ကၽြန္မအား သြားလာ လႈပ္ရွားမႈ တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္တည္းထားျခင္း မရွိေတာ့ပါ၍ လူမ်ား စြန္႔ခြာသြားသည္႔ အိမ္မ်ားသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ စာအုပ္မ်ားကို ရွာေဖြယူလာနိုင္ခဲ့ရာ အခ်ိန္အတန္ၾကာေသာအခါ စာၾကည္႔တိုက္ ကေလးပင္ ျဖစ္လာပါသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးကို ရသည္ထက္ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္မ်ားက ပိုမ်ားပါသည္။ ဒါက အေရး မၾကီးပါ။ ဖခင္ၾကီး ၀မ္းသာေနျခင္းက အဓိက ပင္ျဖစ္ပါသည္။
သူဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေလ့ရွိေသာ ဖခင္ၾကီးသည္ စာတိုေပစမ်ားကို ဖတ္ျပီး တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲေနသည္ကို ၾကည္႔၍ ကၽြန္မမွာ သနားစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာခဲ့ပါ၏။ အက်ဥ္းခ် ထားရျခင္းက လူ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။
အခ်ိန္မ်ားသည္ ေႏွးေကြးစြာျဖင့္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွာ ပိုမ်ား လာခဲ့သည္ႏွင့္ အမွ် လူေတြ၏ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းမႈမွာ ပ်က္စီးယိုယြင္းစ ျပဳလာပါသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ကို သတိထားမိဟန္တူ ေသာ ကပတိန္ မူရန္နိုက တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္မကို အေခၚခိုင္းပါသည္။ သူက ကၽြန္မတစ္ဦး တည္းသာ အစိုးရ အသိမွတ္ျပဳေသာ သူနာျပဳ ဆရာမျဖစ္၍ စခန္းတြင္းရွိ သန္႔ရွင္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် တာ၀န္ခံအျဖစ္ ကၽြန္မကို ခန္႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စခန္း၌ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို တိတိ က်က် လိုက္နာရန္ ကၽြန္မက တာ၀န္ယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
စခန္းတြင္းရွိ လူအမ်ားအျပား၏ အေလ့အက်င့္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို ပါရဂူ တစ္ဦးဦးအား ေခၚယူေမးျမန္းေနရန္ မလိုပါ။ ကၽြန္မတို႔ အေနႏွင့္ ၀န္ခံရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မယူရမည္႔တာ၀န္မွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မက လူငယ္ျဖစ္၍ လူၾကီးမ်ားက ကၽြန္မ၏ အမိန္႕ကို နားေထာင္ ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေအးစက္စက္ ထံုေပေပ လုပ္ေနမႈကို ျပဳျပင္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ၾကိမ္ေသာအခါက မိမိတို႔ အိမ္သားမ်ား ေနထိုင္ေသာ အိမ္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ထိန္သိမ္းလာခဲ့ၾကသူ မ်ားပင္ ပ်င္းရိျပီး မသန္႔မျပန္႔ ျဖစ္လာၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားကိုလည္း ေဘးမဲ့ပစ္ထားႀက၍ မက်န္းမမာျဖစ္သူမ်ာက တိုးတက္မ်ားျပားပါသည္။ ႀကမ္းႀကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကို ဖခင္ႀကီးက လုံး၀သေဘာမက်ပါ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ထို႕သို ေျပာဆိုျခင္းကို ခြင့္မျပုဳပါ။ ကၽြန္မက "မိမိ ခ်မွတ္ေပးထားေသာ စည္းမ်ဥ္းကိုေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ လူေတြကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ေျပာဆိုကိုင္တြယ္ ၇လိမ့္မည္" ဟုရွင္းျပ ပါသည္။ ဖခင္သည္ က်န္းမာေရး အလြန္ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနသည္ ျဖစ္၍ ေခါင္းညိတ္ျပျပီး"မင္းေကာင္းတယ္ ထင္ရင္လုပ္ပါ" ဒါေပမယ့္ ငါမႀကား ပါရေစနဲ႕ဟု ျပန္ေျပာ ပါသည္။
ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ကၽြန္မသည္ မိန္းမ၇ိုင္းႀကီး ျဖစ္လာခဲ့၏ ကၽြန္မစကားကို နားမေထာင္ပဲ ကလန္ကဆန္ လုပ္သူမ်ားကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ကိုယ္တြယ္ခဲ့ပါသည္။ သြားေလရာရာသို႕ ထမ္းပိုးတစ္ေခ်ာင္း ယူသြားေလ့ ရိွျပီး ညစ္ပတ္ စုတ္ပဲ့သူမ်ားအား လက္မေႏွးတမ္း ဆုံးမေလ့ရိွပါသည္။
ေရသြားေျမာင္းမ်ားကို အိမ္သာအျဖစ္ အသုံးျပဳသူမ်ားကို လက္ပူးလက္ႀကပ္မိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း အျပစ္ဒဏ္ ေပးရပါသည္။ စခန္း အတြင္း ၀မ္းကိုက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားပါက လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေသာ ေယာက်ာၤးမ်ားကို စခန္း အျပင္ဘက္၌ အိမ္သာတြင္းမ်ား တူေဖာ္ ေစပါသည္။ ကပၸတိန္မူရန္ႏို ထံမကူးစက္မျပန္႕ပြားေအာင္ ကာကြယ္ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သန္႕ရွင္းေရးကို ဂရုတစိုက္ က်င့္သုံး၍ လည္း အျခားေရာဂါမ်ား စခန္းတြင္း၌ မေပၚ ေပါက္ ခဲ့ပါ။
အမိႈက္သရိုက္မ်ား၊ အညစ္အေႀကးမ်ားကိုလည္း တြင္းတူးကာ ေျမျမွပ္ရပါသည္။ ေခါင္းတြင္ သန္းမ်ား ေတြ႕လွ်င္ ေခါင္းတုံးတုံး ပစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႕၏ဆံေကသာကို အထြတ္ အျမတ္ ထားႀက သျဖင့္ ျငင္းဆန္းေစကာမႈ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္၀ံ့ႀကပါ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕၏ သန္းေကာင္တို႕ကို သူတို႕ဘာသာ ဖယ္ရွားပစ္ပါ ေစဟု ေတာင္းဆိုႀကေသာ္လည္း တစ္ညအတြင္း ေျမာက္ျမားစြာ တိုးတက္ လာမည္ကို သိေန၍ခြင့္မျပဳခဲ့ပါ။ အိပ္ရာမ်ားကို လည္း ဂရုတစိုက္စစ္ေဆးရပါသည္။ ႀကမ္းပိုးတစ္ေကာင္ ေတြ႕ျပီ ဆိုပါက သုတ္သင္ေရးမွာ တာ၀န္ႀကီးျပီး လက္၀င္လွပါသည္။
ကၽြန္မသည္ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါသည္။ ကေလးမ်ားရိွ၍သာ ကၽြန္မမွာ ရူးမသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕၏ အကူအညီကို ရခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ႀကိဳးေႀကာင္းဆင္ျခင္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈတို႕ကို ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ သူတို႕ႏွင့္အတူ သီခ်င္းမ်ား ဆိုသည္၊ ကစားသည၊္ ကစားသည္ တရာစာမ်ား၊ ရြတ္ဆိုသည္။ သူတို႕တစ္ေတြအား ကၽြန္မသားသမီးမ်ား သဖြယ္ျမတ္ႏိုး၍ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္မအေပၚတြင္ အလြန္ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာ ႀကပါသည္။ ယခုကဲ့သို႕ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ရသည့္အတြက္ ဂ်ပန္မ်ားကို ေက်းဇူး တင္ပါသည္။
၀က္ရူးျပန္ေရာဂါ စြဲကပ္ေနေသာ ေဒါရစၥ ေသဆုံးသြား၍ ကၽြန္မေနႏွင့္၀မ္းနည္း ေနမိသည္။ ကၽြန္မက မည္သို႕ပင္ ႀကိဳးစား ကုသေစကာမူ သူမ၏ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါ ျဖစ္ေန သည့္ႀကားမွ သူမတြင္ အရိုးႏွင့္ အဆစ္မ်ား ေရာင္ေသာေရာဂါပါ ျဖစ္ေနသည့္ႀကားမွ သူမတြင္ အရိုးႏွင့္ အဆစ္မ်ား ေရာင္ေသာေရာဂါပါ စြဲကပ္ ေနျပန္ပါေသးသည္။ ကေလးမေလးကို ေဆးရုံတင္ ကုသရန္ လိုပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ေမြးစားသမီးမ်ားထဲမွ အျခားကေလး မ်ားမွာမူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာမက်န္း ျခင္း မရိွပါ။
သူတို႕တစ္ေတြသည္ မႀကာခဏ ဖ်ားတက္ျခင္း၊ သြားကိုက္ျခင္း ဗုိက္နာျခင္းတို႕ႏွင့္ မကင္းႀကေသာ္လည္း မ်ားေသာအား ျဖင့္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကပါသည္။
ကၽြန္မသည္ သားဆုပန္ျပီး ရလာေသာ သားျဖစ္ပါသည္ဟု ရစ္ခ်က္ကင္းကို တင္းစားရလွ်င္ လြန္အံ့မထင္ပါ။ လူမမာ မ်ားထံ လွည့္လည္၍ ကၽြန္မေဆးကုသသည့္အခါတိုင္း သူကတေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါျပီး ေဆးထည့္ ေပးျခင္း၊ ပတ္တီး စည္းေပး ျခင္းတို႕ျဖင့္ ကူညီတတ္ပါသည္။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ာစြာကိုလည္း ေမးတတ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မကို သူတို႕ကေလးအားလုံးက အန္တီဟယ္လင္ ဟုေခၚေ၀ၚဆက္ဆံႀကေစကာမႈ သူတို႕အတြက္ အစားထိုးမိခင္အျဖစ္ နာလည္ထားႀကပါသည္။
ကၽြန္မက သူတို႕တစ္ေတြ လူ႕အဖိုးတန္မ်ား ျဖစ္လာေစရန္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး ခဲ့ပါသည္။ ေငြေႀကး ခ်မ္းသာျခင္းသည္ သာမညသာ ျဖစ္ေႀကာင္း၊ ဘုရာတရား ႀကည္ညိဳကိုးကြယ္ျခင္း၊ သစၥာ သမာဓိရိွျပီး ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္းတိုကကသာလွ်င္ သူတို႕ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ ဒုကၡအေပါင္းကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္မည္ ျဖစ္၍အဓိကက်ေႀကာင္းျဖင့္ မႀကာခဏ သြန္သင္ဆုံးမ ရပါသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ သမၼာက်မ္းစာအုပ္ကို ကုိးကားျခင္းမျပဳပါ။
ဘုရာေက်ာင္းသို႕ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း သြားေရာက္သူတိုင္း သာယာတရား ကိုင္းရႈိင္းသည္ဟု မသတ္မွတ္ ႏိုင္ေႀကာင္း၊ ဘုရာသခင္သည္ ေနရာတကာတြင္ ရိွေနသျဖင့္ ဘုရာရိွခိိုးေက်ာင္းတြင္း၌ ရိွခိုးသည္ျဖစ္ေစ အတူတူ ပင္ျဖစ္ေႀကာင္း ရွင္လင္းျပပါသည္။
သူတို႕ေလး ေတြလည္း သူတို႕၏ အသက္အရြယ္ထက္ သိညာဏ္ကနည္းပါးေနသည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ေနရမည့္ အခ်ိန္၌ စာမသင္ႏိုင္ရွာႀကပါး။ သူတို႕က ကၽြန္မ၏ ဆုံးမစကားမ်ားကို တန္ဖိုးထား၍ ခံယူႀက ပါသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္တန္းဖိုးထား၍ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျပီး နမူနာျပရပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ဖခင္ႀကီးတို႕မွာ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းမ်ားအားလုံး တစ္ခုမက်န္ ဆုံးရႈံးကုန္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအေႀကာင္း ကို စားစပ္၍ပင္ မေျပာဖူးႀကပါ။ ၀မ္နည္းစကားကိုလည္း မေျပာဖူး ႀကပါ။
ကၽြန္မသည္ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူ၊ မိမိလုပ္သမွ် မွန္သမွ်သည္ဟူ၍ ယံုႀကည္ယခုလို္ အခ်ိန္အခါမ်ိုး၌ အသက္ရွင္ သန္ႏိုင္ေရးႏွင့္ ဘ၀ကိုေက်ာလႊားႏိုင္ေရးက အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ ဘ၀၌ ကုသိုလ္ကံ မေကာင္း ၍ အေႀကာင္းမလွသည္ကို အိမ္ေပ်ာ္သည့္အခါမ်ား၌ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားေန၍ မျဖစ္ပါ။ တဖ်စ္ ေတာက္ ေတာက္ ညည္းညဴေန၍လည္း မရပါ။
ဂ်ပန္မ်ားသည္ ညႊန္ႀကားခ်က္မ်ား၊ အမိန္႕မ်ားကို ထုတ္ျပန္ရာ၌ အူေႀကာင္ေႀကာင္ ႏိုင္လွသည္ကို မႀကာ ခဏ ႀကဳံူဖူးေနပါသည္။
ထို႕ေႀကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ မဆန္းေတာ့ပါ။ သိမ္ေမြ႕ေလးနက္လွပါသည္။ ရည္မြန္လွပါသည္ဟု ကၽြန္မတို႕ ထင္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္ မူရန္ႏိုင္သည္လည္း ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲပင္ ျဖစ္ေႀကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ား သည္ ညႊန္ႀကားခ်က္မ်ား၊ အမိန္႕မ်ားကို ထုတ္ျပန္ရာ၌ အူေႀကာင္ေႀကာင္ ႏိုင္လွသည္ကို မႀကာ ခဏ ႀကဳံဖူး ေနပါ သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ကၽြန္မအတြက္ မဆန္းေတာ့ပါ။ သိမ္ေမြ႕ေလးနက္လွပါသည္။ ရည္မြန္ လွပါသည္ ဟု ကၽြန္မတို႕ ထင္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ မူရန္ႏိုင္သည္လည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ ပင္ျဖစ္ ေႀကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္မတို႕ စခန္းအတြင္း ရိွ အက်ဥ္းသားအားလုံးအား ေနာင္တြင္ ျမန္မာဘာသာသို႕မဟုတ္ ဂ်ပန္ ဘာသာ ျဖင့္သာ တစ္ဦးႏွင့္ ေျပာဆိုရမည္ဟု အမိန္႕ထုတ္လိုက္သည့္ အတြက္ကၽြန္မမွာ မ်ားစြာအံ့ႀသမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ အေပၚ ထားရိွေသာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ သေဘာထားဟု ကၽြန္မမထင္မွတ္ပါ။ ဤအမိန္႕သည္ အထက္က က်လာေသာ အမိန္႕ျဖစ္ဖို႕ မ်ားပါသည္။
သူ၏ အမိန္႕ကို တိတိက်က် လိုက္နာႏိုင္ရန္အတြက္ စခန္းအတြင္းရိွ ကေလးမ်ားကို ဂ်ပန္စာ သင္ေပးဖိုး႕ ဂ်ပန္ စကားျပန္ တစ္ဦးကို လႊတ္ေပးပါသည္။
ဂ်ပန္ေက်ာင္း ဆရာေရာက္လာျခင္းအတြက္ ကၽြန္မရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေလ်ာ့နည္း သြးခဲ့ပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ လက္ပြန္တတီးျဖစ္ေနႀက၍ လေပါင္းမ်ာစြာ အတြင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မမွာအခ်ိန္အားမ်ာကို ရရိွသူကေလးမ်ားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ပါသည္။ ကေလးမ်ား အေနျဖင့္ အေကာက္ညာဏ္သုံး၍ သူ႕ကို ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနေႀကာင္း ေတြ႕ေန ရသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ သူ၏သေဘာထားကို စဥ္စားမရႏိုင္ ပါ။ ယင္းေနာက္ ျပင္ဦးလြင္ တစ္၀ိုက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ႀကသည္။ သူသည္သေဘာအလြန္ေကာင္းျပီး ဗဟုသုတ ႀကြယ္၀သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါ သည္။
ကေလးမ်ားကို ျပင္ဦးလြင္ တစ္၀ိုက္ရိွ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ အေျခအေနကုိ သင္ႀကားေပးပါသည္။ ပန္းမ်ား၏ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သစ္ပင္မ်ား၏ မွည့္ေခၚပုံအသြယ္သြယ္ႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ အမည္ အဖုံဖုံ တို႕ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ႀကားေပးသည္။ ကေလးမ်ား စခန္းသို႕ ျပန္လာႀကေသာအခါသူတို႕၌ ငွက္ေပ်ာ္သီး မ်ား၊ ေျမပဲပင္မ်ား၊ အခ်ိဳ႕မုန္႕မ်ား၊ အသီးသီး ပါလာတတ္ပါသည္။ သူသည္ သာမန္ ရဲေဘာ္ တစ္ဦး မွ်သာ ျဖစ္ေလရာ သူရေသာ လခထဲမွ အေတာ္ပင္ ကုန္ခန္း သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ျမင္ေနရသည္ကပင္ သူ႕အတြက္ ဆုလာဘ္ဟု ယူဆထားေလသလား မသိပါ။
