ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကမၻာ႕ခရီးသြားမွတ္တမ္း အပိုင္း (၁၆)

အျခားေသာတမ်က္ႏွာသုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္ပါေသာ္ ယူ အင္ အေဆာက္အဦးေခၚတဲ့ ကမၻာလူမ်ိဳးေပါင္းစံု အဖဲြ႕ႀကီး ၏ အေဆာက္အဦးႀကီးျဖစ္ပါသည္။
ထုိအေဆာက္အဦးႀကီးမွာ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအဖဲြ႕၏ ေခတၱယာယီအေဆာက္အဦးအျဖစ္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္ဟုသိရေသာ္လည္း ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည္။ အျမင္ကလည္း အေတာ္လွသည္ ပံုသ႑ာန္ ကလည္း ေနာက္ဆံုးေပၚ ေခတ္အမွီဆံုးျဖစ္၍ လွခ်င္တုိင္း လွသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအေဆာက္ အဦးႀကီး မွာ ယာယီ ေဆာက္ခြင့္ရသည္။ မၾကာမွီ ဖ်က္ပစ္ရမည္ဟူ၍ နားလည္ၾကသည္။

ျပင္သစ္ကလည္း ဤအေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ကမၻာ့အေျခအေနအရ ေခတၱ ေဆာက္ျခင္းကုိ အခြင့္ျပဳ သည္႕ တုိင္ေအာင္ အပၸါယ္တာ၀ါး သံေမွ်ာ္စင္ႀကီးအတြက္ အလွအပ ထား ေသာ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေနရာကုိ ကာကြယ္ ဖ်က္ဆီး သကဲ့သုိ႔႐ွိ၍ အၿမဲတမ္းထားျခင္းကုိ လုိလားမည္မဟုတ္ ပါ ေငြ-ေဒၚလာေတြ ေပါင္ေတ ြေပါေနတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွာေတာ့ ဒါေလာက္အကုန္အက်ခံ ေဆာက္ ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးမ်ိဳးကုိ ခဏ သံုးၿပီး ျပန္ၿဖိဳျပစ္ႏုိင္စြမ္းၾကပါသည္။

ဆင္းရဲသားႏုိင္ငံကေလးေတြ ယုတ္စြအဆံုး ဗမာျပည္ဆင္းရဲသား ေလာကငရဲကုိ ဖန္တီးေပးေနၾက ေသာ လူမသမာ တစု၏ မီးဒုတ္ဒဏ္ခံရတဲ့ ဆင္းရဲသားအုိးမဲ့ အိမ္မဲ့ ကေလးေတြကုိ သည္လုိ ၿဖိဳပစ္ရ မဲ့ ဘံုဗိန္မာန္ ႀကီးမ်ား အလကား ဖ်က္ၿပီး သယ္ယူၾကေဟ့လုိ႔ဆုိရင္ ယူခ်င္လုိက္ၾကမဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ သုိ႔ ေပမဲ့ သယ္လာစရာ သေဘၤာမရွိတာ က ခက္ေသးတယ္။ ျပည္ေတာ္သာ သေဘၤာႀကီးနဲ႔ အခမဲ့ သယ္ယူခြင့္မ်ားေပးလုိက္လွ်င္ ဖဆပလ ကြက္သစ္ ေရာ၊ ဂြတၱလစ္၊ က်ားကူး မင္းမႏုိင္ကြက္သစ္ေတြ မွာ သြပ္မုိး၀ါးထရံကာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အုတ္တုိက္ ေတြျဖစ္ကုန္မွဘဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ ဗမာဆုိတဲ့ ဗမာကလည္း အျပဳသာမျဖစ္ရင္ ႐ွိရမယ္၊ အဖ်က္မွာေတာ့ ပထမတန္းနံပါတ္၀မ္းတစ္ဂဏန္းတစ္ဘဲလုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ မွတ္မိသမွ် ကေလး ေတြျပန္ေတြးမိပါေသးတယ္။

အဂၤလိပ္ အေျပးတုန္းက တုိက္ႀကီး ဂ်ိဳးျဖဴ သစ္ေတာဗုိလ္တဲႀကီးနဲ႔ ဂ်ပန္အေျပးစမ္းေခ်ာင္းထိပ္က ဆကုရ ဂ်ပန္ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုႀကီး မ်ားကုိ လူစုလူေ၀းနဲ႔ ၀ုိင္းဖ်က္ယူလုိက္ၾကသည္မွာ နာရီပုိင္းအတြင္းကေလး မွာဘဲ ေျပာင္သလင္းခါဘာမွ်မက်န္ရစ္ပါ။ ဒါေတာင္ မုဆုိးမအမယ္အုိႀကီးက တူ႐ြင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ေလွခါး ထစ္ေအာက္ မွာ ျမဳပ္က်န္ေနေသးတဲ့ အုတ္ခ်ပ္ ကေလးတျပားႏွစ္ျပားကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တူးခြာ ယူေနဒါ ေတြ႕ရေသးတယ္။ တႏုိင္ငံလံုး စုစည္း လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိဖ်က္ကင္းနစ္အတတ္ ပါရဂူဘဲြ႕ေပးေလာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားထြက္ေပၚလာမလဲ၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႀကီးတခုလံုးကုိဘဲ နံ႐ုိးက်ဲက်ဲနဲ႔ က်န္ရစ္ ေနေအာင္ ဖ်က္ယူႏုိင္လိမ့္ အံုးမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ မယံုလွ်င္ တကယ္ ေပး၀ံ့ေပးစမ္းၾကပါလား။

ဗမာျပည္မွာ စက္မႈလက္မႈမထြန္းကားလုိ႔ ယခုေခတ္သစ္မွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အဦး ဘံုဗိမာန္ႀကီး ေတြ မ႐ွိေသးဘဲ မတုိးတက္ဘဲ ႐ွိေနခဲ့႐ံုမက ႐ွိၿပီးသားကုိပင္ တည္ၿမဲေအာင္ မသိမ္းပုိက္ ႏုိင္ေအာင္ အရည္အေသြး ညံ့ကာ အဖ်က္၀ါဒ ေလာက္သာ လႊမ္းမုိးေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေ႐ွးေခတ္ ဆီ ကေတာ့ ဘာသာေရးအထိကရ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ ဥပမာ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား၊ ပုဂံအာနႏၵာဘုရား၊ သဗၺညဳဘုရား၊ စစ္ကုိင္းေကာင္း မႈေတာ္ႀကီး၊ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ေ႐ွးနန္းေတာ္ႀကီး၊ ေ႐ႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ ဘယ္သိပၸံ ေက်ာင္းေတာ္ထြက္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြမွ မပါဘဲ စနစ္တက်အခ်ိဳးတက် ခုိင္ခံ့စြာ ျဖစ္ ထြန္းေပၚ ေပါက္လာခဲ့ၾကဘူးတယ္။ တုိးတက္တဲ့ခုေခတ္မွာ ဗလာနတၳိ ဟုိတုန္းက ႐ွင္ဘုရင္ေတြက ကုလား ပန္းရံ ဆရာေတြႏွင့္ လုပ္လုိင္းဒါကုိးလုိ႔ တခ်ိဳ႕ကဆင္ေျခတက္ပါေသးတယ္။
ထုိေခတ္က ကုလားပန္းရံ ဆရာအလုပ္ကေလးမွ် ႐ွိသည္ထား၊ ယခုေခတ္ကုလားပန္းရံ၊ ကုလား ကူလီ၊ ကုလား ကန္ထ႐ုိက္၊ ကုလားျဖဴနီ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ႏုိင္ငံျခားပစၥည္း၊ ႏုိင္ငံျခားသိပၸံေက်ာင္းမ်ား မွ သင္ၾကား ခဲ့ၾကရတဲ့ ပညာေတြႏွင့္ပင္ စခန္းသြားေနရပါလ်က္ ဘာေကာင့္မတုိးတက္သည္ကုိ အလြယ္ဆံုး အေျဖ က ကုိယ္႐ွင္ဘုရင္မွ မ႐ွိဘဲကုိးဟူ၍ ထြက္လာျပန္သည္။

႐ွင္ဘုရင္မ႐ွိေပတဲ့ ယခုေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဗမာနုိငငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာၿပီဘဲ၊ ငါးစားမႀကံဘဲ ျပည္ေထာင္စု သားေတြ စည္းစည္းလံုးလံုး တေယာက္တလွည့္၊ ေ၀စားမွ်စားလုပ္သြား ၾကလွ်င္ ကုသုိလ္ လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀၊ ကုိယ္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ့္သား မယားလည္းေကာင္း၊ တလုပ္ တေပါက္ ေကာက္စားရသူေတြလည္းေကာင္း၊ တုိင္းျပည္လည္းေကာင္း အကုန္ေကာင္းၿပီး သဘ၀ ပစၥည္းေပါလွတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ဟာ ကမၻာက ေငးေမွ်ာ္စရာ အႏုပညာေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ရတနာသုိက္ ႏုိင္ငံႀကီး တခု ျဖစ္လာအံုးမွာပါဘဲလုိ႔ ေတြးမိပါသည္။

ဤသုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ရန္မျဖစ္၊ ပတ္မႀကီး ထုိးမေဖာက္ဘဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လက္တဲြ ၿပီး ျပည္ေထာင္စု သားေတြအကုန္ စည္းစည္းလံုးလံုးႏွင့္ တုိင္းျပည္ႀကီးကုိ ျပဳျပင္သြားလွ်င္ သူတပါး ႏုိင္ငံႀကီး မ်ားကဲ့သုိ႔ ႀကီးပြားထြန္းကားလာမွာဘဲလုိ႔ ေတြးမိေပတဲ့ ကုိယ့္ဗမာႏိုင္ငံ ကုိယ္ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အျပဳသမားကတ၀က္ အဖ်က္သမားက တဘက္ လိပ္လုိ ကုိယ့္ ဗုိလ္ေအာက္ ကုိယ္ယက္ေနၾကသူေတြ တဘက္ ႏွင့္ တုိးတက္မႈစခန္းေ၀းေနေသးတဲ့အတြက္ အေတာ္ဘဲ ၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္လုိက္မိပါသည္။

ေနာက္တေန႔တြင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ ဆုိဘြန္နီဆုိေသာ ရပ္ကြက္ကုိ ေရာက္ပါသည္။ ထုိရပ္ကြက္ႀကီးကေတာ့ သိပၸံ ပညာစာေပ ႏွင့္အျခားပညာရပ္မ်ား စုေ၀းရ ပဲရစ္တကၠသုိလ္ႀကီး တည္႐ွိရာျဖစ္သည္။ ၎အရပ္ကား ထူးခၽြန္ ထင္႐ွားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အေလာင္းေတြ ျမႇဳပ္ႏွံရာ သင္းခ်ိဳင္း၊ စစ္သား ေဟာင္းႀကီးမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ ထားေသာ (ဟုိတယဒီအင္ဗလိဒ္)စေသာ ၾကည့္႐ႈစရာ နာမည္ ေက်ာ္အေဆာက္အဦးႏွင့္ ေနရာဌာန မ်ားကုိ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈပါသည္။

ဟုိတယ္ဒီအင္ဗလိဒ္ေခၚေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးထဲမွာ နပုိလီယံဘုရင္၏ သင္းခ်ိဳင္းဂူတည္႐ွိပါ သည္။ အေဆာက္အဦး ႀကီးမွာ ေ႐ွးအခါထဲက စစ္သားေဟာင္းႀကီးမ်ားျပဳစုရာ ေဆး႐ံုႀကီးအျဖစ္၎၊ အုိနာ က်ိဳးကန္းသူ စစ္သားတုိ႔အတြက္ လူအုိ႐ံုႀကီးကဲ့သုိ႔၎၊ ေ႐ွးေဟာင္းစစ္လက္နက္ ခဲယမ္းမီး ေက်ာက္ေတြ ျပသ ထားရာ ျပတုိက္ႀကီးကဲ့သုိ႕၎၊ သူရဲေကာင္းစစ္ဗုိလ္စစ္ဘုရင္တုိ႔၏ သင္းခ်ိဳင္းဂူ ႐ုပ္တုမွတ္တမ္းႏွင့္ ျပည့္လွ်မ္း ေနေသာ အာဇာနည္ဗိမာန္ႀကီးကဲ့သုိ႔၎၊ ဘာသာေရးအဘုိ႔ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းႀကီး ကဲ့သုိ႔၎ ျဖစ္ေပၚတည္႐ွိေနပါ သည္။
ထုိ အေဆာက္အဦးႀကီး ထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ အထက္ပါ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းေဆာင္ခန္း၊ ေ႐ွး ေဟာင္း စစ္လက္နက္ ဒါး၊ လွံဆုိင္ရာ ျပတုိက္ခန္း၊ အာဇာနည္တုိ႔၏ သင္းခ်ိဳင္းစသည္တုိ႔ကုိ တခန္း ၿပီးတခန္း၊ တေဆာင္ၿပီး တေဆာင္ကူး၍ ၾကည့္ႏုိင္သမွ် ၾကည့္သူကသာ ေမာေတာ့သည္။ ၾကည့္စရာေတြကေတာ့ျဖင့္ မကုန္ ႏုိင္ပါ။

နပုိလီယန္စစ္ဘုရင္ႏွင့္တကြ ဘုရင္တုိ႔ စစ္ပဲြ ေအာင္ႏုိင္သိမ္းပုိက္ရ႐ွိခဲ့ေသာ ေၾကးအေျမာက္ႀကီး မ်ားမွာ အမည္ ကဗၺည္းထုိးလ်က္ အျပင္ခန္းမွာ တစီတတန္းႀကီး ျပသထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါေသး သည္။ အတြင္းသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ နပုိလီယန္သင္းခ်ိဳင္းဂူထား႐ွိေသာ အေဆာင္ႀကီးႏွင့္ တေျပးတည္း လက္၀ါးကပ္တုိင္ႏွင့္ မွန္ေပါက္ တခုသာ ျခားေသာ အေဆာက္ႀကီးမွာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းေဆာင္ ခန္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။

ထုိဘုရား၀တ္ျပဳေက်ာင္း အခန္းေဆာင္ႀကီး၏ တဘက္က မွန္သားႏွင့္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ေ႐ွ႕ ေအာက္ တည့္တည့္ က ျပင္သစ္အာဇာနည္ စစ္ဘုရင္ႀကီး နပုိလီယန္၏ သင္းခ်ိဳင္းဂူတည္႐ွိပါသည္။
သင္းခ်ိဳင္းဂူႀကီးကား ေျပာင္လက္မာေက်ာေသာ ေက်ာက္ညိဳျဖင့္ၿပီးသည့္ အလြန္ႀကီးေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီး ကုိ အဆက္အစပ္မ႐ွိ တတံုးထဲႏွင့္ ထြင္းထုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေက်ာက္တံုးႀကီး ကုိ႐ွာရျခင္း၊ အေကာင္းဆံုး လက္ရာျဖစ္ေစရန္ အခ်ိန္ယူ၍ ထုလုပ္ရျခင္းစေသာ ကိစၥအ၀၀တုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာမွ သင္းခ်ိဳင္းဂူကုိ ထုလုပ္ၿပီးစီးေသာဟူ၏။

ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဤမွ်ႀကီးက်ယ္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးတခုျဖစ္ေသာ ျပင္သစ္ျပည္မွ ရာဇ၀င္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည့္ နပုိလီယန္စစ္ဘုရင္ႀကီး၏ သင္ခ်ိဳင္းဂူသည္ပင္ ႏွစ္ ၂၀ တုိင္တုိင္ ႐ွိမွၿပီးေသးလွ်င္ ဗမာ ျပည္၏ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ တုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေက်ာက္႐ုပ္တုိ႔မျဖစ္ေျမာက္မေပၚေပါက္ေသးသည္မွာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေတာ့ ေပဟု စိတ္ေျဖစရာေကာင္းပါေတာ့သည္။

သူတုိ႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တုိင္တုိင္႐ွိမွ ၿပီးေျမာက္သည့္ ေက်ာက္ဂူႀကီးကုိ ဤဟုိတယ္ဒီအင္ဗ လိဒ္ အေဆာက္အဦးႀကီး တြင္ ထားရန္ေနရာ အေကာင္းဆံုးကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ ယခုထား ေသာ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းခန္း ႏွင့္ မွန္တခ်ပ္ျခား တစပ္တည္းေသာ ဂူႀကီးမွာ ႀကီးလြန္းလွသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ခ်ထား လုိက္ပါက လက္၀ါးကပ္တုိင္ႏွင့္ ခရစ္ေတာ္၏ပံုကုိေ႐ွ႕မွ ကြယ္ထားသလုိေန မည္။ အေကာင္းဆံုး အမြန္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ေသာ ဤေနရာကုိမွလည္း ဂူကုိ ထားလုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခရစ္ေတာ္၏ လက္၀ါး ကပ္ပံု ကုိလည္း မကြယ္၊ ဤေနရာတြင္လည္း ထားႏုိင္ရန္ၾကမ္းျပင္ သာမန္ တလင္းကုိထူးၿပီး က်ယ္၀န္း၍ လွပ ခမ္းနား ေသာ ေက်ာက္တုိင္မ်ားရံထားသည့္ အခန္း၀ုိင္းႀကီးတခု ျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ကာ ေက်ာက္ဂူ ကုိ တည္ထားၾကပါသည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ နပုိလီယန္သင္းခ်ိဳင္းဂူကုိ ၀ရံတာ၀ုိင္းႀကီး၏ အေပၚမွ စီး၍လည္း ငံု႔ၾကည့္ႏုိင္သည္။ ေအာက္ထပ္ ကုိ ေက်ာက္ေလွခါးႏွင့္ဆင္း၍လည္း ၾကည့္ႏုိင္ရာ အေပၚထပ္ေရာ ေအာက္ထပ္ပါ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈေသာ ပရိသတ္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္ၾကပ္လ်က္႐ွိေနပါသည္။

ထုိအေဆာက္အဦးထဲမွာပင္ ထူးခၽြန္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအာဇာနည္တဦး၏ ေၾက႐ုပ္ႀကီးတခုကုိ အထိမ္း အမွတ္အေလးျပဳထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ေၾကး႐ုပ္အာဇာနည္မယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ အေၾကာင္းအရာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မွာ ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ဆီက ျပင္သစ္ျပည္ႀကီးကုိ အဂၤလိပ္ႏွင့္ အာဂႏၵီနယ္သားတုိ႔ ပူးေပါင္း တုိက္ခုိက္ျခင္းခံရသျဖင့္ အေရးနိမ့္ကာ တျပည္ေထာင္လံုး စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ ရေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ ေတာ႐ြာတ႐ြာမွ လယ္သမားတဦး၏ သမီးပ်ိဳကေလးတဦးသည္ ခရစ္ ေတာ္ အမိန္႔ေပးသံကုိ နားတြင္ ၾကားေယာင္ကာ ျပင္သစ္ျပည္၏ ရန္သူမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ႏွိမ္နင္းမည္ ဟု အိမ္ေ႐ွ႕ မင္း ထံ ၀င္ေရာက္ အခြင့္ပန္ယူၿပီးလွ်င္ နယ္သူနယ္သား စစ္တပ္မ်ားကုိ သူကုိယ္တုိင္ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳကာ တုိက္ခုိက္တြန္းလွန္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ရန္သူ ၀ုိင္းထားေသာ ေအာ္လီရင္ၿမိဳ႕ကုိျပန္လည္ရ႐ွိခဲ့သည္။

ထုိမွတစတစ ထပ္မံရန္သူ သိမ္းပုိက္ေပးထားျခင္းခံရေသာ နယ္မ်ားကုိ ျပန္လည္တုိက္ခုိက္ သိမ္းယူေနစဥ္ မိန္းမငယ္ တေယာက္၏ စြန္႔စားမႈ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကုိ ေယာက္်ားဘာသားျဖစ္ေသာ ျပင္သစ္ စစ္ဗုိလ္ႀကီး မ်ားက မနာလုိ၀န္တုိျဖစ္ေနၾကသည္ဟုဆုိ၏။ ဤသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ ထုိအာဇာနည္ မကေလး သည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ယင္းသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးအာဇာနည္ပုဂိဳလ္ထူး (ဂၽြန္းေအာ့အတ္)ကဲ့သုိ႔ အလားတူ မေမ့အပ္ ေသာ ပုဂၢိဳလ္ တုိ႔၏ အထိမ္းအမွတ္ ေၾကး႐ုပ္ ေက်ာက္ဂူေမာ္ကြန္း မွတ္တမ္းမ်ား အေျမာက္အမ်ား ရွိပါေသး သည္။

ျပင္သစ္ျပည္၏ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္အေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ေရးသင့္သမွ်ေတြ ေရးေနရလွ်င္ေတာ့ ဤတသက္ ကုန္ႏုိင္ဘြယ္ရာမ႐ွိစေကာင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။
သုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေရးသားရလွ်င္ အဂၤလန္ျပည္က လန္ဒန္ၿမိဳ႕သည္ အဂၤလန္ျပည္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္ျပည္က ၀ါ႐ွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ အေမရိကန္ျပည္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္သာျဖစ္ပါသည္။

ျပင္သစ္ျပည္၏ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္သာမက တကမၻာလံုး၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္ဟူ၍ ဆုိ႐ုိး စကား႐ွိခဲ့သည့္ အတုိင္း ဆုိလည္း ဆုိထုိက္လွပါသည္။
ကမၻာ့ခရီးသည္မ်ားကုိ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ၿမိဳ႕ဟာ အသာယာဆံုးထင္ပါသလဲလုိ႔ေမးလွ်င္ ' ပဲရစ္ၿမိဳ႕ 'ဟု တသံတည္း တၿပိဳင္တည္း ေျဖၾကမည္သာ။ ကမၻာေပၚက အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ပဲရစ္ကလည္း န၀မ ေျမာက္ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

ပိသုကာ ပညာ၊ ပန္းခ်ီပန္းပုတည္းဟူေသာ ဘယ္ေတာ့မွ မညိႈးတဲ့ပန္းဆယ္မ်ိဳး အႏုပညာသည္မ်ား၏ အေကာင္းဆံုး လက္ရာမ်ားစုေ၀းရာ ဌာနႀကီးတခုျဖစ္ေနလုိ႔ ကမၻာအရပ္ရပ္က အႏုပညာ ေလ့လာ လုိသူေတြဟာ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္လာၿပီး ေလ့လာ ဆည္းပူးၾကသျဖင့္ အႏုပညာ ျပတုိက္ႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ယု၀တီပုိင္းမွ အ၀တ္အဆင္ အျပဳအျပင္တို႔မွာလည္း အရပ္ရပ္ကဖက္ရွင္မယ္တို႔၏ အာ႐ံုစူးစုိက္ ၾကရေသာ ကမၻာ့ ဖက္႐ွင္ စံျပၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ေနပါေသးသည္။
ပဲရစ္က ေနာက္ဆံုးထြင္လုိက္တဲ့ ဖက္႐ွင္ဟုဆုိလွ်င္ အသစ္အဆန္းဘက္မွာ ေျပာစရာမက်န္ေအာင္ သစ္ဆန္း တဲ့ တစ္ဂဏန္းဖက္႐ွင္ဘဲဟု အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳေလ့႐ွိၾကပါ သည္။

အဲဒီလုိ ဖက္႐ွင္မွာ ေ႐ွ႕ကဒုန္းစုိင္းေျပးျပႏုိင္ခဲ့သေလာက္ ေလယာဥ္ပ်ံေခတ္၊ ၀ုိင္ယာလက္ေခတ္ၿပီၿပီ အေနာက္ တလႊား ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္မွာ နင္လား ... ငါလား ... အေျပးၿပိဳင္ သလုိ အခ်ည္းႏွီးအခ်ိန္ကုန္မခံ သုတ္သုတ္ လုပ္၊ သုတ္သုတ္စားခဲ့တဲ့ သုတ္သံုးက်မ္းက်င့္၀တ္ကုိ မသိၾက၍လား၊ သိလ်က္ႏွင့္ ဂ႐ုမစုိက္ ၍လား၊ သြားလဲေအးေအး၊ စားလည္း ေအးေအးနဲ႔ ... လမ္းေဘးက ေကာ္ဖီဆုိင္၊ ေဟာ္တယ္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ စကားေဖါင္ဖဲြ႕ ရင္း တေသာေသာ အခ်ိန္ျဖဳန္းႏုိင္ ၾကသူေတြကုိ ဗမာျပည္မွာလုိဘဲ ေတြ႕ရပါသည္။

ညေနပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ျပန္ရာတြင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သည္ အေပ်ာ္အပါးမ်ိဳးစံုတုိ႔၏ စုေ၀းရာဘံုဗိမာန္ႀကီးဘ၀မွ အသက္၀င္ လာကာ တုိက္ဟူသမွ် ဆုိင္ဟူသမွ် လမ္းဟူသမွ်တုိ႔မွာ ထြန္းညွိထားေသာ ဓါတ္မီးေရာင္ စံုတုိ႔မွာ ႐ႈမၿငီး နုိင္ေသာအလင္းေရာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆုိသည့္ အမည္ကုိ ခံယူစရာ အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္ေန ပါေတာ့သည္။

စိန္းျမစ္မွာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကုိျဖတ္၍ စီးဆင္းေနသကဲ့သုိ႔ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ သိန္းျမစ္က တန္ဆာဆင္ထား သည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ႀကီးကဲ့သုိ႔၎၊ အေမရိကန္မွ ထြက္ေသာ ေက်ာက္ကဲ့သုိ႔၎၊ စက္ေခါင္းတုိင္မ်ား မွ ထြက္ေသာ ေက်ာက္ မီးေသြးမႈန္႔၊ မိးခုိးမိႈင္း၊ ကတၱရာေစးမႈန္႔ေတြ အံု႔ဆုိင္းလႊမ္းမုိးျခင္းမ႐ွိလွသျဖင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ၾကည္လင္ သန္႔႐ွင္း႐ႈျမင္ကြင္းသာလ်က္ ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
ကမၻာေပၚမွာ အသာယာဆံုး၊ အလွပဆံုး ၿမိဳ႕ရယ္လုိ႔အသိအမွတ္ျပဳပင္ျပဳရျငားလည္း အစကနဦး ၿမိဳ႕ တည္စ က စံနစ္တက် အကြက္ခ်ၿပီး တည္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ့မဟုတ္ပါ။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ကဲ့သုိ႔ပင္ အစက တည္ခ်င္ သလုိ စ တည္ၿပီးမွ တစတစတုိးတက္စည္ကား ျပန္႔က်ယ္လာတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

တတိယေျမာက္ နပုိလီယံဘုရင္ရဲ႕ လက္ထက္ျဖစ္တဲ့ ၁၉.. ရာစုမ်ား၏ ေနာက္ပုိင္းအခ်ိန္မွာ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးရာဘက္က နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးျဖစ္သူ (ေဘ႐ြန္ေဟာ့စ္မင္း)က ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ကုိ သာယာလွပလာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိ႐ွိရပါသည္။

ကမ္းတဖက္တခ်က္တြင္ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား စီတန္းစုိက္ပ်ိဳးထားေသာ လမ္းမက်ယ္ အသြယ္သြယ္ ကုိလည္း သူဘဲေဖါက္လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိသစ္ပင္ႀကီးမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗမာျပည္ ဗန္းေမာ္ ႏွင့္ တ႐ုပ္နယ္စပ္တြင္႐ွိေသာ သစ္အံ့ပင္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ သုိ႔ရာတြင္ သူတုိ႔ဆီက သစ္အဲသီး မ်ားမွာ ဗမာျပည္ကလုိ စား၍မရ၊ အသာ ခါးေသာ သစ္အဲရုိင္း မ်ားသာ ျဖစ္ပါ သည္။
ထုိသုိ႔ လမ္းက်ယ္ႀကီးမ်ားေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး အသစ္ထပ္မံေဖါက္လုပ္ထားေသာ္လည္း ၿမိဳ႕လည္ ပုိင္းမွာေတာ့... ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ျပဳျပင္လုိ႔ မရတဲ့အတြက္ လက္႐ွိ ႐ွိရင္းစဲြ အေျခအေနႏွင့္ အဆင္ေျပ ေအာင္သာ ျပဳျပင္စီမံရေသာေၾကာင့္ အတြင္းပုိင္းက ရပ္ကြက္ေတြဟာ ပံုသ႑ာန္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေန ပါသည္။

ၿမိဳ႕႐ြာျပဳျပင္ အလွမြမ္းမံသူ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး (ေဘ႐ြန္ေဟာ့စ္မင္း) အသစ္ေဖါက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြကေတာ့ ျဖင့္ တေနရာ ကုိ ဗဟုိထားၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၊ ႐ွစ္မ်က္ႏွာ၊ ဆယ္မ်က္ႏွာ စသည္ျဖင့္ ၾကယ္ပြင့္ က ေဒါင့္စြန္း ေတြ ျဖာထြက္ေန၏သုိ႔... အရပ္ရပ္သုိ႔ ျဖာထြက္လာတဲ့ လမ္းေတြတေလွ်ာက္လံုးမွာ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့ သစ္ပင္ေတြ၏ ေနာက္ပုိင္းကေနအိမ္တုိက္တာေတြဟာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လုိ မုိးပါးနီးတုိက္ခၽြန္ႀကီးေတြမဟုတ္ဘဲ မနိမ့္မျမင့္္ အ႐ြယ္သင့္ေတြသာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ တုိက္အိမ္အားလံုး လုိလုိပင္ မိးခုိးေရာင္ေျဖာ့ေျဖာ့ေသာ အေရာင္မ်ိဳးခ်ည္းေတြျမင္ရပါသည္။

အမ်ားျပည္သူဆုိင္ရာ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ ႐ံုးႀကီးေတြ၊ ပန္းၿခံႀကီးေတြႏွင့္ စိန္းျမစ္ကုိ ျဖတ္ကူးထားတဲ့ တံတားႀကီး ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတုိ႔မွာေတာ့ ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ အတုိင္းဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံု ဖံု စံုလင္မ်ားျပားလွတဲ့ ပန္းပု လက္ရာ၊ ႐ုပ္ထု႐ုပ္လံုးေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည္ကုိသာ တအံ့တၾသ ေတြ႕ေနရပါသည္။

ျမန္မာဘုရင္မ်ား ၿမိဳ႕တည္ရာမွ ၿမိဳ႕အဂၤါတရပ္အျဖစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕႐ုိးၿမိဳ႕တာပါရစၿမဲျဖစ္သလုိ ၁၈၄၀ ျပည့္ႏွစ္ နဲ႔၊ ၁၈၄၅ ခုႏွစ္ အၾကား တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕႐ုိးတံခါးေပါင္း ၅၇-ခု ႐ွိပါသည္။ ၂၂-မုိင္ ႐ွည္လ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဟာျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ဘဲ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ႐ႈခင္း တခုအေနနဲ႔ တည္႐ွိခဲ့တယ္လုိ႔ သိခဲ့ ရပါသည္။

အဲဒီၿမိဳ႕႐ုိးႀကီးကုိ ပထမ ကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီးတြင္မွ ၿဖိဳခ်လုိက္ၿပီး က်ယ္ျပန္႔ သာယာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ဖန္တီးပစ္လုိက္ၾကပါ သည္။ စိမ္းျမစ္ရဲ႕ လယ္ယာ ဘက္ကမ္း၊ သုိ႔မဟုတ္ ေျမာက္ဘက္ကမ္း၊ သုိ႔မဟုတ္ ေျမာက္ကမ္းမွာ အလုပ္အကုိင္ႀကီးသမား၊ ကုန္သည္ႀကီး မ်ားရဲ႕ အေရာင္းအ၀ယ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ၿပီး တ႐ုိေကဒ႐ုိ နန္းေတာ္ႀကီး အနီးတ၀ုိက္ ရပ္ကြက္ ကတာ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေသာ သူေဌးႀကီးမ်ားေနထုိင္ရာ သူေဌးရပ္ ကြက္ျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လူကုန္တန္မ်ား တနဂၤေႏြ ေန႔အားမွာ အင္းယားကုိ အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္သြားၾကသလုိ ပဲရစ္ၿမို႕က လူကံုတန္မ်ား အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္သြားၾကတဲ့ ပန္းၿခံႀကီးႏွင့္ ေလာင္းဟင္ပ္ ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း ႀကီးဟာ လည္း ဒီအပုိင္းမ်ာဘဲ ႐ွိပါသည္။

ရန္ကုန္ျမင္းၿပိဳင္ကြင္းက လူကံုတန္ေတြ၊ ကုန္ရင္တန္ၿပီး ျပန္လာၾကသလုိ သူတုိ႔ဆီမွာလည္း ကုန္ရင္ တန္ၿပီး ျပန္လာသူေတြသာ မ်ားလိမ့္မည္ဟု အေတြးအေခၚအယူအဆ မနက္မနဲရဘဲႏွင့္ ရိပ္မိႏုိင္သည္။
စိမ္းျမစ္ရဲ႕ လက္၀ဲဘက္ ကမ္းကေတာ့ လက္တင္ရပ္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။ လက္တင္ရပ္ကြက္ေခၚ သည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္ပါ ဤဘက္ကမ္းမွာ ပဲရစ္တကၠသုိလ္ႀကီးတည္႐ွိေနၿပီး ေ႐ွးေ႐ွးတုန္း ကဒီတကၠသုိလ္ႀကီးက သင္ၾကားေပးတဲ့ ပညာရပ္ေတြကုိ လက္တင္ဘာသာနဲပဘဲ သင္ၾကားေပးတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သီခ်င္းဆုိလာတဲ့အခါမွာပင္ လက္တင္ဘာ သီခ်င္းမ်ားကုိ သီဆုိေလ့႐ွိၾကသည္ဟု သိရပါသည္။

ယခုတုိင္းလည္း ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သီခ်င္းဆုိေလ့႐ွိၾကပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေ႐ွးတံုးကလုိ လက္တင္ဘာသာသီခ်င္း မဟုတ္ဘဲ ျပင္သစ္ဘာသာ သီခ်င္းမ်ားကုိ အမ်ား အားျဖင့္ သီဆုိ ေနၾကပါၿပီ၊ အဲဒါလည္းညအခါ လသာမွာ ' ခ်စ္ပင္ခ်စ္မုိး ခ်စ္လုိက္ပါတဲ့ 'ဟု ဒုိ႔ဗမာ ကာလသားကေလး လမ္းေပၚ တြင္ သီခ်င္းဟစ္ေၾကြးၾကသည္ႏွင့္ တူပါဘိေတာ့သည္။

ၿပီးေတာ့ သည္လက္တင္ ရပ္ကြက္မွာပန္းခ်ီဆရာမ်ား၊ အႏုပညာသည္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးလက္၀ဲ ဂုိဏ္းသားမ်ား အမ်ားအျပားပင္ ယခုတုိင္ ဤအပုိင္း၊ ဤရပ္ကြက္တြင္ ေနထုိင္ၾက ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း ဘယ္နုိင္ငံမွာမွ ဒီရပ္ကြက္ကေလးလုိ ရပ္ကြက္မ်ိဳးမ႐ွိဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲဆုိတဲ့ နီတိ အတုိင္း ေနထုိင္ၾကတဲ့ ဆင္းရဲၿပီး လြတ္လပ္ေသာ ရပ္ကြက္ဆန္း တခုလည္း ျဖစ္ပါေသးသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕တြင္ အေရးႀကီးဆံုး ေနရာတခုမွာ ဂရင္းေအာ္ပရာဇာတ္ခံုႀကီး႐ွိေသာ ပဲေလ့ဒီအုိပရာဆုိ သည့္ အရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိရပ္ကြက္႐ွိ ကာဖီဆုိင္ သုိ႔မဟုတ္ ေဟာ္တယ္ဆုိင္ႀကီးတဆုိင္ေ႐ွ႕က စားပဲြကေလး တခုတြင္ တေအာင့္တနား ထုိင္ၿပီးဆုိင္ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ သူမ်ားကုိ ၾကည့္ေနလွ်င္ ကမၻာေပၚတြင္႐ွိသမွ် လူတုိင္း အလြယ္တကူေတြ႕ျမင္ရလိမ့္မည္ သူတုိ႔ျပင္သစ္က ေျပာေလ့ေျပာထ ႐ွိၾကပါသည္။

သုတုိ႔ေျပာသည့္အတုိင္း မွန္သည္ဟု ဆုိရမလုိပင္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ နုိင္ငံျခားသုိ႔ သြားလာလည္ပတ္နုိင္ၾကေသာ လူတုိင္းလုိလုိ တခါခါေတာ့ ဤေနရာ၊ ဤရပ္ကြက္ကုိ မုခ်ေရာက္လာရသည္။ မေရာက္ေသးလွ်င္လည္း ေရာက္လာဦးမည္မလဲြျဖစ္ပါသည္။

အီဂ်စ္ကားစင္ သုိ႔မဟုတ္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ တည္႐ွိသည့္ နာမည္ႀကီး ပဲေလ့ဒီလာကုိ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ျပင္သစ္ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ႀကီးအတြင္းက ကြပ္မ်က္ျခင္းခံရသူမ်ားကုိ ေခါင္းျဖတ္ေခါင္းျဖတ္ စက္ထားရာ ရာဇ၀င္ ေက်ာ္ေနရာတခုျဖစ္ေလသည္။

ျပင္သစ္ နုိင္ငံႀကီးထီးက်ိဳး စည္ေပါက္ ျဖစ္ေနစဥ္အတြင္းက ေမရီအင္ေတာ္နက္ႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္ အမ်ား အျပား တုိ႔အား ေခါင္းကုိျဖတ္ခါ ကြပ္မ်က္ခဲ့သည္မွာ သည္ေနရာ၌ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အျခား နာမည္ေက်ာ္ ေနရာမ်ား ျဖစ္တဲ့ ပဲေလ့ ဒီယာဘက္ဆီလီသည္ ပဲေလ့ ဗင္ဒြမ္းသည္ ပဲေလ့ဒီအိပ္ဆလ္ႏွင့္ ဒီပဲ ေလ့လာဖိတ္ထုိင္း တုိ႔မွာလည္း အလြန္သာယာလွပတဲ့ ၾကည့္႐ႈထုိက္ေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕တြင္ ပဲေလ့ ဒလူတင္ေဘာင္း နန္းေတာ္၊ ပဲေလ့႐ြိဳင္ရယ္ နန္းေတာ္ အစ႐ွိသျဖင့္ ေ႐ွးဘုရင္ မ်ားစံျမန္းသြားတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပင္သစ္ျပည္မွာ ယခုအခါ တြင္ သမတနုိင္ငံ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ထုိနန္းေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ ျပည္သူဆုိင္ရာ အေဆာက္အဦး ႀကီးမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေနၾကပါသည္။

လူထုပုိင္ျဖစ္ေနေသာ နန္းေတာ္ အေဆာက္အဦး ဗိမာန္ႀကီးမ်ားအနက္ နန္းေတာ္ႀကီးမွာ ယခုအခါ ကမၻာတြင္ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ဆံုး ျပတုိက္ႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။ လူဇင္ေဗာလ္ နန္းေတာ္ႀကီး တြင္ကား ယခုအသက္ထင္႐ွား႐ွိေနၾကေသးေသာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ား၏အေကာင္း ဆံုး လက္ရာ မ်ားကုိ စုေဆာင္းျပသထားပါသည္။ အျခားနန္းေတာ္ အိမ္ေတာ္မ်ားမွာ ျပင္သစ္ျပည္ သမတအိမ္ေတာ္ကျဖစ္၎၊ ႏုိင္ငံျခား သံ႐ံုးႀကီးမ်ားျဖင့္၎ တရားဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္မ်ားအျဖစ္ ၎ အသံုးျပဳထားရာ အစုိးရ သုိ႕မဟုတ္ ျပည္သူပုိင္ အေဆာက္အဦးမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္႐ွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။

ေနရာတကာတြင္ အလွအပဘက္မွာ လုိေလေသးသည္မ႐ွိရေလေအာင္ ႀကံေဆာင္ဖန္တိးထား ေသာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႀကီးအတြက္ က်က္သေရေဆာင္ ေတလာရီပန္းၿခံႏွင့္ လူဇင္ေဗါင္းပန္းၿခံႀကီးမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လွပေသာအျခားပန္းၿခံမ်ားလည္း အမ်ားပင္ ႐ွိေလေသးသည္။

ျပင္သစ္ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ တခုလံုးၿခံဳ၍ အလွဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္တခုျဖစ္ေအာင္ ခ်ယ္လွယ္ မြမ္းမံ ဖန္တီးထားၾကသည္မွာ ၿမိဳ႕၏ အစိတ္အပုိင္း အသီးသီးတို႔ကုိပါ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ လမ္းႀကီးမ်ားမွာဆုိလွ်င္ ယခင္ ေရးဘူးေသာ လမ္းမ်ား၏ အမည္မ်ား အနက္ ခၽြမ၌အလီေဇးလမ္းရီး႐ြိဳင္ရယ္လမ္း ဂရင္းဗုိလ္ဘက္လမ္းမ်ားသည္ ၎လက္တင္ ရပ္ကြက္ တြင္႐ွိေသာ ဆုိလဗားစိန္႔မုိက္ကယ္လမ္းတုိ႔ မွာ အထူးသျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ လမ္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ဘာသာေရးႏွင့္ဆုိင္ရာျဖစ္ေသာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးမ်ားလည္း အထူးေပါမ်ားလွ ခမ္းနားလွပါ သည္။ အံ့မခန္းလက္ရာေျမာက္လွပါသည္။ ေနာ္ဒီဒိန္း ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးမွလဲြ၍ အျခားေသာ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားထဲတြင္ နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆံုး ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိ႔အနက္မွ စိန္႔ခ်ပ္ပဲလ္ေလးဆုိေသာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးမွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ထုိေက်ာင္းႀကီးျဖစ္ေပၚလာျခင္းနာမည္ႀကီးရျခင္းတုိ႔မွာျပ။ သစ္ရာဇ၀င္ေခတ္ အလယ္ေလာက္ဆီက စိန္႔လူး၀စ္ ဘုရင္သည္၊ သခင္ေရ႐ွဴဖါားျမင္ရာေဒသမွာ သူကုိယ္တုိင္ ယူေဆာင္လာခဲ့ေသာ ၀ါးကပ္တုိင္ သစ္သားစကုိ ဆူးသရဖူျပဳ၍ ေဆာင္းရမည့္ အခမ္း အနားက်င္းပရန္အတြက္ အထူးလွပခမ္းနားစြာ ေဆာက္လုပ္ ရတဲ့ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးျဖစ္ပါ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယခုတုိင္ ေမာ္ကြန္းတြင္ ကား နာမည္ႀကီးေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗမာျပည္ ဘုရင္တုိ႔၏ အယူအဆနဲ႔ ဆုိလ်င္ေတာ့ မဇၥ်ိမေဒသက ဒကၡိဏ္သခါ ေဗာဒိေညာင္သားကုိ ယူလာ ၿပီး ဘုရားထုအထြဋ္အျမတ္ကုိ ကုိးကြယ္သလုိ သူတုိ႔မွာေတာ့ လက္၀ါးကပ္တုိင္ သစ္သားစကုိ ေခါင္းေဆာင္သရဖူအျဖစ္ အျမတ္တႏုိးေဆာင္းျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

စိန္႔ဂ်ာမိန္းဒီပရက္ဆုိေသာ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းႀကီးကေတာ့ ျပင္သစ္ျပည္ရဲ႕ ရဟႏၱာတပါးျဖစ္ေသာ စိန္႔ဂ်ီနီ ဖြားစ္၏ ႐ုပ္အေလာင္းကုိျမွဳပ္ႏွံသၿဂိဳလ္ရာျဖစ္တဲ့ အတြက္နာမည္ထင္႐ွားပါသည္။ မလ္ဒယ္လိန္း ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းကေတာ့လည္း ယခုေခတ္တြင္ ေဆာက္လုပ္ေသာ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းျဖစ္လုိ႔ တမ်ိဳး ထင္႐ွားပါသည္။ ေ႐ွးယခင္က ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ ပန္းသြန္ေခၚ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းႀကီး ကေတာ့ လည္း ယခုအခါတြင္ ထင္႐ွားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကြယ္လြန္သည့္အခါ ျမွဳပ္ႏွံရာ တန္ေဆာင္အျဖစ္ အသံုးျပဳထား၍ ထင္႐ွားျခင္း ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

အာလီဒီလာစိန္႔ကၽြန္းေပၚ႐ွိ ဖဲေလးဂင္စတန္နန္းေတာ္ႏွင့္ ျပင္သစ္ရာဇ၀င္မွာ ေက်ကဲြစရာ အျဖစ္ အပ်က္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ရာဌာနျဖစ္ေသာ ကြန္ဖီယာဂ်ားရ္ အက်ဥ္းေထာင္ ေဟာင္းႀကီးတုိ႔မွာ လည္း ေမွ်ာ္စင္အပၸါယ္တာ၀ါးကဲ့သုိ႔ပင္ ၾကည့္႐ႈစရာစိတ္၀င္စားစရာႀကီးမ်ားျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ပဲရစ္ဆုိေတာနာမည္ကုိ သုေတသနျပရာတြင္ ပဲရစ္ဆုိေသာအမည္သည္ ' ပါရစီ ' ဟုေခၚေသာ ေ႐ွး ေခတ္ေဂါလ္ လူမ်ိဳးမ်ား၏အမည္မွာ ဆင္းသက္လာေသာ အမည္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ခရာဇ္ေတာ္ေပၚ ထြန္းေနစဥ္ အခ်ိန္ေခတ္ဆီက ပဲရစ္ၿမိဳ႕သည္ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ၿပီး၊ လူလတၱီယားေခၚတြင္ခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ ၄-ရာစုေခတ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါမွ ပဲရစ္ဟူေသာ အမည္ကုိ ေျပာင္းလဲသမုတ္ေခၚေ၀ၚကာ ၁၂-ခု ရာစုေခတ္မွစတင္၍ ျပင္သစ္ျပည္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ဟု မွတ္သား ခဲ့ရဘူးပါသည္။

၁၉၈၉-ခုႏွစ္မွစသည္ ၁၇၉၅-ခုႏွစ္အထိ ၆-ႏွစ္လံုးလံုး ဗ႐ံုးသံုးကားျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ေတာ္ လွန္ေရးဘကီးအၿပီး၊ နပုိလီယံ ဘုိနာပတ္ဘုရင္၏ လက္ထက္တြင္ ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ား၊ လမ္းႀကီးလမ္းငယ္မ်ား၊ ပန္းၿခံႀကီးမ်ား ေစ်း႐ံုႀကီးမ်ား အမ်ားအျပားတုိ႔ကုိ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ ရာတြင္ ၎တုိ႔ တူေတာ္ျဖစ္တဲ့ တတိယေျမာက္ နပုိလီယံ ဘုရင္၏ လက္ထက္ေတာ္ေရာက္မွ ဖဲရစ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေခာတ္အမွီဆံုး အလွအပဆံုး ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႊဖန္တီးခဲ့သည္ဟု အဆုိ႐ွိပါသည္။

ထုိေခတ္ ထုိအခါက ၿမိဳေတာ္သစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္မႈတုိ႔မွာ အံ့ၾသဘြယ္ရာ နမူနာ ယူေလာက္ ေအာင္ ထူးျခားခဲ့သည္ဟု အစဥ္အလာ ေျပာစမွတ္ရခဲ့သည္ဟူ၏။ သုိ႔ေသာ္ အံ့ၾသေလာက္ဖြယ္ ျပဳျပင္မႈ တုိ႔အေျပးသန္သေလာက္ ေငြေရးေၾကးေရးဘ႑ာေရးတုိ႔က ေနာက္မွ အမွီမလုိက္ႏုိင္၊ အစုိးရတြင္ ဘ႑ာေရး အခက္အခဲမ်ား႐ွိေနသျဖင့္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ အျဖစ္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာ ၿပီးစိးသည္အထိ ျပည့္စံုျခင္းမ႐ွိဘဲ ေနခဲ့ရာမွ တတိယ ေျမာက္နပုိလီယံဘုရင့္အေရးနိမ့္ၿပီး ေအာင္ပဲြဆင္ရသူ ဂ်ာမဏီမ်ားက ပဲရစ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ၀င္ ေရာက္မိၾကေသာ အခါတြင္ စစ္သားပီပီ အတားအဆီးမ႐ွိ ေတြ႕ကရာ ျမင္သမွ် တုိ႔ကုိ ဖ်က္ဆီးၾက သျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ ေတလာရီ နန္းေတာ္ႀကီးလည္း မီးေလာင္ပ်က္စိး၍ အျခားေသာ အေဆာက္ အဦးႀကီးေတြလည္း အမ်ားအျပား ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးကုန္ၾကရေတာ့သည္။

ထုိ႔ျပင္တ၀လည္း ပဲရစ္ၿမိဳ႔ကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့ရျပန္ေသာ အႀကိမ္ ႀကံဳရျပန္သည္မွာ ပဌမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားရာ၌ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေစရန္ ရည္႐ြည္လ်က္ ဂ်ာမနီေလယာဥ္မ်ား က ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ တ၀ီ၀ီပ်ံ၀ဲကာ ဗံုးႀကဲတုိက္ခုိက္ၾကတဲ့အျပင္ မုိင္ ၇၀ အေ၀းကုိ ျပစ္ခတ္ႏုိင္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ (ဘစ္ဘာသာ)ေခၚ ဂ်ာမန္ အေျမာက္ႀကီးႏွင့္လည္း ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္း ခံခဲ့ၾကရသျဖင့္ လူအေျမာက္အမ်ား ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ အေဆာက္အဦး အမ်ားအျပားလည္း ထပ္မံ ပ်က္စီးကုန္ခဲ့ရျပန္သည္။

သုိ႔ႏွင့္လည္း ယခုအခါ ပ်က္စီးရာမပါေသာ အၾကြင္းအက်န္မ်ားမွာပင္ ကမၻာေပၚတြင္ ၿပိဳင္ဘက္ ႐ွားေအာင္ ထူးျခား ေနေသးေသာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနသည္ႏွင့္အမွ် အ့ံၾသခ်ီးက်ဴး စရာေတြ အနႏၱႏွင့္ ႐ွိေနပါေသးသည္၊ အခ်ိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးအရပ္မ်ားမွာ အလွအပအားျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာပေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ ေသာ္လည္း ရာဇ၀င္တြင္ ထင္႐ွားေသာအရပ္မ်ားျဖစ္ သျဖင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သုိ႔ အလည္ေရာက္လာသူ ခရီးသည္တုိင္း လုိလုိပင္ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈ ၾကသည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။
.........................

ဆက္ရန္

.