အခန္း(၄)
ေဒါရစ္ကုိ ေန႔လယ္စာေကၽြးမိသည္႕ အျဖစ္အပ်က္သည္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ဆယ္ရက္အၾကာ တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔မွာပင္ ထူး ျခားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုႏွင့္ လည္း ႀကံဳႀကိဳက္ ခဲ့ရပါေသးသည္။
ေဒါရစ္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်ား မူမမွန္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္မူ မမွန္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ ညေနငါးနာရီမွာ အလုပ္ သိမ္းလုိက္သည္။
ေဒါရစ္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်ား မူမမွန္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္မူ မမွန္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ ညေနငါးနာရီမွာ အလုပ္ သိမ္းလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ႐ုပ္႐ွင္ကားတစ္ကား နယူးေယာက္႐ုပ္႐ွင္႐ံုတြင္ ျပေန သည္။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ၿပီး ျဖဳန္းတီးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေငြေၾကးမျပည့္စံုပါ။ သုိ႔ ေသာ္လည္း ေန႔လယ္စာ စားမိသည့္ အျဖစ္ဆုိးႀကီးႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေဒၚလာေလာက္ ျဖဳန္းတီးပစ္ျခင္းသည္ ဘာမ်ား အေၾကာင္းထူး ပါဦးမည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကုိ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ လွည့္႐ွာသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ကုလားထုိင္ေနာက္မွီေပၚမွာ ႐ွိေနသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာေတာ့ ဆဲြ လက္စပံုၾကမ္းမ်ား၊ ပန္းခ်ီဆဲြ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ပြေနသည္။ လက္သုတ္ေနရင္း ပံုၾကမ္း ကေလးတစ္ခုကုိ သြားျမင္သည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚတြင္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ အပ်ိဳစင္မကေလး မီလင္း၏ ပံုၾကမ္းျဖစ္ပါသည္။
သူႏွင့္ေတြ႕ၿပီး နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္သစ္တြင္ အာ႐ံုနစ္ျမဳပ္ေနသည့္အတြက္ မီလင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ေနသားက်သြားၿပီမုိ႔ အပ်ိဳစင္မေလးမီလင္းကုိ အမွတ္ရမိျပန္သည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ႐ုိးသားေသာမ်က္ႏွာ၊ ပုိနီေတး၊ ဒူးဖံုးသည့္ ဂ်င္းေဘာင္ဘီမ်ား... မ်က္စိထဲမွာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေပၚလာသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ဆိပ္ကမ္းမွာ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ပါသည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာမွ လူအုပ္ႀကီး ဆင္းလာသည္။ ထုိအထဲမွာ မီလင္းေရာ ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အံ့ၾသျခင္း၊ စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလုိက္ရသည္။ သူ႔ဆီသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တံုကင္ႀကီးတစ္ခုမွ ကုန္းေဘာင္က ခံေနေသာေၾကာင့္ သူ႕ဆီသုိ႔ အခ်ိန္မီ ေရာက္မသြား။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ သူက လန္ခ်ားတစ္စီးကုိ လွမ္းေခၚေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နာလာသည္။ လန္ခ်ားေပၚတက္ၿပီး လန္ခ်ားလည္း ထြက္သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မီလင္း၏ နာမည္ကုိ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚသည္။ လန္ခ်ားသမားက သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခလွမ္းကုိ ေႏွးေပးသည္။
" မီလင္း..."
ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေအာ္ေခၚျပန္သည္။
" ဟာ..."
လန္ခ်ားေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးက အာေမဋိတ္သံျပဳၿပီး နားမလည္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေ႐ႊသြားႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွားေနေခ်ၿပီ။
"၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသိထင္လုိ႔ ေခၚမိတာပါ"
"ဟာ..."
"ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူက အထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ အင္မတန္ ႐ႈးေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္သည့္ အျဖစ္ဟုလည္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ နားလည္လုိက္သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥအတြက္ ခံစားေနရေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လည္း အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေနရင္း ပံုၾကမ္းေအာက္မွ ပံုစာကုိၾကည့္ၿပီး တစ္ကုိယ္တည္းၿပံဳးမိေသးသည္။
"ဟုတ္ၿပီ....အပ်ိဳစင္...အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့..."
အခန္းထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္အထိ ထုိအေၾကာင္းကေလးကုိ စဥ္းစားမိရင္း၊ ႐ႊင္ျမဴးေနမိသည္။ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသူႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ အခန္း ေစာင့္အေတာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့လွမ္းေပးသည္။ ေအာက္ထပ္မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဓာတ္ေလွကားေခၚေနသည္။ ဘဲလ္သံက အဆက္မျပတ္ ျမည္ေန ေသာေၾကာင့္ ေဒါသတႀကီး ေခၚေနဟန္တူသည္။
ဓာတ္ေလွကား ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းလာသည့္ အခ်ိန္အထိ ဘဲလ္က အဆက္မျပတ္ ျမည္ေနသည္။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ၿပီး တံခါးဖြင့္လုိက္ေတာ့ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူရပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ သူ႕လက္ တစ္ဖက္က ဓာတ္ေလွကား ဘဲလ္ခလုတ္ေပၚမွာ တင္ထားဆဲျဖစ္သည္။ ဓာတ္ေလွကား ေရာက္လာသည္ကုိေတြ႕ပါလ်က္ႏွင့္ ေဒါသတႀကီး ႏွစ္ခက် ဆက္ႏွိပ္လုိက္ေသးသည္။
နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္႐ွိၿပီ။ သည္အမ်ိဳးသမီးကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသး။ အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕သည္ ေနထုိင္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ အလုပ္မဆင္း သည္လည္း႐ွိ၏။ အၿမဲတမ္း ေဖာက္သည္ တစ္ဦးဦးႏွင့္ ခရီးရက္႐ွည္ထြက္သြားရေသာေၾကာင့္ အလုပ္ မဆင္း ျဖစ္သူေတြလည္း ႐ွိသည္။
ယခုအမ်ိဳးသမီးသည္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပသည္။ လွစ္ခနဲျမင္လုိက္႐ံုမွ်ျဖင့္ မည္မွ်ေခ်ာေမာ လွပေၾကာင္း သိသာ လြန္းပါသည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ အျပင္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လုိက္ သည္။ သူႏွင့္ လူခ်င္းနီး သြားသည္။ သူ႕ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ လုိက္မိသည္။
တံုခနဲ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္မိရက္သား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
"မီလင္း"
ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္သည္ မယံုၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မုိက္မဲသည္ဟု လည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွားပါ။ မည္သည့္နည္း ႏွင့္မွ လူမွားျခင္းမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ မီလင္းမွ မီလင္း အစစ္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ဆံပင္မ်ားကုိ ပုိနီေတးအျဖစ္ ေနာက္မွာ စုခ်ည္မထားဘဲ ပခံုးေပၚ ၀ဲျဖန္႔ခ်ထားျခင္းသာကြာသည္။ ဂ်င္းေဘာင္ဘီအစား ေဘးကဲြ တ႐ုတ္ဂါ၀န္ ၀တ္ထားျခင္းသာကြာသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီလင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကေတာ့ အျငင္းပြားဖြယ္ မ႐ွိၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ေခၚသည္ကုိ သူၾကားပံုမရပါ။
"မီလင္း"
ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေခၚသည္။
အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေသာ္လည္း မျမင္သည့္ပံုမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူမွတ္မိပံု မေပၚ။ သူ႔နာမည္ကုိလည္း သူျပန္မွတ္မိပံု မေပၚ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲသုိ႔ ၀င္သြားၿပီး ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသူကုိ တ႐ုတ္လုိေျပာသည္။ ဓာတ္ေလွကားျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဆင္းမလာေသာေၾကာင့္ မေက်မနပ္ ရန္ေတြကေနပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သေဘၤာသားက ေနာက္မွ ၀င္လုိက္ သြားသည္။ တံခါးပိတ္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားအေပၚ တက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနမိသည္။ သည္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မီလင္းအစစ္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေတာ့မည္။ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး အျပင္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့သည္။
ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သည္အေၾကာင္းကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ စဥ္းစားဖုိ႔ ပုိင္းျဖတ္လုိက္သည္။
ယခုႀကံဳရျခင္းသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္ လန္ခ်ားစီးသြားေသာ အမ်ိဳးသမီး ႏွင့္တုန္းကလုိ မဟုတ္။ ယခုတစ္ႀကိမ္က သူႏွင့္ ႏွစ္ေပသံုးေပကြာမွာ ကပ္ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူကား မီလင္းအစစ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။
သည္ကိစၥတြင္ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ အေၾကာင္းႏွစ္ခု႐ွိသည္။
ပထမအေၾကာင္းက မီလင္းသည္ ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ရက္ အနည္းငယ္အတြင္းက သည္ဘ၀သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဒုတိယအေၾကာင္းက ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပသြားေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ "လန္ၾကဳတ္"ဇာတ္လမ္းျဖစ္ႏုိင္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱတစ္ပတ္ေလာက္တုန္းက အပ်ိဳစင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သည္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အေပၚထပ္သုိ႔ ကမန္းကတန္းတက္လုိသျဖင့္ ဓာတ္ေလွကားဘဲလ္ကုိ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တရစပ္ႏွိပ္ျခင္းသည္ သဘာ၀က်ပါ၏ေလာ။
သည္မိန္းကေလးသည္ သည္အရပ္မွာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ပံုရသည္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ႐ွိသည္ကုိ သိသည္။ မ်က္စိမွိတ္သြားဦးေတာ့ သူ သြားလုိသည့္ေနရာကုိ ေရာက္ႏိုင္ပံု ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပထမအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပယ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကူတုိ႔သေဘၤာေပၚတုန္းက ေျပာသြားသည္မ်ားမွာ ဇာတ္လမ္းပမာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အလြန္ခ်မ္းသာေသာအေဖ၊ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ငါးလံုး၊ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ လက္ထပ္ဖုိ႔ အရာရာ စီစဥ္ၿပီးသည္မ်ားအားလံုး လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္း မ်ားသာျဖစ္ရမည္။
သည္လုိလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိျပန္ပါသည္။ သူေျပာသြားသည့္ အခ်က္ကေလး မ်ားထဲတြင္ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ အခ်က္ကေလးေတြလည္း ပါေနျပန္၏။ ဓာတ္ရထားစီးရသည္ကုိ သေဘာက်ပါသည္ဟု သူေျပာသြားသည္။ အကယ္၍ လုပ္ႀကံ ဇာတ္လမ္းႀကီးကုိ သူေျပာေနသည္ဆုိလွ်င္ အလြန္ခမ္းသာသည့္ သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဓာတ္ရထားကုိလည္း အထင္ေသး ဟန္ေဆာင္ျပရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ကေလးမ်ားကုိစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မမွန္သည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ လုပ္ႀကံေျပာသြားျခင္းမဟုတ္ႏုိင္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိျပန္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုတိယအခ်က္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပယ္ခ်က္လုိက္ရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွားျခင္းသာ ျဖစ္ရပါမည္။
သည္လုိဆုိေတာ့ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ သည္ကိစၥအတြက္ စိတ္႐ႈပ္ခံေနစရာအေၾကာင္း မ႐ွိ။ ဘာမဟုတ္သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရာပါေနျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡကုိပင္ ထိခုိက္လာႏိုင္ပါသည္။
သုိ႔ကလုိ စိတ္တံုးတံုးခ်ႏုိင္ေတာ့မွပင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုသုိ႔ ဓာတ္ရထားစီးသြားရန္ ဟင္နက္ဆီလမ္းဆီသုိ႔ ကမန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ေတာ့သည္။
႐ုပ္႐ွင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ညဆယ္နာရီ အခ်ိန္ ေလာက္သာ႐ွိေသးသည္။ ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေစ်းဆုိင္ေတြ မီးတထိန္ထိန္ျဖင့္ ေရာင္းခ်ေကာင္းေနဆဲ႐ိွသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္မွ စက္ခ်ုပ္သံမ်ားေပၚထြက္ေနသည္။ ဟုိဘက္ေဘးက အလုပ္႐ံုတစ္ခုကေတာ့ သံဂေဟဆက္ေနသည္။ ကာဘြန္မီးေရာင္က စူးစူးႀကီးေပၚေနသည္။ အခန္းတစ္ခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေသာအခါ ေနရာတကာမွာ ၾကားရၿမဲ ျဖစ္သည့္ မာေဂ်ာင္းေမႊသံကုိ ၾကားေနရသည္။ မာေဂ်ာင္းကစား၀ုိင္းေတြ ေဟာင္ေကာင္မွာ အျပည့္႐ွိသည္။
ဆုိင္တန္းေတြ လြန္လာေတာ့ နမ္ေကာက္ကုိ လွမ္းျမင္ရၿပီ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လုိ ဘားခန္းအျပင္မွာ ရပ္ေနသည့္ မင္နီဟုိးကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္
"အုိ... ေရာဘတ္ ကၽြန္မကုိ အထဲေခၚသြားေပးပါလား႐ွင္" ဟုေျပာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အတပ္သိလုိက္ပါသည္။
ထုိစကားမ်ားကုိ တစ္ေနပတစ္ေန႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရစၿမဲျဖစ္သည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ေယာက္်ားေဖာ္မပါဘဲ ၀င္ခြင့္မျပဳ။ ဒါကလည္း ဥပေဒကုိ လက္တလံုးျခား လွည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သည္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ ႐ွာရန္ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မ၀င္ရ။ သူ႔ဟာသူ အျပင္က အတဲြရလာေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကုိေတာ့ ဘားခန္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ၀င္ပါႏွင့္ဟု တားဆီးပိတ္ပင္ႏိုင္ခြင့္ မ႐ွိဆုိသည့္ သေဘာသာျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘားမန္ေနဂ်ာသည္ အလစ္မေပးတတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ခုိး၀င္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေတြ႕ၿပီဆုိလွ်င္ မဆုိင္းမတြ ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။
သည္ကစၿပီး ဘားခန္းထဲသုိ႔ မၾကာခဏ၀င္ေလ့႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖုိ႔ အသံုးအ၀င္ႀကီး ၀င္ေနေတာ့သည္။ မနက္ပုိင္းမ်ားတြင္ ဘားခန္းထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိ မ႐ွိကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မွန္ေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္စၿမဲျဖစ္သည္။ ႐ွိေနလွ်င္ မွန္ကုိ အသာအယာေခါက္လုိက္သည္။ ထုိအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ထြက္သြားၿပီး သူတုိ႔ကုိ အတြင္းသုိ႔ ေခၚလာေပးရသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ တစ္ႀကိမ္တည္း ေျခာက္ေယာက္ ခုနစ္ေယာက္ပါလာတတ္သည္။
ထုိနည္းအားျဖင့္ အျပင္မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ျဖဳန္းကာ ပထမဆံုးေရာက္လာမည့္ သေဘၤာသားကုိ ေစာင့္ရသည့္ ဒုကၡမွ သူတုိ႔ ကင္းေ၀းၾကေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အနားသုိ႔ ေရာက္သြားသည္ကုိ မင္နီဟုိးက ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္သည္။
"အုိး... ေရာဘတ္ ကၽြန္မကုိ အထဲေခၚသြားေပးပါလား႐ွင္"
ထံုးစံအတုိင္း ဆီးေျပာေလေတာ့သည္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေအာ္သံႏွင့္ ဘာမွ မျခား။
"ရပါတယ္ မင္နီ"
လက္လွမ္းမီသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ဆဲြယူေပြ႔ ဖက္လုိက္ကာ ကႏဲြ႕ကလ်ာလုပ္ပါေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းကေလးတစ္ခ်က္ ခ်ရင္း...
"အုိ... ေရာဘတ္ ႐ွင္ဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲကြယ္" ၀မ္းသာအားရေျပာေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္မလာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ဘားခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနရဦးမည္ကုိ မသိႏုိင္။ ယခုမူ ထုိဒုကၡမွ ကင္းလြတ္သြားေသာောကာင့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး အတြင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ အထဲမွာ လူေတြ မ်ားၿပီး အလြန္တရာဆူညံေနသည္။ ေရခ်ိန္လြန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အမူးသမားအေျမာက္ အျမားကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။
မင္နီသည္ မ်က္မွန္တန္းမိသူမ်ားကုိ ႐ွာေနသည္။ ေတြ႕ေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ကေလးႏွစ္ခုကုိ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမွာ ကပ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းေပၚသုိ႔ လက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ေျပာင္းတင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မည့္ေနရာသုိ႔ ထြက္သြားသည္။
အေမရိကန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူထုိင္ေနေသာ ဂြမ္နီကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ လူအနည္းဆံုး စားပဲြတစ္လံုးကုိ ႐ွာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္သည္။ ထုိစားပဲြတြင္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ သာ႐ွိသည္။ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ထဲမွာ ထည့္ထားသည္။ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာစားပဲြထုိးတစ္ေယာက္ကုိ ဘီယာအေသးတစ္လံုး ယူလာေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္မွာလုိက္သည္။
သေဘၤာသားက မိႈင္းေ၀ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ေမာ့လာသည္။
"ဖရက္လား" ဟု သူက ေမးသည္။ ၀ါးေနသည့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားအျမင္ ၾကည္လင္ေစရန္လည္း ႀကိဳးစားေနသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး" ဟုကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ဖရက္ ဘယ္မွာလဲ ...က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္မွာလဲ"
"က်ဳပ္လည္း မသိဘူး၊ ခုပဲ က်ဳပ္၀င္ထုိင္တာ"
"ဖရက္ဟာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း... က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ညီအစ္ကုိ အရင္းလုိ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဖရက္နဲ႔ က်ဳပ္ဟာ ... ဖရက္နဲ႔..."
အေမရိကန္သေဘၤာသားသည္ စားပဲြေပၚသုိ႔ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဗလံုးဗထြး ဆက္ေျပာေနသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဓာတ္ေလွကားအ၀င္အထြက္မွာ ဆံုခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ အေမရိကန္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ထုိင္ေန သည္။ ႐ႊတ္တီး႐ႊတ္ေနာက္ လုပ္ေနသည္။ သေဘၤာသား၏ လက္ေမာင္းကုိ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ ကာ လကၡဏာၾကည့္ေပးသလုိ လုပ္ေနသည္။
ယခုအခါမွာေတာ့ မီလင္းႏွင့္ သိပ္မတူခ်င္ေတာ့ပါ။ ေခ်ာမြတ္ႏုညက္ေသာ မ်က္ႏွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းကေလး၊ နက္ေမွာင္ေသာမ်က္လံုးမ်ား ႐ွိသည္ကေတာ့ မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ လူမွားျခင္းအလုပ္မ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မုိက္မဲစြာ မျပဳလုပ္ေတာ့ပါ။
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ကုလားထုိင္ေနာက္မွ ေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်စ္လုိက္သည္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပက္အ႐ႊန္းေျပာတတ္ေသာ ဖီဖီခ်န္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
"ေဟး ထမင္းေၾကာ္ႀကီး... ႐ွင္ သိပ္၀ေနၿပီေနာ္"
သူက အားပါးတရၿပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာသည္။ "ထမင္းေၾကာ္" ဟူသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူေပးထားသည့္ နာမည္ေျပာင္ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္းထမင္းေၾကာ္ခ်ည္း စားေနေသာေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
"ဖီဖီ ေဟာဟုိ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲကြ"
မီလင္းႏွင့္ လူမွားႏႈတ္ဆက္မိေသာ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ညႊန္ျပလုိက္သည္။
"ဟုိေကာင္မလား ..စူဇီေလ"
"အုိး...အဲဒါလား စူဇီ"
"ဟုတ္တယ္... ဒီေန႔ပဲ သူျပန္ေရာက္လာတာ၊ သူ႕အၿမဲတမ္းေဖာက္သည္က ဒီေန႔ မနက္ပဲ သြားၿပီေလ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ..ထမင္းေၾကာ္ႀကီးက သူ႕ကုိ သေဘာက်လုိ႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ... တစ္ခုစဥ္းစားေနမိလုိ႔ပါ"
"အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မကုိ ယူပါေနာ္"
ဖီဖီက ၿပံဳးၿမဲ ၿပံဳးေနသည္။
"ဖီဖီ မင္းအေျပာက တကယ္ဟားရတယ္ကြာ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ထမင္းေၾကာ္ႀကီး၊ အိပ္ရာထဲ၀င္တာ တျခားဘာကိစၥ႐ွိေသးလုိ႔လဲ၊ တျခားလူေတြလုိ မဟုတ္က ဟုတ္က မလုပ္ဘူးလား"
"မင္းနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူးကြာ"
သည္လုိဆုိေတာ့ စူဇီဆုိတာ သူပါကလား။ ဂြမ္နီ၏ သူငယ္ခ်င္း စူဇီ။ ဂြမ္နီ ေလးစားခ်စ္ခင္သည့္ စူဇီ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ သေဘၤာအ၀င္အထြက္မ႐ွိဘဲ အလုပ္ လံုး၀ မျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးကုိ သူတုိ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ႀကံဳဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားတုန္းက ဂြမ္နီကုိ စူဇီက ေငြေရး ေၾကးေရး ေထာက္ပံ့ထားခဲ့ရဖူးသည္။ စူဇီသည္ လူႀကိဳက္အလြန္မ်ားေသာမိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ဂြမ္နီ႔၀င္ေငြထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိရစၿမဲ ျဖစ္သည္။
သူ႕ကုိ ဂြမ္နီ အလြန္ခ်စ္သည္။ စူဇီအေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္လုိ႔မဆံုး။ စူဇီ ျပန္ေရာက္လာမည့္ရက္ကုိ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ သူေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္။ စူဇီသည္ သူ႕အတဲြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္သြားသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္႐ွိသြားၿပီဟု ဆုိသည္။ ထုိအတဲြ၏ သေဘၤာက သေဘၤာက်င္းတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ေနရေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးရေနသည္။ စူဇီျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း မိတ္ဆက္ေပးရဦးမည္ဟု ဆုိသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြသုိ႔ ဂြမ္နီလာထုိင္သည္။ အမူးလြနေနေသာ သေဘၤာသားေဘးက ကုလားထုိင္မွာ ေနရာယူသည္။ သေဘၤာသားက က်ယ္ေလာင္စြာ ေဟာက္ညည္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဂြမ္နီက အေရးစုိက္ပံုမေပၚ။ သူ အလြန္အမင္း စိတ္အားတက္ႂကြေနပံုရသည္။
"ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာၿပီ၊ သိတယ္မဟုတ္လား စူဇီေလ၊ သူျပန္ေရာက္ လာၿပီ" ဟု အားတက္သေရာ ေျပာသည္။
" ဟုတ္တယ္... ေဟာဟုိမွာေလ ... ကုိယ္သူ႕ကုိ ေတြ႕ၿပီးၿပီ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
" ႐ွင္ သူနဲ႔ စကားမေျပာရေသးဘူး မဟုတ္လား"
ဂြမ္နီ၏ အမူအရာသည္ ပူပင္ေသာကေရာက္သလုိ ျဖစ္သြားျပန္၏။
"မေျပာရေသးပါဘူးကြယ္"
သည္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည့္အလား သူၿပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ုတိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
"သူ႕ကုိ ဘယ္လုိထင္သလဲဟင္....သူေခ်ာတယ္လုိ႔ ႐ွင္ မထင္ဘူးလား"
စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိျပန္ပါသည္။ အေမရိကန္သေဘၤာသားက သူ႕ကုိ အခန္းေထာင့္ဆီသုိ႕ ေနာက္ျပန္တြန္းလုိက္ၿပီး နမ္းရန္ႀကိဳးစားသည္။ အမ်ိဳးသမီးက ႐ုန္းကန္ေနသည္။ ျပန္လည္ကန္ေၾကာက္ ေနသည့္ သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဂါ၀န္ေဘးကဲြမွ ေပါင္သားျဖဴျဖဴကလဲြလုိ႔ ဘာကုိမွမျမင္ရပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ရယ္ရင္း ျပန္ေျပာသည္။
" ဟား...ဟား...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ အင္မတန္ လွတယ္ကြ"
" အင္း...ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးကြာ"
"အုိး... သူဟာ တကယ္လွတာ၊ သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ ႐ွင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ကၽြန္မ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခါက်ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္"
၀တ္စံုအနက္၀တ္ဆင္ထားသည့္ မန္ေနဂ်ာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆီသုိ႔ အေသာ့ ႏွင္သြားသည္။ ဘားခန္းထဲမွာ အျမင္မေတာ္ေသာ အျပဳအမူမ်ား ျပဳလုပ္ခြင့္မ႐ွိ။ မန္ေနဂ်ာက သေဘၤာသား၏ ပခံုးကုိ ပုတ္လုိက္သည္။ မသက္မသာလည္း ၿပံဳးေနရသည္။ သေဘၤာသားမ်ားသည္ အလြတ္တကူ ေပါက္ကဲြတတ္ၾကေၾကာင္းကုိလည္း သူသိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သေဘၤာသားအစား စူဇီကုိသာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းရေတာ့သည္။ စူဇီက လည္း ျပန္လည္ကန္႕ကြက္ ျငင္းခံုသည္။ သေဘၤာသားက ႀကီးမားေသာ သူ၏ လက္ႀကီးကုိ မသယ္ခ်င့္သယ္ခ်င္ ေျမႇာက္၍ ေ၀ွ႕ရမ္းျပသည္။
: ေဟ့ မေႏွာင့္ယွက္စမ္းနဲ႔... က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က အခုပဲ အေပၚထပ္တက္ၾကေတာ့မလုိ႔"
မန္ေနဂ်ာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ေက်နပ္သြားပံုရသည္။ စူဇီကေတာ့ စိတ္ကုန္ခန္းေနပံုရသည္။ လက္ကုိင္အိတ္ကုိဖြင့္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ေပါင္ဒါျပန္႐ုိက္ေနသည္။ သေဘၤာသားက သူ႕လည္ပင္းကုိ နမ္းသည္။ စူဇီက ေဆာင့္တြန္း ပစ္လုိက္သည္။
"သူ႕စိတ္က အင္မတန္ဆတ္တာ" ဟု ဂြမ္နီက ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ေသးသည္။
"တစ္ခါတုန္းက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကုိ ဘီယာပုလင္းနဲ႔ ေပါက္ၿပီးၿပီ၊ သေဘၤာသားက သိပ္႐ုိင္းတယ္ေလ...စူဇီက သိပ္သတၱိ႐ွိတာပဲ"
"လဲြသြားေရာ့လား"
"ဘယ္လဲြမလဲ ေသေသခ်ာခ်ာထိတာေပါ့၊ ေဟာဒီေနရာ... ေဟာဒီနဖူးတည့္တည့္ကုိ ထိတာ၊ အဲဒီေကာင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ သတိလစ္ေနတယ္"
"သူသတိျပန္ရလာေတာ့ ဘာေျပာသလဲ"
"မန္ေနဂ်ာကုိ ပုလိပ္အတုိင္ခုိင္းတာေပါ့၊ မန္ေနဂ်ာက တယ္လီဖုန္း ေကာက္ဆက္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ ပုလိပ္ကုိ ဘယ္ဆက္ပါ့မလဲ၊ ေတြ႕ရာနံပါတ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္လွည့္ေနတာပါ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္ကမွ ျပန္မထူးဘူးေလ မန္ေနဂ်ာကလည္း စူဇီကုိ သိပ္သေဘာက်တာ"
"သူ႕ ေဖာက္သည္အမ်ိဳးသား ထြက္သြားၿပီလုိ႔ စူဇီက ေျပာသလား"
"အုိ ... ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတာေပါ့၊ အဲဒီလူက သိပ္ၿပီး လူေကာင္း သူေကာင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ စူဇီ ၀မ္းနည္းေနတယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ... လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာ၀မ္းနည္းစရာ ႐ွိသလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
ၿပီးေတာ့ စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အေမရိကန္သေဘၤာသားႏွင့္အတူ ထုိင္ရာမွ ထသည္။ ယခုလုိ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ေတာ့ မီလင္းႏွင့္ ပုိတူလာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း မေရရာ မေသခ်ာေသာ စိတ္ကေလး ထပ္မံေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ သူ႕အရပ္ အလြန္ျမင့္သည္ကုိ သတိထားမိသည္။ အေတာ့္ကုိ အရပ္ျမင့္ပါသည္။ စားပဲြေတြၾကားမွာ သေဘၤာသားကုိ သူက ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ သူ႕ေနာက္မွ သေဘၤာသား လုိက္လာသည့္အတြက္ အလြန္တရာလည္း ၿငီးေငြ႕ စိတ္ပ်က္ေနပံုရသည္။
"႐ွင္ ဒီေန႔ညေန သူနဲ႔ စကားမေျပာရေသးပါဘူးေနာ္" ဟု ဂြမ္နီက ေမးျပန္သည္။
"မေျပာရေသးဘူးပဲ ဆုိပါေတာ့ကြယ္၊ တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာမိတယ္၊ ကူးတုိ႔ သေဘၤာ ေပၚမွာ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးထင္လုိ႔"
"ဒါေပမဲ့ သူမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးက တျခားစီ..."
စကားကုိ အဆံုးမသတ္ေတာ့ဘဲ တံုးတိႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ပစ္လုိက္ပါသည္။ စူဇီကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စူဇီသည္ တုိင္ဖူးတုိ႔ စားပဲြနားသုိ႔ေရာက္လာၿပီး အနီး႐ွိ အခ်ိဳရည္ေသာက္ ပုိက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆဲြယူၿပီး တုိင္ဖူး၏ ဆံပင္ထဲသုိ႔ ထုိးထည့္ပစ္ခဲ့သည္။ တုိင္ဖူးက မသလိုက္။ စူဇီက သူ႕ဘာသာသူ သေဘာက်ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း တစ္ဖက္သုိ႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။
ဟုတ္ပါၿပီ။ သည္လုိရယ္ပံုမ်ိဳးသည္ မီလင္းရယ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကြာေစ့ ေလွာ္မစားတတ္သည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ခဲ့ေသာ မီလင္း၏ ႐ုပ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားရင္း ရယ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
သူသည္ မီလင္းအစစ္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ သံသယမျဖစ္ေတာ့ပါ။ စူဇီသည္ မီလင္း စစ္စစ္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္ တကား။
"ဂြမ္နီ သူ႕နာမည္အမွန္က ဘယ္သူလဲဟင္"
ကၽြန္ေတာ္က ဂြမ္နီကုိေမးသည္။ အေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလုိက္မိသည္။
"စူဇီေ၀ါး"
"သူ႕ရဲ႕တ႐ုတ္နာမည္အစစ္ကုိ ေမးတာ"
"ေ၀ါင္းမီလင္း"
ဟုတ္ၿပီ... မွန္ပါၿပီ။ ေ၀ါင္းမီလင္း။
သေဘၤာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာခြင့္မ႐ွိဟု ဆုိခဲ့ေသာ မိန္းကေလး။
ဟုိတုန္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆႏုိင္မိခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းပါသည္။ ဂုဏ္သေရၢရွိ မိန္းကေလးမ်ားအေၾကာင္းကုိ သူသိပါသည္။ ဂုဏ္သေရ႐ွိ အမ်ိဳးေကာင္းမိန္းကေလးမ်ား သည္ သေဘၤာသားမ်ားကုိ စကားမေျပာ။
စူဇီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားသည္ကုိ ဂြမ္နီက လွမ္းၾကည့္ ေနသည္။
"အုိး... ဒုကၡပါပဲ သူတုိ႔အေပၚထပ္တက္သြားၾကၿပီ၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးေလ သူေအာက္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ႐ွင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါ့မယ္" ဟု ဂြမ္နီက ေျပာေနသည္။
မီလင္း၏ ပံုၾကမ္းကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရေနသည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ မ်က္လံုးကေလးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကုိယ္သူ လက္ညႇိဴးျပန္ထုိးရင္း "ဟုတ္ၿပီ အပ်ိဳစင္ အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့" ဟု ေျပာေနပံုေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အားပါးတရ ရယ္ခ်လုိက္မိေတာ့သည္။
ဂြမ္နီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟုလည္း ေမးသည္။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဂြမ္နီ၊ ကုိယ္ဟာ ေတာ္ေတာ္႐ူးတဲ့ အေကာင္ပဲ၊ အဲဒါကလဲြၿပီး ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိယ္ဟာ လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ထဲအထိ ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ႐ွိတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူခဲ့တယ္"
"႐ွင္ဟာ သိပ္ကုိ မားလည္တတ္တဲ့လူလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္"
"အင္း... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ဟာ ယံုလြယ္တတ္တယ္၊ ဟား... ဟား... ဟား... မင္းဟာ ခ်န္ေက႐ွိတ္ကေတာ္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိေျပာစမ္း။ ကုိယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုမွာပဲ ဂြမ္နီ၊ ကုိယ္ဟာ အဲဒီလုိအေကာင္စား... တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ယံုပစ္လုိက္တာပဲ"
(၂)
ထုိေန႔ညက စူဇီေ၀ါင္းေခၚ ေ၀ါင္းမီလင္း ျပန္ေပၚမလာေတာ့ေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အထိ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ သူ၀င္လာသည္။ ကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တုန္းက ၀တ္စားဆင္ယင္ထားသည့္ အတုိင္း ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္ကုိ ပုိနီေတးကေလးလုပ္ထားသည္။ မေတာ္တဆ တုိက္ဆုိင္ၿပီး ၀တ္လာမိသည့္ သေဘာမ်ိဳး လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တမင္လုပ္ျပလုိက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ရပါမည္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ျပလုိက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ရပါမည္။
"စူဇီ"
ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေခၚသည္။ သူက မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ သြားသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ သူ႕အမူအရာကေတာ့ အလြန္တရာ အံ့ၾသေနပံုရသည္။ မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြဆီသုိ႔ သူ႕သေဘာႏွင့္သူ ေလွ်ာက္လာသည္။
"ကၽြန္မထုိင္ရင္ စိတ္မ႐ွိပါဘူးေနာ္"
"ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး စူဇီ"
သူလႈပ္႐ွားေနပံုက မွတ္မိသည္ဟု ၀န္ခံပံုလည္းမရ။ မမွတ္မိပါဟုလည္း ျငင္းဆုိပံုမ်ိဳး လည္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ခံစားခ်က္ကုိ အလြယ္တကူ အကဲဖမ္းယူႏိုင္ပါသည္။ ယခု စူဇီကမူ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဟန္ေဆာင္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့သည့္ အရိပ္အေရာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
"႐ွင္ ဒီဟုိတယ္မွာ ေနေနသလား" ဟု သူက ေမးသည္။ အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ သည့္ေလသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"ဟုတ္တယ္...မွန္ပါတယ္"
"ဘယ္အထပ္လဲ"
"အေပၚဆံုးထပ္"
"အခန္းနံပါတ္ကေရာ"
"၃၁၆"
"ကၽြန္မသိတယ္ ေထာင့္ခန္းပဲ"
ေျပာရင္း သူက ေခါင္းညိတ္သည္။
"ဒီမွာေနရတာ သေဘာက်ရဲ႕လား"
"သိပ္ကုိ သေဘာက်ပါတယ္"
"ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနမွာပဲ"
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ဟန္ႏွင့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကုိ မိနစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သူထိန္းသိမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ပံုစံေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိမ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည့္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီေလ... တစ္ခ်ိဳ႕တ၀က္ေတာ့ ႐ွင္သိၿပီ မဟုတ္လား၊ ကူးတုိ႔သေဘၤာ ေပၚတုန္းက ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မညာခဲ့တယ္၊ အကုန္လံုး မမွန္တာေတြ ခ်ည္းပဲ ေျပာခဲ့တယ္"
ယခုလုိ တဲ့တုိးႀကီးေျပာခ်လုိက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္းသူႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး႐ွိလာေတာ့မွ သူ႕စ႐ုိက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတတ္လာ သည္။ သူသည္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနသမွ်မ်ားကုိ ဖံုးကြယ္ထားတတ္သူ မဟုတ္။ ပထမ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ နိဒါန္းပ်ိဳးေနဦးမည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဘာကုိမဆုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တဲ့ဆုိးေျပာေတာ့သည္။ လူတစ္ဖက္သား၏ မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိ တာမ်ားကုိ ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။
မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္ႀကီးၾကည့္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာကုိ တည့္တည့္ေျပာတတ္ေသာ စူဇီလုိ မိန္းကေလးမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စူဇီကုိ လိမ္ညာ လွည့္ျဖားဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ အလြန္ခက္ပါသည္။
"အင္း.. ဒီအတြက္ မပူပါနဲ႔ စူဇီ၊ ကုိယ္လည္း မဟုတ္တာေတြကုိ အၿမဲတမ္းေျပာတာ ပဲ၊ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး" ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာသည္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိညာေျပာတယ္ဆုိတာ ႐ွင္သိသလား"
"ကုိယ့္ကုိ ႐ွင္းျပဖုိ႔ မလုိပါဘူးကြယ္၊ ေအးေလ ... ႐ွင္းျပခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့လည္း..."
"ကၽြန္မ ႐ွင္းျပခ်င္ပါတယ္၊ ႐ွင္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိသလား"
သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
"႐ုပ္႐ွင္လား... အင္း... မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္ပါတယ္"
"ဒီလုိဆုိရင္ တစ္ေန႔မွာ ႐ုပ္႐ွင္ကားတစ္ကား သြားၾကည့္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ဇာတ္လုိက္မင္းသားက သိပ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ႐ုပ္ကလည္း သိပ္ေခ်ာတယ္၊ ဇိမ္ခံကားႀကီးတစ္စီးလည္း ပုိင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ ေခ်ာတဲ့ ရည္းစားတစ္ေယာက္ လည္း ႐ွိတယ္၊ သူတုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေတာင္တန္းေတြဆီသြားတယ္၊ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ သိပ္လွေနတယ္၊ ဆီးႏွင္းျဖဴျဖဴေတြလည္း က်ေနတယ္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္၊ ေကာင္းၿပီ... အဲဒါေတြအားလံုး အမွန္ ေတြခ်ည္းပဲလုိ႔ ႐ွင္ ယံုသလား"
"အင္း... ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနတုန္းေတာ့ ယံုမွာပဲ၊ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္ ယံုလိုက္မွာပါ ပဲေလ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္... ဇာတ္လုိက္ဟာ သ႐ုပ္ေဆာငေနတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ ႐ွင္သိထားတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူဟာ မၾကာေသးခင္ကေလးကမွ သူ႕မိန္းမနဲ႔ ကြာ႐ွင္းျပတ္စဲ လုိက္ရတဲံအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြေနတယ္ ဆုိတာကုိ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္ထားရလုိ႔ ႐ွင္သိေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဟာ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီး ထားတာဆုိတာကုိလည္း ႐ွင္သိေနတယ္၊ ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းသက္သက္ပဲ ဆုိတာကုိလည္း ႐ွင္သိေနတယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ႐ွင္ယံုတယ္... ဒါေပမဲ့ ႐ွင္မယံုဘူး"
" ဒါ အင္မတန္ မွန္တာေပါ့ စူဇီ"
" ေကာင္းၿပီ... ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ ဖန္တီးတယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ကၽြန္မယံုတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မယံုဘူး"
ထုိ႐ွင္းလင္းခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ဆက္႐ွင္းျပေနသည္။ သူ႐ွင္းလင္းျပပံုမွာ ေကာင္းမြန္ျပတ္သားလွ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴပင္ မွားမိပါသည္။
သူ ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည္။ တကယ့္ ဘ၀အမွန္က ဘာလဲ။ ညစ္ညမ္းေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈလုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္ေနရ သည့္၊ ၿပီးေတာ့ လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္း၏ "ၾကဥ္" ထားျခင္းကုိ ခံရသည့္ ဘ၀။ အမ်ိဳးေကာင္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့သည့္ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားေသာ မိန္းကေလး။
သည္ေတာ့ သူ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။ ဂုဏ္သေရ႐ွိမိသားစုမွ ေပါကဖြားေသာ သူေဌးသမီးေလး ျဖစ္ခ်င္သည္။ အဖုိဆုိလွ်င္ ယင္ဖုိေတာင္ မသန္းဖူးေသးေသာ အပ်ိဳစင္ ႏ်င့္၊ လက္ထပ္ဖုိ႔ အစစအရာရာ စီစဥ္ၿပီးေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးျဖစ္ခ်င္သည္။
ထုိအခါတြင္ ထုိဇာတ္လမ္းကေလးကုိ လူစိမ္းတစ္ေယာက္အား ေျပာျပရမည္။ တကယ္ပါလားဆုိတာ ယံုၾကည္ေအာင္ ေျပာရမည္။ ယံုၾကည္ေလာင္ေအာင္ အေသးစိတ္ ကေလးမ်ားကုိလည္း ေျပာျပရမည္။ သူေဌးသမီးကေလးသည္ ဓာတ္ရထားစီးရသည္ကုိ ႏွစ္သက္သေဘာက်ပါသည္ဆုိတာမ်ိဳး။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနရင္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္လမ္းကုိ တကယ္ ပါလားဟု ယံုၾကည္သလုိ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ျပန္ယံုၾကည္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ မယံုၾကည္ ဘဲလည္း ႐ွိရမည္။
"ဒါေပမဲ့ေလ... ႐ွင္ကေတာ့ ကၽြန္မလုိ ယုတ္ညံ့တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ လုပ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ွင္ နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မထင္ဘူး"
သူ႐ွင္းျပ၍ အၿပီးတြင္ ဆက္တုိက္ေျပာခ်လုိက္သည္။
"ကုိယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ နားလည္ပါတယ္ စူဇီ"
"မျဖစ္ႏုိင္ဘူး"
စူဇီသည္ ခ်က္ခ်င္း ပံုစံေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ထုိအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပလုိက္မိသည့္အတြက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားပံုလည္း ရသည္။ မလုိတမာ စိတ္၀င္လာပံုလည္း ေပါက္သည္။
"၁ရွင္ သေဘာေပါက္ နားလည္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မထင္ဘူး၊ ႐ွင္က သူေဌး... ပညာတတ္... အထက္တန္းလႊာက ကၽြန္မ သိပါတယ္ေလ၊ ႐ွင္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြ ဖန္တီးေနၾကတာ စူဇီ... ကုိယ္တုိ႔ အားလံုးဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ခုပဲကြာတယ္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဟန္ေဆာင္ေနတာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ မင္းလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႐ုိးသားမႈ မ႐ွိၾကဘူး"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေလသံထဲမွာ အထက္စီးယူသလုိ၊ လူႀကီးက လူငယ္ကုိ ေျပာသလုိျဖစ္သြား ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလုိက္မိပါသည္။ အလြန္တရာ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ အထက္တန္းလႊာမွ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္က အလြန္ေတာ္သည့္ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ အထက္စီးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေလသံမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါသည္။ အလြန္ေတာ္သည့္ မိန္းကေလး။ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္သည့္ မိန္းကေလး။
အလြန္အ႐ုပ္ဆုိးသြားသလုိ႐ွိပါသည္။
ဒါကုိလည္း သူ သေဘာေပါက္လုိက္သည္။ သင္ဓုန္းဓားသြားလုိ အလြန္ထက္သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ အသိရခက္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ကင္းမဲ့သည့္ မ်က္ႏွာေခ်ာ မြတ္မြတ္ ကေလးပုိင္႐ွင္ စူဇီမီလင္း။ သူ ေကာင္းစြာ ရိပ္စားမိသြားၿပီ။ ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိသြားၿပီ။
"မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ... ႐ွင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
သူက ေခါင္းကုိသာ ရမ္းခါေနသည္။
" ကဲ... နားမလည္ဘူးပဲ ထားလုိက္ပါေတာ့ စူဇီ၊ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လယ္စာ စားလုိက္ၾကရေအာင္လား"
"မစားခ်င္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္က အားပါးတရ ရယ္လုိက္မိသည္။
"ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မင္းကုိ အလြတ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကုိယ္ သင္ခန္းစာ ေကာင္း ေကာင္းရခဲ့ၿပီးၿပီ"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယံုသကၤာသလုိ ၾကည့္ေနသည္။
"႐ွင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မကုိ ထမင္းစားဖိတ္တာလဲ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ... ဟုတ္လား အင္း... ကုိယ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူးကြာ၊ မင္းကုိ သေဘာက်လုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
"မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး... ႐ွင္လိမ္တာ"
"တကယ္ေျပာေနတာလား ... ဒီလုိဆုိရင္ မင္းကုိ ကိုယ္သေဘာက်တယ္ မက်ဘူး ဆုိတာ မင္း ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ၊ ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"႐ွင္သေဘာက်တာက မီလင္း... ဟုိကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အပ်ိဳစင္ ကေလး မီလင္း... ကၽြန္မက စူဇီ..."
"ဒီကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ ထမင္းဆာတာ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပါဘူးကြာ၊ ကဲ... လုပ္ပါ ကုိယ္တုိ႔ ဘာစားၾကမလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း စူဇီက ေခါင္းမာၿမဲ မာေနသည္။ သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အျပတ္႐ွင္းရန္ ပုိင္းျဖတ္လုိက္ပံုရသည္။
"ဒီအလုပ္ ကၽြန္မလုပ္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ဆုိတာ ႐ွင္သိသလားဟင္၊ ေျခာက္ႏွစ္႐ွိၿပီ...ကၽြန္မအသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက စလုပ္ခဲ့တာ"
"ဒီလုိဆုိရင္ မင္းအသက္ ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ႐ွိၿပီေပါ့... ဒါေပမဲ့ မင္းအသက္ ဒါေလာက္ ႀကီးၿပီလုိ႔ မထင္ရဘူး စူဇီ..."
"ေျခာက္ႏွစ္... ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ေယာက္်ားေတြနဲ႔ အတူတူ သြားခဲ့တယ္၊ အတူတူ အိပ္ခဲ့တယ္"
မ်က္ႏွာကုိလည္း ႐ံႈ႕မဲ့ျပလုိက္ေသးသည္။ သည္အျဖစ္ႀကီးအေပၚမွာ ပုိၿပီး နာၾကည္း စက္ဆုပ္ေစလုိသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။
"အဲဒီေျခာက္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေယာက္်ားေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဖူးမွာေပါ့ေနာ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားမလဲဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့ကြာ"
"ကၽြန္မလည္း မသိဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမထားဘူး၊ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့"
"ေအာင္မယ္ေလး... မနည္းပါလား ... ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်လုိက္မိျပန္သည္။
"ာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ"
"မင္းေျပာပံုနဲ႔ အျဖစ္က ရယ္စရာေကာင္းလြန္းလုိ႔ပါ စူဇီ၊ ကုိယ္ဆုိလုိတာက ဒီလုိပါ... မင္းဟာ အပ်ိဳစင္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းလုပ္ၿပီး ကုိယ္ယံု ေအာင္ေျပာခဲ့တယ္၊ ေဟာ ... အခုေတာ့ ေယာက္်ားေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ၿပီလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ ေျပာျပေနျပန္ၿပီေလ"
"သံုးေထာင္ေလာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ေလးေထာင္ေလာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
"အင္း... တျခားမိန္းကေလးေတြလည္း မင္းလုိ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ ထင္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းရဲ႕အသားအေရဟာ သိပ္ကုိစုိျပည္တာပဲ စူဇီ... မင္း ႐ုပ္ဟာလည္း သိပ္ကုိလွတာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း ျပန္ၾကည့္စမ္း၊ အသားကေလး ေခ်ာမြတ္ႏူး ညံ့ေနပံုက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ၊ တ႐ုတ္မေတြရဲ႕ အသားအေရဟာ ဖ်က္ဆီးလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ မွန္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ႏူးညံ့တယ္... ဒါပဲ ႐ွင္သိတယ္၊ ႐ွင္မျမင္ရတဲ့အရာေတြ ႐ွိပါေသးတယ္"
"အုိး... ေတာ္ပါေတာ့ စူဇီ၊ ဒါေတြ ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ တျခားတစ္ခုခုေျပာင္းၿပီး စားရေအာင္ပါ၊ မင္း ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာ..."
"ကၽြန္မ မသိဘူး... သြားေတာ့မယ္"
"စူဇီ ထုိင္ပါဦး"
"မထုိင္ဘူး... ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရဦးမယ္၊ မီလင္းကုိ ႐ွင္သြား႐ွာပါ။ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သြား႐ွာပါ"
ၿပီးေတာ့ သူထသြားကာ ေစာေစာကေလးက ၀င္လာသည့္ အေမရိကန္ နီဂ႐ုိး သေဘၤာသားစားပဲြမွာ ၀င္ထုိက္လုိက္ေလသည္။
(၃)
ေနာက္တစ္ေန႔ ညဆယ္နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္း ေခါင္းေလာင္း သံျမည္လာသည္။
"ဟဲလုိ... ေမာ္လီ စကားေျပာေနပါတယ္"
"ဘယ္သူ..."
ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
"ေမာ္လီေလ..."
စကားေျပာသံႏွင့္ သီခ်င္းသံမ်ားကုိ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ ၾကားေနရသည္။ ေအာက္က ဘားခန္းအသံမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္။ နမ္ေကာက္တြင္ ေမာ္လီနာမည္ျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိဖူးပါ။ တစ္ဖက္မွအသံက ဆက္ေျပာေနသည္။
"ဘာလဲ... ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ေမ့သြားၿပီေပါ့ေလ၊ အရင္အပတ္တုန္းက ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ဖမ္းထားၿပီးေတာ့"
"အဲဒါ က်ဳပ္လံုး၀ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္... ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ တစ္ညလံုး..."
"က်ဳပ္ ဒါမ်ိဳး ၀ါသနာမပါဘူး အမိရယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
"ဘာ အခုမွ မုန္လာဥလုပ္တာလဲ... လိပ္ျပာႀကီး ခုေတာ့ ႐ွင္က ေမ့သြားၿပီေပါ့၊ ေကာင္မေတြအမ်ားႀကီးကုိ ႐ွင္ လုိက္ဖမ္းေနတာကုိ လိပ္ျပာႀကီး ဘယ္မွတ္မိေတာ့မွာလဲ... ဒါေလာက္ေတာင္ မ်ားလြန္းေတာ့"
အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည့္ ရယ္ေမာသံကေလးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရပါသည္။ စကားေျပာခြက္ကုိ ခ်လုိက္သံလည္း ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည့္ အသံကုိ ၾကားရျပန္သည္။
"ဟယ္လုိ ...ဂြမ္နီ စကားေျပာေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ ဂြမ္နီ၏ အသံေပၚလာသည္။
"ခုနဟာ စူဇီရယ္ေလ...မရိပ္မိဘူးလား ကၽြန္မတုိ႔ ႐ွင့္ကုိ စေနတာပါ"
"ဟတု္လား ေပ်ာ္လုိက္တာကြာ ... ဟား... ဟား... ကုိယ္နဲ႔ စူဇီ စကားေျပာေနရတယ္လုိ႔ လံုးလံုး မထင္မိဘူး"
"ကၽြန္မေလ ႐ွင့္အေၾကာင္းေတြ သူ႕ကုိ အကုန္လံုး ေျပာျပလုိက္တယ္၊ ႐ွင္ဟာ စိတ္ ေကာင္း႐ွိေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဒုကၡမေပးေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္၊ မေန႔က ျဖစ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စူဇီက သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ အခု သူက ႐ွင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ လုိ႔တဲ့"
ဂြမ္နီ၏ အသံ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားသည္။ စကားေျပာခြက္ကုိ လက္ေျပာင္းလုိက္သံ ၾကားရသည္။
"ဟယ္လုိ"
ပထမအသံ ျပန္ေပၚလာသည္။ အလြန္လည္း သေဘာက်ေနသည့္ မထီေလးစား အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"၁ရွင္ အခု ဘာလုပ္ေနသလဲဟင္"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ေကာင္းတယ္ ... ကၽြန္မ ႐ွင္နဲ႔ လာေတြ႕မယ္"
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသုိ႔ စူဇီေရာက္လာသည္။ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာတုန္းက မထီေလးစားအမူအရာ အေျပာအဆုိမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ၿပီ၊
အခန္းထဲမွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ၾကည့္သည္။ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေကာက္ကုိင္ၾကည့္ရင္း "ဒါက ဘာသံုးရသလဲဟင္" ဆုိတာမ်ိဳး၊ "ဒါ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ" ဆုိတာမ်ိဳးေတြကုိသာ ေမးေနသည္။ ေကာ္လာက်ပ္က်ပ္ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ေဘးကဲြတ႐ုတ္ဂါ၀န္ကုိ သူ၀တ္ထားသည္။ သူ႕႐ုပ္ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လုိက္ဖက္လွသည္ဟု မထင္။ သူ႕ဟန္ပန္အမူအရာႏွင့္ ဆုိလွ်င္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္က ပုိၿပီးလုိက္ဖက္သည္။ ပုိနီေတးကေလးႏွင့္ ပုိၾကည့္ေကာင္းသည္။ ယခုမူ မိတ္ကပ္ေတြကလည္း ထူလြန္းလွသည္။
အေပၚထပ္သုိ႔ တက္လာဖုိ႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေနသည္မွာ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ အလွျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူ႕အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အထင္အျမမင္ေသးသြား မည္ကုိ စုိးသည့္အတြက္ ယခုလုိ ျပင္ဆင္လာပံုရသည္။
ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုးတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းထည့္ၿပီး လသာေဆာင္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းဘက္မွာ မီးေရာင္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ဥဒဟုိ ခုတ္ေမာင္းသြားလာေနၾကသည့္ သေဘၤာမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္မ်ား၊ သမၺန္မ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွစ္စီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ခုတ္လာၿပီး ႏွစ္စီးေ႐ွာင္ကာ ဆန္႔က်င္ရာ အရပ္ဆီသုိ႔ ခုတ္သြားၾကသည္ကုိလည္း ျမင္ရသည္။
ဟုိဘက္မွာက ေတာင္။ ေတာင္ေပၚတက္သြားသည့္ ဓာတ္ရထားမွ မီးေရာင္ကုိလည္း ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္သံပတၱျမားလုိ မီးေရာင္စံု တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနသည့္ ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕ႀကီး။
"သြားေတာ့မယ္" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။
"ေဟာဗ်ာ... မင္း ခုပဲေရာက္လာတာ"
"အလုပ္ လုပ္ရဦးမယ္ သိတယ္မဟုတ္လား..."
သည္စကားမ်ိဳးကုိပင္ သူ ထပ္ဆုိလာျပန္သည္။
"ကုိယ့္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာေတြ႕တာလဲ စူဇီ"
ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္ႏိုင္သလုိ ျပန္ေမးသည္။
သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကုိ တြန္႔လုိက္သည္။
"ဘာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိပါဘူး... တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း အဲဒီဘားခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနရတာ ၿငီးေငြ႕လြန္းလုိ႔၊ ေဆးလိပ္မီးခုိးေတြကလည္း မႊန္ထူေနတာပဲ၊ ၾကာၾကာ ထုိင္ရင္ ေခါင္းကုိက္တယ္"
လသာေဆာင္မွ အတြင္းဘက္သုိ႔ သူျပန္လွည့္၀င္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ခုတင္ေအာက္မွ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ သူ တံု႕ခနဲ ရပ္လုိက္သည္။
"ဒီဥစၥာ ဘာလဟင္ ဓာတ္စက္လား"
"မဟုတ္ဘူး တိပ္ရီေကာ္ဒါ"
ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္စကားေျပာေလ့က်င့္ရန္အတြက္ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ငွားထားေသာ အညံ့စား တိပ္ရီေကာ္ဒါျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ ကၽြန္ေတာ္ အသံုးမခ်ျဖစ္။
"ဘာသံုးရသလဲဟင္"
"ဒါဟာ ဓာတ္စက္တစ္မ်ိဳး ဆုိပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ဒါက မင္းအသံကုိ မင္းျပန္သြင္းလုိ႔ရတယ္"
သူက ဘာမွ မထူးျခားသလုိ ေခါင္းညိတ္ေနသည္။ စိတ္၀င္စားပံုလည္း ဆက္မျပ ေတာ့။ တိပ္ရီေကာ္ဒါကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႕ကုိ ဆဲြထားဖုိ႔၊ သူႏွင့္ စကားဆက္ေျပာခြင့္ ရေအာင္ ဖန္တီးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာေအာက္မွ ရီေကာ္ဒါကုိ ဆဲြထုတ္ၿပီး ပလပ္ေပါက္မွာ တပ္လုိက္သည္။ မွန္တင္ခံုေပၚ႐ွိ မုိက္က႐ုိဖုန္းႏွင့္ ဆက္လုိက္သည္။ အသံဖမ္းသည့္ ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္ၿပီး မီးဖြင့္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မသိၿပီ... ဒါ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္တာ" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။
"မဟုတ္ဘူး... ဒီတိပ္ေခြဟာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္တဲ့ဖလင္ မဟုတ္ဘူး"
"သြားေတာ့မယ္"
"ခဏေလးေစာင့္ပါဦး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္းမ်ားကုိ စကားစ႐ွာၿပီး တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေျပာေနလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ သူထြက္မသြားႏုိင္။ ၿပီးေတာ့ တိပ္ေခြကုိ ေနာက္ျပန္ရစ္လုိက္သည္။ ျပန္ဖြင့္သည္။ စစခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္စကားေျပာက်င့္သည့္ အသံမ်ား ထြက္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ စူဇီ၏ အသံ ေပၚလာသည္။
"ကၽြန္မသိၿပီ... ဒါ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ွင္႐ွင္႐ုိက္တာ"
သက္ျပင္းခ်သံကေလး ေပၚလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သြားသည္။ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ေပၚလာျပန္သည္။
"မဟုတ္ဘူး .. ဒီတိပ္ေခြဟာ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္တဲ့ဖလင္မဟုတ္ဘူး"
"သြားေတာ့မယ္"
စူဇီ၏အသံ။
စူဇီသည္ ရီေကာ္ဒါကုိ နားမလည္ႏုိင္သလုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထြက္ေပၚေနသည့္ အသံမ်ားကုိ သူမွတ္မိပံု မေပၚေသး။
"ေရဂဒီယုိလား" ဟု သူကေမးသည္။
"မဟုတ္ဘူး စူဇီ.. မင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားသံေတြေလ"
အသံဖမ္းသည့္ခြက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က လက္ညႇိဴးထုိးျပသည္။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ အသံဖမ္း ခြက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ သူျမင္ဖူးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္သြား သည္။ ရီေကာ္ဒါဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္... ကၽြန္မ မၾကာ မၾကာ သြားၾကည့္တယ္"
သူ႕အသံ ဆက္ျမည္ေနသည္။
"ေရာက္စီ႐ံုတုိ႔ ပရင့္ဆက္႐ံုတုိ႔ မဂ်က္စတီ႐ံုတုိ႔ နယူးေယာက္႐ံုတုိ႔ သုိ႔ ႐ံုတုိင္းကုိ သြားၾကည့္တာ"
သူ႕အမူအရာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနသည္။
"ကၽြန္မလား... အဲဒါ ကၽြန္မအသံလား" ဟုေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္"
မယံုၾကည္ႏုိင္သလုိ သူ နားေထာင္ေနသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ကုိယ့္အသံ ကုိယ္ျပန္ၾကားရသည္မွာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အကဲမဖမ္းမိႏုိင္။ မယံုၾကည္ႏုိင္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ တခစ္ခစ္ရယ္လာသည္။ သူ႕ဟာသူလည္း သေဘာက်စျပဳလာသည္။ ထုိအခုိက္မွာပင္ အသံမ်ား ရပ္သြားေတာ့သည္။
"ၿပီးသြားၿပီလားဟင္..."
စိတ္ပူပင္ဟန္ျဖင့္ သူကေမးသည္။
"နားေထာင္ခ်င္ရင္ ျပန္နားေထာင္လုိ႔ရတယ္"
"နားေထာင္ခ်င္တယ္ လုပ္ပါဦး တစ္ခါ..."
တိပ္ေခြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေျပာသည့္ အသံမ်ားကုိ ျပန္ဖြင့္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခုတင္စြန္းမွာ သူထုိင္ေနသည္။ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ တခစ္ခစ္ရယ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးကုိ ယူၿပီး သူဖက္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ အရယ္မရပ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး ေခါင္းအံုးႏွင့္ မ်က္ႏွာကုိ အပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကုိ သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ အေတာမသတ္ေအာင္ ရယ္မိေတာ့သည္။
အသံမ်ား တုန္သြားျပန္သည္။ သူက ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ သူ႕မ်က္ႏွာ ပန္းေရာင္ေျပးေနသည္။
"တစ္ခါလုပ္ပါဦး"
"တျခားတစ္မ်ိဳး ဖမ္းၾကရေအာင္ စူဇီ၊ မင္း သီခ်င္းဆုိတတ္သလား"
"ဆုိတတ္တယ္ ပီကင္းသီခ်င္း၊ ႐ွန္ဟဲသီခ်င္း၊ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္"
သူ အလြန္စိတ္အားထက္သန္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အတည္ေပါက္ႀကီး လုပ္လာသည္။ သီခ်င္းဆုိေလ့က်င့္ရန္ဟု ေျပာၿပီး လသာေဆာင္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့က်င့္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားေအာင္ တံခါးကုိလည္း ျပန္ပိတ္လုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ျပန္ ၀င္လာသည္။
"ပီကင္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိျပမယ္" ဟု သူက ေျပာသည္။
"သီခ်င္းက တိမ္နတ္သမီးကေလးကုိ ခ်စ္ေနမိတဲ့ တိမ္နတ္သားကေလးအေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ တိမ္နတ္သမီးကေလးက ေျပာတယ္၊ "႐ွင္ဟာ အလကား နတ္သား... စိတ္ႏွလံုးထး မေကာင္းဘူး၊ ကၽြန္မက စိတ္ႏွလံုးထားေကာင္းတဲ့ နတ္သားကုိ ေစာင့္ေနတာ" အဲဒီလုိ အေျပာခံရေတာ့ တိမ္နတ္သားကေလး သိပ္ကုိ ၀မ္းနည္းသြားတာ ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ သူ စတင္ငုိေႂကြးေတာ့တယ္၊ က်လာတဲ့ သူ႕မ်က္ရည္ေတြက မုိးျဖစ္သြားေရာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မုိးေတြ ႐ြာက်လာတာဟာ တိမ္ေတြငုိလုိ႔ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ေျမျပင္ေပၚမွာ အဘုိးႀကီးတစ္သူ႕လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ေရမ႐ွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျမႀကီးဟာ ေက်ာက္တံုးလုိ မာေနတယ္၊ ဒီေတာ့ စပါးစုိက္လုိ႔ မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တိမ္နတ္ သမီးေလးက တိမ္နတ္သားကေလးကုိ ေျပာတယ္၊ "႐ွင္ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုကုိ လုပ္လုိက္တယ္၊ ဒါဆုိရင္ ႐ွင္ဟာ လူဆုိးတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္" ဒါနဲ႔ အဆံုးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္"
အသံဖမ္းခြက္ေ႐ွ႕မွာ သူ စိတ္လႈပ္႐ွားေနသည္။ သီခ်င္းဆံုးသြားေတာ့ ျပန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္သည္။
"မေကာင္းဘူး... တစ္ခါျပန္ဆုိဦးမယ္"
ဒုတိယအႀကိမ္ကုိမူ မလြန္အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ ဆုိပါသည္။ အသံကေလးက လြင့္ကာ လြင့္ကာ တက္လာသည္။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္သည္။ သည့္ထက္ေကာင္းေအာင္ သူမဆုိႏုိင္ေတာ့ပါဟု ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရီေကာ္ဒါကုိ သူ စိတ္၀င္စားမႈ မ႐ွိေတာ့။
မည္သုိ႔ဆုိေစ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သူဆက္ေနၿပီး စကားေျပာခြင့္ကုိေတာ့ ရလုိက္ပါ ေခ်ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း စကားဆက္ေျပာၾကသည္။
"ကၽြန္မ အခန္းကုိလည္း ႐ွင့္ကုိ ေခၚၿပီး ျပရဦးမယ္၊ ဒါမွ ကၽြန္မကေလးကုိ ႐ွင္ေတြ႕ရမွာ"
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္စြန္းမွာ ထုိင္ရင္း ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လဲႊေနသည္။
"မင္းကေလးလား"
"ဟုတ္တယ္... သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလး"
"ဒါေပမဲ့ စူဇီ... ရယ္စရာမလုပ္စမ္းနဲ႔၊ မင္းကေလးအရင္း မဟုတ္ပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္.. ကၽြန္မကေလး.. ကျပားေလး"
"အေဖက ဘယ္သူလဲ စူဇီ"
"ကၽြန္မရည္းစားေပါ့ အဂၤလိပ္ရဲအရာ႐ွိ သူ ေဘာ္နီယုိကုိ ထြက္သြားၿပီ"
"သားေလးလား.. သမီးေလးလား"
"သားေလး.. သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ မၾကာခင္ အခါလည္းျပည့္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ"
"ဒါေပါ့ေလ... မင္း ခ်စ္ရမွာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္... တျခားေကာင္မေတြကေတာ့ ကျပားကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကုိ ေပးပစ္လုိက္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မသားကုိ ခ်စ္တယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကုိ ေပးမပစ္ဘူး"
"မင္း အလုပ္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ကုိ ဘယ္သူက ထိန္းသလဲ"
"ကေလးထိန္း႐ွိတယ္ေလ... အုိ... ဟုတ္ပါရဲ႕ ကေလးထိန္းကုိ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္"
ထုိသုိ႔ေျပာရင္း စိတ္ပူပင္ဟန္ေပါက္လာသည္။
"ကၽြန္မသားကေလးက ေခ်ာင္းသိပ္ဆုိးတာပဲ၊ သိတယ္မဟုတ္လား တဟြပ္ဟြပ္နဲ႔ အရမ္းဆုိးတာပဲ၊ ကၽြန္မ ကေလးထိန္းက သူ႕ကုိ ေလတုိက္ထဲမွာ ပစ္ထားတယ္လုိ႔ ထင္သလား ဟင္"
"ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး စူဇီ"
"ကၽြန္မေတာ့ ဒီလုိပဲထင္တယ္၊ ကေလးကုိ ေလတုိက္ႀကီးထဲမွာ ပစ္ထားတယ္လုိ႔ ထင္တယ္"
ေရေႏြးၾကမ္းထပ္ျဖည့္ေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး အေတာင္းကုိ ေခၚလုိက္သည္။ အေတာင္းေရေႏြးၾကမ္းထည့္ေနခုိက္ စူဇီသည္ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ သူေျပာစရာ႐ွိသည့္ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ လုိစိတ္ ႐ွိ မ႐ွိ အကဲခတ္ေနသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေတာင္း ထြက္သြားသည္။ တံခါးပိတ္သြားသည္။ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကုိ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တည့္တည့္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ သည္။
"႐ွင့္အခန္းကုိ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာတယ္ဆုိတာ ႐ွင္ သိသလား" ဟု ေကာက္ ကာငင္ကာ ေမးလုိက္သည္။
"ကုိယ္ော့ မစဥ္းစားတတ္ဘူး စူဇီ"
"ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္မေျပာျပမည္၊ ညဦးပုိင္းတုန္းက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ အေပၚထပ္ကုိ ကၽြန္မ တက္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ဆင္းလာတယ္၊ ခန္းမထဲမွာ သူနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဘာခန္းထဲကုိ ျပန္သြားတယ္၊ တျခား သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ေမာင္းကုိ လာဆဲြတယ္၊ "ယမ္..ယမ္..ေဟ့..မိန္းမေခ်ာေလး..ငါ့ေပါင္ေပၚမွာ လာထုိင္စမ္း" လုိ႔ေျပာတယ္၊ ကၽြန္မက သြားထုိင္တယ္၊ ေနာက္ စကားေျပာမတည့္တာနဲ႔ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ေပါင္ေပၚက ထၿပီး ဂြမ္နီနဲ႔ သြားထုိင္ေနလုိက္တယ္၊ ဂြမ္နီက မေပ်ာ္ဘူးလုိ႔၊ ယမ္.. ယမ္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ သေဘၤာသား ေတြကုိ သေဘာမက်ဘူးလုိ႔၊ အရင္အပတ္က ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လူလုိ တစ္ေယာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ပဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တဲြခ်င္တယ္လုိ႔၊ ဒါနဲ႔ ဂြမ္နီက ေျပာတယ္၊ စူဇီ... မင္းမသိေသး ဘူးထင္တယ္၊ ေရာဘက္က မင္းကုိ သေဘာက်ေနတာ၊ ငါထင္တယ္၊ မင္းကုိ သူ အရမ္း သေဘာက် ေနတယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရယ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႐ွင့္ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကၿပီး ကၽြန္မ တက္လာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္သြားျပန္ေရာ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔ ေၾကာက္ရတာလဲ စူဇီ..."
"ကၽြန္မထင္တယ္... ဒီေရာဘတ္ဆုိတာဟာ သူေဌး၊ လူႀကီးလူေကာင္း ထိပ္တန္းစားႀကီး၊ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ သူ႕မွာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ဘီးလည္း႐ွိတယ္၊ သိပ္ ေကာင္းတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၊ ည၀တ္အက်ႌေတြလည္း ႐ွိတယ္၊ အကုန္လံုး အေကာင္းစား ခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ယုတ္ညံ့ စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ ေကာင္မေလးကုိ သူလုိခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးမိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကမန္မ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟုိရီေကာ္ဒါကုိ ႐ွင္ဖြင့္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း တအားရယ္တယ္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း ေျပသြားတယ္"
"ယုတ္ညံ့စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ေကာင္မေလးပဲ ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
"ဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ယုတ္ညံ့စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ ေကာင္မေလးပါပဲဆုိတဲ့ အသိႀကီးကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဘူး၊ တစ္ခုပဲ စဥ္းစားတယ္၊ ငါ့ကုိ သူသေဘာက်ရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔၊ သူ သေဘာ မက်ဘူး ဆုိရင္လည္း ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔... ဒါပါပဲ ေလ... ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ သေဘာက်ရဲ႕လား"
"မင္းကုိ ကုိယ္ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္ စူဇီ"
"ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္မကုိ ပံုမွန္အတဲြအျဖစ္နဲ႔ ယူပါလား႐ွင္"
"ဟား...ဟား...ဟား... ပံုမွန္အတဲြအျဖစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ လုိခ်င္မယ္ ဆုိရင္ မင္းကုိပဲ ယူပါ့မယ္ စူဇီ၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး"
"႐ွင့္အတြက္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ၊ တစ္လကုိ ေျခာက္ရာ"
"ေအာင္မယ္ေလး.. ကိုယ္မတတ္ႏုိင္ဘူး စူဇီရယ္"
"ကၽြန္မဟာ အင္မတန္ အလုပ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ ႐ွင္လာေစခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အၿမဲလာ ပါ့မယ္၊ တျခား ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔မွ မဆက္ဆံဘူး"
"ဒါလည္း ကုိယ္ယံုပါတယ္ စူဇီ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒါေလာက္ေငြကုိ အကုန္မခံ ႏုိင္ပါဘူး"
သူ ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိလည္း ခ်ိဳးၿပီး ေရတြက္ ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ.. ေဒၚလာငါးရာပဲ ေပးေတာ့"
"စူဇီ... ကုိယ္ မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာပါ့မယ္၊ ကုိယ္ဟာ သူေဌးမဟုတ္ပါဘူး၊ အင္မတန္ဆင္းရဲတဲ့ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ကုိယ္ဟာ တစ္လလံုးမွ ေဒၚလာေျခာက္ရာနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ ေနေနရတဲ့လူပါ"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
"ေဒၚလာေျခာက္ရာ တစ္လလံုးမွာလား" ဟုလည္း ေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္ တစ္လလံုး..."
"ဒါပဲလား"
"ဒါပဲ"
"အခန္းအတြက္ေရာ၊ စားတာေသာက္တာေရာ အားလံုးမွ ေဒၚလာေျခာက္ရာနဲ႔လား" ဟု သူက ဆက္ေမးသည္။
"အားလံုးအတြက္ ေဒၚလာေျခာက္ရာပါ"
"ဒါဆုိ မနိမ့္ဘူးေပါ့"
"မနိပ္ပါဘူးကြာ"
"မနိပ္လုိက္တာေနာ္" ဟု ေျပာၿပီး သူ ၿငိမ္ထုိင္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္သြားပံုလည္း ရသည္။ သူ႕လက္သည္းကေလးမ်ားကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္မိနစ္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေမာ့ၾကည့္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ... ဒီေန႔တစ္ညေရာ ကၽြန္မကုိ ဒီမွာ အိပ္ေစခ်င္သလား"
"အဲဒီတစ္ညေလးအတြက္ေတာင္ ကုိယ္မတတ္ႏုိင္ပါဘူး စူဇီရယ္..."
ေဒါရစ္ကုိ ေန႔လယ္စာေကၽြးလုိက္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေငြေရးေၾကးေရး အေျခအေနမွာ လြန္မင္းစြာ ဆုိး႐ြားေနပါသည္။
"႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မ သေဘာက်တယ္၊ ႐ွင္ဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီညအတြက္ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မယူဘူး"
"စူဇီ မင္းရဲ႕ ေစတနာဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားပါေပတယ္ကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ မင္းကုိ လက္ခံလုိက္မိရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စိတ္ဒုကၡ ေပးသလုိသာ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သေဘၤာသား ေတြနဲ႔ အတူတူ မင္း အေပၚထပ္တက္သြားတာကုိ ကုိယ္ ဒီအတုိင္း ထုိင္ၾကည့္ေနႏုိင္စြမ္း႐ွိမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆုိ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္"
ထုိင္ရာမွ သူ ထသည္။ တံခါးေပါက္အထိ သူႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လုိက္ သြားသည္။
"ဘားခန္းထဲကုိ ျပန္မသြားဘူး မဟုတ္လား စူဇီ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
"မသြားေတာ့ဘူး"
"ဒါျဖင့္ရင္ မင္း ဘယ္ကုိ သြားမွာလဲ"
"အိမ္ျပန္မယ္၊ ကၽြန္မသားေလးကုိ ျပန္ၾကည့္ဦးမယ္၊ သူ ေခ်ာင္းဆုိးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ပူလာၿပီ"
စႀကၤ ံအတုိင္း သူေလွ်ာက္သြားသည္။ ဓာတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္သြားၿပီး တုိင္ဖူး ထြက္လာသည္။ သူ႕ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေဆးလက္မွတ္ကုိ ႐ွာေနသည္။ သူ႔ေနာက္မွ အေမရိကန္သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ တုိင္ထူးက အေတာင္းကုိ ေဆးလက္မွတ္ျပေနသည္။ အေတာင္းက မွန္ မမွန္စစ္ေဆးေနသည္ကုိ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အေတာင္းက မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းေရးမွတ္သည္။
သေဘၤာသားက ေလွ်ာက္လာေသာ စူဇီကုိ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွာ ခဲထားသည့္ စီးကရက္ ကၽြတ္က်သြားသည္။ စူဇီ၏ တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္ေနသည္။ တုိင္ဖူးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေနသည္။ စူဇီႏွင့္သာ ပုိအဆင္ေျပမည္ဟု ေတြးေနပံုေပါက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားအတြင္းသုိ႔ စူဇီ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သေဘၤာသားက တုိင္ဖူးဘက္သုိ႔ လွည့္လုိက္သည္။
ဆုိင္တန္းေတြ လြန္လာေတာ့ နမ္ေကာက္ကုိ လွမ္းျမင္ရၿပီ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လုိ ဘားခန္းအျပင္မွာ ရပ္ေနသည့္ မင္နီဟုိးကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္
"အုိ... ေရာဘတ္ ကၽြန္မကုိ အထဲေခၚသြားေပးပါလား႐ွင္" ဟုေျပာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အတပ္သိလုိက္ပါသည္။
ထုိစကားမ်ားကုိ တစ္ေနပတစ္ေန႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရစၿမဲျဖစ္သည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ေယာက္်ားေဖာ္မပါဘဲ ၀င္ခြင့္မျပဳ။ ဒါကလည္း ဥပေဒကုိ လက္တလံုးျခား လွည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သည္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ ႐ွာရန္ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မ၀င္ရ။ သူ႔ဟာသူ အျပင္က အတဲြရလာေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကုိေတာ့ ဘားခန္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ၀င္ပါႏွင့္ဟု တားဆီးပိတ္ပင္ႏိုင္ခြင့္ မ႐ွိဆုိသည့္ သေဘာသာျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘားမန္ေနဂ်ာသည္ အလစ္မေပးတတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ခုိး၀င္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေတြ႕ၿပီဆုိလွ်င္ မဆုိင္းမတြ ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။
သည္ကစၿပီး ဘားခန္းထဲသုိ႔ မၾကာခဏ၀င္ေလ့႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖုိ႔ အသံုးအ၀င္ႀကီး ၀င္ေနေတာ့သည္။ မနက္ပုိင္းမ်ားတြင္ ဘားခန္းထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိ မ႐ွိကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မွန္ေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္စၿမဲျဖစ္သည္။ ႐ွိေနလွ်င္ မွန္ကုိ အသာအယာေခါက္လုိက္သည္။ ထုိအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ထြက္သြားၿပီး သူတုိ႔ကုိ အတြင္းသုိ႔ ေခၚလာေပးရသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ တစ္ႀကိမ္တည္း ေျခာက္ေယာက္ ခုနစ္ေယာက္ပါလာတတ္သည္။
ထုိနည္းအားျဖင့္ အျပင္မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ျဖဳန္းကာ ပထမဆံုးေရာက္လာမည့္ သေဘၤာသားကုိ ေစာင့္ရသည့္ ဒုကၡမွ သူတုိ႔ ကင္းေ၀းၾကေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အနားသုိ႔ ေရာက္သြားသည္ကုိ မင္နီဟုိးက ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္သည္။
"အုိး... ေရာဘတ္ ကၽြန္မကုိ အထဲေခၚသြားေပးပါလား႐ွင္"
ထံုးစံအတုိင္း ဆီးေျပာေလေတာ့သည္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေအာ္သံႏွင့္ ဘာမွ မျခား။
"ရပါတယ္ မင္နီ"
လက္လွမ္းမီသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ဆဲြယူေပြ႔ ဖက္လုိက္ကာ ကႏဲြ႕ကလ်ာလုပ္ပါေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းကေလးတစ္ခ်က္ ခ်ရင္း...
"အုိ... ေရာဘတ္ ႐ွင္ဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲကြယ္" ၀မ္းသာအားရေျပာေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္မလာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ဘားခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနရဦးမည္ကုိ မသိႏုိင္။ ယခုမူ ထုိဒုကၡမွ ကင္းလြတ္သြားေသာောကာင့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး အတြင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ အထဲမွာ လူေတြ မ်ားၿပီး အလြန္တရာဆူညံေနသည္။ ေရခ်ိန္လြန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အမူးသမားအေျမာက္ အျမားကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။
မင္နီသည္ မ်က္မွန္တန္းမိသူမ်ားကုိ ႐ွာေနသည္။ ေတြ႕ေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ကေလးႏွစ္ခုကုိ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမွာ ကပ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းေပၚသုိ႔ လက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ေျပာင္းတင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မည့္ေနရာသုိ႔ ထြက္သြားသည္။
အေမရိကန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူထုိင္ေနေသာ ဂြမ္နီကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ လူအနည္းဆံုး စားပဲြတစ္လံုးကုိ ႐ွာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္သည္။ ထုိစားပဲြတြင္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ သာ႐ွိသည္။ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ထဲမွာ ထည့္ထားသည္။ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာစားပဲြထုိးတစ္ေယာက္ကုိ ဘီယာအေသးတစ္လံုး ယူလာေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္မွာလုိက္သည္။
သေဘၤာသားက မိႈင္းေ၀ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ေမာ့လာသည္။
"ဖရက္လား" ဟု သူက ေမးသည္။ ၀ါးေနသည့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားအျမင္ ၾကည္လင္ေစရန္လည္း ႀကိဳးစားေနသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး" ဟုကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ဖရက္ ဘယ္မွာလဲ ...က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္မွာလဲ"
"က်ဳပ္လည္း မသိဘူး၊ ခုပဲ က်ဳပ္၀င္ထုိင္တာ"
"ဖရက္ဟာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း... က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ညီအစ္ကုိ အရင္းလုိ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဖရက္နဲ႔ က်ဳပ္ဟာ ... ဖရက္နဲ႔..."
အေမရိကန္သေဘၤာသားသည္ စားပဲြေပၚသုိ႔ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဗလံုးဗထြး ဆက္ေျပာေနသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဓာတ္ေလွကားအ၀င္အထြက္မွာ ဆံုခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ အေမရိကန္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ထုိင္ေန သည္။ ႐ႊတ္တီး႐ႊတ္ေနာက္ လုပ္ေနသည္။ သေဘၤာသား၏ လက္ေမာင္းကုိ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ ကာ လကၡဏာၾကည့္ေပးသလုိ လုပ္ေနသည္။
ယခုအခါမွာေတာ့ မီလင္းႏွင့္ သိပ္မတူခ်င္ေတာ့ပါ။ ေခ်ာမြတ္ႏုညက္ေသာ မ်က္ႏွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းကေလး၊ နက္ေမွာင္ေသာမ်က္လံုးမ်ား ႐ွိသည္ကေတာ့ မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ လူမွားျခင္းအလုပ္မ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မုိက္မဲစြာ မျပဳလုပ္ေတာ့ပါ။
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ကုလားထုိင္ေနာက္မွ ေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်စ္လုိက္သည္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပက္အ႐ႊန္းေျပာတတ္ေသာ ဖီဖီခ်န္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
"ေဟး ထမင္းေၾကာ္ႀကီး... ႐ွင္ သိပ္၀ေနၿပီေနာ္"
သူက အားပါးတရၿပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာသည္။ "ထမင္းေၾကာ္" ဟူသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူေပးထားသည့္ နာမည္ေျပာင္ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္းထမင္းေၾကာ္ခ်ည္း စားေနေသာေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
"ဖီဖီ ေဟာဟုိ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲကြ"
မီလင္းႏွင့္ လူမွားႏႈတ္ဆက္မိေသာ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ညႊန္ျပလုိက္သည္။
"ဟုိေကာင္မလား ..စူဇီေလ"
"အုိး...အဲဒါလား စူဇီ"
"ဟုတ္တယ္... ဒီေန႔ပဲ သူျပန္ေရာက္လာတာ၊ သူ႕အၿမဲတမ္းေဖာက္သည္က ဒီေန႔ မနက္ပဲ သြားၿပီေလ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ..ထမင္းေၾကာ္ႀကီးက သူ႕ကုိ သေဘာက်လုိ႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ... တစ္ခုစဥ္းစားေနမိလုိ႔ပါ"
"အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မကုိ ယူပါေနာ္"
ဖီဖီက ၿပံဳးၿမဲ ၿပံဳးေနသည္။
"ဖီဖီ မင္းအေျပာက တကယ္ဟားရတယ္ကြာ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ထမင္းေၾကာ္ႀကီး၊ အိပ္ရာထဲ၀င္တာ တျခားဘာကိစၥ႐ွိေသးလုိ႔လဲ၊ တျခားလူေတြလုိ မဟုတ္က ဟုတ္က မလုပ္ဘူးလား"
"မင္းနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူးကြာ"
သည္လုိဆုိေတာ့ စူဇီဆုိတာ သူပါကလား။ ဂြမ္နီ၏ သူငယ္ခ်င္း စူဇီ။ ဂြမ္နီ ေလးစားခ်စ္ခင္သည့္ စူဇီ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ သေဘၤာအ၀င္အထြက္မ႐ွိဘဲ အလုပ္ လံုး၀ မျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးကုိ သူတုိ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ႀကံဳဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားတုန္းက ဂြမ္နီကုိ စူဇီက ေငြေရး ေၾကးေရး ေထာက္ပံ့ထားခဲ့ရဖူးသည္။ စူဇီသည္ လူႀကိဳက္အလြန္မ်ားေသာမိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ဂြမ္နီ႔၀င္ေငြထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိရစၿမဲ ျဖစ္သည္။
သူ႕ကုိ ဂြမ္နီ အလြန္ခ်စ္သည္။ စူဇီအေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္လုိ႔မဆံုး။ စူဇီ ျပန္ေရာက္လာမည့္ရက္ကုိ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ သူေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္။ စူဇီသည္ သူ႕အတဲြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္သြားသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္႐ွိသြားၿပီဟု ဆုိသည္။ ထုိအတဲြ၏ သေဘၤာက သေဘၤာက်င္းတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ေနရေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးရေနသည္။ စူဇီျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း မိတ္ဆက္ေပးရဦးမည္ဟု ဆုိသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြသုိ႔ ဂြမ္နီလာထုိင္သည္။ အမူးလြနေနေသာ သေဘၤာသားေဘးက ကုလားထုိင္မွာ ေနရာယူသည္။ သေဘၤာသားက က်ယ္ေလာင္စြာ ေဟာက္ညည္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဂြမ္နီက အေရးစုိက္ပံုမေပၚ။ သူ အလြန္အမင္း စိတ္အားတက္ႂကြေနပံုရသည္။
"ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာၿပီ၊ သိတယ္မဟုတ္လား စူဇီေလ၊ သူျပန္ေရာက္ လာၿပီ" ဟု အားတက္သေရာ ေျပာသည္။
" ဟုတ္တယ္... ေဟာဟုိမွာေလ ... ကုိယ္သူ႕ကုိ ေတြ႕ၿပီးၿပီ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
" ႐ွင္ သူနဲ႔ စကားမေျပာရေသးဘူး မဟုတ္လား"
ဂြမ္နီ၏ အမူအရာသည္ ပူပင္ေသာကေရာက္သလုိ ျဖစ္သြားျပန္၏။
"မေျပာရေသးပါဘူးကြယ္"
သည္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည့္အလား သူၿပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ုတိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
"သူ႕ကုိ ဘယ္လုိထင္သလဲဟင္....သူေခ်ာတယ္လုိ႔ ႐ွင္ မထင္ဘူးလား"
စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိျပန္ပါသည္။ အေမရိကန္သေဘၤာသားက သူ႕ကုိ အခန္းေထာင့္ဆီသုိ႕ ေနာက္ျပန္တြန္းလုိက္ၿပီး နမ္းရန္ႀကိဳးစားသည္။ အမ်ိဳးသမီးက ႐ုန္းကန္ေနသည္။ ျပန္လည္ကန္ေၾကာက္ ေနသည့္ သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဂါ၀န္ေဘးကဲြမွ ေပါင္သားျဖဴျဖဴကလဲြလုိ႔ ဘာကုိမွမျမင္ရပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ရယ္ရင္း ျပန္ေျပာသည္။
" ဟား...ဟား...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ အင္မတန္ လွတယ္ကြ"
" အင္း...ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးကြာ"
"အုိး... သူဟာ တကယ္လွတာ၊ သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ ႐ွင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ကၽြန္မ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခါက်ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္"
၀တ္စံုအနက္၀တ္ဆင္ထားသည့္ မန္ေနဂ်ာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆီသုိ႔ အေသာ့ ႏွင္သြားသည္။ ဘားခန္းထဲမွာ အျမင္မေတာ္ေသာ အျပဳအမူမ်ား ျပဳလုပ္ခြင့္မ႐ွိ။ မန္ေနဂ်ာက သေဘၤာသား၏ ပခံုးကုိ ပုတ္လုိက္သည္။ မသက္မသာလည္း ၿပံဳးေနရသည္။ သေဘၤာသားမ်ားသည္ အလြတ္တကူ ေပါက္ကဲြတတ္ၾကေၾကာင္းကုိလည္း သူသိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သေဘၤာသားအစား စူဇီကုိသာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းရေတာ့သည္။ စူဇီက လည္း ျပန္လည္ကန္႕ကြက္ ျငင္းခံုသည္။ သေဘၤာသားက ႀကီးမားေသာ သူ၏ လက္ႀကီးကုိ မသယ္ခ်င့္သယ္ခ်င္ ေျမႇာက္၍ ေ၀ွ႕ရမ္းျပသည္။
: ေဟ့ မေႏွာင့္ယွက္စမ္းနဲ႔... က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က အခုပဲ အေပၚထပ္တက္ၾကေတာ့မလုိ႔"
မန္ေနဂ်ာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ေက်နပ္သြားပံုရသည္။ စူဇီကေတာ့ စိတ္ကုန္ခန္းေနပံုရသည္။ လက္ကုိင္အိတ္ကုိဖြင့္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ေပါင္ဒါျပန္႐ုိက္ေနသည္။ သေဘၤာသားက သူ႕လည္ပင္းကုိ နမ္းသည္။ စူဇီက ေဆာင့္တြန္း ပစ္လုိက္သည္။
"သူ႕စိတ္က အင္မတန္ဆတ္တာ" ဟု ဂြမ္နီက ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ေသးသည္။
"တစ္ခါတုန္းက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကုိ ဘီယာပုလင္းနဲ႔ ေပါက္ၿပီးၿပီ၊ သေဘၤာသားက သိပ္႐ုိင္းတယ္ေလ...စူဇီက သိပ္သတၱိ႐ွိတာပဲ"
"လဲြသြားေရာ့လား"
"ဘယ္လဲြမလဲ ေသေသခ်ာခ်ာထိတာေပါ့၊ ေဟာဒီေနရာ... ေဟာဒီနဖူးတည့္တည့္ကုိ ထိတာ၊ အဲဒီေကာင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ သတိလစ္ေနတယ္"
"သူသတိျပန္ရလာေတာ့ ဘာေျပာသလဲ"
"မန္ေနဂ်ာကုိ ပုလိပ္အတုိင္ခုိင္းတာေပါ့၊ မန္ေနဂ်ာက တယ္လီဖုန္း ေကာက္ဆက္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ ပုလိပ္ကုိ ဘယ္ဆက္ပါ့မလဲ၊ ေတြ႕ရာနံပါတ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္လွည့္ေနတာပါ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္ကမွ ျပန္မထူးဘူးေလ မန္ေနဂ်ာကလည္း စူဇီကုိ သိပ္သေဘာက်တာ"
"သူ႕ ေဖာက္သည္အမ်ိဳးသား ထြက္သြားၿပီလုိ႔ စူဇီက ေျပာသလား"
"အုိ ... ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတာေပါ့၊ အဲဒီလူက သိပ္ၿပီး လူေကာင္း သူေကာင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ စူဇီ ၀မ္းနည္းေနတယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ... လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာ၀မ္းနည္းစရာ ႐ွိသလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
ၿပီးေတာ့ စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အေမရိကန္သေဘၤာသားႏွင့္အတူ ထုိင္ရာမွ ထသည္။ ယခုလုိ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ေတာ့ မီလင္းႏွင့္ ပုိတူလာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း မေရရာ မေသခ်ာေသာ စိတ္ကေလး ထပ္မံေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ သူ႕အရပ္ အလြန္ျမင့္သည္ကုိ သတိထားမိသည္။ အေတာ့္ကုိ အရပ္ျမင့္ပါသည္။ စားပဲြေတြၾကားမွာ သေဘၤာသားကုိ သူက ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ သူ႕ေနာက္မွ သေဘၤာသား လုိက္လာသည့္အတြက္ အလြန္တရာလည္း ၿငီးေငြ႕ စိတ္ပ်က္ေနပံုရသည္။
"႐ွင္ ဒီေန႔ညေန သူနဲ႔ စကားမေျပာရေသးပါဘူးေနာ္" ဟု ဂြမ္နီက ေမးျပန္သည္။
"မေျပာရေသးဘူးပဲ ဆုိပါေတာ့ကြယ္၊ တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာမိတယ္၊ ကူးတုိ႔ သေဘၤာ ေပၚမွာ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးထင္လုိ႔"
"ဒါေပမဲ့ သူမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးက တျခားစီ..."
စကားကုိ အဆံုးမသတ္ေတာ့ဘဲ တံုးတိႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ပစ္လုိက္ပါသည္။ စူဇီကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စူဇီသည္ တုိင္ဖူးတုိ႔ စားပဲြနားသုိ႔ေရာက္လာၿပီး အနီး႐ွိ အခ်ိဳရည္ေသာက္ ပုိက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆဲြယူၿပီး တုိင္ဖူး၏ ဆံပင္ထဲသုိ႔ ထုိးထည့္ပစ္ခဲ့သည္။ တုိင္ဖူးက မသလိုက္။ စူဇီက သူ႕ဘာသာသူ သေဘာက်ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း တစ္ဖက္သုိ႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။
ဟုတ္ပါၿပီ။ သည္လုိရယ္ပံုမ်ိဳးသည္ မီလင္းရယ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကြာေစ့ ေလွာ္မစားတတ္သည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ခဲ့ေသာ မီလင္း၏ ႐ုပ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားရင္း ရယ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
သူသည္ မီလင္းအစစ္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ သံသယမျဖစ္ေတာ့ပါ။ စူဇီသည္ မီလင္း စစ္စစ္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္ တကား။
"ဂြမ္နီ သူ႕နာမည္အမွန္က ဘယ္သူလဲဟင္"
ကၽြန္ေတာ္က ဂြမ္နီကုိေမးသည္။ အေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလုိက္မိသည္။
"စူဇီေ၀ါး"
"သူ႕ရဲ႕တ႐ုတ္နာမည္အစစ္ကုိ ေမးတာ"
"ေ၀ါင္းမီလင္း"
ဟုတ္ၿပီ... မွန္ပါၿပီ။ ေ၀ါင္းမီလင္း။
သေဘၤာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာခြင့္မ႐ွိဟု ဆုိခဲ့ေသာ မိန္းကေလး။
ဟုိတုန္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆႏုိင္မိခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းပါသည္။ ဂုဏ္သေရၢရွိ မိန္းကေလးမ်ားအေၾကာင္းကုိ သူသိပါသည္။ ဂုဏ္သေရ႐ွိ အမ်ိဳးေကာင္းမိန္းကေလးမ်ား သည္ သေဘၤာသားမ်ားကုိ စကားမေျပာ။
စူဇီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားသည္ကုိ ဂြမ္နီက လွမ္းၾကည့္ ေနသည္။
"အုိး... ဒုကၡပါပဲ သူတုိ႔အေပၚထပ္တက္သြားၾကၿပီ၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးေလ သူေအာက္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ႐ွင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါ့မယ္" ဟု ဂြမ္နီက ေျပာေနသည္။
မီလင္း၏ ပံုၾကမ္းကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရေနသည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ မ်က္လံုးကေလးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကုိယ္သူ လက္ညႇိဴးျပန္ထုိးရင္း "ဟုတ္ၿပီ အပ်ိဳစင္ အဲဒါ ကၽြန္မေပါ့" ဟု ေျပာေနပံုေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အားပါးတရ ရယ္ခ်လုိက္မိေတာ့သည္။
ဂြမ္နီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟုလည္း ေမးသည္။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဂြမ္နီ၊ ကုိယ္ဟာ ေတာ္ေတာ္႐ူးတဲ့ အေကာင္ပဲ၊ အဲဒါကလဲြၿပီး ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိယ္ဟာ လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ထဲအထိ ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ႐ွိတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူခဲ့တယ္"
"႐ွင္ဟာ သိပ္ကုိ မားလည္တတ္တဲ့လူလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္"
"အင္း... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ဟာ ယံုလြယ္တတ္တယ္၊ ဟား... ဟား... ဟား... မင္းဟာ ခ်န္ေက႐ွိတ္ကေတာ္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိေျပာစမ္း။ ကုိယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုမွာပဲ ဂြမ္နီ၊ ကုိယ္ဟာ အဲဒီလုိအေကာင္စား... တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ယံုပစ္လုိက္တာပဲ"
(၂)
ထုိေန႔ညက စူဇီေ၀ါင္းေခၚ ေ၀ါင္းမီလင္း ျပန္ေပၚမလာေတာ့ေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အထိ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘားခန္းအတြင္းသုိ႔ သူ၀င္လာသည္။ ကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တုန္းက ၀တ္စားဆင္ယင္ထားသည့္ အတုိင္း ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္ကုိ ပုိနီေတးကေလးလုပ္ထားသည္။ မေတာ္တဆ တုိက္ဆုိင္ၿပီး ၀တ္လာမိသည့္ သေဘာမ်ိဳး လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တမင္လုပ္ျပလုိက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ရပါမည္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ျပလုိက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ရပါမည္။
"စူဇီ"
ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေခၚသည္။ သူက မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ သြားသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ သူ႕အမူအရာကေတာ့ အလြန္တရာ အံ့ၾသေနပံုရသည္။ မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြဆီသုိ႔ သူ႕သေဘာႏွင့္သူ ေလွ်ာက္လာသည္။
"ကၽြန္မထုိင္ရင္ စိတ္မ႐ွိပါဘူးေနာ္"
"ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး စူဇီ"
သူလႈပ္႐ွားေနပံုက မွတ္မိသည္ဟု ၀န္ခံပံုလည္းမရ။ မမွတ္မိပါဟုလည္း ျငင္းဆုိပံုမ်ိဳး လည္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ခံစားခ်က္ကုိ အလြယ္တကူ အကဲဖမ္းယူႏိုင္ပါသည္။ ယခု စူဇီကမူ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဟန္ေဆာင္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့သည့္ အရိပ္အေရာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
"႐ွင္ ဒီဟုိတယ္မွာ ေနေနသလား" ဟု သူက ေမးသည္။ အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ သည့္ေလသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"ဟုတ္တယ္...မွန္ပါတယ္"
"ဘယ္အထပ္လဲ"
"အေပၚဆံုးထပ္"
"အခန္းနံပါတ္ကေရာ"
"၃၁၆"
"ကၽြန္မသိတယ္ ေထာင့္ခန္းပဲ"
ေျပာရင္း သူက ေခါင္းညိတ္သည္။
"ဒီမွာေနရတာ သေဘာက်ရဲ႕လား"
"သိပ္ကုိ သေဘာက်ပါတယ္"
"ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနမွာပဲ"
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ဟန္ႏွင့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကုိ မိနစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သူထိန္းသိမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ပံုစံေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိမ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည့္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီေလ... တစ္ခ်ိဳ႕တ၀က္ေတာ့ ႐ွင္သိၿပီ မဟုတ္လား၊ ကူးတုိ႔သေဘၤာ ေပၚတုန္းက ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မညာခဲ့တယ္၊ အကုန္လံုး မမွန္တာေတြ ခ်ည္းပဲ ေျပာခဲ့တယ္"
ယခုလုိ တဲ့တုိးႀကီးေျပာခ်လုိက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္းသူႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး႐ွိလာေတာ့မွ သူ႕စ႐ုိက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတတ္လာ သည္။ သူသည္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနသမွ်မ်ားကုိ ဖံုးကြယ္ထားတတ္သူ မဟုတ္။ ပထမ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ နိဒါန္းပ်ိဳးေနဦးမည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဘာကုိမဆုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တဲ့ဆုိးေျပာေတာ့သည္။ လူတစ္ဖက္သား၏ မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိ တာမ်ားကုိ ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။
မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္ႀကီးၾကည့္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာကုိ တည့္တည့္ေျပာတတ္ေသာ စူဇီလုိ မိန္းကေလးမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စူဇီကုိ လိမ္ညာ လွည့္ျဖားဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ အလြန္ခက္ပါသည္။
"အင္း.. ဒီအတြက္ မပူပါနဲ႔ စူဇီ၊ ကုိယ္လည္း မဟုတ္တာေတြကုိ အၿမဲတမ္းေျပာတာ ပဲ၊ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး" ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာသည္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိညာေျပာတယ္ဆုိတာ ႐ွင္သိသလား"
"ကုိယ့္ကုိ ႐ွင္းျပဖုိ႔ မလုိပါဘူးကြယ္၊ ေအးေလ ... ႐ွင္းျပခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့လည္း..."
"ကၽြန္မ ႐ွင္းျပခ်င္ပါတယ္၊ ႐ွင္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိသလား"
သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
"႐ုပ္႐ွင္လား... အင္း... မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္ပါတယ္"
"ဒီလုိဆုိရင္ တစ္ေန႔မွာ ႐ုပ္႐ွင္ကားတစ္ကား သြားၾကည့္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ဇာတ္လုိက္မင္းသားက သိပ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ႐ုပ္ကလည္း သိပ္ေခ်ာတယ္၊ ဇိမ္ခံကားႀကီးတစ္စီးလည္း ပုိင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ ေခ်ာတဲ့ ရည္းစားတစ္ေယာက္ လည္း ႐ွိတယ္၊ သူတုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေတာင္တန္းေတြဆီသြားတယ္၊ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ သိပ္လွေနတယ္၊ ဆီးႏွင္းျဖဴျဖဴေတြလည္း က်ေနတယ္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္၊ ေကာင္းၿပီ... အဲဒါေတြအားလံုး အမွန္ ေတြခ်ည္းပဲလုိ႔ ႐ွင္ ယံုသလား"
"အင္း... ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနတုန္းေတာ့ ယံုမွာပဲ၊ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္ ယံုလိုက္မွာပါ ပဲေလ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္... ဇာတ္လုိက္ဟာ သ႐ုပ္ေဆာငေနတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ ႐ွင္သိထားတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူဟာ မၾကာေသးခင္ကေလးကမွ သူ႕မိန္းမနဲ႔ ကြာ႐ွင္းျပတ္စဲ လုိက္ရတဲံအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြေနတယ္ ဆုိတာကုိ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္ထားရလုိ႔ ႐ွင္သိေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဟာ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီး ထားတာဆုိတာကုိလည္း ႐ွင္သိေနတယ္၊ ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းသက္သက္ပဲ ဆုိတာကုိလည္း ႐ွင္သိေနတယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ႐ွင္ယံုတယ္... ဒါေပမဲ့ ႐ွင္မယံုဘူး"
" ဒါ အင္မတန္ မွန္တာေပါ့ စူဇီ"
" ေကာင္းၿပီ... ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ ဖန္တီးတယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ကၽြန္မယံုတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မယံုဘူး"
ထုိ႐ွင္းလင္းခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ဆက္႐ွင္းျပေနသည္။ သူ႐ွင္းလင္းျပပံုမွာ ေကာင္းမြန္ျပတ္သားလွ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴပင္ မွားမိပါသည္။
သူ ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည္။ တကယ့္ ဘ၀အမွန္က ဘာလဲ။ ညစ္ညမ္းေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈလုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္ေနရ သည့္၊ ၿပီးေတာ့ လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္း၏ "ၾကဥ္" ထားျခင္းကုိ ခံရသည့္ ဘ၀။ အမ်ိဳးေကာင္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့သည့္ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားေသာ မိန္းကေလး။
သည္ေတာ့ သူ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။ ဂုဏ္သေရ႐ွိမိသားစုမွ ေပါကဖြားေသာ သူေဌးသမီးေလး ျဖစ္ခ်င္သည္။ အဖုိဆုိလွ်င္ ယင္ဖုိေတာင္ မသန္းဖူးေသးေသာ အပ်ိဳစင္ ႏ်င့္၊ လက္ထပ္ဖုိ႔ အစစအရာရာ စီစဥ္ၿပီးေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးျဖစ္ခ်င္သည္။
ထုိအခါတြင္ ထုိဇာတ္လမ္းကေလးကုိ လူစိမ္းတစ္ေယာက္အား ေျပာျပရမည္။ တကယ္ပါလားဆုိတာ ယံုၾကည္ေအာင္ ေျပာရမည္။ ယံုၾကည္ေလာင္ေအာင္ အေသးစိတ္ ကေလးမ်ားကုိလည္း ေျပာျပရမည္။ သူေဌးသမီးကေလးသည္ ဓာတ္ရထားစီးရသည္ကုိ ႏွစ္သက္သေဘာက်ပါသည္ဆုိတာမ်ိဳး။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနရင္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္လမ္းကုိ တကယ္ ပါလားဟု ယံုၾကည္သလုိ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ျပန္ယံုၾကည္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ မယံုၾကည္ ဘဲလည္း ႐ွိရမည္။
"ဒါေပမဲ့ေလ... ႐ွင္ကေတာ့ ကၽြန္မလုိ ယုတ္ညံ့တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ လုပ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ွင္ နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မထင္ဘူး"
သူ႐ွင္းျပ၍ အၿပီးတြင္ ဆက္တုိက္ေျပာခ်လုိက္သည္။
"ကုိယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ နားလည္ပါတယ္ စူဇီ"
"မျဖစ္ႏုိင္ဘူး"
စူဇီသည္ ခ်က္ခ်င္း ပံုစံေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ထုိအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပလုိက္မိသည့္အတြက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားပံုလည္း ရသည္။ မလုိတမာ စိတ္၀င္လာပံုလည္း ေပါက္သည္။
"၁ရွင္ သေဘာေပါက္ နားလည္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မထင္ဘူး၊ ႐ွင္က သူေဌး... ပညာတတ္... အထက္တန္းလႊာက ကၽြန္မ သိပါတယ္ေလ၊ ႐ွင္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြ ဖန္တီးေနၾကတာ စူဇီ... ကုိယ္တုိ႔ အားလံုးဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ခုပဲကြာတယ္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဟန္ေဆာင္ေနတာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ မင္းလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႐ုိးသားမႈ မ႐ွိၾကဘူး"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေလသံထဲမွာ အထက္စီးယူသလုိ၊ လူႀကီးက လူငယ္ကုိ ေျပာသလုိျဖစ္သြား ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလုိက္မိပါသည္။ အလြန္တရာ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ အထက္တန္းလႊာမွ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္က အလြန္ေတာ္သည့္ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ အထက္စီးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေလသံမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါသည္။ အလြန္ေတာ္သည့္ မိန္းကေလး။ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္သည့္ မိန္းကေလး။
အလြန္အ႐ုပ္ဆုိးသြားသလုိ႐ွိပါသည္။
ဒါကုိလည္း သူ သေဘာေပါက္လုိက္သည္။ သင္ဓုန္းဓားသြားလုိ အလြန္ထက္သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ အသိရခက္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ကင္းမဲ့သည့္ မ်က္ႏွာေခ်ာ မြတ္မြတ္ ကေလးပုိင္႐ွင္ စူဇီမီလင္း။ သူ ေကာင္းစြာ ရိပ္စားမိသြားၿပီ။ ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိသြားၿပီ။
"မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ... ႐ွင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
သူက ေခါင္းကုိသာ ရမ္းခါေနသည္။
" ကဲ... နားမလည္ဘူးပဲ ထားလုိက္ပါေတာ့ စူဇီ၊ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လယ္စာ စားလုိက္ၾကရေအာင္လား"
"မစားခ်င္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္က အားပါးတရ ရယ္လုိက္မိသည္။
"ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မင္းကုိ အလြတ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကုိယ္ သင္ခန္းစာ ေကာင္း ေကာင္းရခဲ့ၿပီးၿပီ"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယံုသကၤာသလုိ ၾကည့္ေနသည္။
"႐ွင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မကုိ ထမင္းစားဖိတ္တာလဲ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ... ဟုတ္လား အင္း... ကုိယ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူးကြာ၊ မင္းကုိ သေဘာက်လုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
"မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး... ႐ွင္လိမ္တာ"
"တကယ္ေျပာေနတာလား ... ဒီလုိဆုိရင္ မင္းကုိ ကိုယ္သေဘာက်တယ္ မက်ဘူး ဆုိတာ မင္း ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ၊ ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"႐ွင္သေဘာက်တာက မီလင္း... ဟုိကူးတုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အပ်ိဳစင္ ကေလး မီလင္း... ကၽြန္မက စူဇီ..."
"ဒီကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ ထမင္းဆာတာ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပါဘူးကြာ၊ ကဲ... လုပ္ပါ ကုိယ္တုိ႔ ဘာစားၾကမလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း စူဇီက ေခါင္းမာၿမဲ မာေနသည္။ သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အျပတ္႐ွင္းရန္ ပုိင္းျဖတ္လုိက္ပံုရသည္။
"ဒီအလုပ္ ကၽြန္မလုပ္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ဆုိတာ ႐ွင္သိသလားဟင္၊ ေျခာက္ႏွစ္႐ွိၿပီ...ကၽြန္မအသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက စလုပ္ခဲ့တာ"
"ဒီလုိဆုိရင္ မင္းအသက္ ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ႐ွိၿပီေပါ့... ဒါေပမဲ့ မင္းအသက္ ဒါေလာက္ ႀကီးၿပီလုိ႔ မထင္ရဘူး စူဇီ..."
"ေျခာက္ႏွစ္... ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ေယာက္်ားေတြနဲ႔ အတူတူ သြားခဲ့တယ္၊ အတူတူ အိပ္ခဲ့တယ္"
မ်က္ႏွာကုိလည္း ႐ံႈ႕မဲ့ျပလုိက္ေသးသည္။ သည္အျဖစ္ႀကီးအေပၚမွာ ပုိၿပီး နာၾကည္း စက္ဆုပ္ေစလုိသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။
"အဲဒီေျခာက္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေယာက္်ားေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဖူးမွာေပါ့ေနာ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားမလဲဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့ကြာ"
"ကၽြန္မလည္း မသိဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမထားဘူး၊ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့"
"ေအာင္မယ္ေလး... မနည္းပါလား ... ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်လုိက္မိျပန္သည္။
"ာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ"
"မင္းေျပာပံုနဲ႔ အျဖစ္က ရယ္စရာေကာင္းလြန္းလုိ႔ပါ စူဇီ၊ ကုိယ္ဆုိလုိတာက ဒီလုိပါ... မင္းဟာ အပ်ိဳစင္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းလုပ္ၿပီး ကုိယ္ယံု ေအာင္ေျပာခဲ့တယ္၊ ေဟာ ... အခုေတာ့ ေယာက္်ားေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ၿပီလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ ေျပာျပေနျပန္ၿပီေလ"
"သံုးေထာင္ေလာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ေလးေထာင္ေလာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
"အင္း... တျခားမိန္းကေလးေတြလည္း မင္းလုိ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ ထင္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းရဲ႕အသားအေရဟာ သိပ္ကုိစုိျပည္တာပဲ စူဇီ... မင္း ႐ုပ္ဟာလည္း သိပ္ကုိလွတာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း ျပန္ၾကည့္စမ္း၊ အသားကေလး ေခ်ာမြတ္ႏူး ညံ့ေနပံုက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ၊ တ႐ုတ္မေတြရဲ႕ အသားအေရဟာ ဖ်က္ဆီးလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ မွန္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ႏူးညံ့တယ္... ဒါပဲ ႐ွင္သိတယ္၊ ႐ွင္မျမင္ရတဲ့အရာေတြ ႐ွိပါေသးတယ္"
"အုိး... ေတာ္ပါေတာ့ စူဇီ၊ ဒါေတြ ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ တျခားတစ္ခုခုေျပာင္းၿပီး စားရေအာင္ပါ၊ မင္း ဘာစားခ်င္သလဲ ေျပာ..."
"ကၽြန္မ မသိဘူး... သြားေတာ့မယ္"
"စူဇီ ထုိင္ပါဦး"
"မထုိင္ဘူး... ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရဦးမယ္၊ မီလင္းကုိ ႐ွင္သြား႐ွာပါ။ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သြား႐ွာပါ"
ၿပီးေတာ့ သူထသြားကာ ေစာေစာကေလးက ၀င္လာသည့္ အေမရိကန္ နီဂ႐ုိး သေဘၤာသားစားပဲြမွာ ၀င္ထုိက္လုိက္ေလသည္။
(၃)
ေနာက္တစ္ေန႔ ညဆယ္နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္း ေခါင္းေလာင္း သံျမည္လာသည္။
"ဟဲလုိ... ေမာ္လီ စကားေျပာေနပါတယ္"
"ဘယ္သူ..."
ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
"ေမာ္လီေလ..."
စကားေျပာသံႏွင့္ သီခ်င္းသံမ်ားကုိ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ ၾကားေနရသည္။ ေအာက္က ဘားခန္းအသံမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္။ နမ္ေကာက္တြင္ ေမာ္လီနာမည္ျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိဖူးပါ။ တစ္ဖက္မွအသံက ဆက္ေျပာေနသည္။
"ဘာလဲ... ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ေမ့သြားၿပီေပါ့ေလ၊ အရင္အပတ္တုန္းက ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ဖမ္းထားၿပီးေတာ့"
"အဲဒါ က်ဳပ္လံုး၀ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္... ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ တစ္ညလံုး..."
"က်ဳပ္ ဒါမ်ိဳး ၀ါသနာမပါဘူး အမိရယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
"ဘာ အခုမွ မုန္လာဥလုပ္တာလဲ... လိပ္ျပာႀကီး ခုေတာ့ ႐ွင္က ေမ့သြားၿပီေပါ့၊ ေကာင္မေတြအမ်ားႀကီးကုိ ႐ွင္ လုိက္ဖမ္းေနတာကုိ လိပ္ျပာႀကီး ဘယ္မွတ္မိေတာ့မွာလဲ... ဒါေလာက္ေတာင္ မ်ားလြန္းေတာ့"
အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည့္ ရယ္ေမာသံကေလးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရပါသည္။ စကားေျပာခြက္ကုိ ခ်လုိက္သံလည္း ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည့္ အသံကုိ ၾကားရျပန္သည္။
"ဟယ္လုိ ...ဂြမ္နီ စကားေျပာေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ ဂြမ္နီ၏ အသံေပၚလာသည္။
"ခုနဟာ စူဇီရယ္ေလ...မရိပ္မိဘူးလား ကၽြန္မတုိ႔ ႐ွင့္ကုိ စေနတာပါ"
"ဟတု္လား ေပ်ာ္လုိက္တာကြာ ... ဟား... ဟား... ကုိယ္နဲ႔ စူဇီ စကားေျပာေနရတယ္လုိ႔ လံုးလံုး မထင္မိဘူး"
"ကၽြန္မေလ ႐ွင့္အေၾကာင္းေတြ သူ႕ကုိ အကုန္လံုး ေျပာျပလုိက္တယ္၊ ႐ွင္ဟာ စိတ္ ေကာင္း႐ွိေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဒုကၡမေပးေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္၊ မေန႔က ျဖစ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စူဇီက သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ အခု သူက ႐ွင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ လုိ႔တဲ့"
ဂြမ္နီ၏ အသံ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားသည္။ စကားေျပာခြက္ကုိ လက္ေျပာင္းလုိက္သံ ၾကားရသည္။
"ဟယ္လုိ"
ပထမအသံ ျပန္ေပၚလာသည္။ အလြန္လည္း သေဘာက်ေနသည့္ မထီေလးစား အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"၁ရွင္ အခု ဘာလုပ္ေနသလဲဟင္"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ေကာင္းတယ္ ... ကၽြန္မ ႐ွင္နဲ႔ လာေတြ႕မယ္"
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသုိ႔ စူဇီေရာက္လာသည္။ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာတုန္းက မထီေလးစားအမူအရာ အေျပာအဆုိမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ၿပီ၊
အခန္းထဲမွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ၾကည့္သည္။ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေကာက္ကုိင္ၾကည့္ရင္း "ဒါက ဘာသံုးရသလဲဟင္" ဆုိတာမ်ိဳး၊ "ဒါ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ" ဆုိတာမ်ိဳးေတြကုိသာ ေမးေနသည္။ ေကာ္လာက်ပ္က်ပ္ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ေဘးကဲြတ႐ုတ္ဂါ၀န္ကုိ သူ၀တ္ထားသည္။ သူ႕႐ုပ္ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လုိက္ဖက္လွသည္ဟု မထင္။ သူ႕ဟန္ပန္အမူအရာႏွင့္ ဆုိလွ်င္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္က ပုိၿပီးလုိက္ဖက္သည္။ ပုိနီေတးကေလးႏွင့္ ပုိၾကည့္ေကာင္းသည္။ ယခုမူ မိတ္ကပ္ေတြကလည္း ထူလြန္းလွသည္။
အေပၚထပ္သုိ႔ တက္လာဖုိ႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေနသည္မွာ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ အလွျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူ႕အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အထင္အျမမင္ေသးသြား မည္ကုိ စုိးသည့္အတြက္ ယခုလုိ ျပင္ဆင္လာပံုရသည္။
ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုးတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းထည့္ၿပီး လသာေဆာင္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းဘက္မွာ မီးေရာင္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ဥဒဟုိ ခုတ္ေမာင္းသြားလာေနၾကသည့္ သေဘၤာမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္မ်ား၊ သမၺန္မ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွစ္စီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ခုတ္လာၿပီး ႏွစ္စီးေ႐ွာင္ကာ ဆန္႔က်င္ရာ အရပ္ဆီသုိ႔ ခုတ္သြားၾကသည္ကုိလည္း ျမင္ရသည္။
ဟုိဘက္မွာက ေတာင္။ ေတာင္ေပၚတက္သြားသည့္ ဓာတ္ရထားမွ မီးေရာင္ကုိလည္း ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္သံပတၱျမားလုိ မီးေရာင္စံု တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနသည့္ ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕ႀကီး။
"သြားေတာ့မယ္" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။
"ေဟာဗ်ာ... မင္း ခုပဲေရာက္လာတာ"
"အလုပ္ လုပ္ရဦးမယ္ သိတယ္မဟုတ္လား..."
သည္စကားမ်ိဳးကုိပင္ သူ ထပ္ဆုိလာျပန္သည္။
"ကုိယ့္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာေတြ႕တာလဲ စူဇီ"
ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္ႏိုင္သလုိ ျပန္ေမးသည္။
သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကုိ တြန္႔လုိက္သည္။
"ဘာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိပါဘူး... တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း အဲဒီဘားခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနရတာ ၿငီးေငြ႕လြန္းလုိ႔၊ ေဆးလိပ္မီးခုိးေတြကလည္း မႊန္ထူေနတာပဲ၊ ၾကာၾကာ ထုိင္ရင္ ေခါင္းကုိက္တယ္"
လသာေဆာင္မွ အတြင္းဘက္သုိ႔ သူျပန္လွည့္၀င္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ခုတင္ေအာက္မွ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ သူ တံု႕ခနဲ ရပ္လုိက္သည္။
"ဒီဥစၥာ ဘာလဟင္ ဓာတ္စက္လား"
"မဟုတ္ဘူး တိပ္ရီေကာ္ဒါ"
ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္စကားေျပာေလ့က်င့္ရန္အတြက္ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ငွားထားေသာ အညံ့စား တိပ္ရီေကာ္ဒါျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ ကၽြန္ေတာ္ အသံုးမခ်ျဖစ္။
"ဘာသံုးရသလဲဟင္"
"ဒါဟာ ဓာတ္စက္တစ္မ်ိဳး ဆုိပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ဒါက မင္းအသံကုိ မင္းျပန္သြင္းလုိ႔ရတယ္"
သူက ဘာမွ မထူးျခားသလုိ ေခါင္းညိတ္ေနသည္။ စိတ္၀င္စားပံုလည္း ဆက္မျပ ေတာ့။ တိပ္ရီေကာ္ဒါကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႕ကုိ ဆဲြထားဖုိ႔၊ သူႏွင့္ စကားဆက္ေျပာခြင့္ ရေအာင္ ဖန္တီးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာေအာက္မွ ရီေကာ္ဒါကုိ ဆဲြထုတ္ၿပီး ပလပ္ေပါက္မွာ တပ္လုိက္သည္။ မွန္တင္ခံုေပၚ႐ွိ မုိက္က႐ုိဖုန္းႏွင့္ ဆက္လုိက္သည္။ အသံဖမ္းသည့္ ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္ၿပီး မီးဖြင့္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မသိၿပီ... ဒါ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္တာ" ဟု စူဇီက ေျပာသည္။
"မဟုတ္ဘူး... ဒီတိပ္ေခြဟာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္တဲ့ဖလင္ မဟုတ္ဘူး"
"သြားေတာ့မယ္"
"ခဏေလးေစာင့္ပါဦး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္းမ်ားကုိ စကားစ႐ွာၿပီး တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေျပာေနလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ သူထြက္မသြားႏုိင္။ ၿပီးေတာ့ တိပ္ေခြကုိ ေနာက္ျပန္ရစ္လုိက္သည္။ ျပန္ဖြင့္သည္။ စစခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္စကားေျပာက်င့္သည့္ အသံမ်ား ထြက္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ စူဇီ၏ အသံ ေပၚလာသည္။
"ကၽြန္မသိၿပီ... ဒါ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ွင္႐ွင္႐ုိက္တာ"
သက္ျပင္းခ်သံကေလး ေပၚလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သြားသည္။ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ေပၚလာျပန္သည္။
"မဟုတ္ဘူး .. ဒီတိပ္ေခြဟာ ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္တဲ့ဖလင္မဟုတ္ဘူး"
"သြားေတာ့မယ္"
စူဇီ၏အသံ။
စူဇီသည္ ရီေကာ္ဒါကုိ နားမလည္ႏုိင္သလုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထြက္ေပၚေနသည့္ အသံမ်ားကုိ သူမွတ္မိပံု မေပၚေသး။
"ေရဂဒီယုိလား" ဟု သူကေမးသည္။
"မဟုတ္ဘူး စူဇီ.. မင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားသံေတြေလ"
အသံဖမ္းသည့္ခြက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က လက္ညႇိဴးထုိးျပသည္။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ အသံဖမ္း ခြက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ သူျမင္ဖူးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္သြား သည္။ ရီေကာ္ဒါဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္... ကၽြန္မ မၾကာ မၾကာ သြားၾကည့္တယ္"
သူ႕အသံ ဆက္ျမည္ေနသည္။
"ေရာက္စီ႐ံုတုိ႔ ပရင့္ဆက္႐ံုတုိ႔ မဂ်က္စတီ႐ံုတုိ႔ နယူးေယာက္႐ံုတုိ႔ သုိ႔ ႐ံုတုိင္းကုိ သြားၾကည့္တာ"
သူ႕အမူအရာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနသည္။
"ကၽြန္မလား... အဲဒါ ကၽြန္မအသံလား" ဟုေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္"
မယံုၾကည္ႏုိင္သလုိ သူ နားေထာင္ေနသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ကုိယ့္အသံ ကုိယ္ျပန္ၾကားရသည္မွာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အကဲမဖမ္းမိႏုိင္။ မယံုၾကည္ႏုိင္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ တခစ္ခစ္ရယ္လာသည္။ သူ႕ဟာသူလည္း သေဘာက်စျပဳလာသည္။ ထုိအခုိက္မွာပင္ အသံမ်ား ရပ္သြားေတာ့သည္။
"ၿပီးသြားၿပီလားဟင္..."
စိတ္ပူပင္ဟန္ျဖင့္ သူကေမးသည္။
"နားေထာင္ခ်င္ရင္ ျပန္နားေထာင္လုိ႔ရတယ္"
"နားေထာင္ခ်င္တယ္ လုပ္ပါဦး တစ္ခါ..."
တိပ္ေခြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေျပာသည့္ အသံမ်ားကုိ ျပန္ဖြင့္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခုတင္စြန္းမွာ သူထုိင္ေနသည္။ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ တခစ္ခစ္ရယ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးကုိ ယူၿပီး သူဖက္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ အရယ္မရပ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး ေခါင္းအံုးႏွင့္ မ်က္ႏွာကုိ အပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကုိ သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ အေတာမသတ္ေအာင္ ရယ္မိေတာ့သည္။
အသံမ်ား တုန္သြားျပန္သည္။ သူက ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ သူ႕မ်က္ႏွာ ပန္းေရာင္ေျပးေနသည္။
"တစ္ခါလုပ္ပါဦး"
"တျခားတစ္မ်ိဳး ဖမ္းၾကရေအာင္ စူဇီ၊ မင္း သီခ်င္းဆုိတတ္သလား"
"ဆုိတတ္တယ္ ပီကင္းသီခ်င္း၊ ႐ွန္ဟဲသီခ်င္း၊ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္"
သူ အလြန္စိတ္အားထက္သန္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အတည္ေပါက္ႀကီး လုပ္လာသည္။ သီခ်င္းဆုိေလ့က်င့္ရန္ဟု ေျပာၿပီး လသာေဆာင္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့က်င့္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားေအာင္ တံခါးကုိလည္း ျပန္ပိတ္လုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ျပန္ ၀င္လာသည္။
"ပီကင္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိျပမယ္" ဟု သူက ေျပာသည္။
"သီခ်င္းက တိမ္နတ္သမီးကေလးကုိ ခ်စ္ေနမိတဲ့ တိမ္နတ္သားကေလးအေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ တိမ္နတ္သမီးကေလးက ေျပာတယ္၊ "႐ွင္ဟာ အလကား နတ္သား... စိတ္ႏွလံုးထး မေကာင္းဘူး၊ ကၽြန္မက စိတ္ႏွလံုးထားေကာင္းတဲ့ နတ္သားကုိ ေစာင့္ေနတာ" အဲဒီလုိ အေျပာခံရေတာ့ တိမ္နတ္သားကေလး သိပ္ကုိ ၀မ္းနည္းသြားတာ ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ သူ စတင္ငုိေႂကြးေတာ့တယ္၊ က်လာတဲ့ သူ႕မ်က္ရည္ေတြက မုိးျဖစ္သြားေရာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မုိးေတြ ႐ြာက်လာတာဟာ တိမ္ေတြငုိလုိ႔ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ေျမျပင္ေပၚမွာ အဘုိးႀကီးတစ္သူ႕လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ေရမ႐ွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျမႀကီးဟာ ေက်ာက္တံုးလုိ မာေနတယ္၊ ဒီေတာ့ စပါးစုိက္လုိ႔ မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တိမ္နတ္ သမီးေလးက တိမ္နတ္သားကေလးကုိ ေျပာတယ္၊ "႐ွင္ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုကုိ လုပ္လုိက္တယ္၊ ဒါဆုိရင္ ႐ွင္ဟာ လူဆုိးတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္" ဒါနဲ႔ အဆံုးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္"
အသံဖမ္းခြက္ေ႐ွ႕မွာ သူ စိတ္လႈပ္႐ွားေနသည္။ သီခ်င္းဆံုးသြားေတာ့ ျပန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္သည္။
"မေကာင္းဘူး... တစ္ခါျပန္ဆုိဦးမယ္"
ဒုတိယအႀကိမ္ကုိမူ မလြန္အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ ဆုိပါသည္။ အသံကေလးက လြင့္ကာ လြင့္ကာ တက္လာသည္။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္သည္။ သည့္ထက္ေကာင္းေအာင္ သူမဆုိႏုိင္ေတာ့ပါဟု ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရီေကာ္ဒါကုိ သူ စိတ္၀င္စားမႈ မ႐ွိေတာ့။
မည္သုိ႔ဆုိေစ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သူဆက္ေနၿပီး စကားေျပာခြင့္ကုိေတာ့ ရလုိက္ပါ ေခ်ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း စကားဆက္ေျပာၾကသည္။
"ကၽြန္မ အခန္းကုိလည္း ႐ွင့္ကုိ ေခၚၿပီး ျပရဦးမယ္၊ ဒါမွ ကၽြန္မကေလးကုိ ႐ွင္ေတြ႕ရမွာ"
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္စြန္းမွာ ထုိင္ရင္း ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လဲႊေနသည္။
"မင္းကေလးလား"
"ဟုတ္တယ္... သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလး"
"ဒါေပမဲ့ စူဇီ... ရယ္စရာမလုပ္စမ္းနဲ႔၊ မင္းကေလးအရင္း မဟုတ္ပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္.. ကၽြန္မကေလး.. ကျပားေလး"
"အေဖက ဘယ္သူလဲ စူဇီ"
"ကၽြန္မရည္းစားေပါ့ အဂၤလိပ္ရဲအရာ႐ွိ သူ ေဘာ္နီယုိကုိ ထြက္သြားၿပီ"
"သားေလးလား.. သမီးေလးလား"
"သားေလး.. သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ မၾကာခင္ အခါလည္းျပည့္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ"
"ဒါေပါ့ေလ... မင္း ခ်စ္ရမွာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္... တျခားေကာင္မေတြကေတာ့ ကျပားကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကုိ ေပးပစ္လုိက္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မသားကုိ ခ်စ္တယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကုိ ေပးမပစ္ဘူး"
"မင္း အလုပ္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ကုိ ဘယ္သူက ထိန္းသလဲ"
"ကေလးထိန္း႐ွိတယ္ေလ... အုိ... ဟုတ္ပါရဲ႕ ကေလးထိန္းကုိ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္"
ထုိသုိ႔ေျပာရင္း စိတ္ပူပင္ဟန္ေပါက္လာသည္။
"ကၽြန္မသားကေလးက ေခ်ာင္းသိပ္ဆုိးတာပဲ၊ သိတယ္မဟုတ္လား တဟြပ္ဟြပ္နဲ႔ အရမ္းဆုိးတာပဲ၊ ကၽြန္မ ကေလးထိန္းက သူ႕ကုိ ေလတုိက္ထဲမွာ ပစ္ထားတယ္လုိ႔ ထင္သလား ဟင္"
"ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး စူဇီ"
"ကၽြန္မေတာ့ ဒီလုိပဲထင္တယ္၊ ကေလးကုိ ေလတုိက္ႀကီးထဲမွာ ပစ္ထားတယ္လုိ႔ ထင္တယ္"
ေရေႏြးၾကမ္းထပ္ျဖည့္ေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး အေတာင္းကုိ ေခၚလုိက္သည္။ အေတာင္းေရေႏြးၾကမ္းထည့္ေနခုိက္ စူဇီသည္ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ သူေျပာစရာ႐ွိသည့္ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ လုိစိတ္ ႐ွိ မ႐ွိ အကဲခတ္ေနသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေတာင္း ထြက္သြားသည္။ တံခါးပိတ္သြားသည္။ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကုိ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တည့္တည့္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ သည္။
"႐ွင့္အခန္းကုိ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာတယ္ဆုိတာ ႐ွင္ သိသလား" ဟု ေကာက္ ကာငင္ကာ ေမးလုိက္သည္။
"ကုိယ္ော့ မစဥ္းစားတတ္ဘူး စူဇီ"
"ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္မေျပာျပမည္၊ ညဦးပုိင္းတုန္းက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ အေပၚထပ္ကုိ ကၽြန္မ တက္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ဆင္းလာတယ္၊ ခန္းမထဲမွာ သူနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဘာခန္းထဲကုိ ျပန္သြားတယ္၊ တျခား သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ေမာင္းကုိ လာဆဲြတယ္၊ "ယမ္..ယမ္..ေဟ့..မိန္းမေခ်ာေလး..ငါ့ေပါင္ေပၚမွာ လာထုိင္စမ္း" လုိ႔ေျပာတယ္၊ ကၽြန္မက သြားထုိင္တယ္၊ ေနာက္ စကားေျပာမတည့္တာနဲ႔ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ေပါင္ေပၚက ထၿပီး ဂြမ္နီနဲ႔ သြားထုိင္ေနလုိက္တယ္၊ ဂြမ္နီက မေပ်ာ္ဘူးလုိ႔၊ ယမ္.. ယမ္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ သေဘၤာသား ေတြကုိ သေဘာမက်ဘူးလုိ႔၊ အရင္အပတ္က ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လူလုိ တစ္ေယာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ပဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တဲြခ်င္တယ္လုိ႔၊ ဒါနဲ႔ ဂြမ္နီက ေျပာတယ္၊ စူဇီ... မင္းမသိေသး ဘူးထင္တယ္၊ ေရာဘက္က မင္းကုိ သေဘာက်ေနတာ၊ ငါထင္တယ္၊ မင္းကုိ သူ အရမ္း သေဘာက် ေနတယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရယ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႐ွင့္ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကၿပီး ကၽြန္မ တက္လာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္သြားျပန္ေရာ"
"ဘာျဖစ္လုိ႔ ေၾကာက္ရတာလဲ စူဇီ..."
"ကၽြန္မထင္တယ္... ဒီေရာဘတ္ဆုိတာဟာ သူေဌး၊ လူႀကီးလူေကာင္း ထိပ္တန္းစားႀကီး၊ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ သူ႕မွာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ဘီးလည္း႐ွိတယ္၊ သိပ္ ေကာင္းတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၊ ည၀တ္အက်ႌေတြလည္း ႐ွိတယ္၊ အကုန္လံုး အေကာင္းစား ခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ယုတ္ညံ့ စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ ေကာင္မေလးကုိ သူလုိခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးမိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကမန္မ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟုိရီေကာ္ဒါကုိ ႐ွင္ဖြင့္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း တအားရယ္တယ္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း ေျပသြားတယ္"
"ယုတ္ညံ့စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ေကာင္မေလးပဲ ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
"ဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ယုတ္ညံ့စုတ္ပဲ့တဲ့ ယမ္ယမ္ ေကာင္မေလးပါပဲဆုိတဲ့ အသိႀကီးကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဘူး၊ တစ္ခုပဲ စဥ္းစားတယ္၊ ငါ့ကုိ သူသေဘာက်ရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔၊ သူ သေဘာ မက်ဘူး ဆုိရင္လည္း ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔... ဒါပါပဲ ေလ... ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ သေဘာက်ရဲ႕လား"
"မင္းကုိ ကုိယ္ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္ စူဇီ"
"ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္မကုိ ပံုမွန္အတဲြအျဖစ္နဲ႔ ယူပါလား႐ွင္"
"ဟား...ဟား...ဟား... ပံုမွန္အတဲြအျဖစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ လုိခ်င္မယ္ ဆုိရင္ မင္းကုိပဲ ယူပါ့မယ္ စူဇီ၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး"
"႐ွင့္အတြက္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ၊ တစ္လကုိ ေျခာက္ရာ"
"ေအာင္မယ္ေလး.. ကိုယ္မတတ္ႏုိင္ဘူး စူဇီရယ္"
"ကၽြန္မဟာ အင္မတန္ အလုပ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ ႐ွင္လာေစခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အၿမဲလာ ပါ့မယ္၊ တျခား ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔မွ မဆက္ဆံဘူး"
"ဒါလည္း ကုိယ္ယံုပါတယ္ စူဇီ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒါေလာက္ေငြကုိ အကုန္မခံ ႏုိင္ပါဘူး"
သူ ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိလည္း ခ်ိဳးၿပီး ေရတြက္ ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ.. ေဒၚလာငါးရာပဲ ေပးေတာ့"
"စူဇီ... ကုိယ္ မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာပါ့မယ္၊ ကုိယ္ဟာ သူေဌးမဟုတ္ပါဘူး၊ အင္မတန္ဆင္းရဲတဲ့ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ကုိယ္ဟာ တစ္လလံုးမွ ေဒၚလာေျခာက္ရာနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ ေနေနရတဲ့လူပါ"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
"ေဒၚလာေျခာက္ရာ တစ္လလံုးမွာလား" ဟုလည္း ေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္ တစ္လလံုး..."
"ဒါပဲလား"
"ဒါပဲ"
"အခန္းအတြက္ေရာ၊ စားတာေသာက္တာေရာ အားလံုးမွ ေဒၚလာေျခာက္ရာနဲ႔လား" ဟု သူက ဆက္ေမးသည္။
"အားလံုးအတြက္ ေဒၚလာေျခာက္ရာပါ"
"ဒါဆုိ မနိမ့္ဘူးေပါ့"
"မနိပ္ပါဘူးကြာ"
"မနိပ္လုိက္တာေနာ္" ဟု ေျပာၿပီး သူ ၿငိမ္ထုိင္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္သြားပံုလည္း ရသည္။ သူ႕လက္သည္းကေလးမ်ားကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္မိနစ္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေမာ့ၾကည့္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ... ဒီေန႔တစ္ညေရာ ကၽြန္မကုိ ဒီမွာ အိပ္ေစခ်င္သလား"
"အဲဒီတစ္ညေလးအတြက္ေတာင္ ကုိယ္မတတ္ႏုိင္ပါဘူး စူဇီရယ္..."
ေဒါရစ္ကုိ ေန႔လယ္စာေကၽြးလုိက္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေငြေရးေၾကးေရး အေျခအေနမွာ လြန္မင္းစြာ ဆုိး႐ြားေနပါသည္။
"႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မ သေဘာက်တယ္၊ ႐ွင္ဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီညအတြက္ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မယူဘူး"
"စူဇီ မင္းရဲ႕ ေစတနာဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားပါေပတယ္ကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ မင္းကုိ လက္ခံလုိက္မိရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စိတ္ဒုကၡ ေပးသလုိသာ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သေဘၤာသား ေတြနဲ႔ အတူတူ မင္း အေပၚထပ္တက္သြားတာကုိ ကုိယ္ ဒီအတုိင္း ထုိင္ၾကည့္ေနႏုိင္စြမ္း႐ွိမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆုိ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္"
ထုိင္ရာမွ သူ ထသည္။ တံခါးေပါက္အထိ သူႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လုိက္ သြားသည္။
"ဘားခန္းထဲကုိ ျပန္မသြားဘူး မဟုတ္လား စူဇီ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
"မသြားေတာ့ဘူး"
"ဒါျဖင့္ရင္ မင္း ဘယ္ကုိ သြားမွာလဲ"
"အိမ္ျပန္မယ္၊ ကၽြန္မသားေလးကုိ ျပန္ၾကည့္ဦးမယ္၊ သူ ေခ်ာင္းဆုိးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ပူလာၿပီ"
စႀကၤ ံအတုိင္း သူေလွ်ာက္သြားသည္။ ဓာတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္သြားၿပီး တုိင္ဖူး ထြက္လာသည္။ သူ႕ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေဆးလက္မွတ္ကုိ ႐ွာေနသည္။ သူ႔ေနာက္မွ အေမရိကန္သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ တုိင္ထူးက အေတာင္းကုိ ေဆးလက္မွတ္ျပေနသည္။ အေတာင္းက မွန္ မမွန္စစ္ေဆးေနသည္ကုိ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အေတာင္းက မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းေရးမွတ္သည္။
သေဘၤာသားက ေလွ်ာက္လာေသာ စူဇီကုိ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွာ ခဲထားသည့္ စီးကရက္ ကၽြတ္က်သြားသည္။ စူဇီ၏ တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္ေနသည္။ တုိင္ဖူးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေနသည္။ စူဇီႏွင့္သာ ပုိအဆင္ေျပမည္ဟု ေတြးေနပံုေပါက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားအတြင္းသုိ႔ စူဇီ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သေဘၤာသားက တုိင္ဖူးဘက္သုိ႔ လွည့္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ တုိင္ဖူးႏွင့္ သေဘၤာသားတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားသံ ၾကားရသည္။ ေလ၀င္ေပါက္မွ သူတုိ႔ စကားေျပာသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္။ ရီေကာ္ဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္လုိက္သည္။ စူဇီဒ သီခ်င္းသံကေလးေပၚလာသည္။
"တိမ္နတ္သားကေလးက သိပ္ကုိ ၀မ္းနည္းသြားတာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ သူစတင္ငုိေႂကြးေတာ့တယ္၊ က်လာတဲ့ သူ႕မ်က္ရည္ေတြက မုိးျဖစ္သြားေရာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မုိးေတြ ႐ြာက်လာတာဟာ တိမ္ေတြငုိလုိ႔ မဟုတ္လား၊ ဒါနဲဲ႔ အဆံုးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္"
"တိမ္နတ္သားကေလးက သိပ္ကုိ ၀မ္းနည္းသြားတာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ သူစတင္ငုိေႂကြးေတာ့တယ္၊ က်လာတဲ့ သူ႕မ်က္ရည္ေတြက မုိးျဖစ္သြားေရာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မုိးေတြ ႐ြာက်လာတာဟာ တိမ္ေတြငုိလုိ႔ မဟုတ္လား၊ ဒါနဲဲ႔ အဆံုးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္"
အိပ္ရာထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လုိက္သည္။ ဘားခန္းသုိ႔ သူ ျပန္မသြားဆုိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ က်င့္သားရဖုိ႔ လုိပါသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ၊ ယေန႔ည ဘားခန္းသုိ႔ မသြားေတာ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာမိပါသည္။
အခန္း (၅) ေမွ်ာ္၂၂.၁၂.၀၉
အခန္း (၅) ေမွ်ာ္၂၂.၁၂.၀၉
No comments:
Post a Comment