"သဘာဝတရားအတုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ သူက မင္းကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္မွာေပါ့ေလ… သူဟာ အင္မတန္ စြဲမက္ စရာေကာင္းတဲ့ လူျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ငါ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့… အင္း…ဟို… ဝမ္းေတာ့ နည္း ပါရဲ႕ကြယ္… ငါထင္တာကေတာ့ မင္းဟာ ဧရာမအမွားႀကီးတစ္ခုကို လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီအတြက္ မင္း အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲရလိမ့္မယ္"
ေပါင္ဒါဗူး ကို သူ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို သမင္လည္ျပန္ ျပန္ၾကည့္ေန ပါသည္။ ေနာက္ ဆံုး မွာေတာ့ သူ ႐ိုး႐ုိးသားသား ေစတနာႏွင့္ ေျပာဆိုဟန္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထို႐ိုးသားပံုမ်ဳိးကို ကၽြန္မ အလို မရွိပါ။ ကၽြန္မ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေနလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏မ်က္ႏွာ အမူအရာ ကေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက အလွျပင္ စားပြဲရွိရာ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ မွန္ထဲမွာၾကည့္ၿပီး မႈိပြင့္ငယ္ သဏၭာန္ သူ႔ဦးထုပ္ကို ျပင္ေဆာင္းေနသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္......
သည္အဘြားႀကီး သြားေတာ့မည္ဆိုသည့္အတြက္ ကၽြန္မ ဝမ္းသာေနမိသည္။ သူႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရေတာ့ မွာမဟုတ္သည့္ အတြက္ လည္း ဝမ္းသာမိပါသည္။ သူႏွင့္အတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရသည့္ လေတြ၊ ကၽြန္မကို သူ အလုပ္ခန္႔ ထားခဲ့ တာေတြ၊ သူေပးသည့္ ပုိက္ဆံမ်ားကို ယူခဲ့မိတာေတြ၊ သူ သြားေလရာရာေနာက္ သုိ႔ အရိပ္ပမာ တေကာက္ေကာက္လုိက္ခဲ့ရတာေတြ… အို… ဒါေတြ အားလံုးကို ကၽြန္မ စိတ္အနာႀကီး နာမိ ပါသည္။ အာဃာတစိတ္ေတြ အပြားႀကီး ပြားမိပါသည္။
ကၽြန္မ တြင္ ဘာအေတြ႕အႀကံဳမွ်မရွိသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ႐ူး႐ူးမုိက္မိုက္ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါ သည္။ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသည္။ အသက္ငယ္သည္။ ဒါေတြအားလံုးကို ကၽြန္မ သိပါသည္။ သူ ေျပာျပ စရာ မလိုပါ။ ယခုေတာ့ သူ ေျပာပံုဆိုပံုေတြက သိသာထင္ရွားလွသည္။ ကၽြန္မ လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရမည့္အတြက္ သူက မနာလိုတိုရွည္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ၾကားက ဝမ္းနည္း ပက္လက္ျဖစ္ေနပံု ရ သည္။
ေကာင္းပါၿပီ။ ကၽြန္မအေနျဖင့္ ဘာမွ် ဂ႐ုစုိက္ေနစရာမလိုပါ။ သူ႔ကို ကၽြန္မ ေမ့ပစ္ရမည္။ သူေျပာတာ မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ေမ့ပစ္ရမည္။ ဟိုကဗ်ာစာအုပ္ထဲက စာရြက္ကိုဆြဲၿဖဲၿပီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ဆုတ္ကာ မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္အသစ္ေတြ ေမြးဖြား လာသည္။
ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အတိတ္အေၾကာင္းေတြ လံုးဝေပၚေပါက္ရေတာ့မည္မဟုတ္ ပါ။ ကၽြန္မ တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သည္ ဘဝသစ္တစ္ခုကို စတင္ထူေထာင္ၾကရပါေတာ့မည္။ အမႈိက္ျခင္းထဲ မွာ ျပာမႈန္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို အတိတ္သည္လည္း လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။
ကၽြန္မသည္ မစၥတာဒီဝင္းတား၏ဇနီး မစၥက္ဒီဝင္းတား ျဖစ္ရပါေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ မန္ဒါေလစံအိမ္ ႀကီးမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္ ရပါေတာ့မည္။
မၾကာျမင့္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ထြက္ခြာေတာ့မည္။ ကၽြန္မမပါဘဲ သူတစ္ေယာက္ တည္း မီးရထားတြဲ ထဲမွာ ထုိင္လုိက္သြားရေတာ့မည္။ သည္အခါတြင္ မစၥတာဒီဝင္းတားႏွင့္ ကၽြန္မ ကတာ့ သည္ ဟိုတယ္ စားေသာက္ခန္းအတြင္းရွိ ထုိင္ေနက်စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး ေန႔လယ္စာကို အတူ စား ေသာက္ေနၾကေတာ့ မည္။ ေရွ႕ေရးအစီအစဥ္ေတြကို တိုင္ပင္ခ်မွတ္ေနပါေတာ့မည္။
ဧရာမ စြန္႔စားခန္းႀကီး ၏ႏႈတ္ခမ္းသားေပၚသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ သည္အဘြားႀကီး ထြက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္တည္း ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္းႏွင့္ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ မိ ေၾကာင္း မ်ား ကို ေျပာျပေပလိမ့္မည္။
ယခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ထိုစကားေျပာဖုိ႔ သူ႔မွာအခ်ိန္မရွိေသးပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သည္လိုစကားမ်ဳိးဆို သည္ကလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာေကာင္းမည္မဟုတ္ပါ။ ေျပာသင့္ ေျပာထုိက္ေသာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ ျမတ္သည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းရပါဦးမည္။ အခ်ိန္မရေသးပါ။
ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါတြင္ မွန္ထဲမွာ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး၏အရိပ္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရပါသည္။ အဘြားႀကီး က မွန္ထဲမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္႐ႈအကဲခတ္ေနပါသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာလည္း မခ်ဳိ မခ်ဥ္ၿပံဳး ကေလးတစ္ခု ရွိေနပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရႊန္းရႊန္းေဝစကားေတြကို သူ ဆိုလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္လုိက္ ပါသည္။ အားေပးစကားကို ေျပာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္ပါသည္။ အရာရာတုိ႔ ေခ်ာေမြ႕သြား မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ မပူပါႏွင့္ဆိုေသာ စကားမ်ဳိးကို ေျပာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္မိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ လည္း သူ ၿပံဳးၿမဲသာၿပံဳးေနပါသည္။ ကၽြန္မထင္ထားသည့္ စကားမ်ဳိးကို တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် သူ မေျပာပါ။ တြန္႔လိမ္ေန သည့္ ဆံပင္မ်ားကိုသာ ဦးထုပ္ေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းေနသည္။
"ဘာျဖစ္ လုိ႔ မင္းကုိ သူ လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ မင္း သိမွာပါ။ သိတယ္ မဟုတ္လားဟင္… မင္းကို သူက ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ မင္း စိတ္ႀကီးဝင္မသြားမိဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ရွင္မ မရွိတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲ မွာ သူ ေနေနရတဲ့အတြက္ သူ႔ခမ်ာ ႐ူးမတတ္ခံစားေနရပါတယ္။ မင္း ဒီအခန္းထဲ ဝင္ မလာခင္ သူက ငါ့ကို ဖြင့္ေျပာသြားၿပီးၿပီေလ… ဒီ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးထဲမွာ အေဖာ္မရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ သူတစ္ေယာက္တည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့…"
အခန္း (၇)
ေမလဆန္းတြင္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ျပန္လာၾကပါသည္။ သည္လိုရာသီတြင္ မန္ဒါေလ စံအိမ္ဝင္းႀကီး အတြင္းမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ စတင္ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခါင္းေလာင္းျပာ ပန္းေတြ လည္း အစြမ္းကုန္ ပြင့္ေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မက္ဇင္မ္က ကၽြန္မကို ေျပာျပပါသည္။ ေႏြ၏သ႐ုပ္ မပီျပင္ေသးမီ ယခုလိုအခ်ိန္သည္ အသာယာဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာင္ၾကားထဲတြင္လည္း အေဇလီယာ ပန္းရနံ႔ မ်ား ႀကဳိင္ႀကဳိင္သင္းကာ ေသြးေရာင္လို ခ်င္းခ်င္းနီေအာင္ ပြင့္တက္သည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းတုိ႔ လည္း အစြမ္းကုန္ ပြင့္ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား သူက ေျပာျပပါသည္။
လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မတို႔ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါသည္။ လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးကို ကၽြန္မ တို႔ ေက်ာခုိင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည့္ မနက္က လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးမွာ မိုးႀကီးသည္းသည္းထန္ထန္ရြာ သည့္အေၾကာင္း ကိုလည္း ကၽြန္မ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္အမီ ညေန ငါးနာ ရီေလာက္ တြင္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ေရာက္သြားမည္ဟု ဆုိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္ က ကၽြန္မ၏ပံုပန္းသဏၭာန္ကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာက္ေနမိပါေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကုိယ္ေပၚ မွာ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြက ပံုမက်ပန္းမက်။ ဂါဝန္ကလည္း အေရာင္ျပယ္ လြင့္စျပဳေနၿပီ။ ေမြးပြမာဖလာ ကို လည္မွာပတ္ထားသည္။
ကိုယ္ေပၚက မိုးကာအက်ႌကလည္း ပံုပန္း ပ်က္လြန္းလွ၏။ ကၽြန္မကုိယ္လံုးထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးကာ ေအာက္မွာလည္း ေျခဖေနာင့္တုိက္သည္ အထိ ရွည္က်ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးရာသီမွာ ကၽြန္မ အတြက္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳပင္ ရွိေသးေတာ့သည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးထင္မိပါသည္။ လက္ထဲမွာ အညံ့စား လက္အိတ္ တစ္စံု ကို ကုိင္လ်က္။ ႀကီးမားေသာ သားေရ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးကိုလည္း ေပြ႕ပုိက္လ်က္။
"အဲဒါ လန္ဒန္မိုးပဲ" ဟု ကၽြန္မတုိ႔ ခရီးစတင္စတြင္ မက္ဇင္မ္က ေျပာပါသည္။ "ခဏေတာ့ေစာင့္… မန္ဒါ ေလေရာက္တဲ့ အခါမွာ က်ဲက်ဲေတာက္ပူတဲ့ေနေရာင္က မင္းကို ေစာင့္ႀကဳိေနလိမ့္မယ္" သူ ေျပာသည္ မွာ မွန္ပါသည္။ အီဇက္တာၿမဳိ႕သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္ သြားၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ေနာက္ပိုင္းမွာ အလိပ္လုိက္က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေခါင္းေပၚက မိုးေကာင္းကင္ႀကီး က ျပာလဲ့လ်က္။ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕မွာ လမ္းမႀကီးက ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္။
ေနေရာင္ကိုျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။ မိုးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္မမွာ အယူသည္းမႈ ကေလးရွိပါသည္။ မိုးရြာျခင္းသည္ အတိတ္နိမိတ္မေကာင္းဟု စိတ္ထဲမွာ စြဲထားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲပုပ္ေရာင္ ထေနသည့္ လန္ဒန္ၿမဳိ႕၏မိုးေကာင္းကင္သည္ ကၽြန္မကို အာေစးထည့္ထားသလို အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေစ ပါသည္။
"ေနသာ ထုိင္သာ ရွိတယ္မဟုတ္လား" ဟု မက္ဇင္မ္က ကၽြန္မကို ေမးပါသည္။ ကၽြန္မက ျပန္ၿပံဳးျပ လုိက္ ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနလုိက္မိပါသည္။ သူ ကေတာ့ သူ႔အိမ္သူ႔ရာ သို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အစစ အရာရာ အင္မတန္ လြယ္ကူေခ်ာေမာ ေန ပါသည္။ ဘာအခက္အခဲမွမရွိႏိုင္ပါ။ အခန္းထဲသို႔ သူ ဝင္သြားမည္။ စာတုိက္မွပို႔ထားေသာ စာမ်ား ကို ေကာက္ယူမည္။ လက္ဖက္ရည္လာပို႔ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး မွာမည္။
ကၽြန္မ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ကိုမ်ား သူ ရိပ္စားမိေလသလားဟု ေတြးၾကည့္မိ ပါသည္။ "ေနသာ ထိုင္သာရွိမယ္မဟုတ္လား"ဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ခံစားေန ရ ေသာ အျဖစ္မွန္ ကို သိနားလည္ေသာေၾကာင့္ ေမးလုိက္ျခင္းမ်ားျဖစ္ေလသလား။
"ကိစၥမရွိ ပါဘူး။ မၾကာခင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ မင္း လက္ဖက္ရည္ ဆာေနၿပီထင္တယ္" ဟု သူက ဆက္ ေျပာသည္။ လမ္းေကြ႕တစ္ခုသို ႔ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ကားအရွိန္ ကို ေလွ်ာ့ခ် လုိက္ရေတာ့ မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မ ကုိင္ ထားသည့္ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲ႐ုတ္လုိက္ပါသည္။
ဘာစကားမွ်မေျပာဘဲ ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္လုိက္လာျခင္းသည္ ခရီးပန္းေသာေၾကာင့္ သာ ျဖစ္သည္။ သူ ထင္မွတ္မွားေနေၾကာင္း ကၽြန္မ သိပါသည္။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးကို မေရာက္လာမီ တုန္း က ေရာက္ရမည့္အခ်ိန္ကို အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ေတာင့္တမိခဲ့ပါသည္။ ယခု နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေရာက္ရ ေတာ့မည္ဆုိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ စိုးရြဲ႕ေနမိျပန္ပါသည္။ သည္အျဖစ္ကိုမူ သူ ရိပ္စားမိပံု မရပါ။
ယခုေတာ့ သည္အခ်ိန္ကေလးကို ဆြဲထားလုိက္ခ်င္ပါသည္။ လမ္းေဘးရွိ ဟိုတယ္ကေလးတစ္ခုခုမွာ ဝင္ေနကာ ကုိယ္ႏွင့္ဘာမွ်မပတ္သက္သည့္ အခန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီထုိင္ေသာက္ေနလုိက္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚ လာပါသည္။ ကုိယ္ အလြန္ခ်စ္သည့္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ လမ္းေပၚမွာပဲ ကိုးကုန္း ကိုး က်င္း ခရီးသြားေနသည့္ သတို႔သမီးကေလးျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ မက္ဇင္မ္ဒီဝင္တား၏ ဇနီးသည္အျဖစ္ ႏွင့္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါသလို လုိက္ရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္လုိပါ။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေက်းရြာကေလးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေက်းရြာ ကေလးမ်ား ရွိ တုိက္ပုကေလးမ်ားတြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ား ဖြင့္လ်က္။ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္လ်က္။ ကေလးခ်ီထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္က အိမ္ေပါက္ဝမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မ ကို ၿပံဳးျပပါသည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကမူ ေရပံုးတစ္ပံုးကိုဆြဲၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ ရွိ ေရတြင္းဆီ သို႔ ေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။
သူတုိ႔လို ေနလုိက္ရလွ်င္ ေကာင္းေပစြဟု ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ တစ္အိမ္ တည္း အတူမေနရ လွ်င္လည္း အိမ္နီးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ညဦးပိုင္းမ်ားတြင္ မက္ဇင္မ္သည္ ၿခံဝတံခါးတိုင္ ကို မွီရင္း ေဆးတံမွိန္းလ်က္။ သူ စုိက္ပ်ဳိးထားသည့္ ပန္းခ်ဥ္ေပါင္ပင္ႀကီးမ်ား ထိုး ထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္ထြန္းေန သည္ကိုၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားလ်က္။
သညအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္မကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ခ်က္ဟယ္ ျပဳတ္ဟယ္ ေဆးဟယ္ ေၾကာဟယ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန လိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ညႀကီးစာအတြက္ စားပြဲေပးမွာ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းေနလိမ့္မည္။ ပန္း ကန္ခြက္ေယာက္ မ်ားက သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လ်က္။ မွန္တင္ခံုေပၚရွိ စားပြဲတင္နာရီစက္သံက က်ယ္ ေလာင္စြာျမည္လ်က္။
ညႀကီးစာ စားၿပီးၾကေသာအခါ မက္ဇင္မ္က သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ေနလိမ့္မည္။ ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ ေတာစီး ဖိနပ္ေတြ ရွိမည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်ဳပ္လုပ္ ဖာေထးရမည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို အံဆြဲထဲမွ ဆြဲထုတ္ေန မိ ေပလိမ့္မည္။
အလြန္တရာ ၿငိမ္းေအးသာယာသည့္ ဘဝျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ယင္းသို႔ေသာဘဝမ်ဳိးတြင္ ေနရ ထုိင္ရသည္ မွာ အလြန္တရာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိပါမည္။ ဘာမွ်ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးလုပ္ေနစရာမလို။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ျပေနစရာမလို။
"ႏွစ္မုိင္ေလာက္ ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေဟာဟို ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ တန္းေနတာ ျမင္ တယ္ မဟုတ္လား… ေတာင္ၾကားဘက္ကို နိမ့္ေလွ်ာဆင္းသြားတယ္ေလ… အဲဒီရဲ႕ဟုိဘက္မွာက ပင္ လယ္။ အဲဒါ မန္ဒါေလ ပဲ။ ဒီအထဲမွာရွိတယ္။ ညဳိ႕ေမွာင္ေနတာက မန္ဒါေလပုိင္တဲ့ေတာ"
ႀကဳိးစား ၿပီး ၿပံဳးျပလုိက္ ရပါသည္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာလုိက္မိပါ။ ထိတ္လန္႔စိတ္ က စစ္ကနဲ ထိုးႏွက္ လုိက္ပါသည္။
ဖ်ားခ်င္သလို နာခ်င္သလို ျဖစ္လာပါသည္။ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းပင္ မရွိေတာ့ပါ။
စိတ္အား ထက္သန္မႈမ်ားအားလံုး ျပယ္လြင့္သြားၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားအားလံုး ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။ ကၽြန္မ သည္ ပထမဦး ဆံုး ေက်ာင္းလုိက္အပ္ခံရသည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားပါသည္။ သည္လို မွ် မဟုတ္လွ်င္လည္း ဘာေလ့က်င့္မႈမွ မရွိေသးေသာ အိမ္ေဖာ္အမ်ဳိးသမီးကေလးတစ္ဦး တစ္ ရပ္တစ္ေက်း မွာ အလုပ္လုပ္ ရန္ မိမိေနအိမ္ကို စြန္႔ခြာသြားရသလိုလည္း ရွိပါသည္။
သူႏွင့္ ကၽြန္မ လက္ထပ္ၿပီး ရက္သတၱခုနစ္ပတ္အတြင္းတြင္ အထုိက္အေလ်ာက္ အနည္ထုိင္ခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ ယခုေတာ့ အားလံုးသြားပါၿပီ။
ေလတုိင္ရာတြင္ တလူလူလြင့္ေနေသာ အဝတ္စတစ္ခုလိုျဖစ္ သြားပါသည္။ အထုိက္အေလ်ာက္ တက္ကၽြမ္းနားလည္ထားခဲ့သည့္ အတတ္ပညာကေလးမ်ားသည္ ပင္လွ်င္ ေမ့ေလ်ာ့လြင့္ပါးကုန္ၿပီထင္၏။ ကုိယ္ဟာ ကုိယ္ ဘယ္မွန္း ညာမွန္းမသိေတာ့။ ထုိင္ရမွာလား၊ ထရမွာလား မေသခ်ာေတ့။ ညစာစားလွ်င္ ဘယ္ဇြန္းႏွင့္ ဘယ္ခက္ရင္းကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္အသံုးခ်ရ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိပင္ မေရရာေတာ့။
"အဲဒီမိုးကာ အက်ႌႀကီး ခၽြတ္လုိက္မွထင္တယ္"ဟု သူက ကၽြန္မကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေျပာပါသည္။ "ဒီမွာက မိုး သိပ္ရြာတာ မဟုတ္ဘူး။ လည္စည္းကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားေအာင္ ျပင္လုိက္ပါဦး။ ျဖစ္မွျဖစ္ ရေလ မိန္းမ ရယ္… မင္းကို ဒီအတုိင္း ေခၚလာမိေနတယ္။ လန္ဒန္မွာတုန္းက အဝတ္အစားေတြ အမ်ား ႀကီးဝယ္ခဲ့ ဖုိ႔ေကာင္းတာ"
"အစ္ကို ရယ္… အစ္ကို႔စိတ္ထဲမွာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္သမွ် ကာလပတ္လံုး ကၽြန္မအဖုိ႔ ဘာမွအေရး မႀကီးပါဘူး"
"မိန္းမတုိင္း ဟာ အဝတ္အစားကလြဲၿပီး အျခားဘာကိုမွ သိပ္အေလးထားၾကတာ မဟုတ္ဘူး"ဟု သူက ဘာမွ မျဖစ္သလို ေျပာပါသည္။ ေထာင့္ခ်ဳိးကေလးတစ္ခုကို ေက်ာ္ၿပီး လမ္းဆံုးတစ္ခုသုိ႔ေရာက္လာပါ သည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာလည္း အုတ္တံတုိင္းႀကီးတစ္ခုကို စတင္ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။
"ကိုယ္တုိ ႔ေရာက္ၿပီ"ဟု သူက ေျပာသည္။ စိတ္ထက္သန္မႈတစ္မ်ဳိးလည္း သူ႔အသံထဲ မွာ ေရာစြက္ ပါဝင္ ေနသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားထုိင္ခံုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ ထားလုိက္ မိပါ၏။
လမ္းက ေကြ႕ေကာက္ေနသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေရွ႕ဘယ္ဘက္တြင္မူ သံတံခါးႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို အေစာင့္ အိမ္ေဘးမွာ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ၿခံအဝင္ သံတံခါးႀကီးမ်ားကို အသင့္ဖြင့္လ်က္။ ၿခံတြင္း သုိ႔ ေမာ္ ေတာ္ကားလမ္းကို ဆက္ေဖာက္ထားသည္။ ထိုလမ္းအတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္းဝင္ လာခဲ့ၾက ပါ သည္။ ၿခံ တံခါး ကို ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္းဝင္လုိက္ေတာ့ အေစာင့္ အိမ္ျပတင္းေပါက္ မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလး တစ္ေယာက္ က ေနာက္ဘက္မွ ေျပး ထြက္လာကာ သိခ်င္ေဇာ ႀကီးမား စြာျဖင့္ ေငးစုိက္ ၾကည့္ေန သည္။
ကၽြန္မသည္ ထုိင္ခံုေပၚမွာ အသာကေလး ပုေနလုိက္မိပါသည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာ သည္။ ျပတင္း ေပါက္မွေန၍ မ်က္ႏွာေတြက ဘာေၾကာင့္ ဝုိင္းအံုၾကည့္ေနၾကသနည္း ဆိုသည္ ကိုလည္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။ ကေလးငယ္ကေလး ေျပးထြက္လာၿပီး ဘာေၾကာင့္ ေငးၾကည့္ေန သနည္းဆိုသည္ကို လည္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္မ၏႐ုပ္ရည္႐ူပကာယ မည္သို႔ရွိမည္ကို သူတုိ႔ သိခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါတြင္ ထိုစဥ္က ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာသူတုိ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ တျခား အိမ္ေဖာ္ေတြ ကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ စုေဝးၿပီး ကၽြန္မအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနၾကေပလိမ့္ မည္။ ေျပာရင္း လည္း တေသာေသာ ရယ္ေမာေကာင္း ရယ္ေမာေနၾကေပလိမ့္မည္။
"သူ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကေလးကိုပဲ လွစ္ကနဲ လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္ေအ…"ဟုလည္း သူတုိ႔ ေျပာဆိုေနၾကလိမ့္မည္။ "သူ မ်က္ႏွာမေဖာ္ဘူးဟဲ့… အို… အေရးမႀကီးပါဘူး။ နက္ျဖန္က်ရင္ အက်ဳိး အေၾကာင္း သိရေတာ့မွာေပါ့။ စံအိမ္ႀကီးက သတင္းေတြ တစ္လံုးမက်န္ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္"
ၿခံဝင္းႀကီးအတြင္း သုိ႔ သည္လို ဝင္လာခုိက္မွာပင္ ကၽြန္မ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ၏ ေယာက္်ားက ခန္႔မွန္းမိသြားပံုရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မလက္ကို သူ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး နမ္းပါ သည္။ သူ စကားေျပာေတာ့လည္း ရယ္သံကေလး စြတ္ေနသည္။
"မင္း ကို သူတုိ႔ သိခ်င္ျမင္ခ်င္ေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွမေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ကြယ္။ မင္း႐ုပ္က ဘယ္လို မ်ားေနမလဲဆိုတာ သူတုိ႔အားလံုး သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ မင္းအေၾကာင္းကုိပဲ သူတုိ႔ေျပာေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ ေနတတ္သလိုေန ပါ။ သူတို႔အားလံုးက မင္းကို ခ်စ္လာၾကမွာပဲ။ အိမ္ကိစၥလဲ ဘာမွပူစရာမလိုဘူး။ မစၥက္ဒင္ဗာက အကုန္ စီမံခန္႔ခြဲေပးလိမ့္မယ္။ သူနဲ႔ အားလံုးလႊဲထားလုိက္႐ံုပဲ။ စစခ်င္းေတာ့ ေပါင္းရသင္းရ ခက္လိမ့္မယ္။ ဒီ မိန္းမႀကီးရဲ႕ စ႐ုိက္က ဂြေတာ့ ခပ္က်က်ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ပူစရာမလိုပါဘူး။ ေဟာဟို ပန္းခ်ဳံေတြကိုၾကည့္ လုိက္စမ္း… ေျခာက္လပန္းေတြေလ။ သူတုိ႔ပြင့္ၿပီဆုိရင္ ေဟာဒီေနရာေတြမွာ အျပာေရာင္တံတုိင္းႀကီး ကာ ထားသလိုပဲ"
ကၽြန္မ စကားျပန္မေျပာမိပါ။ ငယ္စဥ္တုန္းက ေတာရြာတစ္ရြာရွိ ဆုိုင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွ မန္ဒါေလပံုပါ သည့္ ပို႔စကတ္ကေလး တစ္ခု ဝယ္ခဲ့မိသည့္အျဖစ္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္မ သည္ ပို႔စကတ္ ကေလးကိုကုိင္ၿပီး ဆုိင္ျပင္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ပုိ႔စကတ္ကေလး ဝယ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေန ပါသည္။
"ငါ့ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ ထဲမွာ ထည့္ထားရမယ္။ မန္ဒါေလတဲ့… နာမည္ေလးကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္း လုိက္တာ"ဟုလည္း စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ေနမိပါသည္။
ယခုေတာ့ သည္မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးက ကၽြန္မႏွင့္ပတ္သက္လာၿပီ။ ကၽြန္မပိုင္ေသာ စံအိမ္ႀကီးျဖစ္လာ ၿပီ။ သည္စံအိမ္ႀကီး မွာေနရင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားဆီသို႔ စာမ်ားေရးရေပလိမ့္မည္။ "ဒီတစ္ေႏြ လံုး ကၽြန္မ တုိ႔ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးမွာပဲ ရွိေနမယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဆီ အလည္လာပါဦးလားရွင္…"ဆိုတာမ်ဳိး။
ယခု ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းကေလးအတုိင္းလည္း ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါလိမ့္ဦးမည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကၽြန္မအဖုိ႔ စိမ္းေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ေန႔တြင္ အားလံုးယဥ္ပါး သြားပါလိမ့္မည္။ ဘယ္ေနရာမွာ အေကာက္၊ ဘယ္ေနရာမွ အေကြ႕၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား အလုပ္ လုပ္ေနၾက သည္စသည္ျဖင့္ အပ္က်တာအစ ကၽြန္မ သိရပါမည္။ စံအိမ္ႀကီးႏွင့္ စံအိမ္ႀကီးဝင္း အတြင္းမွာ ရွိေနေသာ အလုပ္သမားအားလံုးႏွင့္လည္း ကၽြမ္းဝင္ၿပီးသားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔အေနျဖင့္ စပ္စုေနစရာမလိုေတာ့။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲျဖင့္ ႀကဳိဆိုဖုိ႔သာရွိေတာ့သည္။
မက္ဇင္မ္ ကို ကၽြန္မ မနာလိုျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ဘာကိုမွ် အေလးအနက္မထား။ အရာရာတြင္ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွပါသည္။ သူ႔အဖုိ႔ကေတာ့ အားလံုး႐ိုးေနၿပီမဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ လည္း အၿပံဳးပန္း ကေလး ပြင့္ေနသည္။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ရာကို ျပန္လာရၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ သေဘာ။
ကၽြန္မလည္း သူ႔လိုျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ သူလိုပဲ သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ၿပံဳးေနလုိက္ခ်င္ပါသည္။ သည္စံအိမ္ႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သည့္အျဖစ္ကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ရယူလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အသက္ ကလည္း ယခုလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မဟုတ္။ ဆံပင္ေတြကလည္း ျဖဴေနရမည္။ လမ္းေလွ်ာက္ သည့္အခါအတြင္ လည္း ေႏွးေႏွးေကြးေကြးျဖစ္ရမည္။ သည္စံအိမ္ႀကီး မွာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာေအာင္ ေနထုိင္ ခဲ့သူလို ျဖစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဝင္းႀကီးအတြင္းသို႔ ကၽြန္မတုိ႔ေမာ္ေတာ္ကား ဝင္လာၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဘက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဝင္း တံခါးႀကီး ကို ပိတ္လုိက္သံၾကားရပါသည္။ ဖုန္တေသာေသာျဖစ္ေနသည့္ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးကို လည္း လွမ္းမျမင္ ရေတာ့။ ယခု ကၽြန္မတုိ႔ေရာက္ေနသည့္ ကားလမ္းကေလးမွာ ကၽြန္မ၏စိတ္ကူးထဲက မန္ဒါေလ စံအိမ္ႀကီး၏ လမ္းမ်ားႏွင့္မတူ။ ေျပာင္ေခ်ာေနသည့္ ေက်ာက္ခင္းလမ္းက်ယ္ႀကီးေတြမဟုတ္။
ကားလမ္းကေလးက ေႁမြတစ္ေကာင္လို တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနသည္။ လူသြားလမ္းကေလးတစ္ခု ထက္ အတန္ငယ္ မွ်သာ ပိုက်ယ္သည္။ စီတန္းစိုက္ထားေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္မ၏ေခါင္းေပၚ မွာ မိုးလ်က္။ တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္ ကိုင္းခ်င္းယွက္ကာ ေနေျပာက္မထိုးႏုိင္ေအာင္ အုပ္ဆုိင္းလ်က္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ၏ ေခါင္းမိုးလို ခပ္ခံုးခံုးျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ကို အုပ္မိုးေပးထားသည္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္သည့္ သစ္ရြက္ မ်ားကလည္း သိပ္သိပ္သည္းသည္း ပိတ္ဆုိ႔လ်က္ ရွိသည္။
အလြန္တရာလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါသည္။ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္မတုိ႔ကား ေမာင္း လာခဲ့ၾကတုန္းက အေနာက္ေလက တဟူးဟူးုတိက္ကာ ကၽြန္မ၏မ်က္ႏွာကို တိုးေနသည္။ ဟိုအေဝး က ျမက္ခင္းျပင္မ်ား မွာလည္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ သုိ႔သို႔မဟုတ္။ ေလကလည္း ၿငိမ္လွ သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္မတုိ႔၏ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံသည္ပင္လွ်င္ ပို၍တုိးတိတ္ သြားေခ် ေတာ့ သည္။
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းကေလးက ေတာင္ၾကားဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ေခါင္းေပၚမွာ အေခါက္ျဖဴပင္ႀကီးေတြ အုပ္မိုးထားျပန္သည္။ သစ္ပင္ေတြက ပို၍ ထူထပ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ တုိ ႔ႏွင့္လည္း အလြန္နီးကပ္လာသည္။ လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လွ်င္ပင္ ရေတာ့မေလာက္ နီးကပ္လာသည္။ သစ္ပင္ေတြ က မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးအမည္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။
ကားဆက္ေမာင္း လာရင္း တံတားကေလးတစ္ခုသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္တည္ေဆာက္ထားေသာ တံတားျဖစ္သည္။ လမ္းက အေကြ႕အေကာက္ မရွိ ေတာ့။ ေျဖာင့္တန္းသြားသည္။ ေတာကလည္း ပုိနက္လာသည္။ ပိုၿပီးေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္ လာ သည္။ သည္ေနရာကား မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီး၏ဝင္းေပတည္။ မန္ဒါေလေတာနက္ႀကီးေပ တည္း။ ကြက္ လပ္ဟူ၍ လံုးဝမရွိ။ အိမ္ကေလးတစ္ေဆာင္မွ် ေဆာက္လုပ္ရန္ပင္ ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ထူထဲေသာ ေတာနက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။
ေျဖာင့္တန္းေသာလမ္းက ရွည္လ်ားလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္လာသည္။ လမ္းေကြ႕ ကေလးတစ္ခု ကို ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထင္သလို မဟုတ္။ မေက် နပ္ေသာ ခံစားခ်က္ကေလးျဖင့္ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ ကုိင္းထားမိပါသည္။ အိမ္မရွိ။ ကြင္းျပင္မရွိ။ ပန္း ဥယ်ာဥ္ မရွိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ သိပ္သည္းေသာ ေတာနက္နက္သာ ရွိေနသည္။ ၿခံဝင္းဝက အေစာင့္ အိမ္ကေလး ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ ထိုဂိတ္ဝ၏ဟိုမွာဘက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ကား အတိတ္ မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ အျခားကမာၻတစ္ခုလို ျဖစ္သြားၿပီ။
႐ုတ္ျခည္းဆုိသလိုပင္ ေရွ႕မွာ ေတာက ရွင္းသြားသည္။ မုိးေကာင္းကင္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သစ္ ေတာက ပါးလာသည္။ သစ္ပင္ေတြ က်ဲလာသည္။ အမ်ဳိးအမည္မရွိေသာ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ခ်ံဳဖုတ္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ေဆးေရာင္စံု အုတ္တံတုိင္းႀကီး ကာရံထား သလို ျဖစ္လာသည္။ ေသြးနီေရာင္ အုတ္တံတုိင္းႀကီးလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာလည္း အနီ ေရာင္ အမိုးႀကီး မိုးကာလ်က္။ တကယ္ကေတာ့ ေတာင္ဇလပ္ေတာသုိ႔ ကၽြန္မတို႔ ဝင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ေတာ ဇလပ္ပန္းနီနီရဲရဲမ်ားက အစြမ္းကုန္ပြင့္ေနၾကေလရာ ကၽြန္မတို႔ပတ္လည္မွာ အနီေရာင္ တံတုိင္း ကာသ လို၊ ကၽြန္မတု႔ိေခါင္းေပးမွာ အနီေရာင္ အမုိးမိုးသလို ထင္မွတ္ ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေလာကလံုး ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျဗဳန္းကနဲ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရေသာအခါ ကၽြန္မမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား သြားရပါေတာ့သည္။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းပင္မ်ားမွာ အရြက္မရွိေတာ့။ အပြင့္မ်ား ခ်ည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ပြင့္ေနၾကသည္။ တစ္ပင္လံုး တစ္ေတာလံုး ေသြးျခင္းျခင္းနီသလို ရဲရဲေတာက္ေန သည္။ ယခင္တုန္းက ကၽြန္မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းမ်ဳိးႏွင့္လံုးမမတူ။
မက္ဇင္မ္ ကို ကြက္ကနဲ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူက ၿပဳံးျပၿပီး "မင္း သေဘာက်ရဲ႕ လား"ဟု ေမးသည္။
ကၽြန္မကလည္း "ဟုတ္ကဲ့" ဟု တစ္ခြန္းသာ ျပန္ေျဖမိသည္။ အသက္ကိုလည္း ေကာင္းစြာမ႐ႈႏုိင္။ ကၽြန္မ၏ အေျဖသည္ အမွန္အတုိင္း ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း မေသခ်ာ မေရရာပါ။ ကၽြန္မျမင္ဖူး သည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းတုိ႔၏အေရာင္သည္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ ယခုျမင္ရသည့္ အေရာင္ ကေတာ့ နီရဲလြန္းလွသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးေနသေယာင္။ သစ္ပင္မ်ား ႏွင့္ပင္မတူ။ အလွလြန္ကဲလြန္းေနသည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။ အင္အားႀကီးမ်ားေသာ စစ္တပ္ႀကီး တစ္ တပ္ႏွင့္လည္း တူေနသည္။
ဆက္ရန္
.
ေပါင္ဒါဗူး ကို သူ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို သမင္လည္ျပန္ ျပန္ၾကည့္ေန ပါသည္။ ေနာက္ ဆံုး မွာေတာ့ သူ ႐ိုး႐ုိးသားသား ေစတနာႏွင့္ ေျပာဆိုဟန္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထို႐ိုးသားပံုမ်ဳိးကို ကၽြန္မ အလို မရွိပါ။ ကၽြန္မ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေနလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏မ်က္ႏွာ အမူအရာ ကေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက အလွျပင္ စားပြဲရွိရာ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ မွန္ထဲမွာၾကည့္ၿပီး မႈိပြင့္ငယ္ သဏၭာန္ သူ႔ဦးထုပ္ကို ျပင္ေဆာင္းေနသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္......
သည္အဘြားႀကီး သြားေတာ့မည္ဆိုသည့္အတြက္ ကၽြန္မ ဝမ္းသာေနမိသည္။ သူႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရေတာ့ မွာမဟုတ္သည့္ အတြက္ လည္း ဝမ္းသာမိပါသည္။ သူႏွင့္အတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရသည့္ လေတြ၊ ကၽြန္မကို သူ အလုပ္ခန္႔ ထားခဲ့ တာေတြ၊ သူေပးသည့္ ပုိက္ဆံမ်ားကို ယူခဲ့မိတာေတြ၊ သူ သြားေလရာရာေနာက္ သုိ႔ အရိပ္ပမာ တေကာက္ေကာက္လုိက္ခဲ့ရတာေတြ… အို… ဒါေတြ အားလံုးကို ကၽြန္မ စိတ္အနာႀကီး နာမိ ပါသည္။ အာဃာတစိတ္ေတြ အပြားႀကီး ပြားမိပါသည္။
ကၽြန္မ တြင္ ဘာအေတြ႕အႀကံဳမွ်မရွိသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ႐ူး႐ူးမုိက္မိုက္ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါ သည္။ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသည္။ အသက္ငယ္သည္။ ဒါေတြအားလံုးကို ကၽြန္မ သိပါသည္။ သူ ေျပာျပ စရာ မလိုပါ။ ယခုေတာ့ သူ ေျပာပံုဆိုပံုေတြက သိသာထင္ရွားလွသည္။ ကၽြန္မ လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရမည့္အတြက္ သူက မနာလိုတိုရွည္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ၾကားက ဝမ္းနည္း ပက္လက္ျဖစ္ေနပံု ရ သည္။
ေကာင္းပါၿပီ။ ကၽြန္မအေနျဖင့္ ဘာမွ် ဂ႐ုစုိက္ေနစရာမလိုပါ။ သူ႔ကို ကၽြန္မ ေမ့ပစ္ရမည္။ သူေျပာတာ မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ေမ့ပစ္ရမည္။ ဟိုကဗ်ာစာအုပ္ထဲက စာရြက္ကိုဆြဲၿဖဲၿပီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ဆုတ္ကာ မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္အသစ္ေတြ ေမြးဖြား လာသည္။
ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အတိတ္အေၾကာင္းေတြ လံုးဝေပၚေပါက္ရေတာ့မည္မဟုတ္ ပါ။ ကၽြန္မ တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သည္ ဘဝသစ္တစ္ခုကို စတင္ထူေထာင္ၾကရပါေတာ့မည္။ အမႈိက္ျခင္းထဲ မွာ ျပာမႈန္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို အတိတ္သည္လည္း လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။
ကၽြန္မသည္ မစၥတာဒီဝင္းတား၏ဇနီး မစၥက္ဒီဝင္းတား ျဖစ္ရပါေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ မန္ဒါေလစံအိမ္ ႀကီးမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္ ရပါေတာ့မည္။
မၾကာျမင့္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ထြက္ခြာေတာ့မည္။ ကၽြန္မမပါဘဲ သူတစ္ေယာက္ တည္း မီးရထားတြဲ ထဲမွာ ထုိင္လုိက္သြားရေတာ့မည္။ သည္အခါတြင္ မစၥတာဒီဝင္းတားႏွင့္ ကၽြန္မ ကတာ့ သည္ ဟိုတယ္ စားေသာက္ခန္းအတြင္းရွိ ထုိင္ေနက်စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး ေန႔လယ္စာကို အတူ စား ေသာက္ေနၾကေတာ့ မည္။ ေရွ႕ေရးအစီအစဥ္ေတြကို တိုင္ပင္ခ်မွတ္ေနပါေတာ့မည္။
ဧရာမ စြန္႔စားခန္းႀကီး ၏ႏႈတ္ခမ္းသားေပၚသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ သည္အဘြားႀကီး ထြက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္တည္း ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္းႏွင့္ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ မိ ေၾကာင္း မ်ား ကို ေျပာျပေပလိမ့္မည္။
ယခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ထိုစကားေျပာဖုိ႔ သူ႔မွာအခ်ိန္မရွိေသးပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သည္လိုစကားမ်ဳိးဆို သည္ကလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာေကာင္းမည္မဟုတ္ပါ။ ေျပာသင့္ ေျပာထုိက္ေသာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ ျမတ္သည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းရပါဦးမည္။ အခ်ိန္မရေသးပါ။
ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါတြင္ မွန္ထဲမွာ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး၏အရိပ္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရပါသည္။ အဘြားႀကီး က မွန္ထဲမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္႐ႈအကဲခတ္ေနပါသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာလည္း မခ်ဳိ မခ်ဥ္ၿပံဳး ကေလးတစ္ခု ရွိေနပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရႊန္းရႊန္းေဝစကားေတြကို သူ ဆိုလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္လုိက္ ပါသည္။ အားေပးစကားကို ေျပာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္ပါသည္။ အရာရာတုိ႔ ေခ်ာေမြ႕သြား မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ မပူပါႏွင့္ဆိုေသာ စကားမ်ဳိးကို ေျပာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ထင္မိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ လည္း သူ ၿပံဳးၿမဲသာၿပံဳးေနပါသည္။ ကၽြန္မထင္ထားသည့္ စကားမ်ဳိးကို တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် သူ မေျပာပါ။ တြန္႔လိမ္ေန သည့္ ဆံပင္မ်ားကိုသာ ဦးထုပ္ေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းေနသည္။
"ဘာျဖစ္ လုိ႔ မင္းကုိ သူ လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ မင္း သိမွာပါ။ သိတယ္ မဟုတ္လားဟင္… မင္းကို သူက ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ မင္း စိတ္ႀကီးဝင္မသြားမိဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ရွင္မ မရွိတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲ မွာ သူ ေနေနရတဲ့အတြက္ သူ႔ခမ်ာ ႐ူးမတတ္ခံစားေနရပါတယ္။ မင္း ဒီအခန္းထဲ ဝင္ မလာခင္ သူက ငါ့ကို ဖြင့္ေျပာသြားၿပီးၿပီေလ… ဒီ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးထဲမွာ အေဖာ္မရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ သူတစ္ေယာက္တည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့…"
အခန္း (၇)
ေမလဆန္းတြင္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ျပန္လာၾကပါသည္။ သည္လိုရာသီတြင္ မန္ဒါေလ စံအိမ္ဝင္းႀကီး အတြင္းမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ စတင္ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခါင္းေလာင္းျပာ ပန္းေတြ လည္း အစြမ္းကုန္ ပြင့္ေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မက္ဇင္မ္က ကၽြန္မကို ေျပာျပပါသည္။ ေႏြ၏သ႐ုပ္ မပီျပင္ေသးမီ ယခုလိုအခ်ိန္သည္ အသာယာဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာင္ၾကားထဲတြင္လည္း အေဇလီယာ ပန္းရနံ႔ မ်ား ႀကဳိင္ႀကဳိင္သင္းကာ ေသြးေရာင္လို ခ်င္းခ်င္းနီေအာင္ ပြင့္တက္သည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းတုိ႔ လည္း အစြမ္းကုန္ ပြင့္ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား သူက ေျပာျပပါသည္။
လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မတို႔ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါသည္။ လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးကို ကၽြန္မ တို႔ ေက်ာခုိင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည့္ မနက္က လန္ဒန္ၿမဳိ႕ႀကီးမွာ မိုးႀကီးသည္းသည္းထန္ထန္ရြာ သည့္အေၾကာင္း ကိုလည္း ကၽြန္မ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္အမီ ညေန ငါးနာ ရီေလာက္ တြင္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ေရာက္သြားမည္ဟု ဆုိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္ က ကၽြန္မ၏ပံုပန္းသဏၭာန္ကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာက္ေနမိပါေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကုိယ္ေပၚ မွာ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြက ပံုမက်ပန္းမက်။ ဂါဝန္ကလည္း အေရာင္ျပယ္ လြင့္စျပဳေနၿပီ။ ေမြးပြမာဖလာ ကို လည္မွာပတ္ထားသည္။
ကိုယ္ေပၚက မိုးကာအက်ႌကလည္း ပံုပန္း ပ်က္လြန္းလွ၏။ ကၽြန္မကုိယ္လံုးထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးကာ ေအာက္မွာလည္း ေျခဖေနာင့္တုိက္သည္ အထိ ရွည္က်ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးရာသီမွာ ကၽြန္မ အတြက္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳပင္ ရွိေသးေတာ့သည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးထင္မိပါသည္။ လက္ထဲမွာ အညံ့စား လက္အိတ္ တစ္စံု ကို ကုိင္လ်က္။ ႀကီးမားေသာ သားေရ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးကိုလည္း ေပြ႕ပုိက္လ်က္။
"အဲဒါ လန္ဒန္မိုးပဲ" ဟု ကၽြန္မတုိ႔ ခရီးစတင္စတြင္ မက္ဇင္မ္က ေျပာပါသည္။ "ခဏေတာ့ေစာင့္… မန္ဒါ ေလေရာက္တဲ့ အခါမွာ က်ဲက်ဲေတာက္ပူတဲ့ေနေရာင္က မင္းကို ေစာင့္ႀကဳိေနလိမ့္မယ္" သူ ေျပာသည္ မွာ မွန္ပါသည္။ အီဇက္တာၿမဳိ႕သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္ သြားၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ေနာက္ပိုင္းမွာ အလိပ္လုိက္က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေခါင္းေပၚက မိုးေကာင္းကင္ႀကီး က ျပာလဲ့လ်က္။ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕မွာ လမ္းမႀကီးက ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္။
ေနေရာင္ကိုျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။ မိုးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္မမွာ အယူသည္းမႈ ကေလးရွိပါသည္။ မိုးရြာျခင္းသည္ အတိတ္နိမိတ္မေကာင္းဟု စိတ္ထဲမွာ စြဲထားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲပုပ္ေရာင္ ထေနသည့္ လန္ဒန္ၿမဳိ႕၏မိုးေကာင္းကင္သည္ ကၽြန္မကို အာေစးထည့္ထားသလို အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေစ ပါသည္။
"ေနသာ ထုိင္သာ ရွိတယ္မဟုတ္လား" ဟု မက္ဇင္မ္က ကၽြန္မကို ေမးပါသည္။ ကၽြန္မက ျပန္ၿပံဳးျပ လုိက္ ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနလုိက္မိပါသည္။ သူ ကေတာ့ သူ႔အိမ္သူ႔ရာ သို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အစစ အရာရာ အင္မတန္ လြယ္ကူေခ်ာေမာ ေန ပါသည္။ ဘာအခက္အခဲမွမရွိႏိုင္ပါ။ အခန္းထဲသို႔ သူ ဝင္သြားမည္။ စာတုိက္မွပို႔ထားေသာ စာမ်ား ကို ေကာက္ယူမည္။ လက္ဖက္ရည္လာပို႔ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး မွာမည္။
ကၽြန္မ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ကိုမ်ား သူ ရိပ္စားမိေလသလားဟု ေတြးၾကည့္မိ ပါသည္။ "ေနသာ ထိုင္သာရွိမယ္မဟုတ္လား"ဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ခံစားေန ရ ေသာ အျဖစ္မွန္ ကို သိနားလည္ေသာေၾကာင့္ ေမးလုိက္ျခင္းမ်ားျဖစ္ေလသလား။
"ကိစၥမရွိ ပါဘူး။ မၾကာခင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ မင္း လက္ဖက္ရည္ ဆာေနၿပီထင္တယ္" ဟု သူက ဆက္ ေျပာသည္။ လမ္းေကြ႕တစ္ခုသို ႔ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ကားအရွိန္ ကို ေလွ်ာ့ခ် လုိက္ရေတာ့ မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မ ကုိင္ ထားသည့္ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲ႐ုတ္လုိက္ပါသည္။
ဘာစကားမွ်မေျပာဘဲ ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္လုိက္လာျခင္းသည္ ခရီးပန္းေသာေၾကာင့္ သာ ျဖစ္သည္။ သူ ထင္မွတ္မွားေနေၾကာင္း ကၽြန္မ သိပါသည္။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးကို မေရာက္လာမီ တုန္း က ေရာက္ရမည့္အခ်ိန္ကို အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ေတာင့္တမိခဲ့ပါသည္။ ယခု နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေရာက္ရ ေတာ့မည္ဆုိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ စိုးရြဲ႕ေနမိျပန္ပါသည္။ သည္အျဖစ္ကိုမူ သူ ရိပ္စားမိပံု မရပါ။
ယခုေတာ့ သည္အခ်ိန္ကေလးကို ဆြဲထားလုိက္ခ်င္ပါသည္။ လမ္းေဘးရွိ ဟိုတယ္ကေလးတစ္ခုခုမွာ ဝင္ေနကာ ကုိယ္ႏွင့္ဘာမွ်မပတ္သက္သည့္ အခန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီထုိင္ေသာက္ေနလုိက္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚ လာပါသည္။ ကုိယ္ အလြန္ခ်စ္သည့္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ လမ္းေပၚမွာပဲ ကိုးကုန္း ကိုး က်င္း ခရီးသြားေနသည့္ သတို႔သမီးကေလးျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ မက္ဇင္မ္ဒီဝင္တား၏ ဇနီးသည္အျဖစ္ ႏွင့္ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသုိ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါသလို လုိက္ရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္လုိပါ။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေက်းရြာကေလးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေက်းရြာ ကေလးမ်ား ရွိ တုိက္ပုကေလးမ်ားတြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ား ဖြင့္လ်က္။ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္လ်က္။ ကေလးခ်ီထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္က အိမ္ေပါက္ဝမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မ ကို ၿပံဳးျပပါသည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကမူ ေရပံုးတစ္ပံုးကိုဆြဲၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ ရွိ ေရတြင္းဆီ သို႔ ေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။
သူတုိ႔လို ေနလုိက္ရလွ်င္ ေကာင္းေပစြဟု ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ တစ္အိမ္ တည္း အတူမေနရ လွ်င္လည္း အိမ္နီးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ညဦးပိုင္းမ်ားတြင္ မက္ဇင္မ္သည္ ၿခံဝတံခါးတိုင္ ကို မွီရင္း ေဆးတံမွိန္းလ်က္။ သူ စုိက္ပ်ဳိးထားသည့္ ပန္းခ်ဥ္ေပါင္ပင္ႀကီးမ်ား ထိုး ထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္ထြန္းေန သည္ကိုၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားလ်က္။
သညအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္မကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ခ်က္ဟယ္ ျပဳတ္ဟယ္ ေဆးဟယ္ ေၾကာဟယ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန လိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ညႀကီးစာအတြက္ စားပြဲေပးမွာ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းေနလိမ့္မည္။ ပန္း ကန္ခြက္ေယာက္ မ်ားက သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လ်က္။ မွန္တင္ခံုေပၚရွိ စားပြဲတင္နာရီစက္သံက က်ယ္ ေလာင္စြာျမည္လ်က္။
ညႀကီးစာ စားၿပီးၾကေသာအခါ မက္ဇင္မ္က သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ေနလိမ့္မည္။ ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ ေတာစီး ဖိနပ္ေတြ ရွိမည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်ဳပ္လုပ္ ဖာေထးရမည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို အံဆြဲထဲမွ ဆြဲထုတ္ေန မိ ေပလိမ့္မည္။
အလြန္တရာ ၿငိမ္းေအးသာယာသည့္ ဘဝျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ယင္းသို႔ေသာဘဝမ်ဳိးတြင္ ေနရ ထုိင္ရသည္ မွာ အလြန္တရာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိပါမည္။ ဘာမွ်ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးလုပ္ေနစရာမလို။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ျပေနစရာမလို။
"ႏွစ္မုိင္ေလာက္ ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေဟာဟို ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ တန္းေနတာ ျမင္ တယ္ မဟုတ္လား… ေတာင္ၾကားဘက္ကို နိမ့္ေလွ်ာဆင္းသြားတယ္ေလ… အဲဒီရဲ႕ဟုိဘက္မွာက ပင္ လယ္။ အဲဒါ မန္ဒါေလ ပဲ။ ဒီအထဲမွာရွိတယ္။ ညဳိ႕ေမွာင္ေနတာက မန္ဒါေလပုိင္တဲ့ေတာ"
ႀကဳိးစား ၿပီး ၿပံဳးျပလုိက္ ရပါသည္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာလုိက္မိပါ။ ထိတ္လန္႔စိတ္ က စစ္ကနဲ ထိုးႏွက္ လုိက္ပါသည္။
ဖ်ားခ်င္သလို နာခ်င္သလို ျဖစ္လာပါသည္။ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းပင္ မရွိေတာ့ပါ။
စိတ္အား ထက္သန္မႈမ်ားအားလံုး ျပယ္လြင့္သြားၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားအားလံုး ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။ ကၽြန္မ သည္ ပထမဦး ဆံုး ေက်ာင္းလုိက္အပ္ခံရသည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားပါသည္။ သည္လို မွ် မဟုတ္လွ်င္လည္း ဘာေလ့က်င့္မႈမွ မရွိေသးေသာ အိမ္ေဖာ္အမ်ဳိးသမီးကေလးတစ္ဦး တစ္ ရပ္တစ္ေက်း မွာ အလုပ္လုပ္ ရန္ မိမိေနအိမ္ကို စြန္႔ခြာသြားရသလိုလည္း ရွိပါသည္။
သူႏွင့္ ကၽြန္မ လက္ထပ္ၿပီး ရက္သတၱခုနစ္ပတ္အတြင္းတြင္ အထုိက္အေလ်ာက္ အနည္ထုိင္ခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ ယခုေတာ့ အားလံုးသြားပါၿပီ။
ေလတုိင္ရာတြင္ တလူလူလြင့္ေနေသာ အဝတ္စတစ္ခုလိုျဖစ္ သြားပါသည္။ အထုိက္အေလ်ာက္ တက္ကၽြမ္းနားလည္ထားခဲ့သည့္ အတတ္ပညာကေလးမ်ားသည္ ပင္လွ်င္ ေမ့ေလ်ာ့လြင့္ပါးကုန္ၿပီထင္၏။ ကုိယ္ဟာ ကုိယ္ ဘယ္မွန္း ညာမွန္းမသိေတာ့။ ထုိင္ရမွာလား၊ ထရမွာလား မေသခ်ာေတ့။ ညစာစားလွ်င္ ဘယ္ဇြန္းႏွင့္ ဘယ္ခက္ရင္းကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္အသံုးခ်ရ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိပင္ မေရရာေတာ့။
"အဲဒီမိုးကာ အက်ႌႀကီး ခၽြတ္လုိက္မွထင္တယ္"ဟု သူက ကၽြန္မကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေျပာပါသည္။ "ဒီမွာက မိုး သိပ္ရြာတာ မဟုတ္ဘူး။ လည္စည္းကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားေအာင္ ျပင္လုိက္ပါဦး။ ျဖစ္မွျဖစ္ ရေလ မိန္းမ ရယ္… မင္းကို ဒီအတုိင္း ေခၚလာမိေနတယ္။ လန္ဒန္မွာတုန္းက အဝတ္အစားေတြ အမ်ား ႀကီးဝယ္ခဲ့ ဖုိ႔ေကာင္းတာ"
"အစ္ကို ရယ္… အစ္ကို႔စိတ္ထဲမွာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္သမွ် ကာလပတ္လံုး ကၽြန္မအဖုိ႔ ဘာမွအေရး မႀကီးပါဘူး"
"မိန္းမတုိင္း ဟာ အဝတ္အစားကလြဲၿပီး အျခားဘာကိုမွ သိပ္အေလးထားၾကတာ မဟုတ္ဘူး"ဟု သူက ဘာမွ မျဖစ္သလို ေျပာပါသည္။ ေထာင့္ခ်ဳိးကေလးတစ္ခုကို ေက်ာ္ၿပီး လမ္းဆံုးတစ္ခုသုိ႔ေရာက္လာပါ သည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာလည္း အုတ္တံတုိင္းႀကီးတစ္ခုကို စတင္ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။
"ကိုယ္တုိ ႔ေရာက္ၿပီ"ဟု သူက ေျပာသည္။ စိတ္ထက္သန္မႈတစ္မ်ဳိးလည္း သူ႔အသံထဲ မွာ ေရာစြက္ ပါဝင္ ေနသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားထုိင္ခံုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ ထားလုိက္ မိပါ၏။
လမ္းက ေကြ႕ေကာက္ေနသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေရွ႕ဘယ္ဘက္တြင္မူ သံတံခါးႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို အေစာင့္ အိမ္ေဘးမွာ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ၿခံအဝင္ သံတံခါးႀကီးမ်ားကို အသင့္ဖြင့္လ်က္။ ၿခံတြင္း သုိ႔ ေမာ္ ေတာ္ကားလမ္းကို ဆက္ေဖာက္ထားသည္။ ထိုလမ္းအတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္းဝင္ လာခဲ့ၾက ပါ သည္။ ၿခံ တံခါး ကို ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္းဝင္လုိက္ေတာ့ အေစာင့္ အိမ္ျပတင္းေပါက္ မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလး တစ္ေယာက္ က ေနာက္ဘက္မွ ေျပး ထြက္လာကာ သိခ်င္ေဇာ ႀကီးမား စြာျဖင့္ ေငးစုိက္ ၾကည့္ေန သည္။
ကၽြန္မသည္ ထုိင္ခံုေပၚမွာ အသာကေလး ပုေနလုိက္မိပါသည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာ သည္။ ျပတင္း ေပါက္မွေန၍ မ်က္ႏွာေတြက ဘာေၾကာင့္ ဝုိင္းအံုၾကည့္ေနၾကသနည္း ဆိုသည္ ကိုလည္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။ ကေလးငယ္ကေလး ေျပးထြက္လာၿပီး ဘာေၾကာင့္ ေငးၾကည့္ေန သနည္းဆိုသည္ကို လည္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္မ၏႐ုပ္ရည္႐ူပကာယ မည္သို႔ရွိမည္ကို သူတုိ႔ သိခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါတြင္ ထိုစဥ္က ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာသူတုိ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ တျခား အိမ္ေဖာ္ေတြ ကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ စုေဝးၿပီး ကၽြန္မအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနၾကေပလိမ့္ မည္။ ေျပာရင္း လည္း တေသာေသာ ရယ္ေမာေကာင္း ရယ္ေမာေနၾကေပလိမ့္မည္။
"သူ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကေလးကိုပဲ လွစ္ကနဲ လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္ေအ…"ဟုလည္း သူတုိ႔ ေျပာဆိုေနၾကလိမ့္မည္။ "သူ မ်က္ႏွာမေဖာ္ဘူးဟဲ့… အို… အေရးမႀကီးပါဘူး။ နက္ျဖန္က်ရင္ အက်ဳိး အေၾကာင္း သိရေတာ့မွာေပါ့။ စံအိမ္ႀကီးက သတင္းေတြ တစ္လံုးမက်န္ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္"
ၿခံဝင္းႀကီးအတြင္း သုိ႔ သည္လို ဝင္လာခုိက္မွာပင္ ကၽြန္မ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ၏ ေယာက္်ားက ခန္႔မွန္းမိသြားပံုရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မလက္ကို သူ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး နမ္းပါ သည္။ သူ စကားေျပာေတာ့လည္း ရယ္သံကေလး စြတ္ေနသည္။
"မင္း ကို သူတုိ႔ သိခ်င္ျမင္ခ်င္ေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွမေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ကြယ္။ မင္း႐ုပ္က ဘယ္လို မ်ားေနမလဲဆိုတာ သူတုိ႔အားလံုး သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ မင္းအေၾကာင္းကုိပဲ သူတုိ႔ေျပာေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ ေနတတ္သလိုေန ပါ။ သူတို႔အားလံုးက မင္းကို ခ်စ္လာၾကမွာပဲ။ အိမ္ကိစၥလဲ ဘာမွပူစရာမလိုဘူး။ မစၥက္ဒင္ဗာက အကုန္ စီမံခန္႔ခြဲေပးလိမ့္မယ္။ သူနဲ႔ အားလံုးလႊဲထားလုိက္႐ံုပဲ။ စစခ်င္းေတာ့ ေပါင္းရသင္းရ ခက္လိမ့္မယ္။ ဒီ မိန္းမႀကီးရဲ႕ စ႐ုိက္က ဂြေတာ့ ခပ္က်က်ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ပူစရာမလိုပါဘူး။ ေဟာဟို ပန္းခ်ဳံေတြကိုၾကည့္ လုိက္စမ္း… ေျခာက္လပန္းေတြေလ။ သူတုိ႔ပြင့္ၿပီဆုိရင္ ေဟာဒီေနရာေတြမွာ အျပာေရာင္တံတုိင္းႀကီး ကာ ထားသလိုပဲ"
ကၽြန္မ စကားျပန္မေျပာမိပါ။ ငယ္စဥ္တုန္းက ေတာရြာတစ္ရြာရွိ ဆုိုင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွ မန္ဒါေလပံုပါ သည့္ ပို႔စကတ္ကေလး တစ္ခု ဝယ္ခဲ့မိသည့္အျဖစ္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္မ သည္ ပို႔စကတ္ ကေလးကိုကုိင္ၿပီး ဆုိင္ျပင္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ပုိ႔စကတ္ကေလး ဝယ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေန ပါသည္။
"ငါ့ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ ထဲမွာ ထည့္ထားရမယ္။ မန္ဒါေလတဲ့… နာမည္ေလးကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္း လုိက္တာ"ဟုလည္း စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ေနမိပါသည္။
ယခုေတာ့ သည္မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးက ကၽြန္မႏွင့္ပတ္သက္လာၿပီ။ ကၽြန္မပိုင္ေသာ စံအိမ္ႀကီးျဖစ္လာ ၿပီ။ သည္စံအိမ္ႀကီး မွာေနရင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားဆီသို႔ စာမ်ားေရးရေပလိမ့္မည္။ "ဒီတစ္ေႏြ လံုး ကၽြန္မ တုိ႔ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးမွာပဲ ရွိေနမယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဆီ အလည္လာပါဦးလားရွင္…"ဆိုတာမ်ဳိး။
ယခု ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းကေလးအတုိင္းလည္း ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါလိမ့္ဦးမည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကၽြန္မအဖုိ႔ စိမ္းေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ေန႔တြင္ အားလံုးယဥ္ပါး သြားပါလိမ့္မည္။ ဘယ္ေနရာမွာ အေကာက္၊ ဘယ္ေနရာမွ အေကြ႕၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား အလုပ္ လုပ္ေနၾက သည္စသည္ျဖင့္ အပ္က်တာအစ ကၽြန္မ သိရပါမည္။ စံအိမ္ႀကီးႏွင့္ စံအိမ္ႀကီးဝင္း အတြင္းမွာ ရွိေနေသာ အလုပ္သမားအားလံုးႏွင့္လည္း ကၽြမ္းဝင္ၿပီးသားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔အေနျဖင့္ စပ္စုေနစရာမလိုေတာ့။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲျဖင့္ ႀကဳိဆိုဖုိ႔သာရွိေတာ့သည္။
မက္ဇင္မ္ ကို ကၽြန္မ မနာလိုျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ဘာကိုမွ် အေလးအနက္မထား။ အရာရာတြင္ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွပါသည္။ သူ႔အဖုိ႔ကေတာ့ အားလံုး႐ိုးေနၿပီမဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ လည္း အၿပံဳးပန္း ကေလး ပြင့္ေနသည္။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ရာကို ျပန္လာရၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ သေဘာ။
ကၽြန္မလည္း သူ႔လိုျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ သူလိုပဲ သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ၿပံဳးေနလုိက္ခ်င္ပါသည္။ သည္စံအိမ္ႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သည့္အျဖစ္ကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ရယူလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အသက္ ကလည္း ယခုလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မဟုတ္။ ဆံပင္ေတြကလည္း ျဖဴေနရမည္။ လမ္းေလွ်ာက္ သည့္အခါအတြင္ လည္း ေႏွးေႏွးေကြးေကြးျဖစ္ရမည္။ သည္စံအိမ္ႀကီး မွာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာေအာင္ ေနထုိင္ ခဲ့သူလို ျဖစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဝင္းႀကီးအတြင္းသို႔ ကၽြန္မတုိ႔ေမာ္ေတာ္ကား ဝင္လာၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဘက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဝင္း တံခါးႀကီး ကို ပိတ္လုိက္သံၾကားရပါသည္။ ဖုန္တေသာေသာျဖစ္ေနသည့္ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးကို လည္း လွမ္းမျမင္ ရေတာ့။ ယခု ကၽြန္မတုိ႔ေရာက္ေနသည့္ ကားလမ္းကေလးမွာ ကၽြန္မ၏စိတ္ကူးထဲက မန္ဒါေလ စံအိမ္ႀကီး၏ လမ္းမ်ားႏွင့္မတူ။ ေျပာင္ေခ်ာေနသည့္ ေက်ာက္ခင္းလမ္းက်ယ္ႀကီးေတြမဟုတ္။
ကားလမ္းကေလးက ေႁမြတစ္ေကာင္လို တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနသည္။ လူသြားလမ္းကေလးတစ္ခု ထက္ အတန္ငယ္ မွ်သာ ပိုက်ယ္သည္။ စီတန္းစိုက္ထားေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္မ၏ေခါင္းေပၚ မွာ မိုးလ်က္။ တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္ ကိုင္းခ်င္းယွက္ကာ ေနေျပာက္မထိုးႏုိင္ေအာင္ အုပ္ဆုိင္းလ်က္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ၏ ေခါင္းမိုးလို ခပ္ခံုးခံုးျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ကို အုပ္မိုးေပးထားသည္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္သည့္ သစ္ရြက္ မ်ားကလည္း သိပ္သိပ္သည္းသည္း ပိတ္ဆုိ႔လ်က္ ရွိသည္။
အလြန္တရာလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါသည္။ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္မတုိ႔ကား ေမာင္း လာခဲ့ၾကတုန္းက အေနာက္ေလက တဟူးဟူးုတိက္ကာ ကၽြန္မ၏မ်က္ႏွာကို တိုးေနသည္။ ဟိုအေဝး က ျမက္ခင္းျပင္မ်ား မွာလည္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ သုိ႔သို႔မဟုတ္။ ေလကလည္း ၿငိမ္လွ သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္မတုိ႔၏ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံသည္ပင္လွ်င္ ပို၍တုိးတိတ္ သြားေခ် ေတာ့ သည္။
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းကေလးက ေတာင္ၾကားဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ေခါင္းေပၚမွာ အေခါက္ျဖဴပင္ႀကီးေတြ အုပ္မိုးထားျပန္သည္။ သစ္ပင္ေတြက ပို၍ ထူထပ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ တုိ ႔ႏွင့္လည္း အလြန္နီးကပ္လာသည္။ လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လွ်င္ပင္ ရေတာ့မေလာက္ နီးကပ္လာသည္။ သစ္ပင္ေတြ က မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးအမည္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။
ကားဆက္ေမာင္း လာရင္း တံတားကေလးတစ္ခုသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္တည္ေဆာက္ထားေသာ တံတားျဖစ္သည္။ လမ္းက အေကြ႕အေကာက္ မရွိ ေတာ့။ ေျဖာင့္တန္းသြားသည္။ ေတာကလည္း ပုိနက္လာသည္။ ပိုၿပီးေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္ လာ သည္။ သည္ေနရာကား မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီး၏ဝင္းေပတည္။ မန္ဒါေလေတာနက္ႀကီးေပ တည္း။ ကြက္ လပ္ဟူ၍ လံုးဝမရွိ။ အိမ္ကေလးတစ္ေဆာင္မွ် ေဆာက္လုပ္ရန္ပင္ ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ထူထဲေသာ ေတာနက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။
ေျဖာင့္တန္းေသာလမ္းက ရွည္လ်ားလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္လာသည္။ လမ္းေကြ႕ ကေလးတစ္ခု ကို ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထင္သလို မဟုတ္။ မေက် နပ္ေသာ ခံစားခ်က္ကေလးျဖင့္ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ ကုိင္းထားမိပါသည္။ အိမ္မရွိ။ ကြင္းျပင္မရွိ။ ပန္း ဥယ်ာဥ္ မရွိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ သိပ္သည္းေသာ ေတာနက္နက္သာ ရွိေနသည္။ ၿခံဝင္းဝက အေစာင့္ အိမ္ကေလး ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ ထိုဂိတ္ဝ၏ဟိုမွာဘက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ကား အတိတ္ မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ အျခားကမာၻတစ္ခုလို ျဖစ္သြားၿပီ။
႐ုတ္ျခည္းဆုိသလိုပင္ ေရွ႕မွာ ေတာက ရွင္းသြားသည္။ မုိးေကာင္းကင္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သစ္ ေတာက ပါးလာသည္။ သစ္ပင္ေတြ က်ဲလာသည္။ အမ်ဳိးအမည္မရွိေသာ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ခ်ံဳဖုတ္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ေဆးေရာင္စံု အုတ္တံတုိင္းႀကီး ကာရံထား သလို ျဖစ္လာသည္။ ေသြးနီေရာင္ အုတ္တံတုိင္းႀကီးလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာလည္း အနီ ေရာင္ အမိုးႀကီး မိုးကာလ်က္။ တကယ္ကေတာ့ ေတာင္ဇလပ္ေတာသုိ႔ ကၽြန္မတို႔ ဝင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ေတာ ဇလပ္ပန္းနီနီရဲရဲမ်ားက အစြမ္းကုန္ပြင့္ေနၾကေလရာ ကၽြန္မတို႔ပတ္လည္မွာ အနီေရာင္ တံတုိင္း ကာသ လို၊ ကၽြန္မတု႔ိေခါင္းေပးမွာ အနီေရာင္ အမုိးမိုးသလို ထင္မွတ္ ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေလာကလံုး ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျဗဳန္းကနဲ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရေသာအခါ ကၽြန္မမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား သြားရပါေတာ့သည္။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းပင္မ်ားမွာ အရြက္မရွိေတာ့။ အပြင့္မ်ား ခ်ည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ပြင့္ေနၾကသည္။ တစ္ပင္လံုး တစ္ေတာလံုး ေသြးျခင္းျခင္းနီသလို ရဲရဲေတာက္ေန သည္။ ယခင္တုန္းက ကၽြန္မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းမ်ဳိးႏွင့္လံုးမမတူ။
မက္ဇင္မ္ ကို ကြက္ကနဲ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူက ၿပဳံးျပၿပီး "မင္း သေဘာက်ရဲ႕ လား"ဟု ေမးသည္။
ကၽြန္မကလည္း "ဟုတ္ကဲ့" ဟု တစ္ခြန္းသာ ျပန္ေျဖမိသည္။ အသက္ကိုလည္း ေကာင္းစြာမ႐ႈႏုိင္။ ကၽြန္မ၏ အေျဖသည္ အမွန္အတုိင္း ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း မေသခ်ာ မေရရာပါ။ ကၽြန္မျမင္ဖူး သည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းတုိ႔၏အေရာင္သည္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ ယခုျမင္ရသည့္ အေရာင္ ကေတာ့ နီရဲလြန္းလွသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးေနသေယာင္။ သစ္ပင္မ်ား ႏွင့္ပင္မတူ။ အလွလြန္ကဲလြန္းေနသည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။ အင္အားႀကီးမ်ားေသာ စစ္တပ္ႀကီး တစ္ တပ္ႏွင့္လည္း တူေနသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
အေထာက္ေတာ္ကို ေနာက္အပိုင္း ၿမန္ၿမန္ အမေရ :)
Post a Comment