ၿငိမ္းက သက္ပ်င္းေမာကို ခ်လိုက္သည္။ ၿငိမ္းမွာ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ တာဝန္ေတြ ရွိႏွင့္ ေနၿပီ။ ျမစ္ႀကီးဧရာ အတြက္ အေရးဆိုဖို႕ အထက္ျမန္မာျပည္မွာ NGO အဖြဲ႔ေတြစုရံုးမိေနၿပီ။ မိခင္ဧရာဝတီ အတြက္ မီဒီယာသမားမ်ား၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ အတက္ပညာရွင္မ်ား၊ ဓာတ္ပံုသတင္းမ်ား၊ စာေပသမားမ်ား ပါဝင္ လာၾကၿပီ။ ၿငိမ္းတို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္သိမ္းေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားအတြက္ မိခင္ဧရာဝတီသည္ စိတ္ဓာတ္အသစ္ မ်ား စုစည္း ေပးခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤကဲ့သို႔ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္တို႔ျဖင့္ စုေပါင္းအေျဖရွာရန္ ခြန္အားတို႔ကို ျမစ္မင္းဧရာက ျပန္စုစည္းေပးေလၿပီ။ ၿငိမ္းဘက္ က ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးသမွ် ဧရာဝတီရင္ႏွစ္သည္းခ်ာတို႔ႏွင့္ မွ်ေဝခံစားမည္။ နည္းလမ္းရွာမည္။ ေတာင္းဆိုမည္။ ၿငိမ္းရင္သည္ ျပန္၍တည္ၿငိမ္လာသည္။ ကိုေဇာ္မင္း ဆီကို ျပန္လာဖို႔အတြက္ သူ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိေသး။ အေျဖမရွိေသး။ ကိုေဇာ္မင္း က ျမစ္မင္းဧရာဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ျပန္လည္ေတြးေတာ ေငးေမာေန ရွာျပန္ေတာ့ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
...............................................................................................................................................................................................................................
ကိုျမတ္မင္း သူ႔မ်က္လံုးကိုပင္ သူ မယံုႏိုင္။
ေခ်ာင္းေရသည္ သက္ေသာင့္သက္သာ စီးဆင္းေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေခ်ာင္း ကိုျဖတ္၍ တစ္ဖက္ကမ္းမွ သစ္ေတာအုပ္ အစပ္သို႔ ထုိးဆင္းေနသည္။ ဤေနရာကာ သဘာဝတရားတို႔၏ လွပနက္႐ႈိင္းေသာ နယ္ေျမ။ ေရေအာက္ တြင္ ေရႊဝါေရာင္ငါးတို႔က ကူးခတ္ေနသည္။ ေနေရာင္ကို ျပန္၍ အေရာင္ျပန္ေနေသာ ေခ်ာင္းေ၇ သည္ တလွ်ပ္လွ်ပ္ ထေန၏။
ကိုျမတ္မင္းေခ်ာင္းစပ္ သို႔ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းရိုးအထက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အထက္မွ စီးဆင္း လာေသာ ေရတို႔က တလွ်ပ္လွ်ပ္္။ ကိုျမတ္မင္းေခ်ာင္းထဲမွာ ရပ္ေနရင္းပင္ လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ေက်ာက္ခဲျပားျပား တစ္ခ်ပ္ ကို ဆယ္လိုက္သည္။ ေရညႇိ တို႔ ကပ္လိမ္းေနသည့္ ေက်ာက္ျပားသည္ လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ လိုက္ရံုျဖင့္ ေရႊသား မ်ား ကပ္ၿငိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ကိုျမတ္မင္း ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ အပိုင္းျပတ္ေလးကို ထုတ္သည္။ ေခ်ာင္းထဲမွ ဆယ္ ထားေသာ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ႏွင့္ ယွဥ္၍ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ အေတာ္ႀကီးေက်နပ္သြားေတာ့သည္။
ေခ်ာင္းထဲ မွ ေရႊပါေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာမ်ားကို ေကာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေက်ာပိုး အိတ္ျပည့္ေနၿပီး ေရစက္ တို႔ စိုရႊဲေနသည့္တိုင္ သူ မေမာႏိုင္ေသး။ ဂ်ာကင္အကႌ်ကိုခၽြတ္၍ အကႌ်ကိုေပြ႕ၿပီး ရသမွ်ေကာက္ေန သည္။ ေဇာ္ဟိုးရပ္ေန ေသာေတာင္ေၾကာဆီမွ လက္ေခါက္မႈတ္သံ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားေန သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ ဘက္က မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသး။ ေရႊကိုလက္ျဖင့္ ေကာက္ယူႏိုင္ေသာ အရပ္ေဒသသို႔ သူ တကယ္ေရာက္ေနၿပီ။ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္၊ ေရႊေက်ာက္ျပား မ်ားက ေကာက္၍ပင္မကုန္။ သူက ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆက္၍ တက္ရင္း ေကာက္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အိပ္မက္ထဲေရာက္ ေနသူကဲ့သို႔ အငမ္းမရေကာက္ယူေန သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ကမ္းစပ္ တြင္ခ်၍ ဂ်ာကင္ အကႌ်ထဲသို႔ ေကာက္ထည့္ေနသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ ေကာက္ေကာက္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားက မကုန္ႏိုင္ေသး။
လက္ေခါက္မႈတ္သံ ကို ထပ္၍ၾကားရသည္။ သူ ခါးကို မတ္၍ ေဇာဟိုးေနရစ္ခဲ့သည့္ ေတာင္ ေၾကာဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ သူ႕နားထဲမွာ အသံျပင္းျပင္း ၾကားရသလို ထင္မိ၏။ ေရသံ....ေရစီးျပင္းျပင္းသံ။
သူ ေခ်ာင္းရိုး အထက္သို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕မ်က္လုံးကိုပင္ သူမယုံႏိုင္။ မိုးသားတိမ္ လိပ္တို႕က မည္းေမွာင္လာ၏။ ေရစီသံတ တျဖည္းျဖည္း အသံျမည္ဟည္းလာသည္။ သူ ကမ္းစပ္သို႕ ဒေရာေသာပါး ေျပးသည္။ ေျပးေနရင္းမွာပင္ ေရစီးအားက ပို၍ျပင္း ထန္လာ၏။ သူဆက္၍ေျပးသည္။ ဒူးေခါင္းသာသာ ရိွေသာ ေရစီးသည္ ခါးလယ္သို႕ တက္ လာ၏။ ကမ္းမွာ သူႏွင့္ဆယ္လွမ္းခန္႕ က်န္ေသး၏။ သူက ေရစပ္ ဆီသို႕ ဂ်ာကင္အကႌ် ကို လုံးေထြး၍ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒိုင္ဗင္ထိုးကာ ကူး ေတာ့သည္။
ေရစီးသံၾကီး က ပို၍ျမည္ဟည္းလာ၏။
သူကမ္းစပ္သို႕ေရာလာခ်ိန္တြင္ ဆက္၍ေျပးသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ခ်ထားသည့္ ေက်ာ္ပိုး အိတ္ကို သယ္သည္။ ေရစီးသံႏွင့္အတူ မိုးျခိမ္းသံမ်ားၾကားရသည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ ၀န္း က်င္သည္ ခ်က္ ခ်င္းပင္ မည္းေမွာင္လာသည္။ သူဆက္၍ေျပးပါေတာ့သည္။ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္သို႕ ၀င္၍ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ဖက္ကာ ျပားျပား၀ပ္ေနမိသည္။ ေလေရာ မိုးေရာ ျမည္သံဟည္း၍ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ရပ္စဲသြားေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သစ္ပင္ ေအာက္မွ သူျပန္မထြက္ရဲ။
ေလတိုက္သံ၊ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံမ်ား ျငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ေခ်ာင္းေရသည္ အသံသြက္ သြက္ျဖင့္ စီးဆင္းေန၏။ သူ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွ ထြက္လာျပီး ေခ်ာင္းထက္သို႕ မရဲတရဲ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကမ္းစပ္မွာ ဂ်ာကင္အကႌ် ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ေခ်ာင္းေရျပင္သည္ သူ႕ကို ပို၍အ့ံအားသင့္ေစသည္။ သူေတြ႕ ခဲ့ေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား မ်ား မေတြ႕ ရ။ ေခ်ာင္းေရသည္ ေရစီးသန္သန္ျဖင့္ စီးဆင္းေန သည္။ ေခ်ာင္းေရျပင္ ၌ သဲႏုန္းမ်ားျဖင့္ စီးဆင္းေနသည္။
သူ အံအား သင့္စြာျဖင့္ ေနာက္သို႕ ျဖည္းျဖညး္ခ်င္း ဆုတ္လာခဲ့သည္။
ထို႕ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္၍ ေဇာ္ဟိုး ေစာင့္စားေနေသာ ေတာင္ေၾကာဆီသို႕ ေျပး ထြက္လာေတာ့ သည္။ သူေျပးေနရင္းမွပင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို စမ္းၾကည့္ျပန္သည္။ ေရစက္ စက္က်ေနေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ က ေလးလံနင့္ပိုးစြာ ပါလာသည္။
သူဆက္၍ေျပးသည္။ သူေျပးေနရင္းေနာက္ဘက္မွ တေ၀ါေ၀ါျမည္သံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ ရပ္တန္႕ ၍ ေလ့လာၾကည့္သည္။ အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေန၏။ သူအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး လက္ေခါက္ မႈတ္သံကို ၾကား ရသျဖင့္ ျပန္ေျပး လာသည္။ သူ႕ေနာက္မွ တေ၀ါေ၀ါသံမ်ား ၾကားရ၏။ သူမရပ္မနား ဆက္၍ေျပး သည္။ ေခ်ာင္းကူး၀ါးတံတား မွ ၾကားရသည္။ ၀ါးတံတား ကိုျဖတ္၍ သူဆက္ေလွ်ာက္လာ၏။ ေနာက္ဘက္သို႕ လွည့္ မၾကည့္ ရဲေတာ့။
၀ါးတံတား မွာ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာမွ် ရိွသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္ ေရတိမ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ ခုစီးေနသည္။ ၀ါးတံတားတစ္ဖက္ သို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဘက္ ေတာအုပ္ဆီမွ တေ၀ါ ေ၀ါျမည္သံမ်ား ၾကားရျပီး တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာ သြား၏။
သူအေမာမေျဖအား။ ေဇာဟိုး ေစာင့္စားေနမည့္ေနရာသို႕ ဆက္၍ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ တာင္ကတုံးက အနည္းငယ္ျမင့္ သည္။ သူ အားကုန္စိုက္၍ ေျပးတက္ေနဆဲမွာပင္ ေက်ာပိုး အိတ္မွ လက္ကိုင္း တစ္ဖက္က ျပဳတ္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆြဲေပြ႕၍ ေတာင္ကတုံးေပၚသို႕ တက္ေျပး လာေတာ့သည္။ ေဇာ္ဟိုးက သူ႕ကို စိုးရိမ္တၾကီး ၾကည့္ေနေတာ့၏။ ေဇာ္ဟိုးကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႕ ဒူးႏွစ္ဖက္ ညြတ္က်သြားပါေတာ့ သည္။ သူေမာပန္းလြန္းသျဖင့္ အသက္ပင္ေကာင္းစြာ မရွဴႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ေပြ႕လ်က္သား သူလဲက်ရင္းခက္ခဲပင္ပန္းစြာ အသက္ရွဴေနေတာ့သည္။
ေဇာ္ဟိုးက ေက်ာပိုးအိတ္ကို လာေကာက္ယူ၏။ ကိုျမတ္မင္းက လက္ထဲမွာ ေပြ႕လ်က္ သား ဖက္ထား ရင္း ေဇာ္ဟိုး ၏ ဆြဲအားကို မထိန္းႏိုင္။ ေဇာ္ဟိုးက ေက်ာပိုးအိတ္ကို မ ၍ အေလးခ်ိန္ကို တြက္ဆ သည္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ကို ဖြင့္၍ အထဲမွ ေရႊမႈန္မ်ား ကပ္ျငိေနသည့္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကို သြန္ခ် သည္။ အကုန္ သြန္ခ်သည္ေတာ့မဟုတ္။ ေက်ာ ပိုးအိတ္ အေလးခ်ိန္ခံႏိုင္ရည္ရိွသည္အထိ ခ်ိန္ဆျပီး ကိုျမတ္မင္း ထံသို႕ ျပန္ေပးလိုက္၏။ ကိုျမတ္မင္းက ေလးဖက္တြားလ်က္ ပုံခ် ထားေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား မ်ားဆီ သို႕ တိုးလာျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႕ ျပန္ထည့္ရန္ ၾကိဳးစား သည္။ သို႕ေသာ္ ေမာပန္းႏြမ္း လ်သျဖင့္ သူ႕ဆႏၵမျပည့္၀။
"ဒါေတြ ထားခဲ့လိုက္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ဒီေတာထဲက အသက္မေသဘဲ ထြက္ႏိုင္ ဖို႕ ဆိုရင္ ဒါေတြ ထားခဲ့မွ ဗ်။ က်ဳပ္တို႕ ေနာက္ထပ္ ဆက္ရက္ေက်ာ္ ခရီးဆက္ရဦးမွာ။ ဒီအိတ္က တစ္လမ္းလုံး သယ္ရမွာ။ က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္စမ္း ပါ" သူ႕စကား ကို ကုိျမတ္မင္းက ေခါင္းခါသည္။
"က်ဳပ္တို႕ ဒီကျမန္ျမန္ ခရီးဆက္မွျဖစ္မယ္။ ဒီေရႊေတြ ဒီေနရာမွပဲ ၀ွက္ထားခဲ့လို႕ရတယ္။ ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲမွာ ပါေနျပီပဲဗ်ာ။ ေလာဘမၾကီးစမ္းပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႕ေျပာ ေနတာ။ ဒီေတာအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားျမင္ျပီ မဟုတ္လား"
ကိုျမတ္မင္း က မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္သား ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ မိန္းေမာေနသည္။ ေဇာ္ဟိုးစကားကို သူဆက္၍ မျငင္း၀့ံ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို သယ္ရမည့္သူက သူသာျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဟိုးမွာ ရိကၡာအိတ္ကတစ္ဖက္၊ ၾကိဳးေေခြ၊ ၾကိဳးပုခက္ ႏွစ္လုံး၊ ေပါက္ခၽြန္း၊ ေတာင္တက္ ခက္ရင္းခြမ်ားႏွင့္ ေရဘူးကို သယ္ထားရသည္။ နဂိုကပင္ ကတိ ခံထားသည္က မည္သည့္ ေရႊကိုမွ သယ္ေပးမည္ မဟုတ္ဟုေဇာ္ဟိုး ေျပာထားျပီးသားပင္။
"ဒီမွာ ၀ွက္ခဲ့ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား"
ကိုျမတ္မင္းက ေမးျမန္းလိုက္သည္။
ေဇာ္ဟိုးက ေပါက္ခၽြန္းကို ပစ္ခ်ေပးျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းသို႕ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ကိုျမတ္မင္း ေပါက္ခၽြန္းကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားပါေတာ့သည္။
သူအင္အားျပန္စုစည္း၍ သစ္ပင္တစ္ပင္အနီးတြင္ တူးဆြသည္။ ေျမသားက သစ္ရြက္သစ္ ခက္အေဟာင္း မ်ားေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ တူးဆြ၍မလြယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေျမ သားကိုေတြ႕သည္။
သူအားကုန္သုံး၍ တူးဆြသည္။ ေဇာ္ဟိုး ပုံခ်ထားသည့္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ေက်ာက္ျပားမ်ား ကို သယ္ယူရန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေရႊမ်ားကို အရင္သြန္ခ် သည္။ ျပီးမွ ပုံထားေသာ ေရႊ ေက်ာက္ခ်ပ္ေက်ာက္ျပား မ်ားကို ထည့္၍တူးထားေသာ တြင္းဆီသို႕ သယ္ကာ တြင္းထဲသို႕ ထည့္သည္။ ေျမျပန္ ဖို႕သည္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲသို႕ သယ္ယူသြားမည့္ ေရႊေက်ာက္ ခ်ပ္ေက်ာက္ျပားမ်ားကို ထည့္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္ကို သူေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေစရန္ သစ္ပင္၏ ပင္စည္တြင္ ေပါက္ခၽြန္းျဖင့္ ခပ္နက္နက္ေပါက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သစ္ပင္ေနာက္ဘက္သို႕သြား၍ ေပါက္ခၽြန္းရာေပး သည္။ ေက်နပ္ေလာက္သည္အထိ မွတ္သားျပီး ကာမွ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္ သည္။ သစ္ပင္ၾကီးက အျမင့္ေပႏွစ္ဆယ္ေလာက္ တြင္ ေလးခြ ဆုံျဖစ္၍ သစ္ကိုင္းမ်ား ျဖာ ထြက္သြားသည္ကို သူမွတ္ထားမိသည္။ နံေဘးတစ္၀ိုက္မွာ ထိုအပင္မ်ိဳး မေတြ႕ရေခ်။
သူေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မွတ္သားျပီးမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ငါ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ေဇာ္ဟိုး။ ဒါေတြက သဘာ၀တရားမွ မဟုတ္တာ။ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရိွရ မွာေပါ့"
"ဒါေတြ က်ဳပ္ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕ တရုတ္ျပည္ထဲကို ျမန္ျမန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္။ ေနာက္မွာ က်ဳပ္တို႕ကို လိုေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြရိွတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကန္ပိုင္တီးအထိပို႕ေပးမယ္။ ဟိုဘက္ေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားဘာသာ သြားေတာ့"
ေဇာ္ဟိုးစကားေၾကာင့္ ကိုျမတ္မင္း အ့ံအားသင့္သြားသည္။
"တရုတ္ျပည္ကို ျဖတ္သြားရမွာ...ဟုတ္လား"
"က်ဳပ္တို႕ လြတ္ဖို႕ အဲဒီလမ္းပဲ ရိွတယ္။ တရုတ္နယ္စပ္ကေန ကန္ပိုင္တီးကို သြားမယ္။ ျပီးရင္ ၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမယ္။ ၀ိုင္းေမာ္ေရာက္မွ ရန္ကုန္ကိုသြားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ မလိုက္ေသး ဘူး။ ေနာက္က ေကာင္ေတြ နဲ႕ စာရင္းရွင္းဦးမယ္" "၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမွာ" ကိုျမတ္မင္းက ေမးခြန္းထုတ္လာသည္။
"က်ဳပ္တို႕ အခုဆက္သြားရင္ တရုတ္နယ္စပ္ကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီကေန တရုတ္နယ္ထဲ ကို၀င္ျပီး ကန္ပိုင္တီးကို ေရာက္ေအာင္သြားရမွာ။ ဒီလမ္းက က်ဳပ္ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက တရုတ္နယ္ ထဲ ျမန္ျမန္ေရာက္မွ ျဖစ္မွာ။ ေနာက္က ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တို႕သြားတဲ့လမ္းကို ရိပ္မိသြားရင္ ခက္မယ္ဗ်ာ။ သူတို႕ မွာ စကာေျပာစက္ေတြပါရင္ က်ဳပ္တို႕ဘယ္ေလာက္ ေျပးေျပးမလြယ္ဘူး"
ေဇာ္ဟိုး စကားေၾကာင့္ ကိုျမတ္မင္း ပို၍ေသြးလန္႕လာေတာ့သည္။ အရင္ကေတာ့ သူမ ေၾကာက္။ သူ ကိုယ္တိုင္ ေရႊေၾကာသစ္ကို ေတြ႕ရျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ျဖင့္ ေကာက္ယူ လာခဲ့ျပီးမွ သူေတြး၍ေၾကာက္လာသည္။ သည္ေရႊေၾကာမ်ိဳးအတြက္ မည္သူမဆို လူ႕အ သက္တစ္ေခ်ာင္းကို ရွင္းပစ္ရနန္ ၀န္ေလးမည္ မဟုတ္။ သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာလည္း သက္ေသက အျပည့္။
"ေစာေစာက ေခ်ာင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ ေဇာ္ဟိုး"
သူက အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္း ေဇာ္ဟိုး လက္ကိုဆြဲ၍ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ေဇာ္ဟိုးက သူ႕ကို စူးစိုက္၍ၾကည့္သည္။ ေဇာ္ဟိုး အၾကည့္ က စက္ဆုပ္ရြံရွာမႈ အျပည့္။
"မင္း ငါ့ကို အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႕။ ဒါက ငါ့ဘ၀အတြက္တင္မကဘူး။ ငါ့ကုမၸဏီအတြက္ပါ အေရးၾကီးလို႕ ငါလုပ္ရတာ။ ေျမပုံကိုလည္း ငါစိတ္မခ်ဘူး။ ဒီေရႊေၾကာ က ေရစီး အတိုင္း ေလွ်ာက္ေမ်ာေနတာ မို႕လား။ ေခ်ာင္းေရက ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ငါသိခ်င္တယ္၊ ေျပာကြာ"
"ခင္ဗ်ား အသက္မေသေအာင္ လို႕ က်ဳပ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ခဲ့ရတာ ခင္ဗ်ားသိလား။ ေတာင္နတ္သမီးက ခင္ဗ်ား ကို အေသသတ္ခ်င္ေနတာ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္မိသားစု အတြက္ ေတာင္းပန္ထားလို႕ ခင္ဗ်ားမေသတာ"
ကိုျမတ္မင္း က ရယ္သည္။ အားရပါးရ ရယ္သည္။ သူ႕ရယ္သံက ေဇာ္ဟိုးယုံၾကည္ ကိုးကြယ္မႈကို ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္ေန သည္။ ေဇာ္ဟိုးက ခါးၾကားမွေတာတက္ဓားကို ထုတ္၍ လက္ထဲမွာ တင္းတင္းဆုပ္ ထား၏။ သို႕ရာတြင္ သူ႕အေတြး၌ ႏူးကိုျမင္ေယာင္လာ သည္။
အားျဖင့္ လႊဲခုတ္လိုက္ေသာ ဓားခ်က္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ငယ္တစ္ပင္ ထက္ပိုင္းျပတ္သံ ထြက္ေပၚလာ၍ ကုိျမတ္မင္း အံ့အားသင့္ စြာ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူ႕နံေဘးတြင္ ေဇာ္ဟိုး ကဓားကို ဆုပ္ကိုထားဆဲပင္။
"ခင္ဗ်ား တို႕လို ေလာဘ သမားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕နယ္ေျမမွာ ေသြးေတြ လႊမ္းခဲ့ရတယ္၊ ေသနတ္သံေတြ ညံေနတယ္။ လူေတြ ေသေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးတယ္ဆိုတာ ေတာင္ပိုင္နတ္သမီး သိတယ္။ က်ဳပ္ခင္ဗ်ား ကို သတ္ခ်င္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုတာ ေတာင္ပိုင္နတ္သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ကံေကင္း ပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႕ ကေလးက ခင္ဗ်ား လက္ထဲမွာကိုး"
ေဇာ္ဟိုး က မျပယ္ေသးေသာ ေဒါသျဖင့္ သစ္ပင္လက္က်န္ကို ဆက္၍ခုတ္လိုက္သည္။ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္၊ သုံးခ်က္။ သစ္ပင္လက္က်န္ က တစ္ထစ္ျပီး တစ္ထစ္ ျပတ္က်ေန သည္။
"မင္းတို႕ ဒုကၡေရာက္ေနတာ အဲဒါေတြ စြဲလမ္းလို႕ကြ။ မင္းတို႕တစ္နယ္လုံး အဲဒီလို အယူသီးေန လို႕ ေခတ္ေနာက္က်ရတာ၊ ထားပါ။ ငါမင္းနဲ႕ ဆက္မျငင္းေတာ့ဘူး။ မင္းကို ငါ ရန္ကုန္ေရာက္ေအာင္ ေခၚ သြားမယ္။ ျပီးရင္ မင္းတို႕မိသားစုကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ငါထား ေပးမယ္။ မင္း ဒီနယ္ ကို ျပန္လာဖို႕ မလိုဘူး"
"ခင္ဗ်ား ဒီကိုျပန္လာရင္ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးတာပဲ။ ထားပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္အပူ မပါပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ အခုလည္း ကပ္ဆိုက္ေနပါျပီ။ ဒီနယ္ေျမက လြတ္ရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ မထင္နဲ႕"
ေဇာ္ဟိုး ၏ စကားမ်ားကို ကိုျမတ္မင္းက ဂရုမစိုက္ေတာ့။ သူ႕အတြက္ မျမင္ရေသာ အႏၱရာယ္ကို ဂရုစိုက္ေန ဖို႕ထက္ ဒီနယ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႕က ပိုအေရးၾကီးသည္။ ၀ိုင္းေမာ္ ကိုေရာက္လွ်င္ သူလြတ္ေျမာက္ျပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ လွ်င္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား နမူနာကိုယူ၍ အစိုးရထံ တင္ျပမည္။ သူေလွ်ာက္ထား မည့္ ေရႊေၾကာသစ္ အတြက္ လိုက္ စင္ေတာင္းမည္။ အစိုးရဘက္မွ ပူးေပါင္းပါလွ်င္ သူအတြက္.။
ေသနတ္သံ။
ေတာင္ေၾကာဆီမွ ပဲ့တင္ထပ္လာေသာ ေသနတ္သံကို ၾကားရသည္။
ေဇာ္ဟိုးက သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚသို႕ တြယ္ဖက္၍တက္သြားသည္။
ေသနတ္သံမ်ားက အျပန္အလွန္ဆူညံေနသည္။ ေတာတစ္ေတာလုံး ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ေဇာ္ဟိုးက သစ္ပင္ေပၚမွ အကဲခတ္ေနျပီး ျပင္ဆင္းလာေတာ့သည္။
"က်ဳပ္တို႕ ေျပးရေအာင္။ ေအာက္ဖက္မွ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ ေခ်ာင္းေအာက္ဘက္မွာ ဆိုေတာ့ ဒီဘက္ ေရာက္လာ ရင္ မလြယ္ဘူး"
"ဘယ္သူေတြလဲ သိလား" "ေရႊမုဆိုးေတြပဲ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ"
ေဇာ္ဟိုးက စကားေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ကိုျမတ္မင္း က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေပြ႕လ်က္ အေျပးတစ္ပို္င္းလိုက္လာခဲ့ေတာ့၏။
ေလာဟိုက သူ႕လူမ်ားကို မိုင္းဗုံးမ်ား ေထာင္ခိုင္းျပီး သူကိုယ္တိုင္ စနက္တံမ်ားကို လိုက္ စစ္ေဆးေန သည္။ ေစာေစာကပင္ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ျပီးျပီမို႕ ႏွစ္ဖက္စလုံး အကဲခတ္၍ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကဆဲ။ တစ္ဖက္အုပ္စု က ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ဖက္မွာ ေနရာယူ၍ ပစ္ ခတ္ေနျခင္းပင္။ ေခ်ာက္မွာ မက်ယ္၀န္း လွေသာ္လည္း ေတာင္ၾကားႏွစ္ဖက္ ဆက္ေနသည္ မို႕ ၀ါးတံတားကို အသုံးျပဳမွ ကူးလို႕ရသည္။ ေလာဟိုတို႕က တစ္ဖက္ကမ္း မွာ ေရာက္ေနျပီ မို႕၀ါးတံတားကို မိုင္းေထာင္ပစ္ျခင္းပင္။
ေလာဟိုက တျဖည္းျဖည္း ေတာအုပ္ဘက္သို႕ ေရႊ႕ေျပာင္း ဆုတ္ခြာလာျပီး သူ႕လူမ်ားကို အခ်က္ေပးလိုက္၏။ သူ႕လူမ်ား က ေသနတ္သံေပး၍ ေခ်ာက္တစ္ဖက္သို႕ လွမ္းပစ္သည္။ သူတို႕ ဆုတ္ခြဲခဲ့ၾကသည္။ စနက္တံၾကိဳးစ ကို အဆုံးအထိ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး မီးရိႈ႕လိုက္၏။ ေလာဟိုတို႕ တိုက္ခိုက္ေနသည္ကို စု တို႕အုပ္စု က ေတာအုပ္ထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနရ၏။ မိုင္းသည္ စနစ္တံဆုံးသည္ႏွင့္ ျမည္ဟီးေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ၀ါးတံတား မွာ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္၍ ေခ်ာက္ထဲသို႕ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ သူတို႕အုပ္စု ေတာင္ေပၚသို႕ ဆက္၍ တက္လာၾက သည္။ ေနာက္မွ လိုက္လံတိုက္ခိုက္သူမ်ားလည္း ေခ်ာက္တစ္ဖက္ကမ္း၌ က်န္ခဲ့ေလျပီ။ စုက ေျခေထာက္ သက္သာလာျပီမို႕ ရိကၡာအိတ္တစ္အိတ္ကို လြယ္ပိုး၍ လိုက္ေနရသည္။ စိန္ၾကီးတို႕ သုံးေယာက္ မွာလည္း ျခင္းၾကားမ်ား၊ ၾကိဳးေခြမ်ား၊ ယမ္းကတ္ မ်ား၊ က်ည္ဆန္တဲမ်ာ၊ ေရဘူးမ်ားကို သယ္လာၾက သည္။ ေတာကၽြမ္းသူ စိန္ၾကီးပင္လွ်င္ သည္ခရီးလမ္းကို မကၽြမ္းႏိုင္ေတာ့။ ေလာဟိုက ဦးေဆာင္၍ လမ္းညႊန္ေခၚေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
စိန္ၾကီး က သူ႕ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ကို စကားတိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။ စိန္ႀကီးစကာ ေၾကာင့္ သူ႔ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ က ေလာဟိုတို႔အဖြဲ႔ကို အကဲခတ္ေန၏။ စုက သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို လက္ျဖင့္ ေထာက္ရင္း အေမာေျဖေနပါသည္။
"အစ္မ"
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တိုးတိုးေလး ေျပာလာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခအေနေပးရင္ လစ္ေတာ့မယ္။ တရုတ္ျပည္ထဲကို မလိုက္ခ်င္ေတာ့ ဘူး"
စု က အားငယ္စိတ္ျဖင့္ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အစ္မ တို႔ ကုမၸဏီကို အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္"
စုက ဘာမွ မေျပာ။
ေလာဟိုတို႔အုပ္စုက ေတာင္ခါးပန္းဘက္သို႔ ခဲြထြက္၍ လမ္းခရီးကို အကဲခတ္ေနသည္။
"နင္တို႔ သေဘာပဲ" "ေနာက္က တပ္ဖဲြ႕ေတြက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေခ်ာင္အသတ္ခံရမွာ အဲဒါေၾကာင့္ပါ" စု သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသမိ။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စိန္ႀကီးတို႔ ေသြးပ်က္လာသည္ကို သတိထား မိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကခ်င္တပ္ဖဲြ႕မ်ားႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္လွ်င္ ရွင္းဖို႔မလြယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိန္ ႀကီးတို႔ ဆက္၍ မလိုက္လိုေတာ့။ ပထမေတာ့ ကိုျမတ္မင္းႏွင့္ ကိုေဇာ္ဟိုး ကို လိုက္ရမည္မို႔ ဘာျပႆနာမွမရွိ။ ေလာဟိုက တျခားလူမ်ားူကိုပါ သတ္ျဖတ္ၿပီး ထင္ရာ စိုင္းေနသည္။ လမ္းကူးတံတားမ်ားကို မိုင္းခဲြပစ္ေနသည္။ ထိုျပႆနားမ်ားတြင္ စိန္ႀကီးတို႔ ၾကားညပ္ပါ ေနၾကရသည္။
"ျမန္ျမန္ေဟ့၊ ငါတို႔ ျဖတ္လမ္းကေန သြားရမွ။ ကန္ပိုင္တီးကို ေရာက္မွျဖစ္မယ္"
ေလာဟို က လွမ္းေအာ္ေျပာရင္း ေနာက္မွ ပါလာသူမ်ားကို ေဆာ္ၾသေနသည္။ ေတာင္ခါး ပန္းေကြ႕မွာ အေတာ္ ရွည္လ်ားၿပီး လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္၍ ရရံုသာ က်ယ္ဝန္းလွသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္ ေခ်က္၊ နံေဘး တြင္ ေက်ာ္သားနံရံ ခံေန၏။
ဟုက စိန္ႀကီး တို႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလာဟိုက စုကို ျမင္ရသျဖင့္ စိတ္ခ် လက္ခ် ျဖစ္ကာ ေရွ႕သို ႔ဆက္၍ ေလွ်ာက္သြားသည္။ စိန္ႀကီးတို႔ သံုးေယာက္စလံုး ဝန္စည္စလယ္မ်ားကို ပစ္ခ်၍ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ကာ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ေလာဟိုတို႔က သတိမထားမိၾက။ ေတာင္ခါးပန္း၏ အဆံုးတြင္ ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခု စီးဆင္းေနသည္။ ေလာဟိုက မ်က္ႏွာသစ္ရင္း အေမာေျဖေန ၏။ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ စု ေရာက္ ရွိလာခ်ိန္တြင္ ေအာ္သံ စ၍ ၾကားလိုက္ရသည္။
"ေျပးၿပီ၊ ေျပးကုန္ၿပီ"
ေလာဟိုတပည့္ က လွမ္းေအာ္လိုက္ျခင္းပင္။
သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ေလာဟို က စုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စုက ေခ်ာင္းစပ္တြင္ ထိုင္ခ်၍ ေခ်ာင္းေရကို လက္ျဖင့္ ခပ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"ေခြးမ" ေလာဟိုက ထိုင္ရာမွ ေျပးထလာၿပီး စုကို တရၾကမ္း ပစ္တြန္းလိုက္၏။ စု ကိုယ္လံုးမွာ ေခ်ာင္းစပ္မွ ဟပ္ထိုး ေရထဲ သို႔ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ေလာဟိုက ခါးၾကားမွ ေသနတ္ကို ဆဲြထုတ္၍ ခ်ိန္လိုက္သည္။
"ေခြးမ၊ ဒါ နင့္လက္ခ်က္ မဟုတ္လား"
စုက ေရထဲမွာ ပင္ က်ားသစ္မတစ္ေကာင္ လို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္၍ ၾကည့္ေန၏။ ေလာဟို တပည့္ႏွစ္ေယာက္ က ေတာင္ခါးပန္း ဆီသို႔ ေျပးတက္သြားေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က လက္ထဲမွ ေရဘူးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေန ေသာ ေကာင္ေလးက ဒူးေထာက္ေနလ်က္ မွ ေရဘူးကို လွမ္းယူ၍ အဖံုးဖြင့္ကာ တစ္ငံုမွ် ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ နံေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း ကို ေပးလိုက္၏။ ထိုေကာင္းေလး ကလည္းေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ ေရဘူးကို ကိုင္၍ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။ သူတို႕နံ ေဘးမွ စိန္ၾကီး မွာ ေရမေသာက္ႏိုင္ရွာေတာ့။ ၀မ္းဗိုက္တြင္ ပြင့္လ်က္ ေသနတ္ ဒဏ္ရာ ျဖင့္အသက္ငင္ေနေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ က ေရဘူးကို ျပန္မသိမ္းဘဲ ေကာင္းေလးထံမွပင္ ေပးထားလိုက္သည္။
"မင္းတို႕ေျပးလာတာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ"
"သုံးေယာက္ပါ"
"ေကာင္မေလးေကာ"
"သူမပါဘူး ခင္ဗ်၊ ဟိုဘက္ေတာင္ခါးပန္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္"
"သူ႕ကို ဘယ္ေခၚသြားမလို႕လဲ"
"တရုတ္ျပည္ဘက္ လို႕ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ ကန္ပိုင္တီးကေန ၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမွာ"
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနျပီး စကားေျပာစက္ျဖင့္ လွမ္း၍ဆက္ သြယ္လိုက္သည္။
စိန္ၾကီး ထံမွ ညည္းတြားေအာ္ဟစ္သံ ေပၚလာသျဖင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က စိန္ၾကီး အနားသို႕ ကပ္ သြားသည္။ စိန္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေျပာဆိုေနသည္။ က်ည္ဆန္ က ေနာက္မွ၀င္ျပီး ၀မ္းဗိုက္ဘက္မွ ပြင့္ထြက္ထားသည္ မို႕ အေျခမလွေတာ့။
"ေရေတြ တက္လာျပီ၊ ေရေတြ တက္လာျပီး၊ အား"
စိန္ၾကီး က မ်က္လုံးမ်က္ဆန္ျပဴးကာ ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ ျပီးေတာ့ ေလပူမ်ားကို မႈတ္ ထုတ္ကာ ျငိမ္က် သြားသည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ က သူ႕လူမ်ားကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ သူ႕လူမ်ားက ေျမကြက္လပ္ တစ္ေနရာကို ရွင္း၍ တြင္းတူးၾကပါသည္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လည္း ၀ိုင္းကူညီၾကသည္။ စိန္ၾကီးကို ေျမျမႇဳပ္ျပီးသည့္ေနာက္ သူတို႕တစ္ဖြဲ႕ လုံး ျပန္လာၾကေတာ့သည္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က-
"ငါတို႕ ျပန္ၾကမယ္။ ဆဒုံ-ကန္ပိုင္တီးကအဖြဲ႕ေတြ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္။ မင္းတို႕ႏွစ္ ေယာက္ျပန္လိုက္ခဲ့ၾက။
ျမစ္ဆုံ အထိ ျပန္ပို႕ေပးမယ္၊ ဟုတ္ျပီလား"
သူ႕စကားေၾကာင့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္မိသည္။ သူတို႕အတြက္ ေသမင္း လက္မွ လြတ္ေျမာက္လာၾကျပီမို႕ ၀မ္းသာဖြယ္ရာပင္။ ကခ်င္တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ဒူး၀ါးေဇာင္ ညႊန္ ၾကားထားသျဖင့္ သူတို႕ကို မသတ္။ ျမစ္ဆုံ သို႕ ျပန္ပို႕မည္။ ေစခိုင္းေသာ ကုမၸဏီကို အေရး ယူမည္။ ဤနယ္ေျမမွ ႏွင္ထုတ္မည္ဟု သိရသည္။ စိန္ၾကီးႏွ င့္ ပတ္သက္ ၍ ကုမၸဏီကို ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းေပးမည္ဟု သိရသည္။
စုႏွင့္ပတ္သက္၍ တရုတ္တယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္သို႕ ဒူး၀ါးေဇာင္တို႕ အေၾကာင္းၾကားေပး လိမ့္မည္။ ၀ိုင္းေမာ္ ဘက္မွ အဖြဲ႕မ်ားလည္း ဆက္၍ရွာေဖြလိမ့္မည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ေကာင္ေလးကို ေမးျမန္လာပါသည္။
"ေကာင္မေလးကို ဘာလို႕ ဖမ္းထားတာလဲ မင္းတို႕ သိလား"
"ထမင္းဆိုင္ က ဂ်ိန္းေဖာသူမေလး သားအမိက ရန္ကုန္မွာတဲ့။ အဲဒါသိခ်င္လို႕ ဖမ္းထား တာလို႕ေျပာ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုျမတ္မင္းတို႕ ကုမၸဏီက အဲဒီေကာင္မေလး ေယာက်္ား ကိုေခၚျပီး ေရႊေၾကာသစ္ ရွာခိုင္းတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကိုျမတ္မင္းတို႕ ေနာက္ကို လိုက္ေနတာပါ။ ဂ်ိန္းေဖာမေလး ရဲ႕ ေယာက်္ားက ေဇာ္ဟိုးတဲ့။ သူက ကိုျမတ္မင္းကို လိုက္ပို႕ေပးေနတာလို႕ ေျပာတယ္"
"သူတို႕ကို ေတြ႕ လိုက္လား"
"မေတြ႕ဘူးခင္ဗ်။ ေလာဟို ေျပာတာေတာ့ ကိုျမတ္မင္းတို႕သြားေနတာ တရုတ္နယ္စပ္တဲ့။ အဲဒီကေန ၀ိုင္းေမာ္ ကို သြားမယ္လို႕ ေျပာတယ္"
"လမ္းမွာ ၀ါးတံတားေတြ မိုင္းခြဲတာ၊ မင္းတို႕ ျမင္လား"
"ျမင္တယ္ ခင္ဗ်။ ေလာဟိုတို႕မွာ မိုင္းေတြ ရိွေသးတယ္"
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က စကားေျပာစက္ကို ဖြင့္၍ ဒူး၀ါးေဇာင္ထံသို႕ ဆက္၍သတင္းပို႕ေပး သည္။ ဒူး၀ါးေဇာင္း တို႕ ျပႆနာအလုံးစုံကို ရိပ္စားမိလာခဲ့ျပီ။
ကိုျမတ္မင္း ဘာေၾကာင့္ ႏူးကို ျမစ္ၾကီးနားေဆးရုံမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္သို႕ ပိုခဲ့သည္ကိုလည္း ရိပ္စားမိလာျပီ။
စုကို ေလာဟို ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းထားသည္ကိုလည္း သိရျပီ။
သူတို႕အားလုံး တရုတ္နယ္စပ္မွ ဆဒုံ-ကန္ပိုင္တီးဘက္သို႕ သြားၾကသည္ကိုလည္း သိရျပီ။ ဤျပႆနာအားလုံး ၏ အဓိကျဖစ္ရပ္မွာ ေရႊေၾကာသစ္ ရွာေဖြျခင္းမွ စခဲ့ျခင္းပင္။
ဆက္ရန္
.
...............................................................................................................................................................................................................................
ကိုျမတ္မင္း သူ႔မ်က္လံုးကိုပင္ သူ မယံုႏိုင္။
ေခ်ာင္းေရသည္ သက္ေသာင့္သက္သာ စီးဆင္းေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေခ်ာင္း ကိုျဖတ္၍ တစ္ဖက္ကမ္းမွ သစ္ေတာအုပ္ အစပ္သို႔ ထုိးဆင္းေနသည္။ ဤေနရာကာ သဘာဝတရားတို႔၏ လွပနက္႐ႈိင္းေသာ နယ္ေျမ။ ေရေအာက္ တြင္ ေရႊဝါေရာင္ငါးတို႔က ကူးခတ္ေနသည္။ ေနေရာင္ကို ျပန္၍ အေရာင္ျပန္ေနေသာ ေခ်ာင္းေ၇ သည္ တလွ်ပ္လွ်ပ္ ထေန၏။
ကိုျမတ္မင္းေခ်ာင္းစပ္ သို႔ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းရိုးအထက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အထက္မွ စီးဆင္း လာေသာ ေရတို႔က တလွ်ပ္လွ်ပ္္။ ကိုျမတ္မင္းေခ်ာင္းထဲမွာ ရပ္ေနရင္းပင္ လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ေက်ာက္ခဲျပားျပား တစ္ခ်ပ္ ကို ဆယ္လိုက္သည္။ ေရညႇိ တို႔ ကပ္လိမ္းေနသည့္ ေက်ာက္ျပားသည္ လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ လိုက္ရံုျဖင့္ ေရႊသား မ်ား ကပ္ၿငိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ကိုျမတ္မင္း ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ အပိုင္းျပတ္ေလးကို ထုတ္သည္။ ေခ်ာင္းထဲမွ ဆယ္ ထားေသာ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ႏွင့္ ယွဥ္၍ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ အေတာ္ႀကီးေက်နပ္သြားေတာ့သည္။
ေခ်ာင္းထဲ မွ ေရႊပါေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာမ်ားကို ေကာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေက်ာပိုး အိတ္ျပည့္ေနၿပီး ေရစက္ တို႔ စိုရႊဲေနသည့္တိုင္ သူ မေမာႏိုင္ေသး။ ဂ်ာကင္အကႌ်ကိုခၽြတ္၍ အကႌ်ကိုေပြ႕ၿပီး ရသမွ်ေကာက္ေန သည္။ ေဇာ္ဟိုးရပ္ေန ေသာေတာင္ေၾကာဆီမွ လက္ေခါက္မႈတ္သံ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားေန သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ ဘက္က မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသး။ ေရႊကိုလက္ျဖင့္ ေကာက္ယူႏိုင္ေသာ အရပ္ေဒသသို႔ သူ တကယ္ေရာက္ေနၿပီ။ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္၊ ေရႊေက်ာက္ျပား မ်ားက ေကာက္၍ပင္မကုန္။ သူက ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆက္၍ တက္ရင္း ေကာက္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အိပ္မက္ထဲေရာက္ ေနသူကဲ့သို႔ အငမ္းမရေကာက္ယူေန သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ကမ္းစပ္ တြင္ခ်၍ ဂ်ာကင္ အကႌ်ထဲသို႔ ေကာက္ထည့္ေနသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ ေကာက္ေကာက္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားက မကုန္ႏိုင္ေသး။
လက္ေခါက္မႈတ္သံ ကို ထပ္၍ၾကားရသည္။ သူ ခါးကို မတ္၍ ေဇာဟိုးေနရစ္ခဲ့သည့္ ေတာင္ ေၾကာဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ သူ႕နားထဲမွာ အသံျပင္းျပင္း ၾကားရသလို ထင္မိ၏။ ေရသံ....ေရစီးျပင္းျပင္းသံ။
သူ ေခ်ာင္းရိုး အထက္သို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕မ်က္လုံးကိုပင္ သူမယုံႏိုင္။ မိုးသားတိမ္ လိပ္တို႕က မည္းေမွာင္လာ၏။ ေရစီသံတ တျဖည္းျဖည္း အသံျမည္ဟည္းလာသည္။ သူ ကမ္းစပ္သို႕ ဒေရာေသာပါး ေျပးသည္။ ေျပးေနရင္းမွာပင္ ေရစီးအားက ပို၍ျပင္း ထန္လာ၏။ သူဆက္၍ေျပးသည္။ ဒူးေခါင္းသာသာ ရိွေသာ ေရစီးသည္ ခါးလယ္သို႕ တက္ လာ၏။ ကမ္းမွာ သူႏွင့္ဆယ္လွမ္းခန္႕ က်န္ေသး၏။ သူက ေရစပ္ ဆီသို႕ ဂ်ာကင္အကႌ် ကို လုံးေထြး၍ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒိုင္ဗင္ထိုးကာ ကူး ေတာ့သည္။
ေရစီးသံၾကီး က ပို၍ျမည္ဟည္းလာ၏။
သူကမ္းစပ္သို႕ေရာလာခ်ိန္တြင္ ဆက္၍ေျပးသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ခ်ထားသည့္ ေက်ာ္ပိုး အိတ္ကို သယ္သည္။ ေရစီးသံႏွင့္အတူ မိုးျခိမ္းသံမ်ားၾကားရသည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ ၀န္း က်င္သည္ ခ်က္ ခ်င္းပင္ မည္းေမွာင္လာသည္။ သူဆက္၍ေျပးပါေတာ့သည္။ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္သို႕ ၀င္၍ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ဖက္ကာ ျပားျပား၀ပ္ေနမိသည္။ ေလေရာ မိုးေရာ ျမည္သံဟည္း၍ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ရပ္စဲသြားေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သစ္ပင္ ေအာက္မွ သူျပန္မထြက္ရဲ။
ေလတိုက္သံ၊ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံမ်ား ျငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ေခ်ာင္းေရသည္ အသံသြက္ သြက္ျဖင့္ စီးဆင္းေန၏။ သူ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွ ထြက္လာျပီး ေခ်ာင္းထက္သို႕ မရဲတရဲ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကမ္းစပ္မွာ ဂ်ာကင္အကႌ် ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ေခ်ာင္းေရျပင္သည္ သူ႕ကို ပို၍အ့ံအားသင့္ေစသည္။ သူေတြ႕ ခဲ့ေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား မ်ား မေတြ႕ ရ။ ေခ်ာင္းေရသည္ ေရစီးသန္သန္ျဖင့္ စီးဆင္းေန သည္။ ေခ်ာင္းေရျပင္ ၌ သဲႏုန္းမ်ားျဖင့္ စီးဆင္းေနသည္။
သူ အံအား သင့္စြာျဖင့္ ေနာက္သို႕ ျဖည္းျဖညး္ခ်င္း ဆုတ္လာခဲ့သည္။
ထို႕ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္၍ ေဇာ္ဟိုး ေစာင့္စားေနေသာ ေတာင္ေၾကာဆီသို႕ ေျပး ထြက္လာေတာ့ သည္။ သူေျပးေနရင္းမွပင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို စမ္းၾကည့္ျပန္သည္။ ေရစက္ စက္က်ေနေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ က ေလးလံနင့္ပိုးစြာ ပါလာသည္။
သူဆက္၍ေျပးသည္။ သူေျပးေနရင္းေနာက္ဘက္မွ တေ၀ါေ၀ါျမည္သံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ ရပ္တန္႕ ၍ ေလ့လာၾကည့္သည္။ အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေန၏။ သူအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး လက္ေခါက္ မႈတ္သံကို ၾကား ရသျဖင့္ ျပန္ေျပး လာသည္။ သူ႕ေနာက္မွ တေ၀ါေ၀ါသံမ်ား ၾကားရ၏။ သူမရပ္မနား ဆက္၍ေျပး သည္။ ေခ်ာင္းကူး၀ါးတံတား မွ ၾကားရသည္။ ၀ါးတံတား ကိုျဖတ္၍ သူဆက္ေလွ်ာက္လာ၏။ ေနာက္ဘက္သို႕ လွည့္ မၾကည့္ ရဲေတာ့။
၀ါးတံတား မွာ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာမွ် ရိွသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္ ေရတိမ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ ခုစီးေနသည္။ ၀ါးတံတားတစ္ဖက္ သို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဘက္ ေတာအုပ္ဆီမွ တေ၀ါ ေ၀ါျမည္သံမ်ား ၾကားရျပီး တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာ သြား၏။
သူအေမာမေျဖအား။ ေဇာဟိုး ေစာင့္စားေနမည့္ေနရာသို႕ ဆက္၍ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ တာင္ကတုံးက အနည္းငယ္ျမင့္ သည္။ သူ အားကုန္စိုက္၍ ေျပးတက္ေနဆဲမွာပင္ ေက်ာပိုး အိတ္မွ လက္ကိုင္း တစ္ဖက္က ျပဳတ္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆြဲေပြ႕၍ ေတာင္ကတုံးေပၚသို႕ တက္ေျပး လာေတာ့သည္။ ေဇာ္ဟိုးက သူ႕ကို စိုးရိမ္တၾကီး ၾကည့္ေနေတာ့၏။ ေဇာ္ဟိုးကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႕ ဒူးႏွစ္ဖက္ ညြတ္က်သြားပါေတာ့ သည္။ သူေမာပန္းလြန္းသျဖင့္ အသက္ပင္ေကာင္းစြာ မရွဴႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ေပြ႕လ်က္သား သူလဲက်ရင္းခက္ခဲပင္ပန္းစြာ အသက္ရွဴေနေတာ့သည္။
ေဇာ္ဟိုးက ေက်ာပိုးအိတ္ကို လာေကာက္ယူ၏။ ကိုျမတ္မင္းက လက္ထဲမွာ ေပြ႕လ်က္ သား ဖက္ထား ရင္း ေဇာ္ဟိုး ၏ ဆြဲအားကို မထိန္းႏိုင္။ ေဇာ္ဟိုးက ေက်ာပိုးအိတ္ကို မ ၍ အေလးခ်ိန္ကို တြက္ဆ သည္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ကို ဖြင့္၍ အထဲမွ ေရႊမႈန္မ်ား ကပ္ျငိေနသည့္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကို သြန္ခ် သည္။ အကုန္ သြန္ခ်သည္ေတာ့မဟုတ္။ ေက်ာ ပိုးအိတ္ အေလးခ်ိန္ခံႏိုင္ရည္ရိွသည္အထိ ခ်ိန္ဆျပီး ကိုျမတ္မင္း ထံသို႕ ျပန္ေပးလိုက္၏။ ကိုျမတ္မင္းက ေလးဖက္တြားလ်က္ ပုံခ် ထားေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား မ်ားဆီ သို႕ တိုးလာျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႕ ျပန္ထည့္ရန္ ၾကိဳးစား သည္။ သို႕ေသာ္ ေမာပန္းႏြမ္း လ်သျဖင့္ သူ႕ဆႏၵမျပည့္၀။
"ဒါေတြ ထားခဲ့လိုက္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ဒီေတာထဲက အသက္မေသဘဲ ထြက္ႏိုင္ ဖို႕ ဆိုရင္ ဒါေတြ ထားခဲ့မွ ဗ်။ က်ဳပ္တို႕ ေနာက္ထပ္ ဆက္ရက္ေက်ာ္ ခရီးဆက္ရဦးမွာ။ ဒီအိတ္က တစ္လမ္းလုံး သယ္ရမွာ။ က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္စမ္း ပါ" သူ႕စကား ကို ကုိျမတ္မင္းက ေခါင္းခါသည္။
"က်ဳပ္တို႕ ဒီကျမန္ျမန္ ခရီးဆက္မွျဖစ္မယ္။ ဒီေရႊေတြ ဒီေနရာမွပဲ ၀ွက္ထားခဲ့လို႕ရတယ္။ ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲမွာ ပါေနျပီပဲဗ်ာ။ ေလာဘမၾကီးစမ္းပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႕ေျပာ ေနတာ။ ဒီေတာအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားျမင္ျပီ မဟုတ္လား"
ကိုျမတ္မင္း က မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္သား ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ မိန္းေမာေနသည္။ ေဇာ္ဟိုးစကားကို သူဆက္၍ မျငင္း၀့ံ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို သယ္ရမည့္သူက သူသာျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဟိုးမွာ ရိကၡာအိတ္ကတစ္ဖက္၊ ၾကိဳးေေခြ၊ ၾကိဳးပုခက္ ႏွစ္လုံး၊ ေပါက္ခၽြန္း၊ ေတာင္တက္ ခက္ရင္းခြမ်ားႏွင့္ ေရဘူးကို သယ္ထားရသည္။ နဂိုကပင္ ကတိ ခံထားသည္က မည္သည့္ ေရႊကိုမွ သယ္ေပးမည္ မဟုတ္ဟုေဇာ္ဟိုး ေျပာထားျပီးသားပင္။
"ဒီမွာ ၀ွက္ခဲ့ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား"
ကိုျမတ္မင္းက ေမးျမန္းလိုက္သည္။
ေဇာ္ဟိုးက ေပါက္ခၽြန္းကို ပစ္ခ်ေပးျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းသို႕ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ကိုျမတ္မင္း ေပါက္ခၽြန္းကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားပါေတာ့သည္။
သူအင္အားျပန္စုစည္း၍ သစ္ပင္တစ္ပင္အနီးတြင္ တူးဆြသည္။ ေျမသားက သစ္ရြက္သစ္ ခက္အေဟာင္း မ်ားေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ တူးဆြ၍မလြယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေျမ သားကိုေတြ႕သည္။
သူအားကုန္သုံး၍ တူးဆြသည္။ ေဇာ္ဟိုး ပုံခ်ထားသည့္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ေက်ာက္ျပားမ်ား ကို သယ္ယူရန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေရႊမ်ားကို အရင္သြန္ခ် သည္။ ျပီးမွ ပုံထားေသာ ေရႊ ေက်ာက္ခ်ပ္ေက်ာက္ျပား မ်ားကို ထည့္၍တူးထားေသာ တြင္းဆီသို႕ သယ္ကာ တြင္းထဲသို႕ ထည့္သည္။ ေျမျပန္ ဖို႕သည္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲသို႕ သယ္ယူသြားမည့္ ေရႊေက်ာက္ ခ်ပ္ေက်ာက္ျပားမ်ားကို ထည့္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္ကို သူေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေစရန္ သစ္ပင္၏ ပင္စည္တြင္ ေပါက္ခၽြန္းျဖင့္ ခပ္နက္နက္ေပါက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သစ္ပင္ေနာက္ဘက္သို႕သြား၍ ေပါက္ခၽြန္းရာေပး သည္။ ေက်နပ္ေလာက္သည္အထိ မွတ္သားျပီး ကာမွ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္ သည္။ သစ္ပင္ၾကီးက အျမင့္ေပႏွစ္ဆယ္ေလာက္ တြင္ ေလးခြ ဆုံျဖစ္၍ သစ္ကိုင္းမ်ား ျဖာ ထြက္သြားသည္ကို သူမွတ္ထားမိသည္။ နံေဘးတစ္၀ိုက္မွာ ထိုအပင္မ်ိဳး မေတြ႕ရေခ်။
သူေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မွတ္သားျပီးမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ငါ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ေဇာ္ဟိုး။ ဒါေတြက သဘာ၀တရားမွ မဟုတ္တာ။ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရိွရ မွာေပါ့"
"ဒါေတြ က်ဳပ္ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕ တရုတ္ျပည္ထဲကို ျမန္ျမန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္။ ေနာက္မွာ က်ဳပ္တို႕ကို လိုေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြရိွတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကန္ပိုင္တီးအထိပို႕ေပးမယ္။ ဟိုဘက္ေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားဘာသာ သြားေတာ့"
ေဇာ္ဟိုးစကားေၾကာင့္ ကိုျမတ္မင္း အ့ံအားသင့္သြားသည္။
"တရုတ္ျပည္ကို ျဖတ္သြားရမွာ...ဟုတ္လား"
"က်ဳပ္တို႕ လြတ္ဖို႕ အဲဒီလမ္းပဲ ရိွတယ္။ တရုတ္နယ္စပ္ကေန ကန္ပိုင္တီးကို သြားမယ္။ ျပီးရင္ ၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမယ္။ ၀ိုင္းေမာ္ေရာက္မွ ရန္ကုန္ကိုသြားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ မလိုက္ေသး ဘူး။ ေနာက္က ေကာင္ေတြ နဲ႕ စာရင္းရွင္းဦးမယ္" "၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမွာ" ကိုျမတ္မင္းက ေမးခြန္းထုတ္လာသည္။
"က်ဳပ္တို႕ အခုဆက္သြားရင္ တရုတ္နယ္စပ္ကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီကေန တရုတ္နယ္ထဲ ကို၀င္ျပီး ကန္ပိုင္တီးကို ေရာက္ေအာင္သြားရမွာ။ ဒီလမ္းက က်ဳပ္ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက တရုတ္နယ္ ထဲ ျမန္ျမန္ေရာက္မွ ျဖစ္မွာ။ ေနာက္က ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တို႕သြားတဲ့လမ္းကို ရိပ္မိသြားရင္ ခက္မယ္ဗ်ာ။ သူတို႕ မွာ စကာေျပာစက္ေတြပါရင္ က်ဳပ္တို႕ဘယ္ေလာက္ ေျပးေျပးမလြယ္ဘူး"
ေဇာ္ဟိုး စကားေၾကာင့္ ကိုျမတ္မင္း ပို၍ေသြးလန္႕လာေတာ့သည္။ အရင္ကေတာ့ သူမ ေၾကာက္။ သူ ကိုယ္တိုင္ ေရႊေၾကာသစ္ကို ေတြ႕ရျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ျဖင့္ ေကာက္ယူ လာခဲ့ျပီးမွ သူေတြး၍ေၾကာက္လာသည္။ သည္ေရႊေၾကာမ်ိဳးအတြက္ မည္သူမဆို လူ႕အ သက္တစ္ေခ်ာင္းကို ရွင္းပစ္ရနန္ ၀န္ေလးမည္ မဟုတ္။ သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာလည္း သက္ေသက အျပည့္။
"ေစာေစာက ေခ်ာင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ ေဇာ္ဟိုး"
သူက အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္း ေဇာ္ဟိုး လက္ကိုဆြဲ၍ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ေဇာ္ဟိုးက သူ႕ကို စူးစိုက္၍ၾကည့္သည္။ ေဇာ္ဟိုး အၾကည့္ က စက္ဆုပ္ရြံရွာမႈ အျပည့္။
"မင္း ငါ့ကို အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႕။ ဒါက ငါ့ဘ၀အတြက္တင္မကဘူး။ ငါ့ကုမၸဏီအတြက္ပါ အေရးၾကီးလို႕ ငါလုပ္ရတာ။ ေျမပုံကိုလည္း ငါစိတ္မခ်ဘူး။ ဒီေရႊေၾကာ က ေရစီး အတိုင္း ေလွ်ာက္ေမ်ာေနတာ မို႕လား။ ေခ်ာင္းေရက ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ငါသိခ်င္တယ္၊ ေျပာကြာ"
"ခင္ဗ်ား အသက္မေသေအာင္ လို႕ က်ဳပ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ခဲ့ရတာ ခင္ဗ်ားသိလား။ ေတာင္နတ္သမီးက ခင္ဗ်ား ကို အေသသတ္ခ်င္ေနတာ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္မိသားစု အတြက္ ေတာင္းပန္ထားလို႕ ခင္ဗ်ားမေသတာ"
ကိုျမတ္မင္း က ရယ္သည္။ အားရပါးရ ရယ္သည္။ သူ႕ရယ္သံက ေဇာ္ဟိုးယုံၾကည္ ကိုးကြယ္မႈကို ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္ေန သည္။ ေဇာ္ဟိုးက ခါးၾကားမွေတာတက္ဓားကို ထုတ္၍ လက္ထဲမွာ တင္းတင္းဆုပ္ ထား၏။ သို႕ရာတြင္ သူ႕အေတြး၌ ႏူးကိုျမင္ေယာင္လာ သည္။
အားျဖင့္ လႊဲခုတ္လိုက္ေသာ ဓားခ်က္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ငယ္တစ္ပင္ ထက္ပိုင္းျပတ္သံ ထြက္ေပၚလာ၍ ကုိျမတ္မင္း အံ့အားသင့္ စြာ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူ႕နံေဘးတြင္ ေဇာ္ဟိုး ကဓားကို ဆုပ္ကိုထားဆဲပင္။
"ခင္ဗ်ား တို႕လို ေလာဘ သမားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕နယ္ေျမမွာ ေသြးေတြ လႊမ္းခဲ့ရတယ္၊ ေသနတ္သံေတြ ညံေနတယ္။ လူေတြ ေသေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးတယ္ဆိုတာ ေတာင္ပိုင္နတ္သမီး သိတယ္။ က်ဳပ္ခင္ဗ်ား ကို သတ္ခ်င္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုတာ ေတာင္ပိုင္နတ္သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ကံေကင္း ပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႕ ကေလးက ခင္ဗ်ား လက္ထဲမွာကိုး"
ေဇာ္ဟိုး က မျပယ္ေသးေသာ ေဒါသျဖင့္ သစ္ပင္လက္က်န္ကို ဆက္၍ခုတ္လိုက္သည္။ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္၊ သုံးခ်က္။ သစ္ပင္လက္က်န္ က တစ္ထစ္ျပီး တစ္ထစ္ ျပတ္က်ေန သည္။
"မင္းတို႕ ဒုကၡေရာက္ေနတာ အဲဒါေတြ စြဲလမ္းလို႕ကြ။ မင္းတို႕တစ္နယ္လုံး အဲဒီလို အယူသီးေန လို႕ ေခတ္ေနာက္က်ရတာ၊ ထားပါ။ ငါမင္းနဲ႕ ဆက္မျငင္းေတာ့ဘူး။ မင္းကို ငါ ရန္ကုန္ေရာက္ေအာင္ ေခၚ သြားမယ္။ ျပီးရင္ မင္းတို႕မိသားစုကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ငါထား ေပးမယ္။ မင္း ဒီနယ္ ကို ျပန္လာဖို႕ မလိုဘူး"
"ခင္ဗ်ား ဒီကိုျပန္လာရင္ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးတာပဲ။ ထားပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္အပူ မပါပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ အခုလည္း ကပ္ဆိုက္ေနပါျပီ။ ဒီနယ္ေျမက လြတ္ရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ မထင္နဲ႕"
ေဇာ္ဟိုး ၏ စကားမ်ားကို ကိုျမတ္မင္းက ဂရုမစိုက္ေတာ့။ သူ႕အတြက္ မျမင္ရေသာ အႏၱရာယ္ကို ဂရုစိုက္ေန ဖို႕ထက္ ဒီနယ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႕က ပိုအေရးၾကီးသည္။ ၀ိုင္းေမာ္ ကိုေရာက္လွ်င္ သူလြတ္ေျမာက္ျပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ လွ်င္ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ ေက်ာက္ျပား နမူနာကိုယူ၍ အစိုးရထံ တင္ျပမည္။ သူေလွ်ာက္ထား မည့္ ေရႊေၾကာသစ္ အတြက္ လိုက္ စင္ေတာင္းမည္။ အစိုးရဘက္မွ ပူးေပါင္းပါလွ်င္ သူအတြက္.။
ေသနတ္သံ။
ေတာင္ေၾကာဆီမွ ပဲ့တင္ထပ္လာေသာ ေသနတ္သံကို ၾကားရသည္။
ေဇာ္ဟိုးက သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚသို႕ တြယ္ဖက္၍တက္သြားသည္။
ေသနတ္သံမ်ားက အျပန္အလွန္ဆူညံေနသည္။ ေတာတစ္ေတာလုံး ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ေဇာ္ဟိုးက သစ္ပင္ေပၚမွ အကဲခတ္ေနျပီး ျပင္ဆင္းလာေတာ့သည္။
"က်ဳပ္တို႕ ေျပးရေအာင္။ ေအာက္ဖက္မွ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ ေခ်ာင္းေအာက္ဘက္မွာ ဆိုေတာ့ ဒီဘက္ ေရာက္လာ ရင္ မလြယ္ဘူး"
"ဘယ္သူေတြလဲ သိလား" "ေရႊမုဆိုးေတြပဲ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ"
ေဇာ္ဟိုးက စကားေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ကိုျမတ္မင္း က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေပြ႕လ်က္ အေျပးတစ္ပို္င္းလိုက္လာခဲ့ေတာ့၏။
ေလာဟိုက သူ႕လူမ်ားကို မိုင္းဗုံးမ်ား ေထာင္ခိုင္းျပီး သူကိုယ္တိုင္ စနက္တံမ်ားကို လိုက္ စစ္ေဆးေန သည္။ ေစာေစာကပင္ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ျပီးျပီမို႕ ႏွစ္ဖက္စလုံး အကဲခတ္၍ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကဆဲ။ တစ္ဖက္အုပ္စု က ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ဖက္မွာ ေနရာယူ၍ ပစ္ ခတ္ေနျခင္းပင္။ ေခ်ာက္မွာ မက်ယ္၀န္း လွေသာ္လည္း ေတာင္ၾကားႏွစ္ဖက္ ဆက္ေနသည္ မို႕ ၀ါးတံတားကို အသုံးျပဳမွ ကူးလို႕ရသည္။ ေလာဟိုတို႕က တစ္ဖက္ကမ္း မွာ ေရာက္ေနျပီ မို႕၀ါးတံတားကို မိုင္းေထာင္ပစ္ျခင္းပင္။
ေလာဟိုက တျဖည္းျဖည္း ေတာအုပ္ဘက္သို႕ ေရႊ႕ေျပာင္း ဆုတ္ခြာလာျပီး သူ႕လူမ်ားကို အခ်က္ေပးလိုက္၏။ သူ႕လူမ်ား က ေသနတ္သံေပး၍ ေခ်ာက္တစ္ဖက္သို႕ လွမ္းပစ္သည္။ သူတို႕ ဆုတ္ခြဲခဲ့ၾကသည္။ စနက္တံၾကိဳးစ ကို အဆုံးအထိ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး မီးရိႈ႕လိုက္၏။ ေလာဟိုတို႕ တိုက္ခိုက္ေနသည္ကို စု တို႕အုပ္စု က ေတာအုပ္ထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနရ၏။ မိုင္းသည္ စနစ္တံဆုံးသည္ႏွင့္ ျမည္ဟီးေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ၀ါးတံတား မွာ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္၍ ေခ်ာက္ထဲသို႕ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ သူတို႕အုပ္စု ေတာင္ေပၚသို႕ ဆက္၍ တက္လာၾက သည္။ ေနာက္မွ လိုက္လံတိုက္ခိုက္သူမ်ားလည္း ေခ်ာက္တစ္ဖက္ကမ္း၌ က်န္ခဲ့ေလျပီ။ စုက ေျခေထာက္ သက္သာလာျပီမို႕ ရိကၡာအိတ္တစ္အိတ္ကို လြယ္ပိုး၍ လိုက္ေနရသည္။ စိန္ၾကီးတို႕ သုံးေယာက္ မွာလည္း ျခင္းၾကားမ်ား၊ ၾကိဳးေခြမ်ား၊ ယမ္းကတ္ မ်ား၊ က်ည္ဆန္တဲမ်ာ၊ ေရဘူးမ်ားကို သယ္လာၾက သည္။ ေတာကၽြမ္းသူ စိန္ၾကီးပင္လွ်င္ သည္ခရီးလမ္းကို မကၽြမ္းႏိုင္ေတာ့။ ေလာဟိုက ဦးေဆာင္၍ လမ္းညႊန္ေခၚေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
စိန္ၾကီး က သူ႕ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ကို စကားတိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။ စိန္ႀကီးစကာ ေၾကာင့္ သူ႔ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ က ေလာဟိုတို႔အဖြဲ႔ကို အကဲခတ္ေန၏။ စုက သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို လက္ျဖင့္ ေထာက္ရင္း အေမာေျဖေနပါသည္။
"အစ္မ"
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တိုးတိုးေလး ေျပာလာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခအေနေပးရင္ လစ္ေတာ့မယ္။ တရုတ္ျပည္ထဲကို မလိုက္ခ်င္ေတာ့ ဘူး"
စု က အားငယ္စိတ္ျဖင့္ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အစ္မ တို႔ ကုမၸဏီကို အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္"
စုက ဘာမွ မေျပာ။
ေလာဟိုတို႔အုပ္စုက ေတာင္ခါးပန္းဘက္သို႔ ခဲြထြက္၍ လမ္းခရီးကို အကဲခတ္ေနသည္။
"နင္တို႔ သေဘာပဲ" "ေနာက္က တပ္ဖဲြ႕ေတြက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေခ်ာင္အသတ္ခံရမွာ အဲဒါေၾကာင့္ပါ" စု သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသမိ။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စိန္ႀကီးတို႔ ေသြးပ်က္လာသည္ကို သတိထား မိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကခ်င္တပ္ဖဲြ႕မ်ားႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္လွ်င္ ရွင္းဖို႔မလြယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိန္ ႀကီးတို႔ ဆက္၍ မလိုက္လိုေတာ့။ ပထမေတာ့ ကိုျမတ္မင္းႏွင့္ ကိုေဇာ္ဟိုး ကို လိုက္ရမည္မို႔ ဘာျပႆနာမွမရွိ။ ေလာဟိုက တျခားလူမ်ားူကိုပါ သတ္ျဖတ္ၿပီး ထင္ရာ စိုင္းေနသည္။ လမ္းကူးတံတားမ်ားကို မိုင္းခဲြပစ္ေနသည္။ ထိုျပႆနားမ်ားတြင္ စိန္ႀကီးတို႔ ၾကားညပ္ပါ ေနၾကရသည္။
"ျမန္ျမန္ေဟ့၊ ငါတို႔ ျဖတ္လမ္းကေန သြားရမွ။ ကန္ပိုင္တီးကို ေရာက္မွျဖစ္မယ္"
ေလာဟို က လွမ္းေအာ္ေျပာရင္း ေနာက္မွ ပါလာသူမ်ားကို ေဆာ္ၾသေနသည္။ ေတာင္ခါး ပန္းေကြ႕မွာ အေတာ္ ရွည္လ်ားၿပီး လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္၍ ရရံုသာ က်ယ္ဝန္းလွသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္ ေခ်က္၊ နံေဘး တြင္ ေက်ာ္သားနံရံ ခံေန၏။
ဟုက စိန္ႀကီး တို႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလာဟိုက စုကို ျမင္ရသျဖင့္ စိတ္ခ် လက္ခ် ျဖစ္ကာ ေရွ႕သို ႔ဆက္၍ ေလွ်ာက္သြားသည္။ စိန္ႀကီးတို႔ သံုးေယာက္စလံုး ဝန္စည္စလယ္မ်ားကို ပစ္ခ်၍ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ကာ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ေလာဟိုတို႔က သတိမထားမိၾက။ ေတာင္ခါးပန္း၏ အဆံုးတြင္ ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခု စီးဆင္းေနသည္။ ေလာဟိုက မ်က္ႏွာသစ္ရင္း အေမာေျဖေန ၏။ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ စု ေရာက္ ရွိလာခ်ိန္တြင္ ေအာ္သံ စ၍ ၾကားလိုက္ရသည္။
"ေျပးၿပီ၊ ေျပးကုန္ၿပီ"
ေလာဟိုတပည့္ က လွမ္းေအာ္လိုက္ျခင္းပင္။
သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ေလာဟို က စုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စုက ေခ်ာင္းစပ္တြင္ ထိုင္ခ်၍ ေခ်ာင္းေရကို လက္ျဖင့္ ခပ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"ေခြးမ" ေလာဟိုက ထိုင္ရာမွ ေျပးထလာၿပီး စုကို တရၾကမ္း ပစ္တြန္းလိုက္၏။ စု ကိုယ္လံုးမွာ ေခ်ာင္းစပ္မွ ဟပ္ထိုး ေရထဲ သို႔ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ေလာဟိုက ခါးၾကားမွ ေသနတ္ကို ဆဲြထုတ္၍ ခ်ိန္လိုက္သည္။
"ေခြးမ၊ ဒါ နင့္လက္ခ်က္ မဟုတ္လား"
စုက ေရထဲမွာ ပင္ က်ားသစ္မတစ္ေကာင္ လို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္၍ ၾကည့္ေန၏။ ေလာဟို တပည့္ႏွစ္ေယာက္ က ေတာင္ခါးပန္း ဆီသို႔ ေျပးတက္သြားေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က လက္ထဲမွ ေရဘူးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေန ေသာ ေကာင္ေလးက ဒူးေထာက္ေနလ်က္ မွ ေရဘူးကို လွမ္းယူ၍ အဖံုးဖြင့္ကာ တစ္ငံုမွ် ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ နံေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း ကို ေပးလိုက္၏။ ထိုေကာင္းေလး ကလည္းေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ ေရဘူးကို ကိုင္၍ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။ သူတို႕နံ ေဘးမွ စိန္ၾကီး မွာ ေရမေသာက္ႏိုင္ရွာေတာ့။ ၀မ္းဗိုက္တြင္ ပြင့္လ်က္ ေသနတ္ ဒဏ္ရာ ျဖင့္အသက္ငင္ေနေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ က ေရဘူးကို ျပန္မသိမ္းဘဲ ေကာင္းေလးထံမွပင္ ေပးထားလိုက္သည္။
"မင္းတို႕ေျပးလာတာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ"
"သုံးေယာက္ပါ"
"ေကာင္မေလးေကာ"
"သူမပါဘူး ခင္ဗ်၊ ဟိုဘက္ေတာင္ခါးပန္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္"
"သူ႕ကို ဘယ္ေခၚသြားမလို႕လဲ"
"တရုတ္ျပည္ဘက္ လို႕ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ ကန္ပိုင္တီးကေန ၀ိုင္းေမာ္ကို သြားမွာ"
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနျပီး စကားေျပာစက္ျဖင့္ လွမ္း၍ဆက္ သြယ္လိုက္သည္။
စိန္ၾကီး ထံမွ ညည္းတြားေအာ္ဟစ္သံ ေပၚလာသျဖင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က စိန္ၾကီး အနားသို႕ ကပ္ သြားသည္။ စိန္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေျပာဆိုေနသည္။ က်ည္ဆန္ က ေနာက္မွ၀င္ျပီး ၀မ္းဗိုက္ဘက္မွ ပြင့္ထြက္ထားသည္ မို႕ အေျခမလွေတာ့။
"ေရေတြ တက္လာျပီ၊ ေရေတြ တက္လာျပီး၊ အား"
စိန္ၾကီး က မ်က္လုံးမ်က္ဆန္ျပဴးကာ ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ ျပီးေတာ့ ေလပူမ်ားကို မႈတ္ ထုတ္ကာ ျငိမ္က် သြားသည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ က သူ႕လူမ်ားကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ သူ႕လူမ်ားက ေျမကြက္လပ္ တစ္ေနရာကို ရွင္း၍ တြင္းတူးၾကပါသည္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လည္း ၀ိုင္းကူညီၾကသည္။ စိန္ၾကီးကို ေျမျမႇဳပ္ျပီးသည့္ေနာက္ သူတို႕တစ္ဖြဲ႕ လုံး ျပန္လာၾကေတာ့သည္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က-
"ငါတို႕ ျပန္ၾကမယ္။ ဆဒုံ-ကန္ပိုင္တီးကအဖြဲ႕ေတြ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္။ မင္းတို႕ႏွစ္ ေယာက္ျပန္လိုက္ခဲ့ၾက။
ျမစ္ဆုံ အထိ ျပန္ပို႕ေပးမယ္၊ ဟုတ္ျပီလား"
သူ႕စကားေၾကာင့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္မိသည္။ သူတို႕အတြက္ ေသမင္း လက္မွ လြတ္ေျမာက္လာၾကျပီမို႕ ၀မ္းသာဖြယ္ရာပင္။ ကခ်င္တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ဒူး၀ါးေဇာင္ ညႊန္ ၾကားထားသျဖင့္ သူတို႕ကို မသတ္။ ျမစ္ဆုံ သို႕ ျပန္ပို႕မည္။ ေစခိုင္းေသာ ကုမၸဏီကို အေရး ယူမည္။ ဤနယ္ေျမမွ ႏွင္ထုတ္မည္ဟု သိရသည္။ စိန္ၾကီးႏွ င့္ ပတ္သက္ ၍ ကုမၸဏီကို ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းေပးမည္ဟု သိရသည္။
စုႏွင့္ပတ္သက္၍ တရုတ္တယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္သို႕ ဒူး၀ါးေဇာင္တို႕ အေၾကာင္းၾကားေပး လိမ့္မည္။ ၀ိုင္းေမာ္ ဘက္မွ အဖြဲ႕မ်ားလည္း ဆက္၍ရွာေဖြလိမ့္မည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ေကာင္ေလးကို ေမးျမန္လာပါသည္။
"ေကာင္မေလးကို ဘာလို႕ ဖမ္းထားတာလဲ မင္းတို႕ သိလား"
"ထမင္းဆိုင္ က ဂ်ိန္းေဖာသူမေလး သားအမိက ရန္ကုန္မွာတဲ့။ အဲဒါသိခ်င္လို႕ ဖမ္းထား တာလို႕ေျပာ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုျမတ္မင္းတို႕ ကုမၸဏီက အဲဒီေကာင္မေလး ေယာက်္ား ကိုေခၚျပီး ေရႊေၾကာသစ္ ရွာခိုင္းတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကိုျမတ္မင္းတို႕ ေနာက္ကို လိုက္ေနတာပါ။ ဂ်ိန္းေဖာမေလး ရဲ႕ ေယာက်္ားက ေဇာ္ဟိုးတဲ့။ သူက ကိုျမတ္မင္းကို လိုက္ပို႕ေပးေနတာလို႕ ေျပာတယ္"
"သူတို႕ကို ေတြ႕ လိုက္လား"
"မေတြ႕ဘူးခင္ဗ်။ ေလာဟို ေျပာတာေတာ့ ကိုျမတ္မင္းတို႕သြားေနတာ တရုတ္နယ္စပ္တဲ့။ အဲဒီကေန ၀ိုင္းေမာ္ ကို သြားမယ္လို႕ ေျပာတယ္"
"လမ္းမွာ ၀ါးတံတားေတြ မိုင္းခြဲတာ၊ မင္းတို႕ ျမင္လား"
"ျမင္တယ္ ခင္ဗ်။ ေလာဟိုတို႕မွာ မိုင္းေတြ ရိွေသးတယ္"
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က စကားေျပာစက္ကို ဖြင့္၍ ဒူး၀ါးေဇာင္ထံသို႕ ဆက္၍သတင္းပို႕ေပး သည္။ ဒူး၀ါးေဇာင္း တို႕ ျပႆနာအလုံးစုံကို ရိပ္စားမိလာခဲ့ျပီ။
ကိုျမတ္မင္း ဘာေၾကာင့္ ႏူးကို ျမစ္ၾကီးနားေဆးရုံမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္သို႕ ပိုခဲ့သည္ကိုလည္း ရိပ္စားမိလာျပီ။
စုကို ေလာဟို ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းထားသည္ကိုလည္း သိရျပီ။
သူတို႕အားလုံး တရုတ္နယ္စပ္မွ ဆဒုံ-ကန္ပိုင္တီးဘက္သို႕ သြားၾကသည္ကိုလည္း သိရျပီ။ ဤျပႆနာအားလုံး ၏ အဓိကျဖစ္ရပ္မွာ ေရႊေၾကာသစ္ ရွာေဖြျခင္းမွ စခဲ့ျခင္းပင္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment