စာအုပ္ (၁) ၿပီး၍ စာအုပ္ (၂) စၿပီ
အခန္း(၁)
ဘင္းဂ်က္ဖ္ေကာ့ကုိ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မွာ စူဇီ ေတြ႕တာမွန္ေသာ္လည္း သူသည္ သေဘၤာသား မဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း စစ္အတြင္းတုန္းက သေဘၤာသားေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တကယ္ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္လည္း သေဘၤာသားမဟုတ္ေသးပါ။ ေရတပ္မေတာ္မွ စစ္သေဘၤာတစ္စီး၏ ဦးစီးမွဴး ျဖစ္သည္။
အတၱလႏၱိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တုိက္ပဲြတစ္ခုေၾကာင့္ သူရဲေကာင္း ဘဲြ႕ကုိ ရ႐ွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိတုိက္ပဲြမွာပင္ သူ႕သေဘၤာနစ္ျမႇဳပ္သြားသည္။
ထုိတုိက္ပဲြအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ သူေျပာျပသည္ကုိ တစ္ႀကိမ္သာ ၾကားဖူးပါသည္။ ထုိတုိက္ပဲြအၿပီး ေနာက္ေျခာက္လၾကာေတာ့ သူ႔သေဘၤာ တစ္စီး နစ္ျမႇဳပ္ျပန္သည္။ အသက္ကယ္ေလွကေလးႏွင့္ ဆယ္ရက္လံုးလံုး သူေမ်ာေနခဲ့ သည္။ ထုိဆယ္ရက္သည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားလည္း ျဖစ္သည္ဟု သူေျပာသည္။ အသက္႐ွင္ေရးအတြက္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ တုိက္ပဲြ၀င္ရျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ားေကာင္းအတြက္ တစ္ေယာက္၏ အေကာင္းဆံုးေသာ အရည္ အခ်င္းမ်ားကုိ ရ႐ွိလုိက္ပါသည္ဟု ဆုိသည္။
"သာမန္အရပ္သားျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ဘယ္ေနရာမွာ သြားအသံုးခ်ရသလဲ၊ ေလေအးစက္ေရာင္းခ်ရတဲ့ အလုပ္မွာ အသံုးခ်ေနရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ" ဟုလည္း ဘင္းက မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္ သည္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လုပ္ငန္းေတာ့မ်ားစြာ ေအာင္ျမင္ေနပါသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးသြား ေသာအခါ ေဟာင္ေကာင္တြင္ ေလေအးစက္ေရာင္းသည့္ ဧဂ်င္စီတစ္ခုကုိ သူပုိင္ဆုိင္ေန သည္။ အေဆာက္ အအံုသစ္ေတြ၊ ဟုိတယ္ေတြမ်ားျပားလာသည့္အတြက္ သူ႕ေလေအးစက္ ေတြ ေရာင္းမေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀င္ေငြ အလြန္ေကာင္းခဲ့သည္။ ေတာင္ေပၚမွာ အိမ္ ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုး ၀ယ္ၿပီးၿပီ။ တန္ဖုိးႀကီး သည့္ ဇိမ္ခံကားႀကီး႐ွိၿပီ။ စေန တနဂၤေႏြမ်ားမွာ ဇိမ္ခံဖုိ႔ ႐ြက္ေလွ႐ွိၿပီ။
သူ႔အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ သူ႔ဘ၀ အသားက်ၿပီး ေအာင္ျမင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
တစ္ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲသုိ႔ သူ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္။
စူဇီက အျခားအခန္းတစ္ခုမွ ေန၍ သူတုိ႔ အလည္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းလွမ္း ဆက္သည္။ မလာရန္ ကမန္ေတာ္ တားပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ သိပ္ေနာက္ က်သြားပါၿပီ။ သူ႔ေဖာက္သည္ သည္ ပညာတတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ သည္လုိလူတစ္ေယာက္နွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕သင့္ ေၾကာင္းဇြတ္ ေျပာေတာ့သည္။
ေနာက္ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသုိ႔ တြန္းသြင္းလာေတာ့သည္။ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တံခါးေပါက္မွာ အနည္းငယ္ ယိမ္းထုိးေနသည္။ ရီေ၀မႈန္၀ါး သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရန္လုိသလုိ ၾကည့္ေနသည္။
"ဟမ္..." ဟု သူက အသံျပဳသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းရမည္ဆုိေသာ သူသည္ အႀကီးအက်ယ္မူးေနပါေပါ့ကလား။
စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ အမူအရာကုိ အကဲခတ္မိခ်င္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ဘက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္လုိက္ သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကုိ လညလည္တဲ့ ဧည့္သည္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ပထမဦးဆံုး ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံသားျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ... ဂုဏ္ယူပါတယ္"
"ဟမ္..."
"ကၽြန္မ မိတ္ေဆြရဲ႕ နာမည္က ဘင္း..."
စူဇီက ၀မ္းသာအားရ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
"သူ႔တျခားနာမည္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး" ဟု ဆက္ေျပာသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ လွည့္လည္ျပေတာ့သည္။ ဘင္းသည္ အခန္းအလယ္မွာ မသိမသာကေလး ယိမ္းထုိးေနသည္။ သူသည္ ယခုျဖစ္ေနသေလာက္ အမွန္တကယ္မူးေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္လုိ ေနရာမ်ိဳးသုိ႔ သူေရာက္လာသည္ကုိ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္း၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းက ေတြ႕သြား သျဖင့္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရက္မူးဟန္ေဆာင္ေနေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္လုိက္မိပါသည္။
စူဇီသည္ အခန္းအေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းတင္ျပျခင္းကုိ ျဖဳန္းခနဲ ရပ္ပစ္လုိက္သည္။ တိပ္ရီေကာ္ဒါကုိပင္ ျပမေနေတာ့။ သူ႔ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
"ကဲ... ဒါပဲ ... ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ္က အထိတ္တလန္႔ လွမ္းၾကည့္သည္။
"သြားေတာ့မလုိ႔လား"
"ဟုတ္တယ္ ... ကၽြန္မ ကေလးကုိ သြားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္"
သူ႔မ်က္လံုးအစံုက တစ္စံုတရာ အႏၱရာယ္ေပးေတာ့မလုိ ေတာက္ပေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ယစ္ထုပ္ႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ပစ္သြင္းသြားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ သူအိမ္ျပန္သြားေနတုန္း သူ႔ယစ္ထုပ္ႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ထိန္း သိမ္းေပးထားရန္ ထုိးအပ္သြားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။
"မင္း ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေျပာသည္။
"မၾကာပါဘူး ဆယ္မိနစ္"
"မင္း အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္မွာဆုိရင္..."
"မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေပါ့"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ အျပင္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ယိမ္းထုိးေနေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဘက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္လုိက္သည္။
"အျပင္ လသာေဆာင္မွာ ထြက္ထုိင္ၾကရေအာင္လား၊ အထဲမွာက နည္းနည္း အုိက္တယ္၊ အျပင္မွာ ထုိင္လုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားလည္း ေနသာထုိင္သာ ႐ွိသြားမယ္"
လသာေဆာင္႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အျခားတစ္လံုးမွာ ထုိင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဟာင္ေကာင္မွာပဲ ေနပါသလားဟု ကၽြန္ေတာ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေမးသည္။
"ဟမ္..."
သူက ဒါပဲျပန္ေျဖသည္။
ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအေၾကာင္းေတြ မေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဟာင္ေကာင္ ဆိပ္ကမ္းသည္ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးဆိပ္ကမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ထင္ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။
"ဟမ္..."
"႐ုိင္ယိုဆိပ္ကမ္းလည္း အင္မတန္လွတာေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ ႐ုိင္ယုိဆိပ္ကမ္းကုိ ေရာက္ဖူးသလားခင္ဗ်ာ"
ကုိယ့္လူ ေတာ္ေတာ္ စပ္စပ္စုစု ႏုိင္ပါလား" ဟု သူက ရန္လုိသလုိ ျပန္ေျပာသည္။
"အမ်ားႀကီး၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ"
"ဟမ္..."
တိတ္သြားၾကသည္။ ခုတင္ေပၚ ျပန္အိပ္ေနတာပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္ မိသည္။ ထုိအခုိက္ သူက ႐ုတ္တရက္ေျပာခ်လုိက္သည္။
"ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိ က်ဳပ္ေရာက္ဖူးတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ..."
ရန္လုိသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပန္သည္။
"က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ား မယံုဘူးလား"
"အမွန္အတုိင္း ခင္ဗ်ားေျပာတယ္ဆုိရင္ ယံုပါ့ဗ်ာ"
"အမွန္အတုိင္းေျပာတာ... ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ"
မာေရေက်ာေရႏုိင္ေသာ သူ၏ေလသံမ်ားကုိ သတိျပဳမိသြားဟန္တူသည္။ အနည္းငယ္လည္း ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ေလသံကုိ ျပင္ေျပာသည္။
"ဒီမွာ မိတ္ေဆြႀကီး ... က်ဳပ္တုိ႔ အရက္ေသာက္လုိ႔ ရမလား"
"ခင္ဗ်ား အေတာ္ကေလးမူးေနၿပီ ထင္တယ္"
သူ႔အ႐ိႈက္ကုိ မွန္သြားဟန္တူသည္။ တစ္ခ်က္တည္း ေပါက္ကဲြပါေလေတာ့သည္။
"က်ဳပ္ကုိ လစ္ဇ္ရဲ႕ အေပါက္မ်ိဳးေတြနဲ႔ လာမခ်ိဳးစမ္းပါနဲ႔"
"ဘာအေပါက္မ်ိဳးဗ်..."
"ထားလုိက္စမ္းပါ... အေပၚကုိ တစ္ခုခုပုိ႔ေပးဖုိ႔ မွာလုိ႔ရမလား"
ဘားခန္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔အတြက္ ၀ီစကီႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာတစ္လံုးကုိ စားပဲြထုိးက ယူလာေပးသည္။ သူက ေငြစကúဴတစ္႐ြက္ လွမ္းေပးသည္။ ပုိတဲ့ေငြ ယူလုိက္ေတာ့ဟုလည္း ေျပာသည္။ လက္ထဲသုိ႔ ၀ီစကီခြက္ ေရာက္သြားေတာ့ သူ ေနသာထုိင္သာ ႐ွိသြားသည္။
"က်ဳပ္ ႐ုိင္းစုိင္းမိခဲ့တာေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ" ဟု သူက ေျပာသည္။
" က်ဳပ္ အရက္မူးလြန္သြားရင္ ဒီအတုိင္းခ်ည္းျဖစ္တာပဲ၊ အရက္မမူးရင္ က်ဳပ္စိတ္ ဓာတ္ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတယ္၊ ခုန ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္၊ က်ဳပ္ ေဟာင္ေကာင္မွာေနတာ အေတာ္ကေလးၾကာၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အခုလုိ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မ်ိဳးကုိ ေရာက္လာတာေတာ့ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ၊ တ႐ုတ္မနဲ႔ ေတြ႕ဖူးတာလည္း ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပဲ၊ မထူးပါဘူးေလ... ျဖစ္လာသမွ်ကုိ ရင္ဆုိင္႐ံု ႐ွိေတာ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္ဟာ လစ္ဇ္အတြက္ေတာ့ တကယ့္စံျပေယာက္်ားပဲဗ်..."
"ဒါျဖင့္ လစ္ဇ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမိန္းမေပါ့"
"ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တာေပါ့"
စူဇီသည္ ေျပာသြားသလုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါ။
ေနာက္တစ္နာရီလံုးလံုး သူ၏ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပပံုမ်ားကုိ ယစ္ထုပ္ႀကီးက ေျပာျပ ေနပါေတာ့သည္။
သူ ႐ြတ္တုိက္၀ါသနာႀကီးသည့္အတြက္ သူ႔ဇနီးအယ္လီဇဘက္အဖုိ႔ ေနမထိ ထုိင္မထိ ႐ွိေနပံုရသည္။ ဘင္းကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ရသည္ကုိ စိတ္ကုန္သည္။ စစ္ၿပီးသြားကတည္းက သူ႕ဘ၀ကုိ သူမေက်နပ္ႏုိင္ေတာ့ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားအား ႐ွိတုိင္း ႐ြက္သြားတုိက္ေနတတ္သည္။ ႐ြက္တုိက ္ေနရသည့္အတြက္ စစ္အတြင္းက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ေရတပ္အေတြ႕အႀကံဳကေလးမ်ားကုိ ျပန္လည္ အမွတ္ရေစသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ ေယာက္်ားမ်ားက မိန္းမႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ကုိ စိတ္အားထက္သန္သလုိ သူကလည္း စေန တနဂၤေႏြတြင္ သူ႔႐ြက္ေလွကေလးႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ကုိသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။ အယ္လီဇဘက္ကလည္း ထုိအက်င့္ကုိ အလြန္မုန္း သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စေန တနဂၤေနြ သူ႐ြက္တုိက္ရာက အျပန္တြင္ သူတုိ႔လင္မယား စကား မ်ားေလ့႐ွိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စေနေန႔ညေနတြင္ ႐ြတ္တုိက္မည္။ တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုး အယ္လီဇဘက္ႏွင့္ အတူေနမည္ဟု သူ႔ဘက္က အေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည္။ သည္လုိ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကား မရ။ အျပန္ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ဧည့္ သည္ေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္ ဆုိတာမ်ိဳးက စၿပီး စကားမ်ားၾကသည္။ ထုိတစ္ည ႏွင့္လည္း မၿပီး။ ေနာက္တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုးအထိ ဆက္ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သည္လုိျဖင့္ တနလၤာေန႔မနက္ သူအလုပ္သြားေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲကာ ႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းေနေတာ့သည္။
မတတ္သာသည့္အဆံုး ႐ြတ္တုိက္သည့္အက်င့္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ရ ေတာ့သည္။ ႐ြက္ေလွကုိလည္း ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ ႐ြက္တုိက္ျခင္းအစား ကစ္ကက္ ကလပ္မွာ အခ်ိန္သြားျဖဳန္းသည္။
ကစ္ကက္ကလပ္သည္ ဗဟုိခ႐ုိင္မွာ႐ွိသည္။ နံနက္စာ စားႏုိင္သည္။ ေန႔လယ္စာ စားႏုိင္သည္။ ညေနတုိင္ အရက္ေသာက္ႏုိင္သည္။ ကလပ္မွာ သူ႕အသိ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမဲေတြ႕ေနတတ္သည္။ ညေနတုိင္း ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ အၿပီး မွန္မွန္၀င္ေလ့႐ွိသည္။ သည္ကစၿပီး အိမ္အျပန္ ေနာက္က်ရပါမည္လားဆုိကာ လင္မယားရန္ပဲြမ်ား ျပန္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ညစာ စားတုန္းျဖစ္သည္။ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ့လည္း ျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီထုိးသည့္ တုိင္ေအာင္ ရန္ပဲြက အဆံုးမသတ္ေသး။
ယေန႔ည သူအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါတြင္ ထမင္းစားခန္းထဲက ကုလားထုိင္ တစ္လံုး အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ က်ိဳးသြားေၾကာင္း အယ္လီဇဘက္က ဆီးေျပာသည္။ ထမင္းစားခန္းထဲ႐ွိ မီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ျဖဴးစ္ျပဳတ္ေနသည္ကုိ အိမ္ေဖာ္က ကုလားထုိင္ႏွင့္ တက္ျပင္ရင္း က်ိဳးသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကစ္ကက္ကလပ္မွာ မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာသာ ဘင္း႐ွိေနလွ်င္ ထုိသုိ႔ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆီးေျပာသည္။
"ေၾသာ္ ... ဟုိေကာင္ ေလွကားသြားယူရမွာ ပ်င္းတာဟာ ငါ့အျပစ္ေပါ့ေလ" ဟု ဘင္းက ျပန္ေျပာသည္။
"႐ွင့္ကုိ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး... ကၽြန္မ ေျပာတာက..."
ေနာက္တစ္နာရီၾကာေတာ့ ညစာစားၾကရင္း သည္အေၾကာင္းကုိပင္ ဆက္ေျပာ ေနၾကရျပန္သည္။ ဘင္းက ခက္ရင္းႏွင့္ ဇြန္းကုိ ႐ုတ္တရက္ပစ္ခ်လုိက္သည္။
"နားေထာင္စမ္း... ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ တုိ႔ စကားမ်ားေနရတာ တစ္ပတ္႐ွိသြားၿပီ၊ ငါ ဒီတစ္ညေတာင္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးကြ... မင္းဆက္ေျပာေနရင္ ငါ ကစ္ကက္ကုိ ျပန္ သြားမယ္"
"ဒီအေၾကာင္း ႐ွင္က စတာ"
"ဘယ္သူက စစစ ငါ ဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ မင္းကုိ ငါ သတိေပးလုိက္တယ္"
"႐ွင့္အိမ္ထက္ပဲ ကစ္ကက္ကုိ ခံုမင္တယ္ဆုိရင္ သြားေပါ့"
ဘင္းသည္ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းၿပီး ကစ္ကက္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကစ္ကက္ေရာက္ေတာ့ ေ၀းဘလက္ဆုိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ အရက္ ထုိင္ေသာက္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေဘးလ္ဟားပါးႏွင့္ မြိဳင္ရာ၀မ္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။
မြိဳင္ရာ၀မ္းသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္႐ွိ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည္။ ေဘးလ္ဟားပါးႏွင့္ အတူတူ ဘင္းတုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းစားပဲြမွာ ညစာ ထုိင္စားေနသည္။ ၀မ္းက ဟားပါး၏ တူမ်ားကုိ လက္သုတ္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္ေပးပံု၊ ေကာင္းႏုိးရာရာ ဟင္းဖတ္မ်ား ထည့္ေပးပံုတုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႕ ရေသာအခါ ဘင္း၏စိတ္မ်ား ေဖာက္ျပန္လာေတာ့သည္။
အေ႐ွ႕တုိင္းသူမ်ားသည္ လင္ကုိ ယုယခ်စ္ခင္ၾက၏။ ျပဳစုၾက၏။ မိန္းမပီသၾက၏။ အေနာက္တုိင္းသူမ်ားမွာ ဒါမ်ိဳးမ႐ွိ။ အယ္လီဇဘက္မွာ ဒါမ်ိဳး မ႐ွိ။
မြိဳင္ရာ၀မ္း၏ လႈပ္႐ွားပံုမ်ားကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနရင္း အယ္လီဇဘက္အေပၚမွာ ေဒါသေတြ ပုိထြက္လာသည္။ ေဒါသႏွင့္အတူ သည္လုိ ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယျပဳစုတတ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လုိခ်င္လာသည္။ အခ်စ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ လာသည္။ သူ႕စိတ္ကုိ သူ အခုိင္အမာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ ေတာ့သည္။
သည္လုိျဖင့္ တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာတစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ သူ ေရာက္လာသည္။ အခန္းတစ္ခန္းငွားၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ ဟုိတယ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ တ႐ုတ္မကေလးေတြ တန္းစီေနလိမ့္မည္ဟု သူ ၾကားဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ယခု လက္ေတြ႕တြင္မူ ဘာတ႐ုတ္မမွ မ႐ွိ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခန္းေစာင့္ကုိ ဘဲလ္တီးၿပီး ေခၚရေတာ့သည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပသည္။ အခန္းေစာင့္ကလည္း မိမိတုိ႔ ဟုိတယ္သည္ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားမ်ားသာ စတည္း ခ်ေလ့႐ွိေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ လုိခ်င္လွ်င္ ဘားခန္းထဲမွာ သြား႐ွာႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဘားခန္းထဲကုိေတာ့ ဘင္း မသြား၀ံ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခန္းေစာင့္ကုိပဲ ဆုိ႔ဆုိ႔ပုိ႔ပုိ႔ ပုိက္ဆံေပးကာ မိန္းကေလး တစ္ခ်ိဳ႕ေခၚေပးဖုိ႔ ေျပာလုိက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ အိပ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။
ခဏၾကာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္ႏွင့္အတူ အခန္းေစာင့္ ျပန္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္က ဘင္းစိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးႏုိင္ရန္ တန္းစီျပသည္။ သည္ေကာင္မေလးေတြကုိ သူမႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့ သည္။ သူ တကယ္လုိခ်င္သည္က မိန္းမပီပီ သသျဖင့္ သူ႔ကုိ ယုယဖုိ႔ျပဳစုဖုိ႔ ခ်စ္ခင္ဖုိ႕။ ယခုေတာ့ တလဲြေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အယ္လီဇဘက္ကုိ ေျပးသတိရလုိက္သည္။ သတိရျခင္းႏွင့္အတူ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကလည္း ျပန္လည္ခုိင္မာလာသည္။
ဟုိဘက္အစြန္ဆံုးမွ ဒုတိယမိန္းကေလးကုိ လက္ညႇိဴးထုိးျပလုိက္သည္။
"သူ႔လုိခ်င္တယ္"
သူကား စူဇီျဖစ္ေခ်သည္။
စူဇီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အသက္႐ွဴမမွန္ေအာင္ ေမာေနသည္။ လသာေဆာင္သုိ႔ အ၀င္ တံခါးေပါက္မွာ သူရပ္ေနသည္။
"ကၽြန္မ ၾကာသြားတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္႐ွင္၊ ကၽြန္မကေလးက သိပ္ဖ်ားၿပီး ေခ်ာင္းအရမ္းဆုိးေနပါတယ္၊ သူ႕ကုိ သီခ်င္းဆုိၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေနရတယ္၊ သူ အိပ္ေပ်ာ္ သြား ေတာ့မွ ကၽြန္မ ဒုန္းစိုင္းၿပီး ျပန္ေျပးလာတာ၊ အုိး... ေမာလုိက္တာ၊ ခဏေနဦးေနာ္... ကၽြန္မ ေရေႏြးၾကမ္းယူလုိက္ဦးမယ္"
အခန္းထဲသုိ႔ သူျပန္၀င္သြားသည္။ ၀င္သြားပံုက သူ႔အိမ္သူ႔ရာလုိ ပုိင္စုိးပုိင္နင္း႐ွိ သည္။ ဘင္းက သူ႕ကုိ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ေမးသည္။
"အေတာ္နိပ္တဲ့သူငယ္မဗ်ာ... ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားက သူနဲ႔ ဘယ္လုိပတ္သက္တာလဲ"
"မိတ္ေဆြပါပဲ"
"ေကာင္းၿပီ... ဒီလုိဆုိရင္ မနက္ျဖန္ သူနဲ႔ က်ဳပ္ ထပ္ေတြ႕မယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးတာ မဆုိးတာနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႔ကုိယ္သူပုိင္တာပဲ၊ သူ႔သေဘာနဲ႔ သူပါဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာ သည္။
"ဟုတ္ပါၿပီေလ... ဟား..ဟား..ဟား.. က်ဳပ္ဆုိလုိတာက.." ေျပာရင္း အားပါးတရ သူရယ္ခ်လုိက္စဥ္မွာပင္ အခန္းထဲသုိ႔ စူဇီျပန္၀င္လာသည္။
"ကၽြန္မကေလးထိန္းက ကၽြန္မကုိ ဘာေျပာလိုက္တယ္ထင္သလဲ"
စူဇီသည္ စိတ္အားထက္ႂကြေနပံုရသည္။ စားပဲြစြန္းမွာ ၀င္ထုိင္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ လဲႊေနသည္။
"အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ အိမ္ကုိ ေရာက္လာတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မသားေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲလုိ႔ ေျပာသြားတယ္ တဲ့" စူဇီက တခစ္ခစ္ရယ္ေနသည္။
"ဒီမွာ မနက္ျဖန္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာ မင္းဘာလုပ္စရာ႐ွိသလဲ"ဟု ဘင္းက လွမ္းေမးသည္။
"ညဘက္လား" စူဇီက မထူးျခားသလုိ ျပန္ေမးသည္။
"မဟုတ္ဘူး...ေန႔ခင္း"
"႐ွင္ ပုိက္ဆံေပးထားတာက ဒီတစ္ညအတြက္ပဲေနာ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ႐ွင္ ပုိက္ဆံထပ္ေပးရမွာ"
"ဒါအတြက္ မပူပါနဲ႔ကြာ" ဟု ဘင္းကေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ..ကၽြန္မကုိ ဘားခန္းထဲမွာ လာေတြ႕ပါ"
ဘားခန္းထဲသုိ႔ ဘင္းက မလာခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂရာနာဒါခန္းမတြင္ စူဇီ အလုပ္ လုပ္စဥ္က သြားေလ့႐ွိေသာ ဟုိတယ္မွာေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းဆုိၾကသည္။ ဘင္းက သူျပန္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။ သူ႕ေမာ္ေတာ္ကားကုိ ကစ္ကက္ကလပ္မွာ ထားပစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးလမ္း႐ွိ အငွားကားသမားဆီသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္သည္။ ထုိကားသမားကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ႏိႈးႏိႈး အေၾကာင္းမဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး လန္ဒန္ ဓာတ္ပုံစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ တစ္ပံုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစုိက္ ၾကည့္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔ စာအုပ္ထုိးျပၿပီး တစ္ေနရာကုိ လက္ညႇိဴးထုိးျပသည္။ ဘာကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေ႐ွ႕တြင္ လူအုပ္ႀကီးကုိ ေတြ႕ရသည္။
"ေဟာဒီမိန္းမကုိ ၾကည့္စမ္းပါ... သူ႔လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတာ ဘာလဲဟင္" ဟု ေမးသည္။
"ေပါင္မုန္႔နဲ႔ တူတာပဲ၊ သူေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာ ျဖစ္မွာေပါ့" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
"ဘုရင္မအတြက္ သူ၀ယ္လာတာျဖစ္မယ္" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။ သူသည္ ဘုရင္မကုိ အလြန္စိတ္၀င္စားသည့္မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္သည္။
"ကုိင္း... ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့မယ္"
"မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း မင္းတုိ႔ ခ်ိန္းထားတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္..." ဟု ကၽြန္ေတာက သတိေပးလုိက္သည္။
"ကၽြန္မ သြားျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ အဲဒီလူႀကီးက ငမူးႀကီးပဲ... သူလည္း ေမ့သြားမွာနဲ႔ တူပါတယ္"
"ကုိယ္ေတာ့ မထင္ဘူး..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီလူႀကီးက တယ္မနိပ္ပါဘူး"
"အရက္မ်ားသြားလုိ႔ပါကြာ..."
"မဟုတ္ပါဘူး... လူေကာင္ႀကီး ႀကီးသေလာက္ အ႐ွက္အေၾကာက္က သိပ္ႀကီးတာ"
အတၱလႏၱိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တုိက္ပဲြတစ္ခုေၾကာင့္ သူရဲေကာင္း ဘဲြ႕ကုိ ရ႐ွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိတုိက္ပဲြမွာပင္ သူ႕သေဘၤာနစ္ျမႇဳပ္သြားသည္။
ထုိတုိက္ပဲြအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ သူေျပာျပသည္ကုိ တစ္ႀကိမ္သာ ၾကားဖူးပါသည္။ ထုိတုိက္ပဲြအၿပီး ေနာက္ေျခာက္လၾကာေတာ့ သူ႔သေဘၤာ တစ္စီး နစ္ျမႇဳပ္ျပန္သည္။ အသက္ကယ္ေလွကေလးႏွင့္ ဆယ္ရက္လံုးလံုး သူေမ်ာေနခဲ့ သည္။ ထုိဆယ္ရက္သည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားလည္း ျဖစ္သည္ဟု သူေျပာသည္။ အသက္႐ွင္ေရးအတြက္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ တုိက္ပဲြ၀င္ရျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ားေကာင္းအတြက္ တစ္ေယာက္၏ အေကာင္းဆံုးေသာ အရည္ အခ်င္းမ်ားကုိ ရ႐ွိလုိက္ပါသည္ဟု ဆုိသည္။
"သာမန္အရပ္သားျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ဘယ္ေနရာမွာ သြားအသံုးခ်ရသလဲ၊ ေလေအးစက္ေရာင္းခ်ရတဲ့ အလုပ္မွာ အသံုးခ်ေနရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ" ဟုလည္း ဘင္းက မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္ သည္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လုပ္ငန္းေတာ့မ်ားစြာ ေအာင္ျမင္ေနပါသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးသြား ေသာအခါ ေဟာင္ေကာင္တြင္ ေလေအးစက္ေရာင္းသည့္ ဧဂ်င္စီတစ္ခုကုိ သူပုိင္ဆုိင္ေန သည္။ အေဆာက္ အအံုသစ္ေတြ၊ ဟုိတယ္ေတြမ်ားျပားလာသည့္အတြက္ သူ႕ေလေအးစက္ ေတြ ေရာင္းမေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀င္ေငြ အလြန္ေကာင္းခဲ့သည္။ ေတာင္ေပၚမွာ အိမ္ ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုး ၀ယ္ၿပီးၿပီ။ တန္ဖုိးႀကီး သည့္ ဇိမ္ခံကားႀကီး႐ွိၿပီ။ စေန တနဂၤေႏြမ်ားမွာ ဇိမ္ခံဖုိ႔ ႐ြက္ေလွ႐ွိၿပီ။
သူ႔အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ သူ႔ဘ၀ အသားက်ၿပီး ေအာင္ျမင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
တစ္ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲသုိ႔ သူ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္။
စူဇီက အျခားအခန္းတစ္ခုမွ ေန၍ သူတုိ႔ အလည္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းလွမ္း ဆက္သည္။ မလာရန္ ကမန္ေတာ္ တားပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ သိပ္ေနာက္ က်သြားပါၿပီ။ သူ႔ေဖာက္သည္ သည္ ပညာတတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ သည္လုိလူတစ္ေယာက္နွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕သင့္ ေၾကာင္းဇြတ္ ေျပာေတာ့သည္။
ေနာက္ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသုိ႔ တြန္းသြင္းလာေတာ့သည္။ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တံခါးေပါက္မွာ အနည္းငယ္ ယိမ္းထုိးေနသည္။ ရီေ၀မႈန္၀ါး သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရန္လုိသလုိ ၾကည့္ေနသည္။
"ဟမ္..." ဟု သူက အသံျပဳသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းရမည္ဆုိေသာ သူသည္ အႀကီးအက်ယ္မူးေနပါေပါ့ကလား။
စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ အမူအရာကုိ အကဲခတ္မိခ်င္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ဘက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္လုိက္ သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကုိ လညလည္တဲ့ ဧည့္သည္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ပထမဦးဆံုး ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံသားျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ... ဂုဏ္ယူပါတယ္"
"ဟမ္..."
"ကၽြန္မ မိတ္ေဆြရဲ႕ နာမည္က ဘင္း..."
စူဇီက ၀မ္းသာအားရ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
"သူ႔တျခားနာမည္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး" ဟု ဆက္ေျပာသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ လွည့္လည္ျပေတာ့သည္။ ဘင္းသည္ အခန္းအလယ္မွာ မသိမသာကေလး ယိမ္းထုိးေနသည္။ သူသည္ ယခုျဖစ္ေနသေလာက္ အမွန္တကယ္မူးေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္လုိ ေနရာမ်ိဳးသုိ႔ သူေရာက္လာသည္ကုိ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္း၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းက ေတြ႕သြား သျဖင့္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရက္မူးဟန္ေဆာင္ေနေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္လုိက္မိပါသည္။
စူဇီသည္ အခန္းအေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းတင္ျပျခင္းကုိ ျဖဳန္းခနဲ ရပ္ပစ္လုိက္သည္။ တိပ္ရီေကာ္ဒါကုိပင္ ျပမေနေတာ့။ သူ႔ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
"ကဲ... ဒါပဲ ... ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ္က အထိတ္တလန္႔ လွမ္းၾကည့္သည္။
"သြားေတာ့မလုိ႔လား"
"ဟုတ္တယ္ ... ကၽြန္မ ကေလးကုိ သြားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္"
သူ႔မ်က္လံုးအစံုက တစ္စံုတရာ အႏၱရာယ္ေပးေတာ့မလုိ ေတာက္ပေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ယစ္ထုပ္ႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ပစ္သြင္းသြားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ သူအိမ္ျပန္သြားေနတုန္း သူ႔ယစ္ထုပ္ႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ထိန္း သိမ္းေပးထားရန္ ထုိးအပ္သြားသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။
"မင္း ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေျပာသည္။
"မၾကာပါဘူး ဆယ္မိနစ္"
"မင္း အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္မွာဆုိရင္..."
"မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေပါ့"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ အျပင္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ယိမ္းထုိးေနေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဘက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္လုိက္သည္။
"အျပင္ လသာေဆာင္မွာ ထြက္ထုိင္ၾကရေအာင္လား၊ အထဲမွာက နည္းနည္း အုိက္တယ္၊ အျပင္မွာ ထုိင္လုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားလည္း ေနသာထုိင္သာ ႐ွိသြားမယ္"
လသာေဆာင္႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အျခားတစ္လံုးမွာ ထုိင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဟာင္ေကာင္မွာပဲ ေနပါသလားဟု ကၽြန္ေတာ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေမးသည္။
"ဟမ္..."
သူက ဒါပဲျပန္ေျဖသည္။
ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအေၾကာင္းေတြ မေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဟာင္ေကာင္ ဆိပ္ကမ္းသည္ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးဆိပ္ကမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ထင္ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။
"ဟမ္..."
"႐ုိင္ယိုဆိပ္ကမ္းလည္း အင္မတန္လွတာေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ ႐ုိင္ယုိဆိပ္ကမ္းကုိ ေရာက္ဖူးသလားခင္ဗ်ာ"
ကုိယ့္လူ ေတာ္ေတာ္ စပ္စပ္စုစု ႏုိင္ပါလား" ဟု သူက ရန္လုိသလုိ ျပန္ေျပာသည္။
"အမ်ားႀကီး၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ"
"ဟမ္..."
တိတ္သြားၾကသည္။ ခုတင္ေပၚ ျပန္အိပ္ေနတာပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္ မိသည္။ ထုိအခုိက္ သူက ႐ုတ္တရက္ေျပာခ်လုိက္သည္။
"ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိ က်ဳပ္ေရာက္ဖူးတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ..."
ရန္လုိသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပန္သည္။
"က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ား မယံုဘူးလား"
"အမွန္အတုိင္း ခင္ဗ်ားေျပာတယ္ဆုိရင္ ယံုပါ့ဗ်ာ"
"အမွန္အတုိင္းေျပာတာ... ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ"
မာေရေက်ာေရႏုိင္ေသာ သူ၏ေလသံမ်ားကုိ သတိျပဳမိသြားဟန္တူသည္။ အနည္းငယ္လည္း ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ေလသံကုိ ျပင္ေျပာသည္။
"ဒီမွာ မိတ္ေဆြႀကီး ... က်ဳပ္တုိ႔ အရက္ေသာက္လုိ႔ ရမလား"
"ခင္ဗ်ား အေတာ္ကေလးမူးေနၿပီ ထင္တယ္"
သူ႔အ႐ိႈက္ကုိ မွန္သြားဟန္တူသည္။ တစ္ခ်က္တည္း ေပါက္ကဲြပါေလေတာ့သည္။
"က်ဳပ္ကုိ လစ္ဇ္ရဲ႕ အေပါက္မ်ိဳးေတြနဲ႔ လာမခ်ိဳးစမ္းပါနဲ႔"
"ဘာအေပါက္မ်ိဳးဗ်..."
"ထားလုိက္စမ္းပါ... အေပၚကုိ တစ္ခုခုပုိ႔ေပးဖုိ႔ မွာလုိ႔ရမလား"
ဘားခန္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔အတြက္ ၀ီစကီႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာတစ္လံုးကုိ စားပဲြထုိးက ယူလာေပးသည္။ သူက ေငြစကúဴတစ္႐ြက္ လွမ္းေပးသည္။ ပုိတဲ့ေငြ ယူလုိက္ေတာ့ဟုလည္း ေျပာသည္။ လက္ထဲသုိ႔ ၀ီစကီခြက္ ေရာက္သြားေတာ့ သူ ေနသာထုိင္သာ ႐ွိသြားသည္။
"က်ဳပ္ ႐ုိင္းစုိင္းမိခဲ့တာေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ" ဟု သူက ေျပာသည္။
" က်ဳပ္ အရက္မူးလြန္သြားရင္ ဒီအတုိင္းခ်ည္းျဖစ္တာပဲ၊ အရက္မမူးရင္ က်ဳပ္စိတ္ ဓာတ္ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတယ္၊ ခုန ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္၊ က်ဳပ္ ေဟာင္ေကာင္မွာေနတာ အေတာ္ကေလးၾကာၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အခုလုိ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မ်ိဳးကုိ ေရာက္လာတာေတာ့ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ၊ တ႐ုတ္မနဲ႔ ေတြ႕ဖူးတာလည္း ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပဲ၊ မထူးပါဘူးေလ... ျဖစ္လာသမွ်ကုိ ရင္ဆုိင္႐ံု ႐ွိေတာ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္ဟာ လစ္ဇ္အတြက္ေတာ့ တကယ့္စံျပေယာက္်ားပဲဗ်..."
"ဒါျဖင့္ လစ္ဇ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမိန္းမေပါ့"
"ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တာေပါ့"
စူဇီသည္ ေျပာသြားသလုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါ။
ေနာက္တစ္နာရီလံုးလံုး သူ၏ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပပံုမ်ားကုိ ယစ္ထုပ္ႀကီးက ေျပာျပ ေနပါေတာ့သည္။
သူ ႐ြတ္တုိက္၀ါသနာႀကီးသည့္အတြက္ သူ႔ဇနီးအယ္လီဇဘက္အဖုိ႔ ေနမထိ ထုိင္မထိ ႐ွိေနပံုရသည္။ ဘင္းကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ရသည္ကုိ စိတ္ကုန္သည္။ စစ္ၿပီးသြားကတည္းက သူ႕ဘ၀ကုိ သူမေက်နပ္ႏုိင္ေတာ့ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားအား ႐ွိတုိင္း ႐ြက္သြားတုိက္ေနတတ္သည္။ ႐ြက္တုိက ္ေနရသည့္အတြက္ စစ္အတြင္းက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ေရတပ္အေတြ႕အႀကံဳကေလးမ်ားကုိ ျပန္လည္ အမွတ္ရေစသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ ေယာက္်ားမ်ားက မိန္းမႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ကုိ စိတ္အားထက္သန္သလုိ သူကလည္း စေန တနဂၤေႏြတြင္ သူ႔႐ြက္ေလွကေလးႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ကုိသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။ အယ္လီဇဘက္ကလည္း ထုိအက်င့္ကုိ အလြန္မုန္း သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စေန တနဂၤေနြ သူ႐ြက္တုိက္ရာက အျပန္တြင္ သူတုိ႔လင္မယား စကား မ်ားေလ့႐ွိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စေနေန႔ညေနတြင္ ႐ြတ္တုိက္မည္။ တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုး အယ္လီဇဘက္ႏွင့္ အတူေနမည္ဟု သူ႔ဘက္က အေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည္။ သည္လုိ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကား မရ။ အျပန္ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ဧည့္ သည္ေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္ ဆုိတာမ်ိဳးက စၿပီး စကားမ်ားၾကသည္။ ထုိတစ္ည ႏွင့္လည္း မၿပီး။ ေနာက္တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုးအထိ ဆက္ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သည္လုိျဖင့္ တနလၤာေန႔မနက္ သူအလုပ္သြားေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲကာ ႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းေနေတာ့သည္။
မတတ္သာသည့္အဆံုး ႐ြတ္တုိက္သည့္အက်င့္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ရ ေတာ့သည္။ ႐ြက္ေလွကုိလည္း ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ ႐ြက္တုိက္ျခင္းအစား ကစ္ကက္ ကလပ္မွာ အခ်ိန္သြားျဖဳန္းသည္။
ကစ္ကက္ကလပ္သည္ ဗဟုိခ႐ုိင္မွာ႐ွိသည္။ နံနက္စာ စားႏုိင္သည္။ ေန႔လယ္စာ စားႏုိင္သည္။ ညေနတုိင္ အရက္ေသာက္ႏုိင္သည္။ ကလပ္မွာ သူ႕အသိ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမဲေတြ႕ေနတတ္သည္။ ညေနတုိင္း ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ အၿပီး မွန္မွန္၀င္ေလ့႐ွိသည္။ သည္ကစၿပီး အိမ္အျပန္ ေနာက္က်ရပါမည္လားဆုိကာ လင္မယားရန္ပဲြမ်ား ျပန္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ညစာ စားတုန္းျဖစ္သည္။ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ့လည္း ျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီထုိးသည့္ တုိင္ေအာင္ ရန္ပဲြက အဆံုးမသတ္ေသး။
ယေန႔ည သူအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါတြင္ ထမင္းစားခန္းထဲက ကုလားထုိင္ တစ္လံုး အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ က်ိဳးသြားေၾကာင္း အယ္လီဇဘက္က ဆီးေျပာသည္။ ထမင္းစားခန္းထဲ႐ွိ မီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ျဖဴးစ္ျပဳတ္ေနသည္ကုိ အိမ္ေဖာ္က ကုလားထုိင္ႏွင့္ တက္ျပင္ရင္း က်ိဳးသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကစ္ကက္ကလပ္မွာ မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာသာ ဘင္း႐ွိေနလွ်င္ ထုိသုိ႔ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆီးေျပာသည္။
"ေၾသာ္ ... ဟုိေကာင္ ေလွကားသြားယူရမွာ ပ်င္းတာဟာ ငါ့အျပစ္ေပါ့ေလ" ဟု ဘင္းက ျပန္ေျပာသည္။
"႐ွင့္ကုိ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး... ကၽြန္မ ေျပာတာက..."
ေနာက္တစ္နာရီၾကာေတာ့ ညစာစားၾကရင္း သည္အေၾကာင္းကုိပင္ ဆက္ေျပာ ေနၾကရျပန္သည္။ ဘင္းက ခက္ရင္းႏွင့္ ဇြန္းကုိ ႐ုတ္တရက္ပစ္ခ်လုိက္သည္။
"နားေထာင္စမ္း... ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ တုိ႔ စကားမ်ားေနရတာ တစ္ပတ္႐ွိသြားၿပီ၊ ငါ ဒီတစ္ညေတာင္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးကြ... မင္းဆက္ေျပာေနရင္ ငါ ကစ္ကက္ကုိ ျပန္ သြားမယ္"
"ဒီအေၾကာင္း ႐ွင္က စတာ"
"ဘယ္သူက စစစ ငါ ဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ မင္းကုိ ငါ သတိေပးလုိက္တယ္"
"႐ွင့္အိမ္ထက္ပဲ ကစ္ကက္ကုိ ခံုမင္တယ္ဆုိရင္ သြားေပါ့"
ဘင္းသည္ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းၿပီး ကစ္ကက္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကစ္ကက္ေရာက္ေတာ့ ေ၀းဘလက္ဆုိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ အရက္ ထုိင္ေသာက္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေဘးလ္ဟားပါးႏွင့္ မြိဳင္ရာ၀မ္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။
မြိဳင္ရာ၀မ္းသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္႐ွိ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည္။ ေဘးလ္ဟားပါးႏွင့္ အတူတူ ဘင္းတုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းစားပဲြမွာ ညစာ ထုိင္စားေနသည္။ ၀မ္းက ဟားပါး၏ တူမ်ားကုိ လက္သုတ္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္ေပးပံု၊ ေကာင္းႏုိးရာရာ ဟင္းဖတ္မ်ား ထည့္ေပးပံုတုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႕ ရေသာအခါ ဘင္း၏စိတ္မ်ား ေဖာက္ျပန္လာေတာ့သည္။
အေ႐ွ႕တုိင္းသူမ်ားသည္ လင္ကုိ ယုယခ်စ္ခင္ၾက၏။ ျပဳစုၾက၏။ မိန္းမပီသၾက၏။ အေနာက္တုိင္းသူမ်ားမွာ ဒါမ်ိဳးမ႐ွိ။ အယ္လီဇဘက္မွာ ဒါမ်ိဳး မ႐ွိ။
မြိဳင္ရာ၀မ္း၏ လႈပ္႐ွားပံုမ်ားကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနရင္း အယ္လီဇဘက္အေပၚမွာ ေဒါသေတြ ပုိထြက္လာသည္။ ေဒါသႏွင့္အတူ သည္လုိ ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယျပဳစုတတ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လုိခ်င္လာသည္။ အခ်စ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ လာသည္။ သူ႕စိတ္ကုိ သူ အခုိင္အမာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ ေတာ့သည္။
သည္လုိျဖင့္ တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာတစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ သူ ေရာက္လာသည္။ အခန္းတစ္ခန္းငွားၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ ဟုိတယ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ တ႐ုတ္မကေလးေတြ တန္းစီေနလိမ့္မည္ဟု သူ ၾကားဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ယခု လက္ေတြ႕တြင္မူ ဘာတ႐ုတ္မမွ မ႐ွိ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခန္းေစာင့္ကုိ ဘဲလ္တီးၿပီး ေခၚရေတာ့သည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပသည္။ အခန္းေစာင့္ကလည္း မိမိတုိ႔ ဟုိတယ္သည္ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားမ်ားသာ စတည္း ခ်ေလ့႐ွိေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ လုိခ်င္လွ်င္ ဘားခန္းထဲမွာ သြား႐ွာႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဘားခန္းထဲကုိေတာ့ ဘင္း မသြား၀ံ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခန္းေစာင့္ကုိပဲ ဆုိ႔ဆုိ႔ပုိ႔ပုိ႔ ပုိက္ဆံေပးကာ မိန္းကေလး တစ္ခ်ိဳ႕ေခၚေပးဖုိ႔ ေျပာလုိက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ အိပ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။
ခဏၾကာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္ႏွင့္အတူ အခန္းေစာင့္ ျပန္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္က ဘင္းစိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးႏုိင္ရန္ တန္းစီျပသည္။ သည္ေကာင္မေလးေတြကုိ သူမႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့ သည္။ သူ တကယ္လုိခ်င္သည္က မိန္းမပီပီ သသျဖင့္ သူ႔ကုိ ယုယဖုိ႔ျပဳစုဖုိ႔ ခ်စ္ခင္ဖုိ႕။ ယခုေတာ့ တလဲြေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အယ္လီဇဘက္ကုိ ေျပးသတိရလုိက္သည္။ သတိရျခင္းႏွင့္အတူ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကလည္း ျပန္လည္ခုိင္မာလာသည္။
ဟုိဘက္အစြန္ဆံုးမွ ဒုတိယမိန္းကေလးကုိ လက္ညႇိဴးထုိးျပလုိက္သည္။
"သူ႔လုိခ်င္တယ္"
သူကား စူဇီျဖစ္ေခ်သည္။
စူဇီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အသက္႐ွဴမမွန္ေအာင္ ေမာေနသည္။ လသာေဆာင္သုိ႔ အ၀င္ တံခါးေပါက္မွာ သူရပ္ေနသည္။
"ကၽြန္မ ၾကာသြားတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္႐ွင္၊ ကၽြန္မကေလးက သိပ္ဖ်ားၿပီး ေခ်ာင္းအရမ္းဆုိးေနပါတယ္၊ သူ႕ကုိ သီခ်င္းဆုိၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေနရတယ္၊ သူ အိပ္ေပ်ာ္ သြား ေတာ့မွ ကၽြန္မ ဒုန္းစိုင္းၿပီး ျပန္ေျပးလာတာ၊ အုိး... ေမာလုိက္တာ၊ ခဏေနဦးေနာ္... ကၽြန္မ ေရေႏြးၾကမ္းယူလုိက္ဦးမယ္"
အခန္းထဲသုိ႔ သူျပန္၀င္သြားသည္။ ၀င္သြားပံုက သူ႔အိမ္သူ႔ရာလုိ ပုိင္စုိးပုိင္နင္း႐ွိ သည္။ ဘင္းက သူ႕ကုိ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ေမးသည္။
"အေတာ္နိပ္တဲ့သူငယ္မဗ်ာ... ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားက သူနဲ႔ ဘယ္လုိပတ္သက္တာလဲ"
"မိတ္ေဆြပါပဲ"
"ေကာင္းၿပီ... ဒီလုိဆုိရင္ မနက္ျဖန္ သူနဲ႔ က်ဳပ္ ထပ္ေတြ႕မယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးတာ မဆုိးတာနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႔ကုိယ္သူပုိင္တာပဲ၊ သူ႔သေဘာနဲ႔ သူပါဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာ သည္။
"ဟုတ္ပါၿပီေလ... ဟား..ဟား..ဟား.. က်ဳပ္ဆုိလုိတာက.." ေျပာရင္း အားပါးတရ သူရယ္ခ်လုိက္စဥ္မွာပင္ အခန္းထဲသုိ႔ စူဇီျပန္၀င္လာသည္။
"ကၽြန္မကေလးထိန္းက ကၽြန္မကုိ ဘာေျပာလိုက္တယ္ထင္သလဲ"
စူဇီသည္ စိတ္အားထက္ႂကြေနပံုရသည္။ စားပဲြစြန္းမွာ ၀င္ထုိင္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ လဲႊေနသည္။
"အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ အိမ္ကုိ ေရာက္လာတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မသားေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲလုိ႔ ေျပာသြားတယ္ တဲ့" စူဇီက တခစ္ခစ္ရယ္ေနသည္။
"ဒီမွာ မနက္ျဖန္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာ မင္းဘာလုပ္စရာ႐ွိသလဲ"ဟု ဘင္းက လွမ္းေမးသည္။
"ညဘက္လား" စူဇီက မထူးျခားသလုိ ျပန္ေမးသည္။
"မဟုတ္ဘူး...ေန႔ခင္း"
"႐ွင္ ပုိက္ဆံေပးထားတာက ဒီတစ္ညအတြက္ပဲေနာ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ႐ွင္ ပုိက္ဆံထပ္ေပးရမွာ"
"ဒါအတြက္ မပူပါနဲ႔ကြာ" ဟု ဘင္းကေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ..ကၽြန္မကုိ ဘားခန္းထဲမွာ လာေတြ႕ပါ"
ဘားခန္းထဲသုိ႔ ဘင္းက မလာခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂရာနာဒါခန္းမတြင္ စူဇီ အလုပ္ လုပ္စဥ္က သြားေလ့႐ွိေသာ ဟုိတယ္မွာေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းဆုိၾကသည္။ ဘင္းက သူျပန္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။ သူ႕ေမာ္ေတာ္ကားကုိ ကစ္ကက္ကလပ္မွာ ထားပစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးလမ္း႐ွိ အငွားကားသမားဆီသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္သည္။ ထုိကားသမားကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ႏိႈးႏိႈး အေၾကာင္းမဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး လန္ဒန္ ဓာတ္ပုံစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ တစ္ပံုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစုိက္ ၾကည့္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔ စာအုပ္ထုိးျပၿပီး တစ္ေနရာကုိ လက္ညႇိဴးထုိးျပသည္။ ဘာကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေ႐ွ႕တြင္ လူအုပ္ႀကီးကုိ ေတြ႕ရသည္။
"ေဟာဒီမိန္းမကုိ ၾကည့္စမ္းပါ... သူ႔လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတာ ဘာလဲဟင္" ဟု ေမးသည္။
"ေပါင္မုန္႔နဲ႔ တူတာပဲ၊ သူေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာ ျဖစ္မွာေပါ့" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
"ဘုရင္မအတြက္ သူ၀ယ္လာတာျဖစ္မယ္" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။ သူသည္ ဘုရင္မကုိ အလြန္စိတ္၀င္စားသည့္မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္သည္။
"ကုိင္း... ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့မယ္"
"မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း မင္းတုိ႔ ခ်ိန္းထားတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္..." ဟု ကၽြန္ေတာက သတိေပးလုိက္သည္။
"ကၽြန္မ သြားျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ အဲဒီလူႀကီးက ငမူးႀကီးပဲ... သူလည္း ေမ့သြားမွာနဲ႔ တူပါတယ္"
"ကုိယ္ေတာ့ မထင္ဘူး..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီလူႀကီးက တယ္မနိပ္ပါဘူး"
"အရက္မ်ားသြားလုိ႔ပါကြာ..."
"မဟုတ္ပါဘူး... လူေကာင္ႀကီး ႀကီးသေလာက္ အ႐ွက္အေၾကာက္က သိပ္ႀကီးတာ"
စာအုပ္ (၂) အခန္း (၂)ေမွ်ာ္
No comments:
Post a Comment