ပန္းသတင္း (ဂ်ဴလိုင္ ၃)

ဥမၸတၱကခ်င္ျခင္း
ဦးေဆြ (ဒႆနိက)

(၁)
    "ေတာက္…ကြာ"
    စက္ဘီးေပၚက ဆင္းၿပီး ဦးဘေမာင္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ခတ္တယ္ ဘီးကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ "ေဘာင္း"ဆိုတဲ့အသံၾကားကတည္းက  ထင္ေတာ့ ထင္လိုက္ၿပီးသား၊ ဘီးကေပါက္ရုံတင္ မကဘူး။ ကၽြတ္ေရာ၊ တာယာေရာပါ ကြဲၿပီလို႕။ ကြဲလည္း ကြဲေလာက္ေရာေပါ့။ အသစ္မလဲႏိုင္ဘဲ စီးေနတာ ၾကာၾကာ လွေပါ့ပဲ တာယာကလည္း ကင္းေျခမ်ားေတြ ကပ္ေနသလား ေအာက္ေမံရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ တာလား။ ေရွ႕ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ဘီးဆိုင္နဲ႕ သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူး။ ေနကလည္း ရုံးဆင္းခ်ိန္ က်ေနဆိုေပမယ့္ တေပါင္းေနဆိုေတာ့ စက္ဘီးကို တြန္းလာခဲ့တယ္။

    "ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ဘီးေပါက္လာျပန္ၿပီလား"
    "ေပါက္ရုံတင္ မကဘူးေဟ့၊ ကြဲကို ကြဲလာတာ"
    "ခင္ဗ်ားဘီးက ဖာမေနပါေတာ့နဲ႕ဗ်ာ၊ အသစ္လဲမွကို ေကာင္းမွာပါ"
    စက္ဘီးျပင္ဆိုင္က ကိုေအးက သူ႕ကိုေျပာေတာ့ ဦးဘေမာင္ မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္တယ္။ ေျပာတတ္ လိုက္တာ။ အသစ္လဲလိုက္တဲ့။ ဟင္း…လဲခ်င္တာေပါ့ကြ၊ သည္ေသာက္ဘိးစုတ္ကို အသစ္ လဲခ်င္ ရုံတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ ဆိုင္ကယ္အသစ္တစ္စီးကို ၀ယ္စီးပစ္ခ်င္တာလို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေနတာ၊ ပါးစပ္ကို ယားေန ေသာ္လည္း ကိုယ္က လူႀကီးပဲေလ ဆိုၿပီး ဖူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကိုသာ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။

    အင္းသည္ေန႕အဖို႕ေတာ့ "ဖူး"ဘယ္ႏွစ္ခါ၊ "ေတာက္…ကြာ" ဘယ္ႏွခါရွိၿပီမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ မနက္ရုံး ကို ေရာက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပ၊ ရုံးအုပ္ႀကီးက ေအာ္လားေအာ္ရဲ႕၊ အရာရွိ က ေငါက္လားေငါက္ရဲ႕။ ကိုယ့္ေအာက္က စာေရးမေပါက္စေတြက လည္း လုပ္လိုက္သမွ် တလြဲခ်ည္း။ တာ၀န္ယူေျဖရွင္းရေတာ့ကိုယ္။ ျမန္ျမန္ပင္စင္ယူၿပီးမွပဲ သည္၀ဋ္က ကၽြတ္မွာပဲလို႕သာ ေျဖေတြး ေတြး ေနရတယ္။

    "ကဲ…ေမာင္ေအးေရ ေအးေအးေဆးေဆးသာလုပ္၊ လုပ္ၾကည့္လို႕မရေတာ့လည္း အသစ္လဲတာေပါ့ကြာ။ ငါလမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးေတာ့ပဲ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြ၊ မနက္ျဖန္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရုံပိတ္ရက္ မို႕လို႕"
    ကိုေအးက တျခားဘီးတစ္စီး ကိုင္လက္စကေန ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဦးဘေမာင္ အိမ္ဘက္ ေျခဦး လွည့္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး လမ္းထိပ္က ဘုရားဘက္သြားၿပီး ဘုရားဖူး၊ ပုတီးစိပ္ဦး မွပါလို႕လည္း စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

    ဦးဘေမာင္တို႕က အခေတာ့ လင္ကိုယ္မယားပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ သူက ရုံတစ္ရုံမွာ စာေရးႀကီး၊ သူ႕မိန္းမ မခင္ျမ ကေတာ့ အိမ္မွာ အိမ္ဆိုင္ကေလးတည္ထားတယ္။ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္က ဆိုင္ဆိုေတာ့ အရင္ ဟာေပး ေနာက္ဟာယူနဲ႕ ဟိုဟာနည္းနည္း၊ သည္ဟာနည္းနည္း ပစၥည္းေလာက္သာ တင္ႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ေလးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္မယားအိုႀကီး အိုမအတြက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ ေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြေလးေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့ေလ။ အင္းဒါေပမဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ အိမ္ခြဲေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သည္ေကာင္းကလည္း အလုပ္အကိုင္က က်ပန္း၊ သားသမီးကလည္း မ်ားဆိုေတာ့ ဟိုဟာေလးလို မေအ့အိမ္ ေျပးလာ လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ ကေလးေနမေကာင္းလို႕ ဆိုလိုဆို၊ လာလာႏွိပ္စက္တာေေတာ့ ခံရ တတ္တယ္။ သည္ေကာင္ကလည္း ခုထက္ထိ လက္ေၾကာက မတင္းခ်င္ေသးဘူး။ "ဖူး"အိမ္အ၀င္ ေရာက္မွာပဲ အေတြးနဲ႕တင္ မြန္းက်ပ္သလိုျဖစ္လာလို႕ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။

    အိမ္အ၀င္၀မွာ ေစ်း၀ယ္မယ့္ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ဆုံတယ္။ ဆိုင္ေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ မခင္ျမ မရွိဘူး။ ဘယ္မ်ားသြားပါလိမ့္။ အိမ္မွာေတာ့ စကားသံလိုလို၊ ငိုသံလိုလို ဗလုံးဗေထြး ၾကားသလိုလိုပဲ။
    "ဘာယူမလဲေဟ့"
    "ဟို…ဦးစာေရးႀကီး…အေမက လက္ဖက္တစ္ထုပ္ရယ္၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္တစ္ထုပ္ရယ္ ေပးလိုက္ပါတဲ့။ ညအေဖျပန္လာမွ ေပးမယ့္တဲ့"
    ကေလးေတြကို ဦးဘေမာင္သိပါတယ္။ သူတို႕ရပ္ကြက္ထဲက ဆိုက္ကားသမား လွ၀င္းရဲ႕ ကေလးေတြပဲ။ ဆိုင္ေပၚ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အတြဲထုပ္ေတြထဲက ဆြဲျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပါ့ "လင္ျပန္ေပး"ဆိုတာ။ ဟုတ္တယ္ သူတို႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လင္အလုပ္က အျပန္ ရလာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕ မွရွင္းတဲ့ "လင္ျပန္ေပး"ဆိုတာရွိတယ္။
    အိမ္ေပၚကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။

    "မခင္ျမ… ေဟမခင္ျမ ဘာလုပ္ေနတုံးဟ"
    ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီဗ်ား။ မခင္ျမက စိတ္ရႈပ္လက္ရႈပ္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ေဆးေပါ့လိပ္တိုႀကီး ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ဖြာလို႕၊ ေဘးမွာက သမီးႀကီးကလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕၊ တြတ္ထိုးေနတာ။ သူသိလိုက္ၿပီ။ သည္အႀကီးမနဲ႕ ကေလးႏွစ္ေကာင္။ သမီးႀကီးကလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕၊ တြတ္ထိုးေနတာ။ သူသိလိုက္ၿပီ။ သည္အႀကီးမ၊ ေယာက်ာ္းနဲ႕ရန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာျပန္ၿပီလို႕ေပါ့။ သူ႕ ျမင္ေတာ့ မခင္ျမက ဆီးၿပီးေျပာတယ္။

    "ကိုဘေမာင္ေရ… ေဟာသည္မွာ ေတာ့္သမီးႀကီးေလ"
    ဦးဘေမာင္ လက္ကာၿပီး ေရအိုးစင္ရွိရာကို သြားၿပီး ေရတစ္ခြက္ခပ္ေသာက္ လိုက္တယ္။ ရင္ေတြ ပူလာလို႕ေပါ့။ ၿပီးမွသူတတ္ႏိုင္တာကိုပဲ လုပ္လိုက္တယ္။
    "ဖူး…ဟူး…ဟူး"
(၂)
    ညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လိုက္လို႕လား မသိဘူး မနက္အိပ္ရာကထ ေခါင္းေတြ၊ ဇက္ေတြ ေလးေလးႀကီး။ ဘယ္…ခါတိုင္းဆိုအဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္ၿပီး ဘာမွ် မၾကားရတဲ့ အိမ္၊ ခုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လို႕တုံး။ အႀကီးမနဲ႕ပါလာတဲ့ ႏို႕စို႕ကေလး ဗိုက္နာလို႕ဆိုလား၊ ေတာ္ၾကာထငိုလိုက္၊ မေနသာေတာ့ မခင္ျမက အိပ္ရာထဲက ထသြားလိုက္ ျပန္၀င္လာမလို႕လုပ္တုန္း အႀကီးေကာင္ က အိပ္ရာထဲေသးပါခ်လို႕ ေစာင္ေတြ ရႊဲကုန္ၿပီဆိုၿပီး ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ သမီးႀကီးက ေက်ာျပင္ ေဗ်ာတင္ပါေလေရာ။ ငိုလိုက္တာက ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူလို႕။ ေအာင္မေလးဟ ရူးေတာင္ ရူးခ်င္တယ္ လို႕ ေအာက္ေမ့မိတယ္။

    မခင္ျမ က ကိုယ့္ထက္ပိုမွာေပါ့။ ဒါေတာင္ မနက္ေစာထၿပီး ေရေႏြးအိုးတည္၊ ထမင္းထေၾကာက္ လုပ္ထား ေသးရဲ႕၊ ဦးဘေမာင္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ ေနၿပီ။ အႀကီးမတို႕ သားအမိေတြလည္း စားေသာက္ ၿပီး ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က သူကေမာင္အိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾကေလရဲ႕။ မခင္ျမက ေစ်းဆိုင္ခင္း ေနတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕က လမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ အသံတစ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။
    "ေဒၚႀကီးခင္ျမ… ေဒၚႀကီးခင္ျမ၊ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါခင္ဗ်ား"
    "ဟဲ့… ေၾသာ္ဘယ္သူလဲလို႕ ေမာင္စိုးပါလား၊ မဂၤလာပါေတာ္၊ မဂၤလာပါ၊ မနက္ေစာေစာစီစီး ဘယ္သြား မလို႕တုံး"
    "သည္ေန႕ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္နဲ႕ ေဆြးေႏြးဖို႕ ခ်ိန္းထားတာေလး ရွိလို႕ သြားမလို႕ပါဗ်ာ။ ကို္ယ္က ေနာက္က်ရင္ မေကာင္းဘူးမို႕လား၊ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာထလာခဲ့တာ။
    ဦးဘေမာင္ ေသာက္လက္စေရေႏြးသီးမလို ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ကဲၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူလဲလို႕။ ေမာင္စိုး၊ အရူးေမာင္စိုးပဲ။ စတစ္ေကာ္လာ အျဖဴလက္ရွည္နဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း အတက္ခ်ီေက့စ္လို အိတ္အနက္ ကို ဆြဲလို႕ ဆံပင္ကအစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္ ဇြန္း ကို ျပန္ကိုင္လိုက္မယ္ အလုပ္။

    "ဦးစာေရးႀကီးေကာ အလုပ္အဆင္ေျပရဲ႕လား"
    "ေအး… ေျပပါတယ္ကြယ္၊ ေျပပါတယ္"
    "အဆင္မေျပရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာေနာ္ ေဒၚႀကီးခင္ျမ၊ ကုလသမဂၢမွာ သံတမန္ေနရာ တစ္ေနရာ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးမယ္"
    ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ေမာင္စိုးထြက္သြားၿပီ။
    "ျမတ္စြာဘုရား"လို႕ပဲ ဦးဘေမာင္ ဘုရားတလိုက္မိတယ္။

    မခင္ျမလည္း ဆိုင္ေရွ႕ကေန အိမ္ေပၚတက္လာတယ္။ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြ ဦးဘေမာင္လည္း ၾကားမွာ ေပါ့ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕။
    "သည္ေကာင္အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီနဲ႕တူတယ္"
    "အင္းေလ ခုဟာက 'တက္သုံးလ' ေနမွာေပါ့"
    ေမာင္စိုးဆိုတာက ဦးဘောမင္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲကပါ။ မိဘေမြးခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဂုဏ္ျဒပ္ႀကီးတဲ့ အသိုင္း အ၀ိုင္းမ်ိဳးပါ။ ေမာင္စိုးဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို သြားတက္ေသးတယ္။ အဲသည္ မွာ ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ေတာ့မသိဘူး။ စိတ္ေရာဂါရလာတာပဲ။ အိမ္ကိုျပန္ေခၚ ထားလိုက္ရတယ္။

    သူ႕စိတ္ေရာဂါကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္း။ ေဆးပညာအေခၚအေ၀ၚအရေတာ့ ဘယ္လိုေခၚမယ္မသိဘူး။ ဦးဘေမာင္ တို႕ရပ္ကြက္ကေတာ့ "တက္သုံးလ၊ က်သုံးလ"လို႕ အမည္ေပးထားလိုက္ၾကတယ္။ "သုံးလ"ဆိုတဲ့ ကာလေရာက္ရင္ ေမာင္စိုးက အိမ္မွာေနတယ္။ သူ႕မိဘအိမ္မွာေပါ့။ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့ အ၀တ္အစား ေတြ၀တ္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ အေၾကာင္းမသိရင္ ရုံးတစ္ရုံးက ဌာန ဆိုင္ရာ အရာရွိလား၊ ကုမၸဏီတစ္ခုခုက ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္လား ထင္ရတယ္။ စကားရယ္လို႕ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ဟိုးေကာင္းကင္က မဆင္းဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြဆို အေပၚစီးကေန ေငါက္ခ်င္ ေငါက္ပစ္တတ္ ေသးတာ။ အဲ"တက္သုံးလ"ျပည့္ရင္ေတာ့ "က်သုံးလ"ကာလေရာက္ကေရာ။

    ဒီအခ်ိန္က တစ္မ်ိဳး။ အိမ္မွာလည္း မေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက ဓမၼာရုံေဘးက ေညာင္ပင္ႀကီေအာက္မွာပဲ ေနတယ္။ အိမ္က ဘယ္လိုေခၚေခၚ ျပန္မလိုက္ဘူး။ အဲသည္မွာအိပ္၊ အဲသည္မွာစားပဲ။ ထမင္းဆာရင္ ဇလုံးႀကီး တစ္လုံးကိုင္ၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ေရာက္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးမ်ား ဆြမ္းခံထြက္သလို ထြက္ေတာ့တာပဲ။ စကား လည္း ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေမးရင္လည္း စိတ္အခန္႕သင့္ရင္ ျပန္ေျပာတယ္။ မသင့္ရင္ ျပန္မေျပာ ဘူး။ စုတ္ေပ့ ျပတ္ေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္စား၀တ္၊ ေရးမိုးလည္းခ်ိဳးခ်င္မွခ်ိဳးတာ။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္တယ္ ဘယ္သူ႕ မွေတာ့ အႏၱရာယ္မေပးဘူး။ သူ႕ဟာသူ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ေငးေန လိုက္ဒါပဲ။ အံမယ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ အဲသည္အခ်ိန္ဆိုရင္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ ေနတဲ့ ပုံမ်ိဳးနဲ႕ ၿပဳံးေနလို႕ဗ်ာ။

    "ေတာ့္သမီးအေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္"
    "ဟင္…ဘာ…ဘာေျပာတာလဲ"
    ဦးဘေမာင္ ေမာင္စိုးအေၾကာင္း ေတြးမိေနတုန္း မခင္ျမက စကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
    "အႀကီးမ ခင္စန္း၀င္းအေၾကာင္းေျပာတာ။ သူကလည္း မလိမၼာပါဘူး။ သူက ဟိုမွာ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးေတြ ေတာ္ေတာ္ လုပ္သတဲ့။ အေႂကြးေတာင္ ေတာ္ေတာ္တင္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါ ေယာက်ာ္းသိလို႕ စကားမ်ား၊ ရန္ျဖစ္ၿပီး ဆင္းလာတာေျပာတာပဲ။ အခုလည္း အငယ္ေကာင္ဆီ ေငြေလးရလိုရျငား သြားဆြဲ မလို႕ ေျပာတာပဲ။ ဟိုမလည္း ကေလးေတြ တစ္ၿပဳံတမနဲ႕ ဘာလို႕ရွိမတုန္း"
    "အင္း..အခ်ိန္တန္ တို႕ဆီကပဲ ေနဦးမွာေပါ့ကြာ"

    သားသမီးနဲ႕ မိဘဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မရွိ၊ ရွိေအာင္လုပ္ေပးရဦးမွာပဲဆိုတာ ဦးေမာင္ တြက္ၿပီးသားပါ။ အမွန္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေျမးေလးေတြ လာတုန္း၊ ပိတ္ရက္ကေလး ႀကဳံတုန္း စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနခ်င္တာပါ၊ခုေတာ့ လာလိုက္ရင္ ေသာကဒုကၡ အထုပ္အထည္ေတြနဲ႕ခ်ည္းပဲ။
    "ဖူး…ဟူး….ဟူး"
    ေလပူနဲ႕ ေလျပင္း ဘယ္ဟာက အရင္ထြက္သြားမွန္း သူ႕ကိုယ္သူေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။

(၃)
    မေန႕ကပဲ အႀကီးမ ခင္စန္း၀င္းတို႕ သားအမိတစ္ေတြ ျပန္သြားၾကတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႕ အိမ္မွာ တစ္လ ေလာက္ ေသာင္တင္သြားခဲ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဦးဘေမာင္တို႕ ရုံးေငြေခ်းအသင္းက ေငြငါးေသာင္း ေခ်းၿပီး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ေတာ့၊ ကေလးေတြကပဲ အေဖသတိရလို႕ ငိုငိုေနတာလိုလို၊ အိမ္ကို စိတ္မခ်တာလိုလို၊ ေယာက်္ားလုပ္တဲ့ေကာင္က ဖုန္းခဏခဏ ဆက္ေခၚေနလို႕ လိုလိုနဲ႕ ျပန္သြား ေတာ့ တာပါ။

    ဦးဘေမာင္မွာေတာ့ တာယာကေလးေတာင္ မလဲႏိုင္ဘူး။ ကၽြတ္အသစ္၀ယ္ၿပီး တာယာကိုေတာ့ ထုံးစံ အတိုင္း ဖာေထးၿပီးပဲ စီးေနရတယ္။ သမီးႀကီးက ဘာေလးဆို ႀကိဳတ္တတ္တာ၊ ေျမးအႀကီးက ဘာ၊ ေျမးအငယ္ေလး က ဘာဆိုျပီး ၀ယ္ျခမ္းရတဲ့ စရိတ္ေတြကလည္း မေသးဘူးကိုး။ အင္း… ျပန္သြား ေတာ့လည္း အိမ္က ေျခာက္ကပ္သြားသလိုလိုပဲ။ မခင္ျမဆို ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္ဘူး။ အိပ္ရာထဲက ေဆးလိပ္ေလး ေကာက္ေကာက္ဖြာၿပီး မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းစမ္းစမ္းနဲ႕ ျဖစ္ေနေသးတာ။ ဦးဘေမာင္က မသိ ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။

    မနက္ေစာက်လည္း ခါတိုင္းဆူညံပြက္လို႕ေနေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနရတဲ့ ထမင္းၾကမ္း၀ိုင္းမွာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း တိတ္လို႕။ ရုံးသြားကာနီး စက္ဘီးဆြဲရင္၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ေနာက္က ေနာက္က ပုဆိုး ဆြဲတဲ့သူကဆြဲ၊ လက္ဆြဲတဲ့သူကဆြဲ၊ မုန္႕၀ယ္ခဲ့မွာတဲ့ေကာင္ကမွာနဲ႕ စိတ္ရႈပ္ေနရတာ။ ခုေတာ့ ရုံးသြား ရမွာေတာင္ တစ္ခုခုလိုေန သလိုပဲလို႕ ခံစားေနရတယ္။
    စက္ဘီးဆြဲၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္မလို႕လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္လာတာ လွမ္းျမင္တယ္။ ေၾသာ္…ဘယ္သူမ်ားလဲလို႕ အငယ္ေကာင့္မိန္းမ မိ၀င္းပဲ။ ဦးဘေမာင္ကို လွမ္းျမင္ေတာ့ လက္ကာ ျပတာနဲ႕ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္။ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႕ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ မိ၀င္း၊ မ်က္ႏွာ ကလည္းမေကာင္းဘူး။ ဦးဘေမာင္ရပ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ မခင္ျမပါ ဆိုင္ေပၚက ဆင္းလာတယ္။

    "အေဖ…လုပ္ပါဦး….အေဖရဲ႕"
    အနားေရာက္လာတာနဲ႕ မိ၀င္းက ငိုသံပါႀကီးနဲ႕ေျပာတယ္။
    "ဘာတုန္းဟ၊ ဘာျဖစ္လာျပန္တုံး၊ နင့္ဟာက မထိတ္သာ မလန္႕သာေအ"
    မခင္ျမက ၀င္ေမးတယ္။
    "အေဖ့သား ရဲစခန္းေရာက္ေနတယ္"
    "ေဟ"
    ဦးဘေမာင္ ပါးစပ္ၿပဲသြားတယ္။
    "မေန႕ညကျပန္မလာ၊ မလာနဲ႕နဲ႕ ခုမနက္က်မွ ကၽြန္မလည္းသိရတာ။ မေန႕ညက ၿမိဳ႕ထဲက အရက္ဆိုင္ မွာ မူးၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာတဲ့ေလ။ အဲဒါ အခုအခ်ဳပ္ထဲမွာတဲ့။ ေစာေစာကပဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လာေျပာတာ။ လုပ္ပါဦး အေဖရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း ဘယ္မွ သြားတတ္၊ လာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး ဟီး အီး"
    မိ၀င္းေျပာရင္းနဲ႕ ငိုခ်လိုက္တယ္။ မခင္ျမကလည္း ရင္ဘတ္ေလးလက္နဲ႕ဖိၿပီး ဦးဘေမာင္ မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္တယ္။

    "ေတာက္…ကြာ"
    ဦးဘေမာင္ ေတာက္ေခါက္လိုက္တယ္။ မကုန္ေသးဘူးလားဟ ဒုကၡေတြက၊ ခုပဲ အႀကီးမ ျပႆနာၿပီးတယ္။ တစ္ရက္ေတာင္မဆိုင္းဘူး။ အငယ္ေကာင္က လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီလို႕ လည္း ေတြး လိုက္တယ္။
    "ကဲဟာ ငိုမေနနဲ႕ ဘယ္ရဲစခန္းမွာတဲ့လဲ။ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ သြားရဦးမွာေပါ့"
    "အမွတ္တစ္မွာတဲ့ေဖ"
    "ေအး……ငါရုံးကို အရင္ခြင့္သြားတင္လိုက္မယ္။ ၿပီၤးတာနဲ႕ ရဲစခန္းေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မယ္ ၾကားလား"
    ေျပာေျပာဆိုဆုိ စက္ဘီးဆြဲထြက္တဲ့ ဦးဘေမာင္ကို မခင္ျမက တားတယ္။ ဆိုင္ေပၚ ကသုတ္ကယက္ တက္ၿပီး သူ႕အိမ္က ပိုက္ဆံေသတၱာထဲက ရွိသမွ်ေလးေတြ စုထပ္ၿပီး ဦးဘေမာင္ အိပ္ကပ္ထဲ လာထည့္ ေပးတယ္။

    အငယ္ေကာင္ ရဲစခန္းေရာက္တာ ဒါပထမဆုံးမဟုတ္ဘူး။ ရပ္ကြက္ရုံးေရာက္လိုက္၊ ရဲစခန္းေရာက္လိုက္ ခဏ ခဏပဲ။ ေသာက္တတ္စားတတ္တာလည္းရွိ၊ လက္ကေလးကလည္း ယဥ္ဆိုေတာ့၊ ဒါမ်ိဳးႀကဳံႀကဳံ ေနရတာ ဘာဆန္းမွာလဲ။ ဘာၾကာေသးတာမွတ္လို႕ သႀကၤန္ရက္ထဲကလည္း ရဲစခန္းမွာ တစ္ညအိပ္ လိုက္ ရေသးတယ္။ မူးၿပီး သူမ်ားမ႑ပ္ကို သြားဆဲေနလို႕တဲ့ေလ။
    အိုႀကီးအိုမ က်မွ ဦးဘေမာင္မွာ ရုံးေရာက္ရ၊ ဂတ္ေရာက္ရနဲ႕။ အင္း…ေက်းဇူးေတြ ဆပ္ေနၾကတာ။ ေက်းဇူး ေတြ ဆပ္ေနက်တာ။

(၄)
    ဦးဘေမာင္ ရဲစခန္းကျပန္လာေတာ့ ေန႕လယ္တစ္နာရီခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ ပူလိုက္တာ ေနကလည္း က်ဲက်ဲ ေတာက္လို႕။ ျမေမာင္တို႕အဖြဲ႕ကိုေတာ့ ေနာက္ရက္မွ တရားရုံးမွာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီး လႊတ္ေပးမယ္ လို႕ေျပာတယ္။ ကိုယ္စားဖို႕ ရုံးကို ယူလာတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႕ေဆးဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးေငြေလးေတြ ေပးခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ၊ ေတာ္ေသးတယ္။ စခန္းမွဴးက ဦးဘေမာင္နဲ႕ မ်က္ႏွာသိျဖစ္ေနလို႕။ ျမေမာင္ကို ျပန္ကာနီး ဘာမွာ ဦးမလဲလို႕ ေမးေတာ့၊ မိ၀င္းတို႕ဖို႕ ဆန္ေလးဆီေလး လုပ္ေပးလိုက္ပါဦးတဲ့ေလ။ အဲဒါသာၾကည့္။ ေကာင္းေရာ။

    ဗိုက္ကဆာ၊ ေနကပူဆိုေတာ့ စက္ဘီးနင္းရတာ ပိုၿပီးေမာတယ္။ အဲသည္လို နင္းလာရင္းကေန ရပ္ကြက္ ထိပ္နား မေရာက္တေရာက္ ဟိုးအရင္လတုန္းက ေနရာမွာပဲ ေနာက္ဘီးက တာယာပြင့္ ထြက္သြားျပန္ေရာ။ ဦးဘေမာင္ စိတ္တိုတိုနဲ႕ စက္ဘီးကို ပိတ္ကန္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနပူထဲ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ဆီ တြန္းလာရင္း ေမာတာနဲ႕ ဓမၼာရုံေဘးက ေညာင္ပင္ရိပ္မွာ စက္ဘီးေထာက္ၿပီး ခဏ၀င္အရိပ္ခိုတယ္။

    ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ကို ပုဆိုးခါးပုံစခၽြတ္ သုတ္ေနတဲ့ သူ႕ကိုၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့သူက ဘယ္သူရွိမလဲ။ ေမာင္စိုးေပါ့။ ဟင္းမ်ိဳးစုံပါတဲ့ ထမင္းဇလုံကို ဇြန္းေလးတစ္ေခ်ာင္းတပ္ၿပီး၊ တစ္ဇြန္းစားလိုက္၊ ဦးဘေမာင္ကို ၿပဳံးၿပီးၾကည့္လိုက္ ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္နဲ႕။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။
    ေနပူထဲက အရိပ္ထဲေရာက္လာလို႕ ေအးသြားတာေရာ၊ ေမာင္စိုးရဲ႕ ေက်နပ္ေအးေဆးတဲ့ အမူအရာကို ျမင္ရတာေရာေၾကာင့္လားမသိဘူး၊ ေစာေစာက ေနာက္က်ိေနတဲ့စိတ္ေတြ၊ ေဒါထေနတဲ့ စိတ္ေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္ သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။

    "က်သုံးလ"ကာလမို႕ စြပ္က်ယ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ ပုဆုိးအၿပဲ၊ ေခ်းအထပ္ထပ္ကို ၀တ္ထားတဲ့ ေမာင္စိုးကေတာ့ သူ႕ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ ၾကည့္ေနတာပဲ။ ဦးဘေမာင္ကလည္း  က်က်နပ္နပ္ႀကီး ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္စိုး ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
    "ေမာင္စိုးေရ မင္းကိုေတာင္ ငါအားက်တယ္ကြာ။ ဘာစိတ္ရႈပ္စရာမွ မရွိဘူး။ ဘာေသာကမွ မရွိဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္၊ ေအးေဆးလိုက္တာ။ ငါကိုရူးခ်င္လာၿပီ ေမာင္စိုးေရ၊ မင့္လို ရူးကိုရူးခ်င္တာဟ"

    ထမင္းစားေနတဲ့ ေမာင္စိုးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ဦးဘေမာင္ရဲ႕စကားကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ၿပဳံးေနရာက တည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဦးဘေမာင္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။
    "ရူးခ်င္တိုင္း ရူးလို႕ရမလားဗ်။ ရူးတယ္ဆိုတာ လြယ္တယ္မ်ားမွတ္လို႕၊ ဟား…ဟား…ဟား"
    ေျပာၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္ပစ္လုိက္ေသးတယ္။ ဦးဘေမာင္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕၊ ေမာင္စိုး ရယ္သံေၾကာင့္ ေညာင္ပင္ေပၚက ေညာင္ရြက္ေတြေတာင္ တစ္လႈပ္လႈပ္နဲ႕။ ေညာင္ရြက္ေတြေတာင္ လိုက္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကပုံရတယ္။ ဦးဘေမာင္ကေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတိုင္း ေလပူသက္ျပင္းေလးေတြ ထုတ္ဖို႕ ေမ့ ေနေလရဲ႕။

ဦးေဆြ (ဒႆနိက)
၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ရနံ႕သစ္