ၾကဴးႏွစ္ ၏ ဇာတ္ေကာင္ေတြဆီက ထြက္ေျပးတဲ႕ဇာတ္လမ္း အပိုင္း (၁)

လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္ရွင္ မယား

သန္းဆိုင္ႏွင့္ စန္းခ်ိဳ တို႔ လင္မယား၏ စီးပြားေရး ကံဇာတာသည္ ေအာင္ဘာေလ ထီဆုႀကီး ထေပါက္သကဲ့သို႔ ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ဟုန္းခနဲ တိုးတက္ေျပာင္းလဲခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ တစ္ဆင့္ခ်င္း၊ တစ္ဆင့္ခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕ တိုးတက္ေျပာင္းလဲ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိသူတိုင္း သိရွိနားလည္ၾက သည္။ အထူးသျဖင့္ ဤ [.........] ၿမိဳ႕ကေလး ၏ အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေတာင္သူလယ္သမားေက်းရြာ တစ္ဒါဇင္ခန္႔ရွိ သူတို႔၏ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ မ်ားသည္ သန္းဆိုင္ႏွင့္စန္းခ်ိဳ ဖြတ္ေက်ာျပာစု လူငယ္ေမာင္ႏွံ တို႔ လက္ရွိဘ၀ အဆင့္အတန္း သို႔ေရာက္ဖို႔ ႏွစ္မ်ားစြာ အဆင့္ဆင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရုန္းကန္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရာ မွတေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ လူေနမႈအဆင့္၊ အေတာ္ အသင့္ျမင့္ လာခဲ့မွန္း မုဒိတာအသိျဖင့္ သေဘာေပါက္ထားၾက ေလသည္။

ကြမ္းယာေဆးလိပ္ႏွင့္ စံုစီနဖာ မုန္႔ပဲသေရစာကေလးေတြ ေရာင္းခ်ရင္း ဆိုက္ကား(၅)စီး လည္းပိုင္၊ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ေထာင္ သံုးပင္အိမ္ကေလးႏွင့္ တီဗြီေအာက္စက္ႏွင့္ ေရေကာင္းေရသန္႔ ေပါေပါရ ေသာ တံုကင္ႏွင့္၊ သန္းဆိုင္ လက္မွာ ဆီကိုဖိုက္နာရီႀကီးႏွင့္ စန္းခ်ိဳလည္ပင္းမွာ ငါးက်ပ္သား ေရႊဆြဲႀကိဳး ႀကီးႏွင့္ဆိုေသာ အေျခအေနဟန္ပံု သည္ သူတ္ို႔ေဆြမိိ်ဳးမိတ္သဂၤဟတို႔ အျမင္၌ ''လူခ်မ္းသာ'' စာရင္း၀င္ လ်က္ရွိသည္။

သူတို႔ လူပ်ိဳ အပ်ိဳဘ၀တုန္းက ဤေနရာတြင္ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ေက်းရြာငယ္မ်ား ၀ိုင္းရံလ်က္ရွိေသာ ကုန္းမို႔မို႔ထက္ တြင္ ဥာဏ္ေတာ္အေတာင္(၃၀)ခန္႔မွ် ျမင့္မားေတာ္မူေသာ ''က်ိဳက္ေဒးယ်ံဳ'' ဘြဲ႔မည္ ေတာ္ ရ ေရွးေဟာင္း သမိုင္း၀င္ ေစတီတစ္ဆူသာ ထီးထီးမားမား၊ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိခဲ့၏။ ေစတီ ေတာ္ အနီးတစ္၀ိုက္ မွာ ေဂါပကလူႀကိိိိိိိိိိီးမင္းတို႔အဖြဲ႕ပိုင္ ထန္းပင္ အပင္(၅၀)ခန္႔ ရွင္သန္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ၿမိဳ႕လယ္ ဘက္ကေန ေစတီရွိရာသို႔ လာေရာက္ဦးခိုက္ေသာ လမ္းငယ္ကေလးမွာ မိုးရာ သီတြင္ ဗြက္ေပါက္ေနၿပီး ေႏြရာသီ တြင္ ႏြားလွည္းေတြ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ေမာင္းႏွင္ေနၾကလ်က္၊ ႏြားေခ်းနံ႔သင္းေသာ ဖံု တေထာင္းေထာင္း ထေနခဲ့သည့္ ေျမနီလမ္းကေလးသာျဖစ္ခဲ့၏။ [ယခုကဲ့သို႔ ႏိုင္လြန္ကတၱရာ ညီညာစြာခင္းကာ ကားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ ဥဒဟုိေျပးလႊား စည္ကား သိုက္ၿမိိဳက္ေနေသာ လမ္းမဟုတ္ခဲ့ေသး]

ယခု သန္းဆုိင္တို႔ေနအိမ္ႏွင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ရွိေသာ ေနရာသည္ ထိုစဥ္အခါက ဘုရား၀တၱကေျမအစပ္၊ ကၽြဲေမြးသူ ဟိႏၵဴ လူမ်ိဳး ဦးမန္းနီး၏ ကၽြဲတဲေနရာျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုမဆို၊ ထုိစဥ္က ေဂါပကလူႀကီးလည္း ျဖစ္ လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးလည္းျဖစ္ေသာ ဦးဖိုးပိန္သည္ ေန႔စဥ္ ကၽြဲႏို႔စစ္စစ္ တစ္ပိႆကို ဦးမန္းနီးထံမွ အလွဴခံၿပီး မွန္္မွန္ႀကီးေသာက္မ်ိဳခြင့္ ရခဲ့၏။ [ယခု ဦးဖိုးပိန္ေကာ၊ ဦးမန္းနီးပါ လူ႔ျပည္တြင္ မရွိရွာၾကေတာ့ပါ] သန္းဆိုင္သည္ ဤေျမေနရာကို အခ်ိဳအေခ်ာင္ရခဲ့ျခင္းဟု ဆုိႏိုင္သည္။ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းအရမူ ကၽြဲသူေဌးကုလားႀကီး ဦးမန္းနီးသည္ ေသာင္းက်န္းသူေတြ၏ ေသနတ္ေျပာင္း၀ ေဘးကေနလြတ္ေအာင္ လက္သပ္ကိုယ္ကၽြတ္ ထြက္ေျပးသြားခဲ့၏။ ကၽြဲေတြမွာ ေသာင္းက်န္းသူတို႔၏ ရန္ပံုေငြျဖစ္သြားၾက၏။

ေျမေနရာ ကို ေသာင္းက်န္းသူတို႔၏ အဆက္အႏြယ္ ''စိန္သီး'' ဆိုေသာ ေလာင္း ကစားသမားက ခပ္တည္တည္ေမာင္ပိုင္ စီးထားလိုက္၏။ စိန္သီးသည္ ဖဲရႈံး၊ ၾကက္ရႈံးတိုင္း အလကား ရထား သည့္ ေျမကြက္ႀကီး ကို ဖဲ့၍ဖဲ့၍ ေရာင္းစားေလရာ သူေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳး အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လ်က္ စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့ ဘ၀ သို႔ေရာက္ေနခ်ိန္၀ယ္၊ ကၽြဲသူေဌးကုလားႀကီး ဦးမန္းနီး၏ ေျမကြက္ႀကီးမွာ ယခု သန္းဆိုင္ ပိုင္ဆိုင္ လ်က္ ရွိေသာ ေပ(၆၀)၊ ေပ(၄၀)အက်ယ္မွ်သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ ဦးမန္းနီး သည္ ေရႊထုပ္ႀကီး ပိုက္လ်က္၊ ဘဂၤလား သို႔ အၿပီးျပန္သြားခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိပါသည္။ ဦးစိန္သီးထံမွ ဤေျမကြက္ ကို သန္းဆိုင္ ၀ယ္ယူခဲ့ရာ တြင္ ေထာင္ဂဏန္းမွ်သာ ေပးခဲ့ရသည္ဟူ၍လည္း၊ အရပ္စကား မွတ္သားစရာ ရွိခဲ့သည္။

ေႏြေန႔လယ္ခင္း အပူျပင္းဆံုးအခ်ိန္ မြန္းလြဲ(၂)နာရီခန္႔ ျဖစ္သည္။
လမ္းေပၚမွာ လူ၊ ယာဥ္ အသြားအလာ အလြန္က်ဲပါးၿပီး ေလၿငိမ္လြန္းေနသည္။ အကယ္၍ ေလတိုက္ ခတ္ပါလွ်င္ လည္း ေရေႏြးေငြ႕ဟပ္သလို ပူစပ္စပ္သာ ရွိေနလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိန္က က်ိဳက္ေဒးယ်ံဳေစတီကို ၀န္းရံ ထားခဲ့ၾကေသာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားေနရာတြင္ အၿပြတ္ၿပြတ္အညပ္ညပ္ လူေနအိမ္ေျခေတြ ထူ ်ထပ္လ်က္ သစ္ပင္ ၀ါးပင္ေတြ စိမ္းစုိလာခဲ့ေသာ္ျငား ဤေနရာ ဤေဒသ၏ ရာသီဥတုသည္ စိုးစဥ္းမွ် ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိ။ ခုလို တေပါင္းလ မွာ ေနပူထဲထြက္ရပ္လွ်င္ နာရီ၀က္အတြင္း လူစင္စစ္မွ အမဲသားေျခာက္ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။

"ကိုသန္းဆုိုင္ တုိ႔ကလည္းဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ေထာတာေတာင္ ဆိုင္ထဲမွာ ပန္ကာကေလး ဘာေလး ေဆာင္ မထားဘူး၊ သူေဌးလုပ္ေနၿပီး အညာကရတဲ့ စကၠဴယပ္ေတာင္စုတ္ႀကီးနဲ႔ ခတ္ေနရတယ္ လို႔ . . .''
ဆုိုင္ေရွ႕ ကနားဖ်င္းေအာက္၊ ခံုတန္းလ်ားမွာ ေနခိုအပန္းေျဖရင္း ပါစင္ဂ်ာေစာင့္ေနေသာ ဆုိက္ကား သမားေက်ာ္ႀကီး က (၈)ေပ၊ (၆)ေပ၊ ဆုိင္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ အက်ၤီမဲ့ ကိုယ္လံုးႀကီးျဖင့္ထိုင္ရင္း ယပ္ခတ္ေန သည့္ သန္းဆိုင္ကို စေနက်အတုိင္း ခႏိုးခနဲ႔စသည္။

ယပ္ခတ္ေနသည့္တိုင္ သန္းဆိုင္၏ ရင္ဘတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးႏွင့္ ၀မ္းဗိုက္ပူပူႀကီး တို႔ တြင္ ေခၽြးေစးေတြ စို႔ေနသည္။
''ဘာနားမလည္ ညာနားမလည္နဲ႔ လာမေျပာနဲ႔ေက်ာ္ႀကီး၊ ပန္ကာေလဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူးဆုိတာ မင္း သိလား၊ သိမယ္ မထင္ေပါင္ကြာ၊ မင္းတို႔က ဒီလိုက်န္းမာေရး ဗဟုသုတရွာတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ အားတာ နဲ႔ ဘီအီးဆိုင္သြားမယ္၊ ဗီဒီယိုရံုသြားမယ္၊ ကာရာအိုေကသြားဆိုမယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ မင္းတို႔သိတာ''
''ပန္ကာေလ . . . . ဘာလုိ႔ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တာလဲဗ်''

''သိခ်င္ရင္. . . . မင္းအေမ့လင္ ေဒါက္တာတင္ဆန္းဦးကို သြားေမးၾကည့္၊ သူေျပာဖူးတာကို ငါမွတ္ထားၿပီး၊ ငါပန္ကာ မ၀ယ္တာကြ၊ ပန္ကာ၀ယ္ရင္ ပိုက္ဆံလည္းကုန္မယ္၊ မီတာလည္း တက္မယ္၊ အခု ၾကည့္ေလ၊ ငါ့ အေမ ဆီက အလကားရထားတဲ့လက္နဲ႔၊ သရက္ကုန္းဦးေရႊ၀ အသုဘကရလာတဲ့ ဒီယပ္ေတာင္ကို ခတ္ေနေတာ့ ပိုက္ဆံ လည္း မကုန္ေတာ့ဘူး၊ က်န္းမာ ေရးလည္း မထိခိုက္ေတာ့ဘူး''
''ခင္ဗ်ား၊ ကပ္ေစးႏွဲတာကို သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ ကိုသန္းဆိုင္ႀကီးရာ. . . ခင္ဗ်ား ႏွေျမာတတ္မွန္း တစ္ၿမိဳ႕လံုး အသိပါ''
ေက်ာ္ႀကီး က ေနာက္ေျပာင္ေနမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ သန္းဆိုင္သည္းညည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ခြန္း ဆဲေရးလိုက္၏။

''တစ္ၿမိဳ႕လံုး မကလို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးပဲသိသိကြာ၊ ငါ ႏွေျမာတတ္လို႔ မင္းတ္ို႔လို ဆိုက္ကား နင္းဘ၀ကေန ဆိုက္ကား အံုနာျဖစ္လာတာ နားလည္လား''
''နားလည္ပါတယ္ သူေဌးမင္းရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ သူေဌးမင္းလို ေဘာ္ဇာႀကီးျဖစ္ရင္ ခုလို ရာသီမွာ ယပ္ေတာင္စုတ္ေတာ့ ခတ္မေနဘူး၊ အဲယားကြန္းအခန္းထဲမွာ မႏၱေလးဘီယာနဲ႔ ၿငိမ့္ ေနမွာပဲ၊ အာလူးေႀကာ္ ကေလး တႀကြပ္ႀကြပ္၀ါး လုိ႔ . . . .အဟိဟိ''

''ေခြးပါးစပ္က နတ္စကားထြက္မေနစမ္းပါနဲ႔ ေက်ာ္ႀကီးရာ၊ မင္းတုိ႔ အဲသလို မတန္မရာေတြ စိတ္ကူးယဥ္လြန္းလို႔ ဆိုက္ကား နင္းသား ဖြတ္က်ားဘ၀က မလြတ္မကၽြတ္ၾကတာ. . . ၊ ငါႏြားေက်ာင္း ကၽြဲေက်ာင္းလုပ္ခဲ့တယ္။ လယ္ထြန္ တယ္၊ စပါးရိတ္တယ္။ စပါးဒိုင္မွာ စပါး ထမ္းတယ္၊ စက္ဘီးတစ္စီး နဲ႔ ေဈးလည္ေရာင္း တယ္။ ေနာက္ဆံုးဆိုက္ကားနင္းတယ္ကြာ၊ ဆိုက္ကားသမားဘ၀ကေန ဘာမွမပင္ပန္းတဲ့ ကြမ္းယာသည္ ဘ၀ ေရာက္ လာတယ္ကြာ၊ ဆိုက္ကား (၅)စီးရဲ႕ အံုနာျဖစ္ခဲ့ၿပီကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ငါ မင္းတုိ႔လို အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ဘီယာ စုတ္ ဖို႔ တစ္ခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ဖူးဘူး''
သန္းဆိုင္ က ဆရာႀကီးသမားႀကီးေလသံျဖင့္ ေျပာေနသည္ကို ေက်ာ္ႀကီးက မီးေသေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ခဲရင္း၊ မထီတရီ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ ၾကည့္ေန၏။ သန္းဆိုင္သည္ [မေအေပး၊ ဘယ္လုိပဲ ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာ၊ အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္ နဲ႔ပဲ၊ အိမ္ကမိန္းမ ထဘီစုတ္ေနရင္လည္း သူနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္သလို ေနတတ္တဲ့ေကာင္] ဟု စိတ္ ထဲကေန ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနမိျပန္သည္။

''စိတ္ကူးယဥ္တာ ေငြကုန္တာမွတ္လို႔ သူေဌးမင္းရာ၊ က်ဳပ္ သိန္း(၃၀၀) ထီ ေပါက္ရင္ သူေဌး မင္းရဲ႕ အိမ္နဲ႔ၿခံကို ၀ယ္မယ္၊ တိုက္ေဆာက္မယ္လို႔ေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာဗ်၊ သိလား၊ ဟပ္. .ဟပ္. . ဟပ္''
''ေဟ့ေကာင္၊ သိန္းသံုးေထာင္ေပးရင္ေတာင္ ငါ့အိမ္နဲ႔ၿခံကို မေရာင္းဘူးမွတ္၊ ဒီအိမ္ၿခံ ေျမေတြကို ငါ့ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ ၀ယ္ထား ရတာ၊ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔ မရဘူး''
ဘုရားဘက္ ရွိ သစ္ပင္အုပ္ဆီမွ ေက်းငွက္ေအာ္ျမည္သံမ်ားကလြဲလွ်င္ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ တိတ္ ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ၌ သန္းဆိုင္ ၏ ေအာ္ေျပာသံႀကီးမွာ လႈိ္င္းထရိုက္ခတ္သြား ၏။ ညိဳေမာင္းေမာင္း မ်က္ႏွာႀကီးသည္လည္း ေခၽြးေရာင္ေျပာင္လ်က္ မည္းပုပ္ရႈံ႕တြေနေလ သည္။ သူက ဆက္ေအာ္ သည္။

''ေဟ့ေကာင္၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြာ၊ ငါ့ၿခံနဲ႔အိမ္ကုိ ေဟာဒီတစ္ၿမိဳ႕လံုးနဲ႔ေတာင္ မလဲဘူးကြ''
သန္းဆိုင္၏ေအာ္သံဆံုးသည္ႏွင့္ ေက်ာ္ႀကီးက လည္ေခ်ာင္းကုိျခစ္ၿပီး သံေသးသံေၾကာင္ျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္ေအာ္ ရယ္ေတာ့သည္။ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ကိုယ္ခႏၶာကိုလည္း ခံုတန္းလ်ားက်ိဳးက် မတတ္ လႈပ္ခါေနသည္။
''ဗ်ိဳး၊ ကိုသန္းဆိုင္. . ေက်ာ္ႀကီး၊ ၀က္ရူးျပန္ထေနတာလား''ဟု ဆိုင္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ပါစင္ဂ်ာမပါဘဲ၊ နင္း လွိမ့္သြားေသာ ဆုိက္ကားတစ္စီးေပၚမွ ဆိုက္ကားဆရာတစ္ေယာက္က လည္း လွမ္းေအာ္သြား သည္။ ေက်ာ္ႀကီး ကား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အရယ္မရပ္။

ထုိစဥ္ ဆိုင္ကေလး၏ ေက်ာဘက္ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ဆက္သြယ္ထားသည့္ ေလွကားတိုက ေလးေပၚကေန အရပ္ပုျပတ္ျပတ္၊ မည္းမည္း၀၀၊ အသက္(၄၀)ခန္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆင္း လာသည္။ သန္းဆိုင္မယား စန္းခ်ိုဳပင္တည္း။ စန္းခ်ဳိ သည္ မိန္းမငယ္အခ်ဳိ႕ ၀တ္ေလ့ရွိေသာ လက္မပါသည့္ သင္တုိင္းဆန္ဆန္၊ လိေမၼာ္ေရာင္  ေအာက္ခံ၊ အျဖဴပြင့္၊ အနက္ပြင့္ေတြရက္ ေဖာက္ထားသည့္ စီ၀ိုင္စီခ်ည္အပါးစား ဂါ၀န္ရွည္ႀကီးကို ၀တ္ထား ၏။ ေကာက္ထားေသာ ဆံပင္တိုနံ႔နံ႔ေတြက နီေၾကာင္ရႈပ္ပြေနၿပီး ေထာပတ္သီး မွည့္ ေရာင္ေပါက္ ၍ ေထာပတ္သီးကဲ့သို႔ ျပဳတ္ထေနေသာ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းႀကီးမွာ အလိမ္းအျခယ္မရွိ အဆီတ၀င္း၀င္းႏွင့္ျဖစ္ရာ၊ ရုတ္ တရက္ ဆိုလွ်င္ အာဖရိက မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ဟု ထင္မွတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

''ဘယ္လိုတံုး၊ ေနကပူပူနဲ႔ အိပ္လို႔မရတဲ့အထဲမွာ ရွင္တို႔က ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္၊ ဆဲလိုက္ ဆိုလိုက္။ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ နဲ႔ သမီးေယာက္ဖေတြ ကြဲၿပီးမွ ျပန္ေတြ႕ ၾကတဲ့အတိုင္း ပဲ . . .''ဟု စန္းခ်ိဳ ဟိန္းေဟာက္ လိုက္သံ မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အသံႏွင့္ မတူဘဲ၊ စစ္ေရးျပ အရာခံဗိုလ္ႀကီးတစ္ဦးက၊ စစ္ေရးျပတပ္ခြဲကို စစ္ေရးျပကြင္း ထဲ၌ စစ္မာန္ပါပါ ဌာန္ကရိုဏ္း က်က် ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးလိုက္သည္ႏွင့္သာ တူေန၏။ သန္းဆိုင္ က သူ႔နံေဘးေရာက္လာ ေသာ ဇနီးကို လံုး၀အသိအမွတ္မျပဳသလို ထိုင္ၿမဲပံုစံျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။ ေက်ာ္ႀကီးက အရယ္ ရပ္ၿပီး စန္းခ်ိဳ ကို မ်က္ခံုးပင့္သြားၿဖဲ၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

မခန္႔ေလးစား အၾကည့္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ စင္စစ္ေသာ္ စန္းခ်ိဳႏွင့္ ေက်ာ္ႀကီးတို႔မွာ ေမာင္ႏွမသံုး၀မ္းကြဲ ေတာ္စပ္သည္။
''ဟား၊ မစန္းခ်ိဳတို႔ ဒီဇိုင္းကေတာ့ မိုက္တယ္ေဟ့၊ ေမာ္ဒယ္ဂဲ လုပ္စားရင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်။ နာမည္ကို ခင္မဲလံုး လို႔ ေျပာင္းလိုက္.. ဟပ္... ဟပ္... ဟပ္''
''မသာ၊ နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း၊ ဒီမွာ ကြမ္းရြက္လွီး တဲ့ဓား၊ ေတြ႕လား'' စန္းခ်ိဳက အသြား (၄)လက္မခန္႔ရွိ စတီးဓားကေလး ကို ေျမာက္ရြယ္ျပသည္။ ေက်ာ္ႀကီးက အေနာက္ေျပာင္သန္ သူပီပီ၊ မ်က္ႏွာထားမျပင္ဘဲ အသံအုပ္အုပ္ႏွင့္ တဟပ္ဟပ္ ရယ္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ စန္းခ်ိဳကလည္း ေက်ာ္ႀကီးကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါ။ ကြမ္းတစ္ယာ ကို စိတ္တိုင္းက် ယာ၍ ပါးေစာင္ထဲသို႔ ထိုးသြင္း ကာ အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားသည္။

သန္းဆိုင္သည္ စန္းခ်ိဳကြမ္းယာ ယာေနစဥ္ စန္းခ်ိဳေက်ာဘက္က ေန မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစူး ဝါးဝါး ၾကည့္ေနခဲ့ ၏။ သူ႔အၾကည့္မွာ အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ေပါင္းသင္းလာေသာ ဇနီမယားအား ၾကည့္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္၊ ရုတ္တရက္ ေတြ႕ရွိရေသာ သူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္ (သို႔ မဟုတ္) တိရစာၦန္ေလွာင္အိမ္ ထဲရွိ ေနာက္ဆံုးေရာက္ရွိလာေသာ အထူးအဆန္း ေတာတိရ စာၦန္ တစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနသည့္ႏွင့္တူ၏။ စန္းခ်ိဳ အိမ္ေပၚျပန္တက္ သြားေတာ့လည္း သန္းဆိုင္သည္ သမင္လည္ျပန္ ေစာင္းကန္းကန္း လွည့္ၾကည့္ ခဲ့ေသးသည္။

ဒီလုိ အက်ိမ်ိဳးကို ကေလးမကေလးေတြ အပ်ိဳျဖန္းကေလးေတြ တရုတ္မဗိုက္ႀကီးသည္ေတြ ဝတ္တာပဲ၊ ငါေတြ႕ ဖူးပါတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္... အိမ္က အရူးမက ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ဒီလုို ဝတ္ထားရပါလိမ့္၊ အက်ီသားက ပါးပါးေလး ရယ္၊ ေအာက္ခံမွ ဝတ္ထားရဲ႕လားမသိဟု မေက်မခ်မ္း ေတြးေန သည္။ စန္းခ်ိဳအစား ေက်ာ္ႀကီးေရွ႕မွ သူ ကိုယ္တိုင္ ရွက္ရြံ႕ေနသလိုလိုလည္း ခံစားလိုက္ရေလ သည္။ ပူအိုက္စပ္ေလာင္ျခင္းကို သူေမ့သြားၿပီ။ ယပ္ေတာင္စုတ္ ကို ပစ္ခ်ကာ (ေတာ္ေတာ္ကဲ ခ်င္တဲ့ဟာမ) ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္သည္။

ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးတြင္ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ တိုးတက္ျဖစ္ထြတ္လ်က္ အလုပ္အကိုင္သစ္ မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳၚပြားမ်ားလာခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ေသာ္ျငား၊ သန္းဆိုင္သည္ မိရိုးဖလာ လယ္လုပ္ကဲႊ်ကိုင္ စက္ဝန္းထဲမွာ မျမင္ရေသာ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ဟန္႔တားခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရဆဲသာ ရွိခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္း ေကာက္သိမ္းရာသီတစ္ခုတြင္ သူတို႔ရြာႏွင့္ သံုးမိုင္ေက်ာ္ေဝးကြာ သည့္ ရြာမွ ေနထိုင္ကာ စန္းခ်ိဳႏွင့္ စပါးရိတ္ ရင္း ဆံုဆည္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္ဦးၿပိဳင္တူ မ်က္စိက်ခဲ့ၾကျခင္း ဟုဆိုေသာ္ ပို၍ မွန္မည္။

''သန္းဆိုင္ရယ္.... နင္မို႔ အဲဒီမည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္ကို ႀကိဳက္တတ္ပေလ၊ ငါတို႔ ရြာ ထဲက ေခြးမတစ္ေကာင္ အၿမီးျဖတ္လုိက္ရင္ေတာင္ အဲဒီဟာမထက္ အပံုႀကီး ၾကည့္ေကာင္း ဦးမယ္'' ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳး မိန္းမၾကမ္းႀကီးမ်ားက သန္းဆိုင္ကို ေဝဖန္တားျမစ္ၾကသည္။ သန္းဆိုင္ လက္မခံ။ ပယ္ခ်ပစ္သည္။
''ကိုယ္ထင္ ခုတင္ေရႊနန္း ဆိုတာ ခင္ဗ်ားႀကီးတို႔ မၾကားဖူးၾကဘူးလား''
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တို႔ကလည္း သန္းဆိုင္ကို သတိေပး တားဆီးခဲ့ၾက၏။ သန္းဆိုင္က ျပတ္ျပတ္ သားသား ျငင္းပယ္ ရုန္းထြက္ ခဲ့သည္။

''ေဟ့ေကာင္ ေကာင္မေလးဖေအက တံငါမ်ိဳးေနာ္၊ ေလွဦးစိုမွဝမ္းစို၊ ေလွဦးေျခာက္ဝမ္းေျခာက္ တဲ့အစားထဲက မင္း မွားမယ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဖက္က ေဒဝါမလင္းမူးေနတဲ့ အရက္ သမားႀကီးတဲ့ကြ''
''တံငါမ်ိဳး မကလို႔ သူေတာင္းစားမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဳပ္ႀကိဳက္လို႔က်ဳပ္ယူမွာ အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ေပါင္းရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ လည္း သူ႔အေဖအရက္သမားျဖစ္တာ ဘာဆန္းလို႔လဲ၊ က်ဳပ္ဖေအလည္း ဘုရားလိုလုိ တရားလိုလိုနဲ႔ ခြက္ပုန္းခ်ေနတာဗ်'' သန္းဆိုင္က ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေျပာျခင္းျဖစ္ သည္။ သန္းဆိုင္၏ဖခင္ ဦးကံေငြသည္ ရဟန္း ဝါ (၁၂)ဝါ ရခဲ့ၿပီ၊ ဗုဒၶအဘိဓမၼာစာေပ အနည္း အက်ဥ္းတတ္ေျမာက္ၿပီးခဲ့ပါမွ၊ ဖခင္ကြယ္လြန္သြား၍ က်န္ရစ္ေသာ လယ္ယာလုပ္ငန္း မ်ားကို ဦးစီးဖို႔ႏွင့္ အေမြလက္မလြတ္ေစဖို႔ လူဝတ္လဲကာ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သူ ''လူျပန္ေတာ္ႀကီး'' ျဖစ္၏။

''ပ်ားဖြပ္၊ သားထိုး၊ မယားခိုး မုဆိုးတံငါမျပဳရာဆိုတဲ့ ငါတို႔ဘာသာတရားေတာ္ျမတ္ရဲ႕ အဆံုး အမရွိသားပဲေလ၊ အကုသိုလ္ ဒုစရိုက္ေတြကို ျပဳလုပ္ၿပီး အသက္ေမြးေနတဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္နဲ႔ ေတာ့ ငါ့သားကို သေဘာမက်ႏိုင္ေခ် ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့သားပါ ဟိုဟာေတြနဲ႔ အတူေရာၿပီး အဝီစိငရဲ က်သြားလိမ့္မယ္၊ ဒီကိစၥ ငါ့ကို လာမေျပာၾက နဲ႕ေဟ့၊ ေနာက္ထပ္ ငါ ဘာမွမၾကားခ်င္ ဘူး''
အရင္းအခ်ာ ေဆြမ်ိဳးအခ်ိဳ႕က မုဆိုဖို ဦးကံေငြအား သန္းဆိုင္၏ အေျခအေနကို လာေရာက္ တင္ျပ အေၾကာင္းၾကား စဥ္ ဦးကံေငြ သည္ ပါးစပ္မွ အရက္နံ႕မထြက္ေအာင္ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး ကို တြင္တြင္ဖြာလ်က္ သူ႔သေဘာထား ကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္၏။

တစ္ဖန္ ေဆးျပင္းလိပ္ေငြ႕ေတြ ကို မႈတ္ထုတ္ရင္းမွ...
''မင္းတို႔ နင္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾက ငါဟာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရဟန္းတရား (၁၂)ႏွစ္ အားထုတ္ ခဲ့တယ္၊ လူ႔ဘဝေရာက္ေတာ့ လည္းပဲ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔ကြာခဲ့တဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ဘူး ၿပီးေတာ့ သမၼာအာဇီဝ လယ္သမားလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးတယ္၊ ဘာသာေရး စကားနဲ႔ေေျပာရရင္ ငါဟာ အပါယ္တံခါးပိတ္တဲ့ အဆင့္ မေရာက္ေတာင္မွ ေသာတာပန္ဘဝ ကို မေရာက္ေသးေသာ္မွ အငယ္စားေသာတာပန္လို႔ေခၚတဲ့ စူဠေသာတပန္ ပုထုဇဥ္လူသား တစ္ေယာက္ သတၱဝါေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ေနတဲ့ အင္းသမား တံငါေတြ နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆက္စပ္လို႔ရမတံုး၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္တဲ့ ငါ့ခႏၶာမွာ ငါးညီနံ၊ ငါးပိနံေတြ အစဲြမခံ ႏိုင္ဘူးေဟ့၊ သန္းဆိုင္ ကိုလည္း ရပ္တန္းက ရပ္ဖို႔ ရာဇသံေပးရလိမ့္ဦးမယ္''

ဦးကံေငြက ရာဇသံထုတ္ျပန္ၿပီး မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္း သန္းဆိုင္သည္ သံေသတၱာေဟာင္း ကေလးတစ္လံုကို ဆဲြလ်က္ စန္းခ်ိဳ တို႔ ရြာဘက္သို႔ ေနပူက်ဲက်ဲႀကီးေအာက္မွာ ပူရမွန္းအိုက္ရ မွန္းမသိဘဲ နင္းေလွ်ာက္္ေနေသာ ကန္သင္းရိုးပပ္ၾကားအပ္ိထဲမွ ေၿမြထြက္ကိုက္မွာကိုလည္း မစိုးရိမ္ဘဲ (ထိုကြင္းမ်ားတြင္ေျမြဆိုးအလြန္ေပါ၏။ ဘယ္ေလာက္သတိထားၾကပါသည္ ဆုိေပမဲ့ (၂)ႏွစ္ တစ္ေယာက္ (၃)ႏွစ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ပိုးထိၿပီး ေသရြာျမန္ၾကရသည္သာ ျဖစ္၏) သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတိုင္း စန္းခ်ိဳက သူတို႔ရြာထိပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာ္ေရွ႕၊ ခေရပင္ရိပ္ကေန အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့သည္။

ဤတိုက္ပဲြတြင္ သန္းဆိုင္ကေတာ့ ပစ္ခတ္စရာ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြ ကုန္ခမ္းေနခဲ့ ၿပီ၊ တိုက္ပြဲေအာင္ႏိုင္ ဖို႔၊ စန္းခ်ိဳကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္။
''နင့္အေဖနဲ႔အေမကို နင္ေျပာၿပီးပလားစန္းခ်ိဳ''
''မပူပါနဲ႔ဟာ၊ ငါၿပီးရင္ ၿပီးပါတယ္''
ဟုတ္ေလာက္ေပ၏။ စန္းခ်ိဳသည္ အႀကီးဆံုးသမီးပီပီ၊ အစ္မႀကီးအမိရာဆိုသကဲ့သို႔ သူမ၏ မိသားစုတြင္ တတိယေျမာက္ ၾသဇာအာဏာရွင္ ျဖစ္သည္။ စားဝတ္ေနမႈအတြက္ စီးပြားရွာရာ တြင္ ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ က်ားစီးဖားစီး ဇဲြႀကီးႀကီးႏွင့္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည္။ တံငါ မ်ိဳးဆိုၿပီး တံငါအလုပ္တစ္ခုတည္းသာ လုပ္သည္ မဟုတ္၊ တံငါအလုပ္အားလပ္လွ်င္ လယ္ထဲ ဆင္းၿပီး ေကာက္စိုက္ခ်င္စိုက္မည္။ ေကာက္ရိတ္ခ်င္ရိတ္မည္။ မတ္ပဲခ်ိန္ ၌ ပဲႏုတ္ခ်င္ႏုတ္ မည္။ အနည္းဆံုးေတာ့လူေကာင္သာမထြားေသာ္လည္း ပိႆခ်ိန္(၁၀)ခန္႔ ပါေသာ သံုးဦးစပ္ ငါးပိဇလံုႀကီးရြက္ကာ၊ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရြာစဥ္လွည့္၍ ငါးပိေရာင္းေနမည္သာ ျဖစ္၏။ စန္ခ်ိဳ သည္ေလာက္အလုပ္ လုပ္တာေတာင္ လူေမြးလူေတာင္ မေျပာင္၊ စန္းခ်ိဳမွာ နားေပါက္ ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ နားကပ္မရွိ။

သန္းဆိုင္ႏွင့္ စန္းခ်ိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေျခက်ဲက်ဲ၊ အိမ္ႀကီး၊ အိမ္ေကာင္းနည္းနည္း၊ သစ္ႀကီး ဝါးႀကီးမရွိေသာ ''ဝက္လူး''ရြာကေလးထဲသို႔ ေလွ်ာက္ဝင္လာၾကစဥ္၊ သန္းဆိုင္သည္ မစိတ္မြန္ လ်က္ စန္းခ်ိဳႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသား တရားဝင္ ခင္ပြန္းတစ္ဦးႏွယ္ ရင္ေကာ့၊ လက္ကား၍ ေလွ်ာက္ေနမိ၏။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္ေနမိေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္မသိ၊ စန္းခ်ိဳကမူ ဧည့္ေကာင္းေစာင္ေကာင္းစ္ဦးကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳလာသူ တစ္ေယာက္ပမာ၊ မ်က္ႏွာထားရႊင္ပ်၊ စိတ္အားေတြ တက္ၾကြစြာျဖင့္ ဦးေခါင္းကေလးကို ဘယ္ညာလွည့္ယမ္းလ်က္၊ ဘာရည္ရြယ္ ခ်က္ႏွင့္ ေျပာေနမိမွန္းမသိေသာ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း လွမ္းေနေလသည္။

ယခုကဲ့သို႔ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းအခ်ိန္က ၀က္လူးရြာသား အမ်ားစု တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ အနားယူၾကခ်ိန္ျဖစ္၍ လမ္းသြားလမ္းလာသိပ္မရွိ။ လမ္းမွာဆံုသူေတြကေတာ့ သန္းဆိုင္ကို စိမ္းစိမ္း၀ါး၀ါး ၾကည့္ၾကသည္။ စန္းခ်ိဳႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း (ဒီလူကဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ) ဟု မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးၾကသည္။ ထိုမ်က္ႏွာထားေတြ ကို စန္းခ်ိဳက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳထား လိုက္၏။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ စန္းခ်ိိိိိိဳကဲ့သို႔ပင္ အသားေရာင္မြဲျပာျပာႏွင့္ စန္းခ်ိဳႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီးေသာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိၾက သည္။ ဆံုမိသည္ႏွင့္ ထိုမိန္းကေလး [သူမ၏နာမည္ မွာ ၾကင္စုျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းက်မွ သန္းဆိုင္သိခြင့္ရခဲ့၏] သည္ထုပ္တိုးတမ္းကစားသလို၊ စန္းခ်ိဳ တို႔ေရွ႕ ကေန လက္ႏွစ္ဖက္ ကား ၍ ရပ္လိုက္၏။

''ဟဲ့ေကာင္မ စန္းခ်ိဳ၊ ခုကတည္းက တစ္ခါတည္းေျပာထား။ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘာေကၽြးမလဲ ဆိ တာကို၊ ငါးသေလာက္ေပါင္းလား၊ ငါးေျခာက္ေထာင္းလား''
''ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးေကၽြး မဟဲ့၊ ၀က္သားလည္းပါဦးမယ္၊ ဆက္ဆက္ႀကီးလာၿပီး မ်ိဳလွည့္၊ ဆို႔လွည့္ေအ့ အငတ္မရဲ႕''ဟု စန္းခ်ိဳ က ရယ္သံစြက္၍ ေရရြတ္သည္။
စန္းခ်ဳိတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ႏႈတ္ဆက္သံ ံၾကားလိုက္ေတာ့မွပင္ သန္းဆိုင္ သည္ ေႏြေခါင္ေခါင္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြသာမက၊ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္ လံုးပါ ေအးစက္စိမ့္ျမသြားေတာ့သည္။ လက္ရွိအေနအထား၌ သူသည္ ေဆြမဲ့မ်ိဳးမဲ့၊ မိဘမဲ့ တစ္ ေကာင္ၾကြက္ ဘ၀ျဖင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ မိဘႏွစ္ပါး၏ သမီးကညာကုိ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္မည့္ သူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သူ၏ေသတၱာစုတ္ ထဲ၌ အ၀တ္သံုးစံု၊ မ်က္ႏွာသုတ္တဘက္စ၊ တစ္ထည္ ကလြဲ၍ ဘာမွ်မပါ။

တစ္ခုပဲ အားကိုးစရာရွိသည္။ သူ႕လုပ္အားႏွင့္ သူ႕ဘာသာ ရွာေဖြ ထားခဲ့ေသာ ေရႊ တစ္မတ္သား ေက်ာက္နီလက္စြပ္ႀကီးကေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ လင္းလက္   ေတာက္ပေန ၏။ ေယာကၡမေလာင္းေတြ လက္ထဲ ကို ထုိလက္စြပ္ႏွင့္ သူ႕ရုပ္ခႏၶာေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းကို ထိုးအပ္၍ စန္းခ်ိဳႏွင့္ တရား၀င္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းဖို႔၊ ေတာင္းပန္ခယ ရေတာ့မည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ေယာကၡမအိမ္တက္၊ သားမက္မ်က္ႏွာငယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ငါးအတြက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား စန္းခ်ိဳဟု သူေမာႏြမ္းစြာ ေတြးလိုက္ စဥ္ ေျခလွမ္းေကာမ်က္ႏွာပါ  ပ်က္သြားေၾကာင္း စန္းခ်ိဳ၏ ျပဴး၀ိုင္းေသာ မ်က္လံုးေတြ ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္၏။

''ဘာျဖစ္ေနတာလဲသန္းဆိုင္၊ လာပါဟျမန္ျမန္၊ ငါတို႔အိမ္ေရာက္ကာနီးပါၿပီ၊ လမ္းတုန္းက ရႊင္ရႊင္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔၊ ငါတို႔အိမ္နဲ႔ နီးမွ နင့္မ်က္ႏွာႀကီးက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ'' ဟုစန္းခ်ိဳျမည္တြန္ သည္ကို သန္းဆိုင္ စကား မျပန္အား။ အသက္ရွဴမွန္ေအာင္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားေနရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သူသည္ ႀကိဳးစင္ဆီသို႔ေလွ်ာက္ေနေသာ ေသဒဏ္က်အျပစ္သား ရာဇ၀တ္ ေကာင္ပမာ ေယာင္မွား  ခံစားေနရျခင္း လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
''ေဟာဟိုမွာ ငါတို႔အိမ္''
စန္းခ်ိဳ က တက္ႀကြလန္းဆန္းစြာ လက္ဆန္႔တန္း၍ လက္ညွိဳးညႊန္လိုက္၏။

စန္းခ်ိဳ လက္ညွိဳးညႊန္ရာသို႔ လည္ပင္းဆန္႔ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ သန္းဆိုင္၏ ဟန္ပန္မွာ ခရီးသြားလမ္းညႊန္ အမ်ိဳးသမီးက လက္ညွိဳး ထိုးလ်က္ ''ေဟာဟုိက ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ေတာင္ ထြတ္ႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အေလးအျမတ္ျပဳ၊ ရိုေသ ကိုင္းရႈိင္းၾကတဲ့ ပုပၸားေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ၄င္းဟာ မီးၿငိမ္းေတာင္ႀကီး တစ္ေတာင္ လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ထင္ရွားတဲ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ႀကီးဟာ အဲဒိီေတာင္ထြတ္ ႀကီးဆီမွာ ျမစ္ဖ်ားခံပါတယ္ရွင္'' ဟု ေျပာျပရွင္းလင္းေနသလို၊ ေတာင္မရွိေသာ ေျမျပန္႔ ကႏၱာရ ႏိုင္ငံမွလာသည့္ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးက ပါးစပ္အေဟာင္း သား ေငးေမာေနပံု မ်ိဳးႏွင့္ တေထရာတည္းတူေနပါသည္။

ေခ်ာင္းဝမ္းဗိုက္အလယ္ေကာင္တြင္ တစ္ထြာခန္႔သာ နက္မည့္ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေရစီး ေၾကာင္းကေလးသာ ရွိေနေသာ ေရခန္းေနသည့္ ေခ်ာင္းကမ္းေစာင္းအထက္ ကုန္းေပၚရွိ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္း မန္က်ဥ္းပင္အိုႀကီး တစ္ပင္ အနီးမွာ အထီးတည္းရွိေနေသာ ေခါင္ေစာက္ ေစာက္ႏွင့္ တဲအိမ္ႀကီးသည္ စန္းခ်ိဳညႊန္ျပသည့္ (ငါတို႔အိမ္) ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သန္းဆိုင္က (အိမ္လို႕သာေျပာတယ္၊ ႏြားတင္ကုပ္ႀကီးလိုလုိ၊ စပါးက်ီႀကီးလိုလိုနဲ႔)ဟု စိတ္ထဲ မွ မွတ္ခ်က္ခ် သည္။ ထို ''အိမ္''နံေဘး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတြင္ ရင္စို႔ခန္႔ျမင့္ေသာ ငါးေျခာက္လွန္းစင္ မ်ား၊ ထိုစင္မ်ားေအာက္တြင္ ငါးပိငံျပာရည္ခံေသာ ငါးပိသိပ္ေသာ စဥ္႔အိုးႀကီးငယ္မ်ား ေနရာယူ ထားၾကသည္ကို သန္းဆိုင္သတိျပဳမိ၏။ ငါးဖမ္းပိုက္အေဟာင္းအျမင္း အခ်ိဳ႕ေသာ္လည္း ငါးေျခာက္လွန္းစင္တစ္ခုမွာ တြဲလဲြခို အၿငိမ္းစားယူေနၾက၏။ သူ႔ႏွာေခါင္းႏွင့္ မရင္းႏွီးေသးေသာ ညီစို႔စို႔အနံ႔ကို သန္းဆိုင္ ရွဴမိလ်က္ပ်ိဳ႕တို႔ကို ခံစား လိုက္ရေလသည္။ (ဒီအနံ႔က ၾကာရင္ ႏွာေခါင္းယဥ္သဓြားမွာပါေလ၊ စန္းခ်ိဳနဲ႔ငါ ဒီေလာက္နီးစပ္ေနတာပဲ။ သူ ကိုယ္က သနပ္ခါးနံ႕က လြဲလို႔ ဘာနံ႔မွ မရတာ)ဟု သန္းဆိုင္ ရေသ့စိတ္ေျဖေတြးမိ ျပန္၏။

စန္းခ်ိဳတို႔တဲႀကီးႏွင့္ အနီးဆံုးအိမ္မွာ ဝါးႏွစ္ျပန္စာေလာက္ အကြာအေဝးမွာရွိေနၿပီး စန္းခ်ိဳတို႔မွာ ၿခံစည္းရိုး ကာရံထားျခင္းလည္း မရွိေပ။ တဲႀကီးအနီးမွာ သစ္ပင္ဝါးပင္ဆို၍ မန္က်ည္းပင္ႀကီး သာလွ်င္ ထီးထီးမားမား ရွိေန၏။ (စန္းခ်ိဳတို႔ဟာ ရြာထိပ္ဖ်ားမွာ ေနၾကတာကိုး) ဟု သန္းဆိုင္ ေကာက္ခ်က္ဆဲြသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ေျခတုန္လက္တုန္ေနေသာ သန္းဆိုင္သည္ ရင္တစ္ခုန္ခုန္ျဖင့္ (စန္းခ်ိဳ ေနာက္ တစ္လံအကြာကေန) တဲႀကီးအနီး သို႔ ေရာက္လာသည္။ တဲႀကီးတစ္ေနရာမွ မီးခိုးတအူအူ ေဝ့ေနေသာ္လည္း လူသံသူသံ မၾကား ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ငါးပိနံ႔၊ ငါးေျခာက္နံ႕မ်ားကား ပို၍ သိပ္သည္းျပင္းရွလာၾက၏။

သန္းဆိုင္တို႔ တဲႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ လာၾကသည္ျဖစ္ရာ တဲႀကီး၏ ဟင္းလင္းဖြင့္ထား ေသာ မ်က္ႏွာစာကို မေတြ႕ခဲ့ၾကရေပ။ တဲႀကီး၏ ေခါင္းရင္း (အေရွ႕အရပ္)ကိုေက်ာ္၍ ဝဲဘက္ သို႔ ေကြ႕လိုက္ေတာ့မွ တံခါးမရွိ၊ ဝရန္တာ မရွိ၊ ဘာမွအဆီးအတားမရွိေသာ တဲႀကီး၏ ဟင္းလင္းပြင့္မ်က္ႏွာစာကို သန္းဆိုင္ေတြ႕ ရသည္။ (သြားမရွိတဲံ အဘုိးႀကီးပါးစပ္ေပါက္နဲ႔ တူ လိုက္တာ)ဟု သန္းဆိုင္က တဲႀကီး၏မ်က္ႏွာစာကို တင္စား လိုက္၏။ မဟုတ္ရေပ။ ထိုပါးစပ္ ေပါက္ႀကီးတြင္ သြားတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ငုတ္တုတ္ရွိေနပါ၏။ ဧည့္ခန္းျဖစ္ဟန္တူေသာ (တဲႀကီး ၏အေရွ႕ဆံုးအခန္း) ဝါးၾကမ္းေပၚတြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္လ်က္ ေျပာင္းဖူး ဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို မီးတရဲရဲ ဖြာရႈိက္ေသာက္ရွဴေနသည္။ စန္းခ်ိဳကဲ့သို႔ မ်က္ခံုးထူး၊ မ်က္ လံုးျပဴးသည္။  အက်ီမဝတ္၊ အေရာင္အဆင္းမဲ့ ပုဆိုးကို ဒူးႏွစ္လံုးေဖာ္၍ ဝတ္ထားသည္။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ဖန္ ခပ္ေသးေသးပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုလူႀကီးေရွ႕တြင္ ဒန္ကရားတစ္လံုးႏွင့္ ဖန္ ခြက္ငယ္ကေလး သံုးလံုးေတြ႕ ရ၏။ ထို႔ျပင္ ဒန္ကရားအနီးရွိ သတၱဳပန္ကန္ျပားထဲ၌ စားလက္စ ငါးခူေၾကာ္တစ္ေကာင္ ပံုယြင္းစြာ ရွိေနသည္။

''အေဖ ဧည့္သည္ပါလာတယ္၊ အေမရ ဧည့္သည္ပါလာတယ္'' စန္းခ်ိဳအသံျမင့္၍ ေျပာလိုက္ ဟန္က ရြာေဆာ္ တစ္ေယာက္က ရြာလယ္လမ္းမွာ ေမာင္းထုရင္း ''ၿမိဳ႕ပိုင္ႀကီး ၾကြလာတယ္ဗ်ိဳ႕'' ဟု ေဆာ္ၾသ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ အဘိုးႀကီးက တံစက္ၿမိတ္အျပင္ဘက္ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ရပ္ေနေသာ သန္းဆိုင္ ကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ၾကည့္ၿပီၤး ဒန္ကရားထဲမွ အရည္မ်ားကို ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ထဲသို႔ အျပည့္ ငွဲ႕ေလာင္းခ် လုိက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေတာ့မဟုတ္၊ ခ်က္အရက္ေတြသာ ျဖစ္၏။
''ကဲ ဒီမွာ ခဏထိုင္ဦး၊ ငါ အေမ့ကို သြားေခၚဦးမယ္''
စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္အား သူမ၏ဖခင္ (အမည္ဦးဖိုးလူ) ထိုင္ေနေသာ ဝါးၾကမ္းခင္း တစ္ေနရာ သို႔ လက္ညိဳးေဝွ႕ ယမ္း ျပၿပိး မီးဖိုေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ တဲေနာက္ဘက္သို႔ လွစ္ခနဲ လွမ္းဝင္ သြားသည္။

''ေဟ့ သန္းဆိုင္ ထိုင္ေလကြာ မင္းမွာ ဖင္မပါဘူးလား''
ဦးဖိုးလူက အရက္တစ္ခြက္ေမာ့ခ်ၿပီး ေငါက္ငမ္းငမ္း ေျပာသည္။ သန္းဆိုင္ၾကက္သီးေမြးညင္း ထခမန္း အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက ငါ့နာမည္ကိုေတာင္ ႀကိဳသိေနပါ လား၊ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မ်ား၊ သိလုိက္ပါလိမ့္ ဟု ေယာင္ခ်ာခ်ာေတြးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ဦးဖိုးလူႏွင့္ (၅) ေပခန္႔အကြာ ဝါးၾကမ္းေပၚမွာ ေသတၱာစုတ္ကေလး ပိုက္၍ ခပ္ရို႕ရို႕ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ ခ်က္အရက္နံ႕သည္ သန္းဆိုင္ ၏ ဂႏၶာရံုကို ထိုပါးေႏွာင့္ယွက္လာသည္။ သန္း ဆုိင္သည္ ေတာသားကာလသားပီပီ အရက္ခ်ိဳး မဟုတ္ေတာင္ မွ ရံဖန္ရံခါ (ပဲြလမ္းသဘင္ရွိ လ်င္ ဒုမဂၤလ၊ သုမဂၤလကိစၥမ်ား၌ လုပ္အားေပးကူညီစဥ္) အေဖာ္အေပါင္း မ်ားႏွင့္ တစ္ခြက္စ ၊ ႏွစ္ခြက္စ ေသာက္တတ္သည္။ သူ႔အေဖ ဘုန္းႀကီးလူထြက္မသိေအာင္ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ေသာက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ႔အေဖ ခြက္ပုန္းေသာက္မွန္း သိေသာ္ျငား၊ လူလည္ႀကီး ဦးကံေငြ က ေဆးျပင္းလိပ္နံ႕ျဖင့္ အကာအကြယ္ ယူထား ရကား၊ သူ႔အေဖထံမွ တစ္ခါမွ အရက္နံ႔မရစ ဖူးခဲံ။ ယခု ဦးဖိုးလူ အနီးမွာ ထုိင္လိုက္သည့္အခါ၊ သူရွဴရိႈက္ မိေသာ မႊန္စူးစူး ေဟာင္ပုပ္ပုပ္ အနံ႔ဆုိးႀကီးမွာ သန္းဆိုင္တစ္သက္၌ ပထမဆံုး ႀကံဳေတြ႕ရသည့္ အဆိုးဝါးဆံုး အနံ႔ အသက္ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ ငါးပိနံ႔၊ ငါးေျခာက္နံ႔ေတြကိုလည္း ရွဴေနရသျဖင့္၊ သန္းဆိုင္ ေအာ္ဂလီဆန္ သလိုလိုခံစားမိလာ၏။
''အုတ္ဖိုစု က ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ကိုကံေငြရဲ႕သား... သန္းဆိုင္ဆိုတာ မင္းေပါ့ ဟုတ္လားကြ''
ဦးဖိုးလူ က ငါးေၾကာတၾကြပ္ၾကြပ္ဝါးရင္း ေမးလိုက္ရာ၊ သန္းဆိုင္သည္ မီးစႏွင့္ အထိုးခံရသလို တြန္႔သြားၿပီး အဆီျပန္ေနေသာ ရံႈ႕တြတြမည္းေျပာင္ေျပာင္ မ်က္ႏွာႀကီးဘက္ လွည့္လိုက္မိ၏။

''ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္ ဦးႀကီး''
''အခု ဒီကိုလာတာဟာ မင္းသေဘာနဲ႔မင္း လာတာလား၊ ငါ့သမီးစန္းခ်ိဳေခၚလို႔ လာတာလားကြ၊ အမွန္ အတိုင္းေျပာ''
အဘိုးႀကီးေပါက္စက ... သန္းဆိုင္က မွန္ရာကို မေျဖလွ်င္ သူ႔လက္ထဲက အရက္ခြက္ျဖင့္ ေပါက္ေတာ့ မည့္မ်က္ႏွာထား မ်ိဳးႏွင့္ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ ဖိုးလူအား မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း၊ တံေတြသလိပ္ေတြကို တဂြပ္ဂြပ္မ်ိဳခ်ကာ စကား ေျပာဖို႔ အရွိန္ယူေနရေလ၏။

''ကၽြန္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး သေဘာတူတိုင္ပင္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ဒီကို လာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္... ''
''ေဟ့-ေနဦး၊ ေနဥိိိိီးကြ သန္းဆိုင္'' ဟု ခပ္ဆတ္္္္္္ဆတ္ေျပာရင္း၊ ဦးဖိုးလူသည္ ခ်က္အရက္ ကို ေရေသာက္ ဘိသကဲ့သို႔၊ တကြတ္ကြတ္ျမည္ေအာင္ ေသာက္ေနျပန္သည္။ [ဒီလူႀကီး မူးေနရင္ ေတာ့ငါတို႔ကိစၥမၿပီးစီးဘဲ ကိုးရိုးကားရား ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ] ဟု ေတြးကာ၊ သန္းဆိုင္ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္စ ျပဳလာသည္။ ဦးဖိုးလူ က အရက္ေသာက္ၿပီး၊ ငါးခူေခါင္းကို ပဲေလွာ္၀ါးသလို တစ္ေျဗာက္ေျဗာက္ က်ိတ္၀ါးေနေသး ၏။ ၀မ္းထဲသို႔ မ်ိဳခ်ၿပီးမွ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔၏။ ၿပီးလွ်င္ ေဆးလိပ္ေကာက္ဖြာေနျပန္ေလ သည္။

ဆက္ရန္
.