(၂)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ေဗဒင္ဆရာ ဆရာလိႈင္ေရာက္ေနျပန္ပါ သည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အားကုိးအားထားျပဳခဲ့ေသာ ဆရာပုမွာ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔အား အေၾကာင္းျပန္ျခင္း မ႐ွိဘဲ နံနက္အေစာႀကီး ထ၍ ျပန္သြားသည္ျဖစ္ရာ အားကုိးရာမဲ့ေနေသာ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ ေမာင္ႏွံမွာ မႀကံသာ ေတာ့သည့္အဆံုး လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦး၏ ဇာတာကုိ စစ္ေဆး၍ ယၾတာေခ်ၿပီး ဘုရားကု ကုရန္ ေဗဒင္ဆရာ အား ပင့္ေခၚရျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဗဒင္ဆရာဟု သူတုိ႔ ေခၚေနၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူနာအား ေဗဒင္ အတတ္ျဖင့္ တြက္စစ္ၾကည့္ ႐ႈ၍ ေဟာကိန္း အရ သူနာ၏ ကုိယ္ရပ္ သ႑ာန္ကုိ ၀ါးလံုးျဖင့္ တုိင္းထြာျဖတ္ပုိင္းလ်က္ ေညာင္ေထာက္ေစျခင္း၊ ငါးသက္ေစ့ လြတ္ေစျခင္း၊ ဆီမီးသက္ေစ့ ပူေဇာ္ ေစျခင္း စေသာ ယၾတာတုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေစ၍ ကုမရေသာ သူျဖစ္သည့္ အတြက္ ဟူးရားဆရာဟု ေခၚရမည္ထင္ပါသည္။
ဆရာလိႈင္ကား အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ခန္႔႐ွိၿပီျဖစ္၍ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ျဖစ္၏။ သူ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ အခ်ိဳ႕ကား ျဖဴေရာင္ေရာင္ နီၾကင့္ၾကင့္၊ အခ်ိဳ႕ကားမည္းနက္ေနရာ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အၾကည့္ရ ဆုိးေနသည္။ သူ႔အား ပင့္ေခၚသည့္အခါ၌ သူသည္ အၿမဲပင္ ထား၀ယ္လံုးကြင္းႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ သကၠလတ္ တုိက္ပံု အက်ႌမွာ အမ်ိဳးေကာင္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ပရိေစၥဒၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေသြးအေရာင္မ်ား လြင့္ေပ်ာက္ကာ အေတာ္ပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေလၿပီ။ သကၠလတ္တုိက္ပံုအက်ႌမွာ အက်ႌလက္ႏွစ္ဖက္ တံေတာင္ဆစ္ ေနရာ၌ ေပါက္ၿပဲေနေလၿပီ။ သူသည္ ေဗဒင္တြက္ခ်က္ ၾကည့္႐ႈရသည့္အခါ၌ မ်က္မွန္ကုိ အသံုးျပဳေနရၿပီ ျဖစ္၏။
သူ႔မ်က္မွန္ကုိင္းမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သတၱဳႀကိဳးျဖင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အစားထုိး ျပဳလုပ္ ထားေသာ မ်က္မွန္ကုိင္း သာျဖစ္သည္။
သူ၏ အဂၤါ႐ုပ္တြင္ အထူးျခားဆံုးကား မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္အၾကား႐ွိ နဖူးျမင့္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤကား အမွတ္သညာ ႐ွိ၍ သူတစ္ပါး မျမင္ေသာ အရာကေလးမ်ားကုိ ျမင္တတ္ မွတ္တမ္းေၾကာင္း ေဖာ္ျပေသာ ႐ုပ္လကၡဏာ ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အဆမတန္ ခၽြန္လ်က္႐ွိေသာ သူ႔ႏွာေခါင္းက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ႀကီး ၍ သူတစ္ပါးအား ႐ႈတ္ခ်တတ္ေသာ စိတ္သေဘာ က်ဥ္းေျမာင္းသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္းထင္းႀကီး ေဖာ္ျပေနျပန္သည္။
သူကား ေဗဒင္အတတ္ျဖင့္ သူနာမ်ားကုိ ကုသေသာ ဟူးရားဆရာအျဖစ္သာမက ဥစၥာေပ်ာက္ကုိလည္း ေဟာ၏။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမပရိသတ္က သူ႔ဥစၥာေပ်က္ အေဟာမွာ မွန္ကန္လွသည္ဆုိ၍ ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ရာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတုိင္း ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ကြမ္း စေသာ ပစၥည္းကေလးမ်ားကုိ သူ႔ထံသုိ႔ ယူေဆာင္လကာ ဥစၥာေပ်ာက္ေမးေလ့႐ွိသည္။
ယခု သူသည္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ဦးခန္း၌ ထုိင္၍ လူနာကေလးႏွစ္ဦး၏ ေမြးဖြားသကၠရာဇ္ ခုႏွစ္မ်ားႏွင့္ ေမြးေန႔ကုိေမးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင့္တြက္စစ္ေန၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္က သူ႔နား၌ က်ံဳ႕က်ဳံ႕ ယံု႕ယံု႕ ကေလးထုိင္ကာ ေဗဒင္က အေဟာထြက္မည့္ အေျဖကုိ စိတ္ အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾက၏။ ဆရာလိႈင္မွာ ဘယ္တုိင္ထူ၍ ဘယ္ကိန္းဆင္ကာ တြက္ခ်က္ ေနသည္မသိ။ အတန္ၾကာေအာင္ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္ႏွင့္ တြက္ေနၿပီးေနာက္မွ ကုိေဒါင္းစိန္ တုိ႔ ေမာင္ႏွံအား ေမာ္ၾကည့္လုိက္ကာ - ' ကေလး ႏွစ္ေယာက္ က ဇာတာ အေတာ္ညံ့ေနတယ္ကြ၊ ေနာက္ၿပီး မိ႐ုိးဖလာ နတ္ကလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနတယ္ လုိ႔ အဆုိ႐ွိတယ္၊ မင္းတုိ႔ မိ႐ုိးဖလာ နတ္ကုိ ပသ ၿပီးၾကၿပီလား'
ကုိေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္တုိ႔သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္မိၾက၏။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနၾက၏။ မယ္စိန္ဘက္က မိ႐ုိးဖလာနတ္မွာ ပဲခူးနတ္ (၀ါ) နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီး ေခၚ ကၽြဲနက္ျဖစ္၍ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ နတ္ကနားေဆက္လုပ္ကာ နတ္ပဲြ က်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားျပဳလုပ္ရသည္။ မိဘေပးစား႐ံုျဖင့္ လင္မယားအရာ မေျမာက္ဘဲ နတ္ေပးစား မွ လင္မယားအရာေျမာက္သည္ဟု အယူ႐ွိၾကသည္။
ဤသုိ႔ နတ္ပဲြက်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားမျပဳလုပ္ဘဲ ေနမိလွ်င္ ေနာင္ ကေလး႐ရွိသည့္အခါ ကေလးမ်ား ကုိ နတ္ဖမ္းစားတတ္သည္ဟု အယူသီးထားၾကသည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ ေမာင္ႏွံမွာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး၍ မ႐ွိခဲ့ေသးသျဖင့္ နတ္ပဲြက်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားမျပဳလုပ္ရေသး။ အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ရာ တြင္ နတ္ကနား ေဆာက္လုပ္ကာ '၃၇' မင္းခ်ီ၍ က ရသည္ျဖစ္ရာ ေငြေၾကး အကုန္အက် မ်ားလွသည္။ တစ္ဦးခ်င္း မတတ္ႏုိင္၍ စုေပါင္းၿပီး ကရသည္။ လက္ထဲမွာ ေငြအသင့္အတင္႐ွိထားေပမဲ့ အေဖာ္ မရ႐ွိေသးက မကႏုိင္ဘဲ ဆုိင္းထားရျပန္သည္။ ေ႐ွးတုန္းကမူ ကၽြဲအ႐ွင္ကုိ လည္ပင္းျဖတ္၍ ယဇ္နတ္ ပူေဇာ္ၿပီး က ၾကရသည္။
ယခုေတာ့ ေငြေၾကး ႐ွားပါးသည့္အခါျဖစ္၍ ကၽြဲအစား ငါးရဲ႕ကုိ ကၽြဲအမွတ္ျဖင့္ လည္ပင္း ျဖတ္ကာ ယဇ္နတ္ ပူေဇာ္ၿပီး က ၾကရသည္။
ေဟာ ယခု ဆရာလိႈင္က သူတုိ႔ ရင္ေသြးကေလး ႏွစ္ဦးကုိ မိ႐ုိးဖလာ နတ္ဖမ္းစားသည္ဟု ေဟာေန သည္။ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္၊ ပဲခူးနတ္မွာ အလြန္ဆုိးသည္ဟု နာမည္ႀကီးေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကုိ အပ္ႏွံျခင္း မျပဳဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနပါက အခါသင့္၍ အခြင့္သာသည့္အခါ၌ သည္လုိပဲ ဖမ္းစားတတ္ သည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေနျခင္းမဟုတ္လား။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ အတန္ၾကာေအာင္ပင္ ငုိင္ေနမိၾက ၿပီးေနာက္မွ မိရုိး ဖလာနတ္ ကို အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနား မျပဳလုပ္ရေသးေၾကာင္း ျပန္ၾကားလိုက္၏။
"ေအး အဲဒါေၾကာင့္ နင္တို႔ ကေလးႏွစ္ဦးကို နင္တို႔ မိရိုးဖလာနတ္က ဖမ္းစားထားတာဟ၊ အဲဒါ ျမန္ျမန္ႀကီး နတ္ က လိုက္ၾက။ ေနာက္ၿပီး ကေလးႏွစ္ဦးရဲ႕ ဇာတာကလည္း ည့ံေနတယ္၊ အဲဒီ အတြက္ ယၾတာဆင္ရမွာကေတာ့ အုန္းလက္ကို လူနာ၏ ကုိယ္ရပ္သ႑ာန္နဲ႔ တိုင္းထြာ ျဖတ္ပိုင္း ၿပီး ထိပ္ဖ်ားမွာ လူနာရဲ႕ ဆံပင္၊ အလယ္မွာ လူနာရဲ႕ လက္သည္း၊ ေျခရင္းတြင္ လူနာရဲ႕ ေျခသည္း မ်ားကို အ၀တ္ထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္စီနဲ႔ ခ်ည္ထားရမယ္၊ လူနာ၀တ္တဲ့ အ၀တ္ေဟာင္း တစ္ထည္ နဲ႔လည္း အုန္းလက္ ကို ပတ္ခ်ည္ထားရမယ္။
ဆန္ကို အ၀တ္နဲ႔ သံုးထုပ္ ထုပ္ၿပီး အုန္းလက္ထိပ္ဖ်ား မွာ တစ္ထုပ္၊ အလယ္မွာ တစ္ထုပ္၊ ေျခရင္းမွာ တစ္ထုပ္ ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး လူမမာနဲ႔ တစ္ည သိပ္ရမယ္။ နံနက္မိုးေသာက္အလင္းသို႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အုန္းလက္ထိပ္ဖ်ားက ဆန္ထုပ္ကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာင္တင္၊ အလယ္က ဆန္ထုပ္ကိုလည္း ဆြမ္းခ်က္ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ား ကို ဆြမ္းေလာင္း၊ ေျခရင္းက ဆန္ထုပ္ကိုေတာ့ က်ီး၊ ငွက္၊ ၾကက္မ်ားအား လူမမာ၏ ဒါနဟု ဆိုကာ စြန္႔ၾကဲေကၽြးေမြးၿပီး သကာလ အုန္းလက္ကို ေရဆိပ္သို႔ ေဆာင္ယူ၊ "လူမမာ၏ဒဏ္ႏွင့္ ခံေပေတာ့" ဆိုၿပီး အုန္းလက္ကို ေရမွာေမွ်ာ၊ ျပန္တက္လာလို႔ အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦးကို ရည္စူးၿပီး "ေမာင္သက္ရွည္ ... ေမာင္သက္ရွည္ ... ေမာင္သက္ရွည္" လို႔ သံုးႀကိမ္ ေခၚ၊ ငါ ေျပာတာေတြကို မွတ္မိၾကရဲ႕လားေဟ့"
ကိုေဒါင္းစိန္တုိ႔က မွတ္မိပါသည္ဟု ေျပာၾကားလုိက္ရာ ဆရာလိႈင္သည္ သူ႔တာ၀န္ ၿပီးဆံုးၿပီ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္မွန္ကုိခၽြတ္၍ လံုခ်ည္ႏွင့္ ပြတ္တုိက္ၿပီး အက်ႌအိတ္အတြင္းသို႔ တရို တေသ ထည့္သြင္းထားလိုက္၏။ ေနာက္မ်က္လံုးအိမ္ ႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ တစ္လွည့္စီ ပြတ္တိုက္ရင္း
"ေအး ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကေပါ့ကြာ။ သူနာကို ကုတဲ့အခါမွာ ဓာတ္တဲ့၊ နကၡတ္တဲ့၊ ဗိေႏၶာတဲ့၊ ဟူးရားတဲ့၊ ကုနည္းေလးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဓာတ္နကၡတ္ ဗိေႏၶာတို႔ျဖင့္ ကုသျခင္းကို သမားကုလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီသမားကုနဲ႔ ကုလို႔မရတဲ့ ေရာဂါမ်ားကို ေနာက္ဆံုးေသာ ကုသျခင္းအျဖစ္ ဟူးရား အတတ္နဲ႔ ကုသျခင္းကိုေတာ့ ဘုရားကုလို႔ ေခၚတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳး ဆက္ ျပတ္သည္ဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္အသစ္ ထပ္ျဖည့္ ဆက္လက္ေပးျခင္းမွ် ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျဖစ္တယ္။
ခုကာလ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေဗဒင္ဆိုတာ မယံုထိုက္ဘူး။ ေဗဒသဒၵါ အျပား ေဟာတာပဲ၊ ဘာညာနဲ႔ ရမ္းသမ္းၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ အျပားေဟာတဲ့ ေဘဒက ဗထခ်ိဳက္နဲ႔ ေဗဒ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဘကုန္းနဲ႔ ေဘဒမွာ အျပားေဟာတာ။ အဲဒီ ေဗဒင္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေ၀ဒဆိုတဲ့ ပါဠိ ဘာသာက လာတာကြ၊ ေ၀ဒကို ေ၀ဒင္ျပဳၿပီး ေ၀ဒင္ကိုပဲ ေဗဒင္လို႔ ေခၚတယ္။ ေ၀ဒသဒၵါက သိျခင္း ကို ေဟာတယ္၊ ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ အကုန္ သိႏိုင္တာေပါ့"
စကားအဆံုးတြင္ ဆရာလိႈင္သည္ တေလာကလံုး သူ မသိတာ ဘာမွ မရွိ။ အားလံုးကို အၾကြင္းမဲ့ သိျမင္သည္ဟု ေဖာ္ျပေသာ မ်က္ႏွာေန မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကိုေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္တုိ႔အား တစ္လွည့္ စီ ၾကည့္ရႈေန၏။ ေနာက္ ဆက္လက္၍လည္း လူငယ္ကေလးမ်ားသည္ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား ဖတ္ၿပီး ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးေနေၾကာင္း၊ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ ၀တၳဳကေလးမ်ား ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီဟု အထင္ႀကီးကာ ေဗဒင္ မယံုဘူးလေလ။ နတ္ မယံုဘူးေလႏွင့္ အယူသီးေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာဆိုေန၏။
ေနာက္ဆံုး ဆရာလိႈင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေမာသြား၍ စကားရပ္နားလိုက္သည့္အခါတြင္မွ ကိုေဒါင္းစိန္ တို႔သည္ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္ထုပ္ကို ဆရာလိႈင္အား ကန္ေတာ့လိုက္ၾက၏။ ဆရာလႈိင္ လည္း ေဆးျပင္းလိပ္ထုပ္ ကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေပးကာ ျပန္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ ဆရာလိႈင္အား ကန္ေတာ့လိုက္ၾက၏။ ဆရာလိႈင္လည္း ေဆးျပင္းလိပ္ထုပ္ကို လက္ခံ ၿပီး ေနာက္ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေပးကာ ျပန္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ဆရာလိႈင္ ေျပာၾကားသြားေသာ ယၾတာဆင္နည္းအတုိင္း အားလံုး ျပဳလုပ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္း၍ အုန္းလက္မွ ဆန္ထုပ္ကေလးမ်ားကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ တင္၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းေလာင္း၊ ၾကက္ငွက္မ်ားကို စြန္ႀကဲ ေကၽြးေမြးၿပီး၍ အုနး္လက္ကို ေရမွာ ေမွ်ာၿပီးသည့္တုိင္ေအာင္ လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦးမွာ ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလၿပီ။
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးအား ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေန၏၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အနက္ ၈ႏွစ္အရြယ္ ကေလးအႀကီးမွာ အေမာေဖာက္၍ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနေလၿပီ။ ၆ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ ကေတာ့ အႀကီးႏွင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ ေနပါ၏။ တစ္ကုိယ္လံုး လႈပ္ရွားကျခင္း မျပဳႏိုင္ဘဲ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္သာ ေဘး လူမ်ားကို လိုက္ၾကည့္ေန၏။ ကိုေဒါင္းစိန္၏ ရင္ထဲ၌ကား ဆို႔သြားေတာ့၏။ အျဖစ္ဆိုးေလျခင္း သားတို႔ရယ္၊ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းမွ ေခၚမကုႏိုင္ပါကလား။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာရာ သူ႔မ်က္စိေအာက္မွ ကေလးမ်ားမွာ မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္သြား ၏။ သူသည္ မ်က္လံုးကို မွိတ္ပစ္လုိက္၍ ၀ိုင္းေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ထုတ္ပစ္လိုက္ကာ မယ္စိန္ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မယ္စိန္ကေတာ့ ကေလး၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ တရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ငိုေၾကြးေန ေလၿပီ။ ငိုျခင္းမွ တစ္ပါး အားကိုးဖြယ္ မရွိ။
သတင္းေမး ေရာက္လာၾကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကား ကိုေဒါင္းစိန္၏ အိမ္ထဲ၌ ျပည့္လွ်ံေန၏။ သူတို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ေသာ ေဆးၿမီးတိုကေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ ေျပာျပ ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေရာဂါကၽြမ္း ေနၿပီျဖစ္၍ ေသမင္းကိုသာ ငံ့ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း သိရသည့္အခါ၌ အားလံုး ပင္ တိတ္ဆိတ္ ေနၾက၏။
အားလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိၾကစဥ္မွာပင္ သတင္းေမး ပရိသတ္ထဲမွ အသက္ ၄၀ေက်ာ္ခန္႔ရွိ ေဒၚကလီစာ သည္ တ၀ါး၀ါး သမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ကို ယိမ္းထုိးကာ ထ၍ ခုန္ေပါက္ေတာ့၏။ သူမကား နတ္ပြဲတုိင္း၌ ပါေလ့ရွိေသာ နတ္၀င္သည္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၍ အားလံုးကပင္ နတ္၀င္ ေနေၾကာင္း ခန္႔မွန္း ခ်င့္တြက္ မိကာ "အရွင္ႀကီး ဘယ္သူ ျဖစ္ပါသလဲ၊ ဘာ အလိုရွိပါသလဲ" ဟု ၀ိုင္း ေမးၾက၏။
"ငါ နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ဟဲ့၊ နင္တို႔ ငါ့အေၾကာင္း သိၿပီလား၊ ကေလးေလးေယာက္ ရတဲ့အထိ နင္တို႔ ငါ့ကို သတိေမ့ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ၊ နင္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ"
နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ ၀င္ေနသည္ဟု အဆိုရွိေသာ ေဒၚကလီစာက ကိုေဒါင္းစိန္တို႔ ေမာင္ႏွံအား ဖိၾကမ္း ေတာ့၏။ အားလံုးက ၀ိုင္း၍ သတိေမ့ေနလို႔ မဟုတ္ပါ။
ဆင္းရဲသည့္အတြက္ နတ္ပြဲက်င္းပ ၿပီး ပူေဇာ္ပသျခင္း မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ မၾကာမီ နတ္ပြဲက်င္းပ၍ နတ္ကပါမည္ဟု ၀ိုင္း၀န္းေတာင္းပန္ ၾက၏။ "ေအး၊ သိပ္မၾကာေစနဲ႔ေနာ္၊ ရိုးရာအတုိင္းမွ မလုပ္ရင္ က်န္တဲ့ကေလးႏွစ္ဦးေရာ၊ နင္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပါ အကုန္လံုး ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္"ဟု ဆက္ႀကိမ္းေနရာ မယ္စိန္က ၀င္၍ "စိတ္ခ်ပါ မယ္ေတာ္ႀကီး၊ နတ္ကျဖစ္ေအာင္ က ပါ့မယ္"ဟု ကတိ ေပးလိုက္ မွ တ၀ါး၀ါးသမ္း၍ ထြက္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ကား ၿငိမ္သက္စြာပင္ စဥ္းစားေန၏။ ယခုအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ဆရာလိႈင္ ေဟာသြား တာ တစ္သေ၀ မတိတမ္း မွန္ေနေပၿပီ။ ဆရာလိႈင္က မိရိုးဖလာနတ္က အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေန သည္ဟု ေဟာသြား၏။ ေဟာ ယခုပဲ ေဒၚကလီစာကို နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ ၀င္ပူးကာ သူ ဖမ္းစားထား ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အတိ အလငး္ ေၾကညာသြားၿပီ မဟုတ္လား။ "ေၾသာ္ ... ဆိုးလွတဲ့ ကံရယ္၊ နတ္က လည္း အေၾကာင္းမဲ့ မုန္းတီးၿပီး ရန္ရွာတယ္၊ အင္စပက္ေတာ္ကလည္း အလကားေနရင္း ရန္ညႇိဳး ထားတယ္။ အျပစ္ကင္းမဲ့တဲ့ ငါတို႔ တစ္ေတြကိုကြယ္ ... မုန္းရက္ေလအားတယ္"
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေအာ္ဟစ္၍သာ ငိုခ်င္း ခ်လိုက္ခ်င္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ေဘးပရိသတ္ကို ရွက္ေန ၍ သူသည္ ေအာင့္အည္း ခ်ဳပ္တည္းထားရွာ၏။ မယ္စိန္ကေတာ ့တရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ငိုေၾကြးေန၏။ မယ္စိန္ ငိုတာကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ သူလည္း ငိုခ်င္လာပါ၏။ သူသည္ လူကြယ္ရာ ေရဆိပ္သို႔ သြား ကာ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုေတာ့၏။ အားရေအာင္ ငိုၿပီးေသာအခါ ဣေျႏၵျပန္ဆည္၍ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္ လာရာ သူ႔သားအႀကီး ဆံုးေနရွာၿပီကို ေတြ႕ျမင္ ရျပန္၏။ မယ္စိန္က မေသဘဲ က်န္ရွိေနေသးေသာ သားငယ္ လန္႔သြားမည္စိုး၍ ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ မငို၀ံ့ရွာဘဲ က်ိတ္၍ ရိႈက္ေန၏။ ဒီလံုးကား အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္ကာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေန၏။ ကိုေဒါင္းစိန္ ကေကာ ဘာလုပ္ရပါမလဲ။
သူသည္ မယ္စိန္တို႔ႏွင့္အတူ ေရာ၍ ငိုလုိက္ရေတာ့ မလိုလို၊ ေသဆံုးေနေသာ သူ႔အနားသို႔ သြား ထုိင္ရေတာ့မလိုလုိႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးေဖာင္၊ ဦးကုလား၊ ဦးဘိုးေဂါင္တုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္အခါ၌ကား ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းေပး၍ ေနရာခ်ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ သူလည္း ဦးကုလားတို႔အနီး၌ ၀င္ထုိင္ေန၏။
ဦးေဖာင္၊ ဦးကုလား၊ ဦးဘိုးေဂါင္တို႔ကား သၿဂၤ ိဳဟ္ ၀ီထိမုတ္ပိုင္း၌ ပါေသာ မရဏုပၸတၱိအဖြင့္ကို ေဆြးေႏြး ျငင္းခံု ေနၾက၏။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ မရဏတရား၏ လ်င္ျမန္ပံု ေဆြးေႏြးရင္း တရားသံေ၀ ယူေနၾက၏။ ကိုေဒါင္းစိန္အားလည္း ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပင္ ေသျခင္းတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေသမ်ိဳးေတြျဖစ္၍ ေသေန႔ေစ့ လွ်င္ ေသၾကရမည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔အတြက္ ပူေဆြးေသာက ဗ်ာပါဒမ်ားကို တရားသေဘာႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္သင့္ေၾကာင္း စသျဖင့္ တရားခ်ေနၾက၏။
ညေန ၃နာရီခန္႔တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ စည္ႀကီး သံုးခ်က္တီးၿပီး၍ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ "အို ... လူေလးရဲ႕"ဟု အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးလိုက္ေသာ မယ္စိန္၏အသံ ထြက္ေပၚလာရာ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ သူ႔သားငယ္ ဆံုးရွာၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့၏။
"ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း၊ သမားေကာင္းေတြနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေတာင္ မကုလိုက္ရဘူးေတာ့။ အုိ ... အေၾကာင္းကံ ဆိုးလွခ်ည္လား သားတို႔ရဲ႕"
တစ္အိမ္လံုးတြင္ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေျပာဆိုငုိေၾကြးေနေသာ မယ္စိန္၏ ငိုသံမွ တစ္ပါး လံုး၀ တိတ္ဆိတ္ လ်က္ ရွိၾက၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ဦးေဖာင္ႏွင့္ ဦးကုလားတုိ႔က တရားသေဘာျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ် ႏွစ္သိမ့္ ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ မယ္စိန္၏ ပရိေဒ၀ မီးေတာက္အား ဦးေဖာင္ႏွင့္ ဦးကုလားတို႔၏ တရား ဓမၼသည္ ၿငိမ္းသတ္ရန္ မတတ္စြမ္းပါ။
"နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ရယ္၊ ႏုႏုနယ္နယ္နဲ႔ ကၽြန္မ သားငယ္ကေလးေတြကို ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္မယ့္ အစား ဒီကံဆိုးမကိုသာ ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္ပါလား နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ရဲ႕"
ဦးကုလားက သူ႔ကံႏွင့္ သူ စီမံလာသည္ျဖစ္၍ ကိုယ္တုိင္က ၾကားထဲက တန္ဆာ၀င္ခံခ်င္ေသာ္ လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အကိုးအကားႏွင့္ ရွင္းျပ၍ တရားျပေန၏ မယ္စိန္၏ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာဆို ငိုေၾကြးေနေသာ အသံေၾကာင့္ ကိုေဒါင္းစိန္လည္း ရင္ထဲမွ တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာကာ သူ႔မ်က္လံုး အိမ္၌လည္း မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာၾက၏။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ပူေဆြး ၀မ္းနည္းေနရုံျဖင့္ ကိစၥၿပီးမည္ မဟုတ္၍ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေလးလံ ထုိင္းမိႈင္းစြာ ထကာ ေရအိုးတစ္လံုးျဖင့္ ေရဆိပ္သို႔ ဆင္းခဲ့၏။ ကိုလူေမာင္ကား ကေလးအသုဘ ရုပ္ေလာင္းႏွစ္ခုကို ျပင္ဆင္ထားရန္အတြက္ မွ်င္၀ါးျဖင့္ ျမင္းေပါင္းႏွစ္ခု ျပဳလုပ္ေန၏။ ၿမိဳ႕မ်ားရွိ လူခ်မ္းသာမ်ား ေသဆံုးသည့္အခါ၌ အသုဘ ရုပ္အေလာင္းတင္၍ ျပင္ဆင္ထား၏။ ေစာေစာက ရုပ္အေလာင္းအား ေရခ်ိဳးေပးရာ၌ အသံုးျပဳေသာ ေရလံုအိုးကိုမူ ရုပ္အေလာင္း၏ ေျခရင္း၌ ေမွာက္ ထားသည္။
ေနာက္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေငြမတ္ေစ့ႏွစ္ေစ့ကို ရွာယူလာကာ ကူးတို႔ခအျဖစ္ ကေလးရုပ္အေလာင္း ႏွစ္ေလာင္း၏ ပါးစပ္တြင္းသို႔ တစ္ေစ့စီ လိုက္ထည့္၏။ ၾကည္ရွည္ ဆုိင္းငံ့ထားျခင္း မျပဳဘဲ ခ်က္ခ်င္း ခ်ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္ျဖစ္၍ သရဏဂုံတင္ရန္ ကန္ေတာ့ပြဲကိုပါ တစ္ဆက္တည္း ျပင္ဆင္ေန ၏။ ကန္ေတာ့ပြဲအတြက္ ရွာယူလာေသာ ယြန္းအုပ္နီနီထဲသို႔ ငွက္ေပ်ာဖီး၊ ဆန္၊ ေဆး၊ ကြမ္းသီး စေသာ ပစၥည္းစုကေလးမ်ား ထည့္သြင္းၿပီး အသုဘ၏ ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ထားလိုက္၏။
ကိုလူေမာင္သည္ သရဏဂုံတင္ရန္ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးကို ပင့္လာၿပီးေနာက္ ငါးပါးသီလကို ခံယူၾကကာ ေရစက္ခ်၍ အမွ်ေ၀ၿပီးေသအခါတြင္ မယ္စိန္သည္ ျပင္းစြာေသာ ပရိေဒ၀ျဖင့္ လူးလွိမ့္၍ ငိုျပန္၏။ ေနာက္ေသေသာ မသာကို အလ်င္ခ်ရမည္ဟူေသာ ထံုးထမ္းစဥ္လာအရ လူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ေသေသာ ကိုေဒါင္းစိန္၏ ရင္ေသြးငယ္ ရုပ္အေလာင္း ျပင္ဆင္ထားေသာ ျမင္းေပါင္ကို မ၍ အိမ္ျပင္သို႔ ယူထုတ္လာ၏။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ လြန္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေစာေစာက အသုဘ ရုပ္အေလာင္းမ်ားအား ေရခ်ိဳးေပးေသာ ေရလံုအိုးကိုယူ၍ အိမ္ေအာက္သို႔ ပစ္ခြဲခ်လိုက္၏။
လူေသမ်ားကို ျမႇဳပ္ႏွံေသာ သုႆာန္မွာ ေခ်ာင္း ဟိုမွာဘက္ကမ္းတြင္ တည္ရွိသျဖင့္ အေလာင္းကို ေရဆိပ္သို႔ ယူေဆာင္ကာ ေလွေပၚသို႔ တင္၏။ ကိုလူေမာင္ႏွင့္ အျခားလူငယ္တစ္ေယာက္မွာ "ေတဇ"အမည္ရွိေသာ သုသာန္ေစာင့္ သရဲထံ၌ အေလာင္းႏွစ္ေလာင္း ျမႇဳပ္ႏွံရန္အတြက္ ေျမႏွစ္ ေနရာကို ကြမ္းႏွစ္ယာ ေပး၍ ၀ယ္ယူၿပီး တြင္းတူးထားရန္ႏွင့္ ေစာေစာကပင္ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္းသို႔ ကူးသြားၿပီး ျဖစ္၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္ ရုပ္အေလာင္းကို ေလွေပၚ၌ ေနရာခ်ထားၿပီးေနာက္ ေလွာ္ထြက္ လာရာ မယ္စိန္သည္ ကမ္းနဖူးမွ ထုိင္၍ ေအာင္ဟစ္တမ္းတ ငိုယိုရင္း က်န္ရစ္ရွာ၏။ ကိုေဒါင္းစိန္ တို႔ ေလွသည္ တြင္းတူးၿပီး၍ အသင့္ ထုိင္ေစာင့္ေနေသာ ကိုလူေမာင္တို႔ရွိရာ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္း ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ ကိုလူေမာင္က ေျမႀကီးခဲႏွင့္ လွမ္းေပါက္၍ "ေနာက္ လာဦးမလား" ဟု ေမး၏။ ေလွေပၚမွာ ကိုေဒါင္းစိန္ကလည္း "ဒီတစ္ေယာက္တည္းပါ၊ ေနာက္မလာပါ" ဟု ျပန္ေျဖရ ၏။ ဤသို႔ သံုးႀကိမ္ေမး၍ သံုးႀကိမ္ေျဖၿပီးမွ ေလွကို ကမ္းစပ္သို႔ ကပ္သည္။
ရုပ္အေလာင္းကို တြင္း၀သို႔ ေဆာင္ယူၿပီးေနာက္ ေျခမႀကိဳး၊ လက္မႀကိဳးမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ တြင္းထဲ သို႔ အသာအယာ ခ်၏။ ေနာက္ ေျမႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖို႔စျပဳရာတြင္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေျမႀကီးေအာက္၌ သူ႔သားကေလး မြန္ေနရွာမည္ကို စိုးရိမ္၍ ခပ္က်စ္က်စ္ ခပ္သိပ္သိပ္ မဖို႔ဘဲ ခပ္ဖြဖြဖုိ႔ရန္ ကိုလူေမာင္တို႔အား ေတာင္းပန္ေန၏။ ေနရာတကာ၌ ေပ်ာ္တတ္ ေနာက္တတ္ေသာ ကိုလူေမာင္ ပင္လွ်င္ ကိုေဒါင္းစိန္၏အျဖစ္ကုိ ကရုဏာျဖစ္သြားဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရႈေနၿပီး ေနာက္ "ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲဖို႔ဖို႔ မထူးပါဘူးကြာ" ဟု စိတ္မေကာင္းသံႀကီးျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ရွာ၏။
မုိးဦး မုိးလယ္ကုိ ျဖတ္သန္းလာျပီးေနာက္ မုိးႏွာင္းကာလကုိ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့မူ တန္းေဆာင္မုန္းလသုိ႕တုိင္ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ သူ႕အိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ေဆာက္ လုပ္ထားေသာ နတ္ကနားကုိ ၾကည့္ရႈရင္း သူ႕ဘ၀ ခရီးစဥ္ကုိ ျပန္လွန္သုံးသပ္ ၾကည့္ရႈေန၏။ မုိးဦးတုန္းက သူသည္ ငါးရစ္မွ ရလိုက္ေသာ ေငြကေလးႏွင့္ အိမ္သစ္ကေလးကုိ ေဆာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ ၏ အ၀တ္အစားနွင့္ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မ်ားကုိလည္း ၀ယ္ႏို္င္စြမ္းခဲ့၏။ ၀ါဆုိပုသ္ကုိလည္း ေဆာင္ တည္ခဲ့ရ၏။
သို႕ေသာ္ မုိးလယ္တြင္မူကား ထန္ျပင္းလွေသာ မုန္တို္င္းအၾကား၀တ္၀မး္ပန္တနည္း ငုိရိႈက္ ရင္း ႏြမ္းရိပန္းလ်စြာ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရ၏။ အင္စပက္ေတာ္က ပိုက္ကုိသိမ္းျပီး ရုံးတင္ တင္ရားစြဲဆုိ ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရ၏။ သူ႕ရင္းေသြးကေလးႏွစ္ဦး ၀မး္ေရာဂါျဖစ္ခဲ့၍၊ ေနာက္ဆုံး သူ႕ရင္းေသြကေလးႏွစ္ ဦးမွာ ေသဆုံးခဲ့ရျပန္၏။
ယခု မုိးေႏွာင္းကာလသို႕ ေရာက္ခဲ့သည့္ အခါ၌ကား သူသည္ ေျခကုန္လကပန္းက်လ်က္ ရွိေပျပီ။ သူ႕ဒုကၡသည္ ရပ္တန္းက ရပ္မေနေသးဘဲ နတ္က လိုက္ရမည္ဆုိေသာေၾကာင့္ သူအ လြန္ျမတ္ႏို္းလွေသာ သုံးမုိးခန္႕ ပိတ္ျခင္ေထာင္ၾကီးကုိ ေရာင္းပစ္လိုရပါျပီ။ သုိ႕ႏွင့္လည္း မလုံ ေလာက္ေသး၍ ငါးေပးျဖင့္ ေငြထပ္ယူရျပန္ရာ ေၾကြးပတ္လည္း ၀ိုင္းေနပါျပီ။ ယခုေတာ့ သူသည္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနပါျပီ။
တကယ္ဆုိေတာ့ မိုးဦးမွသည္ မုိးေႏွာင္းဆီိသို႕ သူျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရေသာ သူ႕ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ့ရေသာ ဘ၀ ခရီးစဥ္သည္ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္နွင့္ အလားတူေနပါေသးေတာ့။ ေ၀သီျမင့္မား ေသာ ေတာင္ကုိ သူတတ္ခဲ့၏။ ပထမေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွာ သာယာေသာ ရႈခင္းကုိ ေမွ်ာ္မွန္းရင္း တက္လာရသည္ျဖစ္၍ ပင္ပန္းမွန္း မသိေအာင္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ခဲ့ပါ၏။ လမ္းခုလတ္သို႕အ ေရာက္ မုန္တုိင္းက ျပင္းစြာတုိ္က္ခတ္လို္က္ရာ သူသည္သီေခါင္နက္ေစာက္လွေသာ ေခ်ာက္ကမ္း ပါးေအာက္သုိ႕ လြင့္စဥ္က်လာခဲ့ရ၏။ ယခုေတာ့ ေမွာင္မည္းမည္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္၀ယ္ စမ္း တ၀ါး၀ါးျဖင့္ အားအင္ကုန္ခန္းလ်က္ ရွိေနပါျပီ။ အားကုိးရာလည္း ဘယ္မျမင္။
သည္ႏွစ္ အိမ္သစ္ေဆာက္လႈပ္ရာ၌ သူသည္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ မလုပ္ဘဲမခိုက္ေအာင္ လက္ သမားဆရာၾကီး ဦးေအာင္ဒြန္းကုိ ပင့္ေခၚ၍ ေန႕ေကာင္းရက္ျမက္ ေရြးေဆာက္ရုံမွ်မက လို္က္နာဖုိ႕၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႕၊ အခ်က္အလက္မ်ားကုိလညး္ လိုက္နာေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ပါ၏။ သို႕ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ရင္ေသြးႏွစ္ဦးဖ်ားနာ ေသဆုံးခဲ့ရျပီး သူတို႕၏ စီးပြားေရးမ်ားလည္း ဆုတ္ယုတ္ကုန္ခန္းခဲ့ရပါသ နည္း။ လက္ေတြ႕ ဟပ္မရေအာင္ ရွိေနေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားကုိ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ သံသယရွိလာမိ၏။ လူငယ္ေျပာတဲ့ ပေဒသရာဇ္ယဥ္ေက်းမႈ ေလာင္းရိပ္ ၾကီးဆုိတာ ဒါေတြမ်ားလား။
သူ႕ဦးေနွာက္အတြင္း၀ယ္ အလင္းေရာင္သည္ ၀င္းခနဲ လက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အလင္းေရာင္မွာ ၾကည္လင္ျပတ္သားျခင္း မရွိဘဲ မႈန္၀ါး၀ါးမွ်သာ။ ျပီးေတာ့ ေမွာင္မည္းမညး္တြင္ ထျပတ္လုိက္ေသာ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာ ၾကာရွိ၍ ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမွာင္ျမဲပဲ ေမွာင္လို႕။ တကယ္ ဆုိေတာ့ အလင္းေရာင္းကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာႏွင့္ ခုိင္ျမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ရန္မွာ ပညာေျခခံ လုိပါလိမ့္မည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တို႕လို ပညာအေျခခံ မရွိသူမ်ားအဖုိ႕မူ အလင္းေရာင္မွာ သည္လို္မႈႈန္၀ါး ၀ါးမွ်သာ ေတာက္ပႏိုင္၍ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာ ၾကာရွိပါလိမ္မည္။ မွန္သည္၊ သူတို႕၏ဘ၀၌ အလင္း ေရာင္ဟူသည္ကား ေမွာင္မည္းမညး္တြင္ ထျပတ္လိုက္ေသာ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာျဖစ္၍ ေနာက္တြင္ ေတာ့ အမည္းနွင့္ အေမွာင္။ သုခ ဟူသည္မွာလည္း သမုဒၵရာ ေရမ်က္နွာထက္ ခဏတက္သည့္ေရ ပြက္ပမာသာ ျဖစ္၍ ေနာက္တြင္ေတာ့ ဒုကၡႏွင့္ ေသာက ပရိေဒ၀။ ဤသည္ပင္လွ်င္ သူတုိ႕၏ ဘ၀ သံသရာ။
---------------------------
ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ေဗဒင္ဆရာ ဆရာလိႈင္ေရာက္ေနျပန္ပါ သည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အားကုိးအားထားျပဳခဲ့ေသာ ဆရာပုမွာ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔အား အေၾကာင္းျပန္ျခင္း မ႐ွိဘဲ နံနက္အေစာႀကီး ထ၍ ျပန္သြားသည္ျဖစ္ရာ အားကုိးရာမဲ့ေနေသာ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ ေမာင္ႏွံမွာ မႀကံသာ ေတာ့သည့္အဆံုး လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦး၏ ဇာတာကုိ စစ္ေဆး၍ ယၾတာေခ်ၿပီး ဘုရားကု ကုရန္ ေဗဒင္ဆရာ အား ပင့္ေခၚရျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဗဒင္ဆရာဟု သူတုိ႔ ေခၚေနၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူနာအား ေဗဒင္ အတတ္ျဖင့္ တြက္စစ္ၾကည့္ ႐ႈ၍ ေဟာကိန္း အရ သူနာ၏ ကုိယ္ရပ္ သ႑ာန္ကုိ ၀ါးလံုးျဖင့္ တုိင္းထြာျဖတ္ပုိင္းလ်က္ ေညာင္ေထာက္ေစျခင္း၊ ငါးသက္ေစ့ လြတ္ေစျခင္း၊ ဆီမီးသက္ေစ့ ပူေဇာ္ ေစျခင္း စေသာ ယၾတာတုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေစ၍ ကုမရေသာ သူျဖစ္သည့္ အတြက္ ဟူးရားဆရာဟု ေခၚရမည္ထင္ပါသည္။
ဆရာလိႈင္ကား အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ခန္႔႐ွိၿပီျဖစ္၍ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ျဖစ္၏။ သူ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ အခ်ိဳ႕ကား ျဖဴေရာင္ေရာင္ နီၾကင့္ၾကင့္၊ အခ်ိဳ႕ကားမည္းနက္ေနရာ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အၾကည့္ရ ဆုိးေနသည္။ သူ႔အား ပင့္ေခၚသည့္အခါ၌ သူသည္ အၿမဲပင္ ထား၀ယ္လံုးကြင္းႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ သကၠလတ္ တုိက္ပံု အက်ႌမွာ အမ်ိဳးေကာင္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ပရိေစၥဒၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေသြးအေရာင္မ်ား လြင့္ေပ်ာက္ကာ အေတာ္ပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေလၿပီ။ သကၠလတ္တုိက္ပံုအက်ႌမွာ အက်ႌလက္ႏွစ္ဖက္ တံေတာင္ဆစ္ ေနရာ၌ ေပါက္ၿပဲေနေလၿပီ။ သူသည္ ေဗဒင္တြက္ခ်က္ ၾကည့္႐ႈရသည့္အခါ၌ မ်က္မွန္ကုိ အသံုးျပဳေနရၿပီ ျဖစ္၏။
သူ႔မ်က္မွန္ကုိင္းမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သတၱဳႀကိဳးျဖင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အစားထုိး ျပဳလုပ္ ထားေသာ မ်က္မွန္ကုိင္း သာျဖစ္သည္။
သူ၏ အဂၤါ႐ုပ္တြင္ အထူးျခားဆံုးကား မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္အၾကား႐ွိ နဖူးျမင့္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤကား အမွတ္သညာ ႐ွိ၍ သူတစ္ပါး မျမင္ေသာ အရာကေလးမ်ားကုိ ျမင္တတ္ မွတ္တမ္းေၾကာင္း ေဖာ္ျပေသာ ႐ုပ္လကၡဏာ ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အဆမတန္ ခၽြန္လ်က္႐ွိေသာ သူ႔ႏွာေခါင္းက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ႀကီး ၍ သူတစ္ပါးအား ႐ႈတ္ခ်တတ္ေသာ စိတ္သေဘာ က်ဥ္းေျမာင္းသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္းထင္းႀကီး ေဖာ္ျပေနျပန္သည္။
သူကား ေဗဒင္အတတ္ျဖင့္ သူနာမ်ားကုိ ကုသေသာ ဟူးရားဆရာအျဖစ္သာမက ဥစၥာေပ်ာက္ကုိလည္း ေဟာ၏။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမပရိသတ္က သူ႔ဥစၥာေပ်က္ အေဟာမွာ မွန္ကန္လွသည္ဆုိ၍ ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ရာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတုိင္း ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ကြမ္း စေသာ ပစၥည္းကေလးမ်ားကုိ သူ႔ထံသုိ႔ ယူေဆာင္လကာ ဥစၥာေပ်ာက္ေမးေလ့႐ွိသည္။
ယခု သူသည္ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ဦးခန္း၌ ထုိင္၍ လူနာကေလးႏွစ္ဦး၏ ေမြးဖြားသကၠရာဇ္ ခုႏွစ္မ်ားႏွင့္ ေမြးေန႔ကုိေမးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင့္တြက္စစ္ေန၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္က သူ႔နား၌ က်ံဳ႕က်ဳံ႕ ယံု႕ယံု႕ ကေလးထုိင္ကာ ေဗဒင္က အေဟာထြက္မည့္ အေျဖကုိ စိတ္ အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾက၏။ ဆရာလိႈင္မွာ ဘယ္တုိင္ထူ၍ ဘယ္ကိန္းဆင္ကာ တြက္ခ်က္ ေနသည္မသိ။ အတန္ၾကာေအာင္ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္ႏွင့္ တြက္ေနၿပီးေနာက္မွ ကုိေဒါင္းစိန္ တုိ႔ ေမာင္ႏွံအား ေမာ္ၾကည့္လုိက္ကာ - ' ကေလး ႏွစ္ေယာက္ က ဇာတာ အေတာ္ညံ့ေနတယ္ကြ၊ ေနာက္ၿပီး မိ႐ုိးဖလာ နတ္ကလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနတယ္ လုိ႔ အဆုိ႐ွိတယ္၊ မင္းတုိ႔ မိ႐ုိးဖလာ နတ္ကုိ ပသ ၿပီးၾကၿပီလား'
ကုိေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္တုိ႔သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္မိၾက၏။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနၾက၏။ မယ္စိန္ဘက္က မိ႐ုိးဖလာနတ္မွာ ပဲခူးနတ္ (၀ါ) နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီး ေခၚ ကၽြဲနက္ျဖစ္၍ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ နတ္ကနားေဆက္လုပ္ကာ နတ္ပဲြ က်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားျပဳလုပ္ရသည္။ မိဘေပးစား႐ံုျဖင့္ လင္မယားအရာ မေျမာက္ဘဲ နတ္ေပးစား မွ လင္မယားအရာေျမာက္သည္ဟု အယူ႐ွိၾကသည္။
ဤသုိ႔ နတ္ပဲြက်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားမျပဳလုပ္ဘဲ ေနမိလွ်င္ ေနာင္ ကေလး႐ရွိသည့္အခါ ကေလးမ်ား ကုိ နတ္ဖမ္းစားတတ္သည္ဟု အယူသီးထားၾကသည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ ေမာင္ႏွံမွာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး၍ မ႐ွိခဲ့ေသးသျဖင့္ နတ္ပဲြက်င္းပၿပီး နတ္ကုိ အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနားမျပဳလုပ္ရေသး။ အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ရာ တြင္ နတ္ကနား ေဆာက္လုပ္ကာ '၃၇' မင္းခ်ီ၍ က ရသည္ျဖစ္ရာ ေငြေၾကး အကုန္အက် မ်ားလွသည္။ တစ္ဦးခ်င္း မတတ္ႏုိင္၍ စုေပါင္းၿပီး ကရသည္။ လက္ထဲမွာ ေငြအသင့္အတင္႐ွိထားေပမဲ့ အေဖာ္ မရ႐ွိေသးက မကႏုိင္ဘဲ ဆုိင္းထားရျပန္သည္။ ေ႐ွးတုန္းကမူ ကၽြဲအ႐ွင္ကုိ လည္ပင္းျဖတ္၍ ယဇ္နတ္ ပူေဇာ္ၿပီး က ၾကရသည္။
ယခုေတာ့ ေငြေၾကး ႐ွားပါးသည့္အခါျဖစ္၍ ကၽြဲအစား ငါးရဲ႕ကုိ ကၽြဲအမွတ္ျဖင့္ လည္ပင္း ျဖတ္ကာ ယဇ္နတ္ ပူေဇာ္ၿပီး က ၾကရသည္။
ေဟာ ယခု ဆရာလိႈင္က သူတုိ႔ ရင္ေသြးကေလး ႏွစ္ဦးကုိ မိ႐ုိးဖလာ နတ္ဖမ္းစားသည္ဟု ေဟာေန သည္။ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္၊ ပဲခူးနတ္မွာ အလြန္ဆုိးသည္ဟု နာမည္ႀကီးေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကုိ အပ္ႏွံျခင္း မျပဳဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနပါက အခါသင့္၍ အခြင့္သာသည့္အခါ၌ သည္လုိပဲ ဖမ္းစားတတ္ သည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေနျခင္းမဟုတ္လား။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ အတန္ၾကာေအာင္ပင္ ငုိင္ေနမိၾက ၿပီးေနာက္မွ မိရုိး ဖလာနတ္ ကို အပ္ႏွံေသာ အခမ္းအနား မျပဳလုပ္ရေသးေၾကာင္း ျပန္ၾကားလိုက္၏။
"ေအး အဲဒါေၾကာင့္ နင္တို႔ ကေလးႏွစ္ဦးကို နင္တို႔ မိရိုးဖလာနတ္က ဖမ္းစားထားတာဟ၊ အဲဒါ ျမန္ျမန္ႀကီး နတ္ က လိုက္ၾက။ ေနာက္ၿပီး ကေလးႏွစ္ဦးရဲ႕ ဇာတာကလည္း ည့ံေနတယ္၊ အဲဒီ အတြက္ ယၾတာဆင္ရမွာကေတာ့ အုန္းလက္ကို လူနာ၏ ကုိယ္ရပ္သ႑ာန္နဲ႔ တိုင္းထြာ ျဖတ္ပိုင္း ၿပီး ထိပ္ဖ်ားမွာ လူနာရဲ႕ ဆံပင္၊ အလယ္မွာ လူနာရဲ႕ လက္သည္း၊ ေျခရင္းတြင္ လူနာရဲ႕ ေျခသည္း မ်ားကို အ၀တ္ထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္စီနဲ႔ ခ်ည္ထားရမယ္၊ လူနာ၀တ္တဲ့ အ၀တ္ေဟာင္း တစ္ထည္ နဲ႔လည္း အုန္းလက္ ကို ပတ္ခ်ည္ထားရမယ္။
ဆန္ကို အ၀တ္နဲ႔ သံုးထုပ္ ထုပ္ၿပီး အုန္းလက္ထိပ္ဖ်ား မွာ တစ္ထုပ္၊ အလယ္မွာ တစ္ထုပ္၊ ေျခရင္းမွာ တစ္ထုပ္ ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး လူမမာနဲ႔ တစ္ည သိပ္ရမယ္။ နံနက္မိုးေသာက္အလင္းသို႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အုန္းလက္ထိပ္ဖ်ားက ဆန္ထုပ္ကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာင္တင္၊ အလယ္က ဆန္ထုပ္ကိုလည္း ဆြမ္းခ်က္ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ား ကို ဆြမ္းေလာင္း၊ ေျခရင္းက ဆန္ထုပ္ကိုေတာ့ က်ီး၊ ငွက္၊ ၾကက္မ်ားအား လူမမာ၏ ဒါနဟု ဆိုကာ စြန္႔ၾကဲေကၽြးေမြးၿပီး သကာလ အုန္းလက္ကို ေရဆိပ္သို႔ ေဆာင္ယူ၊ "လူမမာ၏ဒဏ္ႏွင့္ ခံေပေတာ့" ဆိုၿပီး အုန္းလက္ကို ေရမွာေမွ်ာ၊ ျပန္တက္လာလို႔ အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦးကို ရည္စူးၿပီး "ေမာင္သက္ရွည္ ... ေမာင္သက္ရွည္ ... ေမာင္သက္ရွည္" လို႔ သံုးႀကိမ္ ေခၚ၊ ငါ ေျပာတာေတြကို မွတ္မိၾကရဲ႕လားေဟ့"
ကိုေဒါင္းစိန္တုိ႔က မွတ္မိပါသည္ဟု ေျပာၾကားလုိက္ရာ ဆရာလိႈင္သည္ သူ႔တာ၀န္ ၿပီးဆံုးၿပီ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္မွန္ကုိခၽြတ္၍ လံုခ်ည္ႏွင့္ ပြတ္တုိက္ၿပီး အက်ႌအိတ္အတြင္းသို႔ တရို တေသ ထည့္သြင္းထားလိုက္၏။ ေနာက္မ်က္လံုးအိမ္ ႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ တစ္လွည့္စီ ပြတ္တိုက္ရင္း
"ေအး ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကေပါ့ကြာ။ သူနာကို ကုတဲ့အခါမွာ ဓာတ္တဲ့၊ နကၡတ္တဲ့၊ ဗိေႏၶာတဲ့၊ ဟူးရားတဲ့၊ ကုနည္းေလးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဓာတ္နကၡတ္ ဗိေႏၶာတို႔ျဖင့္ ကုသျခင္းကို သမားကုလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီသမားကုနဲ႔ ကုလို႔မရတဲ့ ေရာဂါမ်ားကို ေနာက္ဆံုးေသာ ကုသျခင္းအျဖစ္ ဟူးရား အတတ္နဲ႔ ကုသျခင္းကိုေတာ့ ဘုရားကုလို႔ ေခၚတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳး ဆက္ ျပတ္သည္ဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္အသစ္ ထပ္ျဖည့္ ဆက္လက္ေပးျခင္းမွ် ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျဖစ္တယ္။
ခုကာလ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေဗဒင္ဆိုတာ မယံုထိုက္ဘူး။ ေဗဒသဒၵါ အျပား ေဟာတာပဲ၊ ဘာညာနဲ႔ ရမ္းသမ္းၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ အျပားေဟာတဲ့ ေဘဒက ဗထခ်ိဳက္နဲ႔ ေဗဒ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဘကုန္းနဲ႔ ေဘဒမွာ အျပားေဟာတာ။ အဲဒီ ေဗဒင္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေ၀ဒဆိုတဲ့ ပါဠိ ဘာသာက လာတာကြ၊ ေ၀ဒကို ေ၀ဒင္ျပဳၿပီး ေ၀ဒင္ကိုပဲ ေဗဒင္လို႔ ေခၚတယ္။ ေ၀ဒသဒၵါက သိျခင္း ကို ေဟာတယ္၊ ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ အကုန္ သိႏိုင္တာေပါ့"
စကားအဆံုးတြင္ ဆရာလိႈင္သည္ တေလာကလံုး သူ မသိတာ ဘာမွ မရွိ။ အားလံုးကို အၾကြင္းမဲ့ သိျမင္သည္ဟု ေဖာ္ျပေသာ မ်က္ႏွာေန မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကိုေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မယ္စိန္တုိ႔အား တစ္လွည့္ စီ ၾကည့္ရႈေန၏။ ေနာက္ ဆက္လက္၍လည္း လူငယ္ကေလးမ်ားသည္ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား ဖတ္ၿပီး ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးေနေၾကာင္း၊ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ ၀တၳဳကေလးမ်ား ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီဟု အထင္ႀကီးကာ ေဗဒင္ မယံုဘူးလေလ။ နတ္ မယံုဘူးေလႏွင့္ အယူသီးေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာဆိုေန၏။
ေနာက္ဆံုး ဆရာလိႈင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေမာသြား၍ စကားရပ္နားလိုက္သည့္အခါတြင္မွ ကိုေဒါင္းစိန္ တို႔သည္ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္ထုပ္ကို ဆရာလိႈင္အား ကန္ေတာ့လိုက္ၾက၏။ ဆရာလႈိင္ လည္း ေဆးျပင္းလိပ္ထုပ္ ကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေပးကာ ျပန္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ ဆရာလိႈင္အား ကန္ေတာ့လိုက္ၾက၏။ ဆရာလိႈင္လည္း ေဆးျပင္းလိပ္ထုပ္ကို လက္ခံ ၿပီး ေနာက္ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေပးကာ ျပန္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ဆရာလိႈင္ ေျပာၾကားသြားေသာ ယၾတာဆင္နည္းအတုိင္း အားလံုး ျပဳလုပ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္း၍ အုန္းလက္မွ ဆန္ထုပ္ကေလးမ်ားကို ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ တင္၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းေလာင္း၊ ၾကက္ငွက္မ်ားကို စြန္ႀကဲ ေကၽြးေမြးၿပီး၍ အုနး္လက္ကို ေရမွာ ေမွ်ာၿပီးသည့္တုိင္ေအာင္ လူမမာ ကေလးႏွစ္ဦးမွာ ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလၿပီ။
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးအား ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေန၏၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အနက္ ၈ႏွစ္အရြယ္ ကေလးအႀကီးမွာ အေမာေဖာက္၍ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနေလၿပီ။ ၆ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ ကေတာ့ အႀကီးႏွင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ ေနပါ၏။ တစ္ကုိယ္လံုး လႈပ္ရွားကျခင္း မျပဳႏိုင္ဘဲ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္သာ ေဘး လူမ်ားကို လိုက္ၾကည့္ေန၏။ ကိုေဒါင္းစိန္၏ ရင္ထဲ၌ကား ဆို႔သြားေတာ့၏။ အျဖစ္ဆိုးေလျခင္း သားတို႔ရယ္၊ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းမွ ေခၚမကုႏိုင္ပါကလား။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာရာ သူ႔မ်က္စိေအာက္မွ ကေလးမ်ားမွာ မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္သြား ၏။ သူသည္ မ်က္လံုးကို မွိတ္ပစ္လုိက္၍ ၀ိုင္းေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ထုတ္ပစ္လိုက္ကာ မယ္စိန္ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မယ္စိန္ကေတာ့ ကေလး၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ တရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ငိုေၾကြးေန ေလၿပီ။ ငိုျခင္းမွ တစ္ပါး အားကိုးဖြယ္ မရွိ။
သတင္းေမး ေရာက္လာၾကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကား ကိုေဒါင္းစိန္၏ အိမ္ထဲ၌ ျပည့္လွ်ံေန၏။ သူတို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ေသာ ေဆးၿမီးတိုကေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ ေျပာျပ ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေရာဂါကၽြမ္း ေနၿပီျဖစ္၍ ေသမင္းကိုသာ ငံ့ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း သိရသည့္အခါ၌ အားလံုး ပင္ တိတ္ဆိတ္ ေနၾက၏။
အားလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိၾကစဥ္မွာပင္ သတင္းေမး ပရိသတ္ထဲမွ အသက္ ၄၀ေက်ာ္ခန္႔ရွိ ေဒၚကလီစာ သည္ တ၀ါး၀ါး သမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ကို ယိမ္းထုိးကာ ထ၍ ခုန္ေပါက္ေတာ့၏။ သူမကား နတ္ပြဲတုိင္း၌ ပါေလ့ရွိေသာ နတ္၀င္သည္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၍ အားလံုးကပင္ နတ္၀င္ ေနေၾကာင္း ခန္႔မွန္း ခ်င့္တြက္ မိကာ "အရွင္ႀကီး ဘယ္သူ ျဖစ္ပါသလဲ၊ ဘာ အလိုရွိပါသလဲ" ဟု ၀ိုင္း ေမးၾက၏။
"ငါ နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ဟဲ့၊ နင္တို႔ ငါ့အေၾကာင္း သိၿပီလား၊ ကေလးေလးေယာက္ ရတဲ့အထိ နင္တို႔ ငါ့ကို သတိေမ့ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ၊ နင္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ"
နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ ၀င္ေနသည္ဟု အဆိုရွိေသာ ေဒၚကလီစာက ကိုေဒါင္းစိန္တို႔ ေမာင္ႏွံအား ဖိၾကမ္း ေတာ့၏။ အားလံုးက ၀ိုင္း၍ သတိေမ့ေနလို႔ မဟုတ္ပါ။
ဆင္းရဲသည့္အတြက္ နတ္ပြဲက်င္းပ ၿပီး ပူေဇာ္ပသျခင္း မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ မၾကာမီ နတ္ပြဲက်င္းပ၍ နတ္ကပါမည္ဟု ၀ိုင္း၀န္းေတာင္းပန္ ၾက၏။ "ေအး၊ သိပ္မၾကာေစနဲ႔ေနာ္၊ ရိုးရာအတုိင္းမွ မလုပ္ရင္ က်န္တဲ့ကေလးႏွစ္ဦးေရာ၊ နင္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပါ အကုန္လံုး ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္"ဟု ဆက္ႀကိမ္းေနရာ မယ္စိန္က ၀င္၍ "စိတ္ခ်ပါ မယ္ေတာ္ႀကီး၊ နတ္ကျဖစ္ေအာင္ က ပါ့မယ္"ဟု ကတိ ေပးလိုက္ မွ တ၀ါး၀ါးသမ္း၍ ထြက္သြားေတာ့၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ကား ၿငိမ္သက္စြာပင္ စဥ္းစားေန၏။ ယခုအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ဆရာလိႈင္ ေဟာသြား တာ တစ္သေ၀ မတိတမ္း မွန္ေနေပၿပီ။ ဆရာလိႈင္က မိရိုးဖလာနတ္က အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေန သည္ဟု ေဟာသြား၏။ ေဟာ ယခုပဲ ေဒၚကလီစာကို နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ ၀င္ပူးကာ သူ ဖမ္းစားထား ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အတိ အလငး္ ေၾကညာသြားၿပီ မဟုတ္လား။ "ေၾသာ္ ... ဆိုးလွတဲ့ ကံရယ္၊ နတ္က လည္း အေၾကာင္းမဲ့ မုန္းတီးၿပီး ရန္ရွာတယ္၊ အင္စပက္ေတာ္ကလည္း အလကားေနရင္း ရန္ညႇိဳး ထားတယ္။ အျပစ္ကင္းမဲ့တဲ့ ငါတို႔ တစ္ေတြကိုကြယ္ ... မုန္းရက္ေလအားတယ္"
ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေအာ္ဟစ္၍သာ ငိုခ်င္း ခ်လိုက္ခ်င္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ေဘးပရိသတ္ကို ရွက္ေန ၍ သူသည္ ေအာင့္အည္း ခ်ဳပ္တည္းထားရွာ၏။ မယ္စိန္ကေတာ ့တရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ငိုေၾကြးေန၏။ မယ္စိန္ ငိုတာကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ သူလည္း ငိုခ်င္လာပါ၏။ သူသည္ လူကြယ္ရာ ေရဆိပ္သို႔ သြား ကာ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုေတာ့၏။ အားရေအာင္ ငိုၿပီးေသာအခါ ဣေျႏၵျပန္ဆည္၍ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္ လာရာ သူ႔သားအႀကီး ဆံုးေနရွာၿပီကို ေတြ႕ျမင္ ရျပန္၏။ မယ္စိန္က မေသဘဲ က်န္ရွိေနေသးေသာ သားငယ္ လန္႔သြားမည္စိုး၍ ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ မငို၀ံ့ရွာဘဲ က်ိတ္၍ ရိႈက္ေန၏။ ဒီလံုးကား အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္ကာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေန၏။ ကိုေဒါင္းစိန္ ကေကာ ဘာလုပ္ရပါမလဲ။
သူသည္ မယ္စိန္တို႔ႏွင့္အတူ ေရာ၍ ငိုလုိက္ရေတာ့ မလိုလို၊ ေသဆံုးေနေသာ သူ႔အနားသို႔ သြား ထုိင္ရေတာ့မလိုလုိႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးေဖာင္၊ ဦးကုလား၊ ဦးဘိုးေဂါင္တုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္အခါ၌ကား ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းေပး၍ ေနရာခ်ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ သူလည္း ဦးကုလားတို႔အနီး၌ ၀င္ထုိင္ေန၏။
ဦးေဖာင္၊ ဦးကုလား၊ ဦးဘိုးေဂါင္တို႔ကား သၿဂၤ ိဳဟ္ ၀ီထိမုတ္ပိုင္း၌ ပါေသာ မရဏုပၸတၱိအဖြင့္ကို ေဆြးေႏြး ျငင္းခံု ေနၾက၏။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ မရဏတရား၏ လ်င္ျမန္ပံု ေဆြးေႏြးရင္း တရားသံေ၀ ယူေနၾက၏။ ကိုေဒါင္းစိန္အားလည္း ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပင္ ေသျခင္းတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေသမ်ိဳးေတြျဖစ္၍ ေသေန႔ေစ့ လွ်င္ ေသၾကရမည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔အတြက္ ပူေဆြးေသာက ဗ်ာပါဒမ်ားကို တရားသေဘာႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္သင့္ေၾကာင္း စသျဖင့္ တရားခ်ေနၾက၏။
ညေန ၃နာရီခန္႔တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ စည္ႀကီး သံုးခ်က္တီးၿပီး၍ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ "အို ... လူေလးရဲ႕"ဟု အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးလိုက္ေသာ မယ္စိန္၏အသံ ထြက္ေပၚလာရာ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ သူ႔သားငယ္ ဆံုးရွာၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့၏။
"ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း၊ သမားေကာင္းေတြနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေတာင္ မကုလိုက္ရဘူးေတာ့။ အုိ ... အေၾကာင္းကံ ဆိုးလွခ်ည္လား သားတို႔ရဲ႕"
တစ္အိမ္လံုးတြင္ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေျပာဆိုငုိေၾကြးေနေသာ မယ္စိန္၏ ငိုသံမွ တစ္ပါး လံုး၀ တိတ္ဆိတ္ လ်က္ ရွိၾက၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ဦးေဖာင္ႏွင့္ ဦးကုလားတုိ႔က တရားသေဘာျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ် ႏွစ္သိမ့္ ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ မယ္စိန္၏ ပရိေဒ၀ မီးေတာက္အား ဦးေဖာင္ႏွင့္ ဦးကုလားတို႔၏ တရား ဓမၼသည္ ၿငိမ္းသတ္ရန္ မတတ္စြမ္းပါ။
"နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ရယ္၊ ႏုႏုနယ္နယ္နဲ႔ ကၽြန္မ သားငယ္ကေလးေတြကို ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္မယ့္ အစား ဒီကံဆိုးမကိုသာ ဖမ္းစား သတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္ပါလား နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ရဲ႕"
ဦးကုလားက သူ႔ကံႏွင့္ သူ စီမံလာသည္ျဖစ္၍ ကိုယ္တုိင္က ၾကားထဲက တန္ဆာ၀င္ခံခ်င္ေသာ္ လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အကိုးအကားႏွင့္ ရွင္းျပ၍ တရားျပေန၏ မယ္စိန္၏ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာဆို ငိုေၾကြးေနေသာ အသံေၾကာင့္ ကိုေဒါင္းစိန္လည္း ရင္ထဲမွ တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာကာ သူ႔မ်က္လံုး အိမ္၌လည္း မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာၾက၏။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ပူေဆြး ၀မ္းနည္းေနရုံျဖင့္ ကိစၥၿပီးမည္ မဟုတ္၍ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေလးလံ ထုိင္းမိႈင္းစြာ ထကာ ေရအိုးတစ္လံုးျဖင့္ ေရဆိပ္သို႔ ဆင္းခဲ့၏။ ကိုလူေမာင္ကား ကေလးအသုဘ ရုပ္ေလာင္းႏွစ္ခုကို ျပင္ဆင္ထားရန္အတြက္ မွ်င္၀ါးျဖင့္ ျမင္းေပါင္းႏွစ္ခု ျပဳလုပ္ေန၏။ ၿမိဳ႕မ်ားရွိ လူခ်မ္းသာမ်ား ေသဆံုးသည့္အခါ၌ အသုဘ ရုပ္အေလာင္းတင္၍ ျပင္ဆင္ထား၏။ ေစာေစာက ရုပ္အေလာင္းအား ေရခ်ိဳးေပးရာ၌ အသံုးျပဳေသာ ေရလံုအိုးကိုမူ ရုပ္အေလာင္း၏ ေျခရင္း၌ ေမွာက္ ထားသည္။
ေနာက္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေငြမတ္ေစ့ႏွစ္ေစ့ကို ရွာယူလာကာ ကူးတို႔ခအျဖစ္ ကေလးရုပ္အေလာင္း ႏွစ္ေလာင္း၏ ပါးစပ္တြင္းသို႔ တစ္ေစ့စီ လိုက္ထည့္၏။ ၾကည္ရွည္ ဆုိင္းငံ့ထားျခင္း မျပဳဘဲ ခ်က္ခ်င္း ခ်ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္ျဖစ္၍ သရဏဂုံတင္ရန္ ကန္ေတာ့ပြဲကိုပါ တစ္ဆက္တည္း ျပင္ဆင္ေန ၏။ ကန္ေတာ့ပြဲအတြက္ ရွာယူလာေသာ ယြန္းအုပ္နီနီထဲသို႔ ငွက္ေပ်ာဖီး၊ ဆန္၊ ေဆး၊ ကြမ္းသီး စေသာ ပစၥည္းစုကေလးမ်ား ထည့္သြင္းၿပီး အသုဘ၏ ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ထားလိုက္၏။
ကိုလူေမာင္သည္ သရဏဂုံတင္ရန္ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးကို ပင့္လာၿပီးေနာက္ ငါးပါးသီလကို ခံယူၾကကာ ေရစက္ခ်၍ အမွ်ေ၀ၿပီးေသအခါတြင္ မယ္စိန္သည္ ျပင္းစြာေသာ ပရိေဒ၀ျဖင့္ လူးလွိမ့္၍ ငိုျပန္၏။ ေနာက္ေသေသာ မသာကို အလ်င္ခ်ရမည္ဟူေသာ ထံုးထမ္းစဥ္လာအရ လူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ေသေသာ ကိုေဒါင္းစိန္၏ ရင္ေသြးငယ္ ရုပ္အေလာင္း ျပင္ဆင္ထားေသာ ျမင္းေပါင္ကို မ၍ အိမ္ျပင္သို႔ ယူထုတ္လာ၏။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ လြန္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေစာေစာက အသုဘ ရုပ္အေလာင္းမ်ားအား ေရခ်ိဳးေပးေသာ ေရလံုအိုးကိုယူ၍ အိမ္ေအာက္သို႔ ပစ္ခြဲခ်လိုက္၏။
လူေသမ်ားကို ျမႇဳပ္ႏွံေသာ သုႆာန္မွာ ေခ်ာင္း ဟိုမွာဘက္ကမ္းတြင္ တည္ရွိသျဖင့္ အေလာင္းကို ေရဆိပ္သို႔ ယူေဆာင္ကာ ေလွေပၚသို႔ တင္၏။ ကိုလူေမာင္ႏွင့္ အျခားလူငယ္တစ္ေယာက္မွာ "ေတဇ"အမည္ရွိေသာ သုသာန္ေစာင့္ သရဲထံ၌ အေလာင္းႏွစ္ေလာင္း ျမႇဳပ္ႏွံရန္အတြက္ ေျမႏွစ္ ေနရာကို ကြမ္းႏွစ္ယာ ေပး၍ ၀ယ္ယူၿပီး တြင္းတူးထားရန္ႏွင့္ ေစာေစာကပင္ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္းသို႔ ကူးသြားၿပီး ျဖစ္၏။
ကိုေဒါင္းစိန္ႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္ ရုပ္အေလာင္းကို ေလွေပၚ၌ ေနရာခ်ထားၿပီးေနာက္ ေလွာ္ထြက္ လာရာ မယ္စိန္သည္ ကမ္းနဖူးမွ ထုိင္၍ ေအာင္ဟစ္တမ္းတ ငိုယိုရင္း က်န္ရစ္ရွာ၏။ ကိုေဒါင္းစိန္ တို႔ ေလွသည္ တြင္းတူးၿပီး၍ အသင့္ ထုိင္ေစာင့္ေနေသာ ကိုလူေမာင္တို႔ရွိရာ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္း ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ ကိုလူေမာင္က ေျမႀကီးခဲႏွင့္ လွမ္းေပါက္၍ "ေနာက္ လာဦးမလား" ဟု ေမး၏။ ေလွေပၚမွာ ကိုေဒါင္းစိန္ကလည္း "ဒီတစ္ေယာက္တည္းပါ၊ ေနာက္မလာပါ" ဟု ျပန္ေျဖရ ၏။ ဤသို႔ သံုးႀကိမ္ေမး၍ သံုးႀကိမ္ေျဖၿပီးမွ ေလွကို ကမ္းစပ္သို႔ ကပ္သည္။
ရုပ္အေလာင္းကို တြင္း၀သို႔ ေဆာင္ယူၿပီးေနာက္ ေျခမႀကိဳး၊ လက္မႀကိဳးမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ တြင္းထဲ သို႔ အသာအယာ ခ်၏။ ေနာက္ ေျမႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖို႔စျပဳရာတြင္ ကိုေဒါင္းစိန္သည္ ေျမႀကီးေအာက္၌ သူ႔သားကေလး မြန္ေနရွာမည္ကို စိုးရိမ္၍ ခပ္က်စ္က်စ္ ခပ္သိပ္သိပ္ မဖို႔ဘဲ ခပ္ဖြဖြဖုိ႔ရန္ ကိုလူေမာင္တို႔အား ေတာင္းပန္ေန၏။ ေနရာတကာ၌ ေပ်ာ္တတ္ ေနာက္တတ္ေသာ ကိုလူေမာင္ ပင္လွ်င္ ကိုေဒါင္းစိန္၏အျဖစ္ကုိ ကရုဏာျဖစ္သြားဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရႈေနၿပီး ေနာက္ "ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲဖို႔ဖို႔ မထူးပါဘူးကြာ" ဟု စိတ္မေကာင္းသံႀကီးျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ရွာ၏။
မုိးဦး မုိးလယ္ကုိ ျဖတ္သန္းလာျပီးေနာက္ မုိးႏွာင္းကာလကုိ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့မူ တန္းေဆာင္မုန္းလသုိ႕တုိင္ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ သူ႕အိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ေဆာက္ လုပ္ထားေသာ နတ္ကနားကုိ ၾကည့္ရႈရင္း သူ႕ဘ၀ ခရီးစဥ္ကုိ ျပန္လွန္သုံးသပ္ ၾကည့္ရႈေန၏။ မုိးဦးတုန္းက သူသည္ ငါးရစ္မွ ရလိုက္ေသာ ေငြကေလးႏွင့္ အိမ္သစ္ကေလးကုိ ေဆာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ ၏ အ၀တ္အစားနွင့္ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မ်ားကုိလည္း ၀ယ္ႏို္င္စြမ္းခဲ့၏။ ၀ါဆုိပုသ္ကုိလည္း ေဆာင္ တည္ခဲ့ရ၏။
သို႕ေသာ္ မုိးလယ္တြင္မူကား ထန္ျပင္းလွေသာ မုန္တို္င္းအၾကား၀တ္၀မး္ပန္တနည္း ငုိရိႈက္ ရင္း ႏြမ္းရိပန္းလ်စြာ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရ၏။ အင္စပက္ေတာ္က ပိုက္ကုိသိမ္းျပီး ရုံးတင္ တင္ရားစြဲဆုိ ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရ၏။ သူ႕ရင္းေသြးကေလးႏွစ္ဦး ၀မး္ေရာဂါျဖစ္ခဲ့၍၊ ေနာက္ဆုံး သူ႕ရင္းေသြကေလးႏွစ္ ဦးမွာ ေသဆုံးခဲ့ရျပန္၏။
ယခု မုိးေႏွာင္းကာလသို႕ ေရာက္ခဲ့သည့္ အခါ၌ကား သူသည္ ေျခကုန္လကပန္းက်လ်က္ ရွိေပျပီ။ သူ႕ဒုကၡသည္ ရပ္တန္းက ရပ္မေနေသးဘဲ နတ္က လိုက္ရမည္ဆုိေသာေၾကာင့္ သူအ လြန္ျမတ္ႏို္းလွေသာ သုံးမုိးခန္႕ ပိတ္ျခင္ေထာင္ၾကီးကုိ ေရာင္းပစ္လိုရပါျပီ။ သုိ႕ႏွင့္လည္း မလုံ ေလာက္ေသး၍ ငါးေပးျဖင့္ ေငြထပ္ယူရျပန္ရာ ေၾကြးပတ္လည္း ၀ိုင္းေနပါျပီ။ ယခုေတာ့ သူသည္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနပါျပီ။
တကယ္ဆုိေတာ့ မိုးဦးမွသည္ မုိးေႏွာင္းဆီိသို႕ သူျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရေသာ သူ႕ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ့ရေသာ ဘ၀ ခရီးစဥ္သည္ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္နွင့္ အလားတူေနပါေသးေတာ့။ ေ၀သီျမင့္မား ေသာ ေတာင္ကုိ သူတတ္ခဲ့၏။ ပထမေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွာ သာယာေသာ ရႈခင္းကုိ ေမွ်ာ္မွန္းရင္း တက္လာရသည္ျဖစ္၍ ပင္ပန္းမွန္း မသိေအာင္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ခဲ့ပါ၏။ လမ္းခုလတ္သို႕အ ေရာက္ မုန္တုိင္းက ျပင္းစြာတုိ္က္ခတ္လို္က္ရာ သူသည္သီေခါင္နက္ေစာက္လွေသာ ေခ်ာက္ကမ္း ပါးေအာက္သုိ႕ လြင့္စဥ္က်လာခဲ့ရ၏။ ယခုေတာ့ ေမွာင္မည္းမည္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္၀ယ္ စမ္း တ၀ါး၀ါးျဖင့္ အားအင္ကုန္ခန္းလ်က္ ရွိေနပါျပီ။ အားကုိးရာလည္း ဘယ္မျမင္။
သည္ႏွစ္ အိမ္သစ္ေဆာက္လႈပ္ရာ၌ သူသည္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ မလုပ္ဘဲမခိုက္ေအာင္ လက္ သမားဆရာၾကီး ဦးေအာင္ဒြန္းကုိ ပင့္ေခၚ၍ ေန႕ေကာင္းရက္ျမက္ ေရြးေဆာက္ရုံမွ်မက လို္က္နာဖုိ႕၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႕၊ အခ်က္အလက္မ်ားကုိလညး္ လိုက္နာေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ပါ၏။ သို႕ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ရင္ေသြးႏွစ္ဦးဖ်ားနာ ေသဆုံးခဲ့ရျပီး သူတို႕၏ စီးပြားေရးမ်ားလည္း ဆုတ္ယုတ္ကုန္ခန္းခဲ့ရပါသ နည္း။ လက္ေတြ႕ ဟပ္မရေအာင္ ရွိေနေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားကုိ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ သံသယရွိလာမိ၏။ လူငယ္ေျပာတဲ့ ပေဒသရာဇ္ယဥ္ေက်းမႈ ေလာင္းရိပ္ ၾကီးဆုိတာ ဒါေတြမ်ားလား။
သူ႕ဦးေနွာက္အတြင္း၀ယ္ အလင္းေရာင္သည္ ၀င္းခနဲ လက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အလင္းေရာင္မွာ ၾကည္လင္ျပတ္သားျခင္း မရွိဘဲ မႈန္၀ါး၀ါးမွ်သာ။ ျပီးေတာ့ ေမွာင္မည္းမညး္တြင္ ထျပတ္လုိက္ေသာ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာ ၾကာရွိ၍ ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမွာင္ျမဲပဲ ေမွာင္လို႕။ တကယ္ ဆုိေတာ့ အလင္းေရာင္းကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာႏွင့္ ခုိင္ျမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ရန္မွာ ပညာေျခခံ လုိပါလိမ့္မည္။ ကုိေဒါင္းစိန္တို႕လို ပညာအေျခခံ မရွိသူမ်ားအဖုိ႕မူ အလင္းေရာင္မွာ သည္လို္မႈႈန္၀ါး ၀ါးမွ်သာ ေတာက္ပႏိုင္၍ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာ ၾကာရွိပါလိမ္မည္။ မွန္သည္၊ သူတို႕၏ဘ၀၌ အလင္း ေရာင္ဟူသည္ကား ေမွာင္မည္းမညး္တြင္ ထျပတ္လိုက္ေသာ လွ်ပ္တျပတ္မွ်သာျဖစ္၍ ေနာက္တြင္ ေတာ့ အမည္းနွင့္ အေမွာင္။ သုခ ဟူသည္မွာလည္း သမုဒၵရာ ေရမ်က္နွာထက္ ခဏတက္သည့္ေရ ပြက္ပမာသာ ျဖစ္၍ ေနာက္တြင္ေတာ့ ဒုကၡႏွင့္ ေသာက ပရိေဒ၀။ ဤသည္ပင္လွ်င္ သူတုိ႕၏ ဘ၀ သံသရာ။
---------------------------
ၿပီးပါၿပီ
.
3 comments:
မေရႊစင္ တင္ေပးထားတဲ့ ေျမပေဒသာ ဝတၳဳ ဖတ္ရတုန္းကနဲ႔ ခံစားရတာ မတူဘူး။ ေျမပေဒသာမွာလဲ ဆင္းရဲတာကုိ အေသးစိတ္ ေပၚေအာင္ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးေတြ အတင္းဆြဲမထည့္ေတာ့ ဖတ္ရတာ ပုိရုိးရွင္းသလုိပဲ။
နတ္ေပးတာတုိ႔၊ ေဗဒင္ေမးတာတုိ႔က သူတုိ႔ မိရုိးဖလာ ယံုၾကည္မႈေတြပါ။ အားမကုိးရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ပေဒသရာဇ္ အေတြးအေခၚလု္ိ႔ ေျပာရေအာင္ ပေဒသရာဇ္ မေပၚခင္ ေက်ာက္ေခတ္ထဲက ဒါေတြ ရွိေနတာပဲ။
ဗုဒၶဘာသာကိုပါ သေရာ္ခ်င္သလုိ ထည့္ေရးသြားတာေတာ့ မွားတယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ မသာမွာ လာျပီး ဘာသာေရးစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ လူၾကီးေတြကုိ ေရးထားတာက ေျဗာင္ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေရးခ်င္တာကုိ ေအာင့္ထားရပံုပဲ။ ျမန္မာျပည္လုိ ႏုိင္ငံမွာက ဗုဒၶဘာသာကုိ သူတုိ႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မုန္းမုန္း ေျဗာင္ပုတ္ခတ္မိရင္ ျပႆနာ ခဏခဏ တက္ရတာကုိး။ ဒီေတာ့ ဒီလုိ ေစာင္းပါးရိပ္ေျခ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ေတာ့ လုပ္ၾကတာပဲ။
သူတုိ႔ ဆင္းရဲတာ ကေလးေတြ ေဆးမကုႏုိင္ဘဲ ေသရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရးကုိ ကေလာ္တုတ္စရာေတာ့ မလုိဘူးထင္တယ္။ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယ လုိ႔ ဘုရားေဟာထားတာပဲ။ သံုးခုလံုး အစြမ္းကုန္ျဖည့္ျပီး ဘဝကုိ ဆက္ရုန္းကန္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ရႊံ႕ထဲဗြက္ထဲက လယ္သမားမ်ိဳးပါပဲ။ ရြာကအမ်ိဳးေတြ ဆင္းရဲတာ ေခတ္မေကာင္းလုိ႔ (ဘာသာေရးအရဆုိ ပေယာဂ ဝိပတၱိ) ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ မြဲတာမွ ျပာေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔လုိ ဘာသာမဲ့ေတာ့ လုပ္ရဲဘူး။ မြဲကာမွ မြဲေရာ။
အမေရ... အလယ္ပိုင္းကိုဖတ္ပီးအေရွ႔ပိုင္းနဲ့အေနာက္ပိုင္းပါလိုက္ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလွပါေပတယ္။
စာေကာင္းေတြမ်ွေပးလို႔..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..အမ။
ဘ၀ဆိုတာ အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္။ သနားစရာ။
ဟိုေဆးဆရာၾကီးေတြေျပာတာၾကားပီး အေတာ္ စိတ္ေလသြားတယ္။
ကေလးးေတြ မေသသင့္ပဲေသတာထင္တယ္ေနာ္.။
၇န္းကုေဆးဆရာကလဲေနာ္... လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလဲ ေကာင္းေကာင္းေလ့လာလိုက္စားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ သူတပါး စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူးဆိုတာ အဲ့ဒီစိတ္ပဲ။
ဟူးးး
ျမတ္ႏိုး
တျပိဳင္နက္ထဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ႔ မိဘေတြရဲ႔ ေသာကကေတာ့ ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး... သနားပါတယ္ေနာ္... ခုထိေရာ ဒီလိုလူတန္းစားေတြမွာ ဒါမ်ိဳး ရမ္းကုေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရတုန္းပဲလားမသိဘူးေနာ္...
;(
ဖတ္ရတဲ႔လူပါ သူတို႔ေတြနဲ႔ အတူတူေရာၿပီး ခံစားသြားရတယ္....
;(
Post a Comment