ေတာ႔တိုး-ခ်န္

တိုမို မွ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ား

မီးရထားတြဲထဲ၌ စာသင္ရျခင္းသည္ တမူထူးျခားသလို ထုိင္ခံုမ်ား ေနရာခ်ထားပံုမွာလည္း အျခား ေက်ာင္းႏွင့္မတူဘဲ ဆန္းဆန္းျပားျပား ျဖစ္ေနသည္။ အျခားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္း အတြက္ စာေရးစားပြဲႏွင့္ ထုိင္ခံုကို သတ္မွတ္ေပးထားေသာ္လည္း ဤေက်ာင္း၌မူ ေက်ာင္းသား မ်ားကို မည္သည့္ အခ်ိန္အခါ၌ျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔ ထုိင္ခ်င္သည့္ ေနရာတြင္ ထုိင္ရန္ ခြင့္ျပဳထားေလ သည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စဥ္းစား၍ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ၿပီးေတာ့မွ ယေန႔နံနက္ တြင္ ေက်ာင္းသုိ႔ သူမေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာ ေရာက္လာသည့္ ေက်ာင္းသူကေလးနားတြင္ ထုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထုိမိန္းကေလးငယ္သည္ နားရြက္ရွည္ရွည္ ယုန္ရုပ္ ပါသည့္ ဂါ၀န္လွလွကေလးကို ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဤေက်ာင္း၏ ထူးျခားမႈမ်ားအနက္ အထူးျခားဆံုးမွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစြာမ်ား သင္ၾကားမႈ၌ပင္ ျဖစ္ သည္။
ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သာမန္အားျဖင့္ ပထမအခ်ိန္၌ ဂ်ပန္စာကို သင္ၾကားၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဂ်ပန္စာ ကိုသာ ဖတ္ၾက၊ မွတ္ၾက၊ ေရးၾက၊ စာအံၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုတိယအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အျခားဘာသာရပ္တစ္ခုခုကို ေျပာင္းလဲသင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဒုတိယအခ်ိန္တြင္ ဂဏန္းသခ်ၤာကို သင္ရန္ သတ္မွတ္ထားပါက တပည့္မ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္၌ ဂဏန္းသခ်ၤာကိုသာ တြက္ၾကရမည္၊ ေလ့လာၾကရမည္၊ မွတ္သားၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဤေက်ာင္း၌မူ ထုိကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိသည္။ ပထမအခ်ိန္စတင္ ေသာအခါ ဆရာမသည္ ထိုေန႔အတြက္ သင္ရန္ မွတ္ထားသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားအားလံုး၏ သင္ခန္းစာမ်ားအေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းပုစၦာမ်ားႏွင့္ ျပႆနာမ်ားကို စာရင္းျပဳလုပ္ကိုင္သည္။ ၎ေနာက္ ဆရာမက ...
"ကဲ တပည့္တို႔၊ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး မင္းတို႔ႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို စတင္ေပေတာ့" ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။
ထုိအခါ တပည့္တစ္ဦးဦးသည္ ဂ်ပန္စာ၊ သို႔မဟုတ္ ဂဏန္းသခ်ၤာ သုိ႔မဟုတ္ အျခားဘာသာတစ္ခု ကို စတင္ ေလ့လာလိုက ႀကိဳက္သလို ေလ့လာဆည္းပူးႏိုင္ေလသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ က စာစီစာကံုး ေရးသားေနစဥ္ သူ၏ေနာက္ခုံမွ ေက်ာင္းသားသည္ သိပၸံဘာသာရပ္ကုိ လက္ေတြ႕ ေလ့လာေကာင္း ေလ့လာ ေနေပမည္။ လက္ေတြ႕လုပ္သျဖင့္ ကြဲသံ၊ ရွသံ၊ ေပါက္ကြဲသံမ်ား ထြက္ ေပၚလာေကာင္း ထြက္ေပၚ လာေပမည္။

ဤသင္ၾကားနည္းစနစ္က ဆရာဆရာမမ်ားကို သူတို႔၏ တပည့္မ်ားအေၾကာင္း ပိုမုိသိရွိႏုိင္ေအာင္ အေထာက္ အကူ ေပးေလသည္။ ကေလးသူငယ္မ်းသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အတန္းႀကီးမ်ားသို႔ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တက္သြားရမည္ျဖစ္ေလရာ မည္သည့္တပည့္သည္ မည္သည့္ဘာသာရပ္၌ ပိုမိုအားသန္သည္၊ စိတ္၀င္စား မႈရွိသည္၊ မည္သည့္အက်င့္စာရိတၱမ်ိဳး ရွိသည္၊ မည္သို႔ ေတြးေခၚ တတ္သည္ဆိုသည္မ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမ်ား ပိုမုိသိရွိႏိုင္၏။ ဤသင္ၾကားေရးနည္းစနစ္သည္ ဆရာမ်ားက မိမိတပည့္မ်ား အေၾကာင္း ပိုမုိ၍ အတြင္းက်က် သိရွိေစႏိုင္ေသာ နည္းစနစ္ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ သူတို႔ စိတ္အ၀င္စားဆံုး ဘာသာရပ္ကို ပထမဆံုးစတင္ေလ့လာမည္ မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ စာသင္ရာ၌ လြတ္လပ္မႈ ရွိ၏။  လိုအပ္ပါက တပည့္မ်ားသည္ ဆရာ့ထံ အခ်ိန္မေရြး သြားေရာက္ကာ မရွင္းသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေမးႏိုင္၏။  ေဆြးေႏြးႏိုင္၏။ ဆရာ ကလည္း တပည့္မ်ားထံသို႔ လာေရာက္ၿပီး အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ျပႆနာမ်ားရွိက ရွင္းျပရန္ ၀န္မ ေလးေပ။ တပည့္မ်ား နားလည္ သေဘာေပါက္သည္အထိ ဆရာက ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပည့္ မ်ားသည္ သူတို႔၏ ေက်ာင္းသင္ခန္း စာမ်ားကို ဆရာ၏ အကူအညီမပါဘဲ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ျဖင့္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဆရာက စာသင္ေနစဥ္ တပည့္မ်ားသည္ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ ထုိင္၍ နားေထာင္ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ဤေက်ာင္း၌ မရွိေပ။

ဤေက်ာင္းမွ ပထမတန္း ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ အတန္းႀကီးမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာသင္ၾကားခြင့္ မရရွိေသာ္လည္း သူတုိ႔အေနျဖင့္ သူတို႔သင္ၾကားလုိသည့္ ဘာသာရပ္မွ စတင္သင္ၾကားခြင့္ကိုမူ ရရွိၾကေလသည္။
အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အကၡရာမ်ားကို ကူးေရးေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ပုံဆဲြေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ မွာမူ ဖတ္စာအုပ္ကို ဖတ္ေနၾကသည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္အနီးတြင္ ထုိင္ေနေသာ မိန္းကေလးသည္ အကၡရာ အားလံုးကို သိသည္။ သူမ၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ၌ အကၡရာမ်ားကို ေရးေနသည္။ အစိမ္း သက္သက္ ျဖစ္ေန ေသးေသာ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အနည္းငယ္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။

ထုိအခိုက္သူမ၏ အေနာက္ဘက္ရွိခံုတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားကေလးသည္ ထုိင္ရာမွ ထၿပီး သူ၏မွတ္စုစာအုပ္ကို ယူ၍ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးဘက္ဆီသို႔ သြားသည္။ သူသည္ ဆရာမထံသို႔ စာေမးရန္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာမသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးအနီးရွိ စားပြဲတြင္ ထုိင္ရင္း အျခားတပည့္တစ္ဦးကို သင္ဖို႔စာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းျပလ်က္ ရွိသည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အခန္း ၀န္က်င္တစ္ခုလံုးကို ၾကည့္ရႈအကဲခတ္မႈ မျပဳေတာ့ဘဲ သူမ၏ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ေမးေစ့ ကို ေထာက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနေသာ ထုိေက်ာင္းသား၏ေနာက္ေက်ာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ သည္။ ထုိေက်ာင္းသား လမ္းေလွ်ာက္ သည့္အခါ ေျခေထာက္မ်ားဆြဲေနၿပီး သူ၏ခႏၶကိုယ္တစ္ခုလံုး မွာလည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ယိုင္ထုိးသြားသည္။ အစပထမတြင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ ၏ စိတ္ထဲ၌ ထုိေက်ာင္းသား သည္ ေနာက္ေျပာင္ သည့္သေဘာျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ လမ္းေလွ်ာက္သည္ ဟု ထင္မိသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း သူသည္ ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကို မ်ားမၾကာမီ သူမ သိရွိသြားသည္။
ထိုေက်ာင္းသား သူ၏စာေရးစားပြဲရွိရာသို႔ ျပန္လာသည္ကို ေတာ့တိုး-ခ်န္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံ သြားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားကေလးက ဦးစြာ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ သည္ ခပ္ျမန္ျမန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ သူမ၏ေနာက္တြင္ရွိေသာ သူ၏ ထုိင္ခံု ေပၚတြင္ ေနရာတက် ျပန္ထုိင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူသည္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ပိုယူရသည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္ သည္ ေနာက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး "နင္ဘာျဖစ္လိုပ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ရတာလဲ"ဟု ေမးျမန္း လိုက္သည္။
"ငါ့မွာ ပိုလီယိုေရာဂါ ရခဲ့လို႔" ဟု သူသည္ တည္ၿငိမ္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူ၏ေလသံမွာ သိမ္ေမြ႔ ၏။

"ပိုလီယို ဟုတ္လား"
ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ႏႈတ္မွ အသံထြက္သြားသည္။ ထုိစကားလံုးကို သူမ ယခင္က မၾကားဖူးဘူး။
"ဟုတ္တယ္ ပိုလီယို"
သူသည္ ေလသံုးတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ငါ့ေျခေထာက္မွာသာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္မွာလဲ အဲဒီအတိုင္းပဲ"

သူသည္ လက္ကိုဆန္႔တန္းျပလိုက္သည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ သူ၏ ဘယ္ဘက္လက္ကို ၾကည့္ လိုက္သည္။ သူ၏ ရွည္လ်ားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ေကြးေကာက္ေနၿပီး ၎တို႔အားလံုး ပူးကပ္ ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။
"ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ သူတို႔လုပ္မေပးႏိုင္ၾကဘူးလား"ဟု သူမက ေမးလုိက္ သည္။ သူျပန္ မေျဖေခ်။ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး ထုိေမးခြန္းကို မေမးမိလွ်င္ အေကာင္းသားဟု ေနာင္တရလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိေက်ာင္းသားက ...
"ငါ့နာမည္ ယာဆူအာကီ ယာမာမိုတို၊ နင့္နာမည္ေရာ" ဟု ေမးလိုက္သည္။
သူ၏ ရႊင္ရႊင္ လန္းလန္းရွိေသာ အသံကို နားေထာင္လိုက္ရေသာအခါ သူမ ၀မ္းေျမာက္သြားသည္။

"ငါ့နာမည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္"
ဤသို႔အားျဖင့္ ယာဆူအာကိ ယာမာမိုတိုႏွင့္ ေတာ့တုိး-ခ်န္တို႔သည္ သူငယ္ခ်င္းဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိ သြားၾကေလေတာ့သည္။
ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ မီးရထား၏ အတြင္းတြင္ ပူအိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ျပတင္း ေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေႏြဦးရာသီ၏ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလျပည္ေလညင္းသည္ မီးရထား တြဲထဲသို႔ တိုး၀င္လာၿပီး ကေလးမ်ား၏ ဆံပင္မ်ားကို တိုက္ခတ္သြားေလေတာ့၏။
ဤကဲ့သို႔ တုိမုိ၌ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ပထမေန႔သည္ စတင္ခဲ့ေလသည္။

ပင္လယ္မွ အစားအစာႏွင့္ ကုန္းေပၚမွ အစားအစာ

ေတာ့တိုး-ခ်န္ အထူးေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ ေန႔လယ္စာစားရန္ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္ "ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး" အခ်ိန္သည္ က်ေရာက္၍ လာေလ ၿပီ။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ သူ၏တပည့္မ်ားအား ေန႔လယ္စာအတြက္ ထမင္းအျပင္ ဟင္းကို ပင္လယ္မွ ရေသာ အစားအစာႏွင့္ ကုန္းေျမေပၚမွရေသာ အစားအစာမ်ားျဖင့္ မွ်မွ်တတ ယူလာေစ လိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ မိဘအုပ္ထိန္းသူမ်ားအား "သင္တို႔ကေလး မ်ားအား မည္သည့္အစားအစာကိုမဆို စားတတ္ေအာင္ႏွင့္ စားႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးပါ။ သူတို႔ ၏ ေန႔လယ္စာ အတြက္ ဘာဟာရျဖစ္ေစမည့္ အစားအစာမ်ား ထည့္ေပးပါ"ဟု မေျပာေတာ့ဘဲ၊ "ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး"ဟုေသာ အသံုးအႏႈန္း ကုိ သံုးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး"၏ အဓိပၸာယ္မွာ ငါးပုစြန္၊ ကဏန္းစေသာ ပင္လယ္မွ အစား အစာမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ "ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚမွ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး" ဆုိသည္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၊ အမဲသား၊ ၀က္သား၊ ၾကက္သားစေသာ အစားအစာမ်ားကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။
အေမသည္ ဆရာႀကီး၏ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ဆရာႀကီး၏ အစီ အစဥ္သည္ ရုိးရိုး ရွင္းရွင္းႏွင့္ ထိေရာက္မႈ ရွိေလသည္။
ထုိ႔အျပင္ ဆရာႀကီးသည္ သူ၏တပည့္မ်ားအား ေန႔လယ္စာအတြက္ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၀ယ္ရေသာ အစားအစာ မ်ားကိုသာ ယူလာရမည္ဟု မဆိုလိုေၾကာင္း၊ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာေသာ အစားအစာမ်ား၊ ဥပမာ ပင္လယ္ သမုဒၵရာမွရေသာ ႏိုရီ (ေက်ာက္ပြင့္တစ္မ်ိဳး)ႏွင့္ ကုန္းေပၚမွရေသာ ဆီးသီးမ်ားကို လည္း ထည့္ယူ လာႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေန႔လယ္စာ အစားအစာဗူးမ်ားကို လုိက္လံၾကည့္ရႈေနသည္ကို ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ယမန္ေန႔ကအတိုင္းပင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
"မင္းဆီမွာ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပါရဲ႕လား"
ဆရာႀကီးသည္ ဗူးတိုင္းကို ၾကည့္ရႈရင္း ေမးလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပင္လယ္ အစားအစာႏွင့္ ကုန္းေပၚမွ အစားအစာမ်ား ထည့္ယူလာၾကပါလိမ့္မည္ဆိုသည္ကို ၾကည့္ရႈရျခင္းသည္ အလြန္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွေပသည္။

အေမသည္ တစ္ခါတစ္ေလ အလြန္အလုပ္မ်ားတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳး၌ သူမ၏ကေလးသည္ ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚမွ အစားအစာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ သို႔မဟုတ္ ပင္လယ္ထဲမွ အစားအစာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို သာ ယူလာ ႏိုင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥ မရွိပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈမႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ဆရာႀကီး၏ ဇနီးသည္ ထမင္းခ်က္မ်ား၀တ္ေသာ အ၀တ္ျဖဴကို၀တ္၍ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ စီတြင္ ဟင္းခြက္တစ္ခြက္စီကိုင္ကာ ေနာက္မွလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးက တပည့္ တစ္ေယာက္ ေယာက္၏ ေရွ႕တြင္ရပ္ၿပီး "ပင္လယ္သမုဒၵရာ"ဟု ေျပာလိုက္ပါက သူမသည္ "ပင္လယ္ သမုဒၵရာ" ဟင္းခြက္ထဲမွ ငါးဟင္းႏွစ္ဖက္ကို ခပ္၍ ထည့္ေပးလိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဆရာႀကီးက "ေတာင္ကုန္းမ်ား" ဟု ေျပာလိုက္ပါမူ၊ သူမသည္ "ေတာင္ကုန္းမ်ား" ဟင္းခြက္ထဲမွ အာလူးဟင္းကို ခပ္ထည့္ ေပးလိုက္မည္ ျဖစ္သည္။

မည္သည့္ေက်ာင္းသားကမွ် "ငါးဟင္းမႀကိဳက္ပါဘူး" ဟူ၍ မေျပာ။ "ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ဟင္းက ေကာင္းတယ္" ကၽြန္မအိမ္က ဟင္းက မေကာင္းဘူး" ဟူ၍ မေျပာၾက။ သူတို႔သိထားၾကသည့္ အခ်က္မွာ ပင္လယ္ထဲက အစားအစာႏွင့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚက အစားအစာႏွစ္မ်ိဳးကို စားၾကဖို႔ ပင္ ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးေသာအခါ အစားအစာႏွစ္မ်ိဳးကို စားၾကဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ စာစားၿပီးေသာအခါ သူတို႔၏ အာသီသျပည့္၀သြားေလၿပီ။ သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္သည္ တက္ၾကြလာ ၏။ လန္းဆန္းလာ၏။

အေမသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္အတြက္ ေန႔လယ္စာကို ခပ္သြက္သြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ သည္။ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္၌ သူမ၏ ဗူးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဟင္းမ်ိဳးစုံကို ေတြ႕ရသည့္ အတြက္ "အိုးေကာင္းလိုက္တာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ" ဟု ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ႏႈတ္မွ အသံထြက္သြား သည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ဗူးထဲ၌ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ပဲသီးေၾကာ္၊ 'ဒင္ဘူး'ႏွင့္ ငါးဥေၾကာ္မ်ား ပါ၀င္သည္။ ဟင္းလ်ာမ်ား၏ အေရာင္မ်ားမွာ အစိမ္းေရာင္၊ ပန္းေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ စသည္ျဖင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ သဖြယ္ ေရာင္မ်ိဳးစုံလင္လွေပသည္။

"သိပ္စုံတာပဲ"
ဆရာႀကီး က ေျပာလိုက္သည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္ရွားသြားသည္။ "အေမဟာ အခ်က္ အျပဳတ္ သိပ္ေတာ္ပါတယ္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္လား"
ဆရာႀကီးသည္ ထုိသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ဗူးထဲမွ အညိဳေရာင္ဒင္ဘူး ဟင္းလ်ာကို လက္ညႇိဳးထုိးကာ "ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒါဘာလဲ၊ အဲဒီဟင္းဟာ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကလား၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚကလား" ဟု ေမးလုိက္ ေလ ေတာ့သည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ဒင္ဘူးဟင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက ရသလား၊ ေတာင္ ကုန္းေတြေပၚက ရသလားဆိုသည္ကို မွန္ေအာင္မေျပာႏိုင္။ အေရာင္မွာ ေျမႀကီးေရာင္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚကရတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ တိတိက်က် မေျပာႏုိင္ ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
"ကၽြန္မ မသိပါဘူး" ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေမးလိုက္သည္။

"ဒင္ဘူးကို ဘယ္ကရသလဲ သိၾကသလား၊ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကလား၊ ေတာင္ကုန္းေတြ ေပၚကလား"
သူတို႔အားလံုး ေခတၱခဏမွ် စဥ္းစားလိုက္ၾကသည္။ ခဏအၾကာတြင္ အခ်ိဳ႕က "ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က "ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက" ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေျဖ ၾကသည္။ မည္သူမွ် တိတိက်က် သိၾကဟန္မတူ။
"ေကာင္းၿပီ၊ မင္းတို႔ကို ဆရာႀကီး ေျပာျပမယ္၊ နားေထာင္ၾက၊ ဒင္ဘူးဟာ၊ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက ရတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔"

ခပ္၀၀ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေမးလိုက္သည္။
စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ ခင္းက်င္းထားေသာ စာေရးစားပြဲမ်ား၏ အလယ္တြင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ဆရာႀကီးက ...
"ဒင္ဘူးကို ဘယ္လိုလုပ္ ရသလဲဆိုရင္ ငါးကို ပထမျပဳတ္လိုက္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရိုးတျခား အသား တျခားျဖစ္သြားေအာင္ ျခစ္ထုတ္ရတယ္။ အသားေတြကို ေပါငး္အုိးနဲပ ထပ္ေပါင္းၿပီးရင္ ေၾကသြားေအာင္ ႀကိတ္၊ ဟင္းခတ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ေရာၿပီးေတာ့ အေျခာက္လွမ္းလိုက္။ ဒင္ဘူးျဖစ္လာ ေရာ" ဟု ရွင္းျပ လိုက္သည္။
"အိုး"

ကေလးမ်ားအားလံုး၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ အသံထြက္သြားေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ဒင္ဘူးကို ၾကည့္ႏိုင္ပါသလားဟု ေမး လိုက္သည္။
"ၾကည့္ႏိုင္တာေပါ့" ဟု ဆရာႀကီးက ထုိသို႔ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားအားလံုးသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ ဒင္ဘူးဟင္းကို လာၾကည့္ၾကေလေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား သည္ ဒင္ဘူးဟင္းကို ျမင္ဖူး စားဖူးၾကေသာ္လည္း သူတို႔ျမင္ဖူး စားဖူးေသာ ဒင္ဘူးႏွင့္ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ဒင္ဘူးမည္သို႔ ကြာျခားမႈ ရွိသည္ ဆုိသည္ကို ေလ့လာစူးစမ္းလိုေသာေၾကာင့္ လာၾကည့္ၾက ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိဳ႕မွာမူ သူမ်ားၾကည့္၍ လုိက္ၾကည့္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားခပ္မ်ားမ်ား သည္ ဒင္ဘူးဟင္းကို နမ္းၾကည့္ၾကသည့္အတြက္ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ သူမ၏ဟင္းမွ အဖတ္အခ်ိဳ႕ လြင့္စဥ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္သြားမိသည္။

ထုိပထမေန႔ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္က ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ စိတ္သည္ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ မိသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ မည္သည့္အစားအစာသည္ ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက ရေသာ အစားအစာ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အစားအစာသည္ ကုန္းေျမေပၚကရေသာ အစားအစာ ျဖစ္သည္ ဆုိသည္ကို စဥ္းစားရေသာ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။
ဒင္ဘူးသည္ ငါး၏အသားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အစားအစာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္းကို ေတာ့တိုး-ခ်န္ သိရွိ လိုက္ရေလၿပီ။ အေမသည္ သမီးအတြက္ ပင္လယ္သမုဒၵရာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚ က တစ္မ်ိဳး မ်ိဳး ကို ခ်က္ျပဳတ္ေပးရန္ မေမ့ခဲ့။ အားလံုးအဆင္ေျပသည္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ သည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကို ရရွိလိုက္သည္။

သူမအား ေနာက္ထပ္ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ ေပးသည့္အခ်က္ တစ္ခ်က္ ရွိေသး၏။ အေမခ်က္ျပဳတ္ ေပးသည့္ ေန႔လယ္စာကို စားလိုက္ရေသာအခါ အရသာအလြန္ ရွိလွပါဘိ။ စားဖို႔ေကာင္းလွပါဘိ။

ညက္ညက္ဝါးဝါး ေမွ်ာ္ပါ

.