ပန္းသတင္း (ဂၽြန္ ၁၉)

မင္းလည္း အတူတူ၊ ငါလည္း အတူတူ

ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း

၀ါးခနဲ ရယ္ေမာသံၾကားလိုက္ရေတာ့ ဦးေဆးရိုး ေျခလွမ္းတန္႔သြားသည္။ စိတ္ရႊင္သည္လည္း မဟုတ္။ ညစ္ညဴးသည္လည္း မမည္ေသာ ၾကား မ်က္ႏွာသည္ ခဏခ်င္း အလိုမက်အသြင္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလ၏။ သည္အသံသည္ ျမင့္ေသာင္းဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္က လာတာ ျဖစ္သည္။ ျမင့္ေသာင္း ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ဆိုသည္က ကာလသား လူငယ္မ်ား စုေ၀းရာ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားတကာ အလုပ္က်ပ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေန ၾကသည့္ အတြက္ ဦးေဆးရိုး အလိုမက်ျခင္း ျဖစ္သည္။

    "ေငြခင္ ပိတ္စရွိလားေဟ့"
    ဦးေဆးရိုး ရပ္ေနေသာ ေနရာက သန္းပင္ သန္းခက္မ်ားျဖင့္ ေစာင္ရန္တန္း ကာသြယ္ထား ေသာေနရာ။ သူ႔အာရုံ က ထန္းရြက္မ်ား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ကာရံထားေသာ အိမ္တြင္း။
    "ေငြခင္တို႔ ဘယ္သြားကုန္ၾကသလဲဟ"
    လူရိပ္မျမင္၊ ေျခသံမၾကားရသျဖင့္ ထပ္မံေခၚေသာအခါ မေငြခင္က ထြက္မလား၊ ေခြးက တက္မွ ေခြးက ထေဟာင္ေလသည္။ သို႔စဥ္တြင္ ဦးေဆးရိုးေဘးနားသို႔ သံဃာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လာရပ္၏။ ကိုယ္ေတာ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ပါေသာ ကေလးမွာ လက္ထဲတြင္ ဘာမွ်ကိုင္မထား။ ဆရာေတာ္၏ ဖိနပ္ တစ္ရံကိုမူ ခါးမွာထိုးထားေသာ အက်ႌကၽြတ္ ပုဆိုးတိုတိုႏွင့္ ၇ႏွစ္အရြယ္ကေလး ျဖစ္သည္။

    "ဆြမ္းေတာ္ခင္ဗ်ာ့"
    ကေလး၏ တာ၀န္သည္ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူမ်ား ၾကားသိေအာင္ ေအာ္ရန္ ျဖစ္သည္။ သူက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ခဏ၀ယ္ ကိုပိတ္စ၏ ေခြးကတက္မွ ေခြးက ပ်င္းရိစါာ ထေဟာင္ ျပန္၏။
    "တယ္ ဒီေခြးဟာ ေသေတာ့မွာပဲ၊ ဘုန္းႀကီးမွန္းမသိ ဘာမွန္းမသိ၊ ပိတ္စေမြးတဲ့ေခြး၊ ပိတ္စလိုပဲ မုိက္ရိုင္း တာပဲ"
    သူ႔ကို ေဟာင္တာ သည္းခံႏိုင္ျငား ဘုန္းႀကီးကို ေဟာင္ေသာအခါ ဦးေဆးရိုး စိတ္ဆုိးလာ သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေခြးကို ေရရြတ္မိရာ ဆရာေတာ္က ႏႈတ္ဆက္၏။

    "ဒကာ ဦးေဆးရိုး ေနေကာင္းရဲ႕လား"
    "တင္ပါ့ဘုရား"
    သူက ကပ်ာကယာလွည့္၍ လက္အုပ္ခ်ီမိသည္။
    "ေတာ္သလင္းက ေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ အစိုက္ေနာက္က်ေနမယ္ ဒကာႀကီး"
    "တင့္ပါဘုရား၊ အဲဒါ ညႇိႏိႈင္းရေအာင္ လယ္ျပင္က လာခဲ့တာပါဘုရား၊ ပိတ္စကကို မေတြ႕လို႔"

    ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားရင္း ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲက သပိတ္ကို ဦးေဆးရိုး မွန္းဆၾကည့္ သည္။ သပိတ္ ေအာက္ က ယွက္ေပြ႕ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပိျပားမေန။ သည္ေတာ့ သပိတ္ ထဲမွာ ဆြမ္းအင္မတန္ နည္းပါး ေနသည္ေတြးကာ စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားမိသည္။
    "အလုပ္က ပူခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလို လယ္ထဲဆင္းေနၾကရတာဘုရား၊ အရွင္ဘုရား ဆြမ္းမ်ား ဟင္းမ်ား မွ်တပါရဲ႕လားဘုရား"
    "မေလာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ ခ်က္ရတာေပါ့ဒကာႀကီးရယ္၊ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးတည္း ဆုိ အေရး မဟုတ္ ပါဘူး၊ ေက်ာင္းသား ဆယ္ေယာက္ ရွိတယ္"

    "တင့္ပါဘုရား၊ လယ္ထဲက အလုပ္က်ပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို ဆြမ္းေလာင္းၿပီးမွ အိမ္ကထြက္ဖို႔ အမယ္ႀကီးကို မွာထား ေနပါတယ္ ဘုရား"
    "သာဓု ဒကာႀကီး၊ သာဓု သာဓု၊ ၀ါတြင္းမွာ ဆြမ္းဟင္းရွားပါးၿပီး ၀ါပ က်မွ ေပါမ်ားတာဟာ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာစဥ္ ဆရာဆက္က ထံုးစံပဲ ဒကာႀကီး၊ ကဲ ကဲ ဘုန္းႀကီးလည္း ၾကြဦးမည္ ဒကာ ႀကီးေရ"
    "တင့္ပါဘုရား"
    ဆရာေတာ္ႏွင့္ပါေသာ ကေလးငယ္၏ ဆြမ္းေတာ္ခင္ဗ်ာ့ အသံသည္ ေ၀း၍ ေ၀း၍ သြားစဥ္ တြင္ အသံ တစ္သံက နီးကပ္လာေလ၏။
    "၀တ္ခြက္ဗ်ိဳ႕"
    ဆယ္ႏွစ္ရြယ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားေသာ ဗ်ပ္ခြက္တစ္ခု ကုိ ေခါင္းေပၚမွ လက္လြတ္ရြက္လ်က္၊ အိမ္ေပါက္ေစ့တြင္ ရပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္၏။ သူကား ေရွ႕မွ ၾကြ သြားၿပီးသာ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းမွ ဟင္းအလွဴခံေပတည္း။
    "၀တ္ခြက္ခင္ဗ်ာ့"

    ဟင္းအလွဴခံသူသည္ ဆရာေတာ္ေအာက္ အသြားေႏွးေပသည္။ သူက အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ တြင္ တစ္ႀကိမ္ ရပ္ၿပီး ေအာ္ရုံျဖင့္ တာ၀န္ေက်သည္ မယူဆ။ အိမ္ရွင္ ေနာက္ေဖး ၀င္ေနသလား၊ ကေလးငိုေနသလား၊ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္း ထဲ ေရဆင္းခပ္ေနသလား အကဲခတ္ရသည္၊ ေစာင္းဆိုင္း ရသည္။ "၀တ္ခြက္ဗ်ိဳ႕" ေအာ္သူ မွာ ဗ်ပ္ရြက္ေသာ ေက်ာင္းသားႀကီး။ "၀တ္ခြက္ခင္ဗ်ာ့" ေအာ္သူ မွာ သူေရွ႕ကပါေသာ ေက်ာင္းသားငယ္။ ယင္းေက်ာင္းသားငယ္၏ တာ၀န္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ လူ ရွိ မရွိ ေျပးၾကည့္တန္ ၾကည့္ ရသည္။ "ဟင္းအိုးက တစ္ဖက္၊ ကေလးက တစ္ဖက္နဲ႔ဟယ္" ဟု အိမ္ရွင္မက ညည္းလွ်င္ ကေလးကို ေျပး၍ ခ်ီတန္ခ်ီရသည္။ ဟင္းကေလးတစ္ခြက္ရဖို႔အေရး ငရုတ္သီး ကူေထာင္းတန္ ေထာင္းရ၏။ ဗ်ပ္ရြက္ ေသာ ေက်ာင္းသား၏ ေနာက္လိုက္အေကာင္ သည္ ပါးရ၏။ လ်င္ရ၏။ သည္မွ်ျဖင့္ မၿပီးေသး၊ ႀကိဳးတပ္ ထားေသာ ဘံုအိုးကို ဆြဲရေသးသည္။

    "ဘံုအိုး"
    သာမန္ၾကည့္လွ်င္ ဟင္းခ်ိဳထည့္သည့္ အိုး ဟုသာ အဓိပၸာယ္ထြက္ေလျငား ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါ က ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ နိမ့္က် ျမင့္ျမတ္မေရြးတို႔၏ စုေပါင္းဆုံရာ "ဘံုအိုး" ဟူ၍လည္း အနက္ထြက္ေခ် ၏။
    တစ္ခါတစ္ရံ၌ ရြာထဲရွိ အိမ္တိုင္းေစ့က ဟင္းလွဴတတ္သည္။ ထုိအခါ ဗ်ပ္ထဲက ပန္းကန္ မ်ားျဖင့္ မဆံ့ ေတာ့ၿပီ။ မ်ိဳးတူေသာ ဟင္းခ်င္း ေပါင္း၊ ဟင္းအေျခာက္ခ်င္းေရာ။ သို႔ေပသည့္ ပန္းကန္ မ်ား လိုအပ္ၿမဲ လိုအပ္ ေနေသးလွ်င္ အမ်ိဳးတူမ်ားျပားေလ့ရွိေသာ ပဲဟင္းကို ဘံုအိုးထဲ ထည့္ေတာ့ သည္။

    "၀တ္ခြက္ဗ်ိဳ႕"
    "၀တ္ခြက္ခင္ဗ်ာ့"
    ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဦးေဆးရိုးဘက္သို႔ နီးသည္ထက္ နီးကပ္လာၾက၏။ ဦးေဆးရိုး သည္ ရပ္ၾကည့္ ေနရင္း ရင္ထဲက မခ်မ္းသာ။
    "ေၾသာ္ ဘုန္းႀကီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔၊ အျမင္လြယ္သေလာက္ ဆြမ္းဟင္းရဖို႔ေတာင္ မလြယ္ပါ ကလား။ ဒကာ ဒကာမ မြဲရင္၊ ငတ္ရင္ သူတို႔လည္း က်ပ္တည္းရတာပါကလား။ အခုဆိုရင္ တစ္ရြာ လံုး လယ္ထဲ ဆင္း ေနၾက လို႔ ဆြမ္းမရ၊ ဟင္းမရနဲ႔"

    ေက်ာင္းသားႀကီးႏွင့္ ေနာက္လိုက္ ေက်ာင္းသားငယ္တို႔သည္ ဦးေဆးရိုးအနားသို႔ ေရာက္ လာၾက၏။ ဦးေဆးရိုး သည္ အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ေဟာင္းေလာင္းပန္းကန္မ်ားျမင္ရ လွ်င္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း သာ အဖတ္တင္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားလိုက္စဥ္ ေအာ္သံ မ်ားသည္ တစ္စထက္ တစ္စ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
    ဦးေဆးရိုးသည္ ဦးပိတ္စ အိမ္၀ိုင္းဲသို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေခြးကတက္က ေခြးပိန္မွာ ၀ဲကုတ္ ေနရ သည္ႏွင့္ ဦးေဆးရိုးကို မေဟာင္အားရွာ။
    "ေဟ့ေကာင္ နားပင္းေနသလားကြ"

    ဦးေဆးရိုး ေငါက္ငမ္းသံေၾကာင့္ ဦးပိတ္စ လန္႔သြားသည္။ သူသည္ ႏြားတင္းကုန္ေနာက္ တြင္ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္မ်ား ေနရာမွ ျပန္ဆဲ၏။
    "လန္႔လိုက္တာကြာ"
    "ေငြခင္၊ ေငြခင္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေနၿပီးေခၚတာ အခြန္းတစ္ရာ မကဘူး"
    "အေရွ႕ဘက္ေတာထဲ ဟင္းရြက္ခူး ထြက္သြားတယ္ ထင္သကြ၊ ဒါေၾကာင့္ မထူးတာ၊ ကဲ ဆိုစမ္း"
    "မင့္လယ္ ဘယ္ေန႔စည္းခ်မလဲ။ မင္းၿပီးရင္ ငါပဲကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရေအာင္လို႔"

    သည္ေတာ့ ဦးပိတ္စ အလြတ္မေျပာႏိုင္။ မေတာ္တဆ အေျပာမွားမည္စိုးသည္။ ဘုတ္အုပ္ ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားသည္။
    "လာကြာ အိမ္ေပၚသြားရေအာင္"
    "ကုိယ့္လယ္ကို ေကာက္စိုက္သမေတြ ဆင္းမယ့္ရက္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားဟ ပိတ္စရ"
    "မွားမွာစိုးလို႔ပါကြာ"
    လက္တြင္ ေပေနေသာ ႏြားေခ်းေျမမ်ားကို အထူးေဆးေၾကာမေန။ ခါးတြင္ ၀တ္ထားေသာ ပုဆိုးျဖင့္ ပြတ္ရင္း ဦးပိတ္စ ေရွ႕ေဆာင္၍ ႏြားတင္းကုပ္ေဘးမွ ခြာလာခဲ့ၾက၏။ ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာသံ မ်ားက ျမင့္ေသာင္း ၏ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ဆီမွ လြင့္ပ်ံလာသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဦးေဆးရိုး သည္းမခံ ႏိုင္ၿပီ။

    "အမ်ားတကာ ယားလို႔ေတာင္ မကုတ္အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္က မိမစစ္ ဖမစစ္ေတြ လာၿပီး တဟီးဟီးး တဟားဟား ျဖစ္ေနၾကလဲမသိဘူး ေတာက္"
    "ေဟ့ ေဟ့ ရမ္းရမး္မေျပာနဲ႔၊ အဲသည္ထဲမွာ မင့္ေျမးေတြ မပါဘူး ေျပာႏိုင္လို႔လား။ ဟာ အေရးထဲမွာ ဘုတ္အုပ္ ထဲက ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ ေငြခင္ ကိုင္ၿပီး  ထားခ်င္ရာ ထားျပန္ၿပီထင္ တယ္"
    ဦးေဆးရိုးသည္ ေဆးေတာင္းထဲက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ယူၿပီး ညႇိေသာက္၏။

    "မေတြ႕ပါဘူးကြာ၊ ခဏေနပါဦး"
    သူ႔ေဘးတြင္ ဦးပိတ္စ လာထိုင္ခိုက္၊ ၀ါးခနဲ ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာသံကို ၾကားရျပန္၏။ ဦးေဆးရုိး သည္ အျမင္မ်ားစြာ မသဲကြဲေသာ ထရြက္တဲဆီသို႔ ေဒါသတႀကီး ေမာ့ၾကည့္သည္။ ျမင့္ေသာင္း ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္မွာ ဆုိင္းဘုတ္မရွိ။ သို႔ရာတြင္ ေစတနာရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သံျပားတြင္ ထံုးျဖင့္ ေရးၿပီး အခမဲ့ ကူညီ ထားၾက၏။
    ဆိုင္းဘုတ္မွာ "ေမာင္ျမင့္ေသာင္း ဆံသ၊ ဆံပင္မ်ားကို က်နစြာ တစ္ေခ်ာင္းစီ ဆြဲႏုတ္ေပးပါ သည္" ဟူ၍ ျဖစ္၏။

    ဤသို႔ျဖင့္ ေပါက္ကရေတြ ေရး၊ ေပါက္ကရေတြ ေျပာ၊ တရုန္းရုန္း တအုန္းအုန္း ျဖစ္ေန ေသာ ဆံသဌာနမွ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ဦးေဆးရိုးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီး ျဖစ္ေနေလ သည္။
    "မင္းတု႔ိ ငါတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ တေသာေသာေနတာပါပဲဟု ေဆးရိုးရ၊ ေပးပါ ဦးဟာ ေဆးတစ္ဖြာ"
    "ငါလည္း ငယ္ရာက ႀကီးလာတာပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါတုိ႔တုန္းက အပူအပင္အေၾကာင့္ၾက မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သည္ ေကာင္ေတြက လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္"
    ျမင့္ေသာင္းဆံသ ဘက္ဆီမွ မ်က္လံုးမခြာဘဲ ေရရြတ္သည္။ ေဆးလိပ္ကို အားရပါးရဖြာၿပီး ေနာက္ ဦးပိတ္စ ကို လွမ္းေပး၏။

    "အမယ္ ကေန႔ ကေလးေတြက မင္းကို မီကို မမီေသးဘူး ေဆးရိုး သိလား၊ ဟင္း ငါမေျပာ ခ်င္လို႔။ က်ီးဒန္ အရင္က မင္းလိုက္လိုက္ပိုးေနတဲ့ မိေထြးေလးကို မင္း ဘာလုပ္ခဲ့လဲ၊ ကဲ ေျပာစမ္း"
    "မိေထြးလား၊ ဟုတ္လား"
    ဦးေဆးရိုး အမွတ္အာရုံက ရုတ္တရက္ ႏိုးၾကားမလာေတာ့။ ဦးပိတ္စကပဲ ေဖာ္ေပးရသည္။
    "မယ္သဲမႈန္ရဲ႕သမီး ဖိုးစံဘရဲ႕ မယားပါသမီးလကြာ"
    "အား ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မိေထြးေလး၊ ငဇင္ရိုင္းကနု္းက ငေျပာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က် သြားတာ၊ ဟုတ္ၿပီေဟ့"
    သည္ႏွယ္ ေရရြတ္မိၿပီဆိုေတာ့ သြားမရွိေသာ ဦးေဆးရိုး၏ ပါးစပ္သည္ အက်ည္းတန္စြာ ၿပံဳးရယ္မိေလ၏။ မင္းသမီး မေထြးေလးႏွယ္ လွပေၾကာ့ရွင္းသည္ဆိုေသာ မိေထြးေလး။ ရမ္းဘိုကုန္းရြာ၏ ဦးေဆာက္ပန္း။ အမည္ အရင္း မေထြး ျဖစ္သည္။

    ရြာ၏ အက်င့္က သူ႔အေမ ေမာင္လွ အမည္ေပးေပမဲ့ ငလွ ဟုေခၚၾကသလို မေထြးေလး လို မိေထြးဟု ေခၚၾကသည္။ အေရွ႕ပိုင္းက ကိုစံလွေဘာ္ မခြက္တို႔၏သမီး အမည္ကလည္း မေထြးပင္ ျဖစ္ျပန္၏။ သည္ေတာ့ မသဲမႈန္၏ သမီး မေထြးက မခြက္၏ သမီး မေထြးေအာက္ သံုးလခန္႔ငယ္ သည့္အတြက္ မိေထြးေလး၊ အေရွ႕ပိုင္းက မေထြးမူ မိေထြးႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။ မိေထြး ႏွစ္ေထြး ရွိရာ မသဲမႈန္သမီး မေထြးေလး ကို ဖိုးက်န္းႀကီး၊ မယ္ၾကြယ္စိုး၏ သား ေဆးရိုးက အားႀကီး ႀကိဳက္ သည္။ အားႀကီး ႀကိဳက္ပါ ေသာ္ေကာ မိေထြးေလးကလည္း သက္ႀကီးမ်ား ေျပာစကားအရ၊ မင္းသမီး မေထြးေလးႏွင့္ အင္မတန္ တူဆိုကိုး။

    မေထြးေလး ဥပုသ္မေစာင့္ေလႏွင့္ ေဆးရိုးတို႔ ဥပုသ္ဇရပ္သို႔ ေရာက္ၿပီ။ ႀကိဳက္ေတာ့လည္း ႀကိဳက္သည္ေပါ့။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မျဖစ္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရပံုမွာ သီလေပးမည့္ ဘုန္းႀကီးကို ေရွ႕ တည့္တည့္ က ရွိခိုးလွ်င္ ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္မွ မိေထြးေလးကို ျမင္ရမည္မုိ႔ မသင့္။ သို႔ျဖစ္၍ ဘုန္းႀကီး၏ ၀ဲက ျဖစ္ေစ၊ ယာကျဖစ္ေစ ေနေသာ လူအုပ္ထဲမွာ မရမက ေနရာယူသည္။ လက္မ ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ပူး၍ နဖူးေပၚ ေထာက္ထားေသာ္ျငား မ်က္လံုးက မေထြးေလးဆီမွာ။

    သီလေပးေသာ ကိုယ္ေတာ္က "ယ-မဟံ၀ဒါမိ တံ၀ေဒထ" ဆိုကာ အဆံုးသတ္၍ သီလယူ သူမ်ား "အာမဘေႏၱ" ခံကာ ၀တ္ခ်ၿပီးစီးသြားၾကသည္။ ေဆးရိုး ၀တ္မခ်၊ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိခိုးေန သည္။ ဥပုသ္ ဇရပ္ တခုလံုး တေသာေသာ ရယ္ေမာ၏။ သူ မသိ။ အျမင္မေတာ္သူတစ္ဦးက ေခါင္းကို ႏွိမ့္ေပးမွ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္သိကာ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ ထေျပးရ၏။ မိေထြးေလးကို ႀကိဳက္သမွ အားႀကီးႀကိဳက္ ေသာ ေဆးရိုး။ မိေထြးေလး၏ အသံသည္ ဂရမၼာဖုန္းထဲက မေငြၿမိဳင္၏ အသံႏွယ္ သာယာ၏။ မိေထြးေလး ရယ္ရိုး ရယ္စဥ္ ရယ္ေမာအသံကို ၾကားရလြယ္သည္။ မိေထြး ေလး ေျပာရိုးေျပာစဥ္အသံကို သိရလြယ္သည္။ မိေထြးေလး၏ အသံကို ေဆးရိုးဖခင္ ဦးက်န္ႀကီး သတိထားရ၏။

    ရမ္းဘိုကုန္းရြာသည္ စလင္းေခ်ာင္းအေကြ႕ေပၚတြင္ တန္းစီတည္ေဆာက္ထားရာ အခ်ိဳ႕ ေနရာ၌ တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္ ရြာလယ္လမ္းက သြားလွ်င္ ေ၀းေသာ္လည္း ေခ်ာင္းထဲက ျဖတ္သြား လွ်င္ နီးသည္။ သည္ေတာ့ မိေထြးေလးတို႔ အိမ္အနီး ေရခပ္ဆိပ္ကအသံကို ေဆးရိုးတို႔အိမ္က အတုိင္းသားၾကားရသည္။ အျခား အသံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲလာလာ ကိစၥမရွိ။ မိေထြးေလးအသံ ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ဖိုးက်န္ႀကီးက ဦးစြာ ၾကားသည္။

    "ဟဲ့ ေဆးရိုး ႏြားစာစဥ္းေနရင္းက ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲဟင္"
    အလုပ္လုပ္ေနေသာ ေနရာတြင္ သူ႔သား မရွိေတာ့ေသာ အျဖစ္။
    "အမယ္ႀကီး၊ ညည့္သား ဘယ္ေရာက္သြားတံုး။ ဒီမွာလည္း ထြန္သြားေတြ "သ"ရက္ တန္းလန္း မိေထြးေလးအသံၾကားရာသို႔ ထေျပးေသာ ေဆးရိုးအေၾကာင္း။
    သည္အျဖစ္သနစ္ေတြ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျဖစ္လာေတာ့ မိေထြးေလအသံကို ဖိုးက်န္ႀကီးက ဦးစြာ ၾကားရေတာ့သည္မွာ မဆန္း။ ၾကားသည္ႏွင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပါက သူ႔သား ေပ်ာက္သြား ၿပီ။ ကုိယ္ႀကိဳက္သူ ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ျခင္းကို ဖိုးက်န္ႀကီး နားလည္ေစကာမူ အလုပ္ကို ပစ္ပစ္ သြားတာ သေဘာမက်။

    သည္ႏွယ္ သေဘာမက်တာေတြ စုစုၿပီး ေတးေတးထားရာ ေဆးရိုးတို႔ လယ္ေကာက္စိုက္ ရန္ ၂ရက္အလုိတြင္ စိုက္ခင္းအသင့္ျဖစ္ရန္ အေျပးအလႊားလုပ္ကိုင္ေနရခုိက္ လယ္တစ္ပြဲေက်ာ္ တြင္ မိေထြးေလးပါေသာ ေကာက္စိုက္သမ "စည္း" က်ေသာေန႔ကို ဆံုေလ၏။ မိေထြးေလး၏အသံ သဲ့ခနဲၾကားသည္ႏွင့္ ထြန္ကိုင္းတြင္ ကန္ႀကိဳးႏွင့္ နတံ ကလန္႔ၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို တမန္းျပင္ထဲ ပစ္ထား ခဲ့ကာ အသံၾကားရာသို႔ ေဆးရိုး ေျပးေလ၏။

    မိေထြးေလးသည္ ေဆးရိုးကို သတိမထား။ အမ်ား၏ေရွ႕မွာ က်န္မေနခဲ့ေစရန္ အေျပး အလႊား စိုက္ေန ရသည္။ ေဆးရိုးကေတာ့ ကန္သင္းေပၚက ေဟးလား၀ါးလား။ သစ္ပင္ရိပ္ေရာက္ သြားကာ အသံေပးလိုက္၊ စည္းထိပ္ လာၿပီး ဖိုသံေပးလိုက္ႏွင့္။ ဓားမကိုဆြဲကာ ေျမာင္းေပါင္ထိပ္မွာ ဖခင္ ဖိုးက်န္ႀကီး လာရပ္ေသာ္ ေဆးရိုး ေျပးေပါက္မွားၿပီ။
    "ဟင္ သေပါက္မသား လာခဲ့၊ ဒီလိုပဲ အလုပ္ကို ပစ္ပစ္သြားတာ ဘယ္ႏွခါရွိၿပီလဲ"

    အေဖ့ေဒါသကို ေဆးရိုး သိသည္။ မေတာ္တဆ ဓားႏွင့္ ခုတ္မွျဖင့္။ သို႔ေၾကာင့္ အျခား ကန္သင္းအတုိင္း လယ္ထဲသို႔ျပန္အေျပး၊ အဘုိးႀကီး ငါႏွင့္ကိုင္တုတ္ကာ ဓားမတုိ႔ျဖင့္ လွမ္းပစ္ရာ ေက်ာကိုမွန္ၿပီး ေဆးရိုး ပံုလ်က္ သား လဲက်သြားေလ၏။ သည္မွ်ျဖင့္ ဖိုးက်န္ႀကီး ေဒါသမၿငိမ္း။ "ကေန႔ေတာ့ နင့္ကို ငါသတ္မွပဲ" ေအာ္ၿပီး ေျပးသြားရာ လယ္နီးပါးခ်င္းမ်ား ေျပးလာကာ ဆြဲထားၾက ရသည္။
    ေဆးရိုးဘာေၾကာင့္ ယင္းသုိ႔ ျဖစ္ရသနည္း။ လယ္နီးခ်င္းမ်ားလည္း သိသည္။ ေကာက္စိုက္ စည္း တစ္ စည္းလံုး လည္း သိသည္။

    သည္ေတာ့ မိေထြးေလးကို မ်က္လံုးေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏။ မိေထြးေလး ရွက္သည္။ မိေထြးေလ၏ အရွက္သည္ ေဆးရိုးအေပၚသို႔ အမ်က္အျဖစ္ ပံုက်ေလ၏။ တစိုက္ငိုက္ငိုက္ သူ႔ ေနာက္လိုက္သည္ကို မေထာက္ထားဘဲ မိမိကုိ မေထြးေလး အမ်က္သိုၿပီဆိုေသာခါ ေဆးရိုး ရပ္တည္ရာ မရခဲ့။ ႀကိဳက္စရာလား၊ မုန္းစရာ လား မစဥ္းစားအား။ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိေတာ့သည္။
    ရြာလယ္၀တ္ေက်ာင္း (ဓမၼာရုံ)၌ အားလပ္ေသာရာသီတြင္ ၀တ္တက္ေသာ အေလ့ရွိရာ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး မ်ားႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳကေလးမ်ား ပါ၀င္၏။

    မိေထြးေလးသည္ ရုပ္လွသေလာက္ စိတ္လွသည္လား မဆိုႏိုင္။ ပရိတ္ရြတ္ ၀တ္တက္ ေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ားထဲ၌ ပါ၀င္သည္။ လက္၀ါးတံဆိပ္ ပုဏၰားဆီ မီးေရာင္ေအာက္၀ယ္ ၾကည္ႏူး သန္႔စင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ပရိတ္ရြတ္ေနေသာ မိေထြးေလးကို ေမွာင္ရိပ္မွ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ေဆးရိုးစိတ္မွာ အူခ်ာ ေပါက္ၿပီ။
    သူသည္ မိေထြးေလးထုိင္ေနေသာ ေနရာကိုမွန္းကာ ၀တ္ေက်ာင္းေအာက္ ၀င္သည္။ မိေထြးေလး၏ ဖင္ကို ေဘာ္လီခ်ိတ္ျဖင့္ ထုိးသည္။ မိေထြးေလးခမ်ာမွာေတာ့ ၾကမ္းပိုးကိုက္သည္ပဲ ထင္ရွာ၏။

    မိမိသည္ မိေထြးေလးကို အမ်န္ပင္ ထုိးမိပါေလစဟု ေဆးရိုး သံသယ၀င္ေသာအခါ ကိုေက်ာက္လံုး ေဆးလိပ္ (ျပည္ၿမိဳ႕မွလာေသာ တုိက္တံဆိပ္ ေဆးျပင္းလိပ္) ကို မီးညႇိသည္။ ေဆးလိပ္မီးထဲတြင္ ခ်ိတ္အဖ်ား နီရဲ လာသည့္တိုင္ေအာင္ ထည့္ထားၿပီးမွ ထုိးေလးရာ မိေထြးေလး ၏ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ေတြ မည္းမည္း အေပါက္ကေလးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေလေတာ့၏။ ယင္းသို႔ ျပဳသည့္အတြက္ မိေထြးေလးက သူ႔ကို ႀကိဳက္လာ ပါသေလာ။

    "ကေန႔ကေလးေတြ ၀ါစာကမာနဲ႔ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနၾကသလို မင္းလည္း လုပ္ခဲ့ တာပါပဲကြာ။ ေအး မင္းကိုေတာ့ မင္းအေဖက ဓားနဲ႔ လွမ္းပစ္တယ္။  ဒီကေလးေတြကိုေတာ့ သူတို႔ မိဘက ပစ္ထားသလားကြ။ ဒါေတာ့ ကြာသေပါ့ေလ"
    "ေအးကြ၊ ဟင္းဟင္း မိေထြးေလးကို ခ်ိတ္နဲ႔သာ ထိုးရတယ္။ ငါ့ကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူးကြ။ ဟား ဟား ဟား"
    ဦးေဆးရိုးသည္ မည္းၾကဳတ္ေသာ သြားလက္က်န္ကေလးမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ေမာေလသည္။ ရင့္ေရာ္ ေသာ ဘ၀၌ ပ်ိဳမ်စ္စဥ္ကာလကို သတိရသည္မွာ ငယ္ေဆးေပပဲ။
    "ေတာ့္အသံကို ရြာျပင္ကေတာင္ ၾကားရတယ္လား"

    ဦးပိတ္စ၏ဇနီး ေဒၚေငြခင္ ဟင္းရြက္တစ္ေထြးကို လက္တစ္ဖက္ ဆုပ္၍ လက္တစ္ဖက္က သစ္သားခ်ိတ္ ႏွင့္ ထင္းေျခာက္သံုးေလးေခ်ာင္းကိုကိုင္လ်က္ ေလွကားရင္းသို႔ေရာက္လာရာ
    "ေအးဟာ နင္တို႔ လယ္စည္းခ်မယ့္ေန႔ လာေမးတာ၊ အဲဒါ ဘုတ္အုပ္ရွာမေတြ႕လုိ႔တဲ့ဟ"
    "ႀကီးက်ယ္လိုက္တာေတာ္၊ ဖိန္းႏႊဲခါေတာ္ေရ႕ ဖိန္းႏႊဲခါ။ ကိုပိတ္စက ဒါေလးမွ မမွတ္မိ ဘူးလား"
    "ေသခ်ာေအာင္လို႔ပါဟာ၊ နင္ ကုိင္သလား၊ ဘယ္မွာထားသလဲ ေျပာစမ္းဟာ"
    "ထရံၾကားမွာေတာ္၊ ရွင္ဥပဂုတ္ကားနား ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔  ညႇပ္ထားတာ။ ေျမြဆိုရင္ ကိုက္ၿပီ"

    ေဒၚေငြခင္သည္ အိမ္ေရွ႕က မတက္ဘဲ ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ လွည့္၀င္သြား၏။ ဦးပိတ္စ သည္ ဗလာစာအုပ္ထဲက ရက္စြဲကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္သည္။
    "ဟုတ္တယ္ေဟ့ ဖိန္းႏႊဲခါပဲ၊ မီပါသကြာ၊ စက္၀င္ထားတဲ့ဟာကပဲ"
    "မီတာက မီပါတယ္၊ ေကၽြးဖို႔ ေမြးဖို႔ ဧည့္ခံဖို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်င္လို႔ပါ။ အင္း လလသသက ဖြဲ႕ေပးတဲ့ သမ၀ါယမ စည္းဆိုေတာ့ ညစ္တာတို႔၊ လက္ကြက္ၿဖဲခ်တာတို႔ ကင္းတန္ေကာင္းပါရဲ႕"
    "ၾကားရသား အလိုကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲကြ"

    "သည္လုိဆုိရင္ ေစတနာနဲ႔ ေကၽြးရေမြးရ ဧည့္ခရမွာေပါ့ကြာ"
    ဦးေဆးရိုး ထရပ္လိုက္စဥ္ ျမင့္ေသာင္း ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ဆီမွ ၀ါးဟားဟားအသံ ၾကားရ၏။ ဦးေဆးရိုး တစ္ခ်က္ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ကာ ၾကည့္မိၿပီ တျဖည္းျဖည္း ၿပံဳးေယာင္သမ္းလာေခ်သည္။

စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း
.