ပတၱျမားလက္စြပ္
ကုိယ္ကမိန္းမေခ်ာရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိမၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္
သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ ေပါင္ဆီမွာမုိ႔
အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
အခ်ိန္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။
ဗာဒံပင္ေလးေအာက္က အုတ္ခံုမွာထုိင္ရင္း စာင့္ရေတာ့မွာပဲ။
န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ထပ္တံခါးေတြကလည္း ပိတ္ထားတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ကား ကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္မယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပုိ႔ၿပီးမွ တစ္ခါတည္း ၀င္ႀကိဳေတာ့လုိ႔မွာလုိက္ရတယ္။
ဗာဒံပင္ကေလးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာေတာ့ အဲဒီဗာဒံပင္ ကေလးေအာက္မွာပဲ ဆလံုးကားလွလွေလး တစ္စီး ညင္ညင္ သာသာ ထုိးရပ္လုိက္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေပၚက မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ တယ္။
အသက္ကေတာ့ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီထင္ရတယ္။ ဆလြန္းကားကေလး ထြက္သြားေတာ့ အဲဒီမိန္းမေခ်ာ က ဗာဒံပင္ေအာက္မွာရပ္ရင္း ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာကုိ ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ရင္း က်န္ရစ္ တယ္။
ေအာက္ဆံုးထပ္ တံခါးမဖြင့္ေသးတဲ့ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးကုိလည္း ၾကည့္တယ္။
ေၾသာ္ ... တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲလား။ သူလည္း ဒီန၀ရတ္တုိက္ကုိလာတာပဲ။ ေစာေနေသးလုိ႔ ကားကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္ၿပီး ဒီဗာဒံပင္ေအာက္က ရပ္ေစာင့္ဖုိ႔ စဥ္းစားပံုခ်င္းလည္း တူေနပံုရတယ္။
သူက ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ ရပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ အုတ္ခံုစြန္းမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရတယ္။ အင္း ... သူကလည္း ကုိယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ရင္း ကုိယ့္ လုိပဲ ေတြးမိပံုရတယ္။ ထားပါ။ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔တူပါတယ္။
ကုိယ္လုိပဲ အိမ္ေထာင္ရွိသလား၊ မရွိသလားဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး။
အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရတာေတာ့ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ ကဲ..ကဲ..ကဲ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ၾကည့္ လုိ႔ ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သူ အေနအထုိင္ခက္ေနလိမ့္မယ္။ ဘာသိဘာသာပဲ ေနလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္။
သူ႔ကုိမၾကည့္ဘဲေနလုိက္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းဆက္ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒီတုိက္ကုိ လာတယ္ ဆုိေတာ့ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။
ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာက ေတာ္ေတာ္ က်ယ္တယ္။ တစ္ပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ ရံုးခန္းရွိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းတစ္ခုလည္းရွိတယ္။ အေရျပားနဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ ေရာဂါပါရဂူ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ ေယာက္ထုိင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိမ္ရွင္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးေတြ လည္း ရွိေသးတယ္။
အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြကပဲ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္ၿပီး စႏၵရားဆရာအလုိရွိတဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာ ထားတယ္ေလ။
ေနဦး။ ကုိယ္က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ(မိန္းမေခ်ာ) မၾကည့္ဘဲေနေပမယ့္ သူကမ်ား ကုိယ့္ကုိၾကည့္ေနေလမလား၊ အကဲခတ္ေနေလမလားလုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေတာင္ အမွတ္တမဲ့ ၿပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။
ေဘးလူေတြ ျမင္သြားရင္ေတာ့ ဘာထင္ၾကမလဲပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးေနတယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းတြင္းရူး လုိ႔ ထင္သြားၾကမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ လူအသြားအလာက ေတာ္ေတာ္နည္းေနေသး လုိ႔ေတာ္ေသး တယ္။
လုိအပ္တာထက္ပုိၿပီး ဆူဆူညံညံ ဒံုးဒံုးဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စင္း လမ္းတစ္ဖက္ကမွတ္တုိင္မွာ ထုိးဆုိက္လာတယ္။ ပံုၾကည့္ရတာ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ါခနဲ ဆင္းလာၾကမယ့္ပံုပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘတ္စ္ကား ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ဲ ဆင္းတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေတာ္ေတာ္ သတိ၀ီရိယလြန္ကဲတဲ့လူ ျဖစ္ပံုရတယ္။ အေတာ္ႀကီးကုိ အသြားအလာ က်ဲတဲ့ လမ္းကုိ ျဖတ္မကူးခင္ ဘယ္ၾကည့္ညာၾကည့္၊ ဘယ္ျပန္ၾကည့္ဆုိတာေတြဘာတြ လုပ္လုိက္ေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ေရာက္လာေတာ့မွ ေျခလွမ္းတံု႔ သြားတယ္။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီး ေအာက္ထပ္တံခါးေတြ မဖြင့္ေသးတာကုိ သတိထားမိသြားပံုရတယ္။ အင္း ... သူလည္း ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာ ကိစၥရွိလုိ႔လာတဲ့လူပဲကုိး။
သူကေတာ့ ဗာဒံပင္ေအာက္ကုိမလာဘဲ ပလက္ေဖာင္းထိပ္မွာပဲရပ္ၿပီး နာရီၾကည့္လုိက္၊ တုိက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔လုိလူႏွစ္ေယာက္ ဗာဒံပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ သိပံုမရဘူး။ စဥ္းစားမိပံု လည္းမရဘူး။ သူ႔ကိစၥသူ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိပံုရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သတိေမ့ၿပီး ဟုိမိန္းမေခ်ာကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ေပါ့။ သူက ကုိယ္ကုိ ၾကည့္မေနလုိ႔။
သူကလည္း ၾကည့္ေနတယ္ဆုိရင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတာတုိ႔၊ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားတာတုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ရႈပ္ကုန္ႏိုင္တယ္။ ကုိယ္က အဲလုိမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ။
ေဟာဗ်ာ ... ဒုကၡပဲ။ မုိးဖဲြ႕ေလးက်လာၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဗာဒံပင္ေအာက္ဆုိေပမယ့္ လံုလံု လဲ လဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အပင္က ေသးတယ္။ အကုိင္းက်ဲတယ္။
သံုးေယာက္သား ညွိစရာ၊ တုိင္ပင္စရာေတာင္ မလုိဘူး။ န၀ရတ္တုိက္ေရွ႕က ဆင္၀င္ေပါက္ ကေလးေအာက္ကုိ ေျပး၀င္ၾကရတယ္။ ေနရာက သိပ္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။
သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေပစီေလာက္ျခားၿပီး ရပ္မိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေမးလားျမန္းလား မလုပ္မိၾကဘူး။ ဒီလုိပဲ။
မုိးေရမုိးေပါက္ေတြ က်လာတာကုိ အကဲခတ္လုိက္၊ ေခါင္းေပၚ၊ ပါးေပၚ၊ အ၀တ္ေပၚ က ေရစက္ေရ ေပ်ာက္ေတြကုိ ခါလုိက္၊ ပြတ္သပ္ခ်လုိက္ဆုိတာမ်ိဳးေတြပဲ လုပ္ေနမိၾကတယ္။
မိန္းမေခ်ာက အလယ္မွာ ေနရာယူမိလ်က္သားျဖစ္ေနတယ္။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကုိမွ မၾကည့္ မိေအာင္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဟုိလူလည္း လမ္းဘက္ကုိပဲ အၾကည့္မ်ားတယ္။
ကုိယ္ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ၊ ေပါင္ဆီ မွာမုိ႔ အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူျကြယ္မွာ ပတၱျမားလက္စြပ္လွလွကေလးတစ္ကြင္း ၀တ္ ထားတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ပတၱျမားလွလွကေလးတစ္ပြင့္ကုိ စိန္ေတြဘာေတြ ဘာမွမရံဘဲ သူ႔ခ်ည္းသပ္သပ္ တစ္ပြင့္တည္း ကြင္းထားတဲ့ လက္စြပ္ကေလးပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ သိသိသာသာ ခုန္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိန္းမေခ်ာကုိေက်ာ္ၿပီး ဟုိဘက္ကလူရဲ႕ လက္ေတြကုိလည္း ၾကည့္မိသြားတယ္။
အဲလုိ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ စိတ္ေတြပုိၿပီး လႈပ္ရွားစရာျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။ အဲဒီလူက သူ႔ရဲ႕ညာဘက္ လက္နဲ႔ သူ႔ အက်ႌအိတ္ ထဲမွရွိတဲ့ မီးျခစ္ကုိ ထုတ္ယူတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတယ္။
သူ႔ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္ေနတာပဲ။ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္က ေတာ့ အေကာင္း ပကတိပါပဲ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ သြယ္ေပ်ာင္းရွည္လ်ားၿပီး ေတာ္ေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြပါပဲ။ သူ႔ညာဘက္လက္က လက္သူၾကြယ္ကေလးျပတ္ေနတာ တစ္ခု ဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္မေက်နပ္စရာေၾကကဲြစရာေကာင္းပါတယ္။
ကုိယ့္အဖုိ႔ ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္၊ လက္သူၾကြယ္က ပတၱျမားလက္စြပ္ရယ္ ထုိလူရဲ႕ ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ျပတ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြဟာ အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွား စရာ ေကာင္းတဲ့ တုိက္ဆုိင္မႈေတြပါပဲ။
ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ရဲ႕ လက္သူၾကြယ္ေပၚ လက္စြပ္၀တ္ရမယ့္ေနရာမွာ နီရဲေန တဲ့ အနာတစ္ခုရွိေနတယ္ေလ။ သာမညရုိးရုိးအနာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့တဲ့အနာျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ေနတာမွ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကာခဲ့ၿပီ။
က်ဳပ္ ခပ္ငယ္ငယ္လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က ထူးထူးျခားျခား အိပ္မက္တစ္ခုကုိ ေလးငါးဆယ္ခါ ဆက္ တုိက္မက္ဖူးတယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေနရာေတြ၊ ေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ေတြသာ အေျပာင္းအလဲရွိတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကေတာ့ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ပါလာတတ္တယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ေပၚမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး မ်က္စိထဲ မွာ သိပ္လွေနတယ္။ သိပ္ကုိ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ႏုိးလုိ႔ အိပ္မက္မွန္းသိရတဲ့အခါ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ဟာၿပီး က်န္ရစ္ တတ္တယ္။
သာမန္အားျဖင့္ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္က လက္စြပ္၀တ္ဖုိ႔ လံး၀ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္မိဘ မ်ားက အေတာ္အသင့္ေတာ့ တတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ၀ါသနာမပါေတာ့ ဘာလက္စြပ္မွ ၀ယ္ မေပးၾကပါဘူး။ ခက္တာက က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးမ်ိဳးလည္း အျပင္မွာ ရွိမယ္ လုိ႔ က်ဳပ္ လံုး၀မထင္မိဘူး။
ဟုိေနရာ ဒီေနရာဆုိသလုိ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ရွာေဖြၾကည့္မိပါတယ္။ က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ လွတဲ့ပစၥည္းမေတြ႕မိတာေတာ့လည္း အမွန္ပဲ။
ဒီတုန္းက က်ဳပ္မိဘမ်ားကုိလည္း တကူးတက နားပူနားဆာ မလုပ္မိပါဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး။ အဲဒီလုိ ပူဆာလုိ႔ရမယ့္ ပတၱျမားလက္စြပ္မ်ိဳးကုိလည္း က်ဳပ္မလုိခ်င္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သိပ္ခက္ေနတာက ခဏခဏ မက္မက္ေနတဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ေတြပဲ၊ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ ေနရာေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း အရာေတြသာ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။
က်ဳပ္ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာေတာ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးက ရွိရွိေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ ကုိ မက္တုိင္း မက္တုိင္းလည္း က်ဳပ္မွာ အဲဒီပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ မက္မက္စက္စက္ၾကည့္ မိ၊ စဲြလမ္း မိတာကေတာ့ အၿမဲပဲ။
အိပ္မက္က ႏုိးႏုိးလာတုိင္း မေက်မနပ္ျဖစ္ရတဲ့အျဖစ္က ပုိဆုိးဆုိးလာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိပ္မက္ တကယ္တမ္းအေကာင္အထည္ေပၚလာတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပထမ က်ဳပ္ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကဲြရယ္လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိတာလုိ ျဖစ္မိတယ္။ တစ္ညမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ကုိ ခါတုိင္း ထက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာမက္တယ္။ ေနာက္ အိပ္ရာကႏုိးလာတယ္။ မနက္မုိးစင္စင္လင္းေနၿပီ။
ခါတုိင္းလုိပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နီရဲေနတဲ့ အနာကေလး တစ္လံုးေပါက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ။ ကဲ က်ဳပ္ေျပာသလုိ ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား။
အဲဒါရယ္စရာမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အဲဒီအနားကေလးက ေပါက္ခါစမွာသာ နီနီရဲရဲကေလးနဲ႔ ပတၱျမား လက္စြပ္ ကေလးကုိ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေက်နပ္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိင္းက်ေတာ့ အႀကီးအက်္ ယားယံလာ တယ္။
ပြတ္လုိ႔မရ၊ ကုတ္လုိ႔မရနဲ႔ အေျခအေနက သိပ္ခံျပင္းစရာေကာင္းတယ္။ အယားေပ်ာက္ေအာင္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ကုတ္ပစ္လုိက္ျပန္ရင္လည္း အနာပဲ့ထြက္သြားၿပီး ျပႆနပုိႀကီးလာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး တယ္။
အဲဒီအနီဖုကေလးရဲ႕ ေဘးပတ္လယ္ကပတ္ၿပီး အသာအယာ ပြတ္သပ္ကုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ယားတဲ့ယံတဲ့ေ၀ဒနာက မသက္သာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ပုိဆုိးတာက ေနာက္တစ္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ ယားယံတဲ့အဆင့္ကေက်ာ္ၿပီး နာလာကုိက္လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ နာေတာ့ကုိက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီကတည္းက ျပႆနာစလာလုိက္တာ ခုဆုိ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာၿပီ။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း စံုၿပီ။ တုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။ ေဗဒင္ယၾတာကိစၥေရာ၊ စုန္းတင္၊ နတ္တင္ဆုိတဲ့ကိစၥေရာ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုရင္ ပုိဆုိးလာတတ္တယ္။ မကုဘဲထားရင္ ေပ်ာက္ေတာ့မေပ်ာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးမလာ၊ က်ယ္မလာဘူး။
အဲ ... ဟုိပတၱျမားလက္စြပ္က ပတၱျမားေလးအရြယ္ေလာက္မွာ တန္႔ခံေနတတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္ ကုလည္းမကုရဲေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး ၀မ္းႏုတ္ေဆးေလး ဘာ ေလးစားၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္သာေနရေတာ့တာပဲ။
အဲလုိဆုိရင္ အနာကေလးက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး၀တ္ထားသလုိပဲ နီရဲေနတယ္။ က်ဳပ္မွာ အဲဒီျပႆနာနဲ႔ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
အဲဒီေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕လက္က ပတၱျမားလက္စြပ္ကုိျမင္မိေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲဖစ္သြား တာလြန္သလားဗ်ာ။
က်ဳပ္က အဓိကအားျဖင့္ လက္မႈပညာသည္တစ္ေယာက္ပါ။ က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕ သန္စြမ္း က်န္းမာမႈ၊ ႀကံ့ခုိင္တည္ၿငိမ္မႈဟာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္။ က်ဳပ္လက္သူၾကြယ္ေပၚက အနာေၾကာင့္ က်ဳပ္ အလုပ္အကုိင္မွာ အမ်ားႀကီး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေလးလုပ္လုိက္လုပ္လုိက္ ဒီအနာက တစ္ေမွာင့္ျဖစ္ေန တယ္။
ဒီအနာကေလးရွိေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ လက္မႈပညာဟာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့တာဟာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ ခဏခဏ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းရတဲ့အတြက္ စိတ္ကူး စိတ္သန္း သိပ္ပ်က္တယ္။ အႀကံအစည္ေတြလည္း ပ်က္ေပါင္းမ်ားၿပီ။ က်ဳပ္ေျပာသလုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကု လာလည္း မေပ်ာက္၊ ပုိေတာင္ဆုိးလာတတ္ေသးတယ္။
ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ကလည္း ပုိသာဆုိးမလာတယ္။ ေပ်ာက္သါားသက္သာသြားတာကေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။
ပတ္တီးတုိ႔၊ ပလတ္စတာတုိ႔၊ ဂြမ္းစတုိ႔ စည္းထားပတ္ထားမရွိတဲ့အခါ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး ၀တ္ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥက က်ဳပ္ ဘ၀ႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ မထီတထီနဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္ေနတာလုိ ခံစားရ တယ္။
ဘာလုိလုိနဲ႔ မုိးေတာင္ျပန္တိတ္သြားၿပီ။ ကားအသြားအလာ၊ လူသူအသြားအလာ လည္း ေတာ္ ေတာ္ စည္ကားလာၿပီ။
ဟုိဘက္အစြန္ကလူ ဘာစိတ္ကူးရဲပန္သလဲမသိဘူး။ ကပ်ာကယာနဲ႔ အက်ႌအိတ္ထဲက လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္တယ္။
အဆင္မသင့္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ထဲက တျခားစာရြက္တုိ စာရြက္စေတြေရာ၊ ပုိက္ဆံေတြေရာ၊ တုိလီ မုတ္စေတြေရာ ေ၀ါခနဲ အားလံုး ထြက္က်ကုန္တယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚကတစ္ဆင့္ လမ္းေပၚ က်ကုန္ျပန္ ေတာ့လည္း အကုန္ျပန္႔က်ဲလြင့္စဥ္ကုန္တယ္။
က်ဳပ္လည္း ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ေရာက္သြားသလဲမသိဘူး။ သူ႔ပစၥည္းေလးေတြကုိ ကူညီေကာက္ေပး ဖုိ႔ လုပ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမေခ်ာက ရုတ္တရက္ လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ကပ်ာ ကယာ ကူးသြားတယ္။
ဟုိလူရဲ႕ ပစၥည္းေလးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်ေကာက္ေပးရင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ကုိ လာႀကိဳ တဲ့ ကားေရာက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ရွိတဲ့ပလက္ေဖာင္းဘက္ကုိ ဆလြန္းကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထုိး ဆုိက္လာတယ္။ တစ္စီးက အေရျပားေရာဂါပါရဂူႀကီးရဲ႕ကားပဲ။ ဆရာႀကီး ဣေျႏၵရရနဲ႔ ဆင္းလာတယ္။
ေနာက္တစ္စီးမွာကေတာ့ ေလယာဥ္ကုိယ္စားလွယ္ရံုးက တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးရယ္။ စာေရးမေလး ရယ္၊ ေတာက္တုိမယ္ရေလွ်ာက္လုပ္ရတဲ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းလာၾက တယ္။
အဲဗ် ... အခ်ိန္ကုိက္ေနတာပဲ။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ဥပစာတံခါးမႀကီးကလည္း အထဲကဖြင့္လုိက္လုိ႔ ပြင့္လာတယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီးလည္း ၀င္မယ္လုပ္ေရာ သူ႔အကူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နပ္စ္နဲ႔ ကြန္ေပါင္ဒါလုိ လူလ္း ဘယ္ကဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး ေရာက္လာတယ္။
က်ဳပ္က မေရႊေခ်ာရွိရာကုိ လွမ္းာကည့္မိတယ္။ သူလည္း အေျခအေနအားလံုးကုိ ျမင္တဲ့သေဘာ ပါပဲ။ ဒီဘက္လမ္း ကုိ ျပန္ၿပီးကူးလာတယ္။
လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းမရွိတဲ့ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာ ရင္း သူ႔ပစၥည္း တုိလီမုတ္စေတြကုိ စစ္ရင္းေဆးရင္း အိတ္ေထာင္ထဲကုိ ျပန္ထည့္ေနတယ္။
အထကုိ ၀င္သြားတဲ့လူေတြ အလုပ္ခန္းအသီးသီးမွာ ေနသားတက်ျဖစ္ပါေစဦးဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အထဲ ကုိ မ၀င္ၾကေသးဘဲ ခဏေလာက္ ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ သင့္ေလာက္ၿပီဆုိတဲ့ အခ်ိန္က်မွ က်ုပ္က မေရႊေခ်ာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ မိန္းမသားကုိ ဦးစားေပးတဲ့သေဘာ၊ မေရႊေခ်ာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေရွ႕ဆံုးက ၀င္သြားတယ္။
ဟုိလူကလည္း က်ဳပ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ၾကည့္တယ္။
က်ဳပ္ကလည္း သူ႔လက္သူၾကြယ္ေလး မရွိတာကုိ ညွာတာတဲ့အေနနဲ႔ သူပဲ၀င္ပါဆုိတဲ့သေဘာ လက္ျပၿပီး ဦးစားေပးလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ အထဲကုိ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။
အမွန္ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သံုးေယာက္စလံုးမွာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ဦးစားေပးငဲ့ညွာစရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။
ဘျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ တုိက္ႀကီးထဲေရာက္ၾကတဲ့အခါမွာ မေရႊေခ်ာက အေရျပား အထူးကုဆရာႀကီးရဲ႕ ေဆးခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္က ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ကုိယ္စားလွယ္ရဲ႕ ရံုးခန္းထဲ ကုိ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ဟုိလူကေတာ့ စႏၵရားဆရာအလုိရွိတယ္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာျငာထည့္ထားတဲ့ အိမ္ရွင္ဆီကုိ အလုပ္ လာေလွ်ာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တီးရတဲ့စႏၵရားကုိ ညာဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ကေလး တစ္ေခ်ာင္း ျပတ္ေ ေန တဲ့ စႏၵရားဆရာဟာ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္မွာပါလိမ့္။ သူ အလုပ္မွရပါ့မလား။
ကုိယ္ကမိန္းမေခ်ာရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိမၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္
သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ ေပါင္ဆီမွာမုိ႔
အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
အခ်ိန္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။
ဗာဒံပင္ေလးေအာက္က အုတ္ခံုမွာထုိင္ရင္း စာင့္ရေတာ့မွာပဲ။
န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ထပ္တံခါးေတြကလည္း ပိတ္ထားတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ကား ကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္မယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပုိ႔ၿပီးမွ တစ္ခါတည္း ၀င္ႀကိဳေတာ့လုိ႔မွာလုိက္ရတယ္။
ဗာဒံပင္ကေလးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာေတာ့ အဲဒီဗာဒံပင္ ကေလးေအာက္မွာပဲ ဆလံုးကားလွလွေလး တစ္စီး ညင္ညင္ သာသာ ထုိးရပ္လုိက္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေပၚက မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ တယ္။
အသက္ကေတာ့ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီထင္ရတယ္။ ဆလြန္းကားကေလး ထြက္သြားေတာ့ အဲဒီမိန္းမေခ်ာ က ဗာဒံပင္ေအာက္မွာရပ္ရင္း ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာကုိ ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ရင္း က်န္ရစ္ တယ္။
ေအာက္ဆံုးထပ္ တံခါးမဖြင့္ေသးတဲ့ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးကုိလည္း ၾကည့္တယ္။
ေၾသာ္ ... တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲလား။ သူလည္း ဒီန၀ရတ္တုိက္ကုိလာတာပဲ။ ေစာေနေသးလုိ႔ ကားကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္ၿပီး ဒီဗာဒံပင္ေအာက္က ရပ္ေစာင့္ဖုိ႔ စဥ္းစားပံုခ်င္းလည္း တူေနပံုရတယ္။
သူက ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ ရပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ အုတ္ခံုစြန္းမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရတယ္။ အင္း ... သူကလည္း ကုိယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ရင္း ကုိယ့္ လုိပဲ ေတြးမိပံုရတယ္။ ထားပါ။ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔တူပါတယ္။
ကုိယ္လုိပဲ အိမ္ေထာင္ရွိသလား၊ မရွိသလားဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး။
အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရတာေတာ့ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ ကဲ..ကဲ..ကဲ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ၾကည့္ လုိ႔ ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သူ အေနအထုိင္ခက္ေနလိမ့္မယ္။ ဘာသိဘာသာပဲ ေနလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္။
သူ႔ကုိမၾကည့္ဘဲေနလုိက္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းဆက္ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒီတုိက္ကုိ လာတယ္ ဆုိေတာ့ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။
ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာက ေတာ္ေတာ္ က်ယ္တယ္။ တစ္ပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ ရံုးခန္းရွိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းတစ္ခုလည္းရွိတယ္။ အေရျပားနဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ ေရာဂါပါရဂူ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ ေယာက္ထုိင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိမ္ရွင္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးေတြ လည္း ရွိေသးတယ္။
အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြကပဲ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္ၿပီး စႏၵရားဆရာအလုိရွိတဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာ ထားတယ္ေလ။
ေနဦး။ ကုိယ္က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ(မိန္းမေခ်ာ) မၾကည့္ဘဲေနေပမယ့္ သူကမ်ား ကုိယ့္ကုိၾကည့္ေနေလမလား၊ အကဲခတ္ေနေလမလားလုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေတာင္ အမွတ္တမဲ့ ၿပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။
ေဘးလူေတြ ျမင္သြားရင္ေတာ့ ဘာထင္ၾကမလဲပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးေနတယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းတြင္းရူး လုိ႔ ထင္သြားၾကမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ လူအသြားအလာက ေတာ္ေတာ္နည္းေနေသး လုိ႔ေတာ္ေသး တယ္။
လုိအပ္တာထက္ပုိၿပီး ဆူဆူညံညံ ဒံုးဒံုးဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စင္း လမ္းတစ္ဖက္ကမွတ္တုိင္မွာ ထုိးဆုိက္လာတယ္။ ပံုၾကည့္ရတာ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ါခနဲ ဆင္းလာၾကမယ့္ပံုပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘတ္စ္ကား ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ဲ ဆင္းတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေတာ္ေတာ္ သတိ၀ီရိယလြန္ကဲတဲ့လူ ျဖစ္ပံုရတယ္။ အေတာ္ႀကီးကုိ အသြားအလာ က်ဲတဲ့ လမ္းကုိ ျဖတ္မကူးခင္ ဘယ္ၾကည့္ညာၾကည့္၊ ဘယ္ျပန္ၾကည့္ဆုိတာေတြဘာတြ လုပ္လုိက္ေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ေရာက္လာေတာ့မွ ေျခလွမ္းတံု႔ သြားတယ္။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီး ေအာက္ထပ္တံခါးေတြ မဖြင့္ေသးတာကုိ သတိထားမိသြားပံုရတယ္။ အင္း ... သူလည္း ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာ ကိစၥရွိလုိ႔လာတဲ့လူပဲကုိး။
သူကေတာ့ ဗာဒံပင္ေအာက္ကုိမလာဘဲ ပလက္ေဖာင္းထိပ္မွာပဲရပ္ၿပီး နာရီၾကည့္လုိက္၊ တုိက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔လုိလူႏွစ္ေယာက္ ဗာဒံပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ သိပံုမရဘူး။ စဥ္းစားမိပံု လည္းမရဘူး။ သူ႔ကိစၥသူ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိပံုရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သတိေမ့ၿပီး ဟုိမိန္းမေခ်ာကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ေပါ့။ သူက ကုိယ္ကုိ ၾကည့္မေနလုိ႔။
သူကလည္း ၾကည့္ေနတယ္ဆုိရင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတာတုိ႔၊ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားတာတုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ရႈပ္ကုန္ႏိုင္တယ္။ ကုိယ္က အဲလုိမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ။
ေဟာဗ်ာ ... ဒုကၡပဲ။ မုိးဖဲြ႕ေလးက်လာၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဗာဒံပင္ေအာက္ဆုိေပမယ့္ လံုလံု လဲ လဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အပင္က ေသးတယ္။ အကုိင္းက်ဲတယ္။
သံုးေယာက္သား ညွိစရာ၊ တုိင္ပင္စရာေတာင္ မလုိဘူး။ န၀ရတ္တုိက္ေရွ႕က ဆင္၀င္ေပါက္ ကေလးေအာက္ကုိ ေျပး၀င္ၾကရတယ္။ ေနရာက သိပ္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။
သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေပစီေလာက္ျခားၿပီး ရပ္မိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေမးလားျမန္းလား မလုပ္မိၾကဘူး။ ဒီလုိပဲ။
မုိးေရမုိးေပါက္ေတြ က်လာတာကုိ အကဲခတ္လုိက္၊ ေခါင္းေပၚ၊ ပါးေပၚ၊ အ၀တ္ေပၚ က ေရစက္ေရ ေပ်ာက္ေတြကုိ ခါလုိက္၊ ပြတ္သပ္ခ်လုိက္ဆုိတာမ်ိဳးေတြပဲ လုပ္ေနမိၾကတယ္။
မိန္းမေခ်ာက အလယ္မွာ ေနရာယူမိလ်က္သားျဖစ္ေနတယ္။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကုိမွ မၾကည့္ မိေအာင္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဟုိလူလည္း လမ္းဘက္ကုိပဲ အၾကည့္မ်ားတယ္။
ကုိယ္ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ၊ ေပါင္ဆီ မွာမုိ႔ အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူျကြယ္မွာ ပတၱျမားလက္စြပ္လွလွကေလးတစ္ကြင္း ၀တ္ ထားတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ပတၱျမားလွလွကေလးတစ္ပြင့္ကုိ စိန္ေတြဘာေတြ ဘာမွမရံဘဲ သူ႔ခ်ည္းသပ္သပ္ တစ္ပြင့္တည္း ကြင္းထားတဲ့ လက္စြပ္ကေလးပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ သိသိသာသာ ခုန္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိန္းမေခ်ာကုိေက်ာ္ၿပီး ဟုိဘက္ကလူရဲ႕ လက္ေတြကုိလည္း ၾကည့္မိသြားတယ္။
အဲလုိ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ စိတ္ေတြပုိၿပီး လႈပ္ရွားစရာျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။ အဲဒီလူက သူ႔ရဲ႕ညာဘက္ လက္နဲ႔ သူ႔ အက်ႌအိတ္ ထဲမွရွိတဲ့ မီးျခစ္ကုိ ထုတ္ယူတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတယ္။
သူ႔ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္ေနတာပဲ။ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္က ေတာ့ အေကာင္း ပကတိပါပဲ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ သြယ္ေပ်ာင္းရွည္လ်ားၿပီး ေတာ္ေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြပါပဲ။ သူ႔ညာဘက္လက္က လက္သူၾကြယ္ကေလးျပတ္ေနတာ တစ္ခု ဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္မေက်နပ္စရာေၾကကဲြစရာေကာင္းပါတယ္။
ကုိယ့္အဖုိ႔ ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္၊ လက္သူၾကြယ္က ပတၱျမားလက္စြပ္ရယ္ ထုိလူရဲ႕ ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ျပတ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြဟာ အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွား စရာ ေကာင္းတဲ့ တုိက္ဆုိင္မႈေတြပါပဲ။
ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ရဲ႕ လက္သူၾကြယ္ေပၚ လက္စြပ္၀တ္ရမယ့္ေနရာမွာ နီရဲေန တဲ့ အနာတစ္ခုရွိေနတယ္ေလ။ သာမညရုိးရုိးအနာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့တဲ့အနာျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ေနတာမွ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကာခဲ့ၿပီ။
က်ဳပ္ ခပ္ငယ္ငယ္လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က ထူးထူးျခားျခား အိပ္မက္တစ္ခုကုိ ေလးငါးဆယ္ခါ ဆက္ တုိက္မက္ဖူးတယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေနရာေတြ၊ ေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ေတြသာ အေျပာင္းအလဲရွိတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကေတာ့ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ပါလာတတ္တယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ေပၚမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး မ်က္စိထဲ မွာ သိပ္လွေနတယ္။ သိပ္ကုိ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ႏုိးလုိ႔ အိပ္မက္မွန္းသိရတဲ့အခါ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ဟာၿပီး က်န္ရစ္ တတ္တယ္။
သာမန္အားျဖင့္ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္က လက္စြပ္၀တ္ဖုိ႔ လံး၀ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္မိဘ မ်ားက အေတာ္အသင့္ေတာ့ တတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ၀ါသနာမပါေတာ့ ဘာလက္စြပ္မွ ၀ယ္ မေပးၾကပါဘူး။ ခက္တာက က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးမ်ိဳးလည္း အျပင္မွာ ရွိမယ္ လုိ႔ က်ဳပ္ လံုး၀မထင္မိဘူး။
ဟုိေနရာ ဒီေနရာဆုိသလုိ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ရွာေဖြၾကည့္မိပါတယ္။ က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ လွတဲ့ပစၥည္းမေတြ႕မိတာေတာ့လည္း အမွန္ပဲ။
ဒီတုန္းက က်ဳပ္မိဘမ်ားကုိလည္း တကူးတက နားပူနားဆာ မလုပ္မိပါဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး။ အဲဒီလုိ ပူဆာလုိ႔ရမယ့္ ပတၱျမားလက္စြပ္မ်ိဳးကုိလည္း က်ဳပ္မလုိခ်င္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သိပ္ခက္ေနတာက ခဏခဏ မက္မက္ေနတဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ေတြပဲ၊ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ ေနရာေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း အရာေတြသာ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။
က်ဳပ္ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာေတာ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးက ရွိရွိေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ ကုိ မက္တုိင္း မက္တုိင္းလည္း က်ဳပ္မွာ အဲဒီပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ မက္မက္စက္စက္ၾကည့္ မိ၊ စဲြလမ္း မိတာကေတာ့ အၿမဲပဲ။
အိပ္မက္က ႏုိးႏုိးလာတုိင္း မေက်မနပ္ျဖစ္ရတဲ့အျဖစ္က ပုိဆုိးဆုိးလာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိပ္မက္ တကယ္တမ္းအေကာင္အထည္ေပၚလာတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပထမ က်ဳပ္ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကဲြရယ္လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိတာလုိ ျဖစ္မိတယ္။ တစ္ညမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ကုိ ခါတုိင္း ထက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာမက္တယ္။ ေနာက္ အိပ္ရာကႏုိးလာတယ္။ မနက္မုိးစင္စင္လင္းေနၿပီ။
ခါတုိင္းလုိပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နီရဲေနတဲ့ အနာကေလး တစ္လံုးေပါက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ။ ကဲ က်ဳပ္ေျပာသလုိ ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား။
အဲဒါရယ္စရာမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အဲဒီအနားကေလးက ေပါက္ခါစမွာသာ နီနီရဲရဲကေလးနဲ႔ ပတၱျမား လက္စြပ္ ကေလးကုိ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေက်နပ္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိင္းက်ေတာ့ အႀကီးအက်္ ယားယံလာ တယ္။
ပြတ္လုိ႔မရ၊ ကုတ္လုိ႔မရနဲ႔ အေျခအေနက သိပ္ခံျပင္းစရာေကာင္းတယ္။ အယားေပ်ာက္ေအာင္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ကုတ္ပစ္လုိက္ျပန္ရင္လည္း အနာပဲ့ထြက္သြားၿပီး ျပႆနပုိႀကီးလာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး တယ္။
အဲဒီအနီဖုကေလးရဲ႕ ေဘးပတ္လယ္ကပတ္ၿပီး အသာအယာ ပြတ္သပ္ကုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ယားတဲ့ယံတဲ့ေ၀ဒနာက မသက္သာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ပုိဆုိးတာက ေနာက္တစ္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ ယားယံတဲ့အဆင့္ကေက်ာ္ၿပီး နာလာကုိက္လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ နာေတာ့ကုိက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီကတည္းက ျပႆနာစလာလုိက္တာ ခုဆုိ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာၿပီ။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း စံုၿပီ။ တုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။ ေဗဒင္ယၾတာကိစၥေရာ၊ စုန္းတင္၊ နတ္တင္ဆုိတဲ့ကိစၥေရာ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုရင္ ပုိဆုိးလာတတ္တယ္။ မကုဘဲထားရင္ ေပ်ာက္ေတာ့မေပ်ာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးမလာ၊ က်ယ္မလာဘူး။
အဲ ... ဟုိပတၱျမားလက္စြပ္က ပတၱျမားေလးအရြယ္ေလာက္မွာ တန္႔ခံေနတတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္ ကုလည္းမကုရဲေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး ၀မ္းႏုတ္ေဆးေလး ဘာ ေလးစားၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္သာေနရေတာ့တာပဲ။
အဲလုိဆုိရင္ အနာကေလးက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး၀တ္ထားသလုိပဲ နီရဲေနတယ္။ က်ဳပ္မွာ အဲဒီျပႆနာနဲ႔ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
အဲဒီေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕လက္က ပတၱျမားလက္စြပ္ကုိျမင္မိေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲဖစ္သြား တာလြန္သလားဗ်ာ။
က်ဳပ္က အဓိကအားျဖင့္ လက္မႈပညာသည္တစ္ေယာက္ပါ။ က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕ သန္စြမ္း က်န္းမာမႈ၊ ႀကံ့ခုိင္တည္ၿငိမ္မႈဟာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္။ က်ဳပ္လက္သူၾကြယ္ေပၚက အနာေၾကာင့္ က်ဳပ္ အလုပ္အကုိင္မွာ အမ်ားႀကီး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေလးလုပ္လုိက္လုပ္လုိက္ ဒီအနာက တစ္ေမွာင့္ျဖစ္ေန တယ္။
ဒီအနာကေလးရွိေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ လက္မႈပညာဟာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့တာဟာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ ခဏခဏ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းရတဲ့အတြက္ စိတ္ကူး စိတ္သန္း သိပ္ပ်က္တယ္။ အႀကံအစည္ေတြလည္း ပ်က္ေပါင္းမ်ားၿပီ။ က်ဳပ္ေျပာသလုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကု လာလည္း မေပ်ာက္၊ ပုိေတာင္ဆုိးလာတတ္ေသးတယ္။
ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ကလည္း ပုိသာဆုိးမလာတယ္။ ေပ်ာက္သါားသက္သာသြားတာကေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။
ပတ္တီးတုိ႔၊ ပလတ္စတာတုိ႔၊ ဂြမ္းစတုိ႔ စည္းထားပတ္ထားမရွိတဲ့အခါ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး ၀တ္ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥက က်ဳပ္ ဘ၀ႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ မထီတထီနဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္ေနတာလုိ ခံစားရ တယ္။
ဘာလုိလုိနဲ႔ မုိးေတာင္ျပန္တိတ္သြားၿပီ။ ကားအသြားအလာ၊ လူသူအသြားအလာ လည္း ေတာ္ ေတာ္ စည္ကားလာၿပီ။
ဟုိဘက္အစြန္ကလူ ဘာစိတ္ကူးရဲပန္သလဲမသိဘူး။ ကပ်ာကယာနဲ႔ အက်ႌအိတ္ထဲက လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္တယ္။
အဆင္မသင့္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ထဲက တျခားစာရြက္တုိ စာရြက္စေတြေရာ၊ ပုိက္ဆံေတြေရာ၊ တုိလီ မုတ္စေတြေရာ ေ၀ါခနဲ အားလံုး ထြက္က်ကုန္တယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚကတစ္ဆင့္ လမ္းေပၚ က်ကုန္ျပန္ ေတာ့လည္း အကုန္ျပန္႔က်ဲလြင့္စဥ္ကုန္တယ္။
က်ဳပ္လည္း ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ေရာက္သြားသလဲမသိဘူး။ သူ႔ပစၥည္းေလးေတြကုိ ကူညီေကာက္ေပး ဖုိ႔ လုပ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမေခ်ာက ရုတ္တရက္ လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ကပ်ာ ကယာ ကူးသြားတယ္။
ဟုိလူရဲ႕ ပစၥည္းေလးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်ေကာက္ေပးရင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ကုိ လာႀကိဳ တဲ့ ကားေရာက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ရွိတဲ့ပလက္ေဖာင္းဘက္ကုိ ဆလြန္းကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထုိး ဆုိက္လာတယ္။ တစ္စီးက အေရျပားေရာဂါပါရဂူႀကီးရဲ႕ကားပဲ။ ဆရာႀကီး ဣေျႏၵရရနဲ႔ ဆင္းလာတယ္။
ေနာက္တစ္စီးမွာကေတာ့ ေလယာဥ္ကုိယ္စားလွယ္ရံုးက တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးရယ္။ စာေရးမေလး ရယ္၊ ေတာက္တုိမယ္ရေလွ်ာက္လုပ္ရတဲ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းလာၾက တယ္။
အဲဗ် ... အခ်ိန္ကုိက္ေနတာပဲ။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ဥပစာတံခါးမႀကီးကလည္း အထဲကဖြင့္လုိက္လုိ႔ ပြင့္လာတယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီးလည္း ၀င္မယ္လုပ္ေရာ သူ႔အကူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နပ္စ္နဲ႔ ကြန္ေပါင္ဒါလုိ လူလ္း ဘယ္ကဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး ေရာက္လာတယ္။
က်ဳပ္က မေရႊေခ်ာရွိရာကုိ လွမ္းာကည့္မိတယ္။ သူလည္း အေျခအေနအားလံုးကုိ ျမင္တဲ့သေဘာ ပါပဲ။ ဒီဘက္လမ္း ကုိ ျပန္ၿပီးကူးလာတယ္။
လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းမရွိတဲ့ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာ ရင္း သူ႔ပစၥည္း တုိလီမုတ္စေတြကုိ စစ္ရင္းေဆးရင္း အိတ္ေထာင္ထဲကုိ ျပန္ထည့္ေနတယ္။
အထကုိ ၀င္သြားတဲ့လူေတြ အလုပ္ခန္းအသီးသီးမွာ ေနသားတက်ျဖစ္ပါေစဦးဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အထဲ ကုိ မ၀င္ၾကေသးဘဲ ခဏေလာက္ ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ သင့္ေလာက္ၿပီဆုိတဲ့ အခ်ိန္က်မွ က်ုပ္က မေရႊေခ်ာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ မိန္းမသားကုိ ဦးစားေပးတဲ့သေဘာ၊ မေရႊေခ်ာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေရွ႕ဆံုးက ၀င္သြားတယ္။
ဟုိလူကလည္း က်ဳပ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ၾကည့္တယ္။
က်ဳပ္ကလည္း သူ႔လက္သူၾကြယ္ေလး မရွိတာကုိ ညွာတာတဲ့အေနနဲ႔ သူပဲ၀င္ပါဆုိတဲ့သေဘာ လက္ျပၿပီး ဦးစားေပးလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ အထဲကုိ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။
အမွန္ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သံုးေယာက္စလံုးမွာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ဦးစားေပးငဲ့ညွာစရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။
ဘျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ တုိက္ႀကီးထဲေရာက္ၾကတဲ့အခါမွာ မေရႊေခ်ာက အေရျပား အထူးကုဆရာႀကီးရဲ႕ ေဆးခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္က ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ကုိယ္စားလွယ္ရဲ႕ ရံုးခန္းထဲ ကုိ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ဟုိလူကေတာ့ စႏၵရားဆရာအလုိရွိတယ္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာျငာထည့္ထားတဲ့ အိမ္ရွင္ဆီကုိ အလုပ္ လာေလွ်ာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တီးရတဲ့စႏၵရားကုိ ညာဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ကေလး တစ္ေခ်ာင္း ျပတ္ေ ေန တဲ့ စႏၵရားဆရာဟာ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္မွာပါလိမ့္။ သူ အလုပ္မွရပါ့မလား။
..................................................................................................................................................................
ခ်က္ခ်င္းခ်မ္းသာနည္း
"မင္းကုိတစ္ခုေမးမယ္ မင္းနဲ႔ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူႀကီးလဲ"
"အသက္ကုိေျပာတာလား"
"မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား
အရြယ္အစားေျပာတာကြ"
အဲဒီေက်ာက္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း ေတြးမိရင္ က်ဳပ္က လႊတ္ရယ္ခ်င္တယ္။
က်ဳပ္ အမ်ိဳးအရင္းေခါက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
ဒီေကာင္က လ်င္သလားဆုိေတာ့လည္း လ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ တံုးတယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္လုိ႔ ထင္ေနတုန္း သူက လ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲလုိပဲ သူ႔ကုိ လ်င္မွာပဲ လုိ႔ တြက္ထားတုန္း သူက အတံုးစားႀကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။
ခက္တာက ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ေကာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ရွိပါလ်က္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ ကန္ မေတြးတတ္တာမ်ိဳးလုိ႔ ထင္တာပဲ။
ဒီေကာင္ ခပ္ငယ္ငယ္က ေဌးေဌးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ အေတာ္ႀကီး မ်က္စိက်ဖူး တယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဟုိလုိပုိး၊ ဒီလုိပန္းနဲ႔ လုပ္တာေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ တုိတုိပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။ မစြံဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ဇြတ္ကားတင္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ ဒီေကာင္က အဲလုိက်ေတာ့ မုိက္ကန္းကန္းခင္ဗ်။
ထားပါေတာ့။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ညတစ္ညမွာ ေဌးေဌးအိမ္နားက သြားေစာင့္ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဇြတ္ေရာ အဓမၼေရာ၊ ပါးစပ္ပိတ္၊ ေစာင္နဲ႔အုပ္၊ ေျခေတြလက္ေတြခ်ဳပ္၊ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျပးတာပဲ။
က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ၁၇ မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာက လယ္ေတာထဲမွာ ႀကိဳၿပီး စီစဥ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လယ္ေတာထဲေရာက္လုိ႔ အုပ္လာတဲ့ေစာင္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဌးေဌးမဟုတ္ဘဲ ေဌးေဌးအေဒၚ ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေသေရာ။
လဲြမယ္ဆုိလည္း လဲြေတာ့လဲြႏုိင္တယ္။ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးဆုိေပမယ့္ ေဌးေဌးကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ မ်ိဳးပဲ။ ရုပ္က်ေတာ့ ေဌးေဌးထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။ အသက္က သိပ္ကြာၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ ေဌးေဌး အေဒၚႀကီးကလည္း ေဌးေဌးထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ႀကီး ေပမယ့္ အပ်ိဳႀကီး ပဲ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပါပဲ။
ေက်ာ္စိန္႔သူငယ္ခ်င္း ႀကံရာပါေတြက အားလံုး၀ုိင္းၿပီး တုိက္တြန္းၾကတယ္။ လုပ္မိတဲ့တူတူ မထူးဘူး ေပါ့။ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးကုိပဲဆက္ၿပီး ေပါင္းလုိက္ဖုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီက်ေတာ့လည္း ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က သစၥာရွင္ခင္ဗ်။ လံုး၀ လက္မခံဘူး။ လံုး၀ အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး တဲ့။ မွားလာရင္ ျပန္ပုိ႔ရမွာပဲတဲ့။
ေဌးေဌးအေဒၚ အပ်ိဳႀကီးမေအးဆင့္ကလည္း ငုိလုိ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္မေျပာေပမယ့္ ခုလုိႀကီး ေျခလြတ္လက္လြန္လုပ္လာခဲ့ၾကၿပီးမွေတာ့ ျပန္မပုိ႔ေစခ်င္ဘူး။ တစ္ရွက္ က ႏွစ္ရွက္ မကဲြခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မေအးဆင့္ကုိ ဇြတ္ျပန္ပုိ႔လုိက္ တယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ မေအးဆင့္တုိ႔၊ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြဆုိတာက ေတာင္ပုိင္းမွာ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ကုိ အေသသတ္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ။
သြားေရာ။ ေက်ာ္စိန္ ေတာင္ပုိင္းကုိ လံုး၀ ေျခဦးမလွည့္ရဲဘူး။ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြသာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေတာင္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုးက သူတုိ႔အရပ္ကုိ ေစာ္ကားတယ္ဆုိၿပီး ေက်မွမေက်ၾကဘဲ။ လစ္ရင္ လစ္သလုိ ေက်ာ္စိန္ကုိ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ေဆာ္ၾကမွာပဲ။
အဲဒါက ေဌးေဌးကိစၥ။ အေနာက္ပုိင္းသားေတြနဲ႔က်ေတာ့ ေဘာလံုးကန္ရင္းျဖစ္ၾကရတာေလ။ ေက်ာ္စိန္က က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္း က ေဘာလံုးသင္းမွာပါတယ္။
ဒီေကာင္က ေဘာကန္ေကာင္းလွလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ေကၽြးထားေမြးထားေတာ့ စားထားေသာက္ထားတဲ့ေကာင္ေတြက သူ႔ကုိ အသင္းထဲထည့္ထားၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တန္းက ကစားရတယ္။ သူက မုိက္ကန္းကန္းေကာင္ မဟုတ္လား။ တံုးတုိက္တုိက္ တုိက္တုိက္တုိက္ဆုိတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးေလ။
သူ႔နည္းက လူေရာ ေဘာေရာ အကုန္က်ံဳးထည့္လုိက္မွာပဲ။ တစ္ဖက္သင္း ေရွ႕တန္းကေတာ္တဲ့ ေကာင္၊ ဂုိးသြင္း မယ့္ေကာင္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္က ၾကည့္ထားၿပီ။ အကြက္၀င္လာတာနဲ႔ ခ်ိဳးပစ္ဖုိ႔၊ "သမ"ပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ တာပဲ။
အဲ .. အဲ .. အဲ .. အဲလုိေတာ့ အားကုိးရတယ္။ အားကုိးရတယ္ေျပာတာေနာ္။ က်ဳပ္တုိ႔အရပ္သင္းက သူ႔ကုိ အဲလုိ မကစားဖုိ႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူကလည္း သူတတ္တာ ဒါပဲရွိတာဆုိေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့" ဆုိတ့ဲၾကားက လုပ္ လုပ္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ။ ေဘာပဲြတစ္ပဲြမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ေျမာက္ပုိင္းနဲ႔အေနာက္ပုိင္း ဖုိင္နယ္ မွာ ေတြ႕ၾကတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ ကစားၾကရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္းက အတတ္နုိင္ဆံုး သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ကစားေနတဲ့ၾကားက ေက်ာ္စိန္ ေဖာက္လာတယ္။
လုိရင္းပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။
အေနာက္ပုိင္းက ေရွ႕တန္းေဘာလံုးသမား နီတြတ္ဆုိတာရွိတယ္။ ဒီေကာင္က လႊတ္ေတာ္တာ။ အလြန္လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ေကာင္။ သူကလည္း အဲဒီေန႔ သိပ္ေျခေတြ႕ေနတာ။ ဂုိးသြင္းတာလည္း သူခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဂုိးသမား ေကာင္းလြန္းလုိ႔သာကုိး။
အဲဒါ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ေက်ာ္စိန္က ဇြတ္၀င္ဇြတ္ဖ်က္ရင္း နီတြတ္ညိဳ႕သက်ည္းကုိ အသားလြတ္ကန္ ထည့္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ခြပ္ခနဲေနတာပဲ။ နီတြတ္ေနရာတြင္ပံုလဲတာပဲ။ လဲတာမွ ပစ္စလက္ခတ္ပဲ။ နီတြတ္ ဘယ္ေျခသလံုးသြင္သြင္က်ိဳးသြားတယ္ေလ။
အဲဒီမွာတင္ ပဲြပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာ္စိန္ ေျပးေပါ့။ တစ္ကြင္းလံုးကကုိ မေက်နပ္ၾက တာ။ ေျပးတာမွ ေရေရလည္လည္ကုိ ေျပးရတာပဲ။ ဘယ္လြတ္လိမ့္မွာလဲ။ ရြာလယ္မွာ သြားမိတာ။ သူ ကလည္း မထူးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး သူ႔နားကပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကုိ အကုန္ဆီးရုိက္ေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ စုတ္ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရြာလူ ႀကီးေတြေကာင္းလုိ႔ေပါ့။ ေက်ာ္စိန္ ႏွစ္လေလာက္ ေဆးရံုတက္ယူရတယ္။ သူရုိက္လုိ႔ ခံလုိက္ၾကရတဲ့ လူေတြ လည္း မသက္သာဘူး။ အေတာ္ေလးကုိ ကုယူၾကရတယ္။
အဲဒီမွာ ေက်ာ္စိန္ အေနာက္ပုိင္းကုိ သြားလုိ႔မျဖစ္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ လာရဲလာၾကည့္ေလ၊ ဟုိကေကာင္ေတြက သတ္မွာပဲ။
ရြာ႕အေရွ႕ပုိင္းမွာကေတာ့ ဘုရားပုထုိးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ သီလရင္ဇရပ္ေတြပဲ ရွိတာေလ။
ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ငွက္ပစ္၊ ၾကက္ပစ္န႔ ႀကီးလာတာ။ ႀကီးေတာ့ အႀကီးစားမုဆုိးေလ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေတာ့္ကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရွာတာ။ ေက်ာ္စိန္ကုိ ခဏခဏ ေခၚဆံုးမတာပဲ။ မရဘူး။
ဒီေတာ့ အေရွ႕ပုိင္းနဲ႔ေက်ာ္စိန္နဲ႔လည္း ဘယ္ကီးကုိက္ေတာ့မွာလဲ။
က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ေျမာက္ပုိင္းကေတာ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေနၿပီေလ။ ေျမာက္ပုိင္းမွာလည္း ေက်ာ္စိန္ကုိ သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ေျမာက္ပုိင္းမွာကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ မယုတ္မလြန္ ဆက္ဆံေနၾက တာေလ။ ေမး ထူးေခၚေျပာ ေလာက္ေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္မွာလည္း မ်က္ခံုးက ခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။
"ဘေဒြးေလး ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ျပႆနာတက္ေနၿပီ"
" ဟ ... ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ "
" ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိလာတယ္။ တစ္ရြာလံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္ဘူး လုိျဖစ္ေနတယ္"
" အဲဒီေတာ့ မင္း ဘာလုပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းျပမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဘေဒြးေလးရာ"
"ဘာလုပ္မွာလဲ "
"တစ္ခုခုေပါ့။ ကုိယ့္ထူးကုိယ္ခၽြန္ေပါ့။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိငတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
" အင္း ... မဆုိးပါဘူး "
" ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ "
ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ နိမ့္ေတာ့မွာလုိလုိနဲ႔ တံုးသြားျပန္ၿပီ။
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘေဒြးေလး"
"ဟ ... မင္း လုပ္တတ္တာ မင္း လုပ္ရမွာေပါ့။ မင္း မလုပ္တတ္တာကုိ လုပ္ခ်င္လုိ႔ရမလား"
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္တာလဲ "
" ေဟ "
ဒီေကာင့္ကုိၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကတ္လာတယ္။
" ဒီမယ္ ... မင္းက မုိက္ကန္းကန္းလုပ္တတ္တယ္"
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ "
" ၿပီးေတာ့ ညစ္ကတ္ကတ္လည္း လုပ္တတ္တယ္ "
" ဘေဒြးေလး ... မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ "
" ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေဟ့ေကာင္။ ငါ အပီစဥ္းစားၿပီး အေလးအနက္ ေျပာေနတာ။ မင္းဟာ တစ္ရြာလံုးနဲ႔မတည့္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးအလုပ္က ... "
" ေျပာပါ ဘေဒြးေလး "
" မင္း ေစ်းဆုိင္ကေလးတစ္ခုဖြင့္ကြာ။ မင္း ႀကီးပြားမွာေသခ်ာတယ္"
က်ဳပ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ အတည္ေပါက္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ အရြဲ႕တုိက္ၿပီး ေျပာလုိက္တာကုိလည္း သူ ခ်က္ခ်င္းသိမွာပဲလုိ႔ ထင္တယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ဒီေကာင္က တကယ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။
" ဘေဒြးေလး တကယ္ေျပာတာလား "
သြားေရာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ တံုးေနမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။
" ဟ ... တကယ္အတည္ေျပာတာေပါ့။ မင္း ႀကီးပြားခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ႀကီးပြားခ်င္ရင္ စီးပြားေရး လုပ္ ရမွာေပါ့။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ ေစ်းဆုိင္ေလးသာ ဖြင့္လုိက္"
က်ဳပ္လည္း အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ေျပာခ်လုိက္ၿပီး ဗုိက္နာတာနဲ႔ အိမ္သာေျပးတက္လုိက္ရတယ္။ အိမ္သာ ကျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေက်ာ္စိန္ မရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္သြားၿပီ။
ေနာက္ေန႔မွာ က်ဳပ္ ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ရန္ကုန္တက္သြားရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သံုးေလးပတ္ေလာက္ ၾကာ သြားတယ္။ အားလံုးတစ္လနီးနီး ၾကာသြားတာေပါ့။
က်ဳပ္ ရန္ကုန္ကျပန္လာေတာ့ ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က တကယ္လုပ္တာပဲ။ ေစ်းဆုိင္ေလး ဖြင့္ ထားၿပီ ဗ်ာ။ သူ႔မွာ ရွိစုမဲ့စု အကုန္ရင္းႏွီးထားပံုရတယ္။ ကုန္ေတာ္ေတာ္မ်ားသား။
တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးေလးလ ဘာမွမၾကာလုိက္ဘူး။ ေက်ာ္စိန္ ဆုိင္ျပဳတ္။
မျပဳတ္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ၀ယ္မယ့္လူမွမရွိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့စကား သူဆဲြတဲ့ေကာက္ခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ား တုိ႔ၾကားရရင္ ဖ်ားသြားမယ္။
"ဘေဒြးေလးရာ ... ကံက မလုိက္ဘူးဗ်ာ" တဲ့။
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တစ္ရြာလံုးကုိ ကေလာ္မတုတ္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကုိလည္း အျပစ္မျမင္ဘူးဗ်။ အဲလုိေကာင္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ တကယ္ကံမဆုိးေသးဘူးဗ်။ လဆန္းပုိင္းေလာက္မွာ က်ဳပ္ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္ တယ္။
"ဆုိစမ္း ေက်ာ္စိန္။ မင္း ဘယ္သူနဲ႔ ျပႆနာတက္လာျပန္တာလဲ"
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဆုိရင္ အေကာင္းကုိ မျမင္ေတာ့ဘူး"
"မင္းကလည္း ေကာင္းမွမေကာင္းဘဲ"
"ထားပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး"
ထီလက္မွတ္နဲ႔ ထီေပါက္စဥ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ယူၾကည့္လုိက္တယ္။
ႏွစ္၊ လ၊ အပတ္စဥ္၊ အကုန္မွန္တယ္။
ဒါ ေပါက္ေနတဲ့ ထီလက္မွတ္ပဲ။
"တစ္သိန္းဆု"
" ဒါ မင္းလက္မွတ္လား"
" ဘာလဲ၊ ဘေဒြးေလး က ကၽြန္ေတာ္ လုလာတယ္ထင္လုိ႔လား"
"မသိဘူးေလကြာ။ မင္းက ျပႆနာေကာင္ဆုိေတာ့"
"ေငြတစ္သိန္းဆုိတာ ဘယ္ေလာက္မွရွိေသးတာမဟုတ္ပါဘူး ဘေဒြးေလးရာ"
"ေအး ... အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခု မင္း ဘာလုပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ခုလုိ ကံေလးက်န္ေနေသးလုိ႔ သိန္းထီေလးေပါက္ တုန္း အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေလး ေပးစမ္းပါဦး"
ဒီေကာင္ အမွတ္ကုိမရွိဘူး။ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ကုိ အားကုိးေနျပန္ၿပီ။
" မင္းက ဘယ္လုိျဖစ္ခ်င္တာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ လူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္"
ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ။ ေငြေလးတစ္သိန္းနဲ႔ သူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာ တဲ့ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေသးတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္တရားရဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။ ဒါေလာက္ေတာင္ရွိလွတာ၊ လုပ္ေပး လုိက္ဦးမွပဲ။
" မင္း သိပ္ကံေကာင္းတယ္ ေက်ာ္စိန္။ ငါ မေန႔ကမွ စဥ္းစားထားတာ။ မင္းကုိ အျမန္ဆံုး သူမ်ား ထက္ခ်မ္းသာတဲ့လူျဖစ္လာေအာင္ ငါ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္ကြ"
" အားကုိးပါတယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီနည္းေလးသာေျပာေပးပါ။ ဘေဒြးေလးေက်းဇူး ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မေမ့ပါဘူး"
" ရပါတယ္ကြာ။ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ ငါ ခုေျပာမယ့္ကိစၥက အေတြးအေခၚပုိင္းကြ။ ႀကီး က်ယ္တယ္"
" ဟုတ္ကဲ့ ဘေဒြးေလး၊ ေျပာပါ"
" မင္း ဒႆနဆုိတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား"
" ဘုန္းႀကီးနာမည္မဟုတ္လား"
" ဟာ ... ေသေတာ့မွာပဲ။ ဒႆနတုိ႔၊ အဘိဓမၼာတုိ႔၊ အေတြးအေခၚတုိ႔၊ ခံယူခ်က္တုိ႔ဆုိတာ ေတြေလကြာ"
" ေၾသာ္ ... ေၾသာ္ ... ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ... "
" ခု ငါေျပာမယ့္ကိစၥက ေလးနက္တဲ့ဒႆနတစ္ခုပဲကြ"
" ဟုတ္ကဲ့ "
" မင္းကုိ ငါ တစ္ခုေမးမယ္။ မင္းနဲ႔ ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူက ႀကီးသလဲ"
" အသက္ေျပာတာလား "
" မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား။ အရြယ္အစားေျပာတာကြ။ မင္းခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ဆင္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ ဘယ္ဟာ ကႀကီးသလဲ"
" ဆင္က ႀကီးပါတယ္ "
" ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းနဲ႔ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ဆုိရင္ေကာကြာ"
" ကၽြန္ေတာ္က ႀကီးပါတယ္ "
" ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ဆင္နဲပတုိင္းရင္ မင္းက ငယ္တယ္။ ဆင္းကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔တုိင္းရင္ မင္း ကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္က ငယ္တယ္။ ရွင္းပလား "
" ဟုတ္ကဲ့၊ ရွင္းပါတယ္ "
" ေအး ... ရွင္းရင္ ျပန္ေတာ့ "
" ခင္ဗ်ာ "
" ေၾသာ္ ... ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။ မင္းကုိယ္မင္း ႀကီးခ်င္သလား၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနားသြား၊ ဆင္ေတြ နားသြားလုိ႔ကေတာ့ မင္း ပုေနမွာပဲ။ ရွင္းတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ... "
" ဒီမယ္ ေက်ာ္စိန္၊ မင္းမွာ ခုထီေပါက္လုိ႔ တစ္သိန္းရွိတယ္။ အဲဒါနည္းသလား၊ မ်ားသလား "
" ကၽြန္ေတာ္ ... ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး "
" ေအး ... မေသမခ်င္း မွတ္ထား။ တစ္ေထာင္နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ မ်ားတယ္ကြ။ တစ္သန္း၊ တစ္ကုေဋ နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ နည္းတယ္။ မင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ မေက်ာ့တုိ႔ လင္မယားနဲ႔စာရင္ မင္းက သူတုိ႔ထက္ ပုိခ်မ္းသာတယ္။ မင္းနဲ႔ အင္းသူႀကီးကုိစံျမနဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းက အလကားဟာသပဲ။ သူက သိန္းေလးငါးဆယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ "
" အဲဒီေတာ့ .. "
" ဒီရြာမွာ ကုိစံျမလုိ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီးကြ။ ၿခံပုိင္၊ အိမ္ပုိင္နဲ႔ လူေတြကလည္း အမ်ား ႀကီး၊ အဲဒီေတာ့ မင္းတစ္သိန္း က အလကားပဲ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
" အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္ "
" ေအး ... မင္း မသိတာကုိ ငါ ေျပာျပမယ္။ တစ္အိမ္တစ္အိမ္မွာ တစ္သိန္းမေျပာနဲ႔၊ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေတာင္မရွိတဲ့ ရြာကေလးေတြရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ"
" ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းရြာေတြဆုိ အားလံုး ငမဲြခ်ည္းပဲ"
" ေအး ... အဲဒါပဲ။ မင္း အဲလုိ ရြာတစ္ရြာကုိ ေျပာင္းၿပီးေနလုိက္၊ အဲဒီရြာမွာ မင္းဟာ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘာမွေတာင္လုပ္စရာမလုိပါဘူးကြာ။ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္ သြားမယ္။ ဒါပဲ"
ဒါေလာက္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္ ရိပ္မိေလာက္ၿပီလုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဟုတ္မွတ္လုိ႔ နားေထာင္ေနတာ "
အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္သင့္ၿပီ။
မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။
ဒီေကာင္ေက်ာ္စိန္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မေအာင္ျမင္တဲ့ျပတ္လံုးကုိ ထုတ္မိ တဲ့လူျပက္လုိ ျဖစ္ေနတယ္။
"ဘေဒြးေလးရဲ႕ သုမနက မဆုိးဘူးဗ်"
"ဒႆနပါကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဒႆနေပါ့၊ ထားပါေလ၊ ခ်က္ခ်င္းအခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္က သိပ္ ေကာင္းတယ္ဗ်"
"မင္း ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္ အေတာ့္ကုိ သေဘာက်သြားၿပီ"
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းမွာ ၾကပ္ကုန္းဆုိတဲ့ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေသးတယ္။ အိမ္ေျခက ဘာရွိမွာလဲ။ ရွိလွရင္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေပါ့။ တစ္ရြာလံုး ထင္းခုတ္စားၾကတာ။
အဲဒီမွာ ကုိသံဒုတ္ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ လွည္းႏွစ္စီးရွိတယ္။ ဒါပဲ။
အဲဒီရြာမွာ သူ အခ်မ္းသာဆံုးပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူခ်မ္းသာသမွ်ကုိ ေငြလုိေၾကးလုိ တြက္ၾကည့္ရင္ ရွိလွေလးငါးေသာင္းေပါ့။ ဒါပါပဲ။
အဲဒီၾကပ္ကုန္း ကုိ ေက်ာ္စိန္တုိ႔မိသားစု ေျပာင္းသြားၾကတယ္။
ထီဆုေၾကးထုတ္တာ လည္း က်ဳပ္ မသိလုိက္ပါဘူး။ ၾကပ္ကုန္းေျပာင္းၾကမယ္ဆုိတုန္းကလည္း က်ဳပ္ မသိ လုိက္ပါဘူး။ ေျပာင္းၿပီးမွ သိတာပါ။
က်ဳပ္လည္း အံ့ကုိၾသေရာ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ၾကပ္ကုန္းရြာမွာ ေက်ာ္စိန္တုိ႔ဟာ ခ်က္ခ်င္း အခ်မ္းသာဆံုးမိသားစု ျဖစ္သြား တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ေက်ာ္စိန္မယား မိညွက္နဲ႔ ကေလးခုနစ္ေယာက္အတြက္ ပူမိတယ္ဗ်ာ။
................................................................................................................................................................
တျခားတပုဒ္ဆက္ရန္
ခ်က္ခ်င္းခ်မ္းသာနည္း
"မင္းကုိတစ္ခုေမးမယ္ မင္းနဲ႔ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူႀကီးလဲ"
"အသက္ကုိေျပာတာလား"
"မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား
အရြယ္အစားေျပာတာကြ"
အဲဒီေက်ာက္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း ေတြးမိရင္ က်ဳပ္က လႊတ္ရယ္ခ်င္တယ္။
က်ဳပ္ အမ်ိဳးအရင္းေခါက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
ဒီေကာင္က လ်င္သလားဆုိေတာ့လည္း လ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ တံုးတယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္လုိ႔ ထင္ေနတုန္း သူက လ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲလုိပဲ သူ႔ကုိ လ်င္မွာပဲ လုိ႔ တြက္ထားတုန္း သူက အတံုးစားႀကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။
ခက္တာက ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ေကာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ရွိပါလ်က္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ ကန္ မေတြးတတ္တာမ်ိဳးလုိ႔ ထင္တာပဲ။
ဒီေကာင္ ခပ္ငယ္ငယ္က ေဌးေဌးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ အေတာ္ႀကီး မ်က္စိက်ဖူး တယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဟုိလုိပုိး၊ ဒီလုိပန္းနဲ႔ လုပ္တာေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ တုိတုိပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။ မစြံဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ဇြတ္ကားတင္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ ဒီေကာင္က အဲလုိက်ေတာ့ မုိက္ကန္းကန္းခင္ဗ်။
ထားပါေတာ့။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ညတစ္ညမွာ ေဌးေဌးအိမ္နားက သြားေစာင့္ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဇြတ္ေရာ အဓမၼေရာ၊ ပါးစပ္ပိတ္၊ ေစာင္နဲ႔အုပ္၊ ေျခေတြလက္ေတြခ်ဳပ္၊ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျပးတာပဲ။
က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ၁၇ မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာက လယ္ေတာထဲမွာ ႀကိဳၿပီး စီစဥ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လယ္ေတာထဲေရာက္လုိ႔ အုပ္လာတဲ့ေစာင္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဌးေဌးမဟုတ္ဘဲ ေဌးေဌးအေဒၚ ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေသေရာ။
လဲြမယ္ဆုိလည္း လဲြေတာ့လဲြႏုိင္တယ္။ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးဆုိေပမယ့္ ေဌးေဌးကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ မ်ိဳးပဲ။ ရုပ္က်ေတာ့ ေဌးေဌးထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။ အသက္က သိပ္ကြာၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ ေဌးေဌး အေဒၚႀကီးကလည္း ေဌးေဌးထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ႀကီး ေပမယ့္ အပ်ိဳႀကီး ပဲ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပါပဲ။
ေက်ာ္စိန္႔သူငယ္ခ်င္း ႀကံရာပါေတြက အားလံုး၀ုိင္းၿပီး တုိက္တြန္းၾကတယ္။ လုပ္မိတဲ့တူတူ မထူးဘူး ေပါ့။ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးကုိပဲဆက္ၿပီး ေပါင္းလုိက္ဖုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီက်ေတာ့လည္း ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က သစၥာရွင္ခင္ဗ်။ လံုး၀ လက္မခံဘူး။ လံုး၀ အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး တဲ့။ မွားလာရင္ ျပန္ပုိ႔ရမွာပဲတဲ့။
ေဌးေဌးအေဒၚ အပ်ိဳႀကီးမေအးဆင့္ကလည္း ငုိလုိ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္မေျပာေပမယ့္ ခုလုိႀကီး ေျခလြတ္လက္လြန္လုပ္လာခဲ့ၾကၿပီးမွေတာ့ ျပန္မပုိ႔ေစခ်င္ဘူး။ တစ္ရွက္ က ႏွစ္ရွက္ မကဲြခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မေအးဆင့္ကုိ ဇြတ္ျပန္ပုိ႔လုိက္ တယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ မေအးဆင့္တုိ႔၊ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြဆုိတာက ေတာင္ပုိင္းမွာ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ကုိ အေသသတ္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ။
သြားေရာ။ ေက်ာ္စိန္ ေတာင္ပုိင္းကုိ လံုး၀ ေျခဦးမလွည့္ရဲဘူး။ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြသာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေတာင္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုးက သူတုိ႔အရပ္ကုိ ေစာ္ကားတယ္ဆုိၿပီး ေက်မွမေက်ၾကဘဲ။ လစ္ရင္ လစ္သလုိ ေက်ာ္စိန္ကုိ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ေဆာ္ၾကမွာပဲ။
အဲဒါက ေဌးေဌးကိစၥ။ အေနာက္ပုိင္းသားေတြနဲ႔က်ေတာ့ ေဘာလံုးကန္ရင္းျဖစ္ၾကရတာေလ။ ေက်ာ္စိန္က က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္း က ေဘာလံုးသင္းမွာပါတယ္။
ဒီေကာင္က ေဘာကန္ေကာင္းလွလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ေကၽြးထားေမြးထားေတာ့ စားထားေသာက္ထားတဲ့ေကာင္ေတြက သူ႔ကုိ အသင္းထဲထည့္ထားၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တန္းက ကစားရတယ္။ သူက မုိက္ကန္းကန္းေကာင္ မဟုတ္လား။ တံုးတုိက္တုိက္ တုိက္တုိက္တုိက္ဆုိတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးေလ။
သူ႔နည္းက လူေရာ ေဘာေရာ အကုန္က်ံဳးထည့္လုိက္မွာပဲ။ တစ္ဖက္သင္း ေရွ႕တန္းကေတာ္တဲ့ ေကာင္၊ ဂုိးသြင္း မယ့္ေကာင္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္က ၾကည့္ထားၿပီ။ အကြက္၀င္လာတာနဲ႔ ခ်ိဳးပစ္ဖုိ႔၊ "သမ"ပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ တာပဲ။
အဲ .. အဲ .. အဲ .. အဲလုိေတာ့ အားကုိးရတယ္။ အားကုိးရတယ္ေျပာတာေနာ္။ က်ဳပ္တုိ႔အရပ္သင္းက သူ႔ကုိ အဲလုိ မကစားဖုိ႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူကလည္း သူတတ္တာ ဒါပဲရွိတာဆုိေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့" ဆုိတ့ဲၾကားက လုပ္ လုပ္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ။ ေဘာပဲြတစ္ပဲြမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ေျမာက္ပုိင္းနဲ႔အေနာက္ပုိင္း ဖုိင္နယ္ မွာ ေတြ႕ၾကတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ ကစားၾကရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္းက အတတ္နုိင္ဆံုး သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ကစားေနတဲ့ၾကားက ေက်ာ္စိန္ ေဖာက္လာတယ္။
လုိရင္းပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။
အေနာက္ပုိင္းက ေရွ႕တန္းေဘာလံုးသမား နီတြတ္ဆုိတာရွိတယ္။ ဒီေကာင္က လႊတ္ေတာ္တာ။ အလြန္လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ေကာင္။ သူကလည္း အဲဒီေန႔ သိပ္ေျခေတြ႕ေနတာ။ ဂုိးသြင္းတာလည္း သူခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဂုိးသမား ေကာင္းလြန္းလုိ႔သာကုိး။
အဲဒါ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ေက်ာ္စိန္က ဇြတ္၀င္ဇြတ္ဖ်က္ရင္း နီတြတ္ညိဳ႕သက်ည္းကုိ အသားလြတ္ကန္ ထည့္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ခြပ္ခနဲေနတာပဲ။ နီတြတ္ေနရာတြင္ပံုလဲတာပဲ။ လဲတာမွ ပစ္စလက္ခတ္ပဲ။ နီတြတ္ ဘယ္ေျခသလံုးသြင္သြင္က်ိဳးသြားတယ္ေလ။
အဲဒီမွာတင္ ပဲြပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာ္စိန္ ေျပးေပါ့။ တစ္ကြင္းလံုးကကုိ မေက်နပ္ၾက တာ။ ေျပးတာမွ ေရေရလည္လည္ကုိ ေျပးရတာပဲ။ ဘယ္လြတ္လိမ့္မွာလဲ။ ရြာလယ္မွာ သြားမိတာ။ သူ ကလည္း မထူးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး သူ႔နားကပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကုိ အကုန္ဆီးရုိက္ေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ စုတ္ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရြာလူ ႀကီးေတြေကာင္းလုိ႔ေပါ့။ ေက်ာ္စိန္ ႏွစ္လေလာက္ ေဆးရံုတက္ယူရတယ္။ သူရုိက္လုိ႔ ခံလုိက္ၾကရတဲ့ လူေတြ လည္း မသက္သာဘူး။ အေတာ္ေလးကုိ ကုယူၾကရတယ္။
အဲဒီမွာ ေက်ာ္စိန္ အေနာက္ပုိင္းကုိ သြားလုိ႔မျဖစ္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ လာရဲလာၾကည့္ေလ၊ ဟုိကေကာင္ေတြက သတ္မွာပဲ။
ရြာ႕အေရွ႕ပုိင္းမွာကေတာ့ ဘုရားပုထုိးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ သီလရင္ဇရပ္ေတြပဲ ရွိတာေလ။
ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ငွက္ပစ္၊ ၾကက္ပစ္န႔ ႀကီးလာတာ။ ႀကီးေတာ့ အႀကီးစားမုဆုိးေလ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေတာ့္ကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရွာတာ။ ေက်ာ္စိန္ကုိ ခဏခဏ ေခၚဆံုးမတာပဲ။ မရဘူး။
ဒီေတာ့ အေရွ႕ပုိင္းနဲ႔ေက်ာ္စိန္နဲ႔လည္း ဘယ္ကီးကုိက္ေတာ့မွာလဲ။
က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ေျမာက္ပုိင္းကေတာ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေနၿပီေလ။ ေျမာက္ပုိင္းမွာလည္း ေက်ာ္စိန္ကုိ သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ေျမာက္ပုိင္းမွာကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ မယုတ္မလြန္ ဆက္ဆံေနၾက တာေလ။ ေမး ထူးေခၚေျပာ ေလာက္ေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္မွာလည္း မ်က္ခံုးက ခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။
"ဘေဒြးေလး ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ျပႆနာတက္ေနၿပီ"
" ဟ ... ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ "
" ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိလာတယ္။ တစ္ရြာလံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္ဘူး လုိျဖစ္ေနတယ္"
" အဲဒီေတာ့ မင္း ဘာလုပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းျပမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဘေဒြးေလးရာ"
"ဘာလုပ္မွာလဲ "
"တစ္ခုခုေပါ့။ ကုိယ့္ထူးကုိယ္ခၽြန္ေပါ့။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိငတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
" အင္း ... မဆုိးပါဘူး "
" ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ "
ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ နိမ့္ေတာ့မွာလုိလုိနဲ႔ တံုးသြားျပန္ၿပီ။
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘေဒြးေလး"
"ဟ ... မင္း လုပ္တတ္တာ မင္း လုပ္ရမွာေပါ့။ မင္း မလုပ္တတ္တာကုိ လုပ္ခ်င္လုိ႔ရမလား"
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္တာလဲ "
" ေဟ "
ဒီေကာင့္ကုိၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကတ္လာတယ္။
" ဒီမယ္ ... မင္းက မုိက္ကန္းကန္းလုပ္တတ္တယ္"
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ "
" ၿပီးေတာ့ ညစ္ကတ္ကတ္လည္း လုပ္တတ္တယ္ "
" ဘေဒြးေလး ... မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ "
" ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေဟ့ေကာင္။ ငါ အပီစဥ္းစားၿပီး အေလးအနက္ ေျပာေနတာ။ မင္းဟာ တစ္ရြာလံုးနဲ႔မတည့္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးအလုပ္က ... "
" ေျပာပါ ဘေဒြးေလး "
" မင္း ေစ်းဆုိင္ကေလးတစ္ခုဖြင့္ကြာ။ မင္း ႀကီးပြားမွာေသခ်ာတယ္"
က်ဳပ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ အတည္ေပါက္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ အရြဲ႕တုိက္ၿပီး ေျပာလုိက္တာကုိလည္း သူ ခ်က္ခ်င္းသိမွာပဲလုိ႔ ထင္တယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ဒီေကာင္က တကယ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။
" ဘေဒြးေလး တကယ္ေျပာတာလား "
သြားေရာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ တံုးေနမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။
" ဟ ... တကယ္အတည္ေျပာတာေပါ့။ မင္း ႀကီးပြားခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ႀကီးပြားခ်င္ရင္ စီးပြားေရး လုပ္ ရမွာေပါ့။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ ေစ်းဆုိင္ေလးသာ ဖြင့္လုိက္"
က်ဳပ္လည္း အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ေျပာခ်လုိက္ၿပီး ဗုိက္နာတာနဲ႔ အိမ္သာေျပးတက္လုိက္ရတယ္။ အိမ္သာ ကျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေက်ာ္စိန္ မရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္သြားၿပီ။
ေနာက္ေန႔မွာ က်ဳပ္ ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ရန္ကုန္တက္သြားရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သံုးေလးပတ္ေလာက္ ၾကာ သြားတယ္။ အားလံုးတစ္လနီးနီး ၾကာသြားတာေပါ့။
က်ဳပ္ ရန္ကုန္ကျပန္လာေတာ့ ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က တကယ္လုပ္တာပဲ။ ေစ်းဆုိင္ေလး ဖြင့္ ထားၿပီ ဗ်ာ။ သူ႔မွာ ရွိစုမဲ့စု အကုန္ရင္းႏွီးထားပံုရတယ္။ ကုန္ေတာ္ေတာ္မ်ားသား။
တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးေလးလ ဘာမွမၾကာလုိက္ဘူး။ ေက်ာ္စိန္ ဆုိင္ျပဳတ္။
မျပဳတ္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ၀ယ္မယ့္လူမွမရွိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့စကား သူဆဲြတဲ့ေကာက္ခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ား တုိ႔ၾကားရရင္ ဖ်ားသြားမယ္။
"ဘေဒြးေလးရာ ... ကံက မလုိက္ဘူးဗ်ာ" တဲ့။
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တစ္ရြာလံုးကုိ ကေလာ္မတုတ္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကုိလည္း အျပစ္မျမင္ဘူးဗ်။ အဲလုိေကာင္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ တကယ္ကံမဆုိးေသးဘူးဗ်။ လဆန္းပုိင္းေလာက္မွာ က်ဳပ္ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္ တယ္။
"ဆုိစမ္း ေက်ာ္စိန္။ မင္း ဘယ္သူနဲ႔ ျပႆနာတက္လာျပန္တာလဲ"
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဆုိရင္ အေကာင္းကုိ မျမင္ေတာ့ဘူး"
"မင္းကလည္း ေကာင္းမွမေကာင္းဘဲ"
"ထားပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး"
ထီလက္မွတ္နဲ႔ ထီေပါက္စဥ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ယူၾကည့္လုိက္တယ္။
ႏွစ္၊ လ၊ အပတ္စဥ္၊ အကုန္မွန္တယ္။
ဒါ ေပါက္ေနတဲ့ ထီလက္မွတ္ပဲ။
"တစ္သိန္းဆု"
" ဒါ မင္းလက္မွတ္လား"
" ဘာလဲ၊ ဘေဒြးေလး က ကၽြန္ေတာ္ လုလာတယ္ထင္လုိ႔လား"
"မသိဘူးေလကြာ။ မင္းက ျပႆနာေကာင္ဆုိေတာ့"
"ေငြတစ္သိန္းဆုိတာ ဘယ္ေလာက္မွရွိေသးတာမဟုတ္ပါဘူး ဘေဒြးေလးရာ"
"ေအး ... အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခု မင္း ဘာလုပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ခုလုိ ကံေလးက်န္ေနေသးလုိ႔ သိန္းထီေလးေပါက္ တုန္း အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေလး ေပးစမ္းပါဦး"
ဒီေကာင္ အမွတ္ကုိမရွိဘူး။ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ကုိ အားကုိးေနျပန္ၿပီ။
" မင္းက ဘယ္လုိျဖစ္ခ်င္တာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ လူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္"
ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ။ ေငြေလးတစ္သိန္းနဲ႔ သူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာ တဲ့ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေသးတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္တရားရဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။ ဒါေလာက္ေတာင္ရွိလွတာ၊ လုပ္ေပး လုိက္ဦးမွပဲ။
" မင္း သိပ္ကံေကာင္းတယ္ ေက်ာ္စိန္။ ငါ မေန႔ကမွ စဥ္းစားထားတာ။ မင္းကုိ အျမန္ဆံုး သူမ်ား ထက္ခ်မ္းသာတဲ့လူျဖစ္လာေအာင္ ငါ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္ကြ"
" အားကုိးပါတယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီနည္းေလးသာေျပာေပးပါ။ ဘေဒြးေလးေက်းဇူး ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မေမ့ပါဘူး"
" ရပါတယ္ကြာ။ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ ငါ ခုေျပာမယ့္ကိစၥက အေတြးအေခၚပုိင္းကြ။ ႀကီး က်ယ္တယ္"
" ဟုတ္ကဲ့ ဘေဒြးေလး၊ ေျပာပါ"
" မင္း ဒႆနဆုိတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား"
" ဘုန္းႀကီးနာမည္မဟုတ္လား"
" ဟာ ... ေသေတာ့မွာပဲ။ ဒႆနတုိ႔၊ အဘိဓမၼာတုိ႔၊ အေတြးအေခၚတုိ႔၊ ခံယူခ်က္တုိ႔ဆုိတာ ေတြေလကြာ"
" ေၾသာ္ ... ေၾသာ္ ... ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ... "
" ခု ငါေျပာမယ့္ကိစၥက ေလးနက္တဲ့ဒႆနတစ္ခုပဲကြ"
" ဟုတ္ကဲ့ "
" မင္းကုိ ငါ တစ္ခုေမးမယ္။ မင္းနဲ႔ ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူက ႀကီးသလဲ"
" အသက္ေျပာတာလား "
" မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား။ အရြယ္အစားေျပာတာကြ။ မင္းခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ဆင္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ ဘယ္ဟာ ကႀကီးသလဲ"
" ဆင္က ႀကီးပါတယ္ "
" ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းနဲ႔ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ဆုိရင္ေကာကြာ"
" ကၽြန္ေတာ္က ႀကီးပါတယ္ "
" ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ဆင္နဲပတုိင္းရင္ မင္းက ငယ္တယ္။ ဆင္းကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔တုိင္းရင္ မင္း ကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္က ငယ္တယ္။ ရွင္းပလား "
" ဟုတ္ကဲ့၊ ရွင္းပါတယ္ "
" ေအး ... ရွင္းရင္ ျပန္ေတာ့ "
" ခင္ဗ်ာ "
" ေၾသာ္ ... ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။ မင္းကုိယ္မင္း ႀကီးခ်င္သလား၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနားသြား၊ ဆင္ေတြ နားသြားလုိ႔ကေတာ့ မင္း ပုေနမွာပဲ။ ရွင္းတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ... "
" ဒီမယ္ ေက်ာ္စိန္၊ မင္းမွာ ခုထီေပါက္လုိ႔ တစ္သိန္းရွိတယ္။ အဲဒါနည္းသလား၊ မ်ားသလား "
" ကၽြန္ေတာ္ ... ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး "
" ေအး ... မေသမခ်င္း မွတ္ထား။ တစ္ေထာင္နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ မ်ားတယ္ကြ။ တစ္သန္း၊ တစ္ကုေဋ နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ နည္းတယ္။ မင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ မေက်ာ့တုိ႔ လင္မယားနဲ႔စာရင္ မင္းက သူတုိ႔ထက္ ပုိခ်မ္းသာတယ္။ မင္းနဲ႔ အင္းသူႀကီးကုိစံျမနဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းက အလကားဟာသပဲ။ သူက သိန္းေလးငါးဆယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ "
" အဲဒီေတာ့ .. "
" ဒီရြာမွာ ကုိစံျမလုိ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီးကြ။ ၿခံပုိင္၊ အိမ္ပုိင္နဲ႔ လူေတြကလည္း အမ်ား ႀကီး၊ အဲဒီေတာ့ မင္းတစ္သိန္း က အလကားပဲ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
" အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္ "
" ေအး ... မင္း မသိတာကုိ ငါ ေျပာျပမယ္။ တစ္အိမ္တစ္အိမ္မွာ တစ္သိန္းမေျပာနဲ႔၊ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေတာင္မရွိတဲ့ ရြာကေလးေတြရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ"
" ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းရြာေတြဆုိ အားလံုး ငမဲြခ်ည္းပဲ"
" ေအး ... အဲဒါပဲ။ မင္း အဲလုိ ရြာတစ္ရြာကုိ ေျပာင္းၿပီးေနလုိက္၊ အဲဒီရြာမွာ မင္းဟာ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘာမွေတာင္လုပ္စရာမလုိပါဘူးကြာ။ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္ သြားမယ္။ ဒါပဲ"
ဒါေလာက္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္ ရိပ္မိေလာက္ၿပီလုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။
" ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဟုတ္မွတ္လုိ႔ နားေထာင္ေနတာ "
အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္သင့္ၿပီ။
မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။
ဒီေကာင္ေက်ာ္စိန္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မေအာင္ျမင္တဲ့ျပတ္လံုးကုိ ထုတ္မိ တဲ့လူျပက္လုိ ျဖစ္ေနတယ္။
"ဘေဒြးေလးရဲ႕ သုမနက မဆုိးဘူးဗ်"
"ဒႆနပါကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဒႆနေပါ့၊ ထားပါေလ၊ ခ်က္ခ်င္းအခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္က သိပ္ ေကာင္းတယ္ဗ်"
"မင္း ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္ အေတာ့္ကုိ သေဘာက်သြားၿပီ"
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းမွာ ၾကပ္ကုန္းဆုိတဲ့ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေသးတယ္။ အိမ္ေျခက ဘာရွိမွာလဲ။ ရွိလွရင္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေပါ့။ တစ္ရြာလံုး ထင္းခုတ္စားၾကတာ။
အဲဒီမွာ ကုိသံဒုတ္ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ လွည္းႏွစ္စီးရွိတယ္။ ဒါပဲ။
အဲဒီရြာမွာ သူ အခ်မ္းသာဆံုးပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူခ်မ္းသာသမွ်ကုိ ေငြလုိေၾကးလုိ တြက္ၾကည့္ရင္ ရွိလွေလးငါးေသာင္းေပါ့။ ဒါပါပဲ။
အဲဒီၾကပ္ကုန္း ကုိ ေက်ာ္စိန္တုိ႔မိသားစု ေျပာင္းသြားၾကတယ္။
ထီဆုေၾကးထုတ္တာ လည္း က်ဳပ္ မသိလုိက္ပါဘူး။ ၾကပ္ကုန္းေျပာင္းၾကမယ္ဆုိတုန္းကလည္း က်ဳပ္ မသိ လုိက္ပါဘူး။ ေျပာင္းၿပီးမွ သိတာပါ။
က်ဳပ္လည္း အံ့ကုိၾသေရာ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ၾကပ္ကုန္းရြာမွာ ေက်ာ္စိန္တုိ႔ဟာ ခ်က္ခ်င္း အခ်မ္းသာဆံုးမိသားစု ျဖစ္သြား တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ေက်ာ္စိန္မယား မိညွက္နဲ႔ ကေလးခုနစ္ေယာက္အတြက္ ပူမိတယ္ဗ်ာ။
................................................................................................................................................................
တျခားတပုဒ္ဆက္ရန္
1 comment:
ေဟးးးး အသစ္ ေမွ်ာ္ေနတာ၊ဖတ္ရၿပီ။ေက်းဇူးပါ မမေရႊစင္။
Post a Comment