ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား အပိုင္း (၁)

တပည့္အိမ္

"ဒီမွာ ေသခ်ာမွတ္ထား၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္
စာသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ေျပာမွာ။ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္မယ္။
နားလည္လား" " က်ဳပ္ကဆရာလုပ္ရမွာဆုိ" ------

" ဒါ ၿခံနံပါတ္(၅) ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" ဒီၿခံက ေဟာဒီေၾကာ္ျငာကေလး ... "
" အာ ဟုတ္ပါတယ္ ... ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါလာေလွ်ာက္တာဆုိရင္ အထဲလာပါ"
ေျပာေျပာဆုိဆုိန႔ အထဲကုိ ျပန္၀င္သြားလုိ႔ သူ႔ေနာက္ကုိ လုိက္ခဲ့ရတယ္။
၀င္၀င္ခ်င္းအခန္း ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္အခန္းသံုးခန္းကုိ ျဖတ္သြားရေသးတယ္။ ေမွာင္လုိက္ လင္းလုိက္၊ က်ဥ္းလုိက္ က်ယ္လုိက္ျဖစ္ၿပီးမွ အခန္းတစ္ခန္းထဲေရာက္တယ္။ အခန္း၀န္းက်င္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေ၀့ၾကည့္လုိက္တယ္။

    သိပ္မက်ဥ္းသိပ္မက်ယ္ ...
    ဧည့္ခန္းလည္းမဟုတ္ ...
    ရံုးခန္းလည္းမဟုတ္ ...
    စာၾကည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းလည္း မဟုတ္ ...။
    အိပ္ခန္း၊ ပစၥည္းထားခန္း အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္းမဟုတ္ ...။
    စားပဲြရွိတယ္။ ထုိင္ခံုသံုးခံု ရွိတယ္။
    ခပ္နိမ့္နိမ့္ ထြန္းထားတဲ့ မီးစေလာင္းတစ္ခု စားပဲြ၀န္းက်င္ကုိ ခပ္အုပ္အုပ္လင္းေနတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထုိင္လုိက္ၾကတယ္။
    သူက က်ဳပ္ကုိ ထုိင္ပါလုိ႔ မေျပာပါ။ သူလည္း မထုိင္ပါ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ထုိင္ပစ္လုိက္တယ္။
    သူက ဘာမွ စမေျပာပါ။

    ခဏပဲေစာင့္ၿပီး က်ဳပ္ကပဲ စေျပာလုိက္တယ္။
    အလုပ္ေခၚတဲ့ေၾကာ္ျငာကုိျပရင္း -
    "ဒီကိစၥအတြက္ပါပဲ"
    "ဟုတ္ကဲ့"
    "ဒီထဲမွာ ဘယ္လုိအလုပ္ဆုိတာမပါဘဲ ဆရာတစ္ေယာက္ လုိခ်င္တယ္၊ လခေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္ ပဲပါတယ္။ အဲဒါ ... "
    " ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္းမရွင္းဘူးေပါ့ "
    "ဟုတ္ပါတယ္"
    "ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႔လာေတြ႕တာလဲ"
    "မရွင္းေပမယ့္ အလုပ္ေတာ့ လုိခ်င္တယ္ေလ"
    "ဘာျပဳလုိ႔လဲ"

    "အလုပ္မရွိဘူးေလ။ အလုပ္မရွိလုိ႔ေပါ့"
    "လခေရာ ေက်နပ္ရဲ႕လား"
    "ဒီထဲမွာ စစခ်င္းတစ္လ ၁၂၀၀ိ/- ေပးမယ္လုိ႔ ပါပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္"
    "ခင္ဗ်ားကုိ အိမ္သားေဆးလုိင္းရင္လည္း အဲဒီလခနဲ႔ လုပ္မွာပဲလား "
    "ဟာ ... အဲလုိေတာ့ ဘယ္လုပ္ႏိုင္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအလုပ္လဲလုိ႔ သိခ်င္ေနတာေပါ့"
    "ဆရာအလုပ္ေလ"
    "ဟုတ္ၿပီဗ်ာ ... ဘာဆရာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိ သင္ျပေပးရမွာလဲ။ အဲဒါေလး"
    "ခင္ဗ်ား သင္ျပေပးရမွာကေတာ့ က်ဳပ္ပဲဗ်။ က်ဳပ္နာမည္ ရန္ႏိုင္ပါ"

    က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကတယ္။
    " ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ဘာသင္ခ်င္တာလဲ။ ခင္ဗ်ားကုိ ဘာသင္ေပးရမွာလဲ"
    "က်ဳပ္က အကုန္သင္ခ်င္တယ္"
    "ဗ်ာ"
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္သြားမယ္ထင္တယ္။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သင္ခ်င္တယ္။ အိပ္နည္း၊ စားနည္း၊ လမ္းေလွ်ာက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳနည္း၊ ဘာဘာညာညာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွာ ဂီတေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု ဘာညာဆက္ဆံေရးေတြဘာေတြ အဲဒါေတြလည္း ပါမွာေပါ့"
    "ခင္ဗ်ား အဲဒါေတြ အရင္က မတတ္ဘူးလား"
    "အင္း ... ခု က်ဳပ္ အသက္ (၅၀)နီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလုိပဲ ေနလာခဲ့တာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မွ က်ဳပ္ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္"
    "ခင္ဗ်ား ကုိ ဘယ္သူကေျပာလုိ႔လဲ"
    ဟင့္အင္း၊ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ကုိ သိလာတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္ ခ်ာတာပဲ"

    "က်ဳပ္လည္း အဲဒါေတြကုိ တတ္သလား၊ မတတ္ဘူးလား က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ မေသခ်ာဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဘယ္လုိလဲ ဆုိတာကုိလည္း က်ဳပ္ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဥပမာ ခု ခင္ဗ်ားစကားေျပာေနတာ ဟုတ္ေနသားပဲ"
    "ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ"
    "ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ နားလည္ေနသားပဲ"
    "ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေစာေစာေလးကတင္ပဲ ကသိကေအာက္ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား"
    " ေၾသာ္ ... ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ေၾကာ္ျငာကုိ ဖတ္ကတည္းက ကိသကိေအာက္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ၿခံ၀ေရာက္ေတာ့လည္းျဖစ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ျဖစ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာ ရတာေရာ အိမ္ထဲ၀င္ရလာရတာေရာ ခုလုိထုိင္ၿပီး ေျပာရတာေရာ အကုန္ ကသိကေအာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္ ... ဟုတ္တယ္"
    "အဲဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ သင္မေပးႏိုင္ဘးလား"
    "အင္း ... အကုန္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားထက္ေတာ့ က်ုပ္က ပုိသိလိမ့္မယ္ ထင္ တယ္"

    "ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔ဆက္ဆံရင္း က်ဳပ္ဟာ ဘယ္လုိေနရာေတြမွာ တစ္ဖက္သား ကို ကသိ ကေအာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား သိလာမွာပဲ။ သိလာရင္ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္ေနခံစားေနရတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ား အဲလုိမျဖစ္သင့္ေၾကာင္း က်ဳပ္ထက္ပုိၿပီး သေဘာေပါက္ နားလည္ မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ သင္လုိ႔ရမယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"
    "ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ အဟုတ္ဆရာလုပ္ခ်င္တာက ဓာတုေဗဒဗ်"
    "ဘယ္အဆင့္ထိသင္ဖူးလဲ"
    "မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပၸံဘဲြ႕ရရံုေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ဘာသာေတြကေတာ့ ပါတာေပါ့ဗ်။ ရူပေဗဒတုိ႔၊ သခ်ၤာအေျခခံတုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းပါးပါးတုိ႔၊ ျမန္မာစာနည္းနည္းပါးပါးတုိ႔"
    "ရတယ္ ... ရတယ္။ ဒါေလာက္ဆုိ အမ်ားႀကီး အုိေကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ဘယ္ ေလာက္ေလာက္ရွိလဲ။ တစ္၀မ္းကဲြ ႏွစ္၀မ္းကဲြေလာက္ထိ ထည့္တြက္ေပါ့ဗ်ာ"
    "အင္း ... ေနဦး၊ ဆုိေတာ့ အင္း ... ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့"

    "ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ေဆြမ်ိဳးအင္အား လည္းမေသးပါဘူး။ ဒါဆုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေရာ ဘယ္ ေလာက္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္သလဲ။ အၾကမ္းဖ်င္းေပါ့ဗ်ာ ... ခန္႔မွန္းေျခေလာက္ေပါ့"
    " အင္း ... အရင္းအႏွီးဆံုး ညီလိုအစ္ကုိလုိေပါင္းတာထဲက သိပ္မရွိဘူး ဗ်။ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ ၀မ္းကဲြညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေလာက္ထိ ဆက္ဆံေရးရွိတာက သံုးေလး ဆယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်န္တဲ့အသိေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ တယ္ဗ်။ အႏုပညာေတြဘာေတြလည္ ေတ္ေတာ္လုိက္စားတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူသိမ်ား တယ္"
    "ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီ အႏုပညာဆုိတာ ေတြလည္း သင္ခ်င္ပါတယ္"
    "ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္က ဘယ္ေတာ့ စသင္ရမွာလဲ"
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ တစ္စံုတစ္ခုကုိ နားစြင့္ပါတယ္။
    က်ဳပ္လည္း နားစြင့္ပါတယ္။ ဘာမွမၾကားရပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ေနရာကထၿပီး ထြက္သြား ပါတယ္။

    က်ဳပ္ ကုိ ခဏေစာင့္ပါ၊ ဘယ္သူလာေနလုိ႔၊ ဘာျဖစ္ေနလုိ႔ဘာညာ စသျဖင့္ ေျပာမသြားပါ။ ဒီအတုိင္းပဲ ထထြက္ သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ခဏေနာ္ဆုိတဲ့သေဘာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေတာင္ ေျပာမသြားပါ။ တစ္ခုတည္း ရွိတဲ့တံခါးကုိဖြင့္ၿပီး ထြက္သြားတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတယ္။ ျပန္ပိတ္ေတာ့ လည္း အသံအေတာ္ျမည္သြားတယ္။ တံခါးအပိတ္လုိက္မွာ က်ဳပ္လန္႔ၿပီး တုန္သြားေသးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အခန္းတြင္း မွာ ဘာပစၥည္းမွ သိပ္မရွိလုိ႔ အပ်င္းေျပၾကည့္စရာ သိပ္မရွိဘူး။
    က်ဳပ္ နာရီကုိၾကည့္လုိက္၊ အ၀တ္အစား မေသမသပ္ျဖစ္တာကုိ ျပင္လုိက္၊ မသက္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ္ေန ကုိယ္ထားကုိ ျပင္လုိက္နဲ႔ မိနစ္ႏွယ္ဆယ္ေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီ အေတာအတြင္းမွာ က်ဳပ္ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ထပီး မတ္တတ္ရပ္ျဖစ္ေသးတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ လမ္းလည္း နည္းနည္းေလွ်ာက္မိ တယ္။
    အဲဒီဦးရန္ႏုိင္ လည္း ျပန္ေပၚမလာ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားရ။

    က်ဳပ္ အခန္းေထာင့္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေသတၱာတစ္လံုးကုိ ျမင္မိလာတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိဘဲ အဲဒီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အဲဒီေသတၱာအဖံုးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ မိတယ္။ အဲဒီေသတၱာအဖံုး က တစ္ဖက္မွာ လက္ယွက္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အဖံုးစနစ္မွာလည္း "အံ"သေဘာ မပါဘူး။ သည္အတုိင္းတင္ၿပီး ဖံုးထားတာပဲ။ က်ဳပ္ မ လုိက္ေတာ့ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ ေျမာက္တတ္ပါလာလုိ႔ က်ဳပ္ လန္႔ၿပီး လက္က လြတ္က်သြားတယ္။ ေသတၱာအဖံုးဟာ ေသတၱာ နဲ႔ နံရံအၾကားက ကတ္သီးကတ္ သတ္ ေနရာ က်ဥ္းေလးထဲက်သြားတယ္။ အသံလည္း အေတာ္ျမည္သြားတယ္။
    က်ဳပ္လည္း တုန္သြားတယ္။ ေသတၱာဖံုးကုိ ျပန္ေကာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသတၱာထကုိ ၾကည့္မိ တယ္။ ပုိးစ အျပာႏုေရာင္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း တစ္ခုကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မေခါက္ဘဲ ဒီအတုိင္း လံုးေထြးၿပီး ပစ္ထည့္ထား တာပဲ။ ေသတၱဖံုးကုိ ေခ်ာင္ကားထဲက ဆဲြထုတ္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုးက ေသတၱာထဲျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ပုိးစအျပာက လႈပ္လာတယ္။ က်ဳပ္ လန္႔ၿပီး ခုန္ထမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ပုိးစ က သူ႔အလုိလုိ လႈပ္လာတာအမွန္ပဲ။
    က်ဳပ္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ပုိးစအျပာႏုေအာက္က ေျမြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေခါင္း ခပ္တုတ္ တုတ္၊ ခပ္တုိတုိ ထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္တစ္ကုိယ္လံုး ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။

    ကယ္ပါ၊ ယူပါ၊ လာပါ အဲလုိမ်ိဳးေတာ့ မေအာ္မိပါဘူး။
    ေနာက္ကုိ ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆုတ္လုိက္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
    ေျမြကလည္း ေသတၱာထဲကထြက္လာတယ္။
    ေျမြဆုိတာ က်ားသစ္လုိ၊ ေၾကာင္လုိ၊ ၾကြက္လုိ ျမန္ျမန္ ထက္ထက္ လႈပ္ရွားႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။
    က်ဳပ္ နားစြင့္တယ္။ ဦးရန္ႏုိင္ ျပန္လာတဲ့အသံလည္း မၾကားရပါဘူး။ ဒုကၡပဲ၊ ေျမြကလည္း ထြက္ လာၿပီ။ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ သူ လုိက္ကုိက္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။
    ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေျမြဆုိတာကုိ က်ဳပ္က ရြံေၾကာက္ႀကီးဆုိေတာ့ ...။

    က်ဳပ္ တံခါးဆီကုိသြားၿပီး တံခါးဘုကုိ လွည့္လုိက္တယ္။ ဖြင့္မရ။ ေသာ့ခတ္ထားတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေသာခတ္ သလုိျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ဳပ္ တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္း ထုၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူမွ ၾကားဟန္ မတူ။ အျပင္က ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ တံခါးပြင့္လာဖုိ႔ဆုိေတာ့ေ၀း။ က်ဳပ္ တံခါးကုိ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ပိတ္ကန္ ပစ္လုိက္တယ္။
    လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျမြက ေသတၱာအျပင္ဘက္ကုိ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ ေျမြကုိ ၾကည့္လုိက္၊ တံခါးကုိၾကည့္လုိက္ လုပ္ေနေသးတယ္။
    ၿပီးေတာ့မွ စားပဲြခံုေပၚတက္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနလုိက္တယ္။ ေျမြကေတာ့ တံခါးဆီကုိ ျဖည္းျဖည္းပဲ သြားေနတယ္။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးပြင့္လာၿပီး ကုိရန္ႏုိင္ ၀င္လာတယ္။ က်ဳပ္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္က ေျမြကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူလည္း ေျမြကုိ ျမင္သြားတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ေျမြကုိ ေကာက္ယူလုိက္တယ္။ ေျမြက သူ႔လက္ ကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ကုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိရန္ႏုိင္ဆုိတဲ့လူက သိပ္လ်င္တယ္။ ေျမြကုိ ဖ်တ္ခနဲ လက္ေျပာင္းကုိင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျမြကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ေျမြဟာ တစ္ခါတည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ညွိဳးက်သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေသတၱာထဲကုိ ျပန္ၿပီး ပစ္သြင္းလုိက္တယ္။ ေျမြ ဟာေလွ်ာခနဲေနေအာင္ ပုိးစအျပာႏုေအာက္ကုိ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္ထင္တယ္"

    "သိပ္မလန္႔ပါဘူး။ ရြံေၾကာက္ႀကီးမုိ႔ ဒီေပၚတက္ရပ္ေနတာပါ"
    က်ဳပ္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူက ၿပံဳးေနတယ္။
    က်ဳပ္ ကုလားထုိင္ကုိ ေနရာျပင္လုိက္ေတာ့ အသံေတာ္ေတာ္ျပင္းၿပီး ၾကမ္းသြားတယ္။
    "အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ၾကမလဲ"
    "ဘာကုိလဲ"
    "က်ဳပ္ ဆရာလုပ္ဖုိ႔ကိစၥေလ"
    "ဘယ္လုိလဲ"
    "က်ဳပ္က ဓာတုေဗဒကုိ အဓိကထားၿပီး က်န္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကုိ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ... "
    "ေနစမ္းပါဦး၊ ဘယ္ေတာ့စသင္မွာလဲ"

    "မနက္ျဖန္ေလ၊ မနက္ျဖန္ပဲ စလုိက္ရေအာင္လား "
    "ဘံုး"၊ "ဒုိင္း"ဆုိတဲ့အသံႀကီး ရုတ္တရက္ ထြက္သြားတယ္။ ကုိရန္နုိင္က စားပဲြကုိ လက္၀ါးနဲ႔ ရုိက္ခ်လုိက္တယ္။
    က်ဳပ္လည္း တစ္လက္မေလာက္ ေျမာက္တက္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာေပါ့ေလ။
    "ဘာမနက္ျဖန္လဲ"
    "ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    "ဒီမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္စသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ ေျပာမွာ။ က်ဳပ္ ဆံုးျဖတ္ မယ္။ နားလည္လား "
    "က်ဳပ္က ဆရာလုပ္ရမွာဆုိ "

    "ဘာဆရာလဲ၊ ႏြားေဂြးသင္းတဲ့ဆရာလား။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ဆရာေတာ့ဆရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က လခေပး ရမွာ။ နားလည္လား"
    "ဘာပဲေျပာေျပာ ဓာတုေဗဒကုိ ခင္ဗ်ား သင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ဳပ္က ... "
    "ဒီမယ္၊ ဓာတုေဗဒကုိ ခင္ဗ်ား သင္ေပးရမွာပဲ။ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကစသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ က ေျပာမွာ။ ဘယ္လုိသင္ရမယ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္က ေျပာမယ္။ ဒါပဲ"
    "ဒီျပင္ဘာသာေတြေရာ"
    "ဘာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာကုိပဲသင္သင္ က်ဳပ္ေျပာမယ္။ ဘာကုိ သင္ရမယ္၊ ဘယ္လုိသင္ရ မယ္ ဆုိတာ က်ဳပ္ပဲ ေျပာမယ္။ ဒါပဲ"
    "ခင္ဗ်ားဟာ ဘာမွမတတ္ဘူးဆုိတာ အမွန္ပဲ"

    "ဟာ ... ဒုကၡပါပဲ၊ မတတ္ပါဘူးဆုိေနမွ"
    "ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ညံ့သလဲဆုိေတာ့ သင္လုိ႔ေတာင္ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ေနာ္"
    " ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၿပီထင္တယ္။ မပ်က္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က စုိ႔စုိ႔ပုိ႔ပုိ႔ေပးမွာပါ"
    "ဘယ္ေလာက္ထိေပးမွာလဲ"
    "ဘယ္ေလာက္ထိ လုိခ်င္တာလဲ"
    "တစ္လ တစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးျဖစ္ရလိမ့္မယ္"
    "ႏွစ္ေသာင္းေပးမယ္ဗ်ာ"

    "ဒါျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္စၿပီး အလုပ္ဆင္းရမွာလဲ"
    "ေျပာမယ္ေလ၊ အဲဒါကုိေတာ့ က်ဳပ္ ေျပာမွာေပါ့"
    "ဘယ္ေတာ့ေလာက္လဲ"
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလား။ ေျပာပါမယ္လုိ႔ဆုိေနမွ၊ မနက္ျဖန္လည္း တစ္ေခါက္လာခဲ့"
    "အလုပ္စမယ့္ရက္ကုိ ေျပာမွာလား "
    "ေသေတာ့မေသခ်ာဘူး"
    "ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္ သြားေတာ့မယ္"
    လင္းလုိက္ ေမွာင္လုိက္၊ လမ္းၾကားကေနပတ္ၿပီး ဘာခန္းေတြမွန္းမသိတဲ့ အခန္းသံုးေလးခန္းကုိ ျဖတ္၊ အိမ္ျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအိမ္ကုိ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။

ေနာက္တပုဒ္ဆက္ရန္
.