စံ-ဇာဏီဘို ၏ အျဖဴဝတ္လူသား ေဂါ့ဖာမ်ား

စံ-ဇာဏီဘို
အျဖဴဝတ္လူသား ေဂါ့ဖာမ်ား
ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ၾကားမွ အားကစားကို လိုက္စားၾကကုန္ေသာ အင္းစိန္တိုက္ေဒသရွိ သံတိုင္ၾကားမွ အျဖဴဝတ္လူသား တို႔သည္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာေသာ အေနာက္တိုင္းအလိုအရ ေဂါ့ Golf ဟု ေခၚေသာ ေဂါက္သိီး အားကစား နည္းပညာကို ေကာင္းစြာလိုက္စားတတ္ေျမာက္ၾကကုန္သည္။ ထိုေခတ္ ကာလ ကူကံုထံမ်ားသာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သည့္ ေဂါက္သီးရိုက္ျခင္း နည္းစနစ္ႏွင့္ အတတ္ပညာ ဥပေဒသ တို႔ကို လူပံုစံ မ်ားဟု ေခၚတြင္ႏိုင္သည့္ ပံုစံႏွင့္ ထိုင္၊ ပံုစံႏွင့္ရပ္၊ ပံုစံႏွင့္စား၊ ပံုစံႏွင့္ အိပ္သည့္ သူမ်ားကို ပံုစံတက် နည္းပညာေပး သင္ၾကားေသာ သူသည္ကား "ဦးရဲထြန္း" ျဖစ္ သည္။
ငယ္စဥ္ကာလ မွပင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားကာ ဘဲြ႕အတတ္မ်ားရယူၿပီး အဂၤလန္ ႏိုင္ငံတြင္ ထပ္ဆင့္ ပညာ အတတ္ ကို တတ္ေျမာက္ ကၽြမ္းက်င္လာေသာ ဥပေဒပညာရွင္ႀကီး ဦးရဲထြန္း သည္ အစဥ္အလာ ႀကီးမား လွ၍ ၾကြယ္ဝေသာ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာသူ ျဖစ္သည္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ေဘာင္းဘီတို၊ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ကြမ္း ကို တၿမံဳၿမံဳဝါး ၍ မိလႅာခြက္ကို ကိုင္မကာ "Good Morning"ဟူ၍ အလြန္ပီသေသာ အေနာက္တိုင္း မွ ဘိုဆန္လွေသာ ေလသံကို ျပဳကာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖင့္ သူ၏ တစ္ေန႔တာကို စတင္စျမဲျဖစ္သည္။

"ဇာဏီ မေန႔ က သင္ေပးထားတာ မွတ္မိလား"
ဦးရဲထြန္း ၏ အေမးကို ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ နံရိုး အၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ အေပါက္အျပဲ တို႔ကို သားေရကြင္းႏွင့္ ထံုးေႏွာင္၍ ဝတ္ဆင္ကာ ဒိုက္ထိုးေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို က မေျဖခင္ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း က ၾကားဝင္၍ "မွတ္မိတယ္ ဦးရဲ၊ အယ္စတံု ဆိုၿပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ကိုယ္ ကို ေစာင္းၿပီး အလံုးကို တုတ္နဲ႔ရိုက္ရမွာ"
ဘိုးေတာ္ ၏ အေျဖကို ၾကားေလေသာ္ ဦးရဲထြန္း ၏ မ်က္ႏွာ ရံႈ႕မဲံသြားၿပီး "ဘယ္ႏွယ္ အင္စတံု" ဘိုးေတာ္ရာ၊ "အမ္စတာဒမ္" ဆိုၿပီးေတာ့ Golf ရိုက္ဖို႔ တိုင္မင္ ယူတာပါ ဟု ေျပာေလေသာ္ ဦးရဲက လည္း "အယ္စတံု" ျဖစ္ျဖစ္ "အယ္စတာဒမ္"ျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္ အတူတူပဲဟာ၊ ျမန္မာမႈျပဳလုိက္ၿပီး ေရာ။ အျပင္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ က တံျမတ္စည္းတစ္ေခ်ာင္း ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္၍ ေျခစံုကားကာ "အမ္" ဟုေခၚကာ ခါးကို ကိုင္းကာ တံျမက္စည္းကို မိမိ္၏ ေရွ႕တြင္ တည့္မတ္စြာထား၏။

"စတာ" ဟု အသံထြက္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္မွဘာသို႔ အနည္း ငယ္ ေစာင္း၍ စံုကိုင္ထားေသာ တံျမတ္စည္း ကို  နာရီလက္တံဆန္႔က်င္ဘက္အတိုင္း ခပ္ဝိုက္ဝိုက္ ေျမာက္၍ ဘယ္ေျခဖ်ားကို ေထာက္၊ လက္တို႔ကို ေကြး၍ "ဒမ္" ဟု ေခၚကာ နာရီလက္တံ အတိုင္း ေျခေထာက္ေရွ႕တြင္ ထားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အလံုးႀကီးအား "ဗုန္း"ခနဲ ရိုက္၏။ အဲဒါကို ၾကည့္၍ "Very Good, Very Good" အာလုတ္သံႀကီးျဖင့္ ဦးရဲထြန္းက ဦးေအာင္လြင္ အား ခ်ီးေျမာက္၏။ ထုိေခတ္ကာလ အလြန္နာမည္ႀကီးလွေသာ ေဂါက္သီးသမားႀကီး ဦး (ျမေအး)၏ ဟန္ အတိုင္း မ်က္ႏွာကို ဘယ္ဘက္သို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထား၍ လြင့္သြားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အလံုးကို ၾကည့္၊ ေျခေထာက္ ကို ခပ္က်ဲက်ဲထား၊ ဘယ္ေျခေထာက္ကို ေျခဖ်ားေထာက္၍ တံျမတ္စည္းကို ပခံုးတြင္ တင္ ထားေသာ မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္၏ ပံုသည္ မဂၢဇင္း၏ မ်က္ႏွာဖံုးပံု တြင္ ေဖာ္ျပရန္ ပင္ ေကာင္းေလေတာ့ သည္။

"ဟာ... ဘႀကီးေအာင္ တယ္စတိုင္က်ပါလား" ဘိုးေတာ္က လွမ္းေအာ္၏။ "အိုက္တင္က တယ္မိ ပါလား၊ ဝိုင္းၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ မ်ားကလည္း "မိုက္တယ္ကြာ"ဟု လွမ္းေအာ္ၾက၏။
ဒီအိုက္တင္ ကို ဘယ္လိုရေအာင္လုပ္ထားလဲ။ အလြန္မ်က္စိစူး ၍ အတုခိုးေကာင္းလွေသာ ရန္မ်ိဳးသိန္း က ေမးေလေသာ္ ေဂါက္သီး ရိုက္တဲ့ အိုက္တင္က လူ ၄ ေယာက္ဆီက ပံုစံယူထားတာ။ ၁ ေယာက္ ဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ မ်ားလွေခ်လား။ စံ-ဇာဏီဘိုက ေမးေလေသာ္ "မဟုတ္ဘူး ကိုဇာႀကီး၊ ဒါက ဒီလို ရွိတယ္၊ ရန္မ်ိဳးသိန္း သည္ စကားတစ္ခု ကို ရွင္းလိုလွ်င္ ဒီလိုရွိ တယ္ဟု အစခ်ီေလေသာ္ ဒီလိုရွိတယ္ကို ရွင္းပါဦး။ ေျခေထာက္ ကို ခပ္ကားကားရပ္ရင္ ဆရာခလို ရပ္ရမွာ။ ဆရာႀကီး (ဦး)မင္းသိခၤသည္ ဟာနီယာဟု အေနာက္တိုင္း အေခၚအေဝၚအရ အူက်သည့္ ေရာဂါ ရွိေပရာ ရပ္လွ်င္ ခပ္ကားကားရပ္ရသည္။ ဘႀကီးမိုးလို ခပ္ကုန္းကုန္းေန ရ တယ္။

စာေရး ဆရာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ေမာင္မိုးသူကို ဘႀကီးမိုးဟူ၍ အားလံုးက ေခၚသည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ခါး ကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ပံုသ႑ာန္ကို လူတိုင္းက မ်က္စိထဲ ျမင္၏။ "ဆရာခလို ေျခကားရပ္၊ ဘႀကီးမိုးလို ခါးကုန္းထား၊ ခါးေစာင္းတဲ့ အခါ ဦးေသာ္ကႀကီး လို အားေစာင္းထားရမွာ။" စာေရးဆရာ ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးဘေသာ္သည္ စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္က ဟု ေခၚသည္။ ခါးတြင္ ဒဏ္ရာရထားသျဖင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနရာ အားလံုး၏ မ်က္လံုး ထဲတြင္ ထင္းခနဲျဖစ္သည္။ ေဂါက္သီးရိုက္ၿပီးက မ်က္ႏွာကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ထားၿပီး ၿပံဳးေနတဲ့ ပံုက အဘခ်မ္း ပံုေလ။ စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္စူးစမ္း အား အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ အဘခ်မ္းဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ကဲ.... ေဂါက္သီး ရိုက္တယ္ဆိုတာ ဆရာခ လို ေျခကားထား၊ ဘႀကီးမိုးလို ခါးကုန္း၊ ဦးေသာ္ကလို ခါးေစာင္း၊ ေဂါက္သီးရိုက္ၿပီးတာ နဲ႔ အဘခ်မ္းလို ၿပံဳး။ "ဟာ ဒါဆိုရင္ အမ္စတာဒမ္လို မေအာ္ေတာ့ဘူး၊ ခ-မိုး-ေသာ္-ခ်မ္း" လို႔ ေအာ္ၿပီး ေဂါက္သီး ရိုက္မယ္" ေက်ာင္းသားလူငယ္မင္းေဇယ်ာမွ ဝင္ေျပာေလေသာ္ အားလံုး က သေဘာက်သြားေလ ေတာ့သည္။

ေဂါက္ရိုက္တံျမက္စည္း

ေဂါက္သီးအျဖစ္ သံုးစဲြေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္သည္ အခက္အခဲမရွိ ရရွိသည္။ ထိုၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အား ေဂါက္သီး အျဖစ္ရိိုက္ရန္ ေဂါက္ရိုက္တံျမက္စည္းသည္ ျပင္ပေလာက Golf stick ေဂါက္ရိုက္တံ ထက္ပင္ ရွားပါေပလိမ့္မည္။ ျမက္တံျမက္စည္း တစ္ခုအား သံုးစဲြေလေသာအခါ တံျမက္စည္းစတို႔ သည္ တျဖည္းျဖည္း တိုဝင္၏။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခပ္ေကာ့ေကာ့ သာ ရွိၾက၏။
သို႔ေသာ္ ေဂါက္ရိုက္ သည့္ တံျမက္စည္းသည္ ႏႈတ္ခန္းေမြးတစ္ဖက္သာ ရွိရမည္။ ဤသို႔ေသာ တံျမက္စည္းမ်ိဳး ရရန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္စားမွသာ ရရွိမည္။ ၄င္းတံျမက္စည္းရိုးအား Hocky Stick အျဖစ္လည္းေကာင္း ထည္လဲသံုးလို႔ရသည္။ ၃ တိုက္တြင္ တံျမက္စည္း ၂ေခ်ာင္း ရွိ၏။ တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဘႀကီးေအာင္ (ဦးေအာင္လြင္) မွ ပိုင္ဆိုင္သည္။ က်န္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ႀကိဳးသမား ေခြးတူဝက္တူ လွသိန္း ထံမွ ႏြား(မက်င္လွ) အလိပ္ ၂၀ႏွင့္ ဝယ္ယူထားရျခင္း ျဖစ္ သည္။ စံ-ဇာဏီဘိုမွ ပိုင္ဆိုင္၏။

ဤေဂါက္သီးရိုက္ သည့္ တစ္ဖက္ေကာ့ တံျမက္စည္းကို ငွားရမ္း ျခင္းျဖင့္ အေတာ္စီးပြားျဖစ္ေန ၏။ ေထာင္တြင္း ေဗဒင္ေဟာျခင္းထက္ပင္ ပို၍ စီးပြားျဖစ္၏။ ဟန္က် ေန၏။ ထိုေဒသတြင္ စံ-ဇာဏီဘို ထံ ေဗဒင္ေမး က မက်င္လွ (ႏြားေဆးလိပ္)  ေပးရ၏။ ေဂါက္သီး ရိုက္တုတ္ ငွားရမ္းခသည္ ကား တစ္ေမာင္း ဆိုက ၁ လိပ္၊ ႏွစ္ေမာင္း ဆိုက ၂လိပ္၊ သံုးေမာင္း ဆိုက ၃ လိပ္၊ ေလးေမာင္းဆိုက ၄ လိပ္ရ၏။
အင္စိတ္ေဒသ တြင္ ၁၅ မိနစ္းတြင္ တစ္ေမာင္းတီး၏။ မိနစ္ ၃၀တြင္ နာရီလက္ခ်က္ထိုးေသာ္ ၂ ေမာင္းဟူ၍ သတ္မွတ္ ၏။ သံေခ်ာင္း ၃ ခ်က္ေခါက္ေသာ္ ၃ ေမာင္းဟုဆိုသည္။ ၄၅ မိနစ္ၾကာ၏။ သံေခ်ာင္း ၄ ခ်က္တီးေသာ အခါ မိနစ္ ၆၀ ၾကာ၏။ ၁ နာရီျဖစ္၏။ ဤသို႔ တစ္နာရီၾကာက ႏြားမက်င္လွ ေဆးလိပ္ ၄လိပ္ဝင္ျခင္းေၾကာင့္ ရက္ပိုင္း အတြင္း ေဂါက္ရိုက္ေသာ တံျမတ္စည္းတုန္ ၏ အရင္းေက်ၿပီး အျမတ္မ်ားထြက္၍ ထပ္မံ၍ မွာၾကားရန္ ပင္ အေျခအေန ျပည့္ျပည့္စံုစံုရွိ၏။ စံ-ဇာဏီဘို ငွားရမ္းခ မေတာင္းရဲေသာသူတစ္ဦးသာ ရွိ၏။ သူ၏ ဆရာမင္းသိခၤ မွ ယူငင္ သံုးစြဲေလ ေသာ္ တံျမက္စည္းေဂါက္ရိုက္တုတ္ကို ေပးရ့ုသာမက ေဆးလိပ္ကိုပါ ေပး၏။

ဆရာခသည္ ေဂါက္သီးရိုက္ျခင္းအေပၚ လြန္စြာ စဲြမက္ေန၏။ "ဒီမွာ ကိုယ့္လူေမာင္ရဲ I Say ေဂါက္သီးရိုက္တာကို အေတာ္ႀကိဳက္ သြားၿပီ။ အျပင္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကို ေဂါက္သီးရိုက္ခိုင္းမယ္။ စာေရးရင္ တစ္ေန႔သ၌ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္သည္ ႏွင္းေတာင္စီကရက္ ကို ခဲ၍ မ်က္လံုးကို ခပ္ေမွးေမွး ထားကာ ေဂါက္သီးကိုၾကည့္လ်က္ စနစ္တက် ေဂါက္ရိုက္တံကို ကိုင္ ကာ အစခ်ီၿပီး ေရးပစ္ မွာဟုေျပာ ရင္း ေအာက္တြင္ ရွိေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို လွမ္းရိုက္၏။ ေဂါက္ တံသည္ ေလထဲကို ဝဲေျမာက္ တက္ သြားသည္။ ေဂါက္သီးကို မထိ။ ထိုသို႔ ဆရာခ လဲြေခ်ာ္သြား သည္ကို ၾကည့္၍ ဆရာဦးရဲက တဟားဟားရယ္ကာ "ေမာင္ခ၊ ဒီလိုရိုက္လို႔ မရဘူးေလ။ ေမာင္ရင့္ ဗိုက္ပူႀကီးက ေရွ႕က ခံေနေတာ့ ေဘာလံုးကို ငံု႔ၾကည့္လို႔ ဘယ္ျမင္ရမလဲ" ဦးရဲထြန္းႏွင့္ ဆရာႀကီး မင္းသိခၤတို႔သည္ အျပန္အလွန္ရင္းႏွီးၾက၍ ေမာင္ခ၊ ေမာင္ရဲ ဟုပင္ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ေခၚေဝၚ ၾက၏။

ခက္တာမွတ္ လို႔ ဗိုက္ခံေနလည္း အားလံုး ေရွ႕တိုးရိုက္ရံုေပါ့။ ေရွ႕သို႔တိုးကာ ေဂါက္သီးကို ရိုက္၏။ ကုန္း၍ မရသျဖင့္ လဲြျပန္၏။ "ေမာင္ခ မင္းဒီဗိုက္ႀကီးကို ဝိတ္ေလွ်ာ့ရမယ္"ဟု ဦးရဲထြန္းက ေဝဖန္၏။ ဒီမွာ ေမာင္ရဲ၊ ဒီလိုဗိုက္မ်ိဳး ကိုယ္ နဲ႔ ေကာသလဘုရင္ႀကီး ဒီႏွစ္ေယာက္သာ ရွိတာဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာကုန္၏။ "စာဆို ရွိတယ္ ေမာင္ခရ၊ ဘယ္လိုစာဆိုလဲ၊ ေျပာပါဦး ေမာင္စံရာ" မိန္းမ ဆို ပန္းပန္၊ ေယာက်္ားဆို ဝမ္းခံဆိုတာ မၾကားဖူး ဘူးလား။ မိန္းကေလးေတြက ပန္းပန္ရင္ သိပ္လွ တာ။ နဂိုအလွထက္ ပိုၿပီး လွက်က္သေရ တိုးတာ။ ေယာက်္ားေတြ က ဗိုက္ခပ္ရႊဲရႊဲနဲ႔မွ ခံ့ညားတာ။ စတိုင္က်တာ"။ ဆရာခစကား ၾကားရ၏ "ဟိုေကာင္ ဇာဏီ ကို ၾကည့္၊ နံပိန္ပိန္ ဗိုက္ကပ္ကပ္ နဲ႔ ယွဥ္လိုက္စမ္းပါ"ဟူ၍ စံ-ဇာဏီဘိုအား ဆဲြယူကာ သူႏွင့္ယွဥ္ျပ၏။ အမွန္ပင္ ဆရာမင္းသိခၤ သည္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္ လြန္စြာ ခံ့ညားသည္။ စံ-ဇာဏီဘိုသည္ကား ညပ္သိုးသိုး၊ ပိန္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ဗိုက္ က အတြင္း သို႔ ခ်ိဳင့္ဝင္ေန၏။

ဧကရာဇ္ႏွင့္ သူဖုန္းစား ပမာကြာျခားလွ၏။ "ဟာ.... ဆရာခကလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ဒီလိုရွိ တယ္၊" ရန္ႀကီး က ထံုစံအတိုင္း အထြန္႔တက္၍ ပန္ရင္ အလုပ္မရွိရင္ေတာင္ အျပင္မွာ ရွာစားလို႔ ရတယ္။ ကိုဇာႀကီးက အျပင္ထြက္ လို႔ ေဗဒင္မေဟာရရင္ ေတာင္ ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းလို႔ ရတယ္။ ဗိုက္ျပားျပားေလးဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသြား တာေပါ့။ တင္ပါးမွာ တင္တုထည့္။ ရင္သားမွာ ရင္တုထည့္၊ ေရျမဳပ္နဲ႔ ေဘာလီဝတ္၊ မိန္းမလို ဝတ္လိုက္ရင္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားမေလာက္ေတာ့ ရုပ္ထြက္တယ္။ ဗိုက္ပူတဲ့ ဆရာခက အဲဒီအတုေတြနဲ႔ဝတ္လို႔ ဘယ္ရ မလဲ။ တက္သီးကတ္သက္ ေျပာေသ ရန္ႀကီးစကားအား ဆရာခၾကားေသာ္ တဟီးဟီးရယ္ေမာ၏။ ငါက ေဇာ္ဂ်ီ လို ဝတ္ၿပီး လ်က္ဆားေရာင္းရင္ အေတာ္စီးပြားျဖစ္မွာဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ ဝါဒါ ခင္ေမာင္ေအး ေရာက္ရွိလာ၍ ျဖဴေဖြးလွပေသာ ေဂါက္သီးေဘာလံုးအား ဦးရဲထြန္းအား ျပ၏။

ေထာင္ဝါဒါအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခင္ေမာင္ေအးသည္ တျခားဝါဒါမ်ားႏွင့္ မတူ။ အလြန္ေသြးႀကီး ေသာ သူျဖစ္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္မေသာက္၊ စီးကရက္ကိုမွာ ဖြာသည္။ ထိုေခတ္ကာလေပၚေပါက္ ေသာ ဇင္ဇင္း စီးကရက္ ကိုပင္မဖြာ၊ 555 စီးကရက္ကိုမွ ေသာက္သည္။ ေၾကာ့ေနေအာင္ ေနသည္။ လူကံုထံသူေဌးတို႔၏ အမူအက်င့္ ကို အတုယူ၍ ေနထုိင္ေျပာဆိုသူ ျဖစ္သည္။ ဦးရဲထြန္၏ ေဂါက္ သီးရိုက္ျထင္း သင္တန္းတြင္ အလြန္ တက္ၾကြစြာ အက်ဥ္းသားမဟုတ္ဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ရွိသာ ဝါဒါျဖစ္သည္။ စစ္ကနယ္၊ 92.45 အစရွိေသာ ကုလားေဆးေမႊး တို႔ ထည့္၍ ယာထားေသာ ကြမ္း ယာကို ေထာင္တြင္းသို႔ သြင္းယူကာ ဦးရဲထြန္းအား တံစိုး လက္ေဆာင္ေပး ၍ ေဂါက္ရိုက္ပညာကို သင္ၾကားသူျဖစ္သည္။ "ဖက္တီး... မင္း ဒီေဂါက္သီး ဘယ္ကရတာလဲ" ဝါဒါခင္ေမာင္ေအး သည္ အနည္းငယ္ဝဖိုင့္ဖိုင့္ရွိေပရာ ဖက္တီးခင္ေအာင္ေအးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သူေဌးခင္ေမာင္ေအး ဟူ ၍ လည္းေကာင္း၊ အမ်ားက ေခၚၾက၏။ တညင္းကုန္းေဂါက္ကြင္း ခ်ံဳၾကား က ေကာက္လာတာ။ ဦးရဲထံမွ ေဂါက္သီးကို ဟိုလက ယူၾကည့္၊ ဒီလူက ယူၾကည့္ႏွင့္ အလြန္ သေဘာက်လွသည္။ ၾကြပ္ ၾကြပ္အိတ္တစ္လံုးအား ေဂါက္သီးသဖြယ္ ရိုက္ျခင္း ေခတ္ကာလကား ကုန္ဆံုးၿပီ။

ေဂါက္သီးအစစ္ကို ရိုက္ျခင္ျဖင့္ ပိုမိုထည္ဝါမႈ ရွိ္လာၿပီဟူ၍ အားလံုးက ယူဆၾကကာ ေဂါက္သီးကို ထည့္၍ တံျမက္စည္းႏွင့္ ရိုက္၏။ ခပ္ေလးေလး ရွိေသာ ေဂါက္သီးသည္ တစ္စက္မေရႊ႕ ေဂါက္သီး ကို တံျမက္စည္းႏွင့္ လွည္းသည့္အလား ရွိသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တံျမက္စည္းၾကား ေဂါက္သီးသည္ ကၠေၿႏၵရွိလွ၏။ ဟိုလူရိုက္ၾကည့္၊ ဒီလူရိုက္ၾကည့္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေဂါက္သီးလံုး အစစ္ကို ေဘးဖယ္ ကာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အလံုး ကိုသာ ျပန္ရိုက္ၾကရျပန္သည္။ ေဂါက္သီး စင္စစ္သည္ အင္းစိန္တိုက္ သား ေဂါက္ရိုက္သမားမ်ားအတြက္ စိုးစဥ္ မွ် အသံုးဝင္ျခင္း မရွိ။

ခြင္ေပ်ာက္ေသာ တံျမက္စည္း
ေခြးရူးေကာင္းစား တစ္မြန္းတည့္ဟူေသာ စကားသည္ကား မွန္လွသည္။ တံျမက္စည္းေဂါက္ရိုက္ တံအား ငွားရမ္း ၍ ႏြားမက်င္လွ ေဆးလိပ္အေပၚ ၌ ဖင္ခုထိုင္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို၏ ဘဝမွာ သမုဒၵရာ ထက္ ေရပြက္ပမာ တစ္ခဏ သာတည္း။ တံျမက္စည္းေဂါက္ရိုက္တံအား ငွားရမ္းရသည္ မွာ လြန္စြာ တြက္ေျခ ကိုက္ေပရာ တစ္ေခ်ာင္းသာမကရွိက ပို၍ တြက္ေျခကိုက္မည္ဟု ထင္၍ အရိုး တံမာမာ အေမြးကၽြတ္ တစ္ဖက္ေကာက္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးခပ္ပါးပါး တံျမက္စည္း အား ၁ တိုက္၊ ၂တိုက္၊ ၄တိ္ု၊ ၄ရွည္၊ ၅တိုက္၊ ၆တိုက္ ထိုသို႔ အဝယ္ေတာ္ လႊတ္ကာ တံျမက္စည္းတံ တစ္လက္အား ေဆးေပါလိပ္ ၂၀ႏွင့္ ဝယ္ယူေလေသာ္ တံျမတ္စည္း ၆ လက္ ခန္႔ ရ၏။

မူလရွိ္ရင္းစြဲႏွင့္ ေပါင္းေလ  ေသာ္ တံျမက္စည္း ၇ လက္ ျဖစ္လာ၏။ အခါတိုင္း ၁၅ မိနစ္တစ္ေမာင္း တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ၇ လိပ္ဝင္ကာ လြန္စြာ ဟန္က်ေန၏။ ေဂါက္သီးလံုး အစစ္တိုက္တြင္း သို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ အခ်ိန္၌ တံျမက္စည္းႏွင့္ ထိုေဂါက္သီးအား ရိုက္၍ တံျမက္စည္းႏွင့္ ထိုုေဂါက္သီးအား ရိုက္၍မရေသာ ေၾကာင့္ နဂိုအတိုင္း ပင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႏွင့္ တံျမက္စည္းႏွစ္ပါး သြားၾကသည္။ ၁၅ မိနစ္လွ်င္ေဆး ေပါ့လိပ္ ကို မေပးႏိုင္ေသာ ဘိုင္ေကာင္ မ်ားျဖစ္ သည့္ ရင္ေထြး၊ တင့္ဆန္း၊ ရန္ႀကီး စသည့္ လူငယ္ တို႔သည္ ေဂါက္သီးလံုး ကို ယူ၍ ေဂၚလီရိုက္တမ္း ကစား၏။ ၃ ၾကြင္းစိမ္တမ္း ကစား၏။ ေဆးလိပ္ တိုကို ေထာင္၍ ပစ္ၾကကုန္၏။ "ေတာက္ ႏိုင္ငံျခား က လာတဲ့ ေဂါက္သီး အင္းစိန္တိုက္ထဲေရာက္ မွ ေပသီးျဖစ္ေတာ့တယ္" ဦးေအာင္လြင္က ဆို၏။ အရာရာအေပၚ စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ တီထြင္ တတ္ေသာ ဦးေအာင္လြင္ သည္ ၃ တိုက္ႏွင့္ ၂တိုက္ၾကားရွိ သရက္ပင္ႀကီး မွ ကိုင္းတစ္ကိုင္း ကို အျမဲတမ္းေထာင္က် ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ အား တက္ေရာက္ခ်ိဳးေစသည္။

ေဖာက္ထြင္းခိုးယူမႈျဖင့္ ေထာင္ က်လာေသာ ဖိုးစိန္သည္ ေမ်ာက္ႏွင့္ ရုပ္ဆင္သည္။ ေျခလက္တို႔သည္လည္း ဆင္သည္။ ေမ်ာက္ တစ္ေကာင္ အလား ဟိုဟိုဒီဒီ တြယ္ကပ္၍ ဆင္းႏိုင္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ ၅ လိပ္ေပး၍ သရက္ကိုင္း စိိုစို ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တစ္ေခ်ာင္းအား သြားေရာက္ခ်ိဳးေစ၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္မိုးသြပ္ျပားမွ ခ်ိဳးယူ ထားေသာ ဓားႏွင့္ အခ်ိန္ယူကတ္သတ္၍ ေဂါက္သီးရိုက္တံပံုစံအား လွီး၍တစ္ဖံု၊ ျခစ္၍ တီထြင္ ေလ၏။ ဘႀကီးေအာင္ သြားၾကားထိုးတံ လုပ္ေနတာလား။ လူငယ္မ်ားက ေနာက္၏။ "ဝီ" ဟူ၍ လည္း ေအာ္ၾက ကုန္၏။ ျမန္မာရိုးရာ ဟာသပံုျပင္ထဲ၌ ေလွာ္တက္ ကို လုပ္ရင္း ဟင္းေမႊေယာက္မ ျဖစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ တုတ္တိုျဖစ္ ၍ လႊင့္ပစ္ေသာအခါ "ဝီ"ခနဲ ပံုျပင္ျဖစ္စဥ္ကို ကိုးကား၍  ေနာက္ ေျပာင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အဲဒီဝီတုတ္ႀကီး ပဲ မင္းတို႔ကစားဖို႔ လုပ္ေပးမွာဟုေျပာကာ သရက္ကိုင္းအား သင္သပ္ထြင္းထု၍ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ႀကိဳးထိုး ထားသည္ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္၍ အလြန္သပ္ရပ္လွေသာ ေခါက္တံ ျဖစ္လာ၏။ ေဂါက္သီးလံုး ကို ယူ၍ သစ္သားႏွင့္ ခြက္သ႑ာန္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ အေပၚ တင္ကာ ေဂါက္ရိုက္သစ္သားတုတ္ႏွင့္ ရိုက္ေလေသာ္ ေဒါက္... ဝွီး... ေဂါက္သီးႏွင့္ တုတ္တံတည့္ သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း၍ လက္ခုပ္ တီးၾက သည္။ ေဂါက္သီး ၂လံုး၊ ေဂါက္တံ ၂ ေခ်ာင္း ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ ထားေသာ ေဂါက္သီးသည္ လည္းေကာင္း၊ တံျမက္စည္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေဂါက္ရိုက္တုတ္အား လည္းေကာင္း မည္သူ ကမွ် မ်က္ေစာင္း ပင္ ထိုး၍ မၾကည့္။ မည္သူကမွ် တံျမက္စည္းတုတ္ စံ-ဇာဏီဘိုးဆီ လာ မငွား ေတာ့။  တံျမက္စည္း တုတ္ ငွားရမ္းေသာ ခြင္ပ်က္ရေလေတာ့သည္။

"ေဟ့ေကာင္.... ဇာဏီ၊ မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊" တံျမက္စည္း ၇ေခ်ာင္းတြင္ ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဇာဏီဘို ကို လွမ္းေအာ္ေမးသည္။ "ဆရာ စဥ္းစားၾကည့္၊ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကို ႏြားေဆးလိပ္ အလိပ္ ၂၀၊ ၇ ေခ်ာင္း ဆိုေတာ့ ၁၄၀၊ ကဲ... ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းသလဲ" ဒီေန႔ ဖိုႀကီးေပါက္ေဈး ၾကက္ဥ တစ္လံုး ႏြား ၂၀၊ ႀကိဳးပုတီး ၁ခု၊ ႏြား၁၀ လိပ္ ဘယ္ေလာက္ရံႈးထား လဲ။ မင္း တစ္ေမာင္းကို ၁ လိပ္နဲ႔ ငွားစား တဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြေရာ။ ကုန္ၿပီေလ ဆရာရဲ႕၊ တံျမက္ စည္းတုတ္ရဖို႔ ရင္းတာက တစ္မ်ိဳး ဟိုလူ႔တိုက္နဲ႔ အခုေတာင္ ဒီတစ္တို ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ အစီခံ နားကပ္ေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကို ျပန္၍ ညည္းေလေသာ္ "ေဟ့ေကာင္ရာ ဒါမ်ား ညည္းမေနပါနဲ႔ ေတာ့" ဟု ဆိုကာ တံျမက္စည္း အစည္းကို ေျမသို႔ခ်၊ ညာေျခႏွင့္ နင္း၍ မ်က္္စိမွိတ္ကာ ဥဳမ္ ဟူ၍ ၃ႀကိမ္ရြတ္၏။ ဆရာဦးမင္းသိခၤ ၏ ဥဳမ္ရြတ္ပံုသည္ ဖားတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူ၏။ အ၊ ဥ၊ မ ဟူေသာ အသံထြက္ႏွင့္လည္း ညီ၏။ ရင္ေခါင္းသံလည္း ပါ၏။ ဥဳမ္ ကို တစ္ညလံုးရြတ္မွာ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္မွ စၿပီး ညလံုးေပါက္ ရြတ္ရ မွာဟု ဆိုကာ တံျမက္စည္းတို႔ကို ေဆာင့္ကန္၍ ထြက္သြားသည္။ ေဆးလိပ္လည္း ကုန္၊ ထပ္မံ ဝယ္စရာလည္း မရွိ၍ အိပ္ငိိုက္ စိတ္ညစ္ေနဆဲ။

"ကိုဇာႀကီး၊ ကိုဇာႀကီး " ဟု  ေခၚသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ ၄ တိုက္မွ အျမဲဆင္း ကရင္ေလးကို ေတြ႕ရ၏။ ၄ တိုက္မွာ အဘေတာ္ဘုရားေလး။ ဦးအရိုင္း တို႔ကို အန္ကယ္ဂၽြန္ က ေဂါက္သီးရိုက္တာ သင္ေပးမလို႔၊ အဲဒါ ေဂါက္သီး ရိုက္တဲ့ တံျမက္စည္းေရာင္းဖို႔ ကိုဇာႀကီးမွာ ရွိတယ္ဆိုလို႔၊ "မင္း တို႔ အန္ကယ္ဂၽြန္ က ေလယာဥ္ပဲ ေမာင္းတတ္တာ၊ ေဂါက္သီး ရိုက္တတ္လို႔လား" တံျမက္စည္းတုတ္ မ်ား ေရာင္းရမည္ကို ရင္ထဲမွ ဝမ္းသာေနတာ ကို ဖံုးကာ ေျပာရ၏။ "အန္ကယ္ဂၽြန္ က ဦးရဲထြန္း ထက္ေတာင္ ေတာ္ေသး" မင္းဦးရဲၾကားသြား လို႔ ေသဦးမယ္။ ကဲ... မင္းဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ။ တစ္ေခ်ာင္းကို ႏြားအလိပ္ ၂၀ နဲ႔ ဝယ္ထားမွန္း သိပါတယ္၊ ရွားပါးပစၥည္း မို႔ ၂၅ လိပ္ နဲ႔ ဝယ္မယ္ဟု ေျပာ၏။ စံ-ဇာဏီဘို ရင္တလွပ္လွပ္ ျဖစ္သြားသည္။ အရင္းပါျပန္ရမည့္ အျပင္ ၅ လိပ္ ပင္ ျမတ္ ေသး၏။ "ဘယ္ႏွေခ်ာင္းယူမွာလဲ" "အကုန္ယူမွာ" "ဟုတ္လို႔လား၊ သြားေမးလိုက္ဦး" ကရင္ေလး ျပန္သြားသည္။ ျပန္မွလာပါ့မလားဟု ရင္တလွပ္လွပ္ ရြတ္ ဆို သည့္အတိုင္း ဥဳမ္ကို ရြတ္ေလေသာ္ သူ႔အသံ သည္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနသည္။

"ကိုဇာႀကီး ေရာ့.... ေဆးလိပ္ တံျမက္စည္း ေပး" ဟူ၍ အသံၾကား၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေလ ေသာ္ ေဆးလိပ္ မ်ား ကို ေတြ႕ရ၏။ ေဆးလိပ္ ၅၀ စည္း ၃ စည္း၊ ၂၅ လိပ္စည္းက ၁စီး ေတြ႕ ရ၏။ ေဆးလိပ္စည္းေပၚ မွ ႏြားမက်င္လွ တံဆိပ္ က အေၾကာ့သား ေရာ့... ေဂါက္တံ တံျမက္စည္း ၇ ေခ်ာင္းယူသြား၊ ဒီၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ေဂါက္လံုးေတြ ပါ အဆစ္ယူသြားလိုက္။ ဆရာခ၏ "ဥဴမ္" သည္ အလြန္ စြမ္းလွေပသည္။

စံ-ဇာဏီဘို သည္ ေဆးေပါ့လိပ္အထုပ္ တို႔ကို မ၍ တိုက္ ၃ အခန္း ၁၃ရွိ ဆရာခ ဆီသို႔ သြားေလ ေသာ္ အေရွ႕ဘက္နံရံ သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္၍ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ကာ ဥဳမ္ ဟူ၍ ရြတ္ဆို ေနေသာ အသံကို ၾကားေနရ သတည္း။

ခ်မ္းေျမ့ေမတၱာတံု႔ျပန္ပါသည္။
၂၀၁၃ ဇန္နဝါရီလ၊ ရယ္စရာမဂၢဇင္း
.