ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၁၅)

အခန္း (၁၅)

၁၉၂၈ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ၀ီလ်ံသည္ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ဘဏ္တြင္ အငယ္တန္း ဒါရိုက္တာ လူႀကီးအျဖစ္ စတင္၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္သည္။ သူသည္ လူ႔ေလာက၌ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ရပ္ တြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၿပီဆိုသည္ကိုလည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ သေဘာေပါက္မိသည္။

၀ီလ်ံသည္ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ ဒါရိုက္တာ တိုနီဆိုင္မြန္၏ ရုံးခန္းႏွင့္ ကပ္ေနေသာ ၀က္သစ္ခ်သား ကာ ရုံးခန္း ကေလးတြင္ ထုိင္သည္။ သူသ္ည တစ္ပတ္အတြင္းတြင္ ဘဏ္တိုက္၏ လုပ္ငန္းအရပ္ ရပ္ႏွင့္ အတြင္းေရး ျပႆနာမ်ားကို ေလ့လာတီးေခါက္မိသည္။ တိုနီဆိုင္မြန္သည္ အလန္လြိဳက္ အၿငိမ္းစား ယူေသာ အခါ ဘဏ္ဥကၠ႒တစ္ေနရာကို က်ိန္းေသေပါက္မွန္းထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္းကို လည္း ၀ီလ်ံက အကဲခတ္ မိသည္။

ဘဏ္၏ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုင္ လုပ္ငန္းအားလံုးကို တိုနီဆိုင္မြန္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ သူက ၀ီလ်ံအား ခ်က္ခ်င္း ပင္ လုပ္ငန္းအခ်ိဳ႕ကုိ ခြဲေပးသည္။ အထူးသျဖင့္ ၿခံေျမဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ဘဏ္ႏွင့္ဆက္သြယ္ေနေသာ အျခားျပင္ပ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ၀ီလ်ံ ၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားအနက္ သူ၏ေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေသာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ လစဥ္အစီရင္ခံစာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕  အစည္းအေ၀းႀကီး သို႔ တင္ျပျခင္းလည္း ပါ၀င္ သည္။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ ဒါရိုက္တာလူႀကီး ၁၄ဦးတို႔သည္ ၀က္သစ္ခ်သားကာ စည္းေ၀းခန္းမႀကီးတြင္ လစဥ္ မွန္မွန္ အစည္းအေ၀း ထုိင္ၾကသည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီး၏ နံရံတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ပံုတူ ရုပ္ပံု ကားႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္ကို ထည္၀ါစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ တစ္ပံုက ၀ီလ်ံ၏ ဖခင္။ တစ္ပံုက အဘိုး။ ၀ီလ်ံသည္ အဘိုး ကို မျမင္ဖူးလိုက္။ စည္းေ၀းခန္းမထဲတြင္ ဓာတ္ပံုခ်ိတ္ရန္ ေနရာတြင္ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည္။ တစ္ေန႔ တြင္ သူ႔ဓာတ္ပံုကိုလည္း တခမ္းတနား ခ်ိတ္ဆြဲရလိမ့္မည္ ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

၀ီလ်ံသည္ အလုပ္ခြင့္သို႔ ၀င္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေစာေစာပိုင္းလမ်ားတြင္ မိမိ၏ တာ၀န္မ်ားကို သတိႀကီးစြာ ျဖင့္ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ကိုင္ေနသည္။ မၾကာမီတြင္ပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕၀င္မ်ားက သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မ်ားကို ေလးစားလာၾကရသည္။ ၎တို႔က သူ၏အဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို အမ်ားအား ျဖင့္ ေထာက္ခံ ၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မူ ကန္႔ကြက္ျငင္းပယ္မႈမ်ားလည္း ရွိတတ္ၾက သည္။
ပထမဆံုး ႀကံဳရေသာ ျပႆနာမွာ မစၥတာေမယာဆိုသူ၏ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။

မစၥတာေမယာက "အသံထြက္ရုပ္ရွင္" လုပ္ငန္းတြင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရန္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဘဏ္မွ ေငြလာ ေခ်းသည္။ မစၥတာ ေမယာအား ေငြထုတ္ေခ်းရန္ ၀ီလ်ံက အဆိုျပဳသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အျခား ဒါရိုက္တာ လူႀကီးမ်ားက အနာဂတ္ အလားအလာ မျမင္ဟု ဆုိကာ ပယ္ခ်လိုက္ၾက သည္။

ေနာက္တစ္ခုမွာ မစၥတာပါေလကိစၥ ျဖစ္သည္။ မစၥတာပါေလက ေရဒီယိုအသံလႊင့္လုပ္ငန္းႀကီး တည္ေထာင္ လို၍ ၀ီလ်ံထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘဏ္ဥကၠ႒ အလန္လြိဳက္ကိုယ္တုိင္က မစၥတာ ပါေလ အား ေငြထုတ္မေခ်းရန္ ကန္႔ကြက္သျဖင့္ ဤကိစၥလည္း ပ်က္က်သြားရျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္မ်ားမၾကာမီတြင္ လူး၀စ္၊ ဘီ၊ ေမယာက အမ္ဂ်ီအမ္ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ႀကီး ျဖစ္ လာခဲ့ၿပီး ၀ီလ်ံပါေလ မွာလည္း ဗဟိုအသံလႊင့္လုပ္ငန္း ကုမၸဏီႀကီးကို တည္ေထာင္သူ ျဖစ္လာခဲ့ သည္။ ယင္းလုပ္ရပ္ အဓိက တရားခံမွာ တျခားသူမဟုတ္ ၀ီလ်ံပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ီလ်ံက တျခားဘဏ္ ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕၀င္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ေငြေခ်းသူမ်ားမသိေအာင္ သြယ္၀ိုက္ေသာ နည္းျဖင့္ သူပိုင္ ဘ႑ာထိန္းေငြမွ ထုတ္ေခ်း ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဤလုပ္ရပ္မ်ိဳးကို သူ႔ဖခင္လည္း လုပ္ခဲ့သည္ပင္ ျဖစ္သည္။
၀ီလ်ံ၏ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းမ်ားအနက္ စိတ္ညစ္ရဆံုးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမ်ာ ဘဏ္တိုက္မွ ေငြအေျမာက္ အျမား ေခ်းထားသူ အေနျဖင့္ ေဒ၀ါလီခံရျခင္း၊ လုပ္ငန္းဖ်က္သိမ္းျခင္းစေသာ ကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းေပး ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဘဏ္မွ ေခ်ထားေငြမ်ားကို တစ္ျပားမွ ျပန္မဆပ္ႏို္ငေသာ အေျခအေနမ်ဳးသို႔ ေရာက္ေန ေသာေၾကာင့္ ၀ီလ်ံအေနျဖင့္ ယင္းျပႆနာမ်ားကို ေခါင္းခဲေအာင္ စဥ္းစားေျဖရွင္းရေတာ့ သည္။
၀ီလ်ံက ပင္ကိုစရိုက္အားျဖင့္ လူေပ်ာ့လူညံ့တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ႏွင့္ ဂုဏ္သေရ ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ အိုးအိမ္တိုက္တာမ်ားကို မလႊဲမေရွာင္သာ၍ သိမ္းယူ ရေသာ အခါ သူ႔မွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ခံစားရသည္။

သူသည္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲထားသည္။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ေဒ၀ါလီခံရျခင္းကုိ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္း တိုင္း၏ ဓမၼတာ နိယာမတစ္ရပ္ဟု ခံယူကာ အၿပံဳးမပ်က္ ေနႏိုင္သူမ်ား။ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳး ကေတာ့ ကတိတည္ၿပီး ေခ်းထားေသာေငြမ်ားကို ကတိအတိုင္း ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ကုန္းရုန္းေပးဆပ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ ထားသူမ်ား။
၀ီလ်ံက ပထမအမ်ိဳးအစားပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လံုး၀ညႇာတာေလ့မရွိ။ ဒုတိယအမ်ိဳးအစား ပုဂၢိဳလ္ မ်ား ကိုေတာ့ တိုနီဆိုင္မြန္၏ မလႊဲမေရွာင္သာေသာ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ သက္သက္ ညႇာညႇာ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္း တတ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ကား အလားတူျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၀ီလ်ံသည္ ဘဏ္တိုက္ ၏ သံမဏိစည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ရုံသာမက အဆိုပါျပႆနာရွင္ႏွင့္လည္း ပုဂၢိဳလ္ ေရးအရ ပါ၀င္ ပတ္သက္ ခဲ့သည္အထိ ႀကံဳခဲ့ရေတာ့သည္။

ျပႆနာရွင္မွာ ကက္သရိန္းဘရြတ္ေခၚ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္း မက္ဘရြတ္ သည္ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ ဘဏ္တိုက္မွ ေဒးလာတစ္သန္းေက်ာ္ ေခ်းယူၿပီး ၁၉၂၅ခုႏွစ္အတြင္း ဖေလာ္ ရီဒါ ျပည္နယ္ တြင္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ ၿခံေျမလုပ္ငန္းတြင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ၀ီလ်ံက ဘဏ္တိုက္ သုိ႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီးျဖစ္လွ်င္ ထုိေငြကို လံုး၀ထုတ္ေခ်းခဲ့မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မက္ဘရြတ္မွာ ထုိအခ်ိန္က မက္ဆာ ခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္တြင္ ေဘာလံုးပ်ံႏွင့္ စြန္႔စြန္႔စားစား ပ်ံသန္း ရဲေသာေၾကာင့္ လူသိမ်ားေသာ ေလသူရဲ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။

သူသည္ နာမည္ေက်ာ္ ေလသူရဲႀကီး ခ်ားလ္စ္လင္းဘတ္၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ ဘရြတ္သည္ သူ၏ေလယာဥ္ပ်ံႏွင္္ ပ်ံတက္ရင္း ေျမျပင္မွ ၁၀ေပအျမင့္တြင္ သစ္ပင္ ႏွင့္ ၀င္တိုက္မိၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ဘရြတ္၏ ေၾကကြဲဖြယ္သတင္းကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ စာနယ္ ဇင္း မ်ားက အသားေပး ေဖာ္ျပၾကသည္။ ေလသူရဲတစ္ဦး ဆံုးရႈံးရသည့္အတြက္ တစ္ျပည္လံုး ကလည္း ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္း ျဖစ္ၾကရသည္။

ဤျပႆနာသည္ ၀ီလ်ံ၏ ပခံုးေပၚသို႔ တာ၀န္အရ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၀ီလ်ံက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဘရြတ္ပိုင္ၿခံေျမအားလံုးကို သိမ္းယူလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘရြတ္၏ ၿခံေျမလုပ္ငန္းမ်ား ေဒ၀ါလီခံ ရမည့္ အဆင့္ သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ဘဏ္မွ ေခ်းထားေသာ ေငြမ်ားကို ေက်ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ဆပ္ႏိုင္ရန္ လမ္း မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္ အရႈံးေငြနည္းေအာင္ဆိုကာ မိသားစုပိုင္အိမ္ႀကီးရွိေသာ ေျမႏွစ္ဧကမွတစ္ပါး ဖေလာ္ရီဒါ ရွိ က်န္ေျမအားလံုးကို ေရာင္းပစ္ရန္ ၀ီလ်ံက ဆံုးျဖတ္သည္။

၀ီလ်ံ၏ အေလာသံုးဆယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ အျခားဒါရုိက္တာမ်ားက မ်ားစြာ မေက်နပ္ခ်င္ၾက။ တိုနီဆိုင္မြန္ ကလည္း လံုး၀သေဘာမတူ။ သို႔ေသာ္ ၀ီလ်ံက အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတုိင္းပင္ ဆက္လုပ္သည္။ အကယ္၍ ယင္းၿခံေျမမ်ားကို မေရာင္းဘဲ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္း ခဲ့လွ်င္ ေျမေစ်းက်၍ ဘဏ္အေနျဖင့္ ပို၍ပင္ ဆံုးရႈံးမႈမ်ားလာႏိုင္ေၾကာင္း ႏွစ္လသံုးလအတြင္း အားလံုးက သိလာ ရသည္။

သို႔ေသာ္ ၀ီလ်ံ၏ ႀကိဳတင္တြက္ဆမႈ မွန္ကန္ျခင္း ကို တိုနီဆိုင္မြန္ႏွင့္တကြ အျခားဒါရိုက္တာမ်ားက ေက်နပ္မႈ မရွိၾက။ သူတို႔က ၀ီလ်ံသည္ ဘဏ္ တိုက္၏ ရွယ္ယာအမ်ားစု ပုိင္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ (အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္) အတင့္ရဲလြန္း သည္။ အခြင့္အေရးယူလြန္းသည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မက္ဘရြတ္ နာမည္ျဖင့္ ရွိေသာ ပစၥည္းအားလံုးကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီးေသာအခါ ၀ီလ်ံက မစၥက္ဘရြတ္  ဘက္သို႔ တစ္ဖန္ လွည့္လာျပန္သည္။ မစၥက္ဘရြတ္မွာ ခင္ပြန္းသည္ ေခ်းထားေသာ ေၾကြးအတြက္ တရား၀င္ အာမခံေပးထားသူ ျဖစ္သည္။

ယင္းသို႔ေသာ အာမခံေပးျခင္းမ်ိဳးကို ဘဏ္တိုက္က စည္းမ်ဥ္းအရ လုပ္ေဆာင္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ၀ီလ်ံ အေနျဖင့္မူ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအား အာမခံသူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ဘယ္ေတာ့မွ တိုက္တြန္း အားေပးျခင္း မရွိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေငြေခ်းယူသူအေနျဖင့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ၍ လုပ္ငန္း တစ္ခုလံုး ေဒ၀ါလီခံလွ်င္ အာမခံသူမွာ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ႏွင့္ အေခ်ာင္ခံရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သို႔ျဖင့္ ၀ီလ်ံက သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးႏိုင္ရန္ ေတြ႕ဆံုလိုေၾကာင္း၊ သင့္ေတာ္ ေသာေန႔တြင္ မိမိ၏ရုံးခန္းသို႔ ၾကြေရာက္ေစလိုေၾကာင္း မစၥက္ဘရြတ္ထံသို႔ စာတစ္ေစာင္ ပို႔လိုက္သည္။

၀ီလ်ံသည္ မက္ဘရြတ္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့လာထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မစၥက္ဘရြတ္မွာ အသက္မႀကီးေသးဘဲ ၂၂ႏွစ္အရြယ္မွ်သာ ရွိေသးေၾကာင္း၊ ေဘာ့စတြန္ၿမိဳ႕မွ လူကုထံ မ်ိဳးႀကီးေဆြႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ အင္ဒရူးဟစ္ဂင္၏ သမီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဥစၥာ အေတာ္ အတန္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းတို႔ကို ၀ီလ်ံက သိရွိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ၀ီလ်ံ၏ ကိုယ္ပိုင္သေဘာအရဆိုရင္ မစၥက္ ဘရြတ္ ထံမွ ပစၥည္းမ်ားကို ဘဏ္မွသိမ္းယူရန္ လံုး၀ ဆႏၵမရွိ။ သို႔ေသာ္ အျခားဒါရိုက္တာမ်ားက တစ္သံတည္း ထြက္ေနေသာေၾကာင့္ အေျခအေနကို တီးေခါက္ၾကည့္ရန္ သူက ယခုကဲ့သို႔ စိတ္ခ်မ္း သာစရာမဟုတ္သည့္ ကိစၥတစ္ရပ္ကို ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ေဆာင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိေန႔နံနက္က ျဖစ္ရပ္မ်ားကို တစ္သက္လံုး ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိေတာ့။ ထုိေန႔နံနက္တြင္ ၀ီလ်ံသည္ တုိနီ ဆိုင္မြန္ ႏွင့္ အေတာ္ကေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စကားမ်ားခဲ့ရသည္။ ၀ီလ်ံက ခဲမျဖဴႏွင့္ ေၾကးနီ လုပ္ငန္း တြင္ အလံုးအရင္းႏွင့္ ျမႇဳပ္ႏွံရင္းႏွီးခ်င္သည္။ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ယင္းပစၥည္းမ်ား တစ္ႏွစ္ ထက္ တစ္ႏွစ္ တိုးတက္လုိအပ္လာရန္ အလားအလာမ်ား ရွိေနသည္။ တစ္ကမၻာလံုးတြင္ ယင္း၀တၳဳပစၥည္းမ်ား ရွားပါး မည့္အေျခအေနမ်ားလည္း ရွိေနသည္ဟု ၀ီလ်ံက တင္ျပသည္။

သို႔ေသာ္ တုိနီဆိုင္မြန္က သေဘာမတူ။ သူက စေတာ့ေစ်းကြက္တြင္သာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခ်င္သည္။
ယင္း ျပႆနာသည္ လိပ္ခဲတည္းတည္းႏွင့္ပင္ မၿပီးျပတ္ဘဲ ရွိေနခ်ိန္တြင္ အတြင္းေရးမွဴး စာေရးမ က မစၥက္ ဘရြတ္ကုိ ရုံးခန္းထဲသို႔ ေခၚသြင္းလာသည္။
မစၥက္ဘရြတ္က ၀ီလ်ံကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ၿပံဳးျပသည္။ ထုိအၿပံဳးေၾကာင့္ ေစာေစာက ၀ီလ်ံ၏ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိေနေသာ ခဲမျဖဴႏွင့္ ေၾကးနီျပႆနာမွာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေလ ေတာ့သည္။

ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီးက ကုလားထုိင္မွာ ၀င္မထိုင္ခင္ ၀ီလ်ံက ထုိင္ရာမွ ဆတ္ခနဲ ထကာ စားပြဲကို ပတ္သြားၿပီး ေလာက၀တ္ပ်ဴငွာစြာျဖင့္ ေနရာထိုင္ခင္းေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးသည္ တံလွပ္ ပမာ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္သည့္အလား အနီးကပ္ၿပီး ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ ေနလိုက္ ေသးသည္။

၀ီလ်ံ၏ တစ္သက္တာတြင္ ကက္သရိန္းဘရြတ္၏ အလွတစ္၀က္ကိုမီေသာ အမ်ိဳးသမီးကိုပင္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါ မွ် မေတြ႕ခဲ့ရစဖူး။ သူမသည္ အိရႊန္းေနေသာ ဆံပင္အုပ္ႀကီးကို ပခံုးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္သို႔ ျဖန္႔ခ် ထားသည္။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားရာမွ နားသယ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ ဆံႏုကေလး မ်ား ျဖာက်ေနသည္။ မၾကာမီ ကေလးကမွ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးသြား၍ ပူေဆြးေနရသည့္ အေျခအေန တြင္ ရွိေနေသးေသာ္လည္း သူ၏ သြယ္ေပ်ာင္းအိမြတ္ေသာ ပင္ကိုအလွကား စိုးစဥ္းမွ် ယုတ္ေလ်ာ့ သြားျခင္း မရွိသလို ထင္မွတ္ရသည္။ အညိဳေရာင္ မ်က္လံုးအစုံကလည္း ၀ိုင္းစက္ရႊန္းလက္ေန သည္။
၀ီလ်ံ က စားပြဲေနာက္မွ ကုလားထုိင္တြင္ ျပန္ထုိင္ၿပီး အလုပ္သေဘာဆန္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာ သည္။

"မစၥက္ဘရြတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္အေၾကာင္း သိရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ ပါတယ္၊ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚရတာကိုလည္း အထူးပဲ အားနာပတယ္"
"ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ မစၥတာကိန္း" သူမ၏ အသံက ခ်ိဳလြင္ေအးျမေနသည္။ "မစၥတာကိန္းတို႔ ဘဏ္တိုက္ အတြက္ ကၽြန္မမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘက္က လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ မွန္သမွ်ကိုလည္း ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ"
၀ီလ်ံ က ဘာမွမေျပာ။ မစၥက္ဘရြတ္က ဆက္ေျပာမည္ထင္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မစၥက္ဘရြတ္က ဆက္ မေျပာေတာ့မွ သူက အေျခအေနကို ရွင္းျပသည္။ မစၥက္ဘရြတ္က မ်က္လႊာ ခ်င၍ နားေထာင္ ေနသည္။

"ကိစၥကေတာ့ ဒီလိုပါ မစၥက္ဘရြတ္၊ မစၥတာဘရြတ္ရဲ႕ ေခ်းေငြအတြက္ ခင္ဗ်ားက အာမခံထား ေသာ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဏ္က စဥ္းစားရမယ့္ အေျခ အေနမ်ိဳး ေရာက္ လာတယ္" သူက ဖိုင္တြဲကို လွန္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ "ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေဒၚလာ ရွစ္ေသာင္း အရင္း အႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံ ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မိသားစု ကိုယ္ပိုင္ ပိုက္ဆံ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္စုေငြအေနနဲ႔ ၁၇၄၅၆ေဒၚလာ စုထား တာလည္း ရွိေနေသးတယ္"
မစၥက္ဘရြတ ္က ၀ီလ်ံ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး .......

"ကၽြန္မရဲ႕ ေငြေၾကးအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္ေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ အဲဒီၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကုိယ္ပိုင္ အဖိုးတန္ ပစၥည္းရတနာေတြလည္း အတန္အသင့္ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါအားလံုးေပါင္း လိုက္ရင္ ရွင္တို႔အတြက္ လုိေနေသးတဲ့ေဒၚလာ သံုးသိန္းေတာ့ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျဖည့္ဆပ္စရာရွိတဲ့ ေငြအားလံုးကို အျမန္ဆံုး အေက်အလည္ ေပးသြင္းဖို႔အတြက္ ကၽြန္မအဆင္သင့္ လုပ္ထားၿပီးပါၿပီ"
သူမသည္ ထုိစကားကို သံမွန္အေနအထားျဖင့္ အမူအရာ တစ္၀က္ကေလးမွ မပ်က္ဘဲ ေျပာသြား သည္။ ၀ီလ်ံက တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိသည္။

"ဒီလိုရွိပါတယ္ မစၥက္ဘရြတ္၊ ခင္ဗ်ားပိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြအားလံုးကို ကၽြန္တို႔ဘဏ္က သိမ္းယူဖို႔ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား သေဘာတူမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စေတာ့ေတြနဲ႔ အာမခံစာခ်ဳပ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာင္းခ်င္ ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေစာေစာကေျပာတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အိမ္ကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား လည္း ဆက္လက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္"
မစၥက္ ဘရြတ္က ေခတၱမွ် ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့မွ -

"ရွင္ရဲ႕ ေစတနာကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္ မစၥတာကိန္း၊ ဒါေပမဲ့ မွန္တာကို ၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ေသသြားၿပီးတဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္အေနနဲ႔ သံသရာေၾကြး လံုး၀ပါ မသြားေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ ပတ္သက္ သမွ်ကို ကၽြန္မ တာ၀န္ယူၿပီး အေျပအလည္ ေပးဆပ္ခ်င္ပါတယ္" သူမ အသံ အနည္းငယ္မွ် တုန္ခ်င္ လာသည္။ စိတ္ကုိ ထိန္းၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကၽြန္မကေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါက အိမ္ကုိ ေရာင္းပစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးပါၿပီ၊ အိမ္ေရာင္းၿပီးရင္ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ ေဖေဖ ေမေမတို႔ဆီ သြားေန မွာပါ"
သူမ ေဘာ့စတြန္တြင္ လာေနေတာ့မည္ဆို၍ ၀ီလ်ံက ၀မ္းသာသြားမိသည္။

"ဒီလိုဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ အိမ္ေရာင္းဖို႔ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပတ္ ေဆြးေႏြး လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။
"ေကာင္းပါတယ္ လုပ္ပါ၊ ကၽြန္မကလည္း ခုခ်က္်င္း အျပတ္လုပ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္"
၀ီလ်ံ က သူမႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေတြ႕ခ်င္ေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ .......

"ဒီေလာက္လည္း အေလာသံုးဆယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ဦးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြနဲ႔ ပထမ ေဆြးေႏြး ၾကည့္ပါ ဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေတြ႕ၾကတာေပါ့၊ ဟုတ္လား"
သူမ က ပခံုးကို မသိမသာ တြန္႔လိုက္သည္။

"ေကာင္းၿပီေလ၊ ရွင္ သေဘာက်သလိုသာ လုပ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ပုိက္ဆံကိစၥကိုေတာ့ လံုး၀မစဥ္းစားပါဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ၾကံဖန္ၿပီးေတာ့ ဆပ္ရမွာပဲ၊ ရွင္တု႔ိဘက္ က ဒုကၡမ်ားမွာကိုသာ ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိတာပါ"
"မစၥက္ဘရြတ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သေဘာထားျမင့္ျမတ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ေလးစားမိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရန္ အဲဒီ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ျပဳပါရေစ၊ ေန႔လယ္စာ လိုက္စားေစခ်င္ပါတယ္"
သူမ က ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ လက္ယာဘက္ပါးျပင္မွ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးကို တပ္မက္စြာ ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္။

ရစ္ဇ္ဟိုတယ္တြင္ ေန႔လယ္စာ စားေနခ်ိန္တြင္လည္း ပါးခ်ိဳင့္ကေလးကို ၾကည့္ခ်င္လွ၍ မစၥက္ဗရြတ္ ၿပံဳး လာေအာင္ သူက ရယ္စရာေတြ ခဏခဏ ေျပာမိသည္။ သူ႔ရုံးခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မြန္းလြဲ သံုးနာရီပင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။
"ေန႔လယ္စာ စားတာလည္း ၾကာလွခ်ည့္လား ၀ီလ်ံ"
တိုနီဆိုင္မြန္က ဆီးေမးလိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့၊ မစၥတာဘရြတ္ျပႆနာက ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ရႈပ္ေနတာနဲ႔"
"သူ႔အမႈတြဲ ဖိုင္ကို ငါယူၾကည့္ေတာ့ ရႈပ္စရာ ဘာမွမေတြ႕ပါလား၊ ရွင္းေနတဲ့ကိစၥပဲ၊ မစၥက္ဘရြတ္က တို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ျငင္းဆန္ေနလို႔လား၊ ငါ့အျမင္ကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တို႔ဘက္က အမ်ားႀကီး သက္ညႇာထားတယ္ ထင္တာပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ သူကလည္း အဲဒီလိုပဲ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဘက္က မနာသင့္တာ မနာရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သက္ညႇာၿပီး လုပ္ေပးခ်င္ပါလို႔ပါ"
တိုနီဆိုင္မြန္က မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။

"ဒီအတုိင္းသာဆိုရင္ေတာ့ မင္းက တို႔သိတဲ့၊ တုိ႔ခ်စ္ခင္တဲ့ ၀ီလ်ံကိန္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တို႔ဘဏ္က လူေတြကို အခမဲ့ကူညီဖို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ဘဏ္ မဟုတ္ဘူး ၀ီလ်ံ"
တိုနီဆိုင္မြန္၏ သေရာ္စကားေၾကာင့္ ၀ီလ်ံမ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕ကတည္းက စေတာ့ေစ်းကြက္အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမင္တစ္မ်ိဳးစီျဖစ္ကာ ဆက္ဆံေရး တင္းမာေနခဲ့ၾကသည္။
၁၉၂၈ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလတြင္ ဟားဗတ္ဟူးမား သမၼတျဖစ္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ စေတာ့ေစ်းမ်ား တျဖည္းျဖည္း တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ ၁၀ရက္မွ်အၾကာတြင္ နယူးေယာက္ စေတာ့ေရာင္း၀ယ္ ေရးေလာကတြင္ တစ္ေန႔တည္း၌ အစုရွယ္ယာေပါင္း ေျခာက္သန္းေက်ာ္မွ် ေရာင္းခ်ခဲ့ရသည္။

သို႔ရာတြင္ ယင္းသို႔ ရွယ္ယာေစ်းမ်ား တက္လာျခင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္းမွ ေငြေၾကး အေျမာက္ အျမား ရလာျခင္း ေစ်းကြက္သည္ တာရွည္တည္တံ့မႈမရွိႏုိင္ဟူ၍ ၀ီလ်ံက ယုံၾကည္သည္။ တုိနီ ဆုိင္မြန္ကမူ ရွယ္ယာေစ်းကြက္သည္ က်ဆင္းရန္ လံုး၀အေၾကာင္းမရွိသည့္အျပင္ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္ဖုိ႔ သာရွိေၾကာင္း အေလးအနက္တင္ျပသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ၀ီလံ်ကအဖဲြ႕အစည္းအေ၀းတြင္ စေတာ့ ေစ်းကြက္ အေျခေနမၿငိမ္ေသး၍ စိတ္မခ်ႏိုင္ေသးေၾကာင္း တင္ျပေသာအခါတြင္လည္း တုိနီဆုိင္မြန္က အျပင္း အထန္ ကန္႔ကြက္ပယ္ခ်ခဲ့သည္။

သုိ႕ေသာ္ ၀ီလ်ံသည္ သူပုိင္ဘ႑ထိန္းေငြကုိ သူ႕ဆႏၵအတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ခြင့္ ရွိသည့္အေလ်ာက္ ၿခံေျမလုပ္ငန္း၊ ေရႊႏွင့္စားသံုးကုန္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အလံုးအရင္းအႏွီးျမွဳပ္ႏွံရင္းႏွီးသည္။ ထုိ႔ျပင္ လက္ရာေကာင္းေသာ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိပင္ ၀ယ္ယူျမွဳပ္ႏွံလုိက္ေသးသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သူ၏ လက္က်န္ေငြမွာ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွ်သာ က်န္ေတာ့ သည္။
အျမတ္ႀကီး ရလုိမႈအတြက္ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းမ်ားအား ေငြထုတ္ေခ်းေသာ ဘဏ္တုိက္မ်ားအား ထပ္ဆင့္ ေလွ်ာ့ေစ်း ႏႈန္းျဖင့္ ေငြမေခ်းႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း နယူးေယာက္ ျပည္ေထာင္စု ဗဟုိဘဏ္က ထုတ္ျပန္ ေၾကညာ လုိက္ေသာအခါ အျမတ္ႀကီးရလုိသူမ်ားအတြက္ လမ္းပိတ္သြားၿပီဟု ၀ီလ်ံက မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ သည္။

သုိ႔ျဖင့္ သူသည္ သူတုိ႔ဘဏ္၏ ေငြေခ်းစီမံကိန္းကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္ရာ အဆုိပါ နည္းျဖင့္ ထုတ္ေခ်းထားေသာ ေငြေပါင္းမွာ ေဒၚလာ ၂၆ သန္းေက်ာ္မွ် ရွိေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ အစိုးရ၏ ေၾကညာခ်က္ အရ စေတာ့ေစ်းႏႈန္းမ်ား မလဲႊမေသြ က်ဆင္းသြားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အဆုိပါ ေခ်းေငြမ်ားကုိ အျမန္ဆံုး ျပန္ဆပ္ၾကဖုိ႔ သက္ဆုိင္သူမ်ားသုိ႔ ႏိႈးေဆာ္ေပးရန္ ၀ီလ်ံက တုိနီဆုိင္မြန္အား ေမတၱာရပ္ခံသည္။ သည္ကိစၥေၾကာင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕ လစဥ္အစည္းအေ၀းတြင္ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ ထုိးႀကိတ္လုမတက္ အေျခအေနမ်ိဳးပင္ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအစည္းအေ၀းတြင္ ၀ီလ်ံ၏ အဆုိသည္ ႏွစ္မဲ ၁၂ မဲျဖင့္ ပယ္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရသည္။

၁၉၂၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဘလဲယာအင္ကုမၸဏီသည္ အေမရိကန္ဘဏ္ႏွင့္ ပူးေပါင္း ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာသည္။ ဤသည္မွာ ဘဏ္တုိက္မ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္း ေသာ လုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ တုိနီဆုိင္မြန္က ၀ီလ်ံထံ စာတစ္ေစာင္ ပုိ႔လုိက္ သည္။ ထုိစာတြင္ စေတာ့ ေစ်းကြက္ သည္ စံခ်ိန္ခ်ိဳးေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာမည့္ အေျခအေန ရွိေန၍ ဘဏ္ရွိေငြမ်ားကုိ စေတာ့ ေစ်းကြက္ ၌ ပုိမုိ၍ ျမွဳပ္ႏွံရန္ အႀကံေပးတင္ျပထားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ၀ီလ်ံက ဘဏ္ရွိေငြမ်ားအနက္ ၂၅ ရာခုိင္ႏငန္းေလာက္ကုိသာ စေတာ့၀ယ္ယူျခင္း၌ ျမွဳပ္ႏွံထားၿပီး က်န္ေငြမ်ားကုိ အျခားလုပ္ငန္းမ်ား၌ ျမွဳပ္ႏွံ ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ဤတြင္ ဘဏ္ဥကၠ႒ အလန္လြိဳက္က အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆုိးေတာ့သည္။

' ၀ီလ်ံ၊ မင္းကုိယ္မင္း ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာေတာ့ သိလိမ့္မယ္လုိ႔ ငါထင္တယ္ '
' ဟုတ္ပါတယ္ အလန္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၁၄ ႏွစ္သားကတည္းက စေတာ့ေစ်းကြက္ကုိ ' ထိန္း ' လာတဲ့လူပါ၊ အေျခ အေနမွန္ကုိ မသိဘဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အရမ္းမလုပ္ခဲ့ပါဘူး '
သုိ႕ေသာ္ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္၊ ေႏြရာသီေရာက္လာသည္အထိ စေတာ့ေစ်းကြက္၌ ေစ်းႏႈန္းေတြ ဆက္ တက္ၿမဲတက္ေနေသာအခါ တုိနီဆုိင္မြန္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တကယ္ပင္ မွန္ေနေလၿပီလားဟူ၍ ၀ီလ်ံ ေတြးလာ မိသည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ အလန္လြိဳက္ကလည္း ပင္စင္ယူခ်ိန္ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႕ေနရာတြင္ တုိနီဆုိင္မြန္ ဆက္ခံဖုိ႔ အေျခ အေနကလည္း ေပးေနသည္။ ဤတြင္ ၀ီလ်ံမွာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ေတြ႕ရေတာ့ သည္။ သူက တုိနီ ဆုိင္မြန္ ဥကၠ႒ျဖစ္လာမည္ကုိ လံုး၀ အလုိမရွိ။ ေခတ္မီ အေတြးအေခၚေခါင္းပါး သူဟု သတ္မွတ္ ထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တုိနီဆုိင္မြန္သည္ ေစ်းကြက္အၿမဲတမ္း တစ္လက္မေလာက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ သည္။ ဘဏ္တုိက္အေျခအေနေကာင္းခ်ိန္တြင္ မေထာင္း သာေသာ္လည္း အားနည္း ယိမ္းယုိင္ လာခ်ိန္တြင္ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြၾကား၌ လဲရာဖိေထာင္းသလုိ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္ဟု ၀ီလ်ံက ယူဆသည္။
ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူသည္ အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္တုိင္း မိမိလည္း လုိက္မေသာက္ သင့္၊ အမ်ား တကာက ေနာက္ေတာ့မွ လုိက္လာၾကမည့္ လမ္းေၾကာင္းကုိသာ မိမိက ႀကိဳတင္ ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ သင့္သည္ဟု ၀ီလ်ံက ယံုၾကည္သည္။

ယခုမူ တုိနီဆုိင္မြန္ႏွင့္ သူတုိ႔မွာ အျမင္ခ်င္း ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းျဖစ္ေနၾကသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ စေတာ့ ေစ်းကြက္သည္ ' ေရႊေခတ္' သုိ႕ ၀င္ေရာက္လာၿပီဟု တုိနီက ယူဆသည္။ ၀ီလ်ံကမူ ' ႀကိဳးတန္းေပၚ ေလွ်ာက္ ေနခ်ိန္ ' ဟု ခံယူသည္။
ဤကား သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ႀကီးမားေသာ ပဋိပကၡတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

အျခားပဋိပကၡတစ္ရပ္ကေတာ့ ဘဏ္ဥကၠ႒ရာထူး ဆက္ခံေရးျပႆနာ။ တုိနီဆုိင္မြန္မွာ ယခုမွ အသက္၃၉ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ၀ီလ်ံအေနျဖင့္ ကိန္းႏွင့္ကေဘာ့ဘဏ္တုိက္ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ ၂၆ ႏွစ္ႀကီးေတာင္မွ ေစာင့္ေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။ သည္ အခ်က္ သည္ ၀ီလ်ံ၏ စီမံကိန္းႏွင့္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး ဆန္႔က်င္ေနသည္။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ တြင္ ေခတ္စား ေသာ ေ၀ါဟာရျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀တက္လမ္း လံုး၀ပိတ္ေန သည္။

*
သည္ၾကားထဲ ကက္သရိန္းဘရြတ္၏ ရုပ္ပံုလႊာကလည္း ၀ီလ်ံမ်က္လံုးထဲက ဘယ္ေတာ့မွမထြက္။ သူက အခ်ိန္ရတုိင္း စေတာ့မ်ားႏွင့္ အာမခံစာခ်ဳပ္မ်ားကုိ ေရာင္းရန္ အတက္ၾကြဆံုး၊ အသိအရွိဆံုး ဘဏ္ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟု ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိလိမ့္မည္။ ၀ီလ်ံလက္ထဲမွ သူမ၏ အမႈဖုိင္တဲြတြင္ စာရြက္ ေတြ ပုိမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႕အေၾကာင္းကုိလည္း သူမအေနျဖင့္ ေတြးမိ ေကာင္း ေတြးမိ လိမ့္မည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါရွိ သူမ၏ အိမ္ႏွင့္ၿခံကုိ ၀ယ္လုိသူတစ္ဦးေတြ႕ထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူမထံမွ စာေရာက္လာသည္။ ၀ီလ်ံက ဘဏ္တုိက္ကုိယ္စား ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ သူမႏွင့္ ေဆြးေႏြးလုိေၾကာင္း ေမတၱာရပ္ခံစာ ျပန္ေရးလုိက္သည္။ သူမက သေဘာတူသည္။

သုိ႔ျဖင့္ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ အေစာပုိင္းတြင္ ၀ီလ်ံ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။ ကက္သရိန္း ဘရြတ္က သူ႕အား ဘူတာတြင္ လာႀကိဳေနသည္။ သူမသည္ သူ႕စိတ္ကူးထဲက ရုပ္ပံုလႊာထက္ ပုိ၍ လွေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ၀ီလ်ံမွာ ၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္မိသည္။ သူမသည္ အနက္ေရာင္ ပုိးသားႏု ၀တ္စံုကုိ ၀တ္ကာ စႀကၤံေပၚတြင္ ရပ္ေနသည္။ ေလႏုေအးကေလး တစ္သြင္သြင္ သုတ္ျဖဴးေနေတာ့ သူမ၏ ေၾကာ့ရွင္း မြတ္စင္ ေသာ ပင္ကုိရုပ္သြင္သည္ ပကတိေပၚလြင္ေနသည္။

လူတုိင္းကပင္ သူမကုိသာ စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၀ီလ်ံမွာလည္း သူမထံမွ မ်က္လံုးကုိ ခြာ၍ပင္ မရေတာ့။
သူမ သည္ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ေသာကမစင္ေသးသည့္အတြက္ ၀ီလ်ံႏွင့္ ဆက္ဆံ ရာတြင္ ဣေႁႏၵရရ ပင္ ဆက္ဆံသည္။
သူမ၏ အိမ္သုိ႕ေရာက္ေတာ့ အိမ္ႏွင့္ၿခံ၀ယ္မည့္သူကုိ ေခၚလုိက္သည္။ ၀ီလ်ံက အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပ သည္။ ေရာင္းရေငြ သံုးပံုတစ္ပံုကုိ ကက္သရိန္းဘရြတ္ကယူၿပီး က်န္ႏွစ္ပံုကုိ ဘဏ္တုိက္သုိ႕ ေပးသြင္းရန္ ၀ီလ်ံ က တုိက္တြန္းသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရား၀င္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိၾကသည္။ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိၿပီးေသာအခါ ၀ီလ်ံက သူမအား ဟုိတယ္ တြင္ ညစာအတူ သြားစားရန္ ဖိတ္ေခၚသည္။ သူမက လုိလုိ ခ်င္ခ်င္ပင္ လက္ခံသည္။ ၀ီလ်ံက အံ့အားသင့္ ေနသည္။
ဟုိတယ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႕ရင္ထဲရွိတာေတြ ဖြင့္ေျပာလုိက္မည္ဟု ၀ီလ်ံက အားခဲထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ မေျပာမိခင္ သူမက အလ်င္ေျပာ၍ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ေရာက္ခုိက္ႀကံဳခုိက္ သူမ၏ အိမ္တြင္ သံုးေလးရက္ခန္႔ တည္းခုိေနထုိင္ပါဟု သူမက ဖိတ္ေခၚသည္။

' ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အပန္းေျဖအနားယူတဲ့ သေဘာလည္း ေရာက္တာေပါ့ ' ဟု သူမက အေၾကာင္းျပသည္။
၀ီလ်ံ က ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ ကက္သရိန္းက အားတင္းၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
ကၽြန္မက ဒီလုိဖိတ္ေတာ့ ရွင္က တစ္မ်ိဳးထင္ရင္ ထင္လိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခုေနခါ ကၽြန္မမွာ တစ္ေယာက္ တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ ရွင္လည္း သေဘာေပါက္မွာပဲ၊ ရွင္နဲ႔ေနရတာ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ သလုိပဲ၊ ဒီလုိေျပာလုိ႔ ရွင္က အထင္ေသးခ်င္လည္း ေသးပါေစေတာ့ '
၀ီလ်ံ သည္ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ ျဖစ္သြားမိသည္။

' ကိတ္ ... အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ မင္းကုိ ကုိယ္ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကုိ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ ထားခဲ့ရတာ ကုိးလေတာင္ရွိပါၿပီ '
' ဒါဆုိ ... ရွင္ ကၽြန္မဆီမွာ သံုးေလးရက္ေတာ့ ေနမယ္ဆုိပါေတာ့ '
' ေနမွာေပါ့ ... ကိတ္ ၊ ေနပါ့မယ္ '
ထုိညက ကက္သရိန္းက ၀ီလ်ံအား သီးသန္႔ဧည့္ခန္းတြင္ အိပ္ရာျပင္ေပးသည္။ ကက္သရိန္း၏ အိမ္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ တည္းခုိေနထုိင္ခဲ့ရေသာ သည္ရက္မ်ားကုိ သူ႕ဘ၀တြင္ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္း ဆံုး ရက္မ်ားအျဖစ္ ၀ီလ်ံက တစ္သက္လံုး မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့သည္။

ထုိရက္မ်ားအတြင္း သူသည္ ကက္သရိန္းႏွင့္အတူ ျမင္းစီးသည္။ ေရကူးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ သည္။ ပုိကာကစားသည္။ သူက သူမကုိ ေဒၚလာသံုးသန္းခဲြ ႏုိင္သည္။
' ရွင့္ကုိ ခ်က္လက္မွတ္ပဲ ေပးရမလား၊ ေငြသားပဲ ေပးရမလား ၀ီလ်ံ ' ကက္သရိန္းက ခပ္တည္ တည္ပင္ ေမးသည္။
' ဒါကေတာ့ မစၥက္ဘရြတ္အတြက္ မွားၿပီ၊ ခင္ဗ်ား တန္ဖုိးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ားကသာ မသိတာပါ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ကစားၾကမယ္၊ ခင္ဗ်ား ျပန္ႏုိင္တဲ့ အထိေပါ့'
' ဒါဆုိရင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားလိမ့္မယ္ '

' အဲဒါဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ႏုိင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ '
သည္လုိ ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ပုိ၍ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ၀ီလ်ံက မက္သယူးကုိပင္ မေျပာဘူးေသာ သူ၏ အတိတ္ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ျပန္လည္ ေျပာျပသည္။ သူ႕ဖခင္ ေလးစားပံု၊ သူ႕မိခင္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ပံု၊ ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းကုိ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ မုန္းတီးပံု၊ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ဘဏ္တုိက္ကုိ တြယ္တာ ပံုေတြကုိ ဇာတ္စံုခင္းျပသည္။
ကက္သရိန္းကလည္း ေဘာ့စတြန္တြင္ သူမငယ္စဥ္က စာသင္ခဲ့ရပံု၊ ထုိ႔ေနာက္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္ နယ္သုိ႕ ေျပာင္း၍ သင္ခဲ့ရပံုႏွင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မက္ဘရြတ္ကုိ လက္ထပ္ခဲ့ရပံုတုိ႔ကုိ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပသည္။

ေနာက္ငါးရက္အၾကာတြင္ သူမက သူ႕အား ဘူတာရံုသုိ႕ လုိက္ပုိ႔သည္။ သူက သူမအား ပထမဆံုး အႀကိမ္ နမ္းသည္။
' ကိတ္ ... ကုိယ္မျပန္ခင္ ႀကိဳတင္မိတ္ဖတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့ခ်င္ပါတယ္၊ တျခားမဟုတ္ပါ ဘူး၊ မင္းဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ မက္အတြက္ ခံစားရတာထက္ ကုိယ့္အတြက္ပုိၿပီး ခံစားရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ ယံုၾကည္ မိတယ္ '

' တစ္ေန႔မဟုတ္ပါဘူး ၀ီလ်ံ၊ အခုပဲ ကၽြန္မ အဲဒီခံစားခ်က္ကုိ ခံစားေနရပါၿပီ' သူမ၏ အသံေရာ၊ ဟန္ပါ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးလွသည္။
သူက သူမကုိ မ်က္လံုးကၽြတ္ထြက္မတတ္ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနသည္။
' ေနာက္ဆုိရင္ အရင္လုိပဲ ကုိယ္နဲ႔ ကုိးလႀကီးမ်ားေတာင္ ခဲြခြာမေနပါနဲ႔ကြယ္'
' ေနပါ ဆုိလည္း ကၽြန္မ မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ရွင္က ကၽြန္မအိမ္ကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္ၿပီ မဟုတ္လား '

*
အျပန္ခရီးတြင္ ၀ီလ်ံသည္ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ ကက္သရိန္းဘရြတ္ႏွင့္ ေနခဲ့ရေသာ ခဏတာ ရက္မ်ား သည္ သူ႕တစ္စက္တာတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏုိင္ေတာ့ေသာ အမွတ္တရရက္မ်ား ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။

သူသည္ ရထားစီးလာရင္းမွပင္ ကက္သရိန္း၏ အိမ္အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အစီ ရင္ခံစာ တစ္ေစာင္ ကုိ အၾကမ္းေရးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕စိတ္အာ`ရံုသည္ ကက္သရိန္းထံသုိ႔ ျပန္ ေရာက္သြားသည္။

ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးေပၚလာသျဖင့္ ကက္သရိန္းထံသုိ႕ စာတုိကေလးတစ္ေစာင္ ေကာက္ေရးသည္။ လက္ေရး ကေတာ့ သိပ္မလွ။ သုိ႔ေသာ္ ေသေတာ့ ေသသပ္သည္။
ကိတ္ ...

မင္းကုိ ငါ သိပ္ၿပီး ေအာက္ေမ့ေနၿပီ။ ခဲြခြာလာတာ နာရီပုိင္းသာ ရွိေသးေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္သက္ ေလာက္ ရွိသြားၿပီလုိ႔ပဲ ထင္ေနမိေတာ့တယ္။ မင္းေဘာ့စတြန္ကုိ ဘယ္ေတာ့ လာမယ္ဆုိတာ ငါ့ဆီကုိ ႀကိဳၿပီး စာေရးပါ။ ဒီၾကားထဲ ဘဏ္တုိက္မွာ လုပ္စရာလုပ္ငန္းေတြကုိ ငါဖိၿပီး လုပ္လုိက္ဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ ကေတာ့ မင္းဆီကုိပဲ ေရာက္ေနမွာပါ။
                                    ခ်စ္ေသာ
                                      ၀ီလ်ံ

ေဘာ့စတြန္း သုိ႕ ရထားဆုိက္ေတာ့ ရထားေပၚမွ ကမန္းကတန္းဆင္းၿပီး ခ်ားလ္စ္လမ္းမွာ စာတုိက္ ေသတၱာ ထဲသုိ႕ စာအိတ္ကုိ ထည့္လုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ...
' ေ၀ါလ္စထရိေစ်းကြက္ ပ်က္သြားၿပီ' ဟူေသာ သတင္းစာေရာင္းသမားကေလး၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ၀ီလ်ံ၏ အေတြး အာရံု ထဲမွ ကက္သရိန္းသည္ ရုတ္တရက္ထြက္ေျပးသြားသည္။
၀ီလ်ံက သတင္းစာတစ္ေစာင္ ၀ယ္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုး သတင္းေခါင္းစဥ္ကုိ ကမန္းကတန္း ဖတ္လုိက္သည္။ စေတာ့ေစ်းကြက္သည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ထုိးက်သြားၿပီ။ တခ်ိဳ႕ စီးပြားေရးသမားမ်ားက သည္ အခ်က္ကုိ ယာယီေစ်းကြက္ညွိျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ျမင္ၾကသည္။ ၀ီလ်ံကေတာ့ ကမ္းပါးၿပိဳ က်သလုိ တစ္ဟုန္တည္း ထုိးက်ျခင္းဟု ျမင္သည္။ သည္ အခ်က္ကုိ အေတာ္ၾကာၾကာကပင္ သူက ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့သည္။

သူသည္ သတင္းစာႀကီးကုိင္ၿပီး ဘဏ္တုိက္သုိ႕ သုတ္ေျခတင္သည္။ ဘဏ္ဥကၠ႒၏ ရံုးခန္းသုိ႕ တန္း၀င္ လာသည္။
' မပူပါနဲ႔ ၀ီလ်ံ၊ ေရရွည္က်ေတာ့ ေစ်းကြက္အေျခအေန ပံုမွန္အေနအထားအတုိင္း ၿငိမ္သြားမွာပါ'
ဘဏ္ဥကၠ႒ အလန္လြိဳက္က ၀ီလ်ံအား ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာသည္။ သုိ႕ေသာ္ ၀ီလ်ံကေတာ့ လက္မခံ။

' မထင္ပါနဲ႔ အလန္၊ ေစ်းကြက္က မတန္တဆ ေဖာင္းပြေနတာ၊ သူ႕၀န္ကုိ သူမထမ္းႏုိင္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒီလုိမတန္တဆျဖစ္ေနတာလည္း အခ်ိန္တုိအတြင္း အျမတ္ႀကီးႀကီး လုိခ်င္တဲ့ အေသးစား စီးပြားေရး သမားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ၊ သူတုိ႔က တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ အပြႀကံခ်င္ၾကတာ၊ မီးပံုးႀကီးက မိႈင္း၀ ေနၿပီ၊ မၾကာခင္ ေပါက္ကဲြေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရွိသမွ် အားလံုး ေရာင္းပစ္ လုိက္ေတာ့မယ္၊ ႏွစ္ကုန္ တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေအာက္ေျခက လူေတြအားလံုး ေစ်းကြက္က လြင့္ထြက္ ကုန္ၾကလိမ့္မယ္၊ ဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလကတည္းက အလန္ကုိ သတိေပးခဲ့တာပဲ '
' မင္းေျပာတာကုိ ငါ အခုအခ်ိန္အထိ လက္မခံႏိုင္ေသးဘူး ၀ီလ်ံ၊ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ ဘုတ္အဖဲြ႕ အစည္း အေ၀း လုပ္ဖုိ႔ ငါ ေခၚလုိက္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား'
' ေကာင္းပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အလန္ '

၀ီလ်ံသည္ သူ႕႐ံုးခန္းသုိ႕ ျပန္လာၿပီး အတြင္းတယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
' အလန္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာတစ္ခု ေမ့က်န္ရစ္လုိ႔ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္မယ့္ မိန္းကေလးေတြ႕လာခဲ့ၿပီ အလန္ '
' အဲဒါကုိ သူကေရာ သိၿပီးပလား '
' ဟင့္အင္း မသိေသးပါဘူး '

' အင္း ... ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒီလုိဆုိ မင္းအိမ္ေထာင္ေရးကလည္း မင္းဘဏ္လုပ္ငန္း ၀င္လာတာနဲ႔ တူေန ပါေရာလား၊ မင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးမွ မင္းရဲ႕ ဇနီးေလာင္းကုိ အသိေပးမယ္ ဆုိပါေတာ့ '
၀ီလ်ံ က ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကုိ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သူပုိင္ အဓိက စေတာ့ရွယ္ ယာ မ်ားကုိ ေစ်းကြက္တြင္ ခ်က္ခ်င္း ခ်ေရာင္းပစ္လုိက္ၿပီးေငြသားအျဖစ္ေျပာင္လဲပစ္လုိက္သည္။
မၾကာမီတြင္ သူ႕႐ံုးခန္း၀သုိ႕ တုိနီဆုိင္မြန္ ေရာက္လာသည္။ တုိနီက ၀ီလ်ံအား ရူးမ်ားေနၿပီလားဟု ေတြးေနမိသည္။

' ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရွိသမွ် ရွယ္ယာေတြ လမ္းေဘးပံုေရာင္းသလုိ ေရာင္းပစ္တာ မုိက္မဲရာ မက် ဘူးလား ၀ီလ်ံ '
' ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းကြက္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ရင္ ရံႈးခ်င္သေလာက္ ရံႈးပါေစေပါ့ '
သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္း သူ႕အေနျဖင့္ အ႐ံႈးေငြမွာ အနည္းဆံုး ေဒၚလာ တစ္သန္းေက်ာ္ေတာ့ရွိႏုိင္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အစည္းအေ၀းတြင္ ဘဏ္တုိက္ပုိင္ စေတာ့မ်ား ေရာင္းခ်ေရးအဆုိကုိ ၀ီလ်ံက တင္ သည္။ ဘုတ္အဖဲြ႕ က ရွစ္မဲ၊ ေျခာက္မဲျဖင့္ ပယ္ခ်လုိက္သည္။ တုိနီဆုိင္မြန္က အခ်ိန္အနည္းငယ္ေစာင့္၍ ဆက္လက္ ထိန္းထားရန္ သင့္ေၾကာင္း စိတ္မရွည္ျခင္းသည္ တာ၀န္မဲ့ လြန္းရာေရာက္ေၾကာင္း တင္ျပ သည္။

၀ီလ်ံမွတစ္ပါး အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားက တုိနီ၏အဆုိကုိ ေထာက္ ခံၾကသည္။ အစည္းအေ၀းတြင္ ၀ီလ်ံက သာမန္ အျမတ္ကေလးတစ္ခုကုိေတာ့ ရလုိက္သည္။ ယင္း မွာ အျခားမဟုတ္၊ သူတုိ႔ ဘဏ္သည္ ေနာင္အခါ တြင္ စေတာ့ရွယ္ယာ၀င္သူ သက္သက္သာ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေရာင္းသူအျဖစ္လည္း လုပ္ကုိင္မည္ ဟူေသာ သူ၏အဆုိကုိ အားလံုးက ေထာက္ခံၾက ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ထုိေန႔တြင္ စေတာ့ေစ်းအနည္းငယ္ တက္လာသည္။ ၀ီလ်ံက သူပုိင္ စေတာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထပ္မံ ေရာင္းပစ္ လုိက္သည္။

တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေစ်းကြက္ အေျခအေနက တန္းသြား ျပန္သည္။ ၀ီလ်ံက သူ႕လုပ္ရပ္ မွန္မွ မွန္ပါရဲ႕ လားဟု သံသယ၀င္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ သင္္လာ ခဲ့ေသာပညာႏွင့္ ပင္ကုိအသိဥာဏ္က သူ လုပ္တာ မွန္သည္ဟု ေထာက္ခံသည္။ အလန္လြိဳက္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သူ႕ပုိက္ဆံႏွင့္သူလုပ္တာ ငါႏွင့္ မဆုိင္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူက မၾကာခင္ ပင္စင္ယူရေတာ့မွာမုိ႔ မည္သူႏွင့္မွ် မဆန္႔က်င္ ခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။

ေအာက္တုိဘာလ ၂၂ရက္ေန႔တြင္ ေစ်းကြက္အေျခအေန အဆုိးဆံုးျဖစ္သည္။ လူတုိင္းလုိလုိ အရံႈးႀကီး ရံႈးသြားၾကသည္။ ၀ီလ်ံက အလန္လြိဳက္အား အခြင့္သာခုိက္ တစ္ပဲြတစ္လမ္း စမ္းၾကည့္ရန္ တုိက္တြန္းသည္။ သည္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ၀ီလ်ံ၏ စကားကုိ အလန္က နားေထာင္သည္။ သူက ဘဏ္တုိက္ပုိင္ အဓိက စေတာ့ အခ်ိဳ႕ကုိ ၀ီလ်ံအား ေရာင္းခ်ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေရာင္းသူေတြ ေအာတုိက္ေနၿပီး ၀ယ္သူ မရွိ၍ ေစ်းက ျပန္က်သြားျပန္သည္။ အေမရိကန္တစ္ျပည္လံုးမွ အေသးစား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ စုၿပံဳ ၀င္တုိး လာၿပီး ေစ်းကြက္တစ္ခုလံုး မတန္တဆ ေဖာင္းပြကုန္သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေပမယ့္ စာရင္းခ်ဳပ္ ေတာ့ ကုန္သည္ေတြ ၀က္၀က္ကဲြ ရံႈးကုန္ၾကေတာ့သည္။

အလန္လြိဳက္က အေမရိကန္စီးပြားေရးႏွင့္ ဘဏ္လုပ္ငန္း အဓိပတိႀကီး ေဂ်ပီေမာ္ဂန္ႏွင့္ တယ္လီ ဖုန္းျဖင့္ စကား ေျပာသည္။ သူက အေမရိကန္တစ္ျပည္လံုးရွိ အေရးႀကီးေသာ အဓိကစေတာ့ေတြ ၿပိဳကဲြ မသြားေရး အတြက္ က်ားကန္ထားဖုိ႔ ဘဏ္တုိက္မ်ားစုေပါင္း၍ အုပ္စုဖဲြ႔ရန္ တင္ျပသည္။

ဤအစီအစသ္ကုိ ၀ီလ်ံက လံုး၀သေဘာမတူ။ အားလံုးစုေပါင္းလုိက္လွ်င္ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ဘဏ္ကလည္း မဆုိင္ေသာတာ၀န္မ်ား ယူလာရလိမ့္မည္ဟု သူက အေၾကာင္းျပသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ နယူးေယာ္စေတာ့ဌာနမွ ဒုတိယဥကၠ႒ ရစ္ခ်က္၀ွစ္တနီႏင့္ ေမာ္ဂန္ဘဏ္အုပ္ စုမွ ကုိယ္စားလွယ္တုိ႔ အေပးအယူလုပ္ပီး နယူးေယာက္စေတာ့ေစ်းကြက္တြင္ ေဒၚလာ သန္း ၃၀ ဖုိးအထိ အႀကီးစား စေတာ့ေတြ ၀ယ္ယူလုိက္သည္။ ေစ်းကြက္က တုိးလည္းမတုိး၊ ဆုတ္လည္း မဆုတ္၊ ၿငိမ္သြား သည္။

ထုိေန႔ တစ္ေန႔တည္းတြင္ ရွယ္ယာစုစုေပါင္း ၁၂၈၉၄၆၅၀ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ ရက္ အတြင္း ေစ်းကြက္ ဆက္ၿငိမ္ေနျပန္သည္။ သမၼတႀကီး ဟူးဗားမွစ၍ စေတာ့ေစ်းမွ စာပုိ႔ လုလင္အထိ လူတုိင္း ကပင္ အဆုိးရြားဆံး အေျခအေနေတြကုိ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ၿပီဟု ယံုၾကည္ေန ၾကသည္။
၀ီလ်ံက သူပုိင္ စေတာ့အားလံုးလုိလုိကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ သူ၏ ပုဂၢလိကပုိင္ေငြ အရံႈးထက္ ဘဏ္အရံႈး က ပုိနည္းေနေသးသည္။ ဘဏ္က ေလးရက္အတြင္း ေဒၚလာ သံုးသန္းေက်ာ္ ရံႈးသြား သည္။ တုိနီ ဆုိင္မြန္ ကလည္း ၀ီလ်ံ၏ အႀကံေပးခ်က္ကုိ သေဘာတူသည္။

ေအာက္တုိဘာလ ၂၉ ရက္ေန႕ကေတာ့ အဆုိးတကာ့ အဆုိးရြားဆံုးေန႔ ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔ကုိ ' အေမွာင္ ဖံုးေသာ အဂၤါေန႔' ဟုပင္ ေခၚၾကသည္။ ထုိေန႔တြင္ ေစ်းကြက္ထုိးက်သြားသည္။ အစုရွယ္ ယာေပါင္း ၁၆၆၁၀၀၃၀ တိတိ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ျပည္လံုးမွ ဘဏ္တုိက္ အားလံုးပင္ ေဒ၀ါလီ ခံရေတာ့မည္ အေျခအထိ ဆုိက္သြားသည္။

ႏုိ၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ဘဏ္တုိက္၌ ဘုတ္အဖဲြ႕အစည္းအေ၀းက်င္းပသည္။ ခရုိင္ ဘ႑ာထိန္း အဖဲြ႕ဥကၠ႒ႏွင့္ ကိန္းႏွင့္ကေဘာ့ဘဏ္ဒါရုိက္ဟာ လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဂၽြန္၊ ေဂ်၊ ရြိဳက္ယာဒန္ ကြယ္လြန္ သည္။ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘုတ္အဖဲြ႕၀င္ေတြအားလံုး တစ္မိနစ္ခန္႔ ၿငိမ္သက္ ေနျခင္းျဖင့္ အစည္းအေ၀းကုိ စတင္ဖြင့္လွစ္သည္။ ရြိဳက္ယာဒန္သည္ သူ႕အိမ္တြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ပစ္ သတ္ၿပီး ေသဆံုးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေဘာ့စတြန္ ၿမိဳ႕၌ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ေသမႈ ျဖစ္သည္။

ေသဆံုးသူမွာ အလန္လြိဳက္၏ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ အလန္လြိဳက္က မိမိတို႔ ဘဏ္တုိက္ အေနျဖင့္ ေဒၚလာေလးသန္း ဆံုးရံႈးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမာ္ဂန္အုပ္စုႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ ကိစၥလည္း ပ်က္သြားေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဏ္တုိက္မ်ားအေနျဖင့္ ကုိယ့္ရပ္တည္မႈအတြက္ အစြမ္း ကုန္ႀကိဳးစား ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။

ထုိ႔ျပင္ မိမိတုိ႔ဘဏ္တုိက္မွ ေငြထုတ္ေခ်းထားေသာ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္မ်ားမွာ ေဒ၀ါလီခံသြား ၾကရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အႀကီးစားလုပ္ငန္းရွင္မ်ားမွာလည္း အႀကီးအက်ယ္ အက်ပ္ရုိက္ေနၾကၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ မိမိတုိ႔အားလံုးလည္း ဘဏ္တုိက္မွ ထြက္သြား ၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အလန္က ဆက္လက္တင္ျပသည္။
တစ္ဆက္ တည္းတြင္ အလန္က ႏုတ္ထြက္စာကုိပါ တင္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြက တစ္ေယာက္ မွ လက္မခံ။ တုိနီဆုိမြန္ကလည္း ထြက္စာတင္လာျပန္သည္။ အလားတူပင္ ၀ီလ်ံမွ တစ္ပါး အားလံုး က ပယ္ခ်ျပန္သည္။ ၀ီလ်ံကေတာ့ ဘာမွတံု႔ျပန္ျခင္းမျပဳဘဲ လံုး၀ႏငတ္ပိတ္ေန သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး ေျပေျပလည္လည္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ညွိၾကသည္။ တုိနီဆုိမြန္အား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဒါ႐ုိက္တာ အျဖစ္ လန္ဒန္ဘဏ္ခဲြသုိ႕ ေျပာင္းလဲတာ၀န္ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ၀ီလ်ံမွာ ကိန္းႏွင့္ ကေဘာ့ ဘဏ္တုိက္၏ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈလုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ဒါ႐ုိက္တာဘ၀သုိ႕ အလုိအေလ်ာက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သူက မက္သယူးအား သူ႕လက္ေထာက္အျဖစ္ ခန္႔ထားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ အလန္က ဘာမွမေျပာေတာ့။
မက္သယူးက ႏွစ္ဆန္းတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိက္ပါမည္ဟု ကတိေပးသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူတုိ႔ ဘဏ္တုိက္၌ လုပ္ကုိင္ေနရ၍ လုပ္ငန္းမ်ား ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္ေသးေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္း ျပသည္။

၁၉၂၉ ခုႏွစ္။ ေဆာင္းရာသီတြင္ ၀ီလ်ံအေနျဖင့္ အေတာ္ႀကီးပင္ အက်ပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရ သည္။ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းရွင္ကေလးမ်ားအားလံုးပင္ ေဒ၀ါလီ ခံသြား ၾကသည္။ သူတုိ႔ဘဏ္တုိက္ႀကီးလည္း သက္ဆုိးမရွည္ႏုိင္ပါ့မလားဟူေသာ အေတြးသည္ သူ႕ေခါင္းထဲသုိ႕ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထုိႏွစ္ ခရစ္စမတ္ပဲြေတာ္ရာသီတြင္ ၀ီလ်ံသည္ ဖေလာ္ရီဒါသုိ႕ သြား၍ ကက္သရိန္း (ကိတ္)ႏွင့္ အတူ အပန္းေျဖ အနားယူသည္။

ပဲြေတာ္ရာသီကုန္ေတာ့ ကက္သရိန္းလည္း ေဘာ့စတြန္သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ စီစဥ္သည္။ ၀ီလ်ံက သူမ၏ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကူညီထုပ္ပုိးေပးသည္။
' ဒါကေလးေတြကုိေတာ့ ကိန္းနဲ႔ ကေဘာ့ဘဏ္က မသိမ္းပါနဲ႔ရွင္၊ ကၽြန္မ အျမတ္ႏုိးဆံုး ပစၥည္း ကေလး ေတြမုိ႔ ဆက္ၿပီး သိမ္းထားပါရေစေနာ္ '
ကက္သရိန္ းက ၀ီလ်ံအား ေနာက္လုိက္သည္။

၀ီလ်ံက ရယ္ေနသည္။
ခရီးထြက္ခါနီးက်ေတာ့ ၀ီလ်ံက ကက္သရိန္းအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ေသတၱာတစ္လံုးအျပည့္ ၀ယ္ခ်လာသည္။ ကက္သရိန္းက အားနာလြန္း၍ လက္မခံရဲေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။
' ကၽြန္မ လုိ ဆင္းရဲသား မုဆုိးမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေက်းဇူးကုိ ဘယ္လုိမ်ား ျပန္ဆပ္ႏုိင္ပါ့မလဲရွင္'
၀ီလ်ံက သူမအား အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး အျခားေသတၱာလြတ္ တစ္လံုးထဲသုိ႕ အတင္းထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေသတၱာ ေဘးတြင္ ' ၀ီလ်ံ၏လက္ေဆာင္' ဟူ၍ စာတန္းထုိးလုိက္သည္။

*
၀ီလ်ံသည္ ေဘာ့စတြန္သုိ႕ အလ်င္ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႕စိတ္ဓာတ္ အလြန္တက္ၾကြေနသည္။ ကက္သရိန္း ႏွင့္ ေနခဲ့ရေသာေန႔မ်ားကုိ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ တသသျဖစ္ေနမိသည္။
ေဘာ့စတြန္ ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘဏ္တုိက္သုိ႕ ထြက္လာခဲ့သည္။
ယခင္ တုိနီဆုိင္မြန္ ထုိင္ခဲ့ေသာ ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္ပီး သတင္းစာကုိေကာက္ဖတ္သည္။
ၿပီးေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး စာေရးမကုိ ေမးလုိက္သည္။
' ဒီေန႔ ဘယ္သူနဲ႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ရမလဲ '

' ခ်ိန္းထားတာ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိပါတယ္ မစၥတာကိန္း၊ ေဒ၀ါလီခံရတဲ့ကိစၥပဲ ထင္ပါတယ္'
' ဟုတ္ၿပီ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိၿပီ၊ ညတုန္းက သူ႕အမႈတဲြဖုိင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ကံဆုိးရွာ တဲ့လူပဲ၊ ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမွာလဲ '
' ဆယ္နာရီပါ၊ ဒါေပမဲ့ အခု ဧည့္ခန္းမွာ ေရာက္ေနပါၿပီ '
' ကဲ ... ဒါျဖင့္လည္း ေခၚလုိက္ပါ၊ ျမန္ျမန္ ေတြ႕လုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ '

၀ီလ်ံက အမႈတဲြကုိ ကမန္းကတန္းဖြင့္ၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ မူလ ေရးထားေသာ ' မစၥတာေဒးဗစ္လီရြိဳင္း' ဟူေသာ အမည္ကုိ လုိင္းသား၍ ဖ်က္ထားၿပီး ယေန႔ နံနက္သူႏွင့္ လာေတြ႕ မည့္ ' မစၥတာ ေအဘယ္ ရုိစေနာ့ စကီး' ဆုိသူ၏ အမည္ကုိ ျပန္လည္အစားထုိး ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
၀ီလ်ံသည္ မစၥတရုိေနာ့စကီးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ အေသးစိတ္ ျပန္လည္ သတိရလာသည္။ ထုိစဥ္က မစၥတာ ရုိစေနာ့စကီးႏွင့္ အေျခအတင္ ေျပာခဲ့မိသည့္အတြက္ သူက အေတာ္ ကေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။

--------------------------------------
အခန္း (၁၆) ဆက္ရန္
.