ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၅၆)

ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ဳိးေရွ႕ရႈျပီ

ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္ၾကီးကုိဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအျဖစ္ လွဴပစ္ရန္တိတိက်က် ဆုံးျဖတ္၍ မရေသး ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ နည္းလမ္း တခုမွာလည္း အိမ္ၾကီးကုိ ျပည္သူ႕စာၾကည္႕ ပိဋကတ္တုိက္ ႏွင့္ ျပတုိက္ငယ္ ကေလး သေဘာအျဖစ္ ရည္မွန္းျပီး ၄၅ႏွစ္အတြင္း က်မ ေရးသားခဲ့ေသာ ၀တၱဳမ်ား၊ ေဆာင္းပါးစေသာ စာမူမ်ား အပါအ၀င္ အကုန္အစင္ လွဴဒါန္းခ်င္ ေသးသည္။ ဤနည္းမွာလည္း ထာ၀စဥ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈ က သာ၍ ၀န္ၾကီးေလး ေနျပန္ပါသည္။

လွဴထားခဲ့ေသာ စာမူမ်ားမွာ ေနာင္ေသာအခါ ျပန္လည္ ရုိ္က္ႏွိပ္ ေရာင္းခ်၍ စာၾကည္႕တုိက္ ရံပုံေငြ အလွဴ အျဖစ္ အသုံးခ်ရန္ကိစၥ၊ ေႏြမုိး၊  ေဆာင္းရာသီ အလုိက္ ၾကည္႕ရႈ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ မႈ  စာအုပ္စာတမ္း ႏွင့္ ပစၥည္း မ်ားကုိ ႏုိင္ငံျခား စာၾကည္႕ ပိဋကတ္တုိက္၊ ျပတုိက္မ်ား ကဲ့သုိ႕ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ တတ္မည္႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အထူး လုိလာဦးမည္။ ရံပုံေငြမွ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကုိ လခေၾကးေငြ အမ်ား ႏွင့္ ထားရန္ ကိစၥကလည္း က်မက မီလ်ံနာ သူေဌးၾကီး မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လုံေလာက္ေသာ ရံပုံေငြ ကုိ ထားရစ္ ခဲ့ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။

သုိ႕ေၾကာင့္ ဘယ္သုိ႕ျပဳရန္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မည္ကုိ အၾကံဥာဏ္ေပး ႏုိင္မည္ ထင္သူတုိ႕အား စကား စပ္မိတုိင္း ေမးျမန္း စုံစမ္းျခင္း ျပဳလ်က္ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕က တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း စာၾကည္႕တုိက္ ဌာနသုိ႕၎၊ တပ္မေတာ္ ျပတုိက္ သုိ႕၎၊ အၾကံဥာဏ္ ေတာင္းရန္ သုိ႕မဟုတ္ အပ္လွဴဘုိ႕ ေဆြးေႏြးရန္ အၾကံေပး သျဖင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳမည္႕ ဆဲဆဲ ရွိေနပါသည္။

ယင္းသုိ႕ေလာေလာဆယ္ ကုသုိလ္ေရးႏွင့္ ေနာင္ေရး အတြက္ ျပဳလုပ္ရမည္႕ ထာ၀ရ ကုသုိလ္ ေရးမ်ား အတြက္ပါ ျခံဳ၍ စိတ္အာရုံ ေရွ႕ရႈလ်က္ရွိသည္႕ အားေလ်ာ္စြာ အကာလိေကာ အခါ မလင့္ ေကာင္းသည္႕ တရားေတာ္ အတုိင္း မဆုတ္မဆုိင္း သည္ႏွစ္ထည္းမွာ အျပီးသတ္ ေဆာင္ရြက္ရန္ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားလုိက္ ပါသည္။

က်မ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ကုိ စိတ္ထားသန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနသလုိ တဘက္မွလည္း သြားေလရာ လာေလရာ အတူပါလ်က္ ကုသုိလ္ ေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ လုိက္နာ က်င့္သုံးေနရသည္မွာ အတန္ ၾကာျပီျဖစ္၍ သကၠစၥ ဒါနေျမာက္မႈ ႏွင့္ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ တရားတုိ႕တြင္ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္မႈ မရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္ တုိင္ေအာင္ ယခုအခါ က်မ၏အလွဴဒါနမ်ားႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ပါ မ်ားလာေသာေၾကာင့္ စိတ္ပါ ၀င္စား လာျပီဟု ယူဆခဲ့သည္။

ဤလုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သၤကန္းဆီးျခင္း၊ တရား အားထုတ္ျခင္း စသည္အထိ ျမင့္ျမတ္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားကုိပါ စိတ္၀င္စားလာေသာ အခ်ိန္မွာ က်မက ဘာသာေရးတြင္ သံသယမ်ား ၀င္ခဲ့မိေသာ အတိတ္ ျဖစ္ရပ္စဥ္ ကုိပင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားပါသည္။ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ စဥ္ဆုိသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္ခန္႕က က်မ စိပ္ပုတီး စိပ္ေသာအခါ ျမင္လွ်င္ျပဳံးရယ္ ေျပာင္ေလွာင္ျခင္း ျပဳတတ္သည္။ အလွဴအတန္း ျပဳလွ်င္ ေနာင္ဘ၀ နတ္ျပည္ေရာက္ဘုိ႕ ဟု ျပက္ရယ္ျပဳသည္။ ဘာသာေရး မႈိင္းမိေနသူ တဦး ဟူ၍ အထင္ေသး ေလ့ရွိေသာ ၀ါရင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ၾကီးမ်ား၏ အျပဳံးအေလွာင္မ်ိဳးသာျဖစ္ပါသည္။

သုိ႕ရာတြင္ ထုိစဥ္အခါက အမွတ္မဲ့ေနခဲ့သည္႕ ဗုဒၶဘာသာကုိ ငယ္စဥ္အခါက ဆရာေကာင္း မိဘေကာင္း မ်ားႏွင့္ ေနခဲ့ရသူေတြသာ နက္နက္နဲနဲ အစြဲနာေလ့ ရွိသည္။ မိဘဘုိးဘြားက ဘာသာေရး၌ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနလာလွ်င္ သားေျမးျဖစ္သူ တုိ႕မွာ သာ၍ ဘာသာေရးႏွင့္ ကင္းေ၀း ေနတတ္သည္႕ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ နားလည္ ထားဘူး သျဖင့္ အသက္ၾကီးလာမွ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္း ယူေတာ့မည္ဟု ၾကိဳးရွည္ ႏွင့္ လွန္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ယေန႕လက္ရွိအေျခအေနမွာ ဘာသာေရး၌ေလးစား ကုိင္းညႊတ္လာရုံမက ရဟန္းဘ၀ပင္ေရာက္ သည္႕ အေျခ အထိ တုိးတက္ယဥ္ပါးမႈရွိလာျပီျဖစ္ရာ က်မသည္သူ႕ဘ၀အမြန္္ အျမတ္ဆုံးေသာ ဘာသာတရား၏ ေတာင္ထြဋ္ ေတာင္ထိပ္ဖ်ား အထိ ေသြးေဆာင္ေခၚယူၾကည္႕၍ ရလာလိုက္ လာသျဖင့္ 'တကဲ့ ေစတနာ' ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ တခုကုိ လက္ကုိင္ထား၍ မ်ားစြာ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနပါသည္။

ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား စိတ္ကူးယဥ္လုိက္ပါသနည္းဟု မရွက္မေၾကာက္ အမွန္အတုိင္းကုိ ၀န္ခံ ရမည္ ဆုိလွ်င္ သူသာလွ်င္ အကၽြတ္တရား၀င္ျပီး သကၤန္းဆီးရင္း အရိုး ထုတ္သြားႏုိင္လွ်င္ က်မ ကလည္းရွိ သမွ် ပစၥည္းဥစၥာမ်ား လွဴဒါန္း ေပးကမ္းခဲြေ၀ခဲ့ျပီး လူ႕ေလာက ၾကီးကုိ ေက်ာခုိင္းကာ တေနရာစီခြဲ၍ ေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ဳိးကုိ ရွာေနမည္၊ ေရွးအခါက ကုဋၾကြယ္၀ေသာ သူမ်ားပင္၊ ပစၥည္းဥစၥာ လယ္ရာေျမ စြန္႕ပစ္လွဴဒါန္းျပီး ေတာတဲ့ေတာင္ထဲထြက္၍ ေလာကုတၱရာစီးပြားရွာႏုိင္ၾကေသးလွ်င္ သည္ေခတ္ မယ္မယ္ရရ ပစၥည္းရွင္ၾကီးမ်ား မဟုတ္ေသးသူ က်မတုိ႕ အဘုိ႕က ဘာမွ ေနာက္ဆံ ငင္ဘြယ္ရာ မရွိဘု တြက္ဆမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စင္စစ္ေတာ့ အသက္ အရြယ္ငယ္စဥ္က ဆုိလွ်င္ ဒီအေတြးအေခၚမ်ိဳးေပၚလာဦးမည္ မဟုတ္ေသးပါ။ ယခု အရြယ္ ေတြက ၆၀ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံ တင္းစရာလည္း မရွိသျဖင့္ အခ်ိန္အခါ ႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ဳိး ေပၚေပါက္လာ ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးစီးပြား ရွာရာ၌ မေရာင့္ရဲ ႏုိင္ေသာ စိတ္ဓါတ္ ႏႈိးဆြမႈ ဟူ၍လည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ၾကီးသည္ ႏွင့္ အမွ် ျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း မျဖစ္ရမည္႕အေျခအေနက ေပၚေပါက္လာၾကရေလျပီ။

ေၾကနပ္ဖြယ္ရာမရွိေသာ စီမံမႈမ်ား

အိမ္မက္ေဟာင္း တခုတြင္ ၾကည္လင္ သာယာၾကည္ႏူးေနသူ ကဲ့သုိ႕ ေလာကုတၱရာအက်ိဳး စီးပြားေရး တည္းဟူေသာ စိတ္ကူးယဥ္ေရေၾကာ ၌ ေမ်ာေကာင္းေနေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺိႏၵေခ်ာင္သုိ႕သြားရန္ လွဴစရာ မုံ႕သစ္သီး စသည္မ်ားကုိလည္း ျပင္ဆင္ ထည္႕သုိ႕ ေစခုိင္း ထားမိသည္။ ဤအေတာအတြင္း နိဗၺိႏၵေခ်ာင္ မွ အေၾကာင္းၾကားစာကုိ သတင္းစာတုိက္မွ လာျပပါသည္။

ထုိစာက နိဗၺိႏၵေခ်ာင္မွ ဦးပဥၨင္းၾကီး ရန္ကုန္ျပန္လာမည္။ ၾသဂုတ္လ၇ရက္ ေန႕ေလာက္ ေရာက္မည္ ဟူ၍ ပါလာသည္။ သုိ႕ျဖစ္လွ်င္ က်မတုိ႕ တေခါက္သြားရန္ မလုိေတာ့ေပ။ တလေလာက္ တရား အားထုတ္ ေနမည္ ဆုိျပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လာရသည္ ကုိ မသိပါ။ သုိ႕ေသာ္ အလုပ္တုိက္မွ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္ ငယ္သား တုိ႕မွာ သူတုိ႕ဆရာ ဦးပဥၨင္းၾကီး ျပန္လာမည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ အလြန္ ၀မ္းသာ ေနၾကပါသည္။ သူတုိ႕သည္ တသက္ႏွင့္ တကုိယ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သကၤန္း ၀တ္ထားေသာ ဆရာဦးပဥၨင္းၾကီး အား အျမန္ဆုံးေတြ႕ခ်င္ၾကသည္။ ကန္ေတာ့လုိက်သည္။ ရန္ကုန္ ေရာက္ေအာင္ပင္ မဆုိင္းႏုိင္ ၾကဘဲ အလုပ္သမားအသုိင္းအ၀ုိင္း တစုက ေထာက္ၾကံ႕ လမ္းဆံုမွ သြားေရာက္ၾကိဳဆုိၾက မည္ဟု စီစဥ္ၾကသည္။

ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ဆရာဦးပဥၨင္းၾကီး ႏွင့္ တကြ အျခား နီးစပ္ရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား အားပင့္ျပီး ဆြမ္းလုပ္ ေကၽြးၾကမည္။ သည္ကိစၥကုန္က် စရိတ္ေတြကုိ အလုပ္တုိက္ရွိ အလုပ္သမား အားလုံး က သူတုိ႕၏ေခၽြးနည္းစာ လခထဲမွ စုေဆာင္း၍ ကုန္က်ခံမည္ဟု ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စီစဥ္ေနၾကပါသည္။ က်မ ကလည္း သူတုိ႕တေတြ၏ စိတ္အားထက္သန္မႈႏွင့္ ေစတနာကုိ သာဓုေခၚမိသည္။ ကူညီလုိသည္႕ ဘက္မွ ျဖည္႕စြက္ေပးဦးမည္ဟူ၍လည္း ေျပာထားပါသည္။

ယင္းကိစၥ အ၀၀မ်ားအာ ေမာင္ႏွစ္မ၀မ္ကြဲ မန္ေနဂ်ာကသာ က်မကုိလာေျပာသည္။ အလုပ္ သမားမ်ားအစ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ အဆုံး က်မႏွင့္လုံးလုံး ေတြ႕ဆုံရသည္မရွိပါ။  အိမ္၀မွ လွမ္းၾကည္႕လုိက္ေသာအခါ သူတုိ႕ တေတြ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စုရုံးလႈပ္ရွားေနၾက သည္ကုိေတာ့ ေတြ႕ျမင္ရပါသည။္ အလုပ္တုိက္မွ အသုံးခ်ေသာ ကားမ်ားအျပင္ လူေပါင္းတရာေက်ာ္ အတြက္ ေထာက္ၾကံ႕ဘက္ သြားၾကိဳစရာ ဘတ္စ္ကားၾကီး မ်ားလည္း ငွါးရမ္းထားၾကသည္။ ဆြမ္းေကၽြး တရားနာကိစၥေတြ တာ၀န္ ေ၀ခဲြ စီစဥ္လ်က္ ရွိၾကသည္။

ဦးပဥၨင္းၾကီး ျပန္လာလွ်င္ အိမ္ၾကီးေပၚရွိ အိမ္ဦးခန္းမွာ က်ယ္၀န္းသည္။ မၾကာခဏ ရဟန္းေတာ္ အာဂႏၱဳ မ်ား လာတုိင္းလည္း သည္အိမ္ဦးခန္းမွာဘဲ တည္းခုိေလ့ရွိၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ယခု ပုိ၍ သင့္ေတာ္ေသာ ေနရာ ထုိင္ခင္း အေဆာက္အဦသစ္ တခုက အရံသင့္ ရရွိထားပါသည္။ ထုိ အေဆာက္အဦးသစ္ မွာ အိမ္ၾကီး ႏွင့္ အလုပ္တုိက္ၾကားတြင္ ရွိေသာ ေမာ္ေတာ္ကားရုံေနရာ မွာ အုတ္ခံပ်ဥ္ကာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ အေဆာက္အဦး သစ္ကေလး ေဆာက္လက္စ အျပီးသတ္ဆဲ ရွိေနပါ သည္။

ေအာက္ထပ္မွာ ကား၃စီးစာ ထားေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေသာကားရုံအျဖစ္ အသုံးျပဳ၍ အေပၚထပ္မွာ သတင္း စာတုိက္ အယ္ဒီတာမ်ားအတြက္ စာၾကည္႕တုိက္အျဖစ္ အသုံးခ်ရန္ ရည္ရြယ္ ေဆာက္လုပ္ ထားသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိအေဆာက္အဦးငယ္ကုိ စတင္ေဆာက္လုပ္စဥ္ အခါက က်မသည္ ငပလီမွာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားရုံ ေနရာကုိ စာၾကည္႕တုိက္လုပ္ရန္ ျပဳျပင္ေဆာက္လုပ္ေနသည္ဟု က်မအား ဘယ္သူမွ စကားစပ္ ၍ မေျပာၾကသျဖင့္ လုံး၀မသိရပါ။ ငပလီမွျပန္ေရာက္လာမွ အံ့အားသင့္စြာ ေတြ႕ျမင္ ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သည္အေဆာက္အဦး ကေလး ကုိ ျမင္ေတာ့က်မက ေဆာက္လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ၾကိဳတင္ အေၾကာင္း ၾကား သင့္သည္။ က်မ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ပုံစံမွာ အသစ္ေဆာက္မည္႕ အတူတူ ေခတ္မွီေသာ နုိင္ငံျခား ပုံစံကေလး ျဖစ္ေစခ်င္ ပါသည္။ ယခုလုိ ေတာဆန္ဆန္ပ်ဥ္ေထာင္ကြက္ၾကားႏွင့္ ပုံမ်ိဳးကုိ  လက္မခံခ်င္ပါ။ အုတ္လႊာျခင္းႏွင့္ မကာရံဘဲပ်ဥ္ျပားေတြကုိ ကာရံထားျခင္းျဖင့္လည္း မီးေဘး အႏၱရာယ္ကုိ စုိးရိမ္ စရာရွိသည္။ ေစာေစာကသိလွ်င္ ျပင္ႏုိင္သည္။

ယခုေတာ့ ေဆာက္ျပီး သြား၍ ေဆးျဖဴမ်ားပင္သုတ္ေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပဳျပင္မျဖစ္ေတာ့ဟု အျပစ္ တင္သည္။ ဘယ္သူမွ အစီအမံ ႏွင့္ ေဆာက္ေစသည္ကုိ စုံစမ္းေသာအခါ အမိန္႕အရ မန္ေနဂ်ာက ေမာင္စန္းေမာင္ ဆုိသူကုိ လႊဲအပ္ေဆာက္လုပ္ေစသည္ဟု ေျပာပါသည္။ ၎ ေမာင္စန္းေမာင္ ဆုိသူမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀အတြင္း အိမ္သုိ႕၀င္ထြက္သြားေနသည္ကုိ မေတြ႕ရဘူးပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အစုိးရလက္ထက္ ေရာက္မွ ျပည္သူ႕အုိးအိမ္ဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရာက အလုပ္ ထြက္လာခဲ့ ရသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ ေၾကာင္း သိရသည္။ တန္ခူးလ က လင္မယားႏွစ္ေယာက္ က်မကုိ လာကန္ ေတာ့ဘူးသည္။ အလုပ္ မရွိ၍ ဗမာ့ေခတ္ အလုပ္တုိက္ က အကူအညီ ေပးေနရသည္ဟုလည္း သိရွိ ရပါသည္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ဇာတ္သိမ္း၏ အစ ဆက္ရန္
.