ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၇)

တခါတရံ လက္ထဲတြင္ ေျမစိုင္ခဲမ်ား ညိွရင္းက သူငယ္မအေၾကာင္းကို စိတ္ေရာက္သြားမိေလ၏၊ "သူ ဟိုအိမ္ၾကီး က အေဆာင္ေတြ တရာေက်ာ္ထဲမွာဘယ္လို ဟာေတြမ်ားေတြ႕ၾကံဳပါလိမ္႔၊ ငါနဲ႕အတူတူ မေနရခင္တုံးက သူ႔ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုဘ၀မ်ဳိး ျဖစ္ေနပါလိမ္႔" ဟု ေတြးေတာေနမိေလ၏၊ ေတြးေလ ေ၀းေလသာ ျဖစ္္္္္ေန၏ ထိုေနာက္ကား ရြပိုးထိုးေနေသာ သိျခင္စိတ္ႏွင္႔ သူငယ္မအေပၚ စိတ္၀င္စား ေနမိျခင္းမ်ားကို ကိုယ္႔လိပ္ျပာကို ကိုယ္ရွက္၍ လာေလ၏၊ အဆုံးတြင္မူ သူူူူငယ္မမွာ မိန္းမသား တေယာက္ ပင္ ျဖစ္ေပတကား။

သို႕ေသာ္ အလုပ္ရႈပ္လွေသာ အိမ္သူတေယာက္၏၊ အခန္းသုံးခန္းကိုရွင္း တေန႔ ထမင္း ႏွစ္ၾကိမ္ ခ်က္ျပဳတ္ ရေသာ တာ၀န္သည္ ထိုအိမ္ၾကီး၌ ကၽြန္အလုပ္လုပ္ခဲ႕ရ၍ ေနထြက္မွ ေန၀င္အထိ မအားအလပ္ခဲ႕ေသာ သူငယ္မ အဘို႔ကား ဘာေလာက္မွ် မရွိေပ။

တေန႔တြင္ မွည္႔အက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဂ်ဳံေစ႔ေတြကို မ်ဳိးၾကဲျခင္း၊ ေပါင္ျပားတလက္ျဖင္႔ ထယ္ယက္ ရျခင္းတို႔ျဖင္႔ ၀မ္လန္းမွာ ခါးတခုလုံးကို ကိုက္ခဲေညာင္းညာ ပင္ပမ္းလ်က္ရွိေနစဥ္ ထယ္ေၾကာင္းေပၚ`၌ အရိပ္တခု က်ေရာက္ လာ၍ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေပါက္ျပားလက္ကုိုထမ္း၍ ေရွ႕၌ ေရာက္လာေသာ သူငယ္မအား ျမင္ေပ၏။
"အိမ္မွာ မိုးမခ်ဳပ္ခင္အထိ ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႔" ဟု တိုင္ပင္ ေျပာ ေျပာျပီး ေနာက္ထပ္စကား တစုံတရာ မေျပာဘဲ သူမသည္ ၀မ္လန္း၏ ဘယ္ဘက္မွ ထယ္ေၾကာင္းကို ေပါက္ျပားျဖင္႔ ထြန္ယက္ေနေလ၏။

ေႏြေပါက္စ ပူ၍ေကာင္းခ်ိန္ျဖစ္ရကား၊ ေနေရာင္သည္ ႏွစ္ေယာက္သားအေပၚသို႔ ျခစ္ျခစ္ ေတာက္ က်ေရာက္ ေနေလရာ မၾကာမီပင္ ေခၽြးေပါက္တို႔သည္ သူငယ္မ၏ မ်က္ႏွာမွ တေပါက္ျပီး တေပါက္ က်ဆင္း လာ၏၊ ၀မ္လန္းမွာအကႌ်ကိုယ္တုံးလုံးႏွင္႔ျဖစ္လ်က္ သူငယ္မမွာမူ ၎၏ပါးလွ ေသာအကႌ်သည္ ပခုန္း ႏွင္႔ ေက်ာျပင္`၌ေခၽြးရြဲကာ အသားျပင္ ႏွင္႔ ကပ္၍ေနေလ၏၊

ႏွစ္ေယာက္သား စကား မေျပာၾကဘဲ စီးခ်က္ညီညီ ေျခညီညီ ခ်လ်က္ ေရြ႕လ်ားေပါက္ဆြ၍ လာခဲ႔ၾကရာ တနာရီျပီး တနာရီ ၾကာေညာင္း ျမင္႔ရွည္၍ လာခဲ႔လ်က္၊ ၀မ္လန္းမွာ လုပ္ေဖာ္ ဘက္ကေလး တစ္ေယာက္ တိုးလာ သျဖင္႔ ေမာရ ပန္းရမွန္း ပင္မသိေတာ႔ေပ၊ ေထြေထြ ထူးထူး ဘာမွ် စိတ္မကူး မိေသာ္လည္း၊ ယင္းတို႕ကို ထမင္းေကၽြး လာခဲ႔ေသာ ဤေျမမြန္၀သုံၾကီးကို တလြားျပီးတလြာ တခ်ပ္ျပီးတခ်ပ္ အစိုင္လိုက္ အခဲလိုက္ ေပါက္ဆြ ထိုးလွန္ ထြန္ခ်က္ ပန္ေနၾကျခင္းကိုေတြးမိရင္း၊ ဤသို႔ေပါက္ဆြ တြန္းလွန္ က်င္႔ခ်င္ သလို က်င္႔သမွ် ျငိမ္ျငိမ္ ကေလး ခံေနရွာသည္႔ သူချမာ ေျမမ်က္ႏွာၾကီးကိုပင္ ၾကင္နာသက္၀င္ သလိုလို သနား သလုိလုိ ျဖစ္လာေလ၏၊

ၾသဇာ ဓာတ္၀ေနသည္႔ ေျမပြင္႔တို႔သည္ ေပါက္လိုက္သည္႔ ထြန္းသြားတြင္ ကား ကနဲပါလာကာ တဘက္တြင္က်ေလ၏၊ တခါတရံအု႒္ပဲ ကေလးမ်ားကို တူးမိလ်က္ ရံဖန္ရံခါသစ္စကေလးမ်ားကို ေဖၚမိေလ၏၊ ဤကား ဘာမွ်မဟုတ္ေသးေပ၊ ေရွးအထက္ေက်ာ္တရီ ႏွစ္ဘာဂီေတြ မရြမ္းခဲ႕မီက ထိုေနရာ ထုိ႒ာနတြင္ လူတုို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ တံဆာပုပ္တုိ႔ကို ထူးျမွဳပ္ခဲ႔ၾက၏၊ ထိုိနည္းတူ မိမိတို႔၏အိမ္မ်ားသည္၎၊ မိမိတို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားသည္၎၊တေန႔တြင္ေျမၾကီးဘ၀သို႕ေျပာင္းရဦး မည္မွာမလြဲ ေျမၾကီးတြင္ဇာတ္သိမ္းၾကမည္႔ အလွည္႔အခ်ိန္သည္ လူတိုင္းလူတိုင္းအားဆြဲယူရန္ ေစာင္႔လင္႔္လ်က္ရွိ၏။

ႏွစ္ေယာက္သား ကား စကားမေျပာ အတူတူေရြ႔လ်ားလ်က္ အတူတူထြန္ယက္လ်က္ ဤေျမၾကီးမွာ အသီးအႏွံ ေတြ ဖြံျဖိဳး ေအာင္ျမင္ေရး ကို ၾကိဳးပမ္းလ်က္ ရွိေနၾကသတည္း။
ေတာင္ရိပ္ တြင္ ေနကြယ္၍ သြားေလလွ်င္ ၀မ္လန္းသည္ ခါးကိုဆန္႔လ်က္ မယားသည္ အား ၾကည္႔ေလ၏၊  သူငယ္မ ၏ မ်က္ႏွာကား ေခၽြးသံေတြ ဖုတ္ျမဴေတြျဖင္႔ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနေလ၏ တကိုယ္လုံးမွာ ေျမေရာင္ လို ညိုေမွာင္ကာ ခြဲမရေအာင္ ရွိေနေလသည္၊ ေခၽြးတို႕ျဖင္႔ ရြဲရြဲစုိေနေသာ အ၀တ္အစား တုိ႕သည္လည္း အသား တြင္ ကပ္၍ေနၾကေလသည္၊ သူငယ္မသည္ ေနာက္ဆုံး ျပီးစီးခဲ႕ေသာ ထယ္ေၾကာင္း ကို ေႏွးကန္စြာ အေခ်ာသပ္လ်က္ရွိ၏။

ထိုေနာက္ တသုံသုံ ျမဴးလ်က္ရွိသည္႕ ညေနဧေလသံထဲတြင္ သူငယ္မသည္ မူလကထက္ ပို၍ သာယာ ေျပပစ္ လွေသာ အသံျဖင္႔။
"က်မကေလး ရွိေနပီ" ဟု တဲ႕တိုးၾကီး ေျပာလိုက္ေလ သတည္း။ ၀မ္လန္းမွာ ေက်ာက္ရုပ္ လိုရပ္၍ ေနမိေလသည္၊ ျပန္ေျပာရန္လည္း ဘာစကားမွ် ရွာမေတြ႔ေတာ႕ သူငယ္မသည္ ထယ္္ေၾကာင္း ထဲမွ အု႒္ခဲက်ဳိး တခုကို ေကာက္ကာ  အျပင္သို႔ လြင္႔ပစ္လိုက္၏၊ "ေဟာဒီမွာ ရွင္တို႔ လဘက္ရည္" ဟု လဘက္ရည္ ေပးလာစဥ္  ေျပာသည္႔စကားမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ "က်မတုိ႔ စားႏိုင္ျပီ" ဟူေသာ စကားကို ေျပာလုိက္ သကဲ႕သို႕သူငယ္မ အဘို႔တြင္ ထိုစကားမွာ မထူးဆန္းလွေပ ရိုးေနသ လိုပင္ျဖစ္ေန၏၊ သို႔ေသာ္ ၀မ္လန္း အဘို႔မွာမူ ထိုသတင္း က မည္သို႕ကလိ လိုက္သည္ကို မေျပာတတ္ ေလာက္ေအာင္ရွိေလ၏၊ ႏွလုံး သည္းပြတ္ တို႕သည္ ကြဲအက္ စုတ္ျပတ္ၾက ကုန္လ်က္ တခါတည္း အခုန္ ရပ္သြား ဘိသကဲ႕ သို႕ထင္မွတ္လိုက္ ရေလ၏၊ "အင္း.... ဒို႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ဒို႕ေျမၾကီး ေပါင္းစပ္ဘို႕ နီးလာပေကာလား" ဟု လည္း ေအာင္းေမ႔ မိေတာ႕၏။

၎သည္ ဇနီးသည္ကေလး ၏ လက္ထဲမွ ေပါက္ျပားကို လွ်င္ျမန္စြာ ဆြဲယူလိုက္ျပီး လည္ေခ်ာင္း ထဲတြင္ တစ္ဆို႕ ေနေသာ အသံျဖင္႔။
ကဲ..... ေတာ္ၾကပါစို႕ကြယ္ ေနကုန္ပါျပီ အဘိုးၾကီးလဲ ေျပာၾကရေအာင္" ဟု ေျပာဆိုကာ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ဘက္ သို႕ လွမ္းခဲ႕ၾကေလ၏၊ သူငယ္မ ကား မယားေကာင္း တို႕၏ထုံးစံ၊ လင္႔ေနာက္မွ ေျခာက္လွမ္း ေလာက္ ခြာ၍ လုိက္ခဲ႕ေလ၏၊ အဘိုးၾကီးကား ညစာအတြက္ ဆာလွျပီျဖစ္ ေသာ္လည္း၊ ေခၽြးမ တေယာက္ ရေနျဖစ္၍ ယခင္ကလို ကိုယ္တုိင္၀င္ မခ်က္မျပဳတ္ေတာ႔ဘဲ တံခါး၀မွ ရပ္ေစာင္႔ေမွ်ာ္ ေနေလ၏၊ စိတ္တို ေနပုံ ရလ်က္။

"ဒါေလာက္ ေတာင္ အဆာခံ ေနရေအာင္က ငါအိုလွပီဟဲ႕" ဟုေမာင္းမဲ ဆူပြက္ ေလ၏၊ ၀မ္လန္းက အဘိုးၾကီး အနီးမွ ျဖတ္၍ အခန္းထဲ ၀င္ရင္း။
"သူ ခေလး ရွိေနပီ" ဟု ေျပာေလ၏၊ သို႔ေျပာရာတြင္ "ဒီေန႔ အေနာက္ဘက္ကြင္း ေတြမွာ က်ဳပ္မ်ဳိးၾကဲခဲ႕ပီ" ဟူေသာ စကားမ်ဳိး ေျပာ၍မရသလို မတုန္မလႈပ္ ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ေျပာေစကာမူ ေျပာ၍ မရ အသံ ကို ႏွိမ္႕၍ ခတ္တိုးတိုးပင္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ၎၏စိတ္ထဲ`၌ကား ခုႏွစ္ သံံ ထြက္၍ ေအာ္လိုက္ရဘိ သကဲ႔ သို႕ ႏူံးခ်ိ၍ သြားေလ၏။

အဘိုးၾကီး ကား မ်က္လုံကေလး မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လုပ္ေနရာမွ ခဏ အၾကာတြင္ နားေရ လယ္သြားဘိ သကဲ႕သို႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၾကီး ဟစ္၍ ရယ္ေမာရင္း....
"ဟဲ႕.. .ဟဲ႕... ဒီလာစမ္းပါအုံးေခၽြးမရဲ႕၊ ခုလိုဆိုရင္ ဒို႔အျမတ္အစြန္း ကေလးျမင္ရျပီ ဆုိပါေတာ႔" ဟု အနီးေရာက္ လာေသာ ေခၽြးမအား ေျပာဆိုေလ၏၊ သူငယ္မ၏ မ်က္ႏွာကိုကား ေမွာင္ေနသျဖင္႔ မျမင္ရေပ၊ သူငယ္မက " က်မ ထမင္းခ်က္ ေခ်အုံးမယ္" ဟု ေျပာေလ၏။

"ေအး...ေအး...ထမင္း" ဟု စိတ္ပါလက္ပါေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ၀င္သြားေသာေခၽြးမ ေနာက္မွ ကေလးလို ကပ္၍ လုိက္သြားေလ၏၊ ေျမးတစ္ေယာက္ ရေတာ႕မည္႔ သတင္း ၾကားရစဥ္က၊ ထမင္းကို ခ်က္ျခင္း ေမ႕သြားသကဲ႕သို႕ပင္ ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူ စားရေတာ႕မည္႔ အေၾကာင္း ၾကားျပန္ ေသာအခါ ေျမး အေၾကာင္း ေမ႔သြားျပန္ေလ၏။
၀မ္လန္း ကား ေမွာင္ၾကီးမဲၾကီးထဲ လက္ေမာင္းႏွစ္ခုေပၚေခါင္းတင္ကာ စားပြဲေဘးခုံကေလး ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ၾကီး ထိုင္၍ေနေလ၏။
"သူ႕ အေသြး သူ႕အသား ထဲမွ အသက္တေခ်ာင္း တိုးပြား ၍ လာေပေတာ႕အံ႔..."

သံုး

မ်က္ႏွာျမင္ ဘို႕ရက္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာအခါ ဇနီးသည္ကေလးအား "ဟိုအခါက် မင့္အကူအညီ ရေအာင္ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရွိမွျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မိန္းမေဖၚ တေယာက္ေလာက္"ဟု တိုင္ပင္ရာ၊ သူငယ္မ က ေခါင္းခါျပေလ၏၊ ၄င္းမွာ ညစာ ထမင္းစားၿပီးဟု ပုဂံခြက္ေရာက္ မ်ားကို သယ္ယူေနခိုက္ ျဖစ္ေလ၏ အဘိုးႀကီးကား အိမ္ရာ၀င္ သြားေလၿပီ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္သား မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ႏွင့္ မ်က္ေတာင္ခတ္ ေနသည့္ ဆီမီးခြက္ ကေလး၏ ေမွးမွိန္ေသာ အလင္းေရာင္ တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ ၾကေလသည္။

"ဘာ… မိန္းမေဖၚ မလိုခ်င္ဘူးလား ဟုတ္လား"ဟု အံ့အားသင့္၍ ထပ္ေမးလိုက္ေလ၏ ယခုအခါ ၀မ္းလန္းမွာ စကားေျပာရသည့္ အခါမ်ားတြင္ လက္ဟန္ ေျခဟန္ ႏွင့္ သာေျပာလ်က္ ေနာက္ဆုံး မတတ္သာ ေတာ့မွ ႏႈတ္မ ွစကားတလုံး မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္ေပၚရေသာ ဇနီးသည္ကေလး၏ လက္ျပေျချပ စကားေျပာ နည္းကို နားလည္ က်င့္သားရေနၿပီ ျဖစ္ေပ၏။ ဇနီးသည္ လက္ဟန္ ေျခဟန္ ႏွင့္ ေျပာသမွ် မိမိ နားမလည္ တာ ဘာမွ်မရွိဟု မိမိကိုယ္ကို ထင္မိ၏။

"ဒီလိုဆိုရင္ ဒီအိမ္မွာ ဒို႕ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႕ ဂြတိုက္ ေနလိမ့္မယ္ကြ"ဟု ဆက္လက္ေျပာကာ "ငါ့အေမ ေခၚေခၚ ခိုင္းဘူးတဲ့ မိန္းမတေယာက္ေတာ့ ဒီရြာမွာရွိတယ္၊ ငါေတာ့ ဒီကိစၥေတြမွာ ဘာမွ နားမလည္ဘူး၊ ဟိုအိမ္ႀကီး မွာေကာ တေယာက္မွ မရွိဘူးလား၊ ဒီလာႏိုင္မဲ့ မင္းနဲ႕ခင္တဲ့ အေစခံႀကီးႀကီး ထဲကေလ"

ဇနီးသည္ ေနခဲ့ဘူးသည့္ ထိုအိမ္ႀကီးအေၾကာင္း စကားထဲ ထည့္ေျပာမိသည္မွာ ဤအႀကိမ္သည္ ပဌမဆုံး အႀကိမ္ ျဖစ္ေပသည္။ သူငယ္မသည္ ၀မ္လန္းအား တခါဘူးမွ် မၾကည့္ခဲ့ဘူးေသာ ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ ေလ၏၊ ၄င္း၏မ်က္ႏွာကေလးမွာ ေဒါသေရာင္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနၿပီးလွ်င္ ေသးငယ္ေသာ မ်က္လုံး ကေလးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္လ်က္ ရွိေလ၏။
"ဘာ…ဟိုအိမ္ႀကီး မွာ တေယာက္မွ မရွိဘူးလားလို႕ ေမးသလားဟုတ္လား"ဟု ျပန္၍ ေအာ္ဟစ္ေလ၏

၀မ္လန္းသည္ ေဆးထည့္ေနေသာ ေဆးတန္ကိုခ်လ်က္ ဇနီးသယ္အား စိုက္ၾကည့္ လိုက္ေလ၏၊ သို႕ေသာ္ သူငယ္မ၏ မ်က္ႏွာကား တခဏခ်င္းပင္ နဂိုမ်က္ႏွာ ကေလးအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားလ်က္ ဘာမွ် မေျပာမ ိသလိုလို စားပြဲ႕ေပၚမွ တူေခ်ာင္းမ်ားကို လိုက္လံေကာက္ယူ သိမ္းဆည္း ေနေလ၏။

"အင္း…ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥက"ဟု ၀မ္လန္းမွာ အေျပာင္းအလဲျမန္လွေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လ်က္ အံ့ၾသျခင္း ျဖင့္ ေျပာလိုက္ေစကာမူ၊ သူငယ္မက ခတ္မဆိတ္သာ ေနေလ၏ ၀မ္လန္းက ဆက္လက္၍ "ဒို႕ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္ က ခေလးမ်က္ႏွာျမင္တဲ့ကိစၥမွာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့အေဖဆိုရင္လဲ မင့္အခန္း ထဲ၀င္လို႕ မေလ်ာ္၊ ငါဆိုရင္လဲ ႏြားမခေလး ေမြးတာေတာင္ မျမင္ဘူးဘူး၊ ငါ့လက္ၾကမ္းႀကီး ေတြ က ခေလး အသားေတြ ရွကုန္လိမ့္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းဟိုကၽြန္ေတြခေလး အၿမဲေမြးေနတဲ့ ဟိုအိမ္ႀကီးက တေယာက္ ေယာက္ကို"
သူငယ္မသည္ တူတံကေလးမ်ားကုိ စားပြဲေပၚ၌ သပ္သပ္ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ တင္လိုက္ကာ ၀မ္လန္းအား အတန္ၾကာၾကည့္ၿပီးေနာက္-

"က်မဟိုအိမ္ကို သြားတဲ့အခါမွ က်မသားကေလးလဲပါလိမ့္မယ္၊ သူ႕အတြက္ အက်ႌနီကေလးက တထည္ရယ္၊ ပန္းနီပြင့္ကေလးေတြနဲ႕ ေဘာင္းဘီကေလးကတခု၊ ပီးေတာ့ ေရႊေရာင္ ဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ ကေလး တဆူပုံကို ဦးထုတ္ကေလးထိပ္မွာ ဇာအပ္နဲ႕ ထိုးေပးပီး ေဆာင္းေပးမယ္၊ ေနာက္ပီးေတာ့ က်ားပါးစပ္ ဘိနပ္ကေလးတရံလဲ ၀တ္ေပးမယ္၊ က်မလဲ ဘိနပ္သစ္တရံ၊ ပိတ္ဖဲ အက်ႌနက္က တထည္၊ အဲဒါေတြ ၀တ္ပီး က်မအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ႔ မီးဖိုထဲလဲသြားမယ္၊ ပီးအခန္းထဲမွာ ဘိန္းနဲ႕မွိန္းေနတဲ့ အဖြားႀကီး ဆီသြားပီး ခေလးနဲ႕ က်မကိုယ္ကို ၀င္ျပမယ္"

သူငယ္မ ထံမွ ဤမွ်ရွည္လ်ားေသာ စကားတန္းရွည္ႀကီးကို ၀မ္လန္းသည္ တခါဘူးမွ် မၾကားဘူးခဲ့ေခ်၊ ဤစကားတန္းရွည္ႀကီးကား လမ္းခုလတ္တြင္ ရပ္နားျခင္းမရွိ၊ ေလးေလးႏွင့္ မွန္မွန္ႀကီး ထြက္ေပၚလာလွ်က္ မေျပာမီ ကတည္းက ႀကံစည္စိတ္ကူး၍ ထားရေသာ စကားမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိေလ၏။ လယ္ထဲတြင္ မိမိနံေဘး မွာ အတူတူ အလုပ္လုပ္ရင္းက ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာရန္ ႀကံစည္စိတ္ကူး ေနဟန္တူ၏ မည္မွ် အ့ံၾသဘြယ္ ေကာင္းေသာ မိန္းမေပနည္း။

ေနထြက္မွေန၀င္ ေ၀ယ်ာ၀စၥမွန္သမွ် တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ သူငယ္မမွာ ခေလး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေအာက္ေမ့မိ၏ ယခုမူ ခေလးငယ္ လူ႕ေလာကထဲသို႕ ေရာက္မလာ ေသးခင္ကပင္ သူငယ္မမွာ သူ႕ကိုယ္သူ အက်ႌသစ္ႏွင့္ မိခင္အအျဖစ္ သူ႕ခေလးကိုလည္း အ၀တ္ အစားကေလးေတြ စိတ္ကူးႏွင့္ ဆင္ေပးထားၿပီးသားႏွင့္ ယခုကတည္းက ကြက္ေက်ာ္ ေျခလွမ္း ျမင္ၿပီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။

၀မ္လန္းကား ေျပာရန္စကားရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနလ်က္ ေဆးတန္ေဆးကို လက္မလက္ညိႈး ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အလုံးကေလးတခုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုံးေနၿပီး ေဆးတံကို ေကာက္ယူ၍ ေဆးလုံးကေလးကို ထည့္ လိုက္ေလ၏။

"မင္းေငြနဲနဲပါးပါး လိုခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ႕"ဟု ေနာက္ဆုံးတြင္ သံျဖတ္ႏွင့္ ေမးလိုက္ေလ၏။
"ဒဂၤါးသုံးျပားေလာက္ ေပးရင္ေတာ့"ဟု ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ ေျပာရာမွ ဆက္လက္၍ "မ်ားေတာ့မ်ားတာဘဲ ဒါေပမဲ့ က်မ ဘယ္ေလာက္ ကုန္မယ္ဆိုတာ တြက္ၾကည့္ၿပီးသားပါ" တျပားမွ အလဟႆ မျဖစ္ေစရဘူး၊ အထည္ေရာင္း တဲ့ လူလဲ တလက္မ မွ မခိုေအာင္ က်မလုပ္မွာဘဲ"ဟု ေျပာရွာေလသည္။

၀မ္လန္းသည္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္ႏွင့္စမ္း၍ ၾကည့္ေလ၏ ယမန္ေန႕က အေနာက္ဘက္ ကြင္းေတြထဲက ၾကဴပင္ေတြကို ခုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ေစ်းသို႕ တက္ေရာင္းခဲ့ရာ သူ႕လက္ထဲတြင္ ဇနီးသယ္ ေတာင္းသည့္ ပိုက္ဆံ ထက္ပင္ အနည္းငယ္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ကေလးရွိေန၏။

ဒဂၤါးသုံးျပားကို စားပြဲေပၚသို႕ တင္လိုက္ေလသည္။
ထို႕ေနာက္ အတန္ငယ္စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ထပ္ ဒဂၤါးျပားတျပားကို ထပ္၍ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုဒဂၤါးျပား မွာ ၀မ္လန္းသည္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လွ်င္ လဘက္ရည္ဆိုင္ အံစာ၀ိုင္း၌ ၀င္ထိုးရန္ စုထားေသာ ပိုက္ဆံျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ ရႈံးသြားမည္စိုး၍ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တိုင္း မထိုးျဖစ္ဘဲ ၀ိုင္းေဘးက ရစ္သီရစ္သီ လုပ္လ်က္ အံစာ ေခါက္ေနသည္ကို ၾကည့္ရုံ၀င္ၾကည့္၍ ျပန္ခဲ့ေလသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကားလမ္းေဘး ကြက္စိပ္ဆရာ၏ စင္သို႕ သြားလ်က္ တခါ နားေထာင္လွ်င္ တပဲနိ ထက္ ပိုမေပးရေသာ ကြက္စိတ္နာျခင္း ၌သာ အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းေလ့ရွိ၏။

"ေနာက္ေပးတဲ့ ဟာကို မင္းယူထား"ဟု စကၠဴတံမီးစကို ၀ူးကနဲမႈတ္လ်က္ ေတာက္လာေသာ မီးေတာက္ျဖင့္ ေဆးတံကို ထည့္ရာက ဆက္လက္၍ "ခေလးအက်ႌကေလး ကိုေတာ့ ပိုးစကေလးနဲ႕ ခ်ဳပ္ပါကြယ္ အဆုံး မေတာ့ သူက သားဦးကေလးကြ"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏ သူငယ္မကား ေငြစကို ရုတ္တရက္ ေကာက္ မယူ ေသးဘဲ မလႈပ္မရွက္ စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ထိုေနာက္မွ ေလသံကေလးျဖင့္ "က်မတသက္ မွာ ေငြစ ကိုင္ဘူးတာ ဒါပဌမဘဲ" ဟု ေျပာရွာေလသတည္း။

ထိုေနာက္ ေငြစမ်ားကို ဇပ္ကနဲေကာက္ယူလိုက္ၿပီး လက္ထဲတြင္ဆုတ္လ်က္ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ၀င္ေျပးေလ၏။
၀မ္လန္းကား ေဆးတံကိုခဲရင္း ပိုက္ဆံ၏ ရာဇ၀င္ကို ဆင္ျခင္၍ေနေလ၏။ ထြန္တုံး တလက္ျဖင့္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ထြန္ယက္ခဲ့ေသာ မိမိကိုယ္တိုင္ တူးဆြေမွာက္လွန္ခဲ့ေသာ မိမိတကိုယ္လုံးျဖင့္ အသုံးခ်ခဲ့ေသာ ေျမထု ကမၺလာ ၀ႆုံလႊာႀကီးျဖင့္ သည္ပိုက္ဆံတို႕သည္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ သူ႕အသက္သည္ ဤျပည္ ေရႊဘုံ ၀ႆုံ ေျမႀကီးျဖင့္ပင္ ရွင္လာခဲ့၏ အေပါက္အေပါက္ က်ေသာ သူ႕ကိုယ္ မွ ေခၽြးစက္တို႕ျဖင့္ သူသည္ ဤကမၺလာခ်ပ္ ၀ႆုံေျမႀကီး မွ အစားအစာကို ညႇစ္ထုတ္ ယူငင္ခဲ့၏။ အစာတည္းဟူေသာ သေလးဆန္ဂ်ဳံ ေျမ၀တ္မႈံ တို႕မွ သူသည္ ဤပိုက္ဆံမ်ားကို ရရွိခဲ့ေလသည္။

ယခင္က ယခုလို သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကို ႏႈိက္ၿပီး ေပးခဲ့ရသည့္အခါတိုင္း မည္သူ႕ကိုပင္ ေပးရ သည္ျဖစ္ေစ သူ႕စိတ္ထဲ၌ သူ႕အသက္၏ တစိတ္တေဒသကို လွီးျဖတ္၍ ေပးလိုက္ရဘိသကဲ့သို႕ ဆတ္ဆတ္တုံ နာက်ည္းခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ ယခုတခါ ပိုက္ဆံထုတ္၍ ေပးလိုက္ရျခင္း၌ကား သူ႕တသက္တြင္ ပဌမဆုံး အႀကိမ္ နာက်ဥ္းခံခက္ျခင္း မျဖစ္ေတာ့ေပ၊ သူယခု ေပးလိုက္ေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို ကုန္သည္ တဦး အား ေပးေျခလိုက္ရေသာ ပိုက္ဆံမ်ိဳး လို မေအာက္ေမ့ေတာ့၊ ထိုေငြမ်ဳိးထက္သာလြန္၍ အဘိုးထိုက္ လွသည့္ ရတနာတခုအသြင္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ ထင္ျမင္၍ ေနေလသည္။ ထိုရတနာ ကား သူ႕သားကေလး ၀တ္ဘို႕ အက်ႌ ေဘာင္းဘီကေလးမ်ားပင္တည္။

အခ်ိန္ေစ့ ၍လာေလ၏ သူငယ္မကား သူ႕အနားတြင္ မည္သူ႕အားမွ် အေဖၚအေလွာ္မထားလိုေပ ထိုအခ်ိန္ မွာ တခုေသာ ညေနေန၀င္ရီတေရာ ကေလးျဖစ္ေပသည္။ သူငယ္မသည္ စပါးေတြ မွည့္၀င္းေနေသာ လယ္ကြင္း ထဲ၌၊ သူ႕ခ်စ္လင္ႏွင့္အတူ အလုပ္ဆင္းေနခိုက္ျဖစ္၏။ ဂ်ဳံေတြရိပ္ယူ ၿပီးစီးခဲ့သည့္ေနာက္ လယ္ကြင္း မ်ားသည္ ေရေတြတေဖြးေဖြးႏွင့္ ျဖစ္လာၾကကာ စပါးေတြ သီးၾကျပန္ၿပီး ယခုမူ စပါးေတြ ရိပ္ခ်ိန္ တန္ၿပီ ျဖစ္လ်က္ အခ်ိန္မွာ ပူျပင္းလွေသာ ေႏြာရာသီျဖစ္ေပသည္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ တေန႕လုံး တကုန္းကုန္းႏွင့္ ေကာက္လိႈင္းေတြကို ရိတ္ျဖတ္၍ ေနၾက ေလသည္။ သူငယ္မကား သူ႕၀မ္းတြင္ လြယ္ထားရေသာ ၀န္ေလးႀကီးအတြက္ ေကာင္းစြာ မကုန္းႏိုင္ရွာ ေႏွးေႏွး ေကြးေကြး ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ပင္ ရိတ္ျဖတ္ေနရွာရကား စပါးရိပ္ရာတြင္ သူ႕ခ်စ္လင ္ၿပီးစီး သေလာက္ မၿပီး၊ သူ႕ခ်စ္လင္က ေရွကက သူကေနာက္က်၍ ေနေလ၏။ ေနကတျဖည္းျဖည္း ေစာင္းလာ ေလေလ သူငယ္မမွာ အလုပ္ေႏွးလာေလေလျဖစ္ေနရာ ၀မ္လန္းမွာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူငယ္မ ကို လွည့္ၾကည့္မိေလ၏။ သူငယ္မသည္ အလုပ္ကို ရပ္လိုက္ၿပီး၊ ခါးကိုဆန္႕လိုက္ေလရာ လက္ထဲမွ တံဇဥ္သည္ ေျမသို႕ ဖုတ္ကနဲ က်သြားေလ၏။ ေ၀ဒနာသစ္တခုကို ခံစားေနရၿပီျဖစ္၍ မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသစ္ ကေလး မ်ားစို႕ ေနေလ၏။

"၀မ္းေတာ့နာလာပီ က်မအိမ္ျပန္သြားေတာ့မယ္၊ က်မမေခၚမခ်င္း ရွင္အခန္းထဲ၀င္လိုက္ မလာနဲ႕ေနာ္ က်ဴရိုးကေလး တေခ်ာင္းသာ အေၾကာခြါၿပီး စိတ္ယူခဲ့စမ္းပါ ခေလးအခ်င္းျဖတ္ဖို႕"ဟု ေျပာဆိုၿပီး သူငယ္မ သည္ ဘာမွ် မစိုးရိမ္၊ ေၾကာက္လန္႕ျခင္း မရွိသည့္ အမူအရာျဖင့္ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ကာ အိမ္ဆီသို႕ ျပန္ေလ၏။

၀မ္လန္းသည္ သူငယ္မ သြားရာသုိ႕ ေမွ်ာ္၍ၾကည္႕ေနေနာက္ တဘက္ကြင္းမွ ကန္ေစာင္းသုိ႕ ေလွ်ာက္ လာခဲ့ကာ စိမ္းလန္း၍လတ္ဆတ္ေသာ ၾကဴပင္တေခ်ာင္းကုိ ေရြး၍ျဖတ္ယူ အေၾကာကုိ ခြဲယူ၍ တံဇဥ္ သြားျဖင့္ စိတ္ျဖာေနေလ၏ ေႏြသီလတေပါင္းျဖစ္၍ ေန အက် အေစာင္းျမန္လွကား မၾကာခင္ အေမွာင္ ရိပ္ေတြ သန္းလာေလ၏ ၀မ္လန္းသည္ တံဇဥ္ကုိထမ္းလ်က္ အိမ္ဆီသုိ႕လွမ္းခဲ့ေလ သတည္း။

အိမ္သုိ႕ေရာက္သြားေသာအခါ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ အသင့္ျပင္ထားေသာ ထမင္းပြဲေတြ႕ ရလ်က္ အဘုိးပင္ ထမင္းစားေနျပီကုိ ေတြ႕ရေလ၏ သူငယ္မကား ကမၼဇသား သေႏၶလႈပ္ရွားျခင္းကုိ ေဘး အသာ ခ်ိတ္ထားလ်က္ ထမင္းဟင္းပင္ ခ်က္ျပဳတ္ခူးခတ္ျပင္ဆင္၍ ေပးထားရွာ၏၊ မိန္းမေတြ ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ ရွားတဲ့ မိန္းမပဲဟု စိတ္ထဲမွာခ်ီးက်ဴးမိေလ၏ ထုိ႕ေနာက္တံခါးပိတ္ထားေသာ သူတုိ႕၏ အခန္းသြားလ်က္ ေရာ့-ဒီမွာေဟ့ ၾကဴေၾကာဟု ေအာ္ေျပာေလ၏ သုိ႕ေသာ္ အတြင္းမွ ဘာသံမွ ထြက္မလာေပ၊ သူငယ္မ ကုိယ္တုိင္ တံခါးဆီသုိ႕ေလွ်ာက္လ်က္ တံခါးၾကားမွ လက္လွ်ဳိကာ ၾကဴျခမ္းျပား ကေလး ကုိ ယူေလ၏၊ သူငယ္မကား ဘာတခြန္းမွ်မေျပာ သုိ႕ေသာ္ အလြန္ေလးလံလွေသာ ခရီးကုိ အေျပး အလြား ေျပးလာရသူတစ္ဦး၏ တနည္းမ်ိဳးေမာဟုိက္ေနသည္႕ အသံကုိ ၀မ္လန္း ၾကားရေလ၏။

အဘုိးၾကီးက ထမင္းပြဲမွ ေမာ္ၾကည္႕ျပီး စားလွဲ႕လကြာ ထမင္းေတြေအးကုန္ေတာ့မယ္ ဟု လွမ္းေျပာျပီး ဆက္လက္၍ စိတ္ပင္ပမ္းမေနစမ္းပါနဲ႕ အေ၀းၾကီးလုိပါေသးတယ္ မင့္အေမသားဦး ကေလးေမြးတုံးကမ်ား ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတယ္ မနက္လင္းေတာင္ တေယာက္ပီးတေယာက္ ႏွစ္က်ိပ္ေလာက္ ေတာင္ရွိ မလား မေျပာတတ္ပါဘူးဟယ္ ငါလဲေမ့ေနပါျပီ အဲဒီအထဲက မင္းတေယာက္ဘဲ အဖတ္တင္တာ အဲဒီေတာ့ ကာ ဘာျပဳလုိ႕ခေလးေတြ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေမြးေပးရတယ္ဆုိတာ မင္းနားလ ည္ ေရာေပါ့ ဟု ေျပာရာ မွ အသစ္ျပန္ သတိရလာသကဲ့သုိ႕ အင္း နက္ျဖန္ကာ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ ဆုိရင္ ငါေတာ့ ေျမးေယာက်ာ္း ကေလး တေယာက္နဲ႕ အဘုိးေအ ျဖစ္ရေခ်ေသးဟု ဆုိျပီးရယ္ေလ၏၊ ထုိ႕ေနာက္ထမင္းပြဲမွ ရုတ္တရက္ ထလ်က္ ေမွာင္ထဲတြင္ အေတာ္ၾကာထုိင္ျပန္ရင္း တခိခိႏွင့္ အူျမဴး ေနျပန္ေလ၏။

၀မ္လန္းမူကား တံခါးနားတြင္ ရပ္ျမဲရပ္လ်က္ အတြင္းမွထြက္ေပၚလာေနေသာ ေမာဟုိက္ျပင္းထန္ အသက္ရႈသံၾကီးမ်ိဳးကုိ နားစြင့္၍ေနေလ၏ ပူေႏြး၍စိမ္းေရႊေရႊ ညီွစုိ႕စုိ႕ေနေသာ ေသြးစိမ္းနံ႕ ၾကီးသည္ တံခါးရြက္ႏွစ္ခုအၾကားမွ လွ်ာထုတ္၍ ၀မ္လန္း၏ႏွာေခါင္းကုိ ကလိေလရာ ၀မ္လန္းမွာ ထိတ္လန္႕၍ သြားမိေလ၏၊ ေမာဟုိက္ပင္ပမ္းျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ရႈိက္ရွဴေနေသာ အသက္ရႈသံၾကီး မ်ားသည္ ထုိခဏၠ၌ ၾကိတ္၍ ညည္းညဴဟစ္ေအာ္ေနရွာသလုိလုိ တျဖည္းျဖည္းလွ်င္ တုိးတက္လ်က္ လာေလ၏ လူၾကားေအာင္ကား ေအာ္ဟစ္ျခင္းမျပဳရွာေပ သို႕ျဖစ္ေလရာ ၀မ္လန္း မွာ ရပ္တည္ရာ မရေအာင္ လာလ်က္ တံခါးကုိခ်ဳိးဖြင့္၍ ၀င္ေတာ့ရန္ အၾကံလုိက္ စူူးလွ်ေသးငယ္ ေသာငိုသံကေလးတခုကို ႀကားလိုက္ရျပီးလွ်င္၊ ေလာဘႀကီးကို ေမ့၍သြားေလ၏။

"ေယာက်ာၤား ကေလးလားေဟ့"ဟု ဇနီးကိုပင္ သတိမရေတာ့ပဲ၊ အေရးတႀကီး ေမးလိုက္ေလ၏။ ေသးငယ္၍ မာေႀကာေသာ ငိုသံကေလးလား- ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆာင့္ကန္၍ ထြက္လာျပန္ေသာ နာမခံသာေအာင္ ရိွေလ၏။
"ေယာက်ာၤကေလး လားကြ၊ ေဟ- ဒါေလာက္ေလးေတာ့ ျပန္ေျပာစမ္းပါအုံးကြ- ေယာက်ာၤးကေလးလား
ထပ္၍- ေအာ္၍- ေမးျပန္ေလ၏။

ထိုအခါ- အသံျပန္ေပးသလို၊ အားနည္းေျဖာ့ေတာ့ အားအင္ေလ်ာ့ ေနရွာသည့္ အသံေျပာ႕က ေလးျဖင့္၊ "ေယာက်ာၤးကေလး"ဟု သူငယ္မ၏ ျပန္ေျဖလိုက္ေသာအသံကို ႀကားရေပေတာ့ သတည္း။
 ထိုေနာက္ကား- ၀မ္လန္းသည္၊ စာပြဲသို႕သြားထိုင္ေနေလ၏။ မည္မွ်ျမန္ဆန္လွဘိသနည္း၊ ထမင္းပြဲ ကားဧစက္ ၍ေနေလျပီ၊ အဘိုးႀကီးလည္း ခုံးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္၍ေနေလျပီ၊ သို႔ေသာ္ မည္မ် ျမန္ဆန္ လွဘိသနည္း  ၀မ္းလန္းသည္ အဘိုးႀကီး၏ ပခုန္းကိုသြားလႈပ္လ်က္။

"ေယာက်ာၤးကေလး အဘေရ- အဘက အဘိုးေအ- က်ဳပ္က အေဖျဖစ္ပီ"ဟု ေအာင္ျမင္စြာ ေႀကြးေႀကာ္ ျခင္း ျပဳေလ၏။
အဘိုးႀကီးသည္ အိပ္ရာမွလန္႕၍ ႏိုးလာျပီး၊ မအိပ္ခင္ကရယ္နည္းမ်ိဳး ရယ္ျပန္ေလ၏
"ေအးကြ- ေအးဟဲ့- ဟုတ္သပါ့"ဟု ႀကက္ဖႀကီးကေတာ္သလို ကေတာ္ရင္း "အဘိုးေအကြ- အဘိုးေအ"ဟု ျမဴးႀကြကာ အရႈးထေလ၏။ ထိုေနာက္ထိုင္ရာမွ ထတဲ့ကာ သူ႕အိပ္ခန္းသို႕ တဟားဟားရယ္ေမာ သေဘာ ေခြ႕ရင္း ၀င္သြားေလသတည္း။

၀မ္လန္းသည္ ဧေနေသာ ထမင္းပုဂံကို ယူ၍စားေလ၏။ အဆာႀကီးဆာေနသည္ မွန္ေသာ္လည္း ထမင္း လုပ္ကို ပါးစပ္ထဲသို႕ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ သြင္း၍မရေအာင္ရိွေလ၏။ အခန္းထဲ၌ကား- တလႈပ္လႈပ္ ေရြ႕လွ်ား လႈပ္ရွားေနေသာ ဇနီးသယ္၏ အသံႏွင့္ မရပ္မနားစူးစူး၀ါး၀ါး ဟစ္ငိုေနသည့္ ခေလးငိုသံကို ႀကားရေလ၏
"ဒို႕အိမ္ေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြာ"ဟု အထင္ႀကီးႀကီးႏွင့္ တကိုယ္ တည္း ေရရြက္ မိေလ၏။

ထမင္းစား ျပီးေသာအခါ၊ အခန္း၀သို႕ ေရာက္သြားေလ၏ ဤအႀကိမ္၌မူ ဇနီးသယ္က ၀င္ခြင့္ျပဳျပီး ျဖစ္ သျဖင့္ အခန္းထဲသို႕ စိုက္စိုက္ႀကီး ၀င္သြားေလ၏။ ပူေႏြး၍ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ရိွေသာ ေသြးစိမ္း နံ႕တို႕ကား မေပ်ာက္ေသးေပ၊ သို႕ေသာ္- စည္၀ိုင္းတလုံးထဲမွတပါး၊ အျခားေနရာတို႕တြင္ ေသးစေသြးနဟူ၍ မျမင္ ေတြ႕ရေပ၊ ထိုစည္ပိုင္းထဲသို႕တည္း၊ သူငယ္မသည္ ေရမ်ားေလာင္းထည့္ ျပီးကုတင္ေအာက္သို႕ တြန္းသြင္း ထားသည္ျဖစ္၍ ၀မ္လန္းမေတြ႕ျမင္ရေပ၊ ဖေယာင္းတိုင္ အနီ ကေလး တတိုင္ကို ထြန္းညိႇ ထားလ်က္၊ သူငယ္မ မူကား အိပ္ယာေပၚတြင္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေစာင္ခ်ဳံ လ်က္၊ ပက္လက္ ကေလး ရိွေနေလသည္။ သူငယ္မ၏ နံေဘး၌ သူတို႕ေဒသ သူတို႕အရပ္၏ ထုံးစံအတိုင္း ဘခင္ ျဖစ္သူ ၏ ေဘာင္းဘီေဟာင္းတစုံျဖင့္ ရစ္ပတ္ပိုက္ေထြးထားေသာ ခေလးငယ္ကို ေတြ႕ရေပ၏။

၀မ္လန္းသည္ ထိုေနရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားရာတြင္၊ ပ႒မေသာ္- စကားစ ရွာမေတြ႕ေအာင္ ဆြံ႕အ၍ ေနေလ၏၊ ရင္ထဲတခုလုံး ျပည့္ေတ့ေတ့ႀကီး ျဖစ္လ်က္၊ ဘ၀င္လိႈက္ဆူကာ တက္ရင္း ခေလးကို ငုံ႕ႀကည့္ေလ၏။ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာကေလး၀ိုင္း၀ိုင္း- အေရကေလးေတြ တြန္႕လ်က္ ရွည္လ်ား ေသာဆံပင္ မ်ားမွာ စြပ္စို နက္ေမွာင္လ်က္ ရိွႀကေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခေလးမွာ အငိုရပ္ေနကာ- မ်က္လုံး ကေလးမ်ားကို တင္းႀကပ္စြာ မွိတ္ထားေလ၏။

ထိုေနာက္ ဇနီးသယ္အား လွည့္၍ႀကည့္ေလ၏။ ဇနီးသယ္ ကလည္းျပန္၍ ႀကည့္ေလ၏။ ၎၏ ဆံပင္ မ်ားသည္၊ ႀကီးစြာခံစားလိုက္ရရွာေသာ ေ၀ဒနာဒါဏ္ခ်က္မွ ျဖစ္ေပၚသည့္၊ ပင္ပမ္းျခင္း ေခၽြးစီး တို႕ျဖင့္ စိုရႊဲလ်က္ပင္ ရိွႀကေသးလ်က္၊ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လုံးကေလးမ်ား သည္လည္း၊ နိမ့္၀င္ ေဟာက္ပက္ ပက္ကေလး ရိွေနႀကကုန္၏။ ဤေျပာင္းလဲခ်က္ကေလးမ်ားမွအပ၊ သူငယ္မ၏ ရုပ္ မွာမႈ ေရွးက အတိုင္းပင္ ရိွေလသည္။ သို႕ေသာ္- ၀မ္လန္း အဖို႕ကား- ထိုသ႑ာန္မွာ သနားစဖြယ္ ကေလး ျဖစ္ေန ေပ၏။ သူ၏ သနားႀကင္နာေသာ စိတ္ဓါတ္ေရလွ်င္သည္၊ သားအမိႏွစ္ ေယာက္အေပၚသို႕ ဒဟေဟာ က်ဆင္း သြားလ်က္။ အျခားေထြရာေလးပါးဆို၍ ဘာတခြန္းမွ် ေျပာရန္စကားစ ရွာ၍ မေတြ႕ ေတာ့ မႈ၍- ႏႈတ္ဖ်ား တြင္ ေပၚလာေသာ-
"ငါမနက္ျဖန္ က်- ျမိဳ႕တက္ပီး- မင္းကိုႀကိဳတိုက္ဖို႕ သႀကားခဲ သြား၀ယ္မယ္" ဟူေသာ ႏွစ္သိမ့္ အားေပး စကား ကေလး မ်ားသာ အလိုလိုထြက္သြားကာ- ခေလးကိုငုံ႕ႀကည့္ျပန္လ်က္၊ ရုတ္တရက္ သတိရ လာျပန္ သကဲ့ သို႕-
"ေနာက္ပီးေတာ့- ဘဲအုတျခင္းေလာက္လဲ၀ယ္ ရအုံးမယ္- အားလုံးေဆးနီဆိုးပီ၊ ငါ- သားကေလး ရပီဆိုတဲ့ အေႀကာင္း သတင္းလႊင့္ရင္း၊ ရြာသားေတြကမ္းရမယ္"ဟုေျပာျပန္၏။

ေလး

ခေလးမ်က္ႏွာျမင္ျပီး၍ ေနာက္တေန႕နံနက္တြင္ သူငယ္မသည္ ခါတိုင္းကဲ႕သိုပင္ အိပ္ယာ မွ ထလွ်က္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ေနေလ၏၊ ၀မ္လန္းႏွင္႔အတူ လယ္ထဲသို႕စပါးရိတ္ရန္ ကား မဆင္းေပ၊ သို႕ျဖစ္ေလရာ ၀မ္လန္းမွာ မြန္တိမ္း လာသည္အထိ တေယာက္တည္း တကုန္းကုန္းရိတ္ ေနရေလ၏။

ထိုေနာက္ အိမ္ျပန္ခဲ႕ျပီးလွ်င္ သူ႕အစိမ္းေရာင္ အကႌ်ရွည္ၾကီး ကို ၀တ္လွ်က္ ျမိဳ႕သို႕သြားခဲ႕ေလ၏ ၊ ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ေသာ အခါ ေစ်းသို႕သြားလွ်က္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ၾကီး မဟုတ္ေစကာမူ အေတာ္ပင္ ေကာင္းမြန္ လွ်က္ ရွိၾကသည္႔ ဘဲဥအလုံး ၅၀-တလုံးလွ်င္ တပဲနီ ႏွင္႔ ၀ယ္ယူျပီး ၎တို႕ကို ေဆးဆိုးရန္ ေရေႏြး ထဲ ထည္႔ျပဳတ္ ဘို႔ စကၠဴနီ မ်ားလည္း ၀ယ္ယူေလ၏၊ ထိုေနာက္ ဘဲဥမ်ားကို ဆြဲျခင္းတြင္ထည္႔လွ်က္ အခ်ဳိ႕ ဆိုင္သို႔ ဆက္သြားျပီး သၾကားခဲအစိတ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ၀ယ္ယူျပန္ေလရာ ဆိုင္ရွင္က သၾကားခဲ မ်ားကို စကၠဴ ျဖင္႔ က်က် နန ထုတ္ေပးရာက ခ်ည္ထားေသာ ေကာက္ရုိးၾကိဳး အၾကား၌ စကၠဴနီ ကေလး တရြက္ ကို ျပဳံးစိစိ ႏွင္႔ ညွပ္ထည္႔ ၍ ေပးလိုက္ရင္း-
"မ်က္ႏွာျမင္ တဲ႕ မိန္းမဘို႕ ထင္ပါရဲ႕" ဟု ေမးေလ၏။ " သားဦး ကေလး ေမြးလို႔ဗ်" ဟု ၀မ္လန္းက ခတ္ၾကြားၾကြား ျပန္၍ ေျဖဆိုလိုက္ေလသည္။

"အား.ကံေကာင္းတာပဲဗ်ဳိ႕" ဟု ေစ်းေရာင္းသူက စိတ္မပါတပါ ျပန္ေျပာရင္း က်က်နန ၀တ္စားလွ်က္ ဆိိုင္ထဲ သို႕ ၀င္လာေနေသာ အျခား ၀ယ္သူ တစ္ဦးအား ဂရုစိုက္ ေနေလ၏။
ဤကဲ႕သို႔ေသာ ေလာကြတ္စကားျဖင္႔ ဆိုင္ရွင္သည္ အျခားလူေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ကို ေျပာဆို ဧည္႕ခံ ခဲ႔ဘူး ျပီျဖစ္၏၊

ေန႔စဥ္ႏွင္႔ အမွ်ပင္ တေန႔တေယာက္ေလာက္ကို ဤစကားမ်ဳိးျဖင္႔ေလာ ကြတ္ျပဳခဲ႔ရ၏၊သို႔ေသာ္ ၀မ္လန္း ၏ စိတ္ထဲ၌ကား ဤစကားမ်ားမွာ သူ႕အတြက္ အထူးတလည္ ပင္ ေျပာလုိက္ဘိ သကဲ႕သို႔  ဆိုင္ရွင္၏ ဂရုတစိုက္ ေျပာေဘာ္ရျခင္းကို အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ကာ ဦးညြတ္၍ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္၍ ဦးညြတ္ကာ ႏႈတ္္ဆက္ျပန္လွ်က္ ဆိုင္ထဲမွထြက္ခဲ႔ ေလ၏၊ ဖုတ္ထူလွေသာလမ္းထဲ၌ ျခစ္ျခစ္ပူေနေသာ ေနေအာက္ တြင္ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ရင္းလည္း ေလာကတြင္ သူ႕ေလာက္ ကံေကာင္းသူ တေယာက္မွ် မရွိဟု ေအာက္ေမ႔ မိေလ၏။

သို႔ေသာ္ အစ၌ ၀မ္းသာသလိုလို ေအာက္ေမ႔မိျခင္းမွာ အဆုံးတြင္ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းျဖင္႔ အဆုံးသတ္သြားေလ၏၊ ေလာကတြင္ အၾကီးအက်ယ္ ကံေကာင္းေန၍မျဖစ္ တေလာကလုံး တြင္ လူေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေနသည္ကို မၾကည္႔လို၊ ေကာင္းက်ဳိးကိုမေပး၊ ဆင္းရဲသားမ်ားဆိုလွ်င္ ပို၍ ဆိုးက်ဳိး ကိုသာ အျမဲေပး တတ္သည္႔ ရန္ညႈိးၾကီး လွေသာ နတ္ဆိုးတို႕ျဖင္႔ ဤ ေလာကၾကီးမွာ ျပည္႔ႏွက္ေန၏။

၀မ္လန္းသည္ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုင္သို႔ ေျခလွမ္း ရုတ္တရက္လွည္႔လုိက္ျပီး အိိမ္သား ၄-ေယာက္ အတြက္ အေမြးတိုင္ ေလးေခ်ာင္း ၀ယ္ယူခဲ႔ကာ လမ္းတြင္ ၀ႆုံ နတ္ကြန္း သို႕၀င္လ်က္ အေမြးတို္င္ မ်ားကိုု တေလာက လင္မယား ၂-ေယာက္အတူ လာေရာက္ပူေဇာ္ခဲ႕၍ က်န္ရစ္ခဲ႕သည္႕ ျပာပုံထဲတြင္ ထိုးစိုက္ လိုက္ေလ၏၊ ထုိုေနာက္ မီးညီွပူေဇာ္၍ စိတ္ အနည္းငယ္ ေပါ႔သြားသလိုႏွင္႔အိမ္ သို႔ျပန္ခဲ႔ေလ၏၊ ထိုနတ္ရုပ္ ကေလး ႏွစ္ရုပ္ တို႕ကား မည္သို႕ေသာ တန္ခိိုး အာႏုေဘာ္ တို႔ျဖင္႔ ျပည္႔စုံပါဘိသနည္း။

ဆက္ရန္

.