ကတိ
နတ္မွဴး
သစၥာေတြ ကတိေတြအေၾကာင္း ေျပာရေအာင္။ မင္းက ဘာေကာင္လဲေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က အညၾတ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ မႏၱေလး အႏုပညာေက်ာင္းက ပန္းခ်ီသင္တန္းဆင္းၿပီး နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ မွာ အေျခခ် လိုက္တယ္။ ၀င္ေငြကကေတာ့ ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳပဲ။ လူပ်ိဳလူလြတ္မလို႕သာ ေတာ္ေတာ့ တယ္။ အိမ္ေထာင္နဲ႕ဆို လွ်ာျမက္ေပါက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပါင္းအသင္းမင္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္။ စာဖတ္ ၀ါသနာပါေတာ့ စာအုတ္ေတြ၀ယ္ဖတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ရသမွ်ေငြ အဖတ္မတင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ကေလး တစ္လုံး ေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ငွားေနရတယ္။
အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီးက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ဗ်။ စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲသားေတြဆီက ပစၥည္းေပါင္းစုံ မတန္တဆအတိုးနဲ႕ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။ လကုန္ရက္ဆို အိမ္လခေတာင္း ဖို႕ ေရာက္လာၿပီး အိမ္လခ မေပးႏိုင္ ေသးရင္ ဗ်စ္စိဗ်စ္စိနဲ႕ျမည္တြန္ေတာက္တီးလို႕ မဆုံးေတာ့ဘူး။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ရပ္ကြက္ထဲေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ အိမ္လခမွန္မွန္မေပးတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေသာက္စားမူးရူးေနတဲ့အေၾကာင္း လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းအေပၚ ရက္ခ်ိန္းမမွန္ ကတိမတည္ တဲ့ အေၾကာင္း ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံတူကို ငါးရက္နဲ႕အၿပီးဆြဲ ေပးပါ့မယ္လို႕ အာမခံၿပီး ပိုက္ဆံသုံးေသာင္း ယူထားေၾကာင္း။ တစ္လၾကာတာေတာင္ မၿပီးေသးလို႕ ေရွ႕ေနက ေဒါပြၿပီး ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ အတင္းေတြက အမွန္ေတြမ်ားတယ္။
ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံကို ဆြဲဖို႕ေငြလိုတာနဲ႕ လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေရွ႕ေနက ဘာက်င့္၀တ္ သိကၡာမွ ေစာင္႔စည္းတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တရားတာ မတရားတာ စဥ္္းစားမေနဘူး။ ပိုက္ဆံရရင္ဆိတ္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူ၊ ဒီလူရဲ႕ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ပုံဆြဲခ်င္ စိတ္ထက္ အန္ခ်င္စိတ္ ေတြေပၚလာမိတယ္။ ဒါနဲ႕ မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္ထိုး ထားလိုက္တယ္။ ၾကာေတာ့ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းတယ္။ သုံးပစ္တာနဲ႕ ကုန္သြားၿပီေလ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က "ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံ ျပန္ေပးမယ္။ အခု လက္ထဲ ေငြမရွိေသးဘူး။
ပန္းခ်ီကားေရာင္းရရင္ ျပန္ေပးမယ္"လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ေရွ႕ေနလည္း ေဒါေဖာင္းၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဒါကို အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီး က ပါးစပ္အရသာခံၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ အတင္းလုပ္ေျပာေနတာ။ ဟုတ္တာဆိုနာလိုခံခက္ အမ်က္ထြက္ ဆိုတဲ့ စကားတယ္မွန္တယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားတိုင္းဒီမိန္းမႀကီးကို အမႈန္႕ႀကိတ္ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ေသခ်င္းဆိုး မိန္းမႀကီး ဒီမိန္းမႀကီး ကို ဘယ္လိုဂလဲ့စားေခ်ရပါ့မလဲလို႕ အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။
တစ္ည အရက္ဆိုင္ က အျပန္လမ္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရတယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိန္းမပ်က္သာဆိုတယ္။ ျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းေက်ာ့ေက်ာ့ ရွင္းရွင္းေလး။ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ကလည္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခ်စ္စရာေလး လွတိုင္းလည္း မင္းကေတာ္မျဖစ္ဘဲ အတန္းထဲ ေရာက္ရရွာတယ္ဆိုတာ ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို ေျပာတာေနမွာလို႕ ေအာက္ေမ့မိေသးတယ္။ ဟုတ္ၿပီ ဒီေကာင္မေလးကို ငါ့အိမ္ေခၚသြားရမယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက ငါ့အိမ္ မိန္းမပ်က္ ေခၚမအိပ္ရဘူးလို႕ ပညတ္ ထားတယ္။ သူ႕စည္းကမ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္တာဟာ သူ႕ကို ဂလဲ့စားေခ်တာပဲ။ ဒီအႀကံ သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။
သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႕အသင့္ေထာင္ထားတဲ့ ကင္းဘက္(စ္)ေပၚမွာ သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ေရးခ်လိုက္တယ္။ ေစာင္အလႊာပါးကေလးေအာက္မွာ သူမဟာအျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလး ေလးလို မိန္းေမာေနတယ္။ စိတ္ပါလက္ပါ ဆြဲလိုက္တာ ပန္းခ်ီကားက ေတာ္ေတာ္ အသက္၀င္ လာတယ္။ ဘယ္လိုအေရာင္ေတြ ထည့္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ သူမက ျဖတ္ကနဲႏိုးလာတယ္။ အိပ္ယာ ေပၚကထၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္ေနတယ္။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာ တယ္။
"ရွင္က ပန္းခ်ီဆရာလား"
"ေအး ဟုတ္တယ္"
"ဒီပုံက ကၽြန္မပုံလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာလဲ မတူလို႕လား"
"မတူဘူး။ ကၽြန္မက ဒီပုံကထက္ ပိုေခ်ာတယ္ရွင့္"
သူမကရယ္ၿပီးေျပာေနတယ္။ ေနာက္လက္ကိုျဖန္႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အံဆြဲထဲက ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕ ကို ထုတ္ၿပီး သူ႕လက္ထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပန္းခ်ီကားကို ဆက္ဆြဲေနမိတယ္။ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ သူမ ထြက္သြားသံ ၾကားရတယ္။ အဲဒီညဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေငြကုန္ရက်ိဳးနပ္ တဲ့ ညပဲ။ မိန္းမလွေလး တစ္ေယာက္ နဲ႕ အိပ္ရတဲ့အျပင္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ပါ အျမတ္ထြက္ခဲ့တာကိုး။
ကၽြန္ေတာ့အိမ္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးပုံေတြနဲ႕ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေကာင္မေလး နဲ႕ လည္း ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕နာမည္က ပဒုမၼာတဲ့။ သူေျပာတာပဲေလ။ ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေကာင္မေလးေတြက တစ္ခါတေလ အငယ္ေလးျဖစ္လိုက္၊ ခ်စ္ခ်စ္ျဖစ္လိုက္ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူ႕အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႕ သူကဒီလိုေျပာတယ္။
"ကၽြန္မက ေက်းလက္ ေတာရြာေလး တစ္ရြာကရွင့္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ၿမိဳ႕က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရြာကို ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ရည္းစားျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မသူေခၚရာေနာက္လိုက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကၽြန္မကိုထားၿပီး လစ္သြားတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္မကို ေရာင္းစား သြားတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မက ဒီလိုဘ၀ေရာက္ခဲ့တာပဲ။
ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြထဲကလို ကယ္တင္ရွႈ္မင္းသား လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က
"မင္းဘ၀ ကို ဒီလိုပဲ ေရစုန္ေမ်ာပစ္လိုက္ေတာ့မွာလား"
"ရွင္"
"မင္း ဒီျပည့္တန္ဆာ အိမ္မွာ တစ္သက္လုံးေနေတာ့မွာလားလို႕ေမးတာ"
"ဒီအိမ္မွာ မေနလို႕ ကၽြန္မကဘယ္သြားေနရမွာလဲ"
"မင္းအိမ္ ကို မင္းျပန္ေပါ့။ မင္းမွာ အိမ္မရွိဘူးလား"
"သူမက ေငးေငးရီရီေလးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီး "ကၽြန္မမွာ ဟိုတုန္းကေတာ့ အိမ္ရွိဘူးတယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာ လယ္ဧက နည္းနည္း လည္း ရွိတယ္။ ေဖေဖက လယ္လုပ္တယ္။ အေမက ထမင္းဟင္းခ်က္ တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ေမာင္ေလး က ေက်ာင္းသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေဖနဲ႕အေမ အလုပ္ ေတြကို ကူလုပ္ ရတယ္။ စပါးခင္းေတြထဲ သြားၿပီး သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ေအာ္ဆိုရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာ မရွိဘူး။ ညဘက္မွာထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း၊ ေညာင္ပင္တေစၦတမ္း။ လိပ္ဥ ၀ွက္တမ္း ကစားရတာေတြကို အခုထိမေမ့ေသးဘူး။ ကစားလို႕ေမာၿပီဆို မုန္႕ဆန္းခ်ိဳခ်ိဳေလးစားၿပီး ေရအ၀ ေသာက္ လိုက္ရင္ အေမာကိုေျပသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရွစ္တန္းအေရာက္မွာ ကၽြန္တို႕ဘ၀ကို မုန္တိုင္းစ ေမႊေတာ့တယ္"
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ကၽြန္မအေဖ လယ္ထဲကအျပန္ ေႁမြကိုက္ခံရၿပီး ေသသြားတယ္။ အေမက ႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းကန္ၿပီး ကၽြန္မတို႕ကို ရွာေကၽြး ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မေက်ာင္းက ထြက္လိုက္တယ္။ ရြာထိပ္မွာ အေမနဲ႕အတူအေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ လိုက္တယ္။ အေမ့ေနာက္ေယာက်္ားက အရက္သမား၊ ေလာင္းကစားသမား၊ ဖဲရိုက္တယ္၊ ဂ်င္ထိုးတယ္၊ သူေလာင္းကစားလုပ္ေနတာနဲ႕ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ လယ္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ကေလးျပဳတ္ထြက္သြားတယ္။ အဆုိးဆုံးက မူးရူးၿပီး ကၽြန္မကိုႀကံစည္လာတာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္မွာ ေနရတာ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္။ တစ္ေနရာရာကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနတယ္။
ဘယ္ေျပးလို႕ေျပးရမွန္းလည္းမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာကို ၿမိဳ႕သားလူေခ်ာေရာက္လာတယ္။ သူက ရုပ္ေခ်ာ သလို အေျပာလည္းေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႕သူ႕ကိုယုံၿပီး ပုံလိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသူဟာ လူ ေမွာင္ခို ပြဲစား တစ္ေယာက္ ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီလိုသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘ၀က ရိုက္အခြံခံလိုက္ရတဲ့ ဖန္ခြက္ တစ္လုံး ကို တစ္စစီျဖစ္ေနၿပီ။
"တစ္ခါလဲ က်ရုံနဲ႕ တစ္သက္လုံးလွဲခံေတာ့မွာလား။ ျပန္ထဖို႕မစဥ္းစားဘူးလား"
"စဥ္းစားေတာ့ ေကာ ဘာထူးမွာလဲရွင့္"
"ဘာလို႕မထူးရမွာလဲ။ မင္းကိုမင္း တန္ဖိုးရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းလို႕ရပါေသးတယ္။ မင္းမွာ အခ်ိန္ေတြရွိေသးတယ္ ၿပီးေတာ့မင္းက အသက္ငယ္ေသးတယ္။ ရုပ္ကလည္း လွတယ္။ မင္းကို ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ ရွိေသးတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလိုက္စမ္းပါ"
"ကၽြန္မလို မိန္းမပ်က္ကို ဘယ္သူက လက္ထပ္မွာလဲရွင့္။ ဒီလိုလုပ္ပါ့လား။ အစ္ကို ကၽြန္မ ကို လက္ထပ္ လိုက္ေလ။ ကၽြန္မ လိမ္လိမ္မာမာေနပါ့မယ္။ ဇနီးေကာင္းလည္း ပီသပါ့မယ္"
သူကအတည္လိုလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို ေနာက္ေနေသးတယ္။
"ဒီမွာပဒုမၼာ မင္းကို ျပည့္တန္ဆာအိမ္မွာ မေတြ႕ဘဲ တျခားတစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ရင္ မင္းရုပ္ရည္ ေခ်ာေခ်ာေလး ကို ၾကည့္ၿပီး ငါခ်စ္မိသြားႏိုင္တယ္။ မင္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး မင္းအၿပဳံး တစ္ခ်က္အတြက္ အသက္စြန္႕ႏိုင္တယ္။ မင္းရဲ႕အခ်စ္ကို ရဖို႕ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္ၿပီးမီးပင္လယ္လည္း ျဖတ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္…."
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္မလဲရွင္"
"ဒါေပမယ့္ အခုမင္းက ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေလကေလးခၽြန္လိုက္ရုံနဲ႕ မင္းႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ငါ့ေနာက္ကို လိုက္ရတာပဲမဟုတ္လား။ ငါ့က မင္းရဲ႕ဆႏၵကို ထည့္စဥ္းစား စရာမလိုဘူး။ မင္းကသာငါျပဳသမွ် ေနရမယ့္ဘ၀ပဲ။ တကယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕တန္ဖိုးက ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ ပဲ။ ေငြေပးရုံနဲ႕အိပ္လို႕ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေယာက်္ားက လက္ထပ္ယူမွာလဲ"
"ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ရွင္က ကၽြန္မကို လင္ေပးစားေနရတာလဲ"
"ဒီလိုျပည့္တန္ဆာအိမ္မွာေတာ့ မင္းဘယ္လင္ေကာင္း သားေကာင္းရမလဲ။ ဒီေနရာမွာ မင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ႕ ကို ေရာင္းစားလိုက္ရၿပီ။ မင္းလက္နက္ခ် အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီ။ ငမူးငရူးေတြဆီ မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ကို ပူေဇာ္လိုက္ရၿပီ။ လုပ္အားကို ေရာင္းစားရတဲ့ မြဲေတညစ္တူးေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေတာင္မွ သူ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို လုံး၀ေပ်ာက္ဆုံးမသြားဘူး။ အလုပ္ၿပီးရင္ အိမ္မွာ သူ႕မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ပါး ႏိုင္ေသးတယ္။ မင္းစိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီအိမ္မိန္းမႀကီးအတြက္ပဲ မင္းအလုပ္ လုပ္ေန ရမယ္။
မင္းအေသြးအသားေတြ ခန္းေျခာက္ၿပီး အလွအပေတြ ကုန္ဆုံးသည္အထိ မင္းအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုပဲ မင္းအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုပဲ မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ျခယ္သျခယ္သ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း မင္းရဲ႕ ရုပ္ရည္ က်ဆင္းလာတယ္။ ဒီလိုရုပ္ရည္ က်ဆင္းလာတာနဲ႕အမွ် မင္းရဲ႕ေစ်းႏႈန္းကလည္း က်လာမယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္(စ္)လို ေရာဂါဆိုးႀကီးတစ္ခု ကပ္ၿငိလာၿပီ ဆိုပါစို႕။ သူတို႕မင္းကို ဘာလုပ ္ၾကမယ္ ထင္သလဲ။
"ကန္ထုတ္လိုက္မွာေပါ့"
"မွန္တယ္။ မင္းဟာ ေသတာေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိေသရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ အမႈိက္ကို ရွင္းသလိုမ်ိဳး ျမႇဳပ္ႏွံၾကလိမ့္မယ္။ မင္းအတြက္ ၀မ္းနည့္မယ့္သူ မ်က္ရည္က်မယ့္သူ၊ ဆုေတာင္းေပးမယ့္သူ တစ္ေကာင္ တစ္ၿမီးမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကႀကီးထဲမွာ မင္းက ဘယ္တုန္းကမွ သက္ရွိထင္ရွား မရွိခဲ့ သေယာင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ "ကၽြန္မ ေလာကႀကီးထဲကို ျပန္လာပါရေစ။ ကၽြန္မ ဟာ ဘ၀မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေျခသုတ္ဖုံလို၊ ပလုပ္အက်င္းခံလိုက္ရတဲ့ ေရတစ္ခြက္ကို သူတို႕သုံးၾကတာပါ။ အသက္ ရွင္ဖို႕ အခြင့္အေရးေလး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေပးပါဦး"လို႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာခ်င္လည္း အလကား ပဲ ပဒုမၼာ"
"ဒါဆိုကၽြန္မက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ေနရာသစ္တစ္ခုမွာ မင္းဘ၀ကို အသစ္စရမွာေပါ့။ မင္းသာ မင္းဘ၀ကို တန္ဖိုးထားၿပီး ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ မင္းရုပ္ရည္နဲ႕ဆို မင္းကို သားမွတ္မွတ္၊ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းမယ့္ ေယာက်္ား မ်ိဳး ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲေတြ႕မွာပဲ။ ဒီျပည့္တန္ဆာ အိမ္မွာေနၿပီး လင္ေကာင္း သားေကာင္း ေမွ်ာ္ေနလို႕ ကေတာ့ ေမာရုံပဲရွိတယ္။ မင္းေဖာက္သည္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မင္း လက္ထပ္ ယူဖို႕ ေျပာၾကည့္ ပါလား။ မင္းကို ပါးရိုက္မသြားရင္ ကံေကာင္းပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ျပား မတန္ ေပမယ့္ မင္းမ်က္ႏွာ ကို တံေတြးနဲ႕ေထြးမသြားဘူးဆိုရင္ ေတာင္ မင္းကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနလိမ့္မယ္"
"အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေကာရွိရဲ႕လားရွင္"
"ဟာဘယ့္ႏွယ္မရွိရမွာလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ ဟိုးကမၻာဦးအစကတည္းက ရွိခဲ့တယ္။ ဟိုသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့။ အဘိုး က အဘြားကိုခ်စ္တယ္။ အေဖက အေမ့ကိုခ်စ္တယ္။ ငါကလည္း မင္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေလ။ မင္းအေဖ က မင္းအေမကို မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား"
"ဟာခ်စ္တာေပါ့ရွင္။ အေဖက အေမ့ကို တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာရွင့္"
"အဲဒါအခ်စ္ေပါ့ ပဒုမၼာ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းဟာ မင္းအေဖလို ခ်စ္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ခ်စ္စရာသား သမီးေလးေတြ ေမြးဖြားလာမယ္။ မင္းရင္ခြင္ထဲမွာ ႏို႕စို႕ေနတဲ့ နီတာရဲကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ လိုက္စမ္း။ ၀၀ကစ္ကစ္ေလး၊ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႕ မင္းရင္ထဲကို တုိးေ၀ွ႕ေနတဲ့ ဒီကေလးရဲ႕ ေျခဖ၀ါးလက္ဖ၀ါးေတြက ႏူးညံ့အိစက္လို႕ မ်က္လုံး ေတြကလည္း အရာရာကို သိေနသလိုမင္းကို ေငးေမာလို႕၊ သြားေလးေတြေပါက္လာတဲ့အခါ မင္းရဲ႕ႏို႕သီးဖ်ားကို စစ္ကနဲနာေအာင္ ကိုက္ခ်င္လည္း ကိုက္မိမွာေပါ့။ သူက မင္းရင္ခြင္ထဲကေန မင္းကို မ်က္လုံး ေစြၾကည့္ၿပီး"ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ အေမ့ကို သမီးကိုက္ပစ္လိုက္ၿပီလို႕" ေျပာေနသလိုပဲ။ အဲဒ ီျမင္ကြင္း ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းေယာက်္ားက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည္ႏူးလို႕ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း ကေလးရယ္ အေမရယ္ အေဖ ရယ္ မိသားစုဘ၀ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္။ ဒါဟာအခ်စ္ပဲေပါ့"
"ကၽြန္အဲလိုဘ၀မ်ိဳး တကယ္ေရာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့"
"ဟ ဘာလို႕မေရာက္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္ႏိုင္တာေပါ့။
သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြက အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပလာတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ျပန္ၿပီး ေမွးမွိန္သြားတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
"ရွင္ ၀တၳဳေတြထဲက စကားလုံးေတြ ရြတ္ေနတာမဟုတ္လားဆိုၿပီးေတာ့ စြပ္စြဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
"အတိအက်ပဲဗ်ာ။ ရုရွားစာေရးဆရာ ေဒၚစတိုယက္ရဲ႕ေျမေအာက္မွ မွတ္တမ္းမ်ားစာအုပ္ ထဲက စကားလုံးေတြေပါ့"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကပါ၊ ဘယ္တကယ္ေျပာပါ့မလဲ၊ ကိုယ္သိကၡာ က်သြားမွာေပါ့ ေနာက္ခပ္တည္တည္နဲ႕ "ဒီမွာပဒုမၼာ ငါဟာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ပဲ။ အႏုပညာသမားဆို ေလာကႀကီးရဲ႕ အရုပ္ဆိုးမႈေတြကို လွပေအာင္ အေမွာင္ထုေတြကို လင္းလက္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္။ ငါေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ မင္းဘ၀ကို လွပဖို႕၊ လင္းလက္ဖို႕ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မီးေမာင္းထိုးေပးလိုက္တာပဲ။
ဒီစကားေတြက ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြထဲက မင္းသားေတြ ေျပာတာနဲ႕ တူခ်င္တူေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက မင္းသားနဲ႕မတူဘဲ ယင္ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႕တူတယ္လို႕ မင္းထင္ခ်င္ေနမယ္။ "ရွင္လည္း ယင္ေကာင္လိုအညႇီေတြ႕ရင္ အုံတတ္တာပဲမဟုတ္လား"လို႕ မင္းေတြးေကာင္းေတြးေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မင္းေတြးေတာ အမွန္ပဲ။ ငါဟာ မင္းသားနဲ႕ မတူတဲ့ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ပါ။ တၿပိဳင္နက္မွာပဲ ငါဟာ မင္းဘ၀ကိုလြတ္ေျမာက္ေစ ခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ မင္းကို ႀကီးမားတဲ့ စကားလုံး ေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္ ခဲ့တယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ မင္းဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာက ငါမဟုတ္ ဘူး။ တျခားဘယ္သူမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သူဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ပဒုမၼာ၊ ထိုင္ေနလိ႕ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သီခ်င္း မင္းၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲနဲ႕ေတာ့ ခရီး မေရာက္ႏိုင္ဘူး"
သူမအားရပါးရၿပဳံးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ရြက္ကနဲေနေအာင္ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ
"ရွင္သိပ္အေျပာေကာင္းတာပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာမလုပ္ဘဲ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ တို႕လို ျပဇာတ္မင္းသား လုပ္စား ဖို႕ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲေနာ္ ဒီညကၽြန္မ ဒီမွာအိပ္မယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ။ မအိပ္ခင္ ထုံးစံအတိုင္း ငါပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးရမယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းအေစာႀကီးထျပန္ရမယ္ေနာ္။ အိမ္ရွင္အဘြားႀကီးႏိုးလို႕ မိသြားရင္ မိုးမီးေလာင္သြားမယ္"
"စိတ္ခ်စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္"
မနက္လင္းေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထထြက္သြားမလဲမသိဘူး ေကာင္မေလးမရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ့ စားပြဲေပၚ မွာ စာကေလးတစ္ေစာင္ ဖန္တုံးေလးနဲ႕ ဖိထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာကို၀သန္
ညကကၽြန္မတစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ ရွင္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို အေသအခ်ာ စသ္းစားေနမိတယ္။ မွန္တယ္။ ရွင္ေျပာတာေတြအားလုံး အမွန္ေတြပဲ။ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကၽြန္မဆု့းျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ျပတ္ျပတ္သားသား ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒါက ရွင္ေျပာသလိုပဲ ကၽြန္မဘ၀ကို တည့္မတ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႕နဲ႕ တန္ဖိုးရွိေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႕ပဲ။ စိတ္ခ်ပါ။ ကၽြန္မဟာ ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ့ရမယ္လို႕ ရွင့္ကို ကၽြန္မကတိေပးတယ္။
ေနာက္ရွင့္စားပြဲဲအံဆြဲထဲက ေငြသုံးေသာင္းယူသြၾးတယ္။ ကၽြန္မတိဳ႕ အေမလို႕ေခၚတဲ့ ျပည့္တန္ဆာေခါင္း မိန္းမႀကီးကို အႂကြးႏွစ္ေသာင္းဆပ္ရမယ္။ တစ္ေသာင္းက ကၽြန္မလမ္းစရိတ္ေပါ့။ ဒီေငြကိုလည္း တစ္ေန႕ေန႕ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕ ရွင့္ကိုကတိေပးပါတယ္။
အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္
ပဒုမၼာ
စာကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမီးေတာက္သြားတယ္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေငြသုံးေသာင္းက ဟိုေရွ႕ေနကို ျပန္ေပးဖို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ေခ်းထား တာ။ လာမယ့္ေသာၾကာေန႕ ဒီေငြသုံးေသာင္းေပးရင္ေပး မေပးရင္ တရားစြဲေတာ့မယ္လို႕ ေရွ႕ေနက ရပ္ကြက္ရုံးမွာ ေခၚၿပီး သတိေပးထားတယ္။ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ကို စာရိတၱျပဳျပင္ ေရး တရားေဟာၿပီး ရုပ္ရွင္၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ ပုံအရူးထခ်င္တဲ့အေကာင္ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္ နဲ႕ကိုယ္ခံ လိုက္စမ္းေဟ့လို႕ ေဒါပြပြနဲ႕ ေရ၇ြတ္ေနမိတယ္။ ဟိုမိန္းမပ်က္ရဲ႕ ပုံတူပန္းခ်ီကားေတြကို ဓားနဲ႕ထိုးခြဲဖိဳ႕ စဥ္းစားမိေသးယတ္။ မိေအး ႏွစ္ခါနာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြက ေရာင္းစား လို႕ ရေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေသတၱာတစ္လုံးထဲမွာ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။
ေတာင္ႀကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မနက္စာစားလိုက္တယ္။ ောင္က်တ္ထားတဲ့ ကင္းဘတ္(စ္)ကို စတဲင္းေပၚတင္ၿပီး ေရွ႕ေနပံကို စဆြဲဖို႕ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာ္ ထိန္းလိုက္တယ္။ ေမတၱာသုတ္ ကို ရြတ္လိုက္တယ္။ ဘာသိကၡာမွ မရွိတဲ့ေရွ႕ေနကိုေမတၱာမ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္ႏိုင္ေအာ္ ႀကိဳးစား လိုက္တယ္။ ေနာက္ပုံတူစဆြဲတယ္ စိတ္၀င္တစား ဆြဲၾကည့္လိုက္တယ္ ခဏနဲ႕ ပုံၾကမ္းၿပီးသြားတယ္။ အေရာင္ေတြ ထည့္ရဦးမယ္။ ဒီအေကာင္ဟာ မာန္နတ္မင္းရဲ႕ လက္ပါးေစပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အေရာင္ေတြ နဲ႕ လႊမ္းၿခဳံပစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြ ေပၚလာေသးတယ္။ ေနာက္မွ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ၿပီး လူ႕ဂုဏ္သိကၡာထင္ဟပ္လာေအာင္ ေဆးဆိုးေပးလိုက္တယ္။
ေသာၾကာေန႕ ေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ရုံးမွာ ေရွ႕ေနရဲ႕လက္ထဲ သူ႕ပုံတူကို ထည့္လိုက္တယ္။ ဒီပုံကို ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ဳပ္ထဲထည့္လိုက္ပါ။ ပိုက္ဆံသုံးေသာင္းေတာ့ ေပးစရာမရွိဘူး"လို႕ ရပ္႕ြက္လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ ေရွ႕ေနကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕ပုံတူကိုၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ေနက တအား သေဘာက် ေနတယ္။ အျပင္မွာထက္ပုံထဲက အရမ္းသားနားေနတာကိုး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီး ေတြကလည္း "ပုံက ေတာ္ေတာ္ အသက္၀င္တယ္။ ေရွ႕ေနမင္းရဲ႕ ဥပဓိက တယ္ခန္႕ညားသကိုး၊ ပန္းခ်ီကား ထဲ ေရွ႕ေနမင္း ကိုယ္တိုင္ ၀င္ရပ္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္"နဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ေရွ႕ေန လည္း ပန္းခ်ီကားႀကီးပိုက္ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ျပန္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။
တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အထိ ညဆိုေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေငြသုံးေသာင္းဘတ္ သြားတဲ့ ပဒုမၼာဆိုတဲ့မိန္းမပ်က္ကို ေဒါပြေနမိတယ္။ ဒီေငြကို တစ္ေန႕ရွင့္ကို ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္တဲ့။ ထြီ ရယ္ေတာင္ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။ အတန္းထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကတိကိုယုံၾကည္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကရူးသလားဗ်ာ။ တစ္ေန႕ မနက္အိမ္ရွင္အဘြားႀကီး ရန္ကုန္ကျပန္လာတယ္။ အိမ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ "ေအာင္မယ္ေလး ဆုံးပါၿပီေတာ့"လို႕ ေအာ္ငိုသံ ၾကားရတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေသလို႕ လားဆိုၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြ ၀ိုင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ လူေသတာမဟုတ္ဘဲ ေငြဆုံး တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။
ျဖစ္ပုံကဒီလိုဗ်။ အဘြားႀကီးကရန္ကုန္က အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ တစ္လသုံးက်ပ္ အတိုးနဲ႕ ေငြဆယ့္ငါးသိန္းအပ္ထားတယ္။ ပထမေတာ့ လစဥ္အတိုးမွန္မွန္ ေပးေသးတယ္။ အဘြားႀကီးက တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ "ေလာကႀကီးမွာ ေငြရွိဖို႕လိုတယ္။ ေငြကိုခိုင္းစားတတ္ရင္ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ပိုက္ဆံရတယ္။ ဘာမ ွပူစရာ မလိုဘူး။ ေငြမရွိတဲ့သူေတြသာ ကိုယ့္လုပ္အားေရာင္းစားၿပီး ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတာ။ ဟိုပန္းခ်ီဆရာ ၾကည့္ပါလား။ သူ႕ပန္းခ်ီကား ေရာင္းခ်င္လိုက္တာ ရူးေနတာပဲ။
ဘယ္သူမွ ၀ယ္မယ့္သူမရွိဘူး။ အိမ္လခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွာေနရတယ္"နဲ႕ လူကိုသိကၡာခ်လိုက္ေသးတယ္။ အခုထိၿပီ…. သူအပ္ထားတဲ့ အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းက ေဒ၀ါလီခံလိုက္ၿပီ။ အဲဒီအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းက လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုတဲ့လူေတြကို သူဘယ္သြားရွာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲသားေတြဆီက မတန္တဆ အတိုးနဲ႕ ယူထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ လူႀကီးလူေကာင္းအေရၿခဳံေတြရဲ႕ အရက္ျဖစ္သြားၿပီ။
လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ လူအမ်ား၇ဲ႕ ပိုက္ဆံကို ရိုက္စားလုပ္ေသးတာ။ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ ေငြသုံးေသာင္း တြမ္သြားတာ ဘာဆန္းသလဲဗ်ာ။ သူ႕ရဲ႕ညေၾကးစာရင္ နည္းနည္းမ်ား သြားပဲရွိတယ္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ေမာ္ဒယ္ထိုင္ေပးတဲ့ အဖိုးအခအျဖစ္ သတ္မွတ္ လို႕ေတာင္ရေသးတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ႏွေမ်ာလြန္းလို႕ အိပ္ရာထဲလဲသြားတဲ့ အဘြားႀကီးနဲ႕စာရင္ ကၽြန္ေတာ့ဆုံးရႈံးမႈက အကင္းပဲရွိတယ္။ ဒီလိုစိတ္ေျဖလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။ ၾကာေတာ့ ပဒုမၼာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ေတြ႕ဘူးပါလားဆိုတာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။
ႏွစ္ေတြအလီလီ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းလုံးလည္ လိုက္ဆဲပါပဲ။ တစ္ေန႕မနက္ ကၽြန္ေတာ္ငွားေနတဲ့အိမ္ကို လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။
"ပန္းခ်ီဆရာကို၀သန္ပါလားဗ်ာ"လို႕ေမးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး "ဘာကိစၥလဲဗ်ာ။ အလုပ္အပ္ခ်င္ လိဳ႕လား"လို႕ေမးေတာ့ သူက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ ျမခ်စ္ရဲ႕ေယာက်္ားပါ။ ဆရာ့ကို ေငြသုံးေသာင္း လာအေႂကြးဆပ္တာပါ'လို႕ေျပာတယ္။ "ဟာ ခင္ဗ်ားလူမွားေနၿပီ။ ျမခ်စ္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့အခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားေတြကို ေ၀့၀ဲ ၾကည့္ေနတယ္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ "ဟိုပန္းခ်ီကားထဲက အမ်ိဳးသမီး"လို႕ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ပဒုမၼာဆိုတာ သိရတယ္။ ပဒုမၼာရဲ႕ပန္းခ်ီပုံတူကား ေျခာက္ကားရွိတယ္ ငါးကား ေရာင္းရၿပီ ဒီတစ္ကားက ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ဒီလို ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာကေလးတစ္ရြာကပါ။ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာက ကုန္စုံ ေရာင္းတဲ့ ေဒၚေအးမ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေျမခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနလို႕ ေခၚလာတာ။ ေဒၚေအးမ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေျမခ်စ္ တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနလိဳ႕ ေခၚလာတာ။ ေဒၚေအးမက သားေထာက္ သမီးခံမရွိေတာ့ သူ႕ကို သမီးအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္တယ္။ ဒီကေလးမက အေနအထိုင္ ေကာင္းသေလာက္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတယ္။ မၾကာခင္မွာ ေဒၚေအးမရဲ႕ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ေျမခ်စ္ေျခေျမခ်စ္လက္ ျဖစ္လာတယ္။ ရုပ္ကေလးကလွ၊ အလုပ္အကိုင္လည္း ျဖစ္ေတာ့ ရြာက ကာလသားေတြ၀ိုင္းၿပီး ပိုးပမ္းၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ေမတၱာမွ်သြားၾကတယ္"
ေအာ္ပဒုမၼာ သူခ်စ္တတ္သြားၿပီပဲ။ ဟိုလူက စကားဆက္ျပန္တယ္။
"ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာေတာ့ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလာတယ္။ ကၽြန္မ ဟာ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ူးတယ္။ ရွင္စိတ္သတီမွ လက္ထပ္ပါ"ဆိုတဲ့စကားပဲ ကၽြန္ေတာ္က "ဒီမွာ ေျမခ်စ္ ငါခ်စ္တာ အခု ေျမခ်စ္ကိုပဲ အတိတ္က မင္းဘာျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ မင္းကို ငါလက္ထပ္ယူမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ မင္းငါ့အေပၚ သစၥာရွိရွိနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေနထိုင္သြားဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ကြာ"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက "ရွင္စိတ္ခ်စမ္းပါ။ ကၽြန္မအရင္ဘ၀ကို ျပန္မသြားေတာ့ဘူးလို႕ အခိုင္အမာ ဆုံးျဖတ္ ထားတယ္။ ေနာက္ရွင့္ကို သစၥာရွိရွိ ခ်စ္သြားပါ့မယ္လို႕ ကၽြန္မကတိေပးတယ္"လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူဟာ သူေျပာသလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သစၥၿမဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀မွာ ေျမသစ္ဆိုတဲ့ သားကေလးတစ္ေယာက္ တိုးပြားလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ေလ"
"ပဒုမၼာ အဲ ေျမခ်စ္သူ အခုဘယ္မွာလဲ"
"သူေသသြားၿပီ။ ေျမသစ္ သုံးႏွစ္သားေလာက္မွာ ဒုတိယကိုယ္၀န္ရွိလာတယ္။ သူကိုယ္၀န္ ရွစ္လေလာက္ မွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္လာတယ္။ ညအေမွာင္ထဲ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေရလိႈင္းေတြ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ သူပါသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ကို ကုန္၀ယ္ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕အေလာင္းကို ရွာမရေတာ့ဘူး"
"ဘုရား ဘုရား"
"သူက ကို၀သန္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းခဏခဏ ေျပာတယ္။ သူျပည့္တန္ဆာဘ၀က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အခုလို မိသားစုနဲ႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနႏိုင္တာ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာေၾကာင့္တဲ့ ေနာက္ ေငြသုံးေသာင္း အေႂကြးတင္ေနတယ္။ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕လည္း သူကတိေပးခဲ့တယ္။ အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕ ျပန္ဆပ္ ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေသသြားတယ္။ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုသူ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္လာဆပ္တာပါ"
"ဟာမဟုတ္တာဗ်ာ ဒီေငြကို ကၽြန္ေတာ္မယူပါရေစနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ မယူရက္ပါဘူး"
သူက ေငြကို လက္ထဲ ဇြတ္ထိုးထည့္လိုက္တယ္။
"ယူလိုက္ပါဆရာ။ ဟိုတေလာက သူကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မက္ေပးေသးတယ္။ ဒီေငြကို ျပန္ဆပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆပ္ဖို႕ ငိုယုိၿပီး ေျပာေနတယ္ ဒါကို စိတ္စြဲၿပီး မကၽြတ္မလြတ္ျဖစ္ေနၿပီလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူ ေနမိတယ္"
"ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ သားေလးေကာ နာဂစ္ထဲပါသြားေသးလား"
"မပါဘူး ဆရာ၊ သူမေသဘူး၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာသူ႕ကို ေက်ာင္းထားရေတာ့မယ္"
"ဒါဆိုရင္ ဒီကေလးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ ကၽြန္ေတာ္လွဴလိုက္တယ္လို႕ သေဘာထားၿပီး ဒီေငြကို ျပန္ယူသြားပါ။ ဒီ့အတြက္ ခင္ဗ်ားမိန္းမ တမလြန္က ေက်နပ္ေနမွာပါ"
ကၽြန္ေတာ္တိုက္တိုက္ တြန္းေျပာမွ သူကေငြကိုယူၿပီး ျပန္သြားတယ္။ သူျပန္သြားေတာ့ ပဒုမၼာ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္း တစိမ့္စိမ့္ေတြးေနမိတယ္။ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ ကတိတည္ေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလး ကံဆိုးရွာတယ္။ လင္နဲ႕သားနဲ႕ ၾကာၾကာ မေနလိုက္ ရရွာဘူးနဲ႕ ေတြးေကာင္းေနတုန္း "ဟဲ့ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္သြားလဲ။ ဒီကေန႕ အိမ္လခေပးပါ့မယ္လို႕ ခ်ိန္းထားတယ္ မဟုတ္လား။ အရင္လခနဲ႕ဆို ႏွစ္လစာျဖစ္သြားၿပီ။ တကတည္းေတာ္ မရွိလို႕ အိမ္ငွား စားတယ္။ ကံဆိုးေတာ့ ငမြဲနဲ႕လာေတြ႕ေနရတယ္ ဟဲ့ပန္းဆရာ" နဲ႕ အိမ္ရွင္စုန္းမႀကီး ရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံ ၾကားရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ ဒီကေန႕ အိမ္လခႏွစ္လစာေပးပါ့ မယ္လို႕ ကတိေပးထားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံ က ဘယ္လိုမွ ရွာလို႕မရဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က အသာေလး လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ေပဖူးလႊာ ဂၽြန္ ၂၀၁၀
.
အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီးက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ဗ်။ စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲသားေတြဆီက ပစၥည္းေပါင္းစုံ မတန္တဆအတိုးနဲ႕ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။ လကုန္ရက္ဆို အိမ္လခေတာင္း ဖို႕ ေရာက္လာၿပီး အိမ္လခ မေပးႏိုင္ ေသးရင္ ဗ်စ္စိဗ်စ္စိနဲ႕ျမည္တြန္ေတာက္တီးလို႕ မဆုံးေတာ့ဘူး။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ရပ္ကြက္ထဲေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ အိမ္လခမွန္မွန္မေပးတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေသာက္စားမူးရူးေနတဲ့အေၾကာင္း လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းအေပၚ ရက္ခ်ိန္းမမွန္ ကတိမတည္ တဲ့ အေၾကာင္း ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံတူကို ငါးရက္နဲ႕အၿပီးဆြဲ ေပးပါ့မယ္လို႕ အာမခံၿပီး ပိုက္ဆံသုံးေသာင္း ယူထားေၾကာင္း။ တစ္လၾကာတာေတာင္ မၿပီးေသးလို႕ ေရွ႕ေနက ေဒါပြၿပီး ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ အတင္းေတြက အမွန္ေတြမ်ားတယ္။
ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံကို ဆြဲဖို႕ေငြလိုတာနဲ႕ လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေရွ႕ေနက ဘာက်င့္၀တ္ သိကၡာမွ ေစာင္႔စည္းတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တရားတာ မတရားတာ စဥ္္းစားမေနဘူး။ ပိုက္ဆံရရင္ဆိတ္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူ၊ ဒီလူရဲ႕ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ပုံဆြဲခ်င္ စိတ္ထက္ အန္ခ်င္စိတ္ ေတြေပၚလာမိတယ္။ ဒါနဲ႕ မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္ထိုး ထားလိုက္တယ္။ ၾကာေတာ့ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းတယ္။ သုံးပစ္တာနဲ႕ ကုန္သြားၿပီေလ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က "ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံ ျပန္ေပးမယ္။ အခု လက္ထဲ ေငြမရွိေသးဘူး။
ပန္းခ်ီကားေရာင္းရရင္ ျပန္ေပးမယ္"လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ေရွ႕ေနလည္း ေဒါေဖာင္းၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဒါကို အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီး က ပါးစပ္အရသာခံၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ အတင္းလုပ္ေျပာေနတာ။ ဟုတ္တာဆိုနာလိုခံခက္ အမ်က္ထြက္ ဆိုတဲ့ စကားတယ္မွန္တယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားတိုင္းဒီမိန္းမႀကီးကို အမႈန္႕ႀကိတ္ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ေသခ်င္းဆိုး မိန္းမႀကီး ဒီမိန္းမႀကီး ကို ဘယ္လိုဂလဲ့စားေခ်ရပါ့မလဲလို႕ အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။
တစ္ည အရက္ဆိုင္ က အျပန္လမ္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရတယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိန္းမပ်က္သာဆိုတယ္။ ျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းေက်ာ့ေက်ာ့ ရွင္းရွင္းေလး။ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ကလည္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခ်စ္စရာေလး လွတိုင္းလည္း မင္းကေတာ္မျဖစ္ဘဲ အတန္းထဲ ေရာက္ရရွာတယ္ဆိုတာ ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို ေျပာတာေနမွာလို႕ ေအာက္ေမ့မိေသးတယ္။ ဟုတ္ၿပီ ဒီေကာင္မေလးကို ငါ့အိမ္ေခၚသြားရမယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက ငါ့အိမ္ မိန္းမပ်က္ ေခၚမအိပ္ရဘူးလို႕ ပညတ္ ထားတယ္။ သူ႕စည္းကမ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္တာဟာ သူ႕ကို ဂလဲ့စားေခ်တာပဲ။ ဒီအႀကံ သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။
သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႕အသင့္ေထာင္ထားတဲ့ ကင္းဘက္(စ္)ေပၚမွာ သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ေရးခ်လိုက္တယ္။ ေစာင္အလႊာပါးကေလးေအာက္မွာ သူမဟာအျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလး ေလးလို မိန္းေမာေနတယ္။ စိတ္ပါလက္ပါ ဆြဲလိုက္တာ ပန္းခ်ီကားက ေတာ္ေတာ္ အသက္၀င္ လာတယ္။ ဘယ္လိုအေရာင္ေတြ ထည့္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ သူမက ျဖတ္ကနဲႏိုးလာတယ္။ အိပ္ယာ ေပၚကထၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္ေနတယ္။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာ တယ္။
"ရွင္က ပန္းခ်ီဆရာလား"
"ေအး ဟုတ္တယ္"
"ဒီပုံက ကၽြန္မပုံလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာလဲ မတူလို႕လား"
"မတူဘူး။ ကၽြန္မက ဒီပုံကထက္ ပိုေခ်ာတယ္ရွင့္"
သူမကရယ္ၿပီးေျပာေနတယ္။ ေနာက္လက္ကိုျဖန္႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အံဆြဲထဲက ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕ ကို ထုတ္ၿပီး သူ႕လက္ထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပန္းခ်ီကားကို ဆက္ဆြဲေနမိတယ္။ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ သူမ ထြက္သြားသံ ၾကားရတယ္။ အဲဒီညဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေငြကုန္ရက်ိဳးနပ္ တဲ့ ညပဲ။ မိန္းမလွေလး တစ္ေယာက္ နဲ႕ အိပ္ရတဲ့အျပင္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ပါ အျမတ္ထြက္ခဲ့တာကိုး။
ကၽြန္ေတာ့အိမ္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးပုံေတြနဲ႕ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေကာင္မေလး နဲ႕ လည္း ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕နာမည္က ပဒုမၼာတဲ့။ သူေျပာတာပဲေလ။ ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေကာင္မေလးေတြက တစ္ခါတေလ အငယ္ေလးျဖစ္လိုက္၊ ခ်စ္ခ်စ္ျဖစ္လိုက္ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူ႕အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႕ သူကဒီလိုေျပာတယ္။
"ကၽြန္မက ေက်းလက္ ေတာရြာေလး တစ္ရြာကရွင့္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ၿမိဳ႕က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရြာကို ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ရည္းစားျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မသူေခၚရာေနာက္လိုက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကၽြန္မကိုထားၿပီး လစ္သြားတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္မကို ေရာင္းစား သြားတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မက ဒီလိုဘ၀ေရာက္ခဲ့တာပဲ။
ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြထဲကလို ကယ္တင္ရွႈ္မင္းသား လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က
"မင္းဘ၀ ကို ဒီလိုပဲ ေရစုန္ေမ်ာပစ္လိုက္ေတာ့မွာလား"
"ရွင္"
"မင္း ဒီျပည့္တန္ဆာ အိမ္မွာ တစ္သက္လုံးေနေတာ့မွာလားလို႕ေမးတာ"
"ဒီအိမ္မွာ မေနလို႕ ကၽြန္မကဘယ္သြားေနရမွာလဲ"
"မင္းအိမ္ ကို မင္းျပန္ေပါ့။ မင္းမွာ အိမ္မရွိဘူးလား"
"သူမက ေငးေငးရီရီေလးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီး "ကၽြန္မမွာ ဟိုတုန္းကေတာ့ အိမ္ရွိဘူးတယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာ လယ္ဧက နည္းနည္း လည္း ရွိတယ္။ ေဖေဖက လယ္လုပ္တယ္။ အေမက ထမင္းဟင္းခ်က္ တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ေမာင္ေလး က ေက်ာင္းသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေဖနဲ႕အေမ အလုပ္ ေတြကို ကူလုပ္ ရတယ္။ စပါးခင္းေတြထဲ သြားၿပီး သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ေအာ္ဆိုရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာ မရွိဘူး။ ညဘက္မွာထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း၊ ေညာင္ပင္တေစၦတမ္း။ လိပ္ဥ ၀ွက္တမ္း ကစားရတာေတြကို အခုထိမေမ့ေသးဘူး။ ကစားလို႕ေမာၿပီဆို မုန္႕ဆန္းခ်ိဳခ်ိဳေလးစားၿပီး ေရအ၀ ေသာက္ လိုက္ရင္ အေမာကိုေျပသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရွစ္တန္းအေရာက္မွာ ကၽြန္တို႕ဘ၀ကို မုန္တိုင္းစ ေမႊေတာ့တယ္"
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ကၽြန္မအေဖ လယ္ထဲကအျပန္ ေႁမြကိုက္ခံရၿပီး ေသသြားတယ္။ အေမက ႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းကန္ၿပီး ကၽြန္မတို႕ကို ရွာေကၽြး ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မေက်ာင္းက ထြက္လိုက္တယ္။ ရြာထိပ္မွာ အေမနဲ႕အတူအေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ လိုက္တယ္။ အေမ့ေနာက္ေယာက်္ားက အရက္သမား၊ ေလာင္းကစားသမား၊ ဖဲရိုက္တယ္၊ ဂ်င္ထိုးတယ္၊ သူေလာင္းကစားလုပ္ေနတာနဲ႕ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ လယ္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ကေလးျပဳတ္ထြက္သြားတယ္။ အဆုိးဆုံးက မူးရူးၿပီး ကၽြန္မကိုႀကံစည္လာတာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္မွာ ေနရတာ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္။ တစ္ေနရာရာကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနတယ္။
ဘယ္ေျပးလို႕ေျပးရမွန္းလည္းမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာကို ၿမိဳ႕သားလူေခ်ာေရာက္လာတယ္။ သူက ရုပ္ေခ်ာ သလို အေျပာလည္းေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႕သူ႕ကိုယုံၿပီး ပုံလိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသူဟာ လူ ေမွာင္ခို ပြဲစား တစ္ေယာက္ ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီလိုသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘ၀က ရိုက္အခြံခံလိုက္ရတဲ့ ဖန္ခြက္ တစ္လုံး ကို တစ္စစီျဖစ္ေနၿပီ။
"တစ္ခါလဲ က်ရုံနဲ႕ တစ္သက္လုံးလွဲခံေတာ့မွာလား။ ျပန္ထဖို႕မစဥ္းစားဘူးလား"
"စဥ္းစားေတာ့ ေကာ ဘာထူးမွာလဲရွင့္"
"ဘာလို႕မထူးရမွာလဲ။ မင္းကိုမင္း တန္ဖိုးရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းလို႕ရပါေသးတယ္။ မင္းမွာ အခ်ိန္ေတြရွိေသးတယ္ ၿပီးေတာ့မင္းက အသက္ငယ္ေသးတယ္။ ရုပ္ကလည္း လွတယ္။ မင္းကို ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ ရွိေသးတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလိုက္စမ္းပါ"
"ကၽြန္မလို မိန္းမပ်က္ကို ဘယ္သူက လက္ထပ္မွာလဲရွင့္။ ဒီလိုလုပ္ပါ့လား။ အစ္ကို ကၽြန္မ ကို လက္ထပ္ လိုက္ေလ။ ကၽြန္မ လိမ္လိမ္မာမာေနပါ့မယ္။ ဇနီးေကာင္းလည္း ပီသပါ့မယ္"
သူကအတည္လိုလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို ေနာက္ေနေသးတယ္။
"ဒီမွာပဒုမၼာ မင္းကို ျပည့္တန္ဆာအိမ္မွာ မေတြ႕ဘဲ တျခားတစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ရင္ မင္းရုပ္ရည္ ေခ်ာေခ်ာေလး ကို ၾကည့္ၿပီး ငါခ်စ္မိသြားႏိုင္တယ္။ မင္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး မင္းအၿပဳံး တစ္ခ်က္အတြက္ အသက္စြန္႕ႏိုင္တယ္။ မင္းရဲ႕အခ်စ္ကို ရဖို႕ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္ၿပီးမီးပင္လယ္လည္း ျဖတ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္…."
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္မလဲရွင္"
"ဒါေပမယ့္ အခုမင္းက ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေလကေလးခၽြန္လိုက္ရုံနဲ႕ မင္းႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ငါ့ေနာက္ကို လိုက္ရတာပဲမဟုတ္လား။ ငါ့က မင္းရဲ႕ဆႏၵကို ထည့္စဥ္းစား စရာမလိုဘူး။ မင္းကသာငါျပဳသမွ် ေနရမယ့္ဘ၀ပဲ။ တကယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕တန္ဖိုးက ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ ပဲ။ ေငြေပးရုံနဲ႕အိပ္လို႕ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေယာက်္ားက လက္ထပ္ယူမွာလဲ"
"ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ရွင္က ကၽြန္မကို လင္ေပးစားေနရတာလဲ"
"ဒီလိုျပည့္တန္ဆာအိမ္မွာေတာ့ မင္းဘယ္လင္ေကာင္း သားေကာင္းရမလဲ။ ဒီေနရာမွာ မင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ႕ ကို ေရာင္းစားလိုက္ရၿပီ။ မင္းလက္နက္ခ် အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီ။ ငမူးငရူးေတြဆီ မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ကို ပူေဇာ္လိုက္ရၿပီ။ လုပ္အားကို ေရာင္းစားရတဲ့ မြဲေတညစ္တူးေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေတာင္မွ သူ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို လုံး၀ေပ်ာက္ဆုံးမသြားဘူး။ အလုပ္ၿပီးရင္ အိမ္မွာ သူ႕မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ပါး ႏိုင္ေသးတယ္။ မင္းစိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီအိမ္မိန္းမႀကီးအတြက္ပဲ မင္းအလုပ္ လုပ္ေန ရမယ္။
မင္းအေသြးအသားေတြ ခန္းေျခာက္ၿပီး အလွအပေတြ ကုန္ဆုံးသည္အထိ မင္းအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုပဲ မင္းအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုပဲ မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ျခယ္သျခယ္သ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း မင္းရဲ႕ ရုပ္ရည္ က်ဆင္းလာတယ္။ ဒီလိုရုပ္ရည္ က်ဆင္းလာတာနဲ႕အမွ် မင္းရဲ႕ေစ်းႏႈန္းကလည္း က်လာမယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္(စ္)လို ေရာဂါဆိုးႀကီးတစ္ခု ကပ္ၿငိလာၿပီ ဆိုပါစို႕။ သူတို႕မင္းကို ဘာလုပ ္ၾကမယ္ ထင္သလဲ။
"ကန္ထုတ္လိုက္မွာေပါ့"
"မွန္တယ္။ မင္းဟာ ေသတာေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိေသရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ အမႈိက္ကို ရွင္းသလိုမ်ိဳး ျမႇဳပ္ႏွံၾကလိမ့္မယ္။ မင္းအတြက္ ၀မ္းနည့္မယ့္သူ မ်က္ရည္က်မယ့္သူ၊ ဆုေတာင္းေပးမယ့္သူ တစ္ေကာင္ တစ္ၿမီးမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကႀကီးထဲမွာ မင္းက ဘယ္တုန္းကမွ သက္ရွိထင္ရွား မရွိခဲ့ သေယာင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ "ကၽြန္မ ေလာကႀကီးထဲကို ျပန္လာပါရေစ။ ကၽြန္မ ဟာ ဘ၀မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေျခသုတ္ဖုံလို၊ ပလုပ္အက်င္းခံလိုက္ရတဲ့ ေရတစ္ခြက္ကို သူတို႕သုံးၾကတာပါ။ အသက္ ရွင္ဖို႕ အခြင့္အေရးေလး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေပးပါဦး"လို႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာခ်င္လည္း အလကား ပဲ ပဒုမၼာ"
"ဒါဆိုကၽြန္မက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ေနရာသစ္တစ္ခုမွာ မင္းဘ၀ကို အသစ္စရမွာေပါ့။ မင္းသာ မင္းဘ၀ကို တန္ဖိုးထားၿပီး ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ မင္းရုပ္ရည္နဲ႕ဆို မင္းကို သားမွတ္မွတ္၊ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းမယ့္ ေယာက်္ား မ်ိဳး ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲေတြ႕မွာပဲ။ ဒီျပည့္တန္ဆာ အိမ္မွာေနၿပီး လင္ေကာင္း သားေကာင္း ေမွ်ာ္ေနလို႕ ကေတာ့ ေမာရုံပဲရွိတယ္။ မင္းေဖာက္သည္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မင္း လက္ထပ္ ယူဖို႕ ေျပာၾကည့္ ပါလား။ မင္းကို ပါးရိုက္မသြားရင္ ကံေကာင္းပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ျပား မတန္ ေပမယ့္ မင္းမ်က္ႏွာ ကို တံေတြးနဲ႕ေထြးမသြားဘူးဆိုရင္ ေတာင္ မင္းကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနလိမ့္မယ္"
"အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေကာရွိရဲ႕လားရွင္"
"ဟာဘယ့္ႏွယ္မရွိရမွာလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ ဟိုးကမၻာဦးအစကတည္းက ရွိခဲ့တယ္။ ဟိုသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့။ အဘိုး က အဘြားကိုခ်စ္တယ္။ အေဖက အေမ့ကိုခ်စ္တယ္။ ငါကလည္း မင္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေလ။ မင္းအေဖ က မင္းအေမကို မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား"
"ဟာခ်စ္တာေပါ့ရွင္။ အေဖက အေမ့ကို တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာရွင့္"
"အဲဒါအခ်စ္ေပါ့ ပဒုမၼာ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းဟာ မင္းအေဖလို ခ်စ္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ခ်စ္စရာသား သမီးေလးေတြ ေမြးဖြားလာမယ္။ မင္းရင္ခြင္ထဲမွာ ႏို႕စို႕ေနတဲ့ နီတာရဲကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ လိုက္စမ္း။ ၀၀ကစ္ကစ္ေလး၊ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႕ မင္းရင္ထဲကို တုိးေ၀ွ႕ေနတဲ့ ဒီကေလးရဲ႕ ေျခဖ၀ါးလက္ဖ၀ါးေတြက ႏူးညံ့အိစက္လို႕ မ်က္လုံး ေတြကလည္း အရာရာကို သိေနသလိုမင္းကို ေငးေမာလို႕၊ သြားေလးေတြေပါက္လာတဲ့အခါ မင္းရဲ႕ႏို႕သီးဖ်ားကို စစ္ကနဲနာေအာင္ ကိုက္ခ်င္လည္း ကိုက္မိမွာေပါ့။ သူက မင္းရင္ခြင္ထဲကေန မင္းကို မ်က္လုံး ေစြၾကည့္ၿပီး"ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ အေမ့ကို သမီးကိုက္ပစ္လိုက္ၿပီလို႕" ေျပာေနသလိုပဲ။ အဲဒ ီျမင္ကြင္း ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းေယာက်္ားက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည္ႏူးလို႕ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း ကေလးရယ္ အေမရယ္ အေဖ ရယ္ မိသားစုဘ၀ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္။ ဒါဟာအခ်စ္ပဲေပါ့"
"ကၽြန္အဲလိုဘ၀မ်ိဳး တကယ္ေရာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့"
"ဟ ဘာလို႕မေရာက္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္ႏိုင္တာေပါ့။
သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြက အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပလာတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ျပန္ၿပီး ေမွးမွိန္သြားတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
"ရွင္ ၀တၳဳေတြထဲက စကားလုံးေတြ ရြတ္ေနတာမဟုတ္လားဆိုၿပီးေတာ့ စြပ္စြဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
"အတိအက်ပဲဗ်ာ။ ရုရွားစာေရးဆရာ ေဒၚစတိုယက္ရဲ႕ေျမေအာက္မွ မွတ္တမ္းမ်ားစာအုပ္ ထဲက စကားလုံးေတြေပါ့"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကပါ၊ ဘယ္တကယ္ေျပာပါ့မလဲ၊ ကိုယ္သိကၡာ က်သြားမွာေပါ့ ေနာက္ခပ္တည္တည္နဲ႕ "ဒီမွာပဒုမၼာ ငါဟာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ပဲ။ အႏုပညာသမားဆို ေလာကႀကီးရဲ႕ အရုပ္ဆိုးမႈေတြကို လွပေအာင္ အေမွာင္ထုေတြကို လင္းလက္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္။ ငါေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ မင္းဘ၀ကို လွပဖို႕၊ လင္းလက္ဖို႕ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မီးေမာင္းထိုးေပးလိုက္တာပဲ။
ဒီစကားေတြက ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြထဲက မင္းသားေတြ ေျပာတာနဲ႕ တူခ်င္တူေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက မင္းသားနဲ႕မတူဘဲ ယင္ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႕တူတယ္လို႕ မင္းထင္ခ်င္ေနမယ္။ "ရွင္လည္း ယင္ေကာင္လိုအညႇီေတြ႕ရင္ အုံတတ္တာပဲမဟုတ္လား"လို႕ မင္းေတြးေကာင္းေတြးေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မင္းေတြးေတာ အမွန္ပဲ။ ငါဟာ မင္းသားနဲ႕ မတူတဲ့ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ပါ။ တၿပိဳင္နက္မွာပဲ ငါဟာ မင္းဘ၀ကိုလြတ္ေျမာက္ေစ ခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ မင္းကို ႀကီးမားတဲ့ စကားလုံး ေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္ ခဲ့တယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ မင္းဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာက ငါမဟုတ္ ဘူး။ တျခားဘယ္သူမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သူဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ပဒုမၼာ၊ ထိုင္ေနလိ႕ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သီခ်င္း မင္းၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲနဲ႕ေတာ့ ခရီး မေရာက္ႏိုင္ဘူး"
သူမအားရပါးရၿပဳံးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ရြက္ကနဲေနေအာင္ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ
"ရွင္သိပ္အေျပာေကာင္းတာပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာမလုပ္ဘဲ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ တို႕လို ျပဇာတ္မင္းသား လုပ္စား ဖို႕ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲေနာ္ ဒီညကၽြန္မ ဒီမွာအိပ္မယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ။ မအိပ္ခင္ ထုံးစံအတိုင္း ငါပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးရမယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းအေစာႀကီးထျပန္ရမယ္ေနာ္။ အိမ္ရွင္အဘြားႀကီးႏိုးလို႕ မိသြားရင္ မိုးမီးေလာင္သြားမယ္"
"စိတ္ခ်စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္"
မနက္လင္းေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထထြက္သြားမလဲမသိဘူး ေကာင္မေလးမရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ့ စားပြဲေပၚ မွာ စာကေလးတစ္ေစာင္ ဖန္တုံးေလးနဲ႕ ဖိထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာကို၀သန္
ညကကၽြန္မတစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ ရွင္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို အေသအခ်ာ စသ္းစားေနမိတယ္။ မွန္တယ္။ ရွင္ေျပာတာေတြအားလုံး အမွန္ေတြပဲ။ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကၽြန္မဆု့းျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ျပတ္ျပတ္သားသား ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒါက ရွင္ေျပာသလိုပဲ ကၽြန္မဘ၀ကို တည့္မတ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႕နဲ႕ တန္ဖိုးရွိေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႕ပဲ။ စိတ္ခ်ပါ။ ကၽြန္မဟာ ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ့ရမယ္လို႕ ရွင့္ကို ကၽြန္မကတိေပးတယ္။
ေနာက္ရွင့္စားပြဲဲအံဆြဲထဲက ေငြသုံးေသာင္းယူသြၾးတယ္။ ကၽြန္မတိဳ႕ အေမလို႕ေခၚတဲ့ ျပည့္တန္ဆာေခါင္း မိန္းမႀကီးကို အႂကြးႏွစ္ေသာင္းဆပ္ရမယ္။ တစ္ေသာင္းက ကၽြန္မလမ္းစရိတ္ေပါ့။ ဒီေငြကိုလည္း တစ္ေန႕ေန႕ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕ ရွင့္ကိုကတိေပးပါတယ္။
အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္
ပဒုမၼာ
စာကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမီးေတာက္သြားတယ္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေငြသုံးေသာင္းက ဟိုေရွ႕ေနကို ျပန္ေပးဖို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ေခ်းထား တာ။ လာမယ့္ေသာၾကာေန႕ ဒီေငြသုံးေသာင္းေပးရင္ေပး မေပးရင္ တရားစြဲေတာ့မယ္လို႕ ေရွ႕ေနက ရပ္ကြက္ရုံးမွာ ေခၚၿပီး သတိေပးထားတယ္။ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ကို စာရိတၱျပဳျပင္ ေရး တရားေဟာၿပီး ရုပ္ရွင္၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ ပုံအရူးထခ်င္တဲ့အေကာင္ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္ နဲ႕ကိုယ္ခံ လိုက္စမ္းေဟ့လို႕ ေဒါပြပြနဲ႕ ေရ၇ြတ္ေနမိတယ္။ ဟိုမိန္းမပ်က္ရဲ႕ ပုံတူပန္းခ်ီကားေတြကို ဓားနဲ႕ထိုးခြဲဖိဳ႕ စဥ္းစားမိေသးယတ္။ မိေအး ႏွစ္ခါနာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြက ေရာင္းစား လို႕ ရေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေသတၱာတစ္လုံးထဲမွာ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။
ေတာင္ႀကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မနက္စာစားလိုက္တယ္။ ောင္က်တ္ထားတဲ့ ကင္းဘတ္(စ္)ကို စတဲင္းေပၚတင္ၿပီး ေရွ႕ေနပံကို စဆြဲဖို႕ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာ္ ထိန္းလိုက္တယ္။ ေမတၱာသုတ္ ကို ရြတ္လိုက္တယ္။ ဘာသိကၡာမွ မရွိတဲ့ေရွ႕ေနကိုေမတၱာမ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္ႏိုင္ေအာ္ ႀကိဳးစား လိုက္တယ္။ ေနာက္ပုံတူစဆြဲတယ္ စိတ္၀င္တစား ဆြဲၾကည့္လိုက္တယ္ ခဏနဲ႕ ပုံၾကမ္းၿပီးသြားတယ္။ အေရာင္ေတြ ထည့္ရဦးမယ္။ ဒီအေကာင္ဟာ မာန္နတ္မင္းရဲ႕ လက္ပါးေစပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အေရာင္ေတြ နဲ႕ လႊမ္းၿခဳံပစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြ ေပၚလာေသးတယ္။ ေနာက္မွ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ၿပီး လူ႕ဂုဏ္သိကၡာထင္ဟပ္လာေအာင္ ေဆးဆိုးေပးလိုက္တယ္။
ေသာၾကာေန႕ ေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ရုံးမွာ ေရွ႕ေနရဲ႕လက္ထဲ သူ႕ပုံတူကို ထည့္လိုက္တယ္။ ဒီပုံကို ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ဳပ္ထဲထည့္လိုက္ပါ။ ပိုက္ဆံသုံးေသာင္းေတာ့ ေပးစရာမရွိဘူး"လို႕ ရပ္႕ြက္လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ ေရွ႕ေနကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕ပုံတူကိုၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ေနက တအား သေဘာက် ေနတယ္။ အျပင္မွာထက္ပုံထဲက အရမ္းသားနားေနတာကိုး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီး ေတြကလည္း "ပုံက ေတာ္ေတာ္ အသက္၀င္တယ္။ ေရွ႕ေနမင္းရဲ႕ ဥပဓိက တယ္ခန္႕ညားသကိုး၊ ပန္းခ်ီကား ထဲ ေရွ႕ေနမင္း ကိုယ္တိုင္ ၀င္ရပ္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္"နဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ေရွ႕ေန လည္း ပန္းခ်ီကားႀကီးပိုက္ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ျပန္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။
တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အထိ ညဆိုေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေငြသုံးေသာင္းဘတ္ သြားတဲ့ ပဒုမၼာဆိုတဲ့မိန္းမပ်က္ကို ေဒါပြေနမိတယ္။ ဒီေငြကို တစ္ေန႕ရွင့္ကို ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္တဲ့။ ထြီ ရယ္ေတာင္ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။ အတန္းထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကတိကိုယုံၾကည္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကရူးသလားဗ်ာ။ တစ္ေန႕ မနက္အိမ္ရွင္အဘြားႀကီး ရန္ကုန္ကျပန္လာတယ္။ အိမ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ "ေအာင္မယ္ေလး ဆုံးပါၿပီေတာ့"လို႕ ေအာ္ငိုသံ ၾကားရတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေသလို႕ လားဆိုၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြ ၀ိုင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ လူေသတာမဟုတ္ဘဲ ေငြဆုံး တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။
ျဖစ္ပုံကဒီလိုဗ်။ အဘြားႀကီးကရန္ကုန္က အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ တစ္လသုံးက်ပ္ အတိုးနဲ႕ ေငြဆယ့္ငါးသိန္းအပ္ထားတယ္။ ပထမေတာ့ လစဥ္အတိုးမွန္မွန္ ေပးေသးတယ္။ အဘြားႀကီးက တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ "ေလာကႀကီးမွာ ေငြရွိဖို႕လိုတယ္။ ေငြကိုခိုင္းစားတတ္ရင္ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ပိုက္ဆံရတယ္။ ဘာမ ွပူစရာ မလိုဘူး။ ေငြမရွိတဲ့သူေတြသာ ကိုယ့္လုပ္အားေရာင္းစားၿပီး ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတာ။ ဟိုပန္းခ်ီဆရာ ၾကည့္ပါလား။ သူ႕ပန္းခ်ီကား ေရာင္းခ်င္လိုက္တာ ရူးေနတာပဲ။
ဘယ္သူမွ ၀ယ္မယ့္သူမရွိဘူး။ အိမ္လခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွာေနရတယ္"နဲ႕ လူကိုသိကၡာခ်လိုက္ေသးတယ္။ အခုထိၿပီ…. သူအပ္ထားတဲ့ အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းက ေဒ၀ါလီခံလိုက္ၿပီ။ အဲဒီအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းက လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုတဲ့လူေတြကို သူဘယ္သြားရွာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲသားေတြဆီက မတန္တဆ အတိုးနဲ႕ ယူထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ လူႀကီးလူေကာင္းအေရၿခဳံေတြရဲ႕ အရက္ျဖစ္သြားၿပီ။
လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ လူအမ်ား၇ဲ႕ ပိုက္ဆံကို ရိုက္စားလုပ္ေသးတာ။ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ ေငြသုံးေသာင္း တြမ္သြားတာ ဘာဆန္းသလဲဗ်ာ။ သူ႕ရဲ႕ညေၾကးစာရင္ နည္းနည္းမ်ား သြားပဲရွိတယ္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ေမာ္ဒယ္ထိုင္ေပးတဲ့ အဖိုးအခအျဖစ္ သတ္မွတ္ လို႕ေတာင္ရေသးတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ႏွေမ်ာလြန္းလို႕ အိပ္ရာထဲလဲသြားတဲ့ အဘြားႀကီးနဲ႕စာရင္ ကၽြန္ေတာ့ဆုံးရႈံးမႈက အကင္းပဲရွိတယ္။ ဒီလိုစိတ္ေျဖလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။ ၾကာေတာ့ ပဒုမၼာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ေတြ႕ဘူးပါလားဆိုတာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။
ႏွစ္ေတြအလီလီ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းလုံးလည္ လိုက္ဆဲပါပဲ။ တစ္ေန႕မနက္ ကၽြန္ေတာ္ငွားေနတဲ့အိမ္ကို လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။
"ပန္းခ်ီဆရာကို၀သန္ပါလားဗ်ာ"လို႕ေမးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး "ဘာကိစၥလဲဗ်ာ။ အလုပ္အပ္ခ်င္ လိဳ႕လား"လို႕ေမးေတာ့ သူက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ ျမခ်စ္ရဲ႕ေယာက်္ားပါ။ ဆရာ့ကို ေငြသုံးေသာင္း လာအေႂကြးဆပ္တာပါ'လို႕ေျပာတယ္။ "ဟာ ခင္ဗ်ားလူမွားေနၿပီ။ ျမခ်စ္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့အခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားေတြကို ေ၀့၀ဲ ၾကည့္ေနတယ္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ "ဟိုပန္းခ်ီကားထဲက အမ်ိဳးသမီး"လို႕ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ပဒုမၼာဆိုတာ သိရတယ္။ ပဒုမၼာရဲ႕ပန္းခ်ီပုံတူကား ေျခာက္ကားရွိတယ္ ငါးကား ေရာင္းရၿပီ ဒီတစ္ကားက ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ဒီလို ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာကေလးတစ္ရြာကပါ။ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာက ကုန္စုံ ေရာင္းတဲ့ ေဒၚေအးမ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေျမခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနလို႕ ေခၚလာတာ။ ေဒၚေအးမ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေျမခ်စ္ တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနလိဳ႕ ေခၚလာတာ။ ေဒၚေအးမက သားေထာက္ သမီးခံမရွိေတာ့ သူ႕ကို သမီးအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္တယ္။ ဒီကေလးမက အေနအထိုင္ ေကာင္းသေလာက္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတယ္။ မၾကာခင္မွာ ေဒၚေအးမရဲ႕ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ေျမခ်စ္ေျခေျမခ်စ္လက္ ျဖစ္လာတယ္။ ရုပ္ကေလးကလွ၊ အလုပ္အကိုင္လည္း ျဖစ္ေတာ့ ရြာက ကာလသားေတြ၀ိုင္းၿပီး ပိုးပမ္းၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ေမတၱာမွ်သြားၾကတယ္"
ေအာ္ပဒုမၼာ သူခ်စ္တတ္သြားၿပီပဲ။ ဟိုလူက စကားဆက္ျပန္တယ္။
"ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာေတာ့ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလာတယ္။ ကၽြန္မ ဟာ ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ူးတယ္။ ရွင္စိတ္သတီမွ လက္ထပ္ပါ"ဆိုတဲ့စကားပဲ ကၽြန္ေတာ္က "ဒီမွာ ေျမခ်စ္ ငါခ်စ္တာ အခု ေျမခ်စ္ကိုပဲ အတိတ္က မင္းဘာျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ မင္းကို ငါလက္ထပ္ယူမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ မင္းငါ့အေပၚ သစၥာရွိရွိနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေနထိုင္သြားဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ကြာ"လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက "ရွင္စိတ္ခ်စမ္းပါ။ ကၽြန္မအရင္ဘ၀ကို ျပန္မသြားေတာ့ဘူးလို႕ အခိုင္အမာ ဆုံးျဖတ္ ထားတယ္။ ေနာက္ရွင့္ကို သစၥာရွိရွိ ခ်စ္သြားပါ့မယ္လို႕ ကၽြန္မကတိေပးတယ္"လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူဟာ သူေျပာသလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သစၥၿမဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀မွာ ေျမသစ္ဆိုတဲ့ သားကေလးတစ္ေယာက္ တိုးပြားလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ေလ"
"ပဒုမၼာ အဲ ေျမခ်စ္သူ အခုဘယ္မွာလဲ"
"သူေသသြားၿပီ။ ေျမသစ္ သုံးႏွစ္သားေလာက္မွာ ဒုတိယကိုယ္၀န္ရွိလာတယ္။ သူကိုယ္၀န္ ရွစ္လေလာက္ မွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္လာတယ္။ ညအေမွာင္ထဲ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေရလိႈင္းေတြ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ သူပါသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ကို ကုန္၀ယ္ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕အေလာင္းကို ရွာမရေတာ့ဘူး"
"ဘုရား ဘုရား"
"သူက ကို၀သန္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းခဏခဏ ေျပာတယ္။ သူျပည့္တန္ဆာဘ၀က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အခုလို မိသားစုနဲ႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနႏိုင္တာ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာေၾကာင့္တဲ့ ေနာက္ ေငြသုံးေသာင္း အေႂကြးတင္ေနတယ္။ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လို႕လည္း သူကတိေပးခဲ့တယ္။ အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕ ျပန္ဆပ္ ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေသသြားတယ္။ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုသူ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္လာဆပ္တာပါ"
"ဟာမဟုတ္တာဗ်ာ ဒီေငြကို ကၽြန္ေတာ္မယူပါရေစနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ မယူရက္ပါဘူး"
သူက ေငြကို လက္ထဲ ဇြတ္ထိုးထည့္လိုက္တယ္။
"ယူလိုက္ပါဆရာ။ ဟိုတေလာက သူကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မက္ေပးေသးတယ္။ ဒီေငြကို ျပန္ဆပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆပ္ဖို႕ ငိုယုိၿပီး ေျပာေနတယ္ ဒါကို စိတ္စြဲၿပီး မကၽြတ္မလြတ္ျဖစ္ေနၿပီလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူ ေနမိတယ္"
"ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ သားေလးေကာ နာဂစ္ထဲပါသြားေသးလား"
"မပါဘူး ဆရာ၊ သူမေသဘူး၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာသူ႕ကို ေက်ာင္းထားရေတာ့မယ္"
"ဒါဆိုရင္ ဒီကေလးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ ကၽြန္ေတာ္လွဴလိုက္တယ္လို႕ သေဘာထားၿပီး ဒီေငြကို ျပန္ယူသြားပါ။ ဒီ့အတြက္ ခင္ဗ်ားမိန္းမ တမလြန္က ေက်နပ္ေနမွာပါ"
ကၽြန္ေတာ္တိုက္တိုက္ တြန္းေျပာမွ သူကေငြကိုယူၿပီး ျပန္သြားတယ္။ သူျပန္သြားေတာ့ ပဒုမၼာ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္း တစိမ့္စိမ့္ေတြးေနမိတယ္။ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ ကတိတည္ေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလး ကံဆိုးရွာတယ္။ လင္နဲ႕သားနဲ႕ ၾကာၾကာ မေနလိုက္ ရရွာဘူးနဲ႕ ေတြးေကာင္းေနတုန္း "ဟဲ့ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္သြားလဲ။ ဒီကေန႕ အိမ္လခေပးပါ့မယ္လို႕ ခ်ိန္းထားတယ္ မဟုတ္လား။ အရင္လခနဲ႕ဆို ႏွစ္လစာျဖစ္သြားၿပီ။ တကတည္းေတာ္ မရွိလို႕ အိမ္ငွား စားတယ္။ ကံဆိုးေတာ့ ငမြဲနဲ႕လာေတြ႕ေနရတယ္ ဟဲ့ပန္းဆရာ" နဲ႕ အိမ္ရွင္စုန္းမႀကီး ရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံ ၾကားရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ ဒီကေန႕ အိမ္လခႏွစ္လစာေပးပါ့ မယ္လို႕ ကတိေပးထားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံ က ဘယ္လိုမွ ရွာလို႕မရဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က အသာေလး လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ေပဖူးလႊာ ဂၽြန္ ၂၀၁၀
.
10 comments:
ပဒုမၼာက မေသလည္း ရတာပဲကို ေသပစ္လိုက္တယ္.....။
ကတိ. . .ကတိ. . .
လူေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို လစ္ဟာေနျပီဗ်ာ။
ကိုယ္႔အတြက္ ဆိုရင္ အားလံုး ေရာင္းစားခ်င္ေနၾကျပီ။
အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီးက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ဗ်။ စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲသားေတြဆီက ပစၥည္းေပါင္းစုံ မတန္တဆအတိုးနဲ႕ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
ဒီေရွ႕ေနက ဘာက်င့္၀တ္ သိကၡာမွ ေစာင္႔စည္းတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တရားတာ မတရားတာ စဥ္္းစားမေနဘူး။ ပိုက္ဆံရရင္ဆိတ္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူ၊ သူလည္း ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ ကတိတည္ေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။
ဒီေနရာမွာ မင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ႕ ကို ေရာင္းစားလိုက္ရၿပီ။ မင္းလက္နက္ခ် အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီ။ လုပ္အားကို ေရာင္းစားရတဲ့ မြဲေတညစ္တူးေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္။
အညၾတ ပန္းခ်ီဆရာ၀င္ေငြကကေတာ့ ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ ၀င္ေငြကကေတာအိမ္ေထာင္နဲ႕ဆို လွ်ာျမက္ေပါက္ၿပီ အေပါင္းအသင္းမင္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္။
ဟဲ့ပန္းခ်ီဆရာဒီကေန႕ အိမ္လခႏွစ္လစာေပးပါ့ မယ္လို႕ ကတိေပးထားတယ္ေလ
သူမသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က အသာေလး လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
စကားလံုးေတြသံုးထားတာေရာ ဇာတ္ေကာင္ ကာရိုက္တာေတြေရာ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္
နတ္မႈးရဲ႕ ႏွစ္ပုဒ္စလံုး ေကာင္းတယ္ဗ်
sdl ေရ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အေသခိုင္းလိုက္ေတာ့ ပိုျပီးရင္ထဲစြဲျငိက်န္ရစ္ခဲ့တယ္ထင္တာဘဲဗ် ညားၾကေလသတည္းဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းမယ္ ဒါေပမယ့္စြဲခ်င္မွစြဲမွာေနာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့သေဘာပါ အၾကိဳက္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲေနာ
အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီးက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ဗ်။ စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲသားေတြဆီက ပစၥည္းေပါင္းစုံ မတန္တဆအတိုးနဲ႕ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
ဒီေရွ႕ေနက ဘာက်င့္၀တ္ သိကၡာမွ ေစာင္႔စည္းတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တရားတာ မတရားတာ စဥ္္းစားမေနဘူး။ ပိုက္ဆံရရင္ဆိတ္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူ၊ သူလည္း ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ ကတိတည္ေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။
ဒီေနရာမွာ မင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ႕ ကို ေရာင္းစားလိုက္ရၿပီ။ မင္းလက္နက္ခ် အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီ။ လုပ္အားကို ေရာင္းစားရတဲ့ မြဲေတညစ္တူးေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္။
အညၾတ ပန္းခ်ီဆရာ၀င္ေငြကကေတာ့ ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ ၀င္ေငြကကေတာအိမ္ေထာင္နဲ႕ဆို လွ်ာျမက္ေပါက္ၿပီ အေပါင္းအသင္းမင္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္။
ဟဲ့ပန္းခ်ီဆရာဒီကေန႕ အိမ္လခႏွစ္လစာေပးပါ့ မယ္လို႕ ကတိေပးထားတယ္ေလ
သူမသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က အသာေလး လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
စကားလံုးေတြသံုးထားတာေရာ ဇာတ္ေကာင္ ကာရိုက္တာေတြေရာ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္
နတ္မႈးရဲ႕ ႏွစ္ပုဒ္စလံုး ေကာင္းတယ္ဗ်
sdl ေရ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အေသခိုင္းလိုက္ေတာ့ ပိုျပီးရင္ထဲစြဲျငိက်န္ရစ္ခဲ့တယ္ထင္တာဘဲဗ် ညားၾကေလသတည္းဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းမယ္ ဒါေပမယ့္စြဲခ်င္မွစြဲမွာေနာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့သေဘာပါ အၾကိဳက္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲေနာ
အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီးက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ဗ်။ စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲသားေတြဆီက ပစၥည္းေပါင္းစုံ မတန္တဆအတိုးနဲ႕ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
ဒီေရွ႕ေနက ဘာက်င့္၀တ္ သိကၡာမွ ေစာင္႔စည္းတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တရားတာ မတရားတာ စဥ္္းစားမေနဘူး။ ပိုက္ဆံရရင္ဆိတ္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူ၊ သူလည္း ေငြက သူ႕ အတြက္ ဒုတိယဘုရားသခင္ ပဲ။
မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ ကတိတည္ေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။
ဒီေနရာမွာ မင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ႕ ကို ေရာင္းစားလိုက္ရၿပီ။ မင္းလက္နက္ခ် အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီ။ လုပ္အားကို ေရာင္းစားရတဲ့ မြဲေတညစ္တူးေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္။
အညၾတ ပန္းခ်ီဆရာ၀င္ေငြကကေတာ့ ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ ၀င္ေငြကကေတာအိမ္ေထာင္နဲ႕ဆို လွ်ာျမက္ေပါက္ၿပီ အေပါင္းအသင္းမင္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္။
ဟဲ့ပန္းခ်ီဆရာဒီကေန႕ အိမ္လခႏွစ္လစာေပးပါ့ မယ္လို႕ ကတိေပးထားတယ္ေလ
သူမသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က အသာေလး လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
စကားလံုးေတြသံုးထားတာေရာ ဇာတ္ေကာင္ ကာရိုက္တာေတြေရာ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္
နတ္မႈးရဲ႕ ႏွစ္ပုဒ္စလံုး ေကာင္းတယ္ဗ်
sdl ေရ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အေသခိုင္းလိုက္ေတာ့ ပိုျပီးရင္ထဲစြဲျငိက်န္ရစ္ခဲ့တယ္ထင္တာဘဲဗ် ညားၾကေလသတည္းဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းမယ္ ဒါေပမယ့္စြဲခ်င္မွစြဲမွာေနာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့သေဘာပါ အၾကိဳက္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲေနာ
သနားစရာဇာတ္လမ္းေလးပါလား။ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ အသက္စေတးသြားရရွာတယ္။
ဒါမွ ဇတ္နာမွာေပါ့မယ္ဆင္ရဲ့..
စိတ္ကူးယဉ္ဝတၱဳေတြက ဒီလိုပဲ စာဖတ္သူရဲ့ဂရုဏာကို
ရေအာင္ယူရတာပဲ..
လူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္ဆိုတာေတာ့ ရွိစၿမဲေပါ့ေနာ္ ကတိတည္တဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ေလးစားစရာေကာင္းတာေပါ့ း)
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္မမ...
ဒီဝတၳဳက နာဂစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚတဲ႔ ဝတၳဳေပါ႔ေနာ္.. ဟုတ္လားမမ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. ဆက္ေရးပါ.. အားေပးလွ်က္ပါ
Post a Comment