အခန္း (၂၁) အေဒၚခ်လို
ထိုႏွစ္ကာမ်ားအတြင္းမွာပင္ ကင္တတ္ကီျပည္နယ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေလးတြမ္၏ တဲကေလး တြင္း၌ လည္း အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေလသည္။ ထုိအေျခအေနသစ္မ်ားသည္ ဦးေလးတြမ္ ထည့္ လိုက္ေသာစာ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
မစၥက္ ရွယ္လဗီသည္ အေဒၚခ်လိုထံမွ သတင္းစကားကို ၾကားသိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔သတင္းစကားကို သူ႔ခင္ပြန္းအား ေျပာျပရန္ အခြင့္လမ္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္သာသည္ႏွင့္
"တြမ့္ဆီက စာတေစာင္ ခ်လို႔ဆီ ေရာက္လာကာ ရွင္သိသလား" စကားစလိုက္သည္။
"ေဟ ဟုတ္လား။ အင္း၊ ခုေလာက္ဆို တြမ္လဲ ဟိုမွာ မိတ္ေဆြေတြ ဘာေတြ ေတြ႕ေနေရာ ပါ့ေလ။ အဖုိးႀကီးဘဲ နဲေနသတဲ့လဲ"
"သူ႔ခမ်ာ လူေကာင္းသူေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕ထင္ပါရဲ႕။ အလုပ္လဲ သိပ္မလုပ္ရဘူးတဲ့။ ဟိုမွာ သူ႔သခင္ အသစ္ကလဲ သူ႔ကို ညႇာညႇာတာတာ ရွိပါသတဲ့"
"ေကာင္းပါေပ့ကြယ္။ ဒါၾကားရတာ ကိုယ္ျဖင့္ အေတာ္ပဲ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒီလိုဆို သူဟုိမွာ ေနသားက် သြားမွာပါ။ သူျပန္လာဘို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ"
"ဒီလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ေသးဘူးရွင့္။ သူကေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ေရြးဘို႔ ေငြဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပည့္မလဲလို႔ေတာင္ စုံစမ္းလာေသးသတဲ့"
"ဒါက အခက္သားဘဲ။ အလုပ္အကိုင္မ်ားကလဲ တခါဟန္မက်ဘူးဆို သြားေရာပဲ အမ္မလင္။ ေငြဆိုတာလဲ လွည့္လို႔ပတ္လို႔ကို မလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာဘဲ"
"က်မသေဘာကေတာ့ ၿခံေရာ၊ စိုက္ခင္းေတြေရာ ျမင္းေတြေရာ ေရာင္းၿပီး ေပးစရာရွိတာ ေတြ ေပးပစ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔"
"ဒါလဲ အခက္သားပဲ အမ္မလင္။ လုပ္ငန္းသေဘာက်ေတာ့ ခက္သားဘဲ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္။ ကဲပါရွင္၊ ရွင့္မွာ ခုဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကြးေတြတက္ေနလို႔လဲ။ က်မကုိ ေျပာစမ္းပါ။ က်မက ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ သိခ်င္လို႔ပါ"
"အိုကြယ္၊ ဒုကၡမရွိ ဒုကၡရွာလို႔ အမ္မလင္ရယ္။ ေနစမ္းပါ။ မင္း အလုပ္သေဘာကပို နားမလည္ပါဘူး အမ္မလင္"
သည္မွာပင္ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။ အမ္မလင္အေနကေတာ့ အဓိကျပႆနာ မွာ တြမ့္ျပႆနာသာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္
"ကဲပါရွင္။ တြမ့္အတြက္ ေငြရရာရေၾကာင္းကို ရွင္မျမင္ေတာ့ဘူးလား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဖြား ႀကီးက သနားစရာပါ။ ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရွာသလဲ"
"ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ရတာကို ကိုယ္တကယ္ဘဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ ခ်လို႔ ကို ေျပာေပါ့ကြယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တြမ္လဲ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေနရင္ ဟိုမွာ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာဘဲ။ ဒီေတာ့ သူလဲ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စိတ္ဆင္းရဲ မေနရေအာင္လို႔ပါ"
"အုိ၊ ရွင္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ မစၥတာရွယ္လဗီ။ က်မ ခ်လို႔ကို ဒီလိုေျပာလို႔ ျဖစ္ မလား။ မဟုတ္တာဘဲရွင္။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို က်မတို႔ တေတြလို တန္ဘိုးထားတတ္ေအာင္ က်မက ေျပာခဲ့တဲ့ လူရွင့္"
"ဒုကၡပါဘဲ မိန္းမရာ။ မင္းဟာ သူတို႔ေတြအဖို႔ ပိုၿပီး ဒုကၡမေရာက္ ေရာက္ေအာင္ အက်င့္ စာရိတၱေတြ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြနဲ႔မ်ား ဖိစီးေပးေနေရာ့ သလားကြယ္"
"ဒါ တရားေတာ္ႏွင့္အညီ ရွိသင့္တဲ့စိတ္ထားမ်ိဳးပါ မစၥတာ ရွယ္လဗီ"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ မင္းရဲ႕ ဘာသာေရး အယူအဆကို ဘာမွ မေျပာလို ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔တေတြနဲ႔က်ေတာ့ ခုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမွ စပ္ဟပ္လို႔ မရေသးပါ ဘူးကြယ္"
"ဘဲ့နဲ႔ မစပ္ဟပ္ရမလဲ။ က်မ ေျပာမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထားခဲ့တဲ့ က်မ ကတိကို ေတာ့ က်မ အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။ က်မ တျခားနည္းနဲ႔မွ ပိုက္ဆံမရရင္ ပိုက္ဆံရမယ့္ အလုပ္တခု ရွာ လုပ္ၿပီး ေငြစု ရလိမ့္မယ္"
"မျဖစ္ႏိုင္တာဘဲကြယ္"
"ဘဲ့နဲ႔ မျဖစ္ရမလဲ"
"ဒါ မင္းသက္သက္ လူစြမ္းေကာင္း လုုပ္ေနတာဘဲ"
ထိုအခိုက္မွာပင္ အေဒၚခ်လိုသည္ ၀ရန္တာ တဖက္စြန္းသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ေျပာလက္စ စကားစသည္ ျပတ္သြားသည္။ အေဒၚခ်လိုသည္ အေၾကာင္းရွိ၍ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ကို မစၥက္ရွယ္လဗီ သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ခ်လို႔ဆီသို႔ လာခဲ့သည္။
"ဆိုစမ္းပါအံုး ခ်လို"
"ၾကက္ေသ ဘဲေသရယ္၊ အဲ ဘာျဖစ္မွန္းမသိလို႔"
မစၥက္ရွယ္လဗီသည္ ခ်လိုျပေသာ ၾကက္ကေလး ဘဲကေလးေတြဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခ်လိုသည္ ၾကက္မ်ား၊ ဘဲမ်ားဆီ၌ သူ႔အာရုံ ရွိေနပုံမေပၚသည္ကို မစၥက္ရွယ္လဗီ ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္သည္။ သူတခုခုေျပာခ်င္ေနမွန္းကိုလည္း သိသည္။
"သခင္နဲ႔ သခင္မကို ဘာျဖစ္ေနၾကလဲဟင္။ အဲ၊ ပိုက္ဆံေၾကာင္း ေျပာေနၾကသလားလို႔" ခ်လိုသည္ ေစာေစာက သူ႔သခင္ႏွင့္ သခင္မေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကို ၾကားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလာသည္။
မစၥက္ရွယ္လဗီ သည္ ခ်လို႔ စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားေလသည္။
"ရွင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ခ်လို"
"ဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြပါ။ အဲ၊ တူတို႔ ပိုက္ဆံလိုလာရင္ တူတို႔နီးဂရိုးေတြကို တျခားမွာ အငွားခ်ၾကတယ္ ဆိုလို႔ပါ။ အဲေလ၊ ကိုယ့္မွာမွ ပိုက္ဆံမရွိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔အလကားေကၽြးထားမလဲ"
"အင္း၊ သခင္မတို႔က အငွားခ်ခ်င္တယ္ဘဲ ထားအံုး။ ဘယ္သူ႔ကို သြား အငွားခ်ရမွာလဲ ကြယ္"
"အဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ မသိေပါ င္။ ဟို၊ အဲေလ၊ ဆမ္ရယ္။ တူေျပာတာပဲ၊ ဟိုေလ။ ဘာလ။ လူ၀ီဗီးက မုန္႔ဆိုင္ တဆိုင္မွာ မုန္႔ဖုတ္သမားတေယာက္ လိုလို႔တဲ့။ အဲဒါ တပတ္ကို ေလးေဒၚလာ ေပးမယ္လို႔ သူေျပာတာဘဲ"
"ဒီေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ခ်လို"
"အဲ၊ အဲ ဒါပါ။ က်ဳပ္စဥ္းစားေနတာ။ ဆာလီလဲ ခုဆို လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ၿပီ မဟုတ္လား။ သူလဲ က်ဳပ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ အဲ၊ အဲဒါပါ။ သခင္မ လႊတ္မယ္ဆို က်ဳပ္ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာရမလားလို႔"
"ဘာလဲ ခ်လို။ ရွင့္ခေလးေတြကို ရွင္ ခြဲသြားမလုိ႔လား"
"အဲ၊ ခုေတာ့ ခေလးေတြလဲ ႀကီးကုန္ၾကၿပီဘဲသခင္မ။ အငယ္ေလးကလဲ သိပ္မွ ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့တာ။ သူ႔ကို ဆာလီဘဲ ၾကည့္လိမ့္မယ္ေပါ့"
"လူ၀ီဗီးဟာ အေ၀းႀကီး ခ်လို"
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲဒါ ေအာက္မွာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆို တြမ္နဲ႔လဲ နီးခ်င္နီးမွာ" ခ်လိုသည္ ေနာက္ဆံုးစကားကို ေမးျမန္းသည့္သေဘာျဖင့္ မစၥက္ရွယ္လဗီကား ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေျပာေန၏။
"ဘယ္နီးပါ့မလဲ ခ်လို။ အေ၀းႀကီးရွိေသးတာပဲ"
ခ်လိုသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြား၏။
"ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ ရွင္ဟုိ ေရာက္ရင္ တြမ္နဲ႔ နီးေတာ့ သြားမွာေပါ့။ ေကာင္းၿပီေလ။ ရွင္ သြားခ်င္သြားေပါ့။ ရွင္ ဟိုမွာ ရွာလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံကို ရွင့္ေယာက်္ားျပန္ေရြးဘို႔ စုထားေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား ခ်လို"
ထုိစကားေၾကာင့္ ခ်လို႔မ်က္ႏွာသည္ ၀င္းပသြားသည္။
"က်ဳပ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ္ေတာ္။ တကယ္ပါ။ အဲ၊ က်ဳပ္လဲ ဒါပါပဲ။ က်ဳပ္ အ၀တ္ေတြ ဘာေတြလဲ မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မလိုခ်င္ပါဘူး။ က်ဳပ္ တျပားမက်န္ စုမွာပါ။ ကဲ၊ တႏွစ္ တႏွစ္ဆို တပတ္ တပတ္ေတာ႔ ဘေလာက္ရွိလဲ သခင္မ"
"တႏွစ္မွာ ငါးဆဲ့ႏွစ္ပတ္ရွိတာေပါ့ကြယ္"
"အဲဒါဆို တပတ္ေလးေဒၚလာရမယ္ဆို၊ တႏွစ္ကို ဘယ္ေလာက္ရမလဲဟင္ သခင္မ"
"ႏွစ္ရာ့ရွစ္ေဒၚလာ ရမွာေပါ့ကြယ္"
"အမေလးေတာ္။ အားႀကီးပါပဲလား။ အင္း၊ အဲ ဒါဆို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးကို ျပန္ေရြးႏို္င္မလဲ ေျဟ သခင္မ"
"ေလးငါးႏွစ္ေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လဲ ရွင္ ဒီေလာက္ မလုပ္ရပါဘူး။ သခင္မကလဲ ေပးအံုးမွာေပါ့"
"ေနပါေစ့ သခင္မ။ သခင္မတို႔လဲ ေခ်ာင္လည္တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲ၊ က်ဳပ္လဲ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တာပဲဟာ"
"ေအးေလ။ ရွင္သြားခ်င္သပဆိုလဲ သြားေပါ့။ စိတ္ခ်ပါ။ သခင္မတို႔လဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္။ ဒါထက္ ရွင္သြားရင္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားမလဲ"
"အဲ၊ ဒါေတာ့လဲ က်ဳပ္ မေျပာတတ္ဖူး။ ဆမ္မွ သိမွာပဲ။ က်ဳပ္က သူနဲ႔လိုက္ရမွာ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔ သြားရမလားမွ မသိတာ။ အဲဒါ သခင္မတုိ႔ လႊတ္မယ္ဆို က်ဳပ္ဖို႔လဲ သခင္မတို႔က ခြင့္ျပဳတယ္ ဆိုတဲ့ လက္မွတ္တို႔ ဘာတို႔ ေပးေစခ်င္ပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီေလ။ သခင္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ ရွင္တို႔ သခင့္ကိုလဲ ေျပာရအံုးမယ္ မဟုတ္လား"
ထို႔ေနာက္ မစၥက္ရွယ္လဗီသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ အေဒၚခ်လိုသည္ သူ႔တဲ ကေလးသို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ သူ႔စိတ္မွာ ၾကည္ႏူးေနသည္။
တဲတြင္း၌ အေဒၚခ်လိုသည္ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေဂ်ာ့သည္ တဲတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။
"အဲ၊ သခင္ေလးပါေရာ။ က်ဳပ္ နက္ဖန္ခါဆို လူ၀ီဗီသြားေတာ့မယ္။ သခင္ေလး မသိေသး ဘူးေနာ္။ ကဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ လုပ္ေနရတာေပါ့။ သခင္မက သြားခြင့္ျပဳတယ္ကြယ့္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ တပတ္ကို ေလးေဒၚလာ ရမယ္။ အဲဒါကုိ စုၿပီး က်ဳပ္ အဖိုးႀကီးကို ျပန္ေရြးမလုိ႔"
"ဟင္၊ ျဖစ္ပါမလား။ ဘယ္ေတာ့သြားမယ္"
"နက္ျဖန္သြားမွာ။ ဆမ္နဲ႔ေလ။ ကဲ၊ ဒီေတာ့ သခင္ေလးရယ္ တဆိတ္ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးဆီ စာေရးေပးပါလား။ က်ဳပ္အလုပ္ လုပ္မယ့္အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ အစုံေပါ့"
"ေရးေပးမယ္ေလ။ ဦးေလးတြမ္ႀကီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ၾကားရရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာဘဲ"
အခန္း (၂၂) ဆက္ရန္
.
ထိုႏွစ္ကာမ်ားအတြင္းမွာပင္ ကင္တတ္ကီျပည္နယ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေလးတြမ္၏ တဲကေလး တြင္း၌ လည္း အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေလသည္။ ထုိအေျခအေနသစ္မ်ားသည္ ဦးေလးတြမ္ ထည့္ လိုက္ေသာစာ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
မစၥက္ ရွယ္လဗီသည္ အေဒၚခ်လိုထံမွ သတင္းစကားကို ၾကားသိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔သတင္းစကားကို သူ႔ခင္ပြန္းအား ေျပာျပရန္ အခြင့္လမ္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္သာသည္ႏွင့္
"တြမ့္ဆီက စာတေစာင္ ခ်လို႔ဆီ ေရာက္လာကာ ရွင္သိသလား" စကားစလိုက္သည္။
"ေဟ ဟုတ္လား။ အင္း၊ ခုေလာက္ဆို တြမ္လဲ ဟိုမွာ မိတ္ေဆြေတြ ဘာေတြ ေတြ႕ေနေရာ ပါ့ေလ။ အဖုိးႀကီးဘဲ နဲေနသတဲ့လဲ"
"သူ႔ခမ်ာ လူေကာင္းသူေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕ထင္ပါရဲ႕။ အလုပ္လဲ သိပ္မလုပ္ရဘူးတဲ့။ ဟိုမွာ သူ႔သခင္ အသစ္ကလဲ သူ႔ကို ညႇာညႇာတာတာ ရွိပါသတဲ့"
"ေကာင္းပါေပ့ကြယ္။ ဒါၾကားရတာ ကိုယ္ျဖင့္ အေတာ္ပဲ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒီလိုဆို သူဟုိမွာ ေနသားက် သြားမွာပါ။ သူျပန္လာဘို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ"
"ဒီလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ေသးဘူးရွင့္။ သူကေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ေရြးဘို႔ ေငြဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပည့္မလဲလို႔ေတာင္ စုံစမ္းလာေသးသတဲ့"
"ဒါက အခက္သားဘဲ။ အလုပ္အကိုင္မ်ားကလဲ တခါဟန္မက်ဘူးဆို သြားေရာပဲ အမ္မလင္။ ေငြဆိုတာလဲ လွည့္လို႔ပတ္လို႔ကို မလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာဘဲ"
"က်မသေဘာကေတာ့ ၿခံေရာ၊ စိုက္ခင္းေတြေရာ ျမင္းေတြေရာ ေရာင္းၿပီး ေပးစရာရွိတာ ေတြ ေပးပစ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔"
"ဒါလဲ အခက္သားပဲ အမ္မလင္။ လုပ္ငန္းသေဘာက်ေတာ့ ခက္သားဘဲ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္။ ကဲပါရွင္၊ ရွင့္မွာ ခုဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကြးေတြတက္ေနလို႔လဲ။ က်မကုိ ေျပာစမ္းပါ။ က်မက ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ သိခ်င္လို႔ပါ"
"အိုကြယ္၊ ဒုကၡမရွိ ဒုကၡရွာလို႔ အမ္မလင္ရယ္။ ေနစမ္းပါ။ မင္း အလုပ္သေဘာကပို နားမလည္ပါဘူး အမ္မလင္"
သည္မွာပင္ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။ အမ္မလင္အေနကေတာ့ အဓိကျပႆနာ မွာ တြမ့္ျပႆနာသာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္
"ကဲပါရွင္။ တြမ့္အတြက္ ေငြရရာရေၾကာင္းကို ရွင္မျမင္ေတာ့ဘူးလား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဖြား ႀကီးက သနားစရာပါ။ ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရွာသလဲ"
"ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ရတာကို ကိုယ္တကယ္ဘဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ ခ်လို႔ ကို ေျပာေပါ့ကြယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တြမ္လဲ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေနရင္ ဟိုမွာ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာဘဲ။ ဒီေတာ့ သူလဲ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စိတ္ဆင္းရဲ မေနရေအာင္လို႔ပါ"
"အုိ၊ ရွင္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ မစၥတာရွယ္လဗီ။ က်မ ခ်လို႔ကို ဒီလိုေျပာလို႔ ျဖစ္ မလား။ မဟုတ္တာဘဲရွင္။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို က်မတို႔ တေတြလို တန္ဘိုးထားတတ္ေအာင္ က်မက ေျပာခဲ့တဲ့ လူရွင့္"
"ဒုကၡပါဘဲ မိန္းမရာ။ မင္းဟာ သူတို႔ေတြအဖို႔ ပိုၿပီး ဒုကၡမေရာက္ ေရာက္ေအာင္ အက်င့္ စာရိတၱေတြ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြနဲ႔မ်ား ဖိစီးေပးေနေရာ့ သလားကြယ္"
"ဒါ တရားေတာ္ႏွင့္အညီ ရွိသင့္တဲ့စိတ္ထားမ်ိဳးပါ မစၥတာ ရွယ္လဗီ"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ မင္းရဲ႕ ဘာသာေရး အယူအဆကို ဘာမွ မေျပာလို ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔တေတြနဲ႔က်ေတာ့ ခုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမွ စပ္ဟပ္လို႔ မရေသးပါ ဘူးကြယ္"
"ဘဲ့နဲ႔ မစပ္ဟပ္ရမလဲ။ က်မ ေျပာမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထားခဲ့တဲ့ က်မ ကတိကို ေတာ့ က်မ အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။ က်မ တျခားနည္းနဲ႔မွ ပိုက္ဆံမရရင္ ပိုက္ဆံရမယ့္ အလုပ္တခု ရွာ လုပ္ၿပီး ေငြစု ရလိမ့္မယ္"
"မျဖစ္ႏိုင္တာဘဲကြယ္"
"ဘဲ့နဲ႔ မျဖစ္ရမလဲ"
"ဒါ မင္းသက္သက္ လူစြမ္းေကာင္း လုုပ္ေနတာဘဲ"
ထိုအခိုက္မွာပင္ အေဒၚခ်လိုသည္ ၀ရန္တာ တဖက္စြန္းသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ေျပာလက္စ စကားစသည္ ျပတ္သြားသည္။ အေဒၚခ်လိုသည္ အေၾကာင္းရွိ၍ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ကို မစၥက္ရွယ္လဗီ သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ခ်လို႔ဆီသို႔ လာခဲ့သည္။
"ဆိုစမ္းပါအံုး ခ်လို"
"ၾကက္ေသ ဘဲေသရယ္၊ အဲ ဘာျဖစ္မွန္းမသိလို႔"
မစၥက္ရွယ္လဗီသည္ ခ်လိုျပေသာ ၾကက္ကေလး ဘဲကေလးေတြဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခ်လိုသည္ ၾကက္မ်ား၊ ဘဲမ်ားဆီ၌ သူ႔အာရုံ ရွိေနပုံမေပၚသည္ကို မစၥက္ရွယ္လဗီ ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္သည္။ သူတခုခုေျပာခ်င္ေနမွန္းကိုလည္း သိသည္။
"သခင္နဲ႔ သခင္မကို ဘာျဖစ္ေနၾကလဲဟင္။ အဲ၊ ပိုက္ဆံေၾကာင္း ေျပာေနၾကသလားလို႔" ခ်လိုသည္ ေစာေစာက သူ႔သခင္ႏွင့္ သခင္မေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကို ၾကားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလာသည္။
မစၥက္ရွယ္လဗီ သည္ ခ်လို႔ စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားေလသည္။
"ရွင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ခ်လို"
"ဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြပါ။ အဲ၊ တူတို႔ ပိုက္ဆံလိုလာရင္ တူတို႔နီးဂရိုးေတြကို တျခားမွာ အငွားခ်ၾကတယ္ ဆိုလို႔ပါ။ အဲေလ၊ ကိုယ့္မွာမွ ပိုက္ဆံမရွိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔အလကားေကၽြးထားမလဲ"
"အင္း၊ သခင္မတို႔က အငွားခ်ခ်င္တယ္ဘဲ ထားအံုး။ ဘယ္သူ႔ကို သြား အငွားခ်ရမွာလဲ ကြယ္"
"အဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ မသိေပါ င္။ ဟို၊ အဲေလ၊ ဆမ္ရယ္။ တူေျပာတာပဲ၊ ဟိုေလ။ ဘာလ။ လူ၀ီဗီးက မုန္႔ဆိုင္ တဆိုင္မွာ မုန္႔ဖုတ္သမားတေယာက္ လိုလို႔တဲ့။ အဲဒါ တပတ္ကို ေလးေဒၚလာ ေပးမယ္လို႔ သူေျပာတာဘဲ"
"ဒီေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ခ်လို"
"အဲ၊ အဲ ဒါပါ။ က်ဳပ္စဥ္းစားေနတာ။ ဆာလီလဲ ခုဆို လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ၿပီ မဟုတ္လား။ သူလဲ က်ဳပ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ အဲ၊ အဲဒါပါ။ သခင္မ လႊတ္မယ္ဆို က်ဳပ္ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာရမလားလို႔"
"ဘာလဲ ခ်လို။ ရွင့္ခေလးေတြကို ရွင္ ခြဲသြားမလုိ႔လား"
"အဲ၊ ခုေတာ့ ခေလးေတြလဲ ႀကီးကုန္ၾကၿပီဘဲသခင္မ။ အငယ္ေလးကလဲ သိပ္မွ ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့တာ။ သူ႔ကို ဆာလီဘဲ ၾကည့္လိမ့္မယ္ေပါ့"
"လူ၀ီဗီးဟာ အေ၀းႀကီး ခ်လို"
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲဒါ ေအာက္မွာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆို တြမ္နဲ႔လဲ နီးခ်င္နီးမွာ" ခ်လိုသည္ ေနာက္ဆံုးစကားကို ေမးျမန္းသည့္သေဘာျဖင့္ မစၥက္ရွယ္လဗီကား ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေျပာေန၏။
"ဘယ္နီးပါ့မလဲ ခ်လို။ အေ၀းႀကီးရွိေသးတာပဲ"
ခ်လိုသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြား၏။
"ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ ရွင္ဟုိ ေရာက္ရင္ တြမ္နဲ႔ နီးေတာ့ သြားမွာေပါ့။ ေကာင္းၿပီေလ။ ရွင္ သြားခ်င္သြားေပါ့။ ရွင္ ဟိုမွာ ရွာလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံကို ရွင့္ေယာက်္ားျပန္ေရြးဘို႔ စုထားေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား ခ်လို"
ထုိစကားေၾကာင့္ ခ်လို႔မ်က္ႏွာသည္ ၀င္းပသြားသည္။
"က်ဳပ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ္ေတာ္။ တကယ္ပါ။ အဲ၊ က်ဳပ္လဲ ဒါပါပဲ။ က်ဳပ္ အ၀တ္ေတြ ဘာေတြလဲ မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မလိုခ်င္ပါဘူး။ က်ဳပ္ တျပားမက်န္ စုမွာပါ။ ကဲ၊ တႏွစ္ တႏွစ္ဆို တပတ္ တပတ္ေတာ႔ ဘေလာက္ရွိလဲ သခင္မ"
"တႏွစ္မွာ ငါးဆဲ့ႏွစ္ပတ္ရွိတာေပါ့ကြယ္"
"အဲဒါဆို တပတ္ေလးေဒၚလာရမယ္ဆို၊ တႏွစ္ကို ဘယ္ေလာက္ရမလဲဟင္ သခင္မ"
"ႏွစ္ရာ့ရွစ္ေဒၚလာ ရမွာေပါ့ကြယ္"
"အမေလးေတာ္။ အားႀကီးပါပဲလား။ အင္း၊ အဲ ဒါဆို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးကို ျပန္ေရြးႏို္င္မလဲ ေျဟ သခင္မ"
"ေလးငါးႏွစ္ေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လဲ ရွင္ ဒီေလာက္ မလုပ္ရပါဘူး။ သခင္မကလဲ ေပးအံုးမွာေပါ့"
"ေနပါေစ့ သခင္မ။ သခင္မတို႔လဲ ေခ်ာင္လည္တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲ၊ က်ဳပ္လဲ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တာပဲဟာ"
"ေအးေလ။ ရွင္သြားခ်င္သပဆိုလဲ သြားေပါ့။ စိတ္ခ်ပါ။ သခင္မတို႔လဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္။ ဒါထက္ ရွင္သြားရင္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားမလဲ"
"အဲ၊ ဒါေတာ့လဲ က်ဳပ္ မေျပာတတ္ဖူး။ ဆမ္မွ သိမွာပဲ။ က်ဳပ္က သူနဲ႔လိုက္ရမွာ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔ သြားရမလားမွ မသိတာ။ အဲဒါ သခင္မတုိ႔ လႊတ္မယ္ဆို က်ဳပ္ဖို႔လဲ သခင္မတို႔က ခြင့္ျပဳတယ္ ဆိုတဲ့ လက္မွတ္တို႔ ဘာတို႔ ေပးေစခ်င္ပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီေလ။ သခင္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ ရွင္တို႔ သခင့္ကိုလဲ ေျပာရအံုးမယ္ မဟုတ္လား"
ထို႔ေနာက္ မစၥက္ရွယ္လဗီသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ အေဒၚခ်လိုသည္ သူ႔တဲ ကေလးသို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ သူ႔စိတ္မွာ ၾကည္ႏူးေနသည္။
တဲတြင္း၌ အေဒၚခ်လိုသည္ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေဂ်ာ့သည္ တဲတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။
"အဲ၊ သခင္ေလးပါေရာ။ က်ဳပ္ နက္ဖန္ခါဆို လူ၀ီဗီသြားေတာ့မယ္။ သခင္ေလး မသိေသး ဘူးေနာ္။ ကဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ လုပ္ေနရတာေပါ့။ သခင္မက သြားခြင့္ျပဳတယ္ကြယ့္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ တပတ္ကို ေလးေဒၚလာ ရမယ္။ အဲဒါကုိ စုၿပီး က်ဳပ္ အဖိုးႀကီးကို ျပန္ေရြးမလုိ႔"
"ဟင္၊ ျဖစ္ပါမလား။ ဘယ္ေတာ့သြားမယ္"
"နက္ျဖန္သြားမွာ။ ဆမ္နဲ႔ေလ။ ကဲ၊ ဒီေတာ့ သခင္ေလးရယ္ တဆိတ္ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးဆီ စာေရးေပးပါလား။ က်ဳပ္အလုပ္ လုပ္မယ့္အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ အစုံေပါ့"
"ေရးေပးမယ္ေလ။ ဦးေလးတြမ္ႀကီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ၾကားရရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာဘဲ"
အခန္း (၂၂) ဆက္ရန္
.
2 comments:
သနားပါတယ္ သူတို႔ဘ၀.. ။ ဟိုေရာက္ရင္ လူေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေတာ္ပါရဲ့ မေတြ႔ရင္..... ဟူး :'(
သခင္မစိတ္ဓါတ္ကိုလဲ ေလးစားဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္... အလုပ္သမားေတြဘက္က ႀကည့္ေပးတဲ႔ သခင္မနဲ႔ ေတြ႔ရတာ ေဒၚႀကီးခ်လိုေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ...ဒါေပမယ့္ သူဟိုေရာက္ရင္ ဘာေတြဘယ္လို ဆက္ျဖစ္ဦးမယ္မသိဘူးေနာ္..ေဒၚႀကီးခ်လိုလဲ သနားပါတယ္..
Post a Comment