အျပင္ဘက္တြင္ ေနေရာင္ရွိန္ ထိန္၀ါလင္းလ်က္ ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထုိ္င္ေနေသာ ကုလားထုိင္မွာ ပူေႏြးေန၏။ တစ္ကုိယ္လုံးမွာလည္း ေခၽြးတို႕ျဖင့္ ရႊဲစုိေနပါသည္။ သို႕တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ေအးရိပ္သာကုိ မရွာႏုိင္ဘဲ စာေရးစားပြဲတြင္ထုိင္ကာ တကုတ္ကုတ္ေရးေန ရပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ေလေအးကေလး ပက္ျဖန္းသျဖင့္ စိတ္၀ယ္ၾကည္လန္းသြားရေသာ္ လည္း တစ္ခါတစ္ခါ တြင္ ေလပူႀကီးက ရုိက္ခတ္လာေသာေၾကာင့္ စိတ္ေရာလူပါ ႏြမ္းသြားၿပီး စာေရးျခင္းကိုပင္ ရပ္နားလုိက္ ရပါသည္။
အျပင္ဘက္သို႕ ၾကည့္လုိက္ျပန္ပါလွ်င္ ေရာ္ႏြမ္းေနေသာ သစ္ပင္ငယ္ကေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ မႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကမွ စုိက္ပ်ဳိးထားခဲ့ေသာ သစ္ပင္ငယ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕သစ္မွ အပူဒဏ္ကို မၿငိမ္းႏုိင္ရွာပါေခ်။ အိမ္ေခါင္မိုး မ်ားသည္လည္း ဖုံမ်ားျဖင့္ ၀ါက်ံေနၾကသည္။ သစ္ရြက္ ျမက္ပင္တို႕၏ အရြက္မ်ားတြင္လည္း ဖုံမ်ား ကပ္ကာ ေရာ္မြဲေနၾက၏။ ျမဴမႈန္တို႕သည္ ေလဟုန္စီးကာ ၿမိဳ႕သစ္ေပၚတြင္ ၀ဲပ်ံလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ေနရွိန္မွာ တစ္ခ်ိန္ထက္တစ္ခ်ိန္ ေတာက္ေလာက္ပူျပင္းလာသည္။ အိမ္၌ ခင္းထားေသာ ပ်ဥ္ျပားမ်ားပင္ ပူခ်င္လာသည္။ သို႕တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ကေလာင္ကိုလက္မွ မခ်ႏုိင္ေသးပါ။ ပူသည္ ေလာင္သည္ဟု စာကို မေရးဘဲေနလွ်င္ ခါနာေလြးဖို႕ ခက္ေခ်မည္။ ေန႕ဘက္တြင္ပူ၍ ညဘက္၌ေရးမည္ဟု စိတ္ကူးျပန္ေတာ့လည္း ပူအုိက္သည္ကတစ္ ေၾကာင္း၊ ျခင္ကုိက္သည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးႏုိင္ျပန္ပါ။ အကယ္၍ ပူအုိက္သည္၊ ျခင္ကုိက္သည္ကို ဂရုမထားဘဲ ဇြတ္ႏွစ္ေရးမည္ဆိုအံ့၊ ညဘက္အိပ္ေရးပ်က္ မခံ၀ံ့ေသာ အျဖစ္က ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ စာေရးဆရာဘ၀မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲတုိက္ခုိက္ေနရပါသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္ေထာင္စုမွာ လူဦးေရက အေတာ္မ်ားသည္။ မခင္စိန္၏ အေဖႏွင့္ အေမ၊ ၿပီးေနာက္ မခင္စိန္၏ သမီးက ၂ေယာက္ရွိသည္။ မခင္စိန္၏ သမီးအႀကီိးမွာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ တစ္အုိးစားသည္။ သူတို႕တြင္ ကေလး၃ေယာက္ရွိ၏။ မခင္စိန္၏ သမီးအငယ္မွာ လင္ႏွင့္ ကြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ အတူစားသည္၊ အတူေနသည္။ သူ႕တြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သမီးငယ္ ၂ေယာက္ႏွင့္ ေမြးခါစ သားငယ္ကေလးရွိသည္။ ကြင္းေက်ာင္းလမ္း အိမ္ကိုဖ်က္၍ ေျမာက္ဥကၠလာသို႔ ေျပာင္းလာရေသာအခါ ေပ ၄၀၊ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ၂ဦးစပ္က ရရွိၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ဖ်က္ေျပာင္းရစဥ္ သစ္ေစ်း၊ ၀ါးေစ်း၊ သံေစ်း၊ ဓနိေစ်း ကလည္း ႀကီးရုံသာမက ရွာေဖြ၀ယ္၍ပင္ မရနုိင္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လက္ထဲတြင္ ေငြေၾကးမျပည့္စုံသည္ က တစ္ောကာင္း၊ ၿပီးေနာက္ ကြင္းေက်ာင္းလမ္းမွာကတည္းက တစ္အိမ္ တည္း အတူေနလာၾက သည္က တစ္အိမ္တည္း အတူေနလာၾကသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ဥကၠလာပ တြင္လည္း ၂ဦးေနရန္ သုံးပင္ ၂ခန္း အိမ္ကေလး တစ္အိမ္တည္းကိုသာ စုေပါင္းေဆာက္လုပ္ ေန ထုိင္ခဲ့ၾက ပါသည္။
ယင္းသို႕ ေနထုိင္ရျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္လို စာေရးအသက္ေမြးရသူအဖို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲ တုိက္ခုိက္တြန္းလွန္ေနရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕၏ ေနအိမ္ ကေလးတြင္ လူႀကီး ၇ေယာက္ႏွင့္ ကေလး ၇ေယာက္ရွိေနသည္။ လူႀကီး ၇ေယာက္ မွာ ျပႆနာ မဟုတ္ေသာ္ လည္း ကေလး၇ေယာက္ရွိေနသည္။ လူႀကီး ၇ေယာက္မွာ ျပႆနာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကေလး ၇ေယာက္ တို႕ကား စာေရးျခင္း၌ မ်ားစြာ အေႏွာင့္အယွက္ေပးနုိင္ၾက သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
သူတုိ႕သည္ ကေလးတို႕ဘာ၀ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူးလိုၾကသည္။ အဆင္မေျပေသာ အခါ လြတ္လပ္ စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ခုန္ေပါက္ေဆာ့ကစားၾကသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေနအိမ္မွာ အစဥ္ အျမဲ ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲ ဆူညံလ်က္ ရွိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဆူညံေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို တုိက္ခုိက္ေတာ္လွန္ကာ စာေရးနုိင္စြမ္းရွိ ပါ၏။ သို႕ေသာ္ နံနက္ ၆နာရီမွ စ၍ ည ၉နာရီ ၁၀နာရီအထိ ဆူညံေနေသာအိမ္တြင္ ညအိပ္ပ်က္ခံပါ က အဘယ္သို႕ လွ်င္ ေန႕အခါအိပ္ ၍ ရႏုိင္ပါမည္နည္း။
အိပ္ပ်က္လွ်င္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္မည္။ မက်န္းမာ၍ စာမေရးႏုိင္လွ်င္ ခါနာျပတ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လို စာေရး အသက္ေမြးသူမ်ား မွာ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၾကရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အဖို႔ က်န္းမာျခင္း သည္ လာဘ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားမွာ တုိက္ရုိက္မွန္ကန္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ စာေရးအသက္ေမြးသူမ်ားမွာ လက္လုပ္လက္စားမ်ားႏွင့္ ဘာမွ်မျခားနား။ ေနာက္ေၾကာင္းအတြက္ အာမခံခ်က္မရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မက်န္းမာလွ်င္ ခါနာျပတ္ၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားသူမ်ား အလုပ္ပိတ္ရက္၌ တစ္ေနကုန္ စာေရးေလ့ရွိပါသည္။ က်န္ေသာ ရက္မ်ားတြင္ မူ နံနက္ ၇နာရီမွ ၁၂နာရီအထိ စာေရးစာဖတ္ကာ ေန႕လယ္ပုိင္းႏွင့္ ညေနပုိင္းမ်ားတြင္ ရန္ကုန္သို႕ သြား၍ ေငြေၾကးေတာင္းခံရွာေဖြရျခင္း၊ ေရးၿပီးေသာ စာမူအတြက္ ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ စကား ဆိုရျခင္း၊ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံႏွီးေႏွာျခင္းတို႕ ျပဳလုပ္ရပါ သည္။ ယင္းေၾကာင့္လည္း တျခားသူမ်ားအလုပ္နားေသာေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္လုပ္ ေသာေန႕ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
ေႏြရာသီ၌ တစ္ေနကုန္ စာေရးေသာအခါတြင္ ေနမင္း၏အပူဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရပါ သည္။ ေဆာင္းအခါက်ျပန္ေတာ့ အေအးဒဏ္ႏွင့္ေလဒဏ္ကို တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ရျပန္ပါ သည္။ မုိးအခါတြင္ မူ စာေရး၍ ေကာင္းပါ၏။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕သစ္၌ သြားေရးလာေရး မေကာင္းျပန္ပါ။ ရႊ႕ံဗြက္မ်ားက ထူထပ္ လွသည္။ ညဥ့္အခါ၌ မီးမရွိေသာ လမ္းတိုတြင္းသို႕ ရႊ႕ံဗြက္မ်ားကို ရုန္း၍ သြားရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀မွာ သက္ရွိပတ္၀န္းက်င္ကိုသာမက သက္မဲ့သဘာ၀ မ်ားကိုလည္း တုိက္ခုိက္ တြန္းလွန္ေနရပါသည္။
ယေန႕အဖို႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို အၿပီးေရးမည္ဟု အားခဲထားသည္။ သို႕ေၾကာင့္ လည္း ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ပူအုိက္ေနျခင္းကို ဂရုမထားဘဲ စာကုိသာ ကုန္း၍ ေရးေနခဲ့ပါသည္။
'ေမာင့္ၾကည့္ရတာ စိတ္ေမာလုိက္တာကြယ္။ ေခၽြးေတြကလည္း တစ္ကုိယ္လုံး ရႊဲလို႕ ဇနီးသည္ က ေကာ္ဖီ ကို ဖန္ခြက္ျဖင့္ထည့္ကာ စားပြဲေပၚသို႕လာခ်ရင္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမအား ဘာမွ်ျပန္၍ မေျပာဘဲ စာကိုသာ ကုန္းေရးေနသည္။
'တကယ္ဘဲ၊ ေမာင့္လုပ္စာစားရတာ ခင္ေတာ့ သိပ္ကို အားနာတာပဲ'
'အိုကြာ၊ စာေရးေနတုန္း စကားလာမေျပာစမ္းပါနဲ႕'
ကၽြန္ေတာ္ က သူမအား ေငါက္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမက မတိတ္ပါေလ။ စကားကို ဆက္၍ ေျပာေနျပန္ ပါသည္။
'ဟုတ္တယ္ ေမာင္။ ေမာင့္စာေရးခ စားရတာ ခင္ေတာ့ သိပ္က္ုိ အားနာတာပဲ။ ကေလး ငယ္ေန လို႕။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ ခင္ အေရာင္းအ၀ယ္ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တယ္'
'အိုကြာ၊ ခင္ကလည္း စာေရးၿပီး ထမင္းစားလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ခုမွ အဆန္း လုပ္ၿပီး ေျပာေနရျပန္ၿပီ'
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဖာင္တိန္ကို ေရးလက္စ စာရြက္ေပၚသို႕ ခ်ထားလုိက္ၿပီးေနာက္ ခင့္အား မေက် မနပ္ႏွင့္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
'မဟုတ္ဘူး ေမာင္။ ရန္ကုန္ေနတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း ဒီေလာက္မပူျပင္းဘူး။ ၿပီး ေမာင္ ကလည္း ညဘက္မွ စာေရးတာမ်ားေတာ့ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတာကို ခင္ မျမင္ခဲ့ရဘူး မဟုတ္လား။ ခု ဒီမွာေတာ့ ရာသီဥတု ကလည္း သိပ္ပူ၊ ညက်ျပန္ေတာ့လည္း အုိက္တာက တစ္မ်ဳိး ျခင္ကိုက္တာက တစ္မ်ဳိး နဲ႕ မေရးႏုိင္လို႕ ေန႕က်မွေရးရေတာ့ ေမာင္ ပင္ပန္းတာကို ခင္ ထင္ထင္ ရွားရွားႀကီး ျမင္ေနရ လို႕ ေျပာတာပါ'
သူမက ကရုဏာ ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ ေျပာေနျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် ထပ္၍ မေျပာႏုိင္ေတ့ာ ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါေတာ့သည္။
'နားပါဦးလား ေမာင္ရဲ႕။ မနက္က်မွ ဆက္ေရးေပါ့'
ကၽြန္ေတာ္က ေဆးျပင္းလိ္ပ္ကို မီးညိႇရွႈဖြာေနစဥ္ ဇနီးသည္က ေျပာျပန္ပါသည္။
'နားလို႕မျဖစ္ဘူး ခင္ရဲ႕။ မနက္က်ေတာ့လည္း တစ္က်ပ္တန္လုံးခ်င္း စကုိင္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဒီေန႔ အၿပီးေရးမွ ျဖစ္မွာ'
'အင္း ေမာင့္မလဲ နားရတယ္ကို မရွိဘူး။ စာေရးရင္လည္းေရး မေရးျပန္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္သြား ပုိက္ဆံ ရွာရ၊ စာေရးဆရာ ကိစၥ၀ိစၥလုပ္ရနဲ႕'
ဇနီးသည္ကလည္း ညည္းညည္းတြားတြား ေျပာလုိက္ပါသည္။
'ဒါေပါ့ကြာ။ လူဆိုတာ အသက္ရွင္ေနသမွ် လႈပ္ရွားလုပ္ကုိင္ေနရမွာေပါ့။ စာေရးဆရာ ကိစၥ၊ စာေပေဟာေျပာ ပြဲ၊ ေဆြးေႏြးပြဲကိစၥေတြ လုပ္ရတာဟာလဲ ကိုယ့္က်ဳိးလည္းပါ သူ႕က်ဳိးလည္း ရွာဆိုတာ လိုပဲ ေမာင္တို႕ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ဘ၀ တုိးတက္လာေအာင္၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ တုိးပြားလာေအာင္ တစ္ဦး ရဲ႕ တစ္ဦး အသိခ်င္းဖလွယ္ႏုိင္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ လုပ္ရတာပါပဲ။ လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီး မွာ အျမင္အားျဖင့္ လူတစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဆက္စပ္မေနေပတဲ့ သေဘာအားျဖင့္ေတာ့ ဆက္စပ္ေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္တို႕စာေရးဆရာေတြ ဟာ ကိုယ့္ဘာသာ စာကိုခ်ည္း ကုန္းေရးေန လို႕ မၿပီးေသးဘူး။ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆုံၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေဆြးေႏြးၾကဖို႕ လုိတယ္။ ဒါမွသာ သူတို႕ဆီက အၾကံဥာဏ္ကိုရမယ္။ ေမာင္တုိ႕ မွားေနတာကို သူတို႕ က ေထာက္ျပ ရင္ ျပင္ႏုိင္မယ္။ ေမာင္တို႕မွန္ေနတာကို သူတို႕က အမွား လို႕ ျမင္ေနရင္ ေက်ေက် လည္လည္ ေျဖရွင္းႏုိင္ခြင့္ ရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘ၀တူ အလုပ္တူ လူတန္းစား ခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္ႏုိင္ဖို႕လိုတယ္။ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲ ဘ၀ ျပႆနာေတြကို တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္းေျဖရွင္း လို႕မလြယ္ဘူး။ စုေပါင္းေျဖရွင္းမွ ရႏုိင္ မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ စာမေရးတဲ့အခါမွာလည္း စာေရးဆရာအလုပ္၊ စာေပျပန္႕ပြားေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရတာေပါ့'
ကၽြန္ေတာ္က ေက်ေက်လည္လည္ ရွင္းျပလုိက္ေသာအခါတြင္ ဇနီးသည္မွာ သက္ျပင္း ကေလးကို မသိမသာ ရႈိက္ရွဴလုိက္ပါေတာ့သည္။
'ကဲ ေကာ္ဖီေတြေသာက္လုိက္ဦးေမာင္။ ေအးကုန္ၿပီ'
'ဒီေလာက္ပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေအးေသာက္ရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ကြယ္'
ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႕ေျပာေနစဥ္ ပုခက္တြင္းမွ သားငယ္ႏုိးသည္ႏွင့္ ဇနီးသည္မွာ ေနရာမွ ထ၍ သြားရေလေတာ့ သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ေသာက္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ထပ္မံ မီးညိႇရွဴဖြာေနလုိက္ပါသည္။
ေဖာင္တိန္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး စာကို ဆက္ေရးျပန္သည္။ သမီးငယ္မ်ား အိမ္ေအာက္တြင္ ၀င္၍ကစားေနရာမွ ေနပူထဲသို႕ ထြက္ေျပးသည္ႏွင့္ လွမ္း၍ ေအာ္ရျပန္သည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးပ်က္ သြားရျပန္ပါ၏။ စိတ္ကူးပ်က္သြားျပန္ေတာ့လည္း ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ေကာက္၍ ဖြာရျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ဖန္ ေဖာင္တိန္ကို ေကာက္ကုိင္၍ စာေရးေကာင္းေနျပန္စဥ္ သမီးအလတ္၏ ငိုသံၾကား ရျပန္သည္ႏွင့္ အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းသြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရာ ကေလးခ်င္း အိုးပုတ္လုရာမွ ရန္ျဖစ္၍ ငိုေၾကာင္းသိရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးအား ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသို႕ ျပန္တက္လာၿပီး ေဖာင္တိန္ေကာက္ကုိင္ကာ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္လက္ စဥ္းစားေနရျပန္သည္။
ယင္းသို႕ရွိစဥ္ ေန၀ါေရာင္မွာ ရုတ္တရက္ အုံ႕ျပန္မႈန္မႈိင္းသြားသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ေလက ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း တုိက္လာ၏။ ေစာေစာကလို မအုိက္မပူေတာ့ေခ်။ သို႕ေသာ္ စာေရး၍က မေကာင္းလွ၊ လမ္းမေပၚမွ ဖုံမ်ား ေလျပင္းႏွင့္အတူ အိမ္ထဲသို႕ လွိမ့္၀င္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ အုပ္စီးကာ စာကိုဆက္ေရးေနျပန္ပါ၏။
ခဏအၾကာတြင္ မုိးေပါက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႕ က်ေရာက္လာၾကသည္။ ကေလးေတြ အိမ္ေပၚသို႕ ေျပးတက္လာၾက၏။ တစ္အိမ္လုံး ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာေရးျခင္းကို မရပ္နားႏုိင္ပါ။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ အၿပီးသတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသားေနရျပန္ပါ သည္။
မိုးမွာ ခပ္သဲသဲကေလး ရြာလုိက္ၿပီးေနာက္ မိနစ္ ၂၀ခန္႕အၾကာတြင္ ရပ္တန္႕သြား သည္။ ေလ သည္။ ေလသည္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ သို႕ေသာ္ ေစာေစာကလို ပူအိုက္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ ကို လုံး၀ေမ့ေလ်ာ့ထားလုိက္ေတာ့ကာ စာကိုသာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ကုန္း၍ ေရးေနခဲ့ပါသည္။
ညေန ၆နာရီနီးပါးအခ်ိန္တြင္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေရး၍ ၿပီးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာလည္း ေပါ့ပါး၍ စိတ္ပါ လြတ္လပ္သြားသည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အဖို႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ၿပီးဆုံးသည့္ အခ်ိန္မွာ စိတ္ႏွလုံး အလြန္ခ်မ္းေျမ့ ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရးၿပီးသာ စာရြက္မ်ားကို ေလကေလး ခၽြန္ရင္းနံပတ္စဥ္အရ ျပန္၍ စီေန သည္။ ယင္းသို႕ရွိစဥ္ ဇနီးသည္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနားသို႕ ေရာက္ရွိလာကာ
'ေမာင္ ထမင္းစားေတာ့မလား' ဟု ေမးလာပါသည္။
'ေမာင္ မစားေသးပါဘူးကြယ္။ ခင္တို႕ဆာရင္ စားႏွင့္ၾကပါ။ ေမာင္ ေညာင္းလြန္းလို႕ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ ဦးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို စာေရးစားပြဲမွ ထလုိက္ပါသည္။
'ဒါျဖင့္ ခင္နဲ႕ကေလးေတြနဲ႕ စားႏွင့္ေတာ့မယ္'
'ေအး ေအး စားႏွင့္ၾက။ ေမာင္ လမ္းေလွ်ာက္ကျပန္မွ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး စားေတာ့မယ္'
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႕ေျပာကာ ေရးၿပီးသား စာရြက္မ်ားကို ဖုိင္တစ္ခု၌ ညႇပ္ထားၿပီး စာအုပ္စင္ေပၚ သို႕သြားတင္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း၍ လာခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း၍လာေသာ အခ်ိန္ တြင္ ေန၀ါေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးမွာ ၿမိဳ႕သစ္ေပၚသို႕ က်ဆင္းေနသည္။ ေျမနီလမ္းမေပၚတြင္ ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ လမ္းေဘး ေရဘုံဘုိင္၌ ေလးေထာင့္သံပုံးမ်ား တန္းစီးေနၾကကာ အိမ္ရွင္မ မ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္မွျပန္လာေသာ ေယာက်္ားမ်ားပါ ေရ ေစာင့္ခံလ်က္ ရွိေနၾကသည္ ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။
အစတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မည္သည့္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္ရမည္ကို စိတ္ကူးမရႏုိင္သျဖင့္ ေခတၱမွ် လမ္းမေပၚ တြင္ ေတြရပ္လ်က္ အေနာက္ဘက္သို႕ ေငးၾကည့္မိကာ အေနာက္ဘက္ရွိ စိမ္းစိုေသာ ေတာတန္းေပၚ၌မူ ပတၱျမားလုံးႀကီး သဖြယ္ ရဲရဲနီေနေသာ ေနလုံးႀကီး၏ ၀န္းက်င္တြင္ အနီ၊ အ၀ါ၊ အျပာ၊ အစိမ္းစေသာ တိမ္ေရာင္စုံ တန္းမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ၌ေနစဥ္က ညေနခ်မ္းလယ္တဲ၏ အျပင္သို႕ထြက္ကာ ဤသုိ႔ေသာ ညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရပါသည္။ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ တြင္မူ လူေနအိမ္ေျခတုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြက ကြယ္၀်က္ထားေလသျဖင့္ ညေန၏ ဆည္းဆာကုိမူ မျမင္ခဲ့ရပါေလ။ ယခုတစ္ဖန္ ၿမိဳ႕သစ္သုိ႔ ေရာက္ရျပန္ေတာ့မွ ညေနဆည္းဆာ ကုိ ျပန္၍ ျမင္ေတြ႕ေန ၍ ျဖစ္ပါေတာ့၏။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွပေသာညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ၾကာရွည္စြာၾကည့္၍ စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိစိတ္ မရွိပါ။ တစ္ေန႔လံုး ထုိင္ထားသျဖင့္ ေတာင့္ေညာင္းေနေသာ ေျခမ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ အေၾကာေလ်ာ့ အေညာင္းေျဖ ရပါဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေရွ႕သုိ႔ ခရီးဆက္ကာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္ သုိ႔ ႏြယ္နီလမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။
ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ တစ္ဖာလံုသာသာခန္႔မွ်သာ ကြာေ၀းပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏြယ္နီလမ္းအတုိင္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ မုိးကေလးတစ္ၿပိဳက္ရြာရံုမွ်ျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ မူ ပတၱျမားလံုးႀကီးသဖြယ္ ရဲရဲနီေနေသာ ေနလံုးႀကီးကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ၿပီးေနာက္ ထုိရဲရဲနီေနေသာ ေနလံုးႀကီး၏ ၀န္းက်င္တြင္ အနီ၊ အ၀ါ၊ အျပာ၊ အစိမ္းစေသာ တိမ္ေရာင္စံု တန္းမ်ားကုိလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ၌ေနစဥ္က ညေနခ်မ္း လယ္တဲ၏ အျပင္သုိ႔ထြက္ကာ ဤသုိ႔ေသာ ညေန၏ ဆည္းဆာ ကုိ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရပါသည္။ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ တြင္မူ လူေနအိမ္ေျခတုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြက ကြယ္၀ွက္ထားေလသျဖင့္ ညေန၏ ဆည္း ဆာကုိမူ မျမင္ခဲ့ရပါေလ။ ယခုတစ္ဖန္ ၿမိဳ႕သစ္သုိ႔ ေရာက္ရျပန္ေတာ့မွ ညေနဆည္းဆာ ကုိ ျပန္ ၍ ျမင္ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွပေသာညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ၾကာရွည္စြာၾကည့္၍ စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိစိတ္ မရွိပါ။ တစ္ေန႔လံုး ထုိင္ထားသျဖင့္ ေတာင့္ေညာင္းေနေသာ ေျခမ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ အေၾကာေလ်ာ့ အေညာင္းေျဖရပါဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေရွ႕သုိ႔ ခရီးဆက္ကာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္ သုိ႔ ႏြယ္နီလမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။
ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ တစ္ဖာလံုသာသာခန္႔မွ်သာ ကြာေ၀းပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ႏြယ္နီလမ္းအတုိင္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ မုိးကေလးတစ္ၿပိဳက္ ရြာရံုမွ်ျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ ေရအုိင္ကေလးမ်ား၊ ရႊံ႕ဗြက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရပါ သည္။
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမုိးရိပ္ကမ္းေျခသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ငမုိးရိပ္ ကမ္းနံေဘးရွိ တာလမ္းေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ကရင္အပ်ိဳ မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကရင္ေယာက္်ားပ်ိဳ တစ္ေယာက္ကုိပါ ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာ သူတုိ႔ဘာသာစကားျဖင့္ ရယ္ေမာေျပာဆုိရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔အားျဖတ္က်ာ္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျမာက္မွေတာင္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သစ္ တည္စက ဆိပ္ကမ္းသာ လုပ္ခဲဘဘူးေသာေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ သစ္သား ခံုတန္းလ်ား စိမ္းစိမ္း ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚ၌ ၀င္၍ ထုိင္ကာ အပန္းေျဖေန လုိက္သည္။
ေလေအးသည္ တျဖဴးျဖဴးတုိက္ခတ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔ခင္းက တုိက္ုိက္တြန္းလွန္ေနခဲ့ရေသာ သဘာ၀ကုိ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ေျဖေဖ်ာ္စရာ ဇိမ္ခံစရာအျဖစ္ အသံုးခ်လ်က္ရွိေနပါသည္။
သာ၀၏ အရသာကုိ ခံစားရင္း မ်က္ေစ့ကုိ ခပ္ေမွးေမွးထား၍ အေတြးအလ်ဥ္၌ နစ္ေမ်ာေန စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္နားရွိ ေရအုိင္မွ ဖားဂံုညင္းတုိ႔ ေအာ္သံေၾကာင့္ ျပန္လည္သတိ၀င္လာခဲ့၏။ ယင္းအခ်ိန္၌ေတာ့ ေနေရာင္၀ါသည္ မရွိေတာ့ဘဲ အေရွ႕ဘက္က ထြက္ေပၚလာေသာ ေငြလေရာင္ ကသာ ငမုိးရိပ္ေရျပင္ကုိ ေငြသားပမာ ဖန္တီးထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ေငြေရာင္လက္ေန ေသာ ငမုိးရိပ္ေရျပင္ ကုိ ေငးၾကည့္ေနရာမွ အတိတ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ျပန္လည္သတိရေနမိျပန္ပါ ေတာ့၏။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ က ေန႔သင့္နံသင့္လဲ မဟုတ္ပါလား အဘြားရဲ႕”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးထံမွ “ကခဂဃင” တနလၤာအစရွိေသာ ေန႔နံေရြး ေသာလကၤာကုိ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး ညဘက္အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အဘြားအား ေမးမိပါသည္။
“မင္းဟာ ေမြးကတည္းက အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ သူမ်ားလုိ လူတန္းေစ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကုိယ္ေလးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ လက္ေမာင္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းက ေလးေတြဆုိရင္လည္း မီးျခစ္ဆံေလာက္ ပဲရွိတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြဆုိရင္လည္း မီးျခစ္ဆံေလာက္ပဲရွိတယ္။ ၀မ္းက ကၽြတ္ကၽြတ္ျခင္း အသက္မရွဴဘူး။ အားလံုးက အေသေလးမွတ္ ေနၾကတာ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အသက္ရွဴလာလုိ႔ အသက္ ရွိမွန္း သိရတယ္။ အဲဒီလုိ ေသးေသးေလးကေန အသက္ရွင္ လာၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ လူစဥ္မွီလာတယ္။ မင္းရဲ႕ အသားဟာ ဆုိရင္ အဲဒီလသား အရြယ္ထိ နီရဲေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကုိ ငယ္ငယ္က “နီတြတ္”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။
“ၿပီးေတာ့ မင္းဟာ အခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တယ္။ ပံု နား ေထာင္ တတ္တယ္။ ပံုနားေထာင္ရင္းနဲ႔ လြမ္းစရာေျပာရင္ ငုိတယ္၊ ရယ္စရာကုိေျပာရင္ ရယ္တယ္။ အဲဒီလုိ တျခားကေလးတြ နဲ႔ မတူဘဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းရွိတာေၾကာင့္ အဘြားကပဲ မင္းကုိ “ေမာင္ဆန္း”လုိ႔ နာမည္ေပး ခဲ့တယ္”
“ကၽြန္ေတာ္က ၾကာသပေတးသားဆုိေတာ့ ဘယ္လုိနာမည္ေျပာင္းမွည့္ရင္ ေကာင္းမလဲအဘြား”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ကတည္းက ကုိယ့္နာမည္ကုိ ကုိယ္မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနရ သည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္လုိ နာမည္မ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းတြင္လည္းမရွိ၊ ရြာထဲ၌လည္းမၾကားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းသာ သူမ်ားထက္ ထူးျခားေသာနာမည္ပုိင္ရွင္ျဖစ္၍ေနရသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ား နည္းတူ နာမည္မ်ိဳးကုိ ေျပာင္းလဲမွည့္ေခၚေစလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ဘာလုိ႔နာမည္ေျပာင္းခ်င္ရတာလဲ လူေလးရဲ႕။ မင္းနာမည္အေကာင္းသားပဲ”
အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္အား ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးစုိက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
“ ဟာ မေကာင္းပါဘူးအဘြားရာ။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခၚတတ္တဲ့သူေတြက ေမာင္ဆန္းလုိ႔ေခၚ ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ရုိင္းရုိင္းေခၚတတ္ တဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ငဆန္း၊ ငဆန္းနဲ႔ေခၚတာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ နားေထာင္ လုိ႔မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ငထည့္ေခၚလုိ႔မရတဲ့ နာမည္မ်ိဳး ေျပာင္းမွည့္ခ်င္ တယ္”
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာကုိ ရႈံ႕ရံႈ႕မဲ့မဲ့လုပ္ရင္း ေျပာလုိက္ေလရာ အဘြားသည္ တဟားဟား သေဘာ က်စြာ ရယ္ေမာပါေလေတာ့သည္။ ၿပီးမွ
“ရုိင္းရုိင္းေခးတ္တဲ့လူေတြလဲ ေခၚၾကေပေစေပါ့ လူေလးရယ္။ ဘာမွနာစရာမရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ရုိင္းေတာ့ သူတုိ႔ကုိပဲ လူေတြက ကဲ့ရဲ႕ၾကမွာပါ။ အဘြားကေတာ့ လူေလးနာမည္ကုိ ဘယ္လုိမွ မေျပာင္းေစခ်င္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ နာမည္ထူးျခားတဲ့လူဟာ သူမ်ားထက္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ျဖစ္ထြန္းတတ္တယ္ကြယ့္”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဘြားျမတ္ႏုိးေသာနာမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲရန္ မစဥ္းစားေတာ့ ဘဲ ေနလုိက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္း ဆုိေသာ္ လည္း အေဖ့ဘက္မွ ေတာ္စပ္ေသာ အေဖ့အေမ အဘြား၊ အေဖ့အေဖ အဘုိးႏွင့္ အေဖ့အေဒၚ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလးေယာက္်ား အဘုိးေလးတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေမ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိၾကပါ။ ယင္းသုိ႔ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မရင္းႏွီးရသည္မွာလည္း အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ မေဖာ္ျပမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏ တည္ေနပံကုိ အရင္ ေဖာ္ျပရေပဦးမည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းကုိ အလယ္ဗဟုိထား၍ ေခ်ာင္း၏အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္မ်ား တြင္ အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ထားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရြာတည္းပင္ျဖစ္ ေသာ္လည္း အေရွ႕ဘက္ကမ္း အေနာက္ဘက္ကမ္း ဟု ၂ ျခမ္းကဲြလ်က္ရွိေနေပသည္။ ထုိသုိ႔ ရြာမွာ ၂ ျခမ္းကဲြေနမႈောကာင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွ လူမ်ားႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းက လူမ်ားသည္လည္း စိတ္၀မ္းအသင့္အတင့္ ကဲြၾကသည္။ ဥပမာ အိမ္ေထာင္ေရး၌မွာပင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသားႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းသူကုိ၄င္း၊ အေနာက္ ဘက္ကမ္းသားႏွင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသူကုိ၄င္း လူႀကီး မိဘမ်ားက ၾကည္ျဖဴေလ့မရွိၾကေပ။ ထုိသုိ႔ေသာ စိတ္၀မ္းကဲြမႈ အယူအဆထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖမွာ အေနာက္ဘက္ကမ္းသားျဖစ္၍ အေမ က အေရွ႕ဘက္ကမ္းသူျဖစ္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အေဖ၏ မ်ိဳးရုိးမွာ အညၾတလယ္သမား မ်ိဳးရုိးျဖစ္၍ အေမ့ဘက္ ကမူ လူခ်မ္းသာ ကုန္သည္မ်ိဳးရုိး ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ အေဖႏွင့္ အေမ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ကုိ သေဘာမတူ မၾကည္ျဖဴ ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုမွာ အေမ့တြင္ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ရွိ၍ အေဖ့မွာ ေမြးခ်င္းမရွိေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ေလ သည္။ အေမသည္ အေဖ့ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာခဲ့ၿပီး အေနာက္ဘက္ကမ္း တြင္ ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္း မွ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ခပ္တန္းတန္းရွိေလသည္။ အေဖ့မိဘမ်ားသည္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားမွေမြးထားေသာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ေျမးငယ္ကၽြန္ေတာ့္အား အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္ၾကေပသည္။ အေဖ့အေဒၚ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလး၏ ေယာက္်ားသူတုိ႔မွာလည္း သားသမီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မထြန္း ကားေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သားအရင္းတမွ် ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကျပန္ သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးစုကုိသာ ခင္တြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေမအေဖ အဘုိးအဘြားႏွင့္ အဘြားေလး အဘုိးေလးဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေသာ လူမ်ားသည္ ဤကမၻာ၌ ၆ ေယာက္တည္းသာ ရွိေလသည္။ ထုိ ၆ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အသည္းစဲြ ခ်စ္သလုိ ထုိ ၆ ေယာက္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ လူ ၆ ဦးႏွင့္တစ္ႀကိမ္မွ် တစ္စုတည္း တစ္ ေပါင္းတည္း ေနခဲ့ရသည္ဟု မရွိတတ္ပါ။ မွန္ပါ၏။ ထုိ ၆ ဦးမွာ ၂ ဦးလွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္စီ ျဖစ္ၾက ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္စု သံုးစုကဲြလ်က္ ရွိေနကာ လုပ္ကုိင္ေနထုိင္ရာ ေဒသခ်င္းမွာလည္း ေ၀း ကြာၾကေပသည္။
အေဖႏွင့္ အေမသည္ ရြာ၏ အေနာက္ဘက္ ရြာႏွင့္ ၃ မုိင္ေလာက္ကြာေ၀းေသာ ဥယ်ာဥ္ ေခ်ာင္းေခၚ ေခ်ာင္းကေလးေဘးတြင္ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမြး ဖြားသည္မွာ ပင္ ထုိလယ္တဲ၌ ျဖစ္ေလသည္။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္ေတာ္ ထုိ္င္ေနေသာ ကုလားထုိင္မွာ ပူေႏြးေန၏။ တစ္ကုိယ္လုံးမွာလည္း ေခၽြးတို႕ျဖင့္ ရႊဲစုိေနပါသည္။ သို႕တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ေအးရိပ္သာကုိ မရွာႏုိင္ဘဲ စာေရးစားပြဲတြင္ထုိင္ကာ တကုတ္ကုတ္ေရးေန ရပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ေလေအးကေလး ပက္ျဖန္းသျဖင့္ စိတ္၀ယ္ၾကည္လန္းသြားရေသာ္ လည္း တစ္ခါတစ္ခါ တြင္ ေလပူႀကီးက ရုိက္ခတ္လာေသာေၾကာင့္ စိတ္ေရာလူပါ ႏြမ္းသြားၿပီး စာေရးျခင္းကိုပင္ ရပ္နားလုိက္ ရပါသည္။
အျပင္ဘက္သို႕ ၾကည့္လုိက္ျပန္ပါလွ်င္ ေရာ္ႏြမ္းေနေသာ သစ္ပင္ငယ္ကေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ မႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကမွ စုိက္ပ်ဳိးထားခဲ့ေသာ သစ္ပင္ငယ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕သစ္မွ အပူဒဏ္ကို မၿငိမ္းႏုိင္ရွာပါေခ်။ အိမ္ေခါင္မိုး မ်ားသည္လည္း ဖုံမ်ားျဖင့္ ၀ါက်ံေနၾကသည္။ သစ္ရြက္ ျမက္ပင္တို႕၏ အရြက္မ်ားတြင္လည္း ဖုံမ်ား ကပ္ကာ ေရာ္မြဲေနၾက၏။ ျမဴမႈန္တို႕သည္ ေလဟုန္စီးကာ ၿမိဳ႕သစ္ေပၚတြင္ ၀ဲပ်ံလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ေနရွိန္မွာ တစ္ခ်ိန္ထက္တစ္ခ်ိန္ ေတာက္ေလာက္ပူျပင္းလာသည္။ အိမ္၌ ခင္းထားေသာ ပ်ဥ္ျပားမ်ားပင္ ပူခ်င္လာသည္။ သို႕တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ကေလာင္ကိုလက္မွ မခ်ႏုိင္ေသးပါ။ ပူသည္ ေလာင္သည္ဟု စာကို မေရးဘဲေနလွ်င္ ခါနာေလြးဖို႕ ခက္ေခ်မည္။ ေန႕ဘက္တြင္ပူ၍ ညဘက္၌ေရးမည္ဟု စိတ္ကူးျပန္ေတာ့လည္း ပူအုိက္သည္ကတစ္ ေၾကာင္း၊ ျခင္ကုိက္သည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးႏုိင္ျပန္ပါ။ အကယ္၍ ပူအုိက္သည္၊ ျခင္ကုိက္သည္ကို ဂရုမထားဘဲ ဇြတ္ႏွစ္ေရးမည္ဆိုအံ့၊ ညဘက္အိပ္ေရးပ်က္ မခံ၀ံ့ေသာ အျဖစ္က ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ စာေရးဆရာဘ၀မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲတုိက္ခုိက္ေနရပါသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္ေထာင္စုမွာ လူဦးေရက အေတာ္မ်ားသည္။ မခင္စိန္၏ အေဖႏွင့္ အေမ၊ ၿပီးေနာက္ မခင္စိန္၏ သမီးက ၂ေယာက္ရွိသည္။ မခင္စိန္၏ သမီးအႀကီိးမွာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ တစ္အုိးစားသည္။ သူတို႕တြင္ ကေလး၃ေယာက္ရွိ၏။ မခင္စိန္၏ သမီးအငယ္မွာ လင္ႏွင့္ ကြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ အတူစားသည္၊ အတူေနသည္။ သူ႕တြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သမီးငယ္ ၂ေယာက္ႏွင့္ ေမြးခါစ သားငယ္ကေလးရွိသည္။ ကြင္းေက်ာင္းလမ္း အိမ္ကိုဖ်က္၍ ေျမာက္ဥကၠလာသို႔ ေျပာင္းလာရေသာအခါ ေပ ၄၀၊ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ၂ဦးစပ္က ရရွိၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ဖ်က္ေျပာင္းရစဥ္ သစ္ေစ်း၊ ၀ါးေစ်း၊ သံေစ်း၊ ဓနိေစ်း ကလည္း ႀကီးရုံသာမက ရွာေဖြ၀ယ္၍ပင္ မရနုိင္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လက္ထဲတြင္ ေငြေၾကးမျပည့္စုံသည္ က တစ္ောကာင္း၊ ၿပီးေနာက္ ကြင္းေက်ာင္းလမ္းမွာကတည္းက တစ္အိမ္ တည္း အတူေနလာၾက သည္က တစ္အိမ္တည္း အတူေနလာၾကသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ဥကၠလာပ တြင္လည္း ၂ဦးေနရန္ သုံးပင္ ၂ခန္း အိမ္ကေလး တစ္အိမ္တည္းကိုသာ စုေပါင္းေဆာက္လုပ္ ေန ထုိင္ခဲ့ၾက ပါသည္။
ယင္းသို႕ ေနထုိင္ရျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္လို စာေရးအသက္ေမြးရသူအဖို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲ တုိက္ခုိက္တြန္းလွန္ေနရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕၏ ေနအိမ္ ကေလးတြင္ လူႀကီး ၇ေယာက္ႏွင့္ ကေလး ၇ေယာက္ရွိေနသည္။ လူႀကီး ၇ေယာက္ မွာ ျပႆနာ မဟုတ္ေသာ္ လည္း ကေလး၇ေယာက္ရွိေနသည္။ လူႀကီး ၇ေယာက္မွာ ျပႆနာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကေလး ၇ေယာက္ တို႕ကား စာေရးျခင္း၌ မ်ားစြာ အေႏွာင့္အယွက္ေပးနုိင္ၾက သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
သူတုိ႕သည္ ကေလးတို႕ဘာ၀ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူးလိုၾကသည္။ အဆင္မေျပေသာ အခါ လြတ္လပ္ စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ခုန္ေပါက္ေဆာ့ကစားၾကသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေနအိမ္မွာ အစဥ္ အျမဲ ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲ ဆူညံလ်က္ ရွိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဆူညံေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို တုိက္ခုိက္ေတာ္လွန္ကာ စာေရးနုိင္စြမ္းရွိ ပါ၏။ သို႕ေသာ္ နံနက္ ၆နာရီမွ စ၍ ည ၉နာရီ ၁၀နာရီအထိ ဆူညံေနေသာအိမ္တြင္ ညအိပ္ပ်က္ခံပါ က အဘယ္သို႕ လွ်င္ ေန႕အခါအိပ္ ၍ ရႏုိင္ပါမည္နည္း။
အိပ္ပ်က္လွ်င္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္မည္။ မက်န္းမာ၍ စာမေရးႏုိင္လွ်င္ ခါနာျပတ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လို စာေရး အသက္ေမြးသူမ်ား မွာ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၾကရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အဖို႔ က်န္းမာျခင္း သည္ လာဘ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားမွာ တုိက္ရုိက္မွန္ကန္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ စာေရးအသက္ေမြးသူမ်ားမွာ လက္လုပ္လက္စားမ်ားႏွင့္ ဘာမွ်မျခားနား။ ေနာက္ေၾကာင္းအတြက္ အာမခံခ်က္မရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မက်န္းမာလွ်င္ ခါနာျပတ္ၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားသူမ်ား အလုပ္ပိတ္ရက္၌ တစ္ေနကုန္ စာေရးေလ့ရွိပါသည္။ က်န္ေသာ ရက္မ်ားတြင္ မူ နံနက္ ၇နာရီမွ ၁၂နာရီအထိ စာေရးစာဖတ္ကာ ေန႕လယ္ပုိင္းႏွင့္ ညေနပုိင္းမ်ားတြင္ ရန္ကုန္သို႕ သြား၍ ေငြေၾကးေတာင္းခံရွာေဖြရျခင္း၊ ေရးၿပီးေသာ စာမူအတြက္ ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ စကား ဆိုရျခင္း၊ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံႏွီးေႏွာျခင္းတို႕ ျပဳလုပ္ရပါ သည္။ ယင္းေၾကာင့္လည္း တျခားသူမ်ားအလုပ္နားေသာေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္လုပ္ ေသာေန႕ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
ေႏြရာသီ၌ တစ္ေနကုန္ စာေရးေသာအခါတြင္ ေနမင္း၏အပူဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရပါ သည္။ ေဆာင္းအခါက်ျပန္ေတာ့ အေအးဒဏ္ႏွင့္ေလဒဏ္ကို တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ရျပန္ပါ သည္။ မုိးအခါတြင္ မူ စာေရး၍ ေကာင္းပါ၏။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕သစ္၌ သြားေရးလာေရး မေကာင္းျပန္ပါ။ ရႊ႕ံဗြက္မ်ားက ထူထပ္ လွသည္။ ညဥ့္အခါ၌ မီးမရွိေသာ လမ္းတိုတြင္းသို႕ ရႊ႕ံဗြက္မ်ားကို ရုန္း၍ သြားရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀မွာ သက္ရွိပတ္၀န္းက်င္ကိုသာမက သက္မဲ့သဘာ၀ မ်ားကိုလည္း တုိက္ခုိက္ တြန္းလွန္ေနရပါသည္။
ယေန႕အဖို႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို အၿပီးေရးမည္ဟု အားခဲထားသည္။ သို႕ေၾကာင့္ လည္း ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ပူအုိက္ေနျခင္းကို ဂရုမထားဘဲ စာကုိသာ ကုန္း၍ ေရးေနခဲ့ပါသည္။
'ေမာင့္ၾကည့္ရတာ စိတ္ေမာလုိက္တာကြယ္။ ေခၽြးေတြကလည္း တစ္ကုိယ္လုံး ရႊဲလို႕ ဇနီးသည္ က ေကာ္ဖီ ကို ဖန္ခြက္ျဖင့္ထည့္ကာ စားပြဲေပၚသို႕လာခ်ရင္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမအား ဘာမွ်ျပန္၍ မေျပာဘဲ စာကိုသာ ကုန္းေရးေနသည္။
'တကယ္ဘဲ၊ ေမာင့္လုပ္စာစားရတာ ခင္ေတာ့ သိပ္ကို အားနာတာပဲ'
'အိုကြာ၊ စာေရးေနတုန္း စကားလာမေျပာစမ္းပါနဲ႕'
ကၽြန္ေတာ္ က သူမအား ေငါက္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမက မတိတ္ပါေလ။ စကားကို ဆက္၍ ေျပာေနျပန္ ပါသည္။
'ဟုတ္တယ္ ေမာင္။ ေမာင့္စာေရးခ စားရတာ ခင္ေတာ့ သိပ္က္ုိ အားနာတာပဲ။ ကေလး ငယ္ေန လို႕။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ ခင္ အေရာင္းအ၀ယ္ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တယ္'
'အိုကြာ၊ ခင္ကလည္း စာေရးၿပီး ထမင္းစားလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ခုမွ အဆန္း လုပ္ၿပီး ေျပာေနရျပန္ၿပီ'
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဖာင္တိန္ကို ေရးလက္စ စာရြက္ေပၚသို႕ ခ်ထားလုိက္ၿပီးေနာက္ ခင့္အား မေက် မနပ္ႏွင့္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
'မဟုတ္ဘူး ေမာင္။ ရန္ကုန္ေနတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း ဒီေလာက္မပူျပင္းဘူး။ ၿပီး ေမာင္ ကလည္း ညဘက္မွ စာေရးတာမ်ားေတာ့ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတာကို ခင္ မျမင္ခဲ့ရဘူး မဟုတ္လား။ ခု ဒီမွာေတာ့ ရာသီဥတု ကလည္း သိပ္ပူ၊ ညက်ျပန္ေတာ့လည္း အုိက္တာက တစ္မ်ဳိး ျခင္ကိုက္တာက တစ္မ်ဳိး နဲ႕ မေရးႏုိင္လို႕ ေန႕က်မွေရးရေတာ့ ေမာင္ ပင္ပန္းတာကို ခင္ ထင္ထင္ ရွားရွားႀကီး ျမင္ေနရ လို႕ ေျပာတာပါ'
သူမက ကရုဏာ ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ ေျပာေနျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် ထပ္၍ မေျပာႏုိင္ေတ့ာ ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါေတာ့သည္။
'နားပါဦးလား ေမာင္ရဲ႕။ မနက္က်မွ ဆက္ေရးေပါ့'
ကၽြန္ေတာ္က ေဆးျပင္းလိ္ပ္ကို မီးညိႇရွႈဖြာေနစဥ္ ဇနီးသည္က ေျပာျပန္ပါသည္။
'နားလို႕မျဖစ္ဘူး ခင္ရဲ႕။ မနက္က်ေတာ့လည္း တစ္က်ပ္တန္လုံးခ်င္း စကုိင္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဒီေန႔ အၿပီးေရးမွ ျဖစ္မွာ'
'အင္း ေမာင့္မလဲ နားရတယ္ကို မရွိဘူး။ စာေရးရင္လည္းေရး မေရးျပန္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္သြား ပုိက္ဆံ ရွာရ၊ စာေရးဆရာ ကိစၥ၀ိစၥလုပ္ရနဲ႕'
ဇနီးသည္ကလည္း ညည္းညည္းတြားတြား ေျပာလုိက္ပါသည္။
'ဒါေပါ့ကြာ။ လူဆိုတာ အသက္ရွင္ေနသမွ် လႈပ္ရွားလုပ္ကုိင္ေနရမွာေပါ့။ စာေရးဆရာ ကိစၥ၊ စာေပေဟာေျပာ ပြဲ၊ ေဆြးေႏြးပြဲကိစၥေတြ လုပ္ရတာဟာလဲ ကိုယ့္က်ဳိးလည္းပါ သူ႕က်ဳိးလည္း ရွာဆိုတာ လိုပဲ ေမာင္တို႕ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ဘ၀ တုိးတက္လာေအာင္၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ တုိးပြားလာေအာင္ တစ္ဦး ရဲ႕ တစ္ဦး အသိခ်င္းဖလွယ္ႏုိင္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ လုပ္ရတာပါပဲ။ လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီး မွာ အျမင္အားျဖင့္ လူတစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဆက္စပ္မေနေပတဲ့ သေဘာအားျဖင့္ေတာ့ ဆက္စပ္ေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္တို႕စာေရးဆရာေတြ ဟာ ကိုယ့္ဘာသာ စာကိုခ်ည္း ကုန္းေရးေန လို႕ မၿပီးေသးဘူး။ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆုံၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေဆြးေႏြးၾကဖို႕ လုိတယ္။ ဒါမွသာ သူတို႕ဆီက အၾကံဥာဏ္ကိုရမယ္။ ေမာင္တုိ႕ မွားေနတာကို သူတို႕ က ေထာက္ျပ ရင္ ျပင္ႏုိင္မယ္။ ေမာင္တို႕မွန္ေနတာကို သူတို႕က အမွား လို႕ ျမင္ေနရင္ ေက်ေက် လည္လည္ ေျဖရွင္းႏုိင္ခြင့္ ရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘ၀တူ အလုပ္တူ လူတန္းစား ခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္ႏုိင္ဖို႕လိုတယ္။ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲ ဘ၀ ျပႆနာေတြကို တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္းေျဖရွင္း လို႕မလြယ္ဘူး။ စုေပါင္းေျဖရွင္းမွ ရႏုိင္ မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ စာမေရးတဲ့အခါမွာလည္း စာေရးဆရာအလုပ္၊ စာေပျပန္႕ပြားေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရတာေပါ့'
ကၽြန္ေတာ္က ေက်ေက်လည္လည္ ရွင္းျပလုိက္ေသာအခါတြင္ ဇနီးသည္မွာ သက္ျပင္း ကေလးကို မသိမသာ ရႈိက္ရွဴလုိက္ပါေတာ့သည္။
'ကဲ ေကာ္ဖီေတြေသာက္လုိက္ဦးေမာင္။ ေအးကုန္ၿပီ'
'ဒီေလာက္ပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေအးေသာက္ရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ကြယ္'
ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႕ေျပာေနစဥ္ ပုခက္တြင္းမွ သားငယ္ႏုိးသည္ႏွင့္ ဇနီးသည္မွာ ေနရာမွ ထ၍ သြားရေလေတာ့ သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ေသာက္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ထပ္မံ မီးညိႇရွဴဖြာေနလုိက္ပါသည္။
ေဖာင္တိန္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး စာကို ဆက္ေရးျပန္သည္။ သမီးငယ္မ်ား အိမ္ေအာက္တြင္ ၀င္၍ကစားေနရာမွ ေနပူထဲသို႕ ထြက္ေျပးသည္ႏွင့္ လွမ္း၍ ေအာ္ရျပန္သည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးပ်က္ သြားရျပန္ပါ၏။ စိတ္ကူးပ်က္သြားျပန္ေတာ့လည္း ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ေကာက္၍ ဖြာရျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ဖန္ ေဖာင္တိန္ကို ေကာက္ကုိင္၍ စာေရးေကာင္းေနျပန္စဥ္ သမီးအလတ္၏ ငိုသံၾကား ရျပန္သည္ႏွင့္ အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းသြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရာ ကေလးခ်င္း အိုးပုတ္လုရာမွ ရန္ျဖစ္၍ ငိုေၾကာင္းသိရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးအား ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသို႕ ျပန္တက္လာၿပီး ေဖာင္တိန္ေကာက္ကုိင္ကာ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္လက္ စဥ္းစားေနရျပန္သည္။
ယင္းသို႕ရွိစဥ္ ေန၀ါေရာင္မွာ ရုတ္တရက္ အုံ႕ျပန္မႈန္မႈိင္းသြားသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ေလက ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း တုိက္လာ၏။ ေစာေစာကလို မအုိက္မပူေတာ့ေခ်။ သို႕ေသာ္ စာေရး၍က မေကာင္းလွ၊ လမ္းမေပၚမွ ဖုံမ်ား ေလျပင္းႏွင့္အတူ အိမ္ထဲသို႕ လွိမ့္၀င္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ အုပ္စီးကာ စာကိုဆက္ေရးေနျပန္ပါ၏။
ခဏအၾကာတြင္ မုိးေပါက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႕ က်ေရာက္လာၾကသည္။ ကေလးေတြ အိမ္ေပၚသို႕ ေျပးတက္လာၾက၏။ တစ္အိမ္လုံး ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာေရးျခင္းကို မရပ္နားႏုိင္ပါ။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ အၿပီးသတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသားေနရျပန္ပါ သည္။
မိုးမွာ ခပ္သဲသဲကေလး ရြာလုိက္ၿပီးေနာက္ မိနစ္ ၂၀ခန္႕အၾကာတြင္ ရပ္တန္႕သြား သည္။ ေလ သည္။ ေလသည္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ သို႕ေသာ္ ေစာေစာကလို ပူအိုက္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ ကို လုံး၀ေမ့ေလ်ာ့ထားလုိက္ေတာ့ကာ စာကိုသာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ကုန္း၍ ေရးေနခဲ့ပါသည္။
ညေန ၆နာရီနီးပါးအခ်ိန္တြင္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေရး၍ ၿပီးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာလည္း ေပါ့ပါး၍ စိတ္ပါ လြတ္လပ္သြားသည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အဖို႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ၿပီးဆုံးသည့္ အခ်ိန္မွာ စိတ္ႏွလုံး အလြန္ခ်မ္းေျမ့ ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရးၿပီးသာ စာရြက္မ်ားကို ေလကေလး ခၽြန္ရင္းနံပတ္စဥ္အရ ျပန္၍ စီေန သည္။ ယင္းသို႕ရွိစဥ္ ဇနီးသည္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနားသို႕ ေရာက္ရွိလာကာ
'ေမာင္ ထမင္းစားေတာ့မလား' ဟု ေမးလာပါသည္။
'ေမာင္ မစားေသးပါဘူးကြယ္။ ခင္တို႕ဆာရင္ စားႏွင့္ၾကပါ။ ေမာင္ ေညာင္းလြန္းလို႕ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ ဦးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို စာေရးစားပြဲမွ ထလုိက္ပါသည္။
'ဒါျဖင့္ ခင္နဲ႕ကေလးေတြနဲ႕ စားႏွင့္ေတာ့မယ္'
'ေအး ေအး စားႏွင့္ၾက။ ေမာင္ လမ္းေလွ်ာက္ကျပန္မွ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး စားေတာ့မယ္'
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႕ေျပာကာ ေရးၿပီးသား စာရြက္မ်ားကို ဖုိင္တစ္ခု၌ ညႇပ္ထားၿပီး စာအုပ္စင္ေပၚ သို႕သြားတင္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း၍ လာခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း၍လာေသာ အခ်ိန္ တြင္ ေန၀ါေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးမွာ ၿမိဳ႕သစ္ေပၚသို႕ က်ဆင္းေနသည္။ ေျမနီလမ္းမေပၚတြင္ ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ လမ္းေဘး ေရဘုံဘုိင္၌ ေလးေထာင့္သံပုံးမ်ား တန္းစီးေနၾကကာ အိမ္ရွင္မ မ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္မွျပန္လာေသာ ေယာက်္ားမ်ားပါ ေရ ေစာင့္ခံလ်က္ ရွိေနၾကသည္ ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။
အစတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မည္သည့္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္ရမည္ကို စိတ္ကူးမရႏုိင္သျဖင့္ ေခတၱမွ် လမ္းမေပၚ တြင္ ေတြရပ္လ်က္ အေနာက္ဘက္သို႕ ေငးၾကည့္မိကာ အေနာက္ဘက္ရွိ စိမ္းစိုေသာ ေတာတန္းေပၚ၌မူ ပတၱျမားလုံးႀကီး သဖြယ္ ရဲရဲနီေနေသာ ေနလုံးႀကီး၏ ၀န္းက်င္တြင္ အနီ၊ အ၀ါ၊ အျပာ၊ အစိမ္းစေသာ တိမ္ေရာင္စုံ တန္းမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ၌ေနစဥ္က ညေနခ်မ္းလယ္တဲ၏ အျပင္သို႕ထြက္ကာ ဤသုိ႔ေသာ ညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရပါသည္။ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ တြင္မူ လူေနအိမ္ေျခတုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြက ကြယ္၀်က္ထားေလသျဖင့္ ညေန၏ ဆည္းဆာကုိမူ မျမင္ခဲ့ရပါေလ။ ယခုတစ္ဖန္ ၿမိဳ႕သစ္သုိ႔ ေရာက္ရျပန္ေတာ့မွ ညေနဆည္းဆာ ကုိ ျပန္၍ ျမင္ေတြ႕ေန ၍ ျဖစ္ပါေတာ့၏။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွပေသာညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ၾကာရွည္စြာၾကည့္၍ စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိစိတ္ မရွိပါ။ တစ္ေန႔လံုး ထုိင္ထားသျဖင့္ ေတာင့္ေညာင္းေနေသာ ေျခမ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ အေၾကာေလ်ာ့ အေညာင္းေျဖ ရပါဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေရွ႕သုိ႔ ခရီးဆက္ကာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္ သုိ႔ ႏြယ္နီလမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။
ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ တစ္ဖာလံုသာသာခန္႔မွ်သာ ကြာေ၀းပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏြယ္နီလမ္းအတုိင္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ မုိးကေလးတစ္ၿပိဳက္ရြာရံုမွ်ျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ မူ ပတၱျမားလံုးႀကီးသဖြယ္ ရဲရဲနီေနေသာ ေနလံုးႀကီးကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ၿပီးေနာက္ ထုိရဲရဲနီေနေသာ ေနလံုးႀကီး၏ ၀န္းက်င္တြင္ အနီ၊ အ၀ါ၊ အျပာ၊ အစိမ္းစေသာ တိမ္ေရာင္စံု တန္းမ်ားကုိလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ၌ေနစဥ္က ညေနခ်မ္း လယ္တဲ၏ အျပင္သုိ႔ထြက္ကာ ဤသုိ႔ေသာ ညေန၏ ဆည္းဆာ ကုိ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရပါသည္။ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ တြင္မူ လူေနအိမ္ေျခတုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြက ကြယ္၀ွက္ထားေလသျဖင့္ ညေန၏ ဆည္း ဆာကုိမူ မျမင္ခဲ့ရပါေလ။ ယခုတစ္ဖန္ ၿမိဳ႕သစ္သုိ႔ ေရာက္ရျပန္ေတာ့မွ ညေနဆည္းဆာ ကုိ ျပန္ ၍ ျမင္ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွပေသာညေန၏ ဆည္းဆာကုိ ၾကာရွည္စြာၾကည့္၍ စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိစိတ္ မရွိပါ။ တစ္ေန႔လံုး ထုိင္ထားသျဖင့္ ေတာင့္ေညာင္းေနေသာ ေျခမ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ အေၾကာေလ်ာ့ အေညာင္းေျဖရပါဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေရွ႕သုိ႔ ခရီးဆက္ကာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္ သုိ႔ ႏြယ္နီလမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။
ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ တစ္ဖာလံုသာသာခန္႔မွ်သာ ကြာေ၀းပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ႏြယ္နီလမ္းအတုိင္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ မုိးကေလးတစ္ၿပိဳက္ ရြာရံုမွ်ျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ ေရအုိင္ကေလးမ်ား၊ ရႊံ႕ဗြက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရပါ သည္။
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမုိးရိပ္ကမ္းေျခသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ငမုိးရိပ္ ကမ္းနံေဘးရွိ တာလမ္းေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ကရင္အပ်ိဳ မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကရင္ေယာက္်ားပ်ိဳ တစ္ေယာက္ကုိပါ ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာ သူတုိ႔ဘာသာစကားျဖင့္ ရယ္ေမာေျပာဆုိရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔အားျဖတ္က်ာ္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျမာက္မွေတာင္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သစ္ တည္စက ဆိပ္ကမ္းသာ လုပ္ခဲဘဘူးေသာေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ သစ္သား ခံုတန္းလ်ား စိမ္းစိမ္း ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚ၌ ၀င္၍ ထုိင္ကာ အပန္းေျဖေန လုိက္သည္။
ေလေအးသည္ တျဖဴးျဖဴးတုိက္ခတ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔ခင္းက တုိက္ုိက္တြန္းလွန္ေနခဲ့ရေသာ သဘာ၀ကုိ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ေျဖေဖ်ာ္စရာ ဇိမ္ခံစရာအျဖစ္ အသံုးခ်လ်က္ရွိေနပါသည္။
သာ၀၏ အရသာကုိ ခံစားရင္း မ်က္ေစ့ကုိ ခပ္ေမွးေမွးထား၍ အေတြးအလ်ဥ္၌ နစ္ေမ်ာေန စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္နားရွိ ေရအုိင္မွ ဖားဂံုညင္းတုိ႔ ေအာ္သံေၾကာင့္ ျပန္လည္သတိ၀င္လာခဲ့၏။ ယင္းအခ်ိန္၌ေတာ့ ေနေရာင္၀ါသည္ မရွိေတာ့ဘဲ အေရွ႕ဘက္က ထြက္ေပၚလာေသာ ေငြလေရာင္ ကသာ ငမုိးရိပ္ေရျပင္ကုိ ေငြသားပမာ ဖန္တီးထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ေငြေရာင္လက္ေန ေသာ ငမုိးရိပ္ေရျပင္ ကုိ ေငးၾကည့္ေနရာမွ အတိတ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ျပန္လည္သတိရေနမိျပန္ပါ ေတာ့၏။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ က ေန႔သင့္နံသင့္လဲ မဟုတ္ပါလား အဘြားရဲ႕”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးထံမွ “ကခဂဃင” တနလၤာအစရွိေသာ ေန႔နံေရြး ေသာလကၤာကုိ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး ညဘက္အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အဘြားအား ေမးမိပါသည္။
“မင္းဟာ ေမြးကတည္းက အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ သူမ်ားလုိ လူတန္းေစ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကုိယ္ေလးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ လက္ေမာင္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းက ေလးေတြဆုိရင္လည္း မီးျခစ္ဆံေလာက္ ပဲရွိတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြဆုိရင္လည္း မီးျခစ္ဆံေလာက္ပဲရွိတယ္။ ၀မ္းက ကၽြတ္ကၽြတ္ျခင္း အသက္မရွဴဘူး။ အားလံုးက အေသေလးမွတ္ ေနၾကတာ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အသက္ရွဴလာလုိ႔ အသက္ ရွိမွန္း သိရတယ္။ အဲဒီလုိ ေသးေသးေလးကေန အသက္ရွင္ လာၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ လူစဥ္မွီလာတယ္။ မင္းရဲ႕ အသားဟာ ဆုိရင္ အဲဒီလသား အရြယ္ထိ နီရဲေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကုိ ငယ္ငယ္က “နီတြတ္”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။
“ၿပီးေတာ့ မင္းဟာ အခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တယ္။ ပံု နား ေထာင္ တတ္တယ္။ ပံုနားေထာင္ရင္းနဲ႔ လြမ္းစရာေျပာရင္ ငုိတယ္၊ ရယ္စရာကုိေျပာရင္ ရယ္တယ္။ အဲဒီလုိ တျခားကေလးတြ နဲ႔ မတူဘဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းရွိတာေၾကာင့္ အဘြားကပဲ မင္းကုိ “ေမာင္ဆန္း”လုိ႔ နာမည္ေပး ခဲ့တယ္”
“ကၽြန္ေတာ္က ၾကာသပေတးသားဆုိေတာ့ ဘယ္လုိနာမည္ေျပာင္းမွည့္ရင္ ေကာင္းမလဲအဘြား”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ကတည္းက ကုိယ့္နာမည္ကုိ ကုိယ္မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနရ သည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္လုိ နာမည္မ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းတြင္လည္းမရွိ၊ ရြာထဲ၌လည္းမၾကားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းသာ သူမ်ားထက္ ထူးျခားေသာနာမည္ပုိင္ရွင္ျဖစ္၍ေနရသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ား နည္းတူ နာမည္မ်ိဳးကုိ ေျပာင္းလဲမွည့္ေခၚေစလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ဘာလုိ႔နာမည္ေျပာင္းခ်င္ရတာလဲ လူေလးရဲ႕။ မင္းနာမည္အေကာင္းသားပဲ”
အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္အား ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးစုိက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
“ ဟာ မေကာင္းပါဘူးအဘြားရာ။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခၚတတ္တဲ့သူေတြက ေမာင္ဆန္းလုိ႔ေခၚ ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ရုိင္းရုိင္းေခၚတတ္ တဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ငဆန္း၊ ငဆန္းနဲ႔ေခၚတာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ နားေထာင္ လုိ႔မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ငထည့္ေခၚလုိ႔မရတဲ့ နာမည္မ်ိဳး ေျပာင္းမွည့္ခ်င္ တယ္”
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာကုိ ရႈံ႕ရံႈ႕မဲ့မဲ့လုပ္ရင္း ေျပာလုိက္ေလရာ အဘြားသည္ တဟားဟား သေဘာ က်စြာ ရယ္ေမာပါေလေတာ့သည္။ ၿပီးမွ
“ရုိင္းရုိင္းေခးတ္တဲ့လူေတြလဲ ေခၚၾကေပေစေပါ့ လူေလးရယ္။ ဘာမွနာစရာမရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ရုိင္းေတာ့ သူတုိ႔ကုိပဲ လူေတြက ကဲ့ရဲ႕ၾကမွာပါ။ အဘြားကေတာ့ လူေလးနာမည္ကုိ ဘယ္လုိမွ မေျပာင္းေစခ်င္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ နာမည္ထူးျခားတဲ့လူဟာ သူမ်ားထက္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ျဖစ္ထြန္းတတ္တယ္ကြယ့္”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဘြားျမတ္ႏုိးေသာနာမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲရန္ မစဥ္းစားေတာ့ ဘဲ ေနလုိက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္း ဆုိေသာ္ လည္း အေဖ့ဘက္မွ ေတာ္စပ္ေသာ အေဖ့အေမ အဘြား၊ အေဖ့အေဖ အဘုိးႏွင့္ အေဖ့အေဒၚ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလးေယာက္်ား အဘုိးေလးတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေမ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိၾကပါ။ ယင္းသုိ႔ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မရင္းႏွီးရသည္မွာလည္း အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ မေဖာ္ျပမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏ တည္ေနပံကုိ အရင္ ေဖာ္ျပရေပဦးမည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းကုိ အလယ္ဗဟုိထား၍ ေခ်ာင္း၏အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္မ်ား တြင္ အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ထားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရြာတည္းပင္ျဖစ္ ေသာ္လည္း အေရွ႕ဘက္ကမ္း အေနာက္ဘက္ကမ္း ဟု ၂ ျခမ္းကဲြလ်က္ရွိေနေပသည္။ ထုိသုိ႔ ရြာမွာ ၂ ျခမ္းကဲြေနမႈောကာင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွ လူမ်ားႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းက လူမ်ားသည္လည္း စိတ္၀မ္းအသင့္အတင့္ ကဲြၾကသည္။ ဥပမာ အိမ္ေထာင္ေရး၌မွာပင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသားႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းသူကုိ၄င္း၊ အေနာက္ ဘက္ကမ္းသားႏွင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသူကုိ၄င္း လူႀကီး မိဘမ်ားက ၾကည္ျဖဴေလ့မရွိၾကေပ။ ထုိသုိ႔ေသာ စိတ္၀မ္းကဲြမႈ အယူအဆထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖမွာ အေနာက္ဘက္ကမ္းသားျဖစ္၍ အေမ က အေရွ႕ဘက္ကမ္းသူျဖစ္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အေဖ၏ မ်ိဳးရုိးမွာ အညၾတလယ္သမား မ်ိဳးရုိးျဖစ္၍ အေမ့ဘက္ ကမူ လူခ်မ္းသာ ကုန္သည္မ်ိဳးရုိး ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ အေဖႏွင့္ အေမ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ကုိ သေဘာမတူ မၾကည္ျဖဴ ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုမွာ အေမ့တြင္ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ရွိ၍ အေဖ့မွာ ေမြးခ်င္းမရွိေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ေလ သည္။ အေမသည္ အေဖ့ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာခဲ့ၿပီး အေနာက္ဘက္ကမ္း တြင္ ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္း မွ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ခပ္တန္းတန္းရွိေလသည္။ အေဖ့မိဘမ်ားသည္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားမွေမြးထားေသာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ေျမးငယ္ကၽြန္ေတာ့္အား အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္ၾကေပသည္။ အေဖ့အေဒၚ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလး၏ ေယာက္်ားသူတုိ႔မွာလည္း သားသမီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မထြန္း ကားေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သားအရင္းတမွ် ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကျပန္ သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးစုကုိသာ ခင္တြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေမအေဖ အဘုိးအဘြားႏွင့္ အဘြားေလး အဘုိးေလးဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေသာ လူမ်ားသည္ ဤကမၻာ၌ ၆ ေယာက္တည္းသာ ရွိေလသည္။ ထုိ ၆ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အသည္းစဲြ ခ်စ္သလုိ ထုိ ၆ ေယာက္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ လူ ၆ ဦးႏွင့္တစ္ႀကိမ္မွ် တစ္စုတည္း တစ္ ေပါင္းတည္း ေနခဲ့ရသည္ဟု မရွိတတ္ပါ။ မွန္ပါ၏။ ထုိ ၆ ဦးမွာ ၂ ဦးလွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္စီ ျဖစ္ၾက ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္စု သံုးစုကဲြလ်က္ ရွိေနကာ လုပ္ကုိင္ေနထုိင္ရာ ေဒသခ်င္းမွာလည္း ေ၀း ကြာၾကေပသည္။
အေဖႏွင့္ အေမသည္ ရြာ၏ အေနာက္ဘက္ ရြာႏွင့္ ၃ မုိင္ေလာက္ကြာေ၀းေသာ ဥယ်ာဥ္ ေခ်ာင္းေခၚ ေခ်ာင္းကေလးေဘးတြင္ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမြး ဖြားသည္မွာ ပင္ ထုိလယ္တဲ၌ ျဖစ္ေလသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment