"မရိုးႏိုင္မအီႏိုင္တဲ့ လန္ဒန္ဟင္းမ်ား"
သို႕…… မွ……
အယ္ဒီတာ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
ယု၀တီ ဟင္နရီဟတ္ဆင္ဟိုတယ္
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕
ေရာက္သည့္အခိုက္ၾကည့္ရႈ စုံစမ္းထိုက္တန္သည္မွန္သမွ် ေသခ်ာဂန ၾကည့္ရႈစုံစမ္း လွည့္ပတ္ ရသည့္ အလုပ္ ေၾကာင့္ ယု၀တီႏွင့္အဆက္ျပတ္လ်က္ရွိခဲ့ရေပသည္။
ယခုတဖန္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွေနစဥ္ တည္းခိုခဲ့ရေသာ ရဲင္ဗရင့္(Rembrandt)ဆိုတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ အႏုပညာ သည္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး၏ အမည္ကို အစြျျပဳၿပီး မွည့္ေခၚထားတဲ့ ထို'ရဲင္ဗရင့္ဟိုတယ္'ႀကီး ရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ ကို မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနႏိုင္သည့္အေလွ်ာက္ ေရးလိုေပေသးသည္။ ၄င္းဟိုတယ္ႀကီးသည္ လန္ဒန္ လူထုအဘို႕ ဣေႁႏၵ အရဆုံး အၿငိမ္းသက္ဆုံး ဟိုတယ္ႀကီးဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကေလသည္။
လန္ဒန္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား စညး္ကမ္းတက် ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေလ့ ရွိသည္။ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကရာတြင္ပင္ တီးတိုးေျပာတတ္ေသာ အေလ့ရွိသည္။ မိမိ အသံ က်ယ္မႈ ေၾကာင့္ သူတပါးအား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္သည္။
သည္မွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၾကရာတြင္ ရဲင့္ဗရင့္ဟိုတယ္ႀကီးက ပိုလို႕ပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို ဂုဏ္ယူ ထားျပန္ေလရာ သို႕ေၾကာင့္ အပ္က်သည္ကိုပင္ ၾကားရေတာ့မေလာက္ ၿငိမ္သက္လြန္းလွသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ဘို႕ပင္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။
ထမင္းစားခန္းရွိ စားေသာက္ၾကရာမွာလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ က်က်နန၀တ္ၿပီးမွ သြားစား ၾကသည္။ မနက္စာ…. ေန႕လည္စာ….ညစာ၊ ၃-ခါစား ၃-ခါဆင္း 3-ခါ အ၀တ္၀တ္ရသည္မွာ ေန႕စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဆိုေတာ့…. ပ်င္းစရာပင္ သိုကေပမင့္ သူတို႕မွာ မပ်င္းၾကပါ။ ဒါဘဲအလုပ္ရွိသည္။
ထမင္းစားခန္း ဆင္းရွိ အေဆာင္မွဴးတို႕ စားပြဲထိုးမ်ားခဗ်ာတို႕မွာဲ ေနာက္ၿမီးရွည္ အက်ႎေတြႏွင့္ အင္မတန္ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ စမတ္က်က်၀တ္ထားရသည္။ စားမည့္သူအခန္း၀င္လာလွ်င္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ ကုလားထိုင္ ထိုးေပး။ 'မိႏု'ေခၚတဲ့ စားစရာစာရင္း ခ်ေပး…. စားမည့္သူက ႀကိဳက္ရာမွာ လိုက္ေတာ့သည္။
အဲဒီ ယူလာတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႕ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဆိတ္သား ပါးပါးလႊာလႊာ ႏွစ္ဖတ္ႏွင့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ တခုေသာ္၎။
အမဲသား ပါးပါးလႊာလႊာႏွင့္ အာလူးအသီးအႏွံတခုခုျပဳတ္ ၿခံရံ၍ ေသာ္၎...။ အသီးအ႐ြက္ၿခံရံထားတဲ့ ႏွစ္လက္မခန္႔ ငါးေသတၱာႏွစ္ေကာင္ေသာ္၎။ ၆-လက္မခန္႔႐ွိ ငါးေကာင္လံုးေက်ာ္ေသာ္၎။ ၾကက္သား ေကာ္ရည္ဟင္း ႏွင့္ ထမင္းအနည္းငယ္... စသည့္ ၎အစာမ်ိဳးေတြသာ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္သီခ်င္းပမာ တ၀ဲ လယ္လယ္ ျဖစ္ေနၿပီး သည္အစား မ်ိဳးေတြကုိ မ တည္လ်က္ ေပါင္မုန္႔... ေထာပတ္တု သစ္သီးပူတင္း... အုိက္စကရင္း... ဂ်ံဳမုန္႔ ဆန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျပင္ ႏြားႏုိ႔...ဆြတ္ျပဳတ္... စတဲ့ အဖံုးအပိတ္ အစသိပ္ စားစရာ ေတြပါဘဲ။
စားပဲြခင္းေတြ... ဇြန္းခက္ရင္း...ေငြစလံု...ေငြခြက္...ေငြသံေလး..အေရာင္ေဖြးေဖြးလွ်ံလွ်ံ အ႐ွိန္ဟတ္ပံု ႏွင့္ စာလွ်င္ စားရတဲ့အရသာေပါ့ပ်က္ပ်က္က မကာမိပါဘူး။ ဒါေတြက သူတုိ႔ လူမ်ိဳးမ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သာယာ ႏွစ္ခ်ိဳက္ စြာ မညည္းႏုိင္၊ မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ စားေသာက္ေနထုိင္ၾကတယ္။
ဗမာေတြသာဆုိရင္ ဒီေလာက္အမယ္နည္းတဲ့ အစာကုိ အခ်ာခ်ာတလယ္လယ္စားေနရရင္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါ။
အမ်ိဳးအမည္ စံုလွေသာ ဗမာျပည္ျဖစ္ အစားအစာတြင္မက တခါတခါ တ႐ုပ္တန္းကတ႐ုပ္စာ။ မဂိုလမ္းက ကုလား အစာေတြနဲ႔ အစာနယ္ခ်ဲဲ႕ၾကေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ရာတြင္ ဟိႏၵဴႏွင့္ပုဏၰားလူမ်ိဳး ပဲႏွင့္အာလားတုိ႔ကုိ တသက္သံုးမ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ စားႏုိင္သည္မွာ အခ်ိန္ မွန္မွန္နွင့္ အစာခံၿပီးမွစား၍ ၿမိန္ေရယွက္ေရစားႏုိင္ၾကသလုိသူတုိ႔မွလည္း အစာကုိ မနက္...ေန႔လည္...ည ၃-ႀကိမ္ ခဲြ၍ အခ်ိန္မွန္မွန္ စားေသာက္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ကန္႔သတ္ထားေသာ အခ်ိန္က်လွ်င္ ဆာဆာႏွင့္ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တေယာက္ တေယာက္ကုိ စားလုိက္ေသာက္လုိက္တာကလည္း မနည္းပါဘူး။
မစားခင္ေသာက္တဲ့ အရည္ကလပ္ကလည္း ဖလ္ခြက္ေပါင္း အေတာ္၀င္လိမ့္မည္။ ေနာက္ ဂ်ံဳျပဳတ္၊ ဆြတ္ျပဳတ္၊ ႀကိဳက္ရာ ေသာက္လုိက္ေသးသည္။ ေနာက္မွ ေပါင္မုန္႔ႀကီးေတြဖဲ့ကာ ဖဲ့ကာ လာသမွ်မွာသမွ် အစာ ေတြႏွင့္ေရာ၍စား။ အားရေတာ့ ေရေသာက္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ရသာစံု သစ္သီးပူတင္း အုိက္စကရင္ေတြ တဆက္တည္း တ၀စား။ အဲဒါနဲ႔ ၿပီးအံုးမလား ဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါ။ ေကာ္ဖီႏွင့္ လဘက္ရည္ႀကိဳက္ရာကုိ အစာသိပ္ ေသာက္လုိက္ၾကပါေသးတယ္။
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အစား စားပဲြမွာ အနည္းဆံုးတနာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွ စားပဲြထုိးကုိ တစ္ ေပးၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ (ေဘာက္ဆူး)ေပးတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ ဗမာျပည္မွာ ေပးရမယ္လုိ႔ စည္းကမ္း မ႐ွိပါဘူး။ ကုိယ္သဒၶါ မွ ေပးၾကတာ။ သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ မေပးလုိ႔ကုိမျဖစ္ဘူး။ ထံုးစံႀကီးတခုဘဲ။
အခန္း႐ွင္းတဲ့ မိတ္ကုိလည္း ေပးရတာဘဲ။ စက္ေလွကား ေမာင္းတဲ့သူငယ္ကလည္း ခဏခဏ ' သုိင္းခ႐ု ' လုပ္ေတာ့ မေပးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ တကၠစီးေမာင္းတဲ့ဆရာကလည္း 'တစ္' ေလာက္ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားသည္။
၎ ဟုိတယ္မွာ ၄-၅ရက္ခန္႔ ဤနည္းႏွင္ႏွင္။ မနက္လင္းလွ်င္ လင္းျခင္း ေရခ်ိဳး အ၀တ္လဲ စက္ေလွကား ႏွင့္ဆင္း ဧည့္ခန္းမွာထုိင္၊ ဧည့္သည္လာလွ်င္ေတြ႕၊ ထမင္းစားခန္း၀င္ အေဆာင္မွဴးက ႏႈတ္ဆက္ သည္ကုိ ျပန္ဆက္၊ စားပဲြတုိင္ႂကြေပးတဲ့ ကုလားထုိင္မွာ၀င္ထုိင္၊ 'မိႏု' ဖတ္ စားစရာမွာ၊ စားႏုိင္ သေလာက္ စား၊ ကာဖီေသာက္၊ တစ္ခ်၊ ဧည့္ခန္းျပန္ထြက္လာ၊ စာေရးစားပဲြမွာထုိင္၊ စာေရးစရာ႐ိွေရး၊ အျပင္ထြက္ လုိကထြက္၊ မထြက္လုိက စက္ေလွကားႏွင့္ အေပၚျပန္တက္၊ ေန႔လည္စာ အခ်ိန္မွာလည္း သည္နည္း။ ညစာ အခ်ိန္ မွာလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္၊ ၃-၄ရက္ ေလာက္႐ွိေတာ့ အင္မတန္ညည္းေငြ႕လာသည္။
ကုိယ့္ဗမာျပည္မွာေတာ့ မနက္မုိးလင္း ေရမခ်ိဳးခ်င္ေသးလွ်င္လည္း ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ေပမယ့္ ကာဖီထုိင္ ေသာက္ခ်င္ေသာက္ႏုိင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အရသာကုိ ျပန္ေတြးမိသည္။
သည္ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာ လူႀကီးလူေကာင္းဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျပဳမူေနထုိင္ပံုေတြကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ 'လူထု' ေခၚတဲ့ လုပ္စားကုိင္စား သမားေတြ စားေသာက္ရာ ဆုိင္မ်ိဳးကုိ ၾကည့္ခ်င္ျပန္သည္ႏွင့္ 'ပစ္ကားေဒလီ' ေခၚေသာ အစည္ကားဆံုး ရပ္ကြက္ကုိ ေရာက္ သြားခုိက္ျဖစ္၍ 'လူထု'စားေသာက္ေသာ စားစရာဆုိင္ကုိ၀င္စားၾကည့္သည္။
အစားျခင္း ေတာ့ မကြာပါ။ ၀က္ေပါင္၊ ၾကက္ဥ၊ ငါးေသတၱာ အာလူး၊ ေပါင္မုန္႔၊ မာကာ႐ုိးနီ၊ ႏြားႏုိ႔၊ ကာဖီ၊ ဒါေတြ ဒါေတြ အားလံုး႐ွိတာပါဘဲ။
တစ္မေပးရ၊ စားပဲြကုလားထုိင္ထုိးမ႐ွိ။ ဒါဘဲကြာတယ္။
ေကာင္တာ႐ွည္ႀကီးေဘးတြင္၊ ဒန္ေရာင္ ေျခတေခ်ာင္းႏင့္ သားေရထုိင္ခံုေတြမွာထုိင္၍ စားခ်င္ရာ မွာစား၊ အတြင္း က ေရာင္းသူကေသာက္ေရဖန္ခြက္ ဇြန္း ခက္ရင္း စကၠဴလက္သုတ္ပု၀ါ အစံုႏွင့္ စားစရာကုိ လာခ် ေပးသည္။
စားစရာ ထည့္ေရာင္းေသာ ပစၥည္းအသံုးအေဆာင္ ထုိင္ခံုစားပဲြ႐ွည္မ်ား အေရာင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ သန္႔႐ွင္း စင္ၾကယ္ လွသည္။
လူကလည္း ဆူဆူညံညံႏွင့္ ညစ္ညစ္ေပေပမဟုတ္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သတ္သည္။ သန္႔ျပန္႔သားနား သည္။
သူတုိ႔ အလုပ္က လက္သမား ေဆးသုတ္သမားကားေမာင္းသမား အပ္ခ်ဳပ္သမား၊ ဘိနပ္တုိက္၊ တံမ်က္ လွည္း က အစ လမ္းေဘးက ေရခဲမုန္႔ေခ်ာင္းေရာင္းတဲ့ ဦးပီတာနဲ႔ သတင္းစာေရာင္းတဲ့ ေဂ်ာ္နီေလးတုိ႔ အထိ ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဆီမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေ႐ြးသန္႔႐ွင္းစြာေနထုိင္စားေသာက္တတ္မႈ စံနစ္ကုိေတာ့ ခ်ီးၾကဴး ထုိက္ပါ ေပတယ္။ အလုပ္သမားမ်ား ရတဲ့အခေၾကးေငြ ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ဘဲ အီေအာင္ ရသည္။
တပါတ္မွာ ငါးရက္သာအလုပ္လုပ္သည္။ စေန တနဂၤေႏြဆုိရင္ အားလပ္ခြင့္ ရသေလာက္ လြတ္လပ္စြာ သြးလာ လည္ပတ္ၾကသည္။
အစားအေသာက္ကုိ ဟုိတယ္ႏွင့္ ဆုိင္မ်ား၌သာ အားထားစားေသာက္ေနသူမ်ားအျပင္ ကုိယ္အုိး ကုိယ္အိမ္ႏွင့္ ေနထုိင္စားေသာက္သူေတြအဘုိ႔မွာ သာ၍ တြက္ေျခကုိက္ၾကသည္။
အိမ္႐ွင္မ မွန္လွ်င္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မေ႐ြး အလုပ္သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိလွသည္။ ထင္းမခဲြရ မီးယပ္မခပ္ရ မီးမမႈတ္ ရဘဲ စက္ခလုပ္ႏွိပ္႐ံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးၿငိမ္းသည္။
လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အား မီးဖုိကုိ အိမ္တုိင္းရသည္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကုိ ေစ်းေပါေပါႀကီးႏွင့္ သံုးႏုိင္သည္။ ေရေႏြး ေရေအး ပုိက္ႏွင့္ သေဘာ႐ွိဖြင့္သံုးႏုိင္ရန္ မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္သံုး ေရအတြက္ အိမ္ခန္း တုိင္း အသင့္တပ္ဆင္ေပးထားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မီးဖုိအခန္းတုိင္းမွာ ဧည့္ခန္းကဲ့သုိ႔ ေျပာင္လက္သန္႔႐ွင္းလွသည္။ သား၊ ငါး အသီးအ႐ြက္ မီးဖုိသံုး ပစၥည္း မ်ားကုိ မပုတ္မသုိးရန္ အေအးေသတၱာ ' ဖရယ္ဂ်ီဒယ္ ႏွင့္ အိမ္တုိင္းထားႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ ေစ်း၀ယ္ လွ်င္ တပါတ္စာ တခါတည္း၀ယ္ထားႏုိင္သည္။
မနက္တုိင္း ေစ်းဆဲြျခင္းကုိင္ထြက္ရေသာ ဒုကၡၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ သားသမီးမ်ားေသာ အိမ္ေထာင္ဆုိလွ်င္ ႏြားႏုိ႔ သစ္သီး ေခ်ာ့ကလက္ အေႏြးထည္ ေဆး၀ါးမ်ား ႐ုိး႐ုိးအိမ္ေထာင္ထက္ပုိ၍ ရသည္။
ခေလးမ်ားေလ၊ အျမတ္ထြက္ေလ လူႀကီးေတြအဘုိ႔ ' ရာ႐ွင္စံနစ္ ' ႏွင့္ ခ်ိဳးၿခံေစသေလာက္ ခေလး မ်ားအတြက္ ပစၥည္းႏွင့္ အသံုးအေဆာင္အစား အေသာက္မ်ားကုိ အလကားသာသာကေလး ရႏုိင္ ေသာ အခြင့္အေရး ထားေပးသည္။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမဆုိလွ်င္ ေမြးဖြားၿပီးသည္အထိ အစုိးရကတာ၀န္ယူလုိက္သည္။
သုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ႏွင့္ ခေလးသူငယ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကယ္ဆယ္ေရး အိမ္႐ွင္မ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး တုိ႔ကုိ ေဆာင္႐ြက္ေသာ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးအသင္းတဖဲြ႕ သီးျခားမ်ား မ႐ွိေတာ့ၿပီ။
ေ႐ွးမဆြ ကပင္ အစုိးရက ေခါင္းၿမီးခ်ံဳ တာ၀န္ယူ ထားေလသည္။
ဤမွ်သာယာေသာ တုိင္းျပည္မွာ ယခုေနာက္ထပ္ၿပီး ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္ ေဆာင္႐ြက္ ေနၾက ျပန္ေသာေၾကာင့္ အတုိင္းနဲ႔အလြန္ တံခြန္ဘုရားဆုိတဲ့ စကားလုိ အခ်ိဳ႕ကုိ သကာေလာင္း ေနၾက ျပန္ပါသည္။
ဗမာျပည္က ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းႀကီးထဲမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးအိမ္႐ွင္မမ်ား သက္သာေခ်ာင္ခ်ိ မည္နည္း။ ေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္သည့္ မီးဖုိေခ်ာင္သန္႔႐ွင္းေရးကုိ သက္ညႇာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ ႏုိင္ပါေစ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ထုိက္တန္ေလ်ာ္ညီေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ရ႐ွိၾက ပါေစ။ လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အား တခုကုိ ေဖာေဖာသီသီ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ သံုးႏုိင္ေအာင္ ဓါတ္အားေပးစက္ႀကီး အျမန္ဆံုး ေဆာက္တည္ ေပးႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတင္းၾကေပေတာ့။
အိမ္႐ွင္မႏွင့္ စဖုိေဆာင္ကုိ ေက်ာမဲြကအစ ဓန႐ွင္ႏွင့္ အစုိးရအရာ႐ွိႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ေယာက္်ား ႀကီးမ်ား၊ လူႀကီးမင္း မ်ား မကင္းႏုိင္တဲ့ မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရာ ဌာနႀကီး တခုျဖစ္၍ သည္ဌာနႀကီးက အေရာင္ တလက္ လက္ ႏွင့္ အဆင့္အတန္း တက္လေလေလ လူႀကီးမင္း လူငယ္မင္းေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ က်န္းမာ ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနႏုိင္ေလေလျဖစ္ၾကပါမည္။
မီးဖုိေခ်ာင္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေရးခ်က္ျခင္းျပဳျပင္ေပးလုိ႔ အိမ္႐ွင္မတုိင္းက မိမိတုိ႔ ေမာင္ေတာ္မ်ား ကုိနားပူ နားဆာ လုပ္ပါလွ်င္ ျပည္ေတာ္သာ ေမာင္ေမာင္မ်ားကလည္း ေျပာပါမ်ားေတာ့ စီမံကိန္း ထဲတြင္ မီးဖုိေခ်ာင္ စံနစ္ ကုိ အျမစ္ကလွဲ၍ ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲရန္ စီမံေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ စရာ႐ွိေပသည္။
ယု၀တီမ်ားက်န္းမာၾကပါေစ။
ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
ေခတၱ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
အကုိေရာ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္ေနလား။
ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ေနတာနဲ႔ မေရႊစင္ဆီလာဖတ္တာ ေနာက္က်သြားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ စာေရးမယ္ စိတ္ကူးတာ ကမၻာ့ဖလားနဲ႔ တိုးေနလို႔ ဘာမွကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီစာဖတ္ျပီးေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္း၊ ႏွစ္ေတြၾကာလာေပမဲ့ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ မီးမလာေတာ့ မီးေသြးနဲ႔ ခ်က္ရတုန္း၊ ညနက္သန္းေခါင္ မီးလာခ်ိန္ အေျပးအလႊား ေရေမာ္တာတင္၊ ထမင္းအိုးတည္၊ ခ်က္ျပဳတ္နဲ႔ ပိုေတာင္ဆိုးေနၾကေသးတယ္ေနာ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ေရနဲ႔ မီးနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနရမလဲ မသိပါဘူး။
ေအာ္...လန္ဒန္က ဟုိတုန္းကထဲက ေခတ္အမီွႀကီးမွီေနတာကုိး။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာရွိတ့ဲ ကုလားမေတြကေတာ့ ကေလးေတြဇြတ္ေမြးေနၾကေလရဲ့။ အစုိးရက တာ၀န္ယူထားတာကုိး။
Post a Comment