ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀သည္ ျပန္လည္ စရျပန္သည္။ ဟိုက္ျဒာဘတ္တြင္ ေနထုိင္ၿပီးေနာက္ အိႏၵိယျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရေသာအခါ ကၽြန္မသည္ အိႏၵိယျပည္ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ အုတ္ကမန္ၿမိဳ႕၌ အလုပ္ လုပ္ ခဲ့ပါသည္။ သူနာျပဳ လုပ္ငန္းကို စမ္းသပ္တည္ေထာင္ရာ ကၽြန္မ ပါ၀င္ကူညီခဲ့ပါသည္။
အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ေလယာဥ္အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ကပၸတိန္လီယြန္နာတ္ခ်က္(စ္) ရိႈင္းယား ႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။
အံ့အားသင့္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေဒါက္တာ အိုက္ဒါစကဒၵါး၏ သူနာျပဳ ေဆးအဖြဲ႕တြင္ ကၽြန္မသည္ ႏွစ္အတန္ၾကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ အသက္ ၉၀နီးပါး ရွိသည္။ သူမ၏ ေနာက္ဆံုး ဖ်ားနာျခင္းကုိ ကၽြန္မ ပင္ ျပဳစုခဲ့ရပါေသးသည္။
ကာလကတၱားၿမိဳ႕၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ရပ္ကြက္၌ မာသာထရီဇာ (ႏိုဗယ္ဆုရွင္)ႏွင့္လည္း အတူ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္ လုပ္ခဲ့ ရၿပီး ကၽြန္မအေနႏွင့္ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္မသည္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ အလည္အပတ္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာက ကိုဒါမအား ကၽြန္မ ေပးခဲ့ေသာ ကတိကုိ ျဖည့္ဆည္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ကိုဒါမ၏ ဇာတိ က်ိဳတိုၿမိဳ႕သို႔ သြားပါသည္။ က်ိဳတိုသည္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ ေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူကဲ့ သို႔ပင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ကေနဒါႏိုင္ငံရွိ သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ား၌ ပညာသင္ၾကား ခဲ့သူ သူ၏ ညီကို စုံစမ္း ရွာေဖြရာ ကေနဒါႏိုင္ငံ ဗင္ကိုဘာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကို ၀မ္းနည္းစြာ သိရွိရပါသည္။
က်ိဳတိုၿမိဳ႕သည္ နန္းေတာ္မ်ား၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၊ နတ္စင္မ်ား၊ ပန္းဥယ်ာဥ္မ်ားႏွင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ ေသာ သစ္ပင္ငယ္မ်ား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ စီတန္းလ်က္ လမ္းမႀကီးမ်ားမွလည္း အေ၀းေျပး ေမာ္ေတာ္ကား လမ္းမႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ က်ယ္ျပန္႔လွၿပီး အလြန္လွပေသာၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ မဟာမိတ္ တို႔က တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ ဗံုးႀကဲခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ အႏုပညာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ အျမင့္ဆံုးေနရာ ျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္မ ယူဆပါသည္။
ကိုဒါမက ကၽြန္မသည္ က်ိဳတိုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ေသာ္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ေထာင္ ေစတီသို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ သြားပါဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထုိေနရာသို႔ သူ ေရာက္ေနပါမည္ဟု မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မက သိေန ပါသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ သစ္သားျပားကေလးေပၚတြင္ ထြင္းထုထားသည့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ရာေပါင္း မ်ားစြာ စီတန္းလ်က္ ရွိေသာ လူသြားစင္ၾကန္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာစဥ္ အလြန္ ထူးဆန္း ေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။
ရုပ္ပြားေတာ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဆည္းလည္းေလးမွ ေခါင္းေလာင္းသံ ထြက္လာၿပီး ထင္းရွဴး ေတာမွ ေလျပည္ ေလညင္းေလး ျဖတ္တိုက္လာဘိသကဲ့သို႔ တုိးညင္းေသာ စကားေျပာသံကို ၾကား ရပါ၏။ ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲ တြင္ အလြန္အမင္း ေအးစိမ့္သြားကာ ၾကက္ေသေသၿပီး ရပ္ေနမိ၏။ ထိုအခ်ိန္တည္းလိုပင္ ကၽြန္မ သည္ သူ၏ စကားေျပာသံကို ၾကားရပါသည္။
"ဟယ္လင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ၊ ကိုဒါ ပါ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဟယ္လင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ ေစ"ဟူ၍ ျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲ၌ ေႏြးေထြးသြားပါသည္။ ကုိဒါမ တစ္ေယာက္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀သုိ႕ ေရာက္ေနၿပီ ကုိ သိရပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကၽြန္မသည္လည္း ေအးခ်မ္းသာယာမႈကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ က်ိဳတုိၿမိဳ႕ သည္ ကၽြန္မအတြက္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ေသာၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အေတြ႕အႀကံဳကုိ ျပန္လည္ ၍ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္မႈျပဳရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ႀကံဳေတြ႕ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အတုိင္း ေလွာင္ခ်င္ သေလာက္ ေျပာင္ေလွာင္ၾကပါေစ၊ ကၽြန္မက ဂ႐ုစုိက္မည္ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားသည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ ေသာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔မွာ အေျဖ မ႐ွိၾကပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေမးခြန္းပုစၦာမ်ားကုိလည္း မည္သည့္အခါမွ် ေျဖဆုိ ႏုိင္ၾက မည္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မတုိ႔ အျပင္သုိ႕ ထြက္လာၾကေသာအခါ ေမေမ့ဘက္လွည့္၍
" ေမေမ အထဲမွာတုန္းက အသံတစ္သံ ၾကားရေသးသလား" ဟု ေမးရာ မိခင္က
" ဟုတ္တယ္ ဟယ္လင္၊ ေမေမလည္း ၾကားတယ္ " ဟု ကၽြန္မဘက္လွည့္၍ ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ မုန္းတီးျခင္း မ႐ွိေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားအား ေျပာျပေသာအခါ အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ား က အံ့အားသင့္ၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားကုိ မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါဦးမည္။ သူတုိ႔အထဲ၌ လူေကာင္းမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူမ်ား အထူးသျဖင့္ " ကုိဒါမ" တုိ႔လုိ လူမ်ား႐ွိၾကပါသည္။ သူသည္ ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္မအား သူ၏ မိသားစုသဖြယ္ ဆက္ဆံခဲ့သည္။
ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါက ကၽြန္မ၏ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိရမည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္သက္ ပတ္လံုး ရင္းႏွီးဆက္ဆံခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရမည္ မဟုတ္ပါ။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လူအမ်ားသည္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား ေအာက္မွ ခုိင္ၿမဲေသာ သတၱိမ်ား ေမြးျမဴ ႏုိင္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ကူညီျခင္း၊ သစၥတရား ေစာင့္ထိန္းျခင္း တုိ႔သည္ မည္မွ် တန္ဖုိး ႐ွိသည္ကုိလည္း ကၽြန္မ ေလ့လာခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခ်ိန္၌ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၍ တြန္းလွည္းေပၚ၌ ေနရၿပီး လံုး၀ ကုိယ္လက္ လႈပ္႐ွားႏုိင္သူမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မသည္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း႐ွိရန္ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိသည္။ ဘုရား ႐ွိခုိးေက်ာင္းသုိ႕ မသြားႏုိင္ေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ထုိင္ေနရာမွ ျမင္ရေသာ ေဟာင္စလုိဟိ(သ္) ျမင္ကြင္း သည္ အျခား ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားထက္ သာယာလွပပါသည္။ ကၽြန္မအား ဖန္တီးသူႏွင့္ ခြန္အား သတၱိေပးသူသည္ ထုိေဒသ၌ ႐ွိေနပါသည္။
ကၽြန္မတြင္ ေက်းငွက္ကေလးမ်ား႐ွိ၍ သူတုိ႔သည္ ကၽြန္မအား ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ ေပးၾကသည္။ အတံု႔ အလွည့္ အားျဖင့္ အနည္းငယ္သာ ယူၾကသည္။ ကၽြန္မ၏ ဧည့္ခန္းနံရံတြင္ "ကရိတ္မုိးအိမ္"မွ ျပန္လည္ ႐ွာေဖြယူေဆာင္ခဲ့ေသာ ပန္းကန္ျပားႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ခ်ိတ္ဆဲြထားပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အိပ္ရာ ကုတင္ေဘး၌ ႐ုိစလင္း ေပးခဲ့ေသာ ဗံုးအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံရာတြင္ ၿပိဳလဲျခင္း မ႐ွိခဲ့သည့္ ဗာဂ်င္းေမရီ၏ ပလတ္စတာ႐ုပ္တု ႐ွိေနပါ၏။
ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း သိကၽြမ္းခဲ့ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ား သုိ႕မဟုတ္ သားသမီးမ်ားထံမွ ေပးပုိ႔ေသာ စာမ်ားကုိ ယေန႔တုိင္ ရ႐ွိေနပါေသးသည္။ သူတုိ႔ထဲမွ ႏွစ္ဦး သံုးဦးသည္ ကၽြန္မ၏ အမည္ အျပည့္အစံုကုိ မသိၾကပါ၍ ျမန္မာျပည္ ၏ ဟယ္လင္ဟု လိပ္စာတပ္ၾကပါသည္။
ေမာင့္ဘက္တန္၏ ဇနီးကလည္း ကၽြန္မကုိ ထုိနာမည္ပဲ ေခၚေလ့႐ွိပါသည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းသည္လည္း "ျမန္မာျပည္၏ ေမာင့္ဘက္တန္" ျဖစ္၍ ထုိသုိ႕ အမည္ေပးရန္ သူမတြင္ အခြင့္ အေရး႐ွိပါသည္။
အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ေလယာဥ္အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ကပၸတိန္လီယြန္နာတ္ခ်က္(စ္) ရိႈင္းယား ႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။
အံ့အားသင့္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေဒါက္တာ အိုက္ဒါစကဒၵါး၏ သူနာျပဳ ေဆးအဖြဲ႕တြင္ ကၽြန္မသည္ ႏွစ္အတန္ၾကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ အသက္ ၉၀နီးပါး ရွိသည္။ သူမ၏ ေနာက္ဆံုး ဖ်ားနာျခင္းကုိ ကၽြန္မ ပင္ ျပဳစုခဲ့ရပါေသးသည္။
ကာလကတၱားၿမိဳ႕၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ရပ္ကြက္၌ မာသာထရီဇာ (ႏိုဗယ္ဆုရွင္)ႏွင့္လည္း အတူ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္ လုပ္ခဲ့ ရၿပီး ကၽြန္မအေနႏွင့္ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္မသည္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ အလည္အပတ္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာက ကိုဒါမအား ကၽြန္မ ေပးခဲ့ေသာ ကတိကုိ ျဖည့္ဆည္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ကိုဒါမ၏ ဇာတိ က်ိဳတိုၿမိဳ႕သို႔ သြားပါသည္။ က်ိဳတိုသည္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ ေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူကဲ့ သို႔ပင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ကေနဒါႏိုင္ငံရွိ သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ား၌ ပညာသင္ၾကား ခဲ့သူ သူ၏ ညီကို စုံစမ္း ရွာေဖြရာ ကေနဒါႏိုင္ငံ ဗင္ကိုဘာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကို ၀မ္းနည္းစြာ သိရွိရပါသည္။
က်ိဳတိုၿမိဳ႕သည္ နန္းေတာ္မ်ား၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၊ နတ္စင္မ်ား၊ ပန္းဥယ်ာဥ္မ်ားႏွင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ ေသာ သစ္ပင္ငယ္မ်ား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ စီတန္းလ်က္ လမ္းမႀကီးမ်ားမွလည္း အေ၀းေျပး ေမာ္ေတာ္ကား လမ္းမႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ က်ယ္ျပန္႔လွၿပီး အလြန္လွပေသာၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ မဟာမိတ္ တို႔က တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ ဗံုးႀကဲခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ အႏုပညာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ အျမင့္ဆံုးေနရာ ျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္မ ယူဆပါသည္။
ကိုဒါမက ကၽြန္မသည္ က်ိဳတိုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ေသာ္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ေထာင္ ေစတီသို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ သြားပါဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထုိေနရာသို႔ သူ ေရာက္ေနပါမည္ဟု မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မက သိေန ပါသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ သစ္သားျပားကေလးေပၚတြင္ ထြင္းထုထားသည့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ရာေပါင္း မ်ားစြာ စီတန္းလ်က္ ရွိေသာ လူသြားစင္ၾကန္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာစဥ္ အလြန္ ထူးဆန္း ေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။
ရုပ္ပြားေတာ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဆည္းလည္းေလးမွ ေခါင္းေလာင္းသံ ထြက္လာၿပီး ထင္းရွဴး ေတာမွ ေလျပည္ ေလညင္းေလး ျဖတ္တိုက္လာဘိသကဲ့သို႔ တုိးညင္းေသာ စကားေျပာသံကို ၾကား ရပါ၏။ ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲ တြင္ အလြန္အမင္း ေအးစိမ့္သြားကာ ၾကက္ေသေသၿပီး ရပ္ေနမိ၏။ ထိုအခ်ိန္တည္းလိုပင္ ကၽြန္မ သည္ သူ၏ စကားေျပာသံကို ၾကားရပါသည္။
"ဟယ္လင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ၊ ကိုဒါ ပါ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဟယ္လင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ ေစ"ဟူ၍ ျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲ၌ ေႏြးေထြးသြားပါသည္။ ကုိဒါမ တစ္ေယာက္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀သုိ႕ ေရာက္ေနၿပီ ကုိ သိရပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကၽြန္မသည္လည္း ေအးခ်မ္းသာယာမႈကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ က်ိဳတုိၿမိဳ႕ သည္ ကၽြန္မအတြက္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ေသာၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အေတြ႕အႀကံဳကုိ ျပန္လည္ ၍ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္မႈျပဳရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ႀကံဳေတြ႕ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အတုိင္း ေလွာင္ခ်င္ သေလာက္ ေျပာင္ေလွာင္ၾကပါေစ၊ ကၽြန္မက ဂ႐ုစုိက္မည္ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားသည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ ေသာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔မွာ အေျဖ မ႐ွိၾကပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေမးခြန္းပုစၦာမ်ားကုိလည္း မည္သည့္အခါမွ် ေျဖဆုိ ႏုိင္ၾက မည္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မတုိ႔ အျပင္သုိ႕ ထြက္လာၾကေသာအခါ ေမေမ့ဘက္လွည့္၍
" ေမေမ အထဲမွာတုန္းက အသံတစ္သံ ၾကားရေသးသလား" ဟု ေမးရာ မိခင္က
" ဟုတ္တယ္ ဟယ္လင္၊ ေမေမလည္း ၾကားတယ္ " ဟု ကၽြန္မဘက္လွည့္၍ ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ မုန္းတီးျခင္း မ႐ွိေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားအား ေျပာျပေသာအခါ အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ား က အံ့အားသင့္ၾကသည္။
ဂ်ပန္မ်ားကုိ မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါဦးမည္။ သူတုိ႔အထဲ၌ လူေကာင္းမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူမ်ား အထူးသျဖင့္ " ကုိဒါမ" တုိ႔လုိ လူမ်ား႐ွိၾကပါသည္။ သူသည္ ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္မအား သူ၏ မိသားစုသဖြယ္ ဆက္ဆံခဲ့သည္။
ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါက ကၽြန္မ၏ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိရမည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္သက္ ပတ္လံုး ရင္းႏွီးဆက္ဆံခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရမည္ မဟုတ္ပါ။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လူအမ်ားသည္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား ေအာက္မွ ခုိင္ၿမဲေသာ သတၱိမ်ား ေမြးျမဴ ႏုိင္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ကူညီျခင္း၊ သစၥတရား ေစာင့္ထိန္းျခင္း တုိ႔သည္ မည္မွ် တန္ဖုိး ႐ွိသည္ကုိလည္း ကၽြန္မ ေလ့လာခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခ်ိန္၌ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၍ တြန္းလွည္းေပၚ၌ ေနရၿပီး လံုး၀ ကုိယ္လက္ လႈပ္႐ွားႏုိင္သူမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မသည္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း႐ွိရန္ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိသည္။ ဘုရား ႐ွိခုိးေက်ာင္းသုိ႕ မသြားႏုိင္ေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ထုိင္ေနရာမွ ျမင္ရေသာ ေဟာင္စလုိဟိ(သ္) ျမင္ကြင္း သည္ အျခား ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားထက္ သာယာလွပပါသည္။ ကၽြန္မအား ဖန္တီးသူႏွင့္ ခြန္အား သတၱိေပးသူသည္ ထုိေဒသ၌ ႐ွိေနပါသည္။
ကၽြန္မတြင္ ေက်းငွက္ကေလးမ်ား႐ွိ၍ သူတုိ႔သည္ ကၽြန္မအား ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ ေပးၾကသည္။ အတံု႔ အလွည့္ အားျဖင့္ အနည္းငယ္သာ ယူၾကသည္။ ကၽြန္မ၏ ဧည့္ခန္းနံရံတြင္ "ကရိတ္မုိးအိမ္"မွ ျပန္လည္ ႐ွာေဖြယူေဆာင္ခဲ့ေသာ ပန္းကန္ျပားႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ခ်ိတ္ဆဲြထားပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အိပ္ရာ ကုတင္ေဘး၌ ႐ုိစလင္း ေပးခဲ့ေသာ ဗံုးအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံရာတြင္ ၿပိဳလဲျခင္း မ႐ွိခဲ့သည့္ ဗာဂ်င္းေမရီ၏ ပလတ္စတာ႐ုပ္တု ႐ွိေနပါ၏။
ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း သိကၽြမ္းခဲ့ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ား သုိ႕မဟုတ္ သားသမီးမ်ားထံမွ ေပးပုိ႔ေသာ စာမ်ားကုိ ယေန႔တုိင္ ရ႐ွိေနပါေသးသည္။ သူတုိ႔ထဲမွ ႏွစ္ဦး သံုးဦးသည္ ကၽြန္မ၏ အမည္ အျပည့္အစံုကုိ မသိၾကပါ၍ ျမန္မာျပည္ ၏ ဟယ္လင္ဟု လိပ္စာတပ္ၾကပါသည္။
ေမာင့္ဘက္တန္၏ ဇနီးကလည္း ကၽြန္မကုိ ထုိနာမည္ပဲ ေခၚေလ့႐ွိပါသည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းသည္လည္း "ျမန္မာျပည္၏ ေမာင့္ဘက္တန္" ျဖစ္၍ ထုိသုိ႕ အမည္ေပးရန္ သူမတြင္ အခြင့္ အေရး႐ွိပါသည္။
ကၽြန္မ၏ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ အေရာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားသည္ ျမန္မာ ျပည္တြင္သာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္ျဖစ္ပါ၍ ကၽြန္မကုိယ္ကုိယ္ "ျမန္မာျပည္၏ဟယ္လင္"ဟူ၍ပင္ ခံစားမိပါသည္။
ကၽြန္မမွာ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ႐ွိပါသည္။ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာမႈကုိ မလုိလားပါ။ ေ႐ႊပန္းကန္နွင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ငွက္ေပ်ာဖက္ႏွင့္ျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းစားရပါေစ ကၽြန္မ ဂ႐ုစုိက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မသည္ အစဥ္တစုိက္ခံယူ က်င့္သံုးခဲ့သည့္ မွန္ကန္ေသာ စကားကုိ ဆုိ၍ မွန္ကန္ေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ျခင္း၊ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ ဘုရင္မ အေပၚတြင္ သစၥာ႐ွိျခင္း၊ တရားဓမၼမ်ားကုိ ေစာင့္သိ ၾကည္ညိဳျခင္း စသည့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား သတ္မွတ္၍ ေနထုိင္လာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ဂုဏ္ပကာသနကုိ မက္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံတြင္ အမႈထမ္းခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။
ျမင့္မားေသာ တုိက္ခန္းမ်ား အလယ္တြင္ "ေဂ်ာ့" တံဆိပ္သည္လည္း မည္သုိ႕မွ် အသံုးမ၀င္ပါ။
ကၽြန္မ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ မည္သည့္အတြက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသနည္း။ တာ၀န္အရ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္အတြက္ ေငြေၾကး စည္းစိမ္ ပံုေပး၍ မရေသာ အရာကုိ ကၽြန္မ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။
နိဂံုး
ဟယ္လင္သည္ သူမ အလုိ႐ွိေသာ စာအုပ္ကုိ အဆံုးသတ္ မသြားႏုိင္ခဲ့ေပ။ သူမ၏ ေနာက္ဆံုး အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားကုိ အသံသြင္းေနစဥ္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားခဲ့၏ နာရီ အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့၏။ သူမ၏ အ႐ုိးျပာမ်ားကုိ အိႏၵိယျပည္သုိ႕ သယ္ေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေနထုိင္ ခဲ့သည့္ ဆုိလ္ဟိမ္းၿမိဳ႕အနီးတြင္႐ွိေသာ "ကုိဒိတ္ကနယ္" ေတာင္ေပၚ၌ ျဖန္႔က်ဲေပးရန္ သူမက ေမတၱာ ရပ္ခံခဲ့သည္။ ဗာဂ်င္းေမရီ ပလတ္စတာ႐ုပ္တုကုိ ႐ုိစလင္းသုိ႕ ျပန္လည္ ေပးအပ္ရန္လည္း မွာၾကား ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ဂုဏ္ပကာသနကုိ မက္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံတြင္ အမႈထမ္းခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။
ျမင့္မားေသာ တုိက္ခန္းမ်ား အလယ္တြင္ "ေဂ်ာ့" တံဆိပ္သည္လည္း မည္သုိ႕မွ် အသံုးမ၀င္ပါ။
ကၽြန္မ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ မည္သည့္အတြက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသနည္း။ တာ၀န္အရ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္အတြက္ ေငြေၾကး စည္းစိမ္ ပံုေပး၍ မရေသာ အရာကုိ ကၽြန္မ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။
နိဂံုး
ဟယ္လင္သည္ သူမ အလုိ႐ွိေသာ စာအုပ္ကုိ အဆံုးသတ္ မသြားႏုိင္ခဲ့ေပ။ သူမ၏ ေနာက္ဆံုး အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားကုိ အသံသြင္းေနစဥ္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားခဲ့၏ နာရီ အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့၏။ သူမ၏ အ႐ုိးျပာမ်ားကုိ အိႏၵိယျပည္သုိ႕ သယ္ေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေနထုိင္ ခဲ့သည့္ ဆုိလ္ဟိမ္းၿမိဳ႕အနီးတြင္႐ွိေသာ "ကုိဒိတ္ကနယ္" ေတာင္ေပၚ၌ ျဖန္႔က်ဲေပးရန္ သူမက ေမတၱာ ရပ္ခံခဲ့သည္။ ဗာဂ်င္းေမရီ ပလတ္စတာ႐ုပ္တုကုိ ႐ုိစလင္းသုိ႕ ျပန္လည္ ေပးအပ္ရန္လည္း မွာၾကား ခဲ့ပါသည္။
The end
ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ ၿပီးပါၿပီ ဖတ္ရႈသည္႕ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဟယ္လင္ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာဖတ္သူ ထင္ျမင္ခ်က္ေလး ေတြ ဖတ္ရရင္ ေက်နပ္မိမွာပါ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
မနက္ျဖန္က စၿပီး ဟယ္ဘယ္ ၏ေနရာတြင္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ဘာသာျပန္ေသာ ေျမပေဒသာ ဝတၳဳ တင္ေပး ပါမယ္၊ ႏိုဘယ္ ဆုရ အေမရိကန္ စာေရးဆရာမ ပါးလ္ဘတ္ Pearl S.Buck ၏ The Good Earth ဝတၳဳ ျဖစ္ပါ တယ္ ။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဖတ္ရႈခဲ႔ ၿပီး စြဲလန္း ခဲ႔ရေသာ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။ေရႊစင္ဦး
.
8 comments:
အင္မတန္ ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူနာျပဳဆရာမႀကီးပဲ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဟယ္လင္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔လဲ ထိုက္တန္ပါေပတယ္။ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုလဲ သေဘာက်တယ္။ ဆုတံဆိပ္ေတြ ဂုဏ္ပကာသနေတြကို မမက္ေမာဘူး။ သူလုပ္စရာရွိတာ သူယံုၾကည္ရာကို ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစိုက္ဘဲ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္သြားတာပဲ။ သတၱိလဲရွိတယ္၊ ဇြဲလဲရွိတယ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈလဲရွိတယ္၊ ခံႏိုင္ရည္လဲရွိတယ္။
အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးက ... "ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါက ကၽြန္မ၏ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိရမည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္သက္ ပတ္လံုး ရင္းႏွီးဆက္ဆံခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရမည္ မဟုတ္ပါ။"
အဲဒီလို စိတ္မ်ဳိး ေမြးႏိုင္တာကိုပဲ။ ဂ်ပန္ေတြကို မုန္းတီးျခင္းမရွိဘူးဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကို အရမ္းအံ့ၾသ ေလးစားမိတယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကို ရွာႏိုင္တဲ့စိတ္၊ ေယာနိေသာမနသိကာရစိတ္ပဲ။ ဘာသာေရး လိုက္စားပါတယ္ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြေတာင္ အဲဒီလိုစိတ္မ်ဳိး ထားႏိုင္ၿပီး လက္ေတြ႔က်င့္သံုးႏိုင္တဲ့သူ ရွားပါတယ္။
အံ့မခန္း စိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပဲ။
အစအဆံုး အခ်ိန္ယူ အပင္ပန္းခံတင္ေပးတဲ့ မေရႊစင္ကိုလဲ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္ရွင္။
အရမ္း ေက်းဇ ူးတင္ပါတယ္
ဖတ္လို႕ ေကာင္းလိုက္တာ
မေရႊစင္ဦး
အင္မတန္ဗဟုသုတရျပီးေတာ့ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ နဲ့ အတူ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စိတ္ခံစားမွဳ ့ကို ေပးစြမ္းနိုင္တဲ့ ျမန္မာျပည္က ဟယ္လင္ စာအုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းျဖစ္နိုင္ယင္ တစ္ထိုင္တည္း တစ္ေန့တည္း အဲလိုစာအုပ္မ်ဳိး ကို ထိုင္ဖတ္တဲ့ အက်င့္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ရဲ ့ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း အေတြ ့အၾကဳံေတြ ဂ်ပန္ေခတ္ရဲ ့ျမင္ကြင္း၊ ေဘးအႏၱရာယ္
အသြယ္သြယ္၊ သက္စြန့္ဆံဖ်ား သူနာျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြ
ကို လိုက္ပါ ဖတ္ေနရတာ စိတ္ထဲမွာ ဇာတ္ေဆာင္ နဲ့အတူတူ ကိုယ္ပါေမ်ာပါေနတယ္။
ခုလိုပင္ပန္းခံျပီးေတာ့ အခန္းဆက္ တင္ျပေပးတဲ့ မေရႊစင္ဦး ကို လဲ တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ေမာင္ေမာင္
ဖတ္လို႔ေတာ႔ျပီးျပီ။ တစ္ခုေတာ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္ဗ်။ အခုေရးျပီးသားေတြကို PDF ဖိ္ုင္လုပ္ထားျပီး အီးဘုတ္အေနနဲ႔ ဆိုက္ဘားမွာ တင္ေပးထားရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ စာရုိက္တဲ႔လူေရာ။ ေနာင္ဖတ္မယ္႔လူေရာ အက်ိဳးရွိေအာင္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ေန႔တိုင္းမဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ေကာ္နက္ရွင္ေၾကာင္႔။ အလုပ္ေၾကာင္႔ စသျဖင္႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနပါတယ္။ Ebook ေတြ လုပ္ေပးထားမယ္ဆိုရင္ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲျပီး ဖတ္ရုံပဲ။ အပိုင္းလိုက္တင္တာလည္း ပုံမွန္ေလးတင္ေပးပါ။ ၀တၱဳတစ္ခုလုံးျပီးမွ Ebooks လုပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။
ေရႊမန္းသူေတြ တိုးတက္ၾကီးပြားၾကပါေစ။
ama..
Firstly, I want to say to you Million thanks.
It is really good one and it have to imitate her mind.
I am really like to read.
thanks,ama.. now I am searching her photo. Coz I respect and admire her.
She is brave and she showed her ability without saying anything.
momiji
ama..
Firstly, I want to say to you Million thanks.
It is really good one and it have to imitate her mind.
I am really like to read.
thanks,ama.. now I am searching her photo. Coz I respect and admire her.
She is brave and she showed her ability without saying anything.
momiji
Mama Shwezin,it is hard to search a word to cheer Helen.I want to call her Helen,the great.I will always admire her deeply from my heart.Her problem solving skills are marvelous.Her treatment-methods she used during the war are excellent.She also has high IQ.
Apart from her race,the white ,she evaluates a person not on his/her skin colour but on his/her personality.
(I think she is not lucky in her love affairs,as I think Codama loves her a lot and may be vice versa.It is only my thought.)
Mama Shwezin,thank you to you all who spared your time in it and who will keep on posting the good novels.
Yours lovingly,Watma(Jasmine)
Mama Shwezin,it is hard to search a word to cheer Helen.I want to call her Helen,the great.I will always admire her deeply from my heart.Her problem solving skills are marvelous.Her treatment-methods she used during the war are excellent.She also has high IQ.
Apart from her race,the white ,she evaluates a person not on his/her skin colour but on his/her personality.
(I think she is not lucky in her love affairs,as I think Codama loves her a lot and may be vice versa.It is only my thought.)
Mama Shwezin,thank you to you all who spared your time in it and who will keep on posting the good novels.
Yours lovingly,Watma(Jasmine)
Post a Comment