အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ စူဇီေဝါင္း အခန္း(၃)

အခန္း(၃)

    နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ကုိ ပထမဆံုးစေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ ဘာစိတ္ကူးမွ ကၽြန္ေတာ္မရခဲ့ပါ။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သည္ တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း ထူးဆန္းေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့မိပါသည္။
    

ေဟာင္ေကာင္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ငါးပတ္ၾကာျမင့္ သြားပါၿပီ။
 

   အိမ္ခန္းငွားမည္ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာကေလးတစ္ခု သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕ေသာ ေၾကာင့္ ၀မ္ခ်ိဳင္း ခ႐ိုင္အလြန္႐ွိအိမ္တစ္လံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္သည္။ ေၾကာ္ျငာသူမွာ မစၥက္မာျဖစ္သည္။
    သူ႔အခန္းကုိ ဒုတိယထပ္မွာ ေတြ႕ရသည္။ အခန္းတံခါးကုိ သူဖြင့္လုိက္သျဖင့္အ တြင္းမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မည္သုိ႔မွအသံုးတည့္ေတာ့ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သိလုိက္ပါသည္။ ေသးငယ္သည့္ ဧည့္ခန္းကေလးထဲမွာ ကေလးငယ္ ေတြ၊ အဘုိးအဘြားေတြ၊ အေဒၚသားခ်င္းေတြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ႁပြတ္သိပ္ထုိးထုိင္ေနၾက သည္ကုိေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မည္သည့္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ိဳးမွ မရႏုိင္ပါ။
 

   သုိ႔ေသာ္လည္း အခန္းကုိ တ႐ုတ္မိသားစုတစ္စုက လက္ဦးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မစၥက္မာက ေျပာျပသျဖင့္ စိတ္သက္သာရမိပါသည္။ မစၥက္မာက ကၽြန္ေတာ္လုိလူမ်ိဳးကုိ သာငွားရမည္ဟု ေစာေစာကသိလွ်င္ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ အခန္းကုိမငွားဘဲ ခ်န္ထား ႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူေနျခင္းအားျဖင့္ သူတုိ႔လင္မယား၏ အဂၤလိပ္စကားအေျပာအဆုိ တုိးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ႏုိင္မည္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
    ၿပီးေတာ့ တပင္တပန္းလာရၿပီး အခန္းမရေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ကေလးတစ္ ခြက္ေတာ့ ေသာက္သြား ပါဦးဆုိကာ အတင္းတား အတင္းဧည့္ခံေနသျဖင့္ ကုလားထုိင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေပၚမွာ ဆက္ထုိင္ေနရေတ့သည္။
 

    "ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းေပါ့မွာ..၀မ္ခ်ိဳင္းမွာေတာ့ တစ္ခန္းတေလရေကာင္း ပါရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မ႐ွာရေသးတဲ့ ခ႐ုိင္ေတြထဲမွာ ၀မ္ခ်ိဳင္းလည္းပါတယ္ေလ"ဟုကၽြန္ ေတာ္ကေျပာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္ကုိ ရယ္စရာမွတ္ၿပီး မစၥက္မာ၏မ်က္ႏွာၿပံဳးသြားပါသည္။
    "၀မ္ခ်ိဳင္းကုိေတာ့ ႐ွင္သေဘာက်မွာမဟုတ္ပါဘူး"
    "ဘာျဖစ္လုိ႔ သေဘာမက်ရမွာလဲဗ်ာ"
 

   "အင္မတန္ဆူတယ္႐ွင့္၊ ၀မ္ခ်ိဳင္းမွာဥေရာပတုိက္သားေတြ မေနဘူး၊ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ေတြပဲေနတယ္" ဟုမစၥက္မာက႐ွင္းျပသည္။
 

   "ကၽြန္ေတာ္ လုိခ်င္တာကလည္း အဲဒါပါပဲ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့ေနရာမွာ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ေတြခ်ည္းပဲ..."
  

  ကၽြန္ေတာ္က ဆန္းဆက္ေဘာ္ဒါေဆာင္အေၾကာင္း သူ႔ကုိ ေျပာျပသည္။ ဆန္းဆက္ေဘာ္ဒါေဆာင္သည္ ေတာင္ခါးပန္းအနိမ့္ဆံုးအရစ္တြင္ ႐ွိသည္။ ဥေရာပတုိက္ သားမ်ားသည္ လူသူေလးပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ထုိအရပ္တြင္ ေနကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ အထင္ႀကီးခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနျခင္းမဟုတ္။ ေစ်းေပါေပါႏွငအ ခန္းမ်ိဳး အျခား အရပ္မွာ မရႏုိင္ေသးေသာေၾကာင့္ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
 

    မစၥက္မာကုိ အျခားအိမ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပေနမိသည္။ ထုိ အိမ္မ်ားတြင္ မနက္ဆယ့္တစ္နာရီက စၿပီး ဖဲ၀ုိင္းမ်ား စေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ ကစားၾက သည္။ ဖဲ၀ုိင္းနားမွာလည္း စကားေၾကာ႐ွည္တတ္ေသာ မိန္းမေတြ႐ွိေနတတ္သည္။ သူတုိ႔ ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ခြာသြားလုိ႔မရႏုိင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ကေလးသုိ႔ေရာက္ေအာင္ မီးဖုိေခ်ာင္မွ တစ္ဆင့္ ျဖတ္သြား ရသည္။
 

    ထုိအေၾကာင္းမ်ားေျပာျပေတာ့ မစၥက္မာအဖုိ႔ ရယ္စရ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
    တကယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အလြန္တရာေခ်ာက္ ခ်ားစျပဳလာပါၿပီ။ ေဟာင္ေကာင္သုိ႔ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လတင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ ေသာ္အေျခတက်လံုး၀မျဖစ္ေသး။ ဘာတစ္ခုမ ွအနည္မထုိင္ေသး။ ဘာအလုပ္မွလည္း စတင္မလုပ္ႏုိင္ေသး။
 

    ေဟာင္ေကာင္ကုိေရာက္စက လူဦးေရ မေတာ္မတရားမ်ားျပားေနသည္ကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အလႈပ္ရွားႀကီး လႈပ္႐ွားခဲ့ရပါသည္။ အာ႐ံုေတြလည္း ေရာေထြးကုန္သည္။ လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း ျမန္ဆန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဘာတစ္ခုမွ မွတ္ တမ္းတင္မထားႏုိင္ပါ။
 

    "ေနသားက်ေအာင္ လုပ္ရဦးမွာေပါ့ေလ...တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ၾကာရင္ေတာ့ ဟန္က် သြားမွာပါပဲ"ဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပန္ေျပာခဲ့မိသည္။
 

    သုိ႔ေသာ္လည္း ဘာတစ္ခုမွ အသားက်မလာပါ။ တစ္ခုခုကုိ အာ႐ံုစုိက္ႏုိင္စြမ္းလည္း မ႐ွိပါ။ လုပ္ငန္းစႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာလည္းေပၚမလာပါ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ကုိးကုန္းကုိးက်င္း ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။ ထုိသုိ႔ ေလွ်ာက္ေလ ပုိဆုိးေလျဖစ္လာသည္။ ပုိဆုိးမွန္း သိေတာ့ မွပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာ ေပါက္နားလည္စျပဳလာေတာ့၏။
 

   ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းသည္ က႐ုဏာစိတ္ထားကုိ အေျခခံရေသာလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ က႐ုဏာစိတ္ေပၚမွာ တည္မွီရေသာလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပံုၾကမ္းဆဲြမည့္၊ သုိ႔တည္း မဟုတ္ ပံုေခ်ာေရးဆဲြမည့္လူမ်ား၏ အာ႐ံုခံစားမႈကုိ သိနားလည္ရမည္။ သူတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ သေဘာေပါက္နားလည္ရမည္။ ကုိယ္တုိင္လည္း ခံစားတတ္ရမည္။
 

    ယခုေတာ့ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ သူတုိ႔ ဘ၀ကုိ ခံစားမၾကည့္။ သာမန္ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ ဧရာမ အုတ္တံတုိင္းႀကီးျခားနားကာရံထားသလုိျဖစ္ေနရာ မည္သည့္ နည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီေရး ဆဲြႏိုင္ပါမည္နည္း။
 

    ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆန္းဆက္ေဘာ္ဒါေဆာင္ကုိ ေက်ာခုိင္းလုိက္သည္။ အခန္းတစ္ခန္းရ သည္။ ထုိအခန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္မည့္အခန္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန ရာ႐ွာရျပန္သည္။ ဓာတ္ရထားစီးၿပီး တစ္ရပ္ကြက္၀င္ တစ္ရပ္ကြက္ထြက္႐ွာ သည္။ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္း ထြက္႐ွာသည္။ သည္လုိ႐ွာျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္သြားသြား ဧရာမလူအုပ္ႀကီးမ်ား ဥဒဟုိ သြားေနၾကသည့္ၾကားမွာသာ ညပ္ေနတတ္သည္။ ေခါင္းေပၚ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တုိင္း တုိ႔လုိ႔ တဲြေလာင္း လွန္းထား သည့္ အ၀တ္အစားမ်ိဳးစံုကုိသာ ေနရာတ ကာမွာ ေတြ႕ေနရသည္။
 

   ေဟာင္ေကာင္သည္ ကမၻာေပၚတြင္ လူဦးေရ အထူထပ္အမ်ားျပားဆံုးေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးစတုန္းက လူဦးေရငါးသိန္းေလာက္သာ႐ွိခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးၿပီး သည့္အခ်ိန္မွစၿပီး တစ္စတစ္စမ်ားလာသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေပၚ ေပါက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ တဟုန္ထုိး မ်ားျပားလာရာ ယခုဆုိလွ်င္ လူဦးေရ ႏွစ္သန္းခဲြေက်ာ္ သြားၿပီ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း သံုးသန္းေတာင္ ႐ွိေနၿပီဟု ေျပာၾကေလသည္။
 

   လူဦးေရ အဆမတန္မ်ားျပားလာေသာေၾကာင့္ အလြန္က်ဥ္းသည့္ အခန္းကေလး တစ္ခန္းထဲမွာပင္ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ငါးေယာက္ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ေနၾကရသည္။ ေက်ာခင္းဖုိ႔ တစ္ေနရာ စာကေလး ရလွ်င္ပင္ လံုေလာက္ပါၿပီဆုိေသာ သေဘာျဖင့္ ေနထုိင္ ၾကရသည္။
 

    အခန္းငွားခေတြကလည္း ေခါင္ခုိက္လာသည္။ ဥပေဒေတြကလည္း ဟန္႔တားပိတ္ ပင္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့။
    သည္လုိအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အိမ္ခန္းကုိ ဘယ္လုိ႐ွာ႐ွာေတြ႕ဖုိ႔မလြယ္။ ေျခတုိ႐ံုသာ ႐ွိေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့မလုိ ျဖစ္ေနခုိက္ မစၥက္မာ၏ ေၾကာ္ျငာကိုေတြ႕ လုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
 

   အ႐ုပ္ကေလးမ်ား ေရးျခယ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ် လုိက္သည္။
    "အင္မတန္အရသာ႐ွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပါပဲဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေစတနာႀကီးပါ ေပတယ္"ဟုလည္း မစၥက္မာကုိ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
 

   "ဒါေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး႐ွင္၊ ဒါေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ လက္ဖက္ရည္ ကခပ္ညံ့ညံ့အစားထဲကပါ..."မစၥက္မာက ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာျပန္ေျပာသည္။
    "မညံ့ပါဘူးဗ်ာ...အင္မတန္အရသာထူးကဲတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပါ"
    ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထုိင္ရာမွ ထသည္။
    "၀မ္ခ်ိဳင္းကုိ ႐ွင္တကယ္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
    မစၥက္မာက တံခါးဆီသုိ႔ေလွ်ာက္လာရင္း စုိးရိမ္ပူပန္သံမ်ိဳးျဖင့္ ေမးသည္။
    "သိပ္ကုိဆူညံတဲ့ ရပ္ကြက္ပါ။ ညစ္လည္းအရမ္းညစ္ပတ္တယ္၊ ၀မ္ခ်ိဳင္းက လူေတြဟာ သိပ္လည္းဆင္းရဲတယ္၊ အဲဒီအရပ္မွာေနမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကုိ ႐ွင္ အထင္ေသးသြားေတာ့္မွာပါပဲ...႐ွင္မသြားပါဘူးေနာ္"
    "ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ...မသြားေတာ့ပါဘူး"
 

    ထုိကဲ့သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖေပးခဲ့ေသာ္လည္း သြားျဖစ္ေအာင္ သြားရပါေတာ့သည္။
 

    ၀မ္ခ်ိဳင္း၏ ရပ္ကြက္ေဟာင္းႀကီးတစ္ခုဘက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြျဖင့္ ျပည့္ညပ္ေနသည္။ ေခါင္းေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္တုိင္း လည္း ၀ါးလံုးလွ်ိဳးၿပီး လွန္းထားသည့္ တ႐ုတ္မေဘာင္းဘီေတြ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြ တုိ႔လုိ႔တဲြ ေလာင္းကုိ မ်က္စိတဆံုးျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
 

   စာတုိက္တစ္ခုကုိ ျမင္သျဖင့္ အထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့သည္။ စာတုိက္စာေရးသည္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္လိမ့္ မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အခန္းအေၾကာင္း စံုစမ္းေသာအခါ စာေရးက ေခါင္း ရမ္းၿပီး ျပန္ေျဖသည္။
 

    "မ႐ွိဘူး ၀မ္းနည္းပါတယ္ မေရာင္းဘူး..."
    "က်ဳပ္ ဘာမွ၀ယ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငွားစရာ အိမ္ခန္းမ်ား ဒီနားတစ္၀ုိက္ ႐ွိမလားလုိ႔ လုိက္ ၾကည့္တာပါ"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "၀မ္းနည္းပါတယ္၊ တံဆိပ္ေခါင္းပဲ ေရာင္းပါတယ္"
 

    သူ႔စကားဆံုးေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး ဟင္နက္ဆီလမ္းမႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာ သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ဓာတ္ရထားေတြ ဥဒဟုိေျပးေနသည္။ ႀကီးမားသည့္ ေခတ္မီ႐ုပ္႐ွင္႐ံုႀကီး ႏွစ္႐ံုကုိ ေတြ႕ရသည္။ အေမရိကန္ဇာတ္ကားမ်ားျပေနသည္။ ကမ္းနားဘက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ လြတ္ေကာက္ ဟိုုိတယ္ကုိတြ႕သည္။ အလြန္ႀကီးသည့္ ဟုိတယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္မဂၤလာ ေဆာင္မ်ားအတြက္ အခန္းငွားသည္။ နာမည္ႀကီးသည္။ ေစ်းလည္းအလြန္ႀကီးပါသည္။ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။
 

    ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ အုတ္တာ႐ုိးအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အက်ႌမ၀တ္၊ ဖိနပ္ မစီးေသာ ကူလီမ်ားက ဧရာမတံုကင္ႀကီးမ်ားေပၚမွ ကုန္မ်ားကုိ သယ္ခ်ေနၾကသည္။ ကုန္းေဘာင္ မ်ားအတုိင္း တက္သူတက္၊ ဆင္းသူဆင္းျဖင့္ ကုန္သယ္ေနၾကသည္မွာ ပု႐ြက္ဆိတ္တန္းႀကီးကုိ ၾကည့္ရသလုိ ႐ွိပါသည္။ တံုကင္းႀကီးမ်ားမွာ သမၺန္ကေလးေတြ တဲြခ်ိတ္ထားသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွ သေဘၤာမ်ား ျဖတ္ေမာင္း သြားတုိင္း လိႈင္းပုတ္ၿပီး နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ယိမ္းထုိးေနၾကသည္။
  

  လမ္း၏ တစ္ဖက္ျခမ္း အုတ္တာ႐ုိးတစ္ေနရာတြင္ ေရထဲသုိ႔ ဆင္းသည့္ အုတ္ေလွကား ႐ွိသည္။ ထုိေနရာသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ လမ္းတြင္ ကေလးေတြ ထုပ္ဆီးထုိးတမ္း ကစားေနၾကသည္။
 

   ေလွကားထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ခ်လုိက္ပါသည္။ ဘာလုိလုိႏွင့္ တစ္လကုန္သြားၿပီ။ တစ္လလံုးလံုး ကုန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ထိန္းၿပီး မလုပ္မျဖစ္ ဇြတ္ကုိ လုပ္ရေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။
  

  သုိ႔ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အတင္းအက်ပ္ေစခုိင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ အလုပ္မျဖစ္ပါ။ ပန္းခ်ီေရးဆဲြသည့္ အလုပ္ကုိ ဇြတ္အဓမၼေစခုိင္း၍ မရပါ။ နာရီစက္သံကုိ မၾကားဟု မိမိကုိယ္ မိမိ လွည့္စားသလုိ ျဖစ္ပါသည္။ ငါ့နားကမၾကားဟု စိတ္ကုိ တင္းေလေလ နာရီစက္သံက ပုိမုိက်ယ္ေလာင္ေလျဖစ္တတ္ပါသည္။
    တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း စိတ္တန္ခုိးသည္ မိမိ၏ ရန္သူျပန္ျဖစ္ေနတတ္ပါကလားဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စိတ္တန္ခုိးကုိ အသံုးခ်ၿပီး ပန္းခ်ီေရးဆဲြ၍ ရစေကာင္းသည္ မဟုတ္ ပါ။
 

   မွန္ပါသည္။ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ထားရမည္။ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ထားမွ၊ ကုိယ္လုိခ်င္တာကုိ အတင္း အက်ပ္မဆုပ္ကုိင္မွ၊ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ဇြတ္အဓမၼမလုပ္ကုိင္မွ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာမ်ား အလုိလုိ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
   

ေန႐ွိန္ေၾကာင့္ ပူေႏြးေနေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွီထုိင္ေနမိပါသည္။ လန္ခ်ားတစ္စီးက ျဖတ္သြားသည္။ ကူလီတုိ႔၏ ေျခသံျပင္းျပင္းမ်ားက လမ္းေပၚမွာ ျမည္ဟည္းေန သည္။
    ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဆုိင္တန္းမ်ားၾကားမွ နီယြန္မီးေခ်ာင္း ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုကုိ လွမ္းျမင္မိ သည္။ အျပာေရာင္ မီးေခ်ာင္းမ်ားသည္ မွိတ္ခ်ည္ လင္းခ်ည္ျပဳေနသည္။ တ႐ုတ္စာလံုးမ်ားျဖစ္ သည္။ ေနာက္ဆံုးစာႏွစ္လံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါသည္။ ထုိစာလံုးႏွစ္လံုးကား "ဟုိတယ္"ဟူေသာ အနက္ရေလသည္။
 

   ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သည္ထက္ ပုိေစ်းႀကီးမည့္ ဟုိတယ္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကမ္းနားေပၚမွာ အကြက္အကြင္းက ေကာင္းေကာင္း အလြန္ သားနားသည့္ ဟုိတယ္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သိပ္ကုိ သားနားသည္ဆုိကတည္းက အဆင္ေျပဖုိ႔ အေၾကာင္း တယ္မ႐ွိလွ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ျခင္းသည္ ဘယ္ေလာက္မွ ဒုကၡမမ်ားပါ။
 

   ထုိင္ရာမွထၿပီး အုတ္တာ႐ုိးကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အျပာေရာင္နီယြန္မီးဆုိင္းဘုတ္ ေအာက္ ၀င္ေပါက္မွ ၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သံသယပေပ်ာက္မသြားေသးပါ။ ခန္းမႀကီးက အထင္ ႀကီးေလာက္ေအာင္ သားနားခန္႔ထည္ေနသည္။ စားပဲြေနာက္႐ွိ လူလတ္ပုိင္းအ႐ြယ္ စာေရးဆီသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေခတ္ေဟာင္းပံုစံအတုိင္း ႀကိဳးႏွင့္ဆဲြသည့္ ဓာတ္ေလွကားကုိ ေတြ႕ ရသည္။ ေလွကားမ်ား၏အေျခတြင္ ေတာင္ထန္းပင္ကေလးမ်ားကုိ အုိးထဲ ထည့္စုိက္ထားသည္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ဘလြမ္းစ္ ဘာရီအရပ္႐ွိ မိသားစုပုိင္ ဟုိတယ္ေဟာင္းမ်ားကုိ အမွတ္ရမိသည္။ ယခု ဟုိတယ္က ၀မ္ခ်ိဳင္း ခ႐ုိင္၏ ကမ္းနားေပၚမွာ တည္႐ွိေနသည္။ သည္လုိဆုိေတာ့လည္း အလြန္ေစ်း ႀကီးသည့္ ဟုိတယ္ ျဖစ္ရေပလိမ့္မည္။
 

    စားပဲြနားသုိ႔ ကပ္သြားၿပီး စာေရးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေမးလုိက္သည္။
    "အခန္းခက တစ္လကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးရပါသလဲ"
    "တစ္လေတာင္လား"
    ေပသီးတြက္ေနသည့္ စာေရး၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား လႈပ္႐ွားမႈရပ္သြားသည္။ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ထဲမွ ေငြစာရင္းမ်ားကုိ သူတြက္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ေခါင္းကုိ ေျပာင္ေအာင္ ရိတ္ ထားသည္။ ေငြသြားေတြလည္း အမ်ားႀကီး႐ွိသည္။
    သူ၀တ္ထားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားက သူ႔႐ုပ္ရည္ကုိ ပုိၿပီး ေ႐ွးက်သြားေစပါသည္။
    "တစ္လေတာင္မွလား" သူက ထပ္ေမးျပန္သည္။
    "ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ တစ္လလံုးေပါက္ငွားတဲ့စနစ္ မ႐ွိဘူးလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
    "ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ"
    "အင္း...အနည္းဆံုး တစ္လဆုိပါေတာ့"
 

   ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေပသီးမ်ားကုိ အသစ္တစ္ဖန္ျပန္တြက္ေနသည္။ ေပသီးကေလးမ်ားသည္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေအာက္တြင္ အေပၚ တက္လုိက္ ေအာက္ဆင္းလုိက္ျဖစ္ေနၾကသည္။
    "ေဒၚလာႏွစ္ရာခုႏွစ္ဆယ္ က်ပါတယ္ခင္ဗ်ာ"ဟု ေနာက္ဆံုးတြင္ သူကေစ်းေျပာသည္။
    "တစ္လကုိလား"
    "ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...တစ္လကုိပါ"
 

    ေဟာင္ေကာင္ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ တသွ်ီလင္ႏွင့္ သံုးပဲနိတန္ဖုိး႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ ဆယ့္ခုနစ္ေပါင္နီးပါးက်သည္။ ဆန္းဆက္ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ထက္ေတာ့ နည္းနည္းပုိမ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အစားအေသာက္ေခၽြတာလုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
 

   အခန္းကုိ ၾကည့္ခ်င္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေသာအခါ အခန္းေစာင့္တစ္ေယာက္ကုိ တယ္လီဖုန္း ႏွင့္သူကလွမ္းေခၚေနသည္။
 

    ဓာတ္ေလွကားအတြင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခဲ့သည္။ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသမားက မွန္ဘက္ ျခမ္းကုိမွီၿပီး တ႐ုတ္သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိ ဖတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားေတာ့ သတင္းစာကုိ ေခါက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားတံခါးကုိ ပိတ္လုိက္သည္။ အထပ္တစ္ထပ္၏ ၀င္ေပါက္ ထြက္ေပါက္သုိ႔ ေရာက္တုိင္း ဓာတ္ေလွကားက အသံျမည္သြားေလ့႐ွိသည္။
 

    အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့သည္။ စားပဲြတစ္လံုး တြင္ အခန္းေစာင့္ကေလးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနသည္။ သူ႔စားပဲြေပၚမွ ေရဒီယုိေသးေသးကေလးက တ႐ုတ္သီခ်င္းသံမ်ား ထြက္ေနသည္။ အခန္းေစာင့္ကေလးက လန္းဆန္းေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေမာ့ၿပီး ၿပံဳးျပသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ႐ွိဦးမည္။ အျဖဴေရာင္ ႐ွပ္ အက်ႌႏွင့္ ေျခေထာက္ပြေသာ ေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားသည္။ စႀကၤအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားၿပီး အစြန္ဆံုးအခန္းကုိ ေသာ့ဖြင့္လုိက္သည္။
 

    "အင္မတန္သားနားလွပတဲ့ အခန္းပါ ဆရာ" ဟုသူက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေျပာသည္။
    အခန္းက လံုး၀ မလွမပါပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ့႐ွိသည္။ ႀကီးမားက်ယ္ လြင့္ေသာခုတင္တစ္လံုး။ ေစ်းေပါေပါ အညံ့စားအလွျပင္ မွန္တင္ခံုတစ္ခုႏွင့္ အ၀တ္ဗီ႐ုိတစ္လံုး႐ွိ သည္။ ၾကမ္းေပၚမွာ ေႂကြေထြးခံတစ္ခုလည္းခ်ထားသည္။ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းအုိး ထည့္သည့္ ျခင္းတစ္လံုး႐ွိသည္။
  

  တ႐ုတ္ဟုိတယ္မ်ားသည္ ေရေႏြးၾကမ္းကုိ လုိသေလာက္ အခမဲ့ေပးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးခဲ့သည္ကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရလာသည္။ ေရေႏြးေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွင္ေနႏုိင္ပါ သည္။ ဒါ တစ္ခုတည္းကပင္ ေငြကုန္ေၾကးက်အမ်ားႀကီးသက္သာဖုိ႔ နည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္သြားၿပီ။
    "ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းကလည္း သိပ္ကုိ သာယာပါတယ္ ဆရာ"
 

    အခန္းေစာင့္ကေလးက ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ လသာေဆာင္မွ တံခါးမ်ားကုိ လုိက္ဖြင့္ေန သည္။ လသာေဆာင္ကုိ အမုိးမုိးထားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆဲြဖုိ႔ အလြန္သင့္ေလ်ာ္သည့္ စတူဒီယုိ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
 

    ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းကေတာ့ တကယ္ပင္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ လွပပါေပသည္။ လသာေဆာင္က အေဆာက္အအံု၏ ေထာင့္တြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ႀကီးကုိ တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ေတြ႕ ေနရသည္။
 

   တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ၀မ္ခ်ိဳင္းခ႐ုိင္ႀကီးတစ္ခုလံုး၏ အေဆာက္အအံုမ်ားကုိ အေပၚမွစီးၿပီးျမင္ ေနရသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာ မုိးထိတုိက္မ်ား ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျမင့္တက္ေနသည့္ ေဟာင္ေကာင္။ ၿပီးေတာ့ လူကံုထံမ်ားေနထုိင္ရာ ေတာင္ထြတ္။
 

   သူတုိ႔မ်က္ႏွာမူရာတြင္ ဆိပ္ကမ္း။ အ႐ြယ္မ်ိဳးစံု၊ ပံုစံမ်ိဳးစံု၊ သေဘၤာေပါင္းစံုတုိ႔ကုိျမင္ရသည္။ ဆုိက္ကပ္ထား တာေတြလည္း႐ွိသည္။ ခုတ္ေမာင္းသြားလာေနတာေတြလည္း ႐ွိသည္။ ကုန္တင္ သေဘၤာမ်ား၊ ခရီးသည္တင္သေဘၤာမ်ား၊ စစ္သေဘၤာမ်ား၊ ကူးတုိ႔သေဘၤာမ်ား၊ တံုကင္ႀကီးမ်ား၊ သမၺန္ငယ္မ်ား ေရတြက္ဆံုးႏိုင္အံ့မထင္။
 

   ဆိပ္ကမ္း၏ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္မူ ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ကပ္လ်က္ေတြ႕ ရသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားပင္ ေရတြက္ႏုိင္သည္။ ယင္းဟုိတယ္႐ွိသည့္ ေနရာကား ကုိလုန္းရပ္ ကြက္ကုိပင္ ေရတြက္ႏုိင္သည္။ ယင္းဟုိတယ္႐ွိသည့္ ေနရာကား ကုိလုန္းရပ္ကြက္၏ ကမ္းနား ပုိင္း။ သူတုိ႔ေနာက္မွာ ေတာင္ကတံုးအစီအရီ႐ွိသည္။ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးထဲအေရာက္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ ခ်ည္ျပန္႔ေျပာသြားေသာ ေတာင္တန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
  

  "ဒီအခန္းဆုိရင္ေတာ့ မဆုိးပါဘူးကြာ"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေတာင္းေကာက္တုိင္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္ဆရာ" အခန္းေစာင့္ကေလးက ေစာေစာကႏွင့္မတူေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးကုိ ၿပံဳးၿပီး ေျပာပါသည္။
    "မွားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စကားေတြကုိ ဆရာ ျပင္ေပးပါေနာ္"
    "ျပင္ေပးစရာမ႐ွိပါဘူး အေတာင္း"
    "ဆရာက သိပ္သေဘာေကာင္းတာပဲခင္ဗ်ာ"
    ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
    "ဒီမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထားဦးမွာလား ဆရာ"
    "အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မထားပါဘူးကြာ"
    "ဒီမွာ"ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကုိ ေဟာင္ေကာင္မွာဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္ ပါသည္။
 

   တုန္တုန္ခ်ည့္္ခ်ည့္ ဓာတ္ေလွကားႀကီးျဖင့္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဆင္းခဲ့ပါသည္။ အခန္း လက္လြတ္မသြားရေအာင္ စရန္ေငြကုိ စာေရးလက္သုိ႔ ေပးလုိက္သည္။ ေငြလက္ခံျဖတ္ပုိင္း ေပၚတြင္ သူက တ႐ုတ္ဘာသာျဖင့္ ေရးေနသည္။ အခန္းမႀကီး၏ တစ္ဖက္ျခမ္း႐ွိ ဆင္နား႐ြက္တံခါး ေပါက္ထဲမွ ေတးဂီတသံမ်ား လြင့္ထြက္လာသည္။ ထုိဘက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေငါ့ၿပီး စာေရးအား ေမးၾကည့္သည္။
    "ဟုိဘက္အခန္းထဲက ဘာလဲ"
    "ဘားခန္းပါခင္ဗ်ာ"
    "ေကာင္းသဗ်ာ...ဘီယာကေလးေတာ့ ေသာက္လုိက္ဦးမွပဲ"
 

   ထုိသုိ႔ေျပာၿပီး ခန္းမႀကီးကုိျဖတ္ကာေလွ်ာက္သြားမိပါသည္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဆင္နား ႐ြက္တံခါး ျဖဳန္းခနဲပြင့္သြားၿပီး ဘုရင့္ေရတပ္မေတာ္မွ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ သူ႔ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္က ခပ္ေသးေသး၊ ခပ္ညႇက္ညႇက္ပင္။ ေနေလာင္ထားသျဖင့္ အသားက ညိဳေန သည္။ "အိပ္ခ်္အမ္အက္စ္ပါလာစ္"ဟူေသာ ေ႐ႊစာလံုးမ်ားပါသည့္ ဦးထုပ္ကုိ ေဆာင္းထားသည္။
    ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း သူက ႐ုတ္တရက္အေလးျပဳလုိက္သည္။
    "ေကာင္းပါေလ့ ရဲေဘာ္ရာ...ဒီေနရာမွာ ေတြ႕ရမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုး ဟာနဲ႔မွ လာေတြ႕ေနရတယ္" ဟုကၽြန္ေတာ္က ရယ္ေမာၿပီး ေျပာလုိက္ပါသည္။
 

    ဟုိတယ္စာေရးက ၾကည့္သလုိ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္ပါ သည္။
    "ခင္ဗ်ား ဒီေနရာမွာ မ်ားမ်ားစားစား ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေတြ႕ရဖို႔ မလြယ္ပါဘူး"
  

  "မေတြ႕ႏုိင္ဘူးလား... ရဲေဘာ္ဆုိလုိတာက ဒီေနရာမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ" ဟုသူက ျပန္ေျပာသည္။
 

    ထုိအခုိက္အတန္႔ကေလးမွာပင္ တံခါးက ပြင့္သြားျပန္သည္။ တ႐ုတ္မကေလးတစ္ေယာက္ လွ်ပ္တီးလွ်ပ္ျပာႏွင့္ ထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတပ္ရဲေဘာ္ကုိ ရယ္ရင္း လွမ္းစကားေျပာသည္။
 

    "ေဟး... ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ပစ္ထားခဲ့တယ္ေပါ့ေလ"
    ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကုိ စီးထားသည္။ ေကာ္လာအျမင့္၊ ေအာက္ေျခက ေဘးႏွစ္ဖက္ကဲြ တ႐ုတ္ ဂါ၀န္ကုိ ၀တ္ထားသည္။ အလြန္ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းကေလးျဖစ္ပါသည္။
 

   "ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံရင္ သူတုိ႔ကလည္း အင္မတန္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ပါတယ္ဗ်ာ"
 

    ေရတပ္ရဲေဘာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခ်ေခ်ငံငံပင္ ျပန္ေျပာျပေနသည္။
    "အား...နယ္လီ...ကုိယ္ေျပာတာမမွန္ဘူးလားေဟ့..."ဟုလည္း တ႐ုတ္မကေလးကုိ လွည့္ ေမးသည္။
    "သိပ္မွန္တာေပါ့...ကၽြန္မတုိ႔က အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတာ"
    အမ်ိဳးသမီးက ႐ႊင္႐ႊင္ကေလးေျပာၿပီး ေရတပ္ရဲေဘာ္၏ လက္ကုိ ဆဲြကုိင္လုိက္သည္။
    "ကဲ...လာပါ... ႐ွင္ သိပ္စကားမ်ားတာပဲ လူေတာင္ မြန္းခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာၿပီ..."
    "ကုိယ့္ဆရာႀကီး...ဒီေနရာထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ေနရာေတာ့ တျခားဘယ္မွာမွ မ႐ွိဘူးဗ်ေနာ္"
 

    ေရတပ္ရဲေဘာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။ ရဲေဘာ္က အနည္းငယ္ ယုိင္ေနသည္။ တ႐ုတ္မကေလးက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေပၚမွာ သူ႔ကုိယ္လံုးကေလး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားသည္။
 

    ခန္းမႀကီးကုိျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေသာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ ကုိယ္တည္းၿပံဳးမိသည္။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလကားငတံုးဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပန္ေတြး ေနမိသည္။ အခန္းရႏုိင္ မရႏုိင္ ေမးစဥ္ ဟုိတယ္စာေရး၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚသြားသည့္ အမူ အရာကုိ ျမင္ရာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆႏုိင္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းပါသည္။
 

   တစ္လလံုးအတြက္ အခန္တစ္ခန္း။ အခန္းေတြကုိ နာရီပုိင္းကေလးအတြက္သာ သူငွား ရမ္းေလ့႐ွိဟန္ တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ကာ ဘားခန္းထဲ သုိ႔ ၀င္ခဲ့ေတာ့သည္။
 

    ေန႔အေရာင္ ရေနေသာ ခန္းမႀကီးထဲႏွင့္စာလွ်င္ ဘားခန္းထဲမွာက အနည္းငယ္ပုိေမွာင္ သည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကုိ ခန္းဆီးမ်ားခ်ပိတ္ထားၿပီး ညကလပ္မ်ားကဲ့သုိ႔ လွ်ပ္စစ္မီးလံုးမ်ားကုိ ထြန္းထားသည္။ မ်က္စိက်င့္သားရသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏရပ္လုိက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ျမင္ကြင္းမ်ား ႐ွင္းလာသည္။ အရက္ေကာင္တာသည္ အခန္းေထာင့္မွာ ျမင္ကြင္းမ်ား ႐ွင္းလာ သည္။ အရက္ေကာင္တာသည္ အခန္းေထာင့္မွာ႐ွိေနသည္။ ႀကီးမားေသာ ဓာတ္စက္ႀကီးတစ္လံုး မွ "အထီးက်န္ခုနစ္ရက္" သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚေနသည္။ တ႐ုတ္စားပဲြထုိးမ်ားက ဘီယာခြက္မ်ားကုိ ဗန္းႏွင့္သယ္ၿပီး စားပဲြမ်ားၾကားမွာ သြားလာလႈပ္႐ွားေနၾကသည္။ စားပဲြမ်ားမွာ သေဘၤာသားမ်ား ထုိင္ေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား။
 

    ေရတပ္ရဲေဘာ္ ေျပာသြားသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သည္ေနရာေလာက္ ပုိေကာင္းသည့္ေနရာ ကုိကၽြန္ေတာ္ ႐ွာေတြ႕ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
 

   ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္တမ္းတေနေသာ ေနရာသည္ သည္ေနရာ ျဖစ္ပါ သည္။ သည္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္း စႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
    လြတ္ေနသည့္ စားပဲြတစ္လံုးဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဘီယာတစ္လံုးမွာလုိက္သည္။

(၂)
"တကယ္ပါ... ကၽြန္မက သေဘၤာသားေတြၾကားထဲမွာ သိပ္ၿပီး ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလွတာ မဟုတ္ပါ ဘူး၊ ကၽြန္မက သိပ္ပိန္တယ္ေလ၊ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္မဟုတ္လား" ဂြမ္နီလီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပေနသည္။
    "ဒါေပမဲ့ မင္းဟာ သိပ္ကုိေခ်ာတာပါပဲ ဂြမ္နီ" 

    "မေခ်ာပါဘူး... ကၽြန္မက သိပ္ပိန္လြန္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညိႇဴ႕ယူဆဲြေဆာင္ႏုိင္စြမ္းလည္း မ႐ွိ ဘူး၊ ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးတာ"   
  

  ဂြမ္နီလီးသည္ ဆြယ္တာဆက္ထုိးေနသည္။ ဓာတ္စက္က "ကႀကိဳးတစ္မ်ိဳး ကေနသူကုိ တျခားကႀကိဳးတစ္မ်ိဳးကေနသူက စကားေျပာခြင့္မ႐ွိ" ဟူေသာ သီခ်င္းသံေပၚေနသည္။ ထုိသီခ်င္း ကုိ ဆက္တုိက္သံုးႀကိမ္ ဖြင့္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ "အထီးက်န္ခုနစ္ရက္" သီခ်င္းၿပီးလွ်င္ ဒုတိယ လူႀကိဳက္အမ်ား ဆံုးသီခ်င္းျဖစ္သည္။
 

   လူလတ္ပုိင္းအ႐ြယ္႐ွိ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က စားပဲြတစ္လံုးတြင္ ထုိင္ၿပီး ေဆးတံဖြာ ေနသည္။ သူ႕အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္သူ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ခံစားေနသည္။ သူ႔ရင္ ခြင္ထဲမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိေနသည္။
 

    အခန္းထဲမွာ မီးခုိးေတြမ်ားလြန္းသည္။ စားပဲြေတြကလည္း ဘီယာနဲ႔မ်ား ေဟာင္ေနသည္။ အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးေစာေနေသးသည္။ ဟုိစားပဲြသည္ စားပဲြမ်ားတြင္ ထုိင္ေနၾကသည့္ သေဘၤာ သားမ်ားမွာ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ထက္ ပုိမမ်ားေသးပါ။ အေမရိကန္သံုးေယာက္က လဲြၿပီး အားလံုး အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးခ်ည္းျဖစ္သည္။ အေမရိကန္သံုးေယာက္သည္ စခန္းခ် အေမရိကန္ေရတပ္ သေဘၤာ မွျဖစ္ၿပီး ပံုမွန္ဧည့္သည္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ဂြမ္နီလီးက ႐ွင္းျပသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္မူ ဆိပ္ကမ္း မွာ အလည္အပတ္၀င္ကပ္သည့္ အေမရိကန္သေဘာၤ လံုး၀ မ႐ွိေသးေခ်။
  

  အမ်ိဳးသမီးဦးေရက သေဘၤာသားဦးေရထက္ အမ်ားႀကီးပုိမ်ားေနသည္။ စားပဲြတစ္လံုးမွာ အမ်ိဳးသမီးငါးေယာက္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စြာ စုထုိင္ေနၾကသည္။
  

  ဂြမ္နီလီးသည္ သူ႕ေဘးလြယ္အိတ္႐ွိ သုိးေမြးလံုးမွ သုိးေမြးမ်ားကုိ ဆဲြဆန္႔ယူေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနက် စားပဲြတြင္ ထုိင္ၿပီး ခဏအၾကာမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဂြမ္နီလာထုိင္ သည္။
 

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ စကားေျပာၿပီးၿပီ။ သူ႔အသက္ ႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္႐ွိၿပီ။ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္က ပိန္သည္။ မ်က္ႏွာက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္။ မ်က္လံုးအစံု ကမူ အလြန္တရာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ပါေပသည္။ အျခားမိန္းကေလးအမ်ားစု ၀တ္ေသာ ေဘးကဲြတ႐ုတ္ ဂါ၀န္ကုိ မ၀တ္ဘဲ အေနာက္တုိင္း ဂါ၀န္ကုိ သူ၀တ္ထားသည္။ သူ႔လည္ပင္းမွာ ေ႐ႊႀကိဳးႏွင့္လက္၀ါး ကပ္တုိင္ကေလးကုိ ဆဲြထားသည္။ ဂြမ္နီသည္ ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္တြင္း႐ွိ သာသနာျပဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
    ယခုေတာ့ ၀မ္ခ်ိဳင္းမွာပင္ သူ႕အေမ၊ သူ႕ညီမတုိ႔ႏွင့္ အတူေနသည္။ အေမႏွင့္ ညီမကုိ သူကပင္ ႐ွာေဖြေကၽြးေမြးေနရသည္။ ညီမေလးသည္ လူတကာေလးစားရသူျဖစ္ၿပီး လင္ေကာင္း သားေကာင္းရရမည္ဟု သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသည္။ ညီမေလး လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မွာ သူလုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ကုိ လံုး၀ စြန္႔လႊတ္ နုိင္ ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
 

    "ဟုတ္တယ္...ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိတာ မ႐ွိတာေပၚမွာ တည္တာပဲ"
    ဂြမ္နီက ဒႆနဆန္ဆန္ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။
    "တခ်ိဳ႕ေကာင္မေတြဟာ အေခ်ာႀကီး အလွႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မထက္ပုိၿပီး ပုိက္ဆံရေအာင္ ႐ွာႏုိင္ၾကတယ္၊ ဥပမာျပရရင္ ေဟာဟုိ တုိင္ဖူးဆုိတဲ့ေကာင္မကုိ ၾကည့္..."
    တစ္ဖက္ျခမ္းမွ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူက ေမးေငါ့ျပသည္။
    "သူဟာ မေခ်ာပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဆဲြေဆာင္မႈအေတာ္႐ွိတယ္၊ အင္း... ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပိန္ပိန္ ကပ္ကပ္ကေလးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ"
    "မင္းဟာ ဒါေလာက္မဆုိးပါဘူး ဂြမ္နီရယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသိမ့္သည္။
    "သိပ္ဟုတ္တာေပါ့...ေဟာဒီမွာ ၾကည့္..."
   

ဂြမ္နီက ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ သူ႕ညီမကေလးအတြက္ ထုိးေပးေနေသာ ဆြယ္တာကုိ လက္စတန္းလန္းျဖင့္ ခ်ထားလုိက္ၿပီး လက္ေမာင္းမွ အက်ႌစကုိ မျပလုိက္သည္။ သူ႕လက္ေမာင္း ကေလးမ်ား အလြန္ပိန္ပါသည္။ အဖုအေဖာင္းလည္းမ႐ွိ။
  

  "ကၽြန္မလက္ေမာင္းပိန္ပိန္ကေလးေတြကုိ သူမ်ား မျမင္ရေအာင္ ဖံုးထားႏုိင္တဲ့ အ၀တ္မ်ိဳး ကုိပဲ အၿမဲတမ္း ကၽြန္မ ၀တ္ေနရတယ္၊ အရမ္းပူအုိက္တဲ့ ေႏြရာသီဆုိရင္ သိပ္အေနရခက္တာပဲ"
    "တခ်ိဳကေယာက္်ားေတြကုိေတာ့ မင္း ဆဲြေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ႐ွိပါလိမ့္မယ္ ဂြမ္နီ" ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
 

   "ဟုတ္ပါတယ္... တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ ခ်ပ္လုိ႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ ေယာက္ကုိ ေတြ႕ဖူးတယ္၊ သူက အေမရိကန္ေလ၊ သူ႕သေဘၤာက ေဟာင္ေကာင္မွာ ငါးရက္ၾကာ နားသြားတယ္၊ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ သိပ္သေဘာက်တာပဲ၊ က်ားပ႐ုတ္ဆီသူေဌး တည္ထားတဲ့ ဘုရားကုိ လည္းသူ႕ကုိ ကၽြန္မ လုိက္ပုိ႔တယ္၊ ေတာင္ေပၚကုိလည္း ေခၚသြားတယ္၊ သူဟာ သိပ္သေဘာ ေကာင္းတာပဲ၊ ကၽြန္မဆီကုိ သူေရးလုိက္တဲ့စာ ႀကံဳေတာ့မွ ႐ွင့္ကုိ ျပရဦးမယ္"
 

    ဂြမ္နီက ဘီယာပုလင္းကုိ ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖန္ခြက္ထဲကုိ အကုန္ျဖည့္ထည့္လုိက္သည္။
    "ေနာက္ထပ္ ဘီယာတစ္လံုး ယူဦးမလား"
    "ယူေသးတာေပါ့... မင္းေရာ နည္းနည္းပါးပါး မေသာက္ေတာ့ဘူးလား"
    "မေသာက္ေတာ့ဘူး...တ႐ုတ္မေတြဟာ အရက္ကုိ မ်ားမ်ားစားစား ေသာက္ေလ့ မ႐ွိဘူးေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား"
    ဂြမ္နီက စားပဲြထုိးကုိ လွမ္းေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာတစ္လံုး ထပ္မွာေပးသည္။
    "ခ်ပ္ေရးလုိက္တဲ့စာကုိ အခုပဲ ေျပးယူလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မ ျပခ်င္တယ္"
    "ဒုကၡမ်ားမေနဘူးလား ဂြမ္နီရယ္"
    "ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ကၽြန္မအိမ္က အနီးကေလးရယ္ အဲဒီစာကလည္း သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတယ္ေလ၊ ႐ွင္ဖတ္ရရင္ သေဘာက်မွာ"
 

    ထုိးလက္စ ဆြယ္တာကုိ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြေပၚမွာ တင္ထားခဲ့ၿပီး သူထြက္သြားသည္။
    ဓာတ္စက္မွ သီခ်င္းဆံုးသြားသည္။ ဂြမ္နီ ညႊန္ျပခဲ့သည့္တုိင္ဖူးက ထုိင္ရာမွ ထၿပီး သူ႕အတဲြ သေဘၤာသားထံမွာ ပုိက္ဆံအေႂကြေတာင္းေနသည္။ စိတ္မ႐ွည္ႏုိင္သလုိလည္း လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္ လုပ္ေနသည္။
  

  တုိင္ဖူးသည္ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္လုိ အ႐ုပ္ဆုိးလွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္က အလြန္လွသည္။ ေျခေထာက္မ်ား အလြန္လွသည္။ သူ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ေဘးကဲြက သူမ်ားတကာေတြထက္ ပုိၿပီး အမ်ားႀကီးခဲြထားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖဴေဖြး သည့္ေပါင္တံကုိ ႐ွည္လ်ားစြာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
 

   သေဘၤာသားက သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံအေႂကြေပးလုိက္သည္။ သေဘၤာသား၏ ေခါင္းေပၚမွ ဦးထုပ္ကုိ ဆဲြယူလုိက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းမွာ ေဆာင္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္စက္႐ွိရာသုိ႔ သြားၿပီး အေႂကြကုိထည့္ကာ ႏွစ္သက္ရာသီခ်င္း ဖြင့္ရန္ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္သုိ႔ အနည္းငယ္ဆုတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ အနည္းငယ္ကားထားသည္။ တင္ပါး ေပၚမွာ လက္ေထာက္ထားသည္။ သူ႕လက္သည္းကေလးေတြက ၾကက္ေသြးေရာင္။
 

    သည္အေနအထးကေလးကုိ ၾကည့္စမ္းပါ။ တ႐ုတ္မကေလးသည္ အဂၤလိပ္သေဘၤာသား တစ္ေယာက္၏ ဦးထုပ္ကုိ ေဆာင္းကာ ခါးကေလးေထာက္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္စက္ကုိ ခပ္ေငးေငး ကေလးၾကည့္လုိ႔။ သည္ပံုကေလးကုိ ၾကည့္စမ္းပါ။ သည္မ်က္ႏွာကေလးကုိ ၾကည့္စမ္းပါ။ သည္ အေနအထားထက္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ အျခားအေနအထားကုိ ေတြ႕ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္။
 

   သူရပ္ေနသည့္အနား႐ွိ စားပဲြမွ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ တုိင္ဖူး၏ ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလး ကုိ သတိျပဳမိသြားသည္။ တုိင္ဖူး၏ အတဲကုိ မ်က္လံုးတစ္ဖက္မွိတ္ျပကာ ဘီယာခြက္ထဲသုိ႔ လက္ ညိႇဴးႏွစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုယ္ကုိ ကုိင္ၿပီး တုိင္ဖူး၏ ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလးကုိ ဘီယာႏွင့္ ဆြတ္လုိက္သည္။ တုိင္ဖူးက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ သူ႕ဘက္လွည့္လုိက္သည္။
    "ေဟ့...ငါ့ကုိ ဘာေကာင္မ ေအာက္ေမ့လုိ႔လဲ၊ လမ္းေပၚက အစားထဲက မွတ္လုိ႔လား..."
 

    ထုိအခ်ိန္ကေလးမွာပင္ ဓာတ္စက္က သီခ်င္းသံေပၚလာၿပီး တစ္ခန္းလံုးကုိ ဖံုးလႊမ္းသြား သည္။ တုိင္ဖူး၏ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ဆဲေရးတုိင္းထြာသံမ်ားသည္လည္း ဓာတ္စက္ၾကားမွာ နစ္ျမႇဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
 

    တုိင္ဖူးသည္ ထုိသေဘၤာသားကုိ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ရန္ေတြ႕ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေစာေစာက သူ႕အတဲြ႐ွိရာသုိ႔ ျပန္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာ ၀င္ထုိင္သည္။
  

  "႐ွင့္လူေတြက ကၽြန္မ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မမွာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ႐ွင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မကုိ ဘယ္အစားထဲကလုိ႔ သူတုိ႔ထင္သလဲ" ဟုလည္း သူ႔လူကုိ ေျပာ ေနသည္။
 

   ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရခဲစိမ္ဘီယာကုိ ေသာက္ရင္း ေဆးလိမပ္ဖြာေနမိသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဂြမ္နီလီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ လက္ကုိင္အိတ္ထဲမွ စာအိတ္တစ္လံုးထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကမ္း ေပးသည္။ စာအိတ္ကလည္း စုတ္ၿပဲေၾကမြေနၿပီ။
    "ေရာ့...ဖတ္ၾကည့္...သိပ္ေကာင္းတဲ့စာ...အဲဒီလူကလည္း သိပ္သေဘာေကာင္းတယ္ ေလ..."
    စာအိတ္ေပၚတြင္...
 

   သုိ႔
        မစၥဂြမ္နီလီး
        နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ (ဘားစခန္း)
        ၀မ္ခ်ိဳင္း၊ ေဟာင္ေကာင္
ဟုေရးထားသည္။ စာတုိက္အမွတ္အသားကုိ ၾကည့္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ သည္။ အိတ္ထဲမွ စာ႐ြက္သည္လည္း ေခါက္႐ုိးမ်ားျပတ္မတတ္ ေၾကေနၿပီ။
    စာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စဖတ္ေတာ့ ဂြမ္နီက အလြန္တရာ စိတ္ခ်မ္းသာသည့္ အမူအရာျဖင့္ အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။
    ခ်စ္ေသာဂြမ္နီ
    အံ့ၾသလြန္းလုိ႔ အသက္ေတာ့ ထြက္မသြားလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ စာတစ္ ေစာင္ေတာ့ မင္းရေနဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္သိပ္ေနာက္မက်ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကတိအတုိင္း ဒီစာကုိ ေရးလုိက္ပါတယ္။
    မင္းလုိ မိန္းကေလးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရတဲ့အတြက္ ကုိယ္ဟာ အင္မတန္ကံေကာင္းတဲ့လူ ျဖစ္ပါ တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားဆီက စာတစ္ေစာင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒီအသိ၀င္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းနဲ႔ေတြ႕ရတာ ကုိယ္ အင္မတန္ကံေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ကုိယ့္ရည္းစားရဲ႕စာကုိ ဖတ္ရေတာ့ ကုိယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။
    သူကေတာ့ အလကားေကာင္မပါပဲ ဂြမ္နီရယ္။ မင္းကုိ သူေတြ႕ေစခ်င္စမ္းလွတယ္။ တ႐ုတ္ မကေလးေတြဟာ လူ႐ုိင္းေခတ္တုန္းကလုိ သစ္႐ြတ္ေတြနဲ႔ အ႐ွက္လံုေအာင္ ဖံုးတုန္းပဲလုိ႔ သူထင္ ေနပံုရတယ္။ မင္းလုိ တ႐ုတ္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူေတြ႕ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားအံ့ၾသ လုိက္မယ္ မသိဘူး။
    ေဟာင္ေကာင္ကို ကုိယ္တုိ႔ သေဘၤာခြာေတာ့ ကုိယ္ မ်က္ႏွာမေဖာ၀ံ့ဘူး။ (ရယ္စရာေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္) ကုိယ္ငုိတာကုိ တျခားလူေတြျမင္မွာစုိးလုိ႔ ေခါင္းငံု႔ထားရတာပါ။ အေ႐ွ႕ဖ်ားတုိင္းျပည္က ဆိပ္ကမ္းေတြအားလ့ုးမွာ ကိုယ္တုိ႔သေဘၤာကပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္          မိန္းကေလးမွ ကုိယ္ လက္နဲ႔ေတာင္ မတုိ႔ေတာ့ဘူး။ ဒါ မွန္ေၾကာင္း ဘုရားသခင္ကုိ တုိင္တည္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
    သတင္းေကာင္းေျပာရဦးမယ္ ဂြမ္နီ။ ေနာက္လဆုိရင္ ကုိယ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္ေတာ့မယ္။ အျပန္မွာ ေဟာင္ေကာင္ကုိ တစ္ေခါက္ ျပန္၀င္ခ်င္ပါေသးတယ္။
    ဒါပါပဲ ဂြမ္နီ။ မင္းဟာ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာပါရေစ။

 

ခ်ပ္။
  

  ဂြမ္နီသည္ ဆြယ္တာထုိးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနသည္။
    "ဘယ္လုိလဲ... အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စာတစ္ေစာင္လုိ႔ မထင္ဘူးလားဟင္" ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေမးသည္။
 

   "အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္ ဂြမ္နီ၊ မင္းကလည္း သူ႔အလုိေတြ အမ်ားႀကီးလုိက္လုိက္တယ္ ထင္တယ္"
    "တျခားေကာင္မေတြလည္း စာေတြ အမ်ားႀကီး ရတတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း စူဇီဆုိရင္ ငါးေစာင္ေတာင္ ရတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္တုန္းကလည္း တစ္ေစာင္ ထပ္ရေသးတယ္၊ အဲဒီစာကလည္း အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ ဂ်ိဳးဆုိတဲ့သူက ေရးလုိက္တာ၊ ဒါေပမဲ့ စူဇီက သူ႕ကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဂ်ိဳးဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ သေဘၤာသားေတြက အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား"
 

    ျဖဳန္းခနဲ စကားစျဖတ္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္။
    "ဘာျဖစ္တာလဲဟင္"
    သူ႕စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အာ႐ံုမစုိက္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။
  

  ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေပါက္တံခါးဆီသုိ႔ ေမးေငါ့ျပလုိက္သည္။ တံခါးက ႐ုတ္တရက္ ပြင့္သြားသည္။ ေရတပ္ တပ္ထိန္းေလးေယာက္ ၀င္လာသည္။ ၀င္လာပံုကလည္း ေစာ္ကား ေမာ္ကားပံုမ်ိဳး။ အေမရိကန္ႏွစ္ေယာက္။ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္။
 

    "ဘာျဖစ္တာလဲ ဂြမ္နီ...၀င္ဖမ္းတာလား" ဟုကၽြန္ေတာ္က စုိးရိမ္တႀကီးေမးသည္။
    ဂြမ္နီက တပ္ထိန္းမ်ားဆီသုိ႔ တစ္ခ်က္သာ လွမ္းၾကည့္သည္။
    "အုိး...တပ္ထိန္းေတြပါ" ထုိမွ်ေျပာၿပီး သူ႔ဆြယ္တာကုိ ဆက္ထုိးေနသည္။
    "ဘာေတြ..."
    "လူေကာင္းေတြပါ၊ ဒီမွာ ရန္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလားဆုိတာ လာၾကည့္တာပါ"
 

    တပ္ထိန္းမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘုရင့္ေရတပ္မေတာ္မွ အရာ႐ွိတစ္ဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦး။ အေမရိကန္ေရတပ္မွ အရာ႐ွိတစ္ဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။
 

    မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖက္ထားေသာ အေမရိကန္ စခန္းခ် စစ္သေဘၤာမွ ရဲေဘာ္က သူတုိ႔ကုိ လွမ္းေခၚသည္။ ကုလားထုိင္တစ္လံုးကုိလည္း ဆဲြယူသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိန္းကေလးကုိပါ ဖက္ထားရေသာေၾကာင့္ လက္ႏွင့္ မမီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ႏွင့္ လွမ္းဆဲြယူသည္။
 

   အေမရိကန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ၀င္ထုိင္သည္။ အရာ႐ွိလုပ္သူကမူ ထုိင္ႏွင့္သူကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္း သူ႔ကုလားထုိင္ သူဆဲြထုိင္သည္။
 

  အဂၤလိပ္အရာ႐ွိႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက အျခားစားပဲြလြတ္တစ္ခုမွာ ေနရာယူသည္။ တပ္ၾကပ္ ႀကီးက သူ႔အရာ႐ွိအတြက္ ကုလားထုိင္တစ္လံုး ဆဲြေပးသည္။ အရာ႐ွိထုိင္ေတာ့မွ သူ႕အတြက္ ကုလားထုိင္ဆဲြထုိင္သည္။ ေခါင္းမွ ဦးထုပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္ကာ စားပဲြေပၚမွာ ပက္လက္လွန္တင္ထား လုိက္သည္။ လက္ကုိင္ပ၀ါမ်ားထုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ သုတ္ေနေသးသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း႐ွိ စားပဲြမ်ားတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ သေဘၤာသားမ်ားက သူတုိ႔ကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။
 

    ဘားေကာင္တာေနာက္မွ မန္ေနဂ်ာက ကပ်ာကယာထြက္လာကာ အဂၤလိပ္အရာ႐ွိႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဆီ ကပ္သြားၿပီး အရက္သံုးေဆာင္ပါရန္ ေလာကြတ္လုပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေခါင္းခါျပၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္စားပဲြဆီသုိ႔ ေျပးသည္။ ေလာကြတ္လုပ္ျပန္သည္။ အေမရိကန္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေခါင္းခါျပၾကသည္။
 

    "ေဟ့...မန္ေနဂ်ာႀကီး လာစမ္းပါဦး"
    တစ္ဖက္လွည့္ထြက္သြားေနသည့္ မန္ေနဂ်ာ၏ အက်ႌစကုိ အေမရိကန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက လွမ္းဆဲြလုိက္သည္။
 

   "ဒီဟုိတယ္နာမည္ေရးထားတဲ့ တူေတြ ႐ွိေသးသလား၊ ဟုိတေလာက စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ ကုိခင္ဗ်ားေပးလုိက္တဲ့ တူမ်ိဳးေလ.. ႐ွိ ႐ွိ သြားၾကည့္စမ္းပါဦး၊ အမွတ္တရပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းထား ခ်င္လုိ႔"
 

    အေမရိကန္တပ္ၾကပ္ႀကီး၏ စကားဆံုးေတာ့ မန္ေနဂ်ာက ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တူမ်ားကုိယူၿပီး ျပန္လာေပးသည္။
 

    "ဟုတ္တယ္... ဟုတ္တယ္...ဒါမ်ိဳးကုိေျပာတာ" ဟု အေမရိကန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ျပန္ေျပာ သည္။
    ဂြမ္နီက ဆြယ္တာထုိးေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။
 

   "ပန္းခ်ီဆရာဆုိတာမ်ိဳးကုိ အရင္တုန္းက တစ္ခါမွ ကၽြန္မ မေတြ႕ဖူးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႐ုပ္႐ွင္တစ္ကား ေရာက္စီ႐ံုမွာ တစ္ခါၾကည့္ဖူးတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာလည္း ဘားခန္းထဲမွာ ပန္းခ်ီဆဲြတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အရပ္ကေလးက သိပ္ပုတာပဲ"
    "တူးေလာက္လုိထရက္ ထင္တယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
 

    "သူ႕နာမည္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဇာတ္လုိက္မင္းသားဟာ ဒူးေခါင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တယ္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေရးထားတာေတာ့ မွတ္မိတယ္၊ ဖိနပ္ကုိ ေျခေထာက္မွာ မစီးဘဲ ဒူးေခါင္းမွာ စီးတယ္တဲ့၊ သိပ္ေတာ္တာပဲေနာ္"
 

    "အဲဒီ ႐ုပ္႐ွပ္ကုိေတာ့ မၾကည့္ဖူးဘူး၊ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကုိေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္၊ သိပ္ေကာင္း တာပဲ"
    "႐ွင့္ပန္းခ်ီေတြက ပုိေကာင္းပါတယ္"
    "အဲဒီလုိျဖစ္ခ်င္လုိက္တာ ဂြမ္နီရယ္"
    ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ခ်လုိက္မိပါသည္။
 

   "ကၽြန္မသာ ပန္းခ်ီဆရာဆုိရင္ေလ ေတာင္ေတြကုိ ပန္းခ်ီဆဲြမွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေတာင္ေတြကုိ ပန္းခ်ီမဆဲြတာလဲဟင္ ဘားခန္းထဲမွာမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆဲြခ်င္ရတာလဲ"
 

    "ကုိယ္က လူေတြကုိသာ စိတ္၀င္စားလုိ႔ေပါ့ကြယ္၊ အလွတားဟာ လူေတြမွာ ပုိ႐ွိတယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖသည္။
 

    "ဒီဟုိတယ္မွာ ႐ွင္လာေနတာဟာလည္း သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္၊ အရင္တုန္းက ဘယ္သူမွ ဒီမွာ လာမေနဖူးဘူး၊ တျခားေကာင္မေတြနဲ႔ ႐ွင့္ကုိ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္၊ သူတုိ႔ သိပ္ စိတ္၀င္စားမွာ"
 

    သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မိန္းကေလးေတြတၿပံဳႀကီး ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြမွာ လာထုိင္ၾကသည္။ တုိင္ဖူး၊ အဲလစ္အေသးေလး၊ ဗုဒၶဟူး လူးလူးတုိ႔လည္း ပါသည္။
 

    အဲလစ္သည္ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ အလြန္ညႇက္ၿပီး ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လုိ ၀လံုးေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ကုိ အဲလစ္ကေလးဟု အမည္ေပးထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အသံျမည္ သည့္ နားကြင္းကေလးမ်ားကုိ နားမွာပန္ထားသည္။ ကုိယ္လံုးကေလးကုိ လႈပ္ယမ္းၿပီး တခစ္ခစ္ လည္းရယ္တတ္သည္။
 

   ဗုဒၶဟူး လူးလူးကေတာ့ စကားနည္းသည္။ အမ်ားတကာ၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကုိသာ ၾကည့္႐ႈ အကဲခတ္ေနတတ္သည္။ သူစကားေျပာလွ်င္လည္း အဓိပၸာယ္ပါပါ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ ကေလးက ၀ုိင္းစက္ေခ်ာမြတ္ေနသည္။
 

   တုိင္ဖူးကေတာ့ စကားကုိ ျမင္းအီးေပါက္သလုိ တရစပ္ ဗလံုးဗထြးေျပာေလ့႐ွိသည္။ ယခု လည္းမေန႔ညက အေတြ႕အႀကံဳကုိ ျပန္ေျပာျပေနသည္။ ဘားခန္းထဲသုိ႔ မ၀င္ခ်င္ေသာ လူတစ္ ေယာက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္ဟု စားပဲြထုိးတစ္ေယာက္က သူ႕ကုိ လာေျပာေၾကာင္း၊ သူထြက္လုိက္သြားေသာအခါ လမ္းေဘး႐ွိ လန္ခ်ားတစ္စီးေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက ္ထုိင္ေနေၾကာင္း၊ ထုိသူသည္ ကုန္တင္သေဘၤာတစ္စီးမွ ကပၸတိန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တုိင္ဖူး အလြန ္အထင္ႀကီး သြားေၾကာင္း လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။
  

  သူတုိ႔ေျပာဆုိေနၾကသည့္ သူတုိ႔၏ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကုိ စိတ္၀င္တစား ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္နားေထာင္ေနမိသည္။
 

    ခဏၾကာေတာ့ သေဘၤာသားေတြတၿပံဳႀကီး ေရာက္လာၾကသည္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ ေတာ့႐ွိေပမည္။ မိန္းကေလးအားလံုး တိတ္သြားၾကသည္။ ၀င္လာသည့္ သေဘၤာသားမ်ားက အလ်ဥ္းသင့္ရာစားပဲြမ်ားမွာ ၀င္ထုိင္ၾကၿပီး ဘီယာမ်ားမွာၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ စိတ္မ၀င္စား ေလဟန္ တစ္ခ်က္ေလာက္သာ လွမ္းၾကည့္သည္။
 

   ခဏၾကာေတာ့ ဂြမ္နီလီးမွ တစ္ပါး ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြမွာ ထုိင္ေနၾကသည့္ မိန္းကေလးမ်ား အားလံုး ထသြားၾကကာ သေဘၤာသားမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသည္။ ခဏထုိင္ပါရေစဟု ေျပာၿပီး သေဘၤာသား မ်ား၏ စီကရက္ကုိ မီးညႇိေပးျခင္း၊ ဘီယာငွဲ႕ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ သည္ေတာ့ မွပင္ ေစာေစာက အေနရအထုိင္ရခက္ေနၾကသည့္ သေဘၤာသားမ်ားလည္း ၿပံဳး႐ႊင္လာၾကကာ ေနတတ္ထုိင္တတ္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။
  

  "ဂြမ္နီ မင္းကုိ ကုိယ္က ဆဲြထားသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ" ဟုကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေျပာသည္။
    "အုိ မဟုတ္ပါဘူး..."
    ဂြမ္နီက ခပ္ျမန္ျမန္ေျဖရင္း ထုိးလက္စ ဆြယ္တာကုိသာ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး ဆက္ထုိးေနသည္။
    " မင္း ပုိက္ဆံနည္းနည္းပါးပါးရေအာင္ မ႐ွာေတာ့ဘူးလားကြယ္"
 

   နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မွာ ႐ွိေနၾကသည့္ မိန္းကေလးမ်ားအားလံုး စဲြမက္စရာေကာင္းၾက သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း မည္သည့္ မိန္းကေလးႏွင့္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဂြမ္နီလီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္ဟုိတယ္မွာ သူတုိ႔ႏွင့္အတူတူ ကၽြန္ေတာ္ ေနေနသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဆက္အဆံလုပ္မိပါက သူတုိ႔ၾကားတြင္ မည္သုိ႔ ဆက္ေန ရမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
 

   "ေကာင္းၿပီေလ... ကၽြန္မ အလုပ္သြားလုပ္ပါေတာ့မယ္၊ ႐ွင့္ကုိတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ ရမွာ ႐ုိင္းစုိင္စရာမ်ား က်ေနမလားလုိ႔"
 

    ေနာက္ဆံုးက်မွ ဂြမ္နီက ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကံေပးခ်က္ကုိ လက္ခံလုိက္သျဖင့္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပံုလည္း ေပၚသည္။
    "ကိစၥမ႐ွိပါဘူးကြယ္... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
    "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ကၽြန္မ ကံေကာင္းမယ္ေတာ့ မထင္မိဘူး"
 

    မည္သုိ႔ဆုိေစ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဂြမ္နီသည္ အလြန္ထြားက်ိဳင္းေသာ ကုိး႐ုိးကားရား သေဘၤာသားႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ စားပဲြတစ္လံုးမွ ထလုိက္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္လုိက္ရပါသည္။ ဂြမ္နီက သေဘၤာသားကုိ တံခါးေပါက္ဆီသုိ႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြား သည္။ သူ႔ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ ပိန္ေသာ္လည္း အလြန္သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဣေႁႏၵလည္း ေဆာင္ထားသည္။ ဘုရင္ခံ၏ အိမ္ေတာ္သုိ႔ ညစာစားပဲြတက္ရန္ ေရာက္႐ွိလာေသာ ဂုဏ္သေရ႐ွိအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လုိ ဣေႁႏၵေဆာင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သေဘၤာသားက သူ႔ ေနာက္မွ တ႐ြတ္တုိက္ပါသြားသလုိ ႐ွိေခ်သည္။
 

    ဓာတ္စက္မွ "အထီးက်န္ခုနစ္ရက္" သီခ်င္းသံ ေပၚေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ရပ္သြားသည္။ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ထသြားၿပီး ပုိက္ဆံအေႂကြထည့္ကာ ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လုိက္သည္။ "အထီးက်န္ခုနစ္ရက္"သီခ်င္းပင္ ျပန္ထြက္လာသည္။  

  စားပဲြထုိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရိပ္လွမ္းျပလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ခြက္ကုိ လက္ႏွင့္ ကုိင္ျပ လုိက္သည္။ သူထြက္သြားၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ဘီယာတစ္လံုးယူလာေပးသည္။

(၃)
    ေစာေစာပုိင္းက ရက္မ်ားတုန္းက ဘားခန္းထဲမွာ ဟုတ္တိပတ္တိ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္ ႏုိင္ခဲ့။ ပံုၾကမ္းဆဲြဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္ည္း ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္လည္သုိ႔ အမ်ိဳး သမီးေတြ ၀ုိင္းအံုလာတတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ၀ုိင္းအံုေနၾကေသာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴရပင္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
 

    သူတုိ႔ ပံုၾကမ္းကေလးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္က တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ဆဲြျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔ အတဲြ တစ္ခ်ိဳ႕၏ ပံုတူကုိပါ ဆဲြျပလုိက္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ သူတုိ႔ အမ်ားႀကီးေပ်ာ္ၾကသည္။
 

    တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတုိ႔အဖုိ႔ ႐ုိးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္လာၾကၿပီ။ တစ္ခါတရံ သူတုိ႔ ပံုတူကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးဆဲြေနမွန္း သိေသာ္လည္း သူတုိ႔ အေရးမစုိက္ေတာ့။ အားလံုး ေနတတ္ထုိင္တတ္ ျဖစ္သြားၾကေလၿပီ။
 

   ကၽြန္ေတာ္လည္း ေန႔ခင္းဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္တြင္ ဘားခန္းထဲသုိ႔ ဆင္း သြားေလ့ ရွိသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္ စတင္ေရာက္    ရွိလာတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြမွာ ထုိင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ၾကသည္။ သေဘာၤသားမ်ားေရာက္ လာၿပီး သူတုိ႔ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းျဖစ္သည့္ အခ်ိန္အထိ စကားထုိင္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
   

ထမင္းကုိလည္း ဘားခန္းထဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ စားေလ့စားထ႐ွိပါသည္။ အသားတစ္ခုခု ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပုစြန္ႏွင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ထမင္းေၾကာ္တစ္ပဲြ ကၽြန္ေတာ္မွာသည္။ တစ္ေဒၚလာေလာက္ပဲက်သည္။ ဒါေလာက္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္၀မ္း ဖူလံုၿပီ။ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ အတူတူ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္လည္းပါသည္။ တ႐ုတ္ဟုိတယ္မ်ားတြင္ လက္ဖက္ရည္ကုိ အခမဲ့ ေပးသည္။
   

နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သည္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳ႕ကား မဟုတ္ပါ။ ေဟာင္ေကာင္တြင္ ေဆာင္ၾကာ ၿမိဳင္ထားျခင္းကုိ ဥပေဒသ ခြင့္မျပဳပါ။ ဟုိတယ္၏ အဓိက၀င္ေငြႏွင့္ အျမတ္အစြန္းသည္ အခန္းငွားခ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံတြင္ အခန္းတစ္ခန္းတည္းကုိ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ငွားရ တတ္သည္။ တစ္ေနကုန္ေနမည္မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္တုိအတြက္ ငွားလွ်င္လည္း တစ္ေန႔တြက္ပင္            ေပးရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခန္းကုိ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ငွားရလွ်င္ တြက္ေျခ အမ်ားႀကီး ကုိက္သြားသည္။
 

    အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ျပင္ပမွာ ေနထုိင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ သူတုိ႔ေစ်းကုိ သူတုိ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္သည္။ ႏွစ္ဖက္သေဘာတူၿပီဆုိလွ်င္ အခန္းငွားသည္။ ဟုိတယ္အခန္းငွားခရေအာင္ ထုိနည္းျဖင့္ သူတုိ႔က ဖန္တီးေပးၾကသည္။
 

   ဘားခန္းသည္ သူတုိ႔စခန္းခ်ရာေနရာ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆုိေသာ္ သားေကာင္ကုိ အမိဖမ္းရာ၊ ေဖာက္သည္႐ွာရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ဘားခန္းထဲမွာ ေဖာက္သည္ေတြ႔ၿပီဆုိလွ်င္ အျခား အရပ္ေဒသသုိ႔ ေခၚမသြားရ ဆုိေသာ စည္းကမ္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိပါသည္။
  

  တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ထုိစည္းကမ္းကုိ မလဲြမေသြ ခ်ိဳးေဖာက္ရသည္မ်ား႐ွိတတ္သည္။ နမ္ေကာက္၏ အခန္းခက ေစ်းႀကီးသည္။ တစ္ညအတြက္ ဆယ္ေဒၚလာယူသည္။ အခ်ိန္တုိအတြက္ ေလွ်ာ့ေပးျခင္းမ႐ွိ။ သေဘၤာသားမွာ ေငြနည္းေနၿပီဆုိလွ်င္ အျခားဟုိတယ္မွ အခန္း တစ္ခန္းမွာ သြားေတြ႕ရန္ အမ်ိဳးသမီးက အႀကံေပးတတ္သည္။ ဘားခန္းထဲမွေနၿပီး ႏွစ္ ေယာက္အတူတူ တဲြထြက္သြားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္။ သေဘၤာသားက ဘားခန္းထဲမွ အရင္ထြက္သြားရမည္။ အမ်ိဳးသမီးက ခဏၾကာမွ မေယာင္မလည္ ထြက္လုိက္သြားရမည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပင္တစ္ေနရာမွာေတြ႕ၿပီး ေစ်းနည္းသည့္ ဟုိတယ္သုိ႔ ခရီးဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
 

    သည္ေနရာတြင္လည္း မန္ေနဂ်ာလစ္ခ်ိန္ကုိ ၾကည့္ရသည္။ မန္ေနဂ်ာ မယံုသကၤာ  ျဖစ္မည္ ကုိမခံႏုိင္။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း မန္ေနဂ်ာက ဖမ္းမိတတ္သည္။ ပထမအႀကိမ္ ဖမ္းမိလွ်င္ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ တစ္ပတ္လာခြင့္မ႐ွိ။ ဒုတိယအႀကိမ္ဖမ္းမိ လွ်င္ လာခြင့္ကုိ ႏွစ္ပတ္ပိတ္ပင္သည္။ တတိယအႀကိမ္ဆုိလွ်င္ကား ရာသက္ပန္ လာခြင့္မ႐ွိေတာ့။
 

    ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီတုန္းက ေဟာင္ေကာင္တြင္ တရား၀င္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးသည္။ ရဲအဖဲြ႕က စစ္ေဆးၿပီး လုိင္စင္ထုတ္ေပးသည္။ ရဲအဖဲြ႕၏ ကြပ္ကဲထိန္းသိမ္းမႈေအာက္ မွာ႐ွိသည္။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ စစ္ေဆးၿပီး ေရာဂါကင္း႐ွင္းေၾကာင္းလက္မွတ္ ထုတ္ေပးသည္။ ထုိလက္ မွတ္မ႐ွိလွ်င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မ႐ွိ။
 

   ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အဂၤလန္ပါလီမန္မွာ အမ်ိဳးသမီးအမတ္တစ္ဦးက ဆူပူကန္႔ကြက္ ခဲ့သည္။ သည္လုိကိစၥမ်ိဳး ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာႀကီးအတြင္း၌ ႐ွိေနသည္ဆုိျခင္းမွာ ႐ွက္ဖြယ္ေကာင္း ေၾကာင္း၊ လူသားတုိ႔၏ အက်င့္စာဂကုိဖ်က္ဆီးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ တရား၀င္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မ်ား ဖ်က္သိမ္းလုိက္ရသည္။
  

  ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး အမ်ိဳးသမီးအားလံုးသည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာကဲ့သို႔ပင္ လမ္းမ်ားေပၚသုိ႔ ေရာက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ လမ္းေပၚမွာေတြ႕ေသာ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္အတူ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားသုိ႔ ေရာက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ လူေနအိမ္မ်ား၏ ေနာက္ေဖးခန္းမ်ားထဲသုိ႔ ေရာက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
  

  ယခုလည္း လုိင္စင္မ်ား ထုတ္ေပးျခင္း မ႐ွိပါ။ သုိ႕ကလုိ လုိင္စင္ထုတ္မေပးသျဖင့္              ေဟာင္ေကာင္တြင္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း ပေပ်ာက္သြားဟန္ေဆာင္ေနၾကသည္။ အ႐ွက္တကဲြ အက်ိဳးနည္း မျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာထားလုိက္ႏုိင္ၾကသည္။
  

  သည္လုိျဖင့္ပင္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မ်ိဳးေတြ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒကုိ လက္တလံုး ျခားလွည့္ၾကသည္။ ရဲအဖဲြ႕ကလည္း မသိခ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္သည္။ အမ်ိဳးသမီး ေတြက သေဘၤာသားေတြကုိ ႐ွာၾကပါေစ။ သေဘၤာသားေတြက အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ႐ွာၾကပါေစ။ သူတုိ႔အတြက္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မ်ိဳးေတြက အပံုအပင္။
  

  နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဟုိတယ္မွာ စတည္းခ်သည့္ အမ်ိဳးသမီးတုိင္းကုိ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္က် ၀မ္ခ်ိဳင္းအမ်ိဳးသမီး ေဆးကုခန္းတြင္ သြားေရာက္ စစ္ေဆးခံေစသည္။ ေရာဂါကင္း႐ွင္းေၾကာင္း ေဆးေထာက္ခံစာပါမွ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း လံုး၀ ေရာဂါကင္း႐ွင္းသည္ဟုကား ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္မိပါ။
 

    နမ္ေကာက္မွာ ႐ွိေနၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ စည္းကမ္းေကာင္း ကေလးေတြေတာ့ ထားတတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေဖာက္သည္မ်ား၏ အၿငိဳအျငင္ကုိ မခံ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ပဲ တဲြေစခ်င္ၾကသည္။ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန႔လာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေန႔လာ တျခားတစ္ေယာက္လဲ တဲြသည္ကုိ သူတုိ႔ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ၾကသည္။ ထုိလူမ်ိဳးကုိ "လိပ္ျပာ"ဟု သူတုိ႔က ေခၚၾကသည္။
  

  သူတုိ႔အားလံုးလုိလုိ ေစတနာလည္း ေကာင္းၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္လည္း သစၥ႐ွိၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလည္း ေနၾကသည္။ လူ႕ေဘာင္တြင္ သူတုိ႔ဘ၀ ေအာက္တန္းက်သည္မွာ မွန္ပါသည္။ ဂုဏ္သေရ႐ွိ႐ွိ အသုိင္းအ၀ုိင္း၏ ၾကဥ္ထားျခင္း ခံရသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ တန္ဖုိးထားၾကသည္။ ဂုဏ္သိကၡာ ဆည္ၾကသည္။ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ေယာက္က သူတုိ႔ကုိ မေလးမစား ဆက္ဆံ မိသည္ဆုိလွ်င္...
 

   "႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ဘယ္အစားထဲက ေအာက္ေမ့လုိ႔လဲ၊ လမ္းေပၚက ျပည့္တန္ဆာလုိ မွတ္ လုိ႔လား" ဟူေသာ စကားလံုးမ်ိဳးျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္တတ္သည္။ လမ္းေပၚက အမ်ိဳးသမီးမ်ားထက္ သူတုိ႔က အဆင့္အတန္းျမင့္ေၾကာင္း သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။
 

   နမ္ေကာက္မွာ႐ွိေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအနက္ ႏွစ္အုပ္စု ကဲြေနသည္ကေတာ့ မွန္သည္။ ကန္တုန္ကလာသည့္ အုပ္စုႏွင့္ ႐ွန္ဟဲမွလာသည့္ အုပ္စုဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးဦးေရလည္း အညီအမွ်ေလာက္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္အုပ္စုေလာက္သာ အျပန္အလွန္ မနာလုိျခင္း၊ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ားေပၚေပါက္တတ္သည္။
 

   ဘာသာစကားခ်င္းလည္း မတူ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နမ္ေကာက္တြင္ အမ်ားသံုးဘာသာစကားမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖစ္ေနသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ထုိႏွစ္အုပ္စု၏ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံမႈက အားလံုးလုိလုိ အဆင္ေျပေနသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
  

  ဂြမ္နီႏွင့္ တုိင္ဖူးအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ႐ွိပါေသးသည္။ သူတုိ႔ကား ဗုဒၶဟူးလူးလူး၊ မင္နီဟုိးႏွင့္ ဂ်င္နီခ်န္းတုိ႔ျဖစ္သည္။
 

    ဂ်င္နီခ်န္းသည္ အလြန္မ်က္ႏွာခ်ိဳသည္။ အသားအေရာင္ကလည္း ေျမျဖဴလုိ ဆြတ္ဆြတ္ ျဖဴသည္။ နက္ေမွာက္ေသာဆံပင္ေတြကလည္း သန္စြမ္းလွသည္။ အၿမဲတမ္းလုိလုိ အနက္ေရာင္ စက္တ္ႏွင့္ ေျခအိတ္အနက္ကုိ ၀တ္တတ္သည္။ ထုိအ၀တ္အစားမ်ိဳးကုိ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ၀တ္ပါသည္။ လမ္းမွာ ေတြ႕လုိ႔ေတာ့ သူ႕ကုိ ဒီအစားထဲကဟု မည္သူမွ မေျပာႏုိင္ပါ။ တကယ္ ဆုိလွ်င္ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္ပါ။ နမ္ေကာက္မွာ႐ွိေနၾကသည့္ မည္သည့္ အမ်ိဳးသမီး မဆုိ အျပင္ပန္းကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ေတာ့ သူတုိ႔၏ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းကုိ အကဲဖမ္း၍ မရ ႏုိင္ပါ။
  

  ဂ်င္နီခ်န္းသည္ သူတုိ႔အားလံုးထဲတြင္ အ႐ွက္အေၾကာက္အႀကီးဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ အမူအက်င့္ကလည္း အလြန္သိမ္ေမြ႕လွသည္။
  

  မင္နီဟုိးကလည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေမြ႕အဖက္ အပြတ္အသပ္ အင္မတန္ႀကိဳက္သည္။ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။ ဘားခန္းထဲသုိ႔ သူမုိ႔ ၀င္လာၿပီဆုိလွ်င္ သူ၀င္လာရာနီးတစ္၀ုိက္႐ွိ မည္သည့္ ေယာက္်ားကုိမဆုိ ေပြ႕ဖက္သြားသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ အေပြ႕ အဖက္မ်ား ခံေနရလွ်င္ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္က အေပၚထပ္တက္ၾကစုိ႔ဆုိေတာင္ သူတယ္မလႈပ္ခ်င္။
 

   သူေပြ႕ဖက္စရာ သေဘၤာမ်ားမ႐ွိေတာ့လွ်င္ သူတုိ႔အမ်ဳိးသမီးအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ သြားဖက္ထားတတ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကုိ လာဖတ္ ထားဖူးသည္။ သူ႔ပါးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးစြန္းကုိ ပြတ္သပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကုိလည္း ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ အမ်ားႀကီး ထိန္းသိမ္းခဲ့ရပါသည္။
   

သူ႕ကုိလည္း လူႀကိဳက္မ်ားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေကာင္း လွသည္ဟု မဆုိႏုိင္။ တစ္ခါတုန္းက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အခ်ိန္တုိ လုိက္သြားၿပီး ျပန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ဖတ္ရင္း သူထုိင္ေနသည္။ ခဏ ၾကာေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ သူ႕ပါးစပ္ကုိ လက္ႏွင့္ပိတ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေအာ္လုိက္ပါေတာ့ သည္။
    " အုိး... ငါ နည္းနည္းမွ ေသာက္သံုးမက်ပါလား"
    "ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    " ဟုိသေဘၤာသားဆီက ပုိက္ဆံေတာင္းလုိက္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ေမ့သြားတယ္"
    သူ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားပါးတရ ရယ္မိသည္။ သည္လုိ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ႀကံဳေတြ႕ရတတ္သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း မင္နီဟုိးက ထုိအျဖစ္ ေၾကာင့္ အ႐ွက္ႀကီး ႐ွက္သြားသည္။ တျခားလူေတြကုိ ျပန္မေျပာပါႏွင့္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတာင္းပန္ေနသည္။ အမ်ားတကာက သူ႕ကုိ ဟားေတာ့မည္ဟု ဆုိသည္။ 

 

   ဗုဒၶဟူး လူးလူးသည္ နမ္ေကာက္မွာ႐ွိေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအနက္ တ႐ုတ္အစစ္မဟုတ္ သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာအမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ အေဖက ဂ်ပန္၊ အေမက ႐ွန္ဟဲမွ ျပည့္တန္ဆာ၊ အေမကုိ အလြန္ခ်စ္သည္။ အေမက ႐ွန္ဟဲမွာ က်န္ခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ဘဏ္တုိက္မွတစ္ဆင့္ အေမ့ထံသုိ႔ သူ ေငြမွန္မွန္ပုိ႔ေနသည္။
 

    ေဟာင္ေကာင္မွာပဲ ဆက္ေနရမလား။ အေမႏွင့္ ဥမကဲြ သုိက္မပ်က္ေနရေအာင္ ႐ွန္ဟဲျပန္ သြားၿပီး ကြန္ျမဴနစ္အစုိးရကေပးမည့္ အလုပ္တစ္ခုခုကုိပဲ လုပ္ေနရမလားဟု အၿမဲစဥ္းစားေနတတ္ သည္။
 

    သူသည္ နမ္ေကာက္မွာ ႐ွိေနၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားလံုးအနက္ စည္းကမ္းအႀကီးဆံုး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယက္လည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ညတြင္ စခန္းခ် အေမရိကန္စစ္သေဘၤာမွ ေရတပ္သားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႕အတဲြအမ်ိဳးသမီးက အျခား ေဖာက္သည္ႏွင့္ ထြက္သြားႏွင့္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရတပ္သားက လူးလူးကုိ ခ်ဥ္းကပ္သည္။ လူးလူးက ျငင္းသည္။ အျခားအမ်ိဳးသမီးေတြက တုိက္တြန္းၾကသည္။ ေရတပ္သားကလည္း ေၾကး ပုိေပးပါမည္ဟု ေျပာသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း လူးလူးကေတာ့ က်င့္၀တ္ကုိ မခ်ိဳးေဖာက္စေကာင္းဟု ဆုိကာ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလႊတ္လုိက္သည္။
 

    နာမည္သူ အဲလစ္ႏွစ္ေယာက္လည္း ႐ွိေသးသည္။ တစ္ေယာက္က ေသးေသးကေလး ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းႀကီး ျဖစ္သည္။
    သည္လုိဆုိေတာ့လည္း အဲလစ္ကေလးႏွင့္ အဲလစ္ႀကီးေပါ့။
 

    အဲလစ္ႀကီး၏အသက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္သာ႐ွိေသးသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မ႐ွိတတ္။ တစ္ခါတရံ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ မလိမ္းမျခယ္ဘဲ အ၀တ္အစားဖုိသီဖတ္သီႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတရံက်ျပန္ေတာ့လည္း အ၀တ္အစားကုိ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး၀တ္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မိတ္ကပ္ေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ လိမ္းထားတတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီကုိလည္း ႏႈတ္ခမ္းသားထက္ပုိၿပီး ဆုိးထား တတ္သည္။
  

  တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း သူ႔အဖုိ႔ ေကာင္းတာေဆြ ႐ွိျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕သေဘၤာသားမ်ားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားသူမ်ားထက္ ဖုိသီဖတ္သီ၀တ္ထားေသာ အဲလစ္ႀကီးကုိ သေဘာက်ၾကသည္။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာ ျပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားရသတဲ့ေလ။
 

    အဲလစ္ႀကီး၏ ဆြယ္နည္းတစ္မ်ိဳး႐ွိေသးသည္။ စားပဲြတစ္လံုးမွာ တစ္ကုိယ္တည္း ထုိင္ေန တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အတဲြရထားေသာ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ယာက္ကုိ ထုိစားပဲြမွေန၍ မမွိတ္မသုန္ ထုိင္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။ သူ႔အၾကည့္က စိတ္ညႇိဴ႕သလုိလည္းျဖစ္သည္။ ဆဲြေဆာင္မႈ လည္း႐ွိသည္။ ထုိသုိ႔ အၾကည ့္ခံရေသာ သေဘၤာသားသည္ ပထမေတာ့ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္လာသည္။ အဲလစ္ႀကီး၏ မ်က္လံုးဒဏ္ကုိ ေ႐ွာင္တိမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ပင့္ကူအိမ္မွာ ယင္ေကာင္မိသလုိ အဲလစ္ႀကီး၏ ေနာက္သုိ႔ ေကာက္ေကာက္ပါသြားေလေတာ့သည္။
 

    အဲလစ္ႀကီးသည္ ဘာစည္းကမ္းမွ လုိက္နာျခင္းလည္းမ႐ွိ။ အမ်ိဳးသမီးတုိင္း၏ အတဲြကုိ သူ ရေအာင္ဆြယ္ၿပီး တဲြခုတ္ဖူးသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း႐ွန္ဟဲအမ်ိဳးသမီးအုပ္စုက သူ႔ကုိ သိပ္သေဘာမက်လွ။
 

   အဲလစ္ကေလးကမူ တစ္ဘာသာ။ တခစ္ခစ္ႏွင့္ အရယ္သန္သည္။ သူလည္း ေဖာက္သည္ မ်ားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕အမူအက်င့္ကေတာ့ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွသည္မဟုတ္။ သူႏွင့္ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သည္မိန္းကေလးသည္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့တတ္ေၾကာင္း၊ ဘာကုိမွ ေလးေလးရာရာ မထားတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အကဲ ခတ္မိခဲ့ပါသည္။
 

    ထူးျခားေသာ သူ႕အက်င့္သံုးခုလည္း ႐ွိေသးသည္။ မလုိင္ႏွင့္ ေခ်ာကလက္ကုိ အထူးႏွစ္ သက္ျခင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္မျပတ္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ အ၀တ္အစားသစ္မ်ား မျပတ္၀တ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
 

    ေန႔တုိင္းဆုိသလုိ သူ႕ကုိယ္ေပၚမွာ အ၀တ္အစားအသစ္ အထူးအဆန္းတစ္ခုခုေတာ့ ျမင္ရ စၿမဲပင္။ အ၀တ္အစားတစ္ခုကုိ သူမႀကိဳက္ေတာ့ဆုိလွ်င္လည္း တစ္ခါတေလ၀တ္႐ံုမွ်ျဖင့္ စြန္႔ပစ္ လုိက္တတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတစ္ပါးကုိ အလကားေပးျခင္းကား မ႐ွိ။ တစ္ခါတုန္းက သူ တစ္လ ေလာက္၀တ္ၿပီးျဖစ္သည့္ ဘ႐ုိကိတ္အက်ႌကုိ ၈ြမ္နီက ႀကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆုိသည္။ အဲလစ္ကေလး သည္ဆုိင္က သူ၀ယ္ခဲ့သည့္ အသစ္ေစ်းအတုိင္း ျပန္ေရာင္းခဲ့သည္။
 

    သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ အခ်က္ကေလးတစ္ခုလည္း ႐ွိေသးသည္။ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေသာ သုိ႕တည္းမဟုတ္ လူလတ္ပုိင္းအ႐ြယ္႐ွိေသာ သေဘၤာသားမ်ားကုိ ပုိတဲြခ်င္ၾကသည္။ အဲလစ္ကေလးကေတာ့ သည္လုိမဟုတ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ေကာင္ေလးေတြ၊ သည့္ထက္ပုိငယ္ေသာေကာင္ေလးေတြကုိသာ သူႏွစ္သက္သည္ဟုဆုိ သည္။ သေဘၤာသားမွာ ပုိက္ဆံျပတ္ေနပါၿပီ ဆုိလွ်င္လည္း သူက တစ္ျပားတခ်ပ္မွ မယူေတာ့။ တကယ့္ဟာမ ျဖစ္သည္။
 

    ေဒါရစ္ႏွင့္ လီလီေလာင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွ အပ အမ်ိဳးသမီးအားလံုးသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ အစိတ္ပုိင္းမွ်သာ႐ွိၾကေသးသည္။
 

    လီလီေလာင္းက သူ႕အသက္ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္႐ွိၿပီဟု ေျပာသည္။ တစ္ခါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားနားသုိ႔ကပ္ၿပီး "ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ကုိယ့္ကုိသံုးဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတာကြ သိလား၊ မင္း သူတုိ႔ကုိ ကုိယ့္အသက္အမွန္ သြားမေျပာလုိက္နဲ႔ေနာ္၊ ေမာင္ေလးက လိမၼာပါတယ္ကြယ္"ဟုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ပြတ္ေနလုိက္ေသးသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႕အသက္ ငါးဆယ္ေအာက္တစ္ရက္မေလ်ာ့ေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားလံုးက သိထားၾကသည္။
  

  လီလီေလာင္းကုိ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ုတိ႔အရပ္မွ ျပဇာတ္မင္းသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရမိသည္။ ထုိျပဇာတ္မင္းသမီးႀကီးသည္ အသက္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္ အလုပ္ ေကာင္းစြာ မျဖစ္ေတာ့။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေနာက္တက္လာသည့္ မင္းသမီးငယ္ငယ္ကေလးေတြကုိ သူ စိတ္တုိင္းမက်။ သူ႕ေလာက္မေတာ္ မတတ္သူ႕ေလာက္ အေတြ႕အႀကံဳမ႐ွိဆုိကာ အထင္ေသး အျမင္ေသးတတ္သည္။ လီလီေလာင္းလည္း ထုိ႔အတူျဖစ္သည္။ သူက ႐ွန္ဟဲၿမိဳ႕႐ွိ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ တစ္ခုမွာ သင္တန္းေကာင္းေကာင္းရခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူက အမ်ိဳးသမီးငယ္ငယ္ ေတြထက္ ပုိၿပီး အေတြ႕အႀကံဳႀကီးေၾကာင္း ေျပာျပေလ့႐ွိသည္။
 

    ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒါရစ္။ သူ႔နာမည္က ေဒါရစ္၀ူး။ သူ႕အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ သူ႕အသားအေရက ႏူးညံ့လြန္းလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္ကအပ်ံစားထဲက ျဖစ္သည္။ မွန္ကုိ ကြပ္ သည့္ကုိင္းမပါေသာမ်က္မွန္ကုိ တပ္ေလ့႐ွိသည္။
 

    ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးလည္း လုပ္လြန္းသည္။ ဘယ္သူႏွင့္မၽႊ မတူသလုိ မတန္သလုိ ေနတတ္ သည္။ ဘားခန္းထဲေရာက္လာလွ်င္ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ မေရာေႏွာဘဲ ေက်ာင္းဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္လုိ ဟန္ႀကီးတစ္ခဲြသားျဖင့္ တသီးတျခားေနတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ ဘားခန္းထဲမွာ ေန႔ခင္းမွ ညသန္းေခါင္အထိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီလံုးလံုး ထုိင္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး လံုး၀ အလုပ္ မျဖစ္ဘဲ အိမ္ျပန္ ရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္းမွာလည္း မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့။
 

    ေဒါရစ္၀ူးသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားလံုး၏ ခ်ဥ္ဖတ္ ျဖစ္ေနသည္။ အဲလစ္ႀကီးကုိ ခ်ဥ္သည္ ထက္ပင္ ပုိေသးသည္။
 

    သူ႔ကုိ အမ်ားက ၀ုိင္းခ်ဥ္ေနေသာေၾကာင့္ ယခုလုိ ျဖစ္ရေၾကာင္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံ မည္ဆုိလွ်င္ သည္လုိျဖစ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိလည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပဖူးသည္။ သည္လုိေျပာေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ခံခဲ့ရပါသည္။
  

  လူတစ္ဖက္သားအေပၚတြင္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ဂြမ္နီလီးကုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆဲြေဆာင္ေဖ်ာင္းဖ်၍မရ။
 

   တစ္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲမွ ျပန္လာေတာ့ ဓာတ္ရထားေပၚမွာ ေဒၚရစ္၀ူးႏွင့္သြား တုိးသည္။ သူ႕ကုိ ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံလွ်င္ မည္သုိ႔ တံု႔ျပန္မႈရမည္ကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ရန္ အခြင့္ ေကာင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူတူ ေန႔လယ္စာ လုိက္စားဖုိ႔ သူ႕ကုိ ဖိတ္လုိက္ ပါသည္။ ဟင္နက္ဆီလမ္း ဓာတ္ရထားမွတ္တုိင္နားမွာ စားေသာက္ဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္ ႐ွိသည္။ ထုိဆုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စားဖူးသည္။ ေဒၚလာအနည္းငယ္ ေလာက္ျဖင့္ ကိစၥၿပီးစီးႏုိင္သည္။
  

  ကၽြန္ေတာ့္ဖိတ္ေခၚခ်က္ကုိ သူလက္ခံပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည့္            စားေသာက္ဆုိင္သုိ႔ေရာက္ေတာ့ သူေပ်ာက္သြားသည္။ တယ္လီဖုန္းသြားေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚလာေပးသည့္အတြက္ ဆုိင္မန္ေနဂ်ာထံမွာ ေကာ္မ႐ွင္ေတာင္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဗဒင္ေမးစရာ မလုိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။
 

   ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႔ သူျပန္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လံုး၀ မတုိင္ပင္ဘဲ အစားအေသာက္ မ်ားကုိ သူ႕သေဘာအတုိင္းမွာ ပါေလေတာ့သည္။
 

   ဟင္းေတြ တစ္ပဲြၿပီး တစ္ပဲြေရာက္လာသည္။ တစ္နာရီလံုးလံုး ဟင္းေတြ အလာမရပ္ႏုိင္ ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေငြေတာင္းခံလႊာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာသည္။
    ေလးဆယ့္႐ွစ္ေဒၚလာႀကီးမ်ားေတာင္ ႐ွင္းလုိက္ရသည္။
 

   က်သင့္ေငြ ထုတ္ေပးရင္း သက္သက္ ေငြညႇစ္ခံလုိက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လုိက္မိပါသည္။ ဆက္ၿပီး ေငြအညႇစ္မခံသင့္ေတာ့။
    သုိ႔ေသာ္လည္း ဆက္တုိက္ခံရပါေသးသည္။
 

   စားေသာက္ဆုိင္အျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာ့သလုိ ျမႇဴသလုိေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ထဲမွ ေငြငါးေဒၚလာေခ်းပါသည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ တကၠစီငွားျပန္လုိေသာေၾကာင့္ဟု ေျပာ သည္။
    တင္းတင္းမာမာ ဆက္ဆံဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
    "ဒီေန႔တစ္မနက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ တကၠစီ မစီးေသးဘူး၊ တကၠစီခလည္း ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ဓာတ္ရထားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မသြားတာလဲ"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
 

   သူ႕မ်က္နွာေသြးေရာင္လႊမ္းသြားသည္။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုမွာလည္း ေဒါသရိပ္မ်ား ေပၚလာ သည္ကုိ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။
 

    "ကၽြန္မဟာ ေငြ႐ွာေနတဲ့မိန္းမ၊ ကၽြန္မ ျဖဳန္းတီးလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ႐ွင္ ပုိက္ဆံေပးဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိတာေပါ့၊ ႐ွင္နဲ႔အတူတူ ကၽြန္မ ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္လုိက္ရၿပီေလ" ဟုသူက မေက်မခ်မ္းျပန္ေျပာသည္။
    အျငင္းအခံုျဖစ္မေနလုိေတာ့သည့္စိတ္ ခ်က္ခ်င္းေပၚေပါက္လာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိတ္ ထဲမွာ စမ္းၾကည့္သည္။ အေႂကြအနည္းငယ္ႏွင့္ ဆယ္တန္တစ္႐ြက္သာ ေတြ႕ေတာ့သည္။
    "ေရာ့..."
 

   ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္ကုိ ထုတ္ေပးရင္း ေအးတိေအးစက္ေျပာလုိက္သည္။ ေဒၚရစ္သည္ ေက်းဇူးတင္စကားကေလးတစ္ခြန္းမွ်ပင္ မေျပာေတာ့ဘဲ ဆယ္တန္ကုိယူကာ လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းသုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ တစ္ဖက္ကေမာင္းလာသည့္ ဓာတ္ရထားႏွင့္ တုိက္မိေတာ့ မလုိျဖစ္ၿပီး သီသီကေလး လြတ္သြားသည္။
 

    ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငြညႇစ္ၿပီး လူလည္က်သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသ ျဖစ္ေနမိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ကုိ ဓာတ္ရထားတုိက္လုိက္ပါေစဟုပင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ဆုေတာင္း လုိက္မိသည္။
   

ထုိေဒါသသည္ ရက္မ်ားစြာ မခံလုိက္ပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ညမွာပင္ သူ႕ကုိ လံုး၀ ခြင့္လႊတ္လုိက္မိပါေတာ့သည္။
    ေဒါရစ္သည္ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ေက်ာင္းဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္လုိ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထုိင္ေနပါသည္။ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
 

    သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ထားၿပီး မ်က္မွန္ေနာက္မွ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနသည္ကုိ ျမင္တြ႕ လုိက္ရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားပါသည္။
    "ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း... ေဒါရစ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတ်ာ္က အနီး႐ွိ ဂြမ္နီကုိေျပာၿပီး လက္ညႇိဴးထုိးျပလုိက္သည္။
    "သူ႕ကေလးေတြေၾကာင့္ေလ ...သူ႕မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတာ ႐ွင္သိတယ္ မဟုတ္လား"
    "သိတယ္ ..ကေလးေတြ ေနမေကာင္းလုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔လား" ဟုကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
    "ဖ်ားလုိ႔မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္လံုး သူ ေငြမ႐ွာႏုိင္ဘူး"
  

  ကၽြန္ေတာ္က ဂြမ္နီကုိ ေငြတစ္ဆယ္ထုတ္ေပးၿပီး ေဒါရစ္၏ လက္ကုိင္အိတ္ထဲသုိ႔ သြား ထည့္ထားခုိင္းလုိက္ပါသည္။
    သည္ေငြတစ္ဆယ္ကား ကၽြန္ေတာ္ ေစတနာသန္႔သန္႔ႏွင့္ ေပးလုိက္ေသာ ေငြတစ္ဆယ္ ျဖစ္ပါသည္။
    

သူ႔အေပၚမွာ အၾကင္နာတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပခဲ့ေသာ္လည္း အရာမထင္ခဲ့ဖူးပါ။ ယခုေတာ့ အာဃာတ စိတ္မ်ားအားလံုးသည္ သည္အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ပင္ ေျပေပ်ာက္ သြားပါေလ ေတာ့သည္။
   
အခန္း (၄)ေမွ်ာ္