ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၆၂) (ဇာတ္သိမ္း)

ကၽြန္မသားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမတၱာအေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီးတင္ေနတဲ့ အေမေလ၊ သူမ်ားတ ကာအေမလို မိစုံဖစုံ လုံျခံဳတဲ့ဘ၀ကိုလည္း မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ ကိုယ္ကစီးပြးေရး ဦးေဆာင္ေန ရသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သားသမီးေတြအတြက္ ေပးရမဲ့အခ်ိန္ကို ေငြေၾကးနဲ႕ လဲခဲ့ရျပန္ပါေရာ။
ဒါေၾကာင့္ အခုလို ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက ေနရတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္မ်ားစြာကို သးသမီးေတြ အတြက္ ဖဲ့ေျခြေပးေ၀ရတာကို ကၽြန္မ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
ေမတၱာ ဆိုတာ ထိေတြ႕ျခင္း၊ ဆက္ႏြယ္ျခင္း၊ ဂရုထားျခင္း၊ ျဖည့္စြမ္းေပးျခင္း၊ အတူရယ္ေမာျခင္း၊ အတူ ငိုေၾကြးျခင္း စသည္စသည္တို႕ပဲ မဟုတ္ပါလားေနာ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္

အပိုင္း (၆၄)

ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ တဲကအစ တိုက္တာအေဆာက္အအုံမွန္သမွ်ကို လူသားေတြရဲ႕ လုပ္အား နဲ႕ ေဆာက္ တာျဖစ္ေပမဲ့ အိမ္ကေတာ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ တည္ေဆာက္ရတာပါ။
အိမ္ရဲ႕သရဖူ က ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊
အိမ္ရဲ႕အလွ က စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္း၊
အိမ္ရဲ႕က်က္သေရ က ဧည့္၀တ္ေက်ျခင္း၊
အိမ္ရဲ႕ မဂၤလာ က
ေမတၱာနဲ႕ ျပည့္စုံျခင္းပါပဲ။
အိမ္ဆိုတာ စကားတစ္ခြန္း မဆိုရဘဲ ရင္ထဲက အလိုလိုၾကားသိႏိုင္တဲ့ ေနရာ၊ ကိုယ္မသုံးမက်တာ ကိုေျပာျပျပီး ရယ္ေမာ လို႕ ရတဲ့ေနရာ၊ ခြဲေ၀ခံစားျခင္းနဲ႕ ဒုကၡေတြ ေသာကေတြေပါ့ပါးေစျပီး အေပ်ာ္ေတြ ႏွစ္ဆ တိုးၾကသလို ကၽြန္မလည္း သူတို႕နဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာတာေတြေၾကာင့္ အာယုဒီဃ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္ခြက္ ေသာက္ရသလို စိတ္အင္အားေတြ ရျပီး က်န္းမာေရး ေကာင္းေန သလား မသိပါဘူး။ ကိုယ္က သြားလိုက္၊ သူတို႕တစ္ေတြက ေရာက္လာၾကလိုက္နဲ႕ စာရင္းရႈပ္ၾကရင္း တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္ပါဘိ။

အခုပဲ ဒီဇင္ဘာလ ရိွေနျပီမို႕ ၁၉၉၆ခုႏွစ္က ကုန္ေတာ့မွာေလ။ ကၽြန္မ L.Aက ျပန္လာျပီး ေနာက္ တစ္ပတ္ မွာ သမီးၾကီးမေကခိုင္က ခရစၥမတ္ေဟာလိးေဒးအတြက္ ေရာက္လာေလရဲ႕။ ေမာ္စကိုက သားအလတ္ ကိုေရႊစင္ကလည္း ႏွစ္ဆန္းက်ရင္ ရက္အားႏွစ္ပတ္ရမွာမို႕ အိမ္ျပန္လာဦးမွာတဲ့။ အစ္ ကိုနဲ႕ အစ္မေတြ လာမယ္ ၾကားကတည္းက သမီးအေထြး သူဇာက အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္း ေကာင္းနဲ႕ လာဖို႕ ေျခလွမ္းျပင္ေန ပါျပီ။
အားလုံး တစုတေ၀း ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ခံသားသမီးေတြပါ စုရုံးၾကရင္း ပြဲ စည္ျမဲေပါ့။ ခြင္႔ရက္ေစ့ လို႕ တာ၀န္ရိွရာ ကိုယ္စီျပန္ေတာ့လည္း အေမက လြမ္းတာ က်န္ရစ္ခဲ့ ရ ျပန္ပါေရာ။ ေတြ႕လို႕၊ ဆုံလိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္၊ ခြဲခြာရေတာ့ရင္ထဲမွာ နာက်င္ခံစားလိုက္၊ ၾကံဳေတြ႕ရ တဲ့ ေကာင္းဆိုး အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားရတာေၾကာင့္ ဘ၀ဆိုတာလည္း စိတ္၀င္စား စရာ ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

အခုလည္း သမီးမေကသီက ဧျပီလထဲမွာ ပုံမွန္ေဆးစစ္ဖို႕ သြားလိုက္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ရိုက္ေနက် Mammogram မွာ တစ္ရႈးစ အမာေတြ ေတြ႕လို႕တဲ့။ ဆရာ၀န္က ေသေသခ်ာခ်ာသိရေအာင္ Ultra sound ထပ္ရိုက္ခိုင္း ပါတယ္။ ဒီသတင္း ကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မတုန္းကလိုပဲ မိသားစုေတြ ၀ိုင္းစိတ္ ပူၾကတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ သမီးေကသီ က စိတ္ဓာတ္ကလည္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့။
၂၈ရက္ေန႕မွာ ကင္ဆာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ Biopsy ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးဖို႕ ေဆးရုံတက္ရပါ တယ္။ သူ႕အစ္မ ေကခိုင္ လည္း ညီမအတြက္ စိတ္ပူလို႕ အေျပးေရာက္လာေလရဲ႕။ ဆရာ၀န္ဆီက အက်ိဳး အေၾကာင္း မသိရေသးခင္ ေစာင့္ရတဲ့ ကာလကေတာ့ ကာယကံရွင္နဲ႕ တကြကၽြန္မ တို႕တစ္ ေတြေသာက နဲ႕ ေမာရေသာရက္မ်ားပါပဲ။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အေျဖက ကင္ဆာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မဂၤလာ သတင္း ျဖစ္ေပလို႕။
စိတ္ေသာကတစ္ခု ကင္းသြားရေတာ့လည္း ပုံမွန္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ၾကျမဲေပါ့။ ကၽြန္မေမြး ေန႕ အတြက္ ေရာက္လာၾကတဲ့ သမီးသူဇာ ကို မိသားစုနဲ႕အတူ ေကသီတို႕မိသားစုေရာ၊ သားငယ္ အိႏၵာပါ အားလုံး စုၾကျပီး ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ရဲ႕ အထက္ဘက္မွာ ရိွတဲ့ ရာဇ၀င္ျမိဳ႕ေတာ္စိန္႕ၾသဂတ္ စတင္းကို တေပ်ာ္တပါး ခရီး ထြက္ျဖစ္လိုက္ၾကေသးတယ္ေလ။

ျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာဘူး။ ဇြန္လဆန္းမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္က စပါေလေရာ။ ထုံးစံ အတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သုံးလအတြင္း ဂယ္ရီကျပည္တြင္းျပည္ပ သြားၾကမဲ့ခရီးစဥ္ဆြဲေတာ့တာပဲ။ ပထမ ခရီးစဥ္ က North Carolina ျပည္နယ္မွာ ရိွတဲ့ ေပငါးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္တဲ့ High Lands ေတာင္ေပၚ စခန္းတစ္ခုကို သြားၾကမွာတဲ့။
ကၽြန္မ တို႕ ေနတဲ့ဖေလာ္ရီဒါက ေျမျပန္႕။ ေတာင္ဆိုလို႕ မူးလို႕ေတာင္ ရွဴစရာမရိွပါဘူး။ ေရပတ္ လည္၀ိုင္းလို႕ေန တဲ့ ကၽြန္းဆြယ္ေလးမို႕ ေမွ်ာ္ေလရာ ပင္လယ္ျပာျပာပဲ ျမင္ေတြ႕ရတာ။ အခုလို ျမင့္ မားလွ တဲ့ ေတာင္ၾကီး၊ ေတာၾကီးနဲ႕ လွ်ိဳေျမာင္အသြယ္သြယ္ ေရတံခြန္ေတြအလယ္မွာ ကားျဖတ္ ျပီးေမာင္း လာၾကေတာ့ အျမင္ေတြဆန္းသစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မေျမးေတြ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ရာသီ ကလည္း ေအးျမလို႕။ ဖေလာ္ရီဒါေႏြနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။
ေတာင္ကမ္းပါးယံမွာ အပန္းေျဖအိမ္ကေလးေတြ ဟိုနား တစ္ခု ဒီနားတစ္ခု၊ တစ္အိမ္နဲ႕ တစ္အိမ္က ဆယ္မိုင္ မက ေ၀းပါတယ္။ လူရိပ္လူျခည္လည္း မေတြ႕ရ၊ တကယ့္ေတာ္ၾကီးမ်က္ မည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ လို႕။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေလ့က်ပြင့္ေနတဲ့ ေတာပန္းေရာင္စုံ ေတြကလည္း အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္။ သဘာ၀မိခင္ က ကမၻာေလာကၾကီးကို အလွဆင္ထားပုံက အံ့မခန္း ဆန္းျပားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။

ျငိမ္းခ်မ္းသာယာလွတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံေပၚက အပန္းေျဖစခန္းသာ အိမ္ကေလးမွာ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု တစ္ေတြ ၁၀ရက္ၾကာ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ လူသူကင္းတဲ့ ေတာၾကီးမ်က္မည္းဆိုေပမဲ့ ေရပူ ေရေအးလည္းရ၊ မီးလည္းရ၊ တီဗြီနဲ႕ တယ္လီဖုန္းလည္း ရိွတာမို႕ ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္ေျပသလို အေရးကိစၥရိွရင္လည္း စခန္းဌာနခ်ဳပ္ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ စိတ္ေအးရတယ္ဆိုပါေတာ့။
ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ ကင္းလို႕ မြန္းက်ပ္ရတဲ့စိတ္လည္း ေပါ့ပါးလန္းဆန္းၾကလို႕ မနက္ေစာ ေစာထျပီး သားအမိ တစ္ေတြ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြ လုပ္ၾက၊ တစ္ေန႕တစ္ေခါက္ ေတာင္ ေအက္ထိ ကားနဲ႕ဆင္းရင္း ေတာင္ေျခက ျမိဳ႕ငယေလးေတြ သြား ၾကည့္ၾက၊ ေလ့လာၾက၊ ေတာ သဘာ၀လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးပါပဲ။ Bird Watching ဆိုတဲ့ ငွက္မ်ိဳးစုံေလ့လာေရး လုပ္မလား။ Fly Fishing ဆိုတဲ့ မိုးပ်ံငါးမွ်ားျခင္း လုပ္မလား၊ ျမစ္ေၾကာနဲ႕ ေရကန္ၾကီးေတြတစ္ ေလွ်ာက္ ေအးေအးလူလူ Canoe Ride ေလွေလွာ္ထြက္မလား စိတ္၀င္စားစရာေတြက စုံမွစုံပါပဲ။

စြန္႕စားလိုသူေတြ က ေရစီးသန္တဲ့ ျမစ္ထဲမွာ ရာဘာေလွငယ္ေလးေတြနဲ႕ White Water Rafting လုပ္ၾက တယ္ေပါ့။ အျမဲတမ္း စြန္႕စားလိုစိတ္ရိွတဲ့ ကၽြန္မသမက္ ဂယ္ရီက Franklin ျမိဳ႕နားမွာရိွတဲ့ Tuckaseigee ျမစ္ထဲမွာ Rafting လုပ္ဖို႕ လက္မွတ္ေတြ၀ယ္လာခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဒီတစ္ခါလည္း ေရႊသမက္က "မာမီ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြအတြက္ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရေအင္လို႕"ဆိုတဲ့ ေစတနာစကား ဆိုလာျပန္ ပါတယ္။
ေဆာင္းပါး ေရးႏိုင္ေအာင္ ကုန္ၾကမ္းေတြ ပံ့ပိုးျပီး ပါရမီျဖည့္ေပးတာအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးအထူး တင္ရိွပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အဲလို Rafting ေတြ ထြက္ၾကရင္း၀ဲစုပ္ခံရလို႕ ေသၾကတဲ့လူေတြ၊ ေရစီးၾကမ္း တဲ့ေနရာ မွာ ေလွေမွာက္လို႕ ေရစီးနဲ႕ေမ်ာပါသြားတာေၾကာင့္ လိုက္ကယ္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ တီဗီြသ တင္းမွာေတြ႕ဖူး ထားတာ အျပင္ ရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္စ္မဂၢဇင္းက Drama In Real Life ေဆာင္းပါးေတြပါ ဖတ္ဖူးထား လို႕ ေရမကူးတတ္ တဲ့ ကၽြန္မ "ဘုရားတ"ရမဲ့ သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေတာ့ မွာ ေတြးျပီး ေက်ာခ်မ္း မိပါေသးရဲ႕။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေတာင္ေျခက ဖရန္ကလင္ျမိဳ႕မွာရိွတဲ့ Blue Ridge Outing ရုံးခန္းကိုသြားရပါ တယ္။ Rafting လုပ္မဲ့သူ အားလုံးကို ဒီစြန္႕စားမႈအတြက္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရျခင္း၊ အသက္ဆုံးရံႈးျခင္း စတဲ့ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ရပ္ေတြ အားလုံးအတြက္ မိမိတာ၀န္သာျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ္စီ လက္မွတ္ ထိုးျပီး မွတ္ပုံတင္ ရေတာ့မွ သက္စြန္႕ၾကိဳးပမ္းခရီးၾကမ္းတစ္ခု ျဖစ္တာေသခ်ာသြားေလတယ္ေပါ့။
အဲဒီလို လက္မွတ္ထိုးျပီးေတာ့မွ ကၽြန္မတို႕ကို တာ၀န္ယူလိုက္ပို႕ေပးမဲ့ လမ္းညႊန္အမ်ိဳးသားလူငယ္ Russ  ဆိုသူ နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အားလုံး အေႏြးထည္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ၀တ္ထားျပီး သားျဖစ္ေပ မဲ့ ျမစ္လယ္မွာ ပိုျပီး ေအးမွာေၾကာင့္ အေအးမမိရေအာင္ အေႏြးထည္ ထူထူၾကီးေတြ ထပ္၀တ္ ဖို႕ ေပးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေရမစိုရေအာင္ ေရစိုခံရာဘာနဲ႕ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အကႌ်၊ ေဘာင္းဘီ ေတြလည္း ထပ္၀တ္ရပါေသးတယ္။
အဲဒါေတြ အားလုံး ျပီးျပီဆိုခါမွ အသက္ကယ္၀တ္စုံကို ထပ္ျပီး၀တ္ရတာမို႕ အ၀တ္ေတြအထပ္ထပ္ နဲ႕ေဖာင္းပြေနတာ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္က ေၾကာ္ျငာတဲ့ မတ္ခ်လင္တာရာရုပ္ၾကီးေတြအတိုင္းပါပဲ။ Russ ကေလွာ္တက္ေတြ ယူဖို႕ ေနာက္တစ္ေန႕ရာ ေခၚသြားျပန္ပါေရာ။ ေလွာ္တတ္ေတြက အေရာင္ စုံအေသြးစုံ ပုံထားလိုက္တာ နီ၊ ၀ါ၊ စိမ္း၊ ျပာ လွလည္းလွပါရဲ႕။

ကၽြန္မတို႕က ၾကံဳရာတစ္ေခ်ာင္းေကာက္ဆြဲၾကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႕တိုင္းျပီး ယူရပါတယ္။ အားလုံးေသာ ကိစၥေတြျပီးမွ Rafting လုပ္ရမဲ့ ေနရာအေရာက္ကားနဲ႕ ၇မိုင္ခရီးဆက္ ၾကရျပန္ပါေရာ။ ျမစ္ကမ္းနားက စခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ရာဘာနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ေလွ၀ိုင္း၀ိုင္း၀န္း၀န္း သူတို႕ အေခၚ Raftေတြက စိမ္းျပာနီ၀ါ ေရာင္စုံပါပဲ။ လူဦးေရအလိုက္ အၾကီး အေသသးေရြးရပါ တယ္။ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုက ငါးေယာက္နဲ႕ လမ္းညႊန္ Russ အပါအ၀င္ ေျခာက္ေယာက္ မို႕ ေျခာက္ေယာက္စီး ေလွ အ၀ါေရာင္ေလး ေရြးယူလိုက္ရပါတယ္။
ခရီးက သုံးနာရီၾကာမွာ မို႕ လမ္းတစ္၀က္မွာ အနားယူ၊ အဆာေျပ အေဖ်ာ္ယမကာနဲ႕ သေရစာ လည္းေကၽြးဦး မွာတဲ့ေလ။ အဲဒီခရီးအတြက္ လက္မွတ္က ေဒၚလာ ၁၈၀ေပးရပါတယ္။ ေလွေပၚမ တက္ခင္ လမ္းညႊန္ Russ ကကၽြန္မတို႕ကို အေရးေပၚ သင္တန္းေပးပါတယ္။ Raftရဲ႕ ေဘာင္ေပၚ မွာထိုင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အထက္ပိုင္းကို အတြင္းဘက္ အားျပဳထားရမယ္ တဲ့။ ေရစီးၾကမ္းတဲ့ေနရာ ေရာက္ ခါနီးက်ရင္ ေရထဲျပဳတ္မက်ေအာင္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွာ ရိွတဲ့ ေလွရဲ႕နံရံနဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ၾကမ္းခင္း ၾကားထဲမွာ ဦးထိပ္ထိုးျပီး က်ားကန္ထားရမယ္လို႕ ညႊန္ၾကားပါ တယ္။

အကယ္၍ ျပဳတ္က်ခဲ့သည္ရိွေသာ္ အသက္ကယ္အကႌ်၀တ္ထားတာေၾကာင္ ေရေပးမွာေပၚေနမွာ ပါ။ အဲလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ အလိုက္သင့္ပက္လက္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ေနပါ။ ဒါမွကယ္သူအေနနဲ႕ လြယ္လြယ္ကူကူ ကယ္လို႕ ရမယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ေၾကာက္လန္႕ျပီး ဆဲြမိဆြဲရာ ဆြဲေတာ့ ေလွ၀မ္း ရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ေရာက္ သြားျပီး ကယ္ဖို႕ခက္တဲ့အတြက္ အသက္ႏၱရာယ္ရိွပါတယ္တဲ့။
သူသင္တန္းေပး ပါမွ သည္းထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ေရနစ္သူက က်ဴပင္ေတာင္အားကိုးျပဳျပီး ဆြဲေသးတာ ပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ လန္႕ဖ်ပ္ျပီး ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲမိရင္အခက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မက စိုးထိတ္ စြာနဲ႕ဂယ္ရီ မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့...
"စိတ္မပူပါနဲ႕ မာမီ၊ ကၽြန္ေတာ္ မာမီကို အထူးထားျပီး ဂရုစိုက္မွာပါ။ ဘာအႏၱရာယ္မွမျဖစ္ေစ ရပါဘူး"ေျပာ တာေၾကာင့္ စိတ္အားေတာ့ ရိွသြားရတယ္ေပါ့။
Raft ေပၚ တက္ခါနီး မွာ သမီးေကသီက "တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္လိုက္ရင္ေတာ့ မာမီ့သမီးေတြက နင့္ ေၾကာင့္ဆိုျပီး သမီးကို လာသတ္ၾကမွာ သိလား"တဲ့။

ေၾကာက္ရတဲ့အထဲ သူ႕အေျပာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ျပံဳးရပါေသးတယ္။ Raftေပၚထိုင္မိၾကေတာ့ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ အားေပးရေတာ့တာပဲ။ အႏၱရာယ္ဆိုတာ Rafting လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားေမာင္း ရင္း၊ ေလယာဥ္ပ်ံစီးရင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေသေန႕ေစ့ရင္ အိပ္ရင္းေတာင္ ေသႏိုင္တာပဲလို႕ အေၾကာက္ေျပ ေတြး ရေသးတယ္ေပါ့။ ဒါ့အျပင္ ရတနာသုံးပါးကို ယုံၾကည္အားထားစိတ္ကလည္း စြမ္းသတၱိ ရေစတာအမွန္ပါပဲ။
ေလွထြက္စ မွာေတာ့ ေရစီးက မဆိုးေသးပါဘူး။ ေဘး၀န္းက်င္ ေလာၾကီးထဲက ငွက္ျမည္သံေလး ေတြ လည္းၾကားရ၊ ေလေလးကလည္း ေအးျမျမမို႕ စိတ္ထဲက ဘုရားစာရြတ္ရင္း သဘာ၀အလွမွာ ၾကည္ႏူးလို႕။ Russက ေရွ႕ မွာ ေရစီးၾကမ္းေတာ့မယ္ေနာ္၊ သတိထားၾက၊ ညာဘက္မွာ ေက်ာက္ ေဆာင္ေတြရိွတယ္။ ဘယ္ဘက္ ကပ္ေလွာ္ရမယ္။ ဒါခရီးအစေတြ႕ရမဲ့ ဆင့္တစ္ Class One ပဲလို႕ သတိေပးပါ တယ္။ ျမစ္လယ္မွာ ေရလိႈင္းျဖဴျဖဴၾကီးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ေနတာလည္း ၾကိဳျပီးျမင္ေနရ ျပီေလ။

ေလွာ္တက္ကို ျမဲျမဲဆုပ္၊ စိတ္ကလည္းဘုရားတျပီး ျပင္ဆင္ထားရတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ ေရစီး ၾကမ္းထဲေရာက္ သြားတာနဲ႕ ၀ုန္းခနဲေလွက ေျမာက္တက္သြားျပီး ေစာင္းလ်က္ျပန္က်လာေတာ့ ကိုယ္ကို မနည္း အတြင္းဘက္ အားျပဳျပီး လြင့္မက်ေအာင္ၾကိဳးစားရတာ သည္းထိတ္ရင္ဖို ပါပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာထိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေျမး ခန္႕စႏၵီက တကယ္အားကိုးရတာပါ။ သူ႕လက္ကေလး တစ္ဖက္နဲ႕ အဘြားကို အားကုန္ လွမ္းဆြဲထားေလရဲ႕။
Russရဲ႕ ဂယ္ရီ အားကုန္ေလွာ္ေနၾကတာ ေလွကေရစီးေၾကာင့္ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့ လြင့္က်မလဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေလွ၀မ္းကအေပါက္ထဲ အျပတ္ သြင္းျပီး မနည္းက်ားကန္ထားရပါတယ္း။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အလူးအလဲျဖစ္ျပီးမွ ေရစီးၾကမ္းတဲ့ Current ထဲက ထြက္လို႕ ရပါေတာ့တယ္။

ကေလးေတြက ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့အျပင္ အေပ်ာ္လြန္လို႕ေတာင္ေနၾကေသးရဲ႕။ Class One အျပင္ Class ဘယ္ႏွခုက်န္ေသးလဲလို႕ စိုးထိတ္စိတ္နဲ႕ Russ ကိုေမးၾကည့္ေတာ့...
"အခု သြားမဲ့ခရီးက သိပ္မၾကမ္းပါဘူး။ Class Two ထိပဲရိွမွာပါ။ ဒီထက္ပိုစြန္႕စားလိုသူေတြအ တြက္ေတာ့ Class Ten ထိရိွပါတယ္"တဲ့။
Class One နဲ႕ေတာင္ ကၽြန္မမွာ ေသခ်င္ေစာ္နံေနျပီ။ Class Ten ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ဘယ္က ထြက္လိုက္မွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲလို ေရစီးၾကမ္းတဲ့ ေနရာေတြက မနည္းပါဘူး။ Class One အမ်ိဳးအစားတင္ ေနာ်က္ထပ္ေလးငါးခါ ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းက်င့္သား ရသြားျပီး ေလွေစာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႕ အားကုန္က်ားကန္ထားေပေရာ့ပဲ။ အက်င့္သားေလး ရလာ ေတာ့ေလွာ္တက္ ကိုလည္း ဘယ္လိုေလွာ္ရတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ အေၾကာက္ လည္းေျပစျပဳလာျပီေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ဘာမဆို အေလ့အက်င့္လုပ္လိုက္ရင္ လုပ္ႏိုင္သြားၾကတာမ်ိဳးပါပဲေနာ္။ ထြက္လာျပီး တစ္နာရီခြဲ ၾကာေတာ့ Russက ေရလယ္မွာ ၁၅ေပေလာက္ျမင့္ တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီး တစ္ခု၇ိွတဲ့ ေနရာ မွာေလွရပ္ၾကမယ္။ ေတာင္ထိပ္တက္ျပီး ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကမယ္။ ေန႕လယ္စာစားရင္း ေခတၱ အနားယူၾကမယ္ လို႕ စီစဥ္ေလရဲ႕။
အနားယူ စားေသာက္ျပီးၾကလို႕ ျပန္လည္းထြက္လာေရာ Class Two ေနရာေတာင္မေရာက္ေသး ဘူး၊ လိႈင္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ေန တာ အေ၀းက လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ ကၽြန္မတို႕ေရွ႕က သြားႏွင့္တဲ့ ေလွေလး ၀ုန္းဆိုေရလိႈင္း ထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားျပီး လူတစ္ေယာက္လြင့္စဥ္က်သြားပါေလေရာ။ အားလုံးက "ဟယ္" ခနဲ လန္႕ေအာ္မိၾကတာေပါ့။ နဂိုကတည္းက စိုးထိတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အသက္ရွဴ ရပ္သြား သလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။

ဂယ္ရီ က "မေၾကာက္နဲ႕မာမီ၊ သူတို႕ သတိမထားလိုက္လို႕ ျဖစ္သြားတာေနမွာပါ။ ျမဲျမဲသာ က်ားကန္ ထားျပီးေတာ့ ကိုယ္ အထက္ပိုင္းကို အတြင္းဘက္ အားျပဳထား၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"တဲ့။
အသက္ကယ္ အကႌ်ေၾကာင့္ က်သြားတဲ့သူ ေရေပၚမွာ ေပၚေနလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ သူတို႕ေလွေပၚ က တစ္ေယာက္ ခုန္ခ်ျပီးသြားဆယ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လိႈင္းလုံးေတြၾကားထဲမွာ ေပ်ာက္သြား လိုက္ေပၚ လာလိုက္ ျဖစ္ေနတာမို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေၾကာက္တဲ့စိတ္အသာထားျပီး အဲဒီလူ အသက္ ရွင္ပါေစ ဆုေတာင္း လိုက္ရတာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေလွေပၚႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပန္ေရာက္သြားမွ ကၽြန္မလည္း အသက္ရွဴျဖစ္ေတာ့ တယ္။
အသက္ရွဴခိုက္ကေလးအတြင္း မွာပဲ ကၽြန္မတို႕ေလွ Class Two ေရစီးၾကမ္း ထဲေရာက္ သြားေတာ့ ေရစီးအား က သန္လိုက္တာ။ ဘီလူးသဘက္ မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္က ေလွကိုတအား ကိုင္ေပါက္လိုက္ တဲ့အတိုင္း ေျမာက္တက္သြားျပီး ျပန္က်လာေတာ့ အရွိန္နဲက ပတ္ခ်ာလည္ သြားလိုက္တာ ဦးတည္တဲ့ဘက္ မဟုတ္ဘဲ လာခဲ့တဲ့လမ္း ျပန္ေရာက္ေနတယ္ေလ။

ကေလးေတြေရာ၊ သမီးေကသီေရာ တအားေအာ္လိုက္ၾကတာ ကၽြန္မေျမး ခန္႔စႏၵီက အဘြား လက္ကို အတင္း ဖိဆြဲထားေပး လို႕ ဘာမွမျဖစ္တာေနာ္။ ဂယ္ရီေရာ Russ ေရာ တအားက်ဳံျပီး ေလွာ္ၾကရတာ ေလွက ဘယ္ညာ တိမ္းေစာင္းရံုတင္ မကဘူး။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ လႈိင္းေအာက္ ေရာက္သြားလို႕ ေရေတြလည္း ရႊႊဲရႊဲစိုေပါ့။ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ လည္း စိတ္ထဲက ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ရြတ္လိုုက္ရတာ ဘယ္ႏွေခါက္ေရာက္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး။
    အဲဒီလို ေရစီးၾကမ္းေနရာေတြ ေလး ငါးခါမက ေက်ာ္လႊားခဲ့ၾကရတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာ ေက်ာက္စြန္းေတြ က ရွိေနေတာ့ ေျမာက္တက္ျပီး ျပန္အက်မွာ ေလွနဲ႕ ေက်ာက္ေဆာင္စြန္းထိဖို႕ သီသီေလး လြတ္ခဲ့ရတာလည္း ရွိရဲ႕။ တကယ့္မွ သည္းထိတ္ရင္ဖို ခရီးၾကမ္းတစ္ခုပါပဲ။ ရတနာသုံးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူး နဲ႕ ေဘးမသီရန္မခ ျပန္ေရာက္ၾကတာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါ ေသးတယ္။

    အျပန္ခရီး မွာ ကၽြန္မက ' ေနပါဦး အခုလို Rafting ခရီးမွာ အဖိတ္အစဥ္ အေသအေပ်ာက္ မ်ား မရွိဘူးလား ' လို႕ လမ္းညႊန္ Russ ကို စပ္စုၾကည့္ေတာ့...
    'ဟာ...ရွိတာေပါ့၊  Class Two  ေလာက္ သြားတာမ်ိဳးက ရွိခဲ့ပါတယ္။ Class Ten ထိသြားတဲ့ သူေတြေတာ့ အႏၱရာယ္ၾကီး ပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေတာင္ Class Seven ထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေသသြားေသးတယ္' တဲ့။
    ျပန္ခဲ့ျပီးမွ ေမးျဖစ္လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္မွ စာေရးခ်င္းတဲ့ေဇာနဲ႕ စိန္ေခ ၚ ရတဲ့ စြန္႕စားမႈ လုပ္ျဖစ္တာကို ေတြးရင္ ကိုယ့္ဟာကို္ယ္ ျပဳံးမိပါတယ္။ ဂယ္ရီရဲ႕ ဒုတိယခရီးစဥ္နဲ႕ ကၽြန္မတိုက မိသားစု ငါးေယာက္ ကေရးဘီယန္ပင္လယ္ထဲ မွာ ရွိတဲ့ ဗာဂ်င္ကၽြန္းစုေတြကို သြားလည္းၾကဖို႔ Paradise ဆိုတဲ့ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာၾကီးနဲ႕ ခရီးထြက္ျဖစ္ၾကျပန္ပါေရာ။
    သေဘၤာခရီး ဆိုေတာ့ မေမာရဘဲ အပန္းလည္းေျပ၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စရာလည္း ေကာင္း ပါတယ္။ ကေရးဘီးယန္ပင္လယ္ ရဲ႕ အလွကေတာ့ စားဖြဲ႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ခရီးစဥ္ တစ္ပတ္မွာ San Juan, Tortola, St. Thomas, St. Croix Puetro Rico နဲ႕ Virgin Gorda စတဲ့ ကၽြန္းေတြ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့အထဲမွာ Virgin Gorda ကၽြန္းကေတာ့ မေမ့ႏိုင္ ဖြယ္ရာလို႕ ဆိုရမွာပါ။

    ဒီကၽြန္းက တစ္ခ်ိန္က မီးေတာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာတဲ့ေလ။ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာျမင့္စြာ ဒီေနရာမွာ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲခဲ့ တာေၾကာင့္ အိမ္တစ္လုံးစာေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲၾကီးေတြ အထပ္လိုက္၊ အထပ္လိုက္၊ ပင္လယ္ထဲမွာ စုပုံေနတာ အံ့မခန္းပါပဲ။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမွာ လည္း ေက်ာက္ဂူၾကီးေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ့လို႕ တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ Devil's Bay ကမ္းေျခကို သြားဖို႕ အဲဒီေက်ာက္ဂူၾကီးေတြ ထဲကို ခဲယဥ္စြာ ျဖတ္ရေသးတယ္ေလ။
    တခ်ိဳ႕ေနရာ မွာ လူတစ္ကုိယ္စာ မဆံ့လို တစ္ေယာက္ခ်င္း ဂူေပါက္၀ က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးထဲမွာ ၀မ္းလ်ားထိုး ၀င္ရတာ နဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာက် ေခ်ာက္ၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ လက္ကိုင္တန္း တစ္ဖက္တည္းရွိတဲ့ ၾကိဳးတံတား က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚလည္း ဘုရားတျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါ ေသးတယ္။

    ပထမခရီးစဥ္က ျပန္လာေတာ့ White Rafting  လုပ္ခဲ့တဲ့ သည္းထိတ္ရင္ဖိုဇာတ္လမ္းကို သားေရႊစင္ကို ေျပာျပမိပါတယ္။ 'မာမီေနာ္... လူငယ္ေတြနဲ႕ ျပိဳင္ျပီး စြန္႕စားခန္းေတြ လုပ္မေနနဲ႕၊ ကိုယ့္ အသက္လည္း ျပန္ၾကည့္ဦး' နဲ႕ ဆူခံထိပါေရာ။ ေဟာ... အခု ဒီမွာ အေမ ကၾကိဳးတန္း ေလွ်ာက္ေန ရျပန္ျပီလို႕ ေတြးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ျပဳံးမိပါေသးရဲ႕။ ဒီအေတြ႕အၾကဳံကိုသား ဆူမွာစိုး လို႕ ျပန္မေျပာရဲပါဘူး။
    ဒီလိုနဲ႕ ဇြန္လကုန္မွာ သေဘၤာခရီးက ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပါလားတဲ့ အ၀တ္ေဟာင္း ေတြေလွ်ာ္ဟယ္နဲ႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အလုပ္ရႈပ္ေနဆဲ နယူးေယာက္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ညီအစ္မလို ခ်စ္တဲ့ မေရႊဥ ဆုံးသြားျပီတဲ့။ အခုပဲ သိမ္းလိုက္တဲ့ ခရီးေဆာင္ေသတၲာကို ျပန္ထုတ္ျပီး အသုဘအမီ ေနာက္တစ္ေန႔ ထြက္မဲ့ေလယာဥ္နဲ႕ လိုက္သြားရျပန္ပါေရာ။

    အေျပာင္းအလဲ ျမန္လွတဲ့ လူ႕ဘ၀နိယာမ အစိုးမရျခင္းေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္ တရား ရစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲေနာ္။ အေပ်ာ္ခရီးက ျပန္လာလို႔ အိမ္မွာ ေႏြးေအာင္ေတာင္ မ ေနရေသးဘူး။ ေဟာ... အခု မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးရလို႕ ေၾကကြဲရတဲ့ မ်က္ရည္ ခရီးဆက္ရျပန္ျပီေလ။ ' အေပ်ာ္ဆိုတာလည္း ေခတၱခဏ ' ညအခ်ိန္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ လင္းလက္ လာရာက အရုဏ္ဦးေရာက္တာနဲ႕ ရုတ္ျခည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက သလိုပါပဲ။ ပူေဆြးစရာ ၾကဳံတာနဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ လြင့္ျပယ္သြားရေတာ့ပါတယ္။
    မိတ္ေဆြ မေရႊဥမိသားစုနဲ႕အတူ ယူက်ဳံးမရ ပူေဆြးရျခင္းေတြ ခြဲေ၀ခံစားရင္း ရက္လည္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္မ ဖေလာ္ရီဒါ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ျခင္းနဲ႔အတူ ဘယ္ေတာ့မွ အစားထိုးျဖည့္လို႔မရတဲ့ ကြက္လပ္ၾကီးတစ္ခုလို လစ္ဟာျပီး ေနပါေတာ့တယ္။

    ကၽြန္မအတြက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကေတာ့ အထူးခရီးမ်ားရေသာႏွစ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ နားျပီးတာနဲ႔ ေမာ္စကိုက သားကိုေရႊစင္ဆီ သြားဖို႔ ျပင္ရင္ျပန္ပါေရာ။ ေမာ္စကိုကို ပထမတစ္ေခါက္ လာရမယ္ ဆိုတုန္းက ဗဟုသုတ နည္းပါးစြာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ တိုင္းျပည္ျမိဳ႕ေတာ္မို႕ ဘာမွၾကည့္စရာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးလိုက ထင္ခဲ့တာ။ ဇာဘုရင္ေတြ လက္ထက္က စျပီး မင္း အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရာဇ၀င္ေျမာက္ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွတဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးေတြ နဲ႕တကြ ရုပ္တုေတြ၊ ပန္းျခံေတြ၊ ရင္ျပင္ေတြ၊ ဘုရားရိွခိုေက်ာင္းၾကီးေတြ၊ ျပတိုက္ေတြ တစ္သက္လုံး ထိုင္ၾကည့္ေတာင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ မ်ားျပားလွတာေတြ ေတြ႕ရမွ အံ့ၾသ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။
ကရင္မလင္နန္းေတာ္ ရဲ႕ ရင္ျပင္နီကအစ ေမာ္စကိုျမိဳ႕မွာ ရိွရိွသမွ် ရာဇ၀င္ရိွ အထင္ကရ ေနရာေတြ အျပင္ စိန္ပီတာဘခဒ္ျမိဳ႕က နန္းေတာ္ၾကီးေတြအထိ သားကိုေရႊစင္က တကူးတက လိုက္ပို႕ေပးတာ မို႕စာေရးသူ ကၽြန္မအတြက္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ေရးဖို႕မွာအေတြ႕အၾကံဳစုံေအာင္ ရခဲ့တဲ့အထဲမွာ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရင္ထဲစြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုကေတာ့ ေမာ္စကိုျမစ္ေဘးမွာ တည္ရိွတဲ့ Novadevichy သခၤ်ိဳင္း ပါပဲ။

ရွရွားလူမ်ိဳးေတြ ဟာ သူတို႕ႏိုင္ငံ၊ ဘုရင္နဲ႕တကြ မွဴးမတ္ေသနာပတိနဲ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ား အျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ အာဇာနည္ စစ္သည္ ေတာ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ကို ထူးခၽြန္စြာအက်ိဳးျပဳခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြနဲ႕တကြ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုစတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြပါ အားလုံးကို တန္ဖိုးထားျပီး ကြယ္လြန္ျပီး တဲ့တိုင္ သူတို႕ နာမည္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးတိမ္ေကာ မသြားေအာင္ တေလးတစား ဂုဏ္ျပဳထိန္းသိမ္းထားျခင္း ပါပဲ။
ဒီသခၤ်ိဳင္း ထဲမွာ ကိုယ့္စြမ္းအား၊ ကိုယ့္အႏုပညာ၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ တိုင္းျပည္ကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ တဲ့ရာဇ၀င္ ရိွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ဂူမ်ားကို ေတြ႕ရေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးထားေလးစားတတ္တဲ့ စိတ္ကို သာဓု အခါခါ ေခၚမိပါတယ္။
အဲဒီလို ကၽြန္မေနရာစုံေရာက္ရတဲ့အျပင္ ကံေကာင္းေထာက္မခ်င္ေတာ့ ၾကံဳၾကိဳက္ရခဲ့သမွ် ေမာ္စကိုျမိဳ႕ရဲ႕ ၈၅၀ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ပြဲေတာ္နဲ႕ သြားတိုးေလရဲ႕။ စက္တင္ဘာလ ၅ရက္ေန႕က စျပီး သုံးရက္တိုင္တိင္ လူဦးေရ ၁၂သန္းရိွတဲ့ ေမာ္စကိုျမိဳ႕လုံးကၽြတ္ က်င္းပတဲ့ပြဲပါ။ ေဒၚလာသန္း ေပါင္း၅၀အကုန္အက်ခံထားတဲ့ ပြဲေတာ္ၾကီးမို႕ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားပုံက စာဖြဲ႕မကုန္ပါဘဲ။

တစ္ျမိဳ႕လုံး လမ္းေတြပိတ္ျပီး လူေပါင္းသိန္းခ်ီ ပါ၀င္တဲ့ Parade ကျမိဳကေတာ္ခန္းမကစျပီး လွည့္ မွာမို႕ လာၾကည့္သူေတြလည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေပါ့။ ပြဲမစခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ရြာေနတဲ့မိုးေၾကာင့္ ပြဲပ်က္ေတာ့မွာပဲလို႕ ကၽြန္မက ေတြးပူေနမိေသးတာ။ ပြဲေတာ္ရက္တစ္ခုလုံး ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ျပီး ေနကသာလို႕ ေစြေနတဲ့မိုး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိပါ ဘူး။
သိပၸံထြန္းကားတဲ့ တိုင္းျပည္က်ေတာ့ ဟန္ကိုက်လို႕။ ရြာမဲ့မိုးေတြကို Cloud Seedingလို႕ေခၚတဲ့ အတတ္ပညာ နဲ႕ ဖယ္ရွားထားတာတဲ့ေလ။ မိုးေလ၀သ ေကာင္းေအာင္ေစာင့္ျပီး လုပ္ေပး ဖို႕ ေလယာဥ္တစ္စင္း ကို ေကာင္းကင္ေပၚ တင္ျပီး သီးသန္႕တာ၀န္ေပးထားရတာမို႕ ေဒၚလာငါးသိန္း ကုန္က်ေသးတာ တဲ့။ ခုမွပဲ ကၽြန္မလည္း အထူးအဆန္းေတြ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးရေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေမာ္စကိုမွာ လည္ပတ္လို႕မဆုံး၊ ေလ့လာလို႕မဆုံးနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ မေလာက္ႏိုင္ျဖစ္ရတဲ့ အထဲက ျပန္ရဖို႕ရက္ေတာင္ ကပ္ေနပါျပီ။ တစ္ေန႕ အေမရိကားက သမီးၾကီးေကခိုင္ ဖုန္းဆက္လာ ပါေရာ။
"မာမီ ဘယ္ေန႕ျပန္ေရာက္မွာလဲ၊ ကိုကိုက ေမးခိုင္းေနတယ္။ သူ႕ကုမၸဏီဖြင့္ပြဲလုပ္ဖို႕ မာမီျပန္အ လာကိုေစာင့္ေန ရတာတဲ့"
ကဲ...အဲဒါပဲၾကည့္ပါေတာ့ေနာ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀။ ဒီခရီးကမျပီးေသးဘူး။ ေနာက္ခရီးတစ္ခု ကေစာင့္ေနျပန္ပါျပီ။ ခြဲေ၀ရခက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မေလာက္ႏိုင္လို႕သာ စိတ္ေမာရေပမယ့္ သားသမီး ေတြရဲ႕အလိုကိုျဖည့္ဆည္းခ်င္တဲ့ ဆႏၵကေစာေနတာမို႕ စိတ္ေမာေပမဲ့ လူကမေမာဘဲ ၾကည္ႏူးေက် နပ္ ရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ခုနစ္ႏွစ္ က အေမရိကားမွာ စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ က်ဆုံးေန ေတာ့ သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕က အရံႈးေပၚေနတဲ့ လက္ရိွကုမၸဏီရဲ႕ တစ္၀က္ကို ခြဲေ၀ျပီး၀ယ္ ယူလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္အခါနဲ႕ အေျခအေန မေပးမွန္း သိလ်က္နဲ႕ စြန္႕စားျပီးလုပ္ရတာမို႕ ၾကိဳး စား အားထုတ္မႈေတာ့ ႏွစ္ဆ တိုးရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မလည္း သူတို႕အတြက္ စိတ္ပူ လို႕ဆုေတာင္းလိုက္ရတာအေမာ။ သား ကေတာ့ အားေပးပါရဲ႕။

"မာမီ စိတ္ပူမေနပါနဲ႕။ပိုင္ဆိုင္သမွ် အားလုံးကုန္သြားလည္း လုပ္စားစရာ သားမွာပညာက်န္ေန ေသးတာပဲ။ ဒါ့အျပင္ ရလိုက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအျမတ္အစြန္းေတြလည္း ရိွဦးမွာေလ"တဲ့။
သားေျပာတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မဖို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနမဲ့အစား အခြင့္သာခိုက္ ရိွသ မွ်ကိုယ့္ အရည္အခ်င္း အားကုန္ထုတ္ျပီး ထုတ္ယူရမွာပါပဲ။ ႏိုင္ရင္လည္းႏိုင္၊ ရံႈးရင္လည္းရံႈး၊ အရႈံး ကိုေၾကာက္ေန လို႕ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သားတို႕ တစ္မိသားစုလုံး သုံးႏွစ္ ေလာက္အလူးအလဲ ရုန္းကန္ လိုက္ျပီးမွ ကိုမၸဏီက စီးပြားေရး အဆင္ေျပစျပဳလာတာပါ။ ခုနစ္ႏွစ္ ရိွေတာ့စက္မႈဇုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ စက္ရုံၾကီးတစ္ခု တည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္လာတာမို႕ ၾကိဳးစားရကိ်ဳး၊ စြန္႕စားရက်ိဳးနပ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒီတစ္ေခါက္ ရီွကာဂို သြားရတဲ့ခရီးကေတာ့ သားရဲ႕အလုပ္ရုံသစ္ ဖြင့္ပြဲအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ ခုအျပင္ ဒုတိယေျမး ခန္႕ညီညီ ရဲ႕ဇနီး မီးရွယ္လ္တို႕က သမီးဦးေလး ခန္႕ေဒ၀ီကို ဖြားသန္႕စင္တာနဲ႕ တိုက္ေနတာမို႕ ကၽြန္မ ရဲ႕ပထမဆုံးျမစ္ဦး ရဲ႕ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲပါ ဆင္ႏႊဲရမွာဆိုေတာ့ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး မဆုံးေပါ့။
ရွီကာဂို မွာ ရိွေနဆဲ တစ္ညေန ေမာ္စကိုက သားကိုေရႊစင္ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ သားျမန္မာျပည္ ကိုႏု၀င္ဘာ၁၀ ရက္ေန႕အေရာက္သြားဖို႕ စီစဥ္ေနတယ္။ မာမီလိုက္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္၀င္ဘာလ ၆ရက္ေန႕ အေရာက္ရန္ကုန္ကိုလာခဲ့၊ ဟိုမွာဆုံၾကျပီး အတူလည္ရေအာင္တဲ့။
မေမွ်ာလင့္တဲ့ သတင္းေကာင္းၾကားရေတာ့ ကၽြန္မထခုန္မတက္ ၀မ္းသာသြားေတာ့တာပဲ။ ကုသိုလ္ ကံေကာင္းတဲ့အလွည့္ေလးေတြ ၾကံဳရေတာ့လည္း ဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခုျပီးတစ္ခုဆက္တိုက္ မထင္မွတ္ တာေတြျဖစ္ လာတတ္တာပဲေနာ္။ ဖုန္းခ်ျပီးတာနဲ႕ မိနစ္မဆိုင္း ကၽြန္မသားေရႊစင္ နဲ႕အတူ ျမန္မာ ျပည္ျပန္ လာမဲ့အေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရနဲ႕ သားၾကီး၀င္းခန္႕ကိုေျပးၾကြားေတာ့ သူပါလိုက္ ခ်င္ တယ္ျဖစ္ပါေရာ။

သားၾကီးခမ်ာ စာသင္ဖို႕ ၁၈ႏွစ္သားကတည္းက အမိေျမက ခြဲလာခဲ့ရတာအခုဆို ၃၆ႏွစ္ၾကာမွ် ရိွေနျပီဆိုေတာ့ ျပန္ခ်င္ေပမယ္ေပါ့။ ခက္တာက အခုပဲ စက္ရုံသစ္ဖြင့္ထားတာ ရက္ပိုင္းပဲ ရိွေသး တာမို႕ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြက ရိွေနဆဲေလ။ သားကိုေရႊစင္ကလည္း ခြင့္ရက္က ေျပာင္းလို႕ မရတာေၾကာင့္ အစ္ကိုနဲ႕ ရက္တိုက္လို႕ မရျပန္ဘူး။
ပထမအစီအစဥ္က ကၽြန္မ ႏိုင္၀င္ဘာ ၄ရက္ေန႕ဒီကထြက္၊ ရန္ကုန္ကို ၆ရက္ေန႕ေရာက္၊ သားနဲ႕ ၁၀ရက္ေန႕မွာ ဆုံၾကျပီး အတူေလွ်ာက္လည္၊ သားက ၂၂ရက္ေန႕ ေမာ္စကိုျပန္ျပီး ကၽြန္မက လကုန္ထိ ဆက္ေန မယ္ေပါ့။ အခုက် သူတုိ႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ရက္ညိႇမရတာနဲ႕ သားၾကီး ထြက္လာႏိုင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၁ရက္ေန႕အထိ ဆက္ေစာင့္၊ သားေရာက္လာေတာ့ သုံးပတ္ အတူလည္ ၾကျပီးမွ အတူျပန္ မွာေၾကာင့္ စုစုေပါင္းေျခာက္ပတ္ၾကာ ေနခြင့္ရသြားတာမို႕ စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္တဲ့ အတိုင္းေပ်ာ္မဆုံးျဖစ္ သြားေတာ့တာပါ။

ျမန္မာျပည္ကို ေလးႏွစ္ၾကာမွ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေရာက္ရတာမို႕ ကၽြန္မအတြက္ ေန႕စဥ္ အေပ်ာ္ ရက္မ်ားျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ သားနဲ႕အတူ ပုဂံနဲ႕မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းကိုလည္း ၁၂ရက္ အတြင္း ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ၾကေသးတယ္။ သားလတ္ ကိုေရႊစင္ျပန္ျပီးေတာ့ သားၾကီး၀င္းနဲ႕အတူ ငယ္ရြယ္ စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက ျမန္မာျပည္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ေျမး အၾကီးဆုံး ခန္႕ကိုကို လည္းပါလာတာ မို႕ သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ဧည့္ၾကိဳလုပ္ရင္း ရန္ကုန္၊ ပုဂံ၊ ပုပၸါး၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္းေလး၊ ေတာင္ၾကီးထိ လိုက္ပို႕ရပါတယ္။
၃၆ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဟိုတုန္းက "၀င္းေလး"နဲ႕ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့ သူငယ္ေလး ကိုအခု ဆံပင္ အျဖဴအေဖြးသားနဲ႕ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးၾကီးအျဖစ္ျမင္ၾကရေတာ့ မမွတ္မိဘဲ တအံ့ တၾသျဖစ္လို႕ ။ ႏွစ္ေတြေျပာင္း သလို ရုပ္ဆင္းအသြင္ကလည္း ေျပာင္းေပမဲ့ ႏွလုံးသားထဲက ျမန္မာ ျပည္သားဆိုတဲ့ ဇာတိစိတ္ ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။

၁၉၉၇ခု တစ္ႏွလုံး ခရီးေတြမ်ားျပီး မနားရတာနဲ႕ ခုေရာက္လာတဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ဦးမွာ အိမ္မွာ ေခတၱ အနား ယူရင္း မ်က္စိခြဲဖို႕ကိစၥရိွတာကို လုပ္ဖို႕ဆရာ၀န္နဲ႕ ရက္ခ်ိန္းယူထား ပါတယ္။ ႏွစ္သစ္န႕ အတူ ေရာက္လာ တဲ့သတင္းေကာင္းတစ္ခုက သားကိုေရႊစင္ ေမာ္စကိုက တာ၀န္ႏွစ္ေစ့ လို႕ မိုရိုကိုႏိုင္ငံ ကိုေျပာင္းရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ မတ္လက်ရင္ ၀ါရွင္တန္ကိုျပန္လာျပီး ေအာက္တိုဘမွာ မိုရိုကိုကို သြားရမွာတဲ့ေလ။
ၾသဘစ္ထဲမွာ နကၡတ္တာရာေတြ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုနီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္ျဖစ္သလို ကၽြန္မဘ၀ မွာလည္းသားသမီးေတြနဲ႕ နီးလိုက္၊ ေ၀းလိုက္ သံသရာလည္ေနတာပါပဲ။ အခုလည္း မ်က္စိခြဲရ မဲ့ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ရက္မတိုင္မီ ကၽြန္မကို အနီးကပ္ျပဳစုဖို႕ဆိုျပီး သမီးေထြးသူဇာတို႕ မိသားစု တစ္စု လုံး ေရာက္လာၾကေလရဲ႕။ သူတို႕ကသာ ပူစရာမရိွ ရွာၾကံပူျပီးေရာက္လာၾကတာ။ ဒီမွာ မ်က္ စီခြဲတာေလာက္ က ထမင္းစားေရေသာက္ပါပဲ။

ခြဲမဲ့မနက္ေစာေစာမွာ ေဆးရုံေရာက္ေအာင္သြား၊ လိုအပ္တဲ့ျပ္ငဆင္မႈေတြလုပ္၊ မ်က္စိကို ေဆးမ်ိဳး စုံခတ္၊ ခုနစ္နာရီခြဲမွာ ခြဲခန္းထဲ၀င္၊ ေလဆာနဲ႕တိမ္ကိုဖယ္ထုတ္၊ ပါ၀ါပါတဲ့ Lensတစ္ခါတည္းထည့္၊ ျပန္ခ်ဴပ္၊ ၄၅မိနစ္ ဆို အားလုံးေသာကိစၥျပီးပါေလရာ။
ေန႕လယ္ မြန္းမတည့္မီ အိမ္ျပန္ဆင္းလို႕ ရေနပါျပီ။ တစ္ပတ္ေလာက္အားစိုက္ျပီး စာမဖတ္ႏိုင္ ေသးတာက လြဲရင္ တီဗီြ လည္းၾကည့္လို႕ရ၊ ကားလည္းေမာင္းလို႕ရ၊ အေလးအပင္မ မရတာတစ္ခုပဲ ဂရုစိုက္ေရွာင္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မ အခြဲအစိတ္ေတြနဲ႕ အက်ိဳးေပးေလရဲ႕။ မ်က္စိက ျပီးေတာ့ သြားေတြက တစ္ခါ ဒုကၡေပး လာတာေၾကာင့္ ခြဲရစိတ္ရ၊ ႏုတ္ရ၊ အသစ္စိုက္ရ၊ အသက္ကလည္း ၇၀ေက်ာ္ေနျပီ ဆိုေတာ့ ကားေဟာင္းၾကီး တစ္ခုလို ဟိုကခ်ိဳ႕ယြင္း၊ ဒီကခ်ိဳ႕ယြင္းနဲ႕ ဇယမၸိဒုေကၡာရဲ႕ဒဏ္ေတြ ခံစား ေနရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ဆရာ၀န္ရက္ခ်ိန္းေတြနဲ႕ပဲ ေဆးခန္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ရင္း ပါးစပ္ထဲ ကားတစ္စီး စာ နီးပါးေလာက္ အရင္းအႏွီးထည့္လိုက္ျပီးမွပဲ အားလုံးအဆင္ေခ်ာသြားပါ ေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဧျပီလထဲမွာ လူရင္းထဲက မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုေပၚလာတာနဲ႕ သမီးေကခိုင္တို႕ရိွရာ တကၠ ဆက္ျပည္နယ္ ကို သြးလိုက္ရေသးတယ္။ ျပန္လည္းလာေရာ ကၽြန္မ ေမြးေန႕နဲ႕အတူ က်ေရာက္ ေလ့၇ိွတဲ့ အေမမ်ားေန႕ က ဆီးၾကိဳေနျပီေလ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အထူးျခားဆုံး၊ အမြန္ ျမတ္ဆုံး၊ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မဆုံးေသာ လက္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ခု ရတာမို႕ အမွတ္တရ ျဖစ္ေသာ ႏွစ္ လို႕ ဆိုရမွာပါ။
ေမလ ၁၀ရက္ေန႕မွာ က်ေရာက္တဲ့ အေမမ်ားေန႕မွာ သမီးေကသီနဲ႕ ေျမးႏွစ္ေယာက္ပါ ေစာေစာ စီးစီး ႏွင္းဆီပန္းေတြနဲ႕ ေရာက္လာပါေလရဲ႕။
"ဟယ္...ပန္းေတြက လွလိုက္တာ၊ ဘုရားတင္ရမယ္"လို႕ေျပာေတာ့...
"မာမီ့အတြက္ ဒီထက္ ကုသိုလ္ရမဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုလည္း ပါေသးတယ္"တဲ့။

"ဟုတ္လား၊ ဘာမ်ားလဲ"ဆိုေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း Surprise ဆိုျပီး စာအိတ္တစ္ခုထုတ္ေပးပါတယ္။
ခါတိုင္းႏွစ္ေတါလို အေမသုံးခ်င္ရာသုံး၊ လွဴခ်င္ရာလွဴဖို႕ ခ်က္လက္မွတ္နဲ႕ ေမြးေန႕ကတ္ျပားေလး လို႕ ထင္ထားတာ ဖြင့္လိုက္တာ ကတ္ျပားနဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္အျပင္ ရန္ကုန္၊ ဘန္ေကာက္ နဲ႕ ေဟာင္ ေကာင္ သုံးေနရာသြားဖို႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖစ္ေနပါေရာ။
ျမန္မာျပည္ က ျပန္ေရာက္တာမွ ငါးလပဲရိွေသးတာမို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားဖို႕ အဆင္သင့္ မရိွေသးတာေၾကာင့္ " ခုပဲ ျပန္ေရာက္ခါစ ရိွေသးတယ္ သမီးရယ္"လို႕ေျပာေတာ့...
"သြားၾကမဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို မာမီသိရင္ ၀မ္းသာမွာပါ"တဲ့ေလ။
"ေျပာပါဦး။ ဘာအတြက္လဲ"ဆိုမွ သမီးက အားတက္သေရာ စကားဆက္ပါတယ္။

"ဂယ္ရီလည္း အေရွ႕တိုင္းကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ ေနာက္ျပီး ကေလးေတြက ၾကီးလာ ေတာ့အေမရဲ႕ ဇာတိေျမကို စိတ္၀င္စားလာၾကျပီ မာမီရဲ႕။ တစ္ေန႕က ဒစၥကာဘရီခ်န္နယ္လ္မွာ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားပုံ ျပေတာ့မာမီ့ေျမး ခန္႕စႏၵီက ျမန္မာျပည္သြားခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕နဲ႕ ပူဆာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးက စဥ္းစားတာ၊ မာမီလည္း အသက္၇၀ေက်ာ္ျပီ။ က်န္းမာဆဲမို႕ ခရီးေ၀းသြားႏိုင္ ေသးတာ။ သားခန္႕သီဟ လည္း အခု ၁၀ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ မာမီက်န္းမာတုန္း ကုသိုလ္ အတူယူရေအာင္ အခုျမန္မာျပည္ေရာက္ခိုက္ မာမီ့ေျမးကို ရွင္ျပဳေပးမယ္ စဥ္းစားျပီး ဂယ္ရီကိုတိုင္ ပင္စီစဥ္လိုက္တာ။ မာမီ၀မ္းသာမွာ ဆိုတာလည္း သမီးသိတယ္ေလ"တဲ့။
မထင္မွတ္တဲ့ ဒီသတင္းက ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္ကို Surprise ပါပဲ။ အထူးျခားဆုံး၊ အမြန္ျမတ္ ဆုံးလက္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ခုမို႕ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး၀မ္းသာစိတ္နဲ႕ မ်က္ရည္လည္မိတဲ့ထိ ရင္ထဲမွာ ပီတိမ်ားစြာျဖစ္ရင္းသမီးရဲ႕ ေစတနာကို သာဓုေခၚျဖစ္ပါတယ္။

"ေနပါဦး၊ ဂယ္ရီသေဘာတူတာက ထားပါေတာ့။ သမီးရဲ႕သားကေရာ ကိုရင္တကယ္၀တ္မွာတဲ့ လား။ ေသခ်ာေအာင္ လည္း ေမးပါဦးေနာ္"နဲ႕ စိတ္ပူလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့သမီးက အားပါးတရရယ္ ရင္းေျပာျပ ပါတယ္။
"မာမီ့ေျမးက တကယ္ရယ္ရတယ္သိလား"တဲ့။ "သမီးက သူနားလည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ ရတာေပါ့။ ပထမဆုံး ဆံပင္ရိတ္၊ ေခါင္းတုံးတုံးရမယ္ ဆိုေတာ့ ဟင္တဲ့။ စစခ်င္း နံပါတ္တစ္ နဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က် သြားပုံရတယ္။ ေန႕လယ္ ၁၂နာရီထိုးျပီးရင္ ဘာမွမစားရဘူး။ ဒီတစ္ခါ လည္း ဟင္ခနဲ ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ ေနာက္ျပီး ေဘာင္းဘီ၊ အက်ႌမ၀တ္ရဘူး။ အညိဳေရာင္သကၤန္းကို ၀တ္ရမွာ။ ျပီးေတာ့ တီဗြီလည္း မၾကည့္ရဘူး။ ကၽြန္ပ်ဴတာဂိမ္းလည္း မကစားရဘူး။ ကာတြန္းလည္း မဖတ္ရဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာ သြားေနရမွာေျပာေတာ့ ဟင္တဲ့။ ဒီတစ္ခါ ဟင္က် ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသံ ပါေနျပီေလ" တဲ့။

ဒါနဲ႕ ကၽြန္မက သနားလို႕ "သူစိတ္ပါမွ လုပ္ပါေစ သမီးရယ္။ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ရရင္ ကုသိုလ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး" လို႕ သမီးကို ရွင္းျပရေသးတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး မာမီရဲ႕။ သူကကို လိုလိုလားလားနဲ႕ လုပ္မယ္အာမခံတာပါ။ မယုံရင္ မာမီ့ေျမး ကို ေခၚေမးၾကည့္"တဲ့။
ကၽြန္မတို႕ စကားေျပာေနဆဲ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ တီဗီြသြားၾကည့္ေနရာက သား ကို ေခၚထုတ္ လာျပီး "တကယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ ကိုရင္၀တ္မွာလား"ေမးၾကည့္ေတာ့...
သူစိတ္ပါလက္ပါ လိုလိုလားလား၀တ္ရင္ ဘြားဘြားနဲ႕ မာမီကုသုိလ္ရမွာလားနဲ႕ ျပန္ေမးေနလို႕...
"ဘြားဘြား တို႕၊ မာမီတို႕ ကုသုိလ္ရတာထက္ သားကိုယ္တိုင္ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ သားကုသိုလ္ ေတြ အမ်ားၾကီးရမွာ"လို႕ ရွင္းျပေတာ့ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႕ ေခါင္းညိတ္ရင္း "သား တကယ္၀တ္မွာပါ ဘြားဘြား ရဲ႕" ျပန္ေျဖတာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မဆုံးပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုငါးေယာက္ သုံးပတ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ကို တတိယ အၾကိမ္ ေရာက္ ျဖစ္ သြားျပန္ပါေရာ။ ျမန္မာျပည္က ေမတၱာနဲ႕ ေတာ္စပ္ရတဲ့ ေမာင္၊ ညီမေတြလည္း တကယ္ကို အားကိုးရတာပါေနာ္။ ေရာက္မဆိုက္ ေျမးကို ရွင္းျပဳခ်င္တယ္ဆိုရံုနဲ႕ ညီမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ (ညႊန္မႈး-ရ/သုံး)၊ ေဒၚကလ်ာ(ကလ်ာမဂၢဇင္း)၊ ေဒၚလွလွ(လားရိႈး)တို႕ သုံးေယာက္သား ၀ိုင္း၀န္း လိုက္ၾကတာ ေရႊေတာင္ကုန္းပ႑ိတရာမေက်ာင္းတိုက္မွာ ေန႕ခ်င္း ညခ်င္းရွင္ျပဳပြဲအစီအစဥ္ ျဖစ္ သြားေတာ့တာပါပဲ။
ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ ေလးရက္အတြင္း ေျမးခန္႕သီဟကို ေက်ာင္းပို႕ျပီး သကၤန္းေတာင္းက်က္ခိုင္းရ၊ သကၤန္း၀တ္ေလ့က်င့္ေပးရ၊ သားကို၀င္းျငိမ္းနဲ႕ ကိုလင္း(ေရႊအျမဴေတ)တို႕က ဗီဒီယိုကိစၥ၀ိုင္း၀န္း ၾက၊ ကၽြန္မရဲ႕ခန္႕ခန္႕ၾကီးဓာတ္ပုံတိုက္ ေရွးေဟာင္းတပည့္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္း၊ ကုိစံညြန္႕၊ ကိုေအာင္ခင္နဲ႕ အသန္း တို႕က ဓာတ္ပုံကိစၥ တာ၀န္ယူၾက၊ ေဒၚတင္တင္လွနဲ႕ မႏၱေလး အသင္း အမႈေဆာင္မ်ားက သိမ္ဆင္း လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားစြာနဲ႕ ကူညီၾက။

အေျပးအလႊား နဲ႕မို႕ လက္လွမ္းမီရာေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကို ဖိတ္ၾကားရတာေၾကာင့္ လစ္ဟာ က်န္ခဲ့ရသူေတြလည္း အမ်ားအျပားမို႕ အားနာစရာေကာင္းလွပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕လာတဲ့ အစီအစဥ္ကိုက ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ျဖစ္ရတဲ့အျပင္ သုံးပတ္နဲ႕ သုံးႏိုင္ငံ ခရီးဆက္ရမွာျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာ ျပည္မွာ ၁၁ရက္ပဲ ေနဖို႕ ရက္ရပါတယ္။
ဒီအတြင္းရွင္ျပဳပြဲလည္း လုပ္ရဦးမယ္။ ဂယ္ရီနဲ႕ ေျမးေတြကို ပုဂံနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ဇာတိေျမ မႏၱေလးကို လည္းပို႕ရဦးမဲ့အျပင္ စစ္ကိုင္းေတာင္း ၀ါးခ်က္ေဆးရုံအတြက္ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေက်ာက္ကပ္ခြဲစိတ္ ပစၥည္းမ်ားလွဴဖို႕လည္း တစ္ပါတည္း ယူလာခဲ့တာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားထံပါးအေရာက္ သြားလွဴရဦးမွာေတြ ရိွေသးတာမို႕ ေနရတဲ့ ၁၁ရက္က အရာရာ ေသေျပးရွင္ေျပးပဲ ဆိုပါေတာ့။
ေျမးခန္႕သီဟ ရဲ႕ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲေလးကေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးတရား နဲ႕ေကာင္းစြာ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားရတာမို႕ ကၽြန္မဘ၀မွာ အလွဴဒါနအတြက္ ဆႏၵျပည့္၀ ျခင္းနဲ႕ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးေသာ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္အျဖစ္ ရင္ထဲမွာ စြဲမွတ္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ဂယ္ရီကလည္း ပုဆိုးနဲ႕ေလ။ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုေလး ဦးခင္ေမာင္ေမာင္ က ျမန္မာျပည္ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ သူ႕တူဂယ္ရီကို ျမန္မာ၀တ္စုံ ပုဆိုးနဲ႕ ရွပ္အကႌ် တစ္ခါတည္း ေကာက္ဆင္ထားလိုက္တာမို႕ အလွဴေန႕မွာ ပုဆိုးနဲ႕ အခ်ိဳးကိုက်လို႕။ ခန္႕သီဟနဲ႕ ခန္႕စႏၵီ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း သမီးေကသီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရင္ရင္၊ ညိဳညိဳေအးနဲ႕ မာလာခင္ညိဳတို႕ အုပ္စု က ျမန္မာ၀တ္စုံေတြ ကိုယ္စီ ဆင္ထားျပီးသာ။ ကၽြန္မတို႕ ဘာတစ္ခုမွ လွည့္ၾကည့္စရာ၊ ၀င္ပါ စရာမလိုဘဲ အရာရာကိုျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ၾကတာ တကယ္ကို ရႏိုင္ခဲ မွ်ေသာ ေမတၱာ ေစတနာရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြပါပဲ။
ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း သူ႕ဆံပင္ကို တသသလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မေျမး ဆံခ်ခ်ိန္မွာ ခံႏိုင္ရည္ရိွပါ့ မလားနဲ႕ စိတ္ပူ လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာေလး အကဲခတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ၾကည္လင္၀င္းပရႊင္ပ်လို႕။ အဲဒီ ၀င္းပတဲ့ မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ႕လိုက္တာ။ အဘြားနဲ႕အေမ့ဆႏၵကို လိုလို လားလားျဖည့္ေပး တဲ့ ေစတနာကိုေက်းဇူးတင္ရိွမဆုံး သာဓုေခၚမဆုံး ျဖစ္ရပါတယ္။

ဂယ္ရီခမ်ာ လည္း ၾကမ္းျပင္မွာတစ္ခါမွ ဒူးတုပ္မထိုင္ဖူးပါဘဲ တရားနာခ်ိန္ ႏွစ္နာရီၾကာမွ် မလႈပ္မ ယွက္ဒူးတုပ္ ထိုင္ရင္း အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ တရားကိုေလးေလးစားစားနဲ႕ နာယူျပီး ဇနီးရဲ႕ အလိုက် ပါရမီျဖည့္ေပးတာ အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေ၀းကြာလြန္းလွေသာ တိုင္းတစ္ ပါးကေနကိုယ့္ဇာတိရပ္ေျမကို အေရာက္လာျပီး ကိုရင္ သီဟဗလအျဖစ္နဲ႕ ရႏုိင္ခဲမွ်ေသာ သာ့သနာ့ အေမြအႏွစ္ကို ခံယူခြင့္ၾကံဳရတာ ကၽြန္မတို႕မိသားစုအတြက္ ၾကီးစြာေသာ ဆုလာဘ္ တစ္ပါးပါပဲ။
အဲဒီဆုလာဘ္ၾကီးကို ရင္၀ယ္ပိုက္ရတဲ့ ေန႕က ကၽြန္မအသက္ ၇၅ႏွစ္ထဲ၀င္လို႕ တစ္လတိတိျပည့္ တဲ့ဇြန္လ ၁၄ရက္ေန႕ပါ။ ဘာလိုလိုနဲ႕ အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္လာလို္ကတာ ၇၅ဆိုတဲ့ သက္တမ္း ထဲေတာင္ ေရာက္ရိွလာပါေရာလို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္အံ့ၾသေနမိပါေသးတယ္။ သက္ ၾကီးရြယ္အိုေရာက္ျပီ ဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ မ်ားမ်ားစားစား မရိွေတာ့တာေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ား ျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာျဖစ္မွာမို႕ ရပ္နားဖို႕ အခ်ိန္တန္ျပီ ထင္ပါရဲ႕။

ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ အတိတ္လမ္းကို ေလ့လာသုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ကရယူခဲ့ရတာေတြလည္း ရိွရဲ႕။ ကို္ယ္ကေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြလည္းရိွရဲ႕။ ေတြ႕ၾကံဳရျမဲ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႕ နပန္းလုံး ရုန္းကန္ရတာ လည္း အေျမာက္အျမား။ ဘယ္ေလာက္ဆိုး၀ါး ျပင္းထန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္း ျဖစ္ေစ အခ်ိန္ တန္ေတာ့ ျပီးဆုံးသြားျမဲပါပဲ။
ကၽြန္မ ငယ္ရြယ္စဥ္ အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္မိလို႕ အက်ည္းတန္ပုံရိပ္ေရွ႕ ရပ္မိတဲ့အခါ အမွတ္ အေတးေတြ မရိွေတာ့တဲ့တိုင္ ႏွလုံးသားူမွာ က်န္ခဲ့တဲ့အမာရြတ္ဆီက နာက်င္မႈေ၀ဒနာ ကို ေတာ့ခံစားရျမဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကို လက္ရိွပစၥဳပၸန္မွာ ထားျပီးအတိတ္ကားခ်ပ္ေတြကို ၾကိဳးစားေမ့ေပ်ာက္ ထားခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

သားကို၀င္းျငိမ္း (ေရႊအျမဳေတ)ရဲ႕ ေတာင္းခံမႈကို အေၾကာင္းျပဳျပီး စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕အတူ အတိတ္ လမ္းကိုျပန္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ အသက္အရြယ္အရ ရင့္က်က္မႈနဲ႕ ဘ၀ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြအရ လူေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ အက်ည္းတန္ပုံရိပ္ေတြေရွ႕ ရပ္မိေပမဲ့ ခံစားေနက် နာက်င္မႈေတြ မရိွေတာ့ဘဲ ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးစြာျဖင့္ သင္ခန္းစာေပးခဲ့ ရတာ အတြက္ ေတာင္ေက်းဇူးတင္စိတ္ျဖစ္ေပၚ မိပါေသးတယ္။
သားငယ္ကိုဇာနည္ ဆုံးပါးသြားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မခံႏိုင္ရည္ေတြ က်ဆုံးေပ်ာက္ကြယ္သြား ပါေတာ့ တယ္။ ယူက်ံဳးမရေဆာက္တည္ ေျဖဆည္မရတဲ့ ေ၀ဒနာက ျပန္လည္အသက္၀င္ရွင္သန္ လာတာေၾကာင့္ ေရးလက္စခ်ထားျပီး သိမ့္သိမ့္တုန္ ငိုေၾကြးမိတဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒီရက္ပိုင္း ကၽြန္မ တရာဓမၼနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္မနည္းဆုံးမရင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လုံးကို မ်က္ရည္နဲ႕ေရးခဲ့ရတာပါ။

သားေလး ကို အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ဆုံးရံႈးလိုက္ရျခင္းတစ္ခုကေတာ့ တစ္သက္စာအျပင္းထန္ဆုံး ရိုက္ခတ္မႈမို႕ အတုန္လႈပ္ ရဆုံး၊ အဆုံးစြန္ ေၾကကြဲနာက်င္ရျခင္း ခံစားမႈတစ္ရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္လို မွေမ့ေဖ်ာက္ေျဖဆည္ လို႕မရတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုအျဖစ္ သက္ဆုံးတိုင္ တည္ရိွသြားမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ တစ္ခုကလြဲရင္ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြက ရရိွခဲ့တဲ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအင္နဲ႕ ရင့္က်က္မႈအျမတ္အ စြန္းေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ျပဳမိတဲ့အမွားမ်ားစြာက ေပးအပ္တဲ့ ေနာင္တတရားေတြနဲ႕ အတူ ထာ၀ရ ရယူရက်ိဳးနပ္ေအာင္ မျမဲေသာ၊ အစိုးမရေသာ တရားေတြကို ခုခ်ိန္မွာ ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္ ထားနဲ႕ႏွလုံးသြင္းႏိုင္ပါျပီ။

အတိတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီးပြားေရးသမားေတြလို ေစ်းတြက္တြက္ၾကည့္ေတာ့ အမ်ားသူငါၾကံဳရ တဲ့နိယာမတရားအတိုင္း အရႈံးမ်ားစြာ၊ အျမတ္မ်ားစြာပါပဲ။ ကိုယ္မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ ေရး နယ္ပယ္မွာ ခြက္ခြက္လန္ ရံႈးခဲ့ေပမဲ့ အျမတ္မ်ားစြာ ထဲက ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆုံးတစ္ခု က ေတာ့ မက္ေမာစြာ တည္ေဆာက္လိုတဲ့ မိသားစုၾကီး ျဖစ္ ထြန္းခဲ့ျခင္းပါပဲ။
သားသမီး ဆိုတာ ေတာင့္တတိုင္း ျပည့္စုံ၊ လိုခ်င္တိုင္း ရႏိုင္တဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုက္တန္တဲ့ ကံပါမွ ရႏိုင္တာ မို႕ ရတနာမို႕ ရတနာလို႕ ညႊန္းဆိုၾကတာပါ။
လူ႕ဘ၀ရခဲမွ် လို႕ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။

လူ႕ဘ၀ရရိွတဲ့အခိုက္မွာ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တရားဓမၼရွာရင္း ပါရမီအလုံးစုံ ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခြင့္သာတာေၾကာင့္ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက "ေလာကီ အာရုံလို ခ်င္ နတ္ျပည္သြား၊ တရားလိုရင္ လူ႕ျပည္သြား"လို႕ ဆိုမိန္႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။
"Birth is a Gift" တဲ့ သက္ရိွလူသားတစ္ဦး လူ႕ေလာကအတြက္ ေမြးဖြားေပးတာ အေကာင္းဆုံး လက္ေဆာင္ တစ္ခု ေပးဆပ္ျခင္းလို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူ႕ေလာကအတြက္တင္မကပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးသား နဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ပြားေလးတစ္ခု။ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းနဲ႕ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ပါ ရရိွတာဟာ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာတစ္ပါး၊ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာတစ္ပါး မဟုတ္ပါလားေနာ္။

တန္ဖိုးတား ျမတ္ႏိုးတဲ့ သားသမီးရတနာေတြ ကၽြန္မေနာက္မွာ ရိွေနၾကလို႕လည္း ရင္ဆိုင္ရ သမွ် ေလာကဓံတရားေတြက က်ရံႈးတဲ့တိုင္ ရုန္းကန္ထႏိုင္ေအာင္ အားအင္မ်ားကိုျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မ အတြက္ တျခားအားျပဳစရာမရိွတာေၾကာင့္ သားသမီးဟာ ကၽြန္မဘ၀၊ ကၽြန္မရဲ႕ မ႑ိဳင္၊ ကၽြန္မရဲ႕ အားအင္၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ႏွလုံးသား၊ ကၽြန္မရဲ႕ပုံရိပ္။
သားသမီးေပ်ာ္ ရင္ ကၽြန္မေပ်ာ္တယ္။ သားသမီးငိုရင္ ကၽြန္မငိုတယ္။
ဒါဟာ မိခင္တိုင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ျဖစ္မွာပါ။ သားသမီးမ်ားေတာ့အငိုအရယ္ေတြ ပိုမ်ားတယ္။ အေတြ႕ အၾကံဳေတြ က ပိုစုံတယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀က အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အရည္အခ်င္းေတြ လိုအပ္ ေသးတာေနာ္။

ငယ္တုန္းက ငယ္ရြယ္တဲ့အလိုင္ အျပင္တစ္ခါ သြားရင္ ကေလးနဲ႕အတူ သယ္ရတဲ့ ပစၥည္းေတြက မနည္းမေနာ။ အိတ္တစ္လုံးနဲ႕ ႏို႕လိမ္၊ ႏိုးဘူး၊ ေရဘူး၊ အကႌ်အပို၊ ေစာင္၊ အႏွီး၊ ခါးေထာင္က်ိဳက္၊ သားေရအခင္း၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္အရုပ္ကအစ ပါရတာ ကေလးငိုရင္ ေသးစိုလို႕လား၊ ႏို႕ဆာလာ၊ ေရငတ္လား၊ ဗိုက္နာလား၊ ေ၀ခြဲရတဲ့ အတတ္ပညာကလည္း လိုေသး၊ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္အ ေတြးကမွန္လို႕ အဆင္ေခ်ာတာလည္းရိွ၊ မေခ်ာတာလည္းရိွ။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အႏွီးေတြ၊ ႏို႕ဘူးေတြအတြက္ အိတ္မလိုေတာ့ေပမဲ့ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ဣစၦာသ ယအိတ္တစ္လုံးကလည္း ေဆာင္ထားရေသးတာပါပဲ။ အေျခအေနအေျပာင္းအလဲေတြကို အကဲ ခတ္တတ္ဖို႕၊ အထူးသျဖင့္မိခင္တိုင္းမွာ ေရဒါလိုအသိက ရိွၾကတာေၾကာင့္ မသိမသာနဲ႕ ထိန္း ေက်ာင္းရတာလည္းရိွ၊ သိသိသာသာထိန္းေက်ာင္းရတာလည္းရိွ၊ အျမဲတမ္းေမတၱာေတြ၊ ေလးစား စာနာစိတ္ေတြ၊ ရယ္ေမာျခင္းေတြနဲ႕ လုပ္ေပးႏိုင္ပါမွ။

တစ္ခါတေလ အေလးအနက္၊ တစ္ခါတေလ အေပ်ာ္အျပတ္ အရယ္အေမာေတြ ဖက္ျပီး နား၀င္ ေအာင္ေျပာရတာမို႕ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ေပ်ာက္အိတ္ထဲမွာ နည္းမ်ိဳးစုံေတာ့ ရိွထားရပါတယ္။ ဒီနည္း ကခုတစ္ခါ အဆင္ေျပေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါ ေျပခ်င္မွေျပတာမို႕ အေျခအေနအရ ကိုယ္ကေလွ်ာ့ရ တာလည္းရိွ၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္ရတာလည္းရိွ၊ ႏွစ္ေယာက္ရိွေတာ့ႏွစ္မ်ိဳး၊ ရွစ္ေယာက္ရိွေတာ့ ရွစ္မ်ိဳး။
ဒီလိုအေတြ႕အၾကံဳ အမ်ိဳးစုံေၾကာင့္ ပိုျပီးတတ္သိနားလည္ တိုးတက္မႈရိွလာသလိုသားသမီးနဲ႕ နီး ကပ္မႈပိုျပီးရရိွလာတယ္ေပါ့။ မိခင္နဲ႕သားသမီးအတိုင္းအဆမရိွ ေမတၱာေတြ အျပန္အလွန္ပုံေပးႏိုင္ ခဲ့တာေၾကာင့္ မေနာဟဒယေဆးတစ္ခြက္ ေသာက္ရသလို စိတ္ႏွလုံး ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့အျပင္ အားမာန္ ကိုျပည့္၀ေစတာ မို႕ ကၽြန္မအတြက္လည္း ေလးနက္ေသာ အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ဘ၀ကို ရတယ္ လို႕ဆိုရမွာပါ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ သားသမီးမ်ားကအရာရာကို ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ႏိုင္ဖို႕ တြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့သလို အရြယ္ ေရာက္တဲ့ ကာလက်ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ကြန္းခိုရာအရိပ္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ သားသမီး ေတြသာ မရိွခဲ့ရင္ ရုန္းကန္ ဖို႕ အင္အားသတၱိေတြလည္း ဒါေလာက္ရခဲ့မွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ အခုလို သက္ၾကီးရြယ္အို အခ်ိန္မွာ အထီးက်န္ျဖစ္ရင္း အားငယ္ရမွာပါ။
ကၽြန္မအတြက္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာဆိုတာ ေငြေၾကးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္အနား မွာရိွၾကတဲ့ သားသမီးေျမး  ျမစ္ေတြ ရဲ႕ေမတၱာနဲ႕အားေပးမႈပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီး မ်ားရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပစၥဳပၸန္ ေမတၱာရိပ္ မွာ မေတာင့္မတ မေၾကင့္မၾက ရဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာေနခြင့္ ရတဲ့ ေက်းဇူးတရား ကိုဆင္ျခင္ရင္း ရရိွတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ပါး အတြက္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
"ခ်စ္ခင္စည္းလုံးတဲ့ မိသားစု ရရိွျခင္းဟာ သုခဘုံရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပုံရိပ္ ျဖစ္ပါတယ္"တဲ့။

ပတၱျမားခင္
.