မႏၱေလးသူ ပီပီ အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္း မဂၤလာယူၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔ မွာ အနားမွာရွိ တဲ့ သားသမီး စုံညီစြာနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္သစ္ကို ေျပာင္းျဖစ္တယ္ေပါ့။
ႏွစ္သစ္ မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ေနရာသစ္မွာ ဘ၀တစ္ခုကို ေအးခ်မ္းစြာ တစ္ကိုယ္တည္း အျဖစ္နဲ႔ စတင္ တည္ေဆာက္ရေတာ့ မွာမုိ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ဆိုပါေတာ့။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .......
အပိုင္း (၅၈)
"မိမိကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းက သူတစ္ပါးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မည္၏"တဲ့။ ဒီအဆိုက အမွန္ပါပဲ။ မိမိကုိယ္ ကို မေစာင့္ေရွာက္လို႔ ဖ်ားမယ္၊ နာမယ္၊ က်ိဳးမယ္၊ ပဲ့မယ္ျဖစ္ရင္ ကုိယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတစ္ပါး ေတြမွာ စိတ္ေသာက ေရာက္ရဦးမယ္။ ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ေတြ ပိုၾကရဦး မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ဒုကၡမမ်ားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ ထားမယ္ဆိုရင္ မိမိကုိယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ ယူရမွာေပါ့ေနာ္။ တစ္သက္လံုး သားသမီးေတြ တသိုင္းတ၀ိုင္း တရုန္းရုန္း ေနလာရာက အခုလို တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ဘ၀ကို အသစ္စရမွာအတြက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ေနရာ မွာ သားသမီးေတြ ရဲ႕ စည္စည္ပင္ပင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လႈပ္ရွားပံုေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး လြမ္းတမိတဲ့ စိတ္ ကလည္း တစ္ဖက္မွာ ရွိေနေလေသးရဲ႕။
ကိုယ့္အသက္ကို တြက္ၾကည့္ရင္း ေနာက္တစ္လဆို ၆၇ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မွာမို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကလို ေတေတ ေပေပ ေန လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့အပိုင္း ရွိသလို ေန႔လား ညလား မေသခ်ာတဲ့ ေသျခင္းတရားကလည္း နီးကပ္ေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘ၀ကူးေကာင္းေရး အတြက္ အခ်ိန္ေပးရမွာကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္လ်က္ ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ ကိစၥအ၀၀အတြက္ စနစ္တက် ဇယားခ်ထားပါတယ္။ မနက္ေစာေစာပိုင္း မွာ ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥ ျဖစ္တဲ့ ေရေတာ္၊ ဆြမ္းေတာ္၊ ပန္းေတာ္ကပ္၊ သီလယူ၊ အရပ္၁၀ မ်က္ႏွာရွိ သက္ရွိသတၱ၀ါအေပါင္းနဲ႔ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသားမ်ားကို ေမတၱာပို႔၊ တရားတစ္ႀကိမ္ ထုိင္ၿပီးတာ နဲ႔ ေဘာင္းဘီပြပြ၊ အက်ႌပြပြ တစ္ထည္ေကာက္စြပ္ၿပီး ၀ိုင္းတစ္ပတ္ ျပည့္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္၊၊ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္လည္း ေမတၱာပို႔ပါ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာလည္းေမာ၊ ဆာလည္းဆာၿပီ။
မီးဖိုထဲမွာ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္၊ ေပါင္မုန္႔ေလးတစ္ခ်ပ္ ကင္ၿပီး မုန္႔ဗန္းေလးထဲမွာထည့္၊ တီဗီေရွ႕သြား ထုိင္၊ သတင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ စားလိုက္ေတာ့ အလုပ္ႏွစ္ခု တစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးသြားပါေလေရာ။ အေမာလည္း ေျပသြားၿပီမို႔ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားၿပီးကန္ေတာ့၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေပးေ၀၊ အဓိ႒ာန္ပုတီးစိပ္နဲ႔ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၿပီးစီးသြားေတာ့မွာ အိမ္ထဲမွာတင္ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွား တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို မိနစ္ အစိတ္ေလာက္ လုပ္ရပါတယ္။
၁၁နာရီထုိးေတာ့ ေန႔လယ္စာအတြက္ နည္းနည္းပါးပါး ခ်က္ျပဳတ္၊ တစ္ေယာက္စာမို႔ ဇာခ်ဲ႕ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ေနစရာ မလိုဘဲ မီးဖိုထဲက စားပြဲမွာပဲ အလြယ္တကူ ထုိင္စားလိုက္ေတာ့ ၀န္က်ဥ္းစြာနဲ႔ တစ္နပ္စာ ကိစၥ ၿပီးသြားပါေရာ။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး နည္းနည္းပါးပါး ဆက္လုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္လဲၿပီးတယ္ ဆိုရင္ပဲ နာရီ က တစ္ခ်က္တီးေလာက္ ရွိေနၿပီေလ။
ေန႔ခင္း တစ္နာရီက ေလးနာရီထိ ေဆာင္းပါးေရးစရာရွိရင္ ေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ မွတ္စုကူးစရာရွိကူး၊ မိတ္ေဆြ ေတြဆီ ျပန္စာ ေရးစရာရွိ ေရးနဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္တာ လုပ္ေနရလို႔လား မသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ညေန ေလးနာရီ ထုိးတာေတာင္ သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။ ေလးနာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ေနက ခ်ိဳ သြားၿပီေလ။ ေရွ႕က ၀ရန္တာေလးမွာ ထြက္ထုိင္ရင္း အဓိ႒ာန္ပုတီးစိပ္ရတာ ေအးခ်မ္းပါဘိ။ ပင္လယ္နား နီး လို႔ ေလေအးေလးကတည္း တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္လက္ၾကည္လင္စရာပဲ။
စာပို႔ကားက ညေန ေလးနာရီနဲ႔ ငါးနာရီၾကားမွာ ပံုမွန္လာေနက်ပါ။ ပုတီးပတ္ၿပီးတာနဲ႔ စာတိုက္ပံုး သြားဖြင့္ ရတာ ကလည္း ကၽြန္မအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ပို႔လိုက္တဲ့ မဂၢဇင္း တို႔၊ ေလေၾကာင္းစာအိတ္ အျပာေလးတို႔မ်ား ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါဆိုရင္ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ပီတိနဲ႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး လိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ဘယ္သူ ေရးလိုက္တဲ့ ဘယ္က စာမွန္းလည္း မသိ။ မဖြင့္ခင္ကတည္း က စာအိတ္ ျမင္ရုံနဲ႔ ႀကိဳတင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနလိုက္ရတာ ျမန္မာျပည္က စာေလး တစ္ေစာင္ဟာ တကယ္ကို ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေဆးတစ္ခြက္ ျဖစ္ေစကာ အမွန္ပါပဲေလ။
စာေတြ ထုိင္ဖတ္ရင္း အလြမ္းေျပတဲ့အခါလည္း ရွိ၊ ျမန္မာျပည္ကို ပိုလြမ္းရတဲ့အခါလည္း ရွိေပါ့။ အမိေျမ နဲ႔ ေ၀းေနသမွ် တစ္သက္စာ ခံစားရမွာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ငါးနာရီက် သတင္းေၾကညာ ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ တီဗြီေရွ႕မွာ အနားယူရင္း သတင္းနားေထာင္ေပါ့။ သတင္းလည္းၿပီးေရာ ညေနစာ စား၊ ေဆးေၾကာ ရွင္းလင္းလိုက္တာ ၇နာရီထိုးခါမွ အားလံုး ကိစၥျပတ္ေလေတာ့တယ္။
ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ ည၀တ္ လဲၿပီးတာနဲ႔ တတိယအႀကိမ္ ဘုရား၀တ္ျပဳ၊ တရားတစ္ႀကိမ္ ထုိင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ ကိစၥအ၀၀ ၿပီးဆံုးေတာ့မွ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲရင္း ကၽြန္မကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ စာအုပ္အေဖာ္ေတြနဲ႔ အတူ ႏွစ္သက္စြာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္တာ ဘယ္ေသာကာလမွာ အိပ္မက္ ကမၻာထဲ ေရာက္သြား လိုက္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။
အဲလို တစ္ေန႔တာ မိမိအတြက္ ပကာသနကင္း ရိုးရွင္းစြာနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆံုးဖုိ႔ ဇယားခ်ထားေပမဲ့ အခါ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ အနီးအနား ဆယ္မိနစ္ အကြာအေ၀း မွာ ေနၾကတဲ့ သမီးေကသီနဲ႔ ေျမးေတြက အခါမလပ္ ေရာက္လာၾကလိုက္၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္ မသြားရ ဘဲ လမ္းထိပ္ မွာတင္ ေနတဲ့ သမီးအေထြး သူဇာက မနက္ျပန္ ညျပန္ ႀကံဳသလို အ၀င္ အထြက္ လုပ္လိုက္၊ သားအငယ္ ဆံုး အိႏၵာက အေမဆီမွာ ညစာ လာစားလိုက္၊ အေ၀းမွာ ေနၾကတဲ့ က်န္ရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားစြာ ကလည္း တစ္ေန႔မွာ သံုးေလးခါ ဖုန္းဆက္ၾကလိုက္နဲ႔ ကုိယ့္အခ်ိန္ဇယား ထဲက သားသမီးေတြကို မွ်ေ၀ေပးရ တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိေနပါေသးတယ္။
ဒါ့အျပင္ တစ္ပတ္မွာ ၾကာသပေတးေန႔ကလည္း မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာတန္နဲ႔ ဇနီး အယ္လီစီတန္အတြက္ ထားရပါေသးတယ္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက အသက္ ၈၀ေက်ာ္ၾကၿပီ ျဖစ္လို႔ ကားမေမာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သႏၱာစမ္း မွာ ေနစဥ္ကတည္းက အိမ္နီးခ်င္းမို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ကၽြန္မက သူတို႔ လိုအပ္တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တဲ့ ေစ်း၀ယ္ လိုက္ပို႔တာတို႔၊ ဘဏ္တိုက္၊ စာတိုက္၊ ေဆးခန္းစတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြ လိုက္ပို႔ရတာ တို႔ကို လုပ္ေပး ေနက်ပါ။ အခု နာရီ၀က္ခရီးေ၀းတဲ့ သမီးနဲ႔နီးရာ ဖို႔ဒ္ေလာ္ရာေဒးလ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ ခမ်ာ အားငယ္က်န္ခဲ့ပါေရာ။
ဒါေၾကာင့္ ၀တၱရားမပ်က္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါ ျပန္သြားၿပီး အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကို အေဖာ္လုပ္ ရင္း လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေလး ကို ေပးလွဴ ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မ ေရာက္သြားတဲ့ေန႔ဆို သူတို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ စိတ္တက္ၾကြ လို႔။ ေဒါက္တာတန္က ထမင္း ဟင္းခ်က္လည္း ၀ါသနာပါတာေၾကာင့္ ျမန္မာစာ၊ တရုတ္စာ စပါယ္ရွယ္ေတြ ခ်က္ၿပီး ထမင္းပြဲႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦး လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ဦး ျဖည့္ဆည္းေပးရတဲ့ သာမန္ ေသးေသးမႊားမႊား ကိစၥေလးေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ တန္ဖိုးထားတတ္ တဲ့အခါမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖာ စိတ္ခ်မ္းသာ ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနရာအသစ္မွာ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ေအးခ်မ္းစြာ ပံုမွန္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ သားသမီးေတြ တာ၀န္မပိုရေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်န္းမာေရးအတြက္ေရာ၊ ဘ၀ကူးေကာင္ေရးအတြက္ ပါ ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနရင္း ေနသားတက်ေလးရွိလို႔ ႏွစ္ပတ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ခရီးသြားဖို႔ ကိစၥ တစ္ခု ေပၚလာေလရဲ႕။
သမၼတႀကီး ေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေမလကို ASIAN PACIFIC AMERICAN HERITAGE MONTH အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေမလ ၆ရက္ေန႔ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ က်င္းပမဲ့ ေအရွင္းအေမရိကန္ရိုးရာအတြက္ အေရွ႕တိုင္း အသင္း အဖြဲ႕အစည္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားစာ ပို႔လာပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာတဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ တည္ေဆာက္ ဖြဲ႕စည္းထား တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု မဟုတ္လားေနာ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒကလည္း လာေရာက္ အေျခခ်ၾကတဲ့ လူနည္းစုမို႔ ခြဲျခားျခင္း မရွိေစရဘူး။ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရရွိဖို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။
တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမို႔သာ လာေရာက္အေျခခ်ရတာ။ ကိုယ္နဲ႔ အတူ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာေတြလည္း အတူတကြ ယူေဆာင္ လာၾကတာ ျဖစ္ လို႔ ေပ်ာက္ကြယ္တိမ္ေကာမသြားဘဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ရုံမကဘဲ တုိးပြားေအာင္လည္း လူမ်ိဳး တုိင္း ကုိယ္စား ထိန္းသိမ္းေနၾကဆဲပါပဲ။
အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္မ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတဲ့ "ေအရွင္းဖက္ဒေရးရွင္း" မွာ အေရွ႕တိုင္းက တရုတ္၊ ကုလား၊ ျမန္မာ၊ ထုိင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအို၊ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား၊ ဂ်ပန္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္ စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ စုေပါင္းထားတဲ့ အင္အားတစ္ခု ျဖစ္ပါ တယ္။
၀ါရွင္တန္ရွိ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ က်င္းပမဲ့ အေရွ႕တုိင္း အေမရိကန္ ရိုးရာပြဲေတာ္ေန႔မွာ သမၼတႀကီးေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္ ကိုယ္တိုင္ မိန္႔ခြန္းစကား ေျပာၾကားမွာပါတဲ့။ အျခား အေရွ႕တိုင္းဆုိင္ရာ အႀကီးအမွဴးပုဂၢိဳလ္ ငါးဦးလည္း ပါမွာမို႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ အဲဒီပြဲေတာ္ကို တက္ေရာက္ဖို႔ကို သက္ဆိုင္ရာ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားက ကုိယ္စားျပဳ မဲ့သူေတြ ေရြးခ်ယ္စီစဥ္ရတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မကို ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ ျမန္မာအသင္းရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ ခြင့္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ ေတာ့ "ျမန္မာ" ဆိုတဲ့ ဂုဏ္တက္မိျခင္းနဲ႔အတူ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ အျခား အေရွ႕တုိင္းႏိုင္ငံေတြ ကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ၀ါရွ္ငတန္ မသြားခင္ လံုၿခံဳေရးကိစၥအတြက္ ကုိယ္ေရး ရာဇ၀င္ေတြ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။
အေမရိကားမွာ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေတာင္ ထုတ္၀တ္ခြင့္ မႀကံဳရတဲ့ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ေတြ ဘာေတြလည္း ခုမွ ၀တ္စရာေန ရာ ေပၚလို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ကၽြန္မ တက္ခဲ့ရတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္အေၾကာင္း အေတြ႕ အႀကံဳ ေဆာင္းပါး ကို စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ေရးသားေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ယ္မခ်ဲ႕လိုေတာ့ပါဘူး။ အမွတ္တရ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၀ါရွင္တန္ကို ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သမၼတႀကီးေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္ က ႏွလံုးေရာဂါ နဲ႔ အေရးေပၚေဆးရုံ တက္လိုက္ ရတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း မိန္႔ခြန္း စကား မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္ သမၼတႀကီးရဲ႕ ကုိယ္စားအေရွ႕တိုင္းတာ၀န္ခံတစ္ဦးက မိန္႕ခြန္းေျပာၾကား ပါတယ္။
အဲဒီမိန္႕ခြန္းထဲမွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကေတာ့ အေမရိကားကို လာေရာက္အေျခခ်ၾက တဲ့လူမ်ိဳးစုေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ အေရွ႕တိုင္းသားေတြက ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ ပိုတာေၾကာင့္ထူးခၽြန္ တဲ့ပညာရွင္ မ်ားအျဖစ္ ထြန္းကားလာတာ ေတြ႕ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရာက္လာမဲ့ ရာစုႏွစ္ ႏွစ္ ေထာင္ေက်ာ္ဟိုဘက္ပိုင္းမွာ အိမ္ျဖဴေတာ္လို အေရးပါတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာေတြမွာ အေရွ႕တိုင္းသား အမ်ားအျပား ရိွလာေတာ့မွာ ေသခ်ာေၾကာ္ငး ေျပာသြားတာရင္ထဲမွာ စြဲမွတ္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္က အေရွ႕တိုင္းသူ ျဖစ္လို႕လည္း ဂုဏ္ယူမိတယ္ေပါ့။
ေနာက္အမွတ္တရေလးတစ္ခုကေတာ့ သံအမတ္ၾကီးဦးလွျမင့္ဦးက ဖိတ္ၾကားလို႕ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ဖိလစ္ပိုင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ ပါ ျမန္မာသံရုံးကို ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာတိုင္းျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳ တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ထည္၀ါတဲ့ျမန္မာအလံေတာ္နဲ႕အတူ အမွတ္တရ ဓာတ္ ပုံေတြရိုက္ခဲ့ရလို႕ ၀မ္းသာေက်နပ္မဆုံးလည္း ျဖစ္ရပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး အေမာေတာင္မျပေသးပါဘူး။ မတ္လထဲမွာ တာ၀န္နဲ႕ပါရီကို ေရာက္ သြားတဲ့ သားအလတ္ ကိုေရႊစင္က "သား အိမ္ရျပီ၊ မာမီဘယ္ေတာ့ ပါရီလာမွာလဲ"နဲ႕ တဂ်ီဂ်ီ ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ မိခင္ဆိုတာ အျမဲတမ္း သားသမီးေတြရဲ႕ အလိုဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ မဟုတ္လားေနာ္။ "ေမာေတာ့ ေမာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေမာဘူး" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးလိုပါပဲ။ ၀ါရွင္တန္မွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ ဆက္တိုက္နဲ႕ ေမာလာခဲ့ ေပမဲ့ သားအတြက္ အလိုျပည့္ဖို႕က်ေတာ့လည္း မေမာျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါရီက သားဆီသြားဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီရက္ထဲမွာ ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ေနတဲ့သမီးအလတ္ ယမင္းကအေရးေပၚ ေဆးရံု တက္ျပီး ခြဲစိတ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႕ စိုးရိမ္စရာအေျခအေန မဟုတ္ေပမဲ့ ေဆးရုံက ဆင္းစ မထူႏိုင္ မထႏိုင္အခ်ိန္မွာ သားသမီး ငယ္ငယ္ေလးေတြ တစ္ဖက္ နဲ႕ကသီမွာစိုးတာေၾကာင့္ ပါရီကိစၥခဏထားျပီး ကာလီဖိုးနီးယားကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကာငင္ကာ လိုက္သြားရေတာ့တယ္ေပါ့။
ကၽြန္မ လည္း ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ေလယာဥ္ကုမၸဏီကို လုပ္ေကၽြးေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သမီးဆီက ျပန္ ေရာက္ျပီး သုံးရက္အၾကာမွာ ပါရီကို ဦးတည္ပ်ံသန္းေနတဲ့ Air France ေလယာဥ္ၾကီးေပၚမွာ ေရာက္ေနျပန္ျပီေလ။ ကၽြန္မထြက္မလာခင္ သားေရးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ "သားနာမည္ ကိုကိုေၾကာ္ လို႕ေျပာင္းရေတာ့မယ္ မာမီ"တဲ့။
သားက အေမနဲ႕ မကြဲမကြာ အတူတူေနလာတာမို႕ သူ႕ဘာသာတစ္ခုမွ အျဖစ္ရိွေအာင္ မခ်က္ တတ္ပါဘူး။ အခုသူတစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္တတ္တာေၾကာင့္ ေန႕ တိုင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကို ေၾကာ္စားေနရတာ ၾကာလို႕ကိုကိုေၾကာ္အျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သေဘာက်ျပံဳး မိရင္ ပါရီေရာက္ေတာ့ သားကိုတစ္၀ၾကီး ခ်က္ေကၽြးလိုက္မယ္လို႕ စိတ္ ကူးေတြယဥ္လ်က္ ပါရီ ကို ေရာက္ရိွလာပါေရာ။
၈၄ခုႏွစ္က သမီးေကသီတို႕နဲ႕ ပါရီကိုတစ္ေခါက္ေရာက္ဖူူးထားလို႕ ကၽြန္မအတြက္ ပါရီက သိပ္မ စိမ္း လွပါဘူး။ သားရထားတဲ့ အိမ္ကလည္း ေမာင့္ပါးနပ္စ္ ေမွ်ာ္စင္ၾကီးနဲ႕ ကပ္လ်က္မို႕ အကြက္အ ကြင္းက်တဲ့ စည္ကား တဲ့ျမိဳ႕လယ္ေကာင္ျဖစ္လို႕ သြားေရးလာေရး ပိုျပီးအဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ဇူလိုင္လ၊ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ပါရီမွာ မေအးလွေတာ့ဘဲ ဆြယ္တာပါးပါးေလး ေလာက္နဲ႕ အဆင္ေျပျပီး ျပင္ဦးလြင္ ေရာက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။
အခုတစ္ေခါက္ လာတာက အရင္တစ္ခါလို ရက္တိုတိုနဲ႕ အလည္အပတ္ လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သား နဲ႕ေအးေအးေဆးေဆး ေနဖို႕ လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲျပီး ေန႕စဥ္ေန႕ဆက္ ေနရာ အႏွံ႕ေလွ်ာက္ လည္စရာ မလိုဘဲသားအလုပ္အားတဲ့ ရက္ေတြက်မွ တစ္ေနကုန္ ထြက္ၾက၊ ေလွ်ာက္ ၾကည့္ၾကရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္း ရတာမို႕ ပိုျပီးျပည့္စုံေအာင္ ေလ့လာခြင့္ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီး ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းတဲ့တစ္ခ်က္ကလည္း သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေဆြမ်ိဳးလို ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာခင္ျမၾကဴက ပါရိမွာ လူခံအျဖစ္ရိွေနတာေၾကာင့္ အစစ လြယ္ကူေစတာအျပင္ ေဒါက္တာ ခင္ျမၾကဴရဲ႕မိခင္ ေဒၚျမစိန္ပါ ျမန္မာျပည္က ေရာက္ေနခိုက္မို႕ အေဖာ္ရသြားျပီး အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ သြားအတူ လာအတူ အဆင္ကိုေျပလို႕။
ျပႆနာကေတာ့ ဘာသာစကားပါပဲ။ "ဘြန္းရူး"နဲ႕ "မက္စီ"ကလြဲျပီး ျပင္သစ္စကားကို ကၽြန္မက ေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္လို႕ မွတ္စုစာအုပ္မွာ အေရးေပၚအသုံးလိုတဲ့ စကားေတြသားဆီမွာ တပည့္ခံ ျပီးျမန္မာစာလုံးနဲ႕ အသံထြက္ေတြ လိုက္ေရးထားရပါတယ္။ ဒါမွ ဟိုနား ဒီနား ေစ်း၀ယ္သြားလို႕ အလုပ္ျဖစ္တယ္ေပါ့။
ဒီထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း စာရင္းရႈပ္ရတဲ့ကိစၥတစ္ခုကလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ႏိုင္င့နဲ႕ တစ္ႏိုင္ငံ အေျခခံေတြက တူၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ကိုင္သုံးရ တဲ့ေငြက "က်ပ္"၊ အေလးခ်ိန္က "ပိႆာ"။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ ေငြက"ေဒၚလာ"၊ အေလး ခ်ိန္က"ေပါင္"။ ဟင္းခ်က္စရာ တစ္ခုခု ၀ယ္ျပီးတိုင္ ေပါင္ခ်ိန္ကို ပိႆာျဖစ္ေအာင္ သုံးဆခြဲ နဲ႕ေျမႇာက္၊ ေဒၚလာ ကို ျမန္မာေငြ နဲ႕ေျမႇာက္၊ ျမန္မာျပည္ က ေစ်းေတြနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္။
"အံမယ္ေလး" တ-တျပီး ေစ်းၾကီးလွခ်ည့္ရဲ႕နဲ႕ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္လည္း မ၀ယ္ျဖစ္၊ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္ လည္း မယူျဖစ္၊ အိမ္ျပန္လာရင္ ျခင္းေတာင္းက ဗလာ။ နည္းနည္းအေနၾကာလာေတာ့မွ သူ႕၀င္ေငြ နဲ႕သူတြက္ျပီး မွပဲ အသက္ရွဴ၀၀နဲ႕ ေစ်း၀ယ္တာ အထာက်ေတာ့တယ္။ ပါရီေရာက္တာ နဲ႕ ေရာဂါ ေဟာင္း က ျပန္ထလာပါေရာ။
ပါရီမွာ ျပင္သစ္သုံးေငြက "ဖရန္႕၊" အေလးခ်ိန္က "ကီလို"။ အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာက ျပင္သစ္ ဖရန္႕ ၅.၀(၅ ဒသမ ၀)ရိွပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့... ၆ဖရန္႕၊ တစ္ကီလိုမွာက ႏွစ္ဒသမ ႏွစ္ေပါင္။ ဒီ ေတာ့တစ္ခုခု ၀ယ္တာနဲ႕ ကီလိုက ေပါင္ျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဒသမႏွစ္နဲ႕ အေျပးအလႊားေျမႇာက္၊ တစ္ခါ ဖရန္႕ ကေန ေဒၚလာရဖို႕ ၅နဲ႕စား။ ေျမႇာက္ရ စားရတာေတြနဲ႕ ဂဏန္းေတြ ေခါင္းထဲမွာ ပတ္ခ်ာ လည္ျပီး အေျဖက ေတာ္ေတာ္နဲ႕မထြက္။
ေစ်းေတြက ၾကီးပါဘိ။ အေမရိကားနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အနည္းဆုံး ႏွစ္ဆေစ်းရိွပါတယ္။
ေစ်း၀ယ္ရာ သားပါလာတဲ့ေန႕ဆို စိတ္မရွည္ဘူး။ "မာမီ ဘာေတြ ေျမႇာက္စားေနတာလဲ။ ၀ယ္မွာသာ ၀ယ္"နဲ႕ ဆူပါေလေရာ။ လိုခ်င္တာ အကုန္ရတာကေတာ့ အေမရိကားထက္ သာတယ္လို႕ဆိုရမွာပါပဲ။ ပါရီ မွာ Chin Town ဆိုတာၾကီးမွ ဟိန္းလို႕၊ ႏွစ္ခုေတာင္ရိွပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဆိုတာလည္း တရုတ္တန္းတစ္၀ိုက္က လမ္းေတြေပၚမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္ကိုတိုးလို႕၊ ပြဲေတာ္ၾကီးလား ေအာက္ေမ့ရပါ တယ္။
အေမရိကားမွာ ဖန္ပုလင္းနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံက လာတဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ်က ပါရီမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခုပဲအပင္က ခူးလာတဲ့အတိုင္း ေကာ့ပ်ံျပီး စိမ္းစိုလို႕။ ဘူးညြန္႕၊ ဘူးရြတ္၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ မယ္ဇလီရြက္၊ ဒန္႕သလြန္ရြက္၊ ကင္ပြန္းသီး၊ မွ်စ္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ မန္းက်ည္းသီးစိမ္းကအစ အကုန္ရ တာမို႕ ကၽြန္မ မ်က္စိေတာင္ ကၽြန္မမယုံႏိုင္ဘဲ အ့ံၾသယူရပါတယ္။
သစ္သီးေတြကလည္း စုံမွစုံ။ ဒူးရင္းသီး၊ မင္းကြတ္သီး၊ ၾကက္ေမာက္သီး၊ ကနစိုးသီး၊ ၾသဇာသီး၊ မာလကာသီး၊ သလဲသီး၊ သရက္သီး အားလုံး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ သယ္လာ တာလဲေတြးရင္း စီးပြားေရးေတာ္လွ တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕။
ျပင္သစ္ေတြ ကေတာ့ အစုံစားတာပါပဲ။ ယုန္သား၊ ဖားသား၊ ငုံးသား၊ ခရုသား၊ ကဏန္း၊ ဘာမွန္ အမည္ မတပ္ႏိုင္တဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ခါက ငုံးသားမစားဖူးလို႕ ဆိုျပီး သားက၀ယ္လာတယ္။ အထုပ္ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၾကိဳးနဲ႕တုပ္ လ်က္ထြက္လာလို႕ မစားရက္တာ နဲ႕ ဒီအတိုင္း ျပန္ထုပ္ျပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေရာ။ "ေနာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ငုံးသား မစားေတာ့ဘူး"ေျပာျပလို႕ စာနာမႈနဲ႕ ၾကင္နာတတ္တဲ့ သားကိုအေမၾကီးက သာဓုေခၚရင္း ခ်ီးက်ဴး ရပါေသးတယ္။
တစ္ခါကေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ေလာကြတ္ေခ်ာ္မိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေစတနာ မ်က္ႏွာေကာင္းမရတာ မ်ိဳးလည္း ၾကံဳရပါတယ္။ တစ္ေန႕ တရုတ္တန္းက ဆူးပုပ္ရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ၀ယ္ ထားျပီး ၾကက္ဥနဲက က်က် နနေမႊျပီး ေၾကာ္ထားတာ။ ဒီေန႕ေတာ့ ကိုယ့္သားေလး ထမင္းျမိန္လိမ့္ မယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး နဲ႕ ေစာင့္ေနပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ေနတာက ၆ထပ္။ သားအလုပ္ကျပန္လာလို႕ ဓာတ္ေလွကားတံခါးဖြင့္တက္လိုက္တာနဲ႕ ဆူးပုပ္ ရြက္ အနံ႕က ေျခာက္ထပ္ကေန အာက္ဆုံးထပ္ထိဆင္းျပီး အၾကိဳေတာ္ ေထာက္ ေရာက္ႏွင့္ ေနျပီေလ။ အိမ္ထဲ ၀င္လာတာနဲ႕ သားက ဆူေတာ့တာပဲ။
"မာမီရယ္...အဲဒီဆူးပုပ္ရြက္ၾကီးေက်းဇူးျပဳျပီး ေနာက္မခ်က္ပါနဲ႕ေတာ့။ တစ္တိုက္လုံး ဟိုေအာက္ ထပ္ထိေရာက္ေအာင္ နံေဟာင္ေနတာ ရွက္စရာၾကီး"တဲ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ အဲသေလာက္ အနံ႕ျပင္းမယ္လို႕ ကၽြန္မမေတြးထင္မိပါဘူး။ ျမန္မာထမင္း ဟင္းေတြးက ခံတြင္းေတြ႕စရာ အရသာေကာင္းေပမဲ့ အနံ႕အသက္ကေတာ့ တကယ္ျပင္းထန္ လြန္းလွတာ အမွန္ပါပဲ။ လန္ဒန္မွာေနခိုက္ ငါးပိရည္က်ိဳလို႕ ျပႆနာျဖစ္ရတဲ့ဆရာဦးတင့္တယ္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေဆာင္းပါး ေလး ကို ေျပးျပီး သတိရ လိုက္မိပါေသးရဲ႕။
ပါရီမွာက ၾကည့္စရာ၊ ေလ့လာစရာ၊ မွတ္သားစရာ ေနရာေတြက မ်ားျပားလြန္းတာေၾကာင့္ သားရုံးပိတ္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္ေတြ ဆိုရင္သားအမိႏွစ္ေယာက္ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ထြက္ၾက ေတာ့တာပဲ။ သြားေရး လာေရးက အလြန္ကို အဆင္ေျပတာပါ။ ကိုယ့္ကားနဲ႕သြားရင္ေတာင္ ကားရပ္စရာေနရာရွာရတဲ့ ဒုကၡက ရိွေသးတယ္။ ေျမေအာက္ရထား၊ မက္ထရိုေတြ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ က လြယ္ကူလိုက္ တဲ့ျဖစ္ျခင္းမို႕ ျမိဳ႕ျပင္ သြားတဲ့အခါက်မွ ကိုယ့္ကားကိုသုံးျဖစ္ေတာ့တယ္။
က်န္တဲ့ရက္ေတြက က် သားအလုပ္သြားျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ က်န္းမာေရး ေ၀ယ်ာ ၀စၥေတြ လည္းျပီးေရာ အနီးအနားတစ္၀ိုက္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ သားကရုံးေရာက္ လို႕အိမ္ျပန္ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ အေမကမရိွေတာ့ဘူး။
"မာမီ ျပင္သစ္ စကားလည္းမတတ္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္မသြားနဲ႕။ လမ္းေပ်ာက္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ"တဲ့။
သားကသာ စိတ္ပူေနတာပါ။ ကၽြန္မကသားနဲ႕အတူသြားတဲ့အခါတိုင္း ဘယ္လမ္းေထာင့္မွာ ဘာ အမွတ္အသား ရိွတယ္ဆိုတာေတြ မွတ္ထားျပီး ျပန္လာရင္ မွတ္စုစာအုပ္မွာ ေတးထားျပီးသား မို႕ေတာ္ရုံ တန္ရုံ အနီးအနားတစ္၀ိုက္ သြားလို႕ကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေန တဲ့ေမာင့္ပါးနစ္ ရပ္ကြက္ ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ကမၻာအရပ္ရပ္က အႏုပညာသည္ေတြ စုေ၀းရာ ေနရာေလ။
ခုေခတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးေရွးေခတ္က ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ပီကာဆိုတို႕၊ စာေရးဆရာၾကီး ဟဲမင္းေ၀း တို႕တစ္ေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြပဲေပါ့။ ဟဲမင္းေ၀းအရက္မူးျပီး ပုလင္းေတြ ရိုက္ခဲြေသာင္းက်န္း ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတာင္ ခုထက္ထိအမွတ္တရ လုပ္ျပီး ျပသထား တာ ရိွပါေသးတယ္။
ပါရီဆိုတာက ရာဇ၀င္နဲ႕ အႏုပညာႏွစ္ရပ္ ေရာေမႊထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္လားေနာ္။ ေမာင့္ပါးနပ္စ္ မွာအႏုပညာသည္မ်ား စုေ၀းရာကမၻာေက်ာ္ ကေဖးသုံးခု ခုထက္ထိ နာမည္ၾကီးဆဲရိွပါေသးတယ္။ နာမည္ေတြက Dorie, Couploe နဲ႕ A Rotonde ပါတဲ့။ ပါရီမွာလူေတြအေျခခ်ခဲ့တာ ဘီစီ ၂၅၀ရာ စုကတည္း က ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာခဲ့ျပီပဲ။ Notre Dame ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းၾကီးတို႕ Sacred Heartဘုရားေက်ာင္းၾကီးေတြလည္း ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က ေရွးေဟာင္းဗိသုကာ လက္ရာေတြနဲ႕ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အံ့မခန္းေလ့လာစရာေတြ အျပည့္ပါပဲ။
ဒီဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းၾကီးထဲမွာ ကၽြန္မႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ စနစ္ကေလးတစ္ခုေတာ့ ခုထိေမ့ မရေသး ပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းၾကီးက ပန္းခ်ီ ပန္းပုလက္ရာေတြနဲ႕ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္သေလာက္ လာေရာက္ၾကသူေတြ လည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက ဒါေလာက္လူေတြမ်ားျပား ၾကေပမဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ပီသစြာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျခင္းပါပဲ။ ေလ့လာသူက ေလ့လာ၊ ၀တ္ျပဳသူက ၀တ္ျပဳ၊ မီးပူေဇာ္သူက ပူေဇာ္၊ သူ႕က႑နဲ႕သူ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာင့္အ ယွက္ မရိွၾကပါဘူး။
မီးပူေဇာ္တဲ့ ေနရာမွလည္း ဖေယာင္းတိုင္ ေရာင္းခ်သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မရိွဘဲ ရုပ္တုေတာ္ရဲ႕ေရွ႕ မွာဖေယာင္းတိုင္ အရြယ္အစားမ်ိဳးစုံကို ဒီအတိုင္းစီျပီးခ်ထားပါတယ္။
အရြယ္အစား အလိုက္ ေစ်းႏႈန္းေတြကပ္ထားတဲ့ပုံကေလးေတြလည္း ေရွ႕မွာခ်ထားေပးေတာ့ မီးပူ ေဇာ္ လိုသူက သူ႕ရဲ႕သဒၶါတရားအတိုင္း ဖေယာင္းတိုင္းအရြယ္အစားကို ေရြးယူ၊ က်သင့္ေငြ တြက္ျပီး ေရွ႕ မွာတန္စီထားတဲ့ ပုံးေလးထဲထည့္ခဲ့ရုံနဲ႕ ကိစၥကျပီးပါေရာ။
ကုသိုလ္ယူဖို႕ လာသူေတြအေနနဲ႕ တန္ရာတန္ဖိုး ထားခဲ့မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။ ကမၻာေက်ာ္ Louvreျပတိုက္ေရာက္ေတာ့လည္း အေမရိကားမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကို သတိရတဲ့ အျဖစ္ကေလးလည္း ၾကံဳရပါေသးတယ္။ Louvreျပတိုက္မွာ ပန္းခ်ီပန္းပုလက္ရာေတြ၊ ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္းေလးေထာင္ကစျပီး ဂရိေခတ္၊ ရိုမင္ေခတ္ ေဂၚဆစ္စတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပစၥည္းေတြေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီက အႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ၁၅ရာစု၊ ၁၆ရာစု ဒီဘက္ေခတ္အထိ အဆင့္ဆင့္ ေျပာာင္းလဲလာပုံေတြ ေလ့လာခ်င္စရာ မဆုံးပါပဲ။
အဲဒီအထဲက မလြတ္တမ္းၾကည့္ထိုက္တဲ့ အႏုပညာေျမာက္ လက္ရာသုံးခုကေတာ့ ေခ်ာေမာလွပ လြန္းတဲ့ Venusနတ္သမီးရုပ္တုရယ္၊ အလြန္တစ္ရာ ေယာက္်ားပီသစြာ အခ်ိဳးအစားက်နလြန္းတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ပန္းပု Davidရဲ႕ ရုပ္တုနဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ အျပံဳးပိုင္ရွင္ မိုနာလိဇာနဲ႕ ပန္းခ်ီ ကားပါပဲလို႕ ဆိုစမွတ္ျပဳပါတယ္။
ညႊန္းဆိုခ်က္အတိုင္း ၾကည့္ဖို႕ Venusနတ္မိတယ္ ရုပ္တုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးႏွစ္ ေယာက္ ကိုသတိရလို႕ တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးမိပါေသးရဲ႕။ အေထြးဆုံးသမီး သူဇာက ေမြးကတည္း ကလက္မ စုပ္တာ ေလးငါးႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ စုပ္လို႕ေကာင္းဆဲ။ လက္စုပ္တာ ျပတ္ေအာင္ နည္း မ်ိဳးစုံနဲ႕ လုပ္တာ လည္း မေအာင္ျမင္ပါဘူး။
တစ္ေန႕မွာသမီးေကသီက မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္ခုထဲက ဗီးနပ္စ္နတ္သမီးပုံ ေတြ႕တာနဲ႕ သူဇာကိုေခၚ ျပျပီး "ေတြ႕လား၊ ဒီနတ္သမီး လက္တစ္ဖတ္ျပတ္ျပီး တိုေနတာ။ အဲဒါလက္စုပ္လို႕ တျဖည္းျဖည္း တိုသြားတာေပါ့" လို႕ လံၾကဳတ္ဇာတ္ထုပ္လုပ္ျပီး သူ႕ညီမကိုျဖဲေျခာက္လိုက္တာ တကယ္လန္႕ဖ်ပ္ ျပီးမသူဇာ၀ါးခနဲ ငိုခ် ပါေလေရာ။ အဲဒီကတည္းက လက္စုပ္ေရာဂါလည္း တစ္ခါတည္း ျပတ္သြား ေတာ့တာပဲ။
ဘယ္တိုင္းျပည္ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မအတြက္ သားသမီးေတြကို သတိရစရာ ဇာတ္ လမ္းစုံ ကရိွေနတတ္ျမဲပါပဲ။ ပါရီမွာေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္လတာမွ် သားနဲ႕အတူေနျပီး အေမရိ ကားကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာရိွၾကတဲ့ သားသမီး မိသားစုအားလုံးလည္း သူတို႕ဘ၀နဲ႕ သူတို႕ ရုန္း ကန္လႈပ္ရွားေနၾကျမဲ မို႕ စိတ္ေအးရပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ မႏွစ္က စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ခိုက္ စြန္႕စားခန္းယူ ျပီးကုမၸဏီ၀ယ္လိုက္တဲ့ သားအၾကီး "၀င္း"အတြက္ စိတ္ပူတာနဲ႕ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရင္း အေျခအေနကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"အားလုံး အဆင္ေျပတယ္ မာမီ။ အလုပ္က နည္းနည္းျပန္တက္လာလို႕ လူသစ္ေတြေတာင္ ထပ္ငွား ရေသးတယ္။ မာမီ ယုံမွာေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အခု သားဆီမွာ ျမန္မာႏွစ္ဦး ခန္႕ထား တယ္"တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားလို႕ သားကိုဘယ္ပုံဘယ္နည္း ဆုံစည္းၾကလဲဆိုတာ ေမးၾကည္မွ သားေျပာျပတာ နားေထာင္ရင္း ရယ္ရပါေသးတယ္။
သားက လူလိုလို႕ သတင္းစာမွာ ေၾကညာလိုက္ေတာ့ အလုပ္လိုသူေတြက ဆယ္သြယ္ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအထဲ မွာ "အာမက္"ဆိုသူ တစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ လုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး စက္ပစၥည္းဆိုင္ ရာ အေတြ႕အၾကံဳရိွသလား။ ပညာအရည္အခ်င္းရိွသလား စတာမ်ိဳးေတြ ေမးရတယ္ေပါ့။ အာမက္ ကဘြဲ႕ရျပီးသား၊ စက္နဲ႕ဆိုင္ရာ အေတြ႕အၾကံဳရိွျပီးသား ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ဖူးလဲေမး ရ ျပန္ေရာေလ။
ဒီေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရလာျပီး ကုန္ေစ်းတန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ေမာ္ေတာ္ ကားဆိုင္၊ တြင္ခုံဆိုင္ ဖြင့္လာတဲ့သူ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သားက ျမန္မာလို ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္ ဖုန္းလိုင္းက ကိုအာမက္ အံ့ၾသသြားေလရဲ႕။ ခ်က္ခ်င္းျမန္မာျပည္သားခ်င္း စကားလက္ဆုံ က်သြား ျပီး တရင္းတႏွီးျဖစ္သြားၾကေတာ့တာလို႕ သားကေျပာျပပါတယ္။ ကိုအာမက္က အေမရိကား ကို ေရာက္တာ ရက္ပိုင္းပဲ ရိွေသးတာတဲ့။ သားက "ျမန္မာ"ဆိုတာနဲ႕ ဦးစားေပး ခန္႕လိုက္တာတဲ့ေလ။
ေနာက္တစ္ေန႕ အလုပ္၀င္ျပီးေတာ့ သူ႕ဇနီး မမူဒါလည္း ဘြဲ႕ရျပီးသား မိန္းကေလးမို႕ သူ႕ကိုပါ ေနရာရိွရင္ ခန္႕ပါ လို႕ ကိုအာမက္က အကူအညီေတာင္းတဲ့အတြက္ အခုေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ ေယာက္စလုံး အလုပ္ လုပ္ေနၾကပါေရာ။ ေနာက္တစ္လမွာ သားကသူ႕ကုမၸစီကို လာၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္မဆီကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို႕လိုက္တာ နဲ႕ ရွီကာဂိုကိုေရာက္သြားေတာ့ စက္ရုံမွာ ကိုအာမက္ နဲ႕မမူဒါတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဆုံခြင့္ ရလို႕ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါတယ္။
အခုဒီေဆာင္းပါးကို ေရးသားေနတဲ့အခ်ိန္ထိ ၁၁ႏွစ္ၾကာမွ် ကိုအာမက္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံသားရဲ႕စက္ ရုံမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္ေနၾကဆဲအျပင္ ရာထူူးေတြ တိုးရုံမကဘဲ အစ္ကိုနဲ႕ တူေလးတစ္ေယာက္ပါ ေနာက္ ထပ္၀င္ လုပ္ေနၾကလို႕ မိသားတစ္စုလုံး ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မ အလည္ေရာက္ သြားတိုင္းလည္း မမူဒါက ဒံေပါက္ စပါယ္ရွယ္ ခ်က္ေကၽြးေနက်ေလ။ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္ေပမဲ့ တစ္ျပည္ တည္းသား ေသြးခ်င္းသားရင္းေတြဟာ ျပည္ပမွာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ေဆြမ်ိဳး ရင္းခ်ာစိတ္ထားႏိုင္ၾကရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲေနာ္။
ဒီတစ္ႏွစ္လုံး ကၽြန္မလည္း တစ္ကိုယ္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနပါေတာ့မယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ တစ္ေယာက္ တည္းေနဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျပီး ေျပာင္းလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၁၉၉၁ ႏွစ္ဦးကတည္းက ခရီးေတြဆက္လိုက္တာ အခုလည္းရွီဂာာဂိုက ျပန္ေရာက္ခါစပဲ ရိွေသးတယ္။ သမီးေကသီက...
"မာမီ အေမာေျဖဖို႕ စိတ္မကူးနဲ႕ဦး။ သမီးတို႕ မိသားစုအားလုံး ဂယ္ရီ႕အေမလည္း ပါမယ္။ ဆြတ္ ဇာလန္၊ ျပင္သစ္နဲ႕ လန္ဒန္ကို ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ သြားၾကမယ္။ မာမီပါလိုက္ခဲ့"တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ခရီးတစ္ ခု ထြက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဂ်နီဗာကိုေရာက္ေတာ့ ေအးလိုက္တာ ခုိုက္ခိုက္တုန္ပါပဲ။ ဂယ္ရီက သူ႕သမီး နဲ႕သားကို စႏိုးစကီး သင္ေပးခ်င္တာမို႕ စကီးလုပ္လို႕ရမဲ့ စခန္းတစ္ခုမွာ ေနရာၾကိဳတင္ယူထားျပီး သားပါ။
သမီးခန္႕စႏၵီကခုမွ ငါးႏွစ္၊ အငယ္ ခန္႕သီဟက သုံးႏွစ္။ ဒီအရြယ္ကတည္းက သူတို႕လူမ်ိဳးေတြက အားကစားမွန္သမွ်ကို အစပ်ိဳးထားၾကျပီေလ။ ကေလးေတြကလည္း စကီးလုပ္ရမွာကို စိတ္လႈပ္ ရွားစြာနဲ႕ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ပတ္ပတ္လည္ေတာင္တန္းၾကီးေတြ ၀န္းရံ ထားျပီး ေတာင္ထိပ္ ေတြ မွာ ႏွင္းခဲေတြ ျဖဴေဖြးေနတာမို႕ ရႈ႕ခင္းက လြမ္းေမာဖြယ္ရာပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႕ ဂယ္ရီရဲ႕အေမ ေပၚလီနာ ႏွစ္ေယာက္သား တည္းခိုရိပ္သာ ၀ရန္တာက ေနျပီး ရႈခင္းေတြ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အပန္းေျဖရတာကို အဘြားၾကီးေတြပီပီ ႏွစ္သက္ေက်နပ္လို႕။ သမီးေကသီတို႕ မိသားစုကေတာ့ တစ္ေနကုန္ စႏိုးစကီး သြားၾက၊ ညေနတိုင္း အားအင္ေတြကုန္ခန္းျပီး မလႈပ္ႏိုင္ ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဂ်နီဗာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလးငါးရက္ေနျပီးမွ ပါရီကို မီးရထားနဲ႕ ကူးၾက ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ မီရထားစီးရခဲမွ်မို႕ ကေလးေတြက သေဘာက်စြာနဲ႕ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလ ရဲ႕။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း မီးရထားနဲ႕ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာသြားခဲ့ရဖူးတာ ေၾကာင့္ မီးရတား စီးခြင့္ရတိုင္းမႏၱေလးကို လြမ္းရတာအေမာပါပဲ။ အရင္တစ္ေခါက္ျပင္သစ္ျပည္၊ နိစ္ျမိဳ႕ကပါရီကို ညရထား စီးသြားရတာမို႕ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြရဲ႕အလွ ကိုမခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ ေန႕ ရတားစီးရတာ ဆိုေတာ့ ျဖတ္သန္းရတဲ့သဘာ၀အလွကို ေကာင္းစြာခံစားရတာေၾကာင့္ သြားရ က်ိဳးနပ္တဲ့ ခရီးတစ္ခုပါပဲ။
ပါရီေရာက္ေတာ့ ဘူတာမွာ ကၽြန္မရဲ႕သားကိုေရႊစင္နဲ႕အတူ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာခင္ျမၾကဴရဲ႕ သားAlfredပါလာၾကိဳေနၾကပါတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ျပန္ဆုံၾကေတာ့တြဲေပၚမွာ ပြတ္ေလာ ရိုက္ဆူညံ သြားေတာ့တာပဲ။ ပါရီရဲ႕အလွက ေဆာင္းမွာလည္းအႏုပညာဆန္စြာ တစ္မူထူးျခားေန တာသတိထား မိပါတယ္။ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းေငြ႕ေတြၾကားက ေရာင္စုံမီးလုံးေတြ လင္းလက္ေနပုံက လြမ္း ေမာဖြယ္ရာ လိုလို။ ျမိဳ႕ထဲက လမ္းမၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာလည္း ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အဆင္ အျပင္ေတြနဲ႕ ထည္၀ါလို႕။ လမ္းဆုံးလမ္းခြထိပ္ မွာ အေပ်ာ္တမ္း တီးမႈတ္သီဆိုေနၾကတဲ့ ဂီတအဖြဲ႕ ေတြဆီက ဓမၼေတးသံေတြကလည္း နားဆင္ရသူအဖို႕ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာအတိ။
မလာခင္ကတည္းက ကၽြန္မတို႕နဲ႕ မိသားစုတစ္ပိုင္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ နယူးေယာက္က ခ်ိဳခ်ိဳဦးနဲ႕ ပါရီမွာဆုံၾကဖို႕ သမီးေကသီက ၾကိဳတင္ခ်ိန္းထားတာမို႕ ခ်ိဳခ်ိဳက လည္း ေရာက္ႏွင့္ေနျပီေလ။ ေစ်း ၀ယ္ၾကိဳက္ၾက တဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား ပါရီလို ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ မွာ ေရာက္ေနေတာ့မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ေစ်း၀ယ္ တဲ့ အလုပ္နဲ႕ တစ္ေနကုန္ပါေလေရာ။
နာမည္ေက်ာ္ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာဆိုင္ေတြကလည္း ေပါမ်ားပါဘိ။ ရွယ္နယ္လ္တို႕၊ ခရစၥရန္ဒီရိတို႕ ၀တ္ စုံေတြဆို ေဒၚလာေထာင္ဂဏန္းကေန ေသာင္းဂဏန္းအထိ ရိွတာပါ။ ရွယ္နယ္လ္ပိုက္ဆံအိတ္တို႕၊ ခါးပတ္ တို႕၊ နားဆြဲတို႕ ဆိုတာလည္း ၀တ္ထားရင္ သားနားတဲ့ ရုပ္ထြက္သြားေလာက္ေအာင္ ထည္၀ါသြားတာ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာအရပ္ရပ္က ေငြကို ေရလိုျဖဳန္းႏိုင္သူေတြ ကပါရီမွာ စားက်က္ က်ေလတယ္ေပါ့။
အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးေတြ ရွယ္နယ္လ္ကုန္တိုက္ထဲမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ၀ယ္အားေကာင္းသလဲဆိုတာ အေရာင္းကေလးမေတြ ဂ်ပန္စကား တတ္သူမ်ိဳးမွ ေရြးငွားထားရတဲ့ အထိလို႕ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္သမီး ေကသီက ေစ်း၀ယ္ငမ္းရုံမကဘဲ အစားလည္း ငမ္းပါေသးတယ္။ သူအစားငမ္းေကာင္း လို႕သား နဲ႕သမီး ပါရီမွာေသာင္တင္ က်န္ရစ္မဲ့အျဖစ္ကေလး တစ္ခုလည္း ၾကံဳရေသးရဲ႕။ ကၽြန္မ သမက္ဂယ္ရီက မိသားစုအေပၚမွာ အလြန္အလိုလိုက္ အလြန္လည္းစိတ္ရွည္တတ္သူပါ။ သူ႕သား သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘဲ ဂရုစိုက္တတ္ပါတယ္။
သားကလည္း သူ႕အစ္မေရာက္ခိုက္ ေနရာအႏွံ႕လိုက္ျပပါတယ္။ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ အက္ဖက္လ္ တာ၀ါတိုက၊ မာေဆးလ္နန္းေတာ္တို႕၊ လုဗၺ္ျပတိုက္စတဲ့ ျပတိုက္ေပါင္းမ်ားစြာ အျပင္ဘုရားေက်ာင္း ေပါင္းစုံ၊ ဖက္ရွင္ရိႈး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ လိုက္ပို႕ေပးရုံနဲ႕ မျပီးေသးဘူး။
"တို႕ျမန္မာျပည္ကလို ကုလားအစာ အစုံရတဲ့ လက္တင္ရပ္ကြက္ ဆိုတာရိွတယ္။ သြားမလား"နဲ႕ သူ႕အစ္ကို စကားစလိုက္ေတာ့ အစားမက္တဲ့အစ္မက ခ်က္ခ်င္းလိုက္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သား ေျပာတဲ့အတိုင္း လက္တင္ရပ္ကြက္မွာ ကုလားအစာအမ်ိဳးစုံပါပဲ။ တစုတေ၀း ေန႕လယ္စာ စားၾက ျပီးေတာ့ ဂယ္ရီက ကိုယ္လက္သန္႕စင္ခ်င္တာနဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေမနဲ႕ အပ္ထားခဲ့ျပီး စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းခန္း ၀င္သြားတာတဲ့။
ဒါေတြကို ကၽြန္မတို႕လည္း သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။ လမ္းတစ္ဖက္က ကုလား အခ်ိဳမႈန္႕ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ေရာ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ ေကသီတို႕ႏွစ္ေယာက္ အူယားဖားယားနဲ႕ အေျပး အလႊား ၀င္သြားၾကျပီး ၀ယ္လိုက္ၾကတာ မလိုင္လုံးေတြေရာ၊ ဂ်ေလဘီေတြေရာ၊ စာကေလးေခ်း ေတြေရာစုံလို႕ တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ အမ်ိဳးစုံ၀ယ္ေနၾကတာ ျမင္မိပါရဲ႕။ မေကသီကအစားမွာ မဲေနမို႕ သူ႕ကိုအပ္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း သတိုမရေတာ့ဘူးေလ။
ဂယ္ရီ က ထြက္လာေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွာလို႕မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕ေပၚလိနာကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းစုံ မသိလိုက္ေတာ့ တျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕ရပ္ျပီး သူတို႕ ထြက္အလာ ကို ေစာင့္ ေနမိတာေပါ့။ ဂယ္ရီဆိုတာ မ်က္ႏွာကိုပ်က္လို႕။ သားေရာ၊ ဂယ္ရီေရာ ပ်ာယာခတ္ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္လိုက္ရွာရတာ။ ေနာက္ဆုံးလမ္းမၾကီး ေရာက္ေတာ့မွ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တည္း ေလွ်ာက္ သြားေနၾကတာ ေတြ႕ျပီး မနည္းလိုက္ဆြဲေခၚခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အားလုံးလည္း စိုးထိတ္လို႕ အသက္ေတာင္မရွဴႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဂယ္ရီလည္းေဒါသမထြက္ စဖူးထြက္ျပီး သူ႕မိန္းမကို ဆူေပါ့။ သည္းထိတ္ရင္ဖိုနဲ႕ ရင္းျပီး၀ယ္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီအခ်ိဳမုန္႕ထုပ္ၾကီး လည္း မစားလိုက္ ရပါဘူး။ မခ်ိဳခ်ိဳက ဘဏ္တိုက္၀င္ျပီး ေငြလဲတာအခ်ိဳမုန္႕ထုပ္ၾကီး ဘဏ္တိုက္ မွာ ေမ့က်န္ထားခဲ့လို႕ ကိုေရႊစင္အိမ္မွာေကာ္ဖီေတြ ေဖ်ာ္ျပီးကာမွ ပါမလာတာနဲ႕ ပြဲကိုက်လို႕ ရယ္ၾက ရတာ။
ပါရီ ခရီးကေတာ့ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ပါရီမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနျပီးမွ လန္ဒန္ကို ကူးၾကပါတယ္။ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလိုက္တာ။ လမ္းေပၚက စာတိုက္ပုံ အနီ ၾကီးက အစ ျမန္မာျပည္က စာတိုက္ပုံးနဲ႕ တေထရာတည္းပဲေလ။ ကၽြန္မကေရာက္ေလရာမွာ စာတိုက္ပုံးရွာျပီး စာထည့္ေနက်။ အေမရိကားက စာတိုက္ပုံးေတြက အျပာေရာင္ပါ။ ပါရီကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မစာတိုက္ပုံး ရွာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
သူက်ေတာ့အ၀ါေရာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ တျခားစာတိုက္ပုံးေတြလို လမ္းထိပ္ပလက္ေဖာင္းမွာရိွမေန ဘဲ တိုက္နံရံမွာ ကပ္ထားတာကိုး။ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ အမိျမန္မာျပည္က ပုံစံအတိုင္း နီရဲရဲစာတိုက္ပုံးၾကီးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။ လန္ဒန္ ရာသီ ဥတုကေတာ့ မိုးေလးတဖြဲဖြဲနဲ႕ လြမ္းေမာခ်င္စရာၾကီး။ ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ ျမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လိုက္ျပ တဲ့စီးတီးတိုးကို ယူျပီး ၾကည့္ၾကပါတယ္။ နာမည္ၾကီးတဲ့ Big Benနာရီၾကီးတို႕၊ ဘာဂင္ဟမ္နန္း ေတာ္တို႕ ေနရာစုံၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပုံေတြလည္း ရိုက္ၾကေပါ့။ ေနရာတိုင္း အိမ္ေရွ႕တိုင္းက ပန္းျခံထဲ မွာေရာင္စုံဖူးပြင့္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ၊ က်ဴးလစ္ေတြစတဲ့ ပန္းမ်ိဳးစုံကို လွလွပပ စိုက္ထားတာ ပသာဒ ရိွလွပါရဲ႕။
ကၽြန္မတို႕ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေလ။ နာမည္ၾကီး Harrodsကုန္တိုက္ၾကီးမွာ အၾကီး အက်ယ္ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ၾကီးဖြင့္ပြဲအတြက္ အေမရိကားက အဆိုေက်ာ္ဒိုင္ယာနာေရာ့စ္ ကိုယ္ တိုင္လာျပီး ဖြင့္ေပးမွာဆိုေတာ့ လူေတြမွ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ေစ်းေရာင္းပြဲကိုကမၻာအရပ္ရပ္ကကို လာ၀ယ္ၾကရတဲ့ထိ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ခိုက္နဲ႕ၾကံဳလို႕ ဒိုင္ယာနာေရာ့စ္ ေလွကား ေပၚကသီးခ်င္းဆိုရင္း တစ္ထစ္ခ်င္း ဆင္းလာတာကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ေစ်းေတြကေတာ့ ေခါင္ခိုက္ပါပဲ။ ပစၥည္းအမ်ိဳးအစား ေကာင္းသလို ေစ်းလည္းေကာင္းပါရဲ႕။ ဂယ္ရီ ကကၽြန္မနဲ႕အတူ သူ႕အေမအတြက္ Harrodsက အမွတ္တရပစၥည္းအျဖစ္ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္ လုံးစီ ၀ယ္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအိတ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ကမၻာပတ္ေနတာ ၁၀ႏွစ္ ေက်ာ္တဲ့ တိုင္ေအာင္ အေသြးအေရာင္မပ်က္ လွပေနဆဲ ခိုင္ျမဲေနဆဲပါပဲ။ လန္ဒန္ေရာက္ခိုက္ ကၽြန္မနဲ႕ ရင္းႏွီး ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြ ဦးခင္(ညႊန္မႈး၊ ျပန္ၾကားေရး)ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိ သားစု အားလုံးနဲ႕ ေတြ႕ရေအာင္ဆိုျပီး ညစာထမင္းစားဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြကလည္း ဒဂုံ (၁)မွာ ကၽြန္မ သားသမီးေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလ။ ဒီေတာ့သားသမီးေတြေရာ ေျမးေတြပါ အားလုံး ကိုဖိတ္ထားေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာၾကီးပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႕ဦးခင္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရယ္၊ ဂယ္ရီတို႕ သားအမိရယ္က တစ္၀ိုင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေတြေျပာ ၾကလို႕၊ ဦးခင္ရဲ႕သားသမီးေတြနဲ႕ ကၽြန္မသမီး ေကသီ တို႕လူငယ္၀ိုင္း တစ္၀ိုင္း အေပ်ာ္ အျပက္ေတြေျပာၾကျပီး တေသာေသာရယ္ေမာၾကလို႕ ဦးခင္ ရဲ႕ ေျမးေတြ နဲ႕ကၽြန္မေျမးႏွစ္ေယာက္ ပါ ေပါင္းမိၾကတဲ့၀ိုင္းကေတာ့ ထိန္းမရေအာင္ ေသာင္းက်န္းၾကေလ ရဲ႕။ ေျပးၾက၊ လႊားၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက၊ လုၾကတြန္းၾက၊ လဲျပိဳက်နဲ႕ ဆူညံေနေတာ့တာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္၊ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပိတ္ညေလ။ ဦးခင္က ကၽြန္မ တို႕ကိုႏွစ္သစ္ကူးျပီးမွ ျပန္ပါ၊ ႏွစ္သစ္ကို မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႕ ၾကံဳၾကိဳက္ရခဲမွ်မို႕ အတူၾကိဳဆိုရ ေအာင္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္စြာနဲ႕ ဆိုပါတယ္။ ေျမးမ်ားအဖြဲ႕က ႏွစ္သစ္ကို သူတို႕တီး၀ိုင္းနဲ႕ ၾကိဳဆိုပါ ရေစတဲ့။
ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ၁၅မိနစ္မွာ ႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳဆိုၾကမဲ့ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ၾကီးက ပစၥည္းအစုံအလင္နဲ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မေျမးမ်ားအပါအ၀င္ တီးၾကမဲ့သူမ်ားကလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ လက္ယားေနၾကျပီေလ။ သူတို႕တီးခတ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္မိေတာ့ လကြင္းလည္း ပါ၊ ႏွဲေအာ္လံ လည္းပါ၊ ေမာင္းလည္းပါ၊ ေၾကးစည္လည္းပါ၊ ဗုံလည္းပါ၊ ခ်ဴေတြလည္းပါ ထြက္လာတဲ့ မဆီမဆိုင္ အသံေပါင္းစုံ ကို နားကြဲမတတ္ခံစားၾကရင္း ၁၉၉၂ခုႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္ပြဲကို ၾကိဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္က ကၽြန္မတစ္သက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ပါပဲေလ။
ဆက္ရန္
.
ႏွစ္သစ္ မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ေနရာသစ္မွာ ဘ၀တစ္ခုကို ေအးခ်မ္းစြာ တစ္ကိုယ္တည္း အျဖစ္နဲ႔ စတင္ တည္ေဆာက္ရေတာ့ မွာမုိ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ဆိုပါေတာ့။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .......
အပိုင္း (၅၈)
"မိမိကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းက သူတစ္ပါးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မည္၏"တဲ့။ ဒီအဆိုက အမွန္ပါပဲ။ မိမိကုိယ္ ကို မေစာင့္ေရွာက္လို႔ ဖ်ားမယ္၊ နာမယ္၊ က်ိဳးမယ္၊ ပဲ့မယ္ျဖစ္ရင္ ကုိယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတစ္ပါး ေတြမွာ စိတ္ေသာက ေရာက္ရဦးမယ္။ ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ေတြ ပိုၾကရဦး မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ဒုကၡမမ်ားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ ထားမယ္ဆိုရင္ မိမိကုိယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ ယူရမွာေပါ့ေနာ္။ တစ္သက္လံုး သားသမီးေတြ တသိုင္းတ၀ိုင္း တရုန္းရုန္း ေနလာရာက အခုလို တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ဘ၀ကို အသစ္စရမွာအတြက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ေနရာ မွာ သားသမီးေတြ ရဲ႕ စည္စည္ပင္ပင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လႈပ္ရွားပံုေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး လြမ္းတမိတဲ့ စိတ္ ကလည္း တစ္ဖက္မွာ ရွိေနေလေသးရဲ႕။
ကိုယ့္အသက္ကို တြက္ၾကည့္ရင္း ေနာက္တစ္လဆို ၆၇ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မွာမို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကလို ေတေတ ေပေပ ေန လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့အပိုင္း ရွိသလို ေန႔လား ညလား မေသခ်ာတဲ့ ေသျခင္းတရားကလည္း နီးကပ္ေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘ၀ကူးေကာင္းေရး အတြက္ အခ်ိန္ေပးရမွာကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္လ်က္ ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ ကိစၥအ၀၀အတြက္ စနစ္တက် ဇယားခ်ထားပါတယ္။ မနက္ေစာေစာပိုင္း မွာ ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥ ျဖစ္တဲ့ ေရေတာ္၊ ဆြမ္းေတာ္၊ ပန္းေတာ္ကပ္၊ သီလယူ၊ အရပ္၁၀ မ်က္ႏွာရွိ သက္ရွိသတၱ၀ါအေပါင္းနဲ႔ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသားမ်ားကို ေမတၱာပို႔၊ တရားတစ္ႀကိမ္ ထုိင္ၿပီးတာ နဲ႔ ေဘာင္းဘီပြပြ၊ အက်ႌပြပြ တစ္ထည္ေကာက္စြပ္ၿပီး ၀ိုင္းတစ္ပတ္ ျပည့္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္၊၊ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္လည္း ေမတၱာပို႔ပါ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာလည္းေမာ၊ ဆာလည္းဆာၿပီ။
မီးဖိုထဲမွာ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္၊ ေပါင္မုန္႔ေလးတစ္ခ်ပ္ ကင္ၿပီး မုန္႔ဗန္းေလးထဲမွာထည့္၊ တီဗီေရွ႕သြား ထုိင္၊ သတင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ စားလိုက္ေတာ့ အလုပ္ႏွစ္ခု တစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးသြားပါေလေရာ။ အေမာလည္း ေျပသြားၿပီမို႔ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားၿပီးကန္ေတာ့၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေပးေ၀၊ အဓိ႒ာန္ပုတီးစိပ္နဲ႔ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၿပီးစီးသြားေတာ့မွာ အိမ္ထဲမွာတင္ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွား တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို မိနစ္ အစိတ္ေလာက္ လုပ္ရပါတယ္။
၁၁နာရီထုိးေတာ့ ေန႔လယ္စာအတြက္ နည္းနည္းပါးပါး ခ်က္ျပဳတ္၊ တစ္ေယာက္စာမို႔ ဇာခ်ဲ႕ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ေနစရာ မလိုဘဲ မီးဖိုထဲက စားပြဲမွာပဲ အလြယ္တကူ ထုိင္စားလိုက္ေတာ့ ၀န္က်ဥ္းစြာနဲ႔ တစ္နပ္စာ ကိစၥ ၿပီးသြားပါေရာ။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး နည္းနည္းပါးပါး ဆက္လုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္လဲၿပီးတယ္ ဆိုရင္ပဲ နာရီ က တစ္ခ်က္တီးေလာက္ ရွိေနၿပီေလ။
ေန႔ခင္း တစ္နာရီက ေလးနာရီထိ ေဆာင္းပါးေရးစရာရွိရင္ ေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ မွတ္စုကူးစရာရွိကူး၊ မိတ္ေဆြ ေတြဆီ ျပန္စာ ေရးစရာရွိ ေရးနဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္တာ လုပ္ေနရလို႔လား မသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ညေန ေလးနာရီ ထုိးတာေတာင္ သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။ ေလးနာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ေနက ခ်ိဳ သြားၿပီေလ။ ေရွ႕က ၀ရန္တာေလးမွာ ထြက္ထုိင္ရင္း အဓိ႒ာန္ပုတီးစိပ္ရတာ ေအးခ်မ္းပါဘိ။ ပင္လယ္နား နီး လို႔ ေလေအးေလးကတည္း တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္လက္ၾကည္လင္စရာပဲ။
စာပို႔ကားက ညေန ေလးနာရီနဲ႔ ငါးနာရီၾကားမွာ ပံုမွန္လာေနက်ပါ။ ပုတီးပတ္ၿပီးတာနဲ႔ စာတိုက္ပံုး သြားဖြင့္ ရတာ ကလည္း ကၽြန္မအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ပို႔လိုက္တဲ့ မဂၢဇင္း တို႔၊ ေလေၾကာင္းစာအိတ္ အျပာေလးတို႔မ်ား ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါဆိုရင္ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ပီတိနဲ႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး လိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ဘယ္သူ ေရးလိုက္တဲ့ ဘယ္က စာမွန္းလည္း မသိ။ မဖြင့္ခင္ကတည္း က စာအိတ္ ျမင္ရုံနဲ႔ ႀကိဳတင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနလိုက္ရတာ ျမန္မာျပည္က စာေလး တစ္ေစာင္ဟာ တကယ္ကို ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေဆးတစ္ခြက္ ျဖစ္ေစကာ အမွန္ပါပဲေလ။
စာေတြ ထုိင္ဖတ္ရင္း အလြမ္းေျပတဲ့အခါလည္း ရွိ၊ ျမန္မာျပည္ကို ပိုလြမ္းရတဲ့အခါလည္း ရွိေပါ့။ အမိေျမ နဲ႔ ေ၀းေနသမွ် တစ္သက္စာ ခံစားရမွာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ငါးနာရီက် သတင္းေၾကညာ ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ တီဗြီေရွ႕မွာ အနားယူရင္း သတင္းနားေထာင္ေပါ့။ သတင္းလည္းၿပီးေရာ ညေနစာ စား၊ ေဆးေၾကာ ရွင္းလင္းလိုက္တာ ၇နာရီထိုးခါမွ အားလံုး ကိစၥျပတ္ေလေတာ့တယ္။
ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ ည၀တ္ လဲၿပီးတာနဲ႔ တတိယအႀကိမ္ ဘုရား၀တ္ျပဳ၊ တရားတစ္ႀကိမ္ ထုိင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ ကိစၥအ၀၀ ၿပီးဆံုးေတာ့မွ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲရင္း ကၽြန္မကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ စာအုပ္အေဖာ္ေတြနဲ႔ အတူ ႏွစ္သက္စြာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္တာ ဘယ္ေသာကာလမွာ အိပ္မက္ ကမၻာထဲ ေရာက္သြား လိုက္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။
အဲလို တစ္ေန႔တာ မိမိအတြက္ ပကာသနကင္း ရိုးရွင္းစြာနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆံုးဖုိ႔ ဇယားခ်ထားေပမဲ့ အခါ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ အနီးအနား ဆယ္မိနစ္ အကြာအေ၀း မွာ ေနၾကတဲ့ သမီးေကသီနဲ႔ ေျမးေတြက အခါမလပ္ ေရာက္လာၾကလိုက္၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္ မသြားရ ဘဲ လမ္းထိပ္ မွာတင္ ေနတဲ့ သမီးအေထြး သူဇာက မနက္ျပန္ ညျပန္ ႀကံဳသလို အ၀င္ အထြက္ လုပ္လိုက္၊ သားအငယ္ ဆံုး အိႏၵာက အေမဆီမွာ ညစာ လာစားလိုက္၊ အေ၀းမွာ ေနၾကတဲ့ က်န္ရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားစြာ ကလည္း တစ္ေန႔မွာ သံုးေလးခါ ဖုန္းဆက္ၾကလိုက္နဲ႔ ကုိယ့္အခ်ိန္ဇယား ထဲက သားသမီးေတြကို မွ်ေ၀ေပးရ တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိေနပါေသးတယ္။
ဒါ့အျပင္ တစ္ပတ္မွာ ၾကာသပေတးေန႔ကလည္း မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာတန္နဲ႔ ဇနီး အယ္လီစီတန္အတြက္ ထားရပါေသးတယ္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက အသက္ ၈၀ေက်ာ္ၾကၿပီ ျဖစ္လို႔ ကားမေမာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သႏၱာစမ္း မွာ ေနစဥ္ကတည္းက အိမ္နီးခ်င္းမို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ကၽြန္မက သူတို႔ လိုအပ္တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တဲ့ ေစ်း၀ယ္ လိုက္ပို႔တာတို႔၊ ဘဏ္တိုက္၊ စာတိုက္၊ ေဆးခန္းစတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြ လိုက္ပို႔ရတာ တို႔ကို လုပ္ေပး ေနက်ပါ။ အခု နာရီ၀က္ခရီးေ၀းတဲ့ သမီးနဲ႔နီးရာ ဖို႔ဒ္ေလာ္ရာေဒးလ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ ခမ်ာ အားငယ္က်န္ခဲ့ပါေရာ။
ဒါေၾကာင့္ ၀တၱရားမပ်က္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါ ျပန္သြားၿပီး အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကို အေဖာ္လုပ္ ရင္း လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေလး ကို ေပးလွဴ ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မ ေရာက္သြားတဲ့ေန႔ဆို သူတို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ စိတ္တက္ၾကြ လို႔။ ေဒါက္တာတန္က ထမင္း ဟင္းခ်က္လည္း ၀ါသနာပါတာေၾကာင့္ ျမန္မာစာ၊ တရုတ္စာ စပါယ္ရွယ္ေတြ ခ်က္ၿပီး ထမင္းပြဲႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦး လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ဦး ျဖည့္ဆည္းေပးရတဲ့ သာမန္ ေသးေသးမႊားမႊား ကိစၥေလးေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ တန္ဖိုးထားတတ္ တဲ့အခါမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖာ စိတ္ခ်မ္းသာ ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနရာအသစ္မွာ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ေအးခ်မ္းစြာ ပံုမွန္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ သားသမီးေတြ တာ၀န္မပိုရေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်န္းမာေရးအတြက္ေရာ၊ ဘ၀ကူးေကာင္ေရးအတြက္ ပါ ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနရင္း ေနသားတက်ေလးရွိလို႔ ႏွစ္ပတ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ခရီးသြားဖို႔ ကိစၥ တစ္ခု ေပၚလာေလရဲ႕။
သမၼတႀကီး ေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေမလကို ASIAN PACIFIC AMERICAN HERITAGE MONTH အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေမလ ၆ရက္ေန႔ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ က်င္းပမဲ့ ေအရွင္းအေမရိကန္ရိုးရာအတြက္ အေရွ႕တိုင္း အသင္း အဖြဲ႕အစည္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားစာ ပို႔လာပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာတဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ တည္ေဆာက္ ဖြဲ႕စည္းထား တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု မဟုတ္လားေနာ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒကလည္း လာေရာက္ အေျခခ်ၾကတဲ့ လူနည္းစုမို႔ ခြဲျခားျခင္း မရွိေစရဘူး။ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရရွိဖို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။
တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမို႔သာ လာေရာက္အေျခခ်ရတာ။ ကိုယ္နဲ႔ အတူ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာေတြလည္း အတူတကြ ယူေဆာင္ လာၾကတာ ျဖစ္ လို႔ ေပ်ာက္ကြယ္တိမ္ေကာမသြားဘဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ရုံမကဘဲ တုိးပြားေအာင္လည္း လူမ်ိဳး တုိင္း ကုိယ္စား ထိန္းသိမ္းေနၾကဆဲပါပဲ။
အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္မ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတဲ့ "ေအရွင္းဖက္ဒေရးရွင္း" မွာ အေရွ႕တိုင္းက တရုတ္၊ ကုလား၊ ျမန္မာ၊ ထုိင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအို၊ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား၊ ဂ်ပန္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္ စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ စုေပါင္းထားတဲ့ အင္အားတစ္ခု ျဖစ္ပါ တယ္။
၀ါရွင္တန္ရွိ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ က်င္းပမဲ့ အေရွ႕တုိင္း အေမရိကန္ ရိုးရာပြဲေတာ္ေန႔မွာ သမၼတႀကီးေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္ ကိုယ္တိုင္ မိန္႔ခြန္းစကား ေျပာၾကားမွာပါတဲ့။ အျခား အေရွ႕တိုင္းဆုိင္ရာ အႀကီးအမွဴးပုဂၢိဳလ္ ငါးဦးလည္း ပါမွာမို႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ အဲဒီပြဲေတာ္ကို တက္ေရာက္ဖို႔ကို သက္ဆိုင္ရာ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားက ကုိယ္စားျပဳ မဲ့သူေတြ ေရြးခ်ယ္စီစဥ္ရတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မကို ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ ျမန္မာအသင္းရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ ခြင့္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ ေတာ့ "ျမန္မာ" ဆိုတဲ့ ဂုဏ္တက္မိျခင္းနဲ႔အတူ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ အျခား အေရွ႕တုိင္းႏိုင္ငံေတြ ကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ၀ါရွ္ငတန္ မသြားခင္ လံုၿခံဳေရးကိစၥအတြက္ ကုိယ္ေရး ရာဇ၀င္ေတြ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။
အေမရိကားမွာ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေတာင္ ထုတ္၀တ္ခြင့္ မႀကံဳရတဲ့ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ေတြ ဘာေတြလည္း ခုမွ ၀တ္စရာေန ရာ ေပၚလို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ကၽြန္မ တက္ခဲ့ရတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္အေၾကာင္း အေတြ႕ အႀကံဳ ေဆာင္းပါး ကို စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ေရးသားေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ယ္မခ်ဲ႕လိုေတာ့ပါဘူး။ အမွတ္တရ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၀ါရွင္တန္ကို ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သမၼတႀကီးေဂ်ာ့ဘြတ္ရွ္ က ႏွလံုးေရာဂါ နဲ႔ အေရးေပၚေဆးရုံ တက္လိုက္ ရတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း မိန္႔ခြန္း စကား မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္ သမၼတႀကီးရဲ႕ ကုိယ္စားအေရွ႕တိုင္းတာ၀န္ခံတစ္ဦးက မိန္႕ခြန္းေျပာၾကား ပါတယ္။
အဲဒီမိန္႕ခြန္းထဲမွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကေတာ့ အေမရိကားကို လာေရာက္အေျခခ်ၾက တဲ့လူမ်ိဳးစုေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ အေရွ႕တိုင္းသားေတြက ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ ပိုတာေၾကာင့္ထူးခၽြန္ တဲ့ပညာရွင္ မ်ားအျဖစ္ ထြန္းကားလာတာ ေတြ႕ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရာက္လာမဲ့ ရာစုႏွစ္ ႏွစ္ ေထာင္ေက်ာ္ဟိုဘက္ပိုင္းမွာ အိမ္ျဖဴေတာ္လို အေရးပါတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာေတြမွာ အေရွ႕တိုင္းသား အမ်ားအျပား ရိွလာေတာ့မွာ ေသခ်ာေၾကာ္ငး ေျပာသြားတာရင္ထဲမွာ စြဲမွတ္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္က အေရွ႕တိုင္းသူ ျဖစ္လို႕လည္း ဂုဏ္ယူမိတယ္ေပါ့။
ေနာက္အမွတ္တရေလးတစ္ခုကေတာ့ သံအမတ္ၾကီးဦးလွျမင့္ဦးက ဖိတ္ၾကားလို႕ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ဖိလစ္ပိုင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ ပါ ျမန္မာသံရုံးကို ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာတိုင္းျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳ တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ထည္၀ါတဲ့ျမန္မာအလံေတာ္နဲ႕အတူ အမွတ္တရ ဓာတ္ ပုံေတြရိုက္ခဲ့ရလို႕ ၀မ္းသာေက်နပ္မဆုံးလည္း ျဖစ္ရပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး အေမာေတာင္မျပေသးပါဘူး။ မတ္လထဲမွာ တာ၀န္နဲ႕ပါရီကို ေရာက္ သြားတဲ့ သားအလတ္ ကိုေရႊစင္က "သား အိမ္ရျပီ၊ မာမီဘယ္ေတာ့ ပါရီလာမွာလဲ"နဲ႕ တဂ်ီဂ်ီ ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ မိခင္ဆိုတာ အျမဲတမ္း သားသမီးေတြရဲ႕ အလိုဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ မဟုတ္လားေနာ္။ "ေမာေတာ့ ေမာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေမာဘူး" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးလိုပါပဲ။ ၀ါရွင္တန္မွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ ဆက္တိုက္နဲ႕ ေမာလာခဲ့ ေပမဲ့ သားအတြက္ အလိုျပည့္ဖို႕က်ေတာ့လည္း မေမာျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါရီက သားဆီသြားဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီရက္ထဲမွာ ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ေနတဲ့သမီးအလတ္ ယမင္းကအေရးေပၚ ေဆးရံု တက္ျပီး ခြဲစိတ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႕ စိုးရိမ္စရာအေျခအေန မဟုတ္ေပမဲ့ ေဆးရုံက ဆင္းစ မထူႏိုင္ မထႏိုင္အခ်ိန္မွာ သားသမီး ငယ္ငယ္ေလးေတြ တစ္ဖက္ နဲ႕ကသီမွာစိုးတာေၾကာင့္ ပါရီကိစၥခဏထားျပီး ကာလီဖိုးနီးယားကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကာငင္ကာ လိုက္သြားရေတာ့တယ္ေပါ့။
ကၽြန္မ လည္း ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ေလယာဥ္ကုမၸဏီကို လုပ္ေကၽြးေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သမီးဆီက ျပန္ ေရာက္ျပီး သုံးရက္အၾကာမွာ ပါရီကို ဦးတည္ပ်ံသန္းေနတဲ့ Air France ေလယာဥ္ၾကီးေပၚမွာ ေရာက္ေနျပန္ျပီေလ။ ကၽြန္မထြက္မလာခင္ သားေရးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ "သားနာမည္ ကိုကိုေၾကာ္ လို႕ေျပာင္းရေတာ့မယ္ မာမီ"တဲ့။
သားက အေမနဲ႕ မကြဲမကြာ အတူတူေနလာတာမို႕ သူ႕ဘာသာတစ္ခုမွ အျဖစ္ရိွေအာင္ မခ်က္ တတ္ပါဘူး။ အခုသူတစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္တတ္တာေၾကာင့္ ေန႕ တိုင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကို ေၾကာ္စားေနရတာ ၾကာလို႕ကိုကိုေၾကာ္အျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သေဘာက်ျပံဳး မိရင္ ပါရီေရာက္ေတာ့ သားကိုတစ္၀ၾကီး ခ်က္ေကၽြးလိုက္မယ္လို႕ စိတ္ ကူးေတြယဥ္လ်က္ ပါရီ ကို ေရာက္ရိွလာပါေရာ။
၈၄ခုႏွစ္က သမီးေကသီတို႕နဲ႕ ပါရီကိုတစ္ေခါက္ေရာက္ဖူူးထားလို႕ ကၽြန္မအတြက္ ပါရီက သိပ္မ စိမ္း လွပါဘူး။ သားရထားတဲ့ အိမ္ကလည္း ေမာင့္ပါးနပ္စ္ ေမွ်ာ္စင္ၾကီးနဲ႕ ကပ္လ်က္မို႕ အကြက္အ ကြင္းက်တဲ့ စည္ကား တဲ့ျမိဳ႕လယ္ေကာင္ျဖစ္လို႕ သြားေရးလာေရး ပိုျပီးအဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ဇူလိုင္လ၊ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ပါရီမွာ မေအးလွေတာ့ဘဲ ဆြယ္တာပါးပါးေလး ေလာက္နဲ႕ အဆင္ေျပျပီး ျပင္ဦးလြင္ ေရာက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။
အခုတစ္ေခါက္ လာတာက အရင္တစ္ခါလို ရက္တိုတိုနဲ႕ အလည္အပတ္ လာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သား နဲ႕ေအးေအးေဆးေဆး ေနဖို႕ လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲျပီး ေန႕စဥ္ေန႕ဆက္ ေနရာ အႏွံ႕ေလွ်ာက္ လည္စရာ မလိုဘဲသားအလုပ္အားတဲ့ ရက္ေတြက်မွ တစ္ေနကုန္ ထြက္ၾက၊ ေလွ်ာက္ ၾကည့္ၾကရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္း ရတာမို႕ ပိုျပီးျပည့္စုံေအာင္ ေလ့လာခြင့္ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီး ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းတဲ့တစ္ခ်က္ကလည္း သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေဆြမ်ိဳးလို ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာခင္ျမၾကဴက ပါရိမွာ လူခံအျဖစ္ရိွေနတာေၾကာင့္ အစစ လြယ္ကူေစတာအျပင္ ေဒါက္တာ ခင္ျမၾကဴရဲ႕မိခင္ ေဒၚျမစိန္ပါ ျမန္မာျပည္က ေရာက္ေနခိုက္မို႕ အေဖာ္ရသြားျပီး အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ သြားအတူ လာအတူ အဆင္ကိုေျပလို႕။
ျပႆနာကေတာ့ ဘာသာစကားပါပဲ။ "ဘြန္းရူး"နဲ႕ "မက္စီ"ကလြဲျပီး ျပင္သစ္စကားကို ကၽြန္မက ေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္လို႕ မွတ္စုစာအုပ္မွာ အေရးေပၚအသုံးလိုတဲ့ စကားေတြသားဆီမွာ တပည့္ခံ ျပီးျမန္မာစာလုံးနဲ႕ အသံထြက္ေတြ လိုက္ေရးထားရပါတယ္။ ဒါမွ ဟိုနား ဒီနား ေစ်း၀ယ္သြားလို႕ အလုပ္ျဖစ္တယ္ေပါ့။
ဒီထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း စာရင္းရႈပ္ရတဲ့ကိစၥတစ္ခုကလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ႏိုင္င့နဲ႕ တစ္ႏိုင္ငံ အေျခခံေတြက တူၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ကိုင္သုံးရ တဲ့ေငြက "က်ပ္"၊ အေလးခ်ိန္က "ပိႆာ"။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ ေငြက"ေဒၚလာ"၊ အေလး ခ်ိန္က"ေပါင္"။ ဟင္းခ်က္စရာ တစ္ခုခု ၀ယ္ျပီးတိုင္ ေပါင္ခ်ိန္ကို ပိႆာျဖစ္ေအာင္ သုံးဆခြဲ နဲ႕ေျမႇာက္၊ ေဒၚလာ ကို ျမန္မာေငြ နဲ႕ေျမႇာက္၊ ျမန္မာျပည္ က ေစ်းေတြနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္။
"အံမယ္ေလး" တ-တျပီး ေစ်းၾကီးလွခ်ည့္ရဲ႕နဲ႕ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္လည္း မ၀ယ္ျဖစ္၊ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္ လည္း မယူျဖစ္၊ အိမ္ျပန္လာရင္ ျခင္းေတာင္းက ဗလာ။ နည္းနည္းအေနၾကာလာေတာ့မွ သူ႕၀င္ေငြ နဲ႕သူတြက္ျပီး မွပဲ အသက္ရွဴ၀၀နဲ႕ ေစ်း၀ယ္တာ အထာက်ေတာ့တယ္။ ပါရီေရာက္တာ နဲ႕ ေရာဂါ ေဟာင္း က ျပန္ထလာပါေရာ။
ပါရီမွာ ျပင္သစ္သုံးေငြက "ဖရန္႕၊" အေလးခ်ိန္က "ကီလို"။ အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာက ျပင္သစ္ ဖရန္႕ ၅.၀(၅ ဒသမ ၀)ရိွပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့... ၆ဖရန္႕၊ တစ္ကီလိုမွာက ႏွစ္ဒသမ ႏွစ္ေပါင္။ ဒီ ေတာ့တစ္ခုခု ၀ယ္တာနဲ႕ ကီလိုက ေပါင္ျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဒသမႏွစ္နဲ႕ အေျပးအလႊားေျမႇာက္၊ တစ္ခါ ဖရန္႕ ကေန ေဒၚလာရဖို႕ ၅နဲ႕စား။ ေျမႇာက္ရ စားရတာေတြနဲ႕ ဂဏန္းေတြ ေခါင္းထဲမွာ ပတ္ခ်ာ လည္ျပီး အေျဖက ေတာ္ေတာ္နဲ႕မထြက္။
ေစ်းေတြက ၾကီးပါဘိ။ အေမရိကားနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အနည္းဆုံး ႏွစ္ဆေစ်းရိွပါတယ္။
ေစ်း၀ယ္ရာ သားပါလာတဲ့ေန႕ဆို စိတ္မရွည္ဘူး။ "မာမီ ဘာေတြ ေျမႇာက္စားေနတာလဲ။ ၀ယ္မွာသာ ၀ယ္"နဲ႕ ဆူပါေလေရာ။ လိုခ်င္တာ အကုန္ရတာကေတာ့ အေမရိကားထက္ သာတယ္လို႕ဆိုရမွာပါပဲ။ ပါရီ မွာ Chin Town ဆိုတာၾကီးမွ ဟိန္းလို႕၊ ႏွစ္ခုေတာင္ရိွပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဆိုတာလည္း တရုတ္တန္းတစ္၀ိုက္က လမ္းေတြေပၚမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္ကိုတိုးလို႕၊ ပြဲေတာ္ၾကီးလား ေအာက္ေမ့ရပါ တယ္။
အေမရိကားမွာ ဖန္ပုလင္းနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံက လာတဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ်က ပါရီမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခုပဲအပင္က ခူးလာတဲ့အတိုင္း ေကာ့ပ်ံျပီး စိမ္းစိုလို႕။ ဘူးညြန္႕၊ ဘူးရြတ္၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ မယ္ဇလီရြက္၊ ဒန္႕သလြန္ရြက္၊ ကင္ပြန္းသီး၊ မွ်စ္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ မန္းက်ည္းသီးစိမ္းကအစ အကုန္ရ တာမို႕ ကၽြန္မ မ်က္စိေတာင္ ကၽြန္မမယုံႏိုင္ဘဲ အ့ံၾသယူရပါတယ္။
သစ္သီးေတြကလည္း စုံမွစုံ။ ဒူးရင္းသီး၊ မင္းကြတ္သီး၊ ၾကက္ေမာက္သီး၊ ကနစိုးသီး၊ ၾသဇာသီး၊ မာလကာသီး၊ သလဲသီး၊ သရက္သီး အားလုံး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ သယ္လာ တာလဲေတြးရင္း စီးပြားေရးေတာ္လွ တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕။
ျပင္သစ္ေတြ ကေတာ့ အစုံစားတာပါပဲ။ ယုန္သား၊ ဖားသား၊ ငုံးသား၊ ခရုသား၊ ကဏန္း၊ ဘာမွန္ အမည္ မတပ္ႏိုင္တဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ခါက ငုံးသားမစားဖူးလို႕ ဆိုျပီး သားက၀ယ္လာတယ္။ အထုပ္ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၾကိဳးနဲ႕တုပ္ လ်က္ထြက္လာလို႕ မစားရက္တာ နဲ႕ ဒီအတိုင္း ျပန္ထုပ္ျပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေရာ။ "ေနာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ငုံးသား မစားေတာ့ဘူး"ေျပာျပလို႕ စာနာမႈနဲ႕ ၾကင္နာတတ္တဲ့ သားကိုအေမၾကီးက သာဓုေခၚရင္း ခ်ီးက်ဴး ရပါေသးတယ္။
တစ္ခါကေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ေလာကြတ္ေခ်ာ္မိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေစတနာ မ်က္ႏွာေကာင္းမရတာ မ်ိဳးလည္း ၾကံဳရပါတယ္။ တစ္ေန႕ တရုတ္တန္းက ဆူးပုပ္ရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ၀ယ္ ထားျပီး ၾကက္ဥနဲက က်က် နနေမႊျပီး ေၾကာ္ထားတာ။ ဒီေန႕ေတာ့ ကိုယ့္သားေလး ထမင္းျမိန္လိမ့္ မယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး နဲ႕ ေစာင့္ေနပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ေနတာက ၆ထပ္။ သားအလုပ္ကျပန္လာလို႕ ဓာတ္ေလွကားတံခါးဖြင့္တက္လိုက္တာနဲ႕ ဆူးပုပ္ ရြက္ အနံ႕က ေျခာက္ထပ္ကေန အာက္ဆုံးထပ္ထိဆင္းျပီး အၾကိဳေတာ္ ေထာက္ ေရာက္ႏွင့္ ေနျပီေလ။ အိမ္ထဲ ၀င္လာတာနဲ႕ သားက ဆူေတာ့တာပဲ။
"မာမီရယ္...အဲဒီဆူးပုပ္ရြက္ၾကီးေက်းဇူးျပဳျပီး ေနာက္မခ်က္ပါနဲ႕ေတာ့။ တစ္တိုက္လုံး ဟိုေအာက္ ထပ္ထိေရာက္ေအာင္ နံေဟာင္ေနတာ ရွက္စရာၾကီး"တဲ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ အဲသေလာက္ အနံ႕ျပင္းမယ္လို႕ ကၽြန္မမေတြးထင္မိပါဘူး။ ျမန္မာထမင္း ဟင္းေတြးက ခံတြင္းေတြ႕စရာ အရသာေကာင္းေပမဲ့ အနံ႕အသက္ကေတာ့ တကယ္ျပင္းထန္ လြန္းလွတာ အမွန္ပါပဲ။ လန္ဒန္မွာေနခိုက္ ငါးပိရည္က်ိဳလို႕ ျပႆနာျဖစ္ရတဲ့ဆရာဦးတင့္တယ္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေဆာင္းပါး ေလး ကို ေျပးျပီး သတိရ လိုက္မိပါေသးရဲ႕။
ပါရီမွာက ၾကည့္စရာ၊ ေလ့လာစရာ၊ မွတ္သားစရာ ေနရာေတြက မ်ားျပားလြန္းတာေၾကာင့္ သားရုံးပိတ္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္ေတြ ဆိုရင္သားအမိႏွစ္ေယာက္ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ထြက္ၾက ေတာ့တာပဲ။ သြားေရး လာေရးက အလြန္ကို အဆင္ေျပတာပါ။ ကိုယ့္ကားနဲ႕သြားရင္ေတာင္ ကားရပ္စရာေနရာရွာရတဲ့ ဒုကၡက ရိွေသးတယ္။ ေျမေအာက္ရထား၊ မက္ထရိုေတြ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ က လြယ္ကူလိုက္ တဲ့ျဖစ္ျခင္းမို႕ ျမိဳ႕ျပင္ သြားတဲ့အခါက်မွ ကိုယ့္ကားကိုသုံးျဖစ္ေတာ့တယ္။
က်န္တဲ့ရက္ေတြက က် သားအလုပ္သြားျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ က်န္းမာေရး ေ၀ယ်ာ ၀စၥေတြ လည္းျပီးေရာ အနီးအနားတစ္၀ိုက္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ သားကရုံးေရာက္ လို႕အိမ္ျပန္ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ အေမကမရိွေတာ့ဘူး။
"မာမီ ျပင္သစ္ စကားလည္းမတတ္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္မသြားနဲ႕။ လမ္းေပ်ာက္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ"တဲ့။
သားကသာ စိတ္ပူေနတာပါ။ ကၽြန္မကသားနဲ႕အတူသြားတဲ့အခါတိုင္း ဘယ္လမ္းေထာင့္မွာ ဘာ အမွတ္အသား ရိွတယ္ဆိုတာေတြ မွတ္ထားျပီး ျပန္လာရင္ မွတ္စုစာအုပ္မွာ ေတးထားျပီးသား မို႕ေတာ္ရုံ တန္ရုံ အနီးအနားတစ္၀ိုက္ သြားလို႕ကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေန တဲ့ေမာင့္ပါးနစ္ ရပ္ကြက္ ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ကမၻာအရပ္ရပ္က အႏုပညာသည္ေတြ စုေ၀းရာ ေနရာေလ။
ခုေခတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးေရွးေခတ္က ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ပီကာဆိုတို႕၊ စာေရးဆရာၾကီး ဟဲမင္းေ၀း တို႕တစ္ေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြပဲေပါ့။ ဟဲမင္းေ၀းအရက္မူးျပီး ပုလင္းေတြ ရိုက္ခဲြေသာင္းက်န္း ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတာင္ ခုထက္ထိအမွတ္တရ လုပ္ျပီး ျပသထား တာ ရိွပါေသးတယ္။
ပါရီဆိုတာက ရာဇ၀င္နဲ႕ အႏုပညာႏွစ္ရပ္ ေရာေမႊထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္လားေနာ္။ ေမာင့္ပါးနပ္စ္ မွာအႏုပညာသည္မ်ား စုေ၀းရာကမၻာေက်ာ္ ကေဖးသုံးခု ခုထက္ထိ နာမည္ၾကီးဆဲရိွပါေသးတယ္။ နာမည္ေတြက Dorie, Couploe နဲ႕ A Rotonde ပါတဲ့။ ပါရီမွာလူေတြအေျခခ်ခဲ့တာ ဘီစီ ၂၅၀ရာ စုကတည္း က ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာခဲ့ျပီပဲ။ Notre Dame ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းၾကီးတို႕ Sacred Heartဘုရားေက်ာင္းၾကီးေတြလည္း ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က ေရွးေဟာင္းဗိသုကာ လက္ရာေတြနဲ႕ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အံ့မခန္းေလ့လာစရာေတြ အျပည့္ပါပဲ။
ဒီဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းၾကီးထဲမွာ ကၽြန္မႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ စနစ္ကေလးတစ္ခုေတာ့ ခုထိေမ့ မရေသး ပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းၾကီးက ပန္းခ်ီ ပန္းပုလက္ရာေတြနဲ႕ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္သေလာက္ လာေရာက္ၾကသူေတြ လည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက ဒါေလာက္လူေတြမ်ားျပား ၾကေပမဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ပီသစြာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျခင္းပါပဲ။ ေလ့လာသူက ေလ့လာ၊ ၀တ္ျပဳသူက ၀တ္ျပဳ၊ မီးပူေဇာ္သူက ပူေဇာ္၊ သူ႕က႑နဲ႕သူ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာင့္အ ယွက္ မရိွၾကပါဘူး။
မီးပူေဇာ္တဲ့ ေနရာမွလည္း ဖေယာင္းတိုင္ ေရာင္းခ်သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မရိွဘဲ ရုပ္တုေတာ္ရဲ႕ေရွ႕ မွာဖေယာင္းတိုင္ အရြယ္အစားမ်ိဳးစုံကို ဒီအတိုင္းစီျပီးခ်ထားပါတယ္။
အရြယ္အစား အလိုက္ ေစ်းႏႈန္းေတြကပ္ထားတဲ့ပုံကေလးေတြလည္း ေရွ႕မွာခ်ထားေပးေတာ့ မီးပူ ေဇာ္ လိုသူက သူ႕ရဲ႕သဒၶါတရားအတိုင္း ဖေယာင္းတိုင္းအရြယ္အစားကို ေရြးယူ၊ က်သင့္ေငြ တြက္ျပီး ေရွ႕ မွာတန္စီထားတဲ့ ပုံးေလးထဲထည့္ခဲ့ရုံနဲ႕ ကိစၥကျပီးပါေရာ။
ကုသိုလ္ယူဖို႕ လာသူေတြအေနနဲ႕ တန္ရာတန္ဖိုး ထားခဲ့မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။ ကမၻာေက်ာ္ Louvreျပတိုက္ေရာက္ေတာ့လည္း အေမရိကားမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကို သတိရတဲ့ အျဖစ္ကေလးလည္း ၾကံဳရပါေသးတယ္။ Louvreျပတိုက္မွာ ပန္းခ်ီပန္းပုလက္ရာေတြ၊ ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္းေလးေထာင္ကစျပီး ဂရိေခတ္၊ ရိုမင္ေခတ္ ေဂၚဆစ္စတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပစၥည္းေတြေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီက အႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ၁၅ရာစု၊ ၁၆ရာစု ဒီဘက္ေခတ္အထိ အဆင့္ဆင့္ ေျပာာင္းလဲလာပုံေတြ ေလ့လာခ်င္စရာ မဆုံးပါပဲ။
အဲဒီအထဲက မလြတ္တမ္းၾကည့္ထိုက္တဲ့ အႏုပညာေျမာက္ လက္ရာသုံးခုကေတာ့ ေခ်ာေမာလွပ လြန္းတဲ့ Venusနတ္သမီးရုပ္တုရယ္၊ အလြန္တစ္ရာ ေယာက္်ားပီသစြာ အခ်ိဳးအစားက်နလြန္းတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ပန္းပု Davidရဲ႕ ရုပ္တုနဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ အျပံဳးပိုင္ရွင္ မိုနာလိဇာနဲ႕ ပန္းခ်ီ ကားပါပဲလို႕ ဆိုစမွတ္ျပဳပါတယ္။
ညႊန္းဆိုခ်က္အတိုင္း ၾကည့္ဖို႕ Venusနတ္မိတယ္ ရုပ္တုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးႏွစ္ ေယာက္ ကိုသတိရလို႕ တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးမိပါေသးရဲ႕။ အေထြးဆုံးသမီး သူဇာက ေမြးကတည္း ကလက္မ စုပ္တာ ေလးငါးႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ စုပ္လို႕ေကာင္းဆဲ။ လက္စုပ္တာ ျပတ္ေအာင္ နည္း မ်ိဳးစုံနဲ႕ လုပ္တာ လည္း မေအာင္ျမင္ပါဘူး။
တစ္ေန႕မွာသမီးေကသီက မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္ခုထဲက ဗီးနပ္စ္နတ္သမီးပုံ ေတြ႕တာနဲ႕ သူဇာကိုေခၚ ျပျပီး "ေတြ႕လား၊ ဒီနတ္သမီး လက္တစ္ဖတ္ျပတ္ျပီး တိုေနတာ။ အဲဒါလက္စုပ္လို႕ တျဖည္းျဖည္း တိုသြားတာေပါ့" လို႕ လံၾကဳတ္ဇာတ္ထုပ္လုပ္ျပီး သူ႕ညီမကိုျဖဲေျခာက္လိုက္တာ တကယ္လန္႕ဖ်ပ္ ျပီးမသူဇာ၀ါးခနဲ ငိုခ် ပါေလေရာ။ အဲဒီကတည္းက လက္စုပ္ေရာဂါလည္း တစ္ခါတည္း ျပတ္သြား ေတာ့တာပဲ။
ဘယ္တိုင္းျပည္ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မအတြက္ သားသမီးေတြကို သတိရစရာ ဇာတ္ လမ္းစုံ ကရိွေနတတ္ျမဲပါပဲ။ ပါရီမွာေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္လတာမွ် သားနဲ႕အတူေနျပီး အေမရိ ကားကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာရိွၾကတဲ့ သားသမီး မိသားစုအားလုံးလည္း သူတို႕ဘ၀နဲ႕ သူတို႕ ရုန္း ကန္လႈပ္ရွားေနၾကျမဲ မို႕ စိတ္ေအးရပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ မႏွစ္က စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ခိုက္ စြန္႕စားခန္းယူ ျပီးကုမၸဏီ၀ယ္လိုက္တဲ့ သားအၾကီး "၀င္း"အတြက္ စိတ္ပူတာနဲ႕ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရင္း အေျခအေနကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"အားလုံး အဆင္ေျပတယ္ မာမီ။ အလုပ္က နည္းနည္းျပန္တက္လာလို႕ လူသစ္ေတြေတာင္ ထပ္ငွား ရေသးတယ္။ မာမီ ယုံမွာေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အခု သားဆီမွာ ျမန္မာႏွစ္ဦး ခန္႕ထား တယ္"တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားလို႕ သားကိုဘယ္ပုံဘယ္နည္း ဆုံစည္းၾကလဲဆိုတာ ေမးၾကည္မွ သားေျပာျပတာ နားေထာင္ရင္း ရယ္ရပါေသးတယ္။
သားက လူလိုလို႕ သတင္းစာမွာ ေၾကညာလိုက္ေတာ့ အလုပ္လိုသူေတြက ဆယ္သြယ္ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအထဲ မွာ "အာမက္"ဆိုသူ တစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ လုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး စက္ပစၥည္းဆိုင္ ရာ အေတြ႕အၾကံဳရိွသလား။ ပညာအရည္အခ်င္းရိွသလား စတာမ်ိဳးေတြ ေမးရတယ္ေပါ့။ အာမက္ ကဘြဲ႕ရျပီးသား၊ စက္နဲ႕ဆိုင္ရာ အေတြ႕အၾကံဳရိွျပီးသား ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ဖူးလဲေမး ရ ျပန္ေရာေလ။
ဒီေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရလာျပီး ကုန္ေစ်းတန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ေမာ္ေတာ္ ကားဆိုင္၊ တြင္ခုံဆိုင္ ဖြင့္လာတဲ့သူ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သားက ျမန္မာလို ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္ ဖုန္းလိုင္းက ကိုအာမက္ အံ့ၾသသြားေလရဲ႕။ ခ်က္ခ်င္းျမန္မာျပည္သားခ်င္း စကားလက္ဆုံ က်သြား ျပီး တရင္းတႏွီးျဖစ္သြားၾကေတာ့တာလို႕ သားကေျပာျပပါတယ္။ ကိုအာမက္က အေမရိကား ကို ေရာက္တာ ရက္ပိုင္းပဲ ရိွေသးတာတဲ့။ သားက "ျမန္မာ"ဆိုတာနဲ႕ ဦးစားေပး ခန္႕လိုက္တာတဲ့ေလ။
ေနာက္တစ္ေန႕ အလုပ္၀င္ျပီးေတာ့ သူ႕ဇနီး မမူဒါလည္း ဘြဲ႕ရျပီးသား မိန္းကေလးမို႕ သူ႕ကိုပါ ေနရာရိွရင္ ခန္႕ပါ လို႕ ကိုအာမက္က အကူအညီေတာင္းတဲ့အတြက္ အခုေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ ေယာက္စလုံး အလုပ္ လုပ္ေနၾကပါေရာ။ ေနာက္တစ္လမွာ သားကသူ႕ကုမၸစီကို လာၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္မဆီကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို႕လိုက္တာ နဲ႕ ရွီကာဂိုကိုေရာက္သြားေတာ့ စက္ရုံမွာ ကိုအာမက္ နဲ႕မမူဒါတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဆုံခြင့္ ရလို႕ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါတယ္။
အခုဒီေဆာင္းပါးကို ေရးသားေနတဲ့အခ်ိန္ထိ ၁၁ႏွစ္ၾကာမွ် ကိုအာမက္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံသားရဲ႕စက္ ရုံမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္ေနၾကဆဲအျပင္ ရာထူူးေတြ တိုးရုံမကဘဲ အစ္ကိုနဲ႕ တူေလးတစ္ေယာက္ပါ ေနာက္ ထပ္၀င္ လုပ္ေနၾကလို႕ မိသားတစ္စုလုံး ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မ အလည္ေရာက္ သြားတိုင္းလည္း မမူဒါက ဒံေပါက္ စပါယ္ရွယ္ ခ်က္ေကၽြးေနက်ေလ။ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္ေပမဲ့ တစ္ျပည္ တည္းသား ေသြးခ်င္းသားရင္းေတြဟာ ျပည္ပမွာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ေဆြမ်ိဳး ရင္းခ်ာစိတ္ထားႏိုင္ၾကရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲေနာ္။
ဒီတစ္ႏွစ္လုံး ကၽြန္မလည္း တစ္ကိုယ္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနပါေတာ့မယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ တစ္ေယာက္ တည္းေနဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျပီး ေျပာင္းလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၁၉၉၁ ႏွစ္ဦးကတည္းက ခရီးေတြဆက္လိုက္တာ အခုလည္းရွီဂာာဂိုက ျပန္ေရာက္ခါစပဲ ရိွေသးတယ္။ သမီးေကသီက...
"မာမီ အေမာေျဖဖို႕ စိတ္မကူးနဲ႕ဦး။ သမီးတို႕ မိသားစုအားလုံး ဂယ္ရီ႕အေမလည္း ပါမယ္။ ဆြတ္ ဇာလန္၊ ျပင္သစ္နဲ႕ လန္ဒန္ကို ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ သြားၾကမယ္။ မာမီပါလိုက္ခဲ့"တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ခရီးတစ္ ခု ထြက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဂ်နီဗာကိုေရာက္ေတာ့ ေအးလိုက္တာ ခုိုက္ခိုက္တုန္ပါပဲ။ ဂယ္ရီက သူ႕သမီး နဲ႕သားကို စႏိုးစကီး သင္ေပးခ်င္တာမို႕ စကီးလုပ္လို႕ရမဲ့ စခန္းတစ္ခုမွာ ေနရာၾကိဳတင္ယူထားျပီး သားပါ။
သမီးခန္႕စႏၵီကခုမွ ငါးႏွစ္၊ အငယ္ ခန္႕သီဟက သုံးႏွစ္။ ဒီအရြယ္ကတည္းက သူတို႕လူမ်ိဳးေတြက အားကစားမွန္သမွ်ကို အစပ်ိဳးထားၾကျပီေလ။ ကေလးေတြကလည္း စကီးလုပ္ရမွာကို စိတ္လႈပ္ ရွားစြာနဲ႕ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ပတ္ပတ္လည္ေတာင္တန္းၾကီးေတြ ၀န္းရံ ထားျပီး ေတာင္ထိပ္ ေတြ မွာ ႏွင္းခဲေတြ ျဖဴေဖြးေနတာမို႕ ရႈ႕ခင္းက လြမ္းေမာဖြယ္ရာပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႕ ဂယ္ရီရဲ႕အေမ ေပၚလီနာ ႏွစ္ေယာက္သား တည္းခိုရိပ္သာ ၀ရန္တာက ေနျပီး ရႈခင္းေတြ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အပန္းေျဖရတာကို အဘြားၾကီးေတြပီပီ ႏွစ္သက္ေက်နပ္လို႕။ သမီးေကသီတို႕ မိသားစုကေတာ့ တစ္ေနကုန္ စႏိုးစကီး သြားၾက၊ ညေနတိုင္း အားအင္ေတြကုန္ခန္းျပီး မလႈပ္ႏိုင္ ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဂ်နီဗာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလးငါးရက္ေနျပီးမွ ပါရီကို မီးရထားနဲ႕ ကူးၾက ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ မီရထားစီးရခဲမွ်မို႕ ကေလးေတြက သေဘာက်စြာနဲ႕ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလ ရဲ႕။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း မီးရထားနဲ႕ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာသြားခဲ့ရဖူးတာ ေၾကာင့္ မီးရတား စီးခြင့္ရတိုင္းမႏၱေလးကို လြမ္းရတာအေမာပါပဲ။ အရင္တစ္ေခါက္ျပင္သစ္ျပည္၊ နိစ္ျမိဳ႕ကပါရီကို ညရထား စီးသြားရတာမို႕ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြရဲ႕အလွ ကိုမခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ ေန႕ ရတားစီးရတာ ဆိုေတာ့ ျဖတ္သန္းရတဲ့သဘာ၀အလွကို ေကာင္းစြာခံစားရတာေၾကာင့္ သြားရ က်ိဳးနပ္တဲ့ ခရီးတစ္ခုပါပဲ။
ပါရီေရာက္ေတာ့ ဘူတာမွာ ကၽြန္မရဲ႕သားကိုေရႊစင္နဲ႕အတူ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာခင္ျမၾကဴရဲ႕ သားAlfredပါလာၾကိဳေနၾကပါတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ျပန္ဆုံၾကေတာ့တြဲေပၚမွာ ပြတ္ေလာ ရိုက္ဆူညံ သြားေတာ့တာပဲ။ ပါရီရဲ႕အလွက ေဆာင္းမွာလည္းအႏုပညာဆန္စြာ တစ္မူထူးျခားေန တာသတိထား မိပါတယ္။ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းေငြ႕ေတြၾကားက ေရာင္စုံမီးလုံးေတြ လင္းလက္ေနပုံက လြမ္း ေမာဖြယ္ရာ လိုလို။ ျမိဳ႕ထဲက လမ္းမၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာလည္း ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အဆင္ အျပင္ေတြနဲ႕ ထည္၀ါလို႕။ လမ္းဆုံးလမ္းခြထိပ္ မွာ အေပ်ာ္တမ္း တီးမႈတ္သီဆိုေနၾကတဲ့ ဂီတအဖြဲ႕ ေတြဆီက ဓမၼေတးသံေတြကလည္း နားဆင္ရသူအဖို႕ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာအတိ။
မလာခင္ကတည္းက ကၽြန္မတို႕နဲ႕ မိသားစုတစ္ပိုင္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ နယူးေယာက္က ခ်ိဳခ်ိဳဦးနဲ႕ ပါရီမွာဆုံၾကဖို႕ သမီးေကသီက ၾကိဳတင္ခ်ိန္းထားတာမို႕ ခ်ိဳခ်ိဳက လည္း ေရာက္ႏွင့္ေနျပီေလ။ ေစ်း ၀ယ္ၾကိဳက္ၾက တဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား ပါရီလို ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ မွာ ေရာက္ေနေတာ့မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ေစ်း၀ယ္ တဲ့ အလုပ္နဲ႕ တစ္ေနကုန္ပါေလေရာ။
နာမည္ေက်ာ္ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာဆိုင္ေတြကလည္း ေပါမ်ားပါဘိ။ ရွယ္နယ္လ္တို႕၊ ခရစၥရန္ဒီရိတို႕ ၀တ္ စုံေတြဆို ေဒၚလာေထာင္ဂဏန္းကေန ေသာင္းဂဏန္းအထိ ရိွတာပါ။ ရွယ္နယ္လ္ပိုက္ဆံအိတ္တို႕၊ ခါးပတ္ တို႕၊ နားဆြဲတို႕ ဆိုတာလည္း ၀တ္ထားရင္ သားနားတဲ့ ရုပ္ထြက္သြားေလာက္ေအာင္ ထည္၀ါသြားတာ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာအရပ္ရပ္က ေငြကို ေရလိုျဖဳန္းႏိုင္သူေတြ ကပါရီမွာ စားက်က္ က်ေလတယ္ေပါ့။
အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးေတြ ရွယ္နယ္လ္ကုန္တိုက္ထဲမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ၀ယ္အားေကာင္းသလဲဆိုတာ အေရာင္းကေလးမေတြ ဂ်ပန္စကား တတ္သူမ်ိဳးမွ ေရြးငွားထားရတဲ့ အထိလို႕ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္သမီး ေကသီက ေစ်း၀ယ္ငမ္းရုံမကဘဲ အစားလည္း ငမ္းပါေသးတယ္။ သူအစားငမ္းေကာင္း လို႕သား နဲ႕သမီး ပါရီမွာေသာင္တင္ က်န္ရစ္မဲ့အျဖစ္ကေလး တစ္ခုလည္း ၾကံဳရေသးရဲ႕။ ကၽြန္မ သမက္ဂယ္ရီက မိသားစုအေပၚမွာ အလြန္အလိုလိုက္ အလြန္လည္းစိတ္ရွည္တတ္သူပါ။ သူ႕သား သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘဲ ဂရုစိုက္တတ္ပါတယ္။
သားကလည္း သူ႕အစ္မေရာက္ခိုက္ ေနရာအႏွံ႕လိုက္ျပပါတယ္။ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ အက္ဖက္လ္ တာ၀ါတိုက၊ မာေဆးလ္နန္းေတာ္တို႕၊ လုဗၺ္ျပတိုက္စတဲ့ ျပတိုက္ေပါင္းမ်ားစြာ အျပင္ဘုရားေက်ာင္း ေပါင္းစုံ၊ ဖက္ရွင္ရိႈး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ လိုက္ပို႕ေပးရုံနဲ႕ မျပီးေသးဘူး။
"တို႕ျမန္မာျပည္ကလို ကုလားအစာ အစုံရတဲ့ လက္တင္ရပ္ကြက္ ဆိုတာရိွတယ္။ သြားမလား"နဲ႕ သူ႕အစ္ကို စကားစလိုက္ေတာ့ အစားမက္တဲ့အစ္မက ခ်က္ခ်င္းလိုက္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သား ေျပာတဲ့အတိုင္း လက္တင္ရပ္ကြက္မွာ ကုလားအစာအမ်ိဳးစုံပါပဲ။ တစုတေ၀း ေန႕လယ္စာ စားၾက ျပီးေတာ့ ဂယ္ရီက ကိုယ္လက္သန္႕စင္ခ်င္တာနဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေမနဲ႕ အပ္ထားခဲ့ျပီး စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းခန္း ၀င္သြားတာတဲ့။
ဒါေတြကို ကၽြန္မတို႕လည္း သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။ လမ္းတစ္ဖက္က ကုလား အခ်ိဳမႈန္႕ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ေရာ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ ေကသီတို႕ႏွစ္ေယာက္ အူယားဖားယားနဲ႕ အေျပး အလႊား ၀င္သြားၾကျပီး ၀ယ္လိုက္ၾကတာ မလိုင္လုံးေတြေရာ၊ ဂ်ေလဘီေတြေရာ၊ စာကေလးေခ်း ေတြေရာစုံလို႕ တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ အမ်ိဳးစုံ၀ယ္ေနၾကတာ ျမင္မိပါရဲ႕။ မေကသီကအစားမွာ မဲေနမို႕ သူ႕ကိုအပ္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း သတိုမရေတာ့ဘူးေလ။
ဂယ္ရီ က ထြက္လာေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွာလို႕မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕ေပၚလိနာကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းစုံ မသိလိုက္ေတာ့ တျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕ရပ္ျပီး သူတို႕ ထြက္အလာ ကို ေစာင့္ ေနမိတာေပါ့။ ဂယ္ရီဆိုတာ မ်က္ႏွာကိုပ်က္လို႕။ သားေရာ၊ ဂယ္ရီေရာ ပ်ာယာခတ္ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္လိုက္ရွာရတာ။ ေနာက္ဆုံးလမ္းမၾကီး ေရာက္ေတာ့မွ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တည္း ေလွ်ာက္ သြားေနၾကတာ ေတြ႕ျပီး မနည္းလိုက္ဆြဲေခၚခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အားလုံးလည္း စိုးထိတ္လို႕ အသက္ေတာင္မရွဴႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဂယ္ရီလည္းေဒါသမထြက္ စဖူးထြက္ျပီး သူ႕မိန္းမကို ဆူေပါ့။ သည္းထိတ္ရင္ဖိုနဲ႕ ရင္းျပီး၀ယ္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီအခ်ိဳမုန္႕ထုပ္ၾကီး လည္း မစားလိုက္ ရပါဘူး။ မခ်ိဳခ်ိဳက ဘဏ္တိုက္၀င္ျပီး ေငြလဲတာအခ်ိဳမုန္႕ထုပ္ၾကီး ဘဏ္တိုက္ မွာ ေမ့က်န္ထားခဲ့လို႕ ကိုေရႊစင္အိမ္မွာေကာ္ဖီေတြ ေဖ်ာ္ျပီးကာမွ ပါမလာတာနဲ႕ ပြဲကိုက်လို႕ ရယ္ၾက ရတာ။
ပါရီ ခရီးကေတာ့ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ပါရီမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနျပီးမွ လန္ဒန္ကို ကူးၾကပါတယ္။ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလိုက္တာ။ လမ္းေပၚက စာတိုက္ပုံ အနီ ၾကီးက အစ ျမန္မာျပည္က စာတိုက္ပုံးနဲ႕ တေထရာတည္းပဲေလ။ ကၽြန္မကေရာက္ေလရာမွာ စာတိုက္ပုံးရွာျပီး စာထည့္ေနက်။ အေမရိကားက စာတိုက္ပုံးေတြက အျပာေရာင္ပါ။ ပါရီကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မစာတိုက္ပုံး ရွာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
သူက်ေတာ့အ၀ါေရာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ တျခားစာတိုက္ပုံးေတြလို လမ္းထိပ္ပလက္ေဖာင္းမွာရိွမေန ဘဲ တိုက္နံရံမွာ ကပ္ထားတာကိုး။ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ အမိျမန္မာျပည္က ပုံစံအတိုင္း နီရဲရဲစာတိုက္ပုံးၾကီးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။ လန္ဒန္ ရာသီ ဥတုကေတာ့ မိုးေလးတဖြဲဖြဲနဲ႕ လြမ္းေမာခ်င္စရာၾကီး။ ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ ျမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လိုက္ျပ တဲ့စီးတီးတိုးကို ယူျပီး ၾကည့္ၾကပါတယ္။ နာမည္ၾကီးတဲ့ Big Benနာရီၾကီးတို႕၊ ဘာဂင္ဟမ္နန္း ေတာ္တို႕ ေနရာစုံၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပုံေတြလည္း ရိုက္ၾကေပါ့။ ေနရာတိုင္း အိမ္ေရွ႕တိုင္းက ပန္းျခံထဲ မွာေရာင္စုံဖူးပြင့္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ၊ က်ဴးလစ္ေတြစတဲ့ ပန္းမ်ိဳးစုံကို လွလွပပ စိုက္ထားတာ ပသာဒ ရိွလွပါရဲ႕။
ကၽြန္မတို႕ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေလ။ နာမည္ၾကီး Harrodsကုန္တိုက္ၾကီးမွာ အၾကီး အက်ယ္ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ၾကီးဖြင့္ပြဲအတြက္ အေမရိကားက အဆိုေက်ာ္ဒိုင္ယာနာေရာ့စ္ ကိုယ္ တိုင္လာျပီး ဖြင့္ေပးမွာဆိုေတာ့ လူေတြမွ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ေစ်းေရာင္းပြဲကိုကမၻာအရပ္ရပ္ကကို လာ၀ယ္ၾကရတဲ့ထိ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ခိုက္နဲ႕ၾကံဳလို႕ ဒိုင္ယာနာေရာ့စ္ ေလွကား ေပၚကသီးခ်င္းဆိုရင္း တစ္ထစ္ခ်င္း ဆင္းလာတာကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ေစ်းေတြကေတာ့ ေခါင္ခိုက္ပါပဲ။ ပစၥည္းအမ်ိဳးအစား ေကာင္းသလို ေစ်းလည္းေကာင္းပါရဲ႕။ ဂယ္ရီ ကကၽြန္မနဲ႕အတူ သူ႕အေမအတြက္ Harrodsက အမွတ္တရပစၥည္းအျဖစ္ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္ လုံးစီ ၀ယ္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအိတ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ကမၻာပတ္ေနတာ ၁၀ႏွစ္ ေက်ာ္တဲ့ တိုင္ေအာင္ အေသြးအေရာင္မပ်က္ လွပေနဆဲ ခိုင္ျမဲေနဆဲပါပဲ။ လန္ဒန္ေရာက္ခိုက္ ကၽြန္မနဲ႕ ရင္းႏွီး ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြ ဦးခင္(ညႊန္မႈး၊ ျပန္ၾကားေရး)ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိ သားစု အားလုံးနဲ႕ ေတြ႕ရေအာင္ဆိုျပီး ညစာထမင္းစားဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြကလည္း ဒဂုံ (၁)မွာ ကၽြန္မ သားသမီးေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလ။ ဒီေတာ့သားသမီးေတြေရာ ေျမးေတြပါ အားလုံး ကိုဖိတ္ထားေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာၾကီးပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႕ဦးခင္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရယ္၊ ဂယ္ရီတို႕ သားအမိရယ္က တစ္၀ိုင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေတြေျပာ ၾကလို႕၊ ဦးခင္ရဲ႕သားသမီးေတြနဲ႕ ကၽြန္မသမီး ေကသီ တို႕လူငယ္၀ိုင္း တစ္၀ိုင္း အေပ်ာ္ အျပက္ေတြေျပာၾကျပီး တေသာေသာရယ္ေမာၾကလို႕ ဦးခင္ ရဲ႕ ေျမးေတြ နဲ႕ကၽြန္မေျမးႏွစ္ေယာက္ ပါ ေပါင္းမိၾကတဲ့၀ိုင္းကေတာ့ ထိန္းမရေအာင္ ေသာင္းက်န္းၾကေလ ရဲ႕။ ေျပးၾက၊ လႊားၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက၊ လုၾကတြန္းၾက၊ လဲျပိဳက်နဲ႕ ဆူညံေနေတာ့တာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္၊ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပိတ္ညေလ။ ဦးခင္က ကၽြန္မ တို႕ကိုႏွစ္သစ္ကူးျပီးမွ ျပန္ပါ၊ ႏွစ္သစ္ကို မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႕ ၾကံဳၾကိဳက္ရခဲမွ်မို႕ အတူၾကိဳဆိုရ ေအာင္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္စြာနဲ႕ ဆိုပါတယ္။ ေျမးမ်ားအဖြဲ႕က ႏွစ္သစ္ကို သူတို႕တီး၀ိုင္းနဲ႕ ၾကိဳဆိုပါ ရေစတဲ့။
ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ၁၅မိနစ္မွာ ႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳဆိုၾကမဲ့ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ၾကီးက ပစၥည္းအစုံအလင္နဲ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မေျမးမ်ားအပါအ၀င္ တီးၾကမဲ့သူမ်ားကလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ လက္ယားေနၾကျပီေလ။ သူတို႕တီးခတ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္မိေတာ့ လကြင္းလည္း ပါ၊ ႏွဲေအာ္လံ လည္းပါ၊ ေမာင္းလည္းပါ၊ ေၾကးစည္လည္းပါ၊ ဗုံလည္းပါ၊ ခ်ဴေတြလည္းပါ ထြက္လာတဲ့ မဆီမဆိုင္ အသံေပါင္းစုံ ကို နားကြဲမတတ္ခံစားၾကရင္း ၁၉၉၂ခုႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္ပြဲကို ၾကိဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္က ကၽြန္မတစ္သက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ပါပဲေလ။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
VgE f qqSB http://senmonerumesu.com/ ekUE c jbJI iqO [url=http://senmonerumesu.com/]Hermes バッグ[/url] YaP q mdUX http://hannbaikochi1jp.com/ hmFS d wyAR lsD [url=http://hannbaikochi1jp.com/]coach 財布[/url] RwM mlOL r dyKA http://dendoukochiinjp.com/ iyGI b bwCF ezA [url=http://dendoukochiinjp.com/]COACH バッグ[/url] UxE zgPO t jgEX http://sinsakukochi1jp.com/ nxYR w zkOL bdV [url=http://sinsakukochi1jp.com/]コーチ バッグ 新作[/url] WsH efAA c urRP http://hannbaierumesu.com/ ycSW l qmCJ pzK [url=http://hannbaierumesu.com/]エルメス エブリン[/url] ZzO f npZC http://nihonkochiinjp.com/ nmHQ r lbLX chS [url=http://nihonkochiinjp.com/]コーチファクトリー アウトレット[/url] KzX w bdDU http://louisnevuittonedspeedy.webs.com/ hjIW b kgEK isR [url=http://louisnevuittonedspeedy.webs.com/]louis vuitton stores[/url] TeC b uhWG http://kochijapkangeia.com/ nuAU r prJR hdP [url=http://kochijapkangeia.com/]コーチ 財布 ハート[/url] GnT suRN b vbEY http://saiyasuneerumesu.com/ nwUG a xkBD hwK [url=http://saiyasuneerumesu.com/]エルメス バッグ[/url]
Thank you Ma Shwe Zin Oo.
Sandy
Post a Comment