ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေဝစဥ္က ျမန္မာျပန္သူ၏ အမွာ
ဤစာအုပ္၏ မူရင္း၀တၱဳေရးသူ ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ၀ီးလ္ဘားစမစ္ (WILBUR SMITH) ၏ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ဤ ၀တၱဳဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပ်က္ရာ ေနာက္ခံေဒသ အေၾကာင္းကို စာဖတ္သူမ်ား သိထာျခင္းအားျဖင့္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း အရသာကို ပိုမိုျပည္႕စုံစြာ ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိပါသျဖင့္ စာေရးဆရာႏွင့္တကြ ဇာတ္လမ္း၏ေနာက္ခံေဒသတို႕အေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္သေဘာ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။
စာေရးဆရာႀကီး ၀ီလ္ဘားစမစ္သည္ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳးတစ္ဦး ျဖစ္လင့္ကစား အာဖရိကတိုက္ ဇင္ဘီယာႏိုင္ငံတြင္ ေမြဖြားခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ အာဖရိကရွိ ရို႕ဒ္တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး သူ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ အာဖရိက၌ပင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ အာဖရိကတိုက္ရွိ ေတာရိင္း တရိစၦာန္မ်ားကို အထူးစိတ္၀င္စားကာ ရွားပါး တိရစၦာန္ မ်ိဳးဆက္ မျပဳတ္ေရးကိုလည္း အလြန္လိုလားသူျဖစ္သည္။
သူသည္ စာေပေရးသားမႈ ၀ါသနာပါသည့္အေလ်ာက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွစ၍ အခ်ိန္ျပည့္ စာေရးဆရာအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရးသားခဲ့ရာ သူ၏၀တၳဳ အားလုံး လိုလိုမွာ အာဖရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံမ်ားကို ေနာက္ခံကားအျဖစ္ ထားၿပီး ေရးသားေလ့ရွိသည္။
အာဖရိကတိုက္တြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းၿပီး အာဖရိကတိုက္တြင္ပင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ၀ီးလ္ဘားစမစ္၏ ၀တၳဳမ်ားမွာ အာဖရိကတိုက္၏ အေျခအေန ကို အလြန္တိက် မွန္ကန္စြာ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိရုံမက ႏိုင္ငံတကာ စာဖတ္ပရိတ္၏ စိတ္အာရုံကို ထူးျခားစြာ ဆြဲေဆာင္ ဖမ္းစားႏိုင္သျဖင့္ ယခုဆိုလွ်င္ သူ၏ ၀တၳဳမ်ားသည္ ကမၻာ့စာေပ ေလာက တြင္ အေရာင္းရအတြင္က်ယ္ဆုံး၊ ေစာင္ေရအမ်ားဆုံး ဘက္စ္ဆယ္လာ စာရင္း၀င္ျဖစ္ေနေပၿပီ။
ဤ၀တၳဳတြင္ အဓိဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ အာဖရိကတိုက္တြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့သူ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳး ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာ ခရိတ္ဆိုသူအား ဖန္တီးထားၿပီး ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပ်က္ရာေဒသအျဖစ္ အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံကို ေနာက္ခံ ေဒသအျဖစ္ ေရးသားထားပါသည္။
ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လုိပါမည္။
ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ၏ မူလနာမည္မွာ ႐ုိဒီးရွားႏုိင္ငံျဖစ္ေလသည္။ ထုိႏုိင္ငံကို စတင္ အေျခစုိက္ တည္ေထာင္ခ့ဲသူ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳး ႐ို႕ဒ္ဆုိသူ၏ နာမည္ကို အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ ႐ိုဒီးရွားဟု အမည္ေပးခ့ဲၿပီး မၾကာေသးမီကာလအထိ မ်က္ႏွာျဖဴ လူနည္းစုကသာ စိုးမုိး အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးသြားသည့္ ေနာက္ပို္င္းတြင္ ထုိႏုိင္ငံ၏ ေဒသခံ တုိင္းရင္းသား အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ကပၸလီ(လူမည္း)မ်ားသည္ မ်က္ႏွာျဖဴ လူနည္းစု၏ အုပ္စိုးမႈ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခ့ဲၾကရာ ယင္းေတာ္လွန္ေရး တုိက္ပြဲမွာ ျပင္းထန္သေလာက္ အလြန္ၾကာရွည္ခ့ဲေလသည္။
ထုိအခါ ကိုလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ဆန္႕က်င္သူ အာဖရိကတုိက္ရွိ အျခား အင္အားစုမ်ားကလည္း လူမည္းတုိ႕၏ ေတာ္လွန္ေရးကို အားေပးခ့ဲၾက႐ံုမက အျခားႏုိင္ငံမ်ားကပါ ေထာက္ခံ အားေပးခ့ဲၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းတုိ႕၏ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ၿပီး လူမည္းမ်ား အာဏာရကာ ေအာင္ပြဲခံႏုိင္ခ့ဲသည္။ ႏုိင္ငံ၏ အမည္ကိုလည္း ကိုလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ ႐ုိဒီးရွားအမည္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ မူလ အာဖရိက တုိင္းရင္းတုိ႕၏ အေခၚအေ၀ၚျဖစ္ေသာ ဇင္ဘာေဘြဟု နာမည္ေျပာင္းခ့ဲၾကသည္။
ယခုဆုိလွ်င္ ဇင္ဘာေဘြသည္ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ အျဖစ္ ပါ၀င္ခြင့္ပင္ ရရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သို႕ရာတြင္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္သည္ကား ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံတြင္ ေဒသခံတုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားမွာ တစ္မ်ိဳးတည္း မဟုတ္ဘဲ လူဦးေရ အင္အား အမ်ားဆံုးလူမ်ိုးအုပ္စု ႏွစ္ခု ရွိေနေလသည္။
လူမ်ိဳးအုပ္စု တစ္စုက ႐ႈိနာအုပ္စုျဖစ္ၿပီး က်န္အုပ္စု တစ္ခုမွာ မာတာဘယ္လီဟု ေခၚေလသည္။
လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ႐ႈိနာ အုပ္စုက အင္အားမ်ား၍ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ႀကီးစိုး ျခယ္လွယ္ကာ မာတာဘယ္ဘီအုပ္စုထဲမွ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးသာ ေနရာရေလသည္။
လူမ်ိဳးအုပ္စုခ်င္း မသင့္မတင့္ ရွိ႐ံုမက တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ ရန္သူသဖြယ္ မုန္းတီးၾကေလရာ အာဏာရ ႐ႈိနာ တုိင္းရင္းသားတုိ႕က မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအုပ္စုတုိ႕အား နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း၊ အႏုိင္က်င့္ ညႇင္းပန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကေလသည္။
ဤသို႕လွ်င္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံအတြင္း တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးအုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု ပဋိပကၡ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက မသိမသာ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခယ္လွယ္မႈမ်ားပါ စတင္ ေပၚေပါက္လာေလသည္။
ယင္းအေျခအေနတြင္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံသား ဇာတိ မ်က္ႏွာျဖဴ စာေရးဆရာခရိတ္က သူ၏ ဇာတိႏုိင္ငံသို႕ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္၌ လူမ်ိဳးအုပ္စုႀကီးမ်ား ပဋိပကၡမႈအၾကား ေတြ႕ႀကံဳခံစား ရပံုမ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဇာတ္လမ္း ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္ပါသတည္း။
အခန္း (၁)
အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ တစ္ေနရာ႐ွိ ေတာေတာင္ ထူထပ္ေသာ ေဒသတစ္ခုမွာ ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္း ေဒသ တစ္ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။
ေတာင္ဘက္စူးစူး႐ွိ နာမည္ႀကီး ကာလာဟာရီ သဲကႏၱာရႀကီးေပၚမွ ျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ ထုိေဒသ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေလက မထန္လွေတာ့ေခ်။
အလြန္ ထြားက်ိဳင္းေသာ ဆင္ထီးႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခု၏ ေအာက္ေျခတြင္ ရပ္ၿပီး ေလကုိ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း အနံ႔ခံေနေလသည္။
ထုိဆင္ႀကီးသည္ ဆင္႐ုိင္းအုပ္စုႀကီးတစ္အုပ္၏ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးပင္ ျဖစ္ၿပီး က်န္ဆင္ မ်ား သြားလာ လႈပ္႐ွားရာ ၌ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းမည့္ေနရာမ်ားကုိ ဆင္ထီးႀကီးက ဦးေဆာင္ လမ္းျပ လ်က္ ေခၚသြား တတ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး၏ ႏွာေခါင္းတြင္ သစ္႐ုိင္းပင္၊ သစ္သီး႐ုိင္းပင္တုိ႔၏ အနံ႔၊ ေ၀းလံေသာေဒသမွ င႐ုတ္ေကာင္း နံ႔မ်ား၊ ေတာင္ေအာက္႐ွိ ကၽြဲ႐ုိင္းအုပ္မ်ား၏ အနံ႔မ်ားရေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္ထီးႀကီး ႐ွာေဖြ ေနသည့္ အနံ႔ မွာ ထုိအနံ႔မ်ား မဟုတ္ေခ်။ သူ ႐ွာေနသည္ကား ဆင္တုိ႔၏ အႀကီး ဆံုး ရန္သူျဖစ္ေသာ လူနံ႔ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔ ေသာက္ေသာ ေဆးလိပ္နံ႔ အပါအ၀င္ အသားစားေသာ လူသားတုိ႔၏ အနံ႔ကုိ ႐ွာေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဆင္ထီးႀကီးသည္ အတန္ၾကာၾကာ ရပ္၍ အနံ႔ခံေနၿပီး ေနာက္ သူ သတိထား႐ွာေနေသာ လူနံ႔ကုိ ရေလ သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆင္ႀကီးသည္ ေဒါသ ထြက္လာေလသည္။ သူတုိ႔ ဆင္အုပ္ႀကီးေနာက္သုိ႔ လူေတြ လုိက္ေနခဲ့ သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဆင္ထီးႀကီးက လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ ရန္သူ ျဖစ္ေသာ လူ၏ အနံ႔ကုိ ခံကာ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေအာင္ ဆင္အုပ္ႀကီးကုိ ဦးေဆာင္လ်က္ တိမ္းေ႐ွာင္ ႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခု တစ္ဖန္ ရန္သူ၏ အနံ႔ကုိ ရေနျပန္ေလၿပီ။
ဆင္ထီးႀကီးသည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ ဆင္ေပါက္ကေလး ဘ၀ကပင္ လူသားတုိ႔၏ အနံ႔ကုိ ရလွ်င္ ရန္သူ ဟူ၍ သတ္မွတ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ခဲ့သည္။ လူနံ႔ရၿပီဆုိလွ်င္ အလြန္ေၾကာက္႐ြံ႕သေလာက္ မုန္းတီး ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္႐ွင္ေရးအတြက္ လူနံ႔ကုိ အထူး သတိထားလ်က္ အႏၱရာယ္ကုိ ေ႐ွာင္ႏုိင္ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခု အခ်ိန္အထိ အသက္႐ွင္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေဒသသည္ကား ေတာ႐ုိင္း ဆင္အုပ္မ်ား သြားလာ လ်က္ က်က္စားရာေနရာ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိျမစ္၀ွမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာပင္ လူသား တုိ႔က အဆက္မျပတ္ ဆင္မ်ားကုိ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေလာဘရမၼက္ ႀကီးစြာျဖင့္ ဆင္စြယ္ မ်ားကုိ ျဖတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဆင္အုပ္မ်ားကလည္း လူသား မုဆုိးတုိ႔၏ ရန္ကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ တိမ္းေ႐ွာင္ လ်က္ အသက္႐ွင္ကာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ ၾကေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီးအေနျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေသာ အခ်က္တစ္ခု႐ွိသည္။ ယင္းကား ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လူသားမုဆုိးမ်ား ဆင္အုပ္မ်ားကုိ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္ျခင္းမျပဳဘဲ ေနခဲ့သည့္ ကာလ တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ ကာလ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ခန္႔ မုဆုိးမ်ား ေတာလုိက္ၿပီး ဆင္မ်ားကုိ မပစ္မခတ္ ေတာ့ဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းကာလအတြင္း ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားမွာ အႏၱရာယ္ ကင္းေန သည္။
ဆင္ထီးႀကီး နားမလည္ေသာ ယင္းသုိ႔ ဆင္မ်ား သတ္ျဖတ္မႈ ရပ္စဲေနသည့္ အေၾကာင္းကား ဇင္ဘာေဘြ ႏုိင္ငံ၌ ျပင္းထန္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အႀကိတ္ အနယ္ တုိက္ခုိက္ေနၾကေသာ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလအတြင္း မုဆုိးမ်ား အေနျဖင့္လည္း အႏၱရာယ္ မ်ား လွေသာေၾကာင့္ ဆင္မ်ားကုိ ပစ္ခတ္မႈ ရပ္စဲေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိကာလအတြင္း ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာျဖင့္ လႈပ္႐ွားသြားလာက်က္စား ေနႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ဆင္အုပ္မ်ားတုိးပြားလာခဲ့သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ယခုတစ္ဖန္ ဆင္မ်ားကုိ သဲသဲမဲမဲ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျပန္လည္ စတင္လာျပန္ သျဖင့္ ဆင္အုပ္ မ်ားမွာ လူ တည္းဟူေသာ ရန္သူကုိ အထူးႀကိဳးစား ေ႐ွာင္တိမ္းေနရေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ လူနဲ႔ ရၿပီးျဖစ္၍ သူ၏ ဆင္အုပ္ထဲမွ အျခားဆင္မ်ားကုိ သတိေပးရန္ ေတာင္ကုန္းမွ ေျမနိမ့္ရာ သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ေသာ ဆင္အုပ္မွာ ဆင္ေကာင္ေရ သံုးရာခန္႔ ႐ွိေလသည္။ ယင္းတုိ႔ အထဲတြင္ သားသည္ အေမ ဆင္မမ်ားႏွင့္ ယင္းတုိ႔ သားငယ္ဆင္ေပါက္ကေလးမ်ားလည္း ပါ၀င္ ေလသည္။
ဆင္ေပါက္ ကေလးမ်ားက မိခင္ ဆင္မႀကီးမ်ားထံ ႏုိ႔စုိ႔ေနၾကၿပီး က်န္ဆင္ႀကီးမ်ားကမူ နီးရာ သစ္ပင္မ်ားမွ သစ္႐ြက္မ်ား၊ သစ္သီး႐ုိင္းမ်ားကုိ ဆြတ္ခူးစားေသာက္ေနၾကေလသည္။ အ႐ြယ္ ေရာက္ကာစ ဆင္ထီးငယ္ ႏွစ္ေကာင္ သည္ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ား ေပါမ်ားေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ႏွစ္ ေကာင္ေပါင္းေသာ အင္အားျဖင့္ ဆဲြလွဲကာ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ားကုိ အားပါးတရ အႏၱရာယ္ကုိ မသိၾကေသးေခ်။
ဆင္အုပ္ မွ ဆင္မ်ားအေနျဖင့္ အႏၱရာယ္ကုိ မသိၾကေသးေခ်။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္႐ွိရာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာရာ ဆင္စြယ္ႀကီးမ်ား ေထာင္ေနေအာင္ ဦးေခါင္းေထာင္လ်က္ နား႐ြက္မ်ားပါ ေထာင္ေနသျဖင့္ အႏၱရာယ္ကုိ သတိေပးရန္ လာေနေၾကာင္း သိသာထင္႐ွားေနေပသည္။
ဆင္အုပ္အနီးသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ သူတုိ႔ ဘာသာသဘာ၀အႏၱရာယ္ကုိ သတိေပးသည့ အေန ျဖင့္ ႏွာေမာင္းႀကီးကုိ ေထာင္ကာ တအားမႈတ္လ်က္ အသံေပးလုိက္ေလသည္။
က်န္ ဆင္မ်ားအားလံုးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရိပ္မိဟန္ျဖင့္ စားေသာက္ျခင္းကုိ ရပ္ဆုိင္းကာ ေလစုန္ ဘက္ဆီ သုိ႔ ေလွ်ာက္ေပးၾကေလေတာ့သည္။ ေလစုန္ဘက္သုိ႔ ေျပးသည့္ သေဘာမွာ ေနာက္မွ ရန္သူမ်ား လုိက္လာ လွ်င္ ရန္သူ၏ အနံ႔ကုိ ဆင္မ်ားက ရမည္ျဖစ္ၿပီး လြတ္ရာသုိ႔ တိမ္းေ႐ွာင္ ထြက္ေျပးႏုိင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။
ယခုကဲ့သုိ႔ ရန္သူ လုိက္လာၿပီဆုိလွ်င္ ဆင္မ်ားသည္ လံုး၀ မရပ္နားဘဲ ႏွစ္ရက္ႏွင့္ တစ္ညတိတိ ေတာက္ ေလွ်ာက္ ေျပးသြားႏုိင္စြမ္း႐ွိေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ရန္သူ (လူသား)တုိ႔၏ အျပဳအမူကုိ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန ေလသည္။ မွတ္မွတ္ ရရ လူနံ႔ ရခဲ့သည္မွာ ႐ွစ္ရက္ခန္႔႐ွိၿပီျဖစ္သည္။ လူနံ႔ ရလုိက္ တိမ္းေ႐ွာင္ ထြက္ ေျပးလုိက္ႏွင့္ ႐ွစ္ရက္ ၾကာခဲ့သည္။ ဘာောကာင့္ လူေတြက သဲသဲမဲမဲ လုိက္ေနရေလသနည္းဟု ဆင္ထီးႀကီးမွာ နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန႐ွာသည္။
ေလစုန္အတုိင္း သြားေနသျဖင့္ ဆင္မ်ားက လူနံ႔ကုိ ေကာင္းစြာရေနျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြကလည္း အေတာ္ မ်ားပံု ရသည္။ ဆင္ေတြက လူနံ႔ရေနေအာင္ တမင္သက္သက္ လုပ္ေနသည္ဟုလည္း ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အနံ႔သာရၿပီး လူေတြကုိေတာ့ ဆင္မ်ားက မျမင္ရေခ်။ တမင္သက္သက္ ဆင္ေတြ မျမင္ေအာင္ ေ႐ွာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဆင္အုပ္ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ လူ အရိပ္အေယာင္ ျမင္ခဲ့ရသည္။ လူနံ႔ရၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔က ဆင္ထီးႀကီးသည္ စိတ္တုိတုိႏွင့္ ဆင္အုပ္မွ ခဲြထြက္လာကာ လာသည့္ လမ္းအတုိင္း ေတာင္စူးစူးဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္သြားၾကည့္ရာ လူေတြကုိ ျမင္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ားက ဆင္ႀကီး သြားသည့္ လမ္းမွ ပိတ္ကာဆီးၿပီး သံပံုးမ်ား ဆူညံစြာ ႐ုိက္တီး၍ ေတာ ေျခာက္ခဲ့ၾကသည္။
ဆင္ထီးႀကီး ကလည္း ဆက္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ကာ ဆင္အုပ္႐ွိရာသုိ႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆင္ထီးႀကီး အား ေ႐ွ႕ေဆာင္လ်က္ ဇမ္ေဘဇီျမစ္ႀကီး႐ွိရာသုိ႔ ဦးတည္ ေခၚေဆာင္သြား ျပန္ေလသည္။
ဆင္အုပ္ႀကီး ယခု သြားေနေသာ ေတာလမ္းမွာ ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ၍ ဆင္မ်ား လႈပ္႐ွားသြား လာေနက် ဆင္လမ္း တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ လူတည္းဟူေသာ ရန္သူႏွင့္ ေ၀းႏုိင္သမွ် ေ၀းေအာင္ သြားရန္ လုိအပ္ေသာ ေၾကာင့္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္မွ ဆင္မ်ားအား တစ္ညလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ မရပ္မနား ဆက္သြား ေစေလသည္။ လေရာင္ မ႐ွိေသာည ျဖစ္၍ ေမွာင္မုိက္ထဲ မွာပင္ ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားသည္ သစ္ေတာမ်ားအၾကား ဆက္လက္သြားေလသည္။
ည န္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္ေနာက္မွ ခ်န္ရစ္ၿပီး အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရာ လူနံ႔ ရေနေသးသျဖင့္ ဆင္အုပ္႐ွိရာသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္သြားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ သြားေစ ေလသည္။
နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ဆင္အုပ္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း မေရာက္ခဲ့ေသာ ေနရာတစ္ခု သုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘး တစ္ေနရာျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးမီက လူသား အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေသာျပည္တြင္းစစ္ပဲြႀကီး ျဖစ္ပြားရာ စစ္တလင္း တစ္ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္လွ်င္ ဆင္အုပ္မ်ားက ယင္းေနရာကုိ သတိထား ေ႐ွာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့မူ ေနာ္မွ လူေတြက ေတာေျခာက္ ေမာင္းႏွင္သျဖင့္ ေ႐ွာင္ရင္းတိမ္းရင္း ဤေနရာသုိ႔ ေရာက္လာ ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆင္အုပ္ထဲမွ ဆင္မ်ားသည္ အႏၱရာယ္ ေ၀းသြားၿပီဟု ယူဆလ်က္ ေစာေစာကေလာက္ လ်င္ျမန္စြာ မသြားေတာ့ ဘဲ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ခပ္မွန္မွန္ သြားေနေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးကမူ ေနာက္မွ လူေတြႏွင့္ ေ၀းလာလင့္ကစားေ႐ွ႕တြင္ အႏၱရာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ ႐ွိေန လိမ့္မည္ဟု အလုိလုိ သကၤာမကင္းျဖစ္မိသျဖင့္ အထူးသတိထားလ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္သြား ေလသည္။ အႏၱရာယ္႐ွိမည့္အသံတုိ႔ကုိလည္း နားစြင့္လ်က္သူ၏ ေ႐ွ႕႐ွိ ႐ႈခင္းကုိ ေသခ်ာစြာ ႐ွာေဖြ ၾကည့္ေလ သည္။
ဆင္ႀကီး သည္ မသကၤာဖြယ္ တစ္စံုတစ္ခု ျမင္မိသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔လုိက္သည္။
ျမင္လုိက္သည့္ အရာကား သူ၏ မ်က္စိတစ္ဆံုးတြင္ နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ၀င္းလက္ေန ေသာ သတၱဳပစၥည္း တစ္ခုပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ က်န္ဆင္မ်ားအား အႏၱရာယ္႐ွိေၾကာင္း အခ်က္ျပသည့္အေနျဖင့္ ေနာက္သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ဆုတ္လိုက္ရာ ဆင္အုပ္မွ ဆင္မ်ားလည္း ခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔သြားၾကသည္။
အတန္ၾကာၾကာ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ စုိးရိမ္မကင္းျဖစ္မႈ ေလ်ာ့ပါး သြားေလသည္။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္အတြင္း လႈပ္႐ွားမႈ တစ္စံုတစ္ရာ အလ်ဥ္းမေတြ႕ရသင့္ အျပင္ မိမိတို႔၏ ရန္သူ လူအရိပ္အေယာင္လည္း မေတြ႕ရသျဖင့္ စုိးရိမ္မႈ ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္ ေသာအခါ သတၱဳျပားပစၥည္း အမ်ားအျပား ေျမျပင္တြင္ ႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ ယင္းသတၱဳ ပစၥည္းမ်ားတြင္ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားလည္း သြယ္တန္းထား ေလသည္။
တိရစၦာန္သာျဖစ္ေသာ ဆင္ထီးႀကီး နားမလည္ ႏိုင္ေသာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကား တစ္ခ်ိန္က ေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္းဘုတ္တြင္ အႏၱရာယ္ျပ အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ လူေခါင္း႐ုိးႏွင့္ အ႐ုိးႏွစ္ခုၾကက္ေျခခတ္ ျပထားၿပီး အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ...
'အႏၱရာယ္'
သတိ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိသည္ ဟု ေရးသားထားေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ သတိထား၍ အနံ႔ခံ ၾကည့္ေသာ္လည္း လူနံ႔လံုး၀မရေခ်။
အမွန္က ထုိ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းဗံုးမ်ားမွာ ယခင္႐ုိဒီး႐ွား (မ်က္ႏွာျဖူ) အစုိးရက တပ္ဆင္ထားေသာ မုိင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ တုိင္းရင္းသား လူမည္း (ကပၸလီ) ဇင္ဘာေဘြ လူမ်ိဳးမ်ားက မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရအား ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္၍ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ခဲ့စဥ္ ကာလက ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွ လူမည္း ေျပာက္က်ားမ်ား ျမစ္ကုိ ကူးလာလွ်င္ မုိင္းဗံုးထိေစရန္ မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရက မုိင္းဗံုးမ်ား ဆင္ထား ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ယခု ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးဆံုး၍ တုိင္းရင္းသား လူမည္းအစုိးရ အာဏာရကာ ႐ုိဒီး႐ွားႏုိင္ငံကုိလည္း ဇင္ဘာေဘြဟု အမည္ေျပာင္းလ်က္ လြတ္လပ္ေသာ သမၼတႏုိင္ငံအျဖစ္ ေၾကညာႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိ မုိင္းဗံုးမ်ားကုိ မည္သူကမွ မ႐ွင္းဘဲ ထားခဲ့သျဖင့္ ယခုတုိင္ ႐ွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသူ ႏွင့္ ကင္းေ၀း ခဲ့ၿပီး ျဖစ္၍ ဆင္ထီးႀကီးက လူနံ႔႐ွာ၍ မရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ ေ႐ွ႕သုိ႔ ဆက္သြားသင့္ မသြားသင့္ ေ၀ခဲြ၍ မရဟန္ျဖင့္ ရပ္တန္႔ေနစဥ္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး က်ယ္ေလာင္စြာ ဆူညံသည့္အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ အသံေတြက ဆင္အုပ္ႀကီး၏ ေနာက္ဘက္၊ ေတာင္စူးစူးဘက္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
ဆင္အုပ္ႀကီးအား လူေတြက ေတာေျခာက္၍ ေမာင္းႏွင္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေတာေျခာက္သံမ်ား ဆူညံ ေနသည့္ျပင္ သစ္ပင္မ်ား၏ ထိပ္ဖ်ား အထက္နားဆီမွ ရဟတ္ယာဥ္၏ ပန္ကာ ဒလက္သံမ်ား ကပါ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚ လ်က္႐ွိေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ လူသားတုိ႔၏ အႏၱရာယ္နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ သူ ေ႐ွ႕ေဆာင္လ်က္ မုိင္းဗံုးမ်ား ႐ွိရာေနရာ ဘက္သုိ႔ ေျပးေလေတာ့သည္။ က်န္ဆင္မ်ားကလည္း ဆင္ထီးႀကီးေနာက္မွ ေျပးလုိက္ လာၾကေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ မုိင္းဗံုးမ်ားဆင္ထားရာ ေနရာအတြင္း ကုိက္ငါးဆယ္မွ် ၀င္သြားမိ ခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုး မုိင္းဗံုးတစ္လံုးသည္ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကဲြေလေတာ့သည္။ ယမ္းအား အလြန္ ျပင္းေသာ မုိင္း အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပါက္ကဲြသည္ႏွင့္ ဆင္ထီးႀကီး၏ ေနာက္ေျခေထာက္ ကုိ လႊႏွင့္ တုိက္ျဖတ္ သလုိ ျပတ္ထြက္သြားေစကာ ေသြးသံရဲရဲ ျဖစ္သြားေစေလသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပင္ ေနာက္ထပ္ မုိင္းဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကဲြျပန္ရာ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ေျမျပင္ေပၚ လဲက် သြားကာ ျပင္းစြာ နာက်င္ျခင္း ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ဟစ္ေအာ္ညည္းညဴေန႐ွာေလသည္။
ထုိအခ်ိန္ ၌ အျခားမုိင္းဗံုးမ်ားသည္လည္း တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ဆက္တုိက္ေပါက္ကဲြကုန္သျဖင့္ အျခား ဆင္ မ်ားလည္း မုိင္းဗံုးထိၿပီး အတံုးအ႐ံုး လဲက်ကုန္ၾကေလသည္။
ဆင္ေပါက္ငယ္ တစ္ေကာင္သည္ မုိင္းဗံုး အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လြတ္ကင္းသြားၿပီး တအား ႀကိဳးစား ေျပးေသာ္လည္း ေနာက္ မုိင္းဗံုးတစ္လံုး ထိမွန္သြား႐ွာေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဆင္မ်ား၏ ဟစ္ေအာ္ ညည္းညဴသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံလ်က္႐ွိေလသည္။
မုိင္းဗံုးမ်ားကလည္း အဆက္မျပတ္ ေပါက္ကဲြလ်က္႐ွိရာ ဆင္အုပ္ႀကီးထဲမွ ဆင္မ်ားအားလံုး ထိမွန္ ကုန္ေလသည္။ ဆင္မအုိႀကီး တစ္ေကာင္မွာ မုိင္းဗံုးထိ၍ ေျခေထာက္ ေလးဘက္စလံုးျပတ္ထြက္ လ်က္ ေဘးေစာင္း လဲက်ေနရာမွ နာက်င္သည့္ၾကားမွပင္ ျပန္ထရန္ ႀကိဳးစားေန႐ွာေလသည္။
ေနာက္ ဆင္တစ္ေကာင္က ၀မ္းဗုိက္ႏွင့္ပင္ ေျမျပင္တြင္ တြားၿပီး ေ႐ွ႕သုိ႔ တုိးရန္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ ဆင္ေပါက္ငယ္မ်ားသည္ မိခင္ ဆင္မမ်ားႏွင့္ ကဲြသြားရာမွ ထိတ္လန္႔တၾကား ဟစ္ေအာ္ရင္း ေလွ်ာက္ေျပး ေနရင္း မုိင္းဗံုးထိမွန္ကုန္ၾကေလသည္။
သုိ႔ႏွင့္ စိတ္ထိခုိက္ရင္နာဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ျဖစ္ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးဆင္မ်ား၏ ဟစ္ေအာ္သံ မ်ား တိတ္ဆိတ္ ရပ္စဲသြားေလသည္။
ထုိအခါ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာ ေရာ၏ ေနရာ၏အျပင္ဘက္ ေျမျပင္သုိ႔ ရဟတ္ယာသ္တစ္စင္းဆင္းသက္ေလသည္။ အင္ဂ်င္စက္ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာေလသည္။
ထုိလူမွာ ကပၸလီ (လူမည္း) တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရအား ေတာ္လွန္စဥ္ ကာလ အတြင္း က လူမည္း ေျပာက္က်ားမ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ ေဘာင္းဘီ အက်ႌ၀တ္စံုကုိ ၀တ္ဆင္ ထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖိနပ္ကမူ အေနာက္ႏုိင္ငံသားမ်ားသံုးသည့္ ဘြတ္ဖိနပ္ အေကာင္းစားတစ္ရန္ စီးထားၿပီး သူ၏ ညာဘက္လက္တြင္ ေအေက ၄၇ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ ႐ုိင္ဖယ္ တစ္လက္ ကုိင္ထားေလသည္။ ပံုပန္း သ႑ာန္ အားျဖင့္ သူသည္ ဇင္ဘာေဘြ လူမည္း ေျပာက္က်ားတပ္မွ အရာ႐ွိႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ပံုရေလသည္။
ထုိလူႀကီး သည္ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာ ေနရာ အနီးသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဆင္ႀကီးမ်ားမုိင္းဗံုးထိ၍ အတံုးအ႐ံုး ေသဆံုး ေနသည္ကုိ ငါးမိနစ္ခန္႔ ေလ့လာၾကည့္႐ႈေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္ ႐ွိရာသုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ လာေလသည္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ပုိင္းေလာ့ (ေလယာဥ္မွဴး)သည္ ထုိအရာ႐ွိကုိ မၾကည့္ဘဲ သူ၏ ရဟတ္ယာဥ္ ကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ စစ္ေဆးေနေလသည္။
ရဟတ္ယာဥ္၏ ကုိယ္ထည္ အျပင္ဘက္တြင္ မူလက ပါ႐ွိေသာ အမွတ္အသားမ်ားကုိ တိပ္ (ပလတ္စတာ)ျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ကပ္၍ ဖံုးအုပ္ထားေလသည္။
ယင္း ရဟတ္ယာဥ္သည္ မည္သည့္ ဌာန သုိ႔မဟုတ္ အဖဲြ႕အစည္းပုိင္ ပစၥည္းမွန္း ႐ုတ္တရက္ မသိ ေအာင္ အမွတ္အသား မ်ားကုိ ဖံုးကြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာသူ အရာ႐ွိသည္ သူ၏ ေအေက ၄၇ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိ သစ္ပင္ ရင္းတြင္ ေထာင္ထား လုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ကုိင္ပ၀ါတစ္ထည္ ေျမႀကီးေပၚခင္းၿပီး ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ထုတ္ယူ၍ ဒန္းဟီးလ္ အမ်ိဳးအစား အဖုိးတန္ ဓာတ္မီးျခစ္ တစ္ခုျဖင့္ မီးညႇိ ေသာက္ ေလသည္။
သူသည္ အေျခအေနကုိ ေက်နပ္သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလုိက္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ အႀကံအစည္ ေခ်ာေမာေအာင္ျမင္ျခင္းကုိ ေက်နပ္၍ ၿပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ ဆင္အုပ္ႀကီးကုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေတာေျခာက္ ေမာင္းႏွင္လ်က္မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာသုိ႔ ေျပးသြားေစျခင္းအားျဖင့္ ဆင္မ်ားအားလံုးလုိလုိ သတ္ျဖတ္ ၿပီးသားျဖစ္ေနေပသည္။
အကယ္၍သာ ဤဆင္အုပ္မွ ဆင္ေကာင္ေရ သံုးရာခန္႔ကုိ သမား႐ုိးက်နည္းအတုိင္း တစ္ေကာင္ ခ်င္း လုိက္လံ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရမည္ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္႐ံုမက လူအင္အားႏွင့္ ခဲယမ္းမီး ေက်ာက္ ပမာဏ လည္း မ်ားစြာ ကုန္ရမည္မဟုတ္ပါေလာ။
သူသည္ ဇင္ဘာေဘြ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မ်က္ႏွာျဖဴအစုိးရအား လက္နက္ကုိင္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ ေျပာက္က်ားစစ္ပဲြ ဆင္ႏဲႊစဥ္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ႀကံရည္ ဖန္ရည္ စိတ္ကူးဥာဏ္ အလြန္ ေကာင္းလ်က္ ႐ွိေနေသး ေပသည္။
စီးကရက္ တစ္လိပ္ကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ထုိလူသည္ စီးကရက္တုိ႔ကုိ မီးၿငိမ္း သတ္လုိက္ သည္။
တစ္ဖန္ အိပ္ငုိက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာသျဖင့္ သစ္ပင္ကုိ အသာမွီၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလုိက္ရာ ခဏခ်င္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလသည္။
အတန္ၾကာေအာင္ အုိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီးေနာက္ လူသံမ်ား ဆူဆူညံညံ ၾကားရသျဖင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာ ေလသည္။ ထုိလူသည္ ေကာင္းကင္မွ ေနကုိ ေမာ္ၾကည့္ရာ မြန္းတည့္လုနီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ ေလသည္။
ထုိလူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထ၍ ရဟတ္ယာဥ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ ေမာင္းသူ ပုိင္းေလာ့ (ေလယာဥ္မွဴး) မွာလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ပခံုးကုိ ပုတ္ႏိႈးလုိက္ၿပီး -
' ေဟ့လူ ထေတာ့၊ လူေတြ လာေနၾကၿပီ ' ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ရဲအရာ႐ွိ အသံုးျပဳသည့္ လက္ကုိင္အသံခ်ဲ႕စက္ (ဟြန္း)တစ္ခု ယူလုိက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနေလသည္။
လာသည့္ လူအုပ္မွာ ႏွစ္ရာ သံုးရာခန္႔ ႐ွိၿပီး အ၀တ္အစား အေနျဖင့္ အေနာက္တိုင္းသားတုိ႔၏ ေဘာင္းဘီ ေဟာင္း မ်ား၊ တိရစၦာန္သားေရျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ၀တ္စံု စသည္တုိ႔ကုိ ၀တ္ဆင္ထားသူ တုိင္းရင္းသား လူမည္း မ်ား ျဖစ္ေလသည္။
လူအုပ္တြင္ ေယာက္်ားက ေ႐ွ႕ေဆာင္ၿပီး သူတုိ႔ေနာက္မွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း တန္းစီ လုိက္ပါလာ ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခႏၶာကုိယ္ အေပၚပုိင္းတြင္ လံုး၀ အ၀တ္အစား မ႐ွိဘဲ ေအာက္ပုိင္းသာလွ်င္ ဂါ၀န္လုိလုိ အ၀တ္အထည္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။
လူအုပ္ထဲမွ လူအားလံုးသည္ မုိင္းဗံုးထိ၍ အတံုးအ႐ံုး လဲက်ေသဆံုးေနေသာ ဆင္ႀကီးမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး သေဘာက် ဟန္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာလုိက္၊ ဆင္ေသေကာင္ႀကီးမ်ားကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး ရယ္ေမာ လုိက္ ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္အားရေနပံု ရေလသည္။
ရဟတ္ယာဥ္အနီးမွ အရာ႐ွိသည္ ထုိလူမ်ားကုိ ၾကည့္ေနပံုမွာ အထင္အျမင္ေသးဟန္၊ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် သည့္ ဟန္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူမ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနၾကသည္ကုိ ဟန္တားျခင္း မျပဳေခ်။
အမွန္ေတာ့ ထုိလူမ်ားသည္ ႐ွစ္ရက္တုိင္တုိင္ ဆင္အုပ္ေနာက္မွ လုိက္၍ ေတာေျခာက္လ်က္ ဤ မုိင္းဗံုးမ်ား ႐ွိရာေနရာ သုိ႔ ဆင္မ်ားကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ မနားတမ္း ေမာင္းႏွင္ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ယခု သူတုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနျခင္းကုိ မဟန္႔တားဘဲ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အတန္ၾကာမွ အရာ႐ွိသည္ လက္ကုိင္ အသံခ်ဲ႕စက္ ကိရိယာကုိ သူ၏ ပါးစပ္တြင္ ေတ့ၿပီး ' ေဟ့ အားလံုး ၿငိမ္ၾကစမ္း၊ အားလံုး ၿငိမ္ ဟု ဟစ္ေအာ္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
အားလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့မွ အရာ႐ွိသည္ လူမ်ား အုပ္စုခဲြ၍ အလုပ္လုပ္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ ေျပာျပ ေလသည္။ ပုဆိန္၊ ဓား၊ လက္နက္မ်ား ကုိင္ေဆာင္သူ ေယာက္်ားမ်ားအား ဆင္ေသေကာင္မ်ားကုိ လွီးျဖတ္ ဖ်က္ရန္ တာ၀န္ေပးၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိမူ မီးဖုိမ်ား ဖုိရန္အတြက္ ထင္းမ်ားအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ သစ္ကုိင္း သစ္ေခ်ာင္းမ်ား ႐ွာေဖြ စုေဆာင္းခုိင္းေလသည္။
သူတုိ႔ ေရာက္႐ွိေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ေသေနေသာ မုိင္းဗံုး႐ွိေသာ ေနရာက အေတာ္ကေလး အလွမ္း ေ၀းေလရာ ခုတ္ထစ္ လွီးျဖတ္မည့္ လူအုပ္စု တစ္စုကုိ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ တင္လ်က္ အနီးဆံုး ဆင္ ေသေကာင္ ဆီသုိ႔ ေခၚသြားေလသည္။
ဆင္ေသေကာင္အနီးသုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါ လူမည္းအဖဲြ႕ထဲမွ အသက္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ အား ...
' ေဟ့ အရင္ဆံုး ဆင္စြယ္ေတြကုိ ထုတ္ယူရမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ အသားေတြ ဖ်က္ယူၾကရမယ္၊ နားလည္လား' ဟု အမိန္႔ ေပးလုိက္သည္။
လူမည္း အမ်ိဳးသားကလည္း နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ လုိက္သည္။
အရာ႐ွိ သည္ သူကုိယ္တုိင္ ဆင္ထီးႀကီး ကုိယ္ေပၚသုိ႔ တက္ၿပီး ေက်နပ္အားရဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေန ေလသည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ဆင္ေသေကာင္ကုိ ခုတ္ထစ္၍ ဖ်က္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ၾက ေလသည္။
တစ္ေနရာတြင္ ဆင္မႀကီး တစ္ေကာင္သည္ မေသေသးဘဲ လႈပ္႐ွားေနသျဖင့္ အရာ႐ွိက သူ၏ ေအေက ၄၇ ႐ုိင္ဖယ္ျဖင့္ အေသ ပစ္သတ္လုိက္သည္။
သည္ေတာ့ မွ ဆင္မႀကီးလည္း တံုးလံုးလဲက်ကာ ၿငိမ္သြားေလေတာ့သည္။
အလားတူ မေသမ႐ွင္ ျဖစ္ေနေသာ ဆင္မ်ားလည္း ႐ွိေလရာ ထုိဆင္မ်ားကုိလည္း ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ျဖင့္ အေသပစ္သတ္လုိက္သည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ အုပ္စုလုိက္ တာ၀န္ခဲြေပးထားခ်က္အရ ဆင္ေသေကာင္မ်ားကုိ ခုတ္ျဖတ္ လွီးဖ်က္ လုပ္ငန္း စတင္ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ကုိင္ အရာ႐ွိ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ဆင္စြယ္ႀကီး မ်ားကုိ ေ႐ွးဦးစြာ လွီးျဖတ္ ထုတ္ယူၾကသည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ ႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ကုိင္အရာ႐ွိကုိ အလြန္ေၾကာက္ၾကပံုရသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ဆင္စြယ္မ်ားကုိ ျဖတ္ထုတ္ရာ၌ အထူးသတိထားလ်က္ ျဖတ္ထုတ္ၾကသည္။ တစ္ခါက တုိင္းရင္းသား တစ္ဦး က အမိန္႔တစ္ခု မ႐ွင္းလင္း၍ ျပန္ေမးရာ အရာ႐ွိက စိတ္ဆုိးၿပီး ႐ုိင္ဖယ္ေသ နတ္ဒင္ျဖင့္ တအား လဲႊ႐ုိက္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ထုိလူမွာ ေမး႐ုိးက်ိဳးခဲ့ဖူးသည္။
ဆင္စြယ္မ်ားတြင္ ဓား၊ ပုဆိန္ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ခုတ္ထစ္မိသည့္ အရာမ်ားထင္သြားပါက ဆင္စြယ္ တန္ဖုိး မ်ားစြာ က်သြားႏိုင္ေၾကာင္း သိၾကသျဖင့္ အထူးသတိထားကာ ဆင္စြယ္မ်ားကုိ ျဖတ္ထုတ္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆင္စြယ္ တြင္ ထိခုိက္မႈ အျပစ္အနာအဆာမ်ား ျဖစ္သြားပါက အရာ႐ွိက မည္သုိ႔ ရက္စက္စြာ အေရးယူ မည္ကုိ မေတြး၀ံ့ၾကေခ်။
ဆင္တစ္ေကာင္မွ ဆင္စြယ္ တစ္စံုကုိ ျဖတ္ထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚသုိ႔ စက္သီးႀကိဳးျဖင့္ ဆဲြတင္ ယူလုိက္ ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္က ေနာက္ထပ္ ဆင္တစ္ေကာင္ ႐ွိရာသုိ႔ သြားေလသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းတုိ႔၏ လုပ္အားျဖင့္ ထုိေန႔ မြန္းလဲြပုိင္းမွ စၿပီး မနားမေန အလုပ္ လုပ္ၾကရာ ညလံုးေပါက္ လုပ္၍ နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ ဆင္စြယ္အားလံုးလုိလုိ လွီးျဖတ္ ထုတ္ယူၿပီးသား ျဖစ္သြားေလသည္။ သူတုိ႔သည္ တစ္ညလံုး မီးတုတ္မ်ား ထြန္းညႇိ၍ ေတာက္ေလွ်ာက္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆင္စြယ္မ်ား ထုတ္ယူျခင္းကုိ အဓိကဦးစားေပး လုပ္ၿပီးေသာအခါ ဆင္ေသေကာင္မ်ားမွ အသားမ်ားကုိ ခုတ္ထစ္ ဖ်က္ၾကျပန္သည္။ ဆင္မ်ား၏ ရင္ပံုႏွင့္ ပခံုးမွ အသားေကာင္းေကာင္း၊ ေပါင္သားေကာင္း ေကာင္းမ်ားကုိ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ အေခါက္ေခါက္သယ္၍ မုိင္းဗံုး႐ွိရာ ဧရိယာမွ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ခပ္ေ၀းေ၀း ေနရာသုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ယူေဆာင္ေလသည္။
ထုိေနရာတြင္ တုိင္းရင္းသူ လူမည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ဆင္သားမ်ားကုိ လွီးျဖတ္၍ မီးေသြးမီးဖုိမ်ားျဖင့္ ကင္ၾက ေလသည္။
႐ုိင္ဖယ္ ေသနက္ကုိင္ အရာ႐ွိသည္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားအား ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲလ်က္႐ွိရာမွ ထုိေန႔အဖုိ႔ ဆင္အုပ္ႀကီး မွ ရ႐ွိမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကုိ စိတ္ထဲမွ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ ၾကည့္ေလ သည္။ ယခု ဆင္စြယ္ႏွင့္ ဆင္သားမ်ားကုိသာ ယူၿပီးဆင္သားေရမ်ားကုိ မသယ္ယူႏုိင္ျခင္းအတြက္ ၀င္ေငြ အေတာ္ေလ်ာ့ သြားမည္ ဟုလည္း တြက္မိသည္။
ဆင္တစ္ေကာင္ ၏ သားေရကုိ စနစ္တက် ခြာယူ၍ ေရာင္းခ်ပါက တစ္ခုလွ်င္ ေဒၚလာေငြ တစ္ေထာင္ တန္ဖုိး ႐ွိေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဆင္သားေရမ်ားသည္ အလြန္ထုထည္ႀကီးမားသျဖင့္ သယ္ယူရာ၌ ခက္ခဲ သည့္ျပင္ ၾကာ႐ွည္ခံေအာင္ ျပဳျပင္စီမံရသည္မွာလည္း မလြယ္ကူလွေသာ ေၾကာင့္ မယူဘဲ စြန္႔ပစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္လင့္ကစား ဆင္စြယ္မ်ားႏွင့္ ဆင္သားမ်ားကုိ ေရာင္း၍ ရမည့္ေငြ ပမာဏက အလြန္မ်ားလွ ေပသည္။ အာဖရိကတုိက္မွ တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ဆင္သားဆုိလွ်င္ အလြန္မက္ေမာစြာ ၀ယ္ယူ စားေသာက္ေလ့ ႐ွိၾကေပသည္။
ယခု ဆင္ေသမ်ားမွ ရ႐ွိသည့္ ဆင္သားက တန္ခ်ိန္ ငါးရာခန္႔ ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။ မီးကင္ထားေသာ ဆင္သားကုိ ေရာင္းလွ်င္ တစ္ေပါင္လွ်င္ ႏွစ္ေဒၚလာႏႈန္းရ႐ွိရန္လည္း ႀကိဳတင္ ေျပာဆုိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ယင္းႏႈန္းျဖင့္ ဆင္သားတန္ခ်ိန္ငါးရာကုိ ေရာင္းလွ်င္ အေမရိကန္ေဒၚလာေငြ ဆယ္သိန္း ခန္႔ ရ႐ွိ မည္ျဖစ္သည္။
ဆင္စြယ္မ်ားကုိလည္း ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ သီးသန္႔ တစ္ေနရာသုိ႔ သယ္ယူ၍ ေနရာခ်ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိဆင္စြယ္မ်ား ကုိ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ေဆးေၾကာ တုိက္ခၽြတ္၍ သန္႔စင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ ေနၾကသည္။ ဆင္စြယ္မ်ားတြင္ ေသြးစ ေသြးနမ်ားပင္ မက်န္ ေအာင္ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ေနၾကသည္။
စုစုေပါင္းဆုိလွ်င္ ဆင္စြယ္ အေခ်ာင္းေလးရာခန္႔႐ွိရာ အခ်ိဳ႕ ဆင္စြယ္မ်ားမွာ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးေသာ ဆင္မ်ား မွ ျဖတ္ယူ၍ အေလးခ်ိန္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျဖစ္ေနသည္။
ေစ်းလည္း အနည္းငယ္ေလွ်ာ့၍ ေရာင္းရမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္ထီးႀကီးမ်ား၏ ဆင္စြယ္မ်ား ကမူ တစ္ခု လွ်င္ အေလးခ်ိန္ (၈၀)ေပါင္ခန္႔ ႐ိွမည္ ျဖစ္သည္။
ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕တြင္ ဆင္စြယ္ေစ်းႏႈန္းမွာ တစ္ေပါင္လွ်င္ ေဒၚလာ တစ္ရာခန္႔ ႐ွိသျဖင့္ စုစုေပါင္း အေမရိကန္ ေဒၚလာေငြ ႐ွစ္သိန္းခန္႔ရ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထုိေန႔ တစ္ေန႔တာ အတြက္ ရ႐ွိသည့္ ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာေငြ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သည္။
( မွတ္ခ်က္။ ။ အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြလုိ ႏုိင္င့၌ လူတစ္ေယာက္၏ တစ္ႏွစ္ ပ်မ္းမွ် ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ေျခာက္ရာသာ ႐ွိသည္။ )
ထုိေန႔က ဆင္ႀကီးမ်ား သတ္ျဖတ္၍ ဆင္စြယ္၊ ဆင္သား ရယူခဲ့သည့္ စစ္ဆင္ေရးတြင္ ထိခုိက္မႈမ်ား ေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွိခဲ့ေပသည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းတစ္ဦးသည္ ပုဆိန္ကုိင္လ်က္ ဆင္ေသႀကီးတစ္ေကာင္ေပၚသုိ႔ တက္၍ ဖ်က္ေနခုိက္ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဘးသုိ႔ လြင့္စဥ္ က်သြားရာ မေပါက္ ေသးေသာ မိုင္းဗံုးတစ္လံုးေပၚသို႔ တုိက္ရိုက္က်သြားသျဖင့္ မိုင္းဗံုးကြဲၿပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကလည္း ဆင္ေသေကာင္ကို ပုဆိန္ျဖင့္ တအားလႊဲခုတ္လိုက္စဥ္ သူ၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ခုတ္မိသြားသည္။ အလားတူပင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသူ မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ အရာရွိကမူ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ား ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကင္းမဲ့လြန္း၍ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ ဟု သတ္မွတ္ ကာ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္သည္။
တတိယေျမာက္ နံနက္ခင္းတြင္ ဆင္စြယ္အားလံုးကို တို္က္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ျခင္း လုပ္ငန္း လံုး၀ ၿပီးစီး သြားေလသည္။ ထုိအခါ ကပၸလီ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဆင္သားမ်ား လွီးျဖတ္ မီးကင္ရာသို႔ သြားေရာက္၍ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပးၾကရေလသည္။
လက္နက္ကိုင္ အရာရွိသည္ ဤလုပ္ငန္း တစ္ခုလံုးကို လာေရာက္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈမည့ သူ၏ အထက္ လူႀကီးကို အသင့္ ေစာင့္ေနေလသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီး လာေရာက္သည့္အခါ သူသည္ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွ မသိရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားအား လုပ္ငန္းၿပီးၿပီးခ်င္း ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာသို႔ ေမာင္းႏွင္ လႊတ္လုိက္သည္။
မၾကာမီ စစ္ေဆးမည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္ႏွင့္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။
သူသည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းခံ့ညား ေခ်ာေမြ႕သူ ဇင္ဘာေတြ အမ်ိဳးသား လူမည္းတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အလြန္လွပ ပုံက်စြာ ခ်ဳပ္ထားေသာ အေနာက္တိုင္း ၀တ္စုံတစ္စုံကို ၀တ္ဆင္ ထားေလ သည္။
ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ အရာရွိအား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆင္စြယ္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ေက်နပ္ သေဘာက်သြားပံု ရေလသည္။
လူငယ္အရာရွိ က "ရဲေဘာ္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ခင္ဗ်ား" ဟု စကားစလိုက္လွ်င္ ထုိပုဂၢိဳလ္က လက္ကာၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။
"က်ဳပ္ကို ရဲေဘာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့၊ က်ဳပ္က အခု ဗဟို အစိုးရအဖြဲ႕မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီဗ်၊ အရင္ကလို ေျပာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ဤသို႔လွ်င္ သူ၏ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ထုတ္ ေျပာလိုက္သည္။
-----------------------------
အခန္း (၂) ဆက္ရန္
.
4 comments:
ဆရာမေရ.. ဆင္အုပ္ႀကီးအေၾကာင္းကေတာ့ အရမ္းဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ.. ဒါေပမယ့္ ဆင္အုပ္ႀကီးကုိ မုိင္းဗံုးေတြအတြင္း သြင္းၿပီး သတ္ျဖတ္ ေရာင္းစားၾကတာကေတာ့ လူမဆန္ေတာ့တဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္ေနာ္..။
ေနာက္အပုိင္းမ်ားလည္း ဆက္ဖတ္ပါအံုးမယ္..
ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးတယ္ အစ္မေရ။
ဘယ္က ျပန္ျပီး ရွာရွေဖြေဖြ ျပန္တင္ထားလဲ မသိ။
ဆင္အုပ္ကိုအဲဒီလိုလုပ္တာ သူတို႔ရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို သိေစတယ္
ေၾကာက္စရာၾကီးေနာ္..ရက္စက္လိုက္တာ
အမ..ေန႔တိုင္းဖတ္မွာ..ေမ်ွာ္ေနမယ္..ေက်းဇူးးး
ျမတ္ႏိုး
ဒီပိုစ္ကို စဖတ္ကတဲက ၾကိဳက္သြားျပီ..။
ေန႔တိုင္းလာမယ္ စိတ္ခ်..။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
Post a Comment