ဤသုိ႔ျဖင့္ ငထြန္းကား
မယ္ၿငိမ္းစည္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္သာ ေပၚေပါက္လာသာအခါ ကိုရင္ကုမာရ ကိုေက်ာ္
လူထြက္သည္။ "အေမ့ကို သနားပါဦး သားရယ္" စေသာ အေျပာေတြလည္း ပါသည္။ သိုရာ
တြင္ ကိုရင္သာသန က လူမထြက္။
ႀကဳိက္စရာလူ မရွိသူက မထြက္ေသာ္ျငား၊ ႀကဳိက္စရာ ေကာင္မေလး သည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အလွပန္းပြင့္သည္ ကို ျမင္ေသာသူက လူထြက္သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..............
(၉)
မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ အက်င့္မေကာင္း။ ပ်င္း၏။ သားႀကီး ကိုရင္လူထြက္ၿပီး ႏြားစာျမက္ရိတ္၊ ႏြားစာေရ ခပ္၊ ႏြားစာစဥ္းၿပီး ႏြားေကၽြးေသာအခါ မ်ားစြာသက္သာသြား၏။ သားႀကီးကို ေျမႇာက္ေပး၏။
"အမယ္ေလး လူပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္လာတာပါတကား"
ထိုသို႔အေျပာခံရသည္ ကို ကိုေက်ာ္ သေဘာက်၏။ "သားႀကဳိက္တဲ့ ေကာင္မေလးရွိရင္ အေမ့ကိုေျပာ" ဆိုလုိက္လွ်င္ ကား ကိုေက်ာ္ မ်ားစြာ သေဘာက်သြားကာ ရူးခ်င္သလို၊ ႏွမ္းခ်င္သလို ျဖစ္သြားေလ၏။
ကိုေဆး႐ိုးသည္ စာမသင္ဘဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ေနေသာ ကိုရင္ႏွစ္ပါးကိုၾကည့္ၿပီး၊ ေျပာစရာ စကားစ ရွာေန၏။ သုိ႔စဥ္တြင္ လက္မဲမွ လူတစ္ေယာက္ ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမပါဘဲ ေရာက္လာသည္။
"ကိုသာေအာင္ မ်က္စိလည္လာတာလား"
လက္မဲတြင္ ေနဖူးေသာ ငထြန္းကား၏အသိ ျဖစ္သည္။
"ကုတင္ႀကီးစုကိုအသြားမွာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းႏွမက"
"ဗ်ာ" ဆိုကာ ငထြန္းကား ထုိင္ရမည္သုိ႔ ထရမည္သုိ႔ ျဖစ္ေလ၏။ သူ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာအရပ္မွ ျပန္ လာသူျဖစ္၏။
"က်ဳပ္အေဖ ဘယ္တံုးဗ်"
"မင္းနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္ပါတယ္ကြာ၊ အဲ ဦးက်န္ႀကီးနဲ႔ မင့္ႏွမမယ္ အဲအဲ မယ္မွ်င္"
"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့"
"မင့္ဆီမွာေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္နဲ႔ ကိုရင္ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတဲ့။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ မွာလုိက္ တယ္"
ဧည့္သည္ ထြက္သြားလွ်င္ သြားခ်င္း ေက်ာင္းသုိ႔ ငထြန္းကား ေျပးရေတာ့သည္။ သူ႔ညီကိုေဆး႐ိုးမွာ အၿပဳံးကိုေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာသာ အေနမ်ားသည္။
အခန္႔သင့္ ပင္ ကိုေဆး႐ိုးမွာ တြင္းတစ္တြင္း တူးေန၏။
"ေဟ့ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာတံုး"
"ေက်ာင္းမွာေန ေက်ာင္းမွာစားေတာ့၊ ေက်ာင္း ငရဲမႀကီးေအာင္ ေသနာသနဝတ္ကို လုပ္ရသယ္ အစ္ကိုေရ႕။ အုန္းပင္စုိက္ဖုိ႔ ေျမေဆြးတြင္းေလဗ်ာ"
"ကုတင္စုႀကီးကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ လက္မဲက ကိုသာေအာင္ လာသြားသကြ"
"ဟုတ္လား" ဆိုကာ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ထရပ္ၿပီး ငထြန္းကားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာသို႔ လာရပ္၏။
"ငါ့ဆီမွာေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ႏွင့္ ကိုရင္ကို ျပန္လႊတ္လုိက္ပါ။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ဟ"
"ဟာသည္လိုဆို အခုျပန္မွပဲ"
"ေဟ့ေကာင္ ညီေလး"
ငထြန္းကားေခၚေနဆဲတြင္ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔ ေျပးတက္သြား၏။ ငထြန္းကားသည္ ေျပး လုိက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းႀကီးမွာ က်ယ္ဝန္းသည္ႏွင့္အမွ် ေမွာင္သည္။ အျပင္မွဝင္လာသူ မ်ား အတြက္ ပကတိအေမွာင္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငထြန္းကားမွာ အုတ္ေလွကားထိပ္သို႔ ျပန္ထြက္ေန သည္။ အတန္ၾကာမွ လြတယ္အိတ္တစ္လံုးလြယ္လ်က္ ကိုေဆး႐ိုး ေက်ာင္းထဲမွ ထြက္လာ၏။ သူ႔ ေနာက္တြင္ ကိုရင္ဘညိန္းႏွင့္ ကိုရင္ငေသာ္ ပလာသည္။
"ညီေလး မင္းတုိ႔လမ္းမွာ ညအိပ္ေနရလိမ့္မယ္"
"ဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ အိပ္ရမွာတံုး။ တစ္ညလံုးသြားရင္ မနက္ကို ေရာက္မွာေပါ့"
ငထြန္းကား ေခါင္းရမ္းျပသည္။
"ဒါေလာက္ပဲ အရင္မလုိပါနဲ႔ကြာ။ မနက္ေစာေစာ စလင္းကိုလွည္းနဲ႔လုိက္ပို႔မယ္ကြာ။ အဲသည္ကမွ ျမင္း ရထားစီးသြားရင္ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေရာေပါ့"
"အဲသာေကာင္းသားပဲ"
ကိုရင္ဘညိန္းက ႏြားလွည္းစီးရင္း ျမင္းလွည္းစီးရန္ အားသန္ေနသျဖင့္ သူ႔ဘႀကီး၏အႀကံကို သေဘာ က်၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုေဆး႐ိုးက ေက်ာင္းထဲျပန္မဝင္ခ်င္။ ငထြန္းကား၏အိမ္သို႔ လုိက္ၿပီးအိပ္ေသာ္၊ အၿပံဳး၏ရန္ရွိသည္။
"ဟာကြာ၊ အေမ့ဆီ ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ပိုေကာင္းသာေပါ့"
"ဘႀကီးအိမ္လုိက္ၿပီး အိပ္ရေအာင္ပါ ဒကာႀကီးရာ။ က်ဳပ္ မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူးဗ်"
ကိုရင္က လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ဟု ဆိုေသာအခါ ကိုေဆး႐ိုး လက္ေလွ်ာ့ကာ ရြာထဲသို႔လုိက္လာ၏။ ကိုေဆး႐ိုး ႀကဳိတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း အၿပံဳးေရာက္လာသည္။
သည္အိမ္မွာ ကိုေဆး႐ိုး အိပ္ မည္ဟု သိေသာအခါ ျမဴးထူးေနသည္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ဟင္းလ်ာေတြ ယူလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငထြန္းကား ႏွင့္ တစ္ညလံုးနီးပါး ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနသာအခါ အၿပဳံး မေႏွာင့္ယွက္ သာ။
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားျပတ္ေသာအခါ ၾကက္ဦးတြန္ၿပီ။
"ေဟ့ေကာင္၊ အစ္ကို မအိပ္ပါနဲ႔ေတာ့၊ ႏြားေတြႏႈိးၿပီး အစာေကၽြးေပေတာ့၊ သြားၾကရေအာင္"
ကိုေဆး႐ုိး သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကိုရင္ကို ႏႈိးသည္။
"ဟာဗ်ာ၊ အေစာႀကီးရွိေသးတာကို"
"ကိုရွင္ လွည္းေပၚက်မွ ဆက္အိပ္၊ ေျပာမရရင္ ထားခဲ့မွာေနာ္"
ကိုရင္ဘညိန္း လူးလဲထာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။
"ကိုရင့္ကို အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ဦးမလား"
"ေစာေသးတယ္၊ ဆယ္ပါးသီလ က်ဳိးသြားမယ္"
ကိုရင္ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီး ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီသြားအၿပီးတြင္ လွည္းစၿပီး ထြက္ေတာ့သည္။ လွည္းေပၚ တြင္ ေကာက္႐ိုးထူထူခင္းၿပီး ဖ်ာခင္း႐ံုသာမက၊ ဖေအကပါ ေပြ႕ထားသျဖင့္ ကိုရင္ဘညိန္း ဆက္အိပ္ ႏုိင္၏။ သူတုိ႔ သည္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတုိင္းပင္ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ မတုိင္မီ ရမ္းဘိုကုန္းသို႔ ေရာက္၏။
မယ္ႂကြယ္စိုး သည္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တဖြားဖြားျဖင့္ ထုိင္ေန၏။
"အေမ့ႏွယ္ဗ်ာ၊ ၾကားၾကားခ်င္း ေျပးလာခဲ့ရသာဗ်"
ကိုေဆး႐ုိး က မေအကို အျပစ္တင္ေသာအခါ ဦးက်န္ႀကီးကလည္း ဝင္ေျပာ၏။
"ေနေကာင္းသယ္၊ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္အမီ ျပန္ခဲ့လုိ႔ပဲမွာပါေျပာပါသယ္ကြာ၊ အဲသာ ငါ့စကားနားမေထာင္ ဘဲ အေမ ေနမေကာင္းဘူး အျမန္ျပန္လာပါဆိုေတာ့ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ျဖစ္ၾကရတာေပါ့ကြာ"
"အဲသည္ေတာ့ ဘာျဖစ္တံုး၊ သားေရာ ေျမးေရာ အျမန္ေရာက္လာသာေပါ့"
အေဖႏွင့္ အေမ ရန္ျဖစ္ေနစဥ္၊ ကိုေဆး႐ိုးမွာ ဇနီးႏွင့္ သမီးထံေျပးရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သုိ႔ေျပးကာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ ကိုရင္စႏၵကို ျပန္လည္အပ္ႏွံရေသးသည္။
ဆရာေတာ္ မွာလည္း ကိုရင္သာသန ငေသာ္ကို မ်က္စိေတြ႕ထားေတာ္မူသည္။
"ရြာမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကသတံုး"
"သူ႔အစ္ကိုႀကီး ကိုေက်ာ္ကေတာ့ အေမ့ကို သနားပါဦး သားရယ္ တစ္ခြန္းေျပာနဲ႔ လူထြက္ေပမဲ့ ကုိရင္ ေသာ္က မထြက္ဘူး ဘုရာ့"
"မထြက္သဲ့အျပင္ ဘာေျပာေသးသတံုး"
"က်ဳပ္တုိ႔ ကုဋီသံုးခြင့္ရတာ ကိုရင္ဝတ္ေနလို႔တဲ့ ဘုရား၊ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕သဲ့ ကႏုတံသံုးခြင့္ရသာဟာ လည္း ကိုရင္ဝတ္လို႔သဲ့ ဘုရား"
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ လက္ဖ်ားခါ၏။
"ၾကည့္စမ္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုရင္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးသံုး ကုဋီကို သံုးခြင့္ရသလို ကုဋီေပးမွာ အသင့္ထားသဲ့ ကႏုတံလည္း သံုးၾကသာပါ ဒကာႀကီး၊ သာေပမဲ့ သူ ျမင္သလို မျမင္ၾကဘူးဗ်"
"အခု သူ႔အေဖ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ တြင္းတူးၿပီး အိမ္သာေဆာက္ေပးေပမဲ့ ကိုရွင္ေသာ္ ရွင္သာသနကေတာ့ မထြက္ဘူး ဘုရား၊ ဘုန္းႀကီးဝတ္မယ္ ေျပာေလရဲ႕ဘုရား"
"ဒကာႀကီးရဲ႕တူ မဟုတ္လား"
"အစ္ကိုအရင္းက ေမြးတာပါ ဘုရား"
"ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးႏိုင္သယ္ ဒကာ၊ အဲသည္ကေလးကို ပစ္မထားပါနဲ႔ ဒကာႀကီး"
"မွန္ပါ ဘုရား" ကိုေဆး႐ိုးသည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မွာၾကားလုိက္ေသာ စကားကို အေဖႏွင့္ အေမသုိ႔ တစ္ဆင့္ ေဖာက္ သည္ခ်၏။
"ကိုေသာ္က သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ မတူသာကေတာ့ ျမင္သာထင္သာတယ္၊ အခု ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီး ဝတ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးႏုိင္သယ္လို႔ မွာလုိက္သယ္"
"တို႔အမ်ဳိးထဲမွာ ဘုန္းႀကီးရွိလဲ ေကာင္းသာေပါ့"
အေမက ဝမး္သာအားရ ႀကဳိဆိုသည္ကို အေဖက ခ်ီးမြမ္း၏။
"ဘုန္းႀကီးမ်ဳိးဆိုတာ နည္းသဲ့ဂုဏ္မွတ္လုိ႔၊ ဒါထက္ လူကေလး၊ တုိ႔ကိုရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး"
"အေမ လွမ္းၿပီးမွာသာ တစ္နည္းေတာ့ ေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဟိုမွာကလည္း ကိုရင္ကို အာဂႏဳၱမုိ႔ စာမ သင္ဘူး အေမ၊ အခုေတာ့ အေမ့ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ စာျမန္ျမန္ ျပန္သင္ရသာေပါ့၊ ကိုရင္ ဝတ္နဲ႔ေနသာကေတာ့ သူ ေပ်ာ္သေလာက္ေပါ့"
ကိုေဆး႐ိုးသည္ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္ေန၏။ သူ ခရီးသြားေနခုိက္တြင္ အိုး ဘယ္ႏွဖိုတုိက္ သြင္းၿပီးၿပီနည္း သိခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေမက သြားခြင့္ မေပးေပ။
"မင့္မယားနဲ႔ မင့္အိမ္၊ ဘယ္မွ မေျပးပါဘူး သားရယ္"
"ေျပာစရာ မကုန္ေသးရင္ ေျပာပါ အေမ"
"အေမ သြားႏုိင္တုန္းမွာ သားသမီး ေျမအစံုအလင္နဲ႔ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ကို သြားခ်င္တယ္ သားရဲ႕၊ ေနာင္ႏွစ္ဆိုသာ မေသခ်ာဘူး"
"အေမက အမာႀကီး ရွိပါေသးသယ္ဗ်ာ"
မယ္ႂကြယ္စိုးေျပာေသာ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ဟူသည္ "ေခ်ာင္းထဲေရႊစက္ေတာ္" ျဖစ္သည္။ မယ္ႂကြယ္စိုး တုိ႔ ငယ္စဥ္ တုန္းက ထိုေခ်ာင္းထဲေရႊစက္ေတာ္ မေပၚေပါက္ေသး။ စလင္းေခ်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္း ႏြယ္တမယ္ရြာအနီး၌ တည္ထားေသာ စက္ေတာ္ရာ ဘုရားသာျဖစ္၏။
ထိုစက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ မွာ "သား႐ိုး" ဘုရားမ်ားျဖစ္သည္။ သေဘၤာပံုတန္ေဆာင္းထဲတြင္ သီတင္းသံုး ေတာ္မူၾကသည္။ တစ္ခုေသာ မိုးရာသီ၌ စလင္းေခ်ာင္း ေရတုိက္စားသျဖင့္ သေဘၤာပံု တန္ေဆာင္းႀကီး ပ်က္စီးသည္။ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူလည္း ေခ်ာင္းေရထဲသို႔ ေမ်ာပါသြားေတာ့သည္။
အကယ္၍ ဘုရားအနီးရွိ ပန္းပဲသမားႀကီးသာ ပါမလာလွ်င္ ထိုစက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူသည္ ေရစာသင့္ၿပီး သမုဒၵရာထဲ၌ ဇာတ္သိမ္းရမည္ေလာ။ ပန္းပဲသမားႀကီးသည္ ေခ်ာင္းေရႀကီးေသာအခါ ဘုရားေပၚတက္ ၿပီးေန သည္။ သည္ႏွစ္ႀကီးေသာေရကား သာမန္မဟုတ္၊ ဘုရားတန္ေဆာင္းကိုပါ ဖ်က္ဆီး႐ံုသာမက၊ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ ကိုပါ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ပန္းပဲသမားႀကီးလည္း စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကို ဖက္တြယ္ ၿပီး လုိက္ပါသြား၏။
စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူသည္ ျမစ္လယ္မွသာေမ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ ေရနံေခ်ာင္းဘက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဧရာဝတီျမစ္၏အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ ကပ္ၿပီး ေမ်ာသည္။ ေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူကိုဖက္တြယ္ၿပီး လုိက္ပါ လာေသာ ပန္းပဲ သမားႀကီးသည္ ကမ္းေပၚသုိ႔လွမ္းၾကည့္ရာ ထင္းဆယ္သူမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ "ကယ္ ေတာ္မူပါ" ေအာ္သည္တြင္ သံကုိင္း (ကုန္းေစာင္း) သားတုိ႔၏ကယ္ဆယ္ျခင္း ခံရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ ေနရင္းေဒသသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ေသာ္ျငား၊ မူလစံေက်ာင္းေတာ္ တန္ ေဆာင္းကို ျပန္လည္ေဆာက္ုလပ္လွဴဒါန္းမႈ မျပဳႏုိင္ရွာၾကေခ်။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြ သနားစရာေကာင္း ေအာင္ မြဲေနၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဂါပကအဖြဲ႕ကား ရွိသည္။ ၿမဳိ႕ေျမာက္ဘက္ရွိ ဘုရားတစ္ဆူ တြင္ ထားရွိ သည္။ တေပါင္းလျပည့္ေန႔က်မွ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ဆင္းၿပီး အပူေဇာ္ခံသည္။
ေစ်းကလည္း မီးေဘး ပလိပ္ေရာဂါေဘးကို ေရွာင္ကြင္းရန္အတြက္ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ ယာယီေရႊ႕ေျပာင္း လာ၏။ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေသာ ေစ်းျဖင့္ပင္ ဘုရားပြဲေတာ္တြင္ စည္ကားလွၿပီ။ တစ္ဖန္ ထိုပြဲေတာ္ကို ရည္ စူးၿပီး ေရာက္လာေသာ ရပ္ေဝးကုန္တုိက္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းျပန္ေသာအခါ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ေခၚ ေခ်ာင္းထဲ ေရႊစက္ေတာ္သည္ မ်ားစြာ စည္ကား၏။
ဤသို႔စည္ကား သည္ တြင္ ေဂါပကအဖြဲ႕က ႐ုပ္ေသးငွား၍ျဖစ္ေစ၊ ဇာတ္ငွား၍ျဖစ္ေစထည့္ျပန္ေသာ အခါ ေရႊစက္ေတာ္ အတုမွာ ေရႊစက္ေတာ္အစစ္ႏွင့္ နင္လား ငါလား စည္ကားေတာ့သည္။
မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ သားသမီးေျမးျမစ္တစ္ေတြ လုိက္ႏုိင္ရန္အတြက္ လွမ္းၾကမ္းျဖင့္လာသည္။ တိုးတိုး ေဝွ႕ေဝွ႕၊ ဟိုတြယ္ သည္ကပ္ျဖင့္ စီးပါက လွည္းၾကမ္းတြင္ တစ္က်ိပ္ေကာင္းစြာ စီးႏုိင္၏။ ညေနတြင္ သြားၿပီး လျပည့္ေက်ာ္ သံုးေလးရက္ လထြက္တြင္ ျပန္ရေသာအရသာမွာ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္၏။ ၿမဳိ႕ဦးဘုရား ဘုရားႀကီးကုန္းပြဲေတာ္ သည္ မေသခ်ာ။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာေသာ သည္ပြဲေတာ္မွာပင္ ဖက္ ထုပ္ႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီး၊ ထြန္တံုး ထြန္သန္ႀကဳိး စေကာစကာ ေတာင္းပလံုးမ်ားကို ဝယ္သည္။ ညေန ေစာင္းတြင္ တေအး တေဆးဝယ္ရသျဖင့္ စိတ္လည္းခ်မ္းသာ၏။
မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ ကိုရင္ဘညိန္း ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက သူ႔ကုိယ္သူ ေသမည္ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း မေသ။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ငထြန္းကားသည္ လွည္းျဖင့္ ေရာက္လာ၏။ ညီႏွင့္ ခယ္မသည္ အိုးတစ္ဖိုစာအတြက္ အားသြန္ခြန္စုိက္ ထု႐ိုက္ေနရသျဖင့္ ကနဖ်င္းေရွ႕၌ လွည္းတစ္စည္း လာရပ္သည္ကို မသိ။
"ဧည့္သည္ လာတယ္ေဟ့"
ထိုအခါက်မွ ကိုေဆး႐ိုး ေခါင္းေထာင္ႏုိင္၏။
"အေဖေရ ဘႀကီးရယ္ေတာ့္"
ေခ်ာစိန္ လည္း ရႊံ႕အေပေပျဖင့္ အိုးထိန္းစက္ေဘးမွ ထေျပးလာ၏။ ကိုေဆး႐ိုးေသာ္ကား သူေပးခဲ့ေသာ လွည္းႏွင့္ ႏြားကို ဦးစြာၾကည့္မိသည္။ သူ ေပးစဥ္က ႏြားမ်ားမဟုတ္ျငား၊ ေနာက္လဲေသာ ႏြားမ်ားမွာ လည္း ႏြားေကာင္းႏြားေတာင့္ေတြျဖစ္ေစကာ မူ လွည္းအိမ္မွာ မ်ားစြာခၽြတ္ယြင္းေနၿပီ။
"အစ္ကို လာဗ်ဳိ႕"
သပိတ္မ်ားကို ေက်ာက္ခဲစားေနရာက ကိုေဆး႐ိုး အေျပးအလႊား ထလာသည္။ ကနဖ်င္းအတြင္းရွိ အဖီ ထဲ သုိ႔ ေခၚသည္။ ငထြန္းကားသည္ ကနဖ်င္းေရွ႕တြင္ ရပ္ေနရာက အေမတုိ႔အိမ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။
"အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔က ေနေကာင္းၾကလား"
"ေကာင္းပါ သယ္ဟ၊ လာပါ၊ အထဲက်မွ ေမးပါ"
"ငါ ေရနံေခ်ာင္းကို ျပန္ေျပာင္းမလုိ႔ကြ၊ လာကြာ အေမတုိ႔ အေဖတို႔ဆီကို သြားၾကရေအာင္"
အေရးထဲတြင္ ေခ်ာစိန္က ကပ္ေမးေသး၏။
"ဘႀကီး ကိုေက်ာ္တုိ႔ ကိုေသာ္တုိ႔ မေခၚခဲ့ဘူးလား"
"နင့္ေကာင္ေတြက လူပ်ဳိလုပ္ၿပီး ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္ေနတာနဲ႔ ဖမ္းလုိ႔ေတာင္ မမိပါဘူး သမီးရာ"
ဘႀကီးငထြန္းကားသည္ သည္မွ်သာ ေျဖၾကားအၿပီးတြင္ ကိုေဆး႐ုိးကိုေခၚကာ အေဖတုိ႔အိမ္ေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ အေရခြံေတြ တြန္႔လွ်က္ ဇရာအေရးအေၾကာင္းမ်ား ထင္ရွားေနၿပီျဖစ္ျငား၊ မယ္ႂကြယ္စိုး၏ အျမင္၌ ငထြန္းကားသည္ မအိုမင္း မရင့္ေရာ္ေသးေခ်။
"သားႀကီး၊ နင့္သားေတြနဲ႔ မယား ေနေကာင္းၾကလား"
"အဲဒါ အေရးမႀကီးဘူး အေမရ၊ ေရနံေခ်ာင္း ျပန္ေျပာင္းမွာမုိ႔ ညီေလးရဲ႕လွည္းနဲ႔ ႏြား ျပန္အပ္ရေအာင္ လာတာဗ်"
ထိုစဥ္ ဦးက်န္ႀကီးသည္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လွည့္ဝင္လာ၏။
"ဟဲ့ သားႀကီး၊ ၿမဳိ႕ေပၚမွာ လွည္းႏြား ရွားသမႈတ္လား"
"အေဖက လွည္းခ မတန္တဆရတာပဲ ျမင္တာ၊ လွည္းနဲ႔ ႏြား ထားစရာေနရာမရွိဘူးဗ်"
"လွည္းႏြား ထားစရာရွိသဲ့ေနရာမွာ ေရြးၿပီး ေနေပါ့ကြာ"
"အေဖ မသိပါဘူး၊ အသာေနစမ္းပါ၊ အခု လွည္းႏြားျပန္ေပးၿပီး ေငြတစ္ရာေလာက္ ေခ်းခ်င္လုိ႔ဗ်"
ဦးက်န္ႀကီး ခါးစန္႔သြား၏။ မယ္ႂကြယ္စိုးႏွင့္ ကိုေဆး႐ိုးတုိ႔ ပါးစပ္ဟသြား၏။ ေငြတစ္ရာက်ပ္သည္ အလြန္မ်ားျပားေသာ္ျငား၊ ကိုေဆး႐ိုးတို႔အတြက္ ေငြတစ္ရာသည္ ခက္ခဲေသာ္ျငား၊ ငထြန္းကားအတြက္ ဆုိလွ်င္ ကား၊ ခက္ခဲ၍မျဖစ္ေပ။ သို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ "ရမွာေပါ့ သားရယ္၊ နက္ျဖန္မနက္ မွ ေအးေအးလူလူ ျပန္သာေပါ့" ဟု ေျပာေသာ္ျငား ငထြန္းကား လက္မခံ။
"အခုယူ အခုျပန္ၿပီး ေရနံေခ်ာင္းကို နက္ျဖန္ေျပာင္းမွာ အေမရ"
"ေအးေလ၊ သာေလာက္ ဖင္ပူမာၾတာစြဲေနလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး"
သည္သားႀကီးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းလာလွ်င္ ဦးက်န္ႀကီးလည္း လိုလုိလားလားရွိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကယ္ စိုးသည္ အိမ္ေပၚ မွ ဆင္းသြားၿပီး ျပန္တက္လာသည္။ လုိေသာေငြကို မက်ီးဒန္ထံ သြားဆဲြဟန္တူသည္။
"ကဲ ေရာ့" အေမသည္ ငထြန္းကား လိုေသာေငြတစ္ရာကို ေအးေအးမေပးေပ။ "အေမ့မွာမရွိလို႔ သူမ်ား ဆီက ဆြဲေပးရသာ၊ သာေပမဲ့ ျပန္ဆပ္ဖုိ႔ မလိုဘူးေနာ္" ဟု ေနာက္ဆက္တြဲ ပါေသး၏။ ထိုအခါ ကိုေဆး႐ိုးက "ကိုင္း၊ အစ္ကို႔လွည္းနဲ႔ အစ္ကို႔ကို ျပန္ပို႔ရမွာပဲ" ဟု ေျပာသည္။
"ေနစမ္းပါကြာ၊ အေရးႀကီးရသဲ့အထဲမွာ"
ငထြန္းကားသည္ ထရပ္ရင္းက ညီကို ပုတ္ပစ္သည္။
"ေျမာင္းေပါင္လမ္းက သြားရင္"
"ေျမာင္းေပါင္လမ္းက ႏွစ္ခါသြားတာ၊ ႏွစ္ခါလံုး ဓားျပနဲ႔ ေတြ႕တာ မမွတ္မိေသးဘူးလား"
ငထြန္းကားသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို အေဖႏွင့္ အေမကို ဦးခ်၏။
" ဟိုဘက္ကမ္း ကို ေရာက္သြားရင္ အခုလို လာႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး အေမ"
အေမ့ဆုေတင္း၊ အေဖ့ဆုေတာင္းမဆံုးမီ အိမ္ေပၚမွ ငထြန္းကား ဆင္းလာရာ၊ ကိုေဆး႐ိုး ကပ္လ်က္ပါ လာသည္။
"ကိုရင္ငေသာ္ လူထြက္ၿပီလား အစ္ကို"
လူ႔တံုးေပကတ္သပ္ႀကီး မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြား၏။
"လူမထြက္ဘူးကြ၊ အဲသာ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေသးဘူး"
"ဘယ္လိုမွလုပ္မေနနဲ႔၊ သည္ေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ရင္ ရမ္းဘိုကုန္းကို အခ်ိန္မေရြးႂကြခဲ့ပါလို႔ ဘေထြးက ဖိတ္သဲ့အေၾကာင္း"
"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္"
"ကိုရင့္ကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနာ္၊ ေဟ့ အစ္ကို"
"ေအးပါ၊ စိတ္ခ်ပါ"
ျမင္းရထားတစ္စင္း လွမ္းျမင္သျဖင့္ လွမ္းၿပီး လက္ျပတားရာက၊ တာလမ္းသို႔ ေျပးသြားရသျဖင့္ စကား ျပတ္သြားၾက၏။ သူတုိ႔သည္ ရထားရပ္မိၿပီး မၾကာမီ တာလမ္းေပၚ ေရာက္သြားၾကရာ ကိုေဆး႐ုိးက ထပ္ မွာ၏။
"ကိုရင္ငေသာ္ကို တိ႔ုေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ေနသယ္၊ ငါမွာသာေျပာဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ ေနာ္"
"ေအးပါ၊ မေမ့ပါဘူး"
ကိုေဆး႐ိုး၏အမွာစကားမဆံုးမီ ျမင္းရထားဘီး စတင္လိမ့္သည္။ ကိုေဆး႐ိုး ေငးေမာလ်က္ က်န္ရစ္ သည္။ လူ႐ိုးႀကီး မိန္းမလည္ မိန္းမ႐ႈပ္ႏွင့္ ညားေသာေၾကာင့္ ဗ်ာမ်ားေနရသည္။ မန္က်ည္းပင္ပုတြင္ အိုးအိမ္ႏွင့္ ယာႏွင့္ရွိေနရာက မိန္းမ႐ႈပ္ မည္သုိ႔ျဖားေယာင္းေသာေၾကာင့္ ေရနံေခ်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရ ျပန္သနည္း။အစ္ကို ငထြန္းကားသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေရးမထား။ သားႀကီးကိုေက်ာ္ မည္သို႔ ရွိသနည္း တစ္ခြန္းမွ်ေျပာမသြားေပ။ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီး မ်ားတြင္သာ ရွိေသာ ေလာကဓာတ္ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ ပို႔လႊတ္ႏုိင္ပါမူ ဘယ္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။
ကိုေဆး႐ိုး သည္ သူ႔တူကိုေက်ာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာအခါ သူ႔သားႏွင့္ သမီးအေၾကာင္းကို ဆက္ လက္ စဥ္းစား မိသည္။ ကေလးေတြမွာ ေရွ႕ေရးကို မေတြးတတ္၊ မပူပန္တတ္ျငား၊ ဖေအ ကိုေဆး႐ိုး ပူပန္းသည္။ သမီး အလွျပင္ၿပီး၊ သား လူပ်ဳိလုပ္ကာ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္ၿပီ။
"အေဖေရ"
ကိုေဆး႐ိုးသည္ တာလမ္းေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေငးေမာၿပီး ရပ္ေနသည္ မသိ။ ေခ်ာစိန္၏ေအာ္သံၾကားမွ သတိရ၏။ သတိရ၍ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဘုရားငါးဆူေတာစပ္တြင္ ရပ္ေနေသာ သမီးႀကီးကို ျမင္ရ၏။
"အေမက ညည့္အေဖကို လုိက္ၾကည့္ေခ်တဲ့ အေဖေရ႕"
"ေအးေအး" ဆိုကာ ကိုေဆး႐ိုး သြက္သြက္လွမ္းသည္။ တုိက္သြင္းလုဆဲဆဲ အုိးတစ္ဖိုစာက တန္းလန္း ရွိသည္။ လယ္ျပင္ ကိုလည္း သြားဦးမွ။ ဘညိန္းႏွင့္ခ်ည္း မျဖစ္ေသး။ ႏွမ္းပင္ေတြ ကန္႔လန္႔တင္ (ဂလန္႔ တင္) ရွိေလာက္ၿပီ။ အေသ အေပ်ာက္ အထူအပါး။
"ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္၊ အလုပ္မ်ားပါတယ္ဆိုမွ"
မက်ီးဒန္သည္ ထမင္းကိစၥ၊ ဟင္းကိစၥကို သမီးႀကီးေခ်ာစိန္ႏွင့္ လႊဲထား၏။ သူက ထဘီရင္ရွား ေလွ်ာ မက်ေအာင္ေျပင္ရင္းက ကိုေဆး႐ိုးကို အားမရသံျဖင့္ ႀကဳိဆုိသည္။
"ငါ့မရီးက လည္သယ္ေနာ္"
"သူမ်ားအတြက္ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ေတာ္"
မက်ီးဒန္က မခ်င့္မရဲေလသံျဖင့္ ႀကဳိဆိုသည့္အတြက္ ကိုေဆး႐ိုးက သူ႔ေၾကာင့္ၾကမႈကို ထုတ္ေဖာ္ညည္း တြား၏။
"သူမ်ား မဟုတ္ဘူးဟ က်ီးဒန္ရ၊ အဲသာ ငါ့အစ္ကို"
"ကုိယ္ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားေပါ့ေတာ္"
အိုးေတြၾကားထဲတြင္ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ရွိေနက် မက်ီးဒန္သည္ အျပင္သို႔ထြက္လာ၏။
"ငါ့ကို လိုက္အၾကည့္ခုိင္းၿပီး၊ အခု ညည္းက ဘာလုပ္မလုိ႔တံုး"
"ပုရပုိက္တန္းက မေစာညႊန္႔ မွာထားသဲ့ ကံေဆာင္အိုးကို အခုမွ သတိရသေတာ္၊ လုပ္ဦးမွ"
ကံေဆာင္အိုးသည္ ေညာင္ေရအုိးအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ဖင္ပါသည္၊ လည္ပင္းပါသည္၊ မက်ီးဒန္ လုပ္ သည္ကို ကိုေဆး႐ိုး မျမင္ဖူးေပ။
"က်ဳပ္ လုပ္တတ္ပါတယ္၊ ေတာ္သာ တုိက္သြင္းဖုိ႔ သြားလုပ္ပါ"
"ေအးပါ၊ သြားပါ့မယ္"
သို႔လွ်င္ ဆိုေသာ္ျငား၊ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ေရတြင္းပံု အိုးဖိုရွိရာသုိ႔ မသြားဘဲ မက်ီးဒန္ေနာက္မွပါလာ သည္။ မက်ီးဒန္ သည္ "ႏြားခံြ"တြင္းရွိ နင္းၿပီးသား ရႊံ႕ကို လက္ငါးေခ်ာင္းျဖင့္ ဆြဲခြာ၏။ ရႊံ႕ေလာက္စာလံုး သံုးလံုးစာပါလာသျဖင့္ ပစ္ခ်သည္။ အိုးထိန္းစက္ေဘးတြင္ ထုိင္သည္။
အိုးထိန္းစက္သည္ "စက္ကိရိယာ" မဟုတ္။ ဝိုင္းစက္ေနေသာေၾကာင့္ "စက္" ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ အုိးထိန္း စက္သည္ တြင္းထဲ၌တည္ရွိ၏။ အုိးထိန္းပ်ဥ္းျပားအရြယ္ ေျမတြင္းထဲ ငုတ္ရွိသည္။ တြင္းသည္ တစ္ထြာ ခန္႔ နက္၏။ ငုတ္သည္ တစ္ထြာမွ်ရွည္သည္။ ထိုငုတ္ေပၚတြင္ အိုးထိန္းပ်ဥ္ျပားကို တင္ထားရာ၊ ေဘး မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ တညီတည္းရွိ၏။
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား"
ထုိေၾကာင့္ၾကမႈျဖင့္ ၾကားထဲက ကိုေဆး႐ိုး ပူပန္ေနေစကာမူ မက်ီးဒန္ကား အိုးထိန္းစက္ႏွင့္ "ႏြားခြံ" ၾကားတြင္ ေအးေဆးသက္သာစြာ ထုိင္သည္။ အိုးထိန္းစက္ကို စစ္ေဆးအၿပီး၌ ရႊံ႕ႏွစ္ဆုပ္စာ ဖဲ့ယူ သည္။ စက္ပ်ဥ္ေပၚ ပစ္တင္သည္။ ပ်ဥ္ျပားကို လွည့္သည္။ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ရႊံ႕တစ္ခဲကို ထပ္မံပစ္တင္သည္။ ရႊံ႕ႏွစ္ခဲကို ေပါင္းလုိက္သည္။
လည္ပတ္ေနေသာ အုိးထိန္းပ်ဥ္ေပၚတြင္ ရႊံ႕ခဲရွိသည္။ မက်ီးဒန္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရထဲတြင္ ႏွစ္ သည္။ ခ်က္ခ်င္း စက္ပ်ဥ္ေပၚရွိ ရႊံ႕တံုးကိုဖိေပးသည္။ ရႊံ႕ျပားႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထပ္မံေရ ဆြတ္သည္။ ရႊံ႕တံုးလည္း ေရအစိုေၾကာင့္ ေျပာင္လက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ေပးလုိက္ေသာ အခါ ကံေဆာင္အိုး၏ဖင္ေနရာရၿပီ။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အတြင္းမွာထားၿပီး ရႊံ႕တံုးကိုဆြဲမသည္။ ရႊံ႕တံုး ႀကီး ႂကြတက္မလာျငား၊ အိုးတစ္ပါး ေပၚေပါက္လာသည္။
ထိုအိုးကို ဘာမွ်မလုပ္ေသးဘဲ စက္ပဥ္ကို အားရွိပါးရွိ လည္ပတ္ေစရန္ လွည့္ေပးသည္။ ရႊံတံုးကို လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ၿပီး ဆြဲတင္ရာ၊ ခါးပူၿပီး လည္သိမ္ေသာ ကံေဆာင္အိုးပံု ေပၚလာသည္။ ေရခြက္ႏႈတ္ ခမ္းတြင္ တင္ထားေသာ ခ်ည္ပင္ကိုယူသည္။ ေရဆြတ္သည္။ စက္ပ်ဥ္ႏွင့္ ပြတ္ဆြဲၿပီး ကံေဆာင္အိုးကို မယူ လုိက္သည္။ ပ်ဥ္ရွည္ႀကီးေပၚတင္ထားတာ၊ ေနာက္တစ္လံုးစာအတြက္ ရႊံ႕ခဲတစ္ခဲကို စက္ပ်ဥ္ေပၚ တင္ လုိက္ျပန္သည္။
အိုးထိန္းသည္ လင္မယားတုိ႔၏အာ႐ံုမ်ားကို ထိုအခ်ိန္ အေတာအတြင္း၌ မ်ားစြာၿငိမ္းခ်မ္း ေအးေဆး သာယာလ်က္ရွိသည္။ သူတုိ႔၏အာ႐ံုမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ စက္ပ်ဥ္ေပၚရွိ ရႊံ႕တံုးမွာသာ ရွိသည္။ လက္ကို မေပ မကပ္ေအာင္ လုိရာပံုသုိ႔ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရန္ ေရသံုးသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကံေဆာင္အိုးျဖစ္မ လာမီေရာ၊ ျဖစ္အၿပီး တြင္ပါ ေရေရာင္ျဖင့္ ေျပာင္လက္ေန၏။
"ကိုေဆး႐ိုးေရ ငါးလံုးျပည့္ေအာင္ ေစာင့္မေနနဲ႔ေလ၊ ညေန တုိက္သြင္းတဲ့အခါ တစ္ပါတည္းထည့္ရမွာ မဟုတ္လား၊ ကံေဆာင္အိုးသြန္းအၿပီးမွာ တလက္စတည္း ဆက္ခတ္ရေအာင္ တစ္လံုးခ်င္းသာ လွမ္း ေပေတာ့"
သုိ႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုေဆး႐ိုးမွာ အိုးလွမ္းပ်ဥ္ကို အိုးမပါဘဲ ေနပူထဲသုိ႔ ထုတ္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကံ ေဆာင္အိုးေတြကို ထိုပ်ဥ္ျပားေပၚသုိ႔ တစ္လံုးခ်င္း ထုတ္တင္ရေတာ့သည္။ တေပါင္းေႏြသည္ ပထမဆံုး ထြက္လာေသာ ကံေဆာင္အုိးကို ပဥၥမအထြက္၌ ပုတ္ရင္ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပး၏။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ျငား၊ မက်ီးဒန္ မစားႏုိင္။ လက္ခတ္ေတြၾကားတြင္ ထုိင္ရသည္။ အေလာေတာ္ျဖစ္ ေနေသာ ကံေဆာင္အိုးေတြကို ဖင္ပိတ္ေပးေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္မစားေသာ္ျငား၊ ကေလးေတြ အတြက္မူ မက်ီးဒန္ မေမ့။
"သမီးေရ၊ ေမာင္ေလးကို ေခၚၿပီး ထမင္းေကၽြးလုိက္ေဟ့၊ အေမ လက္မအားေသးလုိ႔"
ေခ်ာစိန္ သိသည္။ အုိးသမား၏သမီးပီပီ ဖေအႏွင့္ မေအအတြက္ သီးျခားခူးခပ္ၿပီး စားပြဲခံုေပၚ၌ အုပ္ ေဆာင္းအုပ္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထမင္းႏွစ္ေယာက္စာ ခူးခပ္ၿပီး ေမာင္ငယ္ဘညိန္းကို လုိက္လံရွာ ေဖြရေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတြ႕၍ တစ္ခါတစ္ခါ ခက္ခဲစြာရွာကာ ထမင္းေကၽြးရ သည္။
ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးကို မက်ီးဒန္ စဥ္းစား၏။ သားေယာက္်ားျဖစ္ေသာ ဘညိန္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထားႏုိင္ေစကာမူ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးႀကီးမွာ အိုမင္းလွၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္စား ကေလးေတြ ကို စာသင္ေပးေသာ ကိုရင္ႀကီးမ်ားမွာ မတည္ၿမဲၾကေခ်။ သို႔ေသာ္ သမီးႀကီးေခ်ာစိန္အ တြက္ကား ထားစရာ ေက်ာင္းမရွိ။
ရမ္းဘိုကုန္းႏွင့္အလားတူ ေက်းရြာမ်ားမွာ မိန္းကေလးေတြ၏ေက်ာင္းေနေရး စာသင္ေရးႏွင့္ စိတ္ေအး စရာမရွိေပ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ဒါယိကာမွာ အဆင္မေျပသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၌ မအပ္ႏွံၾကေပ။ ထို႔ျပင္ သမီးမိန္းကေလး၏မိဘမ်ားမွာ "မိန္းကေလး စာတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ၊ ရည္းစား စာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္တာပဲ ရွိမွာေပါ့" ဟု ေျပာၾကသည္က မ်ား၏။
ထိုအခ်ိ္အခါက ေဆာင္ပုဒ္မွာ "ေယာက္်ား စာမတတ္က အကန္းႏွင့္တူ၊ မိန္းမ ရက္ကန္းမတတ္က အက်ဳိးႏွင့္တူ" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလ၏ေလာင္းရိပ္ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္ရေသာ မက်ီးဒန္ စာမ တတ္သည့္နည္းတူ သမီးေခ်ာစိန္လည္း စာမတတ္ရွာ။
ထိုအေတာအတြင္း၌ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား အသက္ႀကီးလာၾကၿပီ။ အသက္ႀကီးသည္ႏွင့္အညီ က်န္းမာေရး လည္း ခၽြတ္ယြင္းလာၾကၿပီ။ မက်ီးဒန္၏မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၾကရၿပီ။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔မွာလည္း အသုဘတရားကို ပြား မ်ားၾကရၿပီ။
ေရွးအခါက ဆန္တစ္ခြက္ခ်က္ (ျပည္ဝက္) ကို အသာကေလး စားႏုိင္ခဲ့ေသာ ဦးႂကြတ္နီသည္ တစ္စ လယ္ပင္ မကုန္ခ်င္ေတာ့။ သူသည္ အစိုထြန္ကို ကုိင္ကာေျမႇာက္ကာ ကန္သင္းေထာင့္သုိ႔ ပစ္ခဲ့၏။ ယခုေသာ္ အေျခာက္ထြန္ ကိုပင္ မႏုိင္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ ဇရာကို မည္သူမွ် အန္မတုႏုိင္။
ဦးႂကြတ္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔မွာ သားႏွစ္ေယာက္ ဘမင္း၊ ဘဝင္းဟူ၍ ရွိသည္။ ဦးႂကြတ္နီ အသက္ႀကီး ေသာ္ျငား၊ ဒူးႏွံ႔ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာလုိက္၊ ေရးေႏြးၾကမ္းေမာ့လုိက္ေနရမည္။ သို႔ေသာ္ သားေတြက အသံုးမ က်။ မိဘမေသမီက အေမြ လိုခ်င္ေနၾကသည္။ ရထားသည့္ မိန္းမေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္မွ် မယ္ေရႊ အိမ္ ၾကည့္မရ သူမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။
ဘမင္း၏ ဇနီး ခင္ၾကည္မွာ အေရွ႕စုရြာက ျဖစ္သည္။ ေျမတူးကုလားမ်ားႏွင့္ ပ်ံက်သမားမ်ား ယာယီတဲ ထိုးေနေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ရြာမဟုတ္။ သို႔တေစ သူႀကီးႏွင္ေနသည့္ၾကားက ျဖစ္လာေသာ ရြာျဖစ္ သည္။ မည္သည့္ ဇာတိ၊ မည္သည့္မ်ဳိး႐ိုးကဟု မသိရေသာ ကိုဝ၊ မေဆး၏သမီး ခင္ၾကည္သည္ ဘမင္း ၏ဇနီးျဖစ္သည္။
"မ်ဳိး႐ိုးလဲ မသိ၊ ဇာတိလဲ မသိနဲ႔ သားရယ္၊ မယူပါနဲ႔"
အေမ ေဒၚေရႊအိမ္ ေျပာ၍မရ၊ ဒါမွ ဒါ။ "ခင္ၾကည္ကိုမွ မရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္" ျဖစ္ေနေခ်သည္။ ဖေအ ဦးႂကြတ္နီကမူ "မိန္းမေတြ ေပါပါသယ္ကြာ" ေျပာ၏။ ဘမင္း နားမဝင္ပါ။ မိန္းကေလးကမူ ေျခ သလံုးအိမ္တိုင္သမားျဖစ္ရာ အေျခအေနရွိေသာ မ်ဳိးေကာင္း႐ိုေကာင္း ဘမင္းကို အလြတ္မခံေတာ့ေပ။ အေေရာ အေမပါ သေဘာမက်ေသာ ထိုမိန္းမသည္ မလိမ္မာေခ်။
ဘမင္း၊ ခင္ၾကည္တုိ႔မွ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေပါက္ဖြား။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း လိမ္လိမ္မာ မာေတြ မဟုတ္။ ဘြားေအ မယ္ေရႊအိမ္ႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး မရွိၾကျပန္ေပ။
ဦးႂကြတ္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔မွာ သားႀကီးဘမင္းကို အားမကိုးရေသာေၾကာင့္ သားငယ္ ဘဝင္းကို လွမ္း ၾကည့္သည္။ ဘဝင္း၏ဇနီး လွၿမဳိင္မွာ နီးနီးနားနား ကုတင္ႀကီးစုသူျဖစ္ျငား၊ သူ႔မိဘ ကိုစံေအး၊ မျမင့္မွာ ေက်ာ္ကခဲကုန္းမွာလာသူမ်ားျဖစ္၏။ မ်ဳိး႐ိုးဇာတိကို တန္ဖိုးထားေသာ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔က ေက်ာက္ခဲကုန္းသုိ႔ လုိက္လာေသာအခါ ကိုစံေအး၊ မျမင့္တုိ ႔မွာ ေက်ာက္ခဲကုန္းဇာတိလဲ မဟုတ္ေပ။ ဟို ရြာက လုလို သည္ရြာကေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ဇာတ္ျမဳပ္သြားေလ၏။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ မိဘအတြက္ အားကိုးရေသာသား၊ အားကိုးရေသာ ေခၽြးမျဖစ္လွ်င္ထား၊ အညံ့ေတြ ေကာင္းသါားႏုိင္၏။ သို႔ရာတြင္ သားကလည္း မလိမ္မာေသာအခါ အညံ့ေတြ ေကာင္း မလာပါ။ ေခၽြးမက လည္း မယဥ္ေက်းေသာအခါ သူယုတ္မာကို ေငြေပးၿပီး ဝယ္ရသည္သို႔ ရွိသြားေလ၏။
ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔ အိုကံမေကာင္းပါဟူ၍ကား၊ ဝါးလံုးရွည္ျဖင့္ သိမ္း႐ုိက္၍မရပါ။ ဘမင္း၊ ဘဝင္း တုိ႔တြင္ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိေသးသည္။ က်ီးဒန္။ ထို မက်ီးဒန္ကား လင္ကိစၥ၊ သားသမီးကိစၥ၊ အိမ္မႈ ေရးရာတြင္ တစ္ဖက္ႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္၏။
မက်ီးဒန္ရွိေသာအခါ ကိုေဆး႐ိုးလည္း ပါလာရေတာ့သည္။ ဘမင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဘဝင္းသည္ လည္းေကာင္း အစ္မကို ေၾကာက္ရြံ႕ၾကရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ရျခင္းမွာ ကုိယ္ခံမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခံမေကာင္းျခင္းမွာ စိတ္ထားမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထားမေကာင္းျခင္း မွာ "အဘိုးႀကီးနဲ႔ အမယ္ႀကီးကို လွီးမယ္" ဆိုသည့္စိတ္ ေမြးထားသျဖင့္ ျဖစ္၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ဦးႂကြက္နီ၊ မယ္ေရႊအိမ္တုိ႔မွာ ဆဲဆဲဆိုဆို ဆူဆူေငါက္ေငါက္ျဖင့္ပင္ မလိမၼာေသာ ေခၽြးမေတြ က ေမြးေသာကေလးေတြႏွင့္ နပမ္းလံုးေနရ၏။ ဘမင္း၊ ခင္ၾကည္မွ ေမြးေသာကေလးေတြမွာ ငတုိင္း ေက်ာ္၊ ငတိုင္းေအာ္ ညီအစ္ကိုႏွင့္ မိဆိုးႀကီး၊ မိဆိုးေလး ညီအစ္မျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အငယ္ေကာင္ ဘဝင္းကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရ၏။ ဘဝင္း၊ လွၿမဳိင္ကလည္း ေလးေယာက္ပင္ေပါက္ထားသည္။ ေမာင္သာ အိုး၊ ေမာင္သာၿဖဳိး ညီအစ္ကိုႏွင့္ မိလွဝန္း၊ မိလွလြန္း ညီအစ္မတို႔ျဖစ္၏။ လိမၼာပါသည္ မေျပာႏုိင္ျငား၊ တြယ္တာစိတ္ကား အေသ မေျဖာင့္ေအာင္ ဖန္တီးေပးေန၏။
ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ မေကာင္းေသာ္ျငား၊ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးကား အေျခအေန မဆုိးရြားလွ ပါ။ ငထြန္းကားႏွင့္ ေဆး႐ိုး၊ မယ္မွ်င္ဟု သားသမီး သံုးေယာက္ေမြးထားရာ၊ ငထြန္းကားက မိဘကို အလြန္ညႇာ၏။ မိဘက လွည္းႏွင့္ ႏြားေပးသည္ကိုပင္ မယူ။ ညီ ကိုေဆး႐ိုးေပးမွ ယူသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ သံုး ႏွစ္အတြင္း ႏြားေတြ အလဲအေျပာင္းရွိေသာ္ျငား၊ ႏြားႏွင့္ လွည္း မေပ်ာက္မပ်က္ ျပန္ေပးသည္။
သားငယ္ ကိုေဆး႐ိုးကား ေျပာစရာမရွိ။ မိဘ၏လယ္ကို သူပဲဦးေဆာင္ကာ လုပ္ေပးေနရ၏။ တစ္ခု ကား ရွိ၏။
"မန္က်ည္းပင္ေအာက္က လယ္ကြက္ေတြ ငခ်ိတ္ထည့္မယ္ေဟ့"
ကိုေဆး႐ိုး ဆင္ေျခမေပးပါ။ ငခ်ိတ္ပ်ဳိးပင္ရွာၿပီး စုိက္ေပးသည္။
"အဲသည္ရက္မွာ ေကာက္စိုက္မယ္ေဟ့"
ကိုေဆး႐ိုးအတြက္ အေဖ့စကားသည္ မိုးႀကဳိးသြားျဖစ္၏။ ငထြန္းကားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းလာလွ်င္ အေဖ အေမ ရက္ေရာသည့္ နည္းတူ ကိုေအး႐ိုးကလည္း အစ္ကိုသံုးဖုိ႔ ဖဲေပါင္႐ုိက္ရန္အတြက္ အက်ႌခၽြတ္ေပး သည္။
အငယ္ဆံုးသမီး မယ္မွ်င္ ေယာက္်ားရ ကံေကာင္းသည္ဟု တစ္ရြာလံုးက ေျပာၾကသည္။ မယ္မွ်င့္ အိမ္ ေထာင္ဦးစီးမွာ ေက်ာင္းဆရာ ေမာင္ေမာင္ေအးျဖစ္သည္။ ထားရာေန ေစရာသြားရေသာ ဝန္ထမ္းဘဝ ကို မသိ။ လအကုန္တြင္ လခရသည္ကိုသာ သိၿပီး မယ္မွ်င္ကို လင္ရကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာေနၾက ျခင္းျဖစ္၏။ မယ္မွ်င္ကား ၿမံဳစိစိသမားျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိေဝး ဖေဝးေနရေသာဘဝကို မေပ်ာ္ဟု မေျပာ။ အမွန္မွာ သူသည္ ရမ္းဘိုကုန္းမွ တစ္ဖဝါးမွ် မခြာလို။ သို႔ေသာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တြဲတီတြဲပိုးျဖင့္ နယ္လွည့္နယ္ရသည္။ သားႀကီး ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ သမီးငယ္ ခင္ခင္လွတုိ႔ လိမၼာၾက ေသာ္ျငား၊ မယ္မွ်င္ မေပ်ာ္။
ထိုမယ္မွ်င္သည္ တူမေခ်ာစိန္ကို သံေယာဇဥ္ႀကီး၏။ သမီးငယ္ ခင္ခင္လွ ငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ ေခ်ာစိန္ ထံသို႔ ခင္ခင္လွကို ပို႔ထားသည္။ သူမူကာ ေမာင္ေမာင္ေအး တာဝန္က်သည့္အရပ္ႏွင့္ ရမ္းဘိုကုန္း ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္သြားေန၏။ ယခုေသာ္ကား အစိုးရ စစ္ ေလးတန္း သုိ႔ ေမာင္ေမာင္ႀကီး ေရာက္ေန သ ျဖင့္ မယ္မွ်င္ လမ္းမသလားႏုိင္ေတာ့ေပၿပီ။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုး ကား ခမည္းခမက္ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ထက္ အိုကံေကာင္းသည္ အေျပာခံရ၏။ သမက္ႏွင့္ သမီးက "ဆိတ္ႏို႔မုန္႔" ဟု ေခၚေသာ ႏူးည့ံသည့္မုန္႔မ်ားပင္ ဝယ္ေပးၾကသည္။ ရမ္းဘိုကုန္းတစ္ရြာလံုး ႏို႔ဆီ ႏို႔မႈန္႔ မျမင္ဖူးျငား၊ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔ေဘးတြင္ ႏို႔ဆီႏွင့္ ႏုိ႔မႈန္႔ အၿမဲတမ္ရွိေနသည္။ သို႔ပါလ်က္ မယ္ႂကြယ္စိုး ခ်ဴခ်ာသည္။
ေခါင္းမနာ လွ်င္ ေျခနာသည္၊ ေျခမနာရလွ်င္ ေခါင္းနာသည္။ ေခါင္းႏွင့္ ေျခက ေကာင္းေနလွ်င္ ခါးနာ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကြယ္စိုး ေနေကာင္းခ်ိန္မွာ ခပ္ရွားရွားပင္။
ဆက္ရန္
.
(၉)
မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ အက်င့္မေကာင္း။ ပ်င္း၏။ သားႀကီး ကိုရင္လူထြက္ၿပီး ႏြားစာျမက္ရိတ္၊ ႏြားစာေရ ခပ္၊ ႏြားစာစဥ္းၿပီး ႏြားေကၽြးေသာအခါ မ်ားစြာသက္သာသြား၏။ သားႀကီးကို ေျမႇာက္ေပး၏။
"အမယ္ေလး လူပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္လာတာပါတကား"
ထိုသို႔အေျပာခံရသည္ ကို ကိုေက်ာ္ သေဘာက်၏။ "သားႀကဳိက္တဲ့ ေကာင္မေလးရွိရင္ အေမ့ကိုေျပာ" ဆိုလုိက္လွ်င္ ကား ကိုေက်ာ္ မ်ားစြာ သေဘာက်သြားကာ ရူးခ်င္သလို၊ ႏွမ္းခ်င္သလို ျဖစ္သြားေလ၏။
ကိုေဆး႐ိုးသည္ စာမသင္ဘဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ေနေသာ ကိုရင္ႏွစ္ပါးကိုၾကည့္ၿပီး၊ ေျပာစရာ စကားစ ရွာေန၏။ သုိ႔စဥ္တြင္ လက္မဲမွ လူတစ္ေယာက္ ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမပါဘဲ ေရာက္လာသည္။
"ကိုသာေအာင္ မ်က္စိလည္လာတာလား"
လက္မဲတြင္ ေနဖူးေသာ ငထြန္းကား၏အသိ ျဖစ္သည္။
"ကုတင္ႀကီးစုကိုအသြားမွာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းႏွမက"
"ဗ်ာ" ဆိုကာ ငထြန္းကား ထုိင္ရမည္သုိ႔ ထရမည္သုိ႔ ျဖစ္ေလ၏။ သူ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာအရပ္မွ ျပန္ လာသူျဖစ္၏။
"က်ဳပ္အေဖ ဘယ္တံုးဗ်"
"မင္းနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္ပါတယ္ကြာ၊ အဲ ဦးက်န္ႀကီးနဲ႔ မင့္ႏွမမယ္ အဲအဲ မယ္မွ်င္"
"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့"
"မင့္ဆီမွာေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္နဲ႔ ကိုရင္ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတဲ့။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ မွာလုိက္ တယ္"
ဧည့္သည္ ထြက္သြားလွ်င္ သြားခ်င္း ေက်ာင္းသုိ႔ ငထြန္းကား ေျပးရေတာ့သည္။ သူ႔ညီကိုေဆး႐ိုးမွာ အၿပဳံးကိုေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာသာ အေနမ်ားသည္။
အခန္႔သင့္ ပင္ ကိုေဆး႐ိုးမွာ တြင္းတစ္တြင္း တူးေန၏။
"ေဟ့ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာတံုး"
"ေက်ာင္းမွာေန ေက်ာင္းမွာစားေတာ့၊ ေက်ာင္း ငရဲမႀကီးေအာင္ ေသနာသနဝတ္ကို လုပ္ရသယ္ အစ္ကိုေရ႕။ အုန္းပင္စုိက္ဖုိ႔ ေျမေဆြးတြင္းေလဗ်ာ"
"ကုတင္စုႀကီးကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ လက္မဲက ကိုသာေအာင္ လာသြားသကြ"
"ဟုတ္လား" ဆိုကာ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ထရပ္ၿပီး ငထြန္းကားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာသို႔ လာရပ္၏။
"ငါ့ဆီမွာေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ႏွင့္ ကိုရင္ကို ျပန္လႊတ္လုိက္ပါ။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ဟ"
"ဟာသည္လိုဆို အခုျပန္မွပဲ"
"ေဟ့ေကာင္ ညီေလး"
ငထြန္းကားေခၚေနဆဲတြင္ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔ ေျပးတက္သြား၏။ ငထြန္းကားသည္ ေျပး လုိက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းႀကီးမွာ က်ယ္ဝန္းသည္ႏွင့္အမွ် ေမွာင္သည္။ အျပင္မွဝင္လာသူ မ်ား အတြက္ ပကတိအေမွာင္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငထြန္းကားမွာ အုတ္ေလွကားထိပ္သို႔ ျပန္ထြက္ေန သည္။ အတန္ၾကာမွ လြတယ္အိတ္တစ္လံုးလြယ္လ်က္ ကိုေဆး႐ိုး ေက်ာင္းထဲမွ ထြက္လာ၏။ သူ႔ ေနာက္တြင္ ကိုရင္ဘညိန္းႏွင့္ ကိုရင္ငေသာ္ ပလာသည္။
"ညီေလး မင္းတုိ႔လမ္းမွာ ညအိပ္ေနရလိမ့္မယ္"
"ဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ အိပ္ရမွာတံုး။ တစ္ညလံုးသြားရင္ မနက္ကို ေရာက္မွာေပါ့"
ငထြန္းကား ေခါင္းရမ္းျပသည္။
"ဒါေလာက္ပဲ အရင္မလုိပါနဲ႔ကြာ။ မနက္ေစာေစာ စလင္းကိုလွည္းနဲ႔လုိက္ပို႔မယ္ကြာ။ အဲသည္ကမွ ျမင္း ရထားစီးသြားရင္ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေရာေပါ့"
"အဲသာေကာင္းသားပဲ"
ကိုရင္ဘညိန္းက ႏြားလွည္းစီးရင္း ျမင္းလွည္းစီးရန္ အားသန္ေနသျဖင့္ သူ႔ဘႀကီး၏အႀကံကို သေဘာ က်၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုေဆး႐ိုးက ေက်ာင္းထဲျပန္မဝင္ခ်င္။ ငထြန္းကား၏အိမ္သို႔ လုိက္ၿပီးအိပ္ေသာ္၊ အၿပံဳး၏ရန္ရွိသည္။
"ဟာကြာ၊ အေမ့ဆီ ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ပိုေကာင္းသာေပါ့"
"ဘႀကီးအိမ္လုိက္ၿပီး အိပ္ရေအာင္ပါ ဒကာႀကီးရာ။ က်ဳပ္ မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူးဗ်"
ကိုရင္က လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ဟု ဆိုေသာအခါ ကိုေဆး႐ိုး လက္ေလွ်ာ့ကာ ရြာထဲသို႔လုိက္လာ၏။ ကိုေဆး႐ိုး ႀကဳိတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း အၿပံဳးေရာက္လာသည္။
သည္အိမ္မွာ ကိုေဆး႐ိုး အိပ္ မည္ဟု သိေသာအခါ ျမဴးထူးေနသည္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ဟင္းလ်ာေတြ ယူလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငထြန္းကား ႏွင့္ တစ္ညလံုးနီးပါး ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနသာအခါ အၿပဳံး မေႏွာင့္ယွက္ သာ။
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားျပတ္ေသာအခါ ၾကက္ဦးတြန္ၿပီ။
"ေဟ့ေကာင္၊ အစ္ကို မအိပ္ပါနဲ႔ေတာ့၊ ႏြားေတြႏႈိးၿပီး အစာေကၽြးေပေတာ့၊ သြားၾကရေအာင္"
ကိုေဆး႐ုိး သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကိုရင္ကို ႏႈိးသည္။
"ဟာဗ်ာ၊ အေစာႀကီးရွိေသးတာကို"
"ကိုရွင္ လွည္းေပၚက်မွ ဆက္အိပ္၊ ေျပာမရရင္ ထားခဲ့မွာေနာ္"
ကိုရင္ဘညိန္း လူးလဲထာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။
"ကိုရင့္ကို အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ဦးမလား"
"ေစာေသးတယ္၊ ဆယ္ပါးသီလ က်ဳိးသြားမယ္"
ကိုရင္ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီး ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီသြားအၿပီးတြင္ လွည္းစၿပီး ထြက္ေတာ့သည္။ လွည္းေပၚ တြင္ ေကာက္႐ိုးထူထူခင္းၿပီး ဖ်ာခင္း႐ံုသာမက၊ ဖေအကပါ ေပြ႕ထားသျဖင့္ ကိုရင္ဘညိန္း ဆက္အိပ္ ႏုိင္၏။ သူတုိ႔ သည္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတုိင္းပင္ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ မတုိင္မီ ရမ္းဘိုကုန္းသို႔ ေရာက္၏။
မယ္ႂကြယ္စိုး သည္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တဖြားဖြားျဖင့္ ထုိင္ေန၏။
"အေမ့ႏွယ္ဗ်ာ၊ ၾကားၾကားခ်င္း ေျပးလာခဲ့ရသာဗ်"
ကိုေဆး႐ုိး က မေအကို အျပစ္တင္ေသာအခါ ဦးက်န္ႀကီးကလည္း ဝင္ေျပာ၏။
"ေနေကာင္းသယ္၊ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္အမီ ျပန္ခဲ့လုိ႔ပဲမွာပါေျပာပါသယ္ကြာ၊ အဲသာ ငါ့စကားနားမေထာင္ ဘဲ အေမ ေနမေကာင္းဘူး အျမန္ျပန္လာပါဆိုေတာ့ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ျဖစ္ၾကရတာေပါ့ကြာ"
"အဲသည္ေတာ့ ဘာျဖစ္တံုး၊ သားေရာ ေျမးေရာ အျမန္ေရာက္လာသာေပါ့"
အေဖႏွင့္ အေမ ရန္ျဖစ္ေနစဥ္၊ ကိုေဆး႐ိုးမွာ ဇနီးႏွင့္ သမီးထံေျပးရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သုိ႔ေျပးကာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ ကိုရင္စႏၵကို ျပန္လည္အပ္ႏွံရေသးသည္။
ဆရာေတာ္ မွာလည္း ကိုရင္သာသန ငေသာ္ကို မ်က္စိေတြ႕ထားေတာ္မူသည္။
"ရြာမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကသတံုး"
"သူ႔အစ္ကိုႀကီး ကိုေက်ာ္ကေတာ့ အေမ့ကို သနားပါဦး သားရယ္ တစ္ခြန္းေျပာနဲ႔ လူထြက္ေပမဲ့ ကုိရင္ ေသာ္က မထြက္ဘူး ဘုရာ့"
"မထြက္သဲ့အျပင္ ဘာေျပာေသးသတံုး"
"က်ဳပ္တုိ႔ ကုဋီသံုးခြင့္ရတာ ကိုရင္ဝတ္ေနလို႔တဲ့ ဘုရား၊ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕သဲ့ ကႏုတံသံုးခြင့္ရသာဟာ လည္း ကိုရင္ဝတ္လို႔သဲ့ ဘုရား"
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ လက္ဖ်ားခါ၏။
"ၾကည့္စမ္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုရင္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးသံုး ကုဋီကို သံုးခြင့္ရသလို ကုဋီေပးမွာ အသင့္ထားသဲ့ ကႏုတံလည္း သံုးၾကသာပါ ဒကာႀကီး၊ သာေပမဲ့ သူ ျမင္သလို မျမင္ၾကဘူးဗ်"
"အခု သူ႔အေဖ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ တြင္းတူးၿပီး အိမ္သာေဆာက္ေပးေပမဲ့ ကိုရွင္ေသာ္ ရွင္သာသနကေတာ့ မထြက္ဘူး ဘုရား၊ ဘုန္းႀကီးဝတ္မယ္ ေျပာေလရဲ႕ဘုရား"
"ဒကာႀကီးရဲ႕တူ မဟုတ္လား"
"အစ္ကိုအရင္းက ေမြးတာပါ ဘုရား"
"ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးႏိုင္သယ္ ဒကာ၊ အဲသည္ကေလးကို ပစ္မထားပါနဲ႔ ဒကာႀကီး"
"မွန္ပါ ဘုရား" ကိုေဆး႐ိုးသည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မွာၾကားလုိက္ေသာ စကားကို အေဖႏွင့္ အေမသုိ႔ တစ္ဆင့္ ေဖာက္ သည္ခ်၏။
"ကိုေသာ္က သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ မတူသာကေတာ့ ျမင္သာထင္သာတယ္၊ အခု ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီး ဝတ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးႏုိင္သယ္လို႔ မွာလုိက္သယ္"
"တို႔အမ်ဳိးထဲမွာ ဘုန္းႀကီးရွိလဲ ေကာင္းသာေပါ့"
အေမက ဝမး္သာအားရ ႀကဳိဆိုသည္ကို အေဖက ခ်ီးမြမ္း၏။
"ဘုန္းႀကီးမ်ဳိးဆိုတာ နည္းသဲ့ဂုဏ္မွတ္လုိ႔၊ ဒါထက္ လူကေလး၊ တုိ႔ကိုရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး"
"အေမ လွမ္းၿပီးမွာသာ တစ္နည္းေတာ့ ေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဟိုမွာကလည္း ကိုရင္ကို အာဂႏဳၱမုိ႔ စာမ သင္ဘူး အေမ၊ အခုေတာ့ အေမ့ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ စာျမန္ျမန္ ျပန္သင္ရသာေပါ့၊ ကိုရင္ ဝတ္နဲ႔ေနသာကေတာ့ သူ ေပ်ာ္သေလာက္ေပါ့"
ကိုေဆး႐ိုးသည္ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္ေန၏။ သူ ခရီးသြားေနခုိက္တြင္ အိုး ဘယ္ႏွဖိုတုိက္ သြင္းၿပီးၿပီနည္း သိခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေမက သြားခြင့္ မေပးေပ။
"မင့္မယားနဲ႔ မင့္အိမ္၊ ဘယ္မွ မေျပးပါဘူး သားရယ္"
"ေျပာစရာ မကုန္ေသးရင္ ေျပာပါ အေမ"
"အေမ သြားႏုိင္တုန္းမွာ သားသမီး ေျမအစံုအလင္နဲ႔ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ကို သြားခ်င္တယ္ သားရဲ႕၊ ေနာင္ႏွစ္ဆိုသာ မေသခ်ာဘူး"
"အေမက အမာႀကီး ရွိပါေသးသယ္ဗ်ာ"
မယ္ႂကြယ္စိုးေျပာေသာ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ဟူသည္ "ေခ်ာင္းထဲေရႊစက္ေတာ္" ျဖစ္သည္။ မယ္ႂကြယ္စိုး တုိ႔ ငယ္စဥ္ တုန္းက ထိုေခ်ာင္းထဲေရႊစက္ေတာ္ မေပၚေပါက္ေသး။ စလင္းေခ်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္း ႏြယ္တမယ္ရြာအနီး၌ တည္ထားေသာ စက္ေတာ္ရာ ဘုရားသာျဖစ္၏။
ထိုစက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ မွာ "သား႐ိုး" ဘုရားမ်ားျဖစ္သည္။ သေဘၤာပံုတန္ေဆာင္းထဲတြင္ သီတင္းသံုး ေတာ္မူၾကသည္။ တစ္ခုေသာ မိုးရာသီ၌ စလင္းေခ်ာင္း ေရတုိက္စားသျဖင့္ သေဘၤာပံု တန္ေဆာင္းႀကီး ပ်က္စီးသည္။ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူလည္း ေခ်ာင္းေရထဲသို႔ ေမ်ာပါသြားေတာ့သည္။
အကယ္၍ ဘုရားအနီးရွိ ပန္းပဲသမားႀကီးသာ ပါမလာလွ်င္ ထိုစက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူသည္ ေရစာသင့္ၿပီး သမုဒၵရာထဲ၌ ဇာတ္သိမ္းရမည္ေလာ။ ပန္းပဲသမားႀကီးသည္ ေခ်ာင္းေရႀကီးေသာအခါ ဘုရားေပၚတက္ ၿပီးေန သည္။ သည္ႏွစ္ႀကီးေသာေရကား သာမန္မဟုတ္၊ ဘုရားတန္ေဆာင္းကိုပါ ဖ်က္ဆီး႐ံုသာမက၊ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ ကိုပါ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ပန္းပဲသမားႀကီးလည္း စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကို ဖက္တြယ္ ၿပီး လုိက္ပါသြား၏။
စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူသည္ ျမစ္လယ္မွသာေမ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ ေရနံေခ်ာင္းဘက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဧရာဝတီျမစ္၏အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ ကပ္ၿပီး ေမ်ာသည္။ ေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူကိုဖက္တြယ္ၿပီး လုိက္ပါ လာေသာ ပန္းပဲ သမားႀကီးသည္ ကမ္းေပၚသုိ႔လွမ္းၾကည့္ရာ ထင္းဆယ္သူမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ "ကယ္ ေတာ္မူပါ" ေအာ္သည္တြင္ သံကုိင္း (ကုန္းေစာင္း) သားတုိ႔၏ကယ္ဆယ္ျခင္း ခံရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူ ေနရင္းေဒသသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ေသာ္ျငား၊ မူလစံေက်ာင္းေတာ္ တန္ ေဆာင္းကို ျပန္လည္ေဆာက္ုလပ္လွဴဒါန္းမႈ မျပဳႏုိင္ရွာၾကေခ်။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြ သနားစရာေကာင္း ေအာင္ မြဲေနၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဂါပကအဖြဲ႕ကား ရွိသည္။ ၿမဳိ႕ေျမာက္ဘက္ရွိ ဘုရားတစ္ဆူ တြင္ ထားရွိ သည္။ တေပါင္းလျပည့္ေန႔က်မွ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ဆင္းၿပီး အပူေဇာ္ခံသည္။
ေစ်းကလည္း မီးေဘး ပလိပ္ေရာဂါေဘးကို ေရွာင္ကြင္းရန္အတြက္ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ ယာယီေရႊ႕ေျပာင္း လာ၏။ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေသာ ေစ်းျဖင့္ပင္ ဘုရားပြဲေတာ္တြင္ စည္ကားလွၿပီ။ တစ္ဖန္ ထိုပြဲေတာ္ကို ရည္ စူးၿပီး ေရာက္လာေသာ ရပ္ေဝးကုန္တုိက္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းျပန္ေသာအခါ ေခ်ာင္းထဲပြဲေတာ္ေခၚ ေခ်ာင္းထဲ ေရႊစက္ေတာ္သည္ မ်ားစြာ စည္ကား၏။
ဤသို႔စည္ကား သည္ တြင္ ေဂါပကအဖြဲ႕က ႐ုပ္ေသးငွား၍ျဖစ္ေစ၊ ဇာတ္ငွား၍ျဖစ္ေစထည့္ျပန္ေသာ အခါ ေရႊစက္ေတာ္ အတုမွာ ေရႊစက္ေတာ္အစစ္ႏွင့္ နင္လား ငါလား စည္ကားေတာ့သည္။
မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ သားသမီးေျမးျမစ္တစ္ေတြ လုိက္ႏုိင္ရန္အတြက္ လွမ္းၾကမ္းျဖင့္လာသည္။ တိုးတိုး ေဝွ႕ေဝွ႕၊ ဟိုတြယ္ သည္ကပ္ျဖင့္ စီးပါက လွည္းၾကမ္းတြင္ တစ္က်ိပ္ေကာင္းစြာ စီးႏုိင္၏။ ညေနတြင္ သြားၿပီး လျပည့္ေက်ာ္ သံုးေလးရက္ လထြက္တြင္ ျပန္ရေသာအရသာမွာ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္၏။ ၿမဳိ႕ဦးဘုရား ဘုရားႀကီးကုန္းပြဲေတာ္ သည္ မေသခ်ာ။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာေသာ သည္ပြဲေတာ္မွာပင္ ဖက္ ထုပ္ႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီး၊ ထြန္တံုး ထြန္သန္ႀကဳိး စေကာစကာ ေတာင္းပလံုးမ်ားကို ဝယ္သည္။ ညေန ေစာင္းတြင္ တေအး တေဆးဝယ္ရသျဖင့္ စိတ္လည္းခ်မ္းသာ၏။
မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ ကိုရင္ဘညိန္း ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက သူ႔ကုိယ္သူ ေသမည္ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း မေသ။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ငထြန္းကားသည္ လွည္းျဖင့္ ေရာက္လာ၏။ ညီႏွင့္ ခယ္မသည္ အိုးတစ္ဖိုစာအတြက္ အားသြန္ခြန္စုိက္ ထု႐ိုက္ေနရသျဖင့္ ကနဖ်င္းေရွ႕၌ လွည္းတစ္စည္း လာရပ္သည္ကို မသိ။
"ဧည့္သည္ လာတယ္ေဟ့"
ထိုအခါက်မွ ကိုေဆး႐ိုး ေခါင္းေထာင္ႏုိင္၏။
"အေဖေရ ဘႀကီးရယ္ေတာ့္"
ေခ်ာစိန္ လည္း ရႊံ႕အေပေပျဖင့္ အိုးထိန္းစက္ေဘးမွ ထေျပးလာ၏။ ကိုေဆး႐ိုးေသာ္ကား သူေပးခဲ့ေသာ လွည္းႏွင့္ ႏြားကို ဦးစြာၾကည့္မိသည္။ သူ ေပးစဥ္က ႏြားမ်ားမဟုတ္ျငား၊ ေနာက္လဲေသာ ႏြားမ်ားမွာ လည္း ႏြားေကာင္းႏြားေတာင့္ေတြျဖစ္ေစကာ မူ လွည္းအိမ္မွာ မ်ားစြာခၽြတ္ယြင္းေနၿပီ။
"အစ္ကို လာဗ်ဳိ႕"
သပိတ္မ်ားကို ေက်ာက္ခဲစားေနရာက ကိုေဆး႐ိုး အေျပးအလႊား ထလာသည္။ ကနဖ်င္းအတြင္းရွိ အဖီ ထဲ သုိ႔ ေခၚသည္။ ငထြန္းကားသည္ ကနဖ်င္းေရွ႕တြင္ ရပ္ေနရာက အေမတုိ႔အိမ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။
"အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔က ေနေကာင္းၾကလား"
"ေကာင္းပါ သယ္ဟ၊ လာပါ၊ အထဲက်မွ ေမးပါ"
"ငါ ေရနံေခ်ာင္းကို ျပန္ေျပာင္းမလုိ႔ကြ၊ လာကြာ အေမတုိ႔ အေဖတို႔ဆီကို သြားၾကရေအာင္"
အေရးထဲတြင္ ေခ်ာစိန္က ကပ္ေမးေသး၏။
"ဘႀကီး ကိုေက်ာ္တုိ႔ ကိုေသာ္တုိ႔ မေခၚခဲ့ဘူးလား"
"နင့္ေကာင္ေတြက လူပ်ဳိလုပ္ၿပီး ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္ေနတာနဲ႔ ဖမ္းလုိ႔ေတာင္ မမိပါဘူး သမီးရာ"
ဘႀကီးငထြန္းကားသည္ သည္မွ်သာ ေျဖၾကားအၿပီးတြင္ ကိုေဆး႐ုိးကိုေခၚကာ အေဖတုိ႔အိမ္ေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ အေရခြံေတြ တြန္႔လွ်က္ ဇရာအေရးအေၾကာင္းမ်ား ထင္ရွားေနၿပီျဖစ္ျငား၊ မယ္ႂကြယ္စိုး၏ အျမင္၌ ငထြန္းကားသည္ မအိုမင္း မရင့္ေရာ္ေသးေခ်။
"သားႀကီး၊ နင့္သားေတြနဲ႔ မယား ေနေကာင္းၾကလား"
"အဲဒါ အေရးမႀကီးဘူး အေမရ၊ ေရနံေခ်ာင္း ျပန္ေျပာင္းမွာမုိ႔ ညီေလးရဲ႕လွည္းနဲ႔ ႏြား ျပန္အပ္ရေအာင္ လာတာဗ်"
ထိုစဥ္ ဦးက်န္ႀကီးသည္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လွည့္ဝင္လာ၏။
"ဟဲ့ သားႀကီး၊ ၿမဳိ႕ေပၚမွာ လွည္းႏြား ရွားသမႈတ္လား"
"အေဖက လွည္းခ မတန္တဆရတာပဲ ျမင္တာ၊ လွည္းနဲ႔ ႏြား ထားစရာေနရာမရွိဘူးဗ်"
"လွည္းႏြား ထားစရာရွိသဲ့ေနရာမွာ ေရြးၿပီး ေနေပါ့ကြာ"
"အေဖ မသိပါဘူး၊ အသာေနစမ္းပါ၊ အခု လွည္းႏြားျပန္ေပးၿပီး ေငြတစ္ရာေလာက္ ေခ်းခ်င္လုိ႔ဗ်"
ဦးက်န္ႀကီး ခါးစန္႔သြား၏။ မယ္ႂကြယ္စိုးႏွင့္ ကိုေဆး႐ိုးတုိ႔ ပါးစပ္ဟသြား၏။ ေငြတစ္ရာက်ပ္သည္ အလြန္မ်ားျပားေသာ္ျငား၊ ကိုေဆး႐ိုးတို႔အတြက္ ေငြတစ္ရာသည္ ခက္ခဲေသာ္ျငား၊ ငထြန္းကားအတြက္ ဆုိလွ်င္ ကား၊ ခက္ခဲ၍မျဖစ္ေပ။ သို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ "ရမွာေပါ့ သားရယ္၊ နက္ျဖန္မနက္ မွ ေအးေအးလူလူ ျပန္သာေပါ့" ဟု ေျပာေသာ္ျငား ငထြန္းကား လက္မခံ။
"အခုယူ အခုျပန္ၿပီး ေရနံေခ်ာင္းကို နက္ျဖန္ေျပာင္းမွာ အေမရ"
"ေအးေလ၊ သာေလာက္ ဖင္ပူမာၾတာစြဲေနလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး"
သည္သားႀကီးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းလာလွ်င္ ဦးက်န္ႀကီးလည္း လိုလုိလားလားရွိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကယ္ စိုးသည္ အိမ္ေပၚ မွ ဆင္းသြားၿပီး ျပန္တက္လာသည္။ လုိေသာေငြကို မက်ီးဒန္ထံ သြားဆဲြဟန္တူသည္။
"ကဲ ေရာ့" အေမသည္ ငထြန္းကား လိုေသာေငြတစ္ရာကို ေအးေအးမေပးေပ။ "အေမ့မွာမရွိလို႔ သူမ်ား ဆီက ဆြဲေပးရသာ၊ သာေပမဲ့ ျပန္ဆပ္ဖုိ႔ မလိုဘူးေနာ္" ဟု ေနာက္ဆက္တြဲ ပါေသး၏။ ထိုအခါ ကိုေဆး႐ိုးက "ကိုင္း၊ အစ္ကို႔လွည္းနဲ႔ အစ္ကို႔ကို ျပန္ပို႔ရမွာပဲ" ဟု ေျပာသည္။
"ေနစမ္းပါကြာ၊ အေရးႀကီးရသဲ့အထဲမွာ"
ငထြန္းကားသည္ ထရပ္ရင္းက ညီကို ပုတ္ပစ္သည္။
"ေျမာင္းေပါင္လမ္းက သြားရင္"
"ေျမာင္းေပါင္လမ္းက ႏွစ္ခါသြားတာ၊ ႏွစ္ခါလံုး ဓားျပနဲ႔ ေတြ႕တာ မမွတ္မိေသးဘူးလား"
ငထြန္းကားသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို အေဖႏွင့္ အေမကို ဦးခ်၏။
" ဟိုဘက္ကမ္း ကို ေရာက္သြားရင္ အခုလို လာႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး အေမ"
အေမ့ဆုေတင္း၊ အေဖ့ဆုေတာင္းမဆံုးမီ အိမ္ေပၚမွ ငထြန္းကား ဆင္းလာရာ၊ ကိုေဆး႐ိုး ကပ္လ်က္ပါ လာသည္။
"ကိုရင္ငေသာ္ လူထြက္ၿပီလား အစ္ကို"
လူ႔တံုးေပကတ္သပ္ႀကီး မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြား၏။
"လူမထြက္ဘူးကြ၊ အဲသာ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေသးဘူး"
"ဘယ္လိုမွလုပ္မေနနဲ႔၊ သည္ေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ရင္ ရမ္းဘိုကုန္းကို အခ်ိန္မေရြးႂကြခဲ့ပါလို႔ ဘေထြးက ဖိတ္သဲ့အေၾကာင္း"
"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္"
"ကိုရင့္ကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနာ္၊ ေဟ့ အစ္ကို"
"ေအးပါ၊ စိတ္ခ်ပါ"
ျမင္းရထားတစ္စင္း လွမ္းျမင္သျဖင့္ လွမ္းၿပီး လက္ျပတားရာက၊ တာလမ္းသို႔ ေျပးသြားရသျဖင့္ စကား ျပတ္သြားၾက၏။ သူတုိ႔သည္ ရထားရပ္မိၿပီး မၾကာမီ တာလမ္းေပၚ ေရာက္သြားၾကရာ ကိုေဆး႐ုိးက ထပ္ မွာ၏။
"ကိုရင္ငေသာ္ကို တိ႔ုေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ေနသယ္၊ ငါမွာသာေျပာဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ ေနာ္"
"ေအးပါ၊ မေမ့ပါဘူး"
ကိုေဆး႐ိုး၏အမွာစကားမဆံုးမီ ျမင္းရထားဘီး စတင္လိမ့္သည္။ ကိုေဆး႐ိုး ေငးေမာလ်က္ က်န္ရစ္ သည္။ လူ႐ိုးႀကီး မိန္းမလည္ မိန္းမ႐ႈပ္ႏွင့္ ညားေသာေၾကာင့္ ဗ်ာမ်ားေနရသည္။ မန္က်ည္းပင္ပုတြင္ အိုးအိမ္ႏွင့္ ယာႏွင့္ရွိေနရာက မိန္းမ႐ႈပ္ မည္သုိ႔ျဖားေယာင္းေသာေၾကာင့္ ေရနံေခ်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရ ျပန္သနည္း။အစ္ကို ငထြန္းကားသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေရးမထား။ သားႀကီးကိုေက်ာ္ မည္သို႔ ရွိသနည္း တစ္ခြန္းမွ်ေျပာမသြားေပ။ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီး မ်ားတြင္သာ ရွိေသာ ေလာကဓာတ္ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ ပို႔လႊတ္ႏုိင္ပါမူ ဘယ္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။
ကိုေဆး႐ိုး သည္ သူ႔တူကိုေက်ာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာအခါ သူ႔သားႏွင့္ သမီးအေၾကာင္းကို ဆက္ လက္ စဥ္းစား မိသည္။ ကေလးေတြမွာ ေရွ႕ေရးကို မေတြးတတ္၊ မပူပန္တတ္ျငား၊ ဖေအ ကိုေဆး႐ိုး ပူပန္းသည္။ သမီး အလွျပင္ၿပီး၊ သား လူပ်ဳိလုပ္ကာ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္ၿပီ။
"အေဖေရ"
ကိုေဆး႐ိုးသည္ တာလမ္းေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေငးေမာၿပီး ရပ္ေနသည္ မသိ။ ေခ်ာစိန္၏ေအာ္သံၾကားမွ သတိရ၏။ သတိရ၍ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဘုရားငါးဆူေတာစပ္တြင္ ရပ္ေနေသာ သမီးႀကီးကို ျမင္ရ၏။
"အေမက ညည့္အေဖကို လုိက္ၾကည့္ေခ်တဲ့ အေဖေရ႕"
"ေအးေအး" ဆိုကာ ကိုေဆး႐ိုး သြက္သြက္လွမ္းသည္။ တုိက္သြင္းလုဆဲဆဲ အုိးတစ္ဖိုစာက တန္းလန္း ရွိသည္။ လယ္ျပင္ ကိုလည္း သြားဦးမွ။ ဘညိန္းႏွင့္ခ်ည္း မျဖစ္ေသး။ ႏွမ္းပင္ေတြ ကန္႔လန္႔တင္ (ဂလန္႔ တင္) ရွိေလာက္ၿပီ။ အေသ အေပ်ာက္ အထူအပါး။
"ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္၊ အလုပ္မ်ားပါတယ္ဆိုမွ"
မက်ီးဒန္သည္ ထမင္းကိစၥ၊ ဟင္းကိစၥကို သမီးႀကီးေခ်ာစိန္ႏွင့္ လႊဲထား၏။ သူက ထဘီရင္ရွား ေလွ်ာ မက်ေအာင္ေျပင္ရင္းက ကိုေဆး႐ိုးကို အားမရသံျဖင့္ ႀကဳိဆုိသည္။
"ငါ့မရီးက လည္သယ္ေနာ္"
"သူမ်ားအတြက္ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ေတာ္"
မက်ီးဒန္က မခ်င့္မရဲေလသံျဖင့္ ႀကဳိဆိုသည့္အတြက္ ကိုေဆး႐ိုးက သူ႔ေၾကာင့္ၾကမႈကို ထုတ္ေဖာ္ညည္း တြား၏။
"သူမ်ား မဟုတ္ဘူးဟ က်ီးဒန္ရ၊ အဲသာ ငါ့အစ္ကို"
"ကုိယ္ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားေပါ့ေတာ္"
အိုးေတြၾကားထဲတြင္ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ရွိေနက် မက်ီးဒန္သည္ အျပင္သို႔ထြက္လာ၏။
"ငါ့ကို လိုက္အၾကည့္ခုိင္းၿပီး၊ အခု ညည္းက ဘာလုပ္မလုိ႔တံုး"
"ပုရပုိက္တန္းက မေစာညႊန္႔ မွာထားသဲ့ ကံေဆာင္အိုးကို အခုမွ သတိရသေတာ္၊ လုပ္ဦးမွ"
ကံေဆာင္အိုးသည္ ေညာင္ေရအုိးအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ဖင္ပါသည္၊ လည္ပင္းပါသည္၊ မက်ီးဒန္ လုပ္ သည္ကို ကိုေဆး႐ိုး မျမင္ဖူးေပ။
"က်ဳပ္ လုပ္တတ္ပါတယ္၊ ေတာ္သာ တုိက္သြင္းဖုိ႔ သြားလုပ္ပါ"
"ေအးပါ၊ သြားပါ့မယ္"
သို႔လွ်င္ ဆိုေသာ္ျငား၊ ကိုေဆး႐ိုးသည္ ေရတြင္းပံု အိုးဖိုရွိရာသုိ႔ မသြားဘဲ မက်ီးဒန္ေနာက္မွပါလာ သည္။ မက်ီးဒန္ သည္ "ႏြားခံြ"တြင္းရွိ နင္းၿပီးသား ရႊံ႕ကို လက္ငါးေခ်ာင္းျဖင့္ ဆြဲခြာ၏။ ရႊံ႕ေလာက္စာလံုး သံုးလံုးစာပါလာသျဖင့္ ပစ္ခ်သည္။ အိုးထိန္းစက္ေဘးတြင္ ထုိင္သည္။
အိုးထိန္းစက္သည္ "စက္ကိရိယာ" မဟုတ္။ ဝိုင္းစက္ေနေသာေၾကာင့္ "စက္" ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ အုိးထိန္း စက္သည္ တြင္းထဲ၌တည္ရွိ၏။ အုိးထိန္းပ်ဥ္းျပားအရြယ္ ေျမတြင္းထဲ ငုတ္ရွိသည္။ တြင္းသည္ တစ္ထြာ ခန္႔ နက္၏။ ငုတ္သည္ တစ္ထြာမွ်ရွည္သည္။ ထိုငုတ္ေပၚတြင္ အိုးထိန္းပ်ဥ္ျပားကို တင္ထားရာ၊ ေဘး မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ တညီတည္းရွိ၏။
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား"
ထုိေၾကာင့္ၾကမႈျဖင့္ ၾကားထဲက ကိုေဆး႐ိုး ပူပန္ေနေစကာမူ မက်ီးဒန္ကား အိုးထိန္းစက္ႏွင့္ "ႏြားခြံ" ၾကားတြင္ ေအးေဆးသက္သာစြာ ထုိင္သည္။ အိုးထိန္းစက္ကို စစ္ေဆးအၿပီး၌ ရႊံ႕ႏွစ္ဆုပ္စာ ဖဲ့ယူ သည္။ စက္ပ်ဥ္ေပၚ ပစ္တင္သည္။ ပ်ဥ္ျပားကို လွည့္သည္။ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ရႊံ႕တစ္ခဲကို ထပ္မံပစ္တင္သည္။ ရႊံ႕ႏွစ္ခဲကို ေပါင္းလုိက္သည္။
လည္ပတ္ေနေသာ အုိးထိန္းပ်ဥ္ေပၚတြင္ ရႊံ႕ခဲရွိသည္။ မက်ီးဒန္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရထဲတြင္ ႏွစ္ သည္။ ခ်က္ခ်င္း စက္ပ်ဥ္ေပၚရွိ ရႊံ႕တံုးကိုဖိေပးသည္။ ရႊံ႕ျပားႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထပ္မံေရ ဆြတ္သည္။ ရႊံ႕တံုးလည္း ေရအစိုေၾကာင့္ ေျပာင္လက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ေပးလုိက္ေသာ အခါ ကံေဆာင္အိုး၏ဖင္ေနရာရၿပီ။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အတြင္းမွာထားၿပီး ရႊံ႕တံုးကိုဆြဲမသည္။ ရႊံ႕တံုး ႀကီး ႂကြတက္မလာျငား၊ အိုးတစ္ပါး ေပၚေပါက္လာသည္။
ထိုအိုးကို ဘာမွ်မလုပ္ေသးဘဲ စက္ပဥ္ကို အားရွိပါးရွိ လည္ပတ္ေစရန္ လွည့္ေပးသည္။ ရႊံတံုးကို လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ၿပီး ဆြဲတင္ရာ၊ ခါးပူၿပီး လည္သိမ္ေသာ ကံေဆာင္အိုးပံု ေပၚလာသည္။ ေရခြက္ႏႈတ္ ခမ္းတြင္ တင္ထားေသာ ခ်ည္ပင္ကိုယူသည္။ ေရဆြတ္သည္။ စက္ပ်ဥ္ႏွင့္ ပြတ္ဆြဲၿပီး ကံေဆာင္အိုးကို မယူ လုိက္သည္။ ပ်ဥ္ရွည္ႀကီးေပၚတင္ထားတာ၊ ေနာက္တစ္လံုးစာအတြက္ ရႊံ႕ခဲတစ္ခဲကို စက္ပ်ဥ္ေပၚ တင္ လုိက္ျပန္သည္။
အိုးထိန္းသည္ လင္မယားတုိ႔၏အာ႐ံုမ်ားကို ထိုအခ်ိန္ အေတာအတြင္း၌ မ်ားစြာၿငိမ္းခ်မ္း ေအးေဆး သာယာလ်က္ရွိသည္။ သူတုိ႔၏အာ႐ံုမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ စက္ပ်ဥ္ေပၚရွိ ရႊံ႕တံုးမွာသာ ရွိသည္။ လက္ကို မေပ မကပ္ေအာင္ လုိရာပံုသုိ႔ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရန္ ေရသံုးသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကံေဆာင္အိုးျဖစ္မ လာမီေရာ၊ ျဖစ္အၿပီး တြင္ပါ ေရေရာင္ျဖင့္ ေျပာင္လက္ေန၏။
"ကိုေဆး႐ိုးေရ ငါးလံုးျပည့္ေအာင္ ေစာင့္မေနနဲ႔ေလ၊ ညေန တုိက္သြင္းတဲ့အခါ တစ္ပါတည္းထည့္ရမွာ မဟုတ္လား၊ ကံေဆာင္အိုးသြန္းအၿပီးမွာ တလက္စတည္း ဆက္ခတ္ရေအာင္ တစ္လံုးခ်င္းသာ လွမ္း ေပေတာ့"
သုိ႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုေဆး႐ိုးမွာ အိုးလွမ္းပ်ဥ္ကို အိုးမပါဘဲ ေနပူထဲသုိ႔ ထုတ္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကံ ေဆာင္အိုးေတြကို ထိုပ်ဥ္ျပားေပၚသုိ႔ တစ္လံုးခ်င္း ထုတ္တင္ရေတာ့သည္။ တေပါင္းေႏြသည္ ပထမဆံုး ထြက္လာေသာ ကံေဆာင္အုိးကို ပဥၥမအထြက္၌ ပုတ္ရင္ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပး၏။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ျငား၊ မက်ီးဒန္ မစားႏုိင္။ လက္ခတ္ေတြၾကားတြင္ ထုိင္ရသည္။ အေလာေတာ္ျဖစ္ ေနေသာ ကံေဆာင္အိုးေတြကို ဖင္ပိတ္ေပးေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္မစားေသာ္ျငား၊ ကေလးေတြ အတြက္မူ မက်ီးဒန္ မေမ့။
"သမီးေရ၊ ေမာင္ေလးကို ေခၚၿပီး ထမင္းေကၽြးလုိက္ေဟ့၊ အေမ လက္မအားေသးလုိ႔"
ေခ်ာစိန္ သိသည္။ အုိးသမား၏သမီးပီပီ ဖေအႏွင့္ မေအအတြက္ သီးျခားခူးခပ္ၿပီး စားပြဲခံုေပၚ၌ အုပ္ ေဆာင္းအုပ္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထမင္းႏွစ္ေယာက္စာ ခူးခပ္ၿပီး ေမာင္ငယ္ဘညိန္းကို လုိက္လံရွာ ေဖြရေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတြ႕၍ တစ္ခါတစ္ခါ ခက္ခဲစြာရွာကာ ထမင္းေကၽြးရ သည္။
ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးကို မက်ီးဒန္ စဥ္းစား၏။ သားေယာက္်ားျဖစ္ေသာ ဘညိန္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထားႏုိင္ေစကာမူ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးႀကီးမွာ အိုမင္းလွၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္စား ကေလးေတြ ကို စာသင္ေပးေသာ ကိုရင္ႀကီးမ်ားမွာ မတည္ၿမဲၾကေခ်။ သို႔ေသာ္ သမီးႀကီးေခ်ာစိန္အ တြက္ကား ထားစရာ ေက်ာင္းမရွိ။
ရမ္းဘိုကုန္းႏွင့္အလားတူ ေက်းရြာမ်ားမွာ မိန္းကေလးေတြ၏ေက်ာင္းေနေရး စာသင္ေရးႏွင့္ စိတ္ေအး စရာမရွိေပ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ဒါယိကာမွာ အဆင္မေျပသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၌ မအပ္ႏွံၾကေပ။ ထို႔ျပင္ သမီးမိန္းကေလး၏မိဘမ်ားမွာ "မိန္းကေလး စာတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ၊ ရည္းစား စာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္တာပဲ ရွိမွာေပါ့" ဟု ေျပာၾကသည္က မ်ား၏။
ထိုအခ်ိ္အခါက ေဆာင္ပုဒ္မွာ "ေယာက္်ား စာမတတ္က အကန္းႏွင့္တူ၊ မိန္းမ ရက္ကန္းမတတ္က အက်ဳိးႏွင့္တူ" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလ၏ေလာင္းရိပ္ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္ရေသာ မက်ီးဒန္ စာမ တတ္သည့္နည္းတူ သမီးေခ်ာစိန္လည္း စာမတတ္ရွာ။
ထိုအေတာအတြင္း၌ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား အသက္ႀကီးလာၾကၿပီ။ အသက္ႀကီးသည္ႏွင့္အညီ က်န္းမာေရး လည္း ခၽြတ္ယြင္းလာၾကၿပီ။ မက်ီးဒန္၏မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၾကရၿပီ။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔မွာလည္း အသုဘတရားကို ပြား မ်ားၾကရၿပီ။
ေရွးအခါက ဆန္တစ္ခြက္ခ်က္ (ျပည္ဝက္) ကို အသာကေလး စားႏုိင္ခဲ့ေသာ ဦးႂကြတ္နီသည္ တစ္စ လယ္ပင္ မကုန္ခ်င္ေတာ့။ သူသည္ အစိုထြန္ကို ကုိင္ကာေျမႇာက္ကာ ကန္သင္းေထာင့္သုိ႔ ပစ္ခဲ့၏။ ယခုေသာ္ အေျခာက္ထြန္ ကိုပင္ မႏုိင္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ ဇရာကို မည္သူမွ် အန္မတုႏုိင္။
ဦးႂကြတ္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔မွာ သားႏွစ္ေယာက္ ဘမင္း၊ ဘဝင္းဟူ၍ ရွိသည္။ ဦးႂကြတ္နီ အသက္ႀကီး ေသာ္ျငား၊ ဒူးႏွံ႔ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာလုိက္၊ ေရးေႏြးၾကမ္းေမာ့လုိက္ေနရမည္။ သို႔ေသာ္ သားေတြက အသံုးမ က်။ မိဘမေသမီက အေမြ လိုခ်င္ေနၾကသည္။ ရထားသည့္ မိန္းမေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္မွ် မယ္ေရႊ အိမ္ ၾကည့္မရ သူမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။
ဘမင္း၏ ဇနီး ခင္ၾကည္မွာ အေရွ႕စုရြာက ျဖစ္သည္။ ေျမတူးကုလားမ်ားႏွင့္ ပ်ံက်သမားမ်ား ယာယီတဲ ထိုးေနေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ရြာမဟုတ္။ သို႔တေစ သူႀကီးႏွင္ေနသည့္ၾကားက ျဖစ္လာေသာ ရြာျဖစ္ သည္။ မည္သည့္ ဇာတိ၊ မည္သည့္မ်ဳိး႐ိုးကဟု မသိရေသာ ကိုဝ၊ မေဆး၏သမီး ခင္ၾကည္သည္ ဘမင္း ၏ဇနီးျဖစ္သည္။
"မ်ဳိး႐ိုးလဲ မသိ၊ ဇာတိလဲ မသိနဲ႔ သားရယ္၊ မယူပါနဲ႔"
အေမ ေဒၚေရႊအိမ္ ေျပာ၍မရ၊ ဒါမွ ဒါ။ "ခင္ၾကည္ကိုမွ မရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္" ျဖစ္ေနေခ်သည္။ ဖေအ ဦးႂကြတ္နီကမူ "မိန္းမေတြ ေပါပါသယ္ကြာ" ေျပာ၏။ ဘမင္း နားမဝင္ပါ။ မိန္းကေလးကမူ ေျခ သလံုးအိမ္တိုင္သမားျဖစ္ရာ အေျခအေနရွိေသာ မ်ဳိးေကာင္း႐ိုေကာင္း ဘမင္းကို အလြတ္မခံေတာ့ေပ။ အေေရာ အေမပါ သေဘာမက်ေသာ ထိုမိန္းမသည္ မလိမ္မာေခ်။
ဘမင္း၊ ခင္ၾကည္တုိ႔မွ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေပါက္ဖြား။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း လိမ္လိမ္မာ မာေတြ မဟုတ္။ ဘြားေအ မယ္ေရႊအိမ္ႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး မရွိၾကျပန္ေပ။
ဦးႂကြတ္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔မွာ သားႀကီးဘမင္းကို အားမကိုးရေသာေၾကာင့္ သားငယ္ ဘဝင္းကို လွမ္း ၾကည့္သည္။ ဘဝင္း၏ဇနီး လွၿမဳိင္မွာ နီးနီးနားနား ကုတင္ႀကီးစုသူျဖစ္ျငား၊ သူ႔မိဘ ကိုစံေအး၊ မျမင့္မွာ ေက်ာ္ကခဲကုန္းမွာလာသူမ်ားျဖစ္၏။ မ်ဳိး႐ိုးဇာတိကို တန္ဖိုးထားေသာ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔က ေက်ာက္ခဲကုန္းသုိ႔ လုိက္လာေသာအခါ ကိုစံေအး၊ မျမင့္တုိ ႔မွာ ေက်ာက္ခဲကုန္းဇာတိလဲ မဟုတ္ေပ။ ဟို ရြာက လုလို သည္ရြာကေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ဇာတ္ျမဳပ္သြားေလ၏။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ မိဘအတြက္ အားကိုးရေသာသား၊ အားကိုးရေသာ ေခၽြးမျဖစ္လွ်င္ထား၊ အညံ့ေတြ ေကာင္းသါားႏုိင္၏။ သို႔ရာတြင္ သားကလည္း မလိမ္မာေသာအခါ အညံ့ေတြ ေကာင္း မလာပါ။ ေခၽြးမက လည္း မယဥ္ေက်းေသာအခါ သူယုတ္မာကို ေငြေပးၿပီး ဝယ္ရသည္သို႔ ရွိသြားေလ၏။
ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔ အိုကံမေကာင္းပါဟူ၍ကား၊ ဝါးလံုးရွည္ျဖင့္ သိမ္း႐ုိက္၍မရပါ။ ဘမင္း၊ ဘဝင္း တုိ႔တြင္ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိေသးသည္။ က်ီးဒန္။ ထို မက်ီးဒန္ကား လင္ကိစၥ၊ သားသမီးကိစၥ၊ အိမ္မႈ ေရးရာတြင္ တစ္ဖက္ႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္၏။
မက်ီးဒန္ရွိေသာအခါ ကိုေဆး႐ိုးလည္း ပါလာရေတာ့သည္။ ဘမင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဘဝင္းသည္ လည္းေကာင္း အစ္မကို ေၾကာက္ရြံ႕ၾကရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ရျခင္းမွာ ကုိယ္ခံမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခံမေကာင္းျခင္းမွာ စိတ္ထားမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထားမေကာင္းျခင္း မွာ "အဘိုးႀကီးနဲ႔ အမယ္ႀကီးကို လွီးမယ္" ဆိုသည့္စိတ္ ေမြးထားသျဖင့္ ျဖစ္၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ဦးႂကြက္နီ၊ မယ္ေရႊအိမ္တုိ႔မွာ ဆဲဆဲဆိုဆို ဆူဆူေငါက္ေငါက္ျဖင့္ပင္ မလိမၼာေသာ ေခၽြးမေတြ က ေမြးေသာကေလးေတြႏွင့္ နပမ္းလံုးေနရ၏။ ဘမင္း၊ ခင္ၾကည္မွ ေမြးေသာကေလးေတြမွာ ငတုိင္း ေက်ာ္၊ ငတိုင္းေအာ္ ညီအစ္ကိုႏွင့္ မိဆိုးႀကီး၊ မိဆိုးေလး ညီအစ္မျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အငယ္ေကာင္ ဘဝင္းကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရ၏။ ဘဝင္း၊ လွၿမဳိင္ကလည္း ေလးေယာက္ပင္ေပါက္ထားသည္။ ေမာင္သာ အိုး၊ ေမာင္သာၿဖဳိး ညီအစ္ကိုႏွင့္ မိလွဝန္း၊ မိလွလြန္း ညီအစ္မတို႔ျဖစ္၏။ လိမၼာပါသည္ မေျပာႏုိင္ျငား၊ တြယ္တာစိတ္ကား အေသ မေျဖာင့္ေအာင္ ဖန္တီးေပးေန၏။
ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ မေကာင္းေသာ္ျငား၊ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးကား အေျခအေန မဆုိးရြားလွ ပါ။ ငထြန္းကားႏွင့္ ေဆး႐ိုး၊ မယ္မွ်င္ဟု သားသမီး သံုးေယာက္ေမြးထားရာ၊ ငထြန္းကားက မိဘကို အလြန္ညႇာ၏။ မိဘက လွည္းႏွင့္ ႏြားေပးသည္ကိုပင္ မယူ။ ညီ ကိုေဆး႐ိုးေပးမွ ယူသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ သံုး ႏွစ္အတြင္း ႏြားေတြ အလဲအေျပာင္းရွိေသာ္ျငား၊ ႏြားႏွင့္ လွည္း မေပ်ာက္မပ်က္ ျပန္ေပးသည္။
သားငယ္ ကိုေဆး႐ိုးကား ေျပာစရာမရွိ။ မိဘ၏လယ္ကို သူပဲဦးေဆာင္ကာ လုပ္ေပးေနရ၏။ တစ္ခု ကား ရွိ၏။
"မန္က်ည္းပင္ေအာက္က လယ္ကြက္ေတြ ငခ်ိတ္ထည့္မယ္ေဟ့"
ကိုေဆး႐ိုး ဆင္ေျခမေပးပါ။ ငခ်ိတ္ပ်ဳိးပင္ရွာၿပီး စုိက္ေပးသည္။
"အဲသည္ရက္မွာ ေကာက္စိုက္မယ္ေဟ့"
ကိုေဆး႐ိုးအတြက္ အေဖ့စကားသည္ မိုးႀကဳိးသြားျဖစ္၏။ ငထြန္းကားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းလာလွ်င္ အေဖ အေမ ရက္ေရာသည့္ နည္းတူ ကိုေအး႐ိုးကလည္း အစ္ကိုသံုးဖုိ႔ ဖဲေပါင္႐ုိက္ရန္အတြက္ အက်ႌခၽြတ္ေပး သည္။
အငယ္ဆံုးသမီး မယ္မွ်င္ ေယာက္်ားရ ကံေကာင္းသည္ဟု တစ္ရြာလံုးက ေျပာၾကသည္။ မယ္မွ်င့္ အိမ္ ေထာင္ဦးစီးမွာ ေက်ာင္းဆရာ ေမာင္ေမာင္ေအးျဖစ္သည္။ ထားရာေန ေစရာသြားရေသာ ဝန္ထမ္းဘဝ ကို မသိ။ လအကုန္တြင္ လခရသည္ကိုသာ သိၿပီး မယ္မွ်င္ကို လင္ရကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာေနၾက ျခင္းျဖစ္၏။ မယ္မွ်င္ကား ၿမံဳစိစိသမားျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိေဝး ဖေဝးေနရေသာဘဝကို မေပ်ာ္ဟု မေျပာ။ အမွန္မွာ သူသည္ ရမ္းဘိုကုန္းမွ တစ္ဖဝါးမွ် မခြာလို။ သို႔ေသာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တြဲတီတြဲပိုးျဖင့္ နယ္လွည့္နယ္ရသည္။ သားႀကီး ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ သမီးငယ္ ခင္ခင္လွတုိ႔ လိမၼာၾက ေသာ္ျငား၊ မယ္မွ်င္ မေပ်ာ္။
ထိုမယ္မွ်င္သည္ တူမေခ်ာစိန္ကို သံေယာဇဥ္ႀကီး၏။ သမီးငယ္ ခင္ခင္လွ ငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ ေခ်ာစိန္ ထံသို႔ ခင္ခင္လွကို ပို႔ထားသည္။ သူမူကာ ေမာင္ေမာင္ေအး တာဝန္က်သည့္အရပ္ႏွင့္ ရမ္းဘိုကုန္း ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္သြားေန၏။ ယခုေသာ္ကား အစိုးရ စစ္ ေလးတန္း သုိ႔ ေမာင္ေမာင္ႀကီး ေရာက္ေန သ ျဖင့္ မယ္မွ်င္ လမ္းမသလားႏုိင္ေတာ့ေပၿပီ။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုး ကား ခမည္းခမက္ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေရႊအိမ္တို႔ထက္ အိုကံေကာင္းသည္ အေျပာခံရ၏။ သမက္ႏွင့္ သမီးက "ဆိတ္ႏို႔မုန္႔" ဟု ေခၚေသာ ႏူးည့ံသည့္မုန္႔မ်ားပင္ ဝယ္ေပးၾကသည္။ ရမ္းဘိုကုန္းတစ္ရြာလံုး ႏို႔ဆီ ႏို႔မႈန္႔ မျမင္ဖူးျငား၊ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔ေဘးတြင္ ႏို႔ဆီႏွင့္ ႏုိ႔မႈန္႔ အၿမဲတမ္ရွိေနသည္။ သို႔ပါလ်က္ မယ္ႂကြယ္စိုး ခ်ဴခ်ာသည္။
ေခါင္းမနာ လွ်င္ ေျခနာသည္၊ ေျခမနာရလွ်င္ ေခါင္းနာသည္။ ေခါင္းႏွင့္ ေျခက ေကာင္းေနလွ်င္ ခါးနာ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မယ္ႂကြယ္စိုး ေနေကာင္းခ်ိန္မွာ ခပ္ရွားရွားပင္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment