ၿပီးေတာ့... သမၼတ ဂ႐ိုဗာ ကလီးဗ္လင္းကိစၥလည္း ရွိေသးသည္။ သူ႔ျပႆနာႏွင့္ ထပ္တူ ထပ္မွ်လို ျဖစ္ ေန သည္။ ကလီးဗ္လင္း သည္ တရားမဝင္ရခဲ့ေသာ သားကေလးကို လူသိ ရွင္ၾကား ေၾကာ္ျငာ ၿပီး ေရြး ေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ သူ႔ကို တုိင္းျပည္ က သမၼတ အျဖစ္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကလီးဗ္လင္းအား ျပည္သူေတြက ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ခရစၥကို က်ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾက မည္ မဟုတ္။ အကယ္၍ သူ႔တြင္ တရားမဝင္ေသာ ကိုရီးယား ကျပား သားကေလး တစ္ေယာက္ရွိေန သည္ဆိုတာကို ဆန႔္က်င္ဘက္ အုပ္စုက သိသြားခဲ့လွ်င္ သည္ျပႆနာ သည္ ဒုိင္းနမုိင္းေပါက္ကြဲသလို ဝုန္းခနဲ ျဖစ္လာႏုိင္သည္။ သည္အေၾကာင္း ကို ေတြးမိေသာအခါ ေလာ္ရာမွာ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ပူေနမိေတာ့သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
သူမသည္ ခရစၥတိုဖာကေလးထံသုိ႔လည္း ေနာက္ထပ္မသြားေတာ့။ သတင္းဦး သတင္းထူးကို ကတြတ္ ေပါက္ က ဗ်ဳိင္းေစာင့္ သလို ေစာင့္ေနၾကေသာ သတင္းစာဆရာမ်ား သတင္းနံ႔ မရႏုိင္ေအာင္ လိပ္စာႏွင့္ လက္မွတ္ မပါေသာ ပို႔စကတ္မ်ားကိုသာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ပို႔ေနရေတာ့သည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ရာသီ သုိ႔ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ မၾကာမီ တြင္ ႏုိဝင္ဘာလထဲသုိ႔ ေရာက္လာေပတာ့မည္။ ေျမျပင္ တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနၿပီ။ သစ္ရြက္ေတြ ဝါၾကန္႔လာၾကၿပီး စိမ့္ေအးေသာ ေလထဲတြင္ ပ်ံ ဝဲေနၾကၿပီ။
ရာသီေတြ ေျပာင္းလာသလို ခရစၥ၏အေျခအေနကလည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ သူ႔အမူအရာသည္ ယခင္ကလို ၾကည္ၾကည္ရႊင္ရႊင္ မရွိေတာ့သည္ကုိ ေလာ္ရာ သတိျပဳလာမိသည္။ သူသည္ ေရြးေကာက္ ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဘာမင္းႏွင့္ ေခါင္းခ်င္း႐ုိက္ကာ ေနထြက္မွသည္ သန္းေခါင္ခ်ိန္တုိင္ေအာင္ အလုပ္ေတြ ဖိ လုပ္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ တြင္ အေရးတႀကီး အရိပ္အေရာင္ေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။
ခရစၥ၏အမူအရာ ကို အကဲခတ္ကာ ေလာ္ရာမွာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ႀကီးထြား လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ေတာ့ ေအာင့္မေနႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ သူမက ဖြင့္ေမးေတာ့သည္။
"ေမာင္... ေမာင့္အေျခအေန ၾကည့္ရတာ အရင္ကနဲ႔ မတူသလိုပဲ။ ဘာေတြမ်ား အေရးႀကီးေနသလဲ... ေမာင္။ စိုးရိမ္စရာေတြ မ်ား ရွိေနၿပီလား... ဟင္"
"အိုး... ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာမွစိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာလုိ႔ အလုပ္မ်ားေနတာပါ။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔... ေလာ္ရာ။ ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနကို ရဲရဲရင္ဆုိင္ၾကတာေပါ့။ ဟိုကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ငါ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ ခ်လုိက္ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒီကိစၥအတြက္ ငါ ဘာမွထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္ လုပ္စရာ ရွိတာေတြကိုပဲ ဦးစူးမဂၢလုပ္ေတာ့မယ္။ ျပႆနာ ေပၚလာရင္လည္း ေပၚလာတဲ့အတုိင္း ေျဖရွင္းသြားရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါ အေရြးခံရရင္ အမွန္တရားကို ရင္ဆုိင္ပါ့မယ္။ အဲဒါေတာ့ မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ ဘူး။ အခ်ိန္ဆြဲထားေလေလ ပိုဆိုးေလေလ ျဖစ္လိမ့္မယ္" "ဒါနဲ႔... ဘားမင္းကေရာ ဘာေတြေျပာေသးသလဲ... ေမာင္..."
"အစကတည္းက သူ ေျပာေနတာေတြကေတာ့... ထံုးစံအတုိင္းပဲေပါ့။ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးျဖစ္လာ တဲ့အခါ ကုိယ့္ကို ကူညီထားတဲ့ လူေတြကို သင့္ေတာ္တဲ့ရာထူးေတြမွာ ခန္႔ထားဖုိ႔။ သင့္ေတာ္တဲ့ လူေတြ ကို ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ေပးဖုိ႔ကိစၥေတြပဲေပါ့။ အခုဆုိရင္ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲအတြက္ လူေတြ တန္းစီေနၾကၿပီ။ တစ္ပြဲ ကို ေဒၚလာတစ္ေထာင္စားပြဲ။ ပုိက္ဆံအမ်ားဆံုး ေပးထားတဲ့လူေတြကလည္း ထိပ္တန္းရာထူးႀကီးေတြေပးဖုိ႔ အခုတည္း က လက္ျဖန္႔ေတာင္းခံေနၾကၿပီ။ ငါေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ အေလွ်ာ့မေပးဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါကိုေတာ့ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္။
ၿပီးေတာ့... ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို ႐ႈံး႐ႈံးႏုိင္ႏုိင္ ဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္မယ္ဆိုတာလည္း အျပတ္ဆံုးျဖတ္ထားၿပီး ၿပီ။ ေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ဖက္လူေတြက ငါ့အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေတြကို သန္းရွာသလို ရွာ ေနၾကတာ ဆုိတာ မင္းလည္း သိပါတယ္။ ဘာသာေရး၊ အက်င့္စာရိတၱ၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘဝ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲရန္ပံုေငြ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဟာကြက္ကို ပုိက္စိပ္တုိက္ လုိက္ရွာ ေနၾက တယ္။ ေတာ္ေတာ္ရြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရပ္ပဲ။ ဒီႏုိင္ငံက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စစ္ႀကီး ျဖစ္ ေနတဲ့ အခါမွ ဂုဏ္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတာ... ေလာ္ရာ။ အဲဒီေတာ့... မင္းအေနနဲ႔ ငါ့အတြက္ စစ္ ပြဲႀကီးတစ္ခု ဖန္တီးမေပးႏုိင္ဘူးလား"
သူက ရယ္ၿပီး ေျပာသည္။
"ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ငါ့အေနနဲ႔ ေဒၚလာတစ္သန္းေက်ာ္ အကုန္အက်ခံထားတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ငါ့ကုိယ္ပုိင္ ပုိက္ဆံ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ သူတုိ႔စံုစမ္းလုိ႔မရၾကဘူး။ အခုေတာ့ သူတုိ႔က တစ္မ်ဳိး စတန္႔ ထြင္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ ပုိက္ဆံသံုးစြဲတာ ဒီမိုကေရစီ မက်ဘူး ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ငါနဲ႔အၿပဳိင္ ပုဂၢဳိလ္က ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ အဲဒီလို ေႂကြး ေၾကာ္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတဲ့အထိ လုပ္သင့္တာေတြ အားလံုးလုပ္သြား မွာပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲ ကလည္း ရက္ပုိင္းေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္... မဟုတ္လား"
သူတုိ႔ လင္မယား သည္ ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္း လံုးဝ မေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္မွာ ရက္ သတၱပတ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ ယခုလည္း ကေလးအေၾကာင္း လံုးဝမေျပာၾက။ ႏုိင္ငံေရးကိစၥႏွင့္သာ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနၾကေလ သည္။
ေဒါက္တာဘားလက္သည္ ႐ံုးခန္းထဲတြင္ ထုိင္ကာ ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားထံ ပုိ႔ရ မည့္ ပညာရည္ျပကတ္မ်ားကို စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈ႕ေနသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးတြင္ ေက်ာင္းသားကေလး တစ္ရာ့ငါးဆယ္တိတိ ရွိရာ သူက တစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္လံုးသိသည္။ တစ္ေယာက္စီ၏ပညာ အရည္အခ်င္း တိုးတက္မႈ ကိုလည္း အၿမဲတမ္း မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ကာ လုိအပ္သလို ညႊန္ၾကား ဆံုးမသည္။
"ေဒါက္... ေဒါက္..."
႐ံုးခန္းတံခါး ေခါက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။
"ဝင္ခဲ့ပါ..." ဆရာႀကီးက လွမ္းေျပာသည္။
တံခါးပြင့္လာသည္။ တံခါးဝတြင္ ကင္ခရစၥတိုဖာ ရပ္ေနသည္။
အခ်ိန္က ညေနပုိင္း။ ဆရာႀကီးသည္ ယေန႔ ေစာေစာျပန္ရန္ စိတ္ကူးထားသည္။ သူ႔ဇနီး၏ေမြးေန႔ျဖစ္ ၍ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးရန္ အိမ္ျပန္ရမည္ျဖစ္သည္။ "လာေလ... ခရစၥတိုဖာ။ ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ" ခရစၥတိုဖာသည္ ႐ံုးခန္းထဲသုိ႔ ဝင္လာၿပီး စားပြဲစြန္မွ ကုလားထုိင္တြင္ က်ဳိးႏြံစြာ ဝင္ထုိင္သည္။
"ခြင့္ျပဳပါ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ လာတာ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား... ဆရာႀကီး"
သူ အဂၤလိပ္စကား ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ အခ်ိန္တုိအတြင္း အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာ ခဲ့သည္။ ေဒါက္တာဘားလက္ က သည္ကေလး၏အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္သည္။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အက်င့္စာရိတၱ ကိုလည္း သေဘာတူသည္။
"ရပါတယ္... ခရစၥတိုဖာ။ ဘာလို႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရမွာလဲ"
ဆရာႀကီး က ပညာရည္ျပကတ္မ်ားကို ေဘးသုိ႔ ခ်ထားလုိက္ရင္း...
"မင္း အမွတ္စာရင္းကို ငါ ခုပဲ ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ငါ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့... သမုိင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ မွာ နည္းနည္းအမွတ္ နည္းေနေသးတယ္။ သခ်ၤာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ က သခ်ၤာကို သိပ္ၿပီး ႀကဳိက္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ အခု ကၽြန္ေတာ္လာတာက ေနာက္အပတ္ က်ရင္ သိပၸံယူ လို႔ ရပါ့မလားလုိ႔ပါ... ဆရာႀကီး"
ေဒါက္တာဘားလက္က မ်က္ခံုးခ်ီလုိက္ၿပီး...
"တို႔က ဘာသာရပ္ တိုးသင္တာကို ဒုတိယႏွစ္မွ လုပ္ေပးေလ့ရွိတယ္ကြယ့္"
"ကၽြန္ေတာ္ က သိပၸံကို သိပ္ၿပီး သေဘာက်လုိ႔ပါ ဆရာႀကီး"
"မင္းက ဘာသိပၸံကို သေဘာက်တာလဲ"
"႐ူပေဗဒပါ ခင္ဗ်ား"
ေဒါက္တာဘားလက္က ကုိယ္ကို ကုလားထုိင္တြင္ ေနာက္ပစ္မွီလုိက္ရင္း…
"မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပါ ခင္ဗ်ား" "ဒါနဲ႔ မင္း ဒီေက်ာင္းေရာက္ၿပီးမွ ေမြးေန႔နဲ႔ ႀကံဳၿပီးၿပီလား" "ႀကံဳၿပီးပါၿပီ ဆရာႀကီး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပါ" "ဒီေတာ့ တုိ႔လည္း ဘာမွမသိလုိက္ရပါလား" "ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးပါဘူး ဆရာႀကီး"
"အဲဒါ မင္း မွားတာေပါ့။ တုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမြးေန႔ကို အၿမဲတမ္း သိခ်င္တယ္။ ဒါမွ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးႏုိင္ေတာ့ မွာေပါ့။ တုိ႔ေက်ာင္းက စားဖိုမွဴး မစၥက္ဘက္တယ္က ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ လုပ္ ရာမွာ အလြန္ေတာ္ တယ္ကြယ့္။ ကဲ… ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ငါ့ကိုအသိေပးဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ ၾကားလား။ ဒါနဲ႔ မင္း ေမြးေန႔ ေျပာပါဦး။ ငါ မွတ္ထားပါရေစ" "ေအာက္တိုဘာလ (၂၆) ရက္ပါ။ ဆရာႀကီး"
မိသားစုအေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္မွ် မေျပာၾက။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ နားလည္စြာျဖင့္ မေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ခရစၥတိုဖာ က ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းစြာျဖင့္ ထုိင္ေနသည္။
သူသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေသးပံုရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာရမွာကို ေျပာမထြက္ ျဖစ္ေနပံုမ်ဳိးလည္း ေပၚ လြင္ေနသည္။ "ကဲ… ေနာက္ ဘာကိစၥရွိေသးသလဲ ခရစၥတိုဖာ" ဆရာႀကီးက အလုိက္သိစြာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့… ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ ဆရာႀကီး"
"ေျပာပါ… ဘာအေၾကာင္းလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းပါ ဆရာႀကီး"
"မင္းအေၾကာင္း ဘာေျပာမလုိ႔လဲ"
ခရစၥတိုဖာက မ်က္ခံုး အနည္းငယ္ ခ်ီလုိက္ၿပီး…
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူလဲ ဆရာႀကီး"
ဆရာႀကီးက ခရစၥတိုဖာအား အတန္ၾကာမွ် ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
"မင္းက ဘယ္သူရမွာလဲ။ ငါ့တပည့္ပဲေပါ့ကြယ္"
"အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနန႔ဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ား"
ဆရာႀကီးက ေမးေစ့ကိုလက္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ သူ ဘယ္လိုေျဖရပါ့။
"ကဲ ငါ ေမးတယ္။ မင္းပဲ ေျဖစမ္းပါဦး။ မင္း ဘယ္သူလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး ဆရာႀကီး။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕သားလုိ႕ ထင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာႀကီး သိတဲ့အတုိင္း ေဖေဖ့နာမည္က ဝင္းတားပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမရဲ႕သားပဲလား မသိပါဘူး။ ေမေမ့ နာမည္က ကင္ဆြန္ယာ ပါ ခင္ဗ်ား"
"မင္းေမေမ က ဘယ္မွာေနသလဲ ခရစၥတိုဖာ"
"ကိုးရီးယားမွာ ေနပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ေမေမက ကိုရီးယားသူပါ"
"ကဲ… မင္းေမေမ့အေၾကာင္း ငါ့ကို ေျပာျပပါဦး"
ခရစၥတိုဖာ ၏မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးျဖာလႊမ္းသြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းပဲ သိပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ဆုိရင္ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမ အရင္းပါ။ ေမေမဟာ ေခ်ာလည္း သိပ္ၿပီး ေခ်ာပါတယ္။ ကိုရီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘြားဘြား လည္း ရွိပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ေမေမပါ။ အသက္ႀကီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေကာင္းေတာ့မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏ က်ိန္ဆဲ ပါတယ္။ ႐ုိက္လည္း ႐ုိက္ပါတယ္။ အစာမ်ားမ်ား စားရင္လည္း အၿမဲတမ္း ဆူပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ ဘြားဘြား လုိ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ေအးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါ တေလေတာ့…"
သူက ေခါင္းကို ခါယမ္းရင္း စကားကိုျဖတ္ထားလုိက္သည္။ ေဒါက္တာဘားလက္က ခ်ဳိသာေအးေဆး ေသာ အသံျဖင့္… "လုပ္ပါဦးကြယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့… ဘာျဖစ္သလဲ"
ခရစၥတိုဖာက မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲလုိက္ၿပီးေတာ့မွ… "ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနသလိုပဲ ဆရာႀကီး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ ဘူး" "အေမအရင္းက ကုိယ့္သားေလးကို မုန္းမတဲ့လား ကြယ္။ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး"
ေဒါက္တာဘားလက္က ကေလး၏ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေသာ္လည္း မသိဟန္ေဆာင္ ေျပာ လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖလို အေမရိကန္ျဖစ္ေနလုိ႔ ထင္တာပဲ။ ကိုရီးယားမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္ လူမ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာလူမ်ဳိးလဲမသိပါဘူး။ ကိုရီး ယားလူမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုရီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြက "မ်က္ျပဴးကေလး"လုိ႔ ေခၚ ၾကပါတယ္။ ဒီမွာက်ေတာ့ "ငေစြကေလး"တဲ့"
"အဲဒီလို ဘယ္သူေတြက ေခၚသလဲ"
"တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေခၚခ်င္သလို ေခၚၾကပါေစ ဆရာႀကီး၊ ကိစၥမရွိပါ ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မဆိုးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာပဲ သိခ်င္ပါ တယ္ ဆရာႀကီး" ေဒါက္တာဘားလက္၏ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ျခင္း ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို သိသိသာသာ ခံစားလုိက္ရသည္။
ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔႐ံုးခန္းထဲသို႔ ေက်ာင္းသားကေလးေတြ အမ်ားႀကီး လာဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကေလး ၏ခံစားခ်က္က ပို၍ ျပင္းထန္လိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးမိသည္။
သည္ကေလး နားလည္ေအာင္ သူ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရွင္းျပရပါမည္နည္း။ သူကုိယ္တုိင္လည္း သည္ ကေလးလိုပင္ ခံစားေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။
"မင္းက သိပၸံပညာ စိတ္ဝင္စားတယ္ မဟုတ္လား… ခရစၥတိုဖာ။ အဲဒီေတာ့… မင္းကို ငါ သိပၸံပညာ စကားနဲ႔ပဲ ရွင္းျပမယ္။ ဇီဝေဗဒသေဘာနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ သဘာဝသိပၸံပညာရပ္အရဆုိရင္ အလြန္အဖိုးတန္ တဲ့၊ အလြန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ သတၱဝါေတြရွိတယ္… ခရစၥတိုဖာ။ အဲဒီသတၱဝါေတြဟာ သက္ရွိ မ်ဳိးပြားသစ္ေတြပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝအရ ေျပာင္းလဲတတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔… ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာ နားလည္သလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစကားလံုးကို အဘိဓာန္ထဲမွာ ၾကည့္ဖူးပါတယ္"
"ေအး… ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ သတၱဝါေတြဟာ သစ္သီးသစ္ရြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ ေနရတဲ့အခါ သူတုိ႔လည္း သစ္သီးသစ္ရြက္လိုပဲ ရွင္သန္လႈပ္ရွားၾကတယ္။ တစ္ခါ သက္ရွိသတၱဝါေတြရဲ႕ပတ္ဝန္း က်င္ထဲ မွာ ေနရျပန္ေတာ့လည္း သက္ရွိသတၱဝါေတြလိုပဲ ရွင္သန္လႈပ္ရွားၾကျပန္တယ္။ ဒီသတၱဝါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မစၥက္ဝင္းတား က ပါရဂူတစ္ေယာက္လို႔ ငါ သိရတယ္။ မင္း သိပၸံပညာဝါသနာပါတဲ့ အေကာင္း သူ႔ကို ေျပျပ ဖူးသလား။ ေအး… ကိစၥမရွိပါဘူး။ မေျပာျပဖူးဘူးဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ငါ ေျပာ ခ်င္တာက ဒီသတၱဝါေတြဟာ သူတုိ႔ေရာက္ရွိေန တဲ့ ေနရာဌာန။ သူတုိ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အလုိက္ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုတာ မင္း သိရၿပီ… ေနာ္။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ ငါ ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ပုစဥ္းေကာင္ဆုိပါေတာ့။ မင္း ပုစဥ္းေကာင္ကို သိသလား" "သိပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ကိုရီးယား မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္"
"ေအး… ဒီမွာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီပုစဥ္းေတြ ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့ အခါ ေရထဲကစၿပီး သက္ရွင္ျဖစ္ေပၚလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေရသတၱဝါ လို႔ပဲ ေခၚရလိမ့္ မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေသးဘူး။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဒီအေကာင္ေတြ ဟာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကေန ၿပီး ပ်ံထြက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕အေရခြံကို လဲလုိက္ၾကတဲ့အခါ အေတာင္ေတြ ေပၚလာၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတုိ႔မွာ အေတာင္မရွိၾကဘူး။ အေတာင္ေပါက္ လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ တစ္ခါတည္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ပ်ံတက္ၿပီး ကုန္းေပၚမွာ ပ်ံဝဲက်က္စားေနၾကေတာတာပဲ။ ေရထဲကို ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မသြားၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ငါ ဆိုလိုတာက ေနရာတကာမွာ သဘာဝ တရားအေလ်ာက္ တန္းဖိုးရွိတဲ့ သတၱဝါေတြ ရွိေနၾကတယ္။ မ်ဳိးပြားသစ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာေဒသ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေလ်ာက္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုတာပဲ။ သိပၸံစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သူတုိ႔ကို အစပ္သတၱဝါေတြ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ။ တုိ႔လူသားေတြလည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို လုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတုိးတက္ၾကတာပဲကြယ့္။ ေစာေစာက တန္ဖိုး ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြဆိုၿပီး ငါ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္ လုိ႔ တန္ဖိုးရွိသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔သဘာဝအေလ်ာက္။ မ်ဳိးပြားသစ္အလ်ာက္ ၿပီးျပည့္စံုစြာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာတဲ့ သတၱဝါေတြျဖစ္လုိ႔ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ေျပာရ တာပဲ။ အဲဒီေတာ့… ေလာကမွာ ဘယ္သက္ရွိသတၱဝါေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မ်ဳိးပြားအေလ်ာက္၊ သူ႔သဘာဝ အေလ်ာက္ တန္ဖိုးရွိတာခ်ည္းပဲ… ခရစၥတိုဖာ။ အမ်ဳိးအစား ကြဲျပားတာက အဓိက မက်ဘူး။ အၿမဲတမ္း လည္း မဟုတ္ဘူး"
"ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကမာၻတစ္ဝန္းလံုး မွာ၊ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ မင္းလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာၾကလိမ့္မယ္။ မ်ားလြန္းလုိ႔ နာမည္ေပးဖုိ႔ေတာင္ မတတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားရဲ႕ျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဘယ္သူမွတားလုိ႔ မရဘူူး။ အဲဒီ ေတာ့ မင္း သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အေရးပါတယ္။ အႏွစ္သာရ ရွိတယ္။ မင္းအေနနဲ႔ အခုလို အစပ္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘယ္လိုေမြးဖြားလာတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါ မေျပာ တတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုတာေတာ့ မင္းရဲ႕ေနာက္ခံဘဝအေၾကာင္း ငါက ဘာမွမသိလုိ႔ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မင္း သိလာရပါလိ့မ္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ မင္းကိုယ္မင္း တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္။ အေရးပါ တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဆိုတာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားေစခ်င္ တယ္။ မင္းဟာ အလကား ေမြးဖြားလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ေမြးဖြားလာတာ။ သဘာဝတရားရဲ႕ထာဝရ ရည္ရြယ္ခ်က္ အတြက္ ေမြးဖြားလာတာ။
ပထမအဆင့္မွာ ကြဲျပားေနေပမဲ့ ေနာက္အဆင့္ေရာက္ေတာ့ ေပါင္းစည္းျပည့္စံုသြားမယ္။ ဒါဟာ သက္ရွိတုိ႔ရဲ႕ သဘာဝျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဒီသဘာဝ ျဖစ္စဥ္ႀကီးဟာ ေရစီးသလို အၿမဲမျပတ္ စီးေနမွာပဲ။ ဆက္လက္တည္ရွိေနမွာပဲ"
ေဒါက္တာဘားလက္ က စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလုိက္မိသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလး နားမွလည္ပါ့ မလား။ သေဘာ မွ ေပါက္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက သည္ထက္ေတာ့ ပိုၿပီးရွင္းမေျပလိုေတာ့။ ကေလးအေနျဖင့္ သူ ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားပါေစ။ ေတြးေခၚပါေစ။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတုိင္း အတာအထိေတာ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ရွိပါလိမ့္မည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ေဒါက္တာဘားလက္၏မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးဝုိင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ အေတြးဝင္သြားၿပီ။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ ေဒါက္တာဘားလက္က ခရစၥတိုဖာ ကေလး၏ အမူအရာကိုၾကည့္၍ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္မိသည္။
႐ုတ္တရက္ သတိရသျဖင့္ ေဒါက္တာဘားလက္က ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
"ကုိင္း… ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၾကာေရာေပါ့ ဟုတ္လား။ ငါလည္း အိမ္ကို ေစာေစာျပန္စရာရွိေသးတယ္။ ဒီေန႔က ဆရာႀကီး ကေတာ္ ေမြးေန႔ကြဲ႕၊ ေမြးေန႔မွာ တို႔လင္မယား ညစာ အတူစားရမယ္"
ခရစၥတိုဖာ ကလည္း ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးအား ဦးညႊတ္အ႐ုိအေသျပဳကာ အခန္းထဲ မွ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။
ထိုေန႔ ညစာစားပြဲတြင္ ေဒါက္တာဘားလက္က ဇနီးသည္အား ရင္ထိုးလက္ေဆာင္ေပးၿပီးေနာက္ ခရစၥ တိုဖာကေလး အေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ မစၥက္ဘားလက္က စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္။
"ကေလး အျဖစ္ကေတာ့ အဲဒီအတုိင္းပဲကြ။ ေတာ္ေတာ္လည္း သနားစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ"
ေဒါက္တာဘားလက္က ယင္းသုိ႔ ေျပာၿပီး သူ႔စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္သည္။
"ဒါဆို ဒီကေလးဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ရွင္းေနၿပီပဲ ေမာင္။ ခရစၥဝင္းတားက ဒီကေလးရဲ႕အေဖပဲေပါ့။ ဒီအျဖစ္က ကိုရီးယားစစ္ အတြင္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါ မဆန္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔… ကၽြန္မ မရွင္းလုိ႔ တစ္ခု ေမးပါရေစဦး။ ဒီကေလးက ဒီႏုိင္ငံကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။ ဒါ ဟာ အဓိက အခ်က္ပဲ ေမာင္။ ဒါလည္း ရွင္းေတာ့ ရွင္းေနၿပီသားပါ။ ဒီကေလးက အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာ မွ ဒီကိုေရာက္ လာတာကိုး။ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေဟာင္းအျဖစ္ အေရြးခံေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပဲ ဒီကေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ေမြးလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္မ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး လား ဟင္"
ေဒါက္တာဘားလက္က ဇနီးသည္၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ စဥ္းစဥ္းစားစား အမူအရာျဖင့္ ေမးလုိက္ သည္။
"အဲဒီေတာ့ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလို ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္က အဲဒီလိုကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးလုိက္တယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလိုဆုိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ"
"အဲဒီလို ဆုိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ ဟုတ္လား။ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ ေမာင္။ အကုန္လံုး မီးေတာက္ ကုန္မွာေပါ့၊ အခ်ိန္အခါက စကားေျပာတယ္… ေမာင္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ မစၥတာဝင္းတားအတြက္ ႀကဳိးတန္းေပၚေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္။ ထစ္ခနဲ တစ္ခုခုမွားသြားရင္ ႀကဳိးတန္းေပၚက တစ္ခါတည္း ဗုန္း ခနဲ က်သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္လို႔ သူ အေရြးခံရရင္ရင္ သူ႔မွာ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ သားကေလး တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္လို႔ ျပည္သူေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ သူ ႐ႈံးသြားရင္ေတာ့… ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ မ႐ႈံးႏုိင္ဘူးဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ အတပ္ ေျပာရဲပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးက သူ႔ဘက္ အားလံုးညႊတ္ေနၾကၿပီ။ သူက စကားေျပာကလည္း အလြန္ ေကာင္းတဲ့လူ။ သတင္းစာေတြကလည္း သူ႔မိန္းခြန္းေတြကိုပဲ အသားေပးၿပီး တခမ္းတနားေဖာ္ျပေနၾက တယ္ မဟုတ္လား"
ေဒါက္တာဘားလက္၏ မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။
"အဲဒီေတာ့… ဒီကေလးရဲ႕အနာဂတ္က ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ"
"ဒါေတာ့ ႀကဳိေျပာဖုိ႔ အခက္သားပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ဖံုးထား လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ ေမာင္"
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ႔အခန္းထဲတြင္ထုိင္ကာ သူ႔ဘဝအေျခအေန ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေန သည္။ ေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားႏွင့္ မေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာၾကည့္ေနသည္။
ယခုအခ်ိန္ တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ စားေရးေသာက္ေရးလည္း မပူရ။ ပညာလည္း သင္ေနရၿပီ။ အဝတ္အစား ဆိုလွ်င္ လည္း တစ္ပံုႀကီး။ မိတ္ေတြအေပါင္းအသင္းေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ အားကစားမ်ဳိးစံုကိုလည္း ႀကဳိက္သလို ကစားႏုိင္ သည္။ ဆရာေတြကလည္း သူ႔အေပၚတြင္ အလြန္ေကာင္းၾကသည္။ ဆရာႀကီး ဆိုတာကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ေကာင္း လုိက္တာမွ အေဖအရင္းတမွ် ေကာင္းသည္။ သူက သူ႔အေဖ သာျဖစ္လုိက္ပါေတာ့ ဟုပင္ ဆုေတာင္းမိသည္။
သည္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး သည္လိုအေဖအရင္းတမွ် ေကာင္းေသာ ဆရာႀကီးလက္ေအာက္တြင္ ပညာဆည္းပူးေနရသည္မွာ သူ႔အဖုိ႔ ကံေကာင္းေလစြ။
သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖအရင္းအေၾကာင္း ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစားရျပန္သည္။ သူက သူ႔အေဖကို အလြန္ခ်စ္သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အရြယ္ကလည္း အလြန္တင္သည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းေသာ အေဖမ်ဳိးပင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖကို သူ ခ်စ္ခင္မိသလို သူ႔ကို သူ႔အေဖက ခ်စ္ခင္သည္ဟု မထင္။ သည္လိုဆို သူ႔မိခင္ရွိရာ ကိုရီးယားကိုပဲ ျပန္ သြားရေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသး။ မျဖစ္ေသး။ သည္အတုိင္းလည္းမျဖစ္ေသး။ သူ႔ေမေမကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ပံုမရ။
သူ ငယ္ငယ္က ဘဝကို ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေမေမက သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ခဲ့သလို ထင္ရသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာေတာ့ သူ႔အေပၚ တစ္မ်ဳိး ဆက္ဆံလာသည္။ အေမလို မဆက္ဆံေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံ ရက္ရက္စက္စက္ပင္ ဆက္ဆံလာတတ္သည္။ ႐ုိက္လား ပုတ္လားပင္ လုပ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔ကို မခ်စ္ပါလား။
သည္ႏုိင္ငံမွာက်ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွလည္း ႐ုိက္လားပုတ္လား မလုပ္ၾက။ ျပန္သြားပါလုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ် မေမာင္းထုတ္ၾက။ အားလံုးကပင္ သူ႔ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဆက္ဆံၾကသည္။
ၿပီးေတာ့… ေဖေဖ၏မိန္းမ။ ေဖေဖ၏မိန္းမကို သူက အေမအရင္းလို သေဘာထားၿပီး "ေမေမ" လုိ႔ပဲ ေခၚခ်င္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေဖေဖ့မိန္းမက ယင္းသို႔ အေခၚခံခ်င္ပံုမရ။ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာဟန္ျပေပမဲ့ သူႏွင့္ နီးစပ္မႈ မရွိ။
တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့မိန္းမက သူႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္တာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ ဘာမွဆုိင္တာ မဟုတ္။
သည္ေတာ့ သည္ေဖေဖႏွင့္ သည္မိန္းမၾကားတြင္ သူက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိေနသလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေနရပါ့မလဲ။
သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနၾကမွန္းလည္း မသိ။ စာမေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီ။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝက အေမွာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လိုပါကလား။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ယင္းသို႔ ဆုိ႔ဆို႔နင့္နင့္ ေတြးေတာေနခုိက္တြင္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေနဝန္းႀကီး သည္ အေဝးတစ္ေနရာမွ ေတာင္စြယ္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ေလာကလံုးကို အေမွာင္ထုက ၿခဳံ လႊမ္းလုိက္ေလသည္။
ေနေရာင္ေပ်ာက္၍ အေမွာင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေလာ္ရာသည္ မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ စိမ္ေျပနေျပ ထုိင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနေလသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ယခုလို ေအးေအးလူလူ နားနား ေနေန အားလပ္ခ်ိန္မ်ဳိးကို သူမအေနျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္အတူ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲမ်ားသို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ တက္ေနရသ ျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္ အလုပ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလို နာရီပုိင္းကေလးမွ် ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကုိယ္ ေအးေအးေဆးေဆး နားခြင့္ရသည္ကို ပင္ သူမအေနျဖင့္ ဝမ္းသာမဆံုး ျဖစ္မိရသည္။
ဆက္ရန္
.
သူမသည္ ခရစၥတိုဖာကေလးထံသုိ႔လည္း ေနာက္ထပ္မသြားေတာ့။ သတင္းဦး သတင္းထူးကို ကတြတ္ ေပါက္ က ဗ်ဳိင္းေစာင့္ သလို ေစာင့္ေနၾကေသာ သတင္းစာဆရာမ်ား သတင္းနံ႔ မရႏုိင္ေအာင္ လိပ္စာႏွင့္ လက္မွတ္ မပါေသာ ပို႔စကတ္မ်ားကိုသာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ပို႔ေနရေတာ့သည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ရာသီ သုိ႔ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ မၾကာမီ တြင္ ႏုိဝင္ဘာလထဲသုိ႔ ေရာက္လာေပတာ့မည္။ ေျမျပင္ တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနၿပီ။ သစ္ရြက္ေတြ ဝါၾကန္႔လာၾကၿပီး စိမ့္ေအးေသာ ေလထဲတြင္ ပ်ံ ဝဲေနၾကၿပီ။
ရာသီေတြ ေျပာင္းလာသလို ခရစၥ၏အေျခအေနကလည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ သူ႔အမူအရာသည္ ယခင္ကလို ၾကည္ၾကည္ရႊင္ရႊင္ မရွိေတာ့သည္ကုိ ေလာ္ရာ သတိျပဳလာမိသည္။ သူသည္ ေရြးေကာက္ ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဘာမင္းႏွင့္ ေခါင္းခ်င္း႐ုိက္ကာ ေနထြက္မွသည္ သန္းေခါင္ခ်ိန္တုိင္ေအာင္ အလုပ္ေတြ ဖိ လုပ္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ တြင္ အေရးတႀကီး အရိပ္အေရာင္ေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။
ခရစၥ၏အမူအရာ ကို အကဲခတ္ကာ ေလာ္ရာမွာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ႀကီးထြား လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ေတာ့ ေအာင့္မေနႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ သူမက ဖြင့္ေမးေတာ့သည္။
"ေမာင္... ေမာင့္အေျခအေန ၾကည့္ရတာ အရင္ကနဲ႔ မတူသလိုပဲ။ ဘာေတြမ်ား အေရးႀကီးေနသလဲ... ေမာင္။ စိုးရိမ္စရာေတြ မ်ား ရွိေနၿပီလား... ဟင္"
"အိုး... ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာမွစိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာလုိ႔ အလုပ္မ်ားေနတာပါ။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔... ေလာ္ရာ။ ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနကို ရဲရဲရင္ဆုိင္ၾကတာေပါ့။ ဟိုကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ငါ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ ခ်လုိက္ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒီကိစၥအတြက္ ငါ ဘာမွထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ ေလာေလာ ဆယ္ လုပ္စရာ ရွိတာေတြကိုပဲ ဦးစူးမဂၢလုပ္ေတာ့မယ္။ ျပႆနာ ေပၚလာရင္လည္း ေပၚလာတဲ့အတုိင္း ေျဖရွင္းသြားရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါ အေရြးခံရရင္ အမွန္တရားကို ရင္ဆုိင္ပါ့မယ္။ အဲဒါေတာ့ မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ ဘူး။ အခ်ိန္ဆြဲထားေလေလ ပိုဆိုးေလေလ ျဖစ္လိမ့္မယ္" "ဒါနဲ႔... ဘားမင္းကေရာ ဘာေတြေျပာေသးသလဲ... ေမာင္..."
"အစကတည္းက သူ ေျပာေနတာေတြကေတာ့... ထံုးစံအတုိင္းပဲေပါ့။ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးျဖစ္လာ တဲ့အခါ ကုိယ့္ကို ကူညီထားတဲ့ လူေတြကို သင့္ေတာ္တဲ့ရာထူးေတြမွာ ခန္႔ထားဖုိ႔။ သင့္ေတာ္တဲ့ လူေတြ ကို ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ေပးဖုိ႔ကိစၥေတြပဲေပါ့။ အခုဆုိရင္ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲအတြက္ လူေတြ တန္းစီေနၾကၿပီ။ တစ္ပြဲ ကို ေဒၚလာတစ္ေထာင္စားပြဲ။ ပုိက္ဆံအမ်ားဆံုး ေပးထားတဲ့လူေတြကလည္း ထိပ္တန္းရာထူးႀကီးေတြေပးဖုိ႔ အခုတည္း က လက္ျဖန္႔ေတာင္းခံေနၾကၿပီ။ ငါေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ အေလွ်ာ့မေပးဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါကိုေတာ့ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္။
ၿပီးေတာ့... ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို ႐ႈံး႐ႈံးႏုိင္ႏုိင္ ဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္မယ္ဆိုတာလည္း အျပတ္ဆံုးျဖတ္ထားၿပီး ၿပီ။ ေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ဖက္လူေတြက ငါ့အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေတြကို သန္းရွာသလို ရွာ ေနၾကတာ ဆုိတာ မင္းလည္း သိပါတယ္။ ဘာသာေရး၊ အက်င့္စာရိတၱ၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘဝ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲရန္ပံုေငြ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဟာကြက္ကို ပုိက္စိပ္တုိက္ လုိက္ရွာ ေနၾက တယ္။ ေတာ္ေတာ္ရြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရပ္ပဲ။ ဒီႏုိင္ငံက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စစ္ႀကီး ျဖစ္ ေနတဲ့ အခါမွ ဂုဏ္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတာ... ေလာ္ရာ။ အဲဒီေတာ့... မင္းအေနနဲ႔ ငါ့အတြက္ စစ္ ပြဲႀကီးတစ္ခု ဖန္တီးမေပးႏုိင္ဘူးလား"
သူက ရယ္ၿပီး ေျပာသည္။
"ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ငါ့အေနနဲ႔ ေဒၚလာတစ္သန္းေက်ာ္ အကုန္အက်ခံထားတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ငါ့ကုိယ္ပုိင္ ပုိက္ဆံ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ သူတုိ႔စံုစမ္းလုိ႔မရၾကဘူး။ အခုေတာ့ သူတုိ႔က တစ္မ်ဳိး စတန္႔ ထြင္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ ပုိက္ဆံသံုးစြဲတာ ဒီမိုကေရစီ မက်ဘူး ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ငါနဲ႔အၿပဳိင္ ပုဂၢဳိလ္က ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ အဲဒီလို ေႂကြး ေၾကာ္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတဲ့အထိ လုပ္သင့္တာေတြ အားလံုးလုပ္သြား မွာပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲ ကလည္း ရက္ပုိင္းေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္... မဟုတ္လား"
သူတုိ႔ လင္မယား သည္ ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္း လံုးဝ မေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္မွာ ရက္ သတၱပတ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ ယခုလည္း ကေလးအေၾကာင္း လံုးဝမေျပာၾက။ ႏုိင္ငံေရးကိစၥႏွင့္သာ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနၾကေလ သည္။
ေဒါက္တာဘားလက္သည္ ႐ံုးခန္းထဲတြင္ ထုိင္ကာ ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားထံ ပုိ႔ရ မည့္ ပညာရည္ျပကတ္မ်ားကို စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈ႕ေနသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးတြင္ ေက်ာင္းသားကေလး တစ္ရာ့ငါးဆယ္တိတိ ရွိရာ သူက တစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္လံုးသိသည္။ တစ္ေယာက္စီ၏ပညာ အရည္အခ်င္း တိုးတက္မႈ ကိုလည္း အၿမဲတမ္း မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ကာ လုိအပ္သလို ညႊန္ၾကား ဆံုးမသည္။
"ေဒါက္... ေဒါက္..."
႐ံုးခန္းတံခါး ေခါက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။
"ဝင္ခဲ့ပါ..." ဆရာႀကီးက လွမ္းေျပာသည္။
တံခါးပြင့္လာသည္။ တံခါးဝတြင္ ကင္ခရစၥတိုဖာ ရပ္ေနသည္။
အခ်ိန္က ညေနပုိင္း။ ဆရာႀကီးသည္ ယေန႔ ေစာေစာျပန္ရန္ စိတ္ကူးထားသည္။ သူ႔ဇနီး၏ေမြးေန႔ျဖစ္ ၍ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးရန္ အိမ္ျပန္ရမည္ျဖစ္သည္။ "လာေလ... ခရစၥတိုဖာ။ ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ" ခရစၥတိုဖာသည္ ႐ံုးခန္းထဲသုိ႔ ဝင္လာၿပီး စားပြဲစြန္မွ ကုလားထုိင္တြင္ က်ဳိးႏြံစြာ ဝင္ထုိင္သည္။
"ခြင့္ျပဳပါ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ လာတာ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား... ဆရာႀကီး"
သူ အဂၤလိပ္စကား ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ အခ်ိန္တုိအတြင္း အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာ ခဲ့သည္။ ေဒါက္တာဘားလက္ က သည္ကေလး၏အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္သည္။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အက်င့္စာရိတၱ ကိုလည္း သေဘာတူသည္။
"ရပါတယ္... ခရစၥတိုဖာ။ ဘာလို႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရမွာလဲ"
ဆရာႀကီး က ပညာရည္ျပကတ္မ်ားကို ေဘးသုိ႔ ခ်ထားလုိက္ရင္း...
"မင္း အမွတ္စာရင္းကို ငါ ခုပဲ ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ငါ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့... သမုိင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ မွာ နည္းနည္းအမွတ္ နည္းေနေသးတယ္။ သခ်ၤာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ က သခ်ၤာကို သိပ္ၿပီး ႀကဳိက္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ အခု ကၽြန္ေတာ္လာတာက ေနာက္အပတ္ က်ရင္ သိပၸံယူ လို႔ ရပါ့မလားလုိ႔ပါ... ဆရာႀကီး"
ေဒါက္တာဘားလက္က မ်က္ခံုးခ်ီလုိက္ၿပီး...
"တို႔က ဘာသာရပ္ တိုးသင္တာကို ဒုတိယႏွစ္မွ လုပ္ေပးေလ့ရွိတယ္ကြယ့္"
"ကၽြန္ေတာ္ က သိပၸံကို သိပ္ၿပီး သေဘာက်လုိ႔ပါ ဆရာႀကီး"
"မင္းက ဘာသိပၸံကို သေဘာက်တာလဲ"
"႐ူပေဗဒပါ ခင္ဗ်ား"
ေဒါက္တာဘားလက္က ကုိယ္ကို ကုလားထုိင္တြင္ ေနာက္ပစ္မွီလုိက္ရင္း…
"မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပါ ခင္ဗ်ား" "ဒါနဲ႔ မင္း ဒီေက်ာင္းေရာက္ၿပီးမွ ေမြးေန႔နဲ႔ ႀကံဳၿပီးၿပီလား" "ႀကံဳၿပီးပါၿပီ ဆရာႀကီး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပါ" "ဒီေတာ့ တုိ႔လည္း ဘာမွမသိလုိက္ရပါလား" "ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးပါဘူး ဆရာႀကီး"
"အဲဒါ မင္း မွားတာေပါ့။ တုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမြးေန႔ကို အၿမဲတမ္း သိခ်င္တယ္။ ဒါမွ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးႏုိင္ေတာ့ မွာေပါ့။ တုိ႔ေက်ာင္းက စားဖိုမွဴး မစၥက္ဘက္တယ္က ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ လုပ္ ရာမွာ အလြန္ေတာ္ တယ္ကြယ့္။ ကဲ… ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ငါ့ကိုအသိေပးဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ ၾကားလား။ ဒါနဲ႔ မင္း ေမြးေန႔ ေျပာပါဦး။ ငါ မွတ္ထားပါရေစ" "ေအာက္တိုဘာလ (၂၆) ရက္ပါ။ ဆရာႀကီး"
မိသားစုအေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္မွ် မေျပာၾက။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ နားလည္စြာျဖင့္ မေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ခရစၥတိုဖာ က ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းစြာျဖင့္ ထုိင္ေနသည္။
သူသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေသးပံုရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာရမွာကို ေျပာမထြက္ ျဖစ္ေနပံုမ်ဳိးလည္း ေပၚ လြင္ေနသည္။ "ကဲ… ေနာက္ ဘာကိစၥရွိေသးသလဲ ခရစၥတိုဖာ" ဆရာႀကီးက အလုိက္သိစြာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့… ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ ဆရာႀကီး"
"ေျပာပါ… ဘာအေၾကာင္းလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းပါ ဆရာႀကီး"
"မင္းအေၾကာင္း ဘာေျပာမလုိ႔လဲ"
ခရစၥတိုဖာက မ်က္ခံုး အနည္းငယ္ ခ်ီလုိက္ၿပီး…
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူလဲ ဆရာႀကီး"
ဆရာႀကီးက ခရစၥတိုဖာအား အတန္ၾကာမွ် ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
"မင္းက ဘယ္သူရမွာလဲ။ ငါ့တပည့္ပဲေပါ့ကြယ္"
"အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနန႔ဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ား"
ဆရာႀကီးက ေမးေစ့ကိုလက္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ သူ ဘယ္လိုေျဖရပါ့။
"ကဲ ငါ ေမးတယ္။ မင္းပဲ ေျဖစမ္းပါဦး။ မင္း ဘယ္သူလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး ဆရာႀကီး။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕သားလုိ႕ ထင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာႀကီး သိတဲ့အတုိင္း ေဖေဖ့နာမည္က ဝင္းတားပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမရဲ႕သားပဲလား မသိပါဘူး။ ေမေမ့ နာမည္က ကင္ဆြန္ယာ ပါ ခင္ဗ်ား"
"မင္းေမေမ က ဘယ္မွာေနသလဲ ခရစၥတိုဖာ"
"ကိုးရီးယားမွာ ေနပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ေမေမက ကိုရီးယားသူပါ"
"ကဲ… မင္းေမေမ့အေၾကာင္း ငါ့ကို ေျပာျပပါဦး"
ခရစၥတိုဖာ ၏မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးျဖာလႊမ္းသြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းပဲ သိပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ဆုိရင္ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမ အရင္းပါ။ ေမေမဟာ ေခ်ာလည္း သိပ္ၿပီး ေခ်ာပါတယ္။ ကိုရီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘြားဘြား လည္း ရွိပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ေမေမပါ။ အသက္ႀကီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေကာင္းေတာ့မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏ က်ိန္ဆဲ ပါတယ္။ ႐ုိက္လည္း ႐ုိက္ပါတယ္။ အစာမ်ားမ်ား စားရင္လည္း အၿမဲတမ္း ဆူပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ ဘြားဘြား လုိ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ေအးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါ တေလေတာ့…"
သူက ေခါင္းကို ခါယမ္းရင္း စကားကိုျဖတ္ထားလုိက္သည္။ ေဒါက္တာဘားလက္က ခ်ဳိသာေအးေဆး ေသာ အသံျဖင့္… "လုပ္ပါဦးကြယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့… ဘာျဖစ္သလဲ"
ခရစၥတိုဖာက မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲလုိက္ၿပီးေတာ့မွ… "ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနသလိုပဲ ဆရာႀကီး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ ဘူး" "အေမအရင္းက ကုိယ့္သားေလးကို မုန္းမတဲ့လား ကြယ္။ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး"
ေဒါက္တာဘားလက္က ကေလး၏ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေသာ္လည္း မသိဟန္ေဆာင္ ေျပာ လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖလို အေမရိကန္ျဖစ္ေနလုိ႔ ထင္တာပဲ။ ကိုရီးယားမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္ လူမ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာလူမ်ဳိးလဲမသိပါဘူး။ ကိုရီး ယားလူမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုရီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြက "မ်က္ျပဴးကေလး"လုိ႔ ေခၚ ၾကပါတယ္။ ဒီမွာက်ေတာ့ "ငေစြကေလး"တဲ့"
"အဲဒီလို ဘယ္သူေတြက ေခၚသလဲ"
"တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေခၚခ်င္သလို ေခၚၾကပါေစ ဆရာႀကီး၊ ကိစၥမရွိပါ ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မဆိုးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာပဲ သိခ်င္ပါ တယ္ ဆရာႀကီး" ေဒါက္တာဘားလက္၏ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ျခင္း ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို သိသိသာသာ ခံစားလုိက္ရသည္။
ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔႐ံုးခန္းထဲသို႔ ေက်ာင္းသားကေလးေတြ အမ်ားႀကီး လာဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကေလး ၏ခံစားခ်က္က ပို၍ ျပင္းထန္လိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးမိသည္။
သည္ကေလး နားလည္ေအာင္ သူ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရွင္းျပရပါမည္နည္း။ သူကုိယ္တုိင္လည္း သည္ ကေလးလိုပင္ ခံစားေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။
"မင္းက သိပၸံပညာ စိတ္ဝင္စားတယ္ မဟုတ္လား… ခရစၥတိုဖာ။ အဲဒီေတာ့… မင္းကို ငါ သိပၸံပညာ စကားနဲ႔ပဲ ရွင္းျပမယ္။ ဇီဝေဗဒသေဘာနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ သဘာဝသိပၸံပညာရပ္အရဆုိရင္ အလြန္အဖိုးတန္ တဲ့၊ အလြန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ သတၱဝါေတြရွိတယ္… ခရစၥတိုဖာ။ အဲဒီသတၱဝါေတြဟာ သက္ရွိ မ်ဳိးပြားသစ္ေတြပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝအရ ေျပာင္းလဲတတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔… ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာ နားလည္သလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစကားလံုးကို အဘိဓာန္ထဲမွာ ၾကည့္ဖူးပါတယ္"
"ေအး… ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ သတၱဝါေတြဟာ သစ္သီးသစ္ရြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ ေနရတဲ့အခါ သူတုိ႔လည္း သစ္သီးသစ္ရြက္လိုပဲ ရွင္သန္လႈပ္ရွားၾကတယ္။ တစ္ခါ သက္ရွိသတၱဝါေတြရဲ႕ပတ္ဝန္း က်င္ထဲ မွာ ေနရျပန္ေတာ့လည္း သက္ရွိသတၱဝါေတြလိုပဲ ရွင္သန္လႈပ္ရွားၾကျပန္တယ္။ ဒီသတၱဝါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မစၥက္ဝင္းတား က ပါရဂူတစ္ေယာက္လို႔ ငါ သိရတယ္။ မင္း သိပၸံပညာဝါသနာပါတဲ့ အေကာင္း သူ႔ကို ေျပျပ ဖူးသလား။ ေအး… ကိစၥမရွိပါဘူး။ မေျပာျပဖူးဘူးဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ငါ ေျပာ ခ်င္တာက ဒီသတၱဝါေတြဟာ သူတုိ႔ေရာက္ရွိေန တဲ့ ေနရာဌာန။ သူတုိ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အလုိက္ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုတာ မင္း သိရၿပီ… ေနာ္။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ ငါ ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ပုစဥ္းေကာင္ဆုိပါေတာ့။ မင္း ပုစဥ္းေကာင္ကို သိသလား" "သိပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ကိုရီးယား မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္"
"ေအး… ဒီမွာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီပုစဥ္းေတြ ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့ အခါ ေရထဲကစၿပီး သက္ရွင္ျဖစ္ေပၚလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေရသတၱဝါ လို႔ပဲ ေခၚရလိမ့္ မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေသးဘူး။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဒီအေကာင္ေတြ ဟာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကေန ၿပီး ပ်ံထြက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕အေရခြံကို လဲလုိက္ၾကတဲ့အခါ အေတာင္ေတြ ေပၚလာၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတုိ႔မွာ အေတာင္မရွိၾကဘူး။ အေတာင္ေပါက္ လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ တစ္ခါတည္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ပ်ံတက္ၿပီး ကုန္းေပၚမွာ ပ်ံဝဲက်က္စားေနၾကေတာတာပဲ။ ေရထဲကို ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မသြားၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ငါ ဆိုလိုတာက ေနရာတကာမွာ သဘာဝ တရားအေလ်ာက္ တန္းဖိုးရွိတဲ့ သတၱဝါေတြ ရွိေနၾကတယ္။ မ်ဳိးပြားသစ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာေဒသ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေလ်ာက္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုတာပဲ။ သိပၸံစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သူတုိ႔ကို အစပ္သတၱဝါေတြ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ။ တုိ႔လူသားေတြလည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို လုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတုိးတက္ၾကတာပဲကြယ့္။ ေစာေစာက တန္ဖိုး ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြဆိုၿပီး ငါ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္ လုိ႔ တန္ဖိုးရွိသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔သဘာဝအေလ်ာက္။ မ်ဳိးပြားသစ္အလ်ာက္ ၿပီးျပည့္စံုစြာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာတဲ့ သတၱဝါေတြျဖစ္လုိ႔ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ေျပာရ တာပဲ။ အဲဒီေတာ့… ေလာကမွာ ဘယ္သက္ရွိသတၱဝါေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မ်ဳိးပြားအေလ်ာက္၊ သူ႔သဘာဝ အေလ်ာက္ တန္ဖိုးရွိတာခ်ည္းပဲ… ခရစၥတိုဖာ။ အမ်ဳိးအစား ကြဲျပားတာက အဓိက မက်ဘူး။ အၿမဲတမ္း လည္း မဟုတ္ဘူး"
"ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကမာၻတစ္ဝန္းလံုး မွာ၊ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ မင္းလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာၾကလိမ့္မယ္။ မ်ားလြန္းလုိ႔ နာမည္ေပးဖုိ႔ေတာင္ မတတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားရဲ႕ျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဘယ္သူမွတားလုိ႔ မရဘူူး။ အဲဒီ ေတာ့ မင္း သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အေရးပါတယ္။ အႏွစ္သာရ ရွိတယ္။ မင္းအေနနဲ႔ အခုလို အစပ္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘယ္လိုေမြးဖြားလာတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါ မေျပာ တတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုတာေတာ့ မင္းရဲ႕ေနာက္ခံဘဝအေၾကာင္း ငါက ဘာမွမသိလုိ႔ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မင္း သိလာရပါလိ့မ္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ မင္းကိုယ္မင္း တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္။ အေရးပါ တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဆိုတာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားေစခ်င္ တယ္။ မင္းဟာ အလကား ေမြးဖြားလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ေမြးဖြားလာတာ။ သဘာဝတရားရဲ႕ထာဝရ ရည္ရြယ္ခ်က္ အတြက္ ေမြးဖြားလာတာ။
ပထမအဆင့္မွာ ကြဲျပားေနေပမဲ့ ေနာက္အဆင့္ေရာက္ေတာ့ ေပါင္းစည္းျပည့္စံုသြားမယ္။ ဒါဟာ သက္ရွိတုိ႔ရဲ႕ သဘာဝျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဒီသဘာဝ ျဖစ္စဥ္ႀကီးဟာ ေရစီးသလို အၿမဲမျပတ္ စီးေနမွာပဲ။ ဆက္လက္တည္ရွိေနမွာပဲ"
ေဒါက္တာဘားလက္ က စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလုိက္မိသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလး နားမွလည္ပါ့ မလား။ သေဘာ မွ ေပါက္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက သည္ထက္ေတာ့ ပိုၿပီးရွင္းမေျပလိုေတာ့။ ကေလးအေနျဖင့္ သူ ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားပါေစ။ ေတြးေခၚပါေစ။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတုိင္း အတာအထိေတာ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ရွိပါလိမ့္မည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ေဒါက္တာဘားလက္၏မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးဝုိင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ အေတြးဝင္သြားၿပီ။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ ေဒါက္တာဘားလက္က ခရစၥတိုဖာ ကေလး၏ အမူအရာကိုၾကည့္၍ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္မိသည္။
႐ုတ္တရက္ သတိရသျဖင့္ ေဒါက္တာဘားလက္က ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
"ကုိင္း… ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၾကာေရာေပါ့ ဟုတ္လား။ ငါလည္း အိမ္ကို ေစာေစာျပန္စရာရွိေသးတယ္။ ဒီေန႔က ဆရာႀကီး ကေတာ္ ေမြးေန႔ကြဲ႕၊ ေမြးေန႔မွာ တို႔လင္မယား ညစာ အတူစားရမယ္"
ခရစၥတိုဖာ ကလည္း ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးအား ဦးညႊတ္အ႐ုိအေသျပဳကာ အခန္းထဲ မွ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။
ထိုေန႔ ညစာစားပြဲတြင္ ေဒါက္တာဘားလက္က ဇနီးသည္အား ရင္ထိုးလက္ေဆာင္ေပးၿပီးေနာက္ ခရစၥ တိုဖာကေလး အေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ မစၥက္ဘားလက္က စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္။
"ကေလး အျဖစ္ကေတာ့ အဲဒီအတုိင္းပဲကြ။ ေတာ္ေတာ္လည္း သနားစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ"
ေဒါက္တာဘားလက္က ယင္းသုိ႔ ေျပာၿပီး သူ႔စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္သည္။
"ဒါဆို ဒီကေလးဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ရွင္းေနၿပီပဲ ေမာင္။ ခရစၥဝင္းတားက ဒီကေလးရဲ႕အေဖပဲေပါ့။ ဒီအျဖစ္က ကိုရီးယားစစ္ အတြင္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါ မဆန္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔… ကၽြန္မ မရွင္းလုိ႔ တစ္ခု ေမးပါရေစဦး။ ဒီကေလးက ဒီႏုိင္ငံကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။ ဒါ ဟာ အဓိက အခ်က္ပဲ ေမာင္။ ဒါလည္း ရွင္းေတာ့ ရွင္းေနၿပီသားပါ။ ဒီကေလးက အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာ မွ ဒီကိုေရာက္ လာတာကိုး။ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေဟာင္းအျဖစ္ အေရြးခံေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပဲ ဒီကေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ေမြးလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္မ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး လား ဟင္"
ေဒါက္တာဘားလက္က ဇနီးသည္၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ စဥ္းစဥ္းစားစား အမူအရာျဖင့္ ေမးလုိက္ သည္။
"အဲဒီေတာ့ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလို ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္က အဲဒီလိုကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးလုိက္တယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလိုဆုိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ"
"အဲဒီလို ဆုိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ ဟုတ္လား။ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ ေမာင္။ အကုန္လံုး မီးေတာက္ ကုန္မွာေပါ့၊ အခ်ိန္အခါက စကားေျပာတယ္… ေမာင္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ မစၥတာဝင္းတားအတြက္ ႀကဳိးတန္းေပၚေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္။ ထစ္ခနဲ တစ္ခုခုမွားသြားရင္ ႀကဳိးတန္းေပၚက တစ္ခါတည္း ဗုန္း ခနဲ က်သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္လို႔ သူ အေရြးခံရရင္ရင္ သူ႔မွာ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ သားကေလး တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္လို႔ ျပည္သူေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ သူ ႐ႈံးသြားရင္ေတာ့… ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ မ႐ႈံးႏုိင္ဘူးဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ အတပ္ ေျပာရဲပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးက သူ႔ဘက္ အားလံုးညႊတ္ေနၾကၿပီ။ သူက စကားေျပာကလည္း အလြန္ ေကာင္းတဲ့လူ။ သတင္းစာေတြကလည္း သူ႔မိန္းခြန္းေတြကိုပဲ အသားေပးၿပီး တခမ္းတနားေဖာ္ျပေနၾက တယ္ မဟုတ္လား"
ေဒါက္တာဘားလက္၏ မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။
"အဲဒီေတာ့… ဒီကေလးရဲ႕အနာဂတ္က ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္သလဲ"
"ဒါေတာ့ ႀကဳိေျပာဖုိ႔ အခက္သားပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ဖံုးထား လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ ေမာင္"
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ႔အခန္းထဲတြင္ထုိင္ကာ သူ႔ဘဝအေျခအေန ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေန သည္။ ေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားႏွင့္ မေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာၾကည့္ေနသည္။
ယခုအခ်ိန္ တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ စားေရးေသာက္ေရးလည္း မပူရ။ ပညာလည္း သင္ေနရၿပီ။ အဝတ္အစား ဆိုလွ်င္ လည္း တစ္ပံုႀကီး။ မိတ္ေတြအေပါင္းအသင္းေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ အားကစားမ်ဳိးစံုကိုလည္း ႀကဳိက္သလို ကစားႏုိင္ သည္။ ဆရာေတြကလည္း သူ႔အေပၚတြင္ အလြန္ေကာင္းၾကသည္။ ဆရာႀကီး ဆိုတာကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ေကာင္း လုိက္တာမွ အေဖအရင္းတမွ် ေကာင္းသည္။ သူက သူ႔အေဖ သာျဖစ္လုိက္ပါေတာ့ ဟုပင္ ဆုေတာင္းမိသည္။
သည္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး သည္လိုအေဖအရင္းတမွ် ေကာင္းေသာ ဆရာႀကီးလက္ေအာက္တြင္ ပညာဆည္းပူးေနရသည္မွာ သူ႔အဖုိ႔ ကံေကာင္းေလစြ။
သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖအရင္းအေၾကာင္း ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစားရျပန္သည္။ သူက သူ႔အေဖကို အလြန္ခ်စ္သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အရြယ္ကလည္း အလြန္တင္သည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းေသာ အေဖမ်ဳိးပင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖကို သူ ခ်စ္ခင္မိသလို သူ႔ကို သူ႔အေဖက ခ်စ္ခင္သည္ဟု မထင္။ သည္လိုဆို သူ႔မိခင္ရွိရာ ကိုရီးယားကိုပဲ ျပန္ သြားရေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသး။ မျဖစ္ေသး။ သည္အတုိင္းလည္းမျဖစ္ေသး။ သူ႔ေမေမကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ပံုမရ။
သူ ငယ္ငယ္က ဘဝကို ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေမေမက သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ခဲ့သလို ထင္ရသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာေတာ့ သူ႔အေပၚ တစ္မ်ဳိး ဆက္ဆံလာသည္။ အေမလို မဆက္ဆံေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံ ရက္ရက္စက္စက္ပင္ ဆက္ဆံလာတတ္သည္။ ႐ုိက္လား ပုတ္လားပင္ လုပ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔ကို မခ်စ္ပါလား။
သည္ႏုိင္ငံမွာက်ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွလည္း ႐ုိက္လားပုတ္လား မလုပ္ၾက။ ျပန္သြားပါလုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ် မေမာင္းထုတ္ၾက။ အားလံုးကပင္ သူ႔ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဆက္ဆံၾကသည္။
ၿပီးေတာ့… ေဖေဖ၏မိန္းမ။ ေဖေဖ၏မိန္းမကို သူက အေမအရင္းလို သေဘာထားၿပီး "ေမေမ" လုိ႔ပဲ ေခၚခ်င္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေဖေဖ့မိန္းမက ယင္းသို႔ အေခၚခံခ်င္ပံုမရ။ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာဟန္ျပေပမဲ့ သူႏွင့္ နီးစပ္မႈ မရွိ။
တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့မိန္းမက သူႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္တာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ ဘာမွဆုိင္တာ မဟုတ္။
သည္ေတာ့ သည္ေဖေဖႏွင့္ သည္မိန္းမၾကားတြင္ သူက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိေနသလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေနရပါ့မလဲ။
သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနၾကမွန္းလည္း မသိ။ စာမေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီ။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝက အေမွာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လိုပါကလား။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ယင္းသို႔ ဆုိ႔ဆို႔နင့္နင့္ ေတြးေတာေနခုိက္တြင္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေနဝန္းႀကီး သည္ အေဝးတစ္ေနရာမွ ေတာင္စြယ္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ေလာကလံုးကို အေမွာင္ထုက ၿခဳံ လႊမ္းလုိက္ေလသည္။
ေနေရာင္ေပ်ာက္၍ အေမွာင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေလာ္ရာသည္ မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ စိမ္ေျပနေျပ ထုိင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနေလသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ယခုလို ေအးေအးလူလူ နားနား ေနေန အားလပ္ခ်ိန္မ်ဳိးကို သူမအေနျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္အတူ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲမ်ားသို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ တက္ေနရသ ျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္ အလုပ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလို နာရီပုိင္းကေလးမွ် ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကုိယ္ ေအးေအးေဆးေဆး နားခြင့္ရသည္ကို ပင္ သူမအေနျဖင့္ ဝမ္းသာမဆံုး ျဖစ္မိရသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment