အခန္း(၂)
ဂ်ာနယ္တိုက္၏ ညအယ္ဒီတာထံသို႔ ေဖာင္ပိတ္သတင္းတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာသည္။ သတင္း က ထူျခားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္ျငား တန္ဖိုးအားျဖင့္ ႀကီးမားလွသည္မို႔ ညအယ္ဒီတာ ျဖစ္သူ ဦးစိုးေအး ဂရုတစ္စိုက္ဖတ္ရႈရင္း စဥ္းစားေနမိ သည္။
ရန္ကုန္တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္သို႔ ေပးပို႔၍ အမ်ားျပည္သူၾကည့္ရႈ႕ရင္း စီစဥ္ထားသည့္ ပန္ဒါနီ ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမႈ သတင္းျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းရင္းျမစ္ကို အတည္ျပဳထားသည့္ မွတ္ခ်က္လည္း ပူးတဲြ ပါဝင္သည္။ ခက္္ေနသည္က စံုစမ္းစစ္ေဆးဆဲ ဟု ပါရွိေနသျဖင့္ လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီဟု မဆိုႏိုင္ေသးျခင္း ပင္။
သတင္းေပးပို႔လာသူက ပန္ဒါနီဝက္ဝံ၏ ရွားပါးအဖိုးတန္မႈကို ေဇာင္းေပးေရးဖဲြ႕ထားသျဖင့္ ဖတ္ရႈ႕ရမည့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ အတြက္ အက်ိဳးရွိေနသည္။ ထိုသတင္း၏ တန္ဖိုးအား အျပည့္အစံုေတာ့ တြက္ခ်င္မွ တြက္မိၾကေပ မည္။ သို႔ေသာ္ ပန္ဒါနီဟူသည္ ကမာၻမွပင္ သဘာဝေဘးမဲ့ေတာမ်ား၌ ရွားပါးစြာ က်န္ရွိေနေသာ အဖိုးတန္ မ်ိဳးႏြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ကား ထိုသို႔ေသာ အဖိုးတန္ရွားပါး သဘာဝအလွတရားႏွင့္ သစ္ပင္ ပန္းမန္မ်ိဳးႏြယ္ တို႔ အပါအဝင္ တိုင္းျပည္၏ အလွဆံုးေသာ သယံဇာတမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ ထား သည့္ ျပည္နယ္ျဖစ္သည္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး နယ္ေျမအျဖစ္ ေဘးမဲ့ ေတာေျခာက္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ ထားေသးသည္။
ထိုေျခာက္ခုအတြင္း၌ ရွားပါးေသာ တိရစာၦန္မ်ိဳးစိတ္မ်ား၊ အဖိုးတန္သစ္မ်ိဳးမ်ား၊ ရွားပါး သစ္ခြမ်ိဳးစိပ္မ်ား၊ အစြမ္းထက္ေဆးဖက္ဝင္ အပင္မ်ား၊ တြင္းထြက္သယံဇာတမ်ား၊ ရႈေမွ်ာ္ မဝသည့္ သဘာဝအလွတရားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ သည့္ နယ္ေျမ။ ရွားပါးတိရိ္စာၦန္မ်ိဳးစိပ္မ်ားထဲ၌ သားမင္း၊ ဖက္ေခ်ာ၊ ဟိမဝႏာၱရစ္မ်ိဳး၊ ပန္ဒါနီတို႔ ပါေနသည္။ ထိုသဘာဝေဘးမဲ့ေတာ၏ ဧရိယာကား စတုရန္းမိုင္ေပါင္း (၆၂၉၇ ဒႆမ ၉၂) စတုရန္းမိုင္ ရွိသည္ မို႔ အဖိုးတန္ ေျမကမာၻစစ္စစ္ပင္။
ယခု ပန္ဒါနီတစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပိ။ ယင္းသတင္းမွာ သတင္းတန္ဖိုး အရတြက္လွ်င္ ႀကီးမားလွသည္။ သတင္းပံုစံျဖင့္ တြက္လွ်င္လည္း ဘေျခာက္လံုးအတြက္ ျဖန္႔ကားေတြး ေတာစရာေကာင္းလွ၏။ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ ျပသထားသည့္ ရွားပါးအဖိုးတန္ ပန္ဒါနီ တစ္ေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း။ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ ရွိသနည္း။ ဘယ္တုန္းက ေပ်ာက္သြားသနည္။ ဘယ္တုန္းကေပ်ာက္သြားသနည္း.။ ဘာေၾကာင့္နည္း။ ဘယ္ေနရာ မွာရွိေနသနည္း။
အယ္ဒီတာက ထိုသတင္းအား မွတ္ခ်က္ျပဳ၍ စာစီသမားထံသို႔ ေပးပို႔လိုက္သည္။ ဤသည္ ကား ေဖာ္ျပသင့္သည္ပဲ၊ သာမန္အိမ္ေမြး တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈမွ မဟုတ္ဘဲ။ အလဲြသံုးစား လုပ္သူ မ်ားကို သတိေပးျခင္း မည္၏။ အမ်ားျပည္သူလည္း သိသင့္၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ အယ္ဒီတာမွတ္ခ်က္ေပး၍ ယင္းသတင္း ေဖာ္ျပႏိုင္ရန္ ေပးပို႔လိုက္ျဖစ္ေတာ့ သည္။
ဖုန္းျမည္သံ သည္ ဦးေကာင္းျမတ္ အိပ္ယာနေဘးတြင္ တတီတီျမည္ေနသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေန ေသာ ဦးေကာင္းျမတ္ နားထဲ၌ ထိုဖုန္းသံက မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္။ ဇြဲေကာင္းလွ ေသာ ဖုန္းသံ က ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဆက္၍ ေခၚေနသည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ အိပ္ေနရာမွ ဖုန္းျမည္သံကို ဂရုစိုက္မိလာသည္မို႔ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ပင္ ဖုန္း ေျပာလိုက္မိသည္။
"ဟယ္လို ေျပာပါ"
"ဘိုး လား၊ စု ေခၚေနတာ"
"ေဟ့"
ဦးေကာင္းျမတ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိပ္ခ်င္ေျပသြားၿပီ။
"ေျပာေလ စု ေျပာ ဘယတုန္း ငါ့ေျမးရဲ႕"
"ဘိုး ကိုေခၚတာ၊ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး၊ ဖုန္းလည္းမကိုင္ဘူး ေခၚေနတာ ၾကာလွၿပီ ဟာကို"
"ေအးပါ၊ ေအးပါ။ ကဲေျပာ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ဘိုး အခုအားလား"
ေျမးျဖစ္သူ၏ အေမးေၾကာင့္ ဦးေကာင္းျမတ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ နာရီလက္တံ က ညႏွစ္နာရီ။
"ဟဲ့ ငါ့ေျမးရဲ႕ ခုမွ ၂ နာရီရွိေသးတယ္"
"မရဘူး ဘုိး မရဘူး။ စုေမးတာ အခု အားလား၊ အိပ္ေနတာမို႔လား၊ အဲဒါဆို စုလာခဲ့မယ္၊ လာမယ္ေနာ္ ။ ဘိုး မအိပ္ရဘူး ေနာ္လို႔"
"ညႀကီး ဟာ ကားေမာင္းလာမွာလား၊ ဘာကိစၥလဲ ေျပာပါဦး"
"ခု လာၿပီ။ ဘိုး မအိပ္နဲ႔ ဒါပဲ"
တစ္ဖက္က ဖုန္ခ်သြားေလၿပီ။ ဦးေကာင္းျမတ္ ဖုန္းကိုျပန္ခ်ရင္း မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ သည္။ တစ္ေယာက္ တည္းေနေသာ တိုက္ခန္းမို႔ အိပ္ေရွ႕တံခါးဆီသို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထလာ ရေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းဆီသို႔ အေရာက္ တြင္ အသက္(၇၁)ႏွစ္ ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပစဥ္က ေျမးမျဖစ္သူႏွင့္ တဲြ၍ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုကို စားပဲြေပၚ တြင္ ေတြ႕ေနရသည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ က ဧည့္ခန္းမီးမ်ားကို ထြန္းၿပီး နံရံတြင္ ခ်ိန္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေဝွ႕ဝဲ၍ ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံု မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါေခ်။ သူ ငယ္စဥ္က ကခ်င္ ျပည္နယ္ျမစ္ဆံုေဒသတြင္ ရိုက္ကူးထားေသာ ရႈခင္းေနာက္ခံ ပံုတစ္ပံု။ သူႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူတို႔ မဂၤလာပဲြတြင္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု။ သားျဖစ္သူ၏ ဘဲြ႕ဝတ္စံုျဖင့္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု။ သားႏွင့္ေခၽြးမ၊ ေျမးျဖစ္သူ စုစုျမတ္တို႔ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု၊ စုစု ျမတ္ ဘဲြ႕ဝတ္စံုျဖင့္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု၊ ထိုပံု ငါးပံုသာရွိသည္။
သူေတြးေတာေနဆဲမွပင္ ဘဲလ္တီးသံၾကားရသည္။ ေျမးမေနေသာ တိုက္ခန္းႏွင့္ သူေန ေသာတိုက္ခန္းမွာ ကားမွတ္တိုင္ သံုးတိုင္မွ်သာ ေဝးသည္မို႔ တခဏအတြင္း ေရာက္လာ ျခင္းပင္။
သူ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္ႏွင့္....
"အဲ့ ဘိုး ကလည္း ဘာမွန္းလဲမသိဘူး.။ ဖုန္းဆက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ဘာျဖစ္ေနလဲလို႔ စိတ္ ပူးေနတဲ့ဟာကို ဟမ္းဖုန္း ကိုင္ပါဆိုတာလည္း မကိုင္ဘူး။ စု အေရးႀကီးၿပီဆို ဘယ္လိုေခၚ ေခၚ မရဘူး။ သိခ်င္ေနတာ ေသေတာ့ မယ္။ သတင္းက ညကမွ ဖတ္ရလို႔။ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ မနက္မွ အယ္ဒီတာေတြ က လာမွာ အဲဒီေတာ့မွ သိရမွာပဲ။ ဘိုးက ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး.။ စု ေမာေနၿပီဟာကို"
သူ ရယ္ေနရံုမွ တစ္ပါး ေျမးမ၏ မနားမေန ေျပာေနသမွ်ကို တံခါးျပန္ပိတ္ရင္း ထိုင္ခံု ဆီ ျပန္လာ ၍ ေျမးမလက္ထဲမွ ဂ်ာနယ္ကို လွမ္းယုူရင္း နားေထာင္ေနမိသည္။
"ေရာ့ ဒီမွာ၊ ဘာလုပ္လို႔၊ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး"
"ဘာတုန္း စုရဲ႕။ ေျပာတာနားပါဦး၊ ေရေသာက္လိုုက္ဦး"
"အမေလး၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ အခုမွ ေရေသာက္ဖို႔ သတိရတယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေျမးမျဖစ္သူက စားပဲြေပၚမွ ေရဗူးကို ဖြင့္၍ အားပါး တရ ေမာ့ေသာက္ေနေတာ့သည္။ ေသာက္ေနရင္းကပင္ လက္တစ္ဖက္က ဂ်ာနယ္ တစ္မ်က္ႏွာဆီသို႔ ညႊန္းဆိုေနျပန္ ၏။
ေျမးမ ညႊန္ျပရာ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာကို သူ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျမးမက သတင္းစာ သားမ်ားကို ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာဆီ သို႔ ညႊန္းဆိုေနျပန္၏။
ပန္ဒါနီ တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းသတင္းပင္။
သူ႔အေတြး မ်ားက ဟိုးအတိတ္ဆီသို႔ ေျပးထြက္ရာမွ ေျမးမ၏ စကားသံေၾကာင့္ အေတြးစ တို႔ ရပ္တန္႔ သြားေတာ့သည္။
"အဲဒါ၊ ဘိုးငယ္ငယ္က ေမြးဖူးတဲ့ ပန္ဒါနီမ်ိဳးလားဟင္၊ စုသိခ်င္လို႔ ေမာေနတာပဲ၊ ဘိုး ေျပာ ေလ။ ေနဦး ေနဦး။ စု အင္တာနက္ ထဲက ဓာတ္ပံုကူးလာတယ္။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး"
စုက ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲမွ ဟမ္းဖုန္းကို ထုန္၍ ျမင္ကြင္းကိုဖြင့္ကာ ကူးလာခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံု ကို ဖြင့္ျပပါသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ကို ပို၍ က်ယ္သြားေစသည့္ ဝက္ဝံနီေလး။
သစ္ကိုင္း ေပၚတြင္ အျပစ္ကင္းစြာ အနားယူေနသည့္ BABY ဝက္ဝံနီေလး။ အနီေရာင္အေမြးမ်ားႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ႏႈတ္သီး၊ ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေလာကကို အံ့ၾသတႀကီး ေငးၾကည့္ေနသည့္ ပန္ဒါနီေလး။
"ေဟ... ေဟ"
သူက ေငးေမာေနရာမွ ေျမးမ၏ အေမးစကားေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ အဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္လားဟု ေျမးမက ဆက္ေမးလာသည္။
"ဟုတ္တယ္ စုရဲ႕ ဒီလို ဝက္ဝံေလးပဲ"
"ဟယ္၊ စု တြက္တာမွတ္ၿပီ။ မွန္ၿပီ... ဘိုးေနာ္၊ စုေမးတာ ေျဖရမယ္ေနာ္။ ဒီဝက္ဝံေလးက ဘယ္ေလာက္ တန္လဲဟင္"
"ဟာ ဘယ္တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ရမလဲ။ သူက ရွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ေလ"
ေျမးမ က သူ႔စကားကို နားေထာင္ေနပါသည္။
"လိမၼာလိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ လူနဲ႔နီးရင္ လူရိပ္လူကဲ သိပ္သိတာ။ ဘိုး ရခဲ့ တုန္းက ဒီအရြယ္ေလး ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အခုိးခံလိုက္ရတာ ဘိုးေျပာၿပီးပါေကာလား။ ဘိုး ဆို တစ္လေလာက္ငိုေနတာ။ ဘယ္မွလည္း လိုက္ရွာလို႔ မရပါဘူး"
"ဘိုး အေဖက ေရာင္းစားတာလားမွ မသိတာ"
"ဟဲ့။ အရူးမရဲ႕၊ ဘုိးအေဖ က ကခ်င္လူမ်ိဳးအစစ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး။ သူ႔ ေရေျမေတာေတာင္ကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ သူ႔နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘာတိရိစာၦန္မွ မဖမ္းရဘူး။ မသတ္ရဘူး။ ေရာင္းတာဝယ္တာ မလုပ္ရဘူး"
"ဟင္ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြက်ေတာ့ေရာ"
"ဒါက စားကုန္ေတြပဲ စုရဲ႕။ ဒါေတြေတာ့ ဘယ္တားမလဲ။ ရွားပါးေတာတြင္း တိရိစာၦန္ကို ေျပာတာ။ ဘိုးထင္တာေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ တပည့္ေတြ တစ္ဖက္လွည့္ နဲ႔ ခိုးသြားတာေနမွာ။ အေရးပိုင္ မိန္းမ က ဘိုးရဲ႕ ပန္ဒါနီကို လိုခ်င္ေနတာကိုး"
"အင္း ဒါဆို.... ၊ အခု.. "
စုက စကားမဆက္ေတာ့ဘဲ ဂ်ာနယ္ကိုေငးကာ ေတြးေတာခန္း ဝင္ေနေတာ့သည္။ သည္ ကေလးမက သတင္းေထာက္ ပိုး ဝင္ေနရွာသူေလးမို႔ ဒီလို ထူးထူးဆန္းဆန္း သတင္းဆို လွ်င္ သူထင္ျမင္ယူဆသမွ် ဘုိးထံသို႔ လာေဆြးေႏြး တတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာက အထူး အဆန္းသတင္းမ်ားဆိုလွ်င္ ဂ်ာနယ္မွ ျဖတ္ေတာက္၍ ဖိုင္တဲြ လုပ္ကာ သိမ္းထားတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂ်ာနယ္တိုက္ဆီၤသို႔ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ မ်ား လွမ္း၍ ေပးပို႔တတ္ျပန္သည္။
"တစ္ေယာက္ေယာက္ က ယူထားလိုက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ဘိုးရဲ႕။ ဒီေလာက္တန္ဖိုး ႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ေလ၊ စု တြက္တာ ကေတာ့"
"ကဲ၊ စု ဒီသတင္း ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမးျမန္းၿပီးၿပီလဲ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေျမးမ က ဟီးခနဲ႔ရယ္ရင္း လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပပါသည္။
"ေမေမရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္တုိက္ကလူရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပန္ထြာရယ္၊ ၿပီးေတာ့..... "
"အဲဒါမ်ား စုရယ္၊ ညႀကီး ၂နာရီလာရတယ္လို႔၊ ဒီပန္ဒါနီေပ်ာက္တာမ်ားကြယ္"
"ေၾသာ္"
စုက သူ႔လက္ထဲမွဂ်ာနယ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆဲြယူလိုက္သည္။ ထိုင္ေနရာမွ ေငါက္ခနဲ ထလိုက္ သည္။
"ဖုန္းေခၚတာ လည္း ခ်က္ခ်င္းမထူးဘူး။ လာေျပာျပေတာ့လည္း မထံုတတ္ေတးနဲ႔၊ ေတာ္ၿပီ ဘုိး၊ ေနာက္တစ္ခါ ဘိုး တို႔ရြာ အေၾကာင္းေျပာရင္ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး၊ ေမခ လည္း မေျပာနဲ႔။ မလိခ လည္း မေျပာနဲ႔ ဘာမွ ဘာမွ မေျပာနဲ႔၊ စု စိတ္ဆိုးတယ္"
သူက စိတ္ဆိုးေနေသာ ေျမးမကို ျပန္ေခ်ာ့ရန္အတြက္ လက္ကို လွမ္းဆဲြလိုက္သည္။ စုက မထိုင္ဘူး ဟု ျငင္းေန ဆဲ။
"ကဲပါ စုရယ္။ ဘိုး မနက္က်ရင္ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို သြားပို႔ေပးမယ္။ ဒါေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ လား။ ဘယ္မွာ လဲ ေဆာင္းပါး။ ေရးၿပီးၿပီလား"
"တကယ္လား၊ ဘိုး တကယ္သြားေပးမွာလား၊ ေရးမယ္ေလ။ အခု ေရးမယ္ေနာ္၊ ဘိုးက ပန္ဒါနီ အေၾကာင္း ေျပာျပေပး၊ စု အခု ေရးမယ္ေလေနာ္"
သူက ေပ်ာ္ရႊင္ သြားသည့္ ေျမးမကို အလိုလုိက္စြာ ၿပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
"ဘာထူးေသးလဲ ဦးဘသက္၊ သူတို႔ဘက္က ဘာေျပာေသးလဲ"
ဦးသိန္းေဇာ္ က လုပ္ငန္းအစီရင္ခံစာ ဖတ္ေနသည့္ ဦးဘသက္အား ေမးျမန္းလိုက္သည္။ ဦးဘသက္က အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္ အတြက္ တင္ျပထားသည့္ အစီရင္ခံစာကို ကမ္းလွမ္း ေပးရင္း စကားျပန္ေျပာလာသည္။
"ေရႊလုပ္ကြက္ေတြက ထင္သေလာက္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး ေျပာတာပဲဗ်ာ။ သူေတာ့ ေရႊေၾကာ တစ္ခုရဖို႔ လိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီက လုပ္ကြက္ေတြ ရပ္ဆိုင္းေတာ့မယ္လို႔ ၾကားတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး"
"စက္ႀကီးေတြ ေအာ္ဒါမွာတာေရာ"
"သူကေတာ့ ပို႔ေပးဖို႔ေျပာတာပဲ။ ဒါမွ လုပ္ကြက္မွာ ျမန္ျမန္အက်ိဳးရွိမွာတဲ့။ ဒီထဲမွာပါတယ္။ သူေတာင္းထားတဲ့ စီမံကိန္း အသံုးစရိတ္"
ဦးဘသက္က ဦးသိန္းေဇာ္ထံေပးထားသည့္ အစီရင္ခံစာကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဦးသိန္းေဇာ္ က ေရႊလုပ္ကြက္ အတြက္ ေတာင္းခံထားေသာ အသံုးေငြစာရင္းႏွင့္ မွာ ယူထားေသာ စက္ပစၥည္းမ်ားစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"သိန္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေနပါလား။ ေခ်းေငြအတိုးႏႈန္းနဲ႔ တြက္ၿပီးၿပီလား"
"ကၽြန္ေတာ္ တြက္ေပးရမလား"
"ေနဦးဗ်။ အစည္းအေဝးေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
ဦးဘသက္ က လက္ကာျပရင္း ရံုးခန္းအတြင္းကို ေဝ့ဝိုက္၍ အကဲခတ္လိုက္သည္။ ထို႔ ေနာက္ ေလသံ တိုးတိုးျဖင့္ ေျပာျပလိုက္သည္။
"ဘဏ္ေတြ ကလည္း ေရႊလုပ္ကြက္ေတြကို ထုတ္မေခ်းဖို႔ ေအာ္ဒါထြက္ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိတဲ့ ဘဏ္လက္က်န္ က သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အစည္းအေဝးေခၚရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
"ဒါဆို စက္ေတြပို႔ဖို႔က"
"ပို႔ရမွာပဲ။ စက္ေရာင္းတဲံ ကုမၸဏီေတြကို ခဏထိန္းထားေပးမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကံၾကမၼာ က ေမာင္ျမတ္မင္းလက္ထဲမွာ ပဲရွိတယ္။ ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ဘက္က တိုးတက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ စက္ဖိုးေငြကို လစဥ္ သြင္းေပးႏိုင္မွာ"
"ေရႊေၾကာ တစ္ခုရဖို႔က ဘာတဲ့လဲ"
"အဲဒါက တရားဝင္မဟုတ္ဘူး။ နယ္ခံလူတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္ၿပီး စံုစမ္းေနတာ။ ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ ဗ်ာ။ ရရင္လည္း ျမန္ျမန္ရမွ ျဖစ္မယ္။ အစိုးရက ျမစ္ဆံုဘက္ကို ေရႊလုပ္ ကြက္ေတြ ရပ္ေတာ့မယ္ လို႔ ၾကားေနတယ္။ ျမန္ျမန္မရရင္ မျဖစ္ဘူး"
ဦးဘသက္စကားကို ဦးသိန္းေဇာ္ လက္ခံပါသည္။
ကုမၸဏီ ၏ ေရရွည္ရပ္တည္ေရးက ကိုျမတ္မင္းေပၚ မူတည္ေနၿပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ ကြက္မ်ားအတြက္ အရံ ထားရွိေသာ ေငြမ်ားအျပင္ ျပင္ပမွ မွာယူထားေသာ စက္ပစၥည္း မ်ားအတြက္ ကုန္က်ေငြအားလံုးမွာ သူတို႔ေခါင္းေပၚ ေရာက္ လာေတာ့မည္။ ကိုျမတ္မင္း ေတာင္းထားေသာ အသံုးေငြစာရင္းႏွင့္ စက္ႀကီးမ်ားကို မပို႔၍ လည္း မျဖစ္။ ခက္ေနသည္ တကား ထိုကိစၥမ်ားကို တာဝန္ခံရမည္က သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ၊ အစည္းအေဝးကို ခ်ျပ၍ လည္း မျဖစ္။ ေငြစာရင္းဌာနမွ တင္ျပလာမည့္ လက္က်န္ေငြႏွင့္ စီမံကိန္းကို သိေနပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္း အတြက္ အသံုးစရိတ္ အဆမတန္ သံုးစြဲရသနည္း။ ထိုေမးခြန္း ကို သူတို႔ မေျဖခ်င္ေသး။ ေရႊ၊ေရႊ၊ ေရႊဟူ၍ ေျပာေန၍လည္း မၿပီး။
ကိုျမတ္မင္း တစ္ေယာက္တည္း ေရွ႕တန္းတြင္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းေနရသည္ကို လည္း သူတို႔ အသိ၊ ေရႊလုပ္ကြက္ မွ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားမ်ား မေပၚထြန္းေသးသည္မွာလည္း စက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လုပ္သား အင္အား ခ်မေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ဟု အေျဖထြက္ေနသည္။
"ပို႔သာပို႔ လိုက္ပါဗ်ာ။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ရွင္းရမွာပဲ။ စက္ကုမၸဏီကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ သြားေျပာ ပါဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ အေၾကြးစာရင္းဆိုၿပီး စာလွမ္းပို႔ေနမွ စီမံဘက္ကပါ သိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖံုးထား သမွ် ေပၚကုန္လိမ့္မယ္"
ဦးသိန္းေဇာ္ ၏ စကားကို ဦးဘသက္က နားေထာင္ေနသည္။
"အခု၊ စီမံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ငံ့ဖို႔အေၾကာင္းၾကားစာ ပို႔ထားမယ္ ေလ။ စက္ပစၥည္းနဲ႔ အသံုးစရိတ္ ထပ္ မွာတာ သူတို႔သိေနတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေျပာထားရမွာပဲ"၏
သည္ကိစ ၥကိုေတာ့ ဦးသိန္းေဇာ္ စိတ္မပူေသး။ ကိုျမတ္မင္း ေတာင္းခံသည့္ အမွာစာအား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမည္က ဦးသိန္းေဇာ္ေပမို႔ ဆိုင္းငံ့ဟု အေၾကာင္းျပထား လိုက္ရံုသာ။ စီမံက ဘာမွ ဆက္ေမးေတာ့မည္။ မဟုတ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သည္ျပႆနာကို ကာယကံရွင္ ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ တိုက္ရိုက္ေျပာ ထားမွျဖစ္မည္။ ဦးသိန္းေဇာ္ က စဥ္းစားရင္း ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါေတာ့ သည္။
ဆက္ရန္
.
ဂ်ာနယ္တိုက္၏ ညအယ္ဒီတာထံသို႔ ေဖာင္ပိတ္သတင္းတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာသည္။ သတင္း က ထူျခားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္ျငား တန္ဖိုးအားျဖင့္ ႀကီးမားလွသည္မို႔ ညအယ္ဒီတာ ျဖစ္သူ ဦးစိုးေအး ဂရုတစ္စိုက္ဖတ္ရႈရင္း စဥ္းစားေနမိ သည္။
ရန္ကုန္တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္သို႔ ေပးပို႔၍ အမ်ားျပည္သူၾကည့္ရႈ႕ရင္း စီစဥ္ထားသည့္ ပန္ဒါနီ ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမႈ သတင္းျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းရင္းျမစ္ကို အတည္ျပဳထားသည့္ မွတ္ခ်က္လည္း ပူးတဲြ ပါဝင္သည္။ ခက္္ေနသည္က စံုစမ္းစစ္ေဆးဆဲ ဟု ပါရွိေနသျဖင့္ လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီဟု မဆိုႏိုင္ေသးျခင္း ပင္။
သတင္းေပးပို႔လာသူက ပန္ဒါနီဝက္ဝံ၏ ရွားပါးအဖိုးတန္မႈကို ေဇာင္းေပးေရးဖဲြ႕ထားသျဖင့္ ဖတ္ရႈ႕ရမည့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ အတြက္ အက်ိဳးရွိေနသည္။ ထိုသတင္း၏ တန္ဖိုးအား အျပည့္အစံုေတာ့ တြက္ခ်င္မွ တြက္မိၾကေပ မည္။ သို႔ေသာ္ ပန္ဒါနီဟူသည္ ကမာၻမွပင္ သဘာဝေဘးမဲ့ေတာမ်ား၌ ရွားပါးစြာ က်န္ရွိေနေသာ အဖိုးတန္ မ်ိဳးႏြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ကား ထိုသို႔ေသာ အဖိုးတန္ရွားပါး သဘာဝအလွတရားႏွင့္ သစ္ပင္ ပန္းမန္မ်ိဳးႏြယ္ တို႔ အပါအဝင္ တိုင္းျပည္၏ အလွဆံုးေသာ သယံဇာတမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ ထား သည့္ ျပည္နယ္ျဖစ္သည္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး နယ္ေျမအျဖစ္ ေဘးမဲ့ ေတာေျခာက္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ ထားေသးသည္။
ထိုေျခာက္ခုအတြင္း၌ ရွားပါးေသာ တိရစာၦန္မ်ိဳးစိတ္မ်ား၊ အဖိုးတန္သစ္မ်ိဳးမ်ား၊ ရွားပါး သစ္ခြမ်ိဳးစိပ္မ်ား၊ အစြမ္းထက္ေဆးဖက္ဝင္ အပင္မ်ား၊ တြင္းထြက္သယံဇာတမ်ား၊ ရႈေမွ်ာ္ မဝသည့္ သဘာဝအလွတရားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ သည့္ နယ္ေျမ။ ရွားပါးတိရိ္စာၦန္မ်ိဳးစိပ္မ်ားထဲ၌ သားမင္း၊ ဖက္ေခ်ာ၊ ဟိမဝႏာၱရစ္မ်ိဳး၊ ပန္ဒါနီတို႔ ပါေနသည္။ ထိုသဘာဝေဘးမဲ့ေတာ၏ ဧရိယာကား စတုရန္းမိုင္ေပါင္း (၆၂၉၇ ဒႆမ ၉၂) စတုရန္းမိုင္ ရွိသည္ မို႔ အဖိုးတန္ ေျမကမာၻစစ္စစ္ပင္။
ယခု ပန္ဒါနီတစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပိ။ ယင္းသတင္းမွာ သတင္းတန္ဖိုး အရတြက္လွ်င္ ႀကီးမားလွသည္။ သတင္းပံုစံျဖင့္ တြက္လွ်င္လည္း ဘေျခာက္လံုးအတြက္ ျဖန္႔ကားေတြး ေတာစရာေကာင္းလွ၏။ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ ျပသထားသည့္ ရွားပါးအဖိုးတန္ ပန္ဒါနီ တစ္ေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း။ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ ရွိသနည္း။ ဘယ္တုန္းက ေပ်ာက္သြားသနည္။ ဘယ္တုန္းကေပ်ာက္သြားသနည္း.။ ဘာေၾကာင့္နည္း။ ဘယ္ေနရာ မွာရွိေနသနည္း။
အယ္ဒီတာက ထိုသတင္းအား မွတ္ခ်က္ျပဳ၍ စာစီသမားထံသို႔ ေပးပို႔လိုက္သည္။ ဤသည္ ကား ေဖာ္ျပသင့္သည္ပဲ၊ သာမန္အိမ္ေမြး တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈမွ မဟုတ္ဘဲ။ အလဲြသံုးစား လုပ္သူ မ်ားကို သတိေပးျခင္း မည္၏။ အမ်ားျပည္သူလည္း သိသင့္၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ အယ္ဒီတာမွတ္ခ်က္ေပး၍ ယင္းသတင္း ေဖာ္ျပႏိုင္ရန္ ေပးပို႔လိုက္ျဖစ္ေတာ့ သည္။
ဖုန္းျမည္သံ သည္ ဦးေကာင္းျမတ္ အိပ္ယာနေဘးတြင္ တတီတီျမည္ေနသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေန ေသာ ဦးေကာင္းျမတ္ နားထဲ၌ ထိုဖုန္းသံက မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္။ ဇြဲေကာင္းလွ ေသာ ဖုန္းသံ က ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဆက္၍ ေခၚေနသည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ အိပ္ေနရာမွ ဖုန္းျမည္သံကို ဂရုစိုက္မိလာသည္မို႔ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ပင္ ဖုန္း ေျပာလိုက္မိသည္။
"ဟယ္လို ေျပာပါ"
"ဘိုး လား၊ စု ေခၚေနတာ"
"ေဟ့"
ဦးေကာင္းျမတ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိပ္ခ်င္ေျပသြားၿပီ။
"ေျပာေလ စု ေျပာ ဘယတုန္း ငါ့ေျမးရဲ႕"
"ဘိုး ကိုေခၚတာ၊ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး၊ ဖုန္းလည္းမကိုင္ဘူး ေခၚေနတာ ၾကာလွၿပီ ဟာကို"
"ေအးပါ၊ ေအးပါ။ ကဲေျပာ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ဘိုး အခုအားလား"
ေျမးျဖစ္သူ၏ အေမးေၾကာင့္ ဦးေကာင္းျမတ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ နာရီလက္တံ က ညႏွစ္နာရီ။
"ဟဲ့ ငါ့ေျမးရဲ႕ ခုမွ ၂ နာရီရွိေသးတယ္"
"မရဘူး ဘုိး မရဘူး။ စုေမးတာ အခု အားလား၊ အိပ္ေနတာမို႔လား၊ အဲဒါဆို စုလာခဲ့မယ္၊ လာမယ္ေနာ္ ။ ဘိုး မအိပ္ရဘူး ေနာ္လို႔"
"ညႀကီး ဟာ ကားေမာင္းလာမွာလား၊ ဘာကိစၥလဲ ေျပာပါဦး"
"ခု လာၿပီ။ ဘိုး မအိပ္နဲ႔ ဒါပဲ"
တစ္ဖက္က ဖုန္ခ်သြားေလၿပီ။ ဦးေကာင္းျမတ္ ဖုန္းကိုျပန္ခ်ရင္း မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ သည္။ တစ္ေယာက္ တည္းေနေသာ တိုက္ခန္းမို႔ အိပ္ေရွ႕တံခါးဆီသို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထလာ ရေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းဆီသို႔ အေရာက္ တြင္ အသက္(၇၁)ႏွစ္ ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပစဥ္က ေျမးမျဖစ္သူႏွင့္ တဲြ၍ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုကို စားပဲြေပၚ တြင္ ေတြ႕ေနရသည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ က ဧည့္ခန္းမီးမ်ားကို ထြန္းၿပီး နံရံတြင္ ခ်ိန္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေဝွ႕ဝဲ၍ ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံု မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါေခ်။ သူ ငယ္စဥ္က ကခ်င္ ျပည္နယ္ျမစ္ဆံုေဒသတြင္ ရိုက္ကူးထားေသာ ရႈခင္းေနာက္ခံ ပံုတစ္ပံု။ သူႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူတို႔ မဂၤလာပဲြတြင္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု။ သားျဖစ္သူ၏ ဘဲြ႕ဝတ္စံုျဖင့္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု။ သားႏွင့္ေခၽြးမ၊ ေျမးျဖစ္သူ စုစုျမတ္တို႔ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု၊ စုစု ျမတ္ ဘဲြ႕ဝတ္စံုျဖင့္ ရိုက္ကူးထားသည့္ပံု၊ ထိုပံု ငါးပံုသာရွိသည္။
သူေတြးေတာေနဆဲမွပင္ ဘဲလ္တီးသံၾကားရသည္။ ေျမးမေနေသာ တိုက္ခန္းႏွင့္ သူေန ေသာတိုက္ခန္းမွာ ကားမွတ္တိုင္ သံုးတိုင္မွ်သာ ေဝးသည္မို႔ တခဏအတြင္း ေရာက္လာ ျခင္းပင္။
သူ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္ႏွင့္....
"အဲ့ ဘိုး ကလည္း ဘာမွန္းလဲမသိဘူး.။ ဖုန္းဆက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ဘာျဖစ္ေနလဲလို႔ စိတ္ ပူးေနတဲ့ဟာကို ဟမ္းဖုန္း ကိုင္ပါဆိုတာလည္း မကိုင္ဘူး။ စု အေရးႀကီးၿပီဆို ဘယ္လိုေခၚ ေခၚ မရဘူး။ သိခ်င္ေနတာ ေသေတာ့ မယ္။ သတင္းက ညကမွ ဖတ္ရလို႔။ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ မနက္မွ အယ္ဒီတာေတြ က လာမွာ အဲဒီေတာ့မွ သိရမွာပဲ။ ဘိုးက ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး.။ စု ေမာေနၿပီဟာကို"
သူ ရယ္ေနရံုမွ တစ္ပါး ေျမးမ၏ မနားမေန ေျပာေနသမွ်ကို တံခါးျပန္ပိတ္ရင္း ထိုင္ခံု ဆီ ျပန္လာ ၍ ေျမးမလက္ထဲမွ ဂ်ာနယ္ကို လွမ္းယုူရင္း နားေထာင္ေနမိသည္။
"ေရာ့ ဒီမွာ၊ ဘာလုပ္လို႔၊ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး"
"ဘာတုန္း စုရဲ႕။ ေျပာတာနားပါဦး၊ ေရေသာက္လိုုက္ဦး"
"အမေလး၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ အခုမွ ေရေသာက္ဖို႔ သတိရတယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေျမးမျဖစ္သူက စားပဲြေပၚမွ ေရဗူးကို ဖြင့္၍ အားပါး တရ ေမာ့ေသာက္ေနေတာ့သည္။ ေသာက္ေနရင္းကပင္ လက္တစ္ဖက္က ဂ်ာနယ္ တစ္မ်က္ႏွာဆီသို႔ ညႊန္းဆိုေနျပန္ ၏။
ေျမးမ ညႊန္ျပရာ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာကို သူ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျမးမက သတင္းစာ သားမ်ားကို ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာဆီ သို႔ ညႊန္းဆိုေနျပန္၏။
ပန္ဒါနီ တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းသတင္းပင္။
သူ႔အေတြး မ်ားက ဟိုးအတိတ္ဆီသို႔ ေျပးထြက္ရာမွ ေျမးမ၏ စကားသံေၾကာင့္ အေတြးစ တို႔ ရပ္တန္႔ သြားေတာ့သည္။
"အဲဒါ၊ ဘိုးငယ္ငယ္က ေမြးဖူးတဲ့ ပန္ဒါနီမ်ိဳးလားဟင္၊ စုသိခ်င္လို႔ ေမာေနတာပဲ၊ ဘိုး ေျပာ ေလ။ ေနဦး ေနဦး။ စု အင္တာနက္ ထဲက ဓာတ္ပံုကူးလာတယ္။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး"
စုက ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲမွ ဟမ္းဖုန္းကို ထုန္၍ ျမင္ကြင္းကိုဖြင့္ကာ ကူးလာခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံု ကို ဖြင့္ျပပါသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ကို ပို၍ က်ယ္သြားေစသည့္ ဝက္ဝံနီေလး။
သစ္ကိုင္း ေပၚတြင္ အျပစ္ကင္းစြာ အနားယူေနသည့္ BABY ဝက္ဝံနီေလး။ အနီေရာင္အေမြးမ်ားႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ႏႈတ္သီး၊ ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေလာကကို အံ့ၾသတႀကီး ေငးၾကည့္ေနသည့္ ပန္ဒါနီေလး။
"ေဟ... ေဟ"
သူက ေငးေမာေနရာမွ ေျမးမ၏ အေမးစကားေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ အဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္လားဟု ေျမးမက ဆက္ေမးလာသည္။
"ဟုတ္တယ္ စုရဲ႕ ဒီလို ဝက္ဝံေလးပဲ"
"ဟယ္၊ စု တြက္တာမွတ္ၿပီ။ မွန္ၿပီ... ဘိုးေနာ္၊ စုေမးတာ ေျဖရမယ္ေနာ္။ ဒီဝက္ဝံေလးက ဘယ္ေလာက္ တန္လဲဟင္"
"ဟာ ဘယ္တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ရမလဲ။ သူက ရွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ေလ"
ေျမးမ က သူ႔စကားကို နားေထာင္ေနပါသည္။
"လိမၼာလိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ လူနဲ႔နီးရင္ လူရိပ္လူကဲ သိပ္သိတာ။ ဘိုး ရခဲ့ တုန္းက ဒီအရြယ္ေလး ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အခုိးခံလိုက္ရတာ ဘိုးေျပာၿပီးပါေကာလား။ ဘိုး ဆို တစ္လေလာက္ငိုေနတာ။ ဘယ္မွလည္း လိုက္ရွာလို႔ မရပါဘူး"
"ဘိုး အေဖက ေရာင္းစားတာလားမွ မသိတာ"
"ဟဲ့။ အရူးမရဲ႕၊ ဘုိးအေဖ က ကခ်င္လူမ်ိဳးအစစ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး။ သူ႔ ေရေျမေတာေတာင္ကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ သူ႔နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘာတိရိစာၦန္မွ မဖမ္းရဘူး။ မသတ္ရဘူး။ ေရာင္းတာဝယ္တာ မလုပ္ရဘူး"
"ဟင္ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြက်ေတာ့ေရာ"
"ဒါက စားကုန္ေတြပဲ စုရဲ႕။ ဒါေတြေတာ့ ဘယ္တားမလဲ။ ရွားပါးေတာတြင္း တိရိစာၦန္ကို ေျပာတာ။ ဘိုးထင္တာေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ တပည့္ေတြ တစ္ဖက္လွည့္ နဲ႔ ခိုးသြားတာေနမွာ။ အေရးပိုင္ မိန္းမ က ဘိုးရဲ႕ ပန္ဒါနီကို လိုခ်င္ေနတာကိုး"
"အင္း ဒါဆို.... ၊ အခု.. "
စုက စကားမဆက္ေတာ့ဘဲ ဂ်ာနယ္ကိုေငးကာ ေတြးေတာခန္း ဝင္ေနေတာ့သည္။ သည္ ကေလးမက သတင္းေထာက္ ပိုး ဝင္ေနရွာသူေလးမို႔ ဒီလို ထူးထူးဆန္းဆန္း သတင္းဆို လွ်င္ သူထင္ျမင္ယူဆသမွ် ဘုိးထံသို႔ လာေဆြးေႏြး တတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာက အထူး အဆန္းသတင္းမ်ားဆိုလွ်င္ ဂ်ာနယ္မွ ျဖတ္ေတာက္၍ ဖိုင္တဲြ လုပ္ကာ သိမ္းထားတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂ်ာနယ္တိုက္ဆီၤသို႔ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ မ်ား လွမ္း၍ ေပးပို႔တတ္ျပန္သည္။
"တစ္ေယာက္ေယာက္ က ယူထားလိုက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ဘိုးရဲ႕။ ဒီေလာက္တန္ဖိုး ႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ေလ၊ စု တြက္တာ ကေတာ့"
"ကဲ၊ စု ဒီသတင္း ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမးျမန္းၿပီးၿပီလဲ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေျမးမ က ဟီးခနဲ႔ရယ္ရင္း လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပပါသည္။
"ေမေမရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္တုိက္ကလူရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပန္ထြာရယ္၊ ၿပီးေတာ့..... "
"အဲဒါမ်ား စုရယ္၊ ညႀကီး ၂နာရီလာရတယ္လို႔၊ ဒီပန္ဒါနီေပ်ာက္တာမ်ားကြယ္"
"ေၾသာ္"
စုက သူ႔လက္ထဲမွဂ်ာနယ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆဲြယူလိုက္သည္။ ထိုင္ေနရာမွ ေငါက္ခနဲ ထလိုက္ သည္။
"ဖုန္းေခၚတာ လည္း ခ်က္ခ်င္းမထူးဘူး။ လာေျပာျပေတာ့လည္း မထံုတတ္ေတးနဲ႔၊ ေတာ္ၿပီ ဘုိး၊ ေနာက္တစ္ခါ ဘိုး တို႔ရြာ အေၾကာင္းေျပာရင္ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး၊ ေမခ လည္း မေျပာနဲ႔။ မလိခ လည္း မေျပာနဲ႔ ဘာမွ ဘာမွ မေျပာနဲ႔၊ စု စိတ္ဆိုးတယ္"
သူက စိတ္ဆိုးေနေသာ ေျမးမကို ျပန္ေခ်ာ့ရန္အတြက္ လက္ကို လွမ္းဆဲြလိုက္သည္။ စုက မထိုင္ဘူး ဟု ျငင္းေန ဆဲ။
"ကဲပါ စုရယ္။ ဘိုး မနက္က်ရင္ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို သြားပို႔ေပးမယ္။ ဒါေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ လား။ ဘယ္မွာ လဲ ေဆာင္းပါး။ ေရးၿပီးၿပီလား"
"တကယ္လား၊ ဘိုး တကယ္သြားေပးမွာလား၊ ေရးမယ္ေလ။ အခု ေရးမယ္ေနာ္၊ ဘိုးက ပန္ဒါနီ အေၾကာင္း ေျပာျပေပး၊ စု အခု ေရးမယ္ေလေနာ္"
သူက ေပ်ာ္ရႊင္ သြားသည့္ ေျမးမကို အလိုလုိက္စြာ ၿပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
"ဘာထူးေသးလဲ ဦးဘသက္၊ သူတို႔ဘက္က ဘာေျပာေသးလဲ"
ဦးသိန္းေဇာ္ က လုပ္ငန္းအစီရင္ခံစာ ဖတ္ေနသည့္ ဦးဘသက္အား ေမးျမန္းလိုက္သည္။ ဦးဘသက္က အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္ အတြက္ တင္ျပထားသည့္ အစီရင္ခံစာကို ကမ္းလွမ္း ေပးရင္း စကားျပန္ေျပာလာသည္။
"ေရႊလုပ္ကြက္ေတြက ထင္သေလာက္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး ေျပာတာပဲဗ်ာ။ သူေတာ့ ေရႊေၾကာ တစ္ခုရဖို႔ လိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီက လုပ္ကြက္ေတြ ရပ္ဆိုင္းေတာ့မယ္လို႔ ၾကားတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး"
"စက္ႀကီးေတြ ေအာ္ဒါမွာတာေရာ"
"သူကေတာ့ ပို႔ေပးဖို႔ေျပာတာပဲ။ ဒါမွ လုပ္ကြက္မွာ ျမန္ျမန္အက်ိဳးရွိမွာတဲ့။ ဒီထဲမွာပါတယ္။ သူေတာင္းထားတဲ့ စီမံကိန္း အသံုးစရိတ္"
ဦးဘသက္က ဦးသိန္းေဇာ္ထံေပးထားသည့္ အစီရင္ခံစာကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဦးသိန္းေဇာ္ က ေရႊလုပ္ကြက္ အတြက္ ေတာင္းခံထားေသာ အသံုးေငြစာရင္းႏွင့္ မွာ ယူထားေသာ စက္ပစၥည္းမ်ားစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"သိန္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေနပါလား။ ေခ်းေငြအတိုးႏႈန္းနဲ႔ တြက္ၿပီးၿပီလား"
"ကၽြန္ေတာ္ တြက္ေပးရမလား"
"ေနဦးဗ်။ အစည္းအေဝးေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
ဦးဘသက္ က လက္ကာျပရင္း ရံုးခန္းအတြင္းကို ေဝ့ဝိုက္၍ အကဲခတ္လိုက္သည္။ ထို႔ ေနာက္ ေလသံ တိုးတိုးျဖင့္ ေျပာျပလိုက္သည္။
"ဘဏ္ေတြ ကလည္း ေရႊလုပ္ကြက္ေတြကို ထုတ္မေခ်းဖို႔ ေအာ္ဒါထြက္ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိတဲ့ ဘဏ္လက္က်န္ က သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အစည္းအေဝးေခၚရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
"ဒါဆို စက္ေတြပို႔ဖို႔က"
"ပို႔ရမွာပဲ။ စက္ေရာင္းတဲံ ကုမၸဏီေတြကို ခဏထိန္းထားေပးမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကံၾကမၼာ က ေမာင္ျမတ္မင္းလက္ထဲမွာ ပဲရွိတယ္။ ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ဘက္က တိုးတက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ စက္ဖိုးေငြကို လစဥ္ သြင္းေပးႏိုင္မွာ"
"ေရႊေၾကာ တစ္ခုရဖို႔က ဘာတဲ့လဲ"
"အဲဒါက တရားဝင္မဟုတ္ဘူး။ နယ္ခံလူတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္ၿပီး စံုစမ္းေနတာ။ ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ ဗ်ာ။ ရရင္လည္း ျမန္ျမန္ရမွ ျဖစ္မယ္။ အစိုးရက ျမစ္ဆံုဘက္ကို ေရႊလုပ္ ကြက္ေတြ ရပ္ေတာ့မယ္ လို႔ ၾကားေနတယ္။ ျမန္ျမန္မရရင္ မျဖစ္ဘူး"
ဦးဘသက္စကားကို ဦးသိန္းေဇာ္ လက္ခံပါသည္။
ကုမၸဏီ ၏ ေရရွည္ရပ္တည္ေရးက ကိုျမတ္မင္းေပၚ မူတည္ေနၿပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ ကြက္မ်ားအတြက္ အရံ ထားရွိေသာ ေငြမ်ားအျပင္ ျပင္ပမွ မွာယူထားေသာ စက္ပစၥည္း မ်ားအတြက္ ကုန္က်ေငြအားလံုးမွာ သူတို႔ေခါင္းေပၚ ေရာက္ လာေတာ့မည္။ ကိုျမတ္မင္း ေတာင္းထားေသာ အသံုးေငြစာရင္းႏွင့္ စက္ႀကီးမ်ားကို မပို႔၍ လည္း မျဖစ္။ ခက္ေနသည္ တကား ထိုကိစၥမ်ားကို တာဝန္ခံရမည္က သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ၊ အစည္းအေဝးကို ခ်ျပ၍ လည္း မျဖစ္။ ေငြစာရင္းဌာနမွ တင္ျပလာမည့္ လက္က်န္ေငြႏွင့္ စီမံကိန္းကို သိေနပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္း အတြက္ အသံုးစရိတ္ အဆမတန္ သံုးစြဲရသနည္း။ ထိုေမးခြန္း ကို သူတို႔ မေျဖခ်င္ေသး။ ေရႊ၊ေရႊ၊ ေရႊဟူ၍ ေျပာေန၍လည္း မၿပီး။
ကိုျမတ္မင္း တစ္ေယာက္တည္း ေရွ႕တန္းတြင္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းေနရသည္ကို လည္း သူတို႔ အသိ၊ ေရႊလုပ္ကြက္ မွ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားမ်ား မေပၚထြန္းေသးသည္မွာလည္း စက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လုပ္သား အင္အား ခ်မေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ဟု အေျဖထြက္ေနသည္။
"ပို႔သာပို႔ လိုက္ပါဗ်ာ။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ရွင္းရမွာပဲ။ စက္ကုမၸဏီကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ သြားေျပာ ပါဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ အေၾကြးစာရင္းဆိုၿပီး စာလွမ္းပို႔ေနမွ စီမံဘက္ကပါ သိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖံုးထား သမွ် ေပၚကုန္လိမ့္မယ္"
ဦးသိန္းေဇာ္ ၏ စကားကို ဦးဘသက္က နားေထာင္ေနသည္။
"အခု၊ စီမံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ငံ့ဖို႔အေၾကာင္းၾကားစာ ပို႔ထားမယ္ ေလ။ စက္ပစၥည္းနဲ႔ အသံုးစရိတ္ ထပ္ မွာတာ သူတို႔သိေနတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေျပာထားရမွာပဲ"၏
သည္ကိစ ၥကိုေတာ့ ဦးသိန္းေဇာ္ စိတ္မပူေသး။ ကိုျမတ္မင္း ေတာင္းခံသည့္ အမွာစာအား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမည္က ဦးသိန္းေဇာ္ေပမို႔ ဆိုင္းငံ့ဟု အေၾကာင္းျပထား လိုက္ရံုသာ။ စီမံက ဘာမွ ဆက္ေမးေတာ့မည္။ မဟုတ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သည္ျပႆနာကို ကာယကံရွင္ ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ တိုက္ရိုက္ေျပာ ထားမွျဖစ္မည္။ ဦးသိန္းေဇာ္ က စဥ္းစားရင္း ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါေတာ့ သည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
အင္း...
ဆန္ ့က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကို တြဲၿပထားတာ
ေတြ ့ရတယ္..။
Post a Comment