စာအုပ္ (၂) အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ စူဇီေဝါင္း အခန္း(၈)

အခန္း(၈)

(၁)
ဘက္တီေလာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မျငင္းပါ။ စူဇီႏွင့္ သူသည္ မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျငင္းရန္အေၾကာင္း မ႐ွိပါ။
    သုိ႕ေသာ္လည္း ဘက္တီကို ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ မေခၚေတာ့ပါ။ ဘက္တီကုိသာ မဟုတ္၊ အျခား မည္သည့္ မိန္းကေလးကုိမွလည္း မေခၚေတာ့ပါ။
    ဘက္တီေလာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ ေခၚမိသည့္အတြက္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႕ ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

    ေနာက္ေန႔တြင္ နမ္ေကာက္မွာ ႐ွိေနၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးအားလံုး ထုိအေၾကာင္းကုိ သိကုန္ၾကေတာ့သည္။ ဘက္တီေလာင္းက ေမာင္းထုလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စူဇီအစား သူ႕ကုိ ေ႐ြးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုဆုိလွ်င္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၿမဲတမ္းေဖာက္သည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းဖန္ၿပီး ေျပာေလ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘားခန္းထဲသုိ႕ ၀င္သြားလွ်င္လည္း သူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြမွာ ထုိင္ကာ အားရပါးရ စကားေျပာေတာ့သည္။ အျခားမိန္းကေလးမ်ား ျမင္ေအာင္ တမင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

    သူ႕အေျပာကုိ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ား ယံုၾကည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ သူတုိ႔ထား႐ွိသည့္ ေလးစားမႈကမူ ေလ်ာ့နည္းသြားပါေတာ့သည္။
    သူတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံေနၾကသည္မွာ မွန္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြတြင္ ဘက္တီေလာင္း မ႐ွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ စကားလာေျပာၾကပါသည္။ သူတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ မည္သုိ႕ ခံစားေနရသည္ကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ ဖံုးကြယ္ ထားႏုိင္စြမ္း ႐ွိၾကပါသည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဘာအကူအညီမွ မေတာင္းေတာ့။ စူဇီႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း စကားစပ္ၿပီး ေျပာလားဆုိလား မ႐ွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း ရယ္စရာ ေမာစရာေလးေတြ မေျပာေတာ့။

    သူတုိ႔အားလံုးအနက္ ဂြမ္နီသည္ ခံစားခ်က္ အျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ သစၥာအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ယခင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ အလြန္ေလးစားသည္။ ယခုမူ အျခား သေဘၤာသားေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တတန္းတစားတည္း သတ္မွတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။

    ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ဘားခန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေ႐ွာင္ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္ မွာ႐ွိေသာ ေတာင္တန္းမ်ားဆီသုိ႕ ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားေလ့ ႐ွိသည္။

    စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေ၀ဒနာမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသက္သာလာသည္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ထိန္းသိမ္းလာႏိုင္သည္။
    တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ကေလး ထေတာက္လုိက္သလုိ ခံစားရသည္။ စူဇီအတြက္ ေတာက္ေလာင္ရေသာ အပူမီးေတာက္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
    မိမိကုိယ္တြက္မွ တပါး အျခားမည္သူ႕ကုိမွ ပုိအေရးမထားႏုိင္ဆုိေသာ အသိတရား မီးေတာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမီးေတာက္ကေလးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာလာသည္။ ပံုမွန္ အေနအထားသုိ႕ ျပန္ေရာက္ လာသည္။

    ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စိတ္၀င္စားေသာအာ႐ံု ခ်စ္ၾကင္နာေသာ အာ႐ံုမ်ား ျပန္လာရသည္။
    မစ္ဖုိ႕က ေရးလုိက္ေသာစာကုိ ျပန္႐ွာသည္။ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ယခုပင္ ေရာက္လာေသာ စာတစ္ေစာင္ကဲ့သုိ႕ ၀မ္းအသာႀကီး သာသြားမိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္စာေရးလုိက္သည္။ မစၥတာ ၀ိန္းဘမ္း အႀကံေပးသည့္အတုိင္း ေဟာင္ေကာင္ျမင္ကြင္း ေနာက္ခံႏွင့္ ပန္းခ်ီကားႏွစ္ကား အပါအ၀င္ လုိအပ္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ တစ္လအတြင္း ပုိ႔ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။

    တစ္ေန႔တြင္ ဗဟုိခ႐ုိင္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပံုၾကမ္းေလာင္းေနပါသည္။ ထုိအခုိက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အဂၤလိပ္မ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမာရစ္ကားကေလးကုိ လက္ကုိင္ေဂါက္ႏွင့္ လွည့္ၿပီး စက္ႏိႈးေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။

    သူ႕ဆီကုိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီေပးပါသည္။ ဒုတိယတခ်ီ အလွည့္လုိက္တြင္ ေဂါက္တံက ေနာက္ျပန္လည္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ႐ုိက္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရပါေတာ့သည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း စက္ဖံုးကုိဖြင့္ၿပီး အင္၈်င္ကုိ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈေပးသည္။ သည္ေတာ့မွ ဘက္ထရီမွ အက္ဆစ္မ်ားစဥ္ၿပီး စက္ႏိႈးသည့္ စတာတာမွ ခဲမ်ား စားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ စက္ျပင္ ဆရာ ေခၚ႐ံုမွတပါး အျခားမတတ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။

    စက္ျပင္ဆရာ ေရာက္လာၿပီး ကားကုိ စျပင္သည္။
    "ေကာ္ဖီ သြားေသာက္ၾကရေအာင္လား၊ ေမာ္ေတာ္ကားျပင္တာလည္း ေစာင့္ရင္းေပါ့"

    ကၽြန္ေတာ္က ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးကေလးသည္ အလြန္ေခ်ာပါသည္။ သူ႕မ်က္လံုး ညိဳႀကီးေတြကလည္း ႐ြဲေနသည္။ ပါးစပ္ကေလးကလည္း ရယ္လုိက္လွ်င္ အလြန္လွသည္။ သူ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပေၾကာင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထားလုိက္မိသည္။

    အနီးမွာ႐ွိေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲသုိ႕ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ပံုၾကမ္းစာအုပ္ကုိ ျမင္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲဟု ေမးသည္။ ပန္းခ်ီဆဲြေၾကာင္း သူ သိေသာအခါ...။

    "ပန္းခ်ီဆရာတုိ႔ အႏုပညာသည္တို႕ဆုိတာ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ ဘာမွမကၽြမ္းက်င္ဘူးလုိ႔ပဲ ကၽြန္မ နားလည္ထားတာ၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ကၽြမ္းက်င္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္" ဟု ေျပာသည္။

    "မေလး႐ွားမွာ ရာဘာၿခံလုပ္ငန္း လုပ္ေနတုန္းက ကုိယ္ပုိင္ကား ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္၊ မင္းေရာ ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ"
    "ကၽြန္မက စိန္႔မာဂရက္ကပါ"

    "အဲဒါက ဘာလဲ၊ ေက်ာင္းလား၊ မင္းက ေက်ာင္းဆရာမေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
    "မဟုတ္ဘူး..ေဆး႐ံုပါ၊ ကၽြန္မက သူနာျပဳဆရာမ"
    သူ႕နာမည္သည္ ေကးဖလက္ခ်ာ ျဖစ္ပါသည္။

    ထုိေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေတြ႕ၾကၿပီး တ႐ုတ္ထမင္းဟင္း သြားစားၾကသည္။ ေနာက္ ေလးရက္အၾကာတြင္ တစ္ခါ ထပ္ေတြ႕ၾကပါသည္။ ထုိကစၿပီး ညေနတုိင္းလုိလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ၾကသည္။ သူ ရက္အားရသည့္ေန႔မွာလည္း တစ္ေန႔လံုး ခ်ိန္းေတြ႕ေနတတ္ၾကသည္။

    သည္လုိျဖင့္ ရင္းႏွီးလာေသာအခါ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ႏွင့္ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။
    သေဘၤာသားေတြႏွင့္ စူဇီ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က အေလးမထားဘဲ ခြင့္လႊတ္ရမည္ဟု အုိေနးလ္က အႀကံေပးသြားေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ေကးဖလက္ခ်ာသည္ အေတာ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေလေတာ့သည္။

    မည္သုိ႕ဆုိေစ ဘက္တီအေၾကာင္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုး ေျပာမျပပါ။ သည္အေၾကာင္းႀကီးကုိ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ႐ွက္မဆံုးေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း သည္အေၾကာင္း ကုိ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ခ်င္ၿပီ။

    တစ္ညတြင္ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းသုိ႕ကူးၿပီး တ႐ုတ္ေအာ္ပရာတစ္ခုကုိ သြားၾကည့္ပါသည္။ ေအာ္ပရာၿပီးေတာ့ ကူးတုိ႔သေဘၤာဆိပ္သုိ႕ နသန္လမ္းမႀကီးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေ႐ွ႕တြင္ ေကးက ရပ္ၿပီး ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကုိ လက္ညႇိဴး ထုိးျပပါသည္။

    "အဲဒီ အက်ႌမ်ိဳး တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ႐ွင္ ၀ယ္၀တ္ဖုိ႕ ေကာင္းတယ္၊ ႐ွင့္မွာ အက်ႌေကာင္းေကာင္း မ႐ွိေတာ့ဘူး"ဟုလည္းေျပာပါသည္။
    "အင္း၊ ၾကည့္ရတာ ေစ်းလည္း ေပါပံုပါပဲ"

    ထုိဆုိင္သည္ ကုလားဆုိင္ျဖစ္သည္။ ညဥ့္နက္ပုိင္းအထိ ဖြင့္ေလ့႐ွိသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ႐ွိေနသည့္ ႐ွပ္အက်ႌက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေသးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္ေသာ အ႐ြယ္က မ႐ွိ။ ဆုိင္႐ွင္ ကုလား၀၀က သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ပြတ္ၿပီး.."

    "မနက္ျဖန္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေပးပါ့မယ္၊ မနက္ျဖန္က်ေတာ့ တစ္ေခါက္ျပန္လာပါ ခင္ဗ်ာ" ဟု ေျပာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ုတိ႕ ဆုိင္ျပင္ေရာက္ေတာ့...

    "ပုိေသခ်ာသြားေအာင္ သန္ဘက္ခါက်မွ ျပန္လာတာ ပုိေကာင္းမယ္"ဟု ေကးက ေျပာသည္။
    "သန္ဘက္ခါမဟုတ္ဘဲ ဖိန္းႏဲြ႕ခါဆုိရင္ ပုိမေသခ်ာဘူးလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။

    တကယ္က်ေတာ့ ထုိ႐ွပ္အက်ႌအေၾကာင္း ရက္သတၱတစ္ပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနပါသည္။ တစ္ညေနတြင္ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းသုိ႕ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကူးသြားသည္။ ကုလားဆုိင္သည္ ကူးတုိ႕ဆိပ္ႏွင့္ မေ၀းလွေပ။ ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္႐ွိသည့္ လမ္းေပၚမွာ ႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိင္ထဲ၀င္ သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း ဆုိင္႐ွင္ကုလားက ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။

    "႐ွပ္အက်ႌေ႐ြးဖုိ႕လာတာ မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ"
    "အမွန္ေပါ့ဗ်ာ"
    "ေက်းဇူးျပဳၿပီး မနက္ျဖန္တစ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ဦးခင္ဗ်ာ"

    အေခါက္အေခါက္အခါခါ လာေနရသည္မွာ ဒုကၡမ်ားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။ သူက ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါမည္ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မတန္တဆ ေစ်းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူ႕မွာ အျမတ္က်န္ႏုိင္ေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ျပန္လာမည္ဟု ကတိေပးၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

    လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီမွ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္ အဆံုး ေလယာဥ္႐ံုး အေဆာက္အအံုေ႐ွ႕မွာ ရပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရေတာ့ စူဇီႏွင့္ ေရာ့ဒ္ေနတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလုိက္မိပါသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ကုိ ထြက္ခြာ သြားၾကၿပီေလာ၊ သုိ႕တည္းမဟုတ္ နယ္ေျမသစ္က ဟုိတယ္မွာပင္ ႐ွိေနၾကေသးသေလာဟု ေတြးေနမိသည္။

    သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဟုိတယ္အ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ လူပံုသ႑ာန္တစ္ခု ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
    ေရာ့ဒ္ေနကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

    ထုိအခုိက္ ေနာက္ထပ္ ေလယာဥ္ကုမၸဏီ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးက ထုိးရပ္လုိက္သျဖင့္ သူ႕ကုိ ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမ်ားမွားေလသလား၊ ေရာ့ဒ္ေနကုိ စိတ္စဲြေနမိေသာေၾကာင့္ သူျဖစ္သည္ဟု ထင္မိေလသလား မေသခ်ာပါ။

    သခ်ာေအာင္ သြားၾကည့္ျခင္းသည္ မမွားႏုိင္ဟု တြက္လုိက္သည္။ လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလယာဥ္ကုမၸဏီ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးၾကားမွ ၀င္သြားသည္။ ေစာေစာကလူသည္ ဟုိတယ္ အ၀ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွာ ရပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

    ယခုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ ေက်ာခုိင္းထားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဆိတ္သားေရအေပ်ာ့ ႐ွဴးဖိနပ္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အဂၤလိပ္ပံု ခ်ဳပ္ထားသည့္ ၀တ္စံုကုိျမင္ရသည္။ ေခါင္းကလည္း ဆံပင္တုိတုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ေခါင္း။

    ကၽြန္ေတာ္ မမွားႏုိင္ေတာ့ပါ။ ေရာ့ဒ္ေန ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ ျမင္လုိက္ေသာေၾကာင့္ တဘက္သုိ႕လွည့္ကာ ေက်ာခုိင္းသြားျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ခန္းမႀကီးထဲသုိ႕ တံခါးေပါက္ အတုိင္း မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ခန္းမထဲမွာလည္း မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မ႐ွိပါ။

    "ေရာ့ဒ္ေန..."
    ကၽြန္ေတာ့္အသံသည္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြ တာလႊတ္ေသနတ္သံလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း ေနာက္သုိ႕ လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ွ႕သုိ႕ တဟုန္ထုိး ထြက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ခန္းမထဲမွာ ေပ်ာက္သြားသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ရပ္ေနသည့္ ေလယာသ္မယ္က ခရီးသည္မ်ားကုိ စစ္ေဆးၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ခုိင္းေနသည္။
    "မစၥတာ တက္စ္လာ ဘယ္ထြက္သြားျပန္ပါလိမ့္" ဟု ေျပာေနသည္။

    ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း သူ႕ေနာက္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလုိက္သြားသည္။ တ႐ုတ္ ပုိးထည္မ်ားျပထားသည့္ မွန္ဗီ႐ုိဘက္သုိ႕ လွည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာခုိင္းရပ္ေနသည္။ ေလာယဥ္ လြယ္အိတ္တစ္လံုးကုိ ပခံုးမွာ လြယ္ထားသည္။

    "ေရာ့ဒ္ေန"
    မလွည့္ခ်င္ လွည့္ခ်င္ႏွင့္ သူ လွည့္လာသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ရန္လုိသည့္ အေရာင္ ေဆာင္ေနသည္။
    "အို... ဟဲလုိ ...၊ ခင္ဗ်ားကုိး"

    "ေရာ့ဒ္ေန၊ မင္း တျခားတစ္ေနရာရာကုိ သြားေတာ့မလုိ႔လား"
    "ဟုတ္တယ္၊ အခုပဲ ခရီးထြက္ေတာ့မလုိ႕"
    သူ လြယ္ထားသည့္ ေလယာဥ္ခရီးေဆာင္အိတ္တြင္ ဘန္ေကာက္သုိ႕ ဟူေသာ ေလယာဥ္ အမွတ္အသား တံဆိပ္ ခ်ိတ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
    "စူဇီ ဘယ္မွာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။

    "ဒီမွာ၊ က်ဳပ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အခုပဲ သြားရေတာ့မွာ"
    သူက ေျပာေျပာဆုိဆုိ တဘက္သုိ႕လွည့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ကုိ ဖမ္းဆဲြ ထားလုိက္သည္။
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ စူဇီ ဘယ္မွာလဲ"
    ထုိအခ်ိန္တြင္ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလယာဥ္မယ္ တက္လာသည္။

    "အုိး.. မစၥတာ တက္စ္လာ၊ စိတ္မ႐ွိပါနဲ႕႐ွင္"
    "လာၿပီ.. လာၿပီ၊ အခုလာၿပီ" ဟု ေရာ့ဒ္ေနက ျပန္ေျပာသည္။
    "ေရာ့စ္ေန၊ စူဖီ ဘယ္မွာလဲ"
    ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ေမာင္းကုိ မလႊတ္ဘဲ ဆုပ္ကုိင္ၿမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။

    ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႕ သူ ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္နွာေပၚတြင္ ေဒါသရိပ္ေတြ လႊမ္းေနသည္။
    "ဒီမွာ နားေထာင္၊ က်ဳပ္ မသိဘူး၊ က်ဳပ္ ဘာကုိမွလည္း ဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ မဟုတ္တာေတြ ရပ္ေျပာေနဖုိ႕ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မ႐ွိဘူး"

    ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ သူ ႐ုန္းထြက္သြားသည္။ ေလွကားအတုိင္း ဆင္းေျပးသြားကာ ေလယာဥ္မယ္ေဘးမွ ျဖတ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚသုိ႕ တက္သြားသည္။ သူ႕ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းလုိက္သြားၿပီး ေလယာဥ္မယ္ကုိ ေမးၾကည့္သည္။

    "ဒီဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္လုိ႔ရမလားဗ်ာ"
    "ရပါတယ္႐ွင္၊ ဒါေပမယ့္ ငါးေဒၚလာ ေပးရပါတယ္"

    ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚသုိ႕ တက္လာသည္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ေရာ့ဒ္ေနသည္ ေဒါသ ေပါက္ကဲြေတာ့မလုိ ေပကပ္ထုိင္ေနသည္။ ကုိယ္ကုိ ေ႐ွ႕သုိ႕ ကုိင္းၿပီး သူ႕ကုိ စကားေျပာသည္။ သူက အေျပာမခံဘဲ မ်က္ႏွာကုိ တဘက္သုိ႕ လွည့္ထားသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းသုိ႕ ေရာက္သည္အထိ တစ္လမ္း လံုး သူ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ။

    ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္း ေရာက္ေတာ့ သူ႕အနားက လံုး၀ မခြာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကပ္လုိက္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ကပ္ၿပီး ဆင္းလုိက္ခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ား အခန္းထဲသုိ႕လည္း ၀င္လုိက္သြားသည္။ သူ႕လက္မွတ္ကုိ စစ္ေဆးျခင္း၊ သူ႕ပစၥည္းေတြကုိ ေပါင္ခ်ိန္ယူျခင္းမ်ား လုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာလည္း သူ႕ကုိ မခြာဘဲကပ္ထားသည္။

    "အေကာက္ခြန္ဌာနက မစစ္ေဆးခင္ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ရပါတယ္ မစၥတာတက္စ္လာ၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္ေနႏုိင္ပါတယ္" ဟု စာေရးက ေျပာသည္။
    ဧည့္ခန္းထဲသုိ႕ သူ႕ေနာက္မွ ၀င္လုိက္သြားသည္။ သူထုိင္သည့္ စားပဲြမွာပင္ ၀င္ထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေလွ်ာ့ မေပးဘဲ ေႏွာင့္ယွက္ၿမဲ ေႏွာင့္ယွက္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ၿပီး တစ္ကုိယ္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေတာ့သည္။ သူ ငုိေနၿပီဟု ထင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွ လက္ကုိမဖယ္ဘဲ စိတ္လႈပ္႐ွားေသာေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။

    "ေကာင္းၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ဒါေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနတယ္ဆုိရင္ ေျပာျပရတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူက က်ဳပ္ကုိ အင္မတန္ အထင္ေသးတယ္"
    "စူဖီကလား"

    "က်ဳပ္တုိင္းျပည္ ျပန္ေရာက္သြားရင္ မင္းေဟာင္ေကာင္မွာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲလုိ႕ ၀ုိင္းေမးလိမ့္မယ္၊ ဆိပ္ကမ္းက ျပည့္တန္ဆာမကေလးနဲ႔ အတူတူ က်ဳပ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပာျပရင္ သူတုိ႔ကလည္း က်ဳပ္ကုိ အထင္ေသးၾကဦးမယ္" ဟု အစခ်ီၿပီး စူဇီႏွင့္ သူ႕အေၾကာင္းကုိ  ေျပာျပေလေတာ့သည္။

    ပထမတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ ေလာက္မွာေတာ့ သူႏွင့္စူဇီ၏ အေျခအေနသည္ သိပ္ၿပီး ဆုိးဆုိး ႐ြား႐ြား မျဖစ္ေသး။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီအေပၚမွာ သူ၏ သ၀န္ေၾကာင္မႈသည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႕မ်က္စိေအာက္မွ အေပ်ာက္မခံႏုိင္သည္အထိ ျဖစ္လာသည္။

    အဓိကအေၾကာင္းမွာ စူဇီက သူ႕ကေလးကုိ သြားၾကည့္ရာက စသည္။ ကေလးကုိ ႐ြာထဲမွာ ကေလးထိန္းႏွင့္ အတူထားသည္။ ကေလးဆီ သြားေသာအခါ ေရာ့ဒ္ေနကုိ လုိက္ခြင့္မေပး။ ထုိသုိ႕ လုိက္ခြင့္မေပးျခင္းသည္ မ႐ုိးသားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားၿပီး ခိ်န္းေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း စီပ္စဲြလာသည္။

    ထုိသုိ႕ စြပ္စဲြခ်က္မွာ မမွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း သိသည္။ တစ္ႀကိမ္တုန္းက စူဇီကုိ ေနာက္ေယာင္ခံၿပီး ႐ြာထဲသုိ႕ သူလုိက္သြားဖူးသည္။ စူဇီက သူ႕ကေလး႐ွိသည့္ အိမ္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကုိ ေခၚၿပီးကေလးထိန္း အဘြားႀကီးႏွင့္အတူ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သုိ႕ သြားသည္။

    ဒါေတြအားလံုး သူကုိယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ထားေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္း စူဇီကုိ ျပန္ေျပာျပေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ စူဇီကုိ သူလုိက္ေခ်ာင္းေၾကာင္း၊ အိမ္တစ္အိမ္ထဲ ၀င္သြားၿပီးေနာက္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျပန္ထြက္လာသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ရေၾကာင္း ေျပာေတာ့သည္။

    ထုိအေၾကာင္းကုိ အခုိင္အမာေျပာေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြကုိပါ သက္ေသထူေနသည္။ မင္နီဟုိးႏွင့္ ျဖစ္တုန္းက သူ ဇာတလမ္းဆင္ေျပာခဲ့သလုိ ေျပာသည္။ သူ႕ကုိ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္သူမွာ ေဟာဟုိက လန္ခ်ားစီးသြားတဲ့ သေဘၤာသားပါပဲဟု ေျပာသကဲ့သုိ႕ပင္ လမ္းမွာေတြ႕သည့္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကုိ လက္ညိႇဴးထုိးျပကာ ထုိေယာက္်ားႏွင့္ စူဇီ အတူသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပသည္။ သူျပေသာ ေယာက္်ားကုိ စူဇီတစ္သက္တြင္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့။

    စူဇီက သူ႕ကုိ မုန္းတီးလာေအာင္၊ အထင္ေသးလာေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ သူ၏ မသိစိတ္က သူ႕ကုိ ႏိႈးေဆာ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စူဇီက သူ႕ကုိ မုန္းလာသည္။ အထင္ေသးလာသည္။ ထုိအမူအရာမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါစူဇီကုိ သတ္မွတ္သေဘာတူထားသည့္ ေငြအျပင္ ေနာက္ထပ္ ေငြအေျမာက္အျမားကုိ ရက္ေရာစြာ ေပးကမ္းသည္။

    သူေပးသည့္ေငြမ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ဟာသူ ျပန္ခုိးထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြေပ်ာက္ရပါမည္လားဆုိကာ စူဇီကုိ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ သူျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေပးေသာ လက္ေဆာင္ကုိ ဂ႐ုတစုိက္ မထိန္းသိမ္းျခင္း သည္ သူ႕ကုိ ဂ႐ုမစုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စြပ္စဲြသည္။ သူ႕ပုိက္ဆံကုိ တန္ဖုိးမထား၊ စူဇီ၏ အထင္ေသး မႈကုိ ေငြႏွင့္လည္း ၀ယ္မရႏုိင္ပါလားဟု အျပစ္တင္လာသည္။

    ဘယ္လုိမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ေသာအခါတြင္ သူ႕ထံမွ ထြက္သြားရန္ စူဇီ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ႀကိဳးစားသည္။ ေျဗာင္လည္း ဖြင့္ေျပာသည္။ သု႕ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။
    မည္သုိ႕ဆုိေစ တစ္မနက္မွာေတာ့ စူဇီေရာ၊ သူ႕ကေလးႏွင့္ ကေလးထိန္းအဘြားႀကီးပါ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ သူ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကဲြေတာ့သည္။ သူ႕ေသတၱာတစ္လံုး ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းခုိးယူမႈျဖင့္ ပုလိပ္တုိင္ၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ပစ္ရန္ သူ ႀကံသည္။

    သူ႕အႀကံ မေအာင္ျမင္ပါ။ ခဏအၾကာမွာပင္ အငွားကားတစ္စီး ေရာက္လာၿပီး သူ႕ေသတၱာကုိ ျပန္ေပးသည္။ ထုိအငွားကားျဖင့္ စူဇီကုိ ကုိလုန္းသုိ႕ လုိက္ပုိ႔ေပးရေၾကာင္း၊ ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြား ရသည့္ အတြက္ သူ႕ေသတၱာကုိ ခဏယူသံုးေၾကာင္း စူဇီက ေတာင္းပန္စကား ေျပာလုိက္သည္။

    ထုိသုိ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ ေရာ့ဒ္ေနသည္ ကုိလုန္းသုိ႕ ျပန္လာၿပီး ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းသည္။ သူ၏ ကမၻာလွည့္ခရီးစဥ္ကုိ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ ၀ယ္ယူျခင္း ျဖစ္သည္။

    တစ္ည ႏွစ္ညၾကာေတာ့ နသန္လမ္းေပၚမွာ စူဇီႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ သူ႕ဆီသုိ႕ ျပန္လာရန္ စူဇီကုိ ေတာင္းပန္သည္။ စူဇီ ျပန္လာမည္ဆုိပါက သူ႕ခရီးစဥ္ကုိ ဖ်က္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ စူဇီက ျငင္းသည္ သူသည္ ကုိလုန္းတြင္ အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ငွားထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိလုန္းက ဘားခန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပကာ ထြက္သြားသည္။ ေနာက္က သူလုိက္ေခၚေသးေသာ္လည္း လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားသည္။ ထုိသုိ႕ ေတြ႕ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

    "ဘယ္ဘားခန္းမွာ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာ သူ ေျပာျပမသြားဘူးလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "မေျပာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တဲ့ ဘားခန္းတစ္ခုခု ျဖစ္မွာပဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္"
    "ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ေတာ့ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ဘူးကြာ၊ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကုိ သူ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္မလာတာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးသည္။
    ေရာ့ဒ္ေနသည္ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေျပာေတာ့မည္လုပ္ၿပီးမွ သူ႕စိတ္ကုိ သူ ျပန္ျပင္လုိက္ပံုရသည္။ မ်က္လႊာခ်လုိက္ၿပီးမွ ဘာမွမသိသလုိ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကုိ တြန္႔ျပသည္။

    "ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမျပႏုိင္ဘူး"
    ထုိအခ်ိန္မွာပင္ နံရံ႐ွိ အသံခ်ဲ႕စက္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ အသံေပၚလာသည္။ ဘန္ေကာက္၊ ရန္ကုန္၊ ကာလကတၱား ၿမိဳ႕မ်ားသုိ႕ပင္ အေမရိကန္ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ စီးနင္းလုိက္ပါၾကမည့္ ခရီးသည္မ်ား အေကာက္ဌာနသုိ႕ သြားေရာက္ အစစ္ခံရန္ ေၾကျငာျခင္း ျဖစ္သည္။

    ေရာ့ဒ္ေနသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး ေလယာဥ္အိတ္ကုိ ပခံုးမွာ လြတ္လုိက္သည္။
    "ကဲ... သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဂြတ္ဘုိင္ ေဘာ့"
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ နမ္ေကာက္ကုိ စူဇီ ဘာေၾကာင့္ ျပန္မလာသလဲဆုိတာ မင္းမသိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား"
    "ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူးလုိ႕ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပၿပီးၿပီ မဟုတ္လား"

    "ငါ ေတြးေနမိတယ္ကြာ"
    "ခင္ဗ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လူလိမ္တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္ေတာ့မွာပဲ၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ"
    တစ္ဖက္သုိ႕ သူ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း ျဖစ္သြားျပန္သည္။
    "မထူးပါဘူးေလ၊ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ား သိခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ေျပာရတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ား႐ွိေနလုိ႕ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္မလာဘူးဗ်"
    "ငါ့ေၾကာင့္..."

    "ဟုတ္တယ္၊ ဘက္တီေလာင္းနဲ႕ ခင္ဗ်ား ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိ သူ ၾကားတယ္၊ ဒါမ်ိဳး သူကမရဘူး"
    "ဒီလုိလား၊ ဒီလုိေျပာျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေရာ့ဒ္ေန၊ ဒီအတုိင္းဆုိေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ အတူတူ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ကြာ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
    "ခင္ဗ်ား ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲ"

    "အခုေတာ့ ငါ့ကုိလည္း သူ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္သြားၿပီလုိ႕ ဆုိလုိတာပါကြာ"
    "ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ လံုးလံုး အထင္ေသး အျမင္ေသး မျဖစ္ဘူး"

    သူက ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေျဖသည္။ မနာလုိသည့္ ေလသံက ပုိမ်ားေနသည္။ သူ အထင္ေသးခံရျခင္းကုိ ဂုဏ္ယူၿပီး ထုိအထင္ေသးခံရမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခဲြေ၀မယူႏုိင္သည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
    "ခင္ဗ်ားကုိ အထင္ေသး႐ံုေလာက္ဆုိရင္ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္ေရာက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔၊သူက ခင္ဗ်ားကုိ အ႐ူးအမူး အသည္းစဲြျဖစ္ေနတာ၊သူ အထင္ေသးတာက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပါဗ်ာ"

    "ဟုတ္လား၊ ဒီအတုိင္း မင္းက ေျပာေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ လက္ခံလုိက္ရေတာ့မွာေပါ့ကြာ၊ မင္းရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာ မႈကေလးကုိ ငါ မဖ်က္ခ်င္ပါဘူး၊ ဟား.. ဟား.. ဟား"
    ကၽြန္ေတာ္က တဟားဟားရယ္ရင္း သူ႕ဆီသုိ႕ လက္ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကုိ သူ ဆဲြယူ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရန္လုိသည့္ အေရာင္မ်ားျဖင့္ ဖံုးသြားျပန္ပါသည္။

    "ခင္ဗ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္ႀကီးကုိ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဘူး ေဘာ့"
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ ထားလုိက္ပါေတာ့ကြာ၊ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ ငါေျပာတာက..."
    "ဒီမွတ္ခ်က္ဟာ အလြန္႔အလြန္ကုိ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ပဲ ေဘာ့၊ ဒီလုိမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ၀မ္းနည္းတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္၊ တစ္ဦးတည္း ေသာ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ မွားသြားၿပီ"
    သူ ျဖဳန္းခနဲ လွည့္ထြက္ကာ အေကာက္ဌာန႐ံုးခန္းတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္တည္း ၿပံဳးေနမိပါသည္။ ေဟာင္ေကာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ခ်န္ထားခဲ့သည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ေရာ့ဒ္ေနမွာ မေပၚႏုိင္ပါ။ ေရာ့ဒ္ေနသည္ သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္သနား ေနတတ္သည့္ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မနာလုိ၀န္တုိစိတ္ေတြ မႊန္ထူေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိစိတ္မ်ိဳး ေမြးေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားကုိ သူ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။

    အျပင္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့ၿပီး သံစကာနားမွာ သြားရပ္ေနပါသည္။ ခရီးသည္ေတြ ကြင္းထဲသုိ႕ ဆင္းသြားၾကၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံ႐ွိရာသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။
    "ေရာ့ဒ္ေန..."
    ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေအာ္ေခၚၿပီး လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သည္ဟူေသာ အသိစိတ္ကေလးျဖင့္ သူ ခရီးဆက္ႏုိင္ေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားခရီးသည္ေတြ ျပန္လွည့္ၾကည့္ ၾကေသာ္လည္း ေရာ့ဒ္ေနကေတာ့ လံုး၀လွည့္မၾကည့္ပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံ႐ွိရာသုိ႕သာ စုိက္စုိက္ မတ္မတ္ သြားေနသည္။

    ေလယာဥ္ပ်ံ ေကာင္းကင္ေပၚ တက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္ လက္လွမ္းျပပါေသးသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျပန္ၾကည့္ေနလွ်င္ ျမင္လုိျမင္ျငား ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံသည္ အေပၚသုိ႕ ေထာင္တက္သြားၿပီး တစ္ပတ္၀ဲကာ ေဟာင္ေကာင္ ကမ္းနားအတုိင္း မ်ဥ္းၿပိဳင္ ပ်ံသန္း ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ေရထဲမွ ငါးတစ္ေကာင္ အလ်င္အျမန္ ကူးေျပးသြားသလုိလည္း အရိပ္ထင္ သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။
    ၿပီးေတာ့ စူဇီကုိ ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့ရန္ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ကုိလုန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။

(၂)
နသန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေဖာက္သည္ေတြႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္သည့္ ဘားခန္းမ်ား အမ်ားအျပား ႐ွိပါသည္။ အခ်ိန္ေစာေနေသးေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္႐ွင္၀င္ၾကည့္ၿပီး အခ်ိနျဖဳန္းေနရပါေသးသည္။ ေစာေစာပုိင္းအခ်ိန္တြင္ ဘားခန္းမ်ားမွာ ဘာအလုပ္မွ မျဖစ္ပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း စံုစံုညီညီ ေရာက္ၾကဦးမည္ မဟုတ္ပါ။

    ၀င္းေမးလ္အမည္႐ွိ ဘားခန္းထဲသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၀င္လုိက္သည္။ အခ်ိန္မွာ ခုနစ္နာရီ ထုိးေနပါၿပီ။
    ၀င္ေမးလ္သည္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ဘားခန္းျဖစ္ပါသည္။ စားပဲြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ခင္းက်င္း ထားသည္။ စားပဲြမ်ားေပၚတြင္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ အစားအစာမ်ား ႐ွိသည္။
    စစ္သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္မကေလးတစ္ေယာက္ စားပဲြတစ္လံုးမွာ ထုိင္ေနၾကသည္။ ကုိလုန္းသုိ႕ ေရတပ္သားႏွင့္ သေဘၤာသားမ်ား လာခြင့္မ႐ွိပါ။ ေဟာင္ေကာင္ဘက္ကမ္းမွာသာ ေပ်ာ္ပါးခြင့္ ႐ွိပါသည္။ ကုိလုန္းကုိေတာ့ နယ္ေျမသစ္တြင္ တပ္စဲြထားသည့္ တပ္မွ စစ္သားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔က်က္စားရာ နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။

    စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ လွမ္းၿပံဳးျပသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္အတူ ထုိင္ေနရာမွ မလွမ္းမကမ္း႐ွိ တိတ္တိတ္ပုန္း ခ်စ္သူကုိ ခုိးေၾကာင္ ခုိး၀ွက္ ၿပံဳးျပလုိက္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

    ခဏၾကာေတာ့ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ခြင့္ပန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာသည္။ ယခု အၿပံဳးကေတာ့ အလုပ္သေဘာဆန္သည္။ ေလယာဥ္မယ္ကေလး ၿပံဳးသည့္ အၿပံဳးမ်ိဳးႏွင့္လည္း တူသည္။ သူတုိ႔၏ အလုပ္သေဘာခ်င္းမွာ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ေဖာက္သည္ကုိ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ဟန္လုပ္ၿပီး ၿပံဳးျပၾကရသည့္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘားခန္းက အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက တူညီ၀တ္စံု မ၀တ္ၾကဘဲ ေလယာဥ္မယ္မ်ားကေတာ့ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ၾကျခင္းသာလွ်င္ ကြာပါသည္။

    "စူဇီလုိ႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ္ လုိက္႐ွာေနတာပါ၊ ဒီမွာ စူဇိဆုိတာမ်ား အလုပ္လုပ္ေနတာ ႐ွိသလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။
    သူက ေခါင္းခါျပသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အုိေကကလပ္မွာ ႐ွိႏုိင္ေၾကာင္း၊ ၀င္းေမးလ္တြင္ လူပါးသည့္အခါ အုိေကကလပ္သုိ႕ အလုပ္သြားလုပ္ေလ့႐ွိေၾကာင္း၊ ထုိကလပ္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က အမ်ိဳးသမီး အသစ္ တစ္ေယာက္ အလုပ္၀င္ေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ အမည္ကုိ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေသာ္လည္း အလုပ္၀င္ေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ အမည္ကုိ ေကာင္းစြာ မမွန္မိေသာ္လည္း စူဇီဟုပင္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

    "ဟုတ္တယ္၊ စူဇီပဲျဖစ္မယ္၊ အင္း.. ကၽြန္မ အခုမွ မွတ္မိေတာ့တယ္၊ အဲဒီလူသစ္နာမည္ စူဇီပါပဲ"
    ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေစလုိေသာေၾကာင့္ ထုိစကားကုိ သူ ဆက္ေျပာသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အုိေက ကလပ္သည္ အနီးကေလးမွာပင္ ႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လာခဲ့ရျပန္သည္။
    အုိေကကလပ္သည္ ၀င္းေမးလ္ထက္ ပုိႀကီးသည္။ ဘားေကာင္တာနားမွာ အမ်ိဳးသမီး ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၀ုိင္းထုိင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

    ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ အလုပ္ သေဘာအၿပံဳးမ်ိဳး ၿပံဳးျပေနၾကသည္။ အျခားသံုးေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ရာေ႐ြးႏုိင္ရန္ဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ထုိင္ၿမဲထုိင္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔လည္း အလားတူ အၿပံဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

    ကၽြန္ေတာ္လာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကုိ ႐ွင္းျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔၏ ေဖာက္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သည္ကုိ သိရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေစာေစာက အလုပ္သေဘာ အၿပံဳးမ်ိဳး၊ အလုပ္သေဘာ အမူအရာမ်ိဳးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ ေနတတ္သလုိ ျပန္ေနလုိက္ၾကသည္။

    စူဇီအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ေခါင္းေျခာက္လံုးစလံုး ယမ္းခါၾကသည္။
    "ဒါျဖင့္ရင္ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "ကၽြန္မပါ၊ ကၽြန္မနာမည္က လူးလူး" ဟု တစ္ေယာက္ကေျဖသည္။

    ကၽြန္ေတာ္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ရယ္ခ်လုိက္မိသည္။ ေဆးေရာင္စံု ျခယ္ထားေသာ တ႐ုတ္မမ်က္ႏွာကေလး ေျခာက္ခုသည္ ဘာမွနားမလည္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
    "မင္းကေတာ့ တနလၤာလူးလူး ျဖစ္ရမယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။

    ၿပီးေတာ့ နမ္ေကာက္တြင္လည္း ဗုဒၶဟူး လူးလူးႏွင့္ စေနလူးလူး ႐ွိေၾကာင္း၊ လူးလူးခ်င္း မွားေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေဆးခန္းသြားသည့္ေန႕ကုိ တဲြၿပီး ကဲြျပားေအာင္ ေခၚရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပရသည္။

    သည္လုိ ႐ွင္းျပေတာ့ သူတုိ႔ ပါးစပ္ကေလးေတြကုိ လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္ၿပီး သေဘာက်စြာ ရယ္ၾကသည္။
    ခဏၾကာေတာ့ စူဇီ ႐ွာပံုေတာ္အတြက္ သူတုိ႔ ေခါင္းေျခာက္လံုး ဆုိင္ၾကသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကူအညီေပးဖုိ႕ သူတုိ႔ အလြန္တရာ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔သည္ အသည္းႏွလံုးေရးရာကုိ အလြန္တရာ တန္ဖုိးထားၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

    သာမန္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ မတူပါ။ သာမန္ မိန္းကေလးအေနျဖင့္ အသည္းႏွလံုးေရးရာကုိ ဒါေလာက္ တန္ဖုိးထားခ်င္မွ ထားေပမည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကေတာ့ သည္လုိမဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔၏ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းသည္ ေယာက္်ားတကာႏွင့္ ဆက္ဆံေနရေသာလုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်စ္မပါ။ အသည္းႏွလံုးမပါ။ ခံစားခ်က္မပါ။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ အသည္းႏွလံုးေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူတုိ႔ ႀကီးမားစြာ တန္ဖုိးထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
    မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က စာ႐ြက္ႏွင့္ ခဲတံယူၿပီး ဘားခန္းအမည္မ်ားကုိ ေရးခ်သည္။ က်န္ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေဘးမွ ၀ုိင္းၿပီး စဥ္းစားေပးၾကသည္။ စာ႐ြက္ကုန္သြားေတာ့ ေနာက္တစ္႐ြက္မွာ ဆက္ေရး ၾကသည္။ သူတုိ႔ သိသေလာက္ ဘားခန္းေတြ ကုန္သြားၿပီ။ ဘားခန္းေတြကုိ ေရးသည္မွာ တည္ေနရာ ေက်ာ္လႊားၿပီး ေရးျခင္းမဟုတ္။ စီတန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တ ၇ြတ္တုိက္ ၀င္သြားႏုိင္ေအာင္ တည္ေနရာ အစဥ္လုိက္ ေရးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႕မွသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႕ အေ႐ွ႕ေျပးလုိက္၊ အေနာက္ျပန္လာလုိက္၊ အေ႐ွ႕ျပန္ေျပးလုိက္ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ကင္းေ၀းေစမည္ဟု ဆုိသည္။

    စာရင္းထိပ္ဆံုးက ဘားခန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ သြားရေတာ့မည္။ လူးလူးက သူလုိက္ပုိ႔ေပးမည္ဟု ဆုိသည္။ ေတာင္းပန္၍မရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလွ်င္ အလြယ္တကူ ႐ွာေတြ႕မည္မဟုတ္ဟု ေျပာၿပီး ဇြတ္လုိက္ပုိ႔ေပးသည္။

    ဘားခန္းအ၀ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ကာ တနလၤာလူးလူး ျပန္သြားေလ ေတာ့သည္။
    ေနာက္ထပ္ ဘားခန္းေျခာက္ခု ခုနစ္ခုေလာက္သုိ႕ ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ အားလံုး ဘားခန္း အေသးစားကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးအနည္းငယ္ႏွင့္ စစ္သားအခ်ိဳ႕ကုိသာ ေတြ႕ရ သည္။ ထုိဘားခန္းမ်ားသည္ နမ္ေကာက္လုိ ဟုိတယ္ႏွင့္ တဲြထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ သေဘာတူလွ်င္ အနီးတ၀ုိက္႐ွိ ဟုိတယ္တစ္ခုခုသုိ႕ သြားၾက႐ံုသာျဖစ္သည္။ စစ္သားမ်ားေသာက္သည့္ အရက္ဖုိးေပၚမွ ေကာ္မ႐ွင္ကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ရသည္။

    ဘားခန္းတစ္ခုသုိ႕ ေရာက္ေတာ့ စူဇီ အျပင္သုိ႕ ပါသြားသည္ဆုိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ စူဇီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အရပ္က ေလးေပေလာက္ ပုပုကေလး။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က အလြန္၀ေသာ စူဇီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ် တရုတ္မေတြထဲမွာ အ၀ဆံုးတရုတ္မကေလးျဖစ္သည္။

    အျပင္ေရာက္ေတာ့ လန္ခ်ားေခၚၿပီး ကုိးကုန္းကုိးက်င္း ေလွ်ာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတုိေနၿပီ။ ဖိနပ္ေပါက္ခ်င္သလုိလုိလည္း ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

    ယခု၀င္ရဦးမည့္ ဘားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာပံုေတာ္အဆံုးသတ္ရေတာ့မည့္ ေနာက္ဆံုး ပိတ္ဘားလည္း ျဖစ္ေခ်သည္။
    ထုိဘားခန္းမွာ "ခ်မ္းေျမ့သာယာဘားခန္း" ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး သမွ်ေသာ ဘားခန္းမ်ား အားလံုးအနက္ အသားနားဆံုး ဘားခန္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ညကလပ္ အေသးစား ကေလးႏွင့္လည္း တူပါသည္။ ကပဲြေနရာလည္း ႐ွိသည္။ ကေနသူအခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြသံုးေလးလံုးမွသာ လူ႐ွိသည္။

    စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေမးခြန္းကုိပင္ ေမးရေလေတာ့သည္။
    "ဟုတ္တယ္၊ စူဇီဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္"
    "စူဇီေ၀ါင္းလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ ခုန္လာသည္။

    "ဟုတ္ပါတယ္႐ွင္၊ ေ၀ါင္းမီလင္း ေနာက္ဘက္ကအခန္းမွာ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ မာေဂ်ာင္း သြားကစားေနပါတယ္၊ ဒီေန႔ညက လူသိပ္ပါးတာပဲ၊ ခဏေနဦးေနာ္၊ ကၽြန္မ သြားေခၚေပးမယ္"
    ကတၱီပါခန္းဆီးခ်ထားသည့္ အေပါက္၀တြင္းသုိ႕ သူ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဓာတ္စက္မွ "အထီးက်န္ ခုနစ္ရက္" သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္တြင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ သီခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိမွ် မကေသး၊ စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အထိမ္း အမွတ္သီခ်င္းဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္လာၾကျပန္သည္။ ထုိသီခ်င္းသံ ေပၚလာျခင္းမွာ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ မဟုတ္ႏုိင္ပါ။ စူဇီက အမွတ္တရကေလးျဖစ္ေစရန္ တမင္ ဖြင့္ခုိင္းလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕သြားပါေတာ့သည္။ စိတ္သက္သာရာလည္း ရသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာသည့္သတင္းကုိ ၾကားရသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ခုိင္းျခင္းမွတစ္ပါး အျခားဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ပါ။

    ခဏၾကာေတာ့ သူ ထြက္လာသည္။ ကတၱီပါခန္းဆီးကုိ မၿပီး ခဏရပ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ကမီးေရာင္ျဖင့္ သူ႕ခႏၶာကုိယ္ ေကာက္ေၾကာင္းကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရပါသည္။ သည္လုိ ရပ္ေနပံုကေလးကုိ ျမင္လုိက္ရ႐ံုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲသုိ႕ သူ ၀င္လာေလသလားဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထင္လုိက္မိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုးမွာ ပီတိေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားပါေတာ့သည္။

    ခန္းဆီးကုိ ခ်ထားခဲ့ၿပီး အခန္းထဲသုိ႕ သူ၀င္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ မျမင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာ ခဏရပ္ေနသည္။ ပတ္လည္ကုိ လွည့္႐ွာေနသည္။ သူျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ျပလုိက္သည္။ သူျမင္သြားပါသည္။ ကပဲြၾကမ္းျပင္ကုိ ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာသည္။

    "ဟယ္လုိ...စူဇီ"
    ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေခၚသည္။ သူသည္ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနပါသည္။ ထုိပံုကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ "အထီးက်န္ ခုနစ္ရက္"ကုိ သူ လုိလုိလားလားႏွင့္ ဖြင့္ခုိင္းျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ဖြင့္သည္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္မႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ နားလည္သြား ပါေတာ့သည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ပုိမုိေသခ်ာသြားေစလုိသည့္ သေဘာျဖင့္ -
    " နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး စူဇီ၊ ကုိယ္တုိ႔အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ သီခ်င္းေလ" ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။
   
    သူ နားစြင့္လုိက္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ဘာကုိမွ အမွတ္ရပံုမေပၚပါ။ သူ႕ အမူအရာ ဘာမွထူးျခားမလာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ပါၿပီ။ တုိက္ဆုိင္မႈ သက္သက္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္တကား။
    "႐ွင္ဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီကုိလာတာလဲ" ဟု ေအးတိေအးစက္ေမးသည္။

    "စူဇီ ထုိင္ပါဦး၊ ကုိယ္တုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္"
    သူ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း လုပ္ေနေသးသည္။ ခဏေနေတာ့မွ ခံုတစ္လံုး၏ အစြန္းမွာ မထုိင္ခ်င့္ ထုိင္ခ်င္ႏွင့္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ၀င္ထုိင္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ မည္သုိ႕ေသာ ခံစားခ်က္မွ မ႐ွိသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြထုိးေရာက္လာၿပီး ဘာေသာက္မလဲဟု ေမးသည္။ စူဇီက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အတြက္ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာ မွာလုိက္သည္။

    "အခ်ိဳရည္ကေလးေလာက္ေတာ့ မင္း ေသာက္ႏုိင္ပါတယ္ေနာ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "႐ွင္ဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီကုိလာတာလဲ" ဟု သူက ေအးတိေအးစက္ ေမးျပန္ပါသည္။

    "ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းကုိ လြမ္းလုိ႔ စူဇီ၊ မင္းကုိ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္လုိ႕၊ မင္းကုိ ကုိယ္ဘက္ေလာက္ လြမ္းရတယ္ဆုိတာ မင္း သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး"
    "ဘာျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္မကုိ လာၿပီး ႐ွင္ညာေနရတာလဲ၊ ႐ွင့္မွာ မိန္းကေလးအေဖာ္ ရေနၿပီပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား"
    "ဘက္တီေလာင္းကုိ ေျပာတာလား"

    "ကၽြန္မ မသိဘူး"
    သူ၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိန္းသိမ္းသည့္အေနျဖင့္ နာမည္ကုိ မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး၊ သူေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
    "႐ွင္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီဆုိတာပဲ ကၽြန္မၾကားတယ္၊ သူ႕နာမည္ကုိ မၾကားမိဘူး၊ အေရးမႀကီးပါဘူးေလ၊ ႐ွင့္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ တဲြစရာ႐ွိေနၿပီဆုိတာဟာ ကၽြန္မကုိ ဘာမွ ထိခုိက္ စရာအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး"

    "စူဇီ၊ ဘက္တီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြဟာ အလကားအဓိပၸာယ္ မ႐ွိတာေတြပါ"
    "ကၽြန္မ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ၾကားတာ အဲဒီေကာင္မပဲျဖစ္မယ္၊ အခုမွ ကၽြန္မ သတိရတယ္၊ အဲဟုိ ကန္တုန္ေကာင္မေလ၊ သူဟာ ႐ွင့္ရဲ႕ အၿမဲတမ္းအတဲြ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႕ ကၽြန္မၾကားတယ္"

    "ဒီသေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးစူဇီ၊ ကုိယ့္အခန္းကုိ သူတစ္ခါလာတာ မွန္ပါတယ္၊ အဲဒီတစ္ခါတည္းပဲယံုပါ၊ မင္းထြက္သြားတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဘ၀နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္၊ အလုပ္လည္း လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက မင္းအေပၚမွာ သစၥာ ထားစရာမလုိမယ့္ ကုိယ္ေခၚရင္လည္း မျငင္းမယ့္ အမ်ိဳးသမီးက သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္ စိတ္ထိခုိက္စရာေကာင္းပါတယ္ စူဇီ၊ ကုိယ္ဘယ္လုိမွ မေျဖသာပါဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ့္အခန္း ထဲကုိ သူ ေနာက္ထပ္ လံုး၀မလာရေတာ့ပါဘူး"

    "႐ွင္ ဘာျဖစ္လုိ႕ မဟုတ္္တာေတြကုိ ဒါေလာက္ေတာင္ ေျပာေနရတာလဲ"
    "မဟုတ္တာေတြကုိ ကုိယ္မေျပာပါဘူး စူဇီ"
    "ဟုတ္တယ္၊ လိမ္ေနတာ၊ ႐ွင္ အၿမဲတမ္း အဲဒီကန္တုန္ေကာင္မကုိ စိတ္၀င္စားေနတာပဲ၊ ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ တစ္ခါေျပာဖူးတာ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္၊ အဲဒီေကာင္မက ႐ွင့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္လာေအာင္ တတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာေလ၊ အင္မတန္ ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိတယ္၊ သူ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေၾကာင့္ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ေတာင္ မထိန္းႏိုင္သေလာက္ပဲလုိ႔ ႐ွင္ တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္ေလ"

    "ကုိယ့္စိတ္ထဲက ပါလုိ႔ေျပာခဲ့မိတာ မဟုတ္ပါဘူး စူဇီရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကုိယ္႐ူးမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္မိမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး၊ အခုေတာ့ သူ႕ကုိ ကုိယ္လံုးလံုး ၾကည့္လုိ႔မရပါဘူးကြယ္"

    "ဒီလုိဆုိရင္ ႐ွင့္ရဲ႕ အၿမဲတမ္းအတဲြအျဖစ္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႕ကုိ ဆက္လက္ခံထားတာလဲ"
    "ဆက္မတဲြပါဘူး စူဇီ"
    "တဲြတယ္၊ ႐ွင္ သူနဲ႔ ဆက္တဲြေနတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းက ကၽြန္မကုိ ေျပာတယ္"
    "ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႕ နမ္ေကာက္ကုိ မင္း ျပန္မလာတာလား"

    သူ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကုိ အေပၚသုိ႕ ေမာ့လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဆုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းလုိက္မိပါသည္။

    "ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္မလာတာ၊ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္သြားဖုိ႕ ကၽြန္မ အရမ္း႐ွက္ေနတယ္၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာပ်က္ရသလဲ၊ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္သြားမယ့္အစား ေသပစ္လုိက္ရတာက ပုိေကာင္းဦးမယ္"

    စားပဲြထုိး ေရာက္လာသည္။ အခ်ိဳရည္ဖန္ခြက္ကုိ စူဇီေ႐ွ႕မွာ ခ်ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ ဖန္ခြက္တစ္လံုးခ်ကာ ဘီယာငွ႕ဲထည့္ေပးသည္။ ဘီယာလက္က်န္ႏွင့္ ပုလင္းကုိ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။

    "စူဇီ၊ ကုိယ္႐ွင္းျပတာကုိ ခဏကေလးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါ"
    ဘက္တီေလာင္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ထပ္႐ွင္းျပသည္။ ဘက္တီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္ကုိ ႐ွင္းျပသည္။ ထုိတစ္ႀကိမ္သာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ လံုး၀အဆက္အဆံ မလုပ္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ရွင္းျပသည္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ယံုၾကည္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းထူးမလာပါ။

    "ေကာင္းၿပီ၊ ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မယံုၿပီ၊ အခု ႐ွင္စိတ္ခ်မ္းသာေနသလား"
    သူ႕ေလသံသည္ ေစာေစာကအတုိင္းပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႐ွိမလာပါ။ ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေနသည္။

    "စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး စူဇီ၊ ကုိယ့္အေပၚမွာ မင္း ယံုၾကည္မႈမ႐ွိတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္လည္း ကုိယ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္၊ ဒီမွာက မင္း ပုိက္ဆံမ်ားမ်ားစားစား ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မယ္"

    "ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔ေလ၊ ေသာၾကာေန႔ဆုိရင္ ဒီလုိပဲ လူပါးတယ္"
    "တျခားရက္ေတြက်ေတာ့ ပုိေကာင္းသလား"
    "ဟုတ္တယ္၊ ပုိေကာင္းတယ္ ဧည့္သည္ေတြ ပုိမ်ားတယ္၊ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံေြ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ ဟုိတယ္ကုိ လုိက္မသြားဘဲ ဒီမွာထုိင္ေနရင္း အရက္ေပၚကရတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္ကကုိ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"

    သူ႕ေလသံသည္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႀကီး ေျပာေနသည့္ ေလသံမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း သူ႕ဟာသူလည္း သတိျပန္ထားမိပံုရသည္။
    "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ဟုိ လိပ္ျပာေတာင္ဆီက ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရလုိက္တယ္၊ ကၽြန္မ စုထားတာ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ"
    "စူဇီ မင္းဘာျဖစ္လုိ႔ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္မလာတာလဲကြယ္"

    "ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ေဟာဒီ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းမွာပဲ ေနေတာ့မယ္"
    သူ႕စိတ္ေျပာင္းလဲေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႕မွ် စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တစ္ေက်ာ့ေလာက္ အတူကရန္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ အတူ တဲြၿပီးကရလွ်င္ ဟုိတစ္ခါက ရခဲ့ဖူးသည့္ စိတ္အာ႐ံုေတြ ျပန္လည္ရ႐ွိမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ လင့္မိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူက ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနသည္။
    မည္သုိ႕ ဆုိေစ သူ႕အိမ္အေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုိက္ပုိ႔ခြင့္ျပဳ လုိက္ပါသည္။

    ဘတ္ကားစီးၿပီး နသန္လမ္းမႀကီးသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ကူးတုိ႔ သေဘၤာစီးၿပီး ၀မ္ခ်ိဳင္းသုိ႕ ျပန္မည္။ စူဇီသည္ ကုိလုန္းတြင္ မေနပါ။ ၀မ္ခ်ိဳင္း႐ွိ စကၠဴဆုိင္အေပၚထပ္မွ မူလအခန္းမွာပင္ ဆက္လက္ေနထုိင္ပါသည္။

    ေရာ့ဒ္ေနႏွင့္ အတူ လုိက္သြားတုန္းက ထုိအခန္းကုိ ျပန္အပ္လုိက္ၿပီဟု ေျပာခဲ့သည္။ ကုိလုန္းမွာ ေျပာင္းေနၿပီဟု ေျပာထားသည္။ ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရေစရန္ ထုိအခန္းကုိ ျပန္မအပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရာ့ဒ္ေန လုိက္လံ ေႏွာင့္ယွက္ေနမွာ စုိးေသာေၾကာင့္ ျပန္အပ္ လုိက္ၿပီဟု ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

    ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုး စေတြ႕သည္မွာလည္း ယခု ကူးတုိ႕သေဘၤာေပၚမွာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အစျပန္ေဖာ္ ေပးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္ကေလး တစ္ဖက္ကုိ ဆဲြယူလုိက္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူက ႐ုန္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနရာသုိ႕လည္း ေ႐ႊ႕သြားကာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ရပ္ေနလုိက္သည္။
    စကားမေျပာၾကဘဲ သူ႕အိမ္႐ွိရာသုိ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္၀ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

    "ကုိင္း... ကၽြန္မတုိ႕ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားပါၿပီ"
    "မင္းနဲ႔ကုိယ္ ထပ္မေတြ႕ႏုိင္ဘူးလား စူဇီ"
    "မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ ႐ွင္နဲ႔ ကင္းကင္းျပတ္ျပတ္ပဲ ေနခ်င္တယ္"
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာကဲ့သုိ႕ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးမ်ားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ မယံုၾကည္ခ်င္ပါ။ ယံုၾကည္လုိ႔လည္း မရပါ။

    လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ သြားစဥ္းစားမိသည္။ ဟင္နက္ဆီလမ္းေပၚက ဓာတ္ပံုတစ္ဆုိင္မွာ သူတုိ႔သားအမိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖူးသည္။ ေရာ့ဒ္ေနေနာက္သုိ႔ သူလုိက္သြားၿပီး ေလးငါးရက္အၾကာတြင္ ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားေ႐ြးခဲ့သည္။ ထုိဓာတ္ပံုေတြကုိ သူ မျမင္ရေသးပါ။ ထုိဓာတ္ပံုမ်ား ေပးဖုိ႕အေၾကာင္းျပၿပီး သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ဆဲြဖုတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အပုိကူးထားသည့္ပံုမ်ားကုိ သတ္သတ္ေရြးဖယ္ထုတ္သည္။ က်န္ပံုမ်ားကုိ စာအိတ္တစ္လံုးထဲမွာ ထည့္သည္။ မနက္ျဖန္ ညဦးပုိင္းတြင္ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းသုိ႕သြားၿပီး ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ သူ႕လက္ထဲထည့္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

    ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ မုိးႀကီးသည္းထန္စြာ ႐ြာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာင္ေကာင္သုိ႕ ေရာက္ကတည္းက ဘက္တီေလာင္းႏွင့္ ေတြ႕သည့္ေန႔ တစ္ေန႔သာ မုိးဖဲြဖဲြ ကေလး ႐ြာသည္ႏွင့္ ႀကံဳဖူးသည္။

    အေတာင္းေရေႏြးၾကမ္း လာပုိ႔သည္။
    "မုိးရာသီေတာ့ စၿပီဆရာ" ဟု သူကေျပာသည္။
    အိပ္ရာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထလုိက္သည္။
    "ဟုိက္... ဒုကၡပဲ အေတာင္းေရ၊ ဟုိမွာၾကည့္ပါဦး"
    လသာေဆာင္ ျပဴတင္းေပါက္မွေန၍ အတြင္းသုိ႕ မုိးပက္ေနသည္။ လသာေဆာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေရေတြအုိင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပန္းခ်ီကားေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ အပါအ၀င္ လသာေဆာင္ေပၚမွာ႐ွိေသာ ပစၥည္းမ်ား အားလံုး ေရေတြ႐ႊဲေနသည္။

    ႐ွိသမွ်ပစၥည္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲသုိ႕ သယ္သြင္းၾကသည္။ ေရစုိသြားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေျခာက္ေအာင္ ေရသုတ္ယင္းျဖင့္ တစ္နာရီေလာက္ အခိ်န္ ကုန္သြားသည္။ လသာေဆာင္ ထဲက ပစၥည္းေတြ အခန္းထဲ ျပန္သြင္းရသျဖင့္ ပြစက်ဲေနသည္။ ပစၥည္းမ်ား ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ ႐ွင္းလင္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ ေနရာကေလးတစ္ခု ရေအာင္လည္း ဖန္တီးရသည္။

    ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေကးကုိ ဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ သတိရသည္။ မေန႔ညတုန္းက ေကးႏွင့္ ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းထားခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီကုိ သြား႐ွာရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ ေၾကာင္း စာတုိကေလးေရးကာ ေဆး႐ံုမွာ ေပးထားခဲ့ရသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိသည္ကုိလည္း ႐ွင္းမျပခဲ့။

    ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဖုန္းႏွင့္ဆက္ၿပီး မေျပာလုိပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဖုန္းဆက္ျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ဖုန္းျဖင့္ေျပာမျပခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညဘက္ကုိလုန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္မသြားမီ ေျခာက္နာရီခဲြ အခ်ိန္တြင္ ဂေလာက္စတာဟုိတယ္မွာ ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းလုိက္ရေတာ့သည္။

    ညေနေျခာက္နာရီထုိးသည္အထိ မုိး႐ြာဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မုိးကာအက်ႌ မ႐ွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနီးဆံုး ဆုိင္တစ္ဆိုင္သုိ႕ မုိး႐ြာထဲမွာ ျဖတ္ေျပးၿပီး အစိမ္းေရာင္ တ႐ုတ္ထီးတစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ရသည္။ တစ္ေဒၚလာပဲ ေပးရသည္။ မုိးေကာင္းေကာင္း လံုပါသည္။ တစ္ေဒၚလာပဲ ေပးရသည့္အတြက္ ေပ်ာက္သြားလွ်င္ုလည္း အေရးမႀကီးလွ။

    ဂေလာက္စတာဟုိတယ္သုိ႕ ေကးအလ်င္ ေရာက္ႏွင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရက္မွာ လုိက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေကး၀င္လာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေတာ့ သူက ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္သည္။

    "ေဟး... ကၽြန္မထင္တာ မွန္သြားၿပီ" ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဘာကုိဆုိလုိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးျပန္သည္။
    "မေန႔ညေနတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ ႐ွင္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ေတာ့ စူဇီေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနခဲ့တယ္၊ အခု ႐ွင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ ေၾကာက္တက္တက္နဲ႔ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေတြးတာ မွန္သြားၿပီ၊ ကဲ... ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ကေလး ေနစမ္းပါ၊ မေန႔ညေန ကတည္းက ႐ွင္နဲ႔မေတြ႕ရလုိ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနတာ"

    အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလုိက္သည္။ စူဇီကုိ ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႕ ခံစားေနရေၾကာင္းပါ ေျပာျပသည္။ ၿပီးေတာ့မွ စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ မည္ဆုိလွ်င္ ႐ူးရာမ်ားက်မည္ ထင္မလားဟု သူ႕ကုိ ေမးၾကည့္သည္။

    "႐ွင့္ဘက္ကေနၾကည့္ၿပီး ေျပာရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မအျမင္ ေျပာရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စူဇီရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ဘက္က ေျပာရမွာလား"
    "ကုိယ္သိခ်င္တာက သူဘယ္လုိျမင္မလဲ ဆုိတာပါပဲ၊ သူဟာ ကုိယ့္ကုိ တကယ္ပဲ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႕ မင္းထင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတားထားေပမယ့္ ဒါေတြကုိ ကုိယ္ဂ႐ုစုိက္မေနဘဲ သူ႕ကုိ လာေတြ႕ ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕မွာပဲလုိ႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမလား"

    "မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေယာက္်ားက သူတုိ႔တားတာကုိ မနာခံဘဲ ဇြတ္လာေတြ႕တာမ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကစၿမဲပဲ၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ သံသယျဖစ္စရာမ႐ွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခု ႐ွင္ေျပာျပတဲ့ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ လာမေတြ႕ပါနဲ႔ေတာ့ဆုိေတာ့ သူ တကယ္ေျပာလုိက္တာလုိ႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္"
    "ဒီလုိဆုိရင္ ဒီေန႔ည သူ႕ကုိ ကုိယ္သြားမေတြ႕သင့္ဘူးေပါ့၊ ဒီဓာတ္ပံုေတြကုိ စာတုိက္ကပဲ ပုိ႔လုိက္ရေတာ့မွာလား"

    "မဟုတ္ဘူး၊ ႐ွင္သြားေတြ႕ၾကည့္ဖုိ႕ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီလုိသြားေတြ႕မၾကည့္ရင္ ႐ွင္ဟာ မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနမယ္ မဟုတ္လား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အႀကံဥာဏ္မွားၿပီး ေပးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ကၽြန္မကုိ အျပစ္တင္ေနဦးမယ္"
    "တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္ေလ၊ ကုိယ့္႐ွပ္အက်ႌေ႐ြးဖုိ႕ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းကုိ ကူးစရာေတာ့ ႐ွိပါတယ္"
    "အင္း... ႐ွင္က တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဆင္ေျခကေလး ျပန္ေပးေနေသးတာကုိး"
    "ေကး... စူဇီနဲ႔ ျပႆနာႀကီးကုိ ကုိယ္မ႐ွင္းႏုိင္ေသးသမွ် မင္းနဲ႔ကုိယ္ ထပ္မေတြ႕ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစးေနမိတယ္ကြယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "ဒါကေတာ့ ႐ွင့္အေပၚမွာ တည္ပါတယ္ေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူးတုိ႔ဆိပ္ကုိေတာ့ ကၽြန္မကားနဲ႔ ႐ွင့္ကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးမွျဖစ္မွာပဲ၊ မုိးက တအား႐ြာေနၿပီ"

    ကူးဆုိ႔ ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မုိးသည္းသည္း ႐ြာေနသျဖင့္ ျမင္ကြင္းေတြ ပိတ္ေနသည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကူးခဲ့သည္။ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းသုိ႕ တကၠစီငွားၿပီး သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ေငြအကုန္မ်ားခ်င္လည္း မ်ားပါေစေတာ့။ လမ္းမွာ ကုလားဆုိင္သုိ႕ ၀င္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ကုလားက လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ရင္း ၿပံဳးေနသည္။
    "ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌ မရေသးဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေလာင္းရဲတယ္ဗ်ာ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "အား... ဒါဆုိရင္ ဆရာ႐ံႈးသြားၿပီ၊ ႐ံႈးသြားၿပီ"
    သူ အားပါးတရ ၿပံဳးသည္။ ပါးစပ္က နား႐ြက္ႏွစ္ဖက္မွာ သြားခ်ိတ္ေနၿပီလား ထင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ႐ွပ္အက်ႌကုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျမႇာက္ျပၿပီး အညိဳေရာင္စကၠဴႏွင့္ ထုတ္ေပးသည္။ သူ႕မ်က္နွာ အမူအရာကုိလည္း ၀မ္းနည္းဟန္ ေဆာင္ထားသည္။

    "ဆရာဟာ ေစ်း၀ယ္ရာမွာေတာ့ အင္မတန္ ေတာ္ေပတာပဲခင္ဗ်ာ၊ ဒီအက်ႌကုိ သူ႕တန္ဖုိးထက္ ပုိၿပီးနည္းတဲ့ေစ်းနဲ႕ရေအာင္ ဆရာ၀ယ္ႏုိင္ေပတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ံႈးသြားပါၿပီ" ဟုလည္း စိတ္မေကာင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။

    "ဒီလုိဆုိရင္ ဒီအက်ႌကုိ ကၽြန္ေတာ္ ယူမသြားေစခ်င္ဘူးလား"
    ကၽြန္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးျဖင့္ ျပန္ေမးမိသည္။ ႐ွပ္အက်ႌမွာ ေနသာသည့္ ရာသီဥတုတြင္ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ အလင္းေရာင္နည္းသည့္ ယခုလုိ မုိးရာသီမွာေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ပါ။

    "အုိ... ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ လုပ္ငန္းဟာ လုပ္ငန္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကတိကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား" ဟု သူက ဆက္ေမးလုိက္ေသးသည္။
    ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းေရာက္ေတာ့ တကၠစီခေပးလုိက္ၿပီး အထုပ္အပုိးမ်ားကုိ ပုိက္ကာ မုိးေရထဲမွာျဖတ္ၿပီး ဘားခန္းထဲသုိ႕ အေျပး၀င္ခဲ့သည္။ ညေနက တစ္ေဒၚလာေပးၿပီး ၀ယ္လုိက္သည့္ ထီး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ေကး၏ ကားထဲမွာ က်န္ခဲ့သလား၊ ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚမွာ က်န္ခဲ့သလား၊ အက်ႌ၀င္ေ႐ြးသည့္ ကုလားဆုိင္မွာ က်န္ခဲ့သလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ၿပီ။    အတြင္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ မုိးသည္းသည္း ႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြ မလာႏုိင္ေတာ့ပံုရသည္။ ဘားခန္းထဲမွာ လူ႐ွင္းေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ စူဇီကုိေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စားပဲြတစ္လံုးမွာ ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

    စူဇီႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာခြင့္ျပဳရန္ ကၽြန္ေတာ္က ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ လူငယ္သည္ ယဥ္ူေက်းသိမ္ေမြ႕သည့္ အမူအရာျဖင့္ ထုိင္ရာမွထသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေနရာမွထေပးေသာ ေက်ာင္းသားကေလးႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။

    "ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကပါ၊ ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လစ္မေျပးမိပါဘူးဗ်ာ၊ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္" ဟု သူကေျပာသည္။
    "ဟုတ္ပါတယ္"
    "ဒီလုိဆုိရင္ ၀မ္းသာလွပါၿပီဗ်ာ" ဟု သူက ေျပာလုိက္ေသးသည္။

    ထုိေနရာတြင္ အလင္းေရာင္က မွိန္လြန္းလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကတၱီပါ ခန္းဆီးကာထားသည့္ အေပါက္မွ တစ္ဖက္စႀကႍ အတြင္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေနရာမွာ အုပ္ေဆာင္းမ႐ွိသည့္ မီးလံုးတစ္လံုး ထြန္းထားသည္။ အိမ္သာနံ႕ကလည္း နံလွသည္။

    ဓာတ္ပံုမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ယူလာေပးသည့္အတြက္ စူဇီ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႕သားကေလးက ကင္မရာကုိ အံ့ၾသတႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနေသာပံုမ်ားကုိ ျမင္ရသည္တြင္ သူ႔ဟာသူ သေလာက်လြန္းသျဖင့္ တခစ္ခစ္ရယ္မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ ထုိပံုေလးပံုၿပီးသြားေတာ့ ကေလး၏ အေဖပံုမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနေသာဓာတ္ပံု ထြက္လာသည္။ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ထုိပံုကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မေပးဘဲ အျခားပံုမ်ားေနာက္သုိ႕ ထုိးယြင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ေပၚလာသည့္ပံုသည္ သူ႕သားကေလး တစ္ေယာက္တည္း ႐ုိက္ထားေသာပံု ျဖစ္သည္။

    "အဲ... ဟုိပင္လယ္ကမ္းစပ္က ႐ြာကေလးမွာ သြားေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ ေနေကာင္းသြားတယ္၊ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ အခုဆုိရင္ သူ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ၊ ပါးႀကီးေတြက ပန္းႏုေရာင္ေျပးၿပီး ေဟာဒီလုိေဖာင္းလုိ႔"

    ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ သူ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ ေဖာင္းျပသည္။ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္။
    "ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ ေခ်ာင္းလည္းမဆုိးေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ လံုးလံုး ေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ဘူး၊ သူ ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသြားၿပီ"
    "ဟုတ္လား စူဇီ၊ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့"

    "လံုးလံုးေပ်ာက္သြားတယ္၊ ပင္လယ္ေလကုိ ႐ွဴခဲရလုိ႕နဲ႔တူတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ေရလည္း မွန္မွန္ခ်ိဳးခဲ့တယ္ေလ၊ ဟုတ္တယ္၊ သူ ေန႔တုိင္းေရခ်ိဳးတယ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ပင္လယ္ထဲမွာေလ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ လိမ့္လိမ့္လာၿပီး သူ႕ကုိလဲသြားေအာင္ တုိက္ပစ္လုိက္တယ္ေလ"

    သူ၀မ္းသာအားရ ရယ္ေနသည္။ မေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့ရသလုိ မဟုတ္။ စိတ္ေကာင္းလည္း ၀င္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျခားထားသည့္ အရံအတား ႀကီးမ်ားအားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။

    ေနာက္ထပ္ လာမေတြ႕ပါႏွင့္ေတာ့ဟု သူေျပာသည့္ စကားကုိ နားမေထာင္ဘဲ ယခုလုိ လာမိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးျပန္တင္မိပါသည္။
    အလင္းေရာင္ ပုိရေအာင္ သူ႕လက္ကေလးကုိ ေျမႇာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ကုိကုိင္ၿပီး ပုိျမင့္ေအာင္ ေျမႇာက္ေပးလုိက္သည္။ ယခုလုိ အသားခ်င္းထိ လုိက္ေတာ့မွ အေျပာင္း အလဲတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည္။ စူဇီက သူ႕အသးကုိ အထိမခံဘဲ ဆက္ခနဲ ႐ုန္းလုိက္သည္။ ပ်ားတုပ္ခံလုိက္ရသလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ထိခုိက္ စြာျဖင့္ ျပန္႐ုပ္လုိက္ မိသည္။

    ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည့္အေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အကဲျဖတ္ခ်က္ မွားယြင္းသြားပါၿပီ။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကားတြင္ ျခားထားသည့္ အရံအတားမ်ားသည္ ႐ွိၿမဲ႐ွိေနပါေသးသည္။

    ေကးေျပာသည္မွာ မွန္ပါသည္။ စူဇီသည္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ တကယ္႐ွိေနသည္ကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ အလုိမ႐ွိေတာ့ပါ။ အရံအတားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပယ္ဖ်က္လွ်င္ ရေကာင္း ရပါလိမ့္မည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီ ေက်နပ္မည္ မဟုတ္ပါ။

    "ေကာင္းၿပီ စူဇီ၊ ကုိယ္သြားေတာ့မယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "ဟုတ္ကဲ့၊ ၀ုိင္ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကုိ သြန္ပစ္လုိက္တာက ပုိေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား"
    သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကုိ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
    "အင္း... ကုိယ္မွတ္မိပါတယ္ စူဇီ"

    တစ္ခါတုန္းက တ႐ုတ္စကားပံုတစ္ခုကုိ သူ ေျပာျပဖူးသည္။ ၀ုိင္အရက္ကုိ လံုး၀မေသာက္ျခင္းက ေကာင္းသည္။ တစ္ခြက္ေသာက္မိပါက ေနာက္ထပ္ ျဖည့္ေပးစရာ ၀ုိင္အရက္မ႐ွိေတာ့ေၾကာင့္ အာသာမေျပဘဲ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရမည္ဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္သူမ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ သေဘာမထားႏုိင္ေတာ့သည့္ အတူတူ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ သြားၾကဖုိ႕သာ ႐ွိသည္။ သည္လုိမွ မဟုတ္လွ်င္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနၾက႐ံုသာ ႐ွိမည္။

    "ကဲ... ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါၿပီ စူဇီ၊ မင္းအဆက္အသြယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဘယ္မွာ ႐ွိတယ္ဆုိတာ မင္းသိသားပဲ၊ အကူအညီလုိရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ဖုန္းဆက္ပါ"
    "ေကာင္းပါၿပီ ေရာဘတ္၊ ဂြတ္ဘုိင္..."

    အျပင္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္မွာ မုိး႐ြာေနဆဲ႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နသမ္လမ္းအတုိင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ မုိးေရစက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေျပးလာတုိက္ခုိက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ အက်ႌထုပ္မွာလည္း မုိးေရေၾကာင့္ အေပါက္မ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

(၃)
မုိးက တစ္ပတ္လံုးလံုး ဆက္႐ြာေနသည္။ ရပ္ကြက္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရေတြ လွ်ံေနသည္။ အခ်ဳိ႕လမ္းမ်ားမွာ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္ေစာင္းမွာ ကပ္ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္အေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ၿပိဳက်ကုန္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ လသာေဆာင္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘာျမင္ကြင္းကုိမွ မျမင္ရေတာ့။ တသည္းသည္း ႐ြာေနသည့္မုိးက ကန္႔လန္႔ကာလုိ ကာရံထားသည္။
    နမ္ေကာက္ဘားခန္းထဲမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွတစ္ပါး ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ မုိးသည္းထန္စြာ ႐ြာေနေသာေၾကာင့္ သေဘၤာသားေတြလည္း ကုန္းေပၚကုိ မတက္ႏုိင္ၾက။
    တစ္ေန႔တြင္ ဘားခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ၿပီး မာေဂ်ာင္းကစားနည္းကုိ ဂြမ္နီထံမွာ သင္ေနသည္။ ထုိအခုိက္ မန္ေနဂ်ာ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖုန္းလာေနေၾကာင္း ေျပာသည္။
    ဘားခန္းထဲမွ ဖုန္းကုိ လွမ္းဆက္သူမွာ စူဇီပင္ ျဖစ္ရေပမည္။ ဘားခန္းထဲမွ ဖုန္းကုိ ဆက္မည့္ အျခားသူမ႐ွိ။ ထုိင္ရာမွ ခုန္ထၿပီး ဖုန္း႐ွိရာသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ အူယားဖားယား ေျပးခဲ့သည္။
    သုိ႕ေသာ္လည္း ေကးဖလက္ခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။

    "ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္တာ ႐ွင္ စိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္" ဟု ေကးက ေျပာသည္။
    "မဆုိးပါဘူး ေကး၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ ဘားထဲမွာ႐ွိေနတာ မင္းဘယ္လုိ လုပ္သိတာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
    "ကၽြန္မ မသိဘူး"
    "အုိး... ေအာ္ပေရတာက ဒီကုိ ထုိးေပးလုိက္တာနဲ႔တူတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ မင္းအသံကုိ ၾကားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ ေကးရယ္"
    "ဟုိညတုန္းက စူဇီနဲ႔ ႐ွင္ေတြ႕ေတာ့ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့သလဲဆုိတာ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတာ"

    "သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းေျပာတာ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္ ေကး၊ သူက ကုိယ့္ကုိ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ္ကလည္း သူ႕ကို ဒုကၡထပ္မေပးေတာ့ပါဘူး"
    "ဟုတ္လား၊ မုိးေတြ တအား႐ြာေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ အခန္းထဲ ေအာင္းေနရတာ စိတ္ကုန္လြန္းလုိ႔၊ ဒီေန႔ည ကၽြန္မကုိေခၚၿပီး ညစာမေကၽြးခ်င္ဘူးလား" ဟု ေကးက ေမးသည္။

    "ေကာင္းတယ္ကြာ၊ ကုိယ္ အင္မတန္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေပါ့"
    ထုိေန႔ညက တ႐ုတ္ထမင္းဟင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားစားၾကပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ သြားၾကည့္ၾကသည္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲက ထြက္လာေသာအခါ မုိးက သည္းထန္စြာ ႐ြာေနျပန္သည္။ ေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္း ပိတ္ေနသည္။ ကုိက္အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ လွမ္းျမင္ရသည္။ တစ္နာရီလွ်င္ ငါးမုိင္ႏႈန္းေလာက္ျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ကားေမာင္းလာခဲ့ရသည္။

    နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ မုိးအနည္းငယ္ စဲသြားေအာင္ ေစာင့္ရင္း ကားထဲမွာ ပင္ထုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားေျပာေနၾကသည္။ ေကးတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေမာင္းသြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးအစဲကုိ ေစာင့္ျခင္းျဖစ္သည္။

    "ဒီေန႔မနက္ ဖုန္းဆက္တာ ကၽြန္မမွန္းလည္း သိလုိက္ေရာ ႐ွင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ သြားတယ္ မဟုတ္လား" ဟု ေကးက ေမးသည္။
    "အုိး... မဟုတ္ရပါဘူး ေကးရယ္"
    "႐ွင္လိမ္တာႀကီးက ေပၚေနၿပီ၊ ႐ွင့္ကုိ ဖုန္းဆက္တာ စူဇီျဖစ္ရမွာပဲလုိ႕ ႐ွင္ေတြးခဲ့မိတယ္ မဟုတ္လား၊ မညာနဲ႔၊ မွန္မွန္ေျပာ"
    "အင္း... ဘားခန္းထဲကုိ လွမ္းဆက္တယ္ဆုိေတာ့..."

    "ဒါကုိ ၾကည့္ရင္ စူဇီကုိ ႐ွင္ မျပတ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိတာ ျပေနတာပဲ"
    "တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ သူ လွမ္းဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတယ္၊ ဒီလုိထင္တာလည္း ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္ေလ၊ သူ ဆက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါထက္ ေကး မင္း ဘယ္ေန႔ရက္အားရမလဲ"

    "ၾကားသပေတး"
    "ကုိယ္တုိ႔ ေတြ႕ႏိုင္ဦးမလား"
    "အဲဒီေန႔မေရာက္ခင္ စူဇီ ဖုန္းမဆက္ဘူးဆုိရင္ ေတြ႕တာေပါ့ေလ"
    "သူ ဆက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကာသပေတးေန႔ မင္းနဲ႔ ေတြ႕မယ္ေနာ္"

    ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ပလက္ေဖာင္းကုိျဖတ္ၿပီး ဟုိတယ္ထဲသုိ႕ ေျပး၀င္ခဲ့သည္။ အေပါက္၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ၿပီး ေကး ကားေမာင္းထြက္သြားသည္ကို လွမ္းၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ကားဘီးလိမ္႔ သြားေသာ ေၾကာင့္ မုိးေရစက္ေတြ ေဘးသုိ႕ လြင့္စင္သြားသည္။

    ဘားခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ဘီယာတစ္လံုးေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚထပ္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္း႐ွိရာသုိ႕ တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္း ျမည္လာသည္။
    "ဟယ္လုိ... စူဇီ စကားေျပာေနတယ္"
    ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ပါ။ အလြန္တရာ အံ့အားသင့္ျခင္းႏွင့္အတူ ၿပံဳးေန မိသည္။ ေခါင္းေလာင္းျမည္စက အိမ္သုိ႕ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကး ဆက္ေျပာ ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႕တည္းမဟုတ္ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ မေတြ႕ႏုိင္ေၾကာင္း၊ သုိ႕တည္း မဟုတ္ အခ်ိန္ေျပာင္းလုိေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ ဖုန္းဆက္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။
    "စူဇီ.. မင္း အ၀းႀကီးက စကားေျပာေနတာလား၊ မင္းအသံ သိပ္တုိးေနတယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာ သည္။

    ဘာစကားမွ ျပန္မေမးဘဲ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည္။ ေနာက္ဘက္မွ တ႐ုတ္သံေတြကုိလည္း ၾကားေနရသည္။ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲမွ သူ ေျပာေနပံုရသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟူေသာ အထင္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။

    "စူဇီ... ဘာအေၾကာင္းလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ စူဇီ"
    ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အၾကာႀကီး ရပ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အသံေသးေသးကေလး ျပန္ေပၚ လာသည္။
    "ကၽြန္မသားေလး... ကၽြန္မသားေလး ေသသြားၿပီ

စာအုပ္ (၂) ၿပီးၿပီ

စာအုပ္ (၃) အခန္း (၁) ေမွ်ာ္ပါ

.