ပန္းသတင္း (ဂ်ဴလိုင္ ၁)

အေဝရာေတာ

ေန၀င္းျမင့္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕လမ္းသည္ လမ္းတိုကေလးျဖစ္၍ ထိုလမ္းတို၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ႏွစ္ကြက္တြဲ ေခၚၾက သည့္ ၿခံက်ယ္ႀကီးတစ္ၿခံရွိသည္။ ရပ္ကြက္က ထိုၿခံကို အေ၀ရာေတာဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ေပေလးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ေျမကြက္ ႏွစ္ကြက္စာရွိ၍ ႏွစ္ကြက္တြဲဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ ေျမာက္ဘက္ လမ္းတိုႏွင့္ ေတာင္ဘက္လမ္းရွည္ ႏွစ္လမ္းကို ထိပ္ခ်င္းတိုက္က်ယ္ ျပန္႕ေသာ ထိုၿခံႀကီးက လူသူ ေလးပါးေနထိုင္ခဲ့သည္မရွိဘဲ ရပ္ကြက္အတြင္း၌  ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနသည့္ႏွယ္ရွိ၏။

ၿခံ၏အေရွ႕ဘက္တြင္ ရုံးတစ္ရုံးရွိသည္။ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ လူေနအိမ္ေတြရွိသည္။ ထိုရုံႏွင့္ လူေနအိမ္ ေတြက ၀ါးထရံကြက္ စည္းျခားထားသျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေသာ္ျငား ေတာင္ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ မွာေတာ့ ကၽြဲစည္း ႏြားတား မရွိ။ တစ္ခါက စည္းရိုးေဟာင္းရွိတန္ရာေသာ္လည္း၊ ခုေတာ့ ေရွးၿမိဳ႕ေဟာင္း ရာ၏ ၿမိဳ႕ရိုးၿပိဳသကဲ့သို႕ ေရးေတးေတးသာ ရွိေတာ့သည္။

ၿခံ၏ေျမာက္ဘက္က်က် (ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းႏွင့္နီးနီး)တြင္ ေဟာင္းျမင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ အိမ္တစ္လုံးရွိ၏။ အိမ္၏ အလုံးအထည္ မယြင္းေသးေသာ္လည္း ပုစဥ္းပ်ံဘယ္တိုင္ဖ်ား နားရပါ့မယ္ ဆိုသကဲ့သို႕ ပုစဥ္းနား လွ်င္ပင္ ၿပီးေတာ့ေလမလားထင္ရသည့္ အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ ေဆာက္ကာစတုန္းကေတာ့ သစ္ေကာင္း ၀ါးေကာင္း အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းကေလး ျဖစ္ပုံရသည္။ ေရနံရည္၀ေအာ္ သုတ္ထားသျဖင့္ ပိုးပုရြက္တို႕ မက်ဴးေက်ာ္ ႏိုင္ၾကဘဲ အေ၀ရာေတာႀကီးအတြင္း ထီးထီးႀကီး ရွိေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။

ၿခံႀကီးတစ္ၿခံလုံး ပိတ္ပိတ္သည္းသည္း ေပါက္ေနၾကေသာ အေ၀ရာပင္မ်ားေၾကာင့္ အေ၀ရာေတာ ေခၚၾက သကဲ့သို႕ ထိုအိမ္ကိုလည္း အေ၀ရာအိမ္ဟု ေခၚၾကပါ၏။ အိမ္ကႀကီးလွတာေတာ့မဟုတ္။ ကပ္မိုးထရံကာ ျဖစ္၍ ထူးျခားသည့္အခ်က္မွာ ေတာင္လွည့္လား၊ ေျမာက္လွည့္လား ေျမႀကီး လက္ပုတ္ မေျပာႏိုင္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

    က်ဳပ္တို႕ေတြ႕ဖူးသေလာက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္နဲ႕ေျမာက္ဘက္မွာေတာ ေစ်းဆိုင္ေတြလို မတ္တတ္ ေျမစိုက္ ကဲလားႀကီးေတြလို တံခါးေတြဗ်။ ေတာင္ဘက္မွာ ႏွစ္ခ်ပ္၊ ေျမာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ခ်ပ္ရွိသည္။ ကဲလား တံခါး ေလးခ်ပ္ ကို ၀ါးလုံးေလးလုံးနဲ႕ ေထာက္လိုက္ရင္ ဟာလာဟင္းလင္း ပြင့္သြားတာမ်ိဳး။
    သည္ရပ္ကြက္ကို ပန္းသုန္းပင္ပႏၷက္စိုက္ၾကၿပီဆိုကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း သည္ႀကီး ေဒၚေရႊက ေျပာျပသျဖင့္သာ အႏုမာနအားျဖင့္ ဆု၍ သိၾကရသည္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိ ထဲတြင္ ဆင္တင္းကုပ္ကိုသာ ျမင္ေနမိေလ၏။

    ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစု ၿမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္လာစကတည္းက သည္ၿခံႀကီးမွာ လူသူ ေလးပါး ေနထိုင္ ၾကတာမ်ိဳး မရွိခဲ့။ အိမ္ကေလးသည္လည္း ေလးဖက္ခ် အလုံပိတ္ ငုတ္တုတ္အိပ္တ္သကဲ့သို႕ရွိ၏။ အေ၀ရာ ပင္ႀကီးေတြက ႀကီးသည္ထက္ႀကီးလာၾကသည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အေစ့က်ၾကရာက ျဖစ္ရေသာ ေနာက္ပြားပင္ ေတြကလည္း သိပ္သည္းသည္ထက္ သိပ္သည္း၊ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ ရင့္သည္ထက္ ရင့္ၾကရာက အပင္ခ်င္း ေနေရာင္လုၾကသည့္ႏွယ္ ေကာင္းကင္ တိမ္ညြန္႕ကိုပင္ မီလုမီခင္။ တစ္ေနရာတည္း ၌ သစ္ပင္ေတြက ညြန္႕ညြန္႕ႀကီး သန္ၾကလွ၍ အိမ္ကေလးသည္ ေဟာင္းရာမွေဆြး၊ ေဆြးရာ မွ ေျမ႕၊ ေျမ႕ရာမွ ေႂကြေတာ့မလို ရြရြကေလး တည္ေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္ခါက အားႀကီးခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းသည္ ေပ်ာက္လုလုျဖစ္ေနသည္။

    "ေနပါဦးပြဲစားႀကီးရဲ႕၊ သည္ႏွစ္ကြက္တြဲႀကီးက ဘယ္သူပိုင္တာတုန္း ဘယ္သူမွလည္း ၀င္တာထြက္တာ မေတြ႕ရပါလား"
    ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ကို အေၾကာင္းဟိတ္ေပါင္းစုံျဖင့္ ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ လူသူေတာ္ေကာင္း မ်ားစြာ တို႕အနက္ အိမ္ေျမပြဲစား ဦးသာဂရလည္း တစ္ဦးပါသည္ျဖစ္၍ တစ္ရက္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေမးျဖစ္ ပါသည္။

ဦးသာဂရသည္လည္း လူပုဂၢဳိလ္အားျဖင့္ လြန္စြာ အထေႏွးလွသူ မင္းသက်(မင္းသားက်)ဆိုေသာ္ျငား ၿမိဳ႕သစ္ ေျမပုံ ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သုံးခြက္တစ္ခြက္တင္ အႏွစ္က်ေအာင္ ေသာက္ဖူးသူျဖစ္၏။ အမ်ားတကာ အိမ္ေျမ ပြဲစားေတြလို လက္ကိုင္ဖုန္း ခါးခ်ိတ္မရွိ၊ တရုတ္ဆိုင္ကယ္မရွိ၊ ေျမပုံမိတၱဴမေဆာင္၊ မွင္ဂိုက္ မေကာင္းလွသူ ဆိုေသာ္လည္း ၿမိဳ႕သစ္ ေရႊႀကိဳးသတ္နယ္အကြင္း ေျမအေရာင္အဆငး္ႏွင့္တကြ သိသူ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္ႏွစ္ကြက္တြဲၿခံႏွင့္ အိမ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ အလီမရေသာ ေက်ာင္းသားကဲ့သို႕ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ရွိေလ၏။

    "က်ဳပ္ကေဟာဟိုနားက ေျမျဖဴလို႕ ေျမပုဏၰား၊ ေဟာသည္နားက ေျမနီလို႔ မင္းေျမ၊ အဲဟိုနားက ေျမမည္း လို႕ ေျမကၽြန္ စသည္ျဖင့္ ပကတိေျမလည္း သိတယ္။ ေကသပံသုသေလာက ေျမလည္းသိတယ္။ လျခမ္းေျမ၊ အိုးကင္းေမွာက္ေျမ၊ စည္မ်က္ႏွာေျမ၊ နဂါးက်စ္ေျမစသည္ျဖင့္ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ကအစ သိပါရဲ႕၏။ ႏို႕ေပမယ့္ ေဟာသည္အိမ္ နဲ႕ေျမကို မသိဘူးဗ်ာ။ ငယ္စာရင္းမေကာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

    ပြဲစားႀကီး ဦးသာဂရက အိမ္လြတ္ၿခံလြတ္ေတြ ရပ္ကြက္တကာ လိုက္ၾကည့္တတ္သူျဖစ္၍ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ လမ္းတြင္ေရာက္သခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ကာစက ေမးထုးၾကာပစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾက ရုံသာျဖစ္၍ ေနာက္ေတာ့လည္း ထီးေကာက္ႀကီး ပခုံးခ်ိတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ကို ေရာက္လာေလ့ ရွိသည္။ စာေရးဆရာတို႕ကာ အလုပ္မည္မည္ရရ မရွိၾကရွာေသာ လူအားမ်ားဟု ျမင္ပုံ ရသျဖင့္လည္း ေရာက္လာသည့္အခါတိုင္း ျမစ္ကမ္းပါးေျခ၌ ေက်ာက္ခ်ေသာ ႏွစ္ပင္တိုင္ေရွးေလွႀကီးကဲ့သို႕ ရွိေလသည္။

(၂)
    တေလာက ေျမေစ်း၊ အိမ္ေစ်းေတြ လႈပ္လာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လမ္းတိုကေလးထဲမွာ ပြဲစားတို႕ စီးလာၾကေသာ တရုတ္ဆိုင္ကယ္တို႕ ဒရိန္းျပၾကသည့္ႏွယ္ အုတ္အာေသာင္းလာ ရွိလာၾကသည္။ ပိုင္ရွင္ မသိဘဲ အေ၀ရာေတာကို ၀င္တိုးၾကသည္။ ဂီလာနအိမ္ကေလးကို မ်က္လုံးၿဖဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းၿဖဲ သမားၾကည့္ ၾကည့္ၾက ကုန္သည္။ ေျမာက္က၀င္၍ ေတာင္ကထြက္ၾက၏။ ေတာင္က၀င္၍ ေျမာက္ကထြက္ၾက၏။ ပါလာၾက သမွ်ေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ားျဖင့္ အ႒တိဒိသာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာသို႕ ဆက္ၾကသည္။

အေ၀ရာေတာကို စႏၵကူးေတာႏွယ္ တပ္မက္ေသာ မ်က္လု့းမ်ားျဖင့္ အႏုလုံပဋိလုံ အဖန္ဖန္ ေစာဒနာ ၾကသည္ လည္းရွိ၏။ ၿပိဳလုလု အေ၀ရာအိမ္ကိုလည္း သစ္ထီးသစ္မ၊ သစ္ဘီလူး သစ္နပုန္း ရုန္းရုန္းရင္းရင္း ကိုင္တြယ္ ၾကည့္ရႈ အစစ္အေဆးျပဳ၍ ကာလတန္ေၾကး မွန္းၾကေလ၏။
    သည့္ေနာက္ေတာ့ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္ျဖစ္၍ အေ၀ရာေတာႏွင့္ အေ၀ရာအိမ္သည္လည္း ေလသလိပ္၊ သည္းေျခသုံးပါးေပါက္ေသာ တူလာသေရာနာ ေရာဂါသည္ကဲ့သို႕ တစ္ဖန္ရွိျပန္ေလသည္။

    "အိမ္တို႕၊ ေျမတို႕မွာလည္း ကမၼဇိဒၶိရွိတာကိုး။ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕၊ ကမၼဇကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ဣဒၶိတန္ခိုး ဆိုတာေကာခင္ဗ်။ ကမၼဇနဲ႕ ဣဒၶိေပါင္းေတာ့ ကမၼဇိဒၶိျဖစ္တယ္။ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား"
    "ကမၼဇေလ ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္ ပြဲစားႀကီးရဲ႕"
    "စာေရးဆရာႏွယ္ ကမၼဇေလက သားဖြားအံ့မူးမူး မိခင္မ်ား သားဖြားႏိုင္ေအာင္ တြန္းကန္ေပးတဲ့ ေလဟာ ေကာဗ်။ သည္အိမ္နဲ႕ သည္ၿခံကေတာ့ စာေရးဆရာေျပာသလို ကမၼဇေလတြန္းတာေတာင္ ေခါင္းျပဳမည့္ ပုံမေပၚဘူးဗ်ိဳ႕ ကမၼဇိဒၶိေတာ့ ေ၀းကေရာ"

    ပြဲစားတကာသို႕ လန္က်ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ခဲ့ေသာ အေ၀ရာအိမ္ႏွင့္ အေ၀ရာၿခံႀကီး လႈပ္လာသည့္ ေန႕သည္ ၀ါေခါင္လ၏ ရက္တစ္ရက္တြင္ျဖစ္ေလသည္။ ပိတ္ဆည္းေသာင္းသည္း မ်က္မည္း ေတာႀကီး ႏွယ္ျဖစ္ေနေသာ အေ၀ရာေတာကိုျဖတ္၍ အေ၀ရာအိမ္တြင္ေနထိုင္ၾကမည့္ လင္မယား တစ္စုံ ေရာက္လာ ၍ျဖစ္သည္။ ပိုင္ရွင္မည္သူမည္၀ါ မသိရေသာ္လည္း သူ႕ၿခံတြင္း၌ ပြဲစားတကာတို႕ ေတာဆင္ ၀ါးေတာနင္း သလို နင္းေနၾကတာကို ၾကားသြားပုံရပါ၏။

သံေသတၱာတစ္လုံး၊ စားအိုးစားခြက္ တစ္ဂ်ဳံအိတ္စာ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးႏွင့္ ေရာက္လာၾကသူ ေတာေစာင့္နတ္လင္မယားလည္း အိမ္ကေလး၏ ကဲလားတံခါးေတြကို အေ၀ရာေလးကိုင္းျဖင့္ ေထာင္ကာ ေႁမြေျခာက္ျခင္း၊ ကင္းေျခာက္ျခင္း ဦးစြာလုပ္ၾကရသည္။ အိမ္ငါးေပပတ္လည္ေလာက္ကို ရွင္းၾကရ၏။ ဘုရားစင္ရိုက္ လုပ္ၾကရ၏။ လက္တြန္းလွည္းက အေ၀ရာေတာထဲတြန္း မရသျဖင့္ ေျမာက္ဘက္ လမ္းေပၚတြင္ ထားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ မနက္ဘက္ လွည္းထြက္တိုင္းကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆုံသည္။ လွည္းက အာတာပူစီလွည္း။ အေရာင္းဆိုးထားသည့္ သၾကားကို အပူေပးကာ မြတ္မြတ္ လွည့္ျခင္း ျဖင့္ အမွ်င္အမွ်င္ထေသာ မုန္႕တစ္မ်ိဳးသည္ ကမၻာေလာကမွ မ်ဳိးတုန္းသြားၿပီ ထင္ခဲ့ရာမွ ျပန္ေပၚ လာ သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ ရေသးသည္။

"ေနပါဦး ကိုအာတာပူစီရဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ၿခံရွင္သူေဌးက ထားတာလား"
"မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ သူေဌးလက္ခြဲက ထားတာပါ။ မရွိလို႕သာ လာေနရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေႁမြ၀င္လာမလဲ ၾကည့္ေနရတာပါ။ လက္စနဲ႕ဆရာႀကီးရယ္ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမအပ္ခဲ့ပါရေစ။ အထဲမွာရွိပါတယ္"
    "အထဲမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
    "သန္းဥစမ္းေနေလရဲ႕"

အာတာပူစီသည္ သူ႕မယားမနက္တိုင္း အပ္သျဖင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကားထဲက မိန္းမစိုးျဖစ္ေနရသည္။ အာတာပူစီသည္။ လင္မယားလည္း သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္သည္မသိ။ အေ၀ရာေတာ က စြန္႕ခြာၾကေလ၏။ ကိုအာတာပူစီမယား အပ္မသြားလို႕ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ ရေတာ့ သည္။

(၃)
    ကိုအာတာပူစီမယား ေျပာင္းသြားၿပီး တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကုလားမိသားစု တစ္စု ေထာ္လာဂ်ီ တစ္စီးႏွင့္ ေျပာင္းလာၾကျပန္ေလသည္။ ထမီလ္နာဒူးျပည္နယ္ တစ္ျပည္နယ္လုံး ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသလို ႀကီးစြာေသာ အသံကိုျပဳ၍ ေရာက္လာၾကသူမ်ားမွာ ပင္မင္းမိသားစုဟု ေနာင္အခါ သိလာရသည္။ ဆင္တင္းကုပ္ႏွင့္တူေသာ တဲကေလးထဲမွာ ေႁမြပါးကင္းပါး ေၾကာက္စရာမရွိ၊ ကုလားႀကီး လင္မယားႏွင့္ ကေလး ဒါဇင္၀က္တို႕ အခ်င္းခ်င္းေအာ္ၾက၊ ေျပာၾကသံေတြေၾကာင့္ ေႁမြနားပင္းတို႕ပင္ ေျပးေလာက္ၿပီ။

အေ၀ရာပင္အခ်ိဳ႕ကို အ၀တ္လွမ္းတန္းျပဳ၍ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ လွမ္းထားေသာ အ၀တ္မ်ားကလည္း ေလသိမ္းတိုင္းလွ ကိႏၷရီကသည့္ႏွယ္ ရွိၾကေလ၏။ ဇီရာ၊ ကရေ၀း၊ ဖာလာ၊ မာလာက်ိက်ဴစေသာ ဟင္းခတ္ အေမႊးအႀကိဳင္ တို႕ျဖင့္ အေ၀ရာေတာကို ေညႇာ္တိုက္ၾကသည္လည္းရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ရင္း ထသတ္ၾကေလရာ ကေလးဒါဇင္၀က္က ႏွဲႀကီးခရာ တစ္ေယာက္လွ်င္ ႏွစ္လက္စီ တာ၀န္ယူမႈတ္ၾကသကဲ့သို႕ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ေတာေအာ္သံကို ျပဳၾကသည္လည္း လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါျဖစ္သည္။

မူရင္းေနထိုင္ၾကသူ ဌာေနကုလားလင္မယားထံသို႕ အခါအားေလ်ာ္စြာ စုရုံလာၾကေသာ အာဂႏၱဳကုလားမ်ား ေရာက္လာသည့္ အခါ အေ၀ရာသီးေျခာက္မ်ားပင္ တေဖ်ာေဖ်ာေႂကြၾကသည္။ အထိ ေတာႀကီးခါေလသည္။
    တစ္ရက္ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ကို မုန္႕ေတြလာပို႕သည္။
    "အရာႀကီး တို႕သည္မွာရွိတာ ၀မ္းသာတယ္။ လူသံသူသံ ၾကားရတာေပါ့"

    "ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျပာင္းေတာ့မွာ ပြဲစားက အိမ္အႀကီးႀကီးေျပာတယ္ တကယ္လာေနေတာ့ အိမ္က ကေလး ေတြ နဲ႕ မဆန္႕ဘူး"
    "အိမ္ရွင္က ငွားတာ မဟုတ္ဘူးလား"
    "ပြဲစားေလ သည္ေကာင္ညစ္ပတ္တယ္။ ဘာေကာင္းသလဲ"
    တကယ္လည္း ဒိုဘီမိသားစုႏွင့္ေ၀းရၿပီ။

(၄)

ႏွစ္လမရွိတရွိမွာ ေရာက္လာၾကသူေတြကေတာ့ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္သမားေတြ၊ ေဆးပုံးေတြ၊ ေဆးခြက္ေတြ၊ ဂ်တ္စကၠဴေတြက အရင္ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး လူေတြက ေနာက္မွ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ မိန္းမသား ေတြက အေ၀ရာေတာထဲမွာပဲ ခ်က္ၾက၊ ျပဳတ္ၾကၿပီး ေယာက်္ားသားေတြက စြပ္က်ယ္ေတြ တံဆိပ္ရိုက္ၾကသည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ပုံေတြ ပိတ္စမွာ ရိုက္ၾကသကဲ့သုိ႕ ခ်ီေဂြဗားရား ပုံ ေတြကိုလည္း ရိုက္ၾကပါ၏။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္အလံ အရြယ္ရြယ္ အစားစား ကလည္း အေ၀ရာ ေတာထဲမွာ ေန႕ႀကီးရက္ႀကီးလို တလြင့္လြင့္ရွိၾကသည္။

    ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပ်င္းလွ်င္ သူတို႕အဖြဲ႕အလုပ္လုပ္သည့္ ေနရာကို ေရာက္သြားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လမ္းဘက္တြင္ ၿခံစည္းရိုးမရွိေတာ့ ၀င္ခ်င္ထြက္ခ်င္တိုင္း ၀င္ရုံထြက္ရုံ။
    "အလံေတြ ေတာ္ေတာ္ရိုက္ရတယ္ေနာ္"
    "ျပည္ေထာင္စုေန႕နီးၿပီေလဆရာရဲ႕။ ဆရာႀကီးတစ္လက္ ယူသြားပါလား၊ အိမ္မွာ ထူရတာေပါ့။ ေဟ့… ဆရာ့ ကို တစ္လက္ေပးစမ္း"

    အလံဆိုေတာ့လည္း မျငင္းသာ။ တစ္ေယာက္က တစ္ေတာလုံးရဲေအာင္ လွမ္းထားေသာ အလံေတြထဲက တစ္လက္သြား ျဖဳတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ႏွင့္အမွ် အလံ မရွိဘဲ ေနခဲ့သူျဖစ္ရာ အလံတစ္လက္ကို  ရလိုက္သျဖင့္ ၀မ္းသာရသည္။ တံဆိပ္ရိုက္ၿပီးသား ဂ်ပ္စကၠဴခ်ပ္ ေတြကို အိမ္ကေလးထဲမွာ မိန္းမေတြ ထုပ္ပိုးေနၾကသည္။ အခ်ိဳရည္တံဆိပ္၊ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ တံဆိပ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တံဆိပ္၊ ၾကာဆံတံဆိပ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္တံဆိပ္၊ ကနု္အမွာကိုလိုက္၍ အေ၀ရာေတာ သည္ အလံေတာ္ျဖစ္လိုက္၊ အခ်ိဳရည္ေတာျဖစ္လိုက္၊ စြပ္က်ယ္ေတာျဖစ္လိုက္ လွပင္လွေသးေတာ့။

    သူ႕ကိုလည္း တေပါင္းရယ္မွ တန္ခူးေျမ မႏူးခင္ မရွိၾကျပန္ေတာ့။

(၅)
    ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ အလုပ္သမားအဆိုင္းတစ္ဆိုင္း ေျပာင္းလာၾကသည္။ သံေခ်ာင္းေတြ၊ သံနန္း ေတြ၊ သံခ်ည္သံေကြး၊ ခုံေတြ၊ တြင္ခုံေတြပင္ ပါေသးသည္။ သည္တစ္ခါ ေရာက္လာၾကသူမ်ားသည္ အက်ႌပင္ မ၀တ္ၾကေသာ လူၾကမ္းမ်ားျဖစ္၏။ အိမ္ျပတင္းကပ္ သံပန္းကြက္မွသည္သူေဌးၿခံတံခါး ကႏုတ္ ေကြး သည္အထိ လုပ္ႏိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။

ကြမ္းေတြစားၾကတာကလည္း စက္ႏွင့္ႀကိတ္ေနသလား မွတ္ရသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္ၾကတာ ကလည္း သစ္စက္ေခါင္းတိုင္သာ ၾကည့္ေတာ့။ တကယ္တမ္း တစ္လက ႏွစ္လၾကာေတာ့ ရပ္ကြက္နား မခံသာ ၾကေတာ့ၿပီ။ လူေနရပ္ကြက္အတြင္း အမိန္႕ရ စက္မႈန္ဇုန္ႀကီးတည္ထားသလို မီးစက္သံ တခ်ဳန္းခ်ဳန္း၊ သံျပား ထုသံ တ၀ုန္း၀ုန္း၊ သံေခ်ာင္းထုသံ၊ တြင္ခုံႀကိတ္သံေတြသာမက အတိုင္းအထြာ အဆဲအေရးေတြ မ်ားလာ ခဲ့သည္။

    အဆိုးဆုံးက မီးစက္ႀကီးျဖစ္၏။ ေရွးေခတ္သေဘာၤတစ္စီးစီးက ျဖဳတ္လာဟန္ရွိေသာ မီးစက္ႀကီးမွာ အေရာင္ပင္ မေပၚေတာ့။ စက္ခုတ္သံကေတာ့ တန္တစ္ရာက် ဆန္စက္လည္သံေလာက္ က်ယ္သည္။ သည္ စက္ႀကီး ႏႈိးၿပီဆိုလွ်င္ ေတာင္ဘက္လမ္း ေျမာက္ဘက္ကကို ေရႊ႕ခိုင္းၾကသည္။ ေျမာက္ဘက္ လမ္းသူလမ္းသား ေတြက ေတာင္ဘက္ေရႊ႕ခိုင္းသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ မီးစက္ႀကီးခမ်ာ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ရပ္တည္ရာမရႏိုင္ဘဲ လူအုပ္ႀကီးက ၀ိုင္းရိုက္သည့္ ေခြးပမာ ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း ပတ္ေျပး ေနရေလသည္။

ဘယ္ႏွယ့္တုန္း သံပန္းဆရာရဲ႕။ ခင္ဗ်ား၀မ္းေရးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ပရိေယသန ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႕က်င္ ေနပါပေကာ။ ခင္ဗ်ားက ဆူပြက္ေနမွ ကုန္ေခ်ာက်သလို ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ၿငိမ္သက္ေနမွ ကုန္ေခ်ာ က်ေနတာေလဗ်ာ"
သံပန္းစက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ ကိုသန္းေဖခမ်ာ တပူပူတဆူဆူ ေခၽြးတစ္လုံး သံတစ္လုံး လုပ္ကိုင္ ေနၾကသည့္ ၾကားက ၀မ္းမလွရသည့္ၾကား ရပ္ကြက္က တဆူဆူတေအာင့္ေအာင့္ ဆိုေတာ့ ပရိတ္သံ ၾကားရေသာ ေျမဖုတ္ၿပိတၱာ ပမာ စၾက၀ဠာအျပင္ထြက္ဖို႕ ႀကံရေလၿပီ။

    "ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာင္းေတာ့မွာပါ ဆရာႀကီးရယ္။ ၿခံငွားခ၊ အိမ္ငွားခက ေစ်းတက္ယူ ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
    "ဘယ္သူကလည္း ပိုင္ရွင္ကလား"
    "ပိုင္ရွင္ ကို မသိဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕။ သူ႕တပည့္ပြဲစားေတြနဲ႕ ေတြ႕ရတာ"
    သူတို႕ ေျပာင္းသြားၾကေတာ့ ကိုသန္းေဖ မလြမ္း၊ စက္အိုႀကီးကို လြမ္းမိသည္။

(၆)
ဤသို႕ျဖင့္ ဆင္တင္းကုပ္ႏွင့္တူေသာ ကဲလားေလးဖက္ခ် အိမ္ကေလးထဲကို ဘ၀ေပါင္းစုံ လူေပါင္းစုံ ေရာက္လာခဲ့ ၾကေလသည္။ စုတ္စုတ္ကန္းကန္း ျပန္ထြက္သြားၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ ဘယ္သူ မွ အဆင္ေျပရသည္မရွိ။ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကျခင္းသာ အဖတ္တင္ၾကသည္။ ပဲႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ သမား ေတြလည္း ေျပးဖူးၿပီ။ ငရုတ္သီးမႈန္႕၊ နႏြင္းမႈန္႕သမားလည္း ေျပးဖူးၿပီ။ လက္ဘက္ေျခာက္သမားေတြလည္း ေျပးဖူးၿပီ။ သည္အိမ္ကိုငွားကာ က်ဴရွင္ျပခဲ့ေသာ က်ဴရွင္ဆရာသည္ပင္ အူမေျခာက္ခင္ ေျပးခဲ့ရသည္။ ထူးဆန္း တာက အေ၀ရာေတာႀကီး ျပဳန္းသြားျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဦးလာ တစ္ခါခုတ္ ဆိုေတာ့ ေတာလည္း မခံသာၿပီ။

    တစ္ရက္မွာေတာ့ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ပြဲစားႀကီး ဦးသာဂရ ေခၽြးေတြသံေတြႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ေရတစ္ခြက္ မက္ေရစက္ေရေသာက္ၿပီးမွ အသာထိုင္သည္။
    "ဘယ္ႏွယ့္တုံးပြဲစားႀကီးရဲ႕၊ အေ၀ရာအိမ္လူမၿမဲပါလား၊ ငယ္စာရင္းေကာက္လို႕ မရေသးဘူးလား"
    "က်ဳပ္အထင္ေတာ့ အိမ္က သစ္နပုန္းသား၊ သစ္ဘီလူးသားနဲ႕ ေဆာက္ထားတာ ေနမွာပါဗ်ာ"
    "ပိုင္ရွင္က ဘယ္သူတုံး ပြဲစားႀကီးရဲ႕"

    "ပိုင္ရွင္ကလည္း ဘာထူးမွာတုံး စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ လူ႕နပုန္း၊ လူ႕ဘီလူးေနမွာေပါ့။ ဥပဒၵ၀ေခၚတယ္ စာေရး ဆရာရဲ႕။ ဥပမာ…ကပ္၍ …ဒ၀ ပူေလာင္တာကို ေျပာတာ။ ဥပါဒ္ေပါ့ေလ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္း သဗ် ေနာ္"

    ပြဲစားႀကီးပင္ ငယ္စာရင္းေကာက္ႏိုင္ေသးပုံမေပၚ။ ခပ္ေ၀့ေ၀့သာေျဖေလ၏။ ေတာလည္းျပဳန္းၿပီ။ အိမ္လည္း ေဆြးၿပီ။ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ လက္လြႊတ္မည့္ပုံမရွိ။ သည္တစ္ခါ ဘယ္သူေတြ ေရာက္လာၾကဦးမွာလဲ။ ရပ္ကြက္ ကေတာ့ ပိုင္ရွင္ကို သိခ်င္ၾကသျဖင့္ ရွားေလာ့ဟုမ္းကိုပင္ ငွားခ်င္ေနၾကသည္။

ေန၀င္းျမင့္
၂၀၀၉၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ေပဖူးလႊာ