ျမန္မာမ်ား အသုံးျပဳေသာ စကာပုံတစ္ခုရိွပါသည္။ ေက်းဇူးမတင္ ဖင္လွန္ျပ ဆိုသလို ကေလးေတြက သူ႕ကို ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးႀကသည္။ သူ၏စက္ဘီးကို ေလေလွ်ာ့ထားသည္။ သူ၏ဖင္ထိုင္ခုံ ၀က္အူကို ေလွ်ာ့ ထားသည္။ သူ႕စက္ဘီးစီးရန္ ဖင္ထိုင္ခုံေပၚအတြက္ ဖင္ထိုင္ခုံလည္း ထြက္သြားျပီး စက္ဘီးေရာ လူပါ လဲက် သြားလွ်င္ ကေလးမ်ားကေပ်ာ္ရႊင္ ႀကပါသည္။
ဆက္ရန္
သူဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေလ့ရွိေသာ ဖခင္ၾကီးသည္ စာတိုေပစမ်ားကို ဖတ္ျပီး တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲေနသည္ကို ၾကည္႔၍ ကၽြန္မမွာ သနားစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာခဲ့ပါ၏။ အက်ဥ္းခ် ထားရျခင္းက လူ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။
အခ်ိန္မ်ားသည္ ေႏွးေကြးစြာျဖင့္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွာ ပိုမ်ား လာခဲ့သည္ႏွင့္ အမွ် လူေတြ၏ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းမႈမွာ ပ်က္စီးယိုယြင္းစ ျပဳလာပါသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ကို သတိထားမိဟန္တူ ေသာ ကပတိန္ မူရန္နိုက တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္မကို အေခၚခိုင္းပါသည္။ သူက ကၽြန္မတစ္ဦး တည္းသာ အစိုးရ အသိမွတ္ျပဳေသာ သူနာျပဳ ဆရာမျဖစ္၍ စခန္းတြင္းရွိ သန္႔ရွင္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် တာ၀န္ခံအျဖစ္ ကၽြန္မကို ခန္႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စခန္း၌ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို တိတိ က်က် လိုက္နာရန္ ကၽြန္မက တာ၀န္ယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
စခန္းတြင္းရွိ လူအမ်ားအျပား၏ အေလ့အက်င့္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို ပါရဂူ တစ္ဦးဦးအား ေခၚယူေမးျမန္းေနရန္ မလိုပါ။ ကၽြန္မတို႔ အေနႏွင့္ ၀န္ခံရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မယူရမည္႔တာ၀န္မွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မက လူငယ္ျဖစ္၍ လူၾကီးမ်ားက ကၽြန္မ၏ အမိန္႕ကို နားေထာင္ ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေအးစက္စက္ ထံုေပေပ လုပ္ေနမႈကို ျပဳျပင္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ၾကိမ္ေသာအခါက မိမိတို႔ အိမ္သားမ်ား ေနထိုင္ေသာ အိမ္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ထိန္သိမ္းလာခဲ့ၾကသူ မ်ားပင္ ပ်င္းရိျပီး မသန္႔မျပန္႔ ျဖစ္လာၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားကိုလည္း ေဘးမဲ့ပစ္ထားႀက၍ မက်န္းမမာျဖစ္သူမ်ာက တိုးတက္မ်ားျပားပါသည္။ ႀကမ္းႀကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကို ဖခင္ႀကီးက လုံး၀သေဘာမက်ပါ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ထို႕သို ေျပာဆိုျခင္းကို ခြင့္မျပုဳပါ။ ကၽြန္မက "မိမိ ခ်မွတ္ေပးထားေသာ စည္းမ်ဥ္းကိုေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ လူေတြကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ေျပာဆိုကိုင္တြယ္ ၇လိမ့္မည္" ဟုရွင္းျပ ပါသည္။ ဖခင္သည္ က်န္းမာေရး အလြန္ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနသည္ ျဖစ္၍ ေခါင္းညိတ္ျပျပီး"မင္းေကာင္းတယ္ ထင္ရင္လုပ္ပါ" ဒါေပမယ့္ ငါမႀကား ပါရေစနဲ႕ဟု ျပန္ေျပာ ပါသည္။
ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ကၽြန္မသည္ မိန္းမ၇ိုင္းႀကီး ျဖစ္လာခဲ့၏ ကၽြန္မစကားကို နားမေထာင္ပဲ ကလန္ကဆန္ လုပ္သူမ်ားကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ကိုယ္တြယ္ခဲ့ပါသည္။ သြားေလရာရာသို႕ ထမ္းပိုးတစ္ေခ်ာင္း ယူသြားေလ့ ရိွျပီး ညစ္ပတ္ စုတ္ပဲ့သူမ်ားအား လက္မေႏွးတမ္း ဆုံးမေလ့ရိွပါသည္။
ေရသြားေျမာင္းမ်ားကို အိမ္သာအျဖစ္ အသုံးျပဳသူမ်ားကို လက္ပူးလက္ႀကပ္မိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း အျပစ္ဒဏ္ ေပးရပါသည္။ စခန္း အတြင္း ၀မ္းကိုက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားပါက လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေသာ ေယာက်ာၤးမ်ားကို စခန္း အျပင္ဘက္၌ အိမ္သာတြင္းမ်ား တူေဖာ္ ေစပါသည္။ ကပၸတိန္မူရန္ႏို ထံမကူးစက္မျပန္႕ပြားေအာင္ ကာကြယ္ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သန္႕ရွင္းေရးကို ဂရုတစိုက္ က်င့္သုံး၍ လည္း အျခားေရာဂါမ်ား စခန္းတြင္း၌ မေပၚ ေပါက္ ခဲ့ပါ။
အမိႈက္သရိုက္မ်ား၊ အညစ္အေႀကးမ်ားကိုလည္း တြင္းတူးကာ ေျမျမွပ္ရပါသည္။ ေခါင္းတြင္ သန္းမ်ား ေတြ႕လွ်င္ ေခါင္းတုံးတုံး ပစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႕၏ဆံေကသာကို အထြတ္ အျမတ္ ထားႀက သျဖင့္ ျငင္းဆန္းေစကာမႈ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္၀ံ့ႀကပါ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕၏ သန္းေကာင္တို႕ကို သူတို႕ဘာသာ ဖယ္ရွားပစ္ပါ ေစဟု ေတာင္းဆိုႀကေသာ္လည္း တစ္ညအတြင္း ေျမာက္ျမားစြာ တိုးတက္ လာမည္ကို သိေန၍ခြင့္မျပဳခဲ့ပါ။ အိပ္ရာမ်ားကို လည္း ဂရုတစိုက္စစ္ေဆးရပါသည္။ ႀကမ္းပိုးတစ္ေကာင္ ေတြ႕ျပီ ဆိုပါက သုတ္သင္ေရးမွာ တာ၀န္ႀကီးျပီး လက္၀င္လွပါသည္။
ကၽြန္မသည္ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါသည္။ ကေလးမ်ားရိွ၍သာ ကၽြန္မမွာ ရူးမသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕၏ အကူအညီကို ရခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ႀကိဳးေႀကာင္းဆင္ျခင္ႏိုင္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈတို႕ကို ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ သူတို႕ႏွင့္အတူ သီခ်င္းမ်ား ဆိုသည္၊ ကစားသည၊္ ကစားသည္ တရာစာမ်ား၊ ရြတ္ဆိုသည္။ သူတို႕တစ္ေတြအား ကၽြန္မသားသမီးမ်ား သဖြယ္ျမတ္ႏိုး၍ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္မအေပၚတြင္ အလြန္ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာ ႀကပါသည္။ ယခုကဲ့သို႕ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ရသည့္အတြက္ ဂ်ပန္မ်ားကို ေက်းဇူး တင္ပါသည္။
၀က္ရူးျပန္ေရာဂါ စြဲကပ္ေနေသာ ေဒါရစၥ ေသဆုံးသြား၍ ကၽြန္မေနႏွင့္၀မ္းနည္း ေနမိသည္။ ကၽြန္မက မည္သို႕ပင္ ႀကိဳးစား ကုသေစကာမူ သူမ၏ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါ ျဖစ္ေန သည့္ႀကားမွ သူမတြင္ အရိုးႏွင့္ အဆစ္မ်ား ေရာင္ေသာေရာဂါပါ ျဖစ္ေနသည့္ႀကားမွ သူမတြင္ အရိုးႏွင့္ အဆစ္မ်ား ေရာင္ေသာေရာဂါပါ စြဲကပ္ ေနျပန္ပါေသးသည္။ ကေလးမေလးကို ေဆးရုံတင္ ကုသရန္ လိုပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ေမြးစားသမီးမ်ားထဲမွ အျခားကေလး မ်ားမွာမူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာမက်န္း ျခင္း မရိွပါ။
သူတို႕တစ္ေတြသည္ မႀကာခဏ ဖ်ားတက္ျခင္း၊ သြားကိုက္ျခင္း ဗုိက္နာျခင္းတို႕ႏွင့္ မကင္းႀကေသာ္လည္း မ်ားေသာအား ျဖင့္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကပါသည္။
ကၽြန္မသည္ သားဆုပန္ျပီး ရလာေသာ သားျဖစ္ပါသည္ဟု ရစ္ခ်က္ကင္းကို တင္းစားရလွ်င္ လြန္အံ့မထင္ပါ။ လူမမာ မ်ားထံ လွည့္လည္၍ ကၽြန္မေဆးကုသသည့္အခါတိုင္း သူကတေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါျပီး ေဆးထည့္ ေပးျခင္း၊ ပတ္တီး စည္းေပး ျခင္းတို႕ျဖင့္ ကူညီတတ္ပါသည္။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ာစြာကိုလည္း ေမးတတ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မကို သူတို႕ကေလးအားလုံးက အန္တီဟယ္လင္ ဟုေခၚေ၀ၚဆက္ဆံႀကေစကာမႈ သူတို႕အတြက္ အစားထိုးမိခင္အျဖစ္ နာလည္ထားႀကပါသည္။
ကၽြန္မက သူတို႕တစ္ေတြ လူ႕အဖိုးတန္မ်ား ျဖစ္လာေစရန္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး ခဲ့ပါသည္။ ေငြေႀကး ခ်မ္းသာျခင္းသည္ သာမညသာ ျဖစ္ေႀကာင္း၊ ဘုရာတရား ႀကည္ညိဳကိုးကြယ္ျခင္း၊ သစၥာ သမာဓိရိွျပီး ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္းတိုကကသာလွ်င္ သူတို႕ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ ဒုကၡအေပါင္းကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္မည္ ျဖစ္၍အဓိကက်ေႀကာင္းျဖင့္ မႀကာခဏ သြန္သင္ဆုံးမ ရပါသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ သမၼာက်မ္းစာအုပ္ကို ကုိးကားျခင္းမျပဳပါ။
ဘုရာေက်ာင္းသို႕ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း သြားေရာက္သူတိုင္း သာယာတရား ကိုင္းရႈိင္းသည္ဟု မသတ္မွတ္ ႏိုင္ေႀကာင္း၊ ဘုရာသခင္သည္ ေနရာတကာတြင္ ရိွေနသျဖင့္ ဘုရာရိွခိိုးေက်ာင္းတြင္း၌ ရိွခိုးသည္ျဖစ္ေစ အတူတူ ပင္ျဖစ္ေႀကာင္း ရွင္လင္းျပပါသည္။
သူတို႕ေလး ေတြလည္း သူတို႕၏ အသက္အရြယ္ထက္ သိညာဏ္ကနည္းပါးေနသည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ေနရမည့္ အခ်ိန္၌ စာမသင္ႏိုင္ရွာႀကပါး။ သူတို႕က ကၽြန္မ၏ ဆုံးမစကားမ်ားကို တန္ဖိုးထား၍ ခံယူႀက ပါသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္တန္းဖိုးထား၍ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျပီး နမူနာျပရပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ဖခင္ႀကီးတို႕မွာ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းမ်ားအားလုံး တစ္ခုမက်န္ ဆုံးရႈံးကုန္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအေႀကာင္း ကို စားစပ္၍ပင္ မေျပာဖူးႀကပါ။ ၀မ္နည္းစကားကိုလည္း မေျပာဖူး ႀကပါ။
ကၽြန္မသည္ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူ၊ မိမိလုပ္သမွ် မွန္သမွ်သည္ဟူ၍ ယံုႀကည္ယခုလို္ အခ်ိန္အခါမ်ိုး၌ အသက္ရွင္ သန္ႏိုင္ေရးႏွင့္ ဘ၀ကိုေက်ာလႊားႏိုင္ေရးက အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ ဘ၀၌ ကုသိုလ္ကံ မေကာင္း ၍ အေႀကာင္းမလွသည္ကို အိမ္ေပ်ာ္သည့္အခါမ်ား၌ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားေန၍ မျဖစ္ပါ။ တဖ်စ္ ေတာက္ ေတာက္ ညည္းညဴေန၍လည္း မရပါ။
ဂ်ပန္မ်ားသည္ ညႊန္ႀကားခ်က္မ်ား၊ အမိန္႕မ်ားကို ထုတ္ျပန္ရာ၌ အူေႀကာင္ေႀကာင္ ႏိုင္လွသည္ကို မႀကာ ခဏ ႀကဳံူဖူးေနပါသည္။
ထို႕ေႀကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ မဆန္းေတာ့ပါ။ သိမ္ေမြ႕ေလးနက္လွပါသည္။ ရည္မြန္လွပါသည္ဟု ကၽြန္မတို႕ ထင္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္ မူရန္ႏိုင္သည္လည္း ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲပင္ ျဖစ္ေႀကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ား သည္ ညႊန္ႀကားခ်က္မ်ား၊ အမိန္႕မ်ားကို ထုတ္ျပန္ရာ၌ အူေႀကာင္ေႀကာင္ ႏိုင္လွသည္ကို မႀကာ ခဏ ႀကဳံဖူး ေနပါ သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ကၽြန္မအတြက္ မဆန္းေတာ့ပါ။ သိမ္ေမြ႕ေလးနက္လွပါသည္။ ရည္မြန္ လွပါသည္ ဟု ကၽြန္မတို႕ ထင္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ မူရန္ႏိုင္သည္လည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ ပင္ျဖစ္ ေႀကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္မတို႕ စခန္းအတြင္း ရိွ အက်ဥ္းသားအားလုံးအား ေနာင္တြင္ ျမန္မာဘာသာသို႕မဟုတ္ ဂ်ပန္ ဘာသာ ျဖင့္သာ တစ္ဦးႏွင့္ ေျပာဆိုရမည္ဟု အမိန္႕ထုတ္လိုက္သည့္ အတြက္ကၽြန္မမွာ မ်ားစြာအံ့ႀသမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ အေပၚ ထားရိွေသာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ သေဘာထားဟု ကၽြန္မမထင္မွတ္ပါ။ ဤအမိန္႕သည္ အထက္က က်လာေသာ အမိန္႕ျဖစ္ဖို႕ မ်ားပါသည္။
သူ၏ အမိန္႕ကို တိတိက်က် လိုက္နာႏိုင္ရန္အတြက္ စခန္းအတြင္းရိွ ကေလးမ်ားကို ဂ်ပန္စာ သင္ေပးဖိုး႕ ဂ်ပန္ စကားျပန္ တစ္ဦးကို လႊတ္ေပးပါသည္။
ဂ်ပန္ေက်ာင္း ဆရာေရာက္လာျခင္းအတြက္ ကၽြန္မရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေလ်ာ့နည္း သြးခဲ့ပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ လက္ပြန္တတီးျဖစ္ေနႀက၍ လေပါင္းမ်ာစြာ အတြင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မမွာအခ်ိန္အားမ်ာကို ရရိွသူကေလးမ်ားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ပါသည္။ ကေလးမ်ား အေနျဖင့္ အေကာက္ညာဏ္သုံး၍ သူ႕ကို ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနေႀကာင္း ေတြ႕ေန ရသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ သူ၏သေဘာထားကို စဥ္စားမရႏိုင္ ပါ။ ယင္းေနာက္ ျပင္ဦးလြင္ တစ္၀ိုက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ႀကသည္။ သူသည္သေဘာအလြန္ေကာင္းျပီး ဗဟုသုတ ႀကြယ္၀သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါ သည္။
ကေလးမ်ားကို ျပင္ဦးလြင္ တစ္၀ိုက္ရိွ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ အေျခအေနကုိ သင္ႀကားေပးပါသည္။ ပန္းမ်ား၏ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သစ္ပင္မ်ား၏ မွည့္ေခၚပုံအသြယ္သြယ္ႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ အမည္ အဖုံဖုံ တို႕ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ႀကားေပးသည္။ ကေလးမ်ား စခန္းသို႕ ျပန္လာႀကေသာအခါသူတို႕၌ ငွက္ေပ်ာ္သီး မ်ား၊ ေျမပဲပင္မ်ား၊ အခ်ိဳ႕မုန္႕မ်ား၊ အသီးသီး ပါလာတတ္ပါသည္။ သူသည္ သာမန္ ရဲေဘာ္ တစ္ဦး မွ်သာ ျဖစ္ေလရာ သူရေသာ လခထဲမွ အေတာ္ပင္ ကုန္ခန္း သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ျမင္ေနရသည္ကပင္ သူ႕အတြက္ ဆုလာဘ္ဟု ယူဆထားေလသလား မသိပါ။
ျမန္မာမ်ား အသုံးျပဳေသာ စကာပုံတစ္ခုရိွပါသည္။ ေက်းဇူးမတင္ ဖင္လွန္ျပ ဆိုသလို ကေလးေတြက သူ႕ကို ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးႀကသည္။ သူ၏စက္ဘီးကို ေလေလွ်ာ့ထားသည္။ သူ၏ဖင္ထိုင္ခုံ ၀က္အူကို ေလွ်ာ့ ထားသည္။ သူ႕စက္ဘီးစီးရန္ ဖင္ထိုင္ခုံေပၚအတြက္ ဖင္ထိုင္ခုံလည္း ထြက္သြားျပီး စက္ဘီးေရာ လူပါ လဲက် သြားလွ်င္ ကေလးမ်ားကေပ်ာ္ရႊင္ ႀကပါသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment