တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၁၁) (ဇာတ္သိမ္း)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ထဲသုိ႔ နတ္ႏြယ္ေရာက္ရွိလာရျခင္းမွာ အစက အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ တုိးခ်ဲ႕ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခ့ပါ။ စံုေထာက္မဂၢဇင္းပုိင္ရွင္ ဦးဆန္နီႏွင့္ မုိးေ၀တုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီး တစ္က်ပ္တန္ ရုပ္ရွင္၀တၳဳမဂၢဇင္း ထုတ္ၾကသည္။ ထုိမဂၢဇင္းတြင္ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ခင္ြယ္တင္တုိ႔ အယ္ဒီတာ လုပ္ၾက၏။ ရုပ္ရွင္ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းရပ္တန္႔သြားသည္တြင္ ခင္ႏြယ္တင္မွာ ၀ါသနာ အေလ်ာက္ လုပ္ကုိင္သူျဖစ္၍ အေရးမႀကီးေသာ္ လည္း နတ္ႏြယ္ ကုိကား ေက်ာင္းတက္ေန သူ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စံုေထာက္ သုိ႔ ေျပာင္းလဲ လုပ္ကုိင္ေစ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ႏွင့္ ၃ ႏွစ္ခန္႔မွ် လုပ္မိေသာအခါတြင္ စာေပေလာကအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိလာသည္။ စာေရးဆရာအေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာ သည္။ အဂၤလိပ္စာ မတတ္သျဖင့္ သိမ္ငယ္ေနစိတ္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ျပယ္ လာသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

စံုေထာက္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖဲြ႕မွာ ပုိ၍ ၿမိဳင္လာသည္။ နတ္ႏြယ္သာမက ေနေသြးနီလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ထဲသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ စံုေထာက္မဂၢဇင္းမွာလည္း ေစာင္ေရ အေတာ္ တက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အယ္ဒီတာမ်ား၏ ေန႔စားခမွာ မုိးေ၀ ၇ က်ပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ၄ က်ပ္၊ နတ္ႏြယ္ ၃ က်ပ္၊ ေနေသြးနီ ၂ က်ပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ပုိက္ဆံအရနည္းသည္ မ်ားသည္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ စုစုေ၀းေ၀း စိတ္တူ ကုိယ္တူ လုပ္ကုိင္ေနရျခင္းေၾကာင့္ အလြန္ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးငယ္ စန္းစန္းတင့္ ေသဆံုး ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးငယ္ ေသဆံုးျခင္းအတြက္ အလြန္စိတ္ထိခုိက္ကာ မစားႏိုင္ မအိပ္ႏုိင္ ရွိေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးငယ္ကုိ အလြန္ခ်စ္၏။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ယခင္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္တုန္းက သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရခဲ့ေသာ္ လည္း သမီးျဖစ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ကြယ္တြင္ ေသဆံုးခဲ့ရသျဖင့္ ေၾကကဲြခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေႀကာင့္ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သမီးငယ္စန္းစန္းတင့္မွာ ယခင္သမီးငယ္၏ ကုိယ္စားအျဖစ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္ မ၀ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလသည္။
    သမီးငယ္ေသဆံုးၿပီး ၆ လေက်ာ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဘံုးဘံုးလဲ ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ၿပီးေနာက္ အဆုပ္နာေဆးရံုသုိ႔ တက္ခဲ့ရေသာ အေျခသုိ႔ ေရာက္ရွိ ရ ေလေတာ့၏။


    အဆုပ္နာ ေဆးရံု၌ တက္ေရာက္ကုသေနရစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ မခင္စိန္မွာ ကုိယ္၀န္ အရင့္ အမာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ညေနတုိင္း ထမင္းလာေရာက္ပုိ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးရံုမွ အျမန္ဆင္း ခ်င္လွပါ၏။ ဇနီးသည္၏ ဒုကၡကုိလည္း မၾကည့္ခ်င္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္သူ အိမ္သားမ်ား ၏ ေနထုိင္စားေသာက္ ေရးအတြက္လည္း ပူပန္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆႏၵကား မျပည့္၀ခဲ့။ အဆုပ္နာ ကုေဆးရံုတြင္ ၄ လ ၾကာမွ် ကုသရပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းတုိက္သုိ႔ အလုပ္ဆင္းခဲ့ပါသည္။
    " အင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရဦးမယ္ "
    အယ္ဒီတာစားပဲြ၌ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနစဥ္ ဦးဆန္နီက ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားေ၀တိမ္ ေတာင္ႏွင့္ ဦးဆန္နီ အား ၾကည့္ေနမိသည္။
    " အခုဆုိ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံ အမ်ားႀကီး ေပးထားရတယ္ "


    " ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ "
    " မုိးေ၀ကုိ တစ္ေန႔ တစ္ဆယ္။ နယ္ႏြယ္ကုိ တစ္ေန႔ ငါးက်ပ္။ ေနေသြးနီကုိ ေလးက်ပ္ ေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကုိ အလုပ္ျပန္ခန္႔ဖုိ႔ ခက္ေနတယ္"
    " ေၾသာ္ ေၾသာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မဂၢဇင္းမွာ မလုပ္ရေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့ "
    " ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ေျပာရတာပါ "
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အေတာ္ပင္ စိတ္ထိခုိက္သြားမိ၏။ မက်န္းမာ၍ ေဆးရံုတက္ရခ်ိန္တြင္ အျခား လစာမ်ား ကဲ့သုိ႔ လခမရရွိရံုသာမက ေဆးရံုမွဆင္းလာျပန္ေသာအခါတြင္ အလုပ္ပါျပဳတ္၍ ေနရျပန္ေလၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္ မွာ အလုပ္ကုိ မက္ေမာလွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပုိက္ခဲ့သည္။ မွန္ပါ၏။ ကုိယ္၀ါသနာ ပါေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္သာမက ေရးေဘာ္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ကုိင္ခဲ့ရ သျဖင့္ ေပ်ာ္ပုိက္ ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။


    " အင္းေလ ခင္ဗ်ားက မတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လုပ္လိ႔ ျဖစ္ေတာ့မလဲ"
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးဆန္နီအား ဤသုိ႔ ေျပာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားအား အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ၍ အိမ္ ျပန္ ရန္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၾကပါေတာ့သည္။
    " ဒီမွာ ဦးဆန္နီ၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ကုိ အလုပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူးလား "
    မုိးေ၀က ဦးဆန္နီက သြား၍ ေမးေလသည္။
    " ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ေပးထားရတာမ်ားေနလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "
    " ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အထဲ က တစ္က်ပ္စီႏႈတ္ၿပီး ကုိတင့္ဆန္းကုိ တစ္ေန႔ သံုးက်ပ္ ေပးေပါ့"
    " အဲဒီလုိဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ဗ်ာ "
    " ကဲ ကုိတင့္ဆန္း။ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ဆီက တစ္က်ပ္စီ ယူဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းေပါ့"
    " ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ နစ္နာေနၾကမွာေပါ့ဗ်ာ"
    " ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးေဘာ္ခ်င္း အနစ္နာခံရမွာေပါ့"
    ေနေသြးနီက ေျပာေလသည္။


    " ဟုတ္ပါတယ္။ ပုိင္ရွင္ကမေပးႏုိင္ရင္ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ခ်င္းပဲ ေ၀သံုးတာေပါ့"
    နတ္ႏြယ္ကလည္း ၀င္၍ေျပာသည္။
    " ကဲ ကဲ ဦးဆန္နီ၊ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ တစ္က်ပ္စီေလ်ာ့ေပးၿပီး ကုိတင့္ဆန္းကုိ တစ္ေန႔ သံုးက်ပ္ ေပးလုိက္ဗ်ာ"
    မုိးေ၀က ဦးဆန္နီဆီသုိ႔ လွမ္း၍ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ ဦးဆန္နီကလည္း
    " ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ" ဟု ကတိေပးေလ၏။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၄ ေယာက္သည္ ယခင္ကအတုိင္းပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မဂၢဇင္းကုိ ဆက္လက္ လုပ္ကုိင္ေန ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးဆန္နီမွာ ယခင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမတက္ရမီကကဲ့သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔၏ ေန႔စားခ မ်ားကုိ မွန္မွန္မေပးႏုိင္ဘဲ ရွိလာသည္။
    ၉ က်ပ္စား မုိးေ၀မွာ ၃ က်ပ္ ၄ က်ပ္ရသည့္အခါရ၍ ၃ က်ပ္ ၄ က်ပ္စား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ၂ က်ပ္၊ ၁ က်ပ္ ရလုိ ရျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သာမက စာစီ၊ စာရုိက္ အလုပ္သမားမ်ားလည္း လုပ္ခမွန္မွန္ မရၾက။ စာေရးဆရာႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားမွာလည္း အခမဲ့ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ နတ္ႏြယ္မွာ ၾကာရွည္ ဒဏ္မခံ ႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ စာေရးဆရာတင္စုိး ထုတ္ေ၀ေသာ ၿငိမ္းစာေပထုတ္ေ၀ေရးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကုိင္ေလေတာ့သည္။
    အယ္ဒီတာအဖဲြ႕၌ လူတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေန႔စားခ တုိးမရရံုသာမက သတ္မွတ္ထားေသာ ေန႔တြက္မ်ားကုိပင္ မွန္မွန္ မရၾကပါ။


နတ္ႏြယ္ၿငိမ္းစာေပသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ "မမုိးျဖဴ" အမည္ျဖင့္ လံုးခ်င္း တစ္ပုဒ္ ေရးကာ ၿငိမ္းစာေပမွ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး ပ်က္စီးသြား သျဖင့္ ေစ်းကြက္ တြင္ မစံြဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
    နတ္ႏြယ္ထြက္သြားၿပီး ေလးငါးလအၾကာ၌ ေနေသြးနီလည္း ဇဲြမေကာင္းႏုိင္ဘဲ စံုေထာက္မွ ထြက္ သြားျပန္ ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စံုေထာက္ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕တြင္ ယခင္မူလအတုိင္း မုိးေ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ က်န္ရွိေနခဲ့ ပါသည္။ သုိ႔တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔တြက္မ်ားမွာ မေျပလည္ေသးပါ။

ေန႔တြက္က မေျပလည္ေသာအခါတြင္ မုိးေ၀ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ မဂၢဇင္းကုိ သိပ္ၿပီး ဂရုမစုိက္ႏုိင္ဘဲ အျပင္၌ ေရးကြက္ရွာၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမ၀တီ၊ ရႈမ၀၊ ေသြးေသာက္ စေသာ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ သာမက အျခားထြက္ေပၚလာေသာ မဂၢဇင္းမ်ား၌လည္း ပါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေရးေနရသလုိ မုိးေ၀မွာလည္း မဂၢဇင္းမ်ားတြင္သာမက အျခားလံုးခ်င္းထုတ္ေသာ တုိက္မ်ားကုိပါ ေရးေပးေနရေလသည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ မခင္စိန္ သည္ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထပ္မံေမြးဖြားျပန္ပါေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ၂ ေယာက္က ဂရုမစိုက္ႏိုင္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္မသားမ်ားကလည္း ေငြေရးေၾကးေရး မေျပလည္၍ ဂရုမစိုက္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီဆရာေကာင္း၊ စာေရးဆရာေကာင္းမ်ားကို မသံုးႏိုင္ေတာ့ သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အျခား မဂၢဇင္းၾကီးမ်ားက ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းမြန္ေနသည္ တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းမွာ ေစာင္ေရသိသိသာသာၾကီး တိုး၍ က်ဆင္းေလေတာ့သည္။ မဂၢဇင္းေစာင္ေရက်ျခင္း အတြက္ မိုးေ၀ႏွင့္ ဦးဆန္နီတို႔ကလည္း တက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ေန႔ထြက္လည္း ပို၍ မမွန္ကန္ ရွိရ ေတာ့သည္။ ယင္းအခ်ိန္၌ ေစာလင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။
ေစာလင္း သည္ တစ္လခန္႔ အခမဲ့ လုပ္ကိုင္ေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေန႔စားခ မေျပလည္သျဖင့္ အျပင္ မွ ၀င္ေငြရေအာင္ ရွာရေလ မဂၢဇင္းကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေလျဖစ္ကာ ပိုင္ရွင္ဦးဆန္နီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ပို၍ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။


ကၽြန္ေတာ္မွာ ေငြေရးေၾကးေရး မေျပလည္ရံုသာမက မဂၢဇင္းကိုလည္း အားမရသျဖင့္ စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္ေနခဲ့ သည္။ ျပီးေနာက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ယံုၾကည္လာသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ယခုေလာက္ အေျခခိုင္ လာေသာအခါ၌ စာေရး၍ ထမင္းစားေတာ့မည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ စံုေထာက္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
စံုေထာက္မဂၢဇင္း မွ ထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၀တၳဳတိုမ်ားကို မွန္မွန္ေရးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၀င္ေငြ မွာ အမွန္မရွိလွ။ နည္းသည့္လနည္း၍ မ်ားမ်ား၀င္သည့္လလည္း ရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ တာ၀န္တစ္ခု ကို ႏွစ္သက္လွပါေတာ့သည္။

စာကိုမ်ားမ်ား ေရးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္ကို စာဖတ္ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိလာၾကသည္။ စာေရးျခင္း တစ္ခုတည္းကိုသာ အမွီျပဳ၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရေသာအခါ၌ အခက္အခဲ ေတြမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုအခက္အခဲမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဂၤလိပ္စာ မတတ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ၀တၳဳ မ်ားကိုမီွး၍ မေရးသားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းရွာျခင္း၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ား၊ အယ္ဒီတာ မ်ားက အဂၤလိပ္စာ မတတ္၍ အထင္ေသးကာ စာမူခကို အဂၤလိပ္စာတတ္ေသာ စာေရးဆရာ မ်ားေလာက္မေပးျခင္း၊ စာမူကို ၀ယ္ယူထားလ်က္ မဂၢဇင္းတြင္ လေပါင္းၾကာျမင့္စြာမထည့္ဘဲ ပစ္ထားျခင္း၊ စာမူခကို ခ်ိန္းဆိုသည့္ရက္တြင္ မေပးဘဲ အခ်ိန္ခဏခဏေရြႊ႕၍ ခ်ိန္းဆိုမႈေၾကာင့္ ရမည့္ရက္တြင္ မရ၍ ေငြျပတ္ေနရျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးစားလို႔ ဘယ္ထမင္း၀မွာလဲဗ်ာ။ တျခားအလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ရင္းနဲ႔ စာေရးမွေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တြင္ ေစတနာထားေသာ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ကရုဏာသက္စြာျဖင့္ အၾကံေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး က အေရာင္းအ၀ယ္ဘက္၌ အားသန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေရးေၾကားေရး ၾကပ္တည္းတိုင္း 'ေမာင့္ စာေရးဆရာအလုပ္ကလည္း လမ္းေဘးမွာ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းစားတဲ့ ဘ၀ေလာက္ေတာင္ မွ စိတ္မခ်မ္းသာရဘူး' ဟုညည္းတတ္ပါသည္။


တကယ့္ေတာ့လည္း သူမေျပာစရာျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္ခ်ိန္က မခင္စိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဦး၀ိစာရလမ္းအလယ္ ပလက္ေဖာင္း၌ ထမင္းေၾကာ္ေရာ င္းခဲ့ဖူးၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လူပင္ပန္းေသာ္လည္း စိတ္မပင္ပန္းၾကရပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္မွာ သန္႔လည္း သန္႔၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းေသာေၾကာင့္ မစၥနယ္လ္ဆင္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားက အလု အယက္ ၀ယ္ယူစားေသာက္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္နံနက္ေရာင္းလွ်င္ ၄က်ပ္၊ ၅က်ပ္ အထိအျမတ္ေငြ ရရွိခဲ့ပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ကို ၀ါသနာမပါသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ထိုပလက္ေဖာင္းဆိုင္မွာ စေနေန႔ တိုင္းျမဴနီစပယ္ မွ လာ၍ ဆိုင္ကို ဆြဲဖ်က္တတ္သည္ တစ္ေၾကာင္း စိတ္ပ်က္ကာ ထိုဆိုင္ကို ျဖဳတ္၍ ဦး၀ိစာရလမ္း ရွိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ၀င္၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အျပိဳင္ေရာင္းေသာ ထမင္းေၾကာ္ ဆိုင္ရွင္ တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္ျပဳတ္၍ ေလးငါးလၾကာေသာအခါ ကပၸလီ ကြက္သစ္ ထဲတြင္ အိမ္သစ္ကေလးေဆာက္ႏိုင္သည္အထိ စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္ခဲ့သည္ကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါသည္။
မည္သူက ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ ရေအာင္ၾကိဳးစား ခ်င္သည့္ စိတ္ကသာျပင္းထန္ေနသည္။


 ျမန္မာျပည္တြင္ စာေရးျခင္းသည္ အလုပ္တစ္လုမဟုတ္သလို ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ တကယ့္ေတာ့ စာေရးျခင္း သည္လည္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္ထိုက္ ပါသည္။ စာေရးျခင္းဆိုသည္မွာ လြယ္လြယ္ ကေလး ေကာက္ေရး၍ ရသည္မဟုတ္ပါ။ ေတြးရေခၚရ ဗဟုသုတရွာေဖြ ဆည္းပူး၍ စာ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ လာေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေရးသားရပါသည္။ ထိုသု႔ိ ၾကိဳးပမ္းရပါလ်က္ ႏွင့္ပင္ အလုပ္မမည္ေသာ အလုပ္မ်ိဳး ကား ဤကမာၻေပၚ၌ မရွိသင့္ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေရးျခင္းသည္ အလုပ္မည္ရမည္ဟူေသာ ဇြဲျဖင့္ တျခားအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘဲ စာကိုသာ ဖိေရးေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းသို႔ရွိစဥ္ တစ္ေန႔၌ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးမွာ မက်န္းမမာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ေသြးအားေလးအားနည္းကာ ႏွလံုး၊ ရင္မျငိမ္မသက္ရွိျပီး စိတ္လည္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ စာကိုေကာင္းစြာမေရးႏိုင္ဘဲ အခက္အခဲ ၾကံဳရျပန္ပါေတာ့၏။ စိတ္မအား လူမအားႏွင့္ ရွိသျဖင့္ စာလည္းမရးႏိုင္။ စာမေရးႏိုင္၍ ၀င္ေငြ မရွိျဖစ္ကာ လူမမာက တစ္ဖက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္အၾကပ္က်၍ ေနေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာ္ရထာမဂၢဇင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္တြင္ ေနာ္ရထာမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ေမာင္ဥာဏ္၀န္က ''သိမ္း'' ဆိုေသာအမည္ႏွင့္ တစ္က်ပ္တန္ မဂၢဇင္း ထုတ္မည့္ ပဗလစ္ရွာ တစ္ဦး ရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုပဗလစ္ရွာတြင္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္တတ္သူမရွိသျဖင့္ မဂၢဇင္း လုပ္တတ္မည့္ အယ္ဒီတာ ရွိေနေၾကာင္း ဆီး၍ သတင္းေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွာ လခလစားအလုပ္ကို မလုပ္လိုေသာ္လည္း  အေျခအေနအရ ထိုမဂၢဇင္းထုတ္မည့္သူမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု ရပါသည္။ ျပီးေနာက္ တစ္လလွ်င္ လခႏွစ္ရာျဖင့္ အလုပ္၀င္လုပ္ရန္ သေဘာတူ ခဲ့ရပါ ေတာ့၏။

အစကတည္းက လခစားမလုပ္လိုေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သိမ္းမဂၢဇင္းတြင္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေသာအခါ၌ စိတ္ပ်က္ စရာေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရင္ဆိုင္ေနရျပန္ပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးလည္းေကာင္းစြာ က်န္းမာ လာသည္အထိ သည္းခံ၍ လုပ္မည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ၆လၾကာမွ် ထိုမဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့ျပီး မခင္စိန္ က်န္းမာလာသည္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမွထြက္၍ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုပင္ ျပန္၍ လုပ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၊ ဖားေအာ္သံမ်ား၊ ျခင္မ်ား၊ ရႊံဗြက္ႏွင့္ ဖံုမ်ား ထူတပ္ေသာ ငမိုးရိပ္ကို စြန္႔လႊတ္ ခဲ့ျပီး ရန္ကုန္ သို႔ တက္ေနခဲ့သည္။

အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ စီးပြားေရးသမားအျဖစ္ႏွင့္ စီးပြားရွာခဲ့လွ်င္၄င္း၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူအျဖစ္ႏွင့္ စီးပြားရွာခဲ့လွ်င္၄င္း၊ ဂရံပိုင္အိမ္မ်ားကို ၀ယ္၍ျဖစ္ေစ၊ ငွားရမ္း၍ျဖစ္ေစ ေနႏိုင္ေပမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပကို စြဲလမ္းခဲ့ရာမွ စာေရးခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ေအာင္ျမင္လာေသာအခါ၌ စီးပြားေရး ၌ စိတ္မ၀င္စားခ်င္။ မမွန္ကန္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို မလုပ္ခ်င္။ စာေရးဆရာအျဖစ္ႏွင့္ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြက္သစ္ထဲငယ္၌ စြဲစြဲျမဲျမဲေနလာခဲ့ျပီးမွ ငမိုးရိပ္ သို႔ပင္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခါတစ္ခါတြင္ စာေရးစားရေသာအလုပ္ကို စိတ္ပ်က္ခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ရေသာ၀င္ေငြမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာင္ တစ္လတစ္လတြင္ အထက္တန္းစာေရး၀င္ေငြထက္ေတာ့ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ စားေရးေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရ။ အထက္တန္းစာေရးသညာ္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔၌ လခရဖို႔ ေသခ်ာသည္။ စာေရးဆရာ၌ ထိုသုိ႔အာမခံခ်က္မရွိ။ အထက္တန္းစာေရးသည္ က်န္းမာေနလွ်င္ ရံုးခ်ိန္တိုင္း သူ႔အလုပ္ကို သူေကာင္းစြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည္။ စာေရးဆရာမွာ စိတ္ၾကည္လင္ေနမွ၊ စိတ္ကူးေပါက္မွ စာေရး၍ရ၏။

အထက္တန္းစာေရးသည္ မက်န္းမာလွွ်င္ လစာအျပည့္ႏွင့္ ခြင့္ရက္ရသည္။ စာေရးဆရာမွာ မက်န္းမာလွ်င္ ၀င္ေငြမရွိ အထက္တန္းစာေရးမွာ ရံုးအုပ္၊ ရံုး၀န္ေထာက္၊ မင္းၾကီးစေသာ သူမ်ားနွင့္သာ ဆက္ဆံရသည္။ စာေရးဆရာမွာ အယ္ဒီတာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပဗလစ္ရွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ အခ်ိဳ႕ပဗလစ္ရွာ၊ အယ္ဒီတာ တို႔မွာ စာေရးဆရာ၏ ႏုပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕မွာဘာမွ်နားလည္းမလည္၊ တန္ဖိုးလည္း မထားထတ္။ စာေရးဆရာ၏ စာမူ၌ အႏုပညာပါသည္၊ မပါသည္မသိ။ သူတုိ႔ အျမတ္ရရေရး အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေလာက္သာ သေဘာထားတတ္ၾကသည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း ဟင္းရြက္သည္၊ အိုးတိုက္ဖြဲျပာသည္ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံတတ္သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ခ်ိန္းေသာရက္ ၌ ေငြမွန္မွန္ မရ ျခင္းမွာ စာေရးဆရာအဖို႔ ဒုကၡအေရာက္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးရေသာ အလုပ္ကို စိတ္ပ်က္မိ၏။


ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေသာ စာေရးဆရာတုိ႔၏ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ က်န္ေနၾကရရွာေသာ သားသမီးမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရ လွ်င္လည္း သားငယ္၊ သမီးငယ္မ်ား၏ ေနာင္ေရးအတြက္ ရင္ထိတ္မိသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ရခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ မွာ အၾကီးက ဓာတ္ပံုပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ အငယ္က ရံုးစာေရးလုပ္ ေနၾက သည္။ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ကိုယ္ ျဖစ္ျပီ။ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သားသမီးကေလးမ်ားက အလြန္ေသးငယ္ သည္။ အငယ္ဆံုးသားမွာ လသားမွ်သာရွိေသး၏။ သမီးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းပင္မထားေလာက္ေသး။ သူတုိ႔ အတြက္ စာေရးဆရာဘ၀ႏွင့္ ရင္မေနရျပန္သည္။ အသက္သိမ္မၾကီးေသးခင္ စီးပြားေရးဘက္ ကူးရေကာင္းမည္ လားဟု ၾကံမိသည္။

သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာဘ၀သည္ ဘိန္းကဲ့သို႔ စြဲေန၏။ ပူပင္ေသာကေရာက္ရသည္ကိုပင္ အရသာတစ္မ်ိဳးလို႔ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္မိုက္စိတ္ရိုင္းေပပဲလား မသိ။
'စာေရးျခင္း သက္သက္ နဲ႔ အသက္ေမြးလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ မရရေအာင္ ေနျပမယ္' ဟုၾကံဳး၀ါးကာ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ေပါက္ေနေသးသည္။
 ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကိုျပန္၍ ေတြးရင္းမွ ကိုယ္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေနအိမ္မွာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ဖာလံုခန္႔သာ ကြာေ၀းသည္။ ရႊံ႕ဗြက္၊ ဖံုႏွင့္ ျခင္ေတြေပါမ်ားလွသည္။ လယ္ကြင္းျပင္၌ ေနရသည္။ ဖားေအာင္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။
ထိုအရာအားလံုး ကို ေရွာရွားကာ ငမိုးရိပ္မွ ထြက္ေျပးလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုလည္း ငမိုးရိပ္ သို႔ပင္ ျပန္၍ေရာက္ရွိေနရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။


    တစ္ခါတစ္ခါတြင္ စာေရးစားရေသာအလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ရေသာ၀င္ေငြမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိေတာင္ တစ္လတစ္လတြင္ အထက္တန္းစာေရး၀င္ေငြထက္ေတာ့ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္း စားေရးေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရ။ အထက္တန္းစားေရးသည္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔၌ လခရဖုိ႔ ေသခ်ာသည္။ စာေရးဆရာ၌ ထုိသုိ႔ အာမခံခ်က္မရွိ။ အထက္တန္းစားေရးသည္ က်န္းမာေနလွ်င္ ရံုးခ်ိန္တုိင္း သူ႔အလုပ္ ကုိ သူေကာင္းစြာ လုပ္ကုိင္ႏုိင္သည္။ စာေရးဆရာမွာ စိတ္ၾကည္လင္ေနမွ၊ စိတ္ကူး ေပါက္ မွ စာေရး၍ရ၏။
    အထက္တန္းစာေရးသည္ မက်န္းမာလွ်င္ လစာအျပည့္ႏွင့္ ခြင့္ရက္ရသည္။ စာေရးဆရာမွာ မက်န္းမာ လွ်င္ ၀င္ေငြမရွိက အထက္တန္းစာေရးမွာ ရံုးအုပ္၊ ရံုး၀န္ေထာက္၊ မင္းႀကီးစေသာ သူမ်ားႏွင့္သာ ဆက္ဆံ ရသည္။ အခ်ိဳ႕ ပဗလစ္ရွာ၊ အယ္ဒီတာတုိ႔မွာ စာေရးဆရာ၏ အႏုပညာကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ေသာ္ လည္း တခ်ိဳ႕မွာ ဘာမွ်နားလည္းမလည္၊ တန္ဖုိးလည္း မထားတတ္။ စာေရးဆရာ၏ စာမူ၌ အႏုပညာပါသည္၊ မပါသည္မသိ။ သူတုိ႔ အျမတ္ရရေရးအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေလာက္သာ သေဘာထား တတ္ၾကသည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္ လည္း ဟင္းရြက္သည္၊ အုိးတုိက္ဖဲြျပာသည္ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံတတ္ သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ခ်ိန္းေသာရက္၌ ေငြမွန္မွန္မရျခင္းမွာ စာေရးဆရာအဖုိ႔ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးရေသာအလုပ္ ကုိ စိတ္ပ်က္မိ၏။
    ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ စာေရးဆရာတို႔၏ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ က်န္ေနၾကရရွာေသာ သားသမီး မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရလွ်င္လည္း သားငယ္၊ သမီးငယ္မ်ား၏ ေနာင္ေရးအတြက္ ရင္ထိတ္မိသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ရခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးက ဓာတ္ပံုပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ အငယ္ က ရံုးစာေရးလုပ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ကုိယ့္၀မ္း ကုိယ္ေက်ာင္းႏုိင္ၾကေပၿပီ။ ကုိယ့္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ကုိယ္ ျဖစ္ၿပီ။ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သားသမီးကေလးမ်ားက အလြန္ေသးငယ္သည္။ အငယ္ဆံုးသား မွာ လသားမွ် သာရွိေသး၏။ သမီးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းပင္မထားေလာက္ေသး။ သူတုိ႔ အတြက္ စာေရးဆရာဘ၀ႏွင့္ ရင္မေနရျပန္သည္။ အသက္သိပ္မႀကီးေသးခင္ စီးပြားေရးဘက္ ကူးရေကာင္း မည္လားဟု  ႀကံမိသည္။
    သုိ႔ေသာ္ စာေရးဆရာဘ၀သည္ ဘိန္းကဲ့သုိ႔ စဲြေန၏။ ပူပင္ေသာကေရာက္ရသည္ကုိပင္ အရသာ တစ္မ်ိဳးလုိ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္မုိက္စိတ္ရုိင္းေပပဲလား မသိ။

    ''စာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႔ အသက္ေမြးလုိ႔ မရဘူးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ မရရေအာင္ ေနျပမယ္'' ဟု ႀကံဳး၀ါး ကာ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ေပါက္ေနေသးသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကုိျပန္၍ ေတြးရင္းမွ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိယ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေနအိမ္မွာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ဖာလံုခန္႔သာ ကြာ ေ၀းသည္။ ရႊံ႕ဗြက္၊ ဖံုႏွင့္ ျခင္ေတြေပါမ်ားလွသည္။ လယ္ကြင္းျပင္၌ ေနရသည္။ ဖားေအာ္သံမ်ားကုိ ၾကားရ သည္။
    ထုိအရာအားလံုးကုိ ေရွာင္ရွားကာ ငမုိးရိပ္မွ ထြက္ေပးလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုလည္း ငမုိးရိပ္ သုိ႔ပင္ ျပန္၍ ေရာက္ရွိေနရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

တင့္ဆန္း

.