"သိပ္ေကာင္းပါတယ္ ဆရာကေတာ္"
မီးလင္းဖိုနား မွာ ကၽြန္မ သြားရပ္ေနမိသည္။ မက္ဇင္မ္ ျပန္ေရာက္မလာမီ ေဖဗယ္ကို ရွင္းထားႏွင့္မွျဖစ္ မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေပးလုိ႔မျဖစ္။ ေဖဗယ္ကို ဘာစကားေျပာရမည္ ဆုိသည္ ကုိေတာ့ ကၽြန္မ မသိ။ သို႔ေသာ္ လည္း ေၾကာက္စိတ္ကား လံုးဝမရွိပါ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
ခဏအၾကာမွာပင္ ေဖဗယ္ကို ဖရစ္က အခန္းထဲသုိ႔ ပို႔လုိက္သည္။ သူ႔ပံုပန္းမွာ ယခင္ တစ္ႀကိမ္က အတိုင္းျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပိုၿပီး မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနသည္။ အရက္ အလြန္ အကၽြံ ေသာက္ထား ပံုရသည္။ မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနသည္။
"အိမ္မွာ မက္ဇင္မ္မရွိပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္မ မသိဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္က်မွ ႐ံုးမွာ သြားေတြ႕ဖုိ႔ စီစဥ္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္ယ္"
"ေစာင့္ရတာ အပန္းမႀကီးပါဘူးဗ်ာ… သိပ္လဲၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ မက္ဇင္မ္ အတြက္ ညစာျပင္ဆင္ေပးထားတာ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္"
"ကၽြန္မ တုိ႔ အစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ညေတာ့ မက္ဇင္မ္ ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ေၾသာ္… သူ ထြက္ေျပးသြားၿပီေပါ့… ဟုတ္လား…"
ေဖဗယ္ က မထိတထိၿပံဳးရင္း ေျပာသည္။ သူၿပဳံးပံုမ်ဳိးကို ကၽြန္မ သေဘာမက်ႏုိင္ပါ။
"ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုသေဘာမ်ဳိး ေျပာလုိက္သလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေအးေပါ့ေလ… ပတ္ဝန္းက်င္အေျခ အေနေတြ အရ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီလုိပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ အတင္းအဖ်င္း အေျပာခံရတယ္ဆိုတာ လူတခ်ဳိ႕ အတြက္ စိတ္ မခ်မ္းသာစရာ ပါပဲ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိးကို ေရွာင္တိမ္း ထြက္ေျပးသြားတာဟာ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာအေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား" "ရွင္ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ… ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး"
"နားမလည္ဘူးလား… လုပ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားေျပာသလို က်ဳပ္က ယံုမယ္ထင္သလား။ ေျပာစမ္းပါ ဦး… ခင္ဗ်ား အခု ေနေကာင္းသြားၿပီလား။
တရား႐ံုးမွာ စစ္ခ်က္ယူေနတုန္းက သတိလစ္သြားေသး တယ္ေလ…။ ခင္ဗ်ားဆီကုိလာၿပီး အကူအညီေပး မလုိ႔ပါပဲဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားအနားမွာ သူရဲေကာင္း ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီေလ… ဖရင့္ခေရာ္ေလ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာေပါ့။ သူ အိမ္ျပန္လုိက္ပုိ႔ေပးတာ ခင္ဗ်ား လက္ခံလုိက္ သလား… က်ဳပ္တုန္း ကေတာ့ ငါးကိုက္ ေလာက္အတူတူ ကားလုိက္စီးၾကည့္ပါ ဆိုတာေတာင္ ခင္ဗ်ား လက္ မခံခဲ့ ဘူးေလ…"
"ဘာကိစၥ အတြက္ မက္ဇင္မ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ"
စားပြဲေပၚ မွ စီးကရက္ဗူးကို သူ လွမ္းယူၿပီး မီးညႇိေသာက္ေနသည္။ ကၽြန္မကုိလည္း အကဲခတ္ေနသည္။
"က်ဳပ္နဲ႔ အလ်င္တစ္ခါ ေတြ႕ၿပီး ေနာက္မွာ ခင္ဗ်ား အမ်ားႀကီးရင့္က်က္လာၿပီပဲ။ ဘာေတြမ်ား ခင္ဗ်ား လုပ္ေနခဲ့တယ္ မသိဘူး။ ဖရင့္ခေရာ္ေလကို မ်ား ေခၚၿပီး ပန္းၿခံထဲမွာ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ေနသလား… ကဲ… ဖရစ္ ကို ဝီစက ီနဲ႔ ဆိုဒါ ယူလာေပးဖုိ႔ေျပာေပးပါလားဗ်ာ"
ကၽြန္မ က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းေလာင္းတီးလုိက္ပါသည္။ ဆိုဖာအစြန္းမွာ သူ ဝင္ထုိင္ သည္။ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ဖက္ ကို လႊဲေနသည္။ မထိတထိ ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးေနသည္။ ေရာဘတ္ ဝင္လာသည္။
"မစၥတာေဖဗယ္ အတြက္ ဝီစကီ နဲ႔ ဆိုဒါ ယူခဲ့ပါ"
"ဘယ္လိုလဲေဟ့ ေရာဘတ္… မင္းနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ။ ကားရစ္ၿမဳိ႕ထဲမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အသည္း ကို ခြဲေနတုန္းပဲလားကြ…" ဟု ေဖဗယ္က လွမ္းေမးသည္။
ေရာဘတ္ မ်က္ႏွာ ရဲ သြားသည္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအရာျဖင့္ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့့္လုိက္သည္။
"ကဲ… ေကာင္းပါၿပီကြာ… ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးၿပီးေတာ့သာ ဝီစကီ ယူလာေပးစမ္းပါ"
ေရာဘတ္ ျပန္ ထြက္သြားသည္။ ေဖဗယ္က တဟားဟားရယ္ေနသည္။ စီးကရက္မ်ားကိုလည္း ၾကမ္းေပၚသို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေခၽြခ်ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဝီစကီယူၿပီး ေရာဘတ္ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးျဖာေနဆ ဲရွိသည္။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေဖဗယ္က ဝီစကီ စေသာက္သည္။ ကၽြန္မ ကိုလည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ကေတာ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္။
"မက္ဇင္မ္ ညစာျပန္မစားဘူး ဆုိရင္လဲ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္မ က ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ၿပီး မီးလင္းဖိုနားမွာ ရပ္ၿမဲရပ္ေနသည္။
"ထမင္းစားခန္းထဲမွာ မက္ဇင္မ္ အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ညစာေတြလဲ အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး"
ကၽြန္မ ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း မခ်ဳိမခ်ဥ္ ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးေနျပန္သည္။
"မစၥတာေဖဗယ္… ကၽြန္မ ႐ုိင္း႐ုိင္းစုိင္းစုိင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး သိပ္ပင္ပန္းခဲ့တယ္။ ဘာကိစၥ မက္ဇင္မ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကို ေျပာမျပႏုိင္ရင္ ရွင္ ဒီအခန္း ထဲ မွာ ဆက္ထုိင္မေနတာ ေကာင္းမယ္။ ေစာေစာက ကၽြန္မ အႀကံေပးခဲ့တဲ့အတုိင္း မနက္ ျဖန္မနက္က် မွ ႐ံုးမွာသြားေတြ႕ပါ"
ဆိုဖာစြန္း မွ ထၿပီး ကၽြန္မဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဝီစကီဖန္ခြက္ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲရွိသည္။
"ေနပါဦး… ေနပါဦး… ဒီလိုလဲ အျပတ္မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္လဲ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းေနတာပါ ပဲ။ က်ဳပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ၿပီး ထြက္မေျပးလုိက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကို ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးပါဘူး။ တကယ္ပါ။ က်ဳပ္ အေၾကာင္းေတြ မက္ဇင္မ္က ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပထားၿပီးၿပီနဲ႔ တူတယ္"
ကၽြန္မ က အေျဖျပန္မေပး။
"က်ဳပ္ဟာ အင္မတန္ ထြားက်ဳိင္းႀကီးမားတဲ့ ဝံပုေလြဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ မထင္ပါနဲ႔ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလိုလူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သူလို ကုိယ္လို သာမန္ပါပဲ။ ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးတတ္ တဲ့ အေကာင္ပါ။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးကို ခင္ဗ်ားေရာက္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား မသိဖူးေသးတဲ့ လူေပါင္း မ်ားစြာ နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္အဖုိ႔ေတာ့ အင္မတန္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား စရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ရဘက္ကာ ဟာ က်ဳပ္ ရဲ႕ဝမ္းကြဲႏွမပါ။ သူ႔ကို က်ဳပ္ အရမ္းခ်စ္တယ္"
သူက ဆက္ေျပာေနသည္။ သူ႔ကုိယ္က ယိမ္းထိုးေနေသာေၾကာင့္ ႀကဳိးစားၿပီး ထိန္းေနသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္… ရွင့္အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"
"က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ဘာမဆို စိတ္တူကုိယ္တူ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ကမာၻေပၚ မွာ ရဘက္ကာ ဟာ က်ဳပ္ အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။ ရဘက္ကာရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးဟာလဲ က်ဳပ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ကုန္ရတာေပါ့" "မွန္ပါတယ္… မွန္ပါတယ္"
"ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မက္ဇင္မ္ ဘာလုပ္မလဲ… က်ဳပ္ သိခ်င္တာ အဲဒါပဲ။ ႐ံုးေတာ္က စစ္ေဆးခ်က္ ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ေနာက္ မွာ ဒီအတုိင္း ေအးေအးေဆးေဆး ထုိ္င္ေနရင္ ရၿပီလို႔ သူ ထင္သလား။ ေျပာစမ္းပါ"
သူ မၿပဳံးေတာ့ပါ။ ကၽြန္မဘက္သို႔ ကုိယ္ကို ကိုင္းထားသည္။
"ရဘက္ကာ အတြက္ တရားသျဖင့္ျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္ လုပ္ရမယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာတဲ့… ျဖစ္ရ ေလဗ်ာ… သူ႔ ကုိယ္သူ သတ္ေသတာပါလုိ႔ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြ ပါးစပ္က ထြက္လာေအာင္ အိုနာက်ဳိးကန္း မႈခင္းေရွ႕ေန က လုပ္လုိက္တာေလ…။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ ပါ သိတယ္။ မဟုတ္ဘူး… ဟင္း… မဟုတ္ဘူးလား" သူက ကၽြန္မ ဘက္ တိုးကပ္ထားၿမဲျဖစ္သည္။
႐ုတ္တရက္ တံခါး ပြင့္သြားၿပီး မက္ဇင္မ္ ဝင္လာသည္။ သူ႔ေနာက္က ဖရင့္ခေရာ္ေလ ပါလာသည္။ တံခါး ပြင့္လ်က္ႏွင့္ မက္ဇင္မ္က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ၿပီး ေဖဗယ္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေန သည္။ "ေခြးသား… မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ" ဟု မက္ဇင္မ္က ေျပာသည္။
ေဖဗယ ္က ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ခဏေစာင့္ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ၿပဳံးသည္။
"ကိစၥကေတာ့ဗ်ာ… ဒီကေန႔ ႐ံုးေတာ္ကခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္အတြက္ ေမာင္ရင့္ကို ဝမ္းသာစကားေျပာ ဖို႔ လာတာပါပဲ" "မင္းဟာမင္း အိမ္ထဲက ထြက္သြားမလား… ခေရာ္ေလ နဲ႔ ငါက ဆြဲထုတ္ပစ္တာ ခံခ်င္သလား"
"ခဏေနပါဦးေလ… သိပ္မေလာစမ္းပါနဲ႔"
ေဖဗယ္ က ထိုမွ်ျပန္ေျပာၿပီး စီးကရက္ မီးညႇိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ ျပန္ထုိင္သည္။
"ငါေျပာမယ့္ စကားေတြကို အိမ္ေဖာ္ေတြ မၾကားေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။ ေအး… အဲဒီအတုိင္း တံခါး ႀကီးဖြင့္ထားရင္ေတာ့ အကုန္ၾကားမွာပဲ"
မက္ဇင္မ္က မလႈပ္၊ ဖရင့္က တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ပိတ္လုိက္သည္။
"ကဲ… နားေထာင္ ကုိယ့္လူ… ဒီအမႈႀကီး ထဲက မင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး လႊတ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ မင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးဟန္က်သြားေသးတယ္ေလ။ ႐ံုးေတာ္မွာ ဒီကေန႔ ငါ ရွိေန တယ္။ ငါ့ ကို မင္း ျမင္တာ ေျပာရဲ ပါတယ္။ အစကေန အဆံုးအထိ ငါ ရွိေနတယ္။ မင္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ လာတဲ့အခ်ိန္ မွာ မင္းမိန္းမ သတိလစ္သြားတာလဲ ငါေတြ႕တယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းမိန္းမ ကို အျပစ္ဆို စရာ မရွိပါဘူးကြာ…။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ စစ္ေဆးခ်က္ေတြ က ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ ေတာ့ဘဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔ အင္မတန္ ကံေကာင္းၿပီး ဒီေန႔ခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္ အတုိင္း ဆက္ျဖစ္သြား ေတာ့တာေပါ့။ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြက မင္းကို ဘက္လုိက္ လုိက္ၾကတယ္မဟုတ္လား"
""
မက္ဇင္မ္က ေဖဗယ္ဆီသို႔ တိုး သြားသည္။ ေဖဗယ္က လက္ကာျပသည္။
"ခဏေစာင့္ဦးေလ… မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား… ငါေျပာတာ မဆံုးေသးဘူးေလ။ မင္း မေပ်ာ္ႏုိင္ဆံုး ဘဝ ကို ေရာက္သြားေအာင္ ငါ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္း သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား။ မေပ်ာ္ႏုိင္ဆံုး ဘဝ ဆိုတာေတာင္ မျပည့္စံုေသးဘူး။ သိပ္ကို အႏၱရာယ္ ႀကီးမားသြားႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္"
မီးလင္းဖိုနား ရွိ ကုလားထုိင္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္မ ထုိင္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုလားထုိင္လက္တန္းကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ ဖရင့္က ကၽြန္မ၏ကုလားထုိင္ေနာက္မွာ လာရပ္သည္။ မက္ဇင္မ္ သည္ မလႈပ္ေသး။ ေဖဗယ္ကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။
"ေၾသာ္… ဒီလိုလား… ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ားအႏၱရာယ္ႀကီးသြားေအာင္ မင္းက လုပ္ႏုိင္သလဲ"
"ဒီမွာၾကည့္ မက္ဇင္မ္… မင္းရယ္… မင္းမိန္းမရယ္… ခေရာ္ေလရယ္ ၾကားမွာ ဘာလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္မွ မရွိ ဘူးလို႔ ငါ ထင္တယ္။ ငါ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ရဘက္ကာနဲ႔ ငါ့အေၾကာင္းကို မင္းတုိ႔အားလးံု သိၾက တယ္။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက ္ဟာ ခ်စ္သူေတြပဲ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ငါ မျငင္းခဲ့ ဘူး။ ေနာက္လဲ ျငင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းၿပီ။ ရဘက္ကာဟာ ထံုးစံအတုိင္း ရြက္လြင့္ ထြက္သြား ရင္း ေရနစ္ ေသခဲ့ရ တယ္လို႔ ေစာေစာပုိင္းအထိ ငါ ယံုၾကည့္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ သူ႔အေလာင္းကို အက္ခ်္ကြန္ဘီ မွာ ျပန္ေတြ႕ တယ္ဆိုတာာလဲ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္အေလာင္းတစ္ခုကို သူ႔သေဘၤာေကဗင္ခန္း ထဲ မွာ ေရငုပ္သမားက ထပ္ေတြ႕ျပန္ၿပီဆိုတဲ့သတင္း ဖတ္ရေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္"
"ရဘက္ကာနဲ႔ အတူတူ သေဘၤာစီးသြားတာဟာ ဘယ္သူလဲ… စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုထြက္ လာခဲ့ တယ္။ မစၥက္ဒင္ဗာနဲ႔ေတြ႕တယ္။ အခုေတြ႕ရတဲ့အေလာင္းဟာ ရဘက္ကာရဲ႕အေလာင္း အမွန္ပဲ လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ အထိ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သံသယမျဖစ္ေသးဘူး။ အက္ခ်္ကြန္ဘီမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အေလာင္း ဟာ ရဘက္ကာ မဟုတ္ဘူး။ မွားေျပာတာ ။ အခုဟာကမွ ရဘက္ကာရဲ႕အေလာင္းအစစ္။ ဒါ ဟာလဲ သူ႔ဟာသူ ႐ိုး႐ိုး သားသား ရြက္လြင့္သြားရင္း မေတာ္တဆ ေကဗင္ထဲမွာ ပိတ္မိၿပီး ေရနစ္ေသ သြားတာပဲလုိ႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္"
"ဒါနဲ႔ ဒီကေန႔ ႐ံုးေတာ္ မွာ စစ္ေဆးတာကို ငါ တက္နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ဒီလို စစ္ေဆးျပန္ေတာ့လဲ အားလံုး ဟာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။ သေဘၤာတည္ေဆာက္တဲ့ ဂ်ိမ္းစ္တက္ အစစ္ေဆး မခံခ်ိန္ အထိ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ိမ္းစ္တက္ အစစ္ခံၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ သလဲ၊ သေဘၤာဝမ္းဗုိက္က အေပါက္ေတြနဲ႔ ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ အဆံုး အထိ ဖြင့္ထားတ ာကို မင္း ဘာေျပာခ်င္သလဲ"
"႐ံုးေတာ္မွာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီေနရာမွာ မင္းနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ ထပ္ေျပာေန ခ်င္ေသးတယ္လို႔ မင္း ထင္သလား။ သက္ေသခံခ်က္ေတြ မင္း ၾကားၿပီးၿပီ။ စီရင္ခ်က္ကို မင္း ၾကားၿပီး ၿပီ။ ဒါေတြကို မႈခင္းေရွ႕ေန ကလဲ ေက်နပ္ၿပီးၿပီ။ ဒါဆိုရင္ မင္းလဲ ေက်နပ္ရမွာေပါ့"
"သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတယ္ ဆိုတာလား… ဟုတ္လား… ရဘက္ကာဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသ သတဲ့ လား… ဒီလို အလုပ္မ်ဳိး သူ လုပ္မတဲ့လား… နားေထာင္စမ္း။ ေဟာဒီစာတစ္ေစာင္ ငါ့ဆီမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ မင္း မသိဘူး မဟုတ္လား… ဒီစာဟာ ငါ့ဆီကို သူ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တာပဲ။ ငါ ဖတ္ျပမယ္။ မင္း စိတ္ဝင္စားပါလိမ့္မယ္"
အိတ္ထဲ မွာ စာတစ္ရြက္ ကို သူ ႏႈိက္ထုတ္သည္။ လက္ေရးေစာင္းေစာင္းကို ကၽြန္မ မွတ္မိေန ပါသည္။ ေဖဗယ္က စာကို ဖတ္ျပသည္။
အိပ္ခန္း ကေနၿပီး ရွင့္ဆီကို ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ ျပန္မထူးဘူး။ မန္ဒါေလ ကို ကၽြန္မ တန္းျပန္ေတာ့မယ္။ ဒီကေန႔ည ကမ္းေျခက တုိက္မွာ ရွိေနမယ္။ ဒီစာကို အခ်ိန္မီရရင္ ကၽြန္မေနာက္ကို ကားေမာင္း လုိက္ခဲ့ပါ။ ကမ္းေျခ က တုိက္မွာ တစ္ညလံုးရွိေနမယ္။ တံခါး အသင့္ဖြင့္ထားေပးမယ္။ ရွင့္ ကို ေျပာစရာ ရွိေနတယ္။ ျမန္ႏိုင္ သမွ် အျမန္ဆံုးလဲ ရွင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္။
ရဘက္ကာ့ စာ ကို သူ႔အိတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္သည္။
"မင္းဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသေတာ့မယ္ ဆုိရင္ ဒီလိုစာမ်ဳိး ေရးသြားပါ့မလား။ မနက္ ေလးနာရီမွာ ငါ့အခန္း ကို ငါ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီစာ ကိုေတြ႕တယ္။ အဲဒီေန႔က လန္ဒန္ကို ရဘက္ကာ ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ငါ မသိဘူး။ သိရင္ သူနဲ႔ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕မိမွာေပါ့။ အဲဒီညက ငါလဲ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခု တက္ေန မိတယ္။
မနက္ ေလးနာရီမွာ ဒီစာကိုဖတ္ရေတာ့ ရဘက္ကာ ေနာက္ကို လုိက္သြားဖို႔ အခ်ိန္သိပ္ေနာကက်ေနၿပီ.. ကားေမာင္းလာရမယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေန႔မွ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ တယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းအိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ ရဘက္ကာ ေသသြားၿပီဆိုတာ ၾကားရေတာ့တာပဲ"
ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ မွာ သူ ထုိင္ေနသည္။ မက္ဇင္မ္ကို စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး မည္သူ မွ စကားမေျပာၾက။ "ေန႔ခင္းတုန္း က ဒီစာကိုမ်ား မႈခင္းေရွ႕ေန ဖတ္လုိက္ရမယ္ ဆုိရင္ မင္းအတြက္ အလိမ္အေကြ႕ ကေလး ေတြ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္မဟုတ္လား" ဟု ေဖဗယ္က ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီ… ဘာျဖစ္လုိ႔ မႈခင္းေရွ႕ေနကို အဲဒီစာ မေပးတာလဲ" ဟု မက္ဇင္မ္က ျပန္ေမးသည္။
"ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ကိုယ့္လူရယ္… ျဖည္းျဖည္းေပါ့… အားလံုး ႐ႈပ္ကုန္ပါဦးမယ္။ မင္း ဒုကၡေရာက္သြားတာ မ်ဳိးကို ငါ မလိုလားပါဘူး။ မင္းဟာ ငါ့ကို မိတ္ေတြလို သေဘာမထားခဲ့ဘူး။ ရန္သူလို သေဘာထားခဲ့ တယ္။ ဆက္ဆံ ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ ငါ အာဃာတမထားပါဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ ရတဲ့ ေယာက္်ားေတြဟာ သဝန္တို တတ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဓမၼတာပဲ။ သူတုိ႔ကို ငါ အျပစ္မဆိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သနားတယ္။ သဝန္တို တဲ့စိတ္ ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး မိန္းမကို ခြင့္လႊတ္ရမယ့္အစား မိန္းမကို သတ္ပစ္ တတ္ၾကတယ္။ မင္းလဲ ဒီလိုပဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကဲ… သေဘာတူညီမႈတစ္ခုကို လုပ္ၾက ရေအာင္။ ငါဟာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ မေသမခ်င္း တစ္ႏွစ္ကို ေငြႏွစ္ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ သံုး ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးသြားမယ္ဆုိရင္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကနဲ႔ ငါ ေနသြား ႏုိင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို ဘာဒုကၡမွ ထပ္မေပးဘူး။ ဒီလို ဒုကၡမေပးဘူးဆုိတာလဲ ဘုရားေရွ႕မွာ သစၥာဆိုျပမယ္"
"မင္း အိမ္ထဲက ထြက္သြားလုိ႔ ေစာေစာကတည္းက ငါ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားကို ငါ ထပ္မေျပာေတာ့ ဘူး။ ေဟာဟို မင္းေနာက္မွာ တံခါးေပါက္ရွိတယ္။ မင္းဟာမင္း ထြက္သြားႏုိင္တယ္" ဟု မက္ဇင္မ္က လွမ္းေျပာ သည္။
"ခဏေနပါဦး မက္ဇင္မ္…" ဖရင့္ခေရာ္ေလက ဝင္ေျပာသည္။ "ဒီလို လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ မရေသးဘူး" ၿပီးေတာ့ ေဖဗယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ "ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ကုန္ ရတာဟာ လဲ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ ျဖစ္ကုန္ရတယ္။ ခင္ဗာ်းေျပာသလိုပဲ ဒီအ႐ႈပ္အေထြး ဟာ မက္ဇင္မ္အတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အခက္အခဲ ေပၚႏုိင္တယ္။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ သလို သူ သေဘာေပါက္ဟန္မတူဘူး။ မက္ဇင္မ္ဆီက ခင္ဗ်ား ေငြ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ တိတိက်က် ေျပာပါ"
မက္ဇင္မ ္၏ မ်က္ႏွာျဖဴသြားသည္ ကို ျမင္လုိက္ရသည္။ နဖူးေပၚမွာလည္း အေၾကာေတြ ေထာင္လာ သည္။
"ဖရင့္… ဒီကိစၥထဲ မင္း ဝင္မပါနဲ႔။ ဒါဟာ ငါ့ကိစၥလုံးလံုးျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေငြညႇစ္တာမ်ဳိး ငါ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး"
"မင္းမိန္းမ ဟာ လူသတ္သမားမယား ျဖစ္ခ်င္လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ မထင္ဘူး။ ကုိယ့္မယား ကုိယ္ သတ္မႈ နဲ႔ ႀကဳိးစင္ တက္သြားရသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မုဆိုးမအျဖစ္ လူတကာ လက္ညႇဳိးထိုးတာ ခံခ်င္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး" ေဖဗယ္ က ေျပာၿပီး ရယ္သည္။ ကၽြန္မကုိလည္း လွမ္းၾကည့္သည္။
"ငါ့ကို ေျခာက္လုိ႔ လွန္႔လို႔ရမယ္ ထင္ေနသလား ေဖဗယ္… ဒီလိုထင္ရင္ မင္း မွားၿပီ။ မင္း ဘာလုပ္လုပ္ ငါ ေသာက္ဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ ေဟာဟိုအခန္းထဲမွာ တယ္လီဖုန္းရွိတယ္။ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းကို ဖုန္းဆက္ လုိက္ရမလား။ သူက တရားသူႀကီးေလ… မင္း ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ သူ စိတ္ဝင္စားပါလိမ့္မယ္"
ေဖဗယ္က သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနသည္။
"ဟား… ဟား… လိမ္ပံုညာပံုကေလးကေတာ့ သင္းပါေပ့ကြာ… မင္း ဂ်ဴလယန္း ကို ဖုန္းဆက္မေခၚရဲပါ ဘူး ကုိယ့္လူ ရယ္… မင္းကို ႀကဳိးစင္တင္ဖုိ႔ သက္ေသခံအေထာက္အထားေတြ ငါ့မွာ အျပည့္အစံုရွိေန ၿပီပဲ" မက္ဇင္မ္ က တယ္လီဖုန္းထား သည့္ အခန္းသို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္း လွည့္သံ ၾကားရသည္။ "သြားတားပါ… သူ႔ကို သြားတားပါ" ဟု ကၽြန္မက ဖရင့္ကို ေျပာသည္။
ဖရင့္က ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"ကားရစ္ နံပါတ္ ၁၇ ေပးပါ" မက္ဇင္မ္၏အသံကို ၾကားရသည္။ အလြန္ေအးစက္စက္ႏုိင္ေသာ၊ အလြန္ တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖစ္ေန သည္။ ေဖဗယ္ က လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္မည္ကို သိလိုေဇာျဖင့္ တင္းေနသည္။
"လာမ႐ႈပ္စမ္းနဲ႔" ဖရင့္ကို ေအာ္ထုတ္လုိက္သည့္ မက္ဇင္မ္၏အသံကို ၾကားရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ "ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း လား… ဒီဝင္းတား စကားေျပာေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြန္ ေတာ္ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အခုခ်က္ခ်င္း လာႏုိင္ပါ့မလား။ ဟုတ္ပါတယ္။ မန္ဒါေလကိုပါ။ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေရာက္ေရာက္ခ်င္း အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ဖုန္းဆက္ေခၚရတာ အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါပဲ"
အခန္းထဲ သုိ႔ မက္ဇင္မ္ ျပန္လာသည္။ "ဂ်ဴလယန္း ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာေနၿပီ"
မက္ဇင္မ္ က ထိုမွ်ေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကို ဖြင့္ကာ ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာခုိင္းၿပီး အျပင္ေလကို ႐ွဴ႐ွဳိက္ေနသည္။
"မက္ဇင္မ္… မက္ဇင္မ္…"
ဖရင့္က ခပ္တိုးတိုးေခၚသည္။
မက္ဇင္မ္က ျပန္မထူး။ ေဖဗယ္ က ေနာက္ထပ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိၿပီး တဟားဟားရယ္ေန သည္။
"ဟား… ဟား… ဟား… မင္းကိုယ္တုိင္က ႀကဳိးစင္တက္ခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ငါကလဲ တင္ေပးရေတာ့ မွာ ေပါ့ကြာ…" ေဖဗယ္ က သတင္းစာတစ္ေစာင္ လွမ္းယူကာ ဆိုဖာေပၚသုိ႔ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး သတင္းစာကို လွန္ေလွာ ေနသည္။ ဖရင့္က မက္ဇင္မ္ႏွင့္ ကၽြန္မကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မအနားသုိ႔ လာရပ္သည္။
"တစ္ခုခု လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးလား… အျပင္ထြက္ေစာင့္ၿပီး ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ဒီကိုမလာေအာင္ တားေပး ပါ။ တစ္ခုခု မွားသြားတယ္လို႔ ေျပာပါ" ဟု ကၽြန္မက ဖရင့္ကို ေလသံျဖင့္ ေျပာသ္ည။
မက္ဇင္မ္ က ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ "ဖရင့္… အခန္းထဲက လံုးဝ မထြက္ နဲ႔။ ဒီကိစၥကို ငါ တစ္ေယာက္တည္း ေျဖရွင္းမယ္။
ဆယ္မိနစ္တိတိၾကာရင္ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ေရာက္လာလိမ့္မယ္"
ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး တိတ္ေနၾကသည္။ ေဖဗယ္က သတင္းစာဖတ္ေနသည္။ မိုးေရစက္က်ေနသံမွတစ္ပါး တိတ္ေန သည္။ ကၽြန္မ၏ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ အင္အားေတြ ကုန္ခန္းေနသည္။ အကူအညီကင္းမဲ့ လာသည္။ ကၽြန္မ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဖရင့္ခေရာ္ေလလည္း ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ
ဝတၳဳ စာအုပ္ ထဲမွာဆိုလွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ ျပဇာတ္ထဲမွာဆိုရင္ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ယူၿပီး ေဖဗယ္ ကို ကၽြန္မ တုိ႔ ပစ္သတ္မည္။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ဗီ႐ိုထဲမွာ ဝွက္ထားလုိက္မည္။ ယခုေတာ့ ေျခာက္လံုျပဴး လည္း မရွိ။ ဗီ႐ိုလည္း မရွိ။ ကၽြန္မတုိ႔သည္လည္း ဝတၳဳထဲက လူမ်ားမဟုတ္။ ျပဇာတ္က ေနၾကေသာ ဇာတ္ေကာင္ မ်ားလည္းမဟုတ္။ ေဖဗယ္ ေတာင္းသည့္ေငြေပးလုိက္ဖုိ႔ မက္ဇင္မ္၏ေျခသ လံုးဖက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မ မေတာင္းပန္ႏုိင္ေတာ့ ၿပီ။ သည္အတုိင္း ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
မုိးအလြန္ သဲ ေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲသုိ႔ ကားဝင္လာသံကို မၾကားလုိက္ရပါ။ ဖရစ္က ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ကို အခန္းထဲ သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးေတာ့မွပင္ သူ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ မက္ဇင္မ္ က ျပတင္း မွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ "မဂၤလာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထပ္ေတြ႕ၾကရျပန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ… ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ လာတာပါပဲလား"
"ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားက အေရးႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားက အဆင္သင့္ရွိေနတာ ကံေကာင္းသြားတာေပါ့။ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး…"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က ေဖဗယ္ကို ဇေဝဇဝါ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဆီလာၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။
"မိုးရြာလုိက္တာ ဟန္က်သြားတယ္။ မိုးျပတ္ ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခင္ဗ်ားလဲ ေနလို႔ေကာင္းသြားပါၿပီေနာ္"
ကၽြန္မ က တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္ေျပာမိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေျပာမိသည္ကို မသိေတာ့ပါ။ ကာနယ္ ဂ်ဴလယန္း က ကၽြန္မတုိ႔ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္ေနသည္။
"အေၾကာင္းမဲ့ ေခၚတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ သူက ဂ်က္ေဖဗယ္ ပါ။ ကၽြန္ ေတာ့္ အလ်င္မိန္းမ ရဲ႕အစ္ကိုဝမ္းကြဲပဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕ဖူးခ်င္လဲ ေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မယ္"
"အင္း… ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ… ဟိုတုန္းက ဒီမွာေတြ႕ဖူးၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေျပာသည္။
"ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိင္း… ေဖဗယ္… မင္း လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပေတာ့" မက္ဇင္မ္က လွမ္းေျပာသည္။
ေဖဗယ္ က ထုိင္ရာမွထၿပီး သတင္းစာကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္တင္လုိက္သည္။ ဆယ္မိနစ္အတြင္း သူ႔ကိုယ္ သူ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ အေတာ္ထိန္းသြားႏုိင္ပံုရသည္။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္္ သူ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ ႏွာေပၚ တြင္လည္း အၿပဳံးမရွိေတာ့။ သည္လိုျဖစ္သြားရသည္ကို သူ ႏွစ္ၿမဳိ႕ပံုမေပၚ။
"ဒီမွာ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း… ဒီကိစၥ ကို သြယ္ဝိုက္ေျပာေနစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႔ ႐ံုးေတာ္က ခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္ ကို မေက်နပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာပါ" "အိုး… ဒီကိစၥက မစၥတာဒီဝင္းတားေျပာရမယ့္စကားပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာရမယ့္ စကားမွ မဟုတ္ဘဲ" "ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာပုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဘက္က ာ ရဲ႕ဝမ္းကြဲအစ္ကို ေတာ္စပ္႐ံုမက ရဘက္ကာ အသက္ရွင္ေနရင္ သူရဲ႕လင္ေယာက္်ားေတာ္စပ္မယ့္ လူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပါ ေျပာပုိင္ ခြင့္ ရွိပါတယ္" ထုိစကားေၾကာင့္ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ေနာက္တြန္႔သြားသည္။
"အို… ဘယ္လို စကားေျပာလုိက္တာလဲ…။ ဒီစကားအမွန္ပဲလား ဒီဝင္းတား"
"ကၽြန္ေတာ္ လဲ ဒီစကား ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္နဲ႔ ၾကားဖူးတာပါပဲ"
မက္ဇင္မ္က ပခံုးကိုတြန္႔ၿပီးေျပာသည္။
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းက မသၤကာ သလို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
"ဒီမွာ ေဖဗယ္… ခင္ဗ်ားရဲ႕အခက္အခဲက ဘာလဲ။ တိတိက်က် ေျပာပါ"
ေဖဗယ္ က ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းကို ခဏၾကာေအာင္ စုိက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ စိတ္ထဲမွာ အႀကံယူေနပံု ရသည္။ ေစာေစာက တည္ၿငိမ္ေနၿပီဟု ထင္ရေသာ္လည္း ယခုမူ တည္ၿငိမ္ေနပံုမေပၚေတာ့။ သူ႔အိတ္ ထဲမွ ရဘက္ကာ၏စာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏႈိက္ယူသည္။
"႐ံုးေတာ္က စီရင္ခ်က္ခ်လုိက္သလို ရဘက္ကာဟာ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသဖုိ႔ ပင္လယ္ထဲကို ထြက္မ သြားခင္ ေဟာဒီစာကို ေနာက္ဆံုး ေရးသြားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဒီစာမ်ဳိးကို ေရးသြာတဲ့ မိန္းမတစ္ ေယာက္က သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသႏိုင္တဲ့စိတ္မ်ဳိး ေပၚႏုိင္ပါ့မလား"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က မ်က္မွန္ထုတ္ၿပီး စာဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဖဗယ္ကို ျပန္ေပးသည္။
"အေပၚယံၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီစာေရးတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသမယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာဟာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆိုတာ က်ဳပ္ မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားေရာ သိသလား… ဒီဝင္းတားေရာ သိသလား…" မက္ဇင္မ္ က ဘာမွ်မေျပာ။ ေဖဗယ္က စာရြက္ကို လိပ္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ႏွမ ဟာ ဒီစာေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတိအက် ခ်ိန္းလုိက္တာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား… ကၽြန္ ေတာ့္ကို ေျပာစရာရွိေနတဲ့အတြက္ မန္ဒါေလကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ခဲ့ပါလို႔ ထင္ထင္ရွားရွား ေရးထား တာပဲ။ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခ်ိန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ ကမ္းေျခက တုိက္ပုကေလးမွာ တစ္ညလံုး ေစာင့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သေဘၤာနဲ႔ရြက္လြင့္ထြက္သြားတာလဲ ဘာမွ အံ့ၾသစရာ မရွိဘူး။ သူ လုပ္ေနက်ပဲ။ လန္ဒန္က ေန႔ခ်င္းျပန္လာရေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ရြက္တုိက္ခ်င္မွာေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ သေဘၤာကိုႏွစ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသလုိက္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မ လား။ ရဘက္ကာ ဟာ အ႐ူး မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း… ရဘက္ကာဟာ အ႐ူးမဟုတ္ဘူး ဗ်… ခင္ဗ်ား နားလည္သလား…"
ေနာက္ဆံုး စကားမ်ားကို ေဖဗယ္က ေအာ္ေျပာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲနီေနသည္။
"ဒီမွာ ကုိယ့္လူ… က်ဳပ္အေပၚမွာ ခင္ဗ်ား စိတ္တိုစရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဒီအမႈကို စစ္ ေဆးတဲ့ မႈခင္းေရွ႕ေနမဟုတ္ဘူး။ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ ဂ်ဴရီအဖြဲ႕ဝင္ လူႀကီးလဲမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဒီခ႐ိုင္ ရဲ႕တရားသူႀကီးပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီဝင္းတားကို က်ဳပ္ ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား ႏွမ သူ႔ကုိယ္ သူ သတ္ေသတယ္ဆိုတာကို ခင္ဗ်ား မယံုႏိုင္ဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ တစ္ဖက္မွာလဲ သေဘၤာတည္ေဆာက္ သူရဲ႕အစစ္္ခံခ်က္ေတြကို က်ဳပ္တုိ႔ၾကား သလို ခင္ဗ်ားလဲ ၾကားၿပီးၿပီ။ ဝမ္းဗုိက္မွာ အေပါက္ရွိေနတာ ရယ္… ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ ဖြင့္ထားတယ္ ဆိုတာရယ္… ေကာင္းၿပီး။ လုိရင္းေျပာမယ္။ ရဘက္ကာ ဘာျဖစ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ေျပာခ်င္တာလဲ"
ေဖဗယ္ က မက္ဇင္မ္ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း လွည့္ၾကည့္သည္။ လက္ထဲက စာကို လိပ္ၿမဲလိပ္ေနသည္။
"ရဘက္ကာ ဟာ ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ လဲ မဖြင့္ဘူး။ သေဘၤာဝမ္းဗုိက္ကိုလဲ အေပါက္ေဖာက္မပစ္ ဘူး။ သူ႔ကုိယ္သူ လဲ ဘယ္ေတာ့မွ သတ္မေသဘူး။ ရဘက္ကာ ဟာ အသတ္ခံလုိက္ရတာ။ သတ္တဲ့လူ ကိုေရာ သိခ်င္သလား… ေဟာဟို ျပတင္းေပါက္နားမွာ ခပ္တည္တည္ ၿပဳံးၿပီး ရပ္ေနတဲ့ လူဟာ လူသတ္သမားေပါ့ဗ်ာ… မစၥတာ မက္ဇီမီလ်ံ ဒီဝင္းတား ဆုိတာ လူသတ္သမားေပါ့။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ႀကဳိးစင္တင္ ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမယ့္လူလဲဆိုတာ… ဟား… ဟား… ဟား…"
ေဖဗယ္ က အရက္မူးလြန္းေနသူတစ္ေယာက္လို အေတာမသတ္ ရယ္ေတာ့သည္။ စိတ္မမွန္သူတစ္ ေယာက္လို ရယ္ေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
မီးလင္းဖိုနား မွာ ကၽြန္မ သြားရပ္ေနမိသည္။ မက္ဇင္မ္ ျပန္ေရာက္မလာမီ ေဖဗယ္ကို ရွင္းထားႏွင့္မွျဖစ္ မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေပးလုိ႔မျဖစ္။ ေဖဗယ္ကို ဘာစကားေျပာရမည္ ဆုိသည္ ကုိေတာ့ ကၽြန္မ မသိ။ သို႔ေသာ္ လည္း ေၾကာက္စိတ္ကား လံုးဝမရွိပါ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
ခဏအၾကာမွာပင္ ေဖဗယ္ကို ဖရစ္က အခန္းထဲသုိ႔ ပို႔လုိက္သည္။ သူ႔ပံုပန္းမွာ ယခင္ တစ္ႀကိမ္က အတိုင္းျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပိုၿပီး မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနသည္။ အရက္ အလြန္ အကၽြံ ေသာက္ထား ပံုရသည္။ မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနသည္။
"အိမ္မွာ မက္ဇင္မ္မရွိပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္မ မသိဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္က်မွ ႐ံုးမွာ သြားေတြ႕ဖုိ႔ စီစဥ္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္ယ္"
"ေစာင့္ရတာ အပန္းမႀကီးပါဘူးဗ်ာ… သိပ္လဲၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ မက္ဇင္မ္ အတြက္ ညစာျပင္ဆင္ေပးထားတာ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္"
"ကၽြန္မ တုိ႔ အစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ညေတာ့ မက္ဇင္မ္ ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ေၾသာ္… သူ ထြက္ေျပးသြားၿပီေပါ့… ဟုတ္လား…"
ေဖဗယ္ က မထိတထိၿပံဳးရင္း ေျပာသည္။ သူၿပဳံးပံုမ်ဳိးကို ကၽြန္မ သေဘာမက်ႏုိင္ပါ။
"ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုသေဘာမ်ဳိး ေျပာလုိက္သလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေအးေပါ့ေလ… ပတ္ဝန္းက်င္အေျခ အေနေတြ အရ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီလုိပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ အတင္းအဖ်င္း အေျပာခံရတယ္ဆိုတာ လူတခ်ဳိ႕ အတြက္ စိတ္ မခ်မ္းသာစရာ ပါပဲ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိးကို ေရွာင္တိမ္း ထြက္ေျပးသြားတာဟာ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာအေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား" "ရွင္ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ… ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး"
"နားမလည္ဘူးလား… လုပ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားေျပာသလို က်ဳပ္က ယံုမယ္ထင္သလား။ ေျပာစမ္းပါ ဦး… ခင္ဗ်ား အခု ေနေကာင္းသြားၿပီလား။
တရား႐ံုးမွာ စစ္ခ်က္ယူေနတုန္းက သတိလစ္သြားေသး တယ္ေလ…။ ခင္ဗ်ားဆီကုိလာၿပီး အကူအညီေပး မလုိ႔ပါပဲဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားအနားမွာ သူရဲေကာင္း ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီေလ… ဖရင့္ခေရာ္ေလ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာေပါ့။ သူ အိမ္ျပန္လုိက္ပုိ႔ေပးတာ ခင္ဗ်ား လက္ခံလုိက္ သလား… က်ဳပ္တုန္း ကေတာ့ ငါးကိုက္ ေလာက္အတူတူ ကားလုိက္စီးၾကည့္ပါ ဆိုတာေတာင္ ခင္ဗ်ား လက္ မခံခဲ့ ဘူးေလ…"
"ဘာကိစၥ အတြက္ မက္ဇင္မ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ"
စားပြဲေပၚ မွ စီးကရက္ဗူးကို သူ လွမ္းယူၿပီး မီးညႇိေသာက္ေနသည္။ ကၽြန္မကုိလည္း အကဲခတ္ေနသည္။
"က်ဳပ္နဲ႔ အလ်င္တစ္ခါ ေတြ႕ၿပီး ေနာက္မွာ ခင္ဗ်ား အမ်ားႀကီးရင့္က်က္လာၿပီပဲ။ ဘာေတြမ်ား ခင္ဗ်ား လုပ္ေနခဲ့တယ္ မသိဘူး။ ဖရင့္ခေရာ္ေလကို မ်ား ေခၚၿပီး ပန္းၿခံထဲမွာ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ေနသလား… ကဲ… ဖရစ္ ကို ဝီစက ီနဲ႔ ဆိုဒါ ယူလာေပးဖုိ႔ေျပာေပးပါလားဗ်ာ"
ကၽြန္မ က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းေလာင္းတီးလုိက္ပါသည္။ ဆိုဖာအစြန္းမွာ သူ ဝင္ထုိင္ သည္။ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ဖက္ ကို လႊဲေနသည္။ မထိတထိ ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးေနသည္။ ေရာဘတ္ ဝင္လာသည္။
"မစၥတာေဖဗယ္ အတြက္ ဝီစကီ နဲ႔ ဆိုဒါ ယူခဲ့ပါ"
"ဘယ္လိုလဲေဟ့ ေရာဘတ္… မင္းနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ။ ကားရစ္ၿမဳိ႕ထဲမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အသည္း ကို ခြဲေနတုန္းပဲလားကြ…" ဟု ေဖဗယ္က လွမ္းေမးသည္။
ေရာဘတ္ မ်က္ႏွာ ရဲ သြားသည္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအရာျဖင့္ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့့္လုိက္သည္။
"ကဲ… ေကာင္းပါၿပီကြာ… ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးၿပီးေတာ့သာ ဝီစကီ ယူလာေပးစမ္းပါ"
ေရာဘတ္ ျပန္ ထြက္သြားသည္။ ေဖဗယ္က တဟားဟားရယ္ေနသည္။ စီးကရက္မ်ားကိုလည္း ၾကမ္းေပၚသို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေခၽြခ်ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဝီစကီယူၿပီး ေရာဘတ္ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးျဖာေနဆ ဲရွိသည္။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေဖဗယ္က ဝီစကီ စေသာက္သည္။ ကၽြန္မ ကိုလည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ကေတာ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္။
"မက္ဇင္မ္ ညစာျပန္မစားဘူး ဆုိရင္လဲ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္မ က ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ၿပီး မီးလင္းဖိုနားမွာ ရပ္ၿမဲရပ္ေနသည္။
"ထမင္းစားခန္းထဲမွာ မက္ဇင္မ္ အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ညစာေတြလဲ အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး"
ကၽြန္မ ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း မခ်ဳိမခ်ဥ္ ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးေနျပန္သည္။
"မစၥတာေဖဗယ္… ကၽြန္မ ႐ုိင္း႐ုိင္းစုိင္းစုိင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး သိပ္ပင္ပန္းခဲ့တယ္။ ဘာကိစၥ မက္ဇင္မ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကို ေျပာမျပႏုိင္ရင္ ရွင္ ဒီအခန္း ထဲ မွာ ဆက္ထုိင္မေနတာ ေကာင္းမယ္။ ေစာေစာက ကၽြန္မ အႀကံေပးခဲ့တဲ့အတုိင္း မနက္ ျဖန္မနက္က် မွ ႐ံုးမွာသြားေတြ႕ပါ"
ဆိုဖာစြန္း မွ ထၿပီး ကၽြန္မဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဝီစကီဖန္ခြက္ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲရွိသည္။
"ေနပါဦး… ေနပါဦး… ဒီလိုလဲ အျပတ္မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္လဲ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းေနတာပါ ပဲ။ က်ဳပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ၿပီး ထြက္မေျပးလုိက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကို ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးပါဘူး။ တကယ္ပါ။ က်ဳပ္ အေၾကာင္းေတြ မက္ဇင္မ္က ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပထားၿပီးၿပီနဲ႔ တူတယ္"
ကၽြန္မ က အေျဖျပန္မေပး။
"က်ဳပ္ဟာ အင္မတန္ ထြားက်ဳိင္းႀကီးမားတဲ့ ဝံပုေလြဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ မထင္ပါနဲ႔ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလိုလူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သူလို ကုိယ္လို သာမန္ပါပဲ။ ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးတတ္ တဲ့ အေကာင္ပါ။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးကို ခင္ဗ်ားေရာက္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား မသိဖူးေသးတဲ့ လူေပါင္း မ်ားစြာ နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္အဖုိ႔ေတာ့ အင္မတန္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား စရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ရဘက္ကာ ဟာ က်ဳပ္ ရဲ႕ဝမ္းကြဲႏွမပါ။ သူ႔ကို က်ဳပ္ အရမ္းခ်စ္တယ္"
သူက ဆက္ေျပာေနသည္။ သူ႔ကုိယ္က ယိမ္းထိုးေနေသာေၾကာင့္ ႀကဳိးစားၿပီး ထိန္းေနသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္… ရွင့္အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"
"က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ဘာမဆို စိတ္တူကုိယ္တူ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ကမာၻေပၚ မွာ ရဘက္ကာ ဟာ က်ဳပ္ အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။ ရဘက္ကာရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးဟာလဲ က်ဳပ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ကုန္ရတာေပါ့" "မွန္ပါတယ္… မွန္ပါတယ္"
"ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မက္ဇင္မ္ ဘာလုပ္မလဲ… က်ဳပ္ သိခ်င္တာ အဲဒါပဲ။ ႐ံုးေတာ္က စစ္ေဆးခ်က္ ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ေနာက္ မွာ ဒီအတုိင္း ေအးေအးေဆးေဆး ထုိ္င္ေနရင္ ရၿပီလို႔ သူ ထင္သလား။ ေျပာစမ္းပါ"
သူ မၿပဳံးေတာ့ပါ။ ကၽြန္မဘက္သို႔ ကုိယ္ကို ကိုင္းထားသည္။
"ရဘက္ကာ အတြက္ တရားသျဖင့္ျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္ လုပ္ရမယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာတဲ့… ျဖစ္ရ ေလဗ်ာ… သူ႔ ကုိယ္သူ သတ္ေသတာပါလုိ႔ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြ ပါးစပ္က ထြက္လာေအာင္ အိုနာက်ဳိးကန္း မႈခင္းေရွ႕ေန က လုပ္လုိက္တာေလ…။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ ပါ သိတယ္။ မဟုတ္ဘူး… ဟင္း… မဟုတ္ဘူးလား" သူက ကၽြန္မ ဘက္ တိုးကပ္ထားၿမဲျဖစ္သည္။
႐ုတ္တရက္ တံခါး ပြင့္သြားၿပီး မက္ဇင္မ္ ဝင္လာသည္။ သူ႔ေနာက္က ဖရင့္ခေရာ္ေလ ပါလာသည္။ တံခါး ပြင့္လ်က္ႏွင့္ မက္ဇင္မ္က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ၿပီး ေဖဗယ္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေန သည္။ "ေခြးသား… မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ" ဟု မက္ဇင္မ္က ေျပာသည္။
ေဖဗယ ္က ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ခဏေစာင့္ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ၿပဳံးသည္။
"ကိစၥကေတာ့ဗ်ာ… ဒီကေန႔ ႐ံုးေတာ္ကခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္အတြက္ ေမာင္ရင့္ကို ဝမ္းသာစကားေျပာ ဖို႔ လာတာပါပဲ" "မင္းဟာမင္း အိမ္ထဲက ထြက္သြားမလား… ခေရာ္ေလ နဲ႔ ငါက ဆြဲထုတ္ပစ္တာ ခံခ်င္သလား"
"ခဏေနပါဦးေလ… သိပ္မေလာစမ္းပါနဲ႔"
ေဖဗယ္ က ထိုမွ်ျပန္ေျပာၿပီး စီးကရက္ မီးညႇိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ ျပန္ထုိင္သည္။
"ငါေျပာမယ့္ စကားေတြကို အိမ္ေဖာ္ေတြ မၾကားေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။ ေအး… အဲဒီအတုိင္း တံခါး ႀကီးဖြင့္ထားရင္ေတာ့ အကုန္ၾကားမွာပဲ"
မက္ဇင္မ္က မလႈပ္၊ ဖရင့္က တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ပိတ္လုိက္သည္။
"ကဲ… နားေထာင္ ကုိယ့္လူ… ဒီအမႈႀကီး ထဲက မင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး လႊတ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ မင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးဟန္က်သြားေသးတယ္ေလ။ ႐ံုးေတာ္မွာ ဒီကေန႔ ငါ ရွိေန တယ္။ ငါ့ ကို မင္း ျမင္တာ ေျပာရဲ ပါတယ္။ အစကေန အဆံုးအထိ ငါ ရွိေနတယ္။ မင္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ လာတဲ့အခ်ိန္ မွာ မင္းမိန္းမ သတိလစ္သြားတာလဲ ငါေတြ႕တယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းမိန္းမ ကို အျပစ္ဆို စရာ မရွိပါဘူးကြာ…။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ စစ္ေဆးခ်က္ေတြ က ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ ေတာ့ဘဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔ အင္မတန္ ကံေကာင္းၿပီး ဒီေန႔ခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္ အတုိင္း ဆက္ျဖစ္သြား ေတာ့တာေပါ့။ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြက မင္းကို ဘက္လုိက္ လုိက္ၾကတယ္မဟုတ္လား"
""
မက္ဇင္မ္က ေဖဗယ္ဆီသို႔ တိုး သြားသည္။ ေဖဗယ္က လက္ကာျပသည္။
"ခဏေစာင့္ဦးေလ… မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား… ငါေျပာတာ မဆံုးေသးဘူးေလ။ မင္း မေပ်ာ္ႏုိင္ဆံုး ဘဝ ကို ေရာက္သြားေအာင္ ငါ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္း သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား။ မေပ်ာ္ႏုိင္ဆံုး ဘဝ ဆိုတာေတာင္ မျပည့္စံုေသးဘူး။ သိပ္ကို အႏၱရာယ္ ႀကီးမားသြားႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္"
မီးလင္းဖိုနား ရွိ ကုလားထုိင္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္မ ထုိင္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုလားထုိင္လက္တန္းကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ ဖရင့္က ကၽြန္မ၏ကုလားထုိင္ေနာက္မွာ လာရပ္သည္။ မက္ဇင္မ္ သည္ မလႈပ္ေသး။ ေဖဗယ္ကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။
"ေၾသာ္… ဒီလိုလား… ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ားအႏၱရာယ္ႀကီးသြားေအာင္ မင္းက လုပ္ႏုိင္သလဲ"
"ဒီမွာၾကည့္ မက္ဇင္မ္… မင္းရယ္… မင္းမိန္းမရယ္… ခေရာ္ေလရယ္ ၾကားမွာ ဘာလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္မွ မရွိ ဘူးလို႔ ငါ ထင္တယ္။ ငါ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ရဘက္ကာနဲ႔ ငါ့အေၾကာင္းကို မင္းတုိ႔အားလးံု သိၾက တယ္။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက ္ဟာ ခ်စ္သူေတြပဲ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ငါ မျငင္းခဲ့ ဘူး။ ေနာက္လဲ ျငင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းၿပီ။ ရဘက္ကာဟာ ထံုးစံအတုိင္း ရြက္လြင့္ ထြက္သြား ရင္း ေရနစ္ ေသခဲ့ရ တယ္လို႔ ေစာေစာပုိင္းအထိ ငါ ယံုၾကည့္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ သူ႔အေလာင္းကို အက္ခ်္ကြန္ဘီ မွာ ျပန္ေတြ႕ တယ္ဆိုတာာလဲ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္အေလာင္းတစ္ခုကို သူ႔သေဘၤာေကဗင္ခန္း ထဲ မွာ ေရငုပ္သမားက ထပ္ေတြ႕ျပန္ၿပီဆိုတဲ့သတင္း ဖတ္ရေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္"
"ရဘက္ကာနဲ႔ အတူတူ သေဘၤာစီးသြားတာဟာ ဘယ္သူလဲ… စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုထြက္ လာခဲ့ တယ္။ မစၥက္ဒင္ဗာနဲ႔ေတြ႕တယ္။ အခုေတြ႕ရတဲ့အေလာင္းဟာ ရဘက္ကာရဲ႕အေလာင္း အမွန္ပဲ လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ အထိ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သံသယမျဖစ္ေသးဘူး။ အက္ခ်္ကြန္ဘီမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အေလာင္း ဟာ ရဘက္ကာ မဟုတ္ဘူး။ မွားေျပာတာ ။ အခုဟာကမွ ရဘက္ကာရဲ႕အေလာင္းအစစ္။ ဒါ ဟာလဲ သူ႔ဟာသူ ႐ိုး႐ိုး သားသား ရြက္လြင့္သြားရင္း မေတာ္တဆ ေကဗင္ထဲမွာ ပိတ္မိၿပီး ေရနစ္ေသ သြားတာပဲလုိ႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္"
"ဒါနဲ႔ ဒီကေန႔ ႐ံုးေတာ္ မွာ စစ္ေဆးတာကို ငါ တက္နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ဒီလို စစ္ေဆးျပန္ေတာ့လဲ အားလံုး ဟာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။ သေဘၤာတည္ေဆာက္တဲ့ ဂ်ိမ္းစ္တက္ အစစ္ေဆး မခံခ်ိန္ အထိ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ိမ္းစ္တက္ အစစ္ခံၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ သလဲ၊ သေဘၤာဝမ္းဗုိက္က အေပါက္ေတြနဲ႔ ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ အဆံုး အထိ ဖြင့္ထားတ ာကို မင္း ဘာေျပာခ်င္သလဲ"
"႐ံုးေတာ္မွာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီေနရာမွာ မင္းနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ ထပ္ေျပာေန ခ်င္ေသးတယ္လို႔ မင္း ထင္သလား။ သက္ေသခံခ်က္ေတြ မင္း ၾကားၿပီးၿပီ။ စီရင္ခ်က္ကို မင္း ၾကားၿပီး ၿပီ။ ဒါေတြကို မႈခင္းေရွ႕ေန ကလဲ ေက်နပ္ၿပီးၿပီ။ ဒါဆိုရင္ မင္းလဲ ေက်နပ္ရမွာေပါ့"
"သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတယ္ ဆိုတာလား… ဟုတ္လား… ရဘက္ကာဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသ သတဲ့ လား… ဒီလို အလုပ္မ်ဳိး သူ လုပ္မတဲ့လား… နားေထာင္စမ္း။ ေဟာဒီစာတစ္ေစာင္ ငါ့ဆီမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ မင္း မသိဘူး မဟုတ္လား… ဒီစာဟာ ငါ့ဆီကို သူ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တာပဲ။ ငါ ဖတ္ျပမယ္။ မင္း စိတ္ဝင္စားပါလိမ့္မယ္"
အိတ္ထဲ မွာ စာတစ္ရြက္ ကို သူ ႏႈိက္ထုတ္သည္။ လက္ေရးေစာင္းေစာင္းကို ကၽြန္မ မွတ္မိေန ပါသည္။ ေဖဗယ္က စာကို ဖတ္ျပသည္။
အိပ္ခန္း ကေနၿပီး ရွင့္ဆီကို ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ ျပန္မထူးဘူး။ မန္ဒါေလ ကို ကၽြန္မ တန္းျပန္ေတာ့မယ္။ ဒီကေန႔ည ကမ္းေျခက တုိက္မွာ ရွိေနမယ္။ ဒီစာကို အခ်ိန္မီရရင္ ကၽြန္မေနာက္ကို ကားေမာင္း လုိက္ခဲ့ပါ။ ကမ္းေျခ က တုိက္မွာ တစ္ညလံုးရွိေနမယ္။ တံခါး အသင့္ဖြင့္ထားေပးမယ္။ ရွင့္ ကို ေျပာစရာ ရွိေနတယ္။ ျမန္ႏိုင္ သမွ် အျမန္ဆံုးလဲ ရွင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္။
ရဘက္ကာ့ စာ ကို သူ႔အိတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္သည္။
"မင္းဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသေတာ့မယ္ ဆုိရင္ ဒီလိုစာမ်ဳိး ေရးသြားပါ့မလား။ မနက္ ေလးနာရီမွာ ငါ့အခန္း ကို ငါ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီစာ ကိုေတြ႕တယ္။ အဲဒီေန႔က လန္ဒန္ကို ရဘက္ကာ ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ငါ မသိဘူး။ သိရင္ သူနဲ႔ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕မိမွာေပါ့။ အဲဒီညက ငါလဲ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခု တက္ေန မိတယ္။
မနက္ ေလးနာရီမွာ ဒီစာကိုဖတ္ရေတာ့ ရဘက္ကာ ေနာက္ကို လုိက္သြားဖို႔ အခ်ိန္သိပ္ေနာကက်ေနၿပီ.. ကားေမာင္းလာရမယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေန႔မွ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ တယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းအိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ ရဘက္ကာ ေသသြားၿပီဆိုတာ ၾကားရေတာ့တာပဲ"
ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ မွာ သူ ထုိင္ေနသည္။ မက္ဇင္မ္ကို စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး မည္သူ မွ စကားမေျပာၾက။ "ေန႔ခင္းတုန္း က ဒီစာကိုမ်ား မႈခင္းေရွ႕ေန ဖတ္လုိက္ရမယ္ ဆုိရင္ မင္းအတြက္ အလိမ္အေကြ႕ ကေလး ေတြ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္မဟုတ္လား" ဟု ေဖဗယ္က ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီ… ဘာျဖစ္လုိ႔ မႈခင္းေရွ႕ေနကို အဲဒီစာ မေပးတာလဲ" ဟု မက္ဇင္မ္က ျပန္ေမးသည္။
"ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ကိုယ့္လူရယ္… ျဖည္းျဖည္းေပါ့… အားလံုး ႐ႈပ္ကုန္ပါဦးမယ္။ မင္း ဒုကၡေရာက္သြားတာ မ်ဳိးကို ငါ မလိုလားပါဘူး။ မင္းဟာ ငါ့ကို မိတ္ေတြလို သေဘာမထားခဲ့ဘူး။ ရန္သူလို သေဘာထားခဲ့ တယ္။ ဆက္ဆံ ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ ငါ အာဃာတမထားပါဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ ရတဲ့ ေယာက္်ားေတြဟာ သဝန္တို တတ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဓမၼတာပဲ။ သူတုိ႔ကို ငါ အျပစ္မဆိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သနားတယ္။ သဝန္တို တဲ့စိတ္ ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး မိန္းမကို ခြင့္လႊတ္ရမယ့္အစား မိန္းမကို သတ္ပစ္ တတ္ၾကတယ္။ မင္းလဲ ဒီလိုပဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကဲ… သေဘာတူညီမႈတစ္ခုကို လုပ္ၾက ရေအာင္။ ငါဟာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ မေသမခ်င္း တစ္ႏွစ္ကို ေငြႏွစ္ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ သံုး ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးသြားမယ္ဆုိရင္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကနဲ႔ ငါ ေနသြား ႏုိင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို ဘာဒုကၡမွ ထပ္မေပးဘူး။ ဒီလို ဒုကၡမေပးဘူးဆုိတာလဲ ဘုရားေရွ႕မွာ သစၥာဆိုျပမယ္"
"မင္း အိမ္ထဲက ထြက္သြားလုိ႔ ေစာေစာကတည္းက ငါ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားကို ငါ ထပ္မေျပာေတာ့ ဘူး။ ေဟာဟို မင္းေနာက္မွာ တံခါးေပါက္ရွိတယ္။ မင္းဟာမင္း ထြက္သြားႏုိင္တယ္" ဟု မက္ဇင္မ္က လွမ္းေျပာ သည္။
"ခဏေနပါဦး မက္ဇင္မ္…" ဖရင့္ခေရာ္ေလက ဝင္ေျပာသည္။ "ဒီလို လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ မရေသးဘူး" ၿပီးေတာ့ ေဖဗယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ "ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ကုန္ ရတာဟာ လဲ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ ျဖစ္ကုန္ရတယ္။ ခင္ဗာ်းေျပာသလိုပဲ ဒီအ႐ႈပ္အေထြး ဟာ မက္ဇင္မ္အတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အခက္အခဲ ေပၚႏုိင္တယ္။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ သလို သူ သေဘာေပါက္ဟန္မတူဘူး။ မက္ဇင္မ္ဆီက ခင္ဗ်ား ေငြ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ တိတိက်က် ေျပာပါ"
မက္ဇင္မ ္၏ မ်က္ႏွာျဖဴသြားသည္ ကို ျမင္လုိက္ရသည္။ နဖူးေပၚမွာလည္း အေၾကာေတြ ေထာင္လာ သည္။
"ဖရင့္… ဒီကိစၥထဲ မင္း ဝင္မပါနဲ႔။ ဒါဟာ ငါ့ကိစၥလုံးလံုးျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေငြညႇစ္တာမ်ဳိး ငါ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး"
"မင္းမိန္းမ ဟာ လူသတ္သမားမယား ျဖစ္ခ်င္လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ မထင္ဘူး။ ကုိယ့္မယား ကုိယ္ သတ္မႈ နဲ႔ ႀကဳိးစင္ တက္သြားရသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မုဆိုးမအျဖစ္ လူတကာ လက္ညႇဳိးထိုးတာ ခံခ်င္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး" ေဖဗယ္ က ေျပာၿပီး ရယ္သည္။ ကၽြန္မကုိလည္း လွမ္းၾကည့္သည္။
"ငါ့ကို ေျခာက္လုိ႔ လွန္႔လို႔ရမယ္ ထင္ေနသလား ေဖဗယ္… ဒီလိုထင္ရင္ မင္း မွားၿပီ။ မင္း ဘာလုပ္လုပ္ ငါ ေသာက္ဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ ေဟာဟိုအခန္းထဲမွာ တယ္လီဖုန္းရွိတယ္။ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းကို ဖုန္းဆက္ လုိက္ရမလား။ သူက တရားသူႀကီးေလ… မင္း ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ သူ စိတ္ဝင္စားပါလိမ့္မယ္"
ေဖဗယ္က သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနသည္။
"ဟား… ဟား… လိမ္ပံုညာပံုကေလးကေတာ့ သင္းပါေပ့ကြာ… မင္း ဂ်ဴလယန္း ကို ဖုန္းဆက္မေခၚရဲပါ ဘူး ကုိယ့္လူ ရယ္… မင္းကို ႀကဳိးစင္တင္ဖုိ႔ သက္ေသခံအေထာက္အထားေတြ ငါ့မွာ အျပည့္အစံုရွိေန ၿပီပဲ" မက္ဇင္မ္ က တယ္လီဖုန္းထား သည့္ အခန္းသို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္း လွည့္သံ ၾကားရသည္။ "သြားတားပါ… သူ႔ကို သြားတားပါ" ဟု ကၽြန္မက ဖရင့္ကို ေျပာသည္။
ဖရင့္က ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"ကားရစ္ နံပါတ္ ၁၇ ေပးပါ" မက္ဇင္မ္၏အသံကို ၾကားရသည္။ အလြန္ေအးစက္စက္ႏုိင္ေသာ၊ အလြန္ တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖစ္ေန သည္။ ေဖဗယ္ က လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္မည္ကို သိလိုေဇာျဖင့္ တင္းေနသည္။
"လာမ႐ႈပ္စမ္းနဲ႔" ဖရင့္ကို ေအာ္ထုတ္လုိက္သည့္ မက္ဇင္မ္၏အသံကို ၾကားရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ "ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း လား… ဒီဝင္းတား စကားေျပာေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြန္ ေတာ္ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အခုခ်က္ခ်င္း လာႏုိင္ပါ့မလား။ ဟုတ္ပါတယ္။ မန္ဒါေလကိုပါ။ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေရာက္ေရာက္ခ်င္း အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ဖုန္းဆက္ေခၚရတာ အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါပဲ"
အခန္းထဲ သုိ႔ မက္ဇင္မ္ ျပန္လာသည္။ "ဂ်ဴလယန္း ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာေနၿပီ"
မက္ဇင္မ္ က ထိုမွ်ေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကို ဖြင့္ကာ ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာခုိင္းၿပီး အျပင္ေလကို ႐ွဴ႐ွဳိက္ေနသည္။
"မက္ဇင္မ္… မက္ဇင္မ္…"
ဖရင့္က ခပ္တိုးတိုးေခၚသည္။
မက္ဇင္မ္က ျပန္မထူး။ ေဖဗယ္ က ေနာက္ထပ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိၿပီး တဟားဟားရယ္ေန သည္။
"ဟား… ဟား… ဟား… မင္းကိုယ္တုိင္က ႀကဳိးစင္တက္ခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ငါကလဲ တင္ေပးရေတာ့ မွာ ေပါ့ကြာ…" ေဖဗယ္ က သတင္းစာတစ္ေစာင္ လွမ္းယူကာ ဆိုဖာေပၚသုိ႔ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး သတင္းစာကို လွန္ေလွာ ေနသည္။ ဖရင့္က မက္ဇင္မ္ႏွင့္ ကၽြန္မကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မအနားသုိ႔ လာရပ္သည္။
"တစ္ခုခု လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးလား… အျပင္ထြက္ေစာင့္ၿပီး ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ဒီကိုမလာေအာင္ တားေပး ပါ။ တစ္ခုခု မွားသြားတယ္လို႔ ေျပာပါ" ဟု ကၽြန္မက ဖရင့္ကို ေလသံျဖင့္ ေျပာသ္ည။
မက္ဇင္မ္ က ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ "ဖရင့္… အခန္းထဲက လံုးဝ မထြက္ နဲ႔။ ဒီကိစၥကို ငါ တစ္ေယာက္တည္း ေျဖရွင္းမယ္။
ဆယ္မိနစ္တိတိၾကာရင္ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ေရာက္လာလိမ့္မယ္"
ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး တိတ္ေနၾကသည္။ ေဖဗယ္က သတင္းစာဖတ္ေနသည္။ မိုးေရစက္က်ေနသံမွတစ္ပါး တိတ္ေန သည္။ ကၽြန္မ၏ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ အင္အားေတြ ကုန္ခန္းေနသည္။ အကူအညီကင္းမဲ့ လာသည္။ ကၽြန္မ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဖရင့္ခေရာ္ေလလည္း ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ
ဝတၳဳ စာအုပ္ ထဲမွာဆိုလွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ ျပဇာတ္ထဲမွာဆိုရင္ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ယူၿပီး ေဖဗယ္ ကို ကၽြန္မ တုိ႔ ပစ္သတ္မည္။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ဗီ႐ိုထဲမွာ ဝွက္ထားလုိက္မည္။ ယခုေတာ့ ေျခာက္လံုျပဴး လည္း မရွိ။ ဗီ႐ိုလည္း မရွိ။ ကၽြန္မတုိ႔သည္လည္း ဝတၳဳထဲက လူမ်ားမဟုတ္။ ျပဇာတ္က ေနၾကေသာ ဇာတ္ေကာင္ မ်ားလည္းမဟုတ္။ ေဖဗယ္ ေတာင္းသည့္ေငြေပးလုိက္ဖုိ႔ မက္ဇင္မ္၏ေျခသ လံုးဖက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မ မေတာင္းပန္ႏုိင္ေတာ့ ၿပီ။ သည္အတုိင္း ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
မုိးအလြန္ သဲ ေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲသုိ႔ ကားဝင္လာသံကို မၾကားလုိက္ရပါ။ ဖရစ္က ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ကို အခန္းထဲ သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးေတာ့မွပင္ သူ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ မက္ဇင္မ္ က ျပတင္း မွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ "မဂၤလာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထပ္ေတြ႕ၾကရျပန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ… ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ လာတာပါပဲလား"
"ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားက အေရးႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားက အဆင္သင့္ရွိေနတာ ကံေကာင္းသြားတာေပါ့။ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး…"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က ေဖဗယ္ကို ဇေဝဇဝါ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဆီလာၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။
"မိုးရြာလုိက္တာ ဟန္က်သြားတယ္။ မိုးျပတ္ ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခင္ဗ်ားလဲ ေနလို႔ေကာင္းသြားပါၿပီေနာ္"
ကၽြန္မ က တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္ေျပာမိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေျပာမိသည္ကို မသိေတာ့ပါ။ ကာနယ္ ဂ်ဴလယန္း က ကၽြန္မတုိ႔ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္ေနသည္။
"အေၾကာင္းမဲ့ ေခၚတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ သူက ဂ်က္ေဖဗယ္ ပါ။ ကၽြန္ ေတာ့္ အလ်င္မိန္းမ ရဲ႕အစ္ကိုဝမ္းကြဲပဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕ဖူးခ်င္လဲ ေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မယ္"
"အင္း… ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ… ဟိုတုန္းက ဒီမွာေတြ႕ဖူးၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေျပာသည္။
"ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိင္း… ေဖဗယ္… မင္း လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပေတာ့" မက္ဇင္မ္က လွမ္းေျပာသည္။
ေဖဗယ္ က ထုိင္ရာမွထၿပီး သတင္းစာကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္တင္လုိက္သည္။ ဆယ္မိနစ္အတြင္း သူ႔ကိုယ္ သူ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ အေတာ္ထိန္းသြားႏုိင္ပံုရသည္။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္္ သူ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ ႏွာေပၚ တြင္လည္း အၿပဳံးမရွိေတာ့။ သည္လိုျဖစ္သြားရသည္ကို သူ ႏွစ္ၿမဳိ႕ပံုမေပၚ။
"ဒီမွာ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း… ဒီကိစၥ ကို သြယ္ဝိုက္ေျပာေနစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႔ ႐ံုးေတာ္က ခ်လုိက္တဲ့ စီရင္ခ်က္ ကို မေက်နပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာပါ" "အိုး… ဒီကိစၥက မစၥတာဒီဝင္းတားေျပာရမယ့္စကားပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာရမယ့္ စကားမွ မဟုတ္ဘဲ" "ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာပုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဘက္က ာ ရဲ႕ဝမ္းကြဲအစ္ကို ေတာ္စပ္႐ံုမက ရဘက္ကာ အသက္ရွင္ေနရင္ သူရဲ႕လင္ေယာက္်ားေတာ္စပ္မယ့္ လူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပါ ေျပာပုိင္ ခြင့္ ရွိပါတယ္" ထုိစကားေၾကာင့္ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း ေနာက္တြန္႔သြားသည္။
"အို… ဘယ္လို စကားေျပာလုိက္တာလဲ…။ ဒီစကားအမွန္ပဲလား ဒီဝင္းတား"
"ကၽြန္ေတာ္ လဲ ဒီစကား ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္နဲ႔ ၾကားဖူးတာပါပဲ"
မက္ဇင္မ္က ပခံုးကိုတြန္႔ၿပီးေျပာသည္။
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းက မသၤကာ သလို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
"ဒီမွာ ေဖဗယ္… ခင္ဗ်ားရဲ႕အခက္အခဲက ဘာလဲ။ တိတိက်က် ေျပာပါ"
ေဖဗယ္ က ကာနယ္ဂ်ဴလယန္းကို ခဏၾကာေအာင္ စုိက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ စိတ္ထဲမွာ အႀကံယူေနပံု ရသည္။ ေစာေစာက တည္ၿငိမ္ေနၿပီဟု ထင္ရေသာ္လည္း ယခုမူ တည္ၿငိမ္ေနပံုမေပၚေတာ့။ သူ႔အိတ္ ထဲမွ ရဘက္ကာ၏စာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏႈိက္ယူသည္။
"႐ံုးေတာ္က စီရင္ခ်က္ခ်လုိက္သလို ရဘက္ကာဟာ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသဖုိ႔ ပင္လယ္ထဲကို ထြက္မ သြားခင္ ေဟာဒီစာကို ေနာက္ဆံုး ေရးသြားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဒီစာမ်ဳိးကို ေရးသြာတဲ့ မိန္းမတစ္ ေယာက္က သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသႏိုင္တဲ့စိတ္မ်ဳိး ေပၚႏုိင္ပါ့မလား"
ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း က မ်က္မွန္ထုတ္ၿပီး စာဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဖဗယ္ကို ျပန္ေပးသည္။
"အေပၚယံၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီစာေရးတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသမယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာဟာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆိုတာ က်ဳပ္ မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားေရာ သိသလား… ဒီဝင္းတားေရာ သိသလား…" မက္ဇင္မ္ က ဘာမွ်မေျပာ။ ေဖဗယ္က စာရြက္ကို လိပ္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ႏွမ ဟာ ဒီစာေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတိအက် ခ်ိန္းလုိက္တာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား… ကၽြန္ ေတာ့္ကို ေျပာစရာရွိေနတဲ့အတြက္ မန္ဒါေလကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ခဲ့ပါလို႔ ထင္ထင္ရွားရွား ေရးထား တာပဲ။ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခ်ိန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ ကမ္းေျခက တုိက္ပုကေလးမွာ တစ္ညလံုး ေစာင့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သေဘၤာနဲ႔ရြက္လြင့္ထြက္သြားတာလဲ ဘာမွ အံ့ၾသစရာ မရွိဘူး။ သူ လုပ္ေနက်ပဲ။ လန္ဒန္က ေန႔ခ်င္းျပန္လာရေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ရြက္တုိက္ခ်င္မွာေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ သေဘၤာကိုႏွစ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသလုိက္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မ လား။ ရဘက္ကာ ဟာ အ႐ူး မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ ကာနယ္ဂ်ဴလယန္း… ရဘက္ကာဟာ အ႐ူးမဟုတ္ဘူး ဗ်… ခင္ဗ်ား နားလည္သလား…"
ေနာက္ဆံုး စကားမ်ားကို ေဖဗယ္က ေအာ္ေျပာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲနီေနသည္။
"ဒီမွာ ကုိယ့္လူ… က်ဳပ္အေပၚမွာ ခင္ဗ်ား စိတ္တိုစရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဒီအမႈကို စစ္ ေဆးတဲ့ မႈခင္းေရွ႕ေနမဟုတ္ဘူး။ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ ဂ်ဴရီအဖြဲ႕ဝင္ လူႀကီးလဲမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဒီခ႐ိုင္ ရဲ႕တရားသူႀကီးပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီဝင္းတားကို က်ဳပ္ ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား ႏွမ သူ႔ကုိယ္ သူ သတ္ေသတယ္ဆိုတာကို ခင္ဗ်ား မယံုႏိုင္ဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ တစ္ဖက္မွာလဲ သေဘၤာတည္ေဆာက္ သူရဲ႕အစစ္္ခံခ်က္ေတြကို က်ဳပ္တုိ႔ၾကား သလို ခင္ဗ်ားလဲ ၾကားၿပီးၿပီ။ ဝမ္းဗုိက္မွာ အေပါက္ရွိေနတာ ရယ္… ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ ဖြင့္ထားတယ္ ဆိုတာရယ္… ေကာင္းၿပီး။ လုိရင္းေျပာမယ္။ ရဘက္ကာ ဘာျဖစ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ေျပာခ်င္တာလဲ"
ေဖဗယ္ က မက္ဇင္မ္ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း လွည့္ၾကည့္သည္။ လက္ထဲက စာကို လိပ္ၿမဲလိပ္ေနသည္။
"ရဘက္ကာ ဟာ ေရထုတ္ပုိက္ေခါင္းေတြ လဲ မဖြင့္ဘူး။ သေဘၤာဝမ္းဗုိက္ကိုလဲ အေပါက္ေဖာက္မပစ္ ဘူး။ သူ႔ကုိယ္သူ လဲ ဘယ္ေတာ့မွ သတ္မေသဘူး။ ရဘက္ကာ ဟာ အသတ္ခံလုိက္ရတာ။ သတ္တဲ့လူ ကိုေရာ သိခ်င္သလား… ေဟာဟို ျပတင္းေပါက္နားမွာ ခပ္တည္တည္ ၿပဳံးၿပီး ရပ္ေနတဲ့ လူဟာ လူသတ္သမားေပါ့ဗ်ာ… မစၥတာ မက္ဇီမီလ်ံ ဒီဝင္းတား ဆုိတာ လူသတ္သမားေပါ့။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ႀကဳိးစင္တင္ ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမယ့္လူလဲဆိုတာ… ဟား… ဟား… ဟား…"
ေဖဗယ္ က အရက္မူးလြန္းေနသူတစ္ေယာက္လို အေတာမသတ္ ရယ္ေတာ့သည္။ စိတ္မမွန္သူတစ္ ေယာက္လို ရယ္ေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment