ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၁၄)

အားလုံး အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားျပီး အေျခအေနေတြေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ အဲဒီ ေန႕က တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး မို႕ လွလွျမင့္တို႕ တယ္တယ္ဘီၾကင္ဆရာၾကီးက ညစာထမင္း ဖိတ္ေကၽြးလို႕ တစ္အိမ္သား လုံး သြားစားေနၾကတုန္း မႏၱေလးေတာင္ဘက္ အေျမာက္သံ ေတြစျပီး ၾကားရေတာ့ တာပဲ။ ကပ်ာကယာ အိမ္ျပန္ေျပးလာၾကျပီး ကၽြန္မတို႕မိသားစုေျခာက္ေယာက္ တစ္ႏိုင္စာ သယ္ ဖို႕ ျပင္ထားတဲ့ အထုပ္ေတြ ကိုဆြဲျပီး မေနာ္ယမံကို ဒုတိယအၾကိမ္ စစ္ေျပးၾကျပန္ပါေရာ။ ဘ၀အေကြ႕ တစ္ခု ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး လမ္းေပၚကို ေျခခ်ျခင္းပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

အပိုင္း (၁၆)

ကၽြန္မတုိ႕ မေနာ္ယမံ ေဆးရုံး၀င္းကို ေရာက္သြားေတာ့ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနပါျပီ။ မလွခင္တို႕က ေျပာင္းေနၾကတာ တစ္လေလာက္ရိွလို႕ အေျခတက် ျဖစ္ေနၾကျပီေလ။ မလွခင္တုိ႕ မိသားစုက အေဆာင္ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းကို ယူျပီး ကၽြန္မ တို႕ကို ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ ေစာေစာကတည္းက ပရိေဘာဂေတြပါ ေရႊ႕ျပီး အဆင္သင့္ ျပင္ထားျပီးသားမို႕ ေရာက္သြားတဲ့အ ခ်ိန္မွာ အရင္စစ္ေျပးခဲ့ရတုန္းကလို ဖရိုဖရဲမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အိမ္ မွာ ကိုယ္ေနရသလို အဆင္ေျပသြား တာမို႕ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေပါ့။
မေနာ္ယမံ ေဆးရုံၾကီးကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ Bishopက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အ ေနနဲ႕ စစ္ေျပးေတြ အတြက္ခိုလႈံဖို႕ဆိုျပီး ေနရဖန္တီးေပးထားတာမို႕အမ်ားစုက အဂၤလိုအင္ဒီးယန္း ကျပားေတြ မ်ားပါတယ္။ ျမန္မာစစ္စစ္ ခရစ္ယာန္ေတြလည္း ပါတယ္ေပါ့။ မလွခင္က ကြန္ဗင့္မွာ တုန္းက ကၽြန္မ တို႕ ေဘာ္ဒါတစ္ေတြကို ၾကပ္မတ္ရတဲ့ ဆရာမပါ။ ကၽြန္မနဲ႕ခင္ေနတာ အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြားရင္း သူတို႕စစ္ေျပးမဲ့ မေနာ္ယမံ ကို လိုက္ခဲ့ဖို႕ တိုက္တြန္းတာနဲ႕ ကၽြန္မတို႕လည္း ပါသြားၾကတာေလ။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က မႏၱေလးေတာင္ကို သိမ္းလိုက္ျပီး ဂ်ပန္ေတြေနာက္ဆုတ္ ထြက္ေျပးၾကျပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားရေတာ့ စစ္ၾကီးျပီးေတာ့မယ္ ထင္ျပီး ကၽြန္မတို႕လည္း ၀မ္းသာေနၾက တာေပါ့။ ေန႕လယ္ က်ေတာ့ ခန္းမအလယ္မွာ စားပြဲရွည္ၾကီးခ်ထားျပီး မလွခင္တို႕ ေရာ၊ ကၽြန္မ တို႕ပါ ေန႕လယ္စာ အတူစုစားၾကတာ တေပ်ာ္တပါးပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ မွာ ႏြားေက်ာင္းသားလို ပုဆိုးတုိတို ၀တ္ျပီး ေခါင္းမွာလည္း မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါအေဟာင္း တစ္ထည္ေပါင္း လို႕၊ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ လက္မွာလည္း တံဖ်ားေလးကိုင္ျပီး ေရာက္လာပါ တယ္။
"အန္ကယ္ၾကီး တို႕က ဒီမွာလား"တဲ့။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕လည္း တအ့ံတၾသကိုျဖစ္လို႕။ ဘီၾကင္ဟိုတယ္ မွာ စားပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ ေမာင္တင္ျမင့္ရယ္ေလ။
"ဟယ္... ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ၊ တို႕က ႏြားေက်ာင္းသားေလးမွတ္လို႕"နဲ႕ ကၽြန္မတို႕က သူ႕ကို ၀ိုင္းျပီး ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့။ "ထမင္းလည္း လာ၀င္စားဟဲ့"နဲ႕ ထမင္းပါ ေကၽြး လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဘသားေခ်ာ ကလည္း ကၽြန္မတို႕အိမ္မ မျမေသာင္းကို ရိွတ္ေနတာေလ။ မျမ ေသာင္းကလည္း ကလ်ာဖူးစသစ္ ၁၄ႏွစ္ အရြယ္ ဆိုေတာ့ ပန္းငုံရိွရာပ်ားပိတုန္းေတြ ၀ဲသလိုေပါ့။ မေနာ္ယမံကို စစ္ေျပးၾကျပီ ၾကားေတာ့ လမ္းၾကံဳ ရင္း သူ႕ပန္းငုံေလးကို ၀င္ၾကည့္တဲ့သေဘာပါပဲ။

အဲဒီအျဖစ္က ဘာမဟုတ္တာေလးလို႕ ဆိုရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႕ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေထာက္အကူတစ္ခု ျဖစ္လာတာမို႕ ကံတရားရဲ႕ လွည့္ကြက္ကေလးအ တြက္ ဆန္းၾကယ္ လွတယ္လို႕ ေျပာရမွာပါပဲ။ စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႕ ကိုၾကီးက "မင္း အေ၀းၾကီး ခရီးကို ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ အေျခအေနေတြ က လႈပ္လႈပ္ွရွားရွား ျဖစ္ေနတဲ့အထဲမွာ ေလွ်ာက္သြား မေနနဲ႕"လို႕ သူ႕ကိုစိတ္ပူလို႕ေျပာေတာ့ "အလကား ေလွ်ာက္သြားေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ တာ၀န္နဲ႕ လာတာ"လို႕ ရွင္းျပပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ က ေမာင္တင္ျမင့္ကို သတင္းဆက္ သြယ္ဖို႕ ေမြးထားတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ သူကႏြားေက်ာင္းသား ရုပ္ဖ်က္ျပီး ကိုင္လာတဲ့ တံဖ်ာထဲမွာ စာရြက္လိပ္ကို ထည့္ယူလာတာ။ ဒီအနီးအနားမွာ ရုံးစိုက္ထားတဲ့ ကင္ေပတိုင္ ရုံးကို သတင္းပို႕ခဲ့ ျပီး မွဒီကို ဆက္လာခဲ့တာတဲ့။
ဂ်ပန္ေတြက စစ္ေရးနိမ့္လို႕ ေနာက္ဆုတ္ေနရတာ မႏၱေလးျမိဳ႕ထဲက ကင္ေပတိုင္ရုံးခ်ဳပ္ကလည္း အခု မႏၱေလးျမိဳ႕ျပင္စခန္းကို ေရႊ႕ထားရျပီဆိုတာ သူေျပာျပမွပဲ ကၽြန္မတို႕လည္း သိရေတာ့တာ။ ကိုၾကီးက ဒီရုံးခ်ဳပ္မွာ ဘယ္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ေတြ ရိွလဲ ေမးေတာ့ ဘယ္သူေတြ၊ ဘယ္သူေတြရိွၾကတယ္ ဆိုတာ သူကနာမည္ နဲ႕ ေျပာျပသြားလိုက္ေသးတယ္။

ေမာင္တင္ျမင့္ ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မတို႕က မျမေသာင္းကို ၀ိုင္းစၾကေသးတယ္။ "ဘယ္လိုလဲ၊ နင့္ေကာင္ကေလးက ဒီထိေတာင္ လိုက္လာတာေနာ္" နဲ႕။ မျမေသာင္း ကလည္း ေက်နပ္တဲ့ ရွက္ျပံဳး ေလးနဲ႔ မရြံ႕မရဲ ျပန္ၾကည့္ေလတယ္။ အဲလိုနဲ႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ရိွေတာ့ တစ္မနက္ မွာ ၀ိုင္းထဲက လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ နဲ႕ ျခံစည္းရိုးဘက္ကိုေျပးသြားၾကတာ ျမင္ေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္ျပန္ျပီလဲေပါ့။
အဂၤလိပ္စစ္တပ္ က ကင္းလွည့္လာတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕လည္း တအ့ံတၾသျဖစ္လို႕။ ဟယ္... အဂၤလိပ္ ေတြျပန္ေရာက္လာျပီေတာ့နဲ႕ အိမ္သားေတြကိုေခၚျပီး ျပရေသးတယ္။ ၀ိုင္းထဲက သြားျပီးႏႈတ္ဆက္ ၾကတဲ့သူေတြ လည္း ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ငါးေသတၱာရခဲ့တဲ့သူနဲ႕ ေခ်ာကလက္ျပား ရတဲ့သူနဲ႕ သူတို႕ရလာ တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြျပျပီး တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႕ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။
"ငပုေတြေတာ့ လစ္ကုန္ၾကျပီ"နဲ႕ ေအာ္တဲ့သူေတြက ေအာ္ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဒါဆို ရင္ေတာ့ေကာင္းေလ စြ၊ ၾကာၾကာေတာင္ အရင္တစ္ခါကလို မေျပးလိုက္ရဘဲ ရက္တုိတိုနဲ႕ ကိုယ့္ အိမ္ျပန္ႏိုင္ျပီ ဆိုျပီး ေက်နပ္၀မ္းသာေတြျဖစ္လို႕ ထုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြေတာင္ တခ်ိဳ႕ကို ျပန္သိမ္း ျပီး အဆင္သင့္ လုပ္ထားလိက္ေသးတယ္။

ညေနစာ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အိုက္စပ္စပ္ရိွတာနဲ႕ အိမ္အျပင္ပန္းခ်ံဳေလးေတြရိွတဲ့ ေနရာမွာသြားရပ္ ရင္းအအိုက္ေျပ ေလတိုက္ခံေနလိုက္တာ။ ေမွာင္တရီေလးဆိုေတာ့ အေရွ႕ဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရွမ္းရိုးမေတာင္ၾကီး ကလည္း မိႈင္းတညိဳ႕ညိဳ႕နဲ႕။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးတခ်ိဳ႕ေတာင္ လင္းလက္စျပဳေန ပါျပီ။ သဘာ၀က ၾကားေနရတဲ့ အေ၀းက အေျမာက္သံ၊ စစ္ေသနတ္သံေတြနဲ႕ ေတာင္မလိုက္ဖက္ေအာင္ လွပေနတာ မို႕ ကၽြန္မလည္း အေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေငးရင္းေတြးခ်င္ ရာေတြးေနမိပါတယ္။
သားငယ္ေလး "လင္း"ကလည္း ႏို႕တိုက္ျပီးတာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ။ သားၾကီး"၀င္း"က ၀ိုင္းထဲမွာ မျမေသာင္း နဲ႕ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေလရဲ႕။ ၀ိုင္းထဲက လူေတြလည္း ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕မွာ ဟိုတစ္ စုဒီတစ္စုထြက္ျပီး စကားေတြေျပာရင္း ညေနခင္းမွာ ေအးေအးသက္သာရိွေနရာက ၀ုန္းဆို ဘယ္ကဘယ္က ေရာက္လာတယ္ မသိပါ ဘူး။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေရာက္လာျပီး ဂ်ပန္လိုေအာ္ဟစ္ ျငာသံေပးျပီး ၀ိုင္းေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မလည္း ျဗဳန္းခနဲဆိုေတာ့ ၾကက္ေသေသျပီး ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာ။ အနားကို စစ္သား တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး "အဂၤလိပ္စကား"နဲ႕ ေအာ္ရင္း ကၽြန္မ ရင္ဘတ္က ဘေလာက္စ္ အကႌ်ကို ေဆာင့္ဆြဲျပီး စားနဲ႕ရြယ္လိုက္တာ မ်က္စိေတြ ျပာသြားတာပါပဲ။

ဓားၾကီး လက္သြားတာကို မၾကည့္ရဲတာနဲ႕ မ်က္စိစုံမွိတ္ထားလိုက္တာေပါ့။ ေနာက္ဘက္က "မာစတာ"ဆိုတဲ့ ကိုၾကီးရဲ႕အသံကိုလည္း ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကိုခုတ္မယ့္ဓား တန္႕သြားတာ သိလိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္မ စြပ္ျပီးေျပးေတာ့တာ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလို ပဲဦးတည္ရာ ထြက္ေျပးၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲေပါ့။ ဂ်ပန္ေတြနဲ႕ လုံးေထြးလဲက်သူေတြ လည္းက်။
တစ္ေနရာ က်ေတာ့ ေရွ႕မွာေျပးေနတာ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ႕ အဘိုးအို အဂၤလိပ္ၾကီးကို တြဲလာရွာ တာ။ အဘိုးၾကီး က အသက္ၾကီးေတာ့ မေျပးႏိုင္ရွာဘူး။ တြဲလာတဲ့ ကေလးကလည္း မသန္မစြမ္းတဲ့ ေကာင္ေလး။ ဂ်ပန္စစ္သား သုံးေလးေယာက္က မီလာျပီး "အဂၤလိပ္ကား"နဲ႕ ေအာ္ရင္းဓားနဲ႕ အဘိုးၾကီးကို ပိုင္းထည့္လိုက္တာ ေသြးေတြက ေရပန္းထြက္သလိုကို ေထာင္ျပီးပန္းထြက္လာ တာပါပဲ။
အဲဒီျမင္ကြင္း ျမင္လိုက္ရတာ ကၽြန္မပါ အသက္ထြက္သြားေတာ့မတက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား တာေျပးေနတဲ့ ဒူးေတာင္ တုန္လာပါတယ္။ ဆက္ေျပးေနလိုက္တာ ဘယ္ေရာက္လို႕ေရာက္မွန္း လည္းမသိပါဘူး။ လူေတြ လည္း ေျပးေနၾကတာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာျပန္႕က်ဲေနတာပဲ။ ေအာ္ၾက ဟစ္ ၾကသံေတြလည္း ညံလို႕။ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ မွ မၾကားရဘူး။ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ "ခူးရား ခူးရား"နဲ႕ ဆဲဆိုသံေတြ ေ၀းတာထက္ ေ၀းတဲ့အထိ ကၽြန္မ ဆက္ေျပးေနခဲ့တာပါ။

ေရနီေျမာင္းေဘး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေမာလာတာနဲ႕ ရပ္ျပီးေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွ ကၽြန္မ ရဲ႕ သားေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို သတိရေတာ့တာေလ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မိခင္ေကာင္း ပီသတဲ့အျဖစ္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကသာသားေလးႏွစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ သတ္လို႕ေသသြားခဲ့ရင္ ကိုယ့္ အျပစ္ ကို ကိုယ္ေနာင္တ ရ မဆုံးျဖစ္ျပီး မယ္ပဋာလို ရူးရမွာေသခ်ာပါ ရဲ႕။
ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ျပန္ေျပးရွာဖို႕လည္း ဂ်ပန္ေတြကိုေတြ႕မွာေၾကာက္၊ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ ဆုတ္နဲ႕ပဲ လာလမ္း ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္မွာ ကေလးခ်ီျပီးေျပးလာၾကတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို လူအုပ္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အနီးကပ္က်ေတာ့မွ မျမိဳင္နဲ႕ မျမေသာင္း ျဖစ္ေနလို႕ကၽြန္မ ၀မ္းသာ လိုက္တာ။ ဒီေလာက္၀မ္းသာတဲ့အျဖစ္ဘ၀မွာ ဒီတစ္ပါပဲ ၾကံဳရဖူးပါတယ္။
သုံးေယာက္သား ဖက္ျပီး ထိုင္ခ်ရင္း ငိုလိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႕ ငိုေတာ့ကေလးေတြကလည္း လန္႕ဖ်ပ္ျပီး သူတို႕ ပါေရာျပီး ေအာ္ငိုၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္မတို႕တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပးလာတဲ့သူ ေတြလည္း ေအာ္ဟစ္ငိုသူေတြနဲ႕ က်ိတ္ျပီး အသံမထြက္ မ်က္ရည္က်သူေတြနဲ႕ တကယ္ကို ငရဲခန္း က်ေနတာပါပဲ။ လူတိုင္း အသက္ ကိုလုျပီး ေျပးၾကရတာမဟုတ္လားေနာ္။

မျမိဳင္နဲ႔ မျမေသာင္းတုိ႔က တကယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြပါပဲ။ ထိုင္ျပီးေတာ့ေတာင္ ဦးသံုးၾကိမ္ ခ်ထိုက္ပါေသးတယ္။ သူတုိ႔သာ ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္လုျပီး ေျပးလာၾကရင္ ကၽြန္မဘာမွ ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာင္ ေမြးထားတဲ့ အေမရင္းျဖစ္ျပီး ေကာက္မလာခဲ့ဘဲ လက္လြတ္ေျပးလာေသးတာပဲေနာ္။ သူတို႔ ရဲ႕ ေစတနာ နဲ႔ ေမတၱာ ကို ေလးစားစြာနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ထိုက္တာ အမွန္ပါပဲ။ အခုလို အခြင့္သာတန္း ကၽြန္မေရးျပ မွတ္တမ္း တင္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုခြင့္ရတာအတြက္ ၀မ္းသာေက်နပ္မိပါတယ္။

မျမိဳင္က ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔တာနဲ႔ အိပ္ေနတဲ့ 'လင္း' ေလးကို ေကာက္ေပြ႔ျပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့တာတဲ့။ မျမေသာင္းကလည္း '၀င္း' ကိုေကာက္ခ်ီျပီး ႏွစ္ေယာက္သား တူတူေျပးလာတာမို႔ ကၽြန္မ သူတုိ႔ကို ျပန္ေတြ႔ခြင့္ၾကံဳရတာပါ။ အဲေတာ့မွ ကိုၾကီးကို သတိရ ျပီး…
'ကိုၾကီးေရာ' လုိ႔ေမးေတာ့ မျမိဳင္က 'မသိဘူး' တဲ့။ လူေတြလည္း ေျပးလာေနၾကဆဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ ပါမလား ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္က လည္းေမွာင္လာ၊ လူေတြလည္း အလာက်ဲ သြားျပီဆိုေတာ့ စိတ္အားေလ်ာ့လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ေကာက္ရိုးစင္ တစ္ခုေအာက္ ကို ေရႊ႕ထိုင္ၾကရင္း ဒီေနရာကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုျပီး ေနရတာေပါ့။
ကေလးေတြ က ေမာလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါျပီ။ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ ကေတာ့ ဘယ္ အိပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အေၾကာက္က မေျပေသးတဲ့အျပင္ ခုခ်ိန္ထိ ကိုၾကီးေရာက္ မလာေသးတာအတြက္ စိတ္ပူမိတာက လည္း တစ္ဖက္နဲ႔ လာလမ္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သန္းေခါင္ၾကက္ေတြေတာင္ တြန္ျပီ။ ကေလးငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သံုးေယာက္ သားထိုင္လုိ႔သာ ထိုင္ေန ရတာ ဘယ္ေနရာ ဂ်ပန္ေတြ အလစ္အုပ္ဖို႔ ထြက္လာဦးမလဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စိတ္က မလံုမလဲ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။
'ေဟာ..ဟိုမွာ အန္ကယ္ၾကီး သရဲလာေျခာက္တာ ျဖစ္မွာ' နဲ႔ေမွာင္ၾကီးထဲလက္ညိဳးထိုးရင္း မျမိဳင္က သူ႔ကိုယ္လံုး ၀၀ၾကီးနဲ႔ ကၽြန္မ ကို ဖက္ရင္း တက္ဖိပါေလေရာ။ ကၽြန္မလည္း ျဗဳန္းခ နဲဆိုေတာ့ ဘာမွန္းမသိနဲ႔ သူ႔ကိုယ္လံုး ၾကီးေအာက္ ေရာက္သြားလုိ႔ မနည္း ရုန္းထြက္ျပီး ၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ လာေနတဲ့ ကိုၾကီးရဲ႕ လံုခ်ည္ အနီကြက္ၾကီး ကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္။
'မျမိဳင္ ကလည္းဟယ္၊ ဘယ္ကသရဲရမွာလဲ၊ သရဲဆိုေပ်ာက္သြားမွာေပါ့' ေျပာလို႔သာေျပာ တာ။ ကၽြန္မလည္း မယံုမရဲ နဲ႔ ေပ်ာက္မ်ားသြားမွာလား ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ စူးစိိုက္ၾကည့္ ရပါေသးတယ္။ မေပ်ာက္တာ ေသခ်ာ မွ ေပြ႔ထားတဲ့ ၀င္းကိုမျမေသာင္း လက္ထဲေျပာင္း ထည့္ျပီး ကၽြန္မထေျပးၾကိဳရတာေပါ့။

ကိုၾကီးက လြယ္အိတ္ၾကီး တစ္လံုး လြယ္လုိ႔ေရာက္လာပါတယ္။ 'ေအး…မေသလုိ႔ ျပန္ေတြ႔ ၾကရတာ၊ ကံေကာင္း တယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ေက်းဇူးပဲ'တဲ့။
ဘာျဖစ္ လုိ႔ အခုမွ ေရာက္လာတာလဲ ေမးေတာ့ အျဖစ္အပ်က္စံုကို ေျပာျပပါတယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားက ဓားၾကီးနဲ႔ ရြယ္လိုက္တာ ျမင္ေတာ့ သူက ဂ်ပန္စစ္သား ကို လွမ္းေခၚလိုက္ တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ပုတ္ျပျပီး ဒီမွာဂ်ပန္ ကင္ေပတိုင္ကလို႔ ညာလိုက္တာ ဆိုပဲ။ ဂ်ပန္စစ္သားက တန္႔သြားတာေတြ႔ရမွ ေမာင္တင္ျမင့္ ေျပာခဲ့လို႔ သိရတဲ့ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ေတြ ရဲ႕နာမည္ေတြ သံုးျပီး ဆက္လိွမ့္တာေပါ့။
ဒါဆိုရင္ ကင္ေပတိုင္ က ေပးထားတဲ့ စာရြက္အေထာက္အထား ျပလုိ႔ ခိုင္းေရာတဲ့။ ကိုၾကီးကလည္း အလ်င္သား။ မနက္ကအဂၤလိပ္စစ္တပ္ လာလုိ႔ ၀ွက္ထားတယ္ သြားယူ ျပမယ္ဆိုျပီး ဂ်ပန္စစ္သားက အိမ္ေရွ႕၀ က ေစာင့္ေနတာကို အိမ္ထဲ၀င္၊ ငရုတ္သီး ဂုန္နီအိတ္ထဲမွာေရႊြေငြလက္၀တ္ရတနာေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴေတြ ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ျပီးေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္ေျပးတာ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ တိုးေနလုိ႔ ကားလမ္းေဘး ခ်ံဳပုတ္ ထူထူတစ္ခုထဲ ျဖဲ၀င္ျပီး ပုန္းေနရတာ။ ဟုိဂ်ပန္ လိုက္ရွာလို႔ ေတြ႔ရင္သတ္မွာစုိးလုိ႔ မထြက္ ရဲဘူးတဲ့။

အားလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျပီးမွ ဒီဘက္ကို ေစာေစာက လူတြေျပးတာ ေတြ႔ထားလုိ႔ လိုက္လာၾကည့္တာလုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အျဖစ္ကလည္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု က်ေနတာပါပဲေနာ္။ ကံဇာတ္ဆရာ က ဒါရိုက္တာ အလုပ္ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔တင္ ဘယ္ျပီးဦးမလဲ။ ဆက္ရန္ ရွိေသးသည္ေတြ က ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာပါေသးတယ္။
ကိုၾကီး နားနားေနေန ေနလုိ႔ရတဲ့ေနရာ ရွာရေအာင္ ဆိုျပီး ေရွ႕ဆက္သြားၾကေတာ့ ရြာေလး တစ္ရြာ ေရာက္လာပါတယ္။ ရြာဆိုေပမဲ့ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ယာတဲေလးေတြမ်ိဳးပါပဲ။ ေျပးလာတဲ့သူေတြ ရုတ္ရုတ္ သဲသဲမို႔ ရြာထဲက လူေတြလည္း မအိပ္ၾကေသးဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးေလးေတြနဲ႔ ဒုကၡေရာက္လာလုိ႔ပါဆိုေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ၾကီး တစ္ခု အိပ္စရာ ေနရာေပး ပါတယ္။ အမိုးအကာ မရွိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတၱ ခဏ ေက်ာခင္းစရာ ေနရာေလး တစ္ခုရရင္လည္း ေတာေသးရဲ႕ဆိုျပီး အိပ္ၾကရတာေပါ့။

မျမိဳင္နဲ႔ မေသာင္းတို႔က အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကျပီ။ ကၽြန္မလည္း ေျပးခဲ့ရတာ ေမာထားေတာ့ မ်က္လံုးက မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးေရာ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုၾကီးရဲ႕ၾကားမွာ သိပ္ထားတဲ့ သားၾကီး၀င္း က ၀မ္းေတြပ်က္ျပီး ေခ်းေတြ ပန္းထည့္လိုက္ တာကိုၾကီးရဲ႕ ပုဆိုးကို ေပကုန္ပါေတာ့တယ္။
အ၀တ္ တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ေျပးလာၾကရတာ လဲစရာလည္း အပိုအ၀တ္က ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ၀င္းရဲ႕ေဘာင္းဘီ က ေခ်းေပလို႔ ခၽြတ္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ထပ္ျပီး ပန္းလိုက္တာဆိုေတာ့ သားေရာ၊ အေဖေရာ၊ ေခ်းေပအ၀တ္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုျပီး မိုးမလင္းခင္ ေလွ်ာ္ထားေလမွပဲလုိ႔ ေတြးျပီး ဘယ္မွာမ်ား ေရရွိေလမလဲနဲ႔ ကၽြန္မေမွာင္ၾကီး မည္းထဲေရေတြ႔လို႔ေတြ႔ျငား ထရွာရတာေပါ့။
ကံေကာင္းေထာက္မေပလို႔ပဲ။ ၀ါး၀င္းထရံေလးရဲ႕ ေဘးမွာ ေရအိုးေလးတစ္လံုး ရွိတယ္။ ေရကလည္း တစ္၀က္ေလာက္ ရွိေနတာနဲ႔ ကိုၾကီးကို ပုဆိုးခၽြတ္ခိုင္း၊ ေနာက္ျပီးကေလးမ ေတြဘက္လွည့္မအိပ္နဲ႔လုိ႔လည္း မွာရေသး တယ္။ အျဖစ္ကလည္း ျမင္မေကာင္း၊ ၾကားမေကာင္းေနာ္။ ၀င္းရဲ႕ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ကိုၾကီးရဲ႕ပုဆိုး ယူလာျပီး ေရနဲ႔ေလွ်ာ္တာ ဆပ္ျပာ လည္းဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ျဖစ္သလိုပဲ အနံ႔အသက္ေပ်ာက္ရုံ လုပ္ရတာ အေရးထဲ မွာ တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလာတဲ့အသံကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းနပန္းကို ၾကီးသြားတာပါပဲ။

ထျပီးေျပးဖုိ႔ေထာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မထိုင္ျပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ေရွ႕တစ္လွမ္း ေလာက္က ၀င္းထရံ၀ါး တိုင္ ႏွစ္ခုကို ဂ်ပန္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ဆဲခၽြတ္ေနၾကေလရဲ႕။ ဒဏ္ရာရလာတဲ့ စစ္သား တစ္ေယာက္ကို ေပြ႔လာရာကေန အဲဒီ၀ါးတိုင္ႏွစ္ခုနဲ႔ ထမ္းစင္ ျဖစ္ေအာင္အ၀တ္စေတြနဲ႔ ၀င္းထရံကပ္ေတြနဲ႔ ဆြဲျဖဲျပီး တင္လုိ ႔ရသြားမွ ထြက္သြားၾကပါေလ ေရာ။
ကၽြန္မ ဆိုတာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ရဲဘူး။ ရင္ထဲမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနတဲ့ အသံ ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ ျပန္ၾကားႏိုင္ပါေသးတယ္။ စစ္သား ေတြေ၀းသြားမွ ျပန္ထေျပးျပီး ကိုၾကီးကို ဒီမွာေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္ေတြ ရွိတယ္ဆို တာေျပာျပရပါတယ္။

ကိုၾကီးကိုလည္း ေရစိုပုဆိုၾကီး ျပန္၀တ္ထားခိုင္းရတာေပါ့။ ၀င္းကိုလည္း သန္႔စင္ေပးျပီး ေရစိုေဘာင္းဘီ ပဲ ျပန္၀တ္ေပးရပါတယ္။ မိုးသာ စင္စင္လင္းသြားေရာ ကၽြန္မ တစ္ေမွးမွ မရေတာ့ပါဘူး။ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေန ပါေတာ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီရြာက ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ရွမ္းရိုးမေတာင္ေျခ ရွာရာ ဘက္ကို ဦးတည္ျပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လုိပဲ ဆက္ေျပးၾကမဲ့ လူသိုက္ေတြ လည္းလမ္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သားၾကီး '၀င္း' က လည္း ႏွစ္ခါလည္ မရွိတရွိ။ သားငယ္ 'လင္း'က လသားေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ရိုးျပတ္ေတြ ထဲမွာ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ေလွ်ာက္ၾကရ တာ။ ကိုၾကီးက ၀င္းကိုခ်ီ၊ ကၽြန္မကလင္းကိုခ်ီလို႔။

ေမာျပီဆိုရင္ မျမိဳင္နဲ႔ မျမေသာင္းကလည္း တစ္လဲစီ ကူခ်ီၾကရတာေပါ့။ ကေလးကို ေနပူလုိ႔ အုစ္စရာေဆာင္းစရာ အ၀တ္ကေလး တစ္ထည္ေတာင္ အပိုမရွိတာေၾကာင့္ ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ေနပူထဲမွာ ကေလးေလးေတြ လည္း ေနေလာင္ျပီး ရဲရဲကိုတြက္ေနတာပဲ။ ေန႔ခင္း ေရာက္ေတာ့ယာထဲစုေလးေတြ ရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္လာတာနဲ႔ ၀င္ျပီးနားၾက ပါတယ္။
လင္းကေတာ့ အေမရဲ႕ ႏုိ႔တိုက္တာမို႔ ျပႆနာတာမရွိဘူးေပါ့။ သားၾကီး၀င္းက ဗိုက္ဆာတယ္ နဲ႔ တအီအီ လုပ္ေတာ့ တာပဲ။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ေအာင့္သည္း ႏိုင္မလဲေလ။ ၀င္ခိုတဲ့ ယာထဲေလးထဲမွာ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က ကေလးငယ္တစ္ ေယာက္ကို ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ထန္းလ်က္နဲ႔ ခြံေကၽြးေနတယ္။ အဲဒီ ကေလး စားတာကို ၾကည့္ျပီး ၀င္းကေမွ်ာ္ေနတာ။ ကၽြန္မကိုလည္း လက္တတို႔တုိ႔နဲ႔။ ကိုယ့္ကေလးအတြက္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

'အမရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ စစ္ေျပးလာၾကတာ ဘာမွမပါဘူး။ ကေလးကဆာလုိ႔ ထမင္းတစ္ဆုပ္ ေလာက္ ပိုရင္ေကၽြးပါေနာ္' လု႔ိသြားေတာင္းရတာေပါ့။
ကၽြန္မဘ၀ မွာ ေတာင္းစားတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ေနာ္။ အေဒၚၾကီးက သေဘာ ေကာင္းစြာ နဲ႔ ေျမအိုး မည္းမည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္ကေလးထဲက က်န္ေနတဲ့ ထမင္းတစ္ခဲေလးနဲ႔ ထန္းလ်က္ကေလး တစ္လံုးေပးတာနဲ႔ ၀င္းကို ခြံ႔ေကၽြး ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လူၾကီးေတြေတာ့ အူဗလာနဲ႔ေပါ့။
အေမာေျဖျပီး ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါေရာ။ ေနကလည္း ပူလုိက္တာ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္မို႔ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ညေနသံုးနာရီေလာက္ က်မွ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ ရြာဆိုေပမဲ့ တဲစုသာသာ အိမ္ကေလးေတြပဲ ရွိပါတယ္။ ရြာစြန္က တဲကေလးမွာ အိမ္ရွင္ကို ခြင့္ေတာင္း ျပီးနားၾကပါတယ္။ ကိုၾကီးက စားစရာရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ကို ေကၽြးပါ။ အဂၤလိပ္ေငြ စကၠဴပဲပါတာမို႔ က်သင့္တာကို အဲဒီေငြစကၠဴနဲ႔ လက္ခံ ရင္ ေပးပါမယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ အိမ္ရွင္ လင္မယားကဒုကၡေရာက္လာတဲ့ သူေတြဆီက ေငြမယူပါဘူး။ ရွိသေလာက္ ေကၽြးမယ္ဆို ျပီးကၽြန္မတုိ႔ကို ညစာခ်က္ေကၽြးပါတယ္။

ထမင္းကလည္း ၾကမ္းၾကမ္း၊ ဟင္းကလည္းပဲအိုးကပ္၊ ကန္စြန္းရြက္ျပဳတ္နဲ႔ ငရုတ္သီး ေထာင္း။ အဲဒါကို ငတ္လာၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ စားလုိ႔ေကာင္းလိုက္ၾကတာ။ လူေတြလည္းေမာ၊ ကေလးေလးေတြ လည္း ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြလုိ႔။ ဒါနဲ႔ဒီေန႔အဖို႔ ခရီးမဆက္ေတာ့ဘဲ ဒီရြာေလးမွာပဲ နားၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက တာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔လုိပဲ ေျပးလာ တဲ့တခ်ိဳ႕လူေတြလည္း အဲလိုပဲ တဲအိမ္ေလးေတြမွာ ေခတၱခိုၾကပါတယ္။
အိမ္ရွင္ေတြ က ေငြမယူဘူးဆိုေပမဲ့ သူတုိ႔မွာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ေနတာ ျမင္ေနရတာမို႔ ကိုၾကီးက အဂၤလိပ္ေငြတခ်ိဳ႕ကို ထမင္းရွင္ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ ကန္ေတာ့ပါရေစျပီး ဇြတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ညက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ ဖ်ာၾကမ္း တစ္ခ်ပ္ ခင္းေပးတာနဲ႔ အဲဒီမွာ တန္းစီ အိပ္ၾကတာေပါ့။ ျခင္ကလည္းကိုက္၊ ဒါေပမဲ့ တအားေမာ လာတာ ျဖစ္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြား တာပါပဲ။
ည တစ္၀က္ေလာက္က်ေတာ့ ကိုၾကီးက 'ထ၊ ထ' နဲ႔ကၽြန္မကို လာႏႈိးပါေလေရာ။ ဟုိဘက္ရြာထိပ္မွာ ဓားျပေတြ ၀င္စီး လုိ႔တဲ့။ ျမိဳ႕က ေျပးလာတဲ့သူေတြ ဒီမွာရွိတယ္ ၾကားတာနဲ႔၀င္စီးတာတဲ့။ အိမ္ရွင္ လင္မယား ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္လုိ႔၊ ရြာထဲကသူငယ္ေလး ေျပးလာေျပာလို႔ သိရတာလုိ႔ ကုိၾကီးကေျပာပါတယ္။

အိမ္ရွင္ေတြက ကၽြန္မတုိ႔ ပုန္းဖုိ႔ ေနရာလုပ္ေပးပါတယ္။ တဲေလးနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာမွာ ႏြားျဖဳတ္ထားတဲ့ လွည္း အိမ္ေလး ရပ္ထားတာရွိလို႔ အဲဒီလွည္းေအာက္ကို ကၽြန္မတုိ႔မိန္း မသားသံုးေယာက္နဲ႔ ကေလးနဲ႔ ၀င္ေနျပီး အေပၚက ေကာက္ရိုးေတြကို လံုေအာင္ဖံုးေတာ့ တာပဲ။ ကိုၾကီးကေတာ့ အဆင္ေျပာသလို ၾကည့္ေရွာင္မယ္ေပါ့။
လွည္းေအာက္ မွာ ပုံးေနရတာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ကို က်လုိ႔။ ကေလးေတြက အိပ္ေပ်ာ္ေန ၾကလုိ ႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ႏိုးျပီထေအာ္ငိုမွျဖင့္ ဓားျပေတြေတြ႕သြားမွာ ေၾကာက္ျပီးရြတ္လိုက္ ရတဲ့သမၺဳေဒ ၶဂါထာေတာ္ လည္း ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ပါပဲ။ အေတာ္ၾကီးၾကာမွ ကၽြန္မတို႔ကို ကိုၾကီးနဲ႔ တခ်ိဳ႕ရြာသားေတြ ေရာက္ လာျပီး ေကာက္ရိုးေတြ ဖယ္ေပးပါတယ္။
ဓားျပေတြ ထြက္သြားျပီတဲ့။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ 'ဒီဘက္ေရာက္ မလာေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကံေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေကာက္ရိုးပံုထဲ လူ၀င္ပုန္းေနလား သိရေအာင္ လွံနဲ႔ ထိုးၾကည့္တတ္ေသးတယ္' ဆိုလုိ႔ ကၽြန္မ တို႔မွာ ၾကက္သီးကိုထလို႔။

တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ည အ၀တ္မလဲရတဲ့အထဲ ေကာက္ရိုးပံုထဲ ၀င္ပုန္းရေသးေတာ့ လူေတြလည္း ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္၊ ဂၽြတ္ကိုတက္ လုိ႔။ ဒီလုိနဲ႔ မိုးသာ လင္းသြားတယ္ အိပ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ မနက္က်ေတာ့ ညက က်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ကို ဒီအတိုင္း စားၾကျပီး ခရီးဆက္ၾက ျပန္ပါေရာ။
သိပ္မၾကာ လိုက္ဘူး။ ဧရာမရြာၾကီးတစ္ရြာကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ေတာ့ ေမ့သြားပါျပီ။ ရြာထဲလည္း ၀င္လိုက္ေရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာေနတဲ့သူက'ေဟး..Agnes' လို႔နာမည္ေခၚျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းသာ အားတက္သြားလိုက္ရတာ။ ကြန္႔ဗင့္ေက်ာင္းမွာတုန္းက သူငယ္ခ်င္း Hetty ရဲ႕ေမာင္ေလး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူရဲ႕အဂၤလိပ္နာမည္က Leonard၊ ေနာင္အခါ မႏၱေလးက်ံဳးနဲ႔ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ မႏၱေလး ဟုိတယ္ဆိုျပီး အစိုးရက ဖြင့္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ၾကီးထြန္းေက်ာ္ ပါ။

အဲဒီရြာမွာ မႏၱေလးက စစ္ေျပးရင္း ခိုေနသူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ Hetty တို႕မိသားစုလည္း ရိွေနတာနဲ႕ သူတို႕အိမ္ကို ေခၚသြားတာနဲ႕ လိုက္သြားၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ ျဖစ္ပ်က္လာပုံ ေတြၾကားရေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကလို႕ သူတို႕အိမ္မွာပဲေန ဆိုတာနဲ႕ သုံးေလးရက္ၾကာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
Hetty တို႕အိမ္ ေရာက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ၾကျပီး Hetty တို႕ေပး၀တ္တဲ့ အ၀တ္ အစားေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျပန္ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။ ထမင္းလည္း နပ္မွန္စားၾကရလို႕ Hetty တို႕၊ ဗုိလ္ၾကီးထြန္းေက်ာ္တို႕ မိသားစုအားလုံး ကို လည္းေက်းဇူးရွင္မ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရပါဦးမယ္။

အပိုင္း(၁၇)
ကံေကာက္ေက်းရြာမွာ စစ္ေျပးေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Hetty နဲ႕ သူ႕ေမာင္ Leonard (ဗိုလ္ၾကီးထြန္းေက်ာ္)တို႕ရဲ႕ အိမ္မွာ ႏွစ္ညတာ ကြန္းခိုေနၾကရင္း ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားေနဆဲပဲရိွပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္က မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီး ကို ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္ျပီဆိုတာ သတင္းၾကားရေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ၀မ္းသာအားတက္ သြားပါေတာ့ တယ္။ အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႕လည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာကို ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနၾကျပီေလ။
ဂ်ပန္အ၀င္ အဂၤလိပ္အေျပးတုန္းက ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့အိမ္က မီးေလာင္ဗုံးစာျဖစ္ သြားတာ ေၾကာင့္ ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးျပီ။ အခု အဂၤလိပ္ျပန္အ၀င္ ဂ်ပန္ အေျပးမွာလည္း "အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း" ဆိုတဲ့အတိုင္း ေနရာအေရြးမွားလို႕ ပစၥည္း အသာထား၊အသက္ကိုေတာင္ မနည္းလုျပီး ေျပးခဲ့ရတာ မို႕ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု နဲ႕"မိေအးႏွစ္ခါနာ"ကိန္းဆိုက္ေနတာ မဟုတ္ လားေနာ္။

အသက္အရြယ္ ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကံဳလည္းမရွိ၊ ဗဟုသုတအၾကားအျမင္ လည္းမျပည့္စုံေတာ့ "စစ္" ဆိုတာ ဒီေလာက္လူေတြ ကို ဒုကၡေရာက္ေစလိမ့္မယ္ ဆိုတာ မေတြးထင္ခဲ့မိပါဘူး။ လက္ေတြ႕ၾကံဳရျပီ ဆိုေတာ့မွ "စစ္" ရဲ႕ဒဏ္ကို လွလွၾကီးခံစားရင္း သေဘာေပါက္နားလည္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္ မွာ အဆက္အသြယ္ေတြက အားလုံးျပတ္ေနလို႕ မႏၱေလးဘုရားၾကီးအေရွ႕မုခ္ တိုက္မွာ Kathleen တို႕နဲ႕ က်န္ခဲ့ရစ္တဲ့ မာ့မီအတြက္ စိတ္ပူမိသလို၊ ယြန္းတန္းတိုက္က မခြာဘဲ ေနခဲ့တဲ့ မမသန္း တို႕အတြက္ ပါ ေသာကေရာက္ျပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနမိပါ တယ္။

မႏၱေလးျပင္ဦးလြင္သြား ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က စစ္ကားေတြနဲ႕အတူ စစ္သားေတြေရာ၊ တင့္ကားေတြ ပါ အဆက္မျပတ္သြားေနၾကတာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လို နည္းနဲ႕မႏၱေလးကိုျပန္ၾကမလဲ တိုင္ပင္ ရတာေပါ့။ ကိုၾကီးကကၽြန္မတို႕ ေနခဲ့မဲ့မေနာ္ယမံ ေဆးရုံ၀င္းကို ျပန္သြားျပီး ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ရိွလိုရိွျငား သိရ ေအာင္အဲဒီကို အရင္သြားၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ ကံေကာက္ရြာက ႏြားလွည္းတစ္စီးငွားျပီး မေနာ္ယမံေဆးရုံ၀င္း ကို ျပန္သြားၾကပါေရာ။
မေနာ္ယမံ ရြာထိပ္ ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုေရွ႕မွာ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါ သည္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ပေလာင္လုံခ်ည္ အနီရဲရဲႏွင့္ ဇာနားတပ္ အကႌ်အနီတစ္ဆင္ တည္း၀တ္ျပီး ရပ္ေန တာေတြ႕ေတာ့....
"ဟိုမွာ...ဟိုမွာ ခင့္အကႌ်နဲ႕ လုံခ်ည္ကို၀တ္ထားတာ ေတြ႕လား၊ ေတြ႕လား"နဲ႕ ကိုၾကီးကို လက္ကုတ္ျပီး ေျပာ ရင္းျပ မိပါတယ္။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအကႌ်နဲ႕လုံခ်ည္မွ အေသအခ်ာပါပဲ။ မာမီက ဇာနားေလးတပ္ျပီးသူကိုယ္ တိုင္ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တဲ့ အကႌ် မို႕ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာေပါ့။
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ပစၥည္းေတြ ရိွမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး"လိုက မျမိဳင္က၀မ္းနည္းအား ငယ္သံနဲ ႕၀င္ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္းအမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕ေနခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအုံ ထဲမွာအမိႈက္သရိုက္ေတြက လြဲလို႕ ဘာဆို ဘာမွမရိွေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ျပန္ထြက္လည္းလာေရာ...
"Agnes! Agnes!"နဲ႕လွမ္းေခၚသံၾကားေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာင္းနာမည္မို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတုန္း က အတူေနခဲ့တဲ့ Josephine နဲ႕ Agnesခ်ာတိတ္မေလး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ၀မ္းသာ အားရ ေျပးဖက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္မိတာေပါ့။ သူတို႕ညီအစ္မ မိသားစုလည္း ဒီ၀ိုင္းထဲမွာ ကၽြန္မတို႕လို စစ္ေျပးခဲ့ၾကသူခ်င္း ပဲေလ။

ကၽြန္မတို႕ ကသာ ဂ်ပန္ေတြျမင္တိုင္း အေသအလဲ ေၾကာက္ျပီးလွည့္မၾကည့္ဘဲ ကံေကာက္ ရြာေရာက္တဲ့အထိ အေျပးေကာင္းလိုက္ၾကတာ။ Josephineတို႕နဲ႕ တျခားမိသားစုေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်ပန္ေတြ၀ိုင္းတုန္း အခိုက္ကသာ ေခတၱထြက္ေျပးၾကျပီး မနက္လင္းလို႕ ဂ်ပန္အရိပ္အေယာင္ မရိွေတာ့ဘူး ဆိုတာနဲ႕ ျပန္ လာၾကတာတဲ့။
အဲဒီညက ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္လို႕ လူေတြထြက္ေျပးၾကတာလည္း သိေရာမေနာ္ယမံရြာထဲ က ကိုယ္ေရျပားေရာဂါ သည္ေတြ က ေရာက္လာၾကျပီး က်န္ခဲ့တဲ့ပိုင္ရွင္မဲ့ပစၥည္းေတြကို အလုအယက္သယ္ၾကတာဆိုပဲ။

"ဒီေကာင္မေလး သိပ္သတၱိေကာင္းတာပဲ သိလား။ မင္းတို႕ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ထဲကပစၥည္းေတြ ကိုရြာထဲကလူေတြ ၀င္ယူေန တာေတြ႕ေတာ့ ေျပးသြားျပီး ဒါကၽြန္မတို႕အစ္မ ပစၥည္းေတြ ကၽြန္မတို႕ကို အပ္ထားခဲ့တာနဲ႕ တားေသး တယ္၊ ဟိုက သူ႕ကိုကေလးဆိုျပီး ဂရုမစိုက္ၾက ဘူးေပါ့၊ အဲဒါ မင္းတို႕ေငြထည္ပစၥည္းေတြထည့္တဲ့ ဖာၾကီးကို မႏိုင္မနင္း နဲ႕ ရြက္ခ်ျပီး အိမ္ကိုသယ္လာတယ္၊ မင္းတို႕ျပန္ရင္ ယူသြား"တဲ့။ Josephine အေမကေျပာျပေတာ့ Josephine ခ်ာတိတ္မ ကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မအံ့ၾသရပါတယ္။
ငယ္ရြယ္သူေလး ျဖစ္ေပမဲ့ အေရးအခင္းထဲမွာ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႕ မႏိုင္မနင္း ၀င္လုပ္ေပးရွာတာမဟုတ္လားေနာ္။ Josephineရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ေငြထည္ပစၥည္းေတြ ဖာနဲ႕တစ္လုံး အျပည့္ ျပန္ရလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာတမ္း နဲ႕အတူ အခုအခါ ရန္ကင္းမွာေနတဲ့ Josephine နဲ႕ Agnes တို႕ညီအစ္မကို အတိုင္းမသိ ေက်းဇူး တင္ရိွျခင္းနဲ႕အတူ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါရေစေနာ္။

ကၽြန္မတို႕လည္း ျမိဳ႕ထဲမွာ က်န္ခဲ့ရစ္တဲ့ မာမီတို႕၊ မမသန္းတို႕ရဲ႕ အေျခအေနကို သိခ်င္တဲ့ စိတ္ေစာေနတာေၾကာင့္ မေနာ္ယမံေဆးရုံ၀င္းထဲမွာ အခ်ိန္သိပ္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ ျပန္ၾကဖို႕ စီစဥ္ရပါတယ္။ မႏၱေလး အ၀င္ ေအလမ္းက ဘုရားၾကီးနဲ႕ပိုနီးတာမို႕ မာမီကို၀င္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕မွာသာ အသက္ဖက္ နဲ႕ထုပ္ေျပးၾကရျပီး အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ စုတ္ ျပတ္သတ္ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ မာမီတို႕ Kathleen တို႕ မိသားစုကအေနအစား မပ်က္ ဟန္ကိုက်လို႕ေလ။

မာမီ့ကို ေတြ႕ေတာ့ကၽြန္မ ရိႈက္ၾကီးတငင္နဲ႕ဖက္ငိုမိပါတယ္။ အဲဒီဗရုတ္ဗရက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညေနကသာ ဂ်ပန္ဓားစာမိ သြားခဲ့ရင္ မာမီ့ကိုအခုလို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္က ရင္ထဲကႏွလုံးသားေတြ ကို တစ္စစီ ဖဲ့ေျခြပစ္သလိုနာက်င္မႈ ခံစားရပါတယ္။ မာမီ့ခမ်ာလည္း သူ႕သမီး နဲ႕ေျမးႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးက သူေတာင္းစား ရုပ္နဲ႕စုတ္ျပတ္ျပီး ျပန္ေရာက္လာ ပုံကို ေတြ႕ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြက် လို႕ေလ။
မာမီက ကၽြန္မ တို႕နဲ႕အတူ မလိုက္ဘူး။ Kathleenရဲ႕အေမနဲ႕ ေနရစ္ခဲ့မယ္ဆိုတုန္းက ေျပာမရေခၚမရလို႕သာ ထားခဲ့ရတာ မာမီ့ ကိုလုံး၀စိတ္မခ်ဘူး။ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းလည္း မာ့မီအတြက္ ဆုေတာင္းလိုကရတာ အေမာ။ စိတ္ေစာ လို႕လားမသိဘူး။ တခ်ိဳ႕ညေတြဆို မာမီနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္မိတဲ့အခါ မာမီ ဘာမ်ားျဖစ္ေနျပီလဲ နဲ႕ေတြးျပီး ပူရင္းစိတ္ေသာကေတြမ်ားျပီး ျပန္အိပ္မရတဲ့ညေတြ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

"Everything is done for the best"ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားပုံ လိုပါပဲ။ ျမန္မာ လိုေျပာရရင္ ေတာ့"ျဖစ္ သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္း"လို႕ပဲ ခံယူမွာပါ။ မာမီသာကၽြန္မတို႕နဲ႕အတူ ပါလာ ခဲ့ရင္ဂ်ပန္စစ္သားေတြ၀ိုင္းျပီး ရုတ္ရုတ္ သဲသဲျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကအဂၤလိပ္ အဘိုးၾကီးကို ဓားနဲ႕ ပိုင္းလိုက္တဲ့မရႈမလွ အနိ႒ာရုံျမင္ကြင္း မ်ိဳးသာ ျမင္လိုက္ရရင္ လက္ရိွစိတ္ေ၀ဒနာေလး သက္သာခါစျပဳေနရာက ျဗဳန္းခနဲျပန္ျပီး ရစရာမရိွေအာင္ စိတ္ ထိခိုက္ေဖာက္ျပန္သြားမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
ဒါေၾကာင့္တစ္ခါတေလကိုယ္ျဖစ္ခ်င္လို႕ လုပ္တဲ့ကိစၥေလးေတြ အဆင္မေခ်ာရင္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ေစ ဘဲ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုမွာ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈေလးေတြ ရိွတတ္တာေၾကာင့္ မျဖစ္ျခင္းမွာ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳး သက္ေရာက္ မႈမ်ိဳး ေနာက္ဆက္တြဲ ရိွေနလဲဆိုတာဆင္ ျခင္ၾကည့္ဖို႕လိုပါေသးတယ္။ ကံတရား ရဲ႕လႊဲဖယ္ေပးျခင္း မ်ိဳးလို႕ပဲ ဆိုဆို ရတနာသုံးပါးနဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ အေစာင့္ အေရွာက္ေဖးကူမျခင္းလို႕ပဲ ေျပာေျပာ၊ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဘ၀ခရီးမွာ ၾကံဳေတြ႕ရတတ္ပါတယ္ေနာ္။

အခုေတာ့လည္း မာမီ လိုက္မလာျဖစ္တာက ပိုကံေကာင္းသြားတယ္လို႕ လက္ခံျပီးေဘး မသီရန္မခ တာ ေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းသာေက်နပ္ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ တစ္မိသားစု လုံးၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကို မာမီစိတ္မေကာင္း မွာစိုးလို႕ ျပန္မေျပာျပေပမဲ့ လူရုပ္မေပၚစုတ္ျပတ္ သတ္စြာနဲ႕ျပန္ေရာက္လာတဲ့ပုံစံကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ တို႕ ဒုကၡေတြေရာက္လာတယ္ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕နဲ႕အတူ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ လာပါ တယ္။
ယြန္းတန္းတိုက္ မွာ မမသန္းတို႕ အေျခအေနကို ၀င္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးလို႕ေဆးလို႕။ ျမိဳ႕ထဲ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တုန္း ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သုံးေလးရက္သြားေနၾကေသး တယ္တဲ့။

ဘာမွအေျခပ်က္အေနပ်က္ မျဖစ္ၾကလို႕ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕လည္းမိသား စုေတြ စုျပီး ျမိဳ႕ထဲမွာ ေနၾကရင္အေကာင္းသားေပါ့။ ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုဘယ္ေတြး ပါ့မလဲ။ ျမိဳ႕ထဲမွာေနရင္ ပထမတစ္ခါ တုန္းကလို မီးေတြေလာင္မွျဖင့္ ကေလးငယ္ေလးေတြ နဲ႕ေျပးရလႊားရ ခက္ေခ်ရဲ႕ဆိုျပီးျမိဳ႕ျပင္ ထြက္ မိတာေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကိုယ္ အသုံးမက်လို႕အဆုံးအျဖတ္မွားတာကို "ကံတရား"ေၾကာင့္လို႕ပဲ ယိုးမယ္ ဖြဲ႕ျပီး စိတ္ကို ေျဖရေတာ့တာေပါ့ေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းဥစၥာဆုံးရႈံးသြားတာက ျပန္ရွာလို႕ရႏိုင္ပါတယ္။ အသက္မေသတာပဲ ကံေကာင္းေသးရဲ႕ လို႕ ေတြးျပီး အေျခအေနျပန္စဖို႕ ၾကိဳးစားစီစဥ္ၾကရပါတယ္။ ဂုန္နီအိတ္ ေတြနဲ႕ထည့္သိမ္းၾကရတဲ့ အဂၤလိပ္ေငြ နည္းနည္းနဲ႕ လက္၀တ္လက္စားေတြပဲ ရိွစုမဲ့စုက်န္ တာျဖစ္လို႕ရိွသမွ် လက္၀တ္ရတနာေတြ ကိုခ်ျပီး ေရာင္း ရပါတယ္။

အကုသိုလ္၀င္ျပီဆိုရင္လည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေရာက္လာတတ္တယ္ေနာ္။ ကိုၾကီးနဲ႕အလုပ္ တူလုပ္ဖက္ မိတ္ေဆြ ဦးဘေအးကို လူရင္းဆိုျပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႕ ေရာင္းလိုက္တာေပါ့။ စရန္ေငြတစ္၀က္ေတာ့ ေပးခဲ့ပါရဲ႕။ ပစၥည္းေတြ ယူသြားျပီးကတည္းက ဦးဘေအးကို ရွာလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ သူ႕အိမ္လိုက္သြား လည္း ေရွာင္ေနျပီးသူ႕ဇနီးက ဟိုေန႕ခ်ိန္း၊ ဒီေန႕ခ်ိန္း ခ်ိန္းလို႕ သြားေတာင္းရတာလည္း ေရထြက္မတက္။
ကိုၾကီးက စိတ္ဆုိးျပီး ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ ဆူဆူပူပူလုပ္ေတာ့မွ ဦးဘေအးက အေတြ႕ခံေပမဲ့ ေငြေတာ့ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ သူလည္း ဂ်ပန္စကၠဴေတြ တန္ဖိုးမဲ့ျဖစ္သြားလို႕ အက်ပ္အ တည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လွည့္သုံးလိုက္မိပါတယ္ ဆိုတာ ၀န္ခံျပီး တတ္ႏိုင္တဲ့အခါ ျပန္ဆပ္ပါမယ္နဲ႕ ေတာင္းပန္ေတာ့လည္း မိတ္ေဆြခ်င္း မို႕ ေက်ေအးလိုက္ ရေတာ့တာပါပဲ။

မႏၱေလးျမိဳ႕ လည္း အဂၤလိပ္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါျပီ။ ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ လည္းျပန္ဆုတ္တဲ့အခါ မရႈမလွခံၾက ရပါတယ္။ မတ္လ(၂၇)ရက္ ေတာ္လွန္ေရးကလည္း စေနျပီေလ။ "စစ္"ဆိုတာ လူအားလုံးကို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္ေရာက္ ႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စစ္ထြက္ရင္ အသက္ေသတဲ့ သူနဲ႕ ေျချပတ္လက္ျပတ္ဒဏ္ရာရ တဲ့သူနဲ႕ ရန္သူ႕လက္၀ယ္ သုံ႕ပန္းအျဖစ္ ေရာက္ လို႕ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း ခံရသူေတြ ရိွသလိုစစ္ ေျမျပင္အျဖစ္ခံခဲ့လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္မ တို႕တစ္ေတြ မွာလည္း ဗုံးဒဏ္၊ လက္နက္မ်ိဳးစုံဒဏ္နဲ႕ အသက္ဆုံးရႈံးရတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕ယြင္းရတဲ့သူေတြ၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ အေျခပ်က္ အေနပ်က္ ျဖစ္ရသူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး ျဖစ္က်န္ခဲ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ကိုယ္တိုင္ ခံခဲ့ရသလို မိသားစုထဲေရာ၊ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာပါ ခံရတဲ့သူေတြရိွပါ တယ္။ ကြန္ဗင့္မွာတုန္းက တစ္တန္းတည္း သူငယ္ခ်င္း ရွယ္လီရဲ႕ညီမငယ္ ပဂၢီကို ဂ်ပန္ေတြ မႏၱေလးအ၀င္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္က သိမ္းပိုက္လိုက္ပါတယ္။ ကေလးမက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး ၁၆ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးပါဘူး။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ကေရထြက္ပစၥည္းေတြကို တပ္အတြက္ ဆပ္ပလိုင္းလုပ္ရတဲ့ ဌာနကို ကိုင္ပါတယ္။ ပဂၢီမွာ သားေလးေမြးလာေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႕အဂၤလိပ္ျမန္မာကျပားက စပ္ျပီးေမြးထားလို႕ ကေလး က ျဖဴျဖဴ၀၀ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။
သူ႕အေဖက ေရထြက္ပစၥည္း ငါးပုစြန္ကိုင္တဲ့သူမို႕ ကေလးကို "ပုစြန္ထုပ္"လို႕ ခ်စ္စႏိုးေခၚ ၾက ပါတယ္။ ေဟာ...အခု ဂ်ပန္တပ္ေတြလည္း ျပန္ဆုတ္ရေရာ အဲဒီဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ က သူ႕ဇနီးနဲ႕ သားကို မထားခဲ့ ရက္ လို႕ ေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူပါ တစ္ခါတည္း အဆုံးစီရင္ျပီး သုံးေလာင္းျပိဳင္ ေသလိုက္တာ မႏၱေလး မွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ သြားတာပါပဲ။

အဲဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ စစ္ဦးဘီလူးအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ လက္ကလြတ္ခဲ့ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းေလစြ လို႕ ေတြးျပီး ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မတို႕မိသားစု အတြင္းမွာ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။
အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ျပန္မသိမ္းခင္သုံးေလးလအရင္ ႏို၀င္ဘာလထဲမွာ ဒုတိယသား "ခင္ေမာင္လင္းခန္႕"ကုိ ကၽြန္မေမြးေတာ့ မမသန္း က အိမ္မွာလာျပီး ျပဳစုေပးပါတယ္။ သားငယ္"လင္း"ႏွစ္ပတ္ေလာက္လည္း ရေရာ။
"ကေလး ကို ကို႕(ကိုရွိန္႕)သြားျပဦးမယ္"ဆိုျပီး အႏွီးေလးနဲ႕ထုပ္ျပီး ယြန္းတန္းတိုက္ကို ေခၚသြားေလရဲ႕။ မမသန္းရဲ႕ခင္ပြန္း(ကိုရွိန္)က ယြန္းတန္းတိုက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရစ္ တာပါ။ ေယာက္မ အၾကီး ေဒၚေဒၚက်င္ တို႕ မိသားစုကလည္း စဥ့္ကိုင္းမွာေျပာင္း ေနၾကတယ္ေလ။ မမသန္း ျပန္မလာႏိုင္တာနဲ႕ ကေလး ကို ႏို႕တိုက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မျမိဳင္ ကိုလႊတ္ျပီးေခၚခိုင္းလိုက္တာေပါ့။ မမသန္းက လိုက္မလာဘူး။ က်န္ခဲ့ ရစ္ပါတယ္။

မိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိလည္း ျပန္မလာတာနဲ႕ ကိုၾကီးက သူ႕ညီမဘာျဖစ္ေနလဲ စိတ္ပူျပီးလိုက္သြး ေတာ့မွအက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေတာ့တာေလ။ မမသန္း ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စစ္၀တ္စုံ နဲ႕လူႏွစ္ေယာက္ကေရာက္လာျပီး ကိုရွိန္ကို "စစ္ေဆးစရာ ရိွတယ္၊ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ"ဆိုျပီး ကားနဲကလာေခၚတယ္တဲ့။ ကိုရွိန္လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႕ လက္နက္ကိုင္ စစ္၀တ္စုံနဲ႕ဆို ေတာ့ေၾကာက္ျပီး လိုက္သြားတာ။ မသြားခင္မမသန္းကို မီးခံေသတၱာေသာ့ ေပးထား ခဲ့ျပီး "တို႕ျပန္ေရာက္တဲ့အထိေစာင့္ပါ၊ မျပန္နဲ႕ဦး"လို႕ မွာထားခဲ့တာတဲ့။
ဒီေတာ့ လည္း မမသန္းက ထိုင္ေစာင့္ေနတာ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အထိေလ။ ကိုၾကီးေရာက္ သြားမွ အက်ိဳး အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေျခအေနသုံးသပ္ၾကည့္ရတာ ရိုးသားပုံမေပၚဘူး။ လာေခၚသြားတာ တကယ္ စစ္၀န္ထမ္းတပ္က ဟုတ္လား၊ မဟုတ္လားလည္း မသိ။ မလို ရင္မလိုသလို လက္ညႇိဳးထိုးျပီး ေျဖာင္ခ်င္ရင္လည္း လြယ္ကူ လိုက္တာ မွ အလြန္ဆိုေတာ့ သူ႕ညီမကိုသာ ထုတ္မေျပာတာ။ စိုးရိမ္ျပီး တရားဥပေဒဘက္ဆိုင္ရာ လူေတြဆီ ညၾကီးမင္း ၾကီးလိုက္ျပီးေမးေပါ့။

ေနရာအႏွံ႕လိုက္စုံစမ္းေပမယ့္ ဘယ္လိုမွအစရွာလို႕မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္း က ေပ်ာက္ သြားလိုက္တာ အေလာင္းလည္းရွာမရ။ သတင္းတည္းမသိရ။ ဘယ္လိုရန္ျငိဳး၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ိဳး နဲ႕ ျဖစ္ရလဲ ဆိုတာလည္း ဆက္စပ္ျပီး ေတြးေခၚရစရာမရိွ။ မမသန္း လည္းသူ႕ခင္ပြန္း ျဗဳန္းစားၾကီး အဲလိုေပ်ာက္ သြားေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္က်န္ခဲ့တာ အေတာ္ကိုမိသားစုက ၀ိုင္း၀န္းျပီး ဂရုစိုက္ မွ ေနသာ ထိုင္သာျဖစ္သြား ရရွာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႕ စစ္ဆိုတာကို ၾကံဳဖူးသူတိုင္းက တသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႕ၾကတာ ျဖစ္မွာပဲထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အဖို႕ကလည္း အပ်ိဳေဖာ္၀င္လို႕ လူလားေျမာက္တာနဲ႕ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာ တရားရစရာ ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳေတြ က အေတာမသတ္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေရာက္ လာတာအံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္လို႕ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ ပါေတာ့တယ္။
"တန္ခူး ကဆုန္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္"ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ။ ရာသီကလည္း ပူလိုက္တဲ့ျဖစ္ ျခင္း။ အဲဒီလိုပူတဲ့အခ်ိန္ မွာ ေက်ာက္ေရာဂါေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႕ျဖစ္ျပီး ေသာက္ ေသာက္လဲေသၾက ေပ်ာက္ၾကတာေနာ္။ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္ အခ်ိန္ မႏၱေလးမွာေၾကာက္ရ တဲ့ကပ္ေရာဂါႏွစ္ခုက ေဆာင္းတြင္းခ်ိန္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ပလိပ္ေရာဂါနဲ႕ခုလို ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ပူတဲ့ေႏြအခါမွာ ျဖစ္ၾကတဲ့ေက်ာက္ေရာဂါပါပဲ။

ျဖစ္ျပီေဟ့ဆိုရင္လည္း တခ်ိဳ႕မွာ ပလိပ္ေရာဂါနဲ႕ အိမ္လုံးကၽြတ္ေသကုန္သူေတြေတာင္ ရိွတတ္တာမို႕ အိုးပစ္ အိမ္ပစ္နဲ႕ပလိပ္ေရာဂါကူးစက္မွာ ေၾကာက္ျပီး ေရွာင္ၾကထြက္ေျပးၾက နဲ႕တကယ့္ကိုေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ အျဖစ္တစ္ခုပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းမေရာက္ခင္မွာလည္း ပလိပ္ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးေတြၾကိဳျပီး ထိုးၾကရတယ္။ အဲဒီေဆးထိုးျပီးရင္ လက္ေမာင္း ၾကီးတစ္ခုလုံးေရာင္ေအာင့္ျပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဆိုသလိုေတာာင္ ဖ်ားလုိက္တတ္ေသးတယ္ ေနာ္။
ေက်ာက္ေရာဂါ လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ျဖစ္ရင္ကူးစက္တာျမန္ျပီး အသက္ဆုံးရသူေတြဒူးနဲ႕ေဒး။ ေႏြရာသီ မေရာက္ခင္ မွာ ေက်ာက္ေရာဂါကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးၾကရပါတယ္။ ဆန္းေတာ့ လည္းအဆန္းသား။ ဒီႏွစ္ပ်ိဳပ်ိဳရြယ္ရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြျဖစ္တယ္ ဆိုရင္အဲ လိုအရြယ္ေတြခ်ည္း ဆုံးၾကျပီး တစ္ခါတေလက် ႏို႕စို႕အရြယ္ေတြပဲျဖစ္တဲ့ႏွစ္ ရိွသလို ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ ကေလးေတြပဲ ျဖစ္တဲ့ႏွစ္လည္း ၾကံဳရေတြ႕ရ တတ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြက ဒါေၾကာင့္ကပ္နာလို႕ နာမည္တတ္ၾကတယ္ေပါ့။

အဲလိုရပ္ကြက္ထဲ မွာ ပလိပ္နဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္နဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ အေသအေပ်ာက္မ်ားရင္ သရဲမင္းရဲ ထုတ္တယ္ဆိုျပီး ညေနေမွာင္ တရီခ်ိန္မွာအိမ္တိုင္းက သံပုံးေတြကိုဆူညံေနေအာင္ တစ္ျပိဳင္တည္းတီးၾကတာလည္း ရိွေသးတယ္။ အေသအေပ်ာက္မ်ားေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ၾကေတာ့ နာနာဘာ၀မေကာင္းဆိုး ၀ါးမ်ားကိုသြားၾက၊ ထြက္ၾက၊ ဒီရပ္ကြက္က ဖယ္ၾကဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ကေလး အရြယ္က အဲဒီလို သံပုံေတြ တီးသံၾကားျပီဆိုရင္ ေၾကာက္လြန္းလို႕ အဘြားေတြ၊ အေမေတြ ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ပုန္းေနရတာကို မွတ္မိပါေသး ရဲ႕။ ခုေခတ္ေတာ့ ကပ္ေရာဂါေတြလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအေလ့အထ၊ အယူအဆေတြ လည္း ေပ်ာက္ကုန္ျပီလို႕ထင္ပါတယ္။

စစ္ကာလအတြင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေဆး၀ါး ဆိုတာလည္းဘယ္ရိွပါ့မလဲ။ စစ္ၾကိဳေခတ္က လက္က်န္ေဆးေတြပဲ ရွာေဖြ သုံးၾကရေတာ့ေ ဆးသက္ (Expired date)ေတြက လြန္ျပီး ေဆးရဲ႕အာနိသင္ေတြလည္း မရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီေဆးမ်ိဳး ကိုပဲ အားကိုးျပီး ကၽြန္မရဲ႕သား ေလး"၀င္း"နဲ႕ "လင္း"ကိုေက်ာက္ေရာဂါကာကြယ္ေဆး ထိုးေပးထား ပါတယ္။
"လင္း"ကို ထိန္းတဲ့ နာနီမျမိဳင္က အလြန္လမ္းၾကိဳက္တဲ့ကေလးမပါ။ ညေနေရာက္ဆိုရင္ "လင္း" ကိုလည္း ျပင္ဆင္ အ၀တ္လဲေပး။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ရိႈးတစ္ပိႆာနဲ႕အျပင္ကို လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္လည္ေလ့ ရိွပါတယ္။ စစ္ကျပီးေသးတာ မဟုတ္ေပမဲ့အဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ ျပန္ေရာက္ခါစအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ကလို စိုးရိမ္စရာမရိွေတာ့တာမို႕ ကၽြန္မတို႕ကလည္း ခြင့္ျပဳထားမိတယ္ေပါ့။
တစ္မနက္မွာ မမသန္းက ေရာက္လာေတာ့ လင္းကိုခ်ီရင္း "ဟဲ့...ကေလးမွာ အနီဖုေလး ေတြအမ်ားၾကီးပါလား"တဲ့။
"ဟုတ္တယ္၊ ခင္လည္းေတြ႕တယ္၊ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ သိပ္တာပဲ၊ ဘာလို႕ျခင္ေတြဒါ ေလာက္မ်ားေအာင္ ကိုက္ထား လဲမသိဘူး"လို႕ ျပန္ေျပာေတာ့....
"ေနဦး၊ ဒါျခင္ကိုက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေက်ာက္မ်ားလားမသိ၊ ေက်ာက္ကမထြက္ရင္ ပိုျပီး ခံရတယ္၊ အဲဒါထန္းလ်က္ အရည္က်ိဳတိုက္လိုက္၊ ဂရုစိုက္ဦး"ေျပာျပီး ခဏေနေတာ့ ျပန္သြားပါေလေရာ။

"ေက်ာက္မ်ားလားမသိ"ဆိုကတည္းက ကၽြန္မပုတ္ေလာက္ ၾကီးသြားပါျပီ။ ရင္တစ္ခုလုံး လည္းစိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ပူေလာင္ သြားတာ သံရည္ပူနဲ႕ေလာင္းလိုက္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဒါနဲ႕ခ်က္ ခ်င္းထန္းလ်က္သုံးလုံးကို ယူ၊ မီးဖိုေပၚမွာ က်ိဳ၊ ေကာ္ဖီပန္းကန္လုံးနဲ႕ အျပည့္ထည့္ျပီး အေအးခံထားလိုက္တာေပါ့။
ကေလး ကိုလည္း စိန္မခ်လို႕ အနီဖုေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စိတ္ပူ လို႕ကိုၾကီးသြားေျပာေတာ့ "မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဟာ၊ ကာကြယ္ေဆးထိုးထားတာပဲ"တဲ့။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀င္မက် ဘူးေပါ့။ ကာကြယ္ေဆးက စြမ္းအားဘယ္ေလာက္ရိွမွန္း သိတာမွ မဟုတ္တာေနာ္။
တစ္ခါ မာမီ့ ကိုသြားျပ၊ မာမီက "ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဟုတ္လား မဟုတ္လား ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့ သမီးရယ္" တဲ့။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာ "ေက်ာက္"ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္လုံးနဲ႕ပဲ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနပါျပီ။ မိခင္ရယ္ လို႕ ျဖစ္လာျပီ ဆိုကတည္းက သားသမီးအတြက္ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္ေသာက စိတ္ေတြဟာ ကေလးနဲ႕အတူ ရင္မွာဖြားျမင္လာတာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

ဒီေတာ့ အေၾကာက္လြန္ျပီး ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕အျပည့္ က်ိဳထားတဲ့ ၀န္းလ်က္ေတြကို တစ္ဇြန္းျပီးတစ္ဇြန္း ေျခာက္လပဲ ရိွေသး တဲ့ ကေလးငယ္ေလးကို တိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႕ က်ေတာ့ထြက္လာလိုက္တဲ့ ေက်ာက္ေတြ ရစရာမရိွေအာင္ပါပဲ။ မိုးႏွံသီး ေတြလိုအေရျပားေပၚမွာ အျပည့္မွအျပည့္ပါပဲ။
"ေက်ာက္"ဆိုတာ ေသခ်ာျပီ ဆိုတာနဲ႕ ေရႊျပည္မွာ ရိွတဲ့ျမန္မာေဆးဆရာၾကီး ဆရာသင္း ကိုပင့္ျပီးျပပါတယ္။ သားေလး "လင္း"မွာ ေပါက္တဲ့ ေက်ာက္ေတြက ေက်ာက္ဆိုးေတြတဲ့။ အထိမခံႏိုင္ေအာင္ နာတတ္တာမို႕ ဂြမ္းေစာင္ မြမြေလးေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ခင္းသိပ္ရမယ္ တဲ့။ ေက်ာက္က အရည္တည္လို႕ အဲဒီအရည္ေတြ မ်က္စိထဲ ၀င္ ရင္လည္း ကန္းႏိုင္တာမို႕ အေမကမ်က္ခြံေပၚက ေက်ာက္ေတြကို လွ်ာနဲ႕လ်က္ေပးရမယ္တဲ့။ စုံေနေအာင္ ညႊန္ၾကား သြားပါတယ္။

"လင္း"မွာ ေက်ာက္ေပါက္တာ ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့ "၀င္း"ကိုကူးမွာစိုးလို႕ မမသန္းအိမ္ကို ခြဲျပီးပို႕ထားရတာေပါ့။ မမသန္းက "၀င္း"ကိုလာေခၚတဲ့အခါ "လင္း"ရဲ႕အျဖစ္ကိုျမင္ေတာ့ ရင္ကိုလက္နဲ႕ဖိလို႕ေလ။
ကၽြန္မ က မမသန္းမွာတဲ့အတိုင္း ထန္းလ်က္က်ိဳတိုက္လိုက္တာ ေနာက္တစ္ေန႕မွာခိုလို အပ္ခ်စရာမရိွေအာင္ ထြက္လာတာပဲ ဆိုေတာ့ "ေနပါဦး ဘယ္ေလာက္တိုက္လိုက္တာလဲ" လို႕ျပန္ေမးပါတယ္။
"ထန္းလ်က္သုံးလုံး က်ိဳျပီး ေကာ္ဖိပန္းကန္နဲ႕ တစ္လုံး"
"ျဖစ္ရေလ မိေရႊခင္ရယ္"ဆိုျပီး မမသန္းငိုပါေလေရာ။ မမသန္းငိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေရာျပီးငိုေပါ့။
အမွန္ က ထန္းလ်က္တစ္လုံးက်ိဳျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ဇြန္းပဲ တိုက္ရမွာတဲ့ေလ။ ကေလး က ခုမွေျခာက္လသား ပဲ ရိွေသးတဲ့ ဥစၥာ။ ေဆးျမီးတို ဆိုတာကလည္း အဂၤလိပ္ေဆးေတြလို အညႊန္းစာနဲ႕ေရးျပီးကပ္ထားတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာေနာ္။

တကယ္ဆို ကၽြန္မက ထန္းလ်က္ ဘယ္ႏွလုံးက်ိဳျပီး ဘယ္ႏွဇြန္းတိုက္ရမွာလဲ ဆိုတာမ်ိဳး အတိအက် ၈ဃနဏေမးသင့္ တာေပါ့။ အေတြ႕အၾကံဳကမရိွ၊ အသက္အရြယ္ကငယ္ေတာ့ အဲလိုေမးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိ။
ကိုယ့္အထင္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ စိတ္အပူလြန္ျပီး မတရားသျဖင့္တိုက္ခ်လိုက္တာ ကၽြန္မ သား ေလး ခမ်ာေ၀ဒနာ ရဲ႕ဒဏ္ကိုမရႈမလွ ခံရရွာပါေတာ့တယ္။ ေက်ာက္ေတြရဲ႕အပူရွိန္ဒဏ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပင္းေလ တယ္မသိ ပါဘူး။ ေအာက္မွာခင္းထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ရြက္ ေတြဆိုတာ ခဏေလး နဲ႕ကို ႏြမ္းေျခာက္ သြားေတာ့တာေနာ္။
ေက်ာက္ဆိုတာ ထြက္ သုံးရက္၊ ျပည္တည္ သုံးရက္၊ ေျခာက္ သုံးရက္၊ ကြာသုံးရက္၊ စုစု ေပါင္းတစ္ဆယ့္ႏွစ္ရက္ ၾကာေအာင္ေ၀ဒနာ ကို ခံစားရတာတဲ့။ ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြကြာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကူးစက္တတ္တာလို႕ ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္မ တို႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ကပ္လ်က္အိမ္က ဆယ္လသားေလးမေန႕ကပဲ ဆုံးသြားေၾကာင္းသိရျပန္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္က ငရဲမီးေလာင္ ခံရသလို ပူေလာင္မိပါေတာ့တယ္။ မျမိဳင္ လင္းနဲ႕အတူ သြားလည္ခဲ့တဲ့ အိမ္က ကေလး လည္းမေန႕ကမွ ရက္လည္တာတဲ့။ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက "လင္း"တို႕အရြယ္ လသားေလး ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ပ်က္စီးကုန္ၾကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕စိုးထိတ္မႈစိတ္ေတြေၾကာင့္ ေဆာက္ တည္ရာ မရျဖစ္ရျပန္ပါေရာ။
ေက်ာက္က ထြက္ျပီးလို႕ ျပည္တည္တဲ့အခါ အနာဖုေလးေတြက ျပည္ေတြနဲ႕စိုျပီး အထိမ ခံႏိုင္လို႕"လင္း"ေလးခမ်ာ ငိုတာေတာင္ အသံက်ယ္က်ယ္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တအဲ့အဲ့ပဲ ညည္းသံျပဳႏိုင္ရွာေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကုိယ့္ရဲဲ႕ရင္မွာျဖစ္ရတဲ့သားမို႕ မရြံရွာႏိုင္ပါဘူး။ သား ရဲ႕မ်က္ခြံေလးေတြ ကို လွ်ာနဲ႕မျပတ္လ်က္ေပး၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ေတြႏြမ္းတိုင္း အသစ္ျပန္ လဲေပးနဲ႕ အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာဘဲ ျပဳစုေပးရင္းခံေနရတဲ့ေ၀ဒနာကို မၾကည့္ရက္လို႕ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႕ အိပ္ဖို႕လည္း သတိမရ၊ စားဖို႕ လည္း ဆာရမွန္းမသိ။

တစ္ဘ၀ တစ္သက္တာမွာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ရင္မွာမခ်ိမဆံ့မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ မႈ ေတြကုိခံစားရျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္မ ျပန္ေတြးၾကည့္တယ္။ ကိုယ့္ကို တစ္သက္လုံး မိဘသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့ ဘြားေမ ဆုံးခဲ့တုန္းက ႏွလုံးသားကို ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ နာက်င္မႈကို စျပီးခံစားရဖူးတာပါ။ ဘြားေမဆုံးလို႕ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ခင္အတြင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕မာမီ မီးေလာင္ျပင္ကို ၾကည့္ျပီးစိတ္ေဖာက္ျပန္သြားတုန္းက ဒုတိယ အၾကိမ္ ႏွလုံးသားကိုလွံသြား နဲ႕ထိုးခံရသလို ျပင္းျပတဲ့နာက်င္မႈ ခံစားမႈပါတယ္။
အဲဒီ အဲဒီ ခံစားမႈေတြနဲ႕ ဘယ္လိုမွမႏႈိင္းယွဥ္သာတဲ့ သားအတြက္ ခံစားမႈေ၀ဒနာက အမ်ား ၾကီးပိုတာကို လက္ေတြ႕ က်မွ နားလည္သေဘာေပါက္ရပါေတာ့တယ္။ သားခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာကို ကိုယ္ကလႊဲယူခံစားလို႕ ရမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲလို႕ အခါ ခါေတြးျပီးလည္း အားမလိုအားမရျဖစ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ မတိုင္းမဆတတ္တဲ့ အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ သားေလးအလူးအလဲ ခံေနရာတာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္နဲ႕ ေနာင္တရမဆုံးျဖစ္ ေနတဲ့စိတ္ေ၀ဒနာေတြဟာ သားခံစားရတဲ့ ကာယေ၀ဒနာေတြနဲ႕ ထပ္တူ ထပ္မွ်ပါပဲေလ။

ျမန္မာေဆးဆရာၾကီး ဆရာသင္းကလက္လႊတ္ျပီး ကုလို႕မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ျပန္လည္ဖြင့္ခါစ ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ၾကီး ကိုပင့္ျပီး ျပျပန္ပါေရာ။ ဆရာ၀န္ၾကီးက ကေလးမွာ နမိုးနီးယား အဆုတ္အေအးမိေရာဂါ၀င္ေနတယ္ဆိုျပီး အဲဒီအတြက္ ေဆးေပးပါတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ကၽြန္မတို႕ အထင္တၾကီးနဲ႕ သြားပင့္ခဲ့တဲ့ Civil Surgeon ဆရာ၀န္ၾကီး ဆိုသူကဘာေဆးဘြဲ႕မွ မရတဲ့ သာမန္ လူ ျဖစ္ျပီးပြဲလန္႕တုန္းဖ်ာ၀င္ခင္းသလို လက္မွတ္ အတုေတြနဲ႕ စစ္အတြင္းမွာ ဆရာ၀န္ၾကီး ၀င္လုပ္ေန တာကိုး။

အကုသိုလ္၀င္ျပီဆိုေတာ့ အားလုံးအလြဲလြဲအမွားမွား ေတြ႕ၾကံဳရေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာ၀န္ ၾကီးရဲ႕ေဆးကိုတိုက္ရင္း သားေလး၀မ္းေတြ သြားပါေလေရာ။ ေက်ာက္ေရာဂါျဖစ္ရင္ ၀မ္းမသြားေစရဘူးတဲ့။ ကၽြန္မမွာ ဘာအေတြ႕အၾကံဳမွ ရိွတာမဟုတ္လို႕ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရ မွန္းမသိ။ မာမီကလည္း ကၽြန္မတစ္ေယာက္ပဲ ေမးဖြားတာ။ ေနာက္ျပီး မာမီ့ လက္ေပၚမွာ ၾကီးရတာမဟုတ္ဘဲ အဘြားျဖစ္တဲ့ ဘြားေမက ေစာင့္ေရွာက္လာတာမို႕ မာမီကိုယ္တိုင္က လည္း ဘာမွမသိ။ မမသန္းကို အားကိုးဖို႕ကလည္း မမသန္းက အိမ္ေထာင္ရိွေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္မွ မေမြးဖူးေတာ့ သူေျပာလူေျပာနဲပဲ ၾကားဖူးနား၀ရိွတဲ့ ေဆးျမီးတိုကို ေပးသြားခဲ့တာမ်ိဳး ဆိုေတာ့ အားကိုးဖို႕ရာ အခက္။
ဒီလိုနဲ႕ "ဆရာမ်ားသားေသ"ဆိုတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕သားေလး "လင္း"ေျခာက္လသားအ ရြယ္မွာေက်ာက္ေရာဂါ နဲ႕ ဆုံးပါးရပါေတာ့တယ္။ သားေလးကို ရင္ခြင္မွာေပြ႕ျပီး ကၽြန္မမပစ္ ရက္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဘုရားရွင္လက္ထက္က သားေသကိုရင္မွာပိုက္ျပီး "အသက္ ျပန္သြင္းေပးပါ ဘုရား"ဆိုျပီး ဘုရားေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္လာတဲ့ မိခင္ငယ္ရဲ႕ ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါျပီ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၾကီးမားတာနဲ႕အမွ်ဆိုရင္လည္း အတိုင္းအတာမရိွ ခံစားၾကရတာေနမွာပါ။ ဘ၀မွာ လူတိုင္း ဆုံးရႈံးမႈကို ၾကံဳရေတြ႕ရတာ ဓမၼတာပါပဲေနာ္။ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ပုံစံခ်င္းသာ ကြာျခားၾကတာပါ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ မိမဲ့ဖမဲ့ ျဖစ္ရတာ၊ စာေမးပြဲက်တာ၊ အသက္က ေလးရလို႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ျဖစ္ေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႕ ကြဲရတာ၊ အရြယ္ေရာက္ လာေတာ့ အလုပ္ ျပဳတ္တာ၊ စီးပြားပ်က္တာ၊ လင္မယားကြဲတာ၊ မင္းေဘးမင္းဒဏ္သင့္တာ၊ ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါး ေၾကာင့္အေျခပ်က္ အေနပ်က္ျဖစ္ရတာ၊ ေရာဂါေ၀ဒနာစြဲကပ္လို႕ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္း တာ၊မေတာ္ တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလို႕ ေျခလက္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ခ်ိဳ႕ယြင္းတာစတဲ့ စတဲ့ဆုံးရႈံးမႈေတြ အေျမာက္ အျမား ရိွတာပါပဲ။

အဲဒီဆုံးရႈံးမႈဟူသမွ်ထဲမွာ အသက္ဆုံးရံႈးျခင္းက အဆိုးဆုံးေသာ ဆုံးရႈံးမႈ တစ္ခုပါပဲ။ အဆိုး ၀ါးဆုံး ခံစားရတာကေတာ့ ရင္မွျဖစ္ရေသာ သားသမီးမ်ား ဆုံးရံႈးျခင္းက အနာက်င္ဆုံးေ၀ ဒနာပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ငယ္ရြယ္စဥ္ ကာလကေတာ့ လူလားေျမာက္ရမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ၾကီးကို ေမွ်ာ္လင့္လိုက္ၾကတာ ေနာ္။ ပညာေတြသင္၊ အလုပ္ေတြရ၊ ကိုယ့္ကိုနားလည္တဲ့ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူသက္ထားေတြ႕၊ အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြက်၊ သားေတြ သမီးေတြရ၊ ဟုတ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ ပြဲစင္ေရွ႕မွာ ကန္႕လန္႕ကာ မဖြင့္ခင္ သြားေမာ့ျပီး မင္းသားမင္းသမီး ႏွစ္ပါးသြားျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾက ေလသတည္းဆိုတဲ့ ဇာတ္ပြဲတစ္ခုကို ၾကည့္ရျမင္ရေတာ့မယ့္အတိုင္း စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ အားတက္ေနၾကတာေပါ့။
တကယ္လက္ေတြ႕ဘ၀က ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘ၀ကိုပဲၾကည့္၊ ဘ၀ဇာတ္စင္မွာ ပဏာမ စတာနဲ႕ အပ်ိဳေတာ္ကနဲ႕လည္း ထြက္ေရာဘီလူးဆိုင္းတီးတာ လည္းကရ၊ ငိုခ်င္းခ်နဲ႕လည္း ရင္ထုငိုရတဲ့ အျဖစ္ကို စျပီး ၾကံဳရေတာ့ပါပဲေလ။

ဆက္ရန္
.