ပန္းသတင္း (ဒီဇင္ဘာ ၇)

ပင္လယ္ရဲ႕ အတြင္းသားကို ဖြင့္ဖတ္

မိခ်မ္းေ၀

ဒီေန႔ "အိုအို" သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ အုိအိုတို႔ရြာက ကမ္းေျခမွာ စက္ေလွေတြ မဆိုက္စဖူး အဆိုက္ထူး တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့။ ရြာေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကၽြန္းႀကီး ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လန္းပိ ကၽြန္းကိုသာ ေန႔တိုင္း ေငးေနရတာ၊ ၿမိဳ႕က စက္ေလွေတြဆိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးက ထူးျခားေနတာ ကိုး။ ေလွေပၚက သစ္ေတြ ၀ါးေတြ ခ်တဲ့အထိ အုိအိုေငးလို႔ေကာင္းတုန္း၊ ေနာက္မွသတိရၿပီး အိမ္ေျပး ျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ အေဖက လူစိမ္း ေတြနဲပ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ။

အေဖက အလုပ္ရႈပ္ေနရာက အိုအို ေငးေနတာကို သေဘာေပါက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕ လွမ္းေျပာလိုက္ တယ္။
"အုိအိုငယ္ အေဖတုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္းမွာ ဆလံုပြဲေတာ္ လုပ္မလို႔၊ အဲဒါ မင္းလည္း ကူညီရမယ္"
"ဆလံုပြဲေတာ္" အိုအို ဒီစကားကို နားမလည္ဘူး။ ဆလံုဆိုတာကိုေတာ့ သိတာေပါ့။ အုိအုိ ကိုယ္တိုင္ ဆလံုပဲဟာ။ ဒီလိုေလ ... အို႔အို႔ အေဖက အထက္သား၊ မယ္မယ္ကေတာ့ ပင္လယ္သူ ဆလံုမေပါ့။ အေဖက ပခုကၠဴသားအစစ္တဲ့၊ ဘယ္လိုပင္လယ္ေရာက္ၿပီး ဆလံုနဲ႔ ဖူးစာဆံုတယ္ မသိ၊ အေဖက ၿမိတ္မွာ အလုပ္ လာလုပ္ရင္း အဲဒီကမွ ဘုတ္ျပင္း၊ ဘုတ္ျပင္းကေန ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္း ေရာက္လာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

အေဖ့စီးပြားေရးက ဆလံုေတြ ေရေအာက္ဆင္းငုပ္တဲ့ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ျဖဴ၊ ေမွ်ာ့မည္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘဲ၀န္းခြံ၊ ငါးႀကီးအန္ဖတ္၊ ပငိုေကာင္လို အေကာင္ေတြက အစ၀ယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ ပါတယ္။ ရြာမွာေတာ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ အေဖ့အလုပ္က ဆလံုေတြနဲ႔ အဆက္ အဆံမ်ားေတာ့ အိမ္ကို ဆလံုေတြ အ၀င္အထြက္မ်ားတာေပါ့။

အခုအေဖက ရြာမွာ ဆလံုပြဲေတာ္ လာလုပ္မယ္ေျပာေတာ့ အိုအိုအတြက္ ထူးဆန္ေနတာေပါ့။ ပြဲေတာ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဇာတ္ပြဲသြင္းတာမ်ိဳးလား အခုအခ်ိန္ သြားေမးရင္ အေငါက္ခံရမွာ ေသခ်ာ တယ္။ မယ္မယ္ကို ေမးရင္ေကာ မယ္မယ္က နင့္အေဖ ေမးလို႔ ေျပာမွာပါပဲ။ မယ္မယ္က ဘာကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖေျပာမွ အေဖေျပာတာ အတည္။ အိမ္မွာ အေဖၿပီးမွ ၿပီးတယ္။
မယ္မယ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ ရြာကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အေဖ့စကားဆို နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ခုခုဆို အေဖ့လာ တုိင္ပင္တယ္။ အေဖက အားလံုးထဲမွာ ထူးျခားေနတဲ့ အထက္သားဟာကိုး၊ အထက္သားဆုိလို႔ ကၽြန္းေပၚကို တစ္ခါတစ္ေလ တက္လာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လြဲရင္ အိုအုိတို႔ ျမင္မွ မျမင္ဖူးပဲကိုး။

အေဖကေတာ့ အိုအိုကို တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ ေခါင္းကို လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး "လူဆိုတာ ေခါင္းရွိရ တယ္"တဲ့။ အိုအို ေလးတန္းေရာက္ေနၿပီမုိ႔ ဒီစကားဟာ ဦးေႏွာက္ေကာင္းရတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆို တာနားလည္ ပါတယ္။ ဆလံုေတြဆိုတာကလည္း ေခါင္းမရွိတာမ်ားတာကိုး။

"သား အိုအိုငယ္ စာတတ္ေအာင္ သင္ေနာ္၊ သားဟာ အေမဆလံုက ေမြးလုိ႔ ဆလံုတိုင္းရင္းသား ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆလံုျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ စာတတ္မွ ျဖစ္မယ္။ စာမတတ္ ရင္ သူမ်ားေအာက္မွာ နင္းျပားျဖစ္မယ္၊ ပင္လယ္ေနတဲ့ ဆလံုေတြဟာ အေၾကြးတင္ရင္ ဆပ္မဆံုး ေတာ့ဘူး၊ သူမ်ား ေခါင္းပံုျဖတ္သေလာက္ ခံရတာဟာ စာမတတ္လို႔ေပါ့"
အေဖက အဲဒီလို ခဏခဏ ေျပာတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေတာင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခဆီ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာရင္း အေဖက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္။

"သားဟာ မၾကာခင္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးဇစ္ျမစ္ကို သိထားသင့္တယ္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေရမွာေပ်ာ္ေမြ႕ၿပီး ဘ၀၀မ္းစာရွာေဖြရတဲ့အတြက္ ေမြးႏႈန္းထက္ ေသႏႈန္းမ်ား ေနၿပီ။ အစိုးရက အဲဒါေတြ သိလို႔ ဆလံုေတြကို စုစည္းၿပီး ရြာတည္ေပးတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္ေပးတယ္။ အခု ဆလံုေတြရဲ႕ ဘ၀ျမွင္တင္ဖုိ႔အတြက္ ဆလံုပြဲေတာ္လုပ္ၿပီး ဆလံုေတြ ကို စုစည္းေစဦးမွာ၊ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြ လာမယ္၊ အေဖတုိ႔ ရြာခံေတြက ဧည့္သည္ေတြအတြက္ တည္းခို ေဆာင္ေတြ၊ ျပခန္းေတြ၊ ေဆးခန္းေတြ ေဆာက္ရမယ္။ အဲဒါ ငါ႔သားလည္း ႏုိင္သေလာက္ ကူေပါ႔ကြာ"
"အခု ေတာင္ေရွ႕မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေဆာင္မလုံေလာက္လုိ႔ ေတာင္ေနာက္မွာအေဆာင္ေဆာက္ဖုိ႔ ေနရာ လာၾကည္႔တာ၊ ေနာက္ၿပီးအုိအုိ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥၫ္းေတြ ဘာရွိလဲ ။ ခရုခြံလွလွႀကီးေတြ ရွိရင္ အေဖ့ကို ေပး၊ အဲ ... ငွားေပါ့။ ဆလံုျပခန္းမွာ အထူးအဆန္းေတြ တည္ခင္းျပထားမယ္"

"ရွိတယ္ အေဖ၊ ပိုက္ေလွလာတပ္တုန္းက အိုအိုရထားတဲ့ ခရုခြံႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ လို အိုအို မေခၚတတ္တဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ပြဲေတာ္က်ရင္ ဇာတ္ပြဲေတြဘာေတြ လာက, ဦးမွာလား"
"လာမွာေပါ့၊ ဇာတ္ပြဲတင္မက ထား၀ယ္တို႔ေကာ့ ေသာင္းတို႔က ယဥ္ေက်းမႈ အကအဖြဲ႕အစည္း  ေတြလည္း လာမယ္။ ဒီအနီးအနား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဆလံုေတြ စုေပါင္း က,တဲ့ ယိမ္းေတြလည္း ပါမယ္"
"ဒါဆို ေပ်ာ္စရာႀကီး ေ၀့ ..."

အိုအိုေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးေပၚ ေလွ်ာက္ေျပးတာကို အေဖက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္လို႔။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ေက်ာင္းကေကာင္ေတြကို သတင္းထူးေျပာရမယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ အေဖ့ေနာက္လိုက္ၿပီး ရႈပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေလွေပၚက သစ္ပံု၀ါးပံုေတြဆိုတာ အိုအိုတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဟည္းဟည္းထလို႔။ ရြာက ဆလံုေတြလည္း စကားေတြ ဆူဆူညံေအာင္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေဖာက္ေဖာက္ေလွာ္လို႔။

ကေလးေတြကေတာ့ ဘာသိမွာလဲ ေသာင္ျပင္မွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကၽြမ္းေတြ ထုိးေနလိုက္ၾကတာ။ အိုအိုကေတာ့ သူတုိ႔အထင္ႀကီးတဲ့ လူ (အေဖရဲ႕သား)ဆိုေတာ့ အားလံုးထဲမွာ မ်က္ႏွာရွိေနေတာ့ တာေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိခ်င္တဲ့ ရြာသားေတြက ဟိုက "အိုအို" ဒီက "အိုအို" နဲ႔။ မ်က္ႏွာေတြ ပြင့္ေနလိုက္။

အိုး ... ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဆလံုပြဲေတာ္အတြက္ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီဆိုပဲ။ ဆရာမေတြ လည္း ပြဲေတာ္မွာ လုပ္အားေပးရမွာမို႔ ေက်ာင္းကို ခဏပိတ္ထားမွာတဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေက်ာင္းသား ေပ်ာ္တာပဲေလ။ အုိအိုတုိ႔လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။ တကယ္ဆို ရက္နီးလာတာနဲ႔အမွ် အုိအို တုိ႔လည္း မအားပါဘူး။ အေဖ့ကို ကူရ မယ္မယ္ကို ကူရ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြက အိုအိုတို႔အိမ္မွာ တည္းမွာတဲ့။ တည္းခိုေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕က လူႀကီီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူေတြ အိုအိုတို႔အိမ္မွာ တည္းမွာတဲ့။ မယ္မယ္လည္း အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးေတြ ဘာေတြ လုပ္ရတာ ေမာလို႔။
"အိုအိုငယ္ မယ္မယ့္ကို ကူညီဦး၊ အိမ္မွာ ဗြီအိုင္ပီေတြ တည္းမွာ"

အေဖေျပာတဲ့ ဗြီအိုင္ပီဆိုတာ ဘာပါလိမ့္၊ ေနာက္မွ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ သိရ တယ္။ လာဆိုလည္း လာေပါ့။ တစ္ကၽြန္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ... ဆူဆူညံညံနဲ႔ ျပခန္းေတြ ေဆာက္ၾက၊ သံုးေရ ရဖို႔ လုပ္ၾကနဲ႔။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရြာမွာက ေသာက္ေရတြင္းဆိုတာ တစ္တြင္းစ၊ ႏွစ္တြင္းစ သာရွိတာ၊ အခု လူေတြ အမ်ားႀကီး လာမွာဆိုေတာ့ နက္နက္တူးၿပီး ဘံုဘိုင္ေခါင္း တပ္ထားတာ ထူးဆန္းေနတယ္။
အို ... ထူးဆန္းတာေတြ မျမင္ဖူးတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အေဖေျပာတဲ့ ဗြီအိုပီအေရးႀကီးတဲ့ လူေတြ အတြက္ ေနစရာအေဆာင္ေတြ အိမ္သာေတြ ေဆာက္ေနၾကတာ ထူးဆန္းေနလို႔ သြားၾကည့္ရတာအေမာ။ သူတို႔ အတြက္ အိမ္သာနဲ႔ အမ်ားသံုးတဲ့ အိမ္သာ ဘာလို႔မတူသလဲ၊ အုိအို စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

"အဲဒါ ဘိုထုိင္လို႔ ေခၚတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း လာမွာေလ။ သူတို႔တက္တဲ့ အိမ္သာက အဲဒီ လိုေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားသာက ဆလံုေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆလံုေတြ ေရငုပ္ကၽြမ္းတာ၊ ပင္လယ္ ၾကမ္းျပင္ ေအာက္က ပစၥည္းေတြ ဆင္းငုပ္ကာ သဘာ၀တရားႀကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထုိင္တာ သူတို႔ စိတ္၀င္ စားတယ္"

သာဘ၀တရားႀကီးနဲနီးနီးကပ္ကပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ အေဖ ဆိုေတာ့ အေဖက ရယ္တယ္။ အေဖ ရယ္လိုက္ရင္ သြားေတြ ေဖြးေနတာ သိပ္လွတယ္ ဒီရြာက ဆလံုေတြနဲ႔ မတူတာ ေပါ့။ ဒီရြာက ေယာက်္ား မိန္းမအကုန္ ကြမ္းေတြစားလို႔ သြားေတြ ေခ်းကပ္ၿပီး မည္းေနတာ အရုပ္ ဆိုးလိုက္တာ။ အေဖ့အသား ကလည္း ပင္လယ္က လူေတြထက္ ပိုျဖဴတယ္။ အေဖက အိုအိုထက္ ေတာင္ ေခ်ာတယ္ေပါ့။
"နင့္ မယ္မယ္ ကံေကာင္းတယ္ ... နင့္မယ္မယ္ ကံေကာင္းတယ္" လို႔ ရြာက ၀ုက်ဴးတို႔ "အေနာင္း" ေျပာေလ့ရွိတယ္၊ အေနာင္းဆိုတာ ဆလံုကု 'အေမ'ကို ေျပာတာပါ။ အုိအိုတို႔ကေတာ့ ၿမိတ္တို႔ ဘုတ္ျပင္းတို႔က ေခၚသလို အေမကို မယ္မယ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ဟိုဒင္း နည္းနည္း ... မတူဘူးေပါ့။ အဲဒါလည္း အေဖ့ေၾကာင့္ ေနမွာပါ အေဖက ဒီကေခၚသလို 'အေပါင္း'လို႔ မေခၚေစခ်င္ ဘူး။ ျမန္မာဆန္ဆန္ 'အေဖ'လို႔ဲ ေခၚေစတာပါ။ အင္းေလ ... အေဖက ျမန္မာပဲဟာ ျမန္မာဆန္တာ ဘာဆန္းလဲ။

ဆန္းတာက အေဖ အထက္ကို မျပန္တဲ့ကိစၥပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ အေဖက အထက္ အေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ ျပန္ဖို႔ေတာ့ တစ္ခါမွ စကားမဟဘူး။ မယ္မယ္ကေတာ့ အလည္အပတ္ လိုက္ခ်င္ရွာတယ္။ ဟိုမွာ သြားေနဖို႔ေတာ့။ အင္း ...
"အိုအို မွတ္ထား၊ မယ္မယ္တို႔ ဆလံုေတြဟာ ပင္လယ္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္။ ျမန္မာေတြေနရာမွာ လိုက္မေနဘူး၊ မယ္မယ္ လိုက္သြားၿပီး ေနမယ္ဆို နင့္အဘုန္းက ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဘုန္း မေပ်ာ္ရင္ မယ္မယ္လည္း မေပ်ာ္ဘူး"

"အဘုန္း" ဆုိလို႔ အဘုန္းဆိုတာ အုိအို မယ္မယ္ရဲ႕ အေဖေပါ့။ ျမန္မာလိုဆို "အဘိုး"ေပါ့ေနာ္။ အုိအိုမွာ အဘြားေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အဘုန္းက ဒုံးပုလဲေအာ္မွာ တျခားသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ ရင္ အဘုန္းတုိ႕ရြာမွာ သြားေနရင္းေရကူးသင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အဘုန္းလာရင္ ပင္လယ္စာ ေတြ ပါလာတတ္တယ္။ သဲပလုပ္ုိ႕ ငါးပလုပ္တုိ႕လုိ စားလုိ႕ရတဲ့ အရာေတြေပါ့။ အခုဆလုံ ပြဲေတာ္မွာ အဘုန္းလည္း လာမယ္တဲ့။ ေပ်ာ္စရာေတြကေတာ့ တစ္ေလွၾကီးပါပဲ။

ေျပာရင္းဆုိရင္းက တျဖည္းျဖည္းနီးလာျပီ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ပြဲေတာ္အၾကိဳေန႕၊ ဧည္႕သည္ ေလွသေဘၤာေတြ ဆုိက္ေတာ့မွာတဲ့။ ျမိတ္တို႕ေကာ့ေသာင္းတုိ႕ဘက္က လူေတြကေတာ့ ရုိးေနျပီ။ အုိအုိရန္ကုန္ကလူေတြကုိ ျမင္ခ်င္တာ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြလည္း ပါမယ္တဲ့။ အုိအုိလား ေ၀ဠဳေက်ာ္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။ ခုိင္သင္းၾကည္ကုိ ၾကိဳက္တယ္၊ သူတုိ႕ပါလာရင္ ေကာင္းမွာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားဆုိတာၾကီးကုိလည္ အုိအုိျမင္ဖူး ခ်င္လုိက္တာ။ ျမင္ရင္ေတာ့ ဆရာမသင္ထားေပးသလုိ How are you လုိ႕ ႏႈတ္ဆက္လုိက္မွာေပါ့။

တကယ္တမ္း ကၽြန္းေပၚကုိဧည္႕သည္ေတြ တက္လာေတာ့ အုိအုိတုိ႕မွာ အေပ်ာ္လြန္ျပီး မူးေတာင္မူး ကုန္တယ္။ လူေတြ...လူေတြမ်ားလွတဲ့ လူေတြ။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့လူ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့လူ၊ တုိက္ပုံ အက် ၀တ္ထားတဲ့လူ၊ မိန္းမေတြမွာလည္း ဆံပင္အနီနဲ႕မိန္းမ အ၀ါနဲ႕မိန္းမ၊ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕မိန္းမ၊ ဂါ၀န္ ကားကား ၾကီးနဲ႕မိန္းမ၊ ပုပုရြရြလွလွေခ်ာေခ်ာ အုိ ဘယ္သူ႕ကုိၾကည္႕ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ မူးလုိက္တာ။
"အုိ...လုအ၀ွီး... နာက်ိဆမ္း...ဂ်လန္ကပ္တုိင္း-အုိး...ကူဂ်က္နာ က်ိဆန္း..."

အုိအုိတုိ႕ နားမယဥ္တဲ့ ဆလုံသီခ်င္းကလည္း ခလုပ္ႏွိပ္လုိက္ရင္ အသံထြက္တဲ့ ဆီကေနထြက္လာလုိက္တာ၊ မယ္မယ္ တုိ႕ကတဲ့ အကေလာက္မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ရြာမွာေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲနတ္တင္ပြဲဆုိ မယ္မယ္တုိ႕ ရြယ္တူေတြ စုေပါင္း က, ေနက်။ ထမင္းခ်က္တဲ့ ဒန္အုိးၾကီးေတြ ပလတ္စတစ္ပုံးေတြကုိ ေယာက်္ားေတြက အားရပါးရတီး၊ မိန္းမေတြက အားရပါးရက၊ အမယ္ၾကီးေတြက အားရပါးရဆုိ၊ အခုေတာ့ ခလုပ္ႏွိပ္ရင္ အသံျမည္တဲ့ ဟာၾကီးနဲ႕ ဆုိေနတာ ဆလုံသီခ်င္းတဲ့လား၊ ကတဲ့လူေတြ ၀တ္ထားတာက မ်က္စိေနာက္စရာ၊ အဲဒါ ဆလုံ ၀တ္စုံတဲ့လား။ အုိအုိရယ္ခ်င္တယ္ ၊ ဆလုံ၀တ္စုံအစစ္ဆုိရင္.......အေပၚပုိင္းအ၀တ္မ၀တ္ ဘူးေလ အဲဒါ ဆလုံ၀တ္စုံေပါ့။

ထား၀ယ္သူေလးေတြ ေရအုိးရြက္ျပီးက, တာ သိပ္ၾကည္႕လုိ႕ေကာင္းတယ္။ ရဟယ္ရွင္×××ရဟယ္ ရွင္××× လုိ႕ဆုိျပီးကတ့ဲ ယိမ္းလည္းေကာင္းတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ ခဏနားေတာ့ အုိအုိလည္း ပြဲၾကည္႕စင္နားက တုိးထြက္လာမိတယ္။ ဟူး...ေခ်ြးေတြကုိရႊဲလုိ႕။ ကမ္းေျခေသာင္စပ္ဘက္ ေလေကာင္း ေလသန္႕ရႈဖုိ႕ ထြက္လာလည္း လူေတြကေသာင္ျပင္မွာ ေျခရာခ်င္းထပ္ေနေလေတာ့ လူၾကဲပါးမယ္ထင္ ရတဲ့ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခဘက္ ထြက္လာမိတယ္။

အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခကုိ သြားခ်င္ရင္ ကုန္းျမင့္ေျပေျပကုိ တက္ရဦးမွာပါ။ အဲဒီဘက္အျခမ္းမွာေတာ့ တည္းခုိေဆာင္အခ်ိိဳ႕အျပင္ ဘာမွမရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေရကူးခ်င္သူေတြေတာ့ သြားၾကမယ္ ထင္တယ္။

အုိအုိတစ္ေယာက္တည္း ေတာတန္းကေလးကေန ေကြ႕ပတ္တက္လာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အသံ တစ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။
အလုိ...

ေကာင္းမငယ္တစ္ေယာက္ငုိေနပါလား။ အ၀ါပြင့္ပါတဲ့ ဂါ၀န္ကေလးနဲ႕ ေကာင္းမငယ္ဟာ အုိအုိနဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ ရွိဦးမွာပါ။
"ဧည္႕သည္ေကာင္မငယ္...ဧည္႕သည္ေကာင္မငယ္"

ငို္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕ေပမယ့္ အုိအုိ႕အသံကုိ နားလည္ဟန္မတူဘူး။ သူ႕ကုိ ေကာင္မငယ္ လုိ႕ေခၚတာ ထူးဆန္းေနသလား။ ဒါေပမယ့္ အသံေတာ့ထြက္လာတယ္။
"ငါ့ကုိ...ငါ့ကုိကူညီပါ။ အန္တီ...အန္တီ"
သူေျပာေနတဲ့အန္တီဆုိတာ အုိအုိနားမလည္ဘူး။
"အန္တီ...ဘာလဲ"
"ဟုိဒင္း...အေဒၚ...အေဒၚ ငါ့အေဒၚနဲ႕ကြားသြားလုိ႕"

ရျပီ...ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္ျပီ၊ ငါကူညီမယ္လုိ႕ေျပာျပီး ေကာင္မငယ္ရဲ႕ လက္ကုိဆြဲ ေတာ့တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္နဲ႕ ရုန္းတယ္။ အင္းေလ အုိုအုိပုံစံက သူတုိ႕ျမိဳ႕ကေကာင္ေတြ လုိမဟုတ္လုိ႕ ေနမွာေပါ့။ သူ႕ကုိ ကုိယ္ကလည္း ကူညီရဦးမယ္၊ သူျဖစ္ေနပုံက အုိအုိနဲ႕ မတူသလုိ မတန္သလုိ။ အုိအုိဆလုံ ျဖစ္ေနလုိ႕လား။

အေဖရွိတဲ့ ဆလုံအထိမ္းအမွတ္ပစၥည္းေတြျပထားတဲ့ အခန္းမွာေတာ့ လူေတြဆုိတာ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႕၊ ေဟာ...ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတာင္ ျပန္စေတာ့မယ္။ အေဖက အုိအုိနဲ႕ ၀ါ၀န္မေလးကုိ ျမင္ေတာ့အံ့အားသင့္လုိ႕။ အေၾကာင္းစုံေျပာျပေတာ့ အေဖက ၀ါ၀န္မေလးကုိ စိတ္မပူနဲ႕ သမီး၊ ဦးေလးကူညီမယ္တဲ့။ အေဖ့ကုိေတာ့ စကားသံေၾကာင့္ သူကခ်က္ခ်င္းယုံၾကည္သြားတဲ့ပုံပါပဲ။
ျပန္ၾကားေရး ကုိေရာက္ေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႕ နာမည္တစ္ခုကုိ ေအာ္ေပးလုိက္တာ မၾကာခင္ အဆင္ေျပသြားပါေတာ့တယ္။ ေစာေစာကသူေျပာတဲ့ အန္တီဆုိတာေနမွာေပါ့။ ေၾသာ္အန္တီဆုိတဲ့မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ။ ပင္လယ္သူေတြနဲ႕ကြာပါ့။ ဟာ...ဟ ဂါ၀န္၀ါမေလးက ဒီလုိေတာ့ျပဳံးလုိ႕ေပ်ာ္လုိ႕၊ သူျပဳံးရင္ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚသြားတာ ခ်စ္စရာ။

"ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဟယ္၊ ငါ့အန္တီနဲ႕ျပန္ေတြ႕ေအာင္ ကူညီတာ၊ ငါ့နာမည္ခ်ယ္ရီတဲ့။ နင္နာမည္ေရာ..."
"နာမည္လား ဗီတာ"
"ဗစ္တာလား"
"ဟင္အင္း ဗီတာ"
"ေခၚရခက္လုိက္တာဟာ ငါေတာ့ဗစ္တာပဲ ေခၚမယ္ လာ...ဟုိမွာသြားၾကည္႕ရေအာင္၊ ပြဲျပန္စေတာ့မယ္"

ဟင္...သည္လုိိဆုိေတာ့ ဂါ၀န္မေလး...အဲေလ ခ်ယ္ရီကအုိအုိ႕ကုိ လက္ေတြဘာေတြ ဆြဲလုိ႕။ ေစာေစာကနဲ႕ တျခားစီ။ ဒါဆုိေစာေစာကနဲ႕ သူ႕လက္ကုိ အကုိင္မခံတာ အုိအုိ ဆလုံျဖစ္ေနလုိ႕ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ေဟာ...
အုိ...လုအ၀ွီးနာက်ိဆမ္း×××

ညေရာက္ေတာ့ မီးပုံပြဲနားမွာ လူေတြအုံျပီး ကေနၾကတာ ျငီးေငြ႕လာလုိ႕ အေဖရွိတဲ့ျပခန္း ဘက္သြားရင္ ေကာင္းမလား၊ အိမ္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဗြီအုိင္ပီေတြနဲ႕ တုိးက်ပ္ေနတဲ့ အိမ္မွာလည္း အိပ္စရာမရွိ၊ ေရလယ္မွာ ဆုိက္ကပ္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးဆီက ေဗ်ာက္အုိး မီးပန္းေတြတက္လာတာ ေငးၾကည္႕ရင္း ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ဘယ္လုိေနမွာပါလိမ့္လုိ္႕ ေတြးေနမိတယ္။

"ငါတို႔ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ေတြက ျပည့္ေနၿပီဟ၊ ငါ့အန္တီက ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေတာ့ အဖြဲ႕နဲ႔လာတာ၊ အဖြဲ႕သားေတြက မ်ားေတာ့ အဲဒီဘက္ မ်က္ႏွာကအေဆာင္ေတြဆီ ေရာက္သြားတာ၊ အလာတုန္းက သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ေၾကာက္လိုက္တာဟယ္၊ ငါ့မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး အန္ေနတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ သူမ်ားႏိုးလို႔ ကိုယ္မႏိုးေတာ့ က်န္ခဲ့တာေပါ့၊ အန္တီက အိပ္ေစဆိုၿပီး ခ်န္ခဲ့တာပါ။ ငါႏိုးေတာ့ ေရွ႕မွာ ပင္လယ္ပဲျမင္ရတာ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေၾကာက္တာနဲ႔ အန္တီတို႔ေနာက္ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ လမ္းမွားၿပီး နင္နဲ႔ေတြ႕တာေလ"

ခ်ယ္ရီ႕အသံကေလးက နားေထာင္ေကာင္းလိုက္တာ၊ သူ႔အန္တီက အေဖနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး အိုအို ကို အေဖ့သားမွန္းလည္းသိေရာ ခ်ယ္ရီကို စိတ္ခ်သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကမ္းေျခမွာ ခရုေကာက္သြားမယ္ဆို ထည့္တာပဲ။ အုိအုိတို႔ အဘိုး ဒံုးပုလဲေအာ္က ေရာက္လာၿပီး ဆလံု ရိုးရာ ေလွေတာ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တာ သြားၾကည့္မယ္ဆိုလည္း ထည့္တာပဲ။ ေတာထဲက သစ္တံုး ႀကီးသံုးတံုးကို ရြယ္တူျဖတ္ၿပီး အဖြဲ႕သံုးဖြဲကခြဲလို႔ ေလွေတာ္ၿပိဳင္ၾကတာ၊ အဘိုးက ခါးေတာင္းၿမိဳင္ေအာင္ က်ိဳက္ၿပီး သစ္တံုးကို ထြင္းကေလာ္ေနေတာ့ ခ်ယ္ရီက ဖင္ေျပာင္ႀကီး ဖင္ေျပာင္ႀကီးလို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးေတြတီး ရယ္ေနပံုက ခ်စ္စရာ၊ အဘုိးနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ ၀ါးပလုပ္ကို သၾကားနဲ႔ေခါက္ၿပီး ေကၽြးတာကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ သဲပလုပ္ကို ေတာ့ ဟိုအေကာင္နဲ႔တူလို႔ ရြံသတဲ့။

အိုအုိလည္း ခ်ယ္ရီဆို ဘယ္လိုေစတနာေပါက္ေနမွန္းမသိ အေဖေတာင္းကုန္းက မေပးျဖစ္ ဘဲ ဥစၥာေျခာက္ထားတဲ့ ခရုခြံလွလွေလးေတြထုတ္ေပးေတာ့ ခ်ယ္ရီမွာ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။ သူ႔လည္ပင္းက ႀကိဳးကေလးကို အမွတ္တရ ျဖဳတ္ေပးေတာ့ အိုအို မယူရဲဘူး။ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ခ်မ္းသာေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြ သံုးမွာေပါ့ အုိအိုတို႔နဲ႔ မတန္ပါဘူး။
"ယူပါ...ဗစ္တာရဲ႕ ဒါက ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး၊ ဖန္စီပစၥည္းပါ"
"ဖင္စီ ဟုတ္လား"

ဖင္စီမဟုတ္ပါဘူး၊ ဖန္စီပါ၊ ဖန္စီဆုိတာ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ၀ယ္ယူ အသံုးျပဳလုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္း ဆန္းဆန္းလွလွေလးေတြကုိ ေျပာတျပါ။ ဒီဖန္စီဆဲြႀကိဳးေလးကုိ ခ်ယ္ရီ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဗီတာ့ကုိ အမွတ္တရေပးတာေလ။ ဗစ္တာေပးတဲ့ ေရာင္စံုခ႐ုကေလးေတြကုိေတာ့ ဧည့္ခန္းက စာအုပ္စင္မွာ အလွထားမယ္ေနာ္"
"ဒါဆုိ ကမ္းေျခက ေကာက္သြားတဲ့ ခ႐ုခံြအေသးေလးေတြကေရာ ဘယ္မွာသံုးမွာလဲ"

"အင္း... အဲဒါက အေပါက္ကေလးေတြ ေဖာက္ၿပီး အက်ႌလက္ဖ်ားေတြ၊ ေကာ္လာ အနားေတြမွာ သီမယ္ေလ၊ ပင္လယ္က ရတဲ့ပစၥည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဆန္းေနမွာေပါ့"
အုိအုိေတာ့ ခ်ယ္ရီေျပာေနတာေတြကုိ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ခ႐ုခံြေတြ အက်ႌမွာ ထည့္သီ မယ္ဆုိတာ အင္းေလ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးက အုိအုိတုိ႔ နားမလည္တာေတြနဲ႔ အျပည့္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါမဆန္းပါဘူး၊ အုိအုိတုိ႔ ဆီမွာလည္း သူတုိ႔နားမလည္တာေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ဒါေတြ ျမင္ဖူး၊ ေတြ႕ဖူးခ်င္လုိ႔ ၿမိဳ႕ကေန သေဘၤာႀကီးနဲ႔ တကူးတက လာတာမဟုတ္လား။ အေဖတုိ႔ ျပတဲ့ ဆလံုျပခန္းေတြမွာ လူေတြ တုိးေနတာၾကည့္ပါလား။ ျပခန္းနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီ အေရာင္းခန္းမမွာ လည္း ဆဲြထားတဲ့ပံုက ပင္လယ္ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္း အဲဒီအထဲမွာ အေမ့ပံုေတာင္ ပါေသးရဲ႕။ အေဖ ကေတာ့ နင့္အေမဟာ ၿမိဳ႕မွာသာဆို ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ဆုိ ဘာလဲအေဖ ဆုိေတာ့ ပန္းခ်ီဆဲြဖုိ႔ ေ႐ွ႕မွာ သ႐ုပ္ျပထုိင္ေပးတဲ့လူကုိ ေျပာတာတဲ့။ ပဲြေတာ္ျပင္ဆင္ေနဆဲ ရက္ေတြ မွာအေမ့ပံုကုိ ပန္းခ်ီဆရာေတြ လာဆဲြၾကတာေလ၊ ပံုထဲမွာ အေမကေတာ့ ႐ွင္း႐ွင္းကေလးပဲ၊ ထဘီ ရင္လ်ားမွာ ခ႐ုပုတီးတစ္ကံုးဆဲြလုိ႔။ အေဖကေတာ့ အေမ နားမလည္တဲ့ စကားနဲ႔ နခ်ရယ္ ဘူးသီးလုိ႔ စေနေလရဲ႕။

အခုအခ်ိန္ဆုိ ခ်ယ္ရီ ဘယ္မွာေရာက္ေနပါလိမ့္၊ မီးပံုပဲြမွာ မ႐ွိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ နယ္လွည့္ဆက္ဆံေရးတပ္က လာျပတဲ့ ဇာတ္ပဲြမွာေရာ ႐ွိမွာလား၊ ဒါမွတဟုတ္ အေနာက္ဘက္က အေဆာင္မွာ ေစာေစာစီးစီး ျပန္အိပ္ေနၿပီလား။ မနက္ျဖန္ ေန႔ခင္းေလာက္ သေဘၤာႀကီး ျပန္ထြက္ မယ္ဆုိေတာ့ ခ်ယ္ရီတုိ႔လည္း ရန္ကုန္ျပန္ၿပီေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီ ျပန္ခါနီး တစ္ခုခု ေပးခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနလုိ႔ ဘုိတဲေတြဘက္ လာခဲ့ပါလုိ႔ မွာထားတယ္။ ေမ့မ်ားေမ့ေနလုိ႔ကေတာ့...

လူေတြဟာ လာတုန္းကလည္း ကပ်ာကရာ၊ ျပန္ေတာ့လည္း ကသုတ္ကရက္၊ ေကာ့ေသာင္း၊ ဘုတ္ျပင္းဘက္ ထြက္မည့္ ေလွေတြက ေရလယ္မွာဆုိေတာ့ သမၺာန္ ကေလးေတြနဲ႔ ကူသယ္ေခါက္သည္ေပါ့။ ပ်ားအံုကုိ တုတ္နဲ႔ထုိးသလုိ မြစိတက္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲေတြဆီ ထြက္လာေတာ့ အဲဒီဘက္ကမ္းေျခမွာ လူေတြ႐ွင္းလင္းေနရဲ႕။ ဘုိတဲတခ်ိဳ႕မွာ ဘုိေတြ ႐ွိေနတုန္း၊ သူတုိ႔မွာ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ုိက္မဆံုးေသးဘူး။

အုိအုိ ေရာက္ၿပီး မၾကာဘူး၊ ခ်ယ္ရီေရာက္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဂါ၀န္၀ါမေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဂါ၀န္ျပာမေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာင္းကင္က ျပာျပာ ေရျပင္က ျပာျပာ၊ ဂါ၀န္ကျပာျပာ...
"ေဟး... ဗစ္တာ၊ အန္တီတုိ႔အဖဲြ႕ ကၽြန္းကုိ တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီးေလွနဲ႔ ထြက္သြား ၾကၿပီ၊ နင္ငါ့ကုိ လက္ေဆာင္ေပးဦးမယ္ဆုိ ျမန္ျမန္ေပးေလ"
"ေပးမွာေပါ့ဟ... ေပးခ်င္လုိ႔ ဒီကုိေခၚထားတာ ခဏေလး"

အုိအုိေလ ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေပၚအက်ႌခၽြတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတုိကေလးနဲ႔ ၀ုန္းဆုိ ေရထဲခုန္ခ် လုိက္တာေပါ့။ ဘုိတဲေတြက ေရထဲထုတ္ထားတာဆုိေတာ့ ခုန္ခ်တာနဲ႔ ေရနက္ထဲေရာက္ သြားေရာ နည္းနည္းေလး ဆက္ငုပ္လုိက္တာနဲ႔ အုိအုိ လုိခ်င္တဲ့ အရာကုိ စမ္းမိ တယ္။ ဒါတုိင္း ဒီေလာက္ ယူရမခက္ပါဘူး၊ အခုစိတ္လႈပ္႐ွားေနလုိ႔လား မသိဘူး ခဲရာခဲဆစ္ ျဖဳတ္ ေနရတာ၊ က်ိဳးသြားပဲ့သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးက မက်ိဳးမပဲ့မွ အဖုိးတန္တာ။ ေဟာ... ရၿပီ... ရၿပီ..

အုိအုိ ေရေပၚကုိ ဘြားခနဲ႔ ေပၚလာေတာ့ ဘုိတဲေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ အံ့ၾသစရာ၊ ဟင္... ခ်ယ္ရီကလည္းငုိလုိ႔။
"ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲဆင္းသြားတာ မေပၚလာေတာ့ဘူး။ လုပ္ပါဦး-ကယ္ပါဦး ဗစ္တာ... ဗစ္တာေရ..."
"ေရထဲ ဆင္းသြားတာ ဧည့္သည္လား၊ ဒီက႐ြာခံလား..."
"ဆလံုဆုိရင္ မပူနဲ႔ ျပန္ေပၚလာလိမ့္မယ္"

တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ အသံဗလံေတြ ဆူညံလွခ်ည့္၊ လက္စသတ္ေတာ့ အုိအုိ မေျပာမဆုိ ေရထဲဆင္းသြားတာ ခ်ယ္ရီလန္႔သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရနစ္ၿပီလုိ႔လည္း ထင္ေနမွာ အုိအုိကုိ ျမင္ေတာ့ လူေတြ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။
ခ်ယ္ရီကလည္း အငုိမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ နင့္အတြက္ ေက်ာက္ပန္းခက္ ဆင္းငုပ္တာေလ"
"ဘုရားေရ..."

"ဒီေက်ာက္ပန္းခက္က ေရေအာက္မွာေနတာ ေအာက္မွာ ေရညႇိေရေမွာ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ညႇီနံ႕နံ႕ေနေသးတယ္၊ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ မုိးေရထဲ ပစ္ထားလုိက္၊ ဒါဆုိ ေဖြးေဖြးျဖဴလာမယ္၊ နင့္အတြက္ ငါ့ရဲ႕ လက္ေဆာင္၊ နင္ေျပာတဲ့ ဖန္စီေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
စီေတာ့မွ ခ်ယ္ရီက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၿပီး ေက်ာက္ပန္းခက္ႀကီးကုိ လွမ္းေပြ႔တယ္။ လူေတြကလည္း အံုၾကည့္လုိ႔၊ အေဖတုိ႔ ျပခန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဖက စကၠဴဗူးကေလး တစ္ခုထဲကုိ ထည့္ၿပီး အျပင္က ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေပးတယ္။

"ဗစ္တာရယ္၊ ငါ နင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ ေရေအာက္မွ ခဲရာခဲဆစ္ ဆင္းငုပ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကုိ အျမတ္တႏုိးထားပါမယ္။ နင္တုိ႔ ဆလံုေတြမွာ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္တဲ့ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္ဆုိတာ ငါယံုသြားပါၿပီ။ နင္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ရတာ၊ နင္ေကၽြးတဲ့ အစာေတြ စားရတာ၊ နင္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြ ယူရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿမို႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပပါ့မယ္။ နင့္ပံုေတြလည္း ေဟာဒီ ငါ့ကင္မရာေလးထဲမွာ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္ေတာ့္မွ မေမ့ေၾကးေနာ္။ ေနာင္ႏွစ္ ဆလံုပဲြေတာ္မွ ငါလာဦးမယ္၊ နင္ေမွ်ာ္ေနေပါ"

အဲဒီေန႔က အေနာက္ဘက္ အေဆာင္ကေန အုိအုိ ကုိယ္တုိင္ သေဘၤာႀကီးေပၚကုိ လုိက္ပုိ႔ ျဖစ္တာ အမွတ္တရ ပါပဲ။ အေဖလည္း မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ သူ႔ျပခန္းႀကီးပစ္ၿပီး အုိအုိ သြားခ်င္တဲ့ ေနာက္လုိက္ေပးရတာ။ သေဘၤာႀကီးက အျခားေလွေတြလုိပဲ ေရလယ္မွာပဲ ဆုိက္ထားတာမုိ႔ သမၺာန္သံုးစီးနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ရတာပါ။ အေပၚမွာ လူပုိေနခြင့္ မ႐ွိလုိ႔ ကၽြန္မႀကီးဆီ ျမန္ျမန္ ျပန္လာၿပီး ဘုိတဲ ေတြေပၚကေန သေဘၤာႀကီးကုိ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနမိတာ အုိအုိ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။

သေဘၤာႀကီး ထြက္ေတာ့ လက္ရန္းကုိ မွီၿပီး ဗုိလ္ခ်ိဳကၽြန္းကုိ ေငးေနတဲ့ ဂါ၀န္ျပာျပာကေလး မ်က္စိေ႐ွ႕က ေပ်ာက္တဲ့အထိ ဘုိတဲေပၚမွာ အုိအုိ ထုိင္ေနမိတယ္။ သြားၾကၿပီ၊ သြားကုန္ၾကၿပီ၊ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးမွန္း မသိတဲ့ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး အုိအုိ စိတ္ကုိ ေလးပင္ေစတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပလုိ႔မရတဲ့ ေျပာျပလုိ႔ မတတ္တဲ့ ဟာမ်ိဳးပါ၊ အုိအုိ မေပ်ာ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေသာင္ျပင္ျဖဴျဖဴမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ပလူပ်ံလုိ႔။ ျပခန္းေတြဆီက ျဖဳတ္သိမ္းတဲ့ သစ္၀ါးေတြဟာ အပံုလုိက္၊ ဆလံုတဲေတြေ႐ွ႕မွာေတာ့ ဆလံုအဘြားအုိေတြဟာ ပူလြန္းလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕ ထဘီရင္လ်ားနဲ႔ သဲျပင္မွာဆင္းၿပီး လူးလွိမ့္ေနေလရဲ႕။ သူတုိ႔က သူတုိ႔သဘာ၀ အတုိင္း ေနေပမယ့္ လက္က်န္ မျပန္ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနတာေတာ့ အုိအုိ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဆလံုဆုိတာ သဲေတာမွာ တုိးေနတဲ့ လူလုိ႔ ထင္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ပဲြေတာ္ မစခင္တက္ႂကြသေလာက္ ပဲြေတာ္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ အုိအုိ စိတ္ေတြ မေပ်ာ္႐ႊင္ ေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ခ်ယ္ရီဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕သူေလးေၾကာင့္ ထင္တယ္။ အသံစာစာကေလးကုိ နားထဲက မထြက္ဘူး။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးကုိေရာ၊ အငုိမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာကေလးကုိေရာ... လက္က အေဖ့ကုိ ကူေနရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အေ၀းမွာ၊ မ်က္စိက သေဘၤးႀကီးထြက္ခြာရာ ပင္လယ္ျပင္ဆီ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ိဳကၽြန္းဟာ အရင္အတုိင္း ေနသားတက် ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အုိအုိတုိ႔ ေက်ာင္းေတြလည္း ျပန္ဖြင့္ၿပီ။ စာေတြလည္း ျပန္သင္ေနရၿပီ။ အေဖက အုိအုိကုိ စာႀကိဳးစားတဲ့၊ စာတတ္မွ လူရာ၀င္မွာတဲ့၊ ငါ့သားကုိ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးပုိ႔ၿပီး ပညာသင္ေစမယ္တဲ့။ ဆလံုေတြ ဘ၀ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ ဆလံုေတြ စာတတ္မွ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆလံုပဲြေတာ္ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ ႐ႊင္စရာ အေၾကာင္းေတြတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာလုိ႔မကုန္ၾကဘူး။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးတာေတြ ၾကာရဆုိေတာ့ ေျပာမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ အုိအုိ တစ္ေယာက္ပဲ အသံတိတ္ေနတာ။ မေျပာခ်င္ဘူး၊ အုိအုိ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြဟာ အုိအုိတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ တျခားလူေတြ ၾကားသြားမွာ စုိးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ၊ ခ်ယ္ရီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူၾကားထဲမွာ ဒီအေၾကာင္း ေတြ မေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သိတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ မသိဘူး၊ အုိအုိ ပင္လယ္ဘက္ ေမွ်ာ္ ေနတဲ့ကိစၥကုိ အေဖသိေနတယ္။ အေဖက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္။

"ခ်ယ္ရီနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ ခ်င္ရင္ စာႀကိဳးစား"တဲ့။
အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ႀကီး ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာဆဲ၊ ပင္လယ္ျပင္ လည္းျပာဆဲ၊ ဂါ၀န္ျပာမေလးေရ... အခုဆုိရင္ ေျခာက္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ျဖတ္သန္းလြန္ ေျမာက္ ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘုတ္ျပင္း အ.ထ.က က ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီေလ။ ႐ြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ဂါ၀န္ျပာ မေလးကုိ လြမ္းေနပါေရာ။

"အုိအုိလုိ႔ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ ငါ့သား ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆယ္တန္းေတာင္ ေအာင္ၿပီ။ အုိအုိ ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကေလးလုိ႔ေျပာတဲ့အဓိပၸာယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ငါ့သား ေယာက္်ားရင့္မႀကီးျဖစ္ၿပီ။ အေဖနဲ႔ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္မလား၊ အေနာက္ကမ္းေျခမွာ သြားေျပးၾကမလား"

အေဖက သူ႕သားရဲ႕ သန္မာထြားႀကိဳင္းလာမႈကုိ အားရေနေလရဲ႕။ အေနာက္ကမ္းေျခဆုိလုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ဆလံုပဲြေတာ္မွာ လာဦးမယ္ ဆုိသြားသူကုိ သတိရမိျပန္တယ္။ ေနာင္ႏွစ္ ဆလံုပဲြေတာ္က ျဖစ္မွမျဖစ္ေတာ့ဘဲ မိန္းကေလးရယ္၊ ကံၾကမၼာက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရက္စက္လွခ်ည့္။ အေပ်ာ္ေတြ တုိ႔ျမည္းဖူးသြားတဲ့ ဆလံုေတြလည္း ပဲြေတာ္ အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေမာခဲ့ၾကတာ အခုဆုိ ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ပါၿပီ

အေဖဟာ စာႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ သားအေပၚ ကတိတည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား႐ွာတယ္၊ အေမကေတာ့ အေဖ့အစီအစဥ္ကုိ လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ ဘုတ္ျပင္းမွာ သြားထားခဲ့ရတဲ့သားကုိ အခု ရန္ကုန္ပုိ႔ဦး မယ္ဆုိေတာ့ အေမဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ အေဖ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အတည္ပါ။

"ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဦးေစာဂ်က္က အဏၰ၀ါစုိး ကုမၸဏီဆုိၿပီး ငါးပုစြန္အိတ္စပုိ႔လုပ္ငန္း လုပ္ ေနတယ္။ အရင္တုန္းက ၀ါးကၽြန္းနဲ႔ ယုိးဒယားေပါ့၊ အခု ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္ေနၿပီ၊ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ ရင္း ဘဲြ႕တစ္ခုရေအာင္ ယူရမယ္။ ပင္လယ္ႀကီး ႐ွိေနသေ႐ြ႕ ပင္လယ္နဲ႔ အသက္ေမြးမႈလုပ္ငန္းတြ ဘယ္ေတာ့မွ မတိမ္ေကာဘူး။ ပင္လယ္သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလုပ္ငန္းကုိ ေလ့လာသင္ယူၿပီး ႏုိင္ငံတကာဆီ တုိးဆန္႔လွမ္း၀င္ႏုိင္ရမယ္။ ငါ့သား ေ႐ွ႕ကုိ ေရာက္သြားရင္ အေဖ့ပင္လယ္ ထြက္ကုန္ ေစ်းကြက္လည္း က်ယ္ျပန္႔လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္း ရန္ကုန္ကုိ သြားမွ ျဖစ္မယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ့ အေမ့ခမ်ားဘာမွ မေျပာ႐ွာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္မွာလည္း ေမာင္ေလး ညီမေလး သံုးေယာက္တာ၀န္ ႐ွိေနေသးတာကုိး။ ဒီလုိနဲ႔ ႐ြာကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေကာ့ေသာင္း ေလွႀကံဳေစာင့္ရင္း ေကာ့ေသာင္းကမွ ရန္ကုန္ကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားရမွာပါ။ သြားခါနီးေတာ့ အေဖက...
"မင္း ဟုိေရာက္ရင္ ေနေရးစားေရး ကုမၸဏီမွာပဲ စီစဥ္ေပးလိမ့္မယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြပါေအာင္ ထည့္ေနာ္၊ ေဟာဒီမွာ... လိပ္စာကတ္ျပားေလးတစ္ခု၊ ဒါ ခ်ယ္ရီ႕အေပၚ အန္တီ ေဒၚျမတ္ျမတ္စုိးရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကေလးပါ။ ရန္ကုန္ ေရာက္လုိ႔ ေနသားက်ရင္ မင္းသြား႐ွာလုိ႔ရၿပီပါ့။ ငါ့သား တာ၀န္ေက်သလုိ အေဖလည္း တာ၀န္ေက်ၿပီေနာ္"

လက္ထဲက လက္သံုးလံုးစာ ကတ္ျပားကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေပါက္ထြက္မတတ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ေပးသြားတာမုိ႔ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေတြ ၿပိဳးျပက္ေစမယ့္ အရာကေလးပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာႀကိဳးစားခုိင္းတာကိုး၊ ဆလံုတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ေရာက္ရမယ့္ ကိစၥဆုိတာ လြယ္တာမွတ္လုိ႔။ အခုေတာ့ တကယ္ေရာက္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ခ်ယ္ရီနဲ႔လည္း...။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ယ္ရီေပးသြားတဲ့ ဖန္စီႀကိဳးကေလးကုိ လည္ပင္းမွာ စမ္းလုိက္မိတယ္။

ေတာသားၿမိဳ႕တက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သြားသြား ဘတ္စ္ကား မစီးတတ္ေသးဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ဘယ္သြားသြား တကၠစီနဲ႔။ အခုလည္း လိပ္စာကတ္ျပား ေလးထဲက အတုိင္းသြားဖုိ႕ တကၠစီပဲ ငွားလာရတာေလ။ မယ္မယ္ ေပးလုိက္တဲ့ တင္းေပးေျခာက္ေတြ၊ ငါးလိပ္ေက်ာက္အူေျခာက္ေတြ၊ ေရခူေတြဆုိတာ နည္းတဲ့အထုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုက ကုိး႐ုိးကားရားမ်ား ႏုိင္မလား။ ဘုတ္ျပင္းမွာ ေက်ာင္းတက္လာရတာဆုိေတာ့ ေတာဂုိက္မေပါက္ ေအာင္ေတာ့ ၀တ္ဆင္လာပါတယ္။

လိပ္စာအတုိင္းကား႔ရပ္ေတာ့ ျခံ၀င္းတစ္ခုထဲက တုိက္ျပားကေလးကုိ၀င္ဖုိ႕ ရွိန္သြားတယ္၊ အသားျဖဴ၀၀ အမယ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး ေမးေတာ့ ေဒၚျမျမစုိးရဲ႕ လိပ္စာကတ္နဲ႕ အေဖရဲ႕မိတ္ဆက္စာကုိ ျပလုိက္ တယ္။ "၀င္ပါေမာင္ရင္……..၀င္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳိကြ်န္း မၾကဳံဂလတ္ကဆုိရင္ေတာ့ ျမတ္ျမတ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြဆိုတာ အဘြား ယုံပါတယ္။ ျမတ္ျမတ္ေတာ့ မရွိဘူးကြဲ၊ သူ႕အလုပ္က ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေျပာင္းသြားရေတာ့၊ အင္း……… ခ်ယ္ရီ ေတာ့ရွိတယ္၊ အခု ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတစ္ခုတက္ေနတာ လာေတာ့မွပါ၊ ၀င္ထုိင္ျပီးေစာင့္ကြဲ၊ အဘြားေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္လုိက္ဦးမယ္"
ဧည့္ခန္းက ေမႊးေမႊးေအးေအးကေလးမုိ႕ ေျခမခ်ရက္စရာ၊ ၾကမ္းျပင္ကလည္းေျပာင္၊ ဆက္တီ ေတြက လည္းလွ၊ ကြ်န္ေတာ္ပါလာတဲ့ ပင္လယ္စာ အထုပ္ၾကီးအခန္းေထာင့္မွခ်ျပီး မရဲတရဲ ဆက္တီထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္လုိက္တယ္။ အလုိ…….နံရံေပၚမွာ ဓာတ္ပုံေတြအမ်ားၾကီးပါလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ခ်ယ္ရီတုိ႕ဆလုံ ပြဲေတာ္လာတုန္းက ရုိက္သြားတဲ့ပုံေတြပါလား။

အဲဒိတုန္းက ခ်ယ္ရီက ငယ္ေပမယ့္ ဓာတ္ပုံေကာင္းေကာငး္ ရုိက္တတ္ေနျပီ။ ရုိက္ေနတာလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဟင္..ဒါ…….ဒါ ကြ်န္ေတာ္ပုံပါလား။ ဆလုံေလွတစ္စင္းေပၚတက္ျပီး ပုံေပးေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ပုံ မေမ့ ေသာဗစ္တာ…………တဲ့ စာတန္းေရးထားေသးရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕ အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္လာျပီ၊ အေဖတုိ႕ျပခန္းေရွ႕မွာ ရုိက္တဲ့ပုံ၊ ဘုိဘဲေတြေနာက္ခံျပီး ရုိက္တဲ့ပုံေတြကုိ တကူးတက ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ခ်ယ္ရီရဲ႕ အေႏြးဓာတ္လား၊ ဒီမွာ လည္းကြ်န္ေတာ္ ေရေအာက္ဆင္းငုတ္ယူေပးလုိက္တဲ့ ေက်ာက္ခက္ပန္းၾကီးကုိ မွန္ပုံနဲ႕ ထည့္ထားေသးရဲ႕။ ေအာက္မွာ ေရးထားတာက " အသက္နဲ႕ထပ္တူ" တဲ့ ဘာေတြလဲ ဘာအဓိပၸယ္လဲ။

" ေမာင္ရင္ ေကာ္ဖီ ပူပူေလး ေသာက္လုိက္ပါဦး။ ေၾသာ္……..ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ေနတာထင္တယ္။ ဆလုံကြ်န္က ျပလျပီးကတည္းက သူ႕မွာ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလုိက္တာေလ။ ပါလာတဲ့ ခရုေတြကိုလည္း တသိမ္း သိမ္းနဲ႕ ဟုိေအာက္က မုန္႕ဗူးထဲမွာ ဘယ္သူမွ ကုိင္လို႕မရဘူး၊ ဒီလုိပါကြယ္ ခ်ယ္ရီက အဘြားသမီးငယ္က ေမြးတဲ့ ေျမးပါ။ မိဘႏွစ္ပါးစလုံး ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႕ ဆုံးသြားပါျပီ၊ ေမြးခ်င္းကလည္း မရွိေတာ့ အေဖာ္မင္ရွာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ ခင္ျပီဆုိ စြဲလမ္းေနရာ၊ သူ႕ၾကိီးၾကီးကပဲ သမီးအရင္းေလးလုိ  ျပဳစုေကြ်းေမြးခဲ့ရတာပါ။ သူ႕မွာ ဆလုံပြဲေတာ္အေၾကာင္း ေျပာလုိ႕ကုိ မဆုံးဘူး၊ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ႕မွာ ေျပာစရာကုိမကုန္ဘူး၊ အနီးကပ္ေနတဲ့ အဘြားပဲ မပ်င္းမရိ နားေထာင္ေပးရတာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ သြားမယ္တကဲကဲေပါ့၊ ဆလုံပြဲ ေတာ္က မျဖစ္ေတာ့လို၊ သူၾကီးလာရင္ ဗိုလ္ခ်ိဳကြ်န္းကုိ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္သြားဦးမတဲ့။ အခုလိုမ်ား ဟုိကလူ လာတာျမင္ရင္ ၀မ္းသာရွာမွာ….. "

အဘြားက ေျမးခ်စ္အဘြားထင္ရဲ႕ သူု႕ေျမးအေၾကာငး္ေျပာလုိက္တာ တျပဳံးျပဳံးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ပါေသာက္ပါဆုိလို႕ ေမာ့ေသာက္လုိက္ရ ဘာအရသာမွ မေတြ႕ဘူး၊ ပင္လယ္သားေတြဟာ မုိးလင္းရင္ ငါးေျခာက္ဖုတ္နဲ႕ ထမင္းၾကမ္းစားမွ ၀မ္းေလးတာမဟုတ္လား ျမိဳ႕က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္က ဘယ္ၾကားထဲေရာက္သြားမွန္းမသိ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိိလုိ႕မယ္မယ္က ငါးေျခာက္ေတြ ေရခူေတြထည့္ေပးလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းစကားမရွိစကားရွာ ေျပာရတယ္။

" ေရခူဆိုတာ အခုမွၾကားဖူ စားဖူးတာပါကြယ္၊ အဘြားတုိ႕ ငယ္ငယ္က မၾကားဖူး မစားဖူးပါဘူး။ ပင္လယ္လည္း မေရာက္ဘူးေတာ့ ပင္လယ္စာေတြနဲ႕ ေ၀းတာေပါ့။ ခ်ယ္ရီကေတာ့ ပြဲေတာ္က ျပန္လာျပီကတည္းက ပင္လယ္စာေတြ ခံတြင္းေတြလာတာေလ၊ ေရခူေတာ့္ သံေစ်းမွာ ၀ယ္လို႕ရတယ္။ သူ႕မွာ ခဏခဏ၀ယ္ျပီး သုပ္စားရတာ အေမာ၊ မဆိုးပါဘူးကြဲ႕ လူနဲ႕တည့္တယ္ေျပာတယ္၊ စားလုိက္ရင္ ထုတ္……. ထုတ္နဲ႕ ေဟာ………. ေျပာရင္းဆုိရင္း"

" အဘြားေရ…………..သမီးျပန္လာျပီ"
ျခံ၀င္းတံခါးကိုဖြင္ျပီ ၀င္လာတဲ့အသံ ၊ လူမျမင္ရခင္ အသံအရင္ၾကားရတာ အသံကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါ လား၊ ပုိျပီး ၾကည္လင္ေ၀စည္လာတာကလြဲရင္ ငယ္သံမေပ်ာက္ေသးဘူး။ ၀င္ေပါက္၀မွာ ေပၚလာတဲ့ေဘာင္းဘီ ရွည္ဆြဲသားအကၤ်ီ၊ ဆံပင္ညိဳညိဳေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ ေကာင္းမေလးဟာ ခ်ယ္ရီတဲ့လား။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ပါတယ္။

"အဘြား...သူကဘယ္သူ...ဟင္..ဗစ္တာ ဗစ္တာ...."
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗစ္တာမွန္း ဘာလုိ႕ခ်က္ခင္းသိရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့လည္ပင္းက သူေပးသြားတဲ့ ဖန္စီၾကိဳးကေလးေၾကာင့္လား။
သူဟာ ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အနီးဆံုးဆီ ေျပးလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ကိုင္ဆြဲမယ္ လုပ္ျပီးွမွ သတိရျပီး ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဗစ္တာ...ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲဟင္ - အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္းက အေဖတုိ႕ အေမတို႕ေရာ ေနေကာင္းလား။ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ရဟယ္ရွင္ ထား၀ယ္ယိမ္း လာရင္ ဗစ္တားကို သိပ္သတိရတယ္။ ပြဲေတာ္ကို ျပန္သြားခ်င္တယ္။ စကားေျပာပါဦး ဗစ္တာရဲ႕၊ နင့္အသံ၀ဲ၀ဲေလး မၾကားရတာ ၾကာျပီ"

ကၽြန္ေတာ္လား။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလုိ႕ စကားေတြ ေျပာမထြက္တာပါ။ ဘုတ္ျပင္းမွာ ေက်ာင္းသြား တက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဏၰ၀ါစိုးကုမၸဏီမွာ အလုပ္၀င္ျပီး ပင္လယ္ပစၥည္း ကုန္သြယ္မႈကို ေလ့လာသင္ယူမယ့္ အေၾကာင္းျပီးေတာ့...ျပီးေတာ့ ခ်ယ္ရီကို ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး လြမ္းေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္တာေပါ့မ။ ဒါေပမယ့္ ဘာကစျပီး ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ လည္ပင္းမွာ ဆုိတို႕တို႕ နင္တင္တင္နဲ႕။

"ဟင္ ဒီအထုပ္က ဘာထုပ္ၾကီးလဲ"
"ငါးေျခာက္ေတြ ငါးယူလာတာ"
သူ႕အာရံုက ငါးေျခာက္ထုပ္ဆီ ေရာက္သြားျပီး တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆြဲထုတ္ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
"ဗစ္တာရယ္ နင္လာတာ ၀မ္းသာလုိက္တာဟယ္ ငါးေျခာက္ေတြ ေရခူေတြရတာလည္း ၀မ္းသာတယ္၊ ဟိုဒင္း...၀ါးပလုပ္ေလ- မပါဘူးလား။ တျခားဟာက ဒီမွာ ရွာစားလုိ႕ရတယ္၊ ၀ါးပလုပ္က မရဘူး၊ ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး။ မပါဘူးလား"

"ဒီေလာက္ ခရီးေ၀းတာ ၀ါးပလုပ္ သယ္လာလုိ႕ ရမလားဟ။ နင္ကလည္း စဥ္းစားပါဦး၊ ဒီလုိမွန္းသိ ဟိုဟာနဲ႕တူတဲ့ သဲပလုပ္ ယူလာရင္ ေကာင္းသား"
"ဗစ္တာ ေကာင္စုတ္"
အခုမွ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္းမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ခ်ယ္ရီစစ္စစ္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႕ေျမးေပ်ာ္ေနတာကို အဘြားမွာလည္း ျပံဳးလို႕။ ဒီၾကားထဲ ခ်ယ္ရီက အဘြားေရ သမီးထမင္းဆာျပီ ဗစ္တာကိုလည္း ေကၽြးရေအာင္တဲ့။ အဘြားမီးဖိုထဲ ၀င္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပစၥည္းကို တယုတယ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဟယ္ - လွလိုက္တာ ဒါမ ဘာေကာင္လဲဟင္ ဗစ္တာ"

"ပဂဲလုိ႕ေခၚတဲ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေပါ့၊ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့အထဲက သူက ဆဲဗင္း ကာလာလုိ႕ ေခၚတဲ့ေကာင့္ေပါ့။ အေရာင္ခုႏွစ္မိ်ဳးရွိတယ္။ အိမ္ေတြမွာ အလွကပ္ဖို႕ သူ႕အခြံက တန္ဖိုးရွိတယ္။ အေဖက ရန္ကုန္လႊတ္မယ္ဆိုတာနဲ႕ ငါကိုယ္တိုင္ နံရံမွာခ်ိတ္ဖို႕ လုပ္လာတာေလ။ အေပၚက မွန္ပုံးခံလိုက္ေတာ့ ေတာ္ရံု မပ်က္စီးေတာ့ဘူးေပါ့။

ခ်ယ္ရီမွာ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႕ ဆဲဗင္းကာလာကို ၾကည့္ေနလုိက္တာ မ်က္ေတာင္မခတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႕လာတုန္းက ဒါမ်ိဳး မျမင္သြားရဘူးေလ။ ရခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ရတာကိုး။
"ေတာ္လုိက္တာ ဗစ္တာရယ္ နင္ဟာ ပင္လယ္သား ပီသပါေပတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို လွုပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ရင္ သူ႕ေဒသကို ကိုယ္စားျပမႈဆိုတာ သိႏိုင္သတဲ့။ နင္ဟာ ပင္လယ္နဲ႕ ရင္ခ်င္းဆက္သူဆိုတာ ယံုမွားဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ပင္လယ္ရဲ႕ ဘာသာေဗဒကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္သူျဖစ္လုိ႕ နင္ရဲ႕ပင္လယ္ပစၥည္း ကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းဟာ မလြဲ မေသြ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မယ္"

ျမိဳ႕ၾကီးသူ ခ်ယ္ရီေျပာသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ သူက စကားတတ္တိုင္း ေျပာေန ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့လည္း အေနအထိုင္ ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနတတ္သလုိ ေနတာေလ။ ေဟာခ်က္ခ်င္းပဲ ဆဲဗင္းကာလာကို နံရံမွာခ်ိတ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ခ်ိတ္လုိ႕ရေအာင္ လုပ္ေပး ရျပန္တယ္။ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ စာတန္းေရးထိုးေလ့ရွိတဲ့ ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ ဆဲဗင္းကာလေအာက္မွာ ဘာေရးမလဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ ေရေအာက္ ဆင္းငုပ္ယူေပးတဲ့ ေက်ာက္ခက္ပန္းေအာက္မွာေတာ့ အသက္နဲ႕ထပ္တူတဲ့။ အခု သူဘာေရးမွာပါလိမ္မ့ တကယ္ေရးေတာ့ ေစာေစာက သူေျပာသလုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္နားမလည္တဲ့ စကားလံုးေတြေတာ့ မပါ,ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တဲ့ စကားလံုးေလးနဲ႕ ရိုးရိုးေလး ေရးလုိက္တာပါ။
"ရင္နဲ႕အမွ်"....တဲ့။

မိခ်မ္းေ၀

ကလ်ာ မဂၢဇင္း

ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၀