တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၃)

 ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေမအေဖ အဘုိးအဘြားႏွင့္ အဘြားေလး အဘုိးေလးဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေသာ လူမ်ားသည္ ဤကမၻာ၌ ၆ ေယာက္တည္းသာ ရွိေလသည္။ ထုိ ၆ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ အသည္းစဲြ ခ်စ္သလုိ ထုိ ၆ ေယာက္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ လူ ၆ ဦးႏွင့္တစ္ႀကိမ္မွ် တစ္စုတည္း တစ္ ေပါင္းတည္း ေနခဲ့ရသည္ဟု မရွိတတ္ပါ။ မွန္ပါ၏။ ထုိ ၆ ဦးမွာ ၂ ဦးလွ်င္ တစ္ အိမ္ေထာင္စီ ျဖစ္ၾက ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္စု သံုးစုကဲြလ်က္ ရွိေနကာ လုပ္ကုိင္ေန ထုိင္ရာ ေဒသခ်င္းမွာလည္း ေ၀း ကြာၾကေပသည္။
အေဖႏွင့္ အေမသည္ ရြာ၏ အေနာက္ဘက္ ရြာႏွင့္ ၃ မုိင္ေလာက္ကြာေ၀းေသာ ဥယ်ာဥ္ ေခ်ာင္းေခၚ ေခ်ာင္းကေလးေဘးတြင္ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေမြး ဖြားသည္မွာ ပင္ ထုိလယ္တဲ၌ ျဖစ္ေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .........

ကၽြန္ေတာ္၏ အဘုိးႏွင့္အဘြားမွာ ရြာ၏ ေျမာက္ဘက္ရြာႏွင့္ ၂ မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေ၀းေသာ ခံုႀကီးေခၚအရပ္ႏွင့္ ငမုိးရိပ္ကမ္းေျခတြင္ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကသည္။ အဘြားေလးႏွင့္ အဘုိးေလးမွာ ထုိခံုႀကီးအရပ္တြင္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘုိးအဘြားတုိ႔ လယ္တဲႏွင့္ သူတုိ႔လယ္တဲ မွာ တစ္မုိင္ခဲြခန္႔ ကြာေ၀းေလသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း ငမုိးရိပ္၏ ကမ္းစပ္တြင္ပင္ လယ္တဲေဆာက္ လုပ္၍ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္စဥ္သိတတ္သည့္ အရြယ္ကပင္ တစ္လလွ်င္ အေဖ အေမထံတြင္ ဆယ္ရက္၊ အဘုိးအဘြား ထံတြင္ ဆယ္ရက္၊ အဘုိးေလး အဘြားေလးထံတြင္ ဆယ္ရက္စီ လွည့္လည္၍ ေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။

    ယင္းသုိ႔ ေနထုိင္ခဲ့ရာမွ အေမ အေဖ့ထံမွ အဘြားလာေရာက္ေခၚသြားစတြင္ အဘြားႏွင့္ အဘုိးကုိ၄င္း၊ အေဖအေမ ကုိ၄င္း၊ လြမ္း၍ငုိရသည္။ အဘုိးေလး အဘြားေလးတုိ႔ထံမွ အေမက လာေခၚျပန္လွ်င္လည္း အဘုိးေလး အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားအဘုိးမ်ားကုိ လြမ္း၍ ငုိသည္။ ထုိသုိ႔ ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္လလွ်င္ အနည္းဆံုးလြမ္း ၍ သံုးခါငုိရစၿမဲပင္။
    ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္အိမ္မွ တစ္အိမ္ကလာ၍ ေခၚေလတုိင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လူႀကီးမ်ားမွာ လည္း မ်က္ႏွာ မရႊင္မလန္းႏွင့္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ၾကေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘုိးႏွင့္ ေနရသည္ကုိ အေပ်ာ္ပုိက္ ဆံုးျဖစ္သည္။ အဘုိးသည္ ဇာတ္နိပါတ္ ရာဇ၀င္ႏွင့္ ပံုျပင္မ်ားကုိ ညစဥ္ ညတုိင္း ေျပာျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား သိပ္ေလေသာေၾကာင့္ပင္။

    အေမႏွင့္ အဘြားတုိ႔မွာ စာတတ္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။ အေဖသည္ တရားဓမၼ၌ ၀ါသနာထံု သူျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ အား ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္၏ သ့ေ၀ဂသံေပါက္မ်ား၊ “ယံမဂၤလာ”အစရွိေသာ မဂၤလာသုတ္ ပါဠိမ်ားကုိ ႏႈတ္တုိက္ သင္ေပးထားဘူးေလရာ ညဘက္တြင္ တစ္ရပ္တစ္ရြာမွ ညအိပ္ လာေရာက္ ေကာက္စုိက္ၾကေသာ ေကာက္စုိက္မမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္က ဆုိ၍ျပေလရာ ေကာက္ စုိက္သမ မ်ား က အလုပ္ရွင္၏ သားျဖစ္၍လားမသိ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ီးက်ဴးစကားဆုိၾကေလသည္။

    အဘုိးေလး အဘြားေလးတုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား အစားအစာေကာင္းမ်ားေကၽြးသည္။ ကစား စရာမ်ားကုိ ဖန္တီး လုပ္ကုိင္ေပးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္အိမ္တြင္ တစ္မ်ိဳး ေပ်ာ္ပုိက္ ခဲ့ရပါ၏။
    ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္းေရာက္၍ တစ္လေက်ာ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္း၍ ထားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သတိရသည္ မွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ပညာေကာင္းစြာ သင္မေပးဘဲ ဖဲရိုက္ေနတက္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳေသာ ေက်ာင္း မဟုတ္ေသာ္ လည္း ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက အစိုးရေက်ာင္းကဲ့သို႔ပင္ ေလာကီစာေပမ်ားကို သင္ၾကားေပးေသာေၾကာင့္ ဟုပင္ ျဖစ္ေလသည္။

    မိုးတြင္းေလးလ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘြားေလးႏွင့္ ႏွစ္လ အဘြားႏွင့္ ႏွစ္လေနခဲ့ရပါ၏။ ထိုေလးလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကုတၱရာ စာေပ၌ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးအထိ သင္ ၍ ေလာကီစာေပ၌ ပထမတန္းဖတ္စာႏွင့္ အေပါင္းအႏႈတ္မ်ား ကို တတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။
    သီတင္ကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကုန္ဆံုးၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေလာကီစာေပ သင္ၾကားေပးေသာ ဦပဥၥင္းႀကီးမွာ ဒကာဒကာမမ်ားႏွင့္ ေကာင္းစြာမသင့္သျဖင့္ ဘုရားကုန္း ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားေလသည္။ ဘုရားကုန္းရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖာင္ႀကီးရြာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ၃မိုင္ ခြဲခန္႔ ကြာေဝး ၏။

    ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ရာ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေလာကုတၱရာ စာေပကိုသာ အနည္းအပါး သင္ရၿပီးေနာက္ ေဆာ့ကစား၍ ၄င္း၊ ဆြမ္းအုိးထမ္းသပိတ္ပုိက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အလွဴ လုိက္ ျဖင့္ တစ္ေဆာင္း တစ္ေႏြကုန္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
    အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပညာသင္ၾကားရေသာ အေျခအေနကုိ သိေသာအခါ အားမလုိ အားမရ ရွိေနေလ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားကုန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းထားရန္ကုိ အဘုိးေလးမွ အပ အားလံုးက ကန္႔ကြက္ၾကေသာေၾကာင့္ အေဖသည္ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ရွာဘဲ ေနရ၏။ ရြာမွ မူလ တန္းေက်ာင္းသည္လည္း ဆရာ ၏ အက်င့္ပ်က္မႈေၾကာင့္ အစုိးရက ေက်ာင္းပါဖ်က္၍ ပစ္လုိက္ေလ ၿပီ။
    “ဒီလုိ ေလာကုတၱရာစာေပ မေတာက္တစ္ေခါက္ သင္ေနလုိ႔ေတာ့ ေက်ာင္းထားလဲ အပုိ ပါပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့ အိမ္ မွာပဲ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သင္ေပးေတာ့မယ္”
    တစ္ေန႔တြင္ အေဖက ဤသုိ႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ေက်ာင္းမွ ႏႈတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္တြင္ နမကၠာရ၊ ရတနာ ေရႊခ်ိဳင့္စသည္တုိ႔ကုိ သင္ျပေပးေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္မွာ ယခင္ငယ္စဥ္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ၃ အိမ္ေထာင္၌ လွည့္လည္၍ ေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္တြင္ ရွင္ျပဳ၏။ မုိးတြင္းဘက္၌ ကုိရင္တစ္၀ါ၀တ္ရ လသည္။ ထုိစဥ္ ၌ အထက္အညာေရစႀကိဳၿမိဳ႕မွ အသားမည္းမည္းႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေက်ာင္း သုိ႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ကုိရင္မ်ားအား အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားကုိရင္မ်ား ႏွင့္မိဘမ်ားမွာ ၀မ္းသာၾကရျပန္ေလသည္။
    ဆရာသည္ ေက်ာင္းတြင္စား၍ ေက်ာင္းတြင္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားသည္ ဆရာ အား လစဥ္ေငြမ်ား စုေဆာင္းေပးၾကသည္။ ထုိဆရာသည္ ေငြမ်ားကုိ မသံုးဘဲ စုထားေလသည္။ ၃-လခန္႔ သင္မိေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပရုိင္မာဘုတ္၀မ္းကုိ တစ္၀က္ေလာက္ေရးႏုိင္ဖတ္ႏုိင္လာ သည္။ ယင္းအခ်ိန္ တြင္ ဆရာသည္ စာအုပ္၀ယ္ရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေငြခဲြ၏။ ေက်ာင္းသား မ်ားေရာ မိဘမ်ား ကပါ အားက်ိဳးမာန္တက္ ေငြထည့္ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ဆရာသည္ ရန္ကုန္သုိ႔ စာအုပ္ ၀ယ္သြားေလ ရာ ျပန္၍ မလာေတာ့ပါေခ်။

    သီတင္းကၽြတ္၍ ရွင္လိင္ျပန္ေသာအခါ အေမ မက်န္းမာ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွထြက္ခဲ့ ရျပန္သည္။ အေမ မွာ ခ်ဴခ်ာလ်၏။ မၾကာခဏ ဖ်ားနာရံုသာမက ညေနတုိင္း ေလနာေသာေရာဂါ ထ၍ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရမ်ားကုိ အေမ့အား ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးေနရ၏။ ထုိစဥ္တြင္ စပါးေစ်းမ်ား အလြန္က်ဆင္း သြားေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ပုိင္လယ္မ်ား၊ အဘုိး အဘြားတုိ႔ပုိင္ လယ္မ်ား၊ အဘြားေလး အဘုိးေလး တုိ႔ပုိင္ေသာ လယ္မ်ား ခ်စ္တီးလက္သုိ႔ အပ္ လုိက္ၾကရေလေတာ့သည္။
    ယင္းသုိ႔ ရွိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားသာ ခ်စ္တီးထံမွ သီးေထာက္ခႏွင့္ယူ၍ လယ္ အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္ သည္။ အဘုိး အဘြားတုိ႔သည္ လယ္အလုပ္ကုိ စြန္႔လႊတ္၍ ၿခံအလုပ္၊ ကုိင္း အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၾက ၏။ အဘုိးေလး သည္ ႏြားမ်ားကုိေရာင္း၍ ေၾကြးဆပ္ကာ လ်ည္းကူးသုိ႔သြား၍ ပုလိပ္လုပ္ေလရာ အဘြားေလး ပါ လုိက္ပါ၍ သြားရေလေတာ့၏။ ထုိစဥ္၌ အဘုိးေလးႏွင့္ အဘြား ေလးတုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်စ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ခဲြခြာႏုိင္ၾကပါၿပီ။ ဟုတ္ပါ၏။ သူတုိ႔တြင္လည္း သမီးငယ္ တစ္ေယာက္ရွိ၍ ေနေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမ့အား ကူညီရင္းျဖင့္ အေဖသင္ျပေပးေသာ ပရိတ္ႀကီးစာအုပ္ႏွင့္ သၿဂိလ္စာအုပ္မ်ားကုိ က်က္မွတ္သင္ယူေနေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ျပဇာတ္ဆန္းစာအုပ္မ်ားကုိလည္း ဖတ္သည္။ ဘူရိဒတ္ နဂါးမင္း ျပဇာတ္ဆန္း စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရင္းျဖင့္ အလမၸာယ္ႏွိပ္စက္ခန္းတြင္ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းအား သနားလြန္း ၍ ရိႈက္ငုိခဲ့ရသည္။
    ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ အေဖာ္မရွိ တစ္ေယာက္ထီးတည္း ေနခဲ့ရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျခားကေလး သူငယ္မ်ားႏွင့္ ကစားခုန္စားတတ္ျခင္းမရွိခဲ့ပါေခ်။ ေက်ာင္းတြင္ေနစဥ္ကလည္း တျခားကေလးမ်ား ကစား ခုန္စားရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၀ါသနာတူသူ သံုးေလးေယာက္တုိ႔သည္ ေနရာေကာင္းတစ္ခု၌ထုိင္ကာ ပံုတုိပတ္စ မ်ား ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ားေျပာရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုိ ကုန္ လြန္ခဲ့ေပသည္။

    အေဖသည္ ပညာေရးဘက္၌ လုိလားသည္ မွန္ေသာ္လည္း စာဖတ္ျခင္းကုိ အားေပးသူ မဟုတ္ပါေခ်။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေပၚ ဇာတ္၀တၳဳမ်ားကုိ ဖတ္လွ်င္
    “မင္းကြာ အလကားဥစၥာေတြဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတယ္”
ဟု ေျပာတတ္ပါေလသည္။
    အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာဖတ္မႈႏွင့္ တက်က္က်က္ျဖစ္ၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတြ႕ရာ ႀကံဳရာစာ ကုိဖတ္၏။ ဖတ္မိလွ်င္လည္း တစ္ပုဒ္မဆံုးဘဲ လက္က ခ်ခ်င္စတ္မရွိေပ။ အေမက ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနဆဲ တြင္ တစ္ခုခုကုိ ခုိင္းေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ထလုပ္မေပးဘဲ ရွိေနတတ္ေလရာ အေမ က ေအာ္ေငါက္၍ပင္ စာအုပ္မ်ားကုိ ဆဲြယူလႊင့္ပစ္တတ္ေလသည္။ ထုိ အခါ၌ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆုိးရျပန္ သည္။
    ေန႔တြင္ အေမ့အား ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ စာမဖတ္ရလွ်င္ ညဘက္၌ ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္သည္။ ထုိအခါတြင္ အေမက အိပ္ေရးပ်က္သည္။ ဖေယာင္းတုိင္ ကုန္သည္ဟု ဆူျပန္ေလေတာ့ သည္။ ဆူလွ်င္လည္း ဆူခ်င္စရာပါေပ။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္သည္မွာ စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္မဟုတ္။ စာအုပ္ေတြ ရွိေနလွ်င္ တစ္ညလံုး မုိးအလင္းဖတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖေယာင္းတုိင္ေတြမ်ားစြာကုန္ကာ ေနာက္ေန႔၌ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္ေအာင္ပင္ အိပ္ ပ်က္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

    တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဤသုိ႔ စာကုိ စည္းကမ္းႏွင့္ မဖတ္ႏုိင္ျခင္းမွာ အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ရြာက လူမ်ားသည္ တုိးတက္ေခတ္မွီသူမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ မိရုိးဖလာ လယ္ အလုပ္၊ ၿခံအလုပ္ မ်ား ကုိသာ လုပ္ကုိင္ အသက္ေမြးသူမ်ားလွသျဖင့္ ပညာဗဟုသုတကုိ လုိလားသူ အေတာ္ရွားပါးေပသည္။ ရုိးရုိး သားသား စုိက္လုိက္မတ္တတ္သာ ေနတတ္ၾက၏။
    ႀကီးေတာ္၏ေယာက္်ား ဘႀကီးရွမ္းသည္ ၿမိဳ႕သုိ႔ အေရာက္ေပါက္မ်ားသည္။ သူႀကီး လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္မီသည္။ မင္းစုိးရာဇာမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းရွိသည္။ အစားအေသာက္ အေန အထုိင္မွ စ၍ ၿမိဳ႕ဆန္သည္။ ဗဟုသုတလုိက္စားသည္။ သူသည္ အသက္ ၆၀ ရြယ္အထိ ၀တၳဳမဂၢဇင္းမ်ားကုိ ဖတ္ေသးသူျဖစ္ သည္။ ႀကီးေတာ္မွာလည္း ဘႀကီးရွမ္းႏွင့္ ၀ါသနာတူသည္။ သူႀကီးကေတာ္ ပီသ၏။ မင္းကေတာ္ စုိးကေတာ္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္၏။ ေတာသူႀကီး ကေတာ္မုိ႔ မညံ့ေပ။ ေခတ္မီေလ သည္။ သူတုိ႔၏သား ကုိသန္းေမာင္မွာ လွည္းကူးအဂၤလိပ္ေက်ာင္း တြင္ ေနရ၏။ သားငယ္ အုန္းေမာင္မွာ ဘုရားကုန္း ဦးပဥၨင္းတုိ႔ကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈေလရာ တစ္အိမ္ သားလံုးစာဖတ္၀ါသနာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတုိ႔ထံ မွ စာအုပ္မ်ားကုိ ငွားရမ္းဖတ္ရႈရေလရာ အခ်ိန္ဆဲြ၍ စံနစ္တက် ဖတ္မေနႏုိင္ဘဲ ရသည့္အခ်ိန္ကုိ တအား လု၍သာ ဖတ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ဖတ္ရေသာ ေခတ္ေပၚလံုးခ်င္း၀တၳဳမွာ ဆရာျမမ်ိဳးလြင္ေရးေသာ “တေယာသံ” ၀တၳဳျဖစ္ သည္။ ႀကီးေတာ္တုိ႔ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ ထုိ၀တၳဳအေၾကာင္းကုိ မၾကာခဏ စားၿမံဳ႕ျပန္ရသည္။ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ မွ အခန္းဆက္ ေစာင့္ဖတ္ရေသာ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္း၏ “သဲျမညွာ” “၀ကၤပါကံ”တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔၏ အသည္းစဲြျဖစ္သည္။ သက္ေစာင့္မဂၢဇင္းမွ ဆကာႀကီး ထိပ္တင္၏ ဟာသ၀တၳဳတုိ မ်ားကုိလည္း ႏွစ္သက္သည္။
    အေမသည္ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ပုိ၍ ခ်ဴခ်ာလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိမ္အလုပ္ ေတာက္ တုိမယ္ရမ်ား သာမက ထမင္းဟင္းမ်ားကုိပါ ခ်က္ေပးေနရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းပိတ္၍ ျပန္လာၿပီး တေသြးတေမြး ျဖစ္ေနေသာ အကုိ ကုိသန္းေမာင္ ကုိ အားက်သည္။

    “အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည္းကူးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထားေပးပါ”
    တစ္ညတြင္ အေဖ့အား ကၽြန္ေတာ္က ပူဆာသည္။
    “အေဖကလဲ လူေလးကုိ သိပ္ၿပီး ပညာတတ္ေစခ်င္ပါတယ္ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိ႔မွာ ခက္ တာက မင္း အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။ မင္း ဟုိမွာ ေနဖုိ႔ ထုိင္ဖုိ႔ ရင္းရင္းခ်ာခ်ာ မရွိတာက ခက္တယ္”
    အေဖက ညည္းသံႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။
    “ကုိသန္းေမာင္ ေနတဲ့အိမ္မွာပဲ ထမင္းလခေပးၿပီး ေနမွာေပါ့အေဖရဲ႕”
    “အဲဒါက ကုိရွမ္း ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးကြ။ တုိ႔နဲ႔ လံုးလံုးသိၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့လဲ မင္းေမေမက က်န္းက်န္း မာမာ မဟုတ္ေတာ့ မင္းကုိ ခဲြႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
    “အုိ ဘယ္ျဖစ္မလဲ သားရယ္။ အေမက ေန႔ ေသမလား၊ ညေသမလားဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲမွာ ငါ့သား ကုိ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာခဲြပုိ႔မထားႏုိင္ပါဘူး” အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေန သံကုိ ၾကားရေလရာ အေမ သည္ ခါးခါးသီးသီး ၀င္၍ေျပာေလသည္။

    “ကၽြန္ေတာ္ လယ္သမား မလုပ္ခ်င္ဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ပညာတတ္ခ်င္တယ္။ ပညာ တတ္မွ လယ္သမား မလုပ္ရမွာ”
    ကၽြန္ေတာ္က ဤသုိ႔ ေျပာလုိက္ေလရာ အေမသည္ ေခတၱမွ်ေတြေနၿပီး
    “လယ္သမား မလုပ္ခ်င္လဲ မင္းႀကီးေတာ့ ကုန္သည္လုပ္ေပါ့ကြယ္။ ကုန္သည္အလုပ္ဆုိတာ ပညာတတ္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ေရာင္းတတ္ ၀ယ္တတ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ခုလုိ မက်န္းမာေနတဲ့အေျခမွာ သားကုိ အေမ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ခဲြမထားႏုိင္ဘူးကြယ္”
    အေမ၏ စကားက လမ္းဆံုးေနၿပီ။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ေစာဒကတက္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သက္ျပင္းကုိ ခ်လ်က္ အႀကံကုိ လက္ေလ်ာ့လုိက္ရေလေတာ့သည္။
    ကုိသန္းေမာင္မွာ သူႀကီးသားလည္းျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားလည္းျဖစ္၊ ရုပ္ရည္ကလည္း သန္႔ျပန္႔ေနေသာေၾကာင့္ ရြာတြင္ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းလွသည္။ ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္သူ မ်ားလွသည္။ တစ္ရြာလံုးက ၀ုိင္းခ်ီးေျမွာက္ကာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးၾကေလသည္။

    ဘႀကီးရွမ္းႏွင့္ ႀကီးေတာ္တုိ႔ကလည္း သားကုိ အလုိလုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကုိသန္းေမာင္၏ အျဖစ္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ၀မ္းနည္းမိတာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စုိ႔ခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကုိယ့္ ဘ၀ကုိယ္ ၀မ္းနည္းမိေသာ္လည္း အားေတာ့ျဖင့္ မေလ်ာ့။ ပညာမတတ္ေသာ္ လည္း ဗဟုသုတ ရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု အားခဲကာ ေတြ႕ႀကံဳရာ စာအုပ္မ်ား ကုိသာဖိ၍ ဖတ္ေနရေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္က်ာ္ ၁၅ ႏွစ္ထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ အဘုိးသည္ အသက္ႀကီး၍ ၿခံအလုပ္ ကုိပင္ မလုပ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ခံုႀကီးရွိၿခံကုိ စြန္႔လႊတ္ကာ ရြာသုိ႔ေျပာင္း၍ ေနထုိင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဘုိးႏွင့္ အဘြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အိမ္၌ မေနၾကဘဲ အိမ္ႀကီး၀င္း ထဲတြင္ အိမ္ကေလး တစ္အိမ္ ေဆာက္လုပ္ေနထုိင္ၾကေလသည္။

    အဘုိးေလးမွာ လွည္းကူး၌ ခဏေခတၱသာ ေနထုိင္ရၿပီး ပုလိပ္အလုပ္ႏွင့္ပင္ အင္းစိန္သုိ႔ ေရႊ႕ရေလသည္။ အင္းစိန္ရွိ အဘုိးေလး အဘြားေလးတုိ႔ထံ အလည္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သုိ႔ အေရာက္ အေပါက္ နည္းသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမွ်တုိ႔မွာ ႏွစ္သက္စရာ မက္ေမာစရာမ်ားခ်ည္းျဖစ္ေန ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရြာသုိ႔ ျပန္လုိစိတ္ လံုး၀မရွိေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕၌သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနမိသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္တြင္ေန၍ ရက္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ၾကာေသာအခါ အေမက လူတစ္ေယာက္ ကုိလႊတ္၍ အေခၚ ခုိင္းေသာေၾကာင့္ မလုိက္ခ်င္ လုိက္ခ်င္ႏွင့္ပင္ ျပန္လုိက္သြားရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအခ်ိန္ မွ စ၍လည္း ေတာကုိ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ကာ ၿမိဳ႕ကုိ ႏွစ္သက္ခင္တြယ္ ေနမိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထုိအခ်ိန္မွစ ၍ စိတ္ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ ဖါယ္ေသာ လယ္ေတာကုိ စိတ္ပ်က္ လာသည္။ တစ္ေယာက္ထီးတည္း လူႀကီးမိဘမ်ားႏွင့္ ေနရ သည္ကို ၿငီးေငြ႕လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔ တြင္သာ လယ္တဲ၌ေနလ်က္ ညဘက္မ်ားတြင္ ရြာသုိ႔ ျပန္အိပ္ေလေတာ့သည္။

    အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႔အပါးတြင္ ေန႔ေရာညပါရွိ၍ ေနေစခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္ရြာသုိ႔ ျပန္အိပ္ေသာအခါ အေမမွာလည္း မတားသာဘဲ ရွိေနရွာေတာ့၏။
    ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္ထီးတည္း ေန၇ေသာဘ၀မွ အေဖာ္အေပါင္းႏွင့္ ေနရေသာဘ၀ကုိ ခင္တြယ္ လာသည္။ ညဘက္တြင္ ကာလသမီး ကာလသားမ်ား စု၍ အိပ္ၾကေသာ အိမ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လည္းေရာက္ရွိ၍သြားေပသည္။ ထုိအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး နီးစပ္ေတာ္စပ္ ၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနတတ္ၾကသည္။ ညဘက္တြင္ ကာလသမီး ကာလသားမ်ားစု၍ အုန္းႏုိ႔ဆန္ျပဳတ္၊ ဂ်င္းသုတ္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း စသည္တုိကုိ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၾကကာ ထံုးေခြတမ္း ပုဆစ္ပစ္ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ားကုိ ေျပာ၍ တေသာေသာ ရွိေန တတ္ၾကသည္။

    ထုိအိမ္ရွင္သည္ သစ္ကုန္သည္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အိမ္ရွင္ေဒၚသန္းၿမိဳင္မွာ ၀တၳဳဖတ္ ၀ါသနာပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ထုိအိမ္သုိ႔ လာေရာက္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ အပ်ိဳစင္ မခင္ေမမွာလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါသည္။ မခင္ေမ မွာ ရန္ကုန္သုိ႔ မၾကာမၾကာ သြားေရာက္ကာ သူ႔အစ္မ၀မ္းကဲြ မင္း ကေတာ္မ်ားထံမွ ၀တၳဳစာအုပ္၊ မဂၢဇင္း စာအုပ္ အေဟာင္းမ်ားကုိ သယ္ယူလာတတ္ေပရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညစဥ္ညတုိင္း စာအုပ္မ်ားကုိ အားရပါးရ ဖတ္ခဲ့ရေလသည္။
    ေဒၚသန္းၿမိဳင္ႏွင့္ မခင္ေမတုိ႔မွာ ရြာတြင္ အေတာ္စာဖတ္သူမ်ားဟု နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ္ လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္က်ေတာ့ သူမတုိ႔က အရံႈးေပးရေလသည္။
    “မင္းကုိေတာ့ တုိ႔မမီဘူးေဟ့။ တုိ႔က ညဆယ့္ႏွစ္နာရီတစ္ခ်က္ထက္ ပုိမဖတ္ႏုိင္ဘူး။ မင္းကေတာ့ ညလံုးေပါက္ကုိ ဖတ္တာပဲ”
    မခင္ေမ သည္ နံနက္ေျခာက္နာရီခဲြအထိ စာဖတ္ေနေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္၍ ေျပာပါသည္။

    “တစ္ညတေလမ်ား အေမတုိ႔န႔ အိပ္ပါဦးလားသားရယ္။ မင္းမလဲ ညတုိင္းပဲ ရြာကုိ သြားသြားေနရတယ္”
    တစ္ညတြင္ အေမကေျပာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမ့အား သနားလာသည္ႏွင့္ ထုိညရြာသုိ႔ မသြားေတာ့ ဘဲ လယ္တဲ၌သာ အိပ္လုိက္ေလသည္။
    ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ရြာသြား၍ ေဒၚသန္းၿမိဳင္တုိ႔ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ အေပါင္းအသင္း ေပ်ာ္ေဖာ္ေပ်ာ္ဖက္မ်ားက မေန႔ညက မလာျခင္းအေၾကာင္းကုိ ေမးၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က အေမ စိတ္မေကာင္းမည္စုိး၍ မလာေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလုိက္ရသည္။
    “နင္ မေန႔ညက မလာေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲဟဲ့။ နင္ကုိ ေအာက္ေမ့သလုိလုိနဲ႔”
    ေဒၚသန္းၿမိဳင္၏ သမီးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အသက္အရြယ္တူ ႏွင္းေအးက ဤသုိ႔ေျပာ ေလရာ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးေသာခံစားမႈကုိ ခံစားလုိက္ရေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတြးခ်င္ေတာခ်င္လာသည္။ သူက ငါ့ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ရတာ လဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသုိ႔ ေတြးေတာရင္းျဖင့္ ႏွင္းေအးအား ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္လုိက္သည္။
    ႏွင္းေအးမွာ ေျခာက္လက္မ ဆံေတာက္ႀကီးကားကား၊ အသားကလည္း ၀ါေရႊေရႊ၊ ႏွာတံ ေပၚ၍ မ်က္လံုးမ်က္ခံုး ကလည္း လွပျပတ္သားသည္။ သြားကေလးမ်ားက ပုလဲလံုးကေလးမ်ား စီ ထားသလုိ ျဖဴေဖြး ညီညာကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကလည္း ေဆးမဆုိးဘဲႏွင့္ နီရဲေနသည္။ ကုိယ္လံုး ကေလးမွာ ခပ္ျပားျပားရွိကာ ခါးကေသးသည္။ ရင္ကေလးႏွစ္စံုမွာ ေမာက္ၿဖိဳးစျပဳ၍ ေနေလၿပီ။ တင္ကေလးကလည္း ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ခပ္မာမာႏွင့္ ဖူးစ ပန္းငံုသဖြယ္ မက္ေမာတြယ္တာဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူမအား ေသခ်ာစြာၾကည့္မိေတာ့မွ ရင္မ်ားခုန္၍ လာခဲ့ရေတာ့သည္။ ႏွလံုး သားတြင္ အမည္ မေဖာ္တတ္ေသာ လိႈင္းဂယက္မ်ားက လႈပ္ရွားေနေတာ့ၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ အေမ ေသဆံုးသြား၏။ အဘုိး လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ အဘြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူေန၏။ အိမ္ကေလးကုိ လည္း ဖ်က္ပစ္လုိက္ေလၿပီ။ အဘြားမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးလွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ထိန္း သိမ္းေရး တာ၀န္ကုိ မယူႏုိင္။ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အိမ္ေထာင္ထိန္းရေတာ့သည္။
    “အခုလုိ မင္းအိမ္ေထာင္က်က်နန ထိန္းႏုိင္တာ အေဖ၀မ္းသာပါတယ္ကြာ။ ဒီအတုိင္းသာ ဆုိရင္ အေဖလည္း ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔မလုိပါဘူး”
    အေဖက ကၽြန္ေတာ္ စနစ္တက် အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းပံု၊ စာရင္းငွား ေကာက္စုိက္သမမ်ား ကုိစနစ္တက် ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးပံုတုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ အားရ၀မ္းသာ ေျပာပါေလသည္။

    ထုိအခ်ိန္၌ အဘြားေလးသည္ ရြာသုိ႔ျပန္လာကာ စုေဆာင္းထားေသာ ေငြေၾကးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ႀကီးတြင္ ကုန္ေျခာက္ဆုိင္ဖြင့္၍ ေရာင္းခ်ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔တြင္ သာလယ္တဲ၌ အေဖႏွင့္အတူ ေနေသာ္လည္း ညမ်ားတြင္ ရြာသုိ႔ျပန္လာကာ ေဒၚသန္းၿမိဳင္တုိ႔အိမ္၌ စတည္းခ်ေလသည္။ အမွန္ အတုိင္း ၀န္ခံရပါမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွင္းေအး၏ ရူပါရံုကြန္ယက္၌ ၿငိ တြယ္လ်က္ ရွိေနရၿပီျဖစ္ ပါသတည္း။
    ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ရွိသမွ် ႏွင္းေအး၏ ေခ်ာေမာလွပေသာ ရုပ္ပံုကေလးကုိ မ်က္စိအာရံု ထဲ၌ ရစ္၀ဲေနကာ သူကေလးကုိ အစဥ္သတိရေနတတ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ညေနသုိ႔ ေရာက္ေလလွ်င္ ရြာသုိ႔သြားဖုိ႔ အေရးသာ ေတြးေတာေနမိသည္။ လုပ္စရာ ကုိင္စရာမ်ားကုိ ညေနသုိ႔ မေရာက္ခင္ ၿပီးႏွင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္သည္။

    “တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ရြာမသြားဘဲေနပါဦးလား လူေလးရဲ႕။ မင္းမလဲ ေန႔တုိင္းပဲ ရြာကုိသြား ရတာ မေမာဘူးလား”
    တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ ရြာသုိ႔သြားရန္ အ၀တ္အစားလဲေနစဥ္ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္အား ၿပံဳး ေစ့ေ စ့ႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
“ညည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရယ္ကာေမာကာ ေနေနက်ေတာ့ ဒီလယ္တဲမွာ ညအိပ္ရမွာ သိပ္ပ်င္း တာပဲ အေဖရဲ႕”
    “ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြာ။ မင္း ႏွင္းေအးကုိ မ်က္စိက်ေနတယ္မုိ႔လား။ အေဖ့ကုိ လိမ္မေျပာပါနဲ႔ သားရာ။ အေဖ ဟာ ငယ္ရာက ႀကီးလာတာပါ”
    အေဖက ဤသုိ႔ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္စိတ္မ်ား မႊန္ထူသြားၿပီး အေဖ့အား ဘာမွ် ျပန္မေျပာမိဘဲ ေခါင္းငံု႔၍ ေနလုိက္မိေလသည္။
    “ႏွင္းေအးဟာ မဆုိးပါဘူး။ တုိ႔နဲ႔လည္း ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မေကာင္းဘူး။

ႏုိ႔ၿပီးေတာ့ ရုပ္ကေလး ကလည္း ဒီရြာထဲမွာဆုိရင္ သူနဲ႔ရြယ္တူထဲမွာ သူအေခ်ာဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သန္းၿမိဳင္တုိ႔ လွေဖ တုိ႔နဲ႔၊ တုိ႔နဲ႔က အဆင့္အတန္းခ်င္း မတူၾကဘူး။ သူတိ႔က ကုန္သည္၊ တုိ႔က လယ္သမား။ ၿပီး တုိ႔ထက္ လည္း အေျခအေန သာတယ္ဆုိပါေတာ့ကြာ”
    အေဖသည္ ဤသုိ႔ ေျပာေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကင္နာေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စုိက္၍ ၾကည့္လုိက္ ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းကုိ အသာရွိႈက္လုိက္ၿပီး စကားဆက္၍ ေျပာေလ၏။
    “အင္းေလ မင္းတုိ႔ လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာမွ်ၾကရင္ အေဖကေတာ့ သေဘာတူမွာပါပဲ။ ဒါေပ မယ့္ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အသက္ အရြယ္ေတြကလည္း အလြန္ငယ္ၾကပါေသးတယ္”
    အေဖက ဤသုိ႔ေျပာၿပီးေနာက္ ကၽြဲတင္းကုတ္ထဲသုိ႔ ဆင္း၍ သြားေလေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ ေတာ့္မွာ အ၀တ္အစား လဲၿပီး တဲေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ရသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း ႏွင္းေအးတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္သည္ဟူေသာ အေတြးကုိသာ ေတြး၍ လာခဲ့ မိေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့ထံမွ ဤစကား ၾကားရၿပီးသည့္ေနာက္၌ ႏွင္းေအးတုိ႔သားအမိ၏ သေဘာထားကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ခဲ့သည္။
    ႏွင္းေအး က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ၌ အစစအရာရာ လုိက္ေလ်ာေသာ္လည္း သူ႔မိခင္ ေဒၚသန္းၿမိဳင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွင္းေအးတုိ႔ ခင္မင္ေနသည္ကုိ လုိလားပံုမရေခ်။
    သုိ႔ႏွင့္ ႏွင္းေအးတုိ႔အိမ္သုိ႔ သြားရဖုိ႔ကုိ အလုိလုိေနရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကရြံ႕ေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ရြကုိပင္ မသြားေတာ့ဘဲ လယ္တဲ၌သာ ေနခဲ့သည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ော့္အား အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေမးျမန္းျခင္းမျပဳဘဲ ဘာသိဘာသာပင္ ေနေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလးရက္တစ္ပတ္ ငါးရက္တစ္ပတ္ ရြာသုိ႔သြားေသာ္လည္း ႏွင္းေအးတုိ႔ အိမ္သုိ႔ မသြားဘဲ ေနခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိ္န္၌ အဘုိးေလးသည္ ပုလိပ္အလုပ္မွထြက္ကာ ရြာသုိ႔ျပန္လာ သည္။ အဘြားေလး၏ ေစ်းဆုိင္မွာလည္း အေရာင္းရတြင္က်ယ္လာသည္။ ကုန္ေျခာက္မ်ားသာမက အ၀တ္အထည္ မ်ားကုိလည္း ေရာင္းေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွ ကာလ သမီးကာလသားတုိ႔သည္ ရင္းႏွီးရာအိမ္၌ စု၍ အိပ္တတ္ၾကသည့္ သဘာ၀ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘြားေလးမွာလည္း ကာလသမီး ကာလသားမ်ား အလုိကုိ လုိက္တတ္သူျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ညဘက္တြင္ သူ႔အိမ္၌ လူမ်ားစုျပန္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚသန္းၿမိဳင္ အိမ္တြင္ စုၾကေသာ လူမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းေအးတုိ႔အိမ္သုိ႔ မေရာက္ရသည္ မွာ ထုိအေၾကာင္းလည္း တစ္ခ်က္ပါေပသည္။

    အဘြားေလးထံတြင္ စုၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးထဲတြင္ ႏွင္ေအးႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္္ ျမႏွစ္ဆုိသူ အမ်ိဳးသမီးကေလး တစ္ေယာက္လည္း ပါရွိေပသည္။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ဂုဏ္အဆင့္ အတန္းနိမ့္သည္။ ျမႏွစ္၏ မိဘမ်ားသည္ လယ္သမားမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဲ့ သုိ႔စာရင္းငွား သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ လုပ္ႏုိင္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။ စပါး၀မ္းစာမွလည္း လံုေလာက္စြာမရွိ။ ကၽြဲႏြားလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ တစ္တံုးထြန္အတြက္ကုိပင္ တျခားသူထံမွ ႏြားကုိ ငွားရမ္းထြန္ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ၏ အေဖမွာလည္း အေဖအရင္းမဟုတ္ဘဲ ပေထြး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမႏွစ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္လွေပသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ထက္ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သူ ျမႏွစ္ကေလးအား စိတ္၀င္စားလာ မိသည္။ ႏွင္းေအးလုိ ကုိယ့္ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္သူကို လပ္ထပ္မည့္အစား ကုိယ့္ထက္နိမ့္သူ ျမႏွစ္ကိ လက္ထပ္ရလွ်င္ ေကာင္းေလမည္လားဟု စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမႏွစ္အား ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေလသည္။ ထုိအခ်က္မွာ ျမႏွစ္သည္ ႏွင္းေအးလုိ သိမ္ေမြ႕ျခင္းမရွိဘဲ အေျပာၾကမ္း၊ အေနၾကမ္း၊ အစားၾကမ္းထဲက ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ျမႏွစ္ မွာ ေအာက္တန္းစား ဆန္လြန္းသည္ဟု ယူဆကာ မႏွစ္သက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနရေလသည္။
    ျမႏွစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဆြတ္မည္ဆုိက ညႊတ္ရန္ အသင့္ရွိေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စဥ္းစားခ်ိန္ဆ၍ မရႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူမအား ခ်စ္စကားစ၍ မဆုိဘဲ ခပ္တည္တည္ သာ ေနခဲ့ေလသည္။
    “ေဟ့ လူေလး၊ မင္းျမႏွစ္ ကုိ ယူပါလားကြ”

ဆက္ရန္.