းခပ္ဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ ခပ္မတ္မတ္႐ွိေနမည္ျဖစ္သည္။ ဒုိက္ နံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လက္နား တုိင္ ၁၀ တုိင္ခန္႔ စုိက္ထူ၍ ပုိက္အထက္ဖ်ားႏွင့္ လက္နားတုိင္ကုိ ပူးတဲြခ်ည္ေႏွာင္ၿပီးမွသာလွ်င္ သူ ေက်နပ္ ရပ္နားလုိက္၏။

    အသည္ေနာက္၌ကား သူတုိ႔အဖုိ႔ ေခတၱအားလပ္ခြင့္ ရသြားေတာ့သည္။ ခ်ံဳကုိ ဂုန္နီပုိက္ ျဖင့္ ပိတ္ဆုိ႔ ၀န္း၀ုိင္းၿပီးလွ်င္ ပုိက္တြင္း႐ွိ ခ်ံဳထဲမွ ေဗဒါပင္မ်ား၊ မန္က်ည္းပင္အကုိင္းအခက္မ်ားႏွင့္ မန္က်ည္းတံုးမ်ားကုိ ကမ္းစပ္ကုန္းေပၚသုိ႔ သယ္တင္ရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤလုိ ေစာေစာ စီးစီး အခ်ိန္တြင္ ဤဟာမ်ားကုိ ေရထဲဆင္းၿပီး သယ္တင္ရမည္မွာ လြန္စြာပင္ ခ်မ္းလိမ့္မည္။ ေနထြက္ခ်ိန္အထိ သူတုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္း ေနရဦးမည္။ သည္ၾကားထဲ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္တုိ႔ လုပ္အား႐ွိသြားေအာင္ အရက္၀ုိင္း ဖဲြ႕လုိက္ကာ မေကာင္းပါေလာ၊ အခ်မ္းေျပေလးေပါ့ေလ။
သူတုိ႔သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာစြာပင္ အရက္၀ုိင္းဖဲြ႕ရန္ ကုန္းေပၚသုိ႔ ျပန္တက္လာၾကသည္။

(၃)
ေဆာင္းေလသည္ တ၀ွီး၀ွီးႏွင့္ အျပင္းတုိက္ခတ္ေနသည္။ ေခ်ာင္းထဲ၌ လိႈင္းတံပုိးတုိ႔သည္ ထႂကြ ေသာင္းက်န္းေနသည္။ ျမဴႏွင္းကေလးမ်ားလည္း ေဆာင္းေလကုိ ခုိစီးကာ ပ်ံ၀ဲေနသည္။ ခ်မ္းေအး လွသည့္ ေဆာင္းလျပာသုိ။

ကုိေဒါင္းစိန္၏ ခ်ံဳ႐ွိရာ ကမ္းထိပ္၌ ႀကီးမားေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္႐ွိသည္။ အကုိင္းအခက္မ်ား မွာ ေ၀ဆာစည္ကားလွသျဖင့္ သဘာ၀က ဖန္တီးထားေသာ ထီးႀကီးပမာ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္း လွသည္။ တ၀ီွး၀ွီး တုိက္ခတ္ေနေသာ ေဆာင္းေလေၾကာင့္ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားက ေတးဂီတကုိ သီက်ဴး၍ ႏဲြ႕လ်ေသာ အကုိင္း အခက္မ်ားက ယိမ္းကေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႀကီးမားတုတ္ခုိင္လွ ေသာပင္စည္ ပင္မႀကီးမွာမူ ရင့္က်က္ ေသာ ဣေႁႏၵျဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ရပ္တည္႐ႈစားေနသည္။

ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ လူစုကား ခ်မ္းလြန္းလွသျဖင့္ ေလကြယ္ရာ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၏ နံေဘးသုိ႔ ေျပးကပ္ၾက ရ၏။ ေနာက္ သစ္ကုိင္းအေျခာက္မ်ားျဖင့္ ေကာက္႐ုိးမ်ားကုိ စုေပါင္းကာ မီးဖုိၿပီး မီးထုိင္လံႈၾက၏။
' ေဟ့ ေဒါင္းစိန္ရဲ႕၊ တကယ္ ခ်မ္းၿပီလုိ႔ဆုိရင္ ေစာင္ၿခံဳလုိ႔လည္း မလံုဘူး၊ မီးလံႈလုိ႔လည္း မလံႈဘူး၊ ဒါေတြက အျပင္အပ က အေအးကုိသာ ေႏြးေအာင္ တတ္ႏုိင္ေပမဲ့ အတြင္းက စိမ့္ၿပီး ခ်မ္းလာတဲ့ အခ်မ္းကုိေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ မရဘူးကြ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္႐ွိတာကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေပါ့ကြာ'

ကုိေလးဖုိးကြန္႔က ေအးစက္လ်က္႐ွိေသာ သူ႔လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ မီးေတာက္၀ယ္ ကင္ၿမိဳက္ရင္း ကုိေဒါင္းစိန္ သုိ႔ လွမ္းေျပာလုိက္၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၏ စကားမ်ားထဲမွ ' ထံုးစံအတုိင္း' ဟူေသာ စကားမွာ အင္မတန္ အဓိပၸာယ္ ေလးနက္သည္။ မည္သူ၏ ခ်ံဳကုိပင္ ပိတ္ဆုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔၊ ထုိပိတ္ဆုိ႔ ေသာေန႔တြင္ ခ်ံဳ႐ွင္က ကူညီညာ လုပ္ကုိင္သူမ်ားႏွင့္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးကုိ အရက္အ၀ တုိက္ရေသာ ထံုးစံ႐ွိသည္။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၏ ထံုးစံအတုိင္းကား ဤထံုးစံကုိ ရည္႐ြယ္၍ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကုိေဒါင္းစိန္ကလည္း ခ်က္ဆုိလွ်င္ နားခြက္ က မီးေတာက္သူျဖစ္ပါသည္။

' ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ၊ ရပါေစ့မယ္၊ ဒီေန႔ဒီရက္ ခ်ံဳဆုိ႔ေတာ့မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနလုိ႔ ညတုန္းက အမိႈင္ရဲ႕ ဘံုဆုိင္မွာ အရက္ေျခာက္ပုလင္းကုိ ခ်ံဳေပၚေပးနဲ႔ အေႂကြးယူၿပီး လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ ၀ွက္ထား ၿပီးသားပါ၊ အခုပဲ သြားယူေပးပါ့မယ္'
ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ေပါ့ပါးစြာ ထရပ္လုိက္ကာ အနီး႐ွိ ခ်ံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းမ်ားအၾကားတြင္ သူ၀ွက္ထားေသာ အရက္ ၆ ပုလင္းအနက္မွ အရက္တစ္ပုလင္းႏွင့္ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္လံုး တစ္လံုးကုိ သြားယူလာ၏။

' ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေႏွးတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အရက္ေသာက္ခ်င္တာ ၾကာလွ ၿပီဗ်၊ ဒါေပမဲ့ အလြတ္မဲ့ သြားေသာက္ရင္ မယ္စိန္ဆူမွာစုိးလုိ႔ ဒီခ်ံဳဆုိ႔မယ့္ေန႔ကုိ ေစာင့္ရတာ ၾကာၿပီ ေကာဗ်ာ။ ခုလုိ အလုပ္ကေလးအကုိင္ကေလးနဲ႔ ေငြ၀င္လမ္းေလး႐ွိတုန္းအခါမ်ိဳး၊ အလုပ္ကုိ ပင္ပင္ ပန္းပန္းလုပ္ရမယ့္ အခါမ်ိဳးမွာ ေသာက္ရင္ေတာ့ မယ္စိန္ မဆူပါဘူး'
သူသည္ အရက္ပုလင္းႏွင့္ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္လံုးကုိ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္တုိ႔ အၾကားတြင္ ခ်ေပးရင္း ေျပာလုိက္၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္လည္း ' မင္းအေၾကာင္း သိပါ တယ္ကြာ ' ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲသာ လုပ္ေနၾက၏။

တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ျဖင့္ ခြက္လွည့္ေသာက္ခ်လုိက္ရာ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ အရက္တစ္ပုလင္း လံုးတက္တက္ေျပာင္ေတာ့၏။ ကုိလူေမာင္က အာသာမေျပေသးသလုိ ကုိေဒါင္းစိန္ကုိ လွမ္းၾကည့္ ကာ လြတ္ေနေသာ ပုလင္းခံြကုိ မ်က္စ ပစ္ျပလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေဒါင္းစိန္က ခပ္အင္အင္။
' အခုေတာ့ အျမည္းမ႐ွိ ဘာမ႐ွိနဲ႔မုိ႔ အခ်မ္းေျပ ဒါေလာက္ တဲလုိက္ရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္ ေရငုပ္သမားေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါမွ အၿမီးနဲ႔ အက်အန တစ္ခ်ီထပ္ၿပီး လွည့္ၾကေသးတာေပါ့' ကုိေဒါင္းစိန္ ကား အင္မတန္ ေ၀ါဟာရ ႂကြယ္သူျဖစ္သည္။ အရက္ေသာက္သည္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကုိပင္ ' အရက္ ကေလး တဲလုိက္ရေအာင္' ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ' အရက္ကေလးလွည့္လုိက္ရေအာင္ ' ဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ၿပီး သံုးစဲြႏုိင္သူျဖစ္ သည္။

မုိးစင္စင္လင္းေပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ေလထန္ေန၍ လည္းေကာင္း၊ ႏွင္းကေလးမ်ား တဖဲြဖဲြက်ေန၍လည္း ေကာင္း ခ်မ္းလြန္း လွသျဖင့္ သူတုိ႔ မီးပံုအနီးမွ မခြာႏုိင္ၾကေသး။ ေနအထြက္ကုိသာေစာင့္ေနၾက၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔က မီး႐ွိန္ ေလ်ာ့သြားေသာ မီးပံုကုိ ထုိးဆြကာ သစ္ကုိင္းေျခာက္မ်ား ထပ္ထည့္ေပး ေနရင္းမွ ကုိေဒါင္းစိန္သုိ႔ လွမ္း၍ ' ေဟ့ ေဒါင္းစိန္၊ မင္း ခ်ံဳသံုးခ်ံဳကုိ အားလံုး အရင္းဘယ္ေလာက္ ၀င္သလဲ' ဟု ေမးလုိက္၏။

' ႐ြာဖ်ားက ကုိသာဂိရဲ႕ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးကုိ ေငြအစိတ္ ေပး၀ယ္ၿပီး ခ်ံုခ်တာ၊ အဲဒီခ်ံဳ သံုးခ်ံဳရတယ္၊ အဲဒီ မန္က်ည္းပင္ႀကီးကုိလွဲၿပီး အကုိင္းအခက္ေတြကုိ ျဖတ္၊ မန္က်ည္းတံုးေတြကုိ လႊနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ဒီအေရာက္ သယ္ယူရာမွာ ကူညီၿပီး လုပ္ဖုိ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ ငါးက်ပ္ေပး ငွားရေတာ့ အားလံုးသံုး ဆယ္ေလာက္ပဲ အရင္း၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ံဳသမား ေတြဟာ ေဗဒါပင္ေတြကုိ ေမြးထားလုိ႔ ေဗဒါပင္ေတြ တစ္ေန႔တျခား ပြားမ်ားလာၿပီး တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီေဗဒါပင္ေတြဟာ သူတုိ႔လယ္ယာေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ပါလိမ့္မယ္ ဆုိၿပီး လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး ကတစ္ဆင့္႐ံုးမွာ တရားစဲြလုိက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ံဳသမားေတြကုိ ႐ံုးက ဆင့္ေခၚၿပီး တစ္ခ်ံဳကုိ ဒဏ္ ေငြတစ္ဆယ္ တပ္လုိက္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က သံုးခ့်ဳကုိ ေငြသံုးဆယ္ ေဆာင္လုိက္ရေတာ့ အားလံုး ေငြေျခာက္ဆယ္ အရင္း၀င္ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။

' ေအး တုိ႔ခ်ံဳသမားေတြကလည္း စည္းကမ္းမ႐ွိဘူးကြ၊ ကုိယ့္ ခ်ံဳကိစၥၿပီးတယ္ဆုိရင္ ေဗဒါပင္ေတြကုိ ကုန္းေပၚဆဲြတင္၊ အေျခာက္ခံ၊ မီးပံု႐ိႈ႕ၿပီး အစတံုးလုပ္ပစ္လုိက္ပါလား။ အခုေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ေပါင္ ကြာ၊ ကုိယ့္ကိစၥၿပီးရင္ ၿပီးေရာ၊ ဘယ္သူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆုိၿပီး ေဗဒါပင္ေတြကုိ ေခ်ာင္း႐ုိးထဲ ေမွ်ာလႊတ္ လုိက္ေတာ့ အဆမတန္ ပြားကုန္တာေပါ့ကြ၊ မုိးတြင္းလည္းေရာက္ေရာ ဒီေဗဒါပင္ေတြဟာ လယ္ကြင္းထဲ၀င္ၿပီး ေကာက္ပင္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ေရာ၊ ဒီေတာ့ လယ္သမားမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အစုိးရကလည္း လယ္သမားကုိထိေတာ့ တုိ႔ကုိမညႇာဘဲ တြယ္ေတာ့မွာေပါ့ကြ၊ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈလုိ႔ အိမ္က ငါ့မိန္းမမျပားႀကီး ခဏခဏ ေျပာတဲ့အတုိင္းေပါ့ကြာ'
မုိးစင္စင္လင္း႐ံုွမွ်မက ေနကေလးပင္ ထြက္ျပဴစ ျပဳၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ စကားလက္စျဖတ္ လုိက္ၾကကာ အလုပ္လုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

(၄)

ေနကား ထြက္ျပဴ၍ လာေပၿပီ။ ထြက္ျပဴစ ျဖစ္႐ံုမွ်မက ေဆာင္းေနမုိ႔ ေနျခည္မွာ ႏုလွပါေသးသည္။ ဤေနျခည္ႏုကေလးမွ်ျဖင့္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔အား အေအးဓာတ္မွ ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔မွာ မီးလံႈလုိက္ရသျဖင့္ အခ်မ္းမ်ား ေျပေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ မီးေတာက္အရက္ကေလး ကုိေသာက္လုိက္ရ၍လည္း ရင္ထဲ ၀မ္းထဲ၌ ပူေႏြးေနပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ကား အေအးဒဏ္ကုိ ျဖင့္ဘာမထီ။ အခ်မ္းကုိလည္း ခံႏုိင္ပါၿပီ။

သံုးေယာက္သား ဂုန္နီပုိက္၀ုိင္းထားေသာ ခ်ံဳအတြင္း ေရထဲသုိ႔ ဆင္းကာ ေဗဒါပင္မ်ားကုိ ကုန္းေပၚ ပစ္တင္ၾက၏။ မူလက သစ္ကုိင္းသစ္ခတ္ႏွင့္ သစ္တံုးမ်ားအၾကားတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ခုိေအာင္းေန ၾကေသာ ငါးမ်ားမွာလည္း ဤကဲ့သုိ႔ လူဆင္း၍ ေမႊလုိက္ေသာအခါတြင္ ခုိေအာင္းေနရာမွ ထြက္ကာ တ၀ုန္း၀န္း ထ ခုန္ေနၾကသျဖင့္ ဆူညံေနသည္။

' ဟ ေဒါင္းစိန္ရဲ႕၊ မင္းခ်ံဳထဲက တကယ္မ်ားတာပါလား၊ မေန႔တုန္းကေတာ့ မင္း ႂကြားေနတာမွတ္ လုိ႔၊ အခုမွ ငါး တကယ္မ်ားမွန္း လက္ေတြ႕သိရတယ္၊ မင္းေတာ့ ေကာ္ၿပီ'
ကုိေလးဖုိးကြန္႔က တ၀ုန္း၀န္း ထ ခုန္ေနေသာ ငါးမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ေျပာလုိက္သျဖင့္ ကုိေဒါင္းစိန္ ကခပ္ႂကြားႂကြားေလး ၿပံဳးလုိက္ကာ ' ငါးမ်ားမွာေပါ့ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်ံဳက သူမ်ားခ်ံဳေတြလုိ သစ္ကုိင္း ေလးတစ္ခက္ႏွစ္ခက္၊ သစ္တံုးေလး တစ္တံုး ႏွစ္တံုးေလာက္နဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ခ်ထားတဲ့ ခ်ံဳ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သစ္ကုိင္းသစ္ခတ္ အလံုအေလာက္နဲ႔ ခ်ထားတဲ့ခ်ံဳမုိ႔ ငါးမ်ားမ်ား ခုိေအာင္းေနႏုိင္တာ ေပါ့ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ံဳကုိ အစာမွန္မွန္လည္းေကၽြးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ံဳခ်တဲ့ ေနရာက လည္း ငါးမႀကိဳက္တဲ့ ျပန္႔မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါးေတြ သေဘာက်တဲ့ အုိင္႐ွိတဲ့ က်င္းစပ္မွာ ဆုိေတာ့ ငါးမ မ်ားဘဲ ေနႏုိင္ေရာလားဗ်'

ေဗဒါပင္မ်ား အကုန္အစင္ ကုန္းေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ၿပီးေသာအခါ မန္က်ည္းကုိင္းနဲ႔ မန္က်ည္းတံုးမ်ားကုိ ေရထဲ၌ စမ္းသပ္႐ွာေဖြကာ ကုန္းေပၚသုိ႔ သယ္တင္ၾကျပန္၏။ မန္က်ည္းကုိင္းႏွင့္ မန္က်ည္းတံုးမ်ား အားလံုး သယ္တင္၍ ၿပီးစီးသြားသည့္အခါတြင္မူကား ငါးမ်ားမွာ ခုိေအာင္းရန္ ေနရာမက်န္႐ွိေတာ့ သျဖင့္ ဣေႁႏၵရရ မေနႏုိင္ေတာ့၊ တေျဖာင္းေျဖာင္းေနေအာင္ ထ ခုန္ေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕မခုန္ႏုိင္ေသာ ငါးမ်ားကား ပြစိပြစိျဖင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ၌ ထ ပြက္ေနၾၾကရာ ဤငါးပြက္မ်ားကုိၾကည့္ရင္း ကုိေဒါင္း စိန္၏ ရင္ထဲ၌ ဖုိးႀကိဳင္းတုတ္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ခ်ံဳထဲ၌႐ွိေသာ ေဗဒါပင္မ်ားႏွင့္ သစ္ကုိင္း သစ္တံုးမ်ား အားလံုးအကုန္သယ္တင္ၿပီးျဖစ္၍ သူတုိ႔ ကုန္းေပၚသုိ႔ ျပန္တက္လာၾက၏။ သူတုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ေရစုိေန႐ံုမွ်မက ႏံြႏွစ္မ်ား ေပက်ံလ်က္႐ွိသ ျဖင့္ ႐ႈမေကာင္းေအာင္ အ႐ုပ္ဆုိးေနသည္။ ခ်မ္းလြန္း၍လည္း ခုိက္ခုိက္တုန္ေနၾက၏။ သူတုိ႔သည္ ေနာက္ထပ္အရက္တစ္ပုလင္းကုိ ဆဲြ၍ မီးပံုအနီးတြင္ထုိင္ၾကျပန္သည္။
ကုိေဒါင္းစိန္ သည္ သူ႔ခါးပုိက္ေထာင္ အိတ္ထဲမွ ပုဇြန္တုပ္ႀကီး ၅ ေကာင္ကုိထုတ္လုိက္သည္။ ဤပုဇြန္တုပ္ႀကီး ၅ ေကာင္မွာ ခ်ံဳထဲမွ သစ္ကုိင္း သစ္ခက္မ်ားကုိ စမ္းသပ္ ႐ွာေဖြရင္းမွ ဖမ္းမိထား ေသာ ပုဇြန္တုပ္ႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးမ်ားကုိ မီးဖုတ္ၿပီး အရက္နဲ႔ ၿမီးလုိက္ရရင္ ဇိမ္ေပါ့။

သူသည္ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးမ်ားကုိ မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္ကာ မီးဖုတ္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ပုိက္႐ွင္ ကုိေပါက္တူးႏင့္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦး ေရာက္လာၾကရာ သူတုိ႔၏ အရက္၀ုိင္းမွာ စည္ကားသြားသည္။
မီးဖုတ္ထားေသာ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးမ်ားမွာ နီေရာင္ သမ္းလာ၍ အနံ႔ကေလးလည္း သင္းပ်ံ႕လာသည္။ ခပ္စန္႔စန္႔႐ွိေနေသာ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးမ်ား၏ ကုိယ္ကာယမ်ားမွာလည္း ေကြးညြတ္လာသည္။ ဤကား က်က္ၿပီ ဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ကုိ ျပသလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ ' ပုဇြန္အေကြး ငါးအေႏြး' ဟု စာဆုိ ႐ွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးမ်ားကုိ မီးပံုထဲမွ ဆယ္ယူ၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လုိက္ေ၀၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၊ ကုိလူေမာင္၊ ပုိက္႐ွင္ ကုိေပါက္တူးႏွင့္ ေရငုပ္သမား(၂)ဦး၊ ေပါင္း(၅)ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ ေ၀လုိက္ရာ သူ႕အတြက္ပင္ မက်န္ေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွိပါေစေတာ့၊ သူ႔မွာ ကာယကံ႐ွင္ ျဖစ္၍ ေနရာတကာတြင္ အနာခံရမည္။

အရက္တစ္ပုလင္းႏွင့္သည္လူ ေျခာက္ေယာက္ဆုိလွ်င္ ဆင့္ပါးစပ္ထဲႏွမ္းပက္သေလာက္သာ ႐ွိမည္ ျဖစ္၍၊ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ က်န္ေနေသာ အရက္ေလးပုလင္းကုိပါ ယူထုတ္လာရ၏။ သူက ကာယကံ႐ွင္ျဖစ္ေန၍ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီ လုိက္ငွဲ႕ေပးေနရ၏။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးမွာ ပုိ၍ အေရးႀကီးသည္ျဖစ္၍ အရက္ကုိ ပုိတုိက္ရ၏။ ပုိ၍လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရ၏။
' ေသာက္ႏုိင္သေလာက္ အ၀ေသာက္ၾကေနာ္၊ ဘာမွ အားမနာၾကနဲ႔၊ ကုန္ရင္ အမႈိင့္ဆုိင္မွာ ထပ္ၿပီး သြားယူေပးဦးမယ္၊ အဲ ကၽြန္ေတာ့္ခ်ံဳကုိ သိမ္းရာမွာသာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္နဲ႔ ငါးတစ္ေကာင္ တစ္ၿမီးမွ မေလမလြင့္ရေအာင္ သိမ္းေပးပါေနာ္'

ကုိေဒါင္းစိန္က ေရငုပ္သမား ၂ ဦးအား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ငွဲ႕ေပးေနရင္းမွ ေျပာလုိက္၏။ ေရငုပ္ သမား ၂ ဦးကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကုိေဒါင္းစိန္ အားျပန္ၾကား လိုက္၏။
' ဒီအတြက္ေတာ့ မပူစမ္းပါနဲ႔ ေဒါင္းစိန္ရယ္၊ တုိ႔ရဲ႕ သတင္းကုိ မင္းလည္းအၾကားသား မဟုတ္လား၊ အင္မတန္ အသိမ္းရခက္တဲ့ ငါးက်ည္း၊ ငါးခူေပါတဲ့ ခ်ံဳကုိေတာင္ တစ္ေကာင္မွ မလြတ္ေအာင္ သိမ္း လာခဲ့တဲ့ သူေတြပါကြ။ ေဟ့ ေရငုပ္တဲ့ ေနရာမွာ၊ ပုိက္သိမ္းတဲ့ေနရာမွာဆုိရင္ ဗုိလ္မထားဘူးကြ၊ တစ္မုိးေအာက္တစ္ေယာက္လုိ႔သာ မွတ္ထင္ထားလုိက္ၾကပါ'

သူတုိ႔၏ စကားမွာ အားရစရာေကာင္းသေလာက္ သူတုိ႔႐ုပ္သ႑ာန္မွာလည္း အားရစရာ ေကာင္း လွပါသည္။ တစ္ကုိယ္လံုး မည္းနက္၍ တုတ္ခုိင္သန္စြမ္းလွပံုမွာ ကၽြဲေပါက္ေလးတစ္႐ွဥ္းလားဟုပင္ ထင္မွား ေလာက္ည္။ ဘ၀တြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစားေသာက္ေနထုိင္လာခဲ့ရ၍ ထုသားေပသားရေနၾက ပံု႐ွိသည္။ က်န္းမာသန္စြမ္းလွပေသာ သူတုိ႔အဖုိ႔ သက္လံုေကာင္းပံုလည္း ႐ွိၾကသည္။ ပါရမီေပစြ။
ဤ ေရငုပ္ပုိက္သိမ္းေသာ အလုပ္မွာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းေသာ အလုပ္ျဖစ္ရာ ျခေသၤ့လုိ ခြန္ အားမ်ိဳးႏွင့္ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး သက္လံုေကာင္းႏုိင္မွလည္းျဖစ္မည္။ ေရတစ္ခါငုပ္လွ်င္ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ၾကာေအာင္ ေရေအာက္၌ ငုပ္လွ်ိဳးေနႏုိင္မည္ျဖစ္ရာ သက္လံုမေကာင္းသူအဖုိ႔ စိတ္ကူး ပင္မထည့္ ရဲေသာ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

 ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ငုပ္ရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ပုိက္သိမ္း၍ မၿပီးမခ်င္း တစ္ေန႔လံုးလုိလုိ ေရထဲဆင္းၿပီး ငုပ္ေနရသည္ျဖစ္ရာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူဆုိလွ်င္ ခံႏုိင္ဖြယ္ အေၾကာင္းမ႐ွိ။ ေရငုပ္ၿပီးေနာက္လည္း ဂုန္နီပုိက္ေအာက္ေျခ႐ွိ သံႀကိဳးကုိ ငါးမ်ားကုိ လြတ္မထြက္ ႏုိင္ေအာင္ ေျမႀကီးႏွင့္ ထိကပ္ၿပီး ကမ္းစပ္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္းဆဲြကာ ပုိက္ကုိ က်ဥ္းလာရသည္။ ဤလုိ အခါမ်ိဳးတြင္ ငါးက်ည္း၊ ငါးခူ စေသာ ေအာက္ငါး မ်ားကလည္း သူတုိ႔အနီးတြင္ ၀န္းရံကာ သံႀကိဳးေအာက္မွ တုိးထြက္ႏုိင္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားတတ္ၾကသည္ျဖစ္၍ ဤငါးမ်ားကုိ လက္ ႏွင့္ ဖယ္႐ွားၿပီး အလုအယက္ သိမ္းလာၾကရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔တစ္ကုိယ္လံုး ငါးက်ည္း မ်ားစူးထားေသာ ဒဏ္ရာမ်ားမြမြက်ဲေနတတ္ၾကသည္။ ဤဟာမ်ားကုိ လည္း ခံႏုိင္ရည္ ႐ွိရမည္။ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ၥ တစ္ေန႔လံုး ေရထဲ ဆင္းေနရေသာ အေအးဒဏ္ ကုိလည္း ႀကံ့ႀကံ့ခံႏုိင္ရသည္။ အား... တကယ္ပင္ မလြယ္ေသာ အလုပ္ပါတကား။

အခန္း (၅) ဆက္ရန္
.