တကယ့္ တကယ္ေတာ့ မႏြဲ႕ရည္တို႕က တပိႆာလွ်င္ ငါးမူးသာစားရေသာ ငါးပြဲစားျဖစ္သည္။ ငါး လက္က်န္ မ်ားလွ်င္လည္း သူႏွင့္ မဆိုင္၊ နယ္မွပို၍ေရာင္းသူ နာမည္ျဖစ္ေလသည္။ မည္သည့္ ေစ်းႏွင့္ ျဖတ္ေရာင္းေရာင္း မႏြဲ႕ရည္က သူ႕ဒိုင္တြင္ တင္၍ ေရာင္းေပးခအျဖစ္ တပိႆာ လွ်င္ ငါးမူး ရမည္ျဖစ္ သည္။ နာစရာရိွွ လွ်င္ ေရာင္းသူေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၀ယ္သူေသာ္ လည္းေကာင္း တဦးဦး က သာလွ်င္ နစ္နာမည္ျဖစ္ေလသည္။
မႏြဲ႕ရည္က ၾကားပြဲစားမို႕ နာစရာမရိွ။ မႏြဲ႕ရည္က ငါးေစ်းကို ျမႇင့္၍ျဖတ္ လွ်င္ကား ေရာင္းသူ က သာ သြားမည္ျဖစ္ျပီး ႏွိမ္၍ ျဖတ္လွ်င္ကား ၀ယ္သူက သာသြားမည္ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့လည္း မႏြဲ႕ရည္က ၾကားမွေန ၍ ေရာင္းသူလည္းမနာေအာင္၊ ၀ယ္သူလည္း မနာေအာင္၊ ငါးလက္က်န္လည္းမရိွေအာင္၊ စဥ္းစားျပီး ေစ်းျဖတ္ရေလသည္။ ကိုယ္ေစ်းျဖတ္မွား လွ်င္ ေနာင္ ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဒိုင္ကိုလာျပီး ငါးတင္သူလည္း ရိွမည္မဟုတ္။ ငါး၀ယ္သူလည္း ရိွမည္ မဟုတ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ............
အစ္မ ဘယ္ႏွစ္နရီထိုးျပီလဲ
"ဆယ္နာရီခြဲခါနီးျပီ၊ နင္လဲနာလိုက္ဦးေလ၊ သြား....အိပ္စင္သုံးခု သြားငွား၊ ေဒၚႏြဲ႕ရည္က ငွားခိုင္း တာပါ၊ မေပ်ာက္ေစ ရပါဘူး လို႕ ေျပာခဲ့"
"ဓႏုျဖဴငါး ေရာက္ခါနီးျပီ ထင္တယ္၊ ေရာက္ယင္ ခ်ိန္ရဦးမယ္"
"မေသခ်ာပါဘူးဟာ၊ အဲဒီေသာင္းေျပာင္း ငါးေတြက ၀င္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ ၀င္တာ၊ တြံေတးငါး ကသာ ေမြးျမဴေရး ငါးမို႕ စိတ္ခ်ရတာ၊ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး အိပ္သာအိပ္ေရာက္ေတာ့လဲ ထတာေပါ့"
မႏြဲ႕ရည္ စာရင္း ဆက္တြက္သည္။ တပိႆာကို ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ခြဲႏွင့္ ဆယ့္ငါးပိႆာအတြက္ မည္မွ် က်သနည္း သိရန္ ဂဏန္းတြက္ စက္ ကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။ ၁၈၅.၅၀ဟု လင္းကနဲ လက္ကနဲေပၚလာေသာ ကိန္းဂဏန္း ကို ကူးေရးခ်လိုက္သည္။ တပိႆာဆယ့္ေလးက်ပ္ေစ်းႏွင့္ ပိႆာႏွစ္ဆယ္၏ တန္ဖိုးကို စိတ္တြက္ႏွင့္ တြက္ လွ်င္ပင္ ၂၈၀ိမွန္းသိေသာ္လည္း အက်င့္ပါေန ေသာလက္က စက္ကိုသာ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္မိ သည္။ ၂၈၀ဟုေပၚလာမွခ်ေရးလိုက္သည္။ အေပါင္း၊ အႏုတ္၊ အေျမႇာက္၊ အစားမ်ား အတြက္ မႏြဲ႕ရည္သည္သူ႕ဦးေႏွာက္ကို လည္းေကာင္း၊ သူ႕စြမ္းအားကို လည္းေကာင္း မသုံးခ်င္ေတာ့ေပ။ အျခားေနရာ မ်ား တြင္ စဥ္းစားရလြန္း၊ ေတြးေတာ ရလြန္း၊ တြက္ခ်က္ရလြန္းေသာ သူ႕ဦးေႏွာက္ကေလးကို သနား ပင္ သနား မိေသးသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ခိုႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ေတာ့ အျပတ္အသတ္ေရသာခိုသည္။ ဦးေႏွာက္ ကေလး ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အနားေပးသည္။
ယခုငါးေတြ က တြံေတးငါးေတြျဖစ္သည္။ တြံေတးမွ "မရီး"ႏွင့္ မႏြဲ႕ရည္ဆက္သြယ္မိသည္မွာ မႏွစ္ကတည္း ကျဖစ္သည္။ ငါးသေလာက္ ရာသီကုန္ပါက ေမြးျမဴေရးရာသီသို႕ အလွည့္ေရာက္ သည္။ ယခင္က ပုလဲႏွင့္ငါးဌာန က မႏြဲ႕ရည္တို႕လိုဒိုင္ၾကီးေတြကို ခ်ေပးေသာ ငါးသေလာက္ မ်ား ကို မႏြဲ႕ရည္တို႕က နယ္ အရပ္အရပ္ သို႕ ျဖန္႕သည္။ ယခုလိုပင္ တပိႆာလွ်င္ ငါးမူးတင္၍ ျပန္ ေရာင္္းသည္။ ယခုလို ေမြးျမဴေရး ရာသီ ေရာက္ ပါက ကန္ရိွေသာအရပ္မွ ငါးမ်ားကို မႏြဲ႕ရည္တို႕ ေစာင့္ရျပန္သည္။ ရန္ကုန္ တြင္ ျဖန္႕ေပး ရျပန္သည္။ ယခုလည္း တြံ႕ေတးတြင္ ကန္မ်ားေဖာ္ျပီျဖစ္ သည္။ မရီကတြံေတးမွ ကန္တကန္ကို ခ်ဳပ္၍ ၀ယ္ သည္။ မႏြဲ႕ရည္ ဆီသို႕ ပို႕သည္။
မႏြဲ႕ရည္ က သူ႕ဒိုင္မွေန၍ ျဖန္ ႕ေရာင္းေပး ရသည္။ ေရာင္းေပးခအျဖစ္ တပိႆာလွ်င္ ငါးမူးပြဲခရသည္။ တည လွ်င္ အခ်ိန္တေထာင္ေလာက္ အနည္းဆုံးေရာင္း ရသည္မို႕ ငါးရာေတာ့အနည္းဆုံးက်န္သည္။ တခါတရံလည္း တေထာင္၊ ေထာင့္ ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ ရသည္။ ငါးသေလာက္ရာသီတုန္းက ပိႆာခ်ိန္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေနေလေတာ့ တပိႆာငါးမူး ပင္ အျမတ္ မယူႏိုင္။ တမတ္သာ ယူရျပီး အျပတ္ျဖန္႕ပစ္ခဲ့ရသည္။ ငါးမူးျမတ္မည့္အစား၊ တမတ္သာျမတ္ ၍ အျမတ္ ထက္၀က္နည္းေသာ္ လည္း မႏြဲ႕ရည္ တြင္ ငါးေတြေတာင္ပုံရာပုံ ပုံ၍မေနေတာ့ေပ။ ငါးလက္က်န္ နည္း ခဲ့သည္။ ယိုင္ မပတ္ခဲ့ရ။ ေရခဲ မရိုက္ခဲ့ရ။
ငါးပြဲစား ဟူသည္ အျမတ္ခ်ည္းသာရိွသည္။ သူ႕အတြက္အရံႈးမရိွ ဟူ၍ကား ထြက္၍မရ။ ေမြးျမဴေရး ရာသီတြင္ ငါးလက္က်န္ သည္ သူႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း ေရာင္းလိုက္ျပီးမွ ေၾကြးမရပါက ၾကားမွ ကိုယ္ကစိုက္ရေတာ့သည္။ ငါးပို႕သူ ကို သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္ သူ႕ေငြႏွင့္အတိအက် ရွင္းရသည္သာ ျဖစ္သည္။ အေၾကြးေတြမ်ားပါက ကိုယ္က စိုက္ရျပီသာမွတ္။ မစိုက္ခ်င္လွ်င္ ေၾကြးကိုရေအာင္သာ ေတာင္းေပးေတာ့။ မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား ဟူေသာ စကားရိွသည္။ မႏြဲ႕ရည္က ထပ္၍ျဖည့္လိုက္ခ်င္ေသး သည္။ ေၾကြး မဆုံးဖူးေသာ ငါးပြဲစားဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
မႏြဲ႕ရည္ ဆုံးေသာ ေၾကြးကမ်ားျပီ။ နယ္သမား၊ ရန္ကုန္ေစ်းသမား၊ စုစုေပါင္းအကုန္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ငါးေသာင္းခန္႕ရိွေလသည္။ ဥကၠံကဦးျမင့္သန္းဆိုလွ်င္ၾကည့္၊ ငါးသေလာက္ရာသီတုန္းက သူသည္ မႏြဲ႕ရည္ ၏ေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။ သူသယ္သြားေသာ ငါးသေလာက္ဖိုးကို စုေပါင္းတြက္ၾကည့္ ေတာ့ေငြ ရွစ္ေထာင္ ဖိုးေလာက္ ရိွသည္။ သူကေငြမေပးပဲ "က်ဳပ္တို႕ဘက္က အင္းငါးေတြကို ျပန္ပို႕ ေပးမယ္၊ ခ်ံဳေတြေဖာ္ေတာ့လဲ ခ်ံဳငါးေတြ ပို႕မယ္"ဟု ငါးေပးငါးယူ စကားဆိုခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ၾကည့္။ ငါးသေလာက္ရာသီ ကုန္ျပီ၊ အင္းေဖာ္ခ်ိန္၊ ခ်ံဳေဖာ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ၊ သို႕ေသာ္ ဦးျမင့္သန္း ကို မေတြ႕ရေသး။ သူရန္ကုန္ေရာက္လာသည္ဟု ၾကားရေသာ္လည္း ကီလီဘက္ သို႕ ေျခဦးမလွည့္၊ သူ႕ငါးမ်ားကို ၾကည့္ျမင္တိုင္ေစ်းတြင္ သြား၍သြင္းသည္ဟု သတင္းရသည္။
မႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်သည္။ အခုတြက္ေနေသာ စာရင္းေတြျပီးလွ်င္ ဦးျမင့္သန္းဆီသို႕ ေၾကြးေတာင္း စားေရး ရဦးမည္။ စားေရးေတာင္း၍မွ မေပးလွ်င္ေတာ့ ဥကၠံတြင္ လူခ်မ္းသာစားရင္း၀င္ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ေနသူမို႕ သူ႕အရပ္သား မ်ားေရွ႕တြင္ ဆဲမည္ဆိုမည္ ကိုေတာ့ အတန္ငယ္ လန္႕ႏိုင္သည္။ မႏြဲ႕ရည္လည္း မရလွ်င္ရသည့္ နည္းႏွင့္ ၾကိဳပမ္း ရမည္။ အကုန္ရဖို႕ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္မွန္းရဲ။ ထက္၀က္ရလွ်င္ ေက်နပ္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္...သက္ေထြး၊ မအိပ္ေသးဘူးလား"
"အင္း...အိပ္ရေကာင္းမလား မသိဘူး၊ မ်က္စိေတြေတာ့ ဖန္ေနတာပဲ"
"အစ္မ က ေျပာေနတယ္၊ အိပ္လိုက္ၾကအုံးတဲ့"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က သူ႕အိပ္စင္ကို ငါးသေလာက္တာေတြေပၚ လွမ္းတင္ျပီးမွ ျဖန္႕သည္။ ငါးသေလာက္ တာေတြ က ႏွစ္ေပေလာက္ျမင့္သည္။ ႏွစ္လုံးဆင့္ျပီး စီးထားေတာ့ ေလးေပခန္႕ျမင့္ျပီး ျဖစ္သည္။ တခါ သူ႕အိပ္စင္က ႏွစ္ေပေလာက္ျမင့္ျပန္ေတာ့ စုစုေပါင္းေျခာက္ေပခန္႕ အျမင့္တြင္တက္၍ အိပ္ရ ျခင္းျဖစ္သည္။
"ဒါမွ ေလရႈလို႕နည္းနည္းေကာင္းတယ္၊ ၾကမ္းနဲ႕ကပ္ေနယင္ ေလေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
ကိုၾကာရိုး ကေတာ့ သူ႕ငါးစည္ေပၚတြင္ပင္ သူေခြအိပ္ေနျပီျဖစ္သည္။ သီခ်င္းမဆိုေတာ့။ သက္ေထြး က သမံတလင္းၾကမ္း ကို ေရေလာင္းျပီး တံျမက္လွည္းျပန္သည္။ သူ႕တံျမက္စည္းက ေရေတြက ၾကမ္းေပးတြင္ အိပ္စင္ ခင္းျပီး အိပ္ေနေသာ ေမာင္ဆားကို သြား၍သြား၍စဥ္သည္။ ေမာင္ဆားက မ်က္စိကို တ၀က္ ဖြင့္ျပီး ျပန္၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
မႏြဲ႕ရည္ လည္း အိပ္ခ်င္လာျပီ။ စိတ္ကိုအခုေလ်ာ့လိုက္လွ်င္ အခုပင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုင္လ်က္ ျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္တတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မႏြဲ႕ရည္အိပ္တတ္ေနျပီ။ သို႕ေသာ္အိပ္၍ မျဖစ္ေသး။ ေၾကြး ေတာင္းစားေလး ကိုေတာ့ ျပီးေအာင္ေရး လိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးသည္။
ဦးေလး ဦးျမင့္သန္း
ဦးေလးရန္ကုန္ ေရာက္သည္ကို သိရေသာ္လည္း ကီလီဘက္ ေျခဦးမလွည့္၍ ကၽြန္မႏွင့္ မေတြ႕ရ ပါ၊ ဦးေလး သြင္းမည္ဆိုေသာ ခ်ံဳငါး၊ အင္းငါး မ်ားကို ကၽြန္မေစာင့္ေနသည္မွာလည္း ၾကာပါျပီ။ ကၽြန္မမွာ မိန္းမသား တန္မယ့္ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသည္ကို ဦးေလးလည္း အသိပင္ျဖစ္ပါသည္။
မႏြဲ႕ရည္ သည္ စာကို ဆက္မေရးမိပဲ ေငးေနမိေလသည္။ သူ႕ေဘးတြင္သာ ထြန္းထြန္းတေယာက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနလွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းလိုက္မည္နည္းဟုေတြးျပီး မ်က္ရည္၀ဲခ်င္လာသည္။
သတိရျခင္း၊ တမ္းတျခင္း၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ႏွလုံးသားက ခပ္ျမန္ျမန္ခုန္လာသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်။ မငိုမိေအာင္ မရိႈက္မိေအာင္လည္း သူ႕စိတ္ကိုသူထိန္းထားႏိုင္ သည္။ ဒီလို၀မ္းနည္းစိတ္၊ အားငယ္ စိတ္၊ ေၾကကြဲစိတ္ေတြကိုသာ ရင္ထဲတြင္ တယုတယ လက္ခံ ထားလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္ေတာ့မက်။ မငိုမိေအာင္ မရိႈက္မိေအာင္လည္း သူ႕စိတ္ကိုသူထိန္းထားႏိုင္သည္။ ဒီလို၀မ္းနည္းစိတ္၊ အားငယ္ စိတ္၊ ေၾကကြဲ စိတ္ေတြ ကိုသာ ရင္ထဲတြင္ တယုတယလက္ခံထားလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္တကုိယ္လုံးသည္ မ်က္ရည္ေခ်ာင္း ထဲ ေမ်ာပါ သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။
"မႏြဲ႕ရည္ က ရင္ထဲမွ ေျပာမိသည္။ သူ႕တြင္ လုပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးက်န္ေသးသည္။ သမီးေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္၊ ၾကီးျပင္းေအာင္၊ ပညာတတ္ေအာင္ ေမြးရဦးမည္။ သူ႕ေမာင္ေတြ ညီမေတြ ကိုလည္း ဘြဲ႕ရေအာင္ သင္ေပးခ်င္ေသးသည္။ ထို႕ျပင္ ထြန္းထြန္း၏မိဘမ်ား၊ သူ႕မိဘမ်ားအားလုံး ကိုမေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကႏွင့္ ေမြးေက်းဇူး၊ ေကၽြးေက်းဇူးေတြ ဆပ္ခ်င္ေသးသည္။ ထို႕ထက္ ပို၍မွ တတ္ႏိုင္လွ်င္ တိုင္းျပည္ၾကီးေကာင္းက်ိဳး အတြက္ တဘက္တလမ္းမွ ပါ၀င္ကူညီေသးသည္။ ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ တြင္တြင္ေျပာကာ တရားေဟာ လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား ေတြအသိပညာ ျမႇင့္ေပးေရး၊ ဘယ္သမား လူတန္းစားေတြ ေကာင္းစားေရး စသည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္....သို႕ေသာ္..."
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ပင့္သက္ကို အားရပါးရ ရိႈက္၍ ရႈလိုက္သည္။ ပုစြန္ညီႇနံ႕၊ ငါးညီႇနံ႕တို႕ကို ရႈမိရိႈက္မိ ေသာ္လည္း ထိုအနံ႕မ်ား ကို သတိမထားမိေတာ့ေခ်။ သူ၏စိတ္က အေ၀းသို႕လြင့္ပါးသြားသည္။
ခေရနံ႕၊ စြယ္ေတာ္နံ႕၊ ပ်ံ႕ပ်ံ႕သင္းေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႕။
စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေတြက စည္ပင္အုံ႕အိုင္းျခင္းမရိွလွေသးေသာ္လည္း ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္ အပြင့္ေလး မ်ားႏွင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာရိွေလသည္။ ဒီႏွစ္မွ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္လာေသာ မယ္သစ္လြင္ေလး သုံးေလးဦးက စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေအာက္ တြင္ ေရာက္ေနၾကသည္။ ရွည္လ်ား ဖားေ၀ေသာ အကိုင္းမ်ားကို ႏွိမ့္ခ်ျပီး စြယ္ေတာ္ပြင့္ေလးမ်ား ကို ခူးေနၾကသည္။
"မႏြဲ႕"
ထြန္းထြန္းကေခၚသည္။ မႏြဲ႕ရည္ မိသမသာေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႕ထက္ သုံးႏွစ္ ေလာက္ ငယ္ေသာ္ လည္း ေခါင္းတလုံးေလာက္ ပိုျမင့္ေလသည္။
"မႏြဲ႕....အဲဒီပန္းေလးေတြ ကို တခါမွ မခူးဘူးေနာ္"
"အင္း"
"တခါမွ လဲ မပန္ဘူးေနာ္"
"အင္း...."
"မႏြဲ႕ ပန္းမၾကိဳက္ဘူးလား"
"ပန္း ကို အလွၾကည့္ဖို႕ေတာ့ ၾကိဳက္သားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ပန္ဖို႕ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"တို႕က မိန္းမ မွ မဆန္တာ၊ လူတကိုယ္လုံး မိန္းမမဆန္ပဲနဲ႕ ေခါင္းက်မွပန္းၾကီးပန္ထားေတာ့ အခ်ိဳးက်မွာ မဟုတ္ ပါဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ က မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕ရုပ္ကိုသူျပန္ေတြးၾကည့္မိသည္။ အသားကအတန္ငယ္ညိဳ သည္။ သနပ္ခါးသာ မွန္မွန္လိမ္း၊ မိတ္ကပ္၊ ေပါင္ဒါႏွင့္ဖို႕လွ်င္ အျဖဴဘက္သို႕ကူးႏိုင္ေသာအသား ျဖစ္ေသာလည္း မႏြဲ႕ရည္ထံတြင္ မိတ္ကပ္၊ ေပါင္ဒါမေျပာႏွင့္ သနပ္ခါးတုံးပင္ ေကာင္းေကာင္းမရိွ။ အရပ္က ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ လုံးလုံး က်စ္က်စ္ျဖစ္ေသာ္ လည္း အေရာင္မိႈင္းမိႈင္း အကႌ်လုံခ်ည္ သုံးေလး ထည္ကိုသာ လွည့္၍၀တ္တတ္ေတာ့ သူ႕အသက္ က နဂိုထက္ပို၍ ၾကီးသည္ဟုထင္ရသည္။ ဆံပင္ မ်ားက နက္ေမွာင္သန္စြမ္းေသာ္လည္း အုန္းဆီ ရြဲရြဲလူးျပီး က်စ္ဆံျပီးတေခ်ာင္းတည္းကိုတင္းတင္း ဆြဲ၍က်စ္တတ္သည္။ တခါတရံလည္း စုျပီးစည္းသည္။ ဒါ့အျပင္ ဘာမွမလုပ္တတ္၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ လည္းမရိွ။ မ်က္ခုံးနက္နက္၊ မ်က္လုံးလွလွ၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့၊ စကားေျပာေကာင္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား က ပါးပါးမို႕ မႏြဲ႕ရည္သည္သာ ျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ မိန္းကေလးရွားပါေသာ စက္မႈ တကၠသိုလ္တြင္ အေခ်ာအလွ စာရင္း၀င္ႏိုင္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူတြင္ ရိွေသာ အလွအပမ်ားကို ေတာ္ရုံတန္ရုံႏွင့္ မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။ အကႌ်မိႈင္းမိႈင္း၊ လုံခ်ည္ မိႈင္းမိႈင္း တို႕ေအာက္တြင္ ျမႇဳပ္ေနေလသည္။ ဒါအတြက္လည္း မႏြဲ႕ရည္ တခါမွ် ၀မ္းမနည္းမိေခ်။
"မႏြဲ႕ ဘာလို႕အလွမျပင္တာလဲ"
"ျပင္စရာ ဘာပစၥည္းမွ မရိွဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျဖယင္းရယ္သည္။ သူ႕တြင္ အလွျပင္စရာ ပစၥည္းဆို၍ ဘာမွ်မရိွ သည္မွာအမွန္ပင္။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္လာသည္အထိ တခါမွ မိတ္ကပ္မလိမ္းဖူး ေသး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမဆိုးဖူးေသး။
"ေက်ာင္း လာတာ ပညာရွာဖို႕လာတာမဟုတ္လား၊ အေဖတို႕အေမတို႕အေၾကာင္းလဲ ထြန္းထြန္း သိသားပဲ၊ တို႕ဟာမခ်မ္းသာတဲ့ အျပင္ ဆင္းေတာင္ ဆင္းရဲပါေသးတယ္၊ ဒီတကၠသိုလ္တက္ႏိုင္ တာလဲအေဖေရာ အေမေရာ ပညာ ကို လိုလားလြန္းလို႕၊ အားေပးလြန္းလို႕၊ ေနာက္ျပီး စေကာလား ရွစ္လဲရလို႕၊ ရိုးရိုးသာဆိုယင္ ဘယ္ လြယ္လိမ့္မလဲ"
ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္သည္ အိမ္နီးနားခ်င္း ရပ္ေတြရပ္မ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေရာက္ေတာ့ အေဖကရန္ကုန္ေျပာင္း၍ အေျခခ်သည္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မုန္႕လက္ေဆာင္းကုန္းတြင္ အိမ္ကေလး တလုံး ငွားသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ အဖီခ်ကာ စုထားေဆာင္းထားသမွ်ေသာ အရင္းအႏွီး မ်ားႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ ကေလး တဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့သည္။
အေဖ့စာအုပ္ဆိုင္ႏွင့္ တြဲလ်က္အေမက ခဲတံ၊ ခၽြန္စက္၊ ေပတံ၊ ဗလာစာအုပ္၊ ဖဲၾကိဳး၊ ဖဲျပား၊ ႏွိပ္ၾကယ္သီးမွအစျပဳ၍ အပ္ခ်ည္လုံး၊ အပ္အထိ တိုလီမိုလီပစၥည္းေလးမ်ား ေရာင္းခဲ့ေလသည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံး က ေက်ာင္းအား လွ်င္အားသလို တလွည့္စီဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။ ပစၥည္မစုံလွေသးေသာ္လည္း ထိုဆိုင္မွရေသာ ၀င္ေငြ ႏွင့္ႏြဲ႕ရည္ တို႕ တအိမ္သားလုံး ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ေတာ့ စားႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ၾကက္သား၊ ၀က္သား အနား သို႕ ကပ္ႏိုင္သည္ကားမဟုတ္၊ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ႏွင့္ ငါးပိရည္တို႕ကား မွန္မွန္စားႏိုင္သည္။ အေဖအေမႏွင့္ အတူ ႏြဲ႕ရည္တို႕ေမာင္ႏွမအားလုံးသည္ ထိုမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေက်နပ္ျပီျဖစ္သည္။ အေဖရိုက္သြင္း ထားေသာ အသိသည္ သူတို႕ရင္ထဲတြင္ စြဲေနသည္။ သူတို႕သည္ စားဖို႕ရန္ အတြက္ ေနသူမ်ားမဟုတ္၊ ေနဖို႕ရန္အတြက္သာ စားေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းလာတာ အေဖ အေမေတြအလို ျဖည့္ရတာပါ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာဆို ယင္၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြ ကို ထိုင္ဖတ္ေနမွာ၊ ေနာက္ျပီး ၀တၳဳပဲ ထိုင္ေရးေနမွာ၊ ဒီတကၠသိုလ္က ပညာတတ္လို႕ ဘာလုပ္ မွာလဲ မႏြဲ႕ရယ္၊ တကယ့္အသိ၊ တကယ့္ပညာဟာ ဘ၀ထဲမွာသာ ရိွတာပါ"
ထြန္းထြန္းက စာအုပ္ထဲမွ စကားမ်ာကို ရြတ္သည္။ ထြန္းထြန္းသည္ အေဖ့စာအုပ္ဆိုင္မွ ေဖာက္ သည္တဦးျဖစ္သည္။ ထြက္လာသမွ်ေသာ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို အကုန္ဖတ္သည္။ သေဌးသမီးႏွင့္ ထိုသေဌးအိမ္မွ ကားေမာင္းသူ တို႕ရၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ၾကိဳက္ေလသည္။ သတၳဳထဲကလုိ ႏုႏုရြရြ၊ လွလွပပ စကားလုံးေလးေတြ ေျပာခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္သိပ္ေတာ့ မေျပာတတ္။
"တကၠသိုလ္ က ပညာလဲပညာပဲေပါ့ ထြန္းထြန္းရဲ႕၊ ဒီပညာကို အသုံးမက်ဘူးရယ္လို႕၊ ဒီလိုဆို ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးေတြ ကို ဘာကိစၥဖြင့္ထားမွာလဲ"
"မႏြဲ႕ က တကၠသိုလ္ပညာကို အထင္ၾကီးသလား"
"အထင္ၾကီးတာေပါ့၊ ဒီပညာေတြကို လိုခ်င္လြန္းလို႕ အဆင္းရဲခံ၊ အပင္ပန္းခံ၊ ျခိဳးျခံေခၽြတာျပီး ေက်ာင္း တက္ေနရတာ"
ထြန္းထြန္း က ႏြဲ႕ရည္အား အလိုမက်သလို ေစာင္း၍ၾကည့္သည္။
"ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ မိန္းမေတြရဲ႕ႏွလုံးသားကိုဖြင့္ဖို႕ ဒီဂရီေသာ့၊ ေငြေသာ့၊ ဂုဏ္ေသာ့ ဆိုတဲ့ ေသာ့သုံးေခ်ာင္း လိုတယ္လို႕"
ႏြဲ႕ရည္ရယ္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဟာကို ပညာလိုခ်င္၍ ပညာရွာေနျခင္းသည္ ထြန္းထြန္းေျပာေသာ ဒီဂရီေသာ့၊ ေငြေသာ့။ ဂုဏ္ေသာ့ ေတြႏွင့္ မဆိုင္။ သို႕ေသာ္ ေျပာ မေနခ်င္ေတာ့၊ ႏြဲ႕ရည္ သာ စကား ႏွင့္ဖိ၍ဖိ၍ေျပာလွ်င္ ထြန္းထြန္း ဘာမွျပန္ေျပာတတ္မည္မဟုတ္။ ႏြဲ႕ရည္အျမင္အားျဖင့္ ထြန္းထြန္း သည္ႏုႏုနယ္နယ္ အျဖဴခံေလးျဖစ္သည္။ အျဖဴခံေလးကို စကားႏွင့္ဖိ၍ မေထာင္းခ်င္။
ႏြဲ႕ရည္ ကေတာ့ အေဖ့သမီးျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ရြယ္တူမိန္းကေလးမ်ားက အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္၊ စိတ္ ကူးေလးေတြ ယဥ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ သူကေဒါက္တာ ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္ တို႕၊ ကက္စ္ထရိုတို႕၊ ခ်ီေဂြးဗားရား တို႕အေၾကာင္း ဖတ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ၾကိဳးေပး သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည့္ ရုရွသူရဲေကာင္းမေလး ဇိုယာ ကိုအထင္ၾကီး အားက်တတ္ေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။ လူလူခ်င္းႏွိပ္စက္ က လူကၽြန္ျပဳခံရျခင္းတို႕ အေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႕သည္။ စပါးတားကပ္စ္တို႕၊ ဦးေလးတြမ္၏ တဲကေလး တို႕၊ မန္ဒန္ဂိုး တို႕ကို ဖတ္ျပီး ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္၊ ေျမပိုင္ရွင္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္စသည့္ စနစ္ဆိုးမ်ား အေၾကာင္း ကို လုံး၀ သူႆုံမဟုတ္ေသာ္လည္း အေဖ့ေက်းဇူးႏွင့္ အတန္အသင့္ေတာ့ တီးမိ၊ ေခါက္မိေနျပီျဖစ္ေလ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတြ႕၊ ၾကိဳက္၊ ခ်စ္၊ ကြဲ၊ လြမ္းေသာ သာမာန္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း မ်ားကို ႏြဲ႕ရည္ စိတ္မ၀င္စားလွေပ။
အေဖကလည္း သူ႕စာအုပ္ဆိုင္ရိွ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ "သမီးေရ...ဒီစာ အုပ္ကေလး ဖတ္ၾကည့္စမ္း" ဟူ၍လည္းေကာင္း အေရးၾကီးျပီ၊ ေသြးစည္းၾကစို႕ဆိုတဲ့ စာအုပ္က သမီးတို႕လို အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္နဲ႕ တံတားေဆာက္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္းေရး ထားတာ၊ ဖတ္ၾကည့္စမ္း သိပ္ေကာင္းတယ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဖတ္သင့္ ဖတ္ထိုက္ေသာ စာအုပ္ေကာင္းမ်ား ေရြးေပးတတ္သည္။
"ထြန္းထြန္း ကို တို႕ဆီမွာသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးဖတ္ရအုံးမယ္"
"ဘာ စာအုပ္ေတြလဲ"
"အစုံပဲေပါ့"
"ဟိုတေန႕က မႏြဲ႕ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးလား၊ ဘာတဲ့....၊ ခ်ီးေဂြးဗားရား ထင္တယ္"
"အင္း...ကက္စ္ထရိုတို႕၊ ခ်ီးေဂြးဗားရားတို႕၊ ဟိုခ်ီမင္တို႕ အေၾကာင္းေတြေပါ့ ဖတ္လို႕ သိပ္ေကာင္း တယ္"
"အင္း...ကက္စ္ထရို တို႕၊ ခ်ီးေဂြးဗားရားတို႕၊ ဟိုခ်ီမင္းတိုကအေၾကာင္းေတြေပါ့ ဖတ္လို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္"
"သူမ်ားတိုင္းျပည္က အေၾကာင္းေတြ အသာထားပါအုံးဗ်ာ၊ ဒီကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း ေတာင္ အေသအခ်ာသိေသးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုးရက္ေန႕တုန္းကဆုံးတာ ကိုးေယာက္ လား ဆယ္ေယာက္ လားေတာင္ အေသအခ်ာမသိလို႕ မေန႕တုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျငင္းခဲ့ရေသး"
"အခုေရာ သိျပီလား"
"ဟား....ဟား.... ခုထိကို မသိေသးတာ၊ ေအးေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အာဇာနည္ေန႕ နီးပါျပီ၊ အဲဒီေတာ့ မွ သတင္းစာထဲမွာ ၾကည့္တာေပါ့တဲ့"
ႏြဲ႕ရည္သက္ျပင္း ခ်မိသည္။ ႏြဲ႕ရည္ေတြ႕ဖူးသမွ် လူဆယ္ေယာက္တြင္ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ဘာအတြက္ေၾကာင့္ မ်ား ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စား၊ ေပါ့ေပါ့သြားတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနရေလသနည္း။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္မွာ ဘာမွ် မၾကာေသးေပ၊ ဒီလြတ္လပ္ေရးၾကီးအတြက္ အသက္ ေတြစေတးသြားၾကသူမ်ား၏ ေသြးနံ႕ပင္ မေပ်ာက္ေသး၊ ေလထုထဲတြင္ ေ၀့ပ်ံ႕ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါ၀င္ လႈံ႕ေဆာ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားလည္း သက္ရိွထင္ရွား ရိွၾကေသးသည္။ သို႕ျဖစ္ပါလ်က္ တက္ေခတ္လူငယ္အမ်ားစုသည္ လြတ္လပ္ေရး ၏ တန္ဖိုးကို မသိၾကေတာ့သည္မွာ ရင္နာဖြယ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထြန္းထြန္းက စိတ္၀င္စားဟန္မျပလွ။ ႏြဲ႕ရည္က ပုံဆြဲခန္းမ်ားရိွရာ တဲတန္းရွည္ၾကီးမ်ား ဘက္ သို႕ ေလွ်ာက္လာေတာ့ေဘးမွ လိုက္ေလွ်ာက္သည္။ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္ကို လွမ္းခူးသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကိုျပသည္။
"ဒီမွာေလ...ႏွစ္လႊာေပါင္း မွ တရြက္ျဖစ္တဲ့ အသည္းပုံ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလး၊ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲ၀င္ျပီး ကလိုရင္းနဲ႕ အေရာင္ ခၽြတ္ၾကည့္အုံး မယ္၊ ရမလားမသိဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ထြန္းထြန္းလွမ္းေပးေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို အလိုက္သင့္ လွမ္းယူျပီး စာအုပ္ၾကားထဲ ညႇပ္ထားလိုက္သည္၊ ဘာမွေျပာမေနခ်င္ေတာ့။
"ကဲ သြားမယ္၊ ထြန္းထြန္းေရာ အတန္းမရိွဘူးလား၊ တို႕ေတာ့ သရီးအိုတူး တခ်ိန္ပဲ က်န္ေတာ့ တယ္။ ျပီးမွ မရွင္း ဒီဇိုင္းေတြ ဆြဲမယ္၊ အတန္းျပီးယင္ေတာ့ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ကိုမိုးေက်ာ္တို႕ နဲ႕ေဆြးေႏြးရအုံးမယ္၊ ထြန္းထြန္းတို႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ယင္ ေအာ္ေျပာခဲ့ပါအုံး၊ ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ကိစၥရိွလို႕ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ လို႕ ေနာ္"
ထြန္းထြန္း က သူ႕လက္ထဲမွ တီစကြဲယားကို ပခုံးေပၚထမ္းလိုက္ယင္း ရယ္ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က မႏြဲ႕ထက္ေတာင္ ေနာက္က်ဦးမွာ"
"ဘာလုပ္စရာရိွလို႕လဲ"
"သမၼတရုံး မွာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ေကာင္းတယ္တဲ့ဗ်"
"ေကာင္းကြာ"
ႏြဲ႕ရည္ဘာမွ မေျပာေတာ့။ "သြားမယ္"ဟုႏႈတ္ဆက္ကာ ေရနံသုတ္ထား၍ အမည္းေရာင္ ျဖစ္ေန ေသာ တဲတန္းရွည္ၾကီး ဘက္ သို႕ထြက္လာသည္။ အခန္းထဲတြင္ လူက ျပည့္ေနသည္။ ဆရာေတာ့ မလာေသးေပ၊ ႏြဲ႕ရည္ က အခန္းထဲ မ၀င္ေသးပဲ အေရွကဘက္သို႕ ပန္း၍ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေရွ႕ဆုံးခုံတြင္ ခင္ခင္ေထြးႏွင့္ ေအးေအးလွတို႕ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခုံတန္းရွည္ၾကီးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ထိုင္ေနေတာ့ ေဘးဘက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စာ၊ သုံးေယာက္စာေလာက္ လြတ္ေနေသးသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ တြင္ မိန္းကေလးက အေတာ္ေလးရွားပါးေနသျဖင့္၊ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ကို အတန္း အကူးအေျပာင္းတြင္ ေနရာအခက္အခဲမရိွလွ၊ အေျပးအလႊား ေနရာဦးစရာမလို၊ လူနည္းစု ျဖစ္ေသာမိန္းကေလး အနည္းငယ္ အတြက္ ေရွ႕တန္းတြင္ ေနရာခ်န္ထားျမဲျဖစ္သည္။
"နင္ ဘယ္သြားေနတာလဲ"
ခင္ခင္ေထြးက ဆီးေမးသည္။
"မသြားပါဘူး ထြန္းထြန္းနဲ႕ေတြ႕လို႕ရပ္ျပီး စကားေျပာေနတာ"
"ေတြ႕ပါတယ္ နင္တို႕စုံတြဲကို၊ စြယ္ေတာ္ပင္ေအာက္မွာ"
"ဟယ္...မဟုတ္မဟပ္၊ ဘယ္ကလာ စုံတြဲရမွာလဲ၊ ငါ့ေမာင္ေလးဟဲ့"
ႏြဲ႕ရည္ က မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ရွက္သည္ဟု မထင္လိုက္မိေသာ္လည္း မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ရိွန္းကနဲ ပူသြားေလသည္။
"ဘာလဲ ဘဂၤလားေမာင္ေလးလား"
ခင္ခင္ေထြး က ႏြဲ႕ရည္ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေနသည္။
"နင္တို႕ ရပ္ျပီးစကားေျပာေနေတာ့ ကိုခင္ထြန္းၾကီးဆို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႕၊ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ကိုပ်က္လို႕၊ သနား ပါတယ္"
"ေအးေလ ကိုခင္ထြန္းဆိုယင္ ဘယ္ေလာက္သေဘာေကာင္းသလဲ၊ စာလဲေတာ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး ခ်မ္း လဲခ်မ္းသာ တယ္"
"ငါကေတာ့ အဲဒီလိုခ်မ္းသာ လို႕ကို မၾကိဳက္တာ"
"ဘာလို႕ မၾကိဳက္တာလဲ"
"ငါကဆင္းရဲတာကိုး... အဲဒါေၾကာင့္"
ခင္ခင္ေထြးေရာ၊ ေအးေအးလွပါ ႏြဲ႕ရည္ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း ကို မၾကိဳက္ေသာ သူမရိွ။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို လူတိုင္းမက္ေမာၾက၊ ေတာင့္တၾကသည္။
ႏြဲ႕ရည္ လည္း လူထဲက လူတေယာက္မို႕ ခ်မ္းသာျခင္းကိုေတာ့ ၾကိဳက္သည္ပင္။ သို႕ေသာ္ လူတေယာက္မို႕ ခ်မ္းသာသည့္ လူကိုယူျပီး ေငြပုံေပၚအဆင္သင့္ ေရာက္သြားျခင္းမ်ိဳးကိုကား မၾကိဳက္၊ ခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း သို႕ ေခါင္းေလး လွ်ိဳး၀င္ျပီး မ်က္ႏွာအငယ္မခံခ်င္။ ႏြဲ႕ရည္ ခ်မ္းသာခ်င္သည္။ ကိုယ့္လုပ္အားႏွင့္ ကိုယ္ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မည္။
"ဒီလိုဆိုရင္ နင္ကဆင္း ရဲတဲ့သူကိုပဲ ၾကိဳက္မယ္ေပါ့"
"ေအးေပါ့"
"အဲဒါဆိုယင္ေတာ့ ဟိုလမ္းသရဲေလးက အေရးသာေနပါျပီ"
"ဘယ္...လမ္းသရဲေလးလဲ"
"ထြန္းထြန္းေလ"
ႏြဲ႕ရည္မခံခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းထြန္းသည္ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတတ္ေသာ္လည္း လမ္းသရဲေတာ့ မဟုတ္။ ကဗ်ာဖတ္သည္၊ ၀တၳဳဖတ္သည္၊ ဂီတာေခါက္သည္၊ ဒါအျပင္မည္သူ႕ကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္း မရိွ။
"ထြန္းထြန္းက လမ္းသရဲမဟုတ္ဘူး"
"ေဟာ...ၾကည့္.. .ၾကည့္စိတ္ဆိုးျပီ၊ နင္နဲ႕မဆိုင္ဘူးဆို၊ ဘာလို႕စိတ္ဆိုးရတာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္၏မ်က္ႏွာ သည္ ရိွန္းကနဲပူသြားျပန္သည္။ လွလွေထြးတို႕က ၾကိတ္၍ရယ္ေနသည္။ စကၠဴ ျမားေလးမ်ား က ေလထဲတြင္ ၀ဲပ်ံေနသည္။ "ကိုခင္ထြန္းေရ အားမေလွ်ာ့နဲ႕၊ ၾကိဳးစားဗ်"ဟု ရယ္ေမာ ျပီးေနာက္ေျပာင္သံကို ၾကားလိုက္ ရသလိုလို ရိွသည္။ သူႏွင့္ ထြန္းထြန္း၏ ခင္မင္မႈသည္ သာမန္ အဆင့္ထက္ မေက်ာ္ေပ။ သို႕ေသာ္ အဘယ့္ အတြက္ေၾကာင့္ေျပာခ်င္၊ ဆိုခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္ၾကပါ သနည္း။
"ေဟာ.....ဆရာလာျပီ"
ဆရာ၀င္လာေတာ့ ကၽြက္စီကၽြတ္စီျဖစ္ေနေသာ စကားသံမ်ား ျငိမ္က်သြားသည္။ ၀ဲပ်ံေနေသာ စကၠဴျမားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ သြားသည္။
ဆရာက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ စာအုပ္ကိုဖြင့္ကာ ခုံအမွတ္မ်ားေခၚသည္။ အတန္းတက္သူ၊ မတက္သူ မ်ားကို စစ္ေဆး သည္။ ႏြဲ႕ရည္က စာအုပ္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္လိုက္သည္။ စာအုပ္ၾကားထဲတြင္ ခိုးလိုး ခုလုျဖစ္ေနေသာ အရာ၀တၳဳေလး တခုက ေလွ်ာကနဲ ထြက္က်လာသည္။ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္၊ ခုနတုန္းက ထြန္းထြန္းေပး လိုက္ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး ျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္လႊာေပါင္း မွတရြက္ျဖစ္တဲ့၊ အသည္းပုံ စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးေလ ဟု ေျပာလိုက္သံကို ျပန္ျပီးၾကားေယာင္မိ သည္။ သူဘာလို႕ငါ့ကို ဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလး၊ ေပးလိုက္တာလဲဟု အေတြးကဆက္မိေတာ့ ရင္ခုန္သံနည္းနည္း ျမန္လာေလသည္။
"ေဟ့...နင့္ခုံနံပါတ္ေခၚေနျပီ"
"ပရဲဆင့္"
ႏြဲ႕ရည္က ကေယာင္ကတမ္း ထေအာ္လိုက္သည္။ သူ႕အသံက လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍က်ပ္သြား သျဖင့္ ဆရာက မသိမသာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ႏဲြ႕ရည္ကေတာ့ ရင္ခုန္ေနဆဲ။
ထြန္းထြန္း ကို သူခင္မင္ေသာ္လည္း အထင္မၾကီး။ ကိုခင္ထြန္းက်ေတာ့ အထင္ၾကီးေသာ္လည္း သိပ္မခင္။ ကိုခင္ထြန္း က သူ႕ကို စိတ္၀င္စားေနေၾကာင္း သူသာမက အားလုံးသိၾကသည္။ ထြန္းထြန္းကေတာ့ သူထက္ ငယ္သည္။ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားလိမ့္မည္ဟုလည္း သူမထင္ခဲ့။
"အံမာ...စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ဘာေတြ စာအုပ္ၾကားညႇပ္လို႕၊ ႏြဲ႕ရည္နင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
ခင္ခင္ေထြး က ႏြဲ႕ရည္၏စာအုပ္ၾကားထဲမွ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလကိုၾကည့္ကာ ရယ္ျပန္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က စြယ္ေတာ္ရြက္ ကို လွမ္းယူသည္၊ ဆုတ္ပစ္လိုက္မည္စိတ္ကူးသည္။ အေသအခ်ာၾကည့္ ေတာ့ အသည္းပုံ သစ္ရြက္ေလးကခ်စ္စဖြယ္ပင္။ စာအုပ္ၾကားတြင္ အသားမေသေသးေသာ္လည္း ျပန္႕ျပန္႕ရန္႕ရန္႕ျဖစ္ေနသည္။
ႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်သည္။
စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို စာအုပ္ၾကားထဲသို႕ အသာေလး ျပန္ညႇပ္ထားလိုက္သည္၊ ဆုတ္မပစ္ ရက္။
ႏြဲ႕ရည္ ဆုတ္မပစ္ရက္ခဲ့ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးသည္ အခုေတာ့ စာအုပ္ၾကားထဲ တြင္ ေျခာက္ေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။ ယွက္ျဖာေနေသာ အေၾကာေလးမ်ားလည္း အထင္းသားေပၚေနသည္။
"သမီး တို႕ စာေစာင္ေလးက ကာတြန္းေလးေတြက မဆိုးဘူးကြ၊ အေတြးအေခၚေရာ လက္ရာေရာ စံခ်ိန္မီတယ္၊ ေနာက္ျပီး ေဟာဒီ 'နက္ကေလး' ဆိုတာက ဘယ္သူလဲ သူေရးတာေလး ေတြက ဟာသလဲေျမာက္တယ္၊ ထိလဲထိတယ္"
အေဖ က စက္မႈစာေစာင္ေလးကို ဖတ္ကာ ရယ္ေနသည္။ ႏြဲ႔ရည္တို႔ စက္မႈဌာနက ထုတ္ေသာ စာေစာင္ေလး ျဖစ္ေလ သည္။ တပတ္တခါ ထုတ္သည္။ တေစာင္လွ်င္ ဆယ္ျပား ျဖစ္သည္။ လပ္ေရးႏွင့္ေရးကာ ပံုကူးစက္ႏွင့္ လွည့္ထုတ္ေသာ စာေစာင္ေလးမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အမ်ားကလည္း အားေပး ၾကသည္။ ေက်ာင္းအတြင္း၌ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္အစံုကို ဟာသေလးေႏွာ ၍ ျပန္လည္တင္ျပထားေသာ သတင္းစာဆန္ဆန္ သတင္း စဥ္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ ၾကသည္။
"အဲဒီ နတ္ကေလးကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဇာတ္လိုက္ပဲအေဖရ၊ မိန္းကေလးေတြကလဲ သူဘယ္သူ လဲ ၀ိုင္းေမးေနၾက တာ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရတယ္၊ သူကစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ျမင္တတ္ေရးတတ္တယ္ မဟုတ္လား"
"ဒိျပင္ဌာနေတြကေရာ ဒီလိုသတင္းစဥ္မ်ိဳးေလးေတြ မထုတ္ဘူးလား"
"မထုတ္ျဖစ္ၾကဘူးအေဖ ရဲ႕"
စက္မႈတကၠသိုလ္ တြင္ျမိဳ႕ျပ၊ ဓာတု၊ စက္မႈ၊ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္၊ ဗိသုကာ၊ လွ်ပ္စစ္စသည္ျဖင့္ ဘာသာရပ္မ်ား ကြဲျပားေသး သည္။ သို႕ေသာ္ အားလုံးထဲတြင္ ႏြဲ႕ရည္တို႕စက္မႈဌာနက လႈပ္ရွားမႈ အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး လည္း အနည္းဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ စက္မႈတြင္ပင္ ဘာသာရပ္မ်ား ထပ္၍ခြဲရာ ႏြဲရည္ကစက္မႈ (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ကိုယူခဲ့သည္။ အေဖကလည္း အားေပးသည္။ "အေဖတို႕ ႏိုင္ငံကလယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ႏိုင္ငံကြ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘက္ဆိုင္ရာ စက္မႈပစၥည္းေတြကေတာ့ လုိျပီး ယင္းလိုယင္းေနမွာ"ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။
"မေန႕တုန္း က သမီးတိုက စိုက္ပ်ိဳးေရးယူတဲ့ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္ လယ္ထြန္စက္ၾကီးေပးမွာ ဓာတ္ပုံရိုက္ ရတယ္၊ ေရွ႕သို႕ ထဲ ထည့္ဖို႕တဲ့၊ သိလားအေဖ"
ႏြဲ႕ရည္ က စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို စာအုပ္ၾကားထဲသို႕အသာေလး ျပန္ညႇပ္ထားလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးကို မၾကာခဏ ၾကည့္မိသည္မသိ၊ ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ထြန္းထြန္းကို သတိရသည္။ ခင္ခင္ေထြး တို႕ ေျပာေသာ ဘဂၤလားေမာင္ႏွမလားဟူသည့္ စကားကို ၾကားေယာင္သည္။
"ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ အမ်ိဳးသမီးစက္မႈအင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြေလ ဦးေလးရဲ႕"
ထြန္းထြန္း က အိမ္ထဲသို႕ လွမ္း၀င္လာသည္။ ခုတေလာ ထြန္းထြန္းတေယာက္ ႏြဲ႕ရည္တို႕အိမ္သို႕ မၾကာခဏ လာျဖစ္ သည္။ စာအုပ္ငွားယင္း၊ စာအုပ္ျပန္ေပးယင္း၊ မသိနားမလည္ေသာ စာကိုလာ ေမးယင္းႏွင့္ အေၾကာင္းကိစၥေတြ ကေတာ့ မ်ားသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း အတန္ငယ္ေတာ့ ေစတနာ ပိုမိသည္ထင္သည္။
သူကစတုတၳႏွစ္ေရာက္ျပီမို႕ ဒုတိယႏွစ္ သင္ခန္းစာမ်ားကို အတန္ငယ္ေမ့ခ်င္ ခ်င္ျဖစ္ေနျပီ၊ သို႕ေသာ္ ထြန္းထြန္း အတြက္ ျပန္လည္ေလ့လာရန္ ၀နမေလး၊ က်က္ရလြယ္ေအာင္ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ အတိုေကာက္မွစုမ်ား၊ ပုံေသနည္းမ်ား ထုတ္ေပးရန္လည္း ၀န္မေလးခဲ့ေပ။ ခင္ခင္ေထြးကမူ ငါေတာ့သေဘာမတူ ပါဘူးဟယ္ ဟူေသာစကား ကို မၾကာခဏ ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း စိတ္တိုတိုႏွင့္ နင္သေဘာမတူရေအာင္ ငါတို႕က ဘာျဖစ္ေသး လို႕လဲဟု ႏႈတ္လွန္ ထိုးမိသည္။ ခင္ခင္ေထြးက စကားအက်ေကာက္ကာ ဘာျဖစ္ေသး လို႕လဲဆိုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ေပါ့ဟုတ္လားဟု ျပံဳးစိစိႏွင့္ေျပာခဲ့သည္။ ႏြဲ႕ရည္ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိခဲ့။ "ဘယ္ေတာ့ မွ မျဖစ္ဘူး ေဟ့"ဟု ခုနစ္သံခ်ီကာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေအာ္ျဖစ္ခဲ့၊ သူ႕ ကိုယ္သူ ေကာင္းစြာ မေသ ခ်ာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"စာအုပ္ေကာင္းေတြ ရိွယင္ ေပးပါအုံးဗ်ာ"
ထြန္းထြန္း က သူ႕လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို လွမ္းေပးယင္းေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ဆီမွ ငွားသြားေသာ "ျမန္မာျပည္သား" ၀တၳဳစာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။
ထြန္းထြန္း သည္ ၀တၳဳဖတ္ျမဲ၊ ၾကိဳက္ျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ယခင္တုန္းကလို အခ်စ္၀တၳဳသက္သက္ ထက္ တစုံတခုေသာေခတ္၊ တစုံတခုေသာ စနစ္အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕သည္မ်ားကို ပိုမိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ လာေလသည္။ ၀တၳဳကို ဖတ္ယင္း ၀တၳဳေနာက္ကြယ္မွ စာေရးဆရာ၏ အေတြးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ျပီး စဥ္းစားတတ္လာသည္။ ထိုသို႕စဥ္းစား တတ္လာေအာင္လည္း ႏြဲ႕ရည္က သူ႕ကိုလမ္းျပေပးခဲ့သည္။
"ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား"
"ေကာင္းတယ္"
"ေရွးျမန္မာေက်းေတာသား တေယာက္ရဲ႕ ဓေလ့စရိုက္မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ေရးသြားယင္း၊ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ အေၾကာင္းကိုပါ ေရးထားတာ ဖတ္ယင္းနဲ႕အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါကို ေရာက္သြားသလို ခံစား ရတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္၊ က်န္ေတာ္ျဖင့္ ဖတ္ယင္းနဲ႕ကိုေပါင္ေတြတင္ပါးေတြ နာလာသလိုပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ထိုးကြင္း၀င္ထိုးေနရသလား ေအာက္ေမ့လို႕ပါ"
ထြန္းထြန္း က ပခုံးကို မသိမသာက်ံဳျပယင္း ရယ္ေနသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ အေဖ့ေဘးၾကမ္းေပၚ တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ထိုင္သည္။
"မင္းတို႕ဒီေခတ္ မွာ လူျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္၊ ထိုးကြင္းမထိုးရတာကိုပဲ ေတာ္လွျပီ၊ မင္းတို႕လို ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ႏြဲ႕ေတြ ဆိုယင္ မလြယ္ဘူးေဟ့"
အေဖက ထြန္းထြန္းအား အေသအခ်ာ ၾကည့္ကာေျပာသည္။ ထြန္းထြန္း၏ ဆံပင္က ကုတ္ေထာက္ ေလာက္ အထိရွည္သည္ ကို အေဖမၾကိဳက္ေပ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ ဟိုယိမ္းဒီယိုင္ ခပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဟန္ကိုလည္း မႏွစ္သက္။ ပုဆိုးကိုခ်က္ျပဳတ္၀တ္သည္ကိုလည္း ၾကည့္၍မရ။ အေဖ့သား၊ ႏြဲ႕ရည္၏ေမာင္သုံးေယာက္လုံး ဆံပင္ရွည္ မထားရ၊ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္မ၀တ္ရေပ။ တခါကဖိုးေသာ ၾကာဆံပင္ရွည္ေန၍ အေဖက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ေခၚသြားကာ သူကိုယ္တိုင္ေစာင့္ျပီး ညႇပ္ခိုင္းဖူးေလ သည္။ "ဆံပင္ရွည္တိုင္းလမ္းသရဲ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရ"ဟု ဖိုးေသာၾကာက ဆင္ေျခကန္ေတာ့ အေဖက "ဒါေပမယ့္ လမ္းသရဲတိုင္းကေတာ့ ဆံပင္ရွည္တယ္ ငါ့သားရဲ႕"ဟု ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေျပာခဲ့ သည္။
"သမီးတို႕ မိန္းကေလးေတြလဲ ဒီေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတာပဲ အေဖရဲ႕"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ဟုိေခတ္မွာသာ ဆိုယင္ညတိုင္းလသာသာမွာ ထိုင္ျပီးဗိုင္းငင္ယင္း လာပိုးတဲ့သူကိုပဲ ေမွ်ာေနရမွာ၊ အေဖ့သမီး ဒီရုပ္ဒီရည္နဲ႕ အဲဒီတုန္းကသာလူျဖစ္ယင္ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ပိုးတဲ့လူေတြက ေပၚလာမွ မဟုတ္ဘူး၊ သာတဲ့... ဗိုင္းကိုသာနာေအာင္ ငင္ေနရတဲ့ "ဗိုင္းနာမ"သာျဖစ္ရေတာ့မွာ"
ႏြဲ႕ရည္ က စကားလမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းေပးလိုက္မိသည္။ အေဖက ရယ္ေနေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းကမူ မသိမသာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
"ဗိုင္းနာမ မျဖစ္ရေပါင္ဗ်ာ၊ ကိုခင္ထြန္းၾကီး တေယာက္လုံးရိွသားပဲ"
"တို႕နဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ"
"သိပါဘူး၊ ဆိုင္မ်ား ဆိုင္သလားလို႕"
စသလို ေနာက္သလို ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထြန္းထြန္း၏အသံသည္ မနာလိုသံ ေႏွာလ်က္ရိွ သည္။ ႏြဲ႕ရည္က အေဖ့ကို မလုံမလဲ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေဖကလည္း ႏြဲ႕ရည္ကိုလွမ္း၍ ၾကည့္သည္။ ႏြဲ႕ရည္ က သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လိုက္မိသည္။ အေဖ့မ်က္လုံးမ်ားကို ၾကာရွည္ ရင္မဆိုင္ရဲ၊ အေဖသည္ ငယ္ရာမွၾကီးလာသူျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕ ထြန္းထြန္းတို႕၏ အျဖဴေရာင္ႏွလုံးသားမ်ား အေရာင္ေျပာင္းလာသည္ ကို အလိုလို သိႏိုင္သည္။
"ကိုခင္ထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နည္းနည္းမွ မၾကည္ဘူးဗ်"
ထြန္းထြန္းက အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ဆက္၍ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကို တမ္းတေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္သည္။
ႏြဲ႕ရည္ အေနခက္လာ၍ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႕ အေၾကာင္းရွာျပီး ၀င္ခဲ့သည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ သင္ေန ေသာ အေမ့ေဘး တြင္ ခဏ ၀င္ထိုင္သည္။ ထိုေနာက္ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ထ ကာ ေရတခြက္ ခပ္ေသာက္သည္။ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္း ကအေဖႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္ကိုသာ လွမ္း၍လွမ္း၍ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕အနားသို႕ မသြားေတာ့ပဲ စာၾကည့္စားပြဲနား၌ ရပ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ ဆလိုက္ရူးလ္ ကိုေကာက္ယူသည္။
မည္သည့္ကိန္းဂဏန္း ကိုမွ အေျမႇာက္အစား မလုပ္လိုပါပဲႏွင့္ အလယ္သား ကိုဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕ ေရြ႕ေနမိသည္။ နား ကေတာ့ အလိုလို စြင့္ထားမိေသာေၾကာင့္ လူဆိုတာ အတၱသ မားခ်ည္းပဲကြ၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေတြနဲ႕၊ ကိုယ့္ျပည္ ကို လာတိုက္ေတာ့လဲ မုန္းရတာေပါ့ကြာ၊ တူးတူးခါးခါးကိုမုန္းတာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ျပီး ကိုယ့္ဘုရင္ ဘုန္းၾကီးတုန္းက ေရာ ဒီလိုနယ္ခ်ဲ႕ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူးလားဆိုေတာ့ ၾကိဳးစားတာပဲ၊ အင္အားေလးၾကီးလာ ယင္ ယိုဒယား ေျပးတိုက္တာပဲ၊ မဏိပူရ၊ အာသံ၊ ကသည္း သြားသိမ္းတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္က်ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕လို႕ ဘယ္ထင္မလဲ၊ ငါတို႕ဘုရင္တယ္စြမ္းပါလား၊ တယ္ဘုန္းၾကီး ပါလားလို႕ ေက်နပ္ေနတာ ပဲကြဟု ေျပာေနေသာ အေဖ့စကားသံကို ၾကားေနရသည္။ ထြန္းထြန္း က ေခါင္းညိတ္ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့စိတ္၀င္စားပုံမရေပ။
ညေနထမင္း၀ိုင္းက်ေတာ့ အေဖကေျပာသည္။
"ထြန္းထြန္းက စိတ္ရင္းေလးေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႏုေသးတယ္"
"ငယ္လဲငယ္တာ ကိုး အေဖရဲ႕"
"ႏုတာရင့္တာဟာ ၾကီးတာငယ္တာနဲ႕ မဆိုင္ဘူးသမီး၊ သူ႕လိုအရြယ္နဲ႕ ရင့္က်က္ေနတာေတြကို ပုံလို႕၊ အသက္ၾကီးျပီး အခ်ိန္မစီး တာေတြလဲ ျပည့္လို႕"
အေဖ က သခြားသီးစိတ္ကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္၀ါးေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ထမင္းထဲသို႕ လယ္ကနေဖာ့ ရြက္ျမႇဳပ္ကာ ငါးပိရည္ ဆမ္းသည္။ အေဖက တို႕စရာစုံစုံႏွင့္ ငါးပိရည္သာ ပါလွ်င္အသားဟင္းကို ပင္မႏႈိက္ တတ္ေတာ့ေပ။ ႏႈိက္စရာ အသားဟင္း ကလည္း တလေနမွတခါႏွစ္ခါသာ ခ်က္ႏိုင္ေလ သည္။
"ထြန္းထြန္း ဟာ အိမ္ေထာင္တခု ကို ဦးေဆာင္ ေခါင္းရြက္လုပ္ျပီး ဦးစီးႏိုင္မယ့္ ေယာက်္ားမ်ိဳးမ ဟုတ္ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္၏ႏွလုံးသား သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ခါသြားသလို ခံစားရသည္။ အေဖ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႕ကို အကဲ ခတ္သလို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။
"ကိုထြန္းထြန္းက အိမ္ကို ခဏခဏလာေနေသာ ဘယ္သူ႕ကို လာပိုးေနတာလဲမသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ႏွမေတြ မ်ားေတာ့ ဖင္အက်ိန္းသားဗ်"
ဖိုးေသာၾကာ က အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ၀င္ေျပာသည္။ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္သည္။
"အံမယ္၊ ၀တ္ရည္ ကိုေတာ့ မပိုးပါဘူးေနာ္"
"၀တ္မႈန္ကို ပိုးတာလဲ မဟုတ္ေပါင္"
၀တ္ရည္ႏွင့္ ၀တ္မႈန္တို႕က ျပိဳင္တူေျပာသည္။
"အံမယ္ မိ၀တ္မႈန္၊ နင္ကအပ်ိဳေတာင္ မျဖစ္ေသးပဲနဲ႕ အပိုးခံခ်င္ေသးလို႕လား၊ ေခြးမေလး"
"သိဘူးေလ"
၀တ္မႈန္ က အူေၾကာင္ေၾကာင္ေျပာေတာ့ အားလုံး၀ိုင္း၍ ရယ္ၾကသည္။ သိုကေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္။ ရင္ထဲ တြင္ ပူဆာဆာၾကီး ျဖစ္ေနသည္။
"အေဖက ထြန္းထြန္း ကို အထင္မၾကီးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူ႕ဘ၀မွာ လူတေယာက္အတြက္ အေရး အၾကီးဆုံး အရည္အခ်င္း ဟာ ႏုတာရင့္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖဴစင္ဖို႕ပဲ၊ ႏုတယ္ရင့္တယဆိုတာက အေတြ႕အၾကံဳ အရ ေျပာင္းလဲ လာမွာပဲ၊ ျဖဴတာမည္းတာ က လုပ္ယူလို႕မရဘူး၊ အေဖက မူလအ ေရာင္ကို တန္ဖိုးမထားပဲ ဘာလို႕ အႏုအရင့္ ကို တန္ဖိုးထားေနရတာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွေတြးေနမိသည္။ ထိုေနာက္ ငါးပိရည္ကို ခပ္၍ေသာက္မိသည္။ ငန္တူးတူးအရ သာက လွ်ာႏွင့္ထိေတြ႕ခ်ိန္တြင္ပင္ ဖိုးေသာၾကာ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။
ဆက္ရန္
.
ငါးပြဲစား ဟူသည္ အျမတ္ခ်ည္းသာရိွသည္။ သူ႕အတြက္အရံႈးမရိွ ဟူ၍ကား ထြက္၍မရ။ ေမြးျမဴေရး ရာသီတြင္ ငါးလက္က်န္ သည္ သူႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း ေရာင္းလိုက္ျပီးမွ ေၾကြးမရပါက ၾကားမွ ကိုယ္ကစိုက္ရေတာ့သည္။ ငါးပို႕သူ ကို သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္ သူ႕ေငြႏွင့္အတိအက် ရွင္းရသည္သာ ျဖစ္သည္။ အေၾကြးေတြမ်ားပါက ကိုယ္က စိုက္ရျပီသာမွတ္။ မစိုက္ခ်င္လွ်င္ ေၾကြးကိုရေအာင္သာ ေတာင္းေပးေတာ့။ မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား ဟူေသာ စကားရိွသည္။ မႏြဲ႕ရည္က ထပ္၍ျဖည့္လိုက္ခ်င္ေသး သည္။ ေၾကြး မဆုံးဖူးေသာ ငါးပြဲစားဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
မႏြဲ႕ရည္ ဆုံးေသာ ေၾကြးကမ်ားျပီ။ နယ္သမား၊ ရန္ကုန္ေစ်းသမား၊ စုစုေပါင္းအကုန္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ငါးေသာင္းခန္႕ရိွေလသည္။ ဥကၠံကဦးျမင့္သန္းဆိုလွ်င္ၾကည့္၊ ငါးသေလာက္ရာသီတုန္းက သူသည္ မႏြဲ႕ရည္ ၏ေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။ သူသယ္သြားေသာ ငါးသေလာက္ဖိုးကို စုေပါင္းတြက္ၾကည့္ ေတာ့ေငြ ရွစ္ေထာင္ ဖိုးေလာက္ ရိွသည္။ သူကေငြမေပးပဲ "က်ဳပ္တို႕ဘက္က အင္းငါးေတြကို ျပန္ပို႕ ေပးမယ္၊ ခ်ံဳေတြေဖာ္ေတာ့လဲ ခ်ံဳငါးေတြ ပို႕မယ္"ဟု ငါးေပးငါးယူ စကားဆိုခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ၾကည့္။ ငါးသေလာက္ရာသီ ကုန္ျပီ၊ အင္းေဖာ္ခ်ိန္၊ ခ်ံဳေဖာ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ၊ သို႕ေသာ္ ဦးျမင့္သန္း ကို မေတြ႕ရေသး။ သူရန္ကုန္ေရာက္လာသည္ဟု ၾကားရေသာ္လည္း ကီလီဘက္ သို႕ ေျခဦးမလွည့္၊ သူ႕ငါးမ်ားကို ၾကည့္ျမင္တိုင္ေစ်းတြင္ သြား၍သြင္းသည္ဟု သတင္းရသည္။
မႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်သည္။ အခုတြက္ေနေသာ စာရင္းေတြျပီးလွ်င္ ဦးျမင့္သန္းဆီသို႕ ေၾကြးေတာင္း စားေရး ရဦးမည္။ စားေရးေတာင္း၍မွ မေပးလွ်င္ေတာ့ ဥကၠံတြင္ လူခ်မ္းသာစားရင္း၀င္ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ေနသူမို႕ သူ႕အရပ္သား မ်ားေရွ႕တြင္ ဆဲမည္ဆိုမည္ ကိုေတာ့ အတန္ငယ္ လန္႕ႏိုင္သည္။ မႏြဲ႕ရည္လည္း မရလွ်င္ရသည့္ နည္းႏွင့္ ၾကိဳပမ္း ရမည္။ အကုန္ရဖို႕ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္မွန္းရဲ။ ထက္၀က္ရလွ်င္ ေက်နပ္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္...သက္ေထြး၊ မအိပ္ေသးဘူးလား"
"အင္း...အိပ္ရေကာင္းမလား မသိဘူး၊ မ်က္စိေတြေတာ့ ဖန္ေနတာပဲ"
"အစ္မ က ေျပာေနတယ္၊ အိပ္လိုက္ၾကအုံးတဲ့"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က သူ႕အိပ္စင္ကို ငါးသေလာက္တာေတြေပၚ လွမ္းတင္ျပီးမွ ျဖန္႕သည္။ ငါးသေလာက္ တာေတြ က ႏွစ္ေပေလာက္ျမင့္သည္။ ႏွစ္လုံးဆင့္ျပီး စီးထားေတာ့ ေလးေပခန္႕ျမင့္ျပီး ျဖစ္သည္။ တခါ သူ႕အိပ္စင္က ႏွစ္ေပေလာက္ျမင့္ျပန္ေတာ့ စုစုေပါင္းေျခာက္ေပခန္႕ အျမင့္တြင္တက္၍ အိပ္ရ ျခင္းျဖစ္သည္။
"ဒါမွ ေလရႈလို႕နည္းနည္းေကာင္းတယ္၊ ၾကမ္းနဲ႕ကပ္ေနယင္ ေလေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
ကိုၾကာရိုး ကေတာ့ သူ႕ငါးစည္ေပၚတြင္ပင္ သူေခြအိပ္ေနျပီျဖစ္သည္။ သီခ်င္းမဆိုေတာ့။ သက္ေထြး က သမံတလင္းၾကမ္း ကို ေရေလာင္းျပီး တံျမက္လွည္းျပန္သည္။ သူ႕တံျမက္စည္းက ေရေတြက ၾကမ္းေပးတြင္ အိပ္စင္ ခင္းျပီး အိပ္ေနေသာ ေမာင္ဆားကို သြား၍သြား၍စဥ္သည္။ ေမာင္ဆားက မ်က္စိကို တ၀က္ ဖြင့္ျပီး ျပန္၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
မႏြဲ႕ရည္ လည္း အိပ္ခ်င္လာျပီ။ စိတ္ကိုအခုေလ်ာ့လိုက္လွ်င္ အခုပင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုင္လ်က္ ျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္တတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မႏြဲ႕ရည္အိပ္တတ္ေနျပီ။ သို႕ေသာ္အိပ္၍ မျဖစ္ေသး။ ေၾကြး ေတာင္းစားေလး ကိုေတာ့ ျပီးေအာင္ေရး လိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးသည္။
ဦးေလး ဦးျမင့္သန္း
ဦးေလးရန္ကုန္ ေရာက္သည္ကို သိရေသာ္လည္း ကီလီဘက္ ေျခဦးမလွည့္၍ ကၽြန္မႏွင့္ မေတြ႕ရ ပါ၊ ဦးေလး သြင္းမည္ဆိုေသာ ခ်ံဳငါး၊ အင္းငါး မ်ားကို ကၽြန္မေစာင့္ေနသည္မွာလည္း ၾကာပါျပီ။ ကၽြန္မမွာ မိန္းမသား တန္မယ့္ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသည္ကို ဦးေလးလည္း အသိပင္ျဖစ္ပါသည္။
မႏြဲ႕ရည္ သည္ စာကို ဆက္မေရးမိပဲ ေငးေနမိေလသည္။ သူ႕ေဘးတြင္သာ ထြန္းထြန္းတေယာက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနလွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းလိုက္မည္နည္းဟုေတြးျပီး မ်က္ရည္၀ဲခ်င္လာသည္။
သတိရျခင္း၊ တမ္းတျခင္း၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ႏွလုံးသားက ခပ္ျမန္ျမန္ခုန္လာသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်။ မငိုမိေအာင္ မရိႈက္မိေအာင္လည္း သူ႕စိတ္ကိုသူထိန္းထားႏိုင္ သည္။ ဒီလို၀မ္းနည္းစိတ္၊ အားငယ္ စိတ္၊ ေၾကကြဲစိတ္ေတြကိုသာ ရင္ထဲတြင္ တယုတယ လက္ခံ ထားလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္ေတာ့မက်။ မငိုမိေအာင္ မရိႈက္မိေအာင္လည္း သူ႕စိတ္ကိုသူထိန္းထားႏိုင္သည္။ ဒီလို၀မ္းနည္းစိတ္၊ အားငယ္ စိတ္၊ ေၾကကြဲ စိတ္ေတြ ကိုသာ ရင္ထဲတြင္ တယုတယလက္ခံထားလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္တကုိယ္လုံးသည္ မ်က္ရည္ေခ်ာင္း ထဲ ေမ်ာပါ သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။
"မႏြဲ႕ရည္ က ရင္ထဲမွ ေျပာမိသည္။ သူ႕တြင္ လုပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးက်န္ေသးသည္။ သမီးေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္၊ ၾကီးျပင္းေအာင္၊ ပညာတတ္ေအာင္ ေမြးရဦးမည္။ သူ႕ေမာင္ေတြ ညီမေတြ ကိုလည္း ဘြဲ႕ရေအာင္ သင္ေပးခ်င္ေသးသည္။ ထို႕ျပင္ ထြန္းထြန္း၏မိဘမ်ား၊ သူ႕မိဘမ်ားအားလုံး ကိုမေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကႏွင့္ ေမြးေက်းဇူး၊ ေကၽြးေက်းဇူးေတြ ဆပ္ခ်င္ေသးသည္။ ထို႕ထက္ ပို၍မွ တတ္ႏိုင္လွ်င္ တိုင္းျပည္ၾကီးေကာင္းက်ိဳး အတြက္ တဘက္တလမ္းမွ ပါ၀င္ကူညီေသးသည္။ ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ တြင္တြင္ေျပာကာ တရားေဟာ လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား ေတြအသိပညာ ျမႇင့္ေပးေရး၊ ဘယ္သမား လူတန္းစားေတြ ေကာင္းစားေရး စသည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္....သို႕ေသာ္..."
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ပင့္သက္ကို အားရပါးရ ရိႈက္၍ ရႈလိုက္သည္။ ပုစြန္ညီႇနံ႕၊ ငါးညီႇနံ႕တို႕ကို ရႈမိရိႈက္မိ ေသာ္လည္း ထိုအနံ႕မ်ား ကို သတိမထားမိေတာ့ေခ်။ သူ၏စိတ္က အေ၀းသို႕လြင့္ပါးသြားသည္။
ခေရနံ႕၊ စြယ္ေတာ္နံ႕၊ ပ်ံ႕ပ်ံ႕သင္းေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႕။
စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေတြက စည္ပင္အုံ႕အိုင္းျခင္းမရိွလွေသးေသာ္လည္း ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္ အပြင့္ေလး မ်ားႏွင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာရိွေလသည္။ ဒီႏွစ္မွ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္လာေသာ မယ္သစ္လြင္ေလး သုံးေလးဦးက စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေအာက္ တြင္ ေရာက္ေနၾကသည္။ ရွည္လ်ား ဖားေ၀ေသာ အကိုင္းမ်ားကို ႏွိမ့္ခ်ျပီး စြယ္ေတာ္ပြင့္ေလးမ်ား ကို ခူးေနၾကသည္။
"မႏြဲ႕"
ထြန္းထြန္းကေခၚသည္။ မႏြဲ႕ရည္ မိသမသာေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႕ထက္ သုံးႏွစ္ ေလာက္ ငယ္ေသာ္ လည္း ေခါင္းတလုံးေလာက္ ပိုျမင့္ေလသည္။
"မႏြဲ႕....အဲဒီပန္းေလးေတြ ကို တခါမွ မခူးဘူးေနာ္"
"အင္း"
"တခါမွ လဲ မပန္ဘူးေနာ္"
"အင္း...."
"မႏြဲ႕ ပန္းမၾကိဳက္ဘူးလား"
"ပန္း ကို အလွၾကည့္ဖို႕ေတာ့ ၾကိဳက္သားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ပန္ဖို႕ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"တို႕က မိန္းမ မွ မဆန္တာ၊ လူတကိုယ္လုံး မိန္းမမဆန္ပဲနဲ႕ ေခါင္းက်မွပန္းၾကီးပန္ထားေတာ့ အခ်ိဳးက်မွာ မဟုတ္ ပါဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ က မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕ရုပ္ကိုသူျပန္ေတြးၾကည့္မိသည္။ အသားကအတန္ငယ္ညိဳ သည္။ သနပ္ခါးသာ မွန္မွန္လိမ္း၊ မိတ္ကပ္၊ ေပါင္ဒါႏွင့္ဖို႕လွ်င္ အျဖဴဘက္သို႕ကူးႏိုင္ေသာအသား ျဖစ္ေသာလည္း မႏြဲ႕ရည္ထံတြင္ မိတ္ကပ္၊ ေပါင္ဒါမေျပာႏွင့္ သနပ္ခါးတုံးပင္ ေကာင္းေကာင္းမရိွ။ အရပ္က ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ လုံးလုံး က်စ္က်စ္ျဖစ္ေသာ္ လည္း အေရာင္မိႈင္းမိႈင္း အကႌ်လုံခ်ည္ သုံးေလး ထည္ကိုသာ လွည့္၍၀တ္တတ္ေတာ့ သူ႕အသက္ က နဂိုထက္ပို၍ ၾကီးသည္ဟုထင္ရသည္။ ဆံပင္ မ်ားက နက္ေမွာင္သန္စြမ္းေသာ္လည္း အုန္းဆီ ရြဲရြဲလူးျပီး က်စ္ဆံျပီးတေခ်ာင္းတည္းကိုတင္းတင္း ဆြဲ၍က်စ္တတ္သည္။ တခါတရံလည္း စုျပီးစည္းသည္။ ဒါ့အျပင္ ဘာမွမလုပ္တတ္၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ လည္းမရိွ။ မ်က္ခုံးနက္နက္၊ မ်က္လုံးလွလွ၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့၊ စကားေျပာေကာင္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား က ပါးပါးမို႕ မႏြဲ႕ရည္သည္သာ ျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ မိန္းကေလးရွားပါေသာ စက္မႈ တကၠသိုလ္တြင္ အေခ်ာအလွ စာရင္း၀င္ႏိုင္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူတြင္ ရိွေသာ အလွအပမ်ားကို ေတာ္ရုံတန္ရုံႏွင့္ မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။ အကႌ်မိႈင္းမိႈင္း၊ လုံခ်ည္ မိႈင္းမိႈင္း တို႕ေအာက္တြင္ ျမႇဳပ္ေနေလသည္။ ဒါအတြက္လည္း မႏြဲ႕ရည္ တခါမွ် ၀မ္းမနည္းမိေခ်။
"မႏြဲ႕ ဘာလို႕အလွမျပင္တာလဲ"
"ျပင္စရာ ဘာပစၥည္းမွ မရိွဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျဖယင္းရယ္သည္။ သူ႕တြင္ အလွျပင္စရာ ပစၥည္းဆို၍ ဘာမွ်မရိွ သည္မွာအမွန္ပင္။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္လာသည္အထိ တခါမွ မိတ္ကပ္မလိမ္းဖူး ေသး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမဆိုးဖူးေသး။
"ေက်ာင္း လာတာ ပညာရွာဖို႕လာတာမဟုတ္လား၊ အေဖတို႕အေမတို႕အေၾကာင္းလဲ ထြန္းထြန္း သိသားပဲ၊ တို႕ဟာမခ်မ္းသာတဲ့ အျပင္ ဆင္းေတာင္ ဆင္းရဲပါေသးတယ္၊ ဒီတကၠသိုလ္တက္ႏိုင္ တာလဲအေဖေရာ အေမေရာ ပညာ ကို လိုလားလြန္းလို႕၊ အားေပးလြန္းလို႕၊ ေနာက္ျပီး စေကာလား ရွစ္လဲရလို႕၊ ရိုးရိုးသာဆိုယင္ ဘယ္ လြယ္လိမ့္မလဲ"
ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္သည္ အိမ္နီးနားခ်င္း ရပ္ေတြရပ္မ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေရာက္ေတာ့ အေဖကရန္ကုန္ေျပာင္း၍ အေျခခ်သည္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မုန္႕လက္ေဆာင္းကုန္းတြင္ အိမ္ကေလး တလုံး ငွားသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ အဖီခ်ကာ စုထားေဆာင္းထားသမွ်ေသာ အရင္းအႏွီး မ်ားႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ ကေလး တဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့သည္။
အေဖ့စာအုပ္ဆိုင္ႏွင့္ တြဲလ်က္အေမက ခဲတံ၊ ခၽြန္စက္၊ ေပတံ၊ ဗလာစာအုပ္၊ ဖဲၾကိဳး၊ ဖဲျပား၊ ႏွိပ္ၾကယ္သီးမွအစျပဳ၍ အပ္ခ်ည္လုံး၊ အပ္အထိ တိုလီမိုလီပစၥည္းေလးမ်ား ေရာင္းခဲ့ေလသည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံး က ေက်ာင္းအား လွ်င္အားသလို တလွည့္စီဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။ ပစၥည္မစုံလွေသးေသာ္လည္း ထိုဆိုင္မွရေသာ ၀င္ေငြ ႏွင့္ႏြဲ႕ရည္ တို႕ တအိမ္သားလုံး ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ေတာ့ စားႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ၾကက္သား၊ ၀က္သား အနား သို႕ ကပ္ႏိုင္သည္ကားမဟုတ္၊ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ႏွင့္ ငါးပိရည္တို႕ကား မွန္မွန္စားႏိုင္သည္။ အေဖအေမႏွင့္ အတူ ႏြဲ႕ရည္တို႕ေမာင္ႏွမအားလုံးသည္ ထိုမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေက်နပ္ျပီျဖစ္သည္။ အေဖရိုက္သြင္း ထားေသာ အသိသည္ သူတို႕ရင္ထဲတြင္ စြဲေနသည္။ သူတို႕သည္ စားဖို႕ရန္ အတြက္ ေနသူမ်ားမဟုတ္၊ ေနဖို႕ရန္အတြက္သာ စားေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းလာတာ အေဖ အေမေတြအလို ျဖည့္ရတာပါ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာဆို ယင္၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြ ကို ထိုင္ဖတ္ေနမွာ၊ ေနာက္ျပီး ၀တၳဳပဲ ထိုင္ေရးေနမွာ၊ ဒီတကၠသိုလ္က ပညာတတ္လို႕ ဘာလုပ္ မွာလဲ မႏြဲ႕ရယ္၊ တကယ့္အသိ၊ တကယ့္ပညာဟာ ဘ၀ထဲမွာသာ ရိွတာပါ"
ထြန္းထြန္းက စာအုပ္ထဲမွ စကားမ်ာကို ရြတ္သည္။ ထြန္းထြန္းသည္ အေဖ့စာအုပ္ဆိုင္မွ ေဖာက္ သည္တဦးျဖစ္သည္။ ထြက္လာသမွ်ေသာ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို အကုန္ဖတ္သည္။ သေဌးသမီးႏွင့္ ထိုသေဌးအိမ္မွ ကားေမာင္းသူ တို႕ရၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ၾကိဳက္ေလသည္။ သတၳဳထဲကလုိ ႏုႏုရြရြ၊ လွလွပပ စကားလုံးေလးေတြ ေျပာခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္သိပ္ေတာ့ မေျပာတတ္။
"တကၠသိုလ္ က ပညာလဲပညာပဲေပါ့ ထြန္းထြန္းရဲ႕၊ ဒီပညာကို အသုံးမက်ဘူးရယ္လို႕၊ ဒီလိုဆို ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးေတြ ကို ဘာကိစၥဖြင့္ထားမွာလဲ"
"မႏြဲ႕ က တကၠသိုလ္ပညာကို အထင္ၾကီးသလား"
"အထင္ၾကီးတာေပါ့၊ ဒီပညာေတြကို လိုခ်င္လြန္းလို႕ အဆင္းရဲခံ၊ အပင္ပန္းခံ၊ ျခိဳးျခံေခၽြတာျပီး ေက်ာင္း တက္ေနရတာ"
ထြန္းထြန္း က ႏြဲ႕ရည္အား အလိုမက်သလို ေစာင္း၍ၾကည့္သည္။
"ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ မိန္းမေတြရဲ႕ႏွလုံးသားကိုဖြင့္ဖို႕ ဒီဂရီေသာ့၊ ေငြေသာ့၊ ဂုဏ္ေသာ့ ဆိုတဲ့ ေသာ့သုံးေခ်ာင္း လိုတယ္လို႕"
ႏြဲ႕ရည္ရယ္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဟာကို ပညာလိုခ်င္၍ ပညာရွာေနျခင္းသည္ ထြန္းထြန္းေျပာေသာ ဒီဂရီေသာ့၊ ေငြေသာ့။ ဂုဏ္ေသာ့ ေတြႏွင့္ မဆိုင္။ သို႕ေသာ္ ေျပာ မေနခ်င္ေတာ့၊ ႏြဲ႕ရည္ သာ စကား ႏွင့္ဖိ၍ဖိ၍ေျပာလွ်င္ ထြန္းထြန္း ဘာမွျပန္ေျပာတတ္မည္မဟုတ္။ ႏြဲ႕ရည္အျမင္အားျဖင့္ ထြန္းထြန္း သည္ႏုႏုနယ္နယ္ အျဖဴခံေလးျဖစ္သည္။ အျဖဴခံေလးကို စကားႏွင့္ဖိ၍ မေထာင္းခ်င္။
ႏြဲ႕ရည္ ကေတာ့ အေဖ့သမီးျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ရြယ္တူမိန္းကေလးမ်ားက အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္၊ စိတ္ ကူးေလးေတြ ယဥ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ သူကေဒါက္တာ ဂ်ိဳေဆရီေဇာ္ တို႕၊ ကက္စ္ထရိုတို႕၊ ခ်ီေဂြးဗားရား တို႕အေၾကာင္း ဖတ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ၾကိဳးေပး သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည့္ ရုရွသူရဲေကာင္းမေလး ဇိုယာ ကိုအထင္ၾကီး အားက်တတ္ေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။ လူလူခ်င္းႏွိပ္စက္ က လူကၽြန္ျပဳခံရျခင္းတို႕ အေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႕သည္။ စပါးတားကပ္စ္တို႕၊ ဦးေလးတြမ္၏ တဲကေလး တို႕၊ မန္ဒန္ဂိုး တို႕ကို ဖတ္ျပီး ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္၊ ေျမပိုင္ရွင္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္စသည့္ စနစ္ဆိုးမ်ား အေၾကာင္း ကို လုံး၀ သူႆုံမဟုတ္ေသာ္လည္း အေဖ့ေက်းဇူးႏွင့္ အတန္အသင့္ေတာ့ တီးမိ၊ ေခါက္မိေနျပီျဖစ္ေလ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတြ႕၊ ၾကိဳက္၊ ခ်စ္၊ ကြဲ၊ လြမ္းေသာ သာမာန္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း မ်ားကို ႏြဲ႕ရည္ စိတ္မ၀င္စားလွေပ။
အေဖကလည္း သူ႕စာအုပ္ဆိုင္ရိွ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ "သမီးေရ...ဒီစာ အုပ္ကေလး ဖတ္ၾကည့္စမ္း" ဟူ၍လည္းေကာင္း အေရးၾကီးျပီ၊ ေသြးစည္းၾကစို႕ဆိုတဲ့ စာအုပ္က သမီးတို႕လို အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္နဲ႕ တံတားေဆာက္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္းေရး ထားတာ၊ ဖတ္ၾကည့္စမ္း သိပ္ေကာင္းတယ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဖတ္သင့္ ဖတ္ထိုက္ေသာ စာအုပ္ေကာင္းမ်ား ေရြးေပးတတ္သည္။
"ထြန္းထြန္း ကို တို႕ဆီမွာသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးဖတ္ရအုံးမယ္"
"ဘာ စာအုပ္ေတြလဲ"
"အစုံပဲေပါ့"
"ဟိုတေန႕က မႏြဲ႕ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးလား၊ ဘာတဲ့....၊ ခ်ီးေဂြးဗားရား ထင္တယ္"
"အင္း...ကက္စ္ထရိုတို႕၊ ခ်ီးေဂြးဗားရားတို႕၊ ဟိုခ်ီမင္တို႕ အေၾကာင္းေတြေပါ့ ဖတ္လို႕ သိပ္ေကာင္း တယ္"
"အင္း...ကက္စ္ထရို တို႕၊ ခ်ီးေဂြးဗားရားတို႕၊ ဟိုခ်ီမင္းတိုကအေၾကာင္းေတြေပါ့ ဖတ္လို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္"
"သူမ်ားတိုင္းျပည္က အေၾကာင္းေတြ အသာထားပါအုံးဗ်ာ၊ ဒီကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း ေတာင္ အေသအခ်ာသိေသးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုးရက္ေန႕တုန္းကဆုံးတာ ကိုးေယာက္ လား ဆယ္ေယာက္ လားေတာင္ အေသအခ်ာမသိလို႕ မေန႕တုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျငင္းခဲ့ရေသး"
"အခုေရာ သိျပီလား"
"ဟား....ဟား.... ခုထိကို မသိေသးတာ၊ ေအးေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အာဇာနည္ေန႕ နီးပါျပီ၊ အဲဒီေတာ့ မွ သတင္းစာထဲမွာ ၾကည့္တာေပါ့တဲ့"
ႏြဲ႕ရည္သက္ျပင္း ခ်မိသည္။ ႏြဲ႕ရည္ေတြ႕ဖူးသမွ် လူဆယ္ေယာက္တြင္ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ဘာအတြက္ေၾကာင့္ မ်ား ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စား၊ ေပါ့ေပါ့သြားတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနရေလသနည္း။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္မွာ ဘာမွ် မၾကာေသးေပ၊ ဒီလြတ္လပ္ေရးၾကီးအတြက္ အသက္ ေတြစေတးသြားၾကသူမ်ား၏ ေသြးနံ႕ပင္ မေပ်ာက္ေသး၊ ေလထုထဲတြင္ ေ၀့ပ်ံ႕ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါ၀င္ လႈံ႕ေဆာ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားလည္း သက္ရိွထင္ရွား ရိွၾကေသးသည္။ သို႕ျဖစ္ပါလ်က္ တက္ေခတ္လူငယ္အမ်ားစုသည္ လြတ္လပ္ေရး ၏ တန္ဖိုးကို မသိၾကေတာ့သည္မွာ ရင္နာဖြယ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထြန္းထြန္းက စိတ္၀င္စားဟန္မျပလွ။ ႏြဲ႕ရည္က ပုံဆြဲခန္းမ်ားရိွရာ တဲတန္းရွည္ၾကီးမ်ား ဘက္ သို႕ ေလွ်ာက္လာေတာ့ေဘးမွ လိုက္ေလွ်ာက္သည္။ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္ကို လွမ္းခူးသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကိုျပသည္။
"ဒီမွာေလ...ႏွစ္လႊာေပါင္း မွ တရြက္ျဖစ္တဲ့ အသည္းပုံ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလး၊ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲ၀င္ျပီး ကလိုရင္းနဲ႕ အေရာင္ ခၽြတ္ၾကည့္အုံး မယ္၊ ရမလားမသိဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ထြန္းထြန္းလွမ္းေပးေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို အလိုက္သင့္ လွမ္းယူျပီး စာအုပ္ၾကားထဲ ညႇပ္ထားလိုက္သည္၊ ဘာမွေျပာမေနခ်င္ေတာ့။
"ကဲ သြားမယ္၊ ထြန္းထြန္းေရာ အတန္းမရိွဘူးလား၊ တို႕ေတာ့ သရီးအိုတူး တခ်ိန္ပဲ က်န္ေတာ့ တယ္။ ျပီးမွ မရွင္း ဒီဇိုင္းေတြ ဆြဲမယ္၊ အတန္းျပီးယင္ေတာ့ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ကိုမိုးေက်ာ္တို႕ နဲ႕ေဆြးေႏြးရအုံးမယ္၊ ထြန္းထြန္းတို႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ယင္ ေအာ္ေျပာခဲ့ပါအုံး၊ ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ကိစၥရိွလို႕ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ လို႕ ေနာ္"
ထြန္းထြန္း က သူ႕လက္ထဲမွ တီစကြဲယားကို ပခုံးေပၚထမ္းလိုက္ယင္း ရယ္ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က မႏြဲ႕ထက္ေတာင္ ေနာက္က်ဦးမွာ"
"ဘာလုပ္စရာရိွလို႕လဲ"
"သမၼတရုံး မွာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ေကာင္းတယ္တဲ့ဗ်"
"ေကာင္းကြာ"
ႏြဲ႕ရည္ဘာမွ မေျပာေတာ့။ "သြားမယ္"ဟုႏႈတ္ဆက္ကာ ေရနံသုတ္ထား၍ အမည္းေရာင္ ျဖစ္ေန ေသာ တဲတန္းရွည္ၾကီး ဘက္ သို႕ထြက္လာသည္။ အခန္းထဲတြင္ လူက ျပည့္ေနသည္။ ဆရာေတာ့ မလာေသးေပ၊ ႏြဲ႕ရည္ က အခန္းထဲ မ၀င္ေသးပဲ အေရွကဘက္သို႕ ပန္း၍ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေရွ႕ဆုံးခုံတြင္ ခင္ခင္ေထြးႏွင့္ ေအးေအးလွတို႕ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခုံတန္းရွည္ၾကီးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ထိုင္ေနေတာ့ ေဘးဘက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စာ၊ သုံးေယာက္စာေလာက္ လြတ္ေနေသးသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ တြင္ မိန္းကေလးက အေတာ္ေလးရွားပါးေနသျဖင့္၊ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ကို အတန္း အကူးအေျပာင္းတြင္ ေနရာအခက္အခဲမရိွလွ၊ အေျပးအလႊား ေနရာဦးစရာမလို၊ လူနည္းစု ျဖစ္ေသာမိန္းကေလး အနည္းငယ္ အတြက္ ေရွ႕တန္းတြင္ ေနရာခ်န္ထားျမဲျဖစ္သည္။
"နင္ ဘယ္သြားေနတာလဲ"
ခင္ခင္ေထြးက ဆီးေမးသည္။
"မသြားပါဘူး ထြန္းထြန္းနဲ႕ေတြ႕လို႕ရပ္ျပီး စကားေျပာေနတာ"
"ေတြ႕ပါတယ္ နင္တို႕စုံတြဲကို၊ စြယ္ေတာ္ပင္ေအာက္မွာ"
"ဟယ္...မဟုတ္မဟပ္၊ ဘယ္ကလာ စုံတြဲရမွာလဲ၊ ငါ့ေမာင္ေလးဟဲ့"
ႏြဲ႕ရည္ က မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ရွက္သည္ဟု မထင္လိုက္မိေသာ္လည္း မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ရိွန္းကနဲ ပူသြားေလသည္။
"ဘာလဲ ဘဂၤလားေမာင္ေလးလား"
ခင္ခင္ေထြး က ႏြဲ႕ရည္ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေနသည္။
"နင္တို႕ ရပ္ျပီးစကားေျပာေနေတာ့ ကိုခင္ထြန္းၾကီးဆို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႕၊ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ကိုပ်က္လို႕၊ သနား ပါတယ္"
"ေအးေလ ကိုခင္ထြန္းဆိုယင္ ဘယ္ေလာက္သေဘာေကာင္းသလဲ၊ စာလဲေတာ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး ခ်မ္း လဲခ်မ္းသာ တယ္"
"ငါကေတာ့ အဲဒီလိုခ်မ္းသာ လို႕ကို မၾကိဳက္တာ"
"ဘာလို႕ မၾကိဳက္တာလဲ"
"ငါကဆင္းရဲတာကိုး... အဲဒါေၾကာင့္"
ခင္ခင္ေထြးေရာ၊ ေအးေအးလွပါ ႏြဲ႕ရည္ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း ကို မၾကိဳက္ေသာ သူမရိွ။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို လူတိုင္းမက္ေမာၾက၊ ေတာင့္တၾကသည္။
ႏြဲ႕ရည္ လည္း လူထဲက လူတေယာက္မို႕ ခ်မ္းသာျခင္းကိုေတာ့ ၾကိဳက္သည္ပင္။ သို႕ေသာ္ လူတေယာက္မို႕ ခ်မ္းသာသည့္ လူကိုယူျပီး ေငြပုံေပၚအဆင္သင့္ ေရာက္သြားျခင္းမ်ိဳးကိုကား မၾကိဳက္၊ ခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း သို႕ ေခါင္းေလး လွ်ိဳး၀င္ျပီး မ်က္ႏွာအငယ္မခံခ်င္။ ႏြဲ႕ရည္ ခ်မ္းသာခ်င္သည္။ ကိုယ့္လုပ္အားႏွင့္ ကိုယ္ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မည္။
"ဒီလိုဆိုရင္ နင္ကဆင္း ရဲတဲ့သူကိုပဲ ၾကိဳက္မယ္ေပါ့"
"ေအးေပါ့"
"အဲဒါဆိုယင္ေတာ့ ဟိုလမ္းသရဲေလးက အေရးသာေနပါျပီ"
"ဘယ္...လမ္းသရဲေလးလဲ"
"ထြန္းထြန္းေလ"
ႏြဲ႕ရည္မခံခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းထြန္းသည္ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတတ္ေသာ္လည္း လမ္းသရဲေတာ့ မဟုတ္။ ကဗ်ာဖတ္သည္၊ ၀တၳဳဖတ္သည္၊ ဂီတာေခါက္သည္၊ ဒါအျပင္မည္သူ႕ကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္း မရိွ။
"ထြန္းထြန္းက လမ္းသရဲမဟုတ္ဘူး"
"ေဟာ...ၾကည့္.. .ၾကည့္စိတ္ဆိုးျပီ၊ နင္နဲ႕မဆိုင္ဘူးဆို၊ ဘာလို႕စိတ္ဆိုးရတာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္၏မ်က္ႏွာ သည္ ရိွန္းကနဲပူသြားျပန္သည္။ လွလွေထြးတို႕က ၾကိတ္၍ရယ္ေနသည္။ စကၠဴ ျမားေလးမ်ား က ေလထဲတြင္ ၀ဲပ်ံေနသည္။ "ကိုခင္ထြန္းေရ အားမေလွ်ာ့နဲ႕၊ ၾကိဳးစားဗ်"ဟု ရယ္ေမာ ျပီးေနာက္ေျပာင္သံကို ၾကားလိုက္ ရသလိုလို ရိွသည္။ သူႏွင့္ ထြန္းထြန္း၏ ခင္မင္မႈသည္ သာမန္ အဆင့္ထက္ မေက်ာ္ေပ။ သို႕ေသာ္ အဘယ့္ အတြက္ေၾကာင့္ေျပာခ်င္၊ ဆိုခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္ၾကပါ သနည္း။
"ေဟာ.....ဆရာလာျပီ"
ဆရာ၀င္လာေတာ့ ကၽြက္စီကၽြတ္စီျဖစ္ေနေသာ စကားသံမ်ား ျငိမ္က်သြားသည္။ ၀ဲပ်ံေနေသာ စကၠဴျမားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ သြားသည္။
ဆရာက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ စာအုပ္ကိုဖြင့္ကာ ခုံအမွတ္မ်ားေခၚသည္။ အတန္းတက္သူ၊ မတက္သူ မ်ားကို စစ္ေဆး သည္။ ႏြဲ႕ရည္က စာအုပ္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္လိုက္သည္။ စာအုပ္ၾကားထဲတြင္ ခိုးလိုး ခုလုျဖစ္ေနေသာ အရာ၀တၳဳေလး တခုက ေလွ်ာကနဲ ထြက္က်လာသည္။ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္၊ ခုနတုန္းက ထြန္းထြန္းေပး လိုက္ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး ျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္လႊာေပါင္း မွတရြက္ျဖစ္တဲ့၊ အသည္းပုံ စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးေလ ဟု ေျပာလိုက္သံကို ျပန္ျပီးၾကားေယာင္မိ သည္။ သူဘာလို႕ငါ့ကို ဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလး၊ ေပးလိုက္တာလဲဟု အေတြးကဆက္မိေတာ့ ရင္ခုန္သံနည္းနည္း ျမန္လာေလသည္။
"ေဟ့...နင့္ခုံနံပါတ္ေခၚေနျပီ"
"ပရဲဆင့္"
ႏြဲ႕ရည္က ကေယာင္ကတမ္း ထေအာ္လိုက္သည္။ သူ႕အသံက လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍က်ပ္သြား သျဖင့္ ဆရာက မသိမသာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ႏဲြ႕ရည္ကေတာ့ ရင္ခုန္ေနဆဲ။
ထြန္းထြန္း ကို သူခင္မင္ေသာ္လည္း အထင္မၾကီး။ ကိုခင္ထြန္းက်ေတာ့ အထင္ၾကီးေသာ္လည္း သိပ္မခင္။ ကိုခင္ထြန္း က သူ႕ကို စိတ္၀င္စားေနေၾကာင္း သူသာမက အားလုံးသိၾကသည္။ ထြန္းထြန္းကေတာ့ သူထက္ ငယ္သည္။ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားလိမ့္မည္ဟုလည္း သူမထင္ခဲ့။
"အံမာ...စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ဘာေတြ စာအုပ္ၾကားညႇပ္လို႕၊ ႏြဲ႕ရည္နင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
ခင္ခင္ေထြး က ႏြဲ႕ရည္၏စာအုပ္ၾကားထဲမွ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလကိုၾကည့္ကာ ရယ္ျပန္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က စြယ္ေတာ္ရြက္ ကို လွမ္းယူသည္၊ ဆုတ္ပစ္လိုက္မည္စိတ္ကူးသည္။ အေသအခ်ာၾကည့္ ေတာ့ အသည္းပုံ သစ္ရြက္ေလးကခ်စ္စဖြယ္ပင္။ စာအုပ္ၾကားတြင္ အသားမေသေသးေသာ္လည္း ျပန္႕ျပန္႕ရန္႕ရန္႕ျဖစ္ေနသည္။
ႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်သည္။
စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို စာအုပ္ၾကားထဲသို႕ အသာေလး ျပန္ညႇပ္ထားလိုက္သည္၊ ဆုတ္မပစ္ ရက္။
ႏြဲ႕ရည္ ဆုတ္မပစ္ရက္ခဲ့ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးသည္ အခုေတာ့ စာအုပ္ၾကားထဲ တြင္ ေျခာက္ေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။ ယွက္ျဖာေနေသာ အေၾကာေလးမ်ားလည္း အထင္းသားေပၚေနသည္။
"သမီး တို႕ စာေစာင္ေလးက ကာတြန္းေလးေတြက မဆိုးဘူးကြ၊ အေတြးအေခၚေရာ လက္ရာေရာ စံခ်ိန္မီတယ္၊ ေနာက္ျပီး ေဟာဒီ 'နက္ကေလး' ဆိုတာက ဘယ္သူလဲ သူေရးတာေလး ေတြက ဟာသလဲေျမာက္တယ္၊ ထိလဲထိတယ္"
အေဖ က စက္မႈစာေစာင္ေလးကို ဖတ္ကာ ရယ္ေနသည္။ ႏြဲ႔ရည္တို႔ စက္မႈဌာနက ထုတ္ေသာ စာေစာင္ေလး ျဖစ္ေလ သည္။ တပတ္တခါ ထုတ္သည္။ တေစာင္လွ်င္ ဆယ္ျပား ျဖစ္သည္။ လပ္ေရးႏွင့္ေရးကာ ပံုကူးစက္ႏွင့္ လွည့္ထုတ္ေသာ စာေစာင္ေလးမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အမ်ားကလည္း အားေပး ၾကသည္။ ေက်ာင္းအတြင္း၌ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္အစံုကို ဟာသေလးေႏွာ ၍ ျပန္လည္တင္ျပထားေသာ သတင္းစာဆန္ဆန္ သတင္း စဥ္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ ၾကသည္။
"အဲဒီ နတ္ကေလးကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဇာတ္လိုက္ပဲအေဖရ၊ မိန္းကေလးေတြကလဲ သူဘယ္သူ လဲ ၀ိုင္းေမးေနၾက တာ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရတယ္၊ သူကစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ျမင္တတ္ေရးတတ္တယ္ မဟုတ္လား"
"ဒိျပင္ဌာနေတြကေရာ ဒီလိုသတင္းစဥ္မ်ိဳးေလးေတြ မထုတ္ဘူးလား"
"မထုတ္ျဖစ္ၾကဘူးအေဖ ရဲ႕"
စက္မႈတကၠသိုလ္ တြင္ျမိဳ႕ျပ၊ ဓာတု၊ စက္မႈ၊ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္၊ ဗိသုကာ၊ လွ်ပ္စစ္စသည္ျဖင့္ ဘာသာရပ္မ်ား ကြဲျပားေသး သည္။ သို႕ေသာ္ အားလုံးထဲတြင္ ႏြဲ႕ရည္တို႕စက္မႈဌာနက လႈပ္ရွားမႈ အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး လည္း အနည္းဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ စက္မႈတြင္ပင္ ဘာသာရပ္မ်ား ထပ္၍ခြဲရာ ႏြဲရည္ကစက္မႈ (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ကိုယူခဲ့သည္။ အေဖကလည္း အားေပးသည္။ "အေဖတို႕ ႏိုင္ငံကလယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ႏိုင္ငံကြ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘက္ဆိုင္ရာ စက္မႈပစၥည္းေတြကေတာ့ လုိျပီး ယင္းလိုယင္းေနမွာ"ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။
"မေန႕တုန္း က သမီးတိုက စိုက္ပ်ိဳးေရးယူတဲ့ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္ လယ္ထြန္စက္ၾကီးေပးမွာ ဓာတ္ပုံရိုက္ ရတယ္၊ ေရွ႕သို႕ ထဲ ထည့္ဖို႕တဲ့၊ သိလားအေဖ"
ႏြဲ႕ရည္ က စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို စာအုပ္ၾကားထဲသို႕အသာေလး ျပန္ညႇပ္ထားလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးကို မၾကာခဏ ၾကည့္မိသည္မသိ၊ ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ထြန္းထြန္းကို သတိရသည္။ ခင္ခင္ေထြး တို႕ ေျပာေသာ ဘဂၤလားေမာင္ႏွမလားဟူသည့္ စကားကို ၾကားေယာင္သည္။
"ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ အမ်ိဳးသမီးစက္မႈအင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြေလ ဦးေလးရဲ႕"
ထြန္းထြန္း က အိမ္ထဲသို႕ လွမ္း၀င္လာသည္။ ခုတေလာ ထြန္းထြန္းတေယာက္ ႏြဲ႕ရည္တို႕အိမ္သို႕ မၾကာခဏ လာျဖစ္ သည္။ စာအုပ္ငွားယင္း၊ စာအုပ္ျပန္ေပးယင္း၊ မသိနားမလည္ေသာ စာကိုလာ ေမးယင္းႏွင့္ အေၾကာင္းကိစၥေတြ ကေတာ့ မ်ားသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း အတန္ငယ္ေတာ့ ေစတနာ ပိုမိသည္ထင္သည္။
သူကစတုတၳႏွစ္ေရာက္ျပီမို႕ ဒုတိယႏွစ္ သင္ခန္းစာမ်ားကို အတန္ငယ္ေမ့ခ်င္ ခ်င္ျဖစ္ေနျပီ၊ သို႕ေသာ္ ထြန္းထြန္း အတြက္ ျပန္လည္ေလ့လာရန္ ၀နမေလး၊ က်က္ရလြယ္ေအာင္ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ အတိုေကာက္မွစုမ်ား၊ ပုံေသနည္းမ်ား ထုတ္ေပးရန္လည္း ၀န္မေလးခဲ့ေပ။ ခင္ခင္ေထြးကမူ ငါေတာ့သေဘာမတူ ပါဘူးဟယ္ ဟူေသာစကား ကို မၾကာခဏ ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း စိတ္တိုတိုႏွင့္ နင္သေဘာမတူရေအာင္ ငါတို႕က ဘာျဖစ္ေသး လို႕လဲဟု ႏႈတ္လွန္ ထိုးမိသည္။ ခင္ခင္ေထြးက စကားအက်ေကာက္ကာ ဘာျဖစ္ေသး လို႕လဲဆိုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ေပါ့ဟုတ္လားဟု ျပံဳးစိစိႏွင့္ေျပာခဲ့သည္။ ႏြဲ႕ရည္ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိခဲ့။ "ဘယ္ေတာ့ မွ မျဖစ္ဘူး ေဟ့"ဟု ခုနစ္သံခ်ီကာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေအာ္ျဖစ္ခဲ့၊ သူ႕ ကိုယ္သူ ေကာင္းစြာ မေသ ခ်ာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"စာအုပ္ေကာင္းေတြ ရိွယင္ ေပးပါအုံးဗ်ာ"
ထြန္းထြန္း က သူ႕လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို လွမ္းေပးယင္းေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ဆီမွ ငွားသြားေသာ "ျမန္မာျပည္သား" ၀တၳဳစာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။
ထြန္းထြန္း သည္ ၀တၳဳဖတ္ျမဲ၊ ၾကိဳက္ျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ယခင္တုန္းကလို အခ်စ္၀တၳဳသက္သက္ ထက္ တစုံတခုေသာေခတ္၊ တစုံတခုေသာ စနစ္အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕သည္မ်ားကို ပိုမိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ လာေလသည္။ ၀တၳဳကို ဖတ္ယင္း ၀တၳဳေနာက္ကြယ္မွ စာေရးဆရာ၏ အေတြးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ျပီး စဥ္းစားတတ္လာသည္။ ထိုသို႕စဥ္းစား တတ္လာေအာင္လည္း ႏြဲ႕ရည္က သူ႕ကိုလမ္းျပေပးခဲ့သည္။
"ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား"
"ေကာင္းတယ္"
"ေရွးျမန္မာေက်းေတာသား တေယာက္ရဲ႕ ဓေလ့စရိုက္မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ေရးသြားယင္း၊ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ အေၾကာင္းကိုပါ ေရးထားတာ ဖတ္ယင္းနဲ႕အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါကို ေရာက္သြားသလို ခံစား ရတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္၊ က်န္ေတာ္ျဖင့္ ဖတ္ယင္းနဲ႕ကိုေပါင္ေတြတင္ပါးေတြ နာလာသလိုပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ထိုးကြင္း၀င္ထိုးေနရသလား ေအာက္ေမ့လို႕ပါ"
ထြန္းထြန္း က ပခုံးကို မသိမသာက်ံဳျပယင္း ရယ္ေနသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ အေဖ့ေဘးၾကမ္းေပၚ တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ထိုင္သည္။
"မင္းတို႕ဒီေခတ္ မွာ လူျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္၊ ထိုးကြင္းမထိုးရတာကိုပဲ ေတာ္လွျပီ၊ မင္းတို႕လို ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ႏြဲ႕ေတြ ဆိုယင္ မလြယ္ဘူးေဟ့"
အေဖက ထြန္းထြန္းအား အေသအခ်ာ ၾကည့္ကာေျပာသည္။ ထြန္းထြန္း၏ ဆံပင္က ကုတ္ေထာက္ ေလာက္ အထိရွည္သည္ ကို အေဖမၾကိဳက္ေပ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ ဟိုယိမ္းဒီယိုင္ ခပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဟန္ကိုလည္း မႏွစ္သက္။ ပုဆိုးကိုခ်က္ျပဳတ္၀တ္သည္ကိုလည္း ၾကည့္၍မရ။ အေဖ့သား၊ ႏြဲ႕ရည္၏ေမာင္သုံးေယာက္လုံး ဆံပင္ရွည္ မထားရ၊ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္မ၀တ္ရေပ။ တခါကဖိုးေသာ ၾကာဆံပင္ရွည္ေန၍ အေဖက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ေခၚသြားကာ သူကိုယ္တိုင္ေစာင့္ျပီး ညႇပ္ခိုင္းဖူးေလ သည္။ "ဆံပင္ရွည္တိုင္းလမ္းသရဲ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရ"ဟု ဖိုးေသာၾကာက ဆင္ေျခကန္ေတာ့ အေဖက "ဒါေပမယ့္ လမ္းသရဲတိုင္းကေတာ့ ဆံပင္ရွည္တယ္ ငါ့သားရဲ႕"ဟု ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေျပာခဲ့ သည္။
"သမီးတို႕ မိန္းကေလးေတြလဲ ဒီေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတာပဲ အေဖရဲ႕"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ဟုိေခတ္မွာသာ ဆိုယင္ညတိုင္းလသာသာမွာ ထိုင္ျပီးဗိုင္းငင္ယင္း လာပိုးတဲ့သူကိုပဲ ေမွ်ာေနရမွာ၊ အေဖ့သမီး ဒီရုပ္ဒီရည္နဲ႕ အဲဒီတုန္းကသာလူျဖစ္ယင္ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ပိုးတဲ့လူေတြက ေပၚလာမွ မဟုတ္ဘူး၊ သာတဲ့... ဗိုင္းကိုသာနာေအာင္ ငင္ေနရတဲ့ "ဗိုင္းနာမ"သာျဖစ္ရေတာ့မွာ"
ႏြဲ႕ရည္ က စကားလမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းေပးလိုက္မိသည္။ အေဖက ရယ္ေနေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းကမူ မသိမသာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
"ဗိုင္းနာမ မျဖစ္ရေပါင္ဗ်ာ၊ ကိုခင္ထြန္းၾကီး တေယာက္လုံးရိွသားပဲ"
"တို႕နဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ"
"သိပါဘူး၊ ဆိုင္မ်ား ဆိုင္သလားလို႕"
စသလို ေနာက္သလို ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထြန္းထြန္း၏အသံသည္ မနာလိုသံ ေႏွာလ်က္ရိွ သည္။ ႏြဲ႕ရည္က အေဖ့ကို မလုံမလဲ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေဖကလည္း ႏြဲ႕ရည္ကိုလွမ္း၍ ၾကည့္သည္။ ႏြဲ႕ရည္ က သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လိုက္မိသည္။ အေဖ့မ်က္လုံးမ်ားကို ၾကာရွည္ ရင္မဆိုင္ရဲ၊ အေဖသည္ ငယ္ရာမွၾကီးလာသူျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕ ထြန္းထြန္းတို႕၏ အျဖဴေရာင္ႏွလုံးသားမ်ား အေရာင္ေျပာင္းလာသည္ ကို အလိုလို သိႏိုင္သည္။
"ကိုခင္ထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နည္းနည္းမွ မၾကည္ဘူးဗ်"
ထြန္းထြန္းက အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ဆက္၍ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကို တမ္းတေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္သည္။
ႏြဲ႕ရည္ အေနခက္လာ၍ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႕ အေၾကာင္းရွာျပီး ၀င္ခဲ့သည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ သင္ေန ေသာ အေမ့ေဘး တြင္ ခဏ ၀င္ထိုင္သည္။ ထိုေနာက္ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ထ ကာ ေရတခြက္ ခပ္ေသာက္သည္။ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္း ကအေဖႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္ကိုသာ လွမ္း၍လွမ္း၍ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕အနားသို႕ မသြားေတာ့ပဲ စာၾကည့္စားပြဲနား၌ ရပ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ ဆလိုက္ရူးလ္ ကိုေကာက္ယူသည္။
မည္သည့္ကိန္းဂဏန္း ကိုမွ အေျမႇာက္အစား မလုပ္လိုပါပဲႏွင့္ အလယ္သား ကိုဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕ ေရြ႕ေနမိသည္။ နား ကေတာ့ အလိုလို စြင့္ထားမိေသာေၾကာင့္ လူဆိုတာ အတၱသ မားခ်ည္းပဲကြ၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေတြနဲ႕၊ ကိုယ့္ျပည္ ကို လာတိုက္ေတာ့လဲ မုန္းရတာေပါ့ကြာ၊ တူးတူးခါးခါးကိုမုန္းတာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ျပီး ကိုယ့္ဘုရင္ ဘုန္းၾကီးတုန္းက ေရာ ဒီလိုနယ္ခ်ဲ႕ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူးလားဆိုေတာ့ ၾကိဳးစားတာပဲ၊ အင္အားေလးၾကီးလာ ယင္ ယိုဒယား ေျပးတိုက္တာပဲ၊ မဏိပူရ၊ အာသံ၊ ကသည္း သြားသိမ္းတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္က်ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕လို႕ ဘယ္ထင္မလဲ၊ ငါတို႕ဘုရင္တယ္စြမ္းပါလား၊ တယ္ဘုန္းၾကီး ပါလားလို႕ ေက်နပ္ေနတာ ပဲကြဟု ေျပာေနေသာ အေဖ့စကားသံကို ၾကားေနရသည္။ ထြန္းထြန္း က ေခါင္းညိတ္ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့စိတ္၀င္စားပုံမရေပ။
ညေနထမင္း၀ိုင္းက်ေတာ့ အေဖကေျပာသည္။
"ထြန္းထြန္းက စိတ္ရင္းေလးေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႏုေသးတယ္"
"ငယ္လဲငယ္တာ ကိုး အေဖရဲ႕"
"ႏုတာရင့္တာဟာ ၾကီးတာငယ္တာနဲ႕ မဆိုင္ဘူးသမီး၊ သူ႕လိုအရြယ္နဲ႕ ရင့္က်က္ေနတာေတြကို ပုံလို႕၊ အသက္ၾကီးျပီး အခ်ိန္မစီး တာေတြလဲ ျပည့္လို႕"
အေဖ က သခြားသီးစိတ္ကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္၀ါးေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ထမင္းထဲသို႕ လယ္ကနေဖာ့ ရြက္ျမႇဳပ္ကာ ငါးပိရည္ ဆမ္းသည္။ အေဖက တို႕စရာစုံစုံႏွင့္ ငါးပိရည္သာ ပါလွ်င္အသားဟင္းကို ပင္မႏႈိက္ တတ္ေတာ့ေပ။ ႏႈိက္စရာ အသားဟင္း ကလည္း တလေနမွတခါႏွစ္ခါသာ ခ်က္ႏိုင္ေလ သည္။
"ထြန္းထြန္း ဟာ အိမ္ေထာင္တခု ကို ဦးေဆာင္ ေခါင္းရြက္လုပ္ျပီး ဦးစီးႏိုင္မယ့္ ေယာက်္ားမ်ိဳးမ ဟုတ္ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္၏ႏွလုံးသား သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ခါသြားသလို ခံစားရသည္။ အေဖ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႕ကို အကဲ ခတ္သလို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။
"ကိုထြန္းထြန္းက အိမ္ကို ခဏခဏလာေနေသာ ဘယ္သူ႕ကို လာပိုးေနတာလဲမသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ႏွမေတြ မ်ားေတာ့ ဖင္အက်ိန္းသားဗ်"
ဖိုးေသာၾကာ က အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ၀င္ေျပာသည္။ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္သည္။
"အံမယ္၊ ၀တ္ရည္ ကိုေတာ့ မပိုးပါဘူးေနာ္"
"၀တ္မႈန္ကို ပိုးတာလဲ မဟုတ္ေပါင္"
၀တ္ရည္ႏွင့္ ၀တ္မႈန္တို႕က ျပိဳင္တူေျပာသည္။
"အံမယ္ မိ၀တ္မႈန္၊ နင္ကအပ်ိဳေတာင္ မျဖစ္ေသးပဲနဲ႕ အပိုးခံခ်င္ေသးလို႕လား၊ ေခြးမေလး"
"သိဘူးေလ"
၀တ္မႈန္ က အူေၾကာင္ေၾကာင္ေျပာေတာ့ အားလုံး၀ိုင္း၍ ရယ္ၾကသည္။ သိုကေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္။ ရင္ထဲ တြင္ ပူဆာဆာၾကီး ျဖစ္ေနသည္။
"အေဖက ထြန္းထြန္း ကို အထင္မၾကီးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူ႕ဘ၀မွာ လူတေယာက္အတြက္ အေရး အၾကီးဆုံး အရည္အခ်င္း ဟာ ႏုတာရင့္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖဴစင္ဖို႕ပဲ၊ ႏုတယ္ရင့္တယဆိုတာက အေတြ႕အၾကံဳ အရ ေျပာင္းလဲ လာမွာပဲ၊ ျဖဴတာမည္းတာ က လုပ္ယူလို႕မရဘူး၊ အေဖက မူလအ ေရာင္ကို တန္ဖိုးမထားပဲ ဘာလို႕ အႏုအရင့္ ကို တန္ဖိုးထားေနရတာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွေတြးေနမိသည္။ ထိုေနာက္ ငါးပိရည္ကို ခပ္၍ေသာက္မိသည္။ ငန္တူးတူးအရ သာက လွ်ာႏွင့္ထိေတြ႕ခ်ိန္တြင္ပင္ ဖိုးေသာၾကာ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment