ေတာ႔တိုး-ခ်န္

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး

အေမႏွင့္ ေတာ့တိုး-ခ်န္တုိ႔ ၀င္သြားေသာအခါ ရုံးခန္းထဲရွိ လူႀကီးသည္ ကုလားထုိင္ေပၚ မွ ထလိုက္သည္။
သူ၏ဆံပင္သည္ ထပ္အေပၚပိုင္း၌ ပါးပါးကေလးသာ ရွိသည္။ သူ၏ သြားအခ်ိဳ႕မွာ မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္ လည္း သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ က်န္းမာေသာ အေသြးအေရာင္ ရွိသည္။ သူသည္ အရပ္မျမင့္ ေသာ္လည္း ႀကံ့ခိုင္ေသာ ပခံုးႏွင့္ လက္ေမာင္းမ်ား ရွိသည္။ သူသည္ အနက္ေရာင္၀တ္စုံကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ဆင္ ထားသည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ဦးညြတ္အရိုအေသ ျပဳလိုက္ၿပီး "ဦးေလးႀကီး ဘာအလုပ္ လုပ္ပါသလဲ၊ ေက်ာင္းဆရာလား၊ မီးရထားရုံပိုင္ႀကီးလား" ဟု ေမးလုိက္သည္။
အေမသည္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူမက ဆရာႀကီးကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ရွင္းျပရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ ဆရာႀကီးသည္ ရယ္ေမာရင္း ...
"ဦးေလးႀကီး ကေတာ့ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးပဲ"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားသည္။
"အိုး ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ဆရာႀကီးထံက တစ္ခု ေတာင္းဆို ခ်င္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မ ေက်ာင္းလာေနခ်င္ပါတယ္"
ဆရာႀကီးသည္ သူမကို ကုလားထုိင္တစ္လံုး ထုိးေပးရင္း အေမ့ဘက္သို႔ လွုည့္ေျပာလိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ား အခုအိမ္ကို ျပန္ႏိုင္ပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေတာ့တိုး-ခ်န္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ ရုတ္တရက္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာႀကီး ႏွင့္ အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု သူမထင္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ ဆရာႀကီး၊ သမီးကို ဆရာႀကီးထံ ထားခဲ့ပါ့မယ္"

အေမသည္ ထုိသို႔ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာၿပီး အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ထားခဲ့သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ အျခားကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ဆြဲယူ၍ ေတာ့တိုး-ခ်န္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ထုိင္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ နီးကပ္စြာ ထုိင္မိေသာအခါ
"အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာႀကီးကို မင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြအားလံုး ေျပာျပစမ္းပါ။ မင္းေျပာခ်င္တာေတြ အားလံုး ဆရာႀကီးကို ေျပာျပပါ"ဟု ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္မေျပာခ်င္တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လား"

ေတာ့တိုး-ခ်န္က ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မွာ ဆရာႀကီးက ေမးခြန္းမ်ား ေမးသည္။ မိမိက ဆရာႀကီးေမး သမွ်ကို ျပန္ေျဖရမည္။ ဤမွ်သာျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ထုိသို႔မဟုတ္ဘဲ မိမိေျပာခ်င္တာ မွန္သမွ်ကို အားလံုး ေျပာႏိုင္သည္ဟု သိလာရေသာအခါ သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္သြားၿပီး မရပ္မနား တတြတ္တြတ္ ေျပာေလ ေတာ့သည္။

သူမသည္ ဆရာႀကီးအား သူတို႔စီးလာေသာ မီးရထားအလြန္ျမန္ေၾကာင္း၊ မီးရထားလက္မွတ္ သိမ္း သူကို မိမိကေမးျမန္းခဲ့ပံု၊ သူမ၏ မီးရထားလက္မွတ္ကို သိမ္းထားလိုေသာ္လည္း သိမ္းထားခြင့္မရ ပံု၊ အျခား ေက်ာင္းရွိ သူမ၏ အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ အလြန္ရုပ္ေခ်ာသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်ံလႊားငွက္ မ်ား၏ အသိုက္မ်ား အေၾကာင္း၊ ကစားနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားတတ္ေသာ ေရာ့ကီအမည္ရွိ သူမ၏ ေခြးညိဳအေၾကာင္း၊ သူမ မူႀကိဳ ေက်ာင္းသြားစဥ္က ကတ္ေၾကးငယ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ကစားရာ ဆရာမက ထုိသို႔မကစား ဖုိ႔ေျပာေၾကာင္း၊ လွ်ာျပတ္သြားႏိုင္သည္ဟု ေျပာေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွ်မျဖစ္ေၾကာင္း မိမိသည္ ႏွာေခါင္းကို တရႈပ္ရႈပ္လုပ္တတ္ေၾကာင္း၊ အေမက ထုိသို႔မလုပ္ရန္ ဆူပူေျပာေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ေဖေဖသည္ ေရကူး ေတာ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒိုင္ဗင္ထုိးရာ၌ လည္း အလြန္ေတာ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အဆက္ မျပတ္ ေျပာဆိုသည္။

ဆရာႀကီးသည္ ရယ္လိုက္သည့္အခါ ရယ္လိုက္၊ ဦးေခါင္းညိတ္သည့္အခါ ညိတ္လိုက္၊ 'ၿပီးေတာ့ ေကာ' ဟူ၍ ေျပာသည့္အခါ ေျပာလိုက္ႏွင့္ သူမကို အားေပးလ်က္ ရွိသည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ရွိၿပီး သူမေျပာလိုသည္မ်ားကို ဆက္တုိက္ေျပာသြား သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေျပာစရာစကားမ်ား ကုန္သြားသည္။ သူမသည္ ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း ပ ါးစပ္ပိတ္၍ ထုိင္ေနမိသည္။

"ဆရာႀကီးကို ေနာက္ထပ္ဘာမွ ေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"
ဆရာႀကီးက ေမးလိုက္သည္။
"အခုလို ဆက္မေျပာႏိုင္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲ"ဟု ေတာ့တိုး-ခ်န္ စဥ္းစား မိသည္။ ဤလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေသာ အခြင့္အေရးမ်ိဳး မဟုတ္ပါလား၊ သူမ သည္ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမ်ား ေျပာရပါ့မလဲ။ ဟုတ္ၿပီ သူမ စဥ္းစားမိေလၿပီ။

ဆရာႀကီးကို သူမ၏ အက်ႌအ၀တ္အစားမ်ား အေၾကာင္းကို ေျပာျပမည္။ သူမအတြက္ အက်ႌမ်ားကို အေမက အမ်ားဆံုး ခ်ဳပ္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုသူမ ၀တ္ထားေသာ  အက်ႌမွာ ဆိုင္မွ ၀ယ္ယူခဲ့ ေသာ အက်ႌ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းဆင္း၍ ညေနပိုင္း၌ သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူမ၏ အ၀တ္မ်ားမွာ အစဥ္သျဖင့္ စုတ္ၿပဲလာသည္။ အခ်ိဳ႕အစုတ္အၿပဲမ်ားမွာ အလြန္ႀကီးသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ စုတ္ၿပဲရသည္ ကို အေမသည္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ သူမ၏ အျဖဴေရာင္ အတြင္းခံခ်ည္ေဘာင္းဘီ မ်ားပင္လွ်င္ တစ္ခါ တစ္ရံ၌ စုတ္ၿပဲလာသည္။ ဆရာႀကီးအား သူမက ေျပာျပသည္မွာ ...
သူမသည္ အျခားသူမ်ား၏ ပန္းၿခံထဲသို႔ သံဆူးႀကိဳးမ်ားေအာက္မွ အတင္းတိုး၀င္ေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ စုတ္ၿပဲရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔နံနက္တြင္ ဤေက်ာင္းသို႔လာရန္ အ၀တ္လဲသည့္အခါ အမခ်ဳပ္ေပး ထားေသာ အက်ႌမ်ားအားလံုးမွာ အစုတ္အၿပဲမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ၀ယ္ထားသည့္ ယခု အက်ႌ ကုိ ၀တ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိအက်ႌသည္ အသားေကာင္းေသာ အက်ႌျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ လည္း အက်ႌေကာ္လာတြင္ ပံုေဖာ္ထားေသာ အနီေရာင္ပန္းပြင့္မ်ား သည္ သိပ္မလွေၾကာင္း၊ "အေမ ဒီေကာ္လာကို မႀကိဳက္ဘူး" ဟု ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ဆရာႀကီး ျမင္ႏိုင္ရန္ အလို႔ငွာ သူမ၏ အက်ႌေကာ္လာ ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ျပသရင္း ေျပာလိုက္သည္။

၎ေနာက္ သူမတြင္ ေျပာစရာ စကားမ်ား မရွိေတာ့။ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း ဆက္ေျပာ ရန္ စကားမ်ား စဥ္းစား၍ မရေတာ့ေခ်။ သူမအလြန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ဆရာႀကီး သည္ ထုိင္ရာမွထလိုက္ၿပီး သူ၏ ႀကီးမားပူေႏြးေသာ လက္ဖ၀ါးကို သူမ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ တင္လိုက္ရင္း ...
"ေကာင္းၿပီ အခုအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ မင္းဟာ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္သြားၿပီ" ဟု ေျပာ လိုက္ေလ ေတာ့သည္။

ထုိခဏ၌ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ သူမဘ၀တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူမတကယ့္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာ က်ေသာ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမိၿပီဆုိသည္ကို သူမရင္ထျက သိရွိခံစားလိုက္မိ ေတာ့သည္။ သူမ ေျပာသမွ် စကားမ်ားကို ဤမွ်ၾကာၾကာ နားေထာင္သူသည္ ဟုိယခင္က မရွိခဲ့ေခ်။ သူမစကားေျပာေနသည့္ အခ်ိန္ တေလွ်ာက္လံုး၌ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ မသမ္းခဲ့။ ၿငီးေငြ႕ေသာ အမူအရာ ကိုလည္း မျပခဲ့။ သူမက စိတ္ပါ၀င္းစားစြာ ေျပာသကဲ့သို႔ သူကလည္း စိတ္ပါ၀င္စားေသာ အသြင္ျဖင့္ နားေထာင္ခဲ့သည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အခ်ိန္နာရီအေၾကာင္းကို နားမလည္ေသးေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူမစကားေျပာ သည္မွာ အခ်ိန္ၾကာသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူမ သိ၏။ အကယ္၍ သူမသည္သာ နာရီကို ၾကည့္ တတ္ၿပီး အခ်ိန္ကို တြက္တတ္လွ်င္ သူမသည္ပို၍ပင္ အံ့အားသင့္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးကို ပို၍ပင္ ေက်းဇူးတင္မိမည္ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ...
အေမႏွင့္ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ နံနက္ရွစ္နာရီတြင္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ သူမစကားေျပာ ၿပီး၍ ဆရာႀကီး က သူမကို ဤေက်ာင္း၌ လက္ခံလိုက္ၿပီဟု ေျပာၿပီးေနာက္ သူ၏ အိတ္ေဆာင္ နာရီကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း ...

"ေဟာ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ေတာ့တုိး-ခ်န္ စကား ေျပာျခင္းကို ေလးနာရီလံုးလံုး နားေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္ စကားေျပာျခင္းကို မည္သည့္လူႀကီးကမွ် ဤမွ်ၾကာၾကာ နားေထာင္ခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ ဟုိတုန္း ကလည္း မရွိခဲ့။ ေနာင္တြင္လည္း မရွိေခ်။ ထုိ႔ျပင္ အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ေလးနာရီလံုးလံုး မရပ္မနား ေတာက္ေလွ်ာက္စကားေျပာသြားပါသည္ ဆုိျခင္းကို အေမသည္လည္း ေကာင္း၊ ယခင္ေက်ာင္းက သူမ၏အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ လည္းေကာင္း မယံု ၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္မိၾကေပမည္။

ထုိအခ်ိန္ထုိအခါက ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ေက်ာင္းမွ ႏႈတ္ပယ္ျခင္းခံရသည္ကို လံုး၀မသိရွိ၊ နားမလည္ေခ်။ မိမိသည္အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ မတူဘဲ တမူထူးျခားေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္  ဆိုေသာ အ်က္ကိုမူ သူမရင္ထဲ၌ သိရွိခံစားေနရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး သည္ အျခားလူႀကီး မ်ားႏွင့္မတူဘဲ သူမကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပး၏။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ေပး၏။ သူမသည္ သူႏွင့္အတူတူ အၿမဲ ထာ၀စဥ္ ေနခ်င္၏။

ဤသည္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုဆာကူး ကိုဘာယာရွီႏွင့္ စတင္ေတြ႕သည့္ ပထမေန႔တြင္ ခံစားလိုက္ရေသာ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ခံစားခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထုိနည္းအတုိင္းပင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး က သူမ အေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထားမွာလည္း သူမအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။

ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ ေမွ်ာ္

(ေက်ာင္းကေလး ရဲ.... ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္.... ေျပာတာေနာ္)