ပန္းသတင္း (ဇန္နဝါရီ ၄)

တခ်ိဳ႕ကား "ရွင္"ဖို႕စားၾကသည္

ေနဇင္လတ္

    အသက္ရင္သန္မႈဆိုေသာ ရႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ လူႏွစ္မ်ိဳးကို အေျခခံအားျဖင့္ ေတြ႕ရ သည္။ တစ္မ်ိဳးက အသက္ ရွင္သန္ရန္ အာဟာရျဖည့္တင္းၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ 'ရွင္ဖို႕စားၾကသူ မ်ား'ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္၏။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး မွာ 'စားဖို႕ရွင္သန္ၾကရသူမ်ား' ျဖစ္သည္။ 'ဘာကြာလို႕လဲ' ဟုေမးလွ်င္ 'အေတာ္ကြာ ပါသည္'ဟု ေျဖႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားကို အုပ္စုခြဲလွ်င္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုံးအုပ္စုေလာက္ ခြဲႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ပထမႏိုင္ငံမ်ား အုပ္စုတြင္ တုိးတက္ၿပီး စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ား(Developed Countries) မ်ားျဖစ္၍ ဒုတိယႏိုင္ငံမ်ားမွာ ထြန္းသစ္စႏိုင္ငံ မ်ား (Energing Countries)မ်ား ျဖစ္သည္။ တတိယ အုပ္စု၀င္ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ကမၻာ့ဇာတ္ခုံတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ရသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္၍ အေခၚေကာင္း၊ အေရးေကာင္း ေအာင္ (Devloping Countries) တိုးတက္ဆဲႏိုင္ငံမ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည္။

တကယ္ကမူ အေတာ္ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနရသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ား အုပ္စု(၃)မ်ိဳးလုံးတြင္ 'ရွင္ဖို႕ စားၾကသူမ်ား'ႏွင့္ 'စားဖို႕ရွင္ၾကသူမ်ား' ကိုယ္စီရွိၾက၏။ အခ်ိဳးအစားသာ ကြာသည္။ ပထမ အုပ္စု၀င္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ရွင္ဖို႕စားၾကသူ အေရအတြက္ အခ်ိဳးအစားမ်ားသည္။ ဒုတိယအုပ္စု၀င္ႏိုင္ငံမ်ားတါင္ ရွင္ဖို႕စားသူႏွင့္ စားဖို႕ရွင္ၾကသူမ်ား အေရအတြက္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သိပ္ၿပီး အကြာအဟမရွိ။ တတိယ ႏိုင္ငံ မ်ားတြင္မူကား 'စားဖို႕ရွင္ၾကသူ'မ်ား အေရအတြက္က ထိုႏိုင္ငံလူဦးေရ၏ အမ်ားစု ျဖစ္ၾက ပါသည္။

    'ကၽြန္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့' အရြယ္ ေတာင္ငယ္စဥ္က မိဘမ်ားေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားထဲမွ မွတ္သားမိေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖစ္သည္။ လုပ္ရင္း၊ ကိုင္ရင္း၊ ႀကိဳးစားရင္း ဘ၀တစ္ခု ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ မရွိလာခဲ့ ၾကေသာသူမ်ားကို တင္စားခဲ့ေသာ စကားစုျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြန္အား (Muscle Based) အရင္းျပဳၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ပညာကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စုံးခန္းတိုင္ မသင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားတြင္ အေတြ႕မ်ားၾကရသည္။ တစ္ေန႕ရရွိေသာ လုပ္အားခ နည္းပါးလြန္းသျဖင့္ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္သာ လုံးပန္းၾကရင္း ဘ၀တိုးတက္မႈ၊ သက္ေသာင့္သက္သာရွိမႈႏွင့္ လွမ္းေလ၊ ေ၀းေလသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ထမင္းႏွစ္နပ္အတြက္ အလ်ဥ္မီေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရေသာ ဘ၀ရွင္မ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ က်န္းမာေရးကိစၥ တစ္ခုခုျဖစ္လာလွ်င္ အေႂကြးတင္ေတာ့၏။ ထိုအေႂကြးကို ဆပ္၍မကုန္ႏိုင္ေတာ့၊ ေနာက္တစ္ရက္၏ ထမင္းႏွစ္နပ္အတြက္သာ ေခါင္းထဲထည့္ထားၾကရသူ မ်ား၊ အျခား ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ၾကသည္မွာ မဆန္း။ မိသားစု၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ ေနာက္ဆုံးတိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး အတြက္ သူ၏ မွ်ေ၀မႈ(Contribution)ကို ေမွ်ာက္လင့္၍မရ၊ သူ႕ဘ၀သူပင္ အႏိုင္ႏိုင္၊ ထမင္းနပ္မွန္ ေရးသည္သာ၊ သူ႕ဘ၀ အသက္ဆက္ေရးသည္သာ ဘ၀၏ပန္းတိုင္ ျဖစ္ၾကရရွာသည္။

    တစ္ရက္ သဃၤန္းကၽြန္းရွိ ငယ္စဥ္က ဆရာႀကီးတစ္ဦး၏အိမ္သို႕ ညဘက္ေရာက္သြား၏ အရြယ္ေထာက္ လာၿပီျဖစ္၍ ဆရာႀကီးေနသိပ္မေကာင္းရွာ သားသမိးေလးဦးကို အလယ္တန္းျပ ဆရာတစ္ဦး အေနျဖင့္ လူလူ၊ သူသူျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးသည္ အဓိပၸါယ္ရ၊ ပင္စင္သြား ေသာအခါ သားသမီးမ်ား၏ ေကာင္းစြာျပန္ၾကည့္ျခင္း မခံရရွာ၊ သားသမီး ၃ဦးက မခ်မ္းသာ ၾကေသာ္လည္း အက်ပ္အတည္း ႀကီးေတာ့မဟုတ္၊ စားဖို႕ရွင္ၾကသူမ်ားထက္ေတာ့ အတန္ငယ္သာသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ သိတတ္မႈ၊ မိဘေက်းဇူး ေပးဆပ္လိုမႈပိုင္းတြင္ အေတာ္အားနည္း ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး မွာ ထိုသားသမီး ၃ဦးထံမွ အေထာက္အပံ့ ေကာင္းစြာမရခဲ့။

    ဆရာႀကီးက ႏို႕ညႇာသမီးႏွင့္ေနသည္။ သမီးက သိတတ္မႈ အင္မတန္ရွိေသာ္လည္း ၀င္ေငြနည္း၊ လခစား ခင္ပြန္းသည္၏ ၀င္ေငြသည္ ထိုမိသားစု ထမင္းနပ္မွန္မႈအတြက္ အျပည့္အ၀ႀကီး အာမမခံႏိုင္ေခ်။ သူတို႕ကေမြးေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေႂကြးအခ်ိဳ႕တင္ရေလ့ရွိသည္ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာျပရွာသည္။ တပတ္လွ်င္ ၆ရက္က အနည္းဆုံး ကန္စြန္းရြက္၊ ဘဲဥတို႕ျဖင့္ ၀မ္းတထြာ ကိုၿပီးၾကရွာသည္။ တစ္ရက္တေလဆိုသည္မွာကို ပင္ ေစ်းေပါေသာ ငါးဟင္းမွ်ကိုသာ ဆီက်န္ေရက်န္ႏွင့္ အရသာခံႏိုင္ရွာသည္ဟု ဆို၏။ ၾကက္သား၊ ၀က္သားသည္ တစ္လလွ်င္ တစ္ရက္၊ ေအာက္ဆိုက္ေလး ဘာေလးရေသာ လမ်ိဳးတြင္ ၂ရက္မွ်သာစားႏိုင္ တစ္ေယာက္တစ္တုံးစေကးႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။

    အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီးသည္ ဆရာ၀န္မ်ားထိုင္ေသာ ေဆးခန္းသို႕ မသြားႏိုင္ရွာ၊ ေစ်းခ်ိဳေသာ ျမန္မာ့တိုင္းရင္းေဆးကိုသာ မွီ၀ဲရရွာသည္။ ကိုယ့္အေပၚ ပညာေက်းဇူး ႀကီးခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး တို႕၏ မိသားစုမွာ စားဖို႕ရွင္သန္ၾကရေသာ အုပ္စုအတြင္း ပါေနပါလားဟု စိတ္မေကာင္းစြာ မွတ္သား မိရသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကား စားဖို႕ရွင္သန္ၾကရသည့္အတြက္ အျခားလူ သားအက်ိဳးျပဳ အတြက္ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ၾကရွာ။ သူတို႕ကိုလည္း အျပစ္မဆိုသာ၊ တတိယႏိုင္ငံရွိအမ်ားစု၏ သေကၤတတစ္ရပ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းရုံမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း တတိယႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ေနၾက ရရွာသည္။

    ဆရာႀကီး၏ ေခါင္းရင္းက အိမ္ေလးသည္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ျဖစ္၏။ ဆရာႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ မွာပင္ ကေလးတခ်ိဳ႕ မၾကာခဏ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနၾကသည္ကို သတိထားျဖစ္၏။ ထိုမိသားစုအေၾကာင္း ဆရာႀကီး ကေျပာျပသည္။ မိခင္ႀကီးက ေလျဖတ္၍အိပ္ရာထဲလဲေနေၾကာင္း၊ ေခတ္ေပၚေဆး၀ါးမ်ား စရိတ္မတတ္ႏိုင္၍ အေၾကာျပင္ဆရာျဖင့္သာ ကုသေနရေၾကာင္း၊ သား၃ဦး ႏွင့္သူတို႕မွရေသာေျမး ၄ဦးရွိေၾကာင္း၊ သားတစ္ဦးက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ေန႕စား၀န္ထမ္းျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ဦးက အေနာ္ရထာ လမ္းမေပၚတြင္ 'ေလေဘး'အ၀တ္ေရာင္းသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်န္သားတစ္ဦးက ဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ကုန္ခ် ကာယလုပ္သားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဆိပ္ကမ္းလုပ္သားျဖစ္ေသာ သားက ေျခေထာက္ထိခိက္မႈရခဲ့၍ အလုပ္မဆင္းႏိုင္သည္ မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိသျဖင့္ ၀င္ေငြမရွိေၾကာင္း၊ က်န္သားႏွစ္ဦး အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္မွ ဆန္၀ယ္၊ ဆီ၀ယ္ျဖင့္ အိမ္ေရာက္မွ ခ်က္ျပဳတ္ စားၾကရေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားဗိုက္ဆာ၍ အလုပ္ဆင္းသူကိုထြက္၍ ေမွ်ာ္ေနေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ား ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း စိတ္မကာင္းစြာ သိခြင့္ရလိုက္သည္။

    အခ်ိန္က ည ၉နာရီနီးပါးရွိေနၿပီ။ အလုပ္သြားသူတို႕ ျပန္မေရာက္ၾကေသး၊ ဘယ္အခ်ိန္ ထမင္းခ်က္၍ ဘယ္အခ်ိန္ထမင္းစားၾကမည္မွာ မေရမရာ။ စားဖို႕ရွင္ၾကရာတြင္ေတာင္မွ် အေတာ္ရုန္းကန္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေလျဖတ္ေသာ မိခင္ႀကီးအတြက္ ေဆး၀ါးကုသရန္ ေငြတခ်ိဳ႕ကို ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ထားခဲ့ ရသည္။

    ျပန္ေတာ့... ကားေပၚမွာအေတြးတခ်ိဳ႕ကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ထုတ္မရခဲ့။ စားဖို႕ရွင္ၾကသူ မ်ားတြင္ အခ်ိဳ႕အႏိုင္ႏိုင္ငယ္စဥ္က ပညာနည္းခဲ႔ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္မိသားစုအတြင္း ခက္ခဲစြာဘ၀ကို ျဖတ္သန္း ၾကရသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ကိုမွ်ပင္ 'စားဖို႕'အျပင္ ဘာမွမည္မည္ရရ လုပ္မေပး ႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးအသား၊ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားႏ်င့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္ တစ္စုံတစ္ရာ လုပ္ေပးႏိုင္၇န္ ဆုံးရႈံးၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။

    စားဖို႕ရွင္သန္ၾကရသူမ်ားကို အျပစ္မဆို္ရက္၊ သို႕ေသာ္လည္း ဤသို႕ေသာ လူတန္းစားမ်ိဳး မ်ားသည္ ႏိုင္ငံမ်ား ထူထူေထာင္ေထာင္ မျဖစ္ႏိုင္ၾကမည္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲမသက္မသာ ခံစားမိသည္။ အလယ္တန္းျပ ဆရာဘ၀အျဖစ္ သားသမီး၄ဦးကို လူတစ္လုံး၊ သူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးႏိုင္ခဲ့ေသာ ဆရာႀကိး သည္ပင္ သူ႕အရြယ္လြန္သည့္အခါ တုန္႕ျပန္ေကာင္းတို႕ မရႏိုင္ရရွာေသာ ဘ၀သည္ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ႏိုင္ ပါ၏ေလာ။

    တခ်ိဳ႕ေသာသူတို႕က 'ရွင္ဖို႕စား'ၾကသည္။ တိုးတက္မႈတစ္ခုကို တစ္စုံတစ္ရာေသာ အတိုင္းအတာထိ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမအုပ္စု၀င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အေတြ႕ရမ်ား၏။ ဤလူတန္းစား မ်ိဳး အခ်ိဳးအစားမ်ား၏။ သူတို႕သည္ ဖန္တီးခြင့္ရၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး တီထြင္မႈမ်ား လည္းရွိ ၾကသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ပညာအေျခခ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႕၏ အသက္ရွင္သန္မႈသည္ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ရွိၾကသည္။ တိုးတက္မႈ၊ တီထြင္မႈ၊ ဆန္းသစ္မႈတို႕ အတြက္ အသက္ရွင္ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး ထိုသို႕ အသက္ရွင္သန္ရန္အတြက္သာ စားၾကသူမ်ား၊ အာဟာရျဖည့္တင္း ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပညာ အေျခခံေသာ စီမံခန္႕ခြဲၾကသူမ်ား၊ ပညာအေျခခံေသာ စီးပြားေရးသမားမ်ား၊ လုပ္ငန္း ရွင္မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ားသည္ ရွင္သန္ရန္အတြက္ စားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

    စားဖို႕ရွင္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ရွင္ဖို႕စားၾကသူမ်ားအၾကား အကြာအဟကား ႀကီးမား၏။ ဘာကြာသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ ေမးရန္ပင္မလို၊ စားဖို႕ရွင္ၾကသူမ်ားတြင္ အနာဂတ္သည္ မေရရာ၊ ရွင္ဖို႕စားၾကသူမ်ားတါင္ လွပေသာ အနာဂတ္မ်ား၊ အိမ္မက္ေကာင္းမ်ားျဖင့္  အတိၿပီး၏။ Knowledge power ဟူေသာ ပညာသိစြမ္းအားရွိၾကသူမ်ားသည္ ရွင္ဖို႕စားၾကသူမ်ားျဖစ္၍ ၄င္းတုိ႕၏ ပညာသိစြမ္းအား အတိမ္ အနက္ေပၚမွာ မူတည္၍ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအား (Creative power) တို႕ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ လုံၿခဳံၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ႏွင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႕အတြက္ တစ္စုံတစ္ရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို ေဆာင္ၾကည္း ႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ၀ိ၀ါဒကြဲျပားဖြယ္ရာေသာ စိတ္ပိင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈကို ခဏထား၊ ရုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈတို႕ကို ဖန္တီးႏိုင္ၾကသည္။

    ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ လူမ်ိဳးတစ္စုတြင္ ရွင္ဖို႕စားၾကသူအေရအတြက္ အခ်ိဳးအစားမ်ားျပားရန္ လိုသည္။ အသိႀကီးရန္၊ ပညာျမင့္ရန္လိုသည္။ တစ္ဦးခ်င္းတိုးတက္မႈမွသည္ အစုအေပါင္းျဖစ္လာေသာအခါ ႏိုင္ငံ အဆင့္ တိုးတက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

    တတိယႏိုင္ငံအမ်ားစု၊ အထူးသျဖင့္ အာဖရိကႏိုင္ငံအားလုံးနီးပါးေလာက္တြင္ စားဖို႕ရွင္ၾကသူမွာ အမ်ားစု ျဖစ္သည္။ အသိနိမ့္၊ ပညာနိမ့္ပါးခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ သယံဇာတႂကြယ္၀ ေသာ္လည္း စားဖို႕ရွင္ၾက သူမ်ားအဆင့္မွ မတက္ႏိုင္ၾက။ အသိႀကီးေသာ ပထမအုပ္စု၀င္ႏိုင္ငံႀကီး မ်ား၏ စီးပြားေရး ကြန္ရက္မွ တစ္ဆင့္ သယံဇာတမ်ား ကုန္ဆုံးၾကရသည္။ ကိုယ့္အတြက္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ မည္မည္ရရ ဘာမွမက်န္ ၾကာေသာ္ 'ကၽြန္စုပ္ သရက္ေစ့'ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖၾကရသည္။ သယံဇာတဆိုသည္မွာ အသိဥာဏ္ ကဲ့သို႕ တစ္ဆင့္ထပ္မံထုတ္လုပ္ဂရေသာ အရာမဟုတ္၊ တစ္ခ်ိန္ ကုန္ခန္းႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။

    စားဖို႕ရွင္သန္ၾကရေသာ တတိယႏိုင္ငံမ်ားသည္ အသိတစ္ခုရၿပီးေနာက္ ဒုတိယႏိုင္ငံ အဆင့္သို႕ ႀကိဳးစား တက္လွမ္းသင့္သည္။ ထိုမွ ပထမႏိုင္ငံအဆင့္ ႀကီဳးစားၾကရန္ျဖစ္သည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသသည္ တစ္ခ်ိန္က တတိယႏို္င္ငံအဆင့္ျဖစ္သည္။ သဘာ၀ေပးေသာ ေရနံကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည့္ ေနာက္ ေဒၚလာသန္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရရွိခဲ့ၾကသည္။ (၁၉၇၃) ေရနံဂယက္တြင္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသအတြက္ ေရႊေခတ္ျဖစ္ခဲ့၏။ သို႕ေသာ္လည္း အသိနိမ့္၊ ပညာနည္းခဲ့၍ ထိုကာလ၀င္ခဲ့ေသာ ဧရာမ ၀င္ေငြ တို႕ကို အစီအစဥ္တက် မသုံးႏိုင္ခဲ့၍ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာမွ်ျဖစ္မလာ၊ သို႕ေသာ္လည္း ေျမေအာက္မွ ေရနံတို႕ကား တစ္စတစ္စ ထုတ္ေရာင္းရင္း နည္းပါးလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ သစ္တို႕က ဤအခ်က္ကို သတိေကာင္းစြာ ျပဳခဲ့ၾက၍ အေနာက္ဘက္မွ ေခတ္သစ္ပညာ တို႕ကို သင္ယူကာ တိုင္းျပည္ကို စားဖို႕ရွင္ရာမွ ရွင္ဖို႕စားသည့္ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ျပုျပင္ၾကသည္။ အဘူဒါဘီ၊ ဒူဘိုင္း စေသာ ႏိုင္ငံတို႕ သည္ ပညာအတြက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကို ႀကီးစြျပဳလုပ္ခ့ဲၾကၿပီး ပညာ အေျခခံ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံ အျဖစ္ အေတာ္ ပီျပင္စြာ တည္ေဆာက္ယူႏိုင္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ သယံဇာတေကာင္းစြာ ထြက္ေသာ ႏိုက္ဂ်ီးရိုးယား၊ ဇင္ဘာ ေဘြ တို႕မွာ ႏြံထဲမွရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကေသးေခ်။

    တစ္ခ်ိန္က အသိႀကီးေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ပို၍ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ရန္ သယံဇာတရွိေသာႏိုင္ငံတို႕ ကို က်ဴးေက်ာ္ၾက၏။ နယ္ေျမသိမ္းပိုက္ ၾက၏။ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး စစ္၏အနိ႒ာရုံႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ငယ္တို႕၏ အခ်ဳပ္အျခာအတြက္ အာမခံႏိုင္ရန္ ကုလမသဂၢေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဤေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားက ႏိုင္ငံငယ္မ်ားအေပၚ စစ္ျပဳ၊ နယ္ေျမသိမ္းႏိုင္ေျခ အနည္းပါးဆုံး အဆင့္သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း National Interest ဟူေသာ အမ်ိဳးသားအက်ိဳး စီးပြားအတြက္ အသိႀကီးႏိုင္ငံမ်ားက ကုန္သြယ္ ေရး၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးမ်ားမွတစ္ဆင့္ အသိနိမ့္ႏိုင္ငံမ်ား၏ သယံဇာတမ်ားကို နည္းပညာ မွတဆင့္ လက္တံ၇ွည္ျဖင့္ စုတ္ယူအသားစီးယူ ၾကျပန္သည္။ သမိုင္းေကာင္း၍၊ အျမင္ေကာင္းရန္ စစ္မတိုက္ၾကေတာ့။

    ေခတ္သစ္တြင္ အသိျမင့္ႏိုင္တို႕က တစ္ႏိုင္ငံခ်င္းသာမက ႏိုင္ငံအုပ္စုျဖင့္ပါ အသိနိမ့္ႏိုင္ငံ မ်ား၏ သယံဇာတမ်ားကို အသာစီးအျမတ္ထုတ္ၾကသည္။ EUသည္ ႏိုင္ငံအုပ္စုမ်ားတြင္ ထင္ရွား၏။ တတိယ ႏိုင္ငံမ်ားကလည္း ခုခံၾကသည္။ ASEAN သည္လည္း ထင္ရွား၏။ ထြန္းသစ္စႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ ဒုတိယ အုပ္စု၀င္ႏိုင္ငံမ်ားကလည္း စုစည္းၾကသည္။ BRIC ဟူေသာ (Brazil, Russia, India, China) အုပ္စုမွာ ေနာက္ပိုင္းအေတာ္ကေလးအားေကာင္းလာသည္။

    ယခင္က ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာ၊ ေရာမအင္ပါယာ၊ တရုတ္ အင္ပါယာတို႕ ထင္ရွားခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရး အယူအဆတူေသာ ႏိုင္ငံအုပ္စု မ်ား အားၿပိဳင္ ၾကျပန္သည္။ အရင္းရွင္စနစ္အုပ္စု၀င္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စု၀င္တို႕ကို ဥပမာေပး၍ ရသည္။ ထိုစဥ္က စီးပြားေရးစနစ္ထက္ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ အားၿပိဳင္မႈက ပို၍ ေရွ႕တန္းေရာက္ခဲ့ ၾက၏။ စစ္ေအး ေခတ္လြန္ေနာက္ပိုင္း၌ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႕တို႕ အေတာ္အတန္ ပါးလ်ခဲ့ၾကၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ National Power ရရန္ စီးပြားေရးကို အေျချပဳတည္ေဆာက္ေသာ အယူအဆတို႕ ေရွ႕တန္းတက္လာခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ေမွာက္ ကာလသည္ ကမၻာ့ဇာတ္ခုံထက္၌ ႏိုင္ငံတစ္ခုၾသဇာ ႀကီးရန္ စစ္ေရးထက္  စီးပြားေရးၾသဇာကို ပိုမို၍ အေျခခံလာၾကသည္ကို ပို၍ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕လာႏိုင္သည္။ စစ္ေရးစစ္ရာတြင္ တရုတ္တို႕ကို အေမရိကန္ တို႕က လက္ရွိအေနအထားအရ ထည့္တြက္ရေလာက္သည့္အဆင့္ မရွိေသးေသာ္လည္း စီးပြားေရး ၾသဇာတြင္မူ အေမရိကန္တို႕က အေါလးထားသတိမူရသည့္ အဆင့္သို႕ တရုတ္တို႕ ေရာက္လာ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

    အသိပညာ၊ နည္းပညာတို႕သည္ ၂၁ရာစုတြင္ ျငင္းမရ၊ ျငင္းမေကာင္းေသာအရာမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုသည္ ရာစုသစ္တြင္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဟူေသာ စနစ္တို႕ႏွင့္ ေ၀းကြာေအာင္ ေန၍မရေတာ့။ အသိႏွင့္နည္းပညာတြင္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ႏိုင္ငံတို႕ကို ေနာက္မွ ႏိုင္ငံမ်ားက အရိပ္လို ထက္ၾကပ္ျဖစ္ရန္လိုသည္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးနစ္ႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သည္ အသိပညာ ႏွင့္ နည္းပညာ တို႕ကို ထုတ္လုပ္ေပးရာျဖစ္သည္။ ဤစနစ္ႏွင့္ နီးကပ္စြာရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ား သို႕မဟုတ္ က်င့္သုံးႏိင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ရွင္သန္ရန္ စားသုံးၾကသူမ်ားအဆင့္ ပိုမိုပီျပင္ လာၾကသူမ်ားျဖစ္လာၾကၿပီး၊ ထိုစနစ္ႏွစ္ခုႏွင့္ ေ၀းကြာေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသို႕မဟုတ္ က်င့္သုံးႏိုင္ျခင္းမရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ား သည္ အသိႏွင့္အတတ္အရာ တြင္ ေနာက္က်န္ရစ္မည္ျဖစ္ၿပီးတျဖည္းျဖည္း စားရန္ရွင္ၾကသူမ်ား အျဖစ္သို႕သာ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။

    ျမင္းေခတ္၊ လွံေခတ္၊ ေလးျမားေခတ္တြင္ ကမၻာတစ္ျခမ္းမက သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ မြန္ဂိုတို႕ ယေန႕မ်ားစြာ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ အေမရိကားကို နယ္ေျမသစ္ရွာခဲ့ေသာ ကိုလံဘတ္(စ္) ၏ သေဘၤာထက္ ၄ ဆမွ်ႀကီး ေသာ ရြက္တိုင္ ၇တိုင္ တပ္သေဘၤာတို႕ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ တရုတ္အင္ပါယာသည္လည္း ၁၉၇၀ ကာလတြင္ အဆုိးဆုံး နိမ့္က်ခဲ့ဖူး၏။ စားဖို႕ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို တရုတ္တို႕ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကရဖူးသည္။ အသိတစ္ခုရၿပီး စနစ္ကိုျပင္ႏိုင္ခဲ့၍ ယေန႕တရုတ္တို႕ ရွင္ဖို႕စားၾကသူမ်ား အဆင့္ ေရာက္လာႏိုင္ ၾကၿပီျဖစ္သည္။

    စားဖို႕အႏိုင္ႏိုင္ ရွင္သန္ၾကသူမ်ားတြင္ အနာဂတ္သိပ္မရွိတတ္၊ အားလည္းမေကာင္းေခ်။
    လွပေသာ အနာဂတ္သည္ ရွင္ဖို႕စားၾကသူမ်ား၏ လက္ထဲတြင္သာ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွင္ဖို႕ စားၾက သူမ်ားျဖစ္ရန္သာလိုပါသည္။

ေနဇင္လတ္

ေရႊအျမဴေတ

ဇန္နဝါရီ ၂ဝ၁ဝ