ထုိေဆးသည္ က်မထံ၌ ရွိေနေၾကာင္း သူတို႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သိေနပါသည္။ သူတို႕၏ မိခင္သည္ ကင္ဆာေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီျဖစ္၍ က်မက ထိုေဆးကို ထိုးေပးေနရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က အလြန္ အဖိုးတန္ ေသာ ေဆးပါ။
`ရွင္႕ အကိုကို ထိုးေပးဖို႕ ေဆးမရွိဘူး၊ သူ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါသယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႔ က်မ လိုက္ၾကည္္႕ ေပးပါ႔မယ္။ `ဟုေျပာလိုက္သည္္။
လက္စလီက လက္သံေျပာင္ပါသည္။ လူယုတ္မာေကာင္သည္ အိပ္ရာထဲ၌ ဒဏ္ရာရၿပီး လူးလိမ္႔ညည္းတြား ေနပါသည္။ က်မကေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွ မသနားပါ။ သူ ေဝဒနာခံစားေနရသည္ကို ႀကည္႔ၿပီး ဝမ္းေတာင္ သာမိပါေသးသည္။
လူတေယာက္ ည အေမွာင္ထျမွာ က်ေနာ္ ကို ၀င္ရိုက္ိသြားတယ္ ဘယ္သူမွန္းေတာ႔ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ တိုက္မိၿပီး ဒူးမွာ ဒဏ္ရာ ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ကို ေမာ္ဖီးယားထိုးေပးပါဦးဗ်ာ ဟု သူက ေျပာသည္။ က်မမွာ အက္စပရင္ေဆးျပားပဲ ၇ွိသယု္ အဲဒါပဲ ေသာက္ေပါ႔ ဟု က်မက ေျပာပါသည္။
က်ေနာ္ကို ေမာ္ဖီးယားထုးေပးပါဗ်ာ ဒဏ္ရာက ျပင္းေတာ႔ မခံႏိုင္ေအာင္ နာေနပါသယ္၊ ဟယ္လင္ရယ္ နည္းနည္း ျဖစ္ထုိးေပးပါဗ်ာ
ရွင္႔ကို ထိုးေပးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ က်မ ဘယ္႔သူ႕အတြက္ ခ်န္ထားတယ္ဆိုတာ္ ရွင္သိပါတယ္၊ ဟု က်မက ဇြတ္ျငင္းပစ္လိုက္သည္။
ဟယ္လင္ရယ္ ထိုးေပးပါဗ်ာ.. ဟု သူက ေတာင္းပန္ေနသည္။ က်မကေတာ႔ လံုး၀မသနားပါ ၊
ရွင္ ကင္ေပတိုင္ဆီ မသြားႏိုင္ိေတာ႔ဘူး ေပါ႔ေနာ္၊ ရွင္ိသြားဖို႕ မျဖစ္ေတာ႔ရင္လည္္း ရွင္ေပးခ်င္တဲ႔ သတင္းကို က်မ သြားပို႕ေပးမယ္ေလ ဟု က်မက ေျပာလိုက္သည္။
သူ႕ကို က်မ စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ သူက ျပန္မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းၾကီးငံု႕ၿပီး ဒူးကို လက္ႏွငိ႔ ပြတ္ေနပါသည္။
ရွင္ဟာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အသြက္ေတၾ႔ ဆန္ကုန္ ေျမးေလးပဲ ဟုေျပာၿပီး က်မ ထြက္လာခဲ႔သည္။
ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ မစၥတာ နီကိုလတ္စ္က က်မထံ လာေတြ႕ၿပီး သတင္းေပးလုပ္သူက ညအေမွာင္ထဲတြင္ အရိုက္ခံရေၾကာင္းျဖင္႔ လာေရာကင္ တိုင္ၾကားထားရာ သူ႕အေနႏွင္႔ စခန္းလူႀကီး ျဖစ္ေန၍ စံုစမ္းရန္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ယင္းကိစၥ ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ တစံုတရာ သိရွိပါသလား ဟု ေမးပါသည္။
က်မက ဘူးကြယ္လိုက္ပါသည္။ သူက ၿပံုးေနပါသည္.။ ယခု အေတာအတြင္းမွာ က်မအတြက္ေတာ႔ လံုျခံဳမႈ႕ ရသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနပါသည္။
စၥတာ နီကိုလတ္စ္က သူသည္ ထိုကိစၥ ကို ေသခ်ာ က်နစြာ စံုစမ္းခဲ႔ေၾကာင္း၊ ထိုသူအား တစံုတဦးက မလိုမုန္းထား၍ ရိုက္ႏွွက္ ျခင္္း ျဖစ္သည္ကို မေတြ႕ရေၾကာင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္ရိုက္ႏွက္ျခင္း ျဖစ္သည္ကို မေတြ႕ရေၾကာင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ိေၾကာင္းျဖင္႔ တိုင္ၾကားသူအား ျပန္ေျပာမည္ဟု ေျပာသြားပါသည္။
သတင္းေပး လူယုတ္မာသည္ ဂ်ပန္မ်ားထံသို႔ သြား၍ က်မ၏ အေၾကာင္းကို သတင္းပို႕ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်ပန္မ်ားက ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ေတာ႔ပါ။ သူတို႕ ျပသာနာႏွင္႔ သူတို႕ ရွင္းလို႔ မကုန္ႏိုင္ိပါ။ သူတို႕အတြက္ အသံုးမက်ေတာ႔ၿပီျဖစ္ေသာ လူတေယာက္ အရိုက္ခံရမႈသည္ လည္းေကာင္း အေရးပါ အရာေရာက္သူ မဟုတ္ေသာ သူနာျပဳဆရာမတဦးက ရန္သူ အဂြလိပ္ႏွင္႔ ဆက္သြယ္မဥသည္ လည္းေကာင္း သူတို႕ အတြက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေသာ ျပသာနာ မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
မဟာမိတ္တပ္မ်ား ေရာက္လာေသာအခါ သူ အေၾကာင္းကို ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ႀကီး စလင္း တပ္ဖြဲ႕မ်ားအား က်မက တိုင္ၾကားလိုက္ေလရာ သူသည္ လေပါင္း အေတာ္ၾကၾကာ အဖမ္းခံလိုက္ရပါေသးသည္။
ထိုအခ်ိန္ အေတာအတြင္း ၌ ဂ်ပန္စစ္သားတဦးသည္ က်မ၏ နာမည္ ေရးထားေသာ စာရြက္ တရြက္ကို ကိုနင္လွက္ ေရာက္လာသည္။ က်မက စာရြက္တြင္ ပါရွိေသာ နာမည္ ပိုင္ရွင္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ႔သည္။ သူႏွင္႔ အတူ လိုက္လာရန္ ေခၚပါသည္။ ယခုကဲ႔သို႕ ေဘးရန္ မ်ားေနေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ လူစိမ္းစသ္သားတစ္ဦး ႏွင္႔ ဘုမသိ ဘမသိ လိုက္သြားရမည္မွာ ရူးမိုက္ရာ က်မည္ျဖစ္၍ မည္႔သည္႔ အရပ္သို႕ သြားမည္နည္းဟု က်မက ေမးပါသည္။ သူသည္ ေဘးအႏၱရယ္ အသြယ္သြယ္ ရွိသည္႔ ေနရာသို႕ က်မကို ေခၚသြားႏိုင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ က်မက ရွင္ေနရာ အတိအက် မေျပာရင္ က်မကေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
စစ္သားက ခင္္ဗ်ားမွာ ေဘးအႏၱာရယ္ မရွိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႕ သတင္းကို ေပးခ်င္လို႕ပါ ဟု ေျပာပါသည္။
က်မမွာ တံု႕ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္သြားပါသည္၊ သူ႕ေနာက္သို႕ လိုက္္ရမည္ကိုလည္း လိုက္ခ်က္စိတ္ လံုး၀မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကိုမူ ထံုကည္စိတ္ခ်ရသူ စု စိတ္ထဲက ယံုၾကည္ေနမ်သည္။ ေနာက္ဆံုး ၌ သတိကုိ အႏိုင္ယူသြားပါသည္။
က်မတို႕သည္ ျမိဳ႕၏ တဘက္ျခမ္း ဂ်ပန္ အရာရွိမား ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ရွိ တထပ္တိုက္ ကေလးသို႕ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ဂ်ပန္စစ္ဘက္မွ ဆရာဝန္ တဦး က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆီးႀကိဳၿပီးး ကုလားထိုင္ေပဓတြင္ ထိုင္ရန္ ၾကင္နာ္္စြာ ေျပာပါသည္။
သူ က်ေနာ္ဆီကို ခင္ဗ်ား လိုခ်င္တဲ႔ အကူအညီ ေပးဖို႕နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႕ဖို႕ စာေရးလိုက္တယ္။ သူကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္ိတန္းကို ျပန္လာရဦးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ သတင္းထူးရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ဆီ အေၾကာင္းၾကားမွာပဲ ဟု ေျပာပါသည္။
ကိုဒါမ ၏ သတင္္းမ်ားကို ၾကားရမည္ဆိုပါက မ်ားစြာေက်းဇူးတင္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္္း၊ သူ႕တြင္ ေဆးဝါးမ်ား ရွိပါက မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕တြင္ေဆး၀ါးမ်ားရွိပါက မၽွပါ႕မည္႕ အေၾကာင္း ေျပာရာတြင္ သူက ေဆး၀ါးမ်ားမွာ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားႏွင္႔ မက်န္းမာသူမ်ားကို ကုသေပးရာတြင္ မလံုေလာက္၍ မေပးႏိုင္သည္ကို ၀မးနည္းပါေၾကာင္း၊ ပတ္တီးလိပ္မ်ား၊ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားကိုမူ ေပးလိုက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုဒါမ၏ သတင္းမ်ား ေရာက္လာပါက လူလႊတ္၍ အေၾကာင္းၾကားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
က်မက ကိုဒါမထံ သူ၏ ေဘးရန္ကင္းရွင္းေရးအတြက္ ဘုရား မွာ ဆုေတာင္းလ်က္ရွိေၾကာင္း သူ႕အေပၚတြင္ မ်ားစြာ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါေၾကာင္းသတင္း ပို႔ေပးရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံပါသည္။ သူကလည္း ေလးေလးနက္နက္္ ကတိေပးပါသည္။ က်မကို လာေခၚေသာ စစ္သားကပင္ က်မကို စခန္းသို႔ ျပန္ပို႕ပါသည္။
ရက္အတန္ၾကာေသာ အခါ ထိုစစ္သားပင္ ဆရာဝန္က က်မကို ေတြ႕လိုေၾကာင္းျဖင္႔ လာေခၚျပန္ပါသည္၊ က်မသည္ သူတို႕ ေနထိုင္ေသာ ဘန္ဂလိုအတြင္းသို႕ ဝင္သြားေသာအခါ သူ႕မ်က္ႏွာ မွာ မသာမယာႏွင္႔ က်မအား ထိုင္ရန္ မေျပာေသးမီ ဦးေခါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ညြတ္သျဖင္႔ သတင္း ဆိုးေတာ႔ ၾကားရဦးမည္ဟု အလုိလို သိေနပါသည္။
ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ၀မ္းနည္း စြာနဲဘဲ ေျပာပရပါေစ၊ ကိုဒါမ တစ္ေယာက္ေတာ႔ ေရွ႕တန္းမွာ က်ဆံုးသြားပါၿပီ၊ ဟု သူက ေျပာပါသည္။
သတင္းဆိုးကို တကယ္ၾကားရေသာအခါ အထူးပင္ စိတ္တုန္လႈတ္သြားခဲ႔ပါသည္။ ကိုဒါမကို က်မ ေလးစားၾကည္ညုိ ခဲ႔သည္။ သူ႕အား မိတ္ေဆြစစ္မိတ္ေဆြမြန္ အျဖစ္ သေဘာထားခဲ႔သည္။ သူ၏ အသက္ႏွင္႔ ရင္း၍ က်မတို႕ သားအဖကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကူညီခဲ႔ပါသည္။
ကိုဒါမ တေယာက္ ေကာင္းရာသူဂတိသို႕ လားပါေစ ဟု က်မက ေျပာၿပီး စခန္းသို႕ေျဖးေျဖးျခင္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာပါသည္။ က်မတို႕ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုစဥ္က တဦးႏွင္႔ တဦး ကတိက၀တ္ ျပဳခဲ႔သည္တို႔ကိုလည္း တႏုံႏံု ေတြးလာခဲ႔မိသည္။ က်မ ေပးခဲ႔ေသာ ကတိကို တည္ေစရမည္၊ တေန႕ေန႕တြင္ ဂ်ပန္ျပည္္သို႕ သြားလည္မည္ဟု တိုးတိုးကေလး သစၥာဆိုမိပါသည္။
ျပင္ဦးလြင္ ဘူတာရုံတဝိုက္ ကို ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံႏွစ္စင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရာက္လာေလ႔ ရွိပါသည္။ က်မက ထိုေလယာဥ္ပ်ံ ႏွစ္စင္းကို ေအမိုစ္႔ ႏွင္႔ အင္ဒီဟု မာမည္ေပးထားသည္။ မဟာမိတ္တပ္မ်ား က်မတို႕ႏွင္႔ နီးလာေလေလ ဗံုးႀကဲရန္ အတြက္ က်မတို႔ ၏ စခန္းေပၚသို႕ နိမ္႔ဆင္းလာေလ႔ ရွိရာ ေလယဥ္ ေရွ႕ခန္း`၌ ထိုင္ေနေသာ ေလယာဥ္ေမာင္းသူကိုပင္ အထင္သားျမင္ေတြ႕၇ပါသည္။
ေလယဥ္ပ်ံမ်ား ေရာက္လာတိုင္း ဟိုက္ကိုးဘူး (ေလယဥ္ပ်ံ) ဟု ေအာ္သံမ်ားတျပိဳင္တည္း ေပၚထြက္လာျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ တႀကိမ္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ဗံုးႀကဲေနသည္ကို က်မက ေစာင္႔ၾကည္႔ေနစဥ္ မီးရထား ေခါင္းတြဲ တတြဲသည္ ငွက္ေမြးကေလး ပမာ ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီး အလုပ္ရုံတစ္ရုံ ေပၚသို႔ ေဇာက္ထိုးက်သြၾးသည္ကို ျမင္ရပါသည္။
ေေနာက္တေန႔ က်မ ကိုယ္တိုင္ အပ်က္အစီးမ်ားကို သြားၾကည္႕ေသာအခါ ေရကန္ငယ္ပမာ ရွိေသာ ေရမ်ား ဝင္ေနသည္႔ဗံုးက်င္းမ်ားကို ျမင္႔ေတြ႕ ခဲ႔ရုံသာမက မေပါက္ကြဲေသးေသာ ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႔ပါသည္။
က်မ၏ စိတ္ထဲ ၌ မဟာမိတ္တပ္မ်ားကမတို႕ဆီသို႕ ေရာက္မလာမီ ေလယဥ္ပ်ံမ်ား၏ ဗံုးႀကဲမႈ႕ ေၾကာင္႔ က်မတို႕တစ္ေတြ အသက္ႏွင္႔ ခႏၵာကိုယ္ အိုးစားကြဲေတာ႔မွာပဲ ဟူေသာ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈ႕သည္ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင္႔ ပိုမို ခိုင္လံုလာပါသည္။ က်မတို႕ စခန္းဘယ္ေနရာတြင္ ရွိေၾကာင္း အာနီက ေလတပ္သို႕ တင္ျပပါ၏ ေလာ ဆိုသည္ကလည္း မေသခ်ာလွပါ။ တင္ျပသည္ပဲ ထားပါဦး၊ တကယ္ ဗံုးၾကဲ ေနေသာ ေလသူရဲမ်ား လက္သို႔ ထိုသတင္းေရာက္ပါမည္လားဟု သံသယ ျဖစ္မိပါသည္။
မ်ားမၾကာမွီ စခန္းမွဴး ကပၸတိန္ မူရန္ႏိုက မစၥတာနီကိုလတ္စ္ ႏွင္႔ လူႀကီးႏွစ္ဦး အျပင္ က်မကိုပါ သူ၏ ရုံုးခန္းသို႕ ေခၚေတြ႕ပါသည္။ သူကကၽြန္မတုိ႕အားခါးကုိကုန္း၍ အေလးျပဳပါသည္။ စခန္းတြင္း ကၽြန္မတုိ႕၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့့စခန္းေတြထဲမွာ ဒီစခန္းဟာအေကာင္းဆုံးပါပဲဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မဘက္သုိ႕ လွည္႕၍ အေလးျပဳျပီး ဆရာမကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕လူမ်ိဳးေတြကုိ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ ဂရုစုိက္ ေပတာပဲ၊ လူအေသ အေပ်ာက္အလြန္နည္းတယ္၊ ေနာက္ျပီးဆုိးဆုိးရြားရြားကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါလည္း ဒီစခန္းမွာ မျဖစ္ဘူး။ လူေတြကုိ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္၊ ဒီစခန္းကုိ ကေလးေတြရဲ႕ ရယ္္ေမာေနမႈကုိ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ငယ္ရြယ္ေပမဲ႕ သတၱိအျပည္႕ရွိတယ္၊ အခု က်ေေနာ္ သြားရေတာ႔မယ္ ခင္္ဗ်ားတို႕ တေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္၊ ဟု ဆက္လက္ ေျပာပါသည္။
ရန္သူထံမွ ခ်ီးက်ဴးမႈကို လက္ခံရယူစရာအေၾကာင္းမရွိပါ၊ သို႕ေသာ္ ကပၸတိန္ မူရန္ႏို ၏ ေျပာစကား မ်ားသည္ က်မအား ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ္႕ေစသည္ကေတာ႔ အမွန္ပါ။
ဆက္ရန္
`ရွင္႕ အကိုကို ထိုးေပးဖို႕ ေဆးမရွိဘူး၊ သူ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါသယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႔ က်မ လိုက္ၾကည္္႕ ေပးပါ႔မယ္။ `ဟုေျပာလိုက္သည္္။
လက္စလီက လက္သံေျပာင္ပါသည္။ လူယုတ္မာေကာင္သည္ အိပ္ရာထဲ၌ ဒဏ္ရာရၿပီး လူးလိမ္႔ညည္းတြား ေနပါသည္။ က်မကေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွ မသနားပါ။ သူ ေဝဒနာခံစားေနရသည္ကို ႀကည္႔ၿပီး ဝမ္းေတာင္ သာမိပါေသးသည္။
လူတေယာက္ ည အေမွာင္ထျမွာ က်ေနာ္ ကို ၀င္ရိုက္ိသြားတယ္ ဘယ္သူမွန္းေတာ႔ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ တိုက္မိၿပီး ဒူးမွာ ဒဏ္ရာ ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ကို ေမာ္ဖီးယားထိုးေပးပါဦးဗ်ာ ဟု သူက ေျပာသည္။ က်မမွာ အက္စပရင္ေဆးျပားပဲ ၇ွိသယု္ အဲဒါပဲ ေသာက္ေပါ႔ ဟု က်မက ေျပာပါသည္။
က်ေနာ္ကို ေမာ္ဖီးယားထုးေပးပါဗ်ာ ဒဏ္ရာက ျပင္းေတာ႔ မခံႏိုင္ေအာင္ နာေနပါသယ္၊ ဟယ္လင္ရယ္ နည္းနည္း ျဖစ္ထုိးေပးပါဗ်ာ
ရွင္႔ကို ထိုးေပးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ က်မ ဘယ္႔သူ႕အတြက္ ခ်န္ထားတယ္ဆိုတာ္ ရွင္သိပါတယ္၊ ဟု က်မက ဇြတ္ျငင္းပစ္လိုက္သည္။
ဟယ္လင္ရယ္ ထိုးေပးပါဗ်ာ.. ဟု သူက ေတာင္းပန္ေနသည္။ က်မကေတာ႔ လံုး၀မသနားပါ ၊
ရွင္ ကင္ေပတိုင္ဆီ မသြားႏိုင္ိေတာ႔ဘူး ေပါ႔ေနာ္၊ ရွင္ိသြားဖို႕ မျဖစ္ေတာ႔ရင္လည္္း ရွင္ေပးခ်င္တဲ႔ သတင္းကို က်မ သြားပို႕ေပးမယ္ေလ ဟု က်မက ေျပာလိုက္သည္။
သူ႕ကို က်မ စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ သူက ျပန္မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းၾကီးငံု႕ၿပီး ဒူးကို လက္ႏွငိ႔ ပြတ္ေနပါသည္။
ရွင္ဟာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အသြက္ေတၾ႔ ဆန္ကုန္ ေျမးေလးပဲ ဟုေျပာၿပီး က်မ ထြက္လာခဲ႔သည္။
ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ မစၥတာ နီကိုလတ္စ္က က်မထံ လာေတြ႕ၿပီး သတင္းေပးလုပ္သူက ညအေမွာင္ထဲတြင္ အရိုက္ခံရေၾကာင္းျဖင္႔ လာေရာကင္ တိုင္ၾကားထားရာ သူ႕အေနႏွင္႔ စခန္းလူႀကီး ျဖစ္ေန၍ စံုစမ္းရန္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ယင္းကိစၥ ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ တစံုတရာ သိရွိပါသလား ဟု ေမးပါသည္။
က်မက ဘူးကြယ္လိုက္ပါသည္။ သူက ၿပံုးေနပါသည္.။ ယခု အေတာအတြင္းမွာ က်မအတြက္ေတာ႔ လံုျခံဳမႈ႕ ရသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနပါသည္။
စၥတာ နီကိုလတ္စ္က သူသည္ ထိုကိစၥ ကို ေသခ်ာ က်နစြာ စံုစမ္းခဲ႔ေၾကာင္း၊ ထိုသူအား တစံုတဦးက မလိုမုန္းထား၍ ရိုက္ႏွွက္ ျခင္္း ျဖစ္သည္ကို မေတြ႕ရေၾကာင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္ရိုက္ႏွက္ျခင္း ျဖစ္သည္ကို မေတြ႕ရေၾကာင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ိေၾကာင္းျဖင္႔ တိုင္ၾကားသူအား ျပန္ေျပာမည္ဟု ေျပာသြားပါသည္။
သတင္းေပး လူယုတ္မာသည္ ဂ်ပန္မ်ားထံသို႔ သြား၍ က်မ၏ အေၾကာင္းကို သတင္းပို႕ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်ပန္မ်ားက ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ေတာ႔ပါ။ သူတို႕ ျပသာနာႏွင္႔ သူတို႕ ရွင္းလို႔ မကုန္ႏိုင္ိပါ။ သူတို႕အတြက္ အသံုးမက်ေတာ႔ၿပီျဖစ္ေသာ လူတေယာက္ အရိုက္ခံရမႈသည္ လည္းေကာင္း အေရးပါ အရာေရာက္သူ မဟုတ္ေသာ သူနာျပဳဆရာမတဦးက ရန္သူ အဂြလိပ္ႏွင္႔ ဆက္သြယ္မဥသည္ လည္းေကာင္း သူတို႕ အတြက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေသာ ျပသာနာ မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
မဟာမိတ္တပ္မ်ား ေရာက္လာေသာအခါ သူ အေၾကာင္းကို ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ႀကီး စလင္း တပ္ဖြဲ႕မ်ားအား က်မက တိုင္ၾကားလိုက္ေလရာ သူသည္ လေပါင္း အေတာ္ၾကၾကာ အဖမ္းခံလိုက္ရပါေသးသည္။
ထိုအခ်ိန္ အေတာအတြင္း ၌ ဂ်ပန္စစ္သားတဦးသည္ က်မ၏ နာမည္ ေရးထားေသာ စာရြက္ တရြက္ကို ကိုနင္လွက္ ေရာက္လာသည္။ က်မက စာရြက္တြင္ ပါရွိေသာ နာမည္ ပိုင္ရွင္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ႔သည္။ သူႏွင္႔ အတူ လိုက္လာရန္ ေခၚပါသည္။ ယခုကဲ႔သို႕ ေဘးရန္ မ်ားေနေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ လူစိမ္းစသ္သားတစ္ဦး ႏွင္႔ ဘုမသိ ဘမသိ လိုက္သြားရမည္မွာ ရူးမိုက္ရာ က်မည္ျဖစ္၍ မည္႔သည္႔ အရပ္သို႕ သြားမည္နည္းဟု က်မက ေမးပါသည္။ သူသည္ ေဘးအႏၱရယ္ အသြယ္သြယ္ ရွိသည္႔ ေနရာသို႕ က်မကို ေခၚသြားႏိုင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ က်မက ရွင္ေနရာ အတိအက် မေျပာရင္ က်မကေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
စစ္သားက ခင္္ဗ်ားမွာ ေဘးအႏၱာရယ္ မရွိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႕ သတင္းကို ေပးခ်င္လို႕ပါ ဟု ေျပာပါသည္။
က်မမွာ တံု႕ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္သြားပါသည္၊ သူ႕ေနာက္သို႕ လိုက္္ရမည္ကိုလည္း လိုက္ခ်က္စိတ္ လံုး၀မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကိုမူ ထံုကည္စိတ္ခ်ရသူ စု စိတ္ထဲက ယံုၾကည္ေနမ်သည္။ ေနာက္ဆံုး ၌ သတိကုိ အႏိုင္ယူသြားပါသည္။
က်မတို႕သည္ ျမိဳ႕၏ တဘက္ျခမ္း ဂ်ပန္ အရာရွိမား ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ရွိ တထပ္တိုက္ ကေလးသို႕ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ဂ်ပန္စစ္ဘက္မွ ဆရာဝန္ တဦး က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆီးႀကိဳၿပီးး ကုလားထိုင္ေပဓတြင္ ထိုင္ရန္ ၾကင္နာ္္စြာ ေျပာပါသည္။
သူ က်ေနာ္ဆီကို ခင္ဗ်ား လိုခ်င္တဲ႔ အကူအညီ ေပးဖို႕နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႕ဖို႕ စာေရးလိုက္တယ္။ သူကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္ိတန္းကို ျပန္လာရဦးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ သတင္းထူးရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ဆီ အေၾကာင္းၾကားမွာပဲ ဟု ေျပာပါသည္။
ကိုဒါမ ၏ သတင္္းမ်ားကို ၾကားရမည္ဆိုပါက မ်ားစြာေက်းဇူးတင္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္္း၊ သူ႕တြင္ ေဆးဝါးမ်ား ရွိပါက မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕တြင္ေဆး၀ါးမ်ားရွိပါက မၽွပါ႕မည္႕ အေၾကာင္း ေျပာရာတြင္ သူက ေဆး၀ါးမ်ားမွာ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားႏွင္႔ မက်န္းမာသူမ်ားကို ကုသေပးရာတြင္ မလံုေလာက္၍ မေပးႏိုင္သည္ကို ၀မးနည္းပါေၾကာင္း၊ ပတ္တီးလိပ္မ်ား၊ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားကိုမူ ေပးလိုက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုဒါမ၏ သတင္းမ်ား ေရာက္လာပါက လူလႊတ္၍ အေၾကာင္းၾကားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
က်မက ကိုဒါမထံ သူ၏ ေဘးရန္ကင္းရွင္းေရးအတြက္ ဘုရား မွာ ဆုေတာင္းလ်က္ရွိေၾကာင္း သူ႕အေပၚတြင္ မ်ားစြာ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါေၾကာင္းသတင္း ပို႔ေပးရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံပါသည္။ သူကလည္း ေလးေလးနက္နက္္ ကတိေပးပါသည္။ က်မကို လာေခၚေသာ စစ္သားကပင္ က်မကို စခန္းသို႔ ျပန္ပို႕ပါသည္။
ရက္အတန္ၾကာေသာ အခါ ထိုစစ္သားပင္ ဆရာဝန္က က်မကို ေတြ႕လိုေၾကာင္းျဖင္႔ လာေခၚျပန္ပါသည္၊ က်မသည္ သူတို႕ ေနထိုင္ေသာ ဘန္ဂလိုအတြင္းသို႕ ဝင္သြားေသာအခါ သူ႕မ်က္ႏွာ မွာ မသာမယာႏွင္႔ က်မအား ထိုင္ရန္ မေျပာေသးမီ ဦးေခါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ညြတ္သျဖင္႔ သတင္း ဆိုးေတာ႔ ၾကားရဦးမည္ဟု အလုိလို သိေနပါသည္။
ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ၀မ္းနည္း စြာနဲဘဲ ေျပာပရပါေစ၊ ကိုဒါမ တစ္ေယာက္ေတာ႔ ေရွ႕တန္းမွာ က်ဆံုးသြားပါၿပီ၊ ဟု သူက ေျပာပါသည္။
သတင္းဆိုးကို တကယ္ၾကားရေသာအခါ အထူးပင္ စိတ္တုန္လႈတ္သြားခဲ႔ပါသည္။ ကိုဒါမကို က်မ ေလးစားၾကည္ညုိ ခဲ႔သည္။ သူ႕အား မိတ္ေဆြစစ္မိတ္ေဆြမြန္ အျဖစ္ သေဘာထားခဲ႔သည္။ သူ၏ အသက္ႏွင္႔ ရင္း၍ က်မတို႕ သားအဖကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကူညီခဲ႔ပါသည္။
ကိုဒါမ တေယာက္ ေကာင္းရာသူဂတိသို႕ လားပါေစ ဟု က်မက ေျပာၿပီး စခန္းသို႕ေျဖးေျဖးျခင္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာပါသည္။ က်မတို႕ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုစဥ္က တဦးႏွင္႔ တဦး ကတိက၀တ္ ျပဳခဲ႔သည္တို႔ကိုလည္း တႏုံႏံု ေတြးလာခဲ႔မိသည္။ က်မ ေပးခဲ႔ေသာ ကတိကို တည္ေစရမည္၊ တေန႕ေန႕တြင္ ဂ်ပန္ျပည္္သို႕ သြားလည္မည္ဟု တိုးတိုးကေလး သစၥာဆိုမိပါသည္။
ျပင္ဦးလြင္ ဘူတာရုံတဝိုက္ ကို ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံႏွစ္စင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရာက္လာေလ႔ ရွိပါသည္။ က်မက ထိုေလယာဥ္ပ်ံ ႏွစ္စင္းကို ေအမိုစ္႔ ႏွင္႔ အင္ဒီဟု မာမည္ေပးထားသည္။ မဟာမိတ္တပ္မ်ား က်မတို႕ႏွင္႔ နီးလာေလေလ ဗံုးႀကဲရန္ အတြက္ က်မတို႔ ၏ စခန္းေပၚသို႕ နိမ္႔ဆင္းလာေလ႔ ရွိရာ ေလယဥ္ ေရွ႕ခန္း`၌ ထိုင္ေနေသာ ေလယာဥ္ေမာင္းသူကိုပင္ အထင္သားျမင္ေတြ႕၇ပါသည္။
ေလယဥ္ပ်ံမ်ား ေရာက္လာတိုင္း ဟိုက္ကိုးဘူး (ေလယဥ္ပ်ံ) ဟု ေအာ္သံမ်ားတျပိဳင္တည္း ေပၚထြက္လာျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ တႀကိမ္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ဗံုးႀကဲေနသည္ကို က်မက ေစာင္႔ၾကည္႔ေနစဥ္ မီးရထား ေခါင္းတြဲ တတြဲသည္ ငွက္ေမြးကေလး ပမာ ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီး အလုပ္ရုံတစ္ရုံ ေပၚသို႔ ေဇာက္ထိုးက်သြၾးသည္ကို ျမင္ရပါသည္။
ေေနာက္တေန႔ က်မ ကိုယ္တိုင္ အပ်က္အစီးမ်ားကို သြားၾကည္႕ေသာအခါ ေရကန္ငယ္ပမာ ရွိေသာ ေရမ်ား ဝင္ေနသည္႔ဗံုးက်င္းမ်ားကို ျမင္႔ေတြ႕ ခဲ႔ရုံသာမက မေပါက္ကြဲေသးေသာ ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႔ပါသည္။
က်မ၏ စိတ္ထဲ ၌ မဟာမိတ္တပ္မ်ားကမတို႕ဆီသို႕ ေရာက္မလာမီ ေလယဥ္ပ်ံမ်ား၏ ဗံုးႀကဲမႈ႕ ေၾကာင္႔ က်မတို႕တစ္ေတြ အသက္ႏွင္႔ ခႏၵာကိုယ္ အိုးစားကြဲေတာ႔မွာပဲ ဟူေသာ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈ႕သည္ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင္႔ ပိုမို ခိုင္လံုလာပါသည္။ က်မတို႕ စခန္းဘယ္ေနရာတြင္ ရွိေၾကာင္း အာနီက ေလတပ္သို႕ တင္ျပပါ၏ ေလာ ဆိုသည္ကလည္း မေသခ်ာလွပါ။ တင္ျပသည္ပဲ ထားပါဦး၊ တကယ္ ဗံုးၾကဲ ေနေသာ ေလသူရဲမ်ား လက္သို႔ ထိုသတင္းေရာက္ပါမည္လားဟု သံသယ ျဖစ္မိပါသည္။
မ်ားမၾကာမွီ စခန္းမွဴး ကပၸတိန္ မူရန္ႏိုက မစၥတာနီကိုလတ္စ္ ႏွင္႔ လူႀကီးႏွစ္ဦး အျပင္ က်မကိုပါ သူ၏ ရုံုးခန္းသို႕ ေခၚေတြ႕ပါသည္။ သူကကၽြန္မတုိ႕အားခါးကုိကုန္း၍ အေလးျပဳပါသည္။ စခန္းတြင္း ကၽြန္မတုိ႕၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့့စခန္းေတြထဲမွာ ဒီစခန္းဟာအေကာင္းဆုံးပါပဲဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မဘက္သုိ႕ လွည္႕၍ အေလးျပဳျပီး ဆရာမကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕လူမ်ိဳးေတြကုိ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ ဂရုစုိက္ ေပတာပဲ၊ လူအေသ အေပ်ာက္အလြန္နည္းတယ္၊ ေနာက္ျပီးဆုိးဆုိးရြားရြားကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါလည္း ဒီစခန္းမွာ မျဖစ္ဘူး။ လူေတြကုိ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္၊ ဒီစခန္းကုိ ကေလးေတြရဲ႕ ရယ္္ေမာေနမႈကုိ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ငယ္ရြယ္ေပမဲ႕ သတၱိအျပည္႕ရွိတယ္၊ အခု က်ေေနာ္ သြားရေတာ႔မယ္ ခင္္ဗ်ားတို႕ တေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္၊ ဟု ဆက္လက္ ေျပာပါသည္။
ရန္သူထံမွ ခ်ီးက်ဴးမႈကို လက္ခံရယူစရာအေၾကာင္းမရွိပါ၊ သို႕ေသာ္ ကပၸတိန္ မူရန္ႏို ၏ ေျပာစကား မ်ားသည္ က်မအား ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ္႕ေစသည္ကေတာ႔ အမွန္ပါ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment