သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၄၅)

အတာသည္ ဤလိုေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ သတၱဝါကေလးျဖစ္ေနေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္း အ ရာ အေျခအေန ကို သံုးသပ္ရန္မွာ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သပိတ္ေမွာက္လွ်င္ (ဝါ) ဆူဆူ ပူပူျဖစ္လွ်င္ သူ ေခါင္းေဆာင္ခြင့္ရလာမည္။ တရားေဟာခြင့္ရမည္။ သတင္းစာေတြထဲတြင္ ပါလာ မည္။ နာမည္ႀကီး လာ မည္။ ဤသည္တုိ႔သာလွ်င္ သူ၏ေတာင့္တခ်က္မ်ား ျဖစ္၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္......

ယင္းသုိ႔ေသာ ဆႏၵေၾကာင့္လည္း အတာသည္ ေအာင္ဒင္ကိုသာမဟုတ္ဘဲ အျခားေသာ ေဘာ္ဒါ ေခါင္းဆာင္ မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာနည္းျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္ရန္သာ တိုက္တြန္း ေတာ့ ၏။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းတက္လုလုအခ်ိန္တြင္ အတာႏွင့္ တကြေသာ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသား ေလးငါး ေယာက္တုိ႔သည္ “သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္”ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံ မ်ားျဖင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုး အႏွံ႔ ေလွ်ာက္ေအာ္ ေလေတာ့ ဘ၏။

“ေဟ့ ေက်ာင္းမတက္ၾကနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့၊ ဒီေန႔ သပိတ္ေမွာက္တယ္”
အတာတို႔လူသုိက္လည္း အသံကုန္ဟစ္၍ လွည့္လည္ ေႂကြးေၾကာ္႐ံုသာမက ေက်ာင္းတက္ရန္လာ ေသာ ကေလးမ်ား ကိုလည္း ေက်ာင္းဝင္းဝမွ ဆီးႀကဳိကာ ဤလိုလည္း ေျပာဆုိတားျမစ္ၾကျပန္၏။ ထို ေခတ္က ေက်ာင္းသားေလာကသည္ သပိတ္ေမွာက္ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံၾကားလွ်င္ ေမွာက္လုိက္ ၾက၏။ ေနာက္မွ ဘာေၾကာင့္ေမွာက္ရသည္ကို စံုစမ္းၾက၏။
တစ္နည္း အားျဖင့္လည္း သပိတ္ေမွာက္ရမည့္အေၾကာင္းအရင္း ခုိင္လံုသည္ျဖစ္ေစ၊ မခိုင္လံုသည္ျဖစ္ ေစ သပိတ္ေမွာက္သူ တို႔သည္ လူနည္းစုပင္ျဖစ္ေစ၊ လူမ်ားစုက ေက်ာင္းမတက္ဝ့ံ။ အၿငဳိးထားမည္ ကို ေၾကာက္၏။ ရန္မူမည္လားဟု စိုးရိမ္ကာ အိမ္သို႔ပင္ ျပန္သြားတတ္ၾက၏။ ယင္းသည့္ အေၾကာင္းအ ခ်က္သည္ ပင္ အတာတုိ႔ သပိတ္ကိစၥအတြက္ အေထာက္အပံ့တစ္ကြက္လို ျဖစ္သြားေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ ဆုိင္ရာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါတြင္ကား အတာတုိ႔သပိတ္ သည္ သပိတ္မွားျဖစ္ေနေတာ့၏။ သပိတ္ေမွာက္ရေလာက္ေအာင္လည္း ႀကီးက်ယ္ေသာ ျပႆနာ မဟုတ္။ သုိ႔ႏွင့္ ေဘာ္ဒါတစ္ဝက္တစ္ပ်က္သာပါေသာ အတာတုိ႔သပိတ္မွာလည္း ထိုတစ္ရက္ႏွင့္ပင္ ႐ုတ္သိမ္းလုိက္ၾကရေတာ့၏။ အတာတြင္လည္း ထိုတစ္ေန႔တည္းသာ တရားေဟာခြင့္ ေႂကြးေၾကာ္ခြင့္ ရလုိက္ေသာေၾကာင့္ သူ႔တြင္ ႀကဳိးပမ္းရက်ဳိးမနပ္ ျဖစ္သြားရေတာ့၏။

ေနာက္ဆံုး၌ ဤသပိတ္သည္ အတာ၏လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ဟူ၍ သိလာၾကရေသာအခါတြင္လည္း ဘဝ တူ ေက်ာင္းသားမ်ား ကပါ အတာကို ၿငဳိျငင္လာၾကေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ အတာက မၿဖံဳ။ သတင္းစာတြင္ ပါလာေသာ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ ပီတိပင္ျဖစ္ေနေသးေတာ့၏။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားလာေစလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားအေရးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္မဟုတ္။ အလြန္သန္႔ရွင္းေသာ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ အမ်ဳိးသား စိတ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ကူညီရင္း နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ သူ႔ေစတ နာ အေလ်ာက္ တုိင္းျပည္က ေျမႇာက္စား ဂုဏ္ျပဳခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၏။
အတာ တြင္ကား ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လို ေက်ာ္ၾကားခ်င္၍ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတုိ႔၏ အေလးျပဳခံခ်င္ ၍ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတုိ႔၏ အေလးျပဳခံခ်င္၍သာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လႈံ႔ေဆာ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ သူ နာ မည္ႀကီး ခ်င္ေန ၏။ ေက်ာင္းသားအာဏာရွင္ ကိုလွေရႊလို ႏိုင္ငံေက်ာ္ခ်င္ ထင္ေပၚခ်င္ေန၏။ သို႔အ ေလ်ာက္လည္း သူ႔ေက်ာင္းအေရးတြင္သာမဟုတ္ဘဲ အျခားေသာ ေက်ာင္းမ်ားက သပိတ္ သံေပးလာ လွ်င္လည္း သူ အေျပးကေလး ေရာက္ သြားတတ္၏။ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္ လုပ္တတ္၏။ ဆူဆူပူပူျဖစ္ ေအာင္လည္း လႈံ႕ေဆာ္၏။

ေက်ာင္းအားလည္း ေန႔မ်ားတြင္လည္း အတာသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားထံ ေရာက္ေနတတ္၏။ ၎တုိ႔ ေစရာ သို႔ သြားၿပီးခုိင္းသည္ကုိ လုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္၏။ ႏိုင္ငံေရးဆရာတုိ႔က နက္ျဖန္ အေရး ႀကီးေသာ ကိစၥရွိသည္ဆိုလွ်င္ အတာ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ေပ။ ဤလိုျဖင့္ ေျခာက္လပတ္ စာေမးပြဲ တြင္ သံုးဘာသာ တိတိ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု က်ခဲ့၏။ အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးတြင္လည္း လံုးလံုး လ်ား လ်ား ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့၏။

“ေအး ဒီႏွစ္မေအာင္လဲ ေနာက္ႏွစ္ေပါ့ကြယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခုလို စာေမးပြဲ႐ႈံးတာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔ပဲ၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဟို လုိက္တရားေဟာ ဒီလုိက္တရားေဟာနဲ႔ ေက်ာင္းေနတုန္းမွာ ဒါေတြေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာ ေဒၚေဒၚတုိ႔ မႀကဳိက္ဘူးကြဲ႕၊ ပညာသင္ခ်ိန္မွာ ပညာကို တတ္ေအာင္သင္၊ ႀကဳိးစား၊ ပညာကို လံုေလာက္ေအာင္ တတ္ၿပီဆိုေတာ့ မင္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ႏုိင္ငံေရးမကလို႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မင္းသေဘာ ပဲ၊ ခုေနအခါမွာ ေတာ့ ပညာကို ဖိႀကဳိးစားစမ္းပါ အတာ၊ မင့္ဉာဏ္ကေလးက တုိ႔ႏွေျမာလြန္းလို႔ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ေသာ အတာသည္ ကြယ္ရာသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ “အလကား သူတို႔ ဘာသိသလဲ၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္နဲ႔ ဘာညာနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ သူတုိ႔နားမွ လည္ရဲ႕လား မသိဘူး”
ဤသို႔ ထိေအာင္ပင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို ေရရြတ္ျမည္တမ္းကာ ေက်းဇူးကန္းလာၿပီျဖစ္၏။

“အတာ မင္း တုိ႔ဆီမွာ အဝင္အထြက္နည္းနည္းေလွ်ာ့လုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ခဏခဏ မလာ နဲ႔၊ မင့္ေနာက္ ကို စံုေထာက္ဘက္ကလုိက္ေနတယ္”
ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားက သူ႔အား ဤလိုသတိေပးလုိက္မွ အတာသည္ ခါတုိင္းထက္ ပို၍သြား၏။ မ်ားမ်ား သြားလွ်င္ ျမန္ျမန္ဖမ္းလိမ့္မည္။ သို႔မွ ျမန္ျမန္နာမည္ႀကီးမည္ဟု အတာသည္ သူ႔အား ဖမ္းမည့္ရက္ကို သာ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့၏။

“ခုဆိုရင္ ကိုယ္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးသြားေနရတယ္ ဆရာ၊ ကုိယ့္ေနာက္ကို စံုေထာက္လုိက္ေနလို႔”
ေက်ာင္း မွ အတန္းသားမ်ားကိုလည္း ခပ္တုိးတိုးဤလိုေျပာရင္း အတာ အရသာခံတတ္၏။
“ေဟ့ အတာ ဘာျဖစ္လာတာလဲကြ၊ ေဘာင္းဘီနဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ ကိုယ္ေတာင္ လူမွားေနတယ္”
“႐ွဴး တိုးတုိး၊ ငါ့နာမည္ က်ယ္က်ယ္မေခၚပါနဲ႔ကြ၊ စီအုိင္ဒီဘက္က ငါ့ကိုလုိက္ေနလုိ႔ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး သြားေန ရတယ္ကြ”
အရပ္ထဲ တြင္လည္း ဤလိုစကားမ်ဳိးျဖင့္ အတာ အသားယူေနတတ္ေသး၏။ သူ႕ကိုလည္း အလြန္လွ်င္ အေရးပါ အရာေရာက္ေနသူ တစ္ေယာက္ဟု ထင္ေန၏။ ဘဝင္လည္းျမင့္ေန၏။
ဤသည္ကိုပင္ သူ နားလည္ေနသည့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္ေလသေလာ။

ေက်ာင္းတြင္သာမဟုတ္။ အရပ္ထဲတြင္လည္း လႈံ႕ေဆာ္မႈကေလးမ်ားျဖင့္ စခန္းသြားေနျပန္ၿပီျဖစ္၏။ လစာေငြ ခြင့္ရက္စသည့္ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အရပ္ထဲရွိ ကုန္တုိက္အထည္ဆုိင္ အလုပ္သမား မ်ား ႏွင့္ဆုိင္ရာ အလုပ္တုိ႔ေဆြးေႏြးေစ့စပ္ေနၾကသည့္ အေရးတြင္လည္း မႀကီးမငယ္ႏွင့္ အတာ ဝင္႐ႈပ္ လာ ျပန္၏။ “လိုလားခ်က္ေတြ တစ္ခုမွ အေလွ်ာ့မေပးနဲ႔ဗ်၊ မရရင္ သပိတ္ေမွာက္ေပါ့”

သို႔ သူဝင္၍ လံႈ႕ေဆာ္ေသာ္လည္း ထုိထိုအေရးမ်ားမွာ သူဆြယ္တုိင္း ရႏိုင္မည့္ ရြယ္တူေက်ာင္းသား မဟုတ္။ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ႏွင့္ စဥ္းစားေဝဖန္တတ္သူ မ်ားေသာျဖစ္၍ “ေဟ့ေကာင္ေလး မင္း လာမ႐ႈပ္စမ္းပါနဲ႔ကြာ ဟု ေမာင္းထုတ္သည္ကိုပင္” “ကၽြန္ေတာ္က ေစတနာနဲ႔ေျပာတာပါဗ်၊ တကယ္လို႔ သပိတ္ေမွာက္ရင္ စခန္းခ်ဖို႔ တန္ေဆာင္းေရာ၊ ထမင္းထုတ္တာဝန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးေဆာင္ရြက္ေပးမယ္၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြဆီက အကူ အညီရဖို႔အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္ ပါတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတာ သိလား”ဟူေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ပင္ အသားယူ လုိက္ခ်င္ေသး၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ ထိုထိုစာေရးႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားလည္း သူတုိ႔ခ်င္းေဆြးေႏြးကာ လုိလားခ်က္ ေက်နပ္ ေလာက္ေအာင္ မရၾကသျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္သင့္ မေမွာက္သင့္ ေဆြးေႏြးရန္ အရပ္ထဲ ရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ စု႐ံုးတုိင္ပင္ေနၾကစဥ္ အတာလည္း ဘာညာမေျပာႏွင့္ တရားဝင္ ၍ ေဟာေတာ့၏။ သပိတ္ေမွာက္ရန္ တုိ္ကတြန္းေတာ့၏။ အၾကမ္းဆံုးေသာ စကားမ်ားသံုး၍ အရပ္ထဲ ရွိ ကုန္တုိက္ အထည္ဆုိင္ပိုင္ရွင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍ စာေရးႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား အံ့အားသင့္ေနသည့္အခ်ိန္ေလာက္သာ အတာ တရားေဟာခြင့္ ရခဲ့ၿပီး ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ပင္မၾကာမီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမွ ဆြဲအထုတ္ခံလုိက္ရေတာ့ ၏။ ေနာက္ဆံုး ၌ စာေရးမ်ားကလည္း ေက်းဇူးမတင္။ လူႀကီးမ်ားကပါ ခ်ဥ္သြားသည့္ဆုိးက်ဳိးသာလွ်င္ သူ ခံစား လုိက္ရေတာ့၏။
“မင္း ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနျပန္လဲ အတာ၊ ဟိုတေလာကပဲ ေဒၚေဒၚသန္း သတိေပးထားတယ္၊ မင္း တယ္ခက္တာကိုးကြဲ႕”ဟူ၍လည္း သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းက ေခၚဆူ၏။
“ဒီေကာင္ေလး ခုတေလာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ မသိဘူး။ ဘယ္ေက်ာင္းသပိတ္ေမွာက္ေမွာက္ သူပါ တာပဲ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔လဲ တရားေလွ်ာက္ေဟာလိုေဟာနဲ႔”ဟူေသာ ေဝဖန္သံေတြလည္း အရပ္ထဲ တြင္ ညံေနၿပီျဖစ္၏။

အတာသည္ သူ၏ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔၏ဆံုးမစကားကိုပင္ ေတာ္လွန္၍ သူလုပ္ ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနေသးသည္ျဖစ္ရာ သူသည္ မည္သူတုိ႔၏စကားကိုမႈစရာလိုေသးေတာ့သနည္း။
“မင္း လုပ္ခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနေနာ္၊ ေအး တစ္ေန႔ေန႔ ဖမ္းလား ဆီးလား ျဖစ္လာရင္ေတာ့ မင့္ ဟာ မင္းခံ၊ လုိက္ၾကည့္မယ္မ်ားေတာ့ မထင္ေလနဲ႔”
အတာ့ေမေမ၏ၾသဝါဒစကား ကား ထိုမွ်သာျဖစ္၏။ ကိုထြန္းေအာင္ကမူ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပ၍ ဆံုးမ၏။ အရြယ္ေထာက္ ၍ လူပ်ဳိေပါက္သာသာျဖစ္ေနသည္တစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ ႏွင့္ မည္သည့္ကိစၥတြင္မဆို အတုိက္အခံလုပ္ရ မွ ေက်နပ္ သလိုလိုရွိေန သည္တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မိဘကိုပင္ အာခံခ်င္ သလိုလို ေဆာင့္ႂကြားႂကြားျဖစ္ေနေတာ့၏။ ထံုးစံအတုိင္း ပင္ သူလုပ္ခ်င္ရာကိုသာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနေတာ့၏။

ဤလိုျဖင့္ အတာ ကိုးတန္းစာေမးပြဲႀကီး စစ္လုနီးနီးတြင္ သပိတ္ကိစၥတစ္ခုေပၚလာျပန္၏။ အတာ ဝမ္း သာလုိက္သည္ ကား ေျပာစရာမရွိ။ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ဝင္၍ ေဆာင္ရြက္၏။ ေန႔ေရာညပါ တရားေဟာခြင့္ ရခဲ့ ေသာေၾကာင့္ သူ အလြန္ေပ်ာ္ေန၏။ တက္ႂကြေန၏။ သတင္းစာတြင္ပါေသာ သူ႔တရားသတင္းႏွင့္ သူ႔ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ အရသာခံရင္း အလြန္အမင္း ဘဝင္ျမင့္ေန၏။ မၾကာမီပင္ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မေလာက္ တယဥ္ယဥ္ႏွင့္ အထင္ေရာက္ေန၏။
လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုေပၚလာတုိင္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ဝင္လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ ယခု သပိတ္ တြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားက အတာမွတစ္ဆင့္ႀကဳိးကိုင္ညႊန္ၾကားခဲ့၏။ အတာ တစ္ေယာက္ သာ ထုိထိုႏုိင္ငံေရး သမားထိပ္သီးမ်ားႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုး ရင္းႏွီးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုသပိတ္ကိစၥတြင္ အတာ သည္သာ ေရွ႕ တန္းမွ ပထမေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာေတာ့၏။

သို႔ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ဘဝင္ျမင့္သြားေသာ အတာလည္း သပိတ္ကိစၥၿပီးဆံုးသြားသည္ႏွင့္ “ကၽြန္ပညာ အလိုမရွိ” ဟူေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားတုိ႔တြင္ ေပးသည့္ေႂကြးေၾကာ္သံကို အေၾကာင္းျပဳကာ
“ငါ ေက်ာင္း ထြက္မယ္။ ဒီပညာကို ဆက္သင္ေနမဲ့အစား လူထု ေကာင္းစားေရးကိုပဲ ငါ လုပ္ေတာ့မယ္” ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔သေဘာအတုိင္းပင္ ေက်ာင္းမွထြက္ခဲ့ေတာ့၏။ သုိ႔ ေက်ာင္းထြက္သည္ မွာလည္း ထံုးစံ အတိုင္းမဟုတ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအခန္းထဲသုိ႔ ရင္ေကာ့၍ ဝင္သြားကာ
“ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းထြက္တယ္၊ ကၽြန္ပညာ အလိုမရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါပဲ”
တစ္ခါက အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ခဲ့ေသာ အတာ၊ မိမိထက္ ရက္ပိုင္းေလာက္ႀကီးသူကိုပင္ ဝါဝင္ဝါ ထြက္တုိင္း လက္ယွက္႐ိုက်ဳိးရွိခုိးခဲ့ေသာ အတာသည္ တစ္ႀကိမ္က သူ၏ပညာရည္ထူးခၽြန္မႈေၾကာင့္ တယု တယႏွင့္ ဖက္လဲတကင္း ခ်ီးက်ဳးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကိုပင္ ႐ုိင္းစုိင္းလွေသာ အမူအရာ ျဖင့္ အတာ ေစာ္ကားခဲ့ေခ်ၿပီ။

“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ၿပီ ေဒၚေဒၚ”
“ဟင္”
ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ ညီအစ္မတစ္ခုတြင္ ထုိမွ်သာ ေရရြတ္ႏုိင္ေတာ့လ်က္ အတန္ၾကာေအာင္ အံ့အား သင့္ ေနၾကၿပီးမွ
“ဟဲ့ ဘာျပဳလုိ႔တံုး အတာ”ဟု ေဒၚေဒၚသန္းက ဝမ္းနည္းသံႀကီးျဖင့္ ေမးလုိက္သည္ကို
“ကၽြန္ပညာ မသင္ခ်င္လုိ႔ ေဒၚေဒၚ”
အတာ့အမူအရာသည္ ယခင္အခါမ်ားကလို က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔ေက်းဇူးရွင္မ်ားက မည္သုိ႔ ေသာ အႀကံေပးေပး တစ္ေရြးသားမွ် လက္မခံ၊ ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ အန္တုေတာ့မည့္ အသြင္မ်ဳိး ေဆာင္ေန၏။

“ဟဲ့ ဘာေျပာတယ္ အတာ”
“ဟုတ္တယ္ ေဒၚေဒၚ၊ ဒီ ကၽြန္ပညာကို ကၽြန္ေတာ္ မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
“ေနစမ္းပါဦး၊ မင္း ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႏုိင္ငံေရးစကားေတြနဲ႔ ေဒၚေဒၚသန္းကို လာေျပာေန သလား အတာ၊ ေဒၚေဒၚ နားမလည္ဘူးကြဲ႕၊ ဘာလဲ၊ ကၽြန္ပညာ ဟင္၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေန တယ္၊ စာသင္တယ္၊ ဒါပဲသိတယ္ အတာ၊ မင္း ဘာအ႐ူးထတာလဲ”

"မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပညာကို မသင္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါ"
အတာကား ခပ္တင္းတင္းပင္ ေျပာေနေသး၏။
"မဟုတ္ေသးဘူး အတာ၊ မင္း ဘာလို႔ မုိက္ခ်င္ရတာလဲ၊ သူမ်ားေတြမွာ စာသင္ခ်င္လုိ႔ သင္ႏုိင္သလား၊ ေက်ာင္းေနခ်င္လုိ႔ ေနရရဲ႕လား၊ မင္း လိမ္မာမွေပါ့ကြဲ႕၊ ဘာပူစရာရွိသလဲ မင့္မွာ ဟင္၊ အခ်ိန္ တန္ရင္ အဝတ္အစားဆုိလဲ သူေ႒းသားေတြနဲ႔ တန္းတူဝတ္ရတယ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္ဆိုလဲ မင္းမ်က္ႏွာ ရွိေအာင္ တစ္ႏွစ္တြက္ တစ္ခါထဲ ေပးထားခဲ့တယ္၊ ဟင္ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ဒိျပင္ ဘယ္သူေပးမလဲ၊ ဘယ္ ေက်ာင္းသားေကာ ရႏုိင္မလဲ အတာ"
အတာ ဘာမွ်မေျပာ မတုန္မလႈပ္ပင္ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ၿငိမ္ေန၏။

"ဟုတ္သား ပဲ၊ ငါ့ေျမးရယ္၊ မင္း မုိက္႐ႈးရဲမလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ကဲ ကဲ ၿပီးတာပဲ ၿပီးပေစေပါ့၊ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းျပန္တက္၊ဟုတ္လား"
ဘြားဘြား ကလည္း ဝမ္းနည္းသံျဖင့္ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ဝင္ေျပာလုိက္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ အတာကမူ ဘာတစ္ခြန္း မွ် ကတိမေပးေသး။
"လိမၼာစမ္းပါ အတာရယ္၊ မင့္ဉာဏ္ကေလးကို မမရင္တုိ႔ ႏွေျမာလြန္းလုိ႔ပါ၊ ေအး မင္း ခုလို တရားလုိက္ ေဟာခ်င္ရင္ ႏုိင္ငံေရးဘာေတြလုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္နဲ႔လို မဆိုဘူး၊ ပညာကို သင္ဦး၊ အနည္းဆံုး ဘီေအ ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ တတ္ေအာင္ သင္ၿပီးမွ မင္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ မမတုိ႔ မေျပာဘူး၊ ကဲ ဟုတ္ပလား အတာ"

ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ အတာ ဘာမွ်လုပ္ေဖာ္မရေသး။ သူ၏သံမဏိဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုသာ မမွိတ္မသုန္ ယံု ယံုၾကည္ၾကည္ လက္ခံ ဆုပ္ကိုင္ထားေတာ့မည့္အသြင္ျဖင့္ ဘာတစ္ခုမွနားမဝင္သလို ေတြေန၏။
"ငါ့တူက ေျမာ္ျမင္ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အသိ္ဉာဏ္ရွိၿပီးသားပဲေလ၊ ဒီေလာက္ နားေဝးမယ္ မဟုတ္ပါဘူး ေနာ္၊ ကဲ ကဲ ေဒၚေဒၚသန္းတို႔က တကယ့္ေစတနာနဲ႔ ခ်စ္လုိ႔ေျပာတာကို မင္း နားေထာင္ပါ အတာရယ္ ဟုတ္လား၊ ကဲ ကဲ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းျပန္တက္ ေက်ာင္းဝင္ေၾကးတို႔ ဘာတို႔ ထပ္ေပးရမယ္ ဆိုလဲ လာ ယူေနာ္၊ မင့္ဦးေႏွာက္မ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္ ဘီေအေအာင္ဖုိ႔ဆိုတာ အလြယ္ကေလးပါကြယ္၊ ဒီမွာ အတာ၊ မင္း သာ သင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေလ ဘိလပ္ကိုသြားမလား၊ အေမရိကန္ကို သြားမလား၊ ဂ်ာမနီ သြားမလား၊ မင္း သြားခ်င္ရာကို ပို႔ေပးမယ္၊ သင္ခ်င္တဲ့ပညာကိုသင္ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ ေထာက္ပံ့မယ္၊ အဲဒါ မင္းဆီ က တစ္ျပားသားစားခ်င္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး အတာ၊ ကုသုိလ္လဲရ ပညာပါရမီလဲျဖစ္၊ မင့္ကိုလဲ သနားလုိ႔ ခ်စ္လို႔ကြဲ႕ သိလား။ မင့္ကို ေဒၚေဒၚတုိ႔ေပးတဲ့ ပညာဟာ မင့္ဖို႔ပဲ၊ ဒါမွ မင့္မိဘနဲ႔ မင့္ညီမေလး တို႔ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွာေကၽြးႏိုင္မွာ"

သို႔လွ်င္ တတြတ္တြတ္တရားျပ၍ နားခ်ေနေသာ ေဒၚေဒၚသန္းအသံမွာ မသိမသာတုန္ေန၏။ မ်က္ႏွာ ထား အသြင္အျပင္မွာလည္း မ်က္ရည္မက်႐ံုတစ္မည္သာ က်န္ေတာ့၏။ ထိုမွ်ေလာက္္ ေစတနာထား ၍ ေျပာေနသည္တုိင္ေအာင္ အတာ ေခါင္းမညိတ္ေသး။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ လြတ္မသြားေအာင္ ခ်ဳပ္ထား သကဲ့သို႔ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း အတာသည္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထား၏။
"ကဲ ကဲ သြားေတာ့ အတာ၊တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွားတာေတာ့ မွားပေစေပါ့၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္၊ ေအး ငါ့တူက အလိမၼာ အေျခခံေကာင္းၿပီးသားပဲကြယ္၊ ျပင္လုိက္ရင္ ခဏေပါ့၊ သြား သြား"

မ်က္ရည္မက်႐ံုတစ္မည္ တဖြဖြေတာင္းပန္လုိက္ေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ား၏စကားကို အတာ နားမဝင္၊ ထိုေန႔ ညရထားႏွင့္ပင္ ေမာ္လၿမဳိင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။ ထုိသတင္းကို ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ သူ႔ ေဒၚ ေဒၚသန္းတုိ႔ ညီအစ္မတစ္စုႏွင့္တကြ ဘြားဘြားပါမက်န္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ မ်က္ရည္ဥၿပီး ရင္ထုမ နာႏွင့္ မ်က္ရည္ျဖာၾကရေတာ့၏။

ဤလိုအခ်ိန္၌ အတာမွာမူ ေမာ္လၿမဳိင္ရွိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ သူ႔ဓာတ္ပံုႏွင့္ သူ႔ေဟာေျပာခ်က္မ်ားပါဝင္သည့္ သတင္းစာမ်ားကို ျပရင္း တဖြဖြ အသားယူေန၏။ ႏုိင္ငံေရး ထိပ္သီး မ်ားျဖစ္ေသာ မည္သူမည္ဝါႏွင့္ သူ အဘယ္မွ်ရင္းႏွီးေၾကာင္း၊ ေနာက္ေနာင္ အေရးအခင္းေပၚက စာေရးေခၚလွ်င္ သူ အဘယ္မွ် စြမ္းစြမ္းတမံ လာေရာက္ကူညီမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႔အျပင္
"ခုလဲ ကၽြန္တာ္ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ၿပီေလ၊ ဘာလုပ္မလဲ ဒီကၽြန္ပညာကို ဆက္သင္ေနလို႔ အပိုေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္ဖူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚေတြကေတာင္ ငိုလားယိုလားနဲ႔ ေက်ာင္းမထြက္ဖို႔ တားၾကေသးတယ္၊ ဘာရမလဲ၊ ေခတ္ေနာက္က်ၿပီး ေဆြးျမည့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အယူအဆေဟာင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕တိုးတက္ေနတဲ့ အသိဉာဏ္ကို ဘယ္လႊမ္းမိုးႏိုင္မွာလဲ၊ ခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရင္ ႏုိင္ငံေရး ထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ ေတာ့မယ္ေလ"
သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔တြင္ ရင္ကြဲပက္လက္ႏွင့္ သူ၏ထက္ျမက္လွေသာ ဉာဏ္ကေလးကို ႏွေျမာတသေန ခုိက္ အတာကမူ သုိ႔လွ်င္ ဝင့္ႂကြားရင္း တျမျမႏွင့္ အရသာခံေန၏။

တစ္ပတ္ခန႔္ၾကာ၍ အတာ ျပန္ေရာက္လာၿပီကိုသိလွ်င္ သိျခင္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္၍ ခ်စ္ေနေသးေသာ အတာအား အျမန္ဆံုး အေခၚလႊတ္ေတာ့၏။
"မင္း ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အတာ၊ ဘာလဲ မင္းေက်ာင္းကို ေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူးလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
မာဆတ္ဆတ္ကေလးပင္ အတာ ေျဖလုိက္၏။
"ေအးေလ ဒီလိုဆုိလဲ မင္းသေဘာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ရွိေသးတယ္ အတာ၊ မင္း စဥ္းစားဦး၊ ခု အေတာအတြင္းျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္ႏွစ္ခါျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြယ္ ေနာ္၊ ေက်ာင္းျပန္ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေပၚလာရင္ ေဒၚေဒၚတုိ႔ကို ခ်က္ခ်င္းလာေျပာ၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔ ျပန္ထားမယ္ ဟုတ္လား"
ဤလို သေဘာထားျပည့္ဝ၍ ဤမွ်စိတ္ရွည္ၿပီး ဤကဲ့သို႔ေသာ ၾကက္သီးထဖြယ္ရာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ လုိက္ လုိက္ေလ်ာေလ်ာ ေစတနာထားသည့္ ေက်းဇူးမ်ဳိးကို အတာ ဘယ္ေနရာတြင္ သြားရွာမည္နည္း၊ ႐ွာ၍ လည္း ရႏုိင္မည္လား။

သို႔ေသာ္ အတာ လံုးဝနားမဝင္၊ သတိတရားလည္း မရေသး။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲသုိ႔သာ တစ္ကိုယ္လံုး ပစ္၍ ဝင္လုိက္ေတာ့၏။
အလြန္သြက္လက္ေသာ အတာ၊ အလြန္အကင္းပါးေသာ အတာ၊ အလြန္ဉာဏ္ထက္ေသာ အတာ၊ သူမတူေအာင္ ဖ်တ္လတ္ေသာ အတာသည္ ပါတီတြင္ အလြန္ခုိင္း၍ေကာင္းေသာ သတၱဝါ ကေလးျဖစ္ ေနေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔အဆင့္အတန္းကား အဘယ္နည္း။ သာမန္ပါတီ ဝင္ တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္၏။
ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္မွာ အတာ ဘာသိသနည္း။ ရွင္းရွင္းဆုိေသာ္ သူဘာမွ်မသိ။ "ကၽြန္ပညာ အလိုမရွိ"ဟူ ေသာ စကားကုိပင္ မည္သုိ႔အဓိပၸာယ္ေကာက္ရမွန္း မသိဘဲ မုိက္႐ူးရဲႏွင့္ ေက်ာင္းမွ ထြက္ခဲ့ေသာ အတာ သည္ ယေန႔ထိ ငါဘာေကာင္ဟု မသိ။ ေယာင္ခ်ာခ်ာပင္ ရွိေနေသး ၏။

ဤလိုဘဝႏွင့္ ပထမဆံုးႀကံဳေတြ႕ရေသာ သူ႔အခက္အခဲမွာ မုန္႔ဖိုးျပႆနာပင္ျဖစ္၏။ သူ ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေန သျဖင့္ ကိုထြန္းေအာင္ကလည္း မုန္႔ဖိုးမေပးေတာ့ေပ။ ပါတီကလည္း မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ သီး သန္႔မေပးႏိုင္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပင္ အငတ္ခံရသည္ကို အတာ သိ၏။ သူတို႔စားလွ်င္ စားျခင္း၊ သူတို႔ ငတ္လွ်င္ ငတ္ရျခင္းတည္းဟူေသာ ဒဏ္ကို အတာ လက္ေတြ႕ခံေနရၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူမၿဖံဳ။ တုန္လည္း မတုန္လႈပ္၊ ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ အသက္ပင္ စြန္႔ရေသးသည္ မဟုတ္ပါတံုေလာ။
ဤလိုႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္သည္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ အတာတြင္လည္း နံနက္မိုးလင္း သည္ႏွင့္ ပါတီသိ႔ုသြားကာ လုပ္စရာရွိသည္တုိ႔ကို လုပ္ကိုင္ေပးလ်က္ ညေနဘက္တြင္မူ အရပ္ ထဲသို႔ ျပန္လာကာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးသည့္အရြယ္ သဘာဝအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကစား၏။ စကားစျမည္ ေျပာ၏။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ယခင္နည္းတူပင္ ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္၍ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံၾကေသာ္လည္း တစ္ခါက သူ႔အား အလြန္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည့္ တစ္ေယာက္ေသာသူကမူ ယခု ခပ္တန္းတန္းအသြင္သို႔ ေျပာင္းသြား၏။
ထိုတစ္ေယာက္ေသာသူကား ခင္စိုးလွပင္ ျဖစ္၏။ ယခင္ ဝရန္တာအသီးသီးတြင္ ထြက္ရပ္၍ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္မိတုိင္း ခ်စ္စဖြယ္ ၿပဳံးျပတတ္ေသာ ခင္စိုးလွသည္ ယခုေသာ္မူကား ၿပံဳးျပရန္မဆိုထားဘိ၊ ၾကာ ၾကာပင္ လွည့္၍ ၾကည့္ေဖာ္မရေတာ့ေပ။ မေတာ္တဆ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားေသာအခါမ်ား၌လည္း ခပ္ တည္တည္ အမူအရာကေလးျဖင့္ မလႊဲသာ၍ ျပဳမူရသလို ေမးကေလးတစ္ခ်က္မွ် ဆတ္ကာ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ဝင္သြားတတ္ေသး၏။
ယခင္ ခင္စိုးလွ သူ႕ကိုလိုက္စဥ္က ထုိအေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းေထာက္ထားကာ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ ေျပး ခဲ့ေသာ အတာသည္ ယခု ခင္စိုးလွက သိသိသာသာ ေျပးေနေသာအခါ၌ အတာသည္ ကပ်ာကသီႏွင့္ သူ အမီလုိက္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၏။

"အစိုး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာပါလိမ့္"ဟူ၍လည္း စိတ္ထဲတြင္ မ႐ိုးမရြျဖစ္လာ၏။ မခံခ်င္စိတ္လည္း တရိပ္ ရိပ္ ဝင္လာ၏။ သို႔ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ စာတစ္ေစာင္ ေကာက္ေရးၿပီး ေအးခ်ဳိမွတစ္ဆင့္ အေပးခုိင္း လုိက္ေတာ့၏။
    အစိုး
    ခုတစ္ေလာ အစိုး အမူအရာေတြ သိပ္ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ကိုတာ သိခြင့္ မရွိဘူး လား ဟင္၊ ကိုတာ့အေပၚမွာ အစိုး ဘာေတြ သေဘာမက်ဘူးဆိုတာ အျမန္ဆံုး သိပါရေစ။
ခင္မင္ေသာ
အတာ
ထုိစာ ကေလးေရးပို႔ု လိုက္ၿပီးေနာ္က မိနစ္ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္အၾကာမွာပင္ ခင္စိုးလွထံမွ စာတစ္ေစာင္ ျပန္ေရာက္လာ၏။

    ကိုတာ
    ေပးစာကိုဖတ္ရလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္၊ တစ္ႀကိမ္တုန္းက အခု ကိုတာ့စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရသလိုပဲ ကိုတာ ဟာ ဘာေၾကာင့္ ငါ့အေပၚမ်က္ႏွာထားတင္းေနပါလိ္မ့္ဆိုၿပီး ရင္ထဲမွ တစ္မ်ဳိးပဲ ခံစားခဲ့ရဖူးလို႔ အစိုး ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။
    လုိရင္းေျပာရရင္မယ္ဆိုရင္ ဟိုတုန္းက အစိုး ေနတာထုိင္တာ ဝတ္တာ စားတာ ဣေႁႏၵမရလို႔ ကိုတာ သေဘာမက် ခဲ့သလို ခုလဲ ကိုတာရဲ႕ေနပံုထိုင္ပံု အျပဳအမူကို သေဘာမက်ျဖစ္ေနပါတယ္။
    ဟိုတုန္းက ကိုတာဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တယ္၊ လူႀကီးသူမမ်ားကို ႐ုိေသေလးစားတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပညာထူးခၽြန္တယ္၊ ေဖေဖတို႔ကေတာင္ "ေရွ႕ကို အမ်ားႀကီး အလားအလာရွိတဲ့သူငယ္"လို႔ ခ်ီး က်ဴးခဲ့ ရတာကို အစိုး နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရတယ္၊ ေမေမက ဆိုရင္ေတာ့ၿပီးေရာ၊ ကိုတာ့အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး ရမယ္ဆိုရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းကဆို အစိုးလဲ ကိုတာ့ကို အင္မတန္ ေလးစားမိ သေပါ့၊ အိုေလ ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ အစိုး ေလးစားခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုတာလဲ သိမွာေပါ့။

    ခုေတာ့ ဘြင္းဘြင္းပဲ ဖြင့္ေျပာရရင္  အစိုး ကိုတာ့ကို သာမန္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ခင္မင္႐ံု ခင္မင္တာက လြဲလုိ႔ ဒိျပင္ ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔မွ အစိုးမေလးစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုတာ့အေၾကာင္းေတြ ၾကားရတာ လဲ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ခု ကိုတာ ဘယ္အေျခမွာ  ရွိေနသလဲ ကိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ တကယ္ လို႔ ခုေန ကိုတာ မိန္းမယူမယ္ဆိုပါေတာ့၊ ကိုတာ ဘာလုပ္ေကၽြးမလဲ ဟင္၊ ပညာ ဘယ္ ေလာက္တတ္သလဲ၊ လခ ဘယ္ေလာက္ရႏုိင္မလဲ၊ ဒါေလာက္ေျပာရင္ ကိုတာ ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့ ေနာ္။

    အစိုး မေက်နပ္တာေတြကေတာ့ ဒါပါပဲ၊ ပညာ ဆက္ၿပီးမသင္တာရယ္၊ ကိုတာ့အမူအရာ (စိတ္ မဆိုးနဲ႔ေနာ္) ေဆာင့္ႂကြားႂကြားျဖစ္ေနတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒါလဲ ကိုတာ သိပါတယ္ေလ၊ အရင္ကနဲ႔ ခု ကိုတာ့ အေနအထုိင္ အျပဳအမူေတြ ဘယ္လိုကြာျခားေနတယ္ဆိုတာ၊
    ဒီေတာ့ အစိုး ကိုတာ့ကို ဘယ္မွာေလးစားနိုင္ေတာ့မလဲ၊ ဘယ္လို အားကိုးရမလဲ၊ ကဲ ဟင္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုတာ မႀကဳိက္တဲ့အခ်က္ေတြကို အစိုးျပဳျပင္ခဲ့သလို အခု အစိုးမေက်နပ္တာေတြလဲ ေရးလုိက္ ပါၿပီ၊ ကိုတာ က အခ်ိန္မွီ ျပဳျပင္ႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့
ခင္မင္စြာပါပဲ
အစိုး

ထိုစာကို ဖတ္၍ဆံုးသည္ႏွင့္ အတာသည္ ျဖဳန္းခနဲ ထရပ္လုိက္၏။ ခင္စိုးလွတုိ႔အိမ္ဘက္သုိ႔လည္း မေယာင္မလည္ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ အဆင္သင့္သလို အတာ့ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ရပ္ေနေသာ ခင္စိုး လွကေလး ကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ အတာလည္း လက္ထဲမွ စာရြက္ျပာကေလးကို ခင္စိုးလွ ျမင္ ေလာက္ေအာင္ ေထာင္တည့္ကာ အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ဆြဲဆုတ္လံုးေထြးၿပီး ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ကေလး လႊင့္ပစ္ လုိက္ေတာ့၏။ ေနာက္ ခ်ာခနဲ အခန္းထဲသို႔ လွည့္ဝင္လာရင္းက
"လူပါးဝ လို႔ ဟင္း၊ အခ်စ္ကို ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လဲမယ့္အေကာင္မ်ား မွတ္ေနသလား မသိဘူး၊ ထြီ"
ဤသို႔ပင္ မာန္ႏွင့္ေဒါႏွင့္ ေျပာဆုိေရရြတ္ရင္း လက္သီးႏွစ္ဖက္ကိုပါ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္လုိက္ေလေသး ၏။ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလို အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ၿပီး သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းထံဝင္ကာ
"ဘာခုိင္းစရာရွိေသးလဲ ေဒၚေဒၚ"
သူ ႏုိင္ငံေရးေလွ်ာက္လုပ္ေနသည္မွာ တျခား၊ သို႔ေသာ္ ဤလိုစိတ္ထားကေလးကား သူ႕ေက်းဇူးရွင္ မ်ားအေပၚတြင္ရွိေနေသး၏။

"ေအးကြယ္၊ ခုိင္းစရာမရွိပါဘူး၊ မင့္ၾကည့္ရတာ တယ္ပိန္သကြယ္၊အိပ္ပ်က္ သိပ္မခံနဲ႔ကြဲ႕"
"မခံပါဘူး ေဒၚေဒၚ"
"ေအး ေအး သြားစရာရွိ သြား"
အတာလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၍ တုိက္သံုးေလးလံုး ေက်ာ္လာ သည္ႏွင့္ ေငြႏွင္းေတာင္ သိုးေမႊးတုိက္အတြင္းမွ
"ေဟး အတာ လာစမ္းပါဦးကြ" ဟု ခင္စိုးလွတို႔ေဖေဖက လွမ္းေခၚလိုက္သျဖင့္ အတာလည္း ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္ရင္း တုိက္ထဲသို႔ လွမ္းဝင္သြားေတာ့၏။

"ဘာလဲကြ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ ဒီလိုပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မွာလားကြ ဟင္"
မေျပာစဖူး ထူးထူးျခားျခား မာန္လုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမည္ မသိဘဲ၊ ေခါင္းကေလး ငံု႔ကာ အငိုင္သားေတြသြားစဥ္
"မင္း ေတာ္ေတာ္မုိက္တဲ့ သူငယ္ပဲ၊ မသန္းတုိ႔က မင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ ဟင္၊ မင္း သူတုိ႔ စကား နားမေထာင္ဘူး၊ ေက်ာင္းကထြက္ပစ္တယ္"
ထိုစကား မွ ေရွ႕ဆက္လွ်င္ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္ကို ထိခိုက္လာေတာ့မည္ဟု အတာ တြက္ထား၏။ အကယ္၍ သူ၏ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ကို ထိခိုက္လာေလကလည္း အဆင္သင့္ ေခ်ပရန္ အႀကံထုတ္ရင္း စကားလံုး ရွာေနမိ၏။

"ေအးေလ ၿပီးတာလဲ ၿပီးၿပီပဲ၊ ကဲ မင္း အလုပ္လုပ္မလား အတာ၊ ဦးေလး အလုပ္ေပးမယ္၊ ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မလုပ္ရပါဘူး၊ ဝယ္သူလာရင္ ဝိုင္းေရာင္း႐ံုပဲ၊ ေအး စာတုိက္လဲ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ သြား ေပးရမယ္၊ အဲဒါ တစ္လကို အစိတ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား"
အတာ မေျဖေသး။ ေတြလ်က္ပင္ စဥ္းစားေနေသး၏။ သူ႔တြင္ ေလာေလာဆယ္ ဝင္ေငြဆို၍ တစ္ျပားမွ မရွိ။ ပါတီသို႔ပင္ အျမဲလိုလိုေျခက်င္ေလွ်ာက္၍ သြားေနခဲ့ရ၏။ တစ္လ အစိတ္ဆိုေသာစကားကို ၾကား လုိက္ရသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာထားကေလး ၾကည္လစဥ္
"မင္း ျငင္းမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ေနာ္၊ ငယ္ထိပ္ကို ပိတ္ထုိးလုိက္မယ္ သိလား၊ အမွန္ေတာ့ လူလိုလို႔ မင့္ကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ခုလို ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနတာ ဦးေလး မၾကည့္ခ်င္လို႔၊ သိ လား"
လုပ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အတာကလည္း ဆတ္ခနဲ ေခါင္းညိတ္လုိက္၏။

"ေအး၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာရဦးမယ္၊ မင္းက အရင္ တုိ႔အလုပ္သမားေတြကို သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ ေျမႇာက္ေပးဖူးတဲ့ သတၱဝါကေလး မုိ႔ ဟဲ ဟဲ အလကား ဦးေလးက ရယ္စရာေျပာတာပါကြာ၊ ေအး တနဂၤေႏြေန႔က အလုပ္ ပိတ္ေပး မယ္ ၾကားလား အတာ၊ ကဲ သြားေတာ့ နက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္္ဆင္းေပေတာ့"
ခင္စိုးလွတုိ႔ေဖေဖေကာင္းမႈေၾကာင့္ အတာ ဣေႁႏၵကေလးရေနၿပီျဖစ္၏။ သို႔တိုင္ေအာင္လည္း သူ႔ႏုိင္ငံ ေရးကိုကား သူ မစြန္႔ေသး။ အားလပ္ခြင့္ရေသာ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ပါတီဌာနခ်ဳပ္သို႔ သြားၿမဲသြားေန ေသး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အေရးႀကီးေသာကိစၥမ်ဳိးရွိလာကလည္း ခင္စိုးလွတို႔ေဖေဖထံ ခြင့္ပန္ ၍ သြား တတ္၏။ ဦးလွေဆာင္ကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပင္ ခြင့္ျပဳေလ့ရိွ၏။

အခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီခန္႔ျဖစ္၏။ အတာ့ေမေမက အမဲအူျပဳတ္မ်ား ဆယ္ေပးသည္ကို ကိုထြန္း ေအာင္ႏွင့္ အမာကေလးတုိ႔က ထိုအမဲအူမာ်းကို ဓားကိုယ္စီျဖင့္ တဗ်စ္ဗ်စ္ ျခစ္ေနၾက၏။
ထိုအခုိက္ တြင္ အတာ ေရာက္လာၿပီး
"ေဟာဒီမွာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က အေဖထြန္းနဲ႔ ေမေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့"
အတာလည္း ေလွကားဝတြင္ ရပ္လ်က္ တံခါးတစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားရင္းက သို႔ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္
"ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္"

မသိန္းေမလည္း သို႔ ေရရြတ္ရင္း လက္ထဲမွ အမဲအူတုိ႔ကို ခ်၍ လက္ေဆးလိုက္၏။ ထိုနည္းတူ ကိုထြန္း ေအာင္ပါ လက္ေဆးသုတ္သင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ျပဳိင္တူ ထြက္လာၾက၍ တံခါးေပါက္အနီးေရာက္သည္ႏွင့္
"အလကားေျပာတာပါ ေမေမ၊ ေမေမတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ခ်င္လုိ႔ လိမ္ေခၚတာပါ၊ မလာမွာ စိုးလို႔"
အတာ လည္း ေျပာေျပာဆိုဆို ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးထုိင္ကာ အလြန္လွ်င္ ထူးျခားတုန္လႈပ္ေသာ အမူအရာ ကေလးျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးအား သံုးလီသံုးႀံကိမ္စီ ဦးနွိမ္႐ုိက်ဴိးႏွင့္ ရွိခိုးေနေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္း ေအာင္ေရာ မသိန္းေမပါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ရင္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနၾကေတာ့၏။

"ေဟ့ေကာင္ မင္း ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ"
ယခင္ ေမာ္လၿမဳိင္သြားစဥ္ကလည္း ဤလုိပင္ ဦးခ်ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္က ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေမးလုိက္သည္ကို "မသြားပါဘူး" သို႔ေျဖရင္း အတာ ထရပ္ကာ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ကေလးကို သူ႔ေမေမ အား လွမ္း ေပးလုိက္ရင္းက "အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ ပထမဆံုးလခ ေမေမ၊ ေမေမ သံုးခ်င္တာ သံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ ပါတယ္"
သို႔ အတာေျပာေနစဥ္ မွာပင္ မသိန္းေမက စာအိတ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ဆြဲထုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဆယ္ တန္ႏွစ္ရြက္ႏွင့္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

ဆက္ရန္
